ప్రేమ సుడిగుండం...(పూర్తి నవల)

 

                                                                          ప్రేమ సుడిగుండం                                                                                                                                                         (పూర్తి నవల)

'ప్రేమ' అనే రెండక్షరాల మాట చాలా ప్రమాదకరమైనది. అది సుడిగుండం లాంటిది. ప్రేమలో పడ్డవారు ఎవరైనా సరే ప్రేమ సృష్టించే సుడిగుండంలో చిక్కుకోక తప్పదు. ప్రేమ అనే సుడిగుండం లో చిక్కుకుని తప్పించుకున్న వారు చాలా తక్కువ మంది. ఈ నవలలో ప్రేమించుకున్న హీరో, హీరోయిన్లు హీరో తల్లికి ఎంతో ప్రీతిమంతులు, బంధువులు, కావలసిన వాళ్ళూ అయినా వాళ్ళు కూడా ప్రేమ సుడిగుండంలో చిక్కుకున్నారు. ఎందుకు ప్రేమ సుడిగుండంలో చిక్కుకున్నారు, ఆ ప్రేమ సుడిగుండం  నుండి ఎలా బయట పడ్డారు? వారి ప్రేమ సుడిగుండంలో వారిద్దరూ ఎదుర్కొన్న సమస్య ఏమిటో మీరు తెలుసుకుంటే ఆశ్చర్యపోతారు.  

                                                                                                       PART-1

కళ్ళు తెరిచిన వెంటనే కిరణ్ జ్ఞాపకాలే వచ్చినై ప్రతిమకు.

 

ప్రతిమ కిటికీలో నుండి కనబడుతున్న మామిడి చెట్టును చూసింది. పదేళ్ళ కిరణ్ జారిపోతున్న నిక్కర్ను పైకి లాక్కుంటూ ఆ మామిడి చెట్టును ఎక్కుతున్నట్టు ప్రతిమ అంతరంగ కళ్ళకు కనబడింది...చిరునవ్వుతో లేచింది ప్రతిమ.

 

ఆ రోజు కిరణ్ జన్మ నక్షత్రం. క్రింద వంటింట్లో ప్రతిమ మేనత్త రామలక్ష్మి పాయసం రెడీ చేస్తోంది. అమెరికాలో మొదటి సంవత్సరం చదువు ముగించుకుని కిరణ్ ఇండియాకి తిరిగి వస్తున్నాడు. ఇంకో మూడు గంటలలో అతను వచ్చే విమానం హైదరాబాద్ నేలను తాకుతుంది. ఆ తరువాత మరో గంటలో అతని కారు ఆ ఇంటి పోర్టికోలోకి వచ్చి ఆగుతుంది.

 

వచ్చిన వెంటనే ఏం చేస్తాడు? అమ్మతో అరగంట సేపు మాట్లాడి, హడావిడి పడుతూ మేడమీదకు వచ్చి ప్రతిమతో గొడవపడతాడు. ఆమెను ఏడిపించకపోతే అతనికి రోజులు గడవవు.

 

అమెరికా వెళ్ళే ముందు కూడా ఆమెను ఏడిపించాడు.

 

"వారానికి రెండు సార్లు ఫోన్ చెసి మాట్లాడు కిరణ్"

 

"ఎందుకమ్మా...ఫోనులో కూడా నీ సుత్తి వినాలనా? నీ దగ్గర నుండి తప్పించుకోవటానికే కదా సముద్రాలు దాటి దూరంగా వెడుతున్నాను. ‘నో...ఫోన్’, ‘నో...ఈమైల్’!"

 

"ఉత్తుత్తి మాటలు చెప్పకు. నాతో మాట్లాడకుండా నువ్వు ఉండలేవు"

 

“ఇక్కడున్నప్పుడు వేరే నాధి లేక నీతో మాట్లాడి ఉండొచ్చు. కానీ, ఇకమీదట అలా జరగుతుందా? అయ్యగారు ఎక్కడికి వెడుతున్నారో తెలుసుగా? అమెరికా! నీకంటే స్మార్టుగా ఉండే అమ్మాయులు నా చుట్టూ తిరుగుతారు. వాళ్ళతో మాట్లాడటానికే సమయం చాలదట. అవన్నీ వదులుకుని పనిగట్టుకుని పాత మనిషితో ఫోన్ చేసి మాట్లాడాలా?"

 

"ఎవర్ని చూసి పాత మనిషి అంటున్నావు?"

 

"నిన్ను చూసే!"

 

"నువ్వెలా అమెరికా వెల్తావో చూస్తాను!"

 

"ఫ్లయిట్ లోనే వెల్తాను. టెర్రస్ పైకి వెళ్ళి చూడు. వీలైతే పై నుండి చేతులూపుతా"

 

"నిన్నూ..." అంటూ చెయి పైకెత్తి ముద్దుగా కిరణ్ చేతిపై ఒక దెబ్బ వేసింది ప్రతిమ.

 

"ఈ జిడ్డు మొహాన్ని ఎవరు పెళ్ళి చేసుకుంటారు? నాకు వద్దు బాబూ! నువ్వు కావాలంటే చూడు ప్రతిమా....అమెరికా నుండి తిరిగి వచ్చేటప్పుడు జాలీగా ఆ ఊరి అమ్మాయితో వస్తాను”

 

“అక్కర్లేకపోతే పోవయ్యా! ఈ జిడ్డు మొహానికి కూడా ఒకడు దొరుకుతాడు"

 

"దొరుకుతాడంటావా! నాకు నమ్మకం లేదు! అలా ఎవరూ దొరకకపోతే చెప్పు...పోతేపోనీ పాపం అనుకుని ఒకళ్ళకి ఇద్దరుగా నేనే నిన్ను చేసుకుంటా. నా అంతఃపురంలో చిన్న మహారాణిగా ఉండిపో!"

 

ప్రతిమ మొహం ఎరుపెక్కి కళ్ళల్లో నీరు కారింది...గబుక్కున లేచి పరుగుతీసింది. ఆమె వెనుకే నవ్వుతూ వెంటపడ్డాడు కిరణ్.

 

ఆ రోజు ప్రతిమ కిరణ్ తోపాటు ఏర్ పోర్టుకు కూడా వెళ్ళలేదు. అంత కోపం. అతనూ రమ్మని పిలువలేదు. అత్తయ్య, