జీవన పోరాటం…(పూర్తి నవల)

 

                                                                                             జీవన పోరాటం       

జీవితంలో తప్పే చేయని వారు ఎవరూ ఉండుండరు. అలా తప్పు చేసిన వాళ్ళను ఒకటి చట్టం దండిస్తుంది లేకపోతే దేవుడు దండిస్తాడు. కానీ, చేసిన తప్పును అర్ధం చేసుకుని తమకు తామే దండన వేసుకుని జీవించే వారూ ఉన్నారు. కొన్ని సమయాలలో వీళ్ళు చేసే తప్పులవలన తప్పు చేసిన వాళ్ళూ, వాళ్ళకు సంబంధించిన వారూ బాధించపడినప్పుడు జీవితమే పోరాటంగా మారుతుంది.

కానీ, ఎంత పెద్ద సమస్యలు ఎదురైనా వాటిని నిదానంతోనూ, వివేకంగానూ ఎదుర్కోంటే ఆ సమస్యల నుండి బయటపడొచ్చు అనేది నా నమ్మకం.

ఈ సీరియల్ లోని పాత్రలు అలాంటి ఒక జీవిత పోరాటంలోనే చిక్కుకుంటారు. వాళ్ళ చిక్కులకు పరిష్కారం దొరికిందా?.....ఈ సీరియల్ చదివి తెలుసుకోండి.

                         *********************************PART-1***********************************

కలకత్తా లోని హౌరా రైల్వే స్టేషన్ ఎప్పుడూ హడావిడిగానే ఉంటుంది.

లోపలకు వెళ్ళాలన్నా సరే, బయటకు వెళ్ళాలన్నా సరే...జన సముద్రాన్ని ఈత కొడుతూనే వెళ్ళాలి.

మతం, భాష, జాతి, రాష్ట్రం అని ఏన్నో విభాగాలు కలిగిన మనుష్యుల ప్రజా సమూహం అక్కడ ఉండటంతో అదొక చిన్న భారత దేశం లాగానే కనబడుతుంది.

ఈ రోజూ అదేలాగనే కనిపిస్తోంది.

సమయం ప్రొద్దున 11.30.

తిరుపతి వెళ్ళే సూపర్ ఫాస్ట్ ట్రైన్ లో ప్రయాణం చేయాలనుకున్న వారు మూడో నెంబర్ ప్లాట్ ఫారం పైన కాచుకోనున్నారు. ఖాలీ పెట్టెలతో రైలు వస్తున్నదని ప్రకటన  వినిపించడంతో, ప్రయాణీకులందరూ హడావిడిగా తమతమ వస్తువులతో రైలు ఎక్కటానికి రెడీ అయ్యారు.

టికెట్టు రిసర్వ్ చేసుకున్న వారు నిదానంగా తమ రైలుపెట్టెలు ఎక్కి తమతమ సీట్లలో కూర్చున్నారు. రిసర్వేషన్ చేసుకోని వారికోసం ఉన్న జెనెరల్ పెట్టెలలో గుంపు ఒకొళ్ళనొకళ్ళు తోసుకుంటూ ఎక్కటానికి ఆందోళన పడుతున్నారు.

సుమారు ఐదు నిమిషాలు దాటినా, ఒక్కరు కూడా రైలు పెట్టెలోకి వెళ్ళినట్లు తెలియటంలేదు. ఎందుకంటే, లోపలకు వెళ్ళటానికి ప్రయత్నిస్తున్న వారందరూ తాము లోపలకు వెళ్లకపోయినా పరవాలేదు, తనకు ముందు ఇంకెవరూ పెట్టెలోకి ఎక్కకూడదనే కారణం వలన మిగతావారిని అడ్డుకోవడానికి తమ బలాన్నంతా ఉపయోగిస్తున్నారు.

కానీ, పరంధామయ్య మాత్రం 'పోర్టర్’ ఒకతన్ని బేరమాడి....కిటికీ దగ్గరున్న సీటును పట్టుకుని హాయిగా కూర్చున్నారు.

సూట్ కేసును తన కాళ్ళ కింద పెట్టి గొలుసుతో సీటు పక్కనున్న ఇనుప కడ్డీకి కట్టి తాళం వేసి, తాళంచెవిని జాగ్రత్తగా బద్రపరచుకున్నారు. ఇంకో సంచిని తనకూ, కిటికీకి  మధ్య దిండులాగా పెట్టుకున్నారు. సంచీలో నుంచి ఒక దుప్పటి తీసి రాత్రి పూట ఉపయోగించుకోవటానికి తన భుజాలపై వేసుకున్నారు.

రైలు బయలుదేరటానికి ఇంకా చాలా సమయం ఉన్నది.

ప్రయాణీకులు మాట్లాడిన(అరిచిన!)బెంగాలీ, హిందీ, తమిల్, కన్నడం అని ఒక కలగలపు భాష ఆ పెట్టెనే అధరగొడుతోంది.

ప్లాట్ ఫారం పైన, రైలు పెట్టెలోనూ చిన్న చిన్న వస్తువుల వ్యాపారం చురుకుగా జరుగుతున్నది.

పరంధామయ్య, తన చుట్టూ క్షుణ్ణంగా గమనించినప్పుడు తెలుగు తెలిసిన ఎవరూ ఆయన కూర్చున్న చోట ఉన్నారనే తెలియటం లేదు. ఆయనకి హిందీ బాగా వచ్చు గనుక దాని గురించి బాధపడలేదు.

మీకు ఇప్పుడొక ఒక సందేహం రావచ్చు!

'ఆ రైలు పెట్టెలో వందాలాది ప్రయాణీకులు ఉంటే...ఎందుకు పరంధామయ్య మీద మాత్రం ఇంత శ్రద్ద?' అని అడగటం తెలుస్తోంది.

దానికి ఒక కారణం ఉంది.

రైలు బయరుదేరటానికి కొద్ది నిమిషాల ముందు ఆయన జీవితాన్నే మార్చి వేయబోయే సంఘటన జరగబోతోంది.

'అది ఏమిటి?' అని అడుగుతున్నారా!

కొంచం ఒర్పు వహించండి. దానికి ముందు పరంధామయ్య గురించిన వివరాలు చెప్పి ముగిస్తాను.

అతను అనో, లేక ఆయన అనో అని చెప్ప లేని 40 ఏళ్ళు. మనం 'ఆయన’ అనే చెబుదామే! సొంత ఊరు గుడివాడ కు 10 కిలోమీటర్ల దూరంలో ఉంది. స్వాతంత్రం వచ్చి ఇన్ని సంవత్సరాలైన తరువాత కూడా రాజకీయాలూ, సినిమాలు తప్ప వేరే విశేష మార్పులు చూడని గ్రామం.

ప్రొద్దున ఒకటి, సాయంత్రం ఒకటి అంటూ ఒక రోజుకు రెండుసార్లు ప్రభుత్వ బస్సులు వచ్చి వెడతాయి. అందులో ప్రయాణం చేయటానికి ఇష్టపడే వాళ్ళు...మొదట్లో దాన్ని(బస్సును)కొంచం దూరం తోసుకు వెళ్ళి 'స్టార్ట్' చెయ్యాల్సి ఉంటుంది. ఒక వేల అది పాడైపోతే బాగుపడి వచ్చేంతవరకూ వేరే బస్సు లేదు. మధ్య మధ్యలో ఒక 'మినీ' బస్సు వచ్చి వెడుతుంది.  కానీ, దానికీ ఎటువంటి పూచీ లేదు. పక్క ఊర్లలో ఏదైనా సంబరాలు జరిగితే ఆ 'మినీ' బస్సు అటు వెళ్ళిపోతుంది.

పరంధామయ్య యొక్క ముత్తాతకు - ముత్తాతలు తరతరాలుగా జమీందార్లుగా -- బ్రిటీష్ పరిపాలనలో ముఖ్య ప్రముఖులుగానూ ఎడ్ల బండీలలో తిరుగుతూ ఉండేవారు. వాళ్ళ మాటకు ఆ ఊరే కట్టుబడి ఉంటుంది.

ఇప్పుడు 'పెద్దింటి ఇళ్లు’ అనే పేరు మాత్రమే సొంతం. కనీసం గ్రామ పంచాయితీ ప్రెశిడెంట్ గా కూడా పరంధామయ్య లేడు.  ఏ రోజైతే ఊరు మధ్యలో ఉన్న అమ్మోరి గుడి ముందున్న జంక్షన్లో పది పదిహేను స్థంబాలలో 'రంగు రంగుల’ జెండాలు ఎగరటం మొదలైందో...అప్పుడే 'నేను గెలుస్తానా?' అనే అపనమ్మకం కూడా పరంధామయ్య మనసులో జెండాలా ఎగిరింది. పోటీ చేసి ఓడిపోవటం కంటే పోటీ చేయకుండా తప్పుకోవటమే గౌరవం అని అనుకున్నారు. అప్పట్నుంచి వ్యవసాయం, వ్యాపారం అని ఉండిపోయారు. సమాజ కార్యక్రమాలలో అంటీ అంటనట్టు నడుచుకునేవారు.

పరంధామయ్యను విజయవాడలోని ఒక కాలేజీలో చేర్చి చదివించారు ఆయన తండ్రి. ఆయన కూడా కష్టపడి చదివి ఆ గ్రామంలోనే 'డిగ్రీ' ముగించిన మొదటి తెలివిగల మనిషిగా పేరు తెచ్చుకున్నాడు. కానీ, పై చదువు చదవటానికి ఆశపడినప్పుడు...వ్యవసాయం చూసుకోవటానికి  తనకు సహాయంగా ఉంటాడని కొడుకు చదువుకు ముగింపు కార్డు చూపించాడు తండ్రి. పరంధామయ్య కూడా వ్యవసాయం చేయటాన్ని గౌరవానికి భంగం అనుకోకుండా పూర్తి శ్రద్దతో పనిచేయడం వలన రోజు రోజుకూ వాళ్ళ ఆస్తుల లెక్క పెరుగుతూ వచ్చింది.

ఏ కాలంలో ఏ పంట వేయాలో తెలుసున్న పరంధామయ్య తండ్రి ఏ వయసులో పెళ్ళి చేయాలో ఆ వయసులో పరంధామయ్యకు పెళ్ళి చేయటంతో, ఆ పెద్ద ఇంటికి కోడలుగా రాజరాజేశ్వరి వచ్చి చేరింది. లోటు ఏమీ లేని గుణవంతురాలిగా ఉండటం వలన, పరంధామయ్యపరంధామయ్య జీవిత ప్రయాణం హాయిగా వెడుతున్నది.

కానీ, పెళ్ళై పది పదిహేను సంవత్సరాలు పూర్తి అయినా, వారసుడ్ని కనివ్వలేకపోయేనే నన్న బాధ ఆమెనూ, ఇంట్లో ఉన్న మిగిలిన వారినీ బాధకు గురి చేసింది. ఆ బాధ తోనే పరంధామయ్య తల్లి-తండ్రులు ఒకరి తరువాత ఒకరు కన్ను మూయటం వలన, ఇంటి పూర్తి బాధ్యత పరంధామయ్య నెత్తి మీద పడింది.  

ఆస్తులన్నీ ఆకాశాన్ని చూస్తున్న భూమిలాగా ఉన్నాయి. భూగర్భ నీటి యొక్క లోతు దిగిపోవటం,  భావి నీటి పారుదల అబద్దం అవడం ప్రారంభించటంతో, పూర్తిగా వ్యవసాయంపైనే ఆశ, నమ్మకం పెట్టుకోకుండా వేరే కొత్త వ్యాపారాలు మొదలుపెట్టటానికి పరంధామయ్యకు చదువు నేర్పిన తెలివితేటలు అతనికి సహాయపడింది.

గ్రామంలోని తన పొలంలో పండిన పత్తితో పాటు మిగిలినవారి దగ్గర నుండి కూడా పత్తిని కొని, 'కమీషన్ ఏజంట్లు’  పిచ్చి లాభాలు కొట్టేయకుండా ఉండటానికి, కలకత్తాకే నేరుగా  తీసుకువచ్చి అమ్మటం వలన ఆయనకు మంచి లాభం దొరికింది. హిందీ, బెంగాలీ సరళంగా తెలిసుండటంతో, వ్యాపారం లాభకరంగా చేయగలిగాడు.  దానికోసమే ఈ సారి కూడా ఆయన కలకత్తా వచ్చాడు.

కానీ, ఊరు తిరిగి వెళ్ళటానికి రిజర్వేషన్ దొరకలేదు. అందువలన జెనెరల్ బోగీలో ప్రయాణం చేస్తున్నాడు. రైలు బయలుదేరబోతోందని ప్రకటన వచ్చిన తరువాత ప్లాట్ ఫారం మీద హడావిడి మొదలైయ్యింది.

అప్పుడు........

యౌవనదశలో ఉన్న ఒక అమ్మాయి భుజం మీద నిద్రపోతున్న పసిబిడ్డతో, చేతిలో ఒక గుడ్డ సంచితో పరిగెత్తుకు వచ్చి ఆ పెట్టిలో ఎక్కింది.

ఒక విధమైన భయం కలిసిన ఆందోళనతో హడావిడీగా ఒక్కొక్కరి మొహం చూస్తూ వచ్చిన ఆమె... పరంధామయ్యను చూసిన వెంటనే 'తెలుగోడు’ అనేది అర్ధంచేసుకోనుంటుంది. గబగబ నడుస్తూ ఆయన కాళ్ళ దగ్గర కూర్చుని,"అయ్యా...నన్ను కాపాడండి. ముగ్గురు మొరటోళ్ళు నన్ను తరుముకుంటూ వస్తున్నారు. వాళ్ళ చేతులకు దొరికితే  నన్ను నాశనం చేస్తారు" అంటూ బోరుమని ఏడ్చింది.

అలాగే ఆయన కాళ్ళ దగ్గర ముడుచుకుపోయి కూర్చుని, అప్పుడప్పుడు తలెత్తి తనని తరుముకుంటూ వచ్చిన ఆ మొరటోళ్ళ కనబడుతారేమోనని కలవరపాటుతో ప్లాట్ ఫారం వైపు చూస్తోంది.

మహాభారతంలో దుశ్శాసనుడు వివస్త్రను చేయటానికి వచ్చినప్పుడు, తనవల్ల ఏమీ చేయలేనన్న ఆలోచన వచ్చినప్పుడు పాంచాలి అంతవరకు తన రెండు చేతులతో పట్టుకున్న చీరను వదిలేసి, రెండు చేతులూ పైకెత్తి శ్రీక్రిష్ణ పరమాత్మను సహాయనికి పిలిచిందే...అదేలాగా ఈ అమ్మాయి కూడా సహాయం అడిగి కాళ్ళ దగ్గర పడున్నది గ్రహించారు...జాలి పడ్డారు పరంధామయ్య.

              *********************************PART-2**********************************

(ముక్కూ మొహం తెలియని ఒక వ్యక్తికి తాముగా ముందుకు వచ్చి చేసే సహాయానికి ఆకాశాన్నీ, భూమినీ   పరిహారంగా ఇచ్చినా సరిపోదు)

సహాయం అడిగి తన కాళ్ళ దగ్గర పడున్న ఆమె ఎదో పెద్ద ఆపదలో ఉన్నదని అక్కడున్న తెలుగు తెలియని వాళ్ళు కూడా సులభంగా అర్ధం చేసుకున్నారు.

అప్పుడు కొంతమంది హడావిడిగా ఎవరినో వెతుకుతున్నట్టు ఒక్కొక్క కిటికీలో నుండీ రైలు పెట్టెలోకి క్షుణ్ణంగా  చూస్తూ వస్తుండటం చూశారు.

ఆ అమ్మాయినే వెతుకుతున్నారని గ్రహించిన పరంధామయ్య వెంటనే పనిలోకి దిగారు. బిడ్డను తీసుకుని ఎదురుగా కూర్చున్న ఆడవాళ్ళ దగ్గర ఇచ్చి బెంగాలీలో ఏదో చెప్పారు. వాళ్ళల్లో ఒకామె బిడ్డని తన చీర కొంగులో చుట్టి మొహం కనబడకుండా గుండెలకు  హత్తుకుని ఉంచుకుంది.

ఆ అమ్మాయిని కాళ్ళదగ్గర ముడుచుకుని పడుకోబెట్టి తన భుజంపైన వేసుకున్న దుప్పటితో ఆమెను పూర్తిగా కప్పారు.  హడావిడిగా వచ్చిన అ ముగ్గురూ, ఆ పెట్టె మొత్తం వెతికారు. అందులో ఒకడు తెలుగు వాడు. మిగిలిన ఇద్దరూ బెంగాలీ వారు.

వాళ్ళవల్ల ఆమె ఉన్న చోటును కనుక్కోలేకపోయారు. పరంధామయ్య మాత్రం అంత  వేగంగా పని చేసుండకపోతే ఆమె ఖచ్చితంగా వాళ్ళకు దొరికిపోయేది.

అలా జరిగుంటే ఆమె గతి ఏమై పోయుంటుందని అనుకుని ఆమెకోసం జాలి పడ్డారు.

ఆ సమయంలో రైలు బయలుదేరటంతో, ఆ ముగ్గురు మొరటోళ్ళూ ఆ పెట్టెలోనే ఉండి, అటూ, ఇటూ చూస్తూ ఆమెకోసం వెతుకుతున్నారు.

"ఖచ్చితంగా ఈ పెట్టెలోనే ఉండాలి. అది ఈ పెట్టెలోకి ఎక్కటం నేను చూశాను" అని అందులో ఒకడు నమ్మకంగా చెప్పాడు. ఆ పెట్టెలోని ప్రతి చోటునీ క్షుణ్ణంగా చూసుకుంటూ వచ్చిన వాళ్ళు, పరంధామయ్య కూర్చున్న చోటు దగ్గరకు వచ్చినప్పుడు అక్కడున్న అందరికీ ఆందోళన పట్టుకుంది.

తనని తాను ధైర్యపరచుకుని ఆ ముగ్గురిలో తెలుగు తెలిసున్న అతన్ని చూసి, "ఏంటయ్యా...ఏమిటి వెతుకుతున్నారు?" అని కొంచం స్వరం పెద్దదిచేసి అడిగారు పరంధామయ్య.

దానికి అతను, "ఏమీ లేదండీ, ఏమీలేదు" అని చెబుతూ మిగితా ఇద్దరితో కలిసి అక్కడ్నుంచి జారుకున్నాడు. అక్కడున్న వారికి అప్పుడు గాని గుండె దఢ తగ్గలేదు.

అరగంట వెతకిన తరువాత వాళ్ళులో కొంచం కొంచం గా నమ్మకం తగ్గింది. తరువాతి స్టేషన్ వచ్చిన తరువాత ఆ పెట్టెలో నుండి దిగి మిగితా పెట్టల్లో వెతకటానికి వెళ్ళిపోయారు.

ఎక్కడ వెతికినా ఆమె దొరకలేదనే కడుపు మంట, కచ్చె వాళ్ళ మొహంలో అతుకున్నట్టు బాగా తెలుస్తోంది. వాళ్ళు ముగ్గురూ తీవ్రంగా వివాదించు కుంటున్నారు.

ఇంతలో రైలు ఆ స్టేషన్ నుండి బయలుదేరి మెల్ల మెల్లగా వేగం పుంజుకుంది.

పరంధామయ్య కిటికీలో నుండి  ఆ ముగ్గురునీ చూస్తూనే ఉన్నారు. అలా ఆ ముగ్గురునీ కనుమరుగయ్యేంత దూరం వరకు చూస్తూనే ఉన్నారు. అప్పటికే రైలు వేగం ఎక్కువ అయ్యింది.  వాళ్ళు  కనుమరుగైన తరువాత వాళ్ళు ఏ ఇతర పెట్టెలోనూ ఎక్కలేదని, బండీ వెడుతున్న వేగానికి ఏ పెట్టెలోనూ ఎక్కలేరని నమ్మారు.

ఆపద తొలగిపోయిందని ఆ అమ్మాయి దగ్గర చెప్పారు. ఆమె తడబడుతూ లేచి కూర్చుని తన బిడ్డను తీసుకుంది. ఆమె లోని భయం పూర్తిగా తగ్గలేదని ఆమె ముఖమూ, వణుకుతున్న చేతులు చూపెడుతున్నాయి.

ఎవరైనా తనని వెతుకుతున్నారా అని అన్వేసిస్తున్నట్టు అప్పుడప్పుడు అటూ ఇటూ చూస్తోంది.

కొంచం కొంచంగా భయం తగ్గుతూ సహజ స్థితికి వచ్చిన తరువాత కూడా నీరసంగా కనబడింది. నిద్ర లేచిన బిడ్డకు ఆకలి కాబోలు...ఏడుపు మొదలెట్టింది.

రైలులో అమ్మకానికి వచ్చిన బిస్కెట్టు, పండ్లు, టీ లాంటివి కొని ఇచ్చాడు. ఆమెకూ ఆకలి. వద్దని చెప్పకుండా తీసుకుని ఇద్దరూ తిన్నారు.

రైలు ఊర్లు దాటి వెడుతుంటే వాళ్ళ చుట్టూ ఉన్న ప్రయాణీకులు మధ్య మధ్య దిగేరు. అప్పుడు ఆయన తన ఎదురు సీటులో కూర్చోమన్నప్పుడు...ఆమె ఆ సీటులో కూర్చుంది.

కొత్తగా ఎక్కిన ప్రయాణీకులు మిగిలి ఉన్న చోటును నింపటంతో, ఆ పెట్టెలో రద్దీ తగ్గలేదు. ఆమె దగ్గర 'టికెట్టు’ లేదని అమె యొక్క భిక్కు భిక్కు మంటున్న చూపులే చెబుతున్నాయి. టికెట్ చెకింగ్ స్టాఫ్ పెట్టెలోకి ఎక్కి ఆమె దగ్గరకు వచ్చి, ఆమె దగ్గర టికెట్టు లేదని తెలుసుకుని హిందిలో ఇష్టం వచ్చినట్లు మాట్లాడింది ఆమెకు అర్ధం కాలేదు. కానీ, పరంధామయ్య కు అర్ధమయ్యింది. వచ్చే స్టేషన్ లో దిగిపోవాలని చెబుతున్నారు.

"ఎక్కడికి వెళ్ళాలి?"-- అడిగాడు పరంధామయ్య.

“జగ్గయ్యపేట కు దగ్గరలో ఉన్న వెంకటాద్రి పురం" హీన స్వరంతో సమాధానం వచ్చింది.

పరంధామయ్య ఆమెకోసం విజయవాడ వరకు అపరాధంతో కలిపి టికెట్టుకు డబ్బులిచ్చి రసీదు తీసుకున్నారు.

చిన్నగా తలెత్తి చూసినప్పుడు...ఆమె కళ్ళు ఆయనకు శతకోటి ధన్యవాదాలు చెబుతూ కన్నీరు కారుస్తున్నాయి.

పెట్టెలోని వాళ్ళంతా నిద్రలో ఉన్నారు! కానీ, పరంధామయ్య కు నిద్ర రాలేదు. 'ఈ  అమ్మాయి ఎవరు? ఆమెను తరుముకుంటూ వచ్చిన వాళ్ళు ఎవరు? ఏందుకు ఆమెను తరుముకుంటూ వచ్చారు? ఈమె మంచిదా...చెడ్డదా?' అంటూ పల రకాల ప్రశ్నలు. ఆ ప్రశ్నలన్నిటికీ ఆమె దగ్గర నుండి సమాధానాలు ఎదురు చూసి కాచుకోనున్నారు.

ఆమె కూడా నిద్రపోలేదు! కిటికీలో నుంచి ఆమె చూపులు ఎక్కడో దూరంగా చూస్తున్నాయి. మాట్లాడుతేనే దుఃఖం తగ్గుతుందని అనుకోవటంతో, "నీ పేరేమిటమ్మా?" అని అడిగారు.

" మంగమ్మ " సన్నటి స్వరంతో చెప్పింది.

"నిన్ను తరుముకొచ్చినవారు ఏవరు...ఎందుకు తరుముకుంటూ వచ్చారు?"

"ఆ ముగ్గురిలో ఒకతన నా భర్త. మిగిలినవారు అతని స్నేహితులు. చెయ్యకూడని పనిలో నన్ను...నా భర్తే..."

అంతకు పైన మాట్లాడలేక నొరు నొక్కు కుంటూ వెక్కి వెక్కి ఏడ్చింది.

పరంధామయ్య కు అంతా అర్ధమయ్యింది. ఆమె దయనీయ స్థితి తెలుసుకుని కలత  చెందారు. ఆమెను ఇంకేమీ ప్రశ్నలు అడగ కుండా వదిలేశారు. కిటికీ ఊచల మీద తల ఆనించుకుని ఆలొచనలో మునిగిపోయారు. 'ఈ దేశంలో ఆడవాళ్ళను ఎనెన్ని రకాలుగా కష్టపెడుతున్నారు?' అని ఆలొచించినప్పుడు మనసు భారం అయ్యింది. ఎప్పుడు నిద్రపోయేరో తెలియలేదు.

ప్రొద్దుటి ఎండ చుర్రుమని ముఖం మీద పడటంతో మేలుకున్నారు. రైలు ఏదో ఒక స్టేషన్ లో ఆగున్నది. హడావిడి పడుతూ క్రిందకు దిగి టిఫినూ, వాటర్ బాటిల్ కొనుక్కుని రైలు పెట్టెలోకి ఎక్కిన వెంటనే...రైలు బయలుదేరింది.

ఆమె దగ్గర ఒక ప్యాకెట్ ఇచ్చారు.

బిడ్డకు కొంచం పెట్టి, తాను తింటున్నప్పుడు ఆమెకు 'తరువాత ఏమిటీ?' అన్న ప్రశ్నతో ఆమెలో భయం చోటు చేసుకుంది.

పరిగెత్తుకునొచ్చి రైలు ఎక్కినప్పుడు ఈ పెట్టెలో తనకి ఇలా సహాయం దొరుకుతుందని అలొచించి కూడా చూడలేదు. భర్త అనే మృగం దగ్గర నుండి తప్పించుకుంటే చాలు  అనే ఒకే ఒక ఆలొచనే ఉండేది.

ఇంటి నుండి బయలుదేరి, తెలియని వీధులలో నుండి రైల్వే స్టేషన్ కి వచ్చి - రైలు ఎక్కి - మొరటోళ్ళ దగ్గర నుండి తప్పించుకుని - సగం దూరం వచ్చిన తరువాతే తన సోయలోకి వచ్చింది.

ఇప్పుడే ఆమె పరంధామయ్య గురించి ఆలొచించటం మొదలుపెట్టింది. 'ఎవరీయన?  ఎందుకని ఇన్ని సహాయాలు తానుగా ముందుకు వచ్చి చేస్తున్నారు?  ఈయన మంచివారా లేక నా భర్తలాగా ఇంకొక నయవంచకుడా?' అని పలు రకాలుగా ఆలొచించి కన్ ఫ్యూజ్ అయ్యింది.

కానీ, మరు క్షణమే ఆ ఆలొచనను మార్చుకుంది. 'లోకంలో మంచి మగవాళ్ళూ ఉన్నారు. చెడ్డవాడితో కలిసి కాపురం చేసి కష్టాలు పడ్డందువలన ఈయన్ని కూడా మనసు తప్పైన మనిషిగా తూకం వేస్తోంది’ అని ఆలొచించింది.

అప్పుడు ఆయన అన్నారు, "మనో భారాన్ని ఎవరి దగ్గరైనా చెప్పుకుంటేనే ఆ భారం తగ్గుతుంది. నువ్వు నీ జీవితంలో ఏన్నో కష్టాలు అనుభవించి ఉంటావని నిన్ను చూస్తేనే తెలుస్తోంది. అది నా దగ్గర చెప్పాలనుకుంటే చెప్పు...కానీ, నిర్భంధం లేదు" అన్నారు.

ఆమెకు ఇదే మొదటిసారి ఆయన కళ్ళను నేరుగా చూడటం. 'ఇంత మంచి మనిషిని అనవసరంగా తప్పుగా అనుకున్నామే?’ అని బాధ పడ్డది. జరిగిపోయిన తన జీవితం గురించి ఆయన దగ్గర కొంచం కొంచంగా చెప్పి ముగించింది.

              ***********************************PART-3********************************

(మంచివాళ్ళతో పాటు చెడ్డవాళ్ళు, మంచివారులాగా నటించి కలిసి జీవిస్తారు. ఆలా ఉన్నప్పుడు ఆ చెడ్డజాతి వారిని కనుక్కోవటం జరిగేపనికాదు)

ఆమె పేరు మంగమ్మ. జగ్గయ్యపేట దగ్గరున్న వెంకాటాద్రి పురం ఆమె సొంత ఊరు. వర్షం అనేది సంవత్సరానికి ఒకటి రెండు రోజులే చూస్తారు.

ఆ గ్రామానికి చుట్టూ ఉన్న చిన్న అడవి ప్రాంతంలో ఉన్న ఎండిపోయిన చెట్లను ముక్కలు చేసి కట్టెలుగానో, లేక బొగ్గుగానో అమ్ముతారు ఆ గ్రామంలోని చాలా మందికి అదే వృత్తి.

పేదరికం రేఖకు కింద ఉన్న వాళ్ళను చూపించాలనుకుంటే, మంగమ్మ కుటుంబమే దానికి ఉదాహరణం.

ఏ రోజు కారోజు సంపాదించుకునే కూలీ డబ్బులే వాళ్ళకు ఆహారం. ఆమె తల్లి-తండ్రులకు ముగ్గురు ఆడపిల్లలు. అందులో మంగమ్మే పెద్ద కూతురు.

ఏ ఆడపిల్లా ఐదో క్లాసు దాటలేదు...దాటటం కుదరలేదు. ఆ క్లాసు వరకూ స్కూలుకు వెళ్ళటానికి కారణం...చదువు మీద శ్రద్ద ఉండి కాదు. స్కూల్లో పెడుతున్న మధ్యాహ్నం భోజనం కొసమే ననడం నిజం.

25 ఏళ్ల వయసు దాటినా ఆమె తల్లి-తండ్రులు ఆమెకు పెళ్ళి చేయాలనే ఆలొచన కూడా చెయ్యలేకపోయారు. నగలకు, కట్నానికి, సారెకు--అన్నిటికీ డబ్బులు కావాలే! దానికి వాళ్ళు ఎక్కడికి వెడతారు?

పిల్లలను తలచుకుని రాత్రి, పగలు కన్నీరు కార్చడమే వాళ్లవల్ల అయ్యింది. 'దేవుడే దారి చూపిస్తాడు’ అనే నమ్మకంతో రోజులు గడిపారు.

ఆ పరిస్థితుల్లోనే అపద్భాందువుడిలాగా వచ్చి నిలబడ్డాడు వాళ్ళకు బందువైన ఏడుకొండలు. వాడికీ అదే ఊరే. వాడి కుటుంబం కూడా పేద కుటంబమే.

బ్రతకటం కోసం చిన్న వయసులోనే కలకత్తా వెళ్ళిపోయాడు. చాలా కష్టపడి పైకొచ్చి ఈ రోజు మంచి పొజిషన్లో ఉన్నాడు. ఎండాకాలంలో జరిగే అమ్మోరి జాతరకు, సంక్రాంతికి ఊరికి వచ్చి వెడుతూ ఉంటాడు.

హఠాత్తుగా ఒక రోజు మంగమ్మను పెళ్ళిచేసుకుంటానని అడుగుతూ మంగమ్మ ఇంటికి వచ్చాడు. ‘సరే ననే మీ అంగీకారం మాత్రం చాలు...ఖర్చంతా నాదే’నని హామీ ఇచ్చాడు.

దేవుడు కరుణించేడని మంగమ్మ తల్లి-తండ్రులు ఆనందపడ్డారు. ఎక్కువ  ఆలొచించకుండా వాళ్ళ అగీకారం తెలిపారు. మూడింట ఒక భారాన్ని ఖర్చులేకుండా దింపి కింద పెట్టారు.

భర్తతో కలకత్తా బయలుదేరినప్పుడు...తాను అదృష్టవంతురాలు నని ఆనందపడటమే కాకుండా, గర్వ పడింది. కలకత్తా వచ్చి చేరిన తరువాత ఏదో కొత్త లోకానికి వచ్చినట్లు ఫీలైంది.

మొదట్లో జీవితం ఉత్సాహంగా ఉన్నది. మనసులో ఊహించు కున్నదానికంటే కలకత్తా  అతిపెద్ద అద్భుతంగా తెలిసింది. భర్తకు ప్రముఖ 'కంపెనీ' లో నైట్ డ్యూటి. సాయంత్రం బయలుదేరి వెడితే తెల్లవారు జామున తిరిగి వస్తాడు. పగలంతా నిద్రపోతాడు.

అప్పుడప్పుడు ఆమెను బయటకు తీసుకు వెళ్ళాడు. ఒకసారి సముద్ర తీరానికి తీసుకు వెళ్ళాడు. సముద్రతీర అందాన్ని తిలకించి స్థంభించిపోయింది. 'ఇదేనా స్వర్గం?' అని ఆలొచంచి బ్రమ పడింది.  

కొన్ని సార్లు మార్కెట్టుకు తీసుకు వెళ్లాడు. అతను కొనిచ్చిన దుస్తులను ఆనందంగా వేసుకునేది. కానీ, అమెగా ఏదీ అడిగి కొనుక్కోలేదు. పుట్టినింటి పేదరికం ఆమెను అంత పక్వ పర్చి ఉంచింది. కొడుకు పుట్టాడు. కొడుకుకు సత్యపాల్ అని ఆధినిక బెంగాలీ పేరు పెట్టాడు ఏడుకొండలు. ఇదేం పేరని మంగమ్మ అడిగినప్పుడు 'ఇంకా గ్రామ వాతావరణం నుండి నువ్వు బయటకు రాలేదా. ఇది పట్నం పేరు. అలాగే ఉంటుంది’ అని చెప్పాడు.

కొడుకు సత్యపాల్ పుట్టి ఐదారు నెలల వరకు అంతా బాగానే గడిచింది. కానీ, పోను, పోనూ భర్త ఏదో తప్పైన దారిలోనే సంపాదిస్తున్నాడని ఆమె ఫీలైంది. గుచ్చి గుచ్చి అడిగినప్పుడు...కలకత్తా లోని రెడ్ లైట్ ఏరియాలో 'బ్రోకర్’ పని చేస్తున్నాడని తెలిసింది.

మంగమ్మ తల మీద పిడుగు పడినట్లు అయ్యింది. కడుపుకు పావు గ్లాసు గంజి నీళ్ళు తాగినా నీతిగా తాగిన కుటుంబం వాళ్లది. ఆ రోజు నుంచి వాళ్ళిద్దరి మధ్య  అభిప్రాయ భేదాలు మొదలయ్యాయి. రోజులు గడుస్తున్న కొద్ది అది పోట్లాటగా మారి, రోజూ అతను తాగి రావడం...ఆమెను కొట్టి బాధ పెట్టటం మొదలైయ్యింది. సరిగ్గా ఇంటికి రావటం లేదు. తనకి ఆదరణగా ఎవరూ దగ్గరలో లేకపోవటం; కుటుంబ గౌరవాన్ని కాపాడటం కోసం అన్నిటినీ తట్టుకుంది. కానీ, ఒకరోజు అతను చెప్పింది ఆమెకు భారీ దెబ్బగా తగిలింది.

అవును, 'ఆ వ్యాపారంలో' ఆమె కూడా దిగాలని, సంపాదించాలని ఆజ్ఞ వేశాడు. అతని కాళ్ళ మీద పడి బ్రతిమిలాడింది. 'నువ్వు ఎలాగైనా పో...నన్ను వదిలేయి’ అని వేడుకుంది.

దేనికీ అతని మనసు కదలలేదు. నేను చెప్పింది చెప్పిందే అని కర్కసంగా ఉన్నాడు.

ఆ రోజు ప్రొద్దున ఇంటికి వచ్చిన అతను, "సాయంత్రం వస్తాను. మర్యాదగా నాతో పాటూ బయలుదేరి రావాలి. లేకపోతే జరిగేదే వేరు" అంటూ హెచ్చరించి వెళ్ళాడు. ఆ దారుణాన్ని తట్టుకోలేక...'ఎలాగైనా అమ్మా-నాన్నల దగ్గరకు వెళ్ళి చేరిపోవాలి’ అని నిర్ణయించుకుంది.

అక్కడ ఉండే ఒక్కొక్క క్షణం అపదే అనేది గ్రహించింది. తనకీ, బిడ్డకూ కావలసిన కొన్ని దుస్తులు తీసుకుని సంచీలో పెట్టుకుంది. అవసరానికి కావాలి కాబట్టి డబ్బు కొసం వెతికినప్పుడు -- చెతిలో చిల్లి గవ్వ కూడా లేదనేది తెలిసింది.

ఈ మధ్య రోజుల్లో ఏడుకొండలు ఆమె దగ్గర డబ్బులేమీ ఇవ్వటం లేదు. ఇంటికి కావలసిన వస్తువులను కూడా సగం సగం, ఇష్టం లేకపోయినా కొని పడేశాడు. కొన్ని సమయాలలో వంట చేయటానికి ఏమీ లేక వంట చేయకుండా పస్తు పడుకునేది.

ఆ సమయంలో కూడా అతని దగ్గర ఏమీ అడిగి తీసుకోవటానికి ఆమె ఆత్మగౌరవం చోటివ్వలేదు!

డబ్బులే లేకుండా జగ్గయ్యపేటకు ఎలా వెళ్ళేది? ఎక్కువ ఆలొచించలేదు. 'మొదట ఈ నగరం విడిచి వెళ్ళిపోవాలి’ -- అనుకున్న వెంటనే...ఉన్న కొంచం చిల్లర డబ్బులు తీసుకుని, బిడ్డను ఎత్తుకుని బయటకు వచ్చింది.

ఇంటి బయట భర్త స్నేహితుడొకడు ఆమెను అడ్డుకున్నాడు. "థూ కుక్కా...దారి వదులరా" అంటూ అరుస్తూ వాడి మీద ఉమ్మేసింది. అందువల్ల భయపడ్డాడో ఏమో...జరిగి దారి వదిలాడు. కానీ, సెల్ ఫోన్ లో మాట్లాడుతూ ఆమెను వెంబడించాడు.

అక్కడా, ఇక్కడా విచారించి, రైలు స్టేషన్ వెళ్లటానికి ఎక్కాల్సిన సిటీ బస్సులో ఎక్కింది. అతనూ ఎక్కాడు. ఆమెను వెంబడించిన అతను  ఇచ్చిన వార్త వలన భర్త వస్తాడనేది ఎదురు చూసి జాగ్రత్తగా రైలు స్టేషన్ లోకి దూరింది.

అప్పుడొచ్చిన ఒక ప్రకటనలో...తిరుపతి వెళ్ళే రైలు గురించిన సమాచారం విని కొంచం కొంచం అర్ధం చేసుకుని వేగంగా నడుచుకుంటూ మూడో నెంబర్ ప్లాట్ ఫారం లో ఉన్న రైలు ఎక్కింది. అప్పుడే భర్త స్నేహితుడు చూశాడు.

ఆ తరువాత జరిగింది మీకు తెలుసుగా!

ఈ వివరాలన్ని అడిగి తెలుసుకున్నాక పరంధామయ్య, ఆదరణగా చెప్పారు: "ఇక నువ్వు దేనికీ భయపడటానికో, బాధపడటానికో అవసరం లేదు. విజయవాడలో దిగి, నిన్ను జగ్గయ్యపేట బస్సు ఎక్కించి నేను ఊరికి బయలుదేరుతాను" అన్నారు.

'భర్త తన చెయ్యి వదిలేసినా కూడా దేవుడు పూర్తిగా తన చేయి వదలలేదు’ అని అనుకుంటూ ప్రశాంతంగా ఉన్నది మంగమ్మ. ఆమె కళ్ళకు పరంధామయ్య సాక్షాత్తు దైవంలాగా తెలిసారు. 

రాజరాజేశ్వరికి ఫోన్ చేసి మాట్లాడారు.

"ఏమండీ...ఎక్కడున్నారు?" -- ఆందోళనగా అడిగింది.

"రైలులో వస్తున్నాను. విజయవాడలో నాకు ఒక పనుంది. అది ముగించుకుని రాత్రికి వస్తాను...అది సరే నువ్వెందుకు అంత ఆందోళనగా మాట్లాడుతున్నావు?"

"మీరు రాత్రి పూట రావద్దు. విజయవాడలో రాత్రికి స్టే చేసి ప్రొద్దున వస్తే చాలు.  గుడివాడ నుంచి టాక్సి పట్టుకుని వచ్చేయండి"

"నువ్వెందుకు అంత ఆందోళనతో మాట్లాడుతున్నావు? అక్కడ ఏమిటి సమస్య...చెప్పు" ---అదికార స్వరంతో అడిగాడు.

అంతకుపైన ఆమె ఏదీ దాచ దలుచుకోలేదు. "మీరు వెళ్ళిన తరువాత ఇక్కడ కుల కలహాలు చోటుచేసుకుంది. వీధికి వీధి కొట్టుకుంటున్నారు. రాత్రి పూట గుడిసెలకు నిప్పు పెడుతున్నారు. ఇళ్ళ మీద రాళ్ళు రువ్వుతున్నారు. పోలీసు బలగాలను ఎక్కువగా దింపటం వలన భయం లేదండి"

గుండే దఢ తగ్గ కుండానే చెప్పి ముగించింది.

"ఇంత గోల జరిగింది. నా దగ్గర ఎందుకు ఏమీ చెప్పలేదు?"--స్వరంలో కోపం తెలుస్తోంది.

"ఇందులో మనకేమీ సమస్య లేదండి. అందువలన మీరు వెళ్ళిన పనిని ప్రశాంతంగా ముగించుకుని రావాలని ఏమీ చెప్పలేదు..."

పరంధామయ్య నమ్మేటట్టు నిదానంగా చెప్పి ముగించింది. కానీ, పనివాడు వెంకయ్య చెప్పిన విషయాల వలన ఆమె బెదిరిపోయిందనేదే నిజం.

              *********************************PART-4**********************************

(విధి చాలా చాలా బలమైనది. దాన్ని అడ్డుకుందామని మనం ఏ పని చేసినా దాన్నీ దాటి అది తన పని చేస్తుంది.)

పరంధామయ్యకు వారసులు లేకపోవటంతో ఆయన ఆస్తులన్నీ తమకే దొరకుతుందని ఆయన సమకాలికులు, వాళ్ళ వారసులు పగటి కలలు కన్నారు.

పరంధామయ్య కన్ను మూసిన తరువాతే ఆస్తులు తమ చేతులకు వస్తాయి కాబట్టి ఆయన ఎప్పుడు మరణిస్తారోనని కాచుకోనున్నారు. ఆయనకు ప్రస్తుతం 40 ఏళ్ళే అవుతోంది కాబట్టి, ఆయనగా మరణించాలంటే చాలా రోజులు కాచుకోవాలి. అంతవరకు కాచుకోవటానికి ఆయన సమకాలికులలో కొందరికి ఓర్పులేదు.  

అందువలన. ఈ కుల కలహాలను ఉపయోగించుకుని ఆయన్ను చంపటానికి ప్లాన్ వేశారు. ఆ సమయం చూసి పరంధామయ్య బయట ఊరు వెళ్ళటం వలన, ఆయన తిరిగి వచ్చే రోజుకోసం కడుపు మంటతో ఎదురుచూస్తున్నారు. మంచికాలం...ఈ రహస్య పన్నాగం వెంకయ్య చెవులలో పడింది. అతను ఆందోళన చెందుతూ పరిగెత్తుకు వచ్చి రాజరాజేశ్వరి దగ్గర చెప్పాడు.

అది విన్నప్పుడు ఆమెకు నెత్తిమీద పిడుగు పడినట్లు అనిపించింది. అందుకోసమే 'రాత్రి పూట రావద్దు’ అని చెప్పింది. అయన జాగ్రత్తగా ఇళ్లు చేరాలని దేవుళ్ళందరినీ వేడుకుంది.

రైలు విజయవాడ చేరుకున్నప్పుడు రాత్రి తొమ్మిది దాటింది. ఆ సమయం తరువాత మంగమ్మను బస్సు ఎక్కించ లేరు. తనని కూడా రాత్రి పూట ఊర్లోకి రావద్దని చెప్పింది భార్య. ఏం చెయ్యాలో తెలియక బుర్ర గోక్కున్నారు పరంధామయ్య.

అప్పుడు మంగమ్మ చెప్పింది: “నాకు కొంచం డబ్బులు ఇచ్చి సహాయపడండి. నేను ఇక్కడ రైల్వే స్టేషన్ లోనే ఉండి ప్రొద్దున్నే నా ఊరికి వెళ్ళిపోతాను”

పరంధామయ్యకు మంగమ్మ చెప్పింది నచ్చలేదు. ఒక అమాయకురాలుని మధ్య దారిలోనే వదిలి వెళ్ళటానికి ఆయన మెత్తని మనసు చోటివ్వలేదు. 'రాత్రి పూట పోలీసులు విచారిస్తే ఏం సమాధానం చెబుతుంది?' ఇంకెవరైనా ఆమెకు అవాంతరం కలిగిస్తే...?'

ఆమెను జాగ్రత్తగా ఊరికి బస్సు ఎక్కించేవరకు అమెకు సెక్యూరిటీ ఇవ్వాల్సింది తన బాధ్యత అని అనుకున్నారు.

రాత్రికి రైల్వే స్టేషన్ లోనే పడుకుని, ప్రొద్దున బస్ స్టేషన్ కు వెళ్ళి ఆమెను జగ్గయ్యపేట బస్సు ఎక్కించి పంపించే తాను ఊరుకి వెళ్ళాలని నిర్ణయించుకున్నారు. అట్లాగే ప్రయాణీకుల వెయిటింగ్ హాలుకు వెళ్ళి ఒక కుర్చీలో కూర్చున్నాడు.

ఆమె కూడా ఆయనకు దగ్గరగా గోడను ఆనుకుని, బిడ్డను వొళ్ళో పడుకోబెట్టుకుని నేల మీద కూర్చుంది. కానీ, వాళ్ళు అక్కడ పడుకోలేకపోయారు. అన్ని దోమలు ఉన్నాయి అక్కడ.

పరంధామయ్యను చూడటానికే మంగమ్మకి కష్టం అనిపించింది. 'ఊర్లో ఎంత పెద్ద మనిషి. ఆయన ఇల్లు పెద్దదిగా, విశాలంగా, వసతులతో ఉంటుంది? అలాంటి ఆయన ఇప్పుడు నాకొసం ఎందుకు ఇంత శ్రమ పడుతున్నారు? ఇలాంటి మంచి మనుషులు ఉండబట్టే ప్రపంచంలో వర్షాలు కొంచమైనా పడుతున్నాయి అంటూ ఆలొచిస్తున్నది.

సుమారు 10 నిమిషాలు అయ్యుంటుంది. దోమ కాటులను తట్టుకోలేక లేచి అటూ ఇటూ నడవటం మొదలుపెట్టారు పరంధామయ్య. తరువత ఏదో ఆలొచన వచ్చింది. వెంటనే ఆమె దగ్గరకు వచ్చాడు. ఆమె లేచి నిలబడ్డది.

"ఇక్కడ రైలు స్టేషన్లో ప్రయాణీకుల వసతికోసం అద్దె గదులు ఉన్నాయి. నువ్వు వచ్చేటట్లైతే రూము తీసుకుని స్టే చేద్దాం. కానీ నిర్బంధం ఏమీ లేదు" -- సంకోచిస్తూ చెప్పారు.

రెండు రోజుల ప్రయాణ బడలిక తీరాలి...ప్రశాంతంగా నిద్రపోవాలని శరీరం వేడుకుంది.

హఠాత్తుగా ఆయన అలా అడుగుతారని ఆమె ఎదురు చూడలేదు. కానీ, రెండు రోజులుగా ఏదీ ఎదురుచూడక తనని కాపాడుతూ వచ్చిన ఆయనను నమ్మి ఎక్కడకైనా వెళ్ళొచ్చు అని ఆమె మనసు చెబుతోంది.

సమాధానం చెప్పటానికి ఆమె తీసుకుంటున్న సమయం గురించి ఆలొచించి "నీకు ఇష్టం లేకపోతే వద్దు" అని చెప్పి వెనుతిరిగారు.

"మీరు వెళ్ళి రూము తీసుకుని స్టే చేయండి. నేను ఇక్కడే ఇక్కడున్న ప్రయాణీకులతో కలిసి ఉంటాను. ప్రొద్దున్నే నన్ను బస్సు ఎక్కించండి"

"లేదు మంగమ్మ. రాత్రి సమయంలో పోలీసులో, లేక ఇంకెవరైనా నిన్ను ఏదైనా ప్రశ్నలు అడిగితే ఎం సమాధానం చెబుతావు?  అందువల్ల నేనూ ఇక్కడే..."

ఆమె వెంటనే అడ్డుపడి, "లేదండీ...మీరు ఇక్కడ నిద్ర పోలేరు. రూముకే వెలదాం"

రైల్వే స్టేషన్లో గది ఒకటి అద్దెకు తీసుకుని తానూ, తన సహోదరి ఉండబోతునట్టు 'లెడ్జర్’ లో రిజిస్టర్ చేశారు.

కూర్చూనే రెండు రోజులు రైల్లో ప్రయాణం చేసిన బడలికతో నిద్ర ఆయన్ని స్వాధీనం చేసుకుంది.

కానీ, మంగమ్మ మాత్రం నిద్ర పోలేకపోయింది. తుఫాన గాలి వలన మద్య కడలిలో ప్రమాదంలో చిక్కుకున్న ఓడలోంచి తప్పించుకుని, ఈదుకుంటూ తీరం చేరుకున్న ఉపశమనం ఏర్పడింది ఆమెలో. తన భర్త వలన అనుభవించిన బాధలు, దాంట్లో నుండి తప్పించుకురావటానికి తాను పడ్డ శ్రమను తలచుకుంటే ఇంకా వొణుకు పుడుతోంది. 'ముందూ వెనుకా తెలియని ఈయన నాకు ఇన్ని సహాయాలు చేయటానికి ఏమిటి కారణం?'

దాని గురించి ఎన్నిసార్లు ఆలొచించినా...'ఆయన దయా గుణమే కారణం' అనే జవాబే దొరికింది.

'ఇలాంటి మంచి మనిషి ఒకరు నాకు భర్తగా దొరకలేదే?' అనే ఆలొచన ఆమె మనసులో వచ్చి పోతూ ఉన్నది.

'ఇన్ని సహాయాలు చేసిన ఈయనికి నేను ఏ విధంగా క్రుతజ్ఞతలు చెప్పగలను?' అని ఆమె ఆలొచించించడం ప్రారంభించినప్పుడే విధి అక్కడ ఆడుకోవటం మొదలుపెట్టింది.

కలకత్తాలోనే ఉండుంటే ఈ సమయానికి ఎన్నో మృగాలకు బలి అయి ఉంటాను.  దాంట్లోంచి నన్ను కాపాడింది ఈయన. రెండు రోజులుగా నన్ను ఎంతో నాగరికతతో , మర్యాదతో చూసుకున్నారు. ఒకే గదిలో ఉంటున్నా ఈ క్షణం వరకు ఎటువంటి అసభ్యకర చూపూ కూడా తనవైపు చూడకుండా నిద్రపోతున్నారు. ఇలాంటి క్రమశిక్షణ గల మనిషిని నేను పెళ్ళి చేసుకోవటానికి నోచుకోలేదే'-- ఇలా ఆలొచిస్తున్నప్పుడే ఆమెలో ఆ విపరీతం ఏర్పడింది.

'ఈ రాత్రి మాత్రం ఈయనకు భార్యగా ఉండి నన్నే ఇచ్చుకుంటే ఏం? నా భర్త చేసిన దారుణాలను తలుచుకుంటూ మిగిలిన జీవితాన్ని గడపటం కంటే...ఈయనతో ఉన్న ఈ రెండు రోజులను తలచుకుంటూ మిగతా జీవితాన్ని సంతోషంగా జీవించొచ్చే?'

న్యాయధర్మాలు, తన చేష్ట వలన తమకి భవిష్యత్తులో ఏర్పడబోయే ప్రభావాలు, దీనివలన ఇతరులకు రాబోయే బాధింపులు--అని దేని గురించీ ఆలొచించే మనొస్థితిలో ఆమె అప్పుడు లేదు.

లేచి పరంధామయ్య దగ్గరకు వచ్చి ముఖాన్ని చూసింది. పాపం...అలసట మరియు కల్లాకపటం లేని మనసు. ప్రశాంతంగా నిద్రపోతున్నారు.

ఆయన్ని చూస్తున్న కొద్దీ ఏదో తెలియని ఒకవిధమైన ఆకర్షణ అమెను ప్రభావితం చేసింది.

మత్తు తలకెక్కిన వాళ్ళు తరువాత తాము ఏమి చేస్తున్నాం అనేదే తెలుసుకోరు. అది తొలగినప్పుడే వాళ్ళు చేసింది వాళ్ళకు అర్ధమవటం మొదలవుతుంది.

మంగమ్మకి 'పరంధామయ్య’ అనే మత్తు ఎక్కింది. నిప్పు పైన దూది తానుగా వచ్చి పడినప్పుడు అది అంటుకోవటానికి ఎక్కువసేపు అవలేదు.

వాళ్ళ జీవితంలో ఇక వీచబోయే తుఫానలకు ఆ రోజు రాత్రే మూలాధారం అనేది పాపం వాళ్ళ ఆ సమయంలో తెలుసుకోలేదు!

                **********************************PART-5*********************************

(క్రమశిక్షణతో ఉండటమే కుటుంబ జీవితానికి ప్రధానమైనది. క్రమశిక్షణ తప్పి జీవించే జీవితం పోకిరితనమైనదని యోచిస్తారు)

హఠాత్తుగా జరిగి ముగిసిన ఆ సంఘటన యొక్క తాకిడి నుండి పరంధామయ్య బయటకు రాలేకపోయాడు. మొదట్లో అదేదో 'కల’ అని కూడా ఆలొచించారు. అది నిజమే నని నమ్మినప్పుడు...'అది కలగానే ఉండిపోకూడదా?' అని అనుకుని బాధ పడ్డారు. ముందూ వెనుక తెలియని మహిళతో కలిసి ఒకే గదిలో ఉన్న తప్పును తలచుకుని తనని తానే నిందించుకున్నారు.

రాత్రంతా నిద్ర లేకుండా అల్లాడిపోయారు.

పాపం...ఆయన మాత్రం ఏం చేయగలరు?

'పిల్లలు పుట్టే భాగ్యమే లేదు అని వైద్యులు చెప్పినప్పుడు విలవిలలాడిపోయింది రాజరాజేశ్వరి. 'గొడ్రాలు’ అనే పేరు వ్యాపించటం విని కూలిపోయింది. కొంచం కొంచంగా ఆమెకు దాంపత్య జీవితంపై ఆసక్తి తగ్గిపోయింది. భార్య మనసెరిగిన పరంధామయ్య కూడా గత కొద్ది సంవత్సరాలుగా దాంపత్య జీవితానికి దూరంగా ఉండిపోయారు.

ఈరోజు హఠత్తుగా తన మగతనానికి పరీక్ష రావటంతో తడబడ్డాడు. రేపు భార్య ముఖం ఎలా చూడను అని సిగ్గుతో తల వంచుకున్నారు.

అన్నిటికీ మంగమ్మే కారణమని ఆమె మీద నేరం మోపటానికి ఆయన మనసు అంగీకరించలేదు. తాను జాగ్రతగా ఉండుంటే ఇది జరిగుండేది కాదు అని నమ్మారు.

ఇలా పలు పలు ఆలొచనలు వచ్చి ఆయన బుర్రను తాకటంతో ఆయన నిద్రపోలేకపోయేరు. ఎర్ర బడ్డ కళ్ళతో కుర్చీలో కూర్చుని తన స్థితిని తలుచుకుని వేదన పడుతున్నారు.

ప్రొద్దున్నే కళ్ళు తెరిచిన మంగమ్మ ఆయన్ను చూసి హడలెత్తిపోయింది. రాత్రి జరిగింది సాధారణంగా తీసుకుంటారని అనుకున్నది. ఇలాగూ ఒక మగ మనిషి ఉంటాడు అని  ఆమె ఎదురు చూడనే లేదు. ఇప్పుడు ఆయనతో మాట్లాడటానికి ఆమెకు సిగ్గుగానూ, భయంగానూ ఉన్నది.

ఆయన కూడా మౌనంగా ఉండటంతో చాలా బాధ పడ్డది మంగమ్మ. 'ఇంత మంచి మనిషిని నేరం చేసేననే మనోస్తితికి తీసుకువెళ్ళేనే?' అని పశ్చాత్తాప పడింది.

అలాంటి మౌన పరిస్థితి యొక్క తీవ్రతను తగ్గించటానికి ఎవరైనా ఒకరు మాట్లాడి తీరాల్సిందే! ఆయన దగ్గరకు వచ్చి తడబడుతూ నిలబడ్డది.

"అయ్యా, నిన్న జరిగిన తప్పుకు నేనే కారణం. దానికి ఇంత బాధ పడక్కర్లేదు. మీరు ఎంత న్యాయమైన మనిషో తెలుసుకోలేకపోయిన కుక్కను...నేను తప్పు చేశాను. నన్ను మన్నించి...ఉరికి వెళ్ళటానికి కొంచం డబ్బిచ్చి సహాయపడితే...నేను వెళ్ళి చేరిపోతాను. ఆ తరువాత జన్మజన్మలకూ మీ కంటికే కనబడను. నన్ను మన్నించి పంపించండయ్యా" అంటూ వేడుకుంది.

ఆయన సమాధానం ఏమీ చెప్పకుండా లోతైన ఆలొచనలో ఉన్నట్లు కనబడ్డారు.

మంగమ్మకి ఏడుపు పొంగుకుంటూ వచ్చింది. ఆయన కాళ్ళ మీద పడి రోదించింది. "అయ్యా, నన్ను మన్నించి పంపించేసి దీన్ని మరిచిపొండయ్యా. మీకు ఇక ఎటువంటి సమస్య లేకుండా ఊరు వెళ్ళి జేరిపోతానయ్యా"

ఆమె ఏడుపునే కొంచం సేపు చూస్తున్న ఆయన చెప్పారు: "మంగమ్మా...నిన్ను మీ ఊరు పంపించటం లేదు. నాతోనే తీసుకు వెళ్ళబోతాను"

అదిరిపడ్డది మంగమ్మ. 'ఏమైంది ఈయనకు?' అని ఆందోళన చెందింది.

ఆమె షాక్ అవటం చూసి.

"ఇష్టపడో...ఇష్టపడకనో నిన్ను ముట్టుకున్నాను. ఇకమీదట నువ్వు నా  రక్షణలో ఉండటమే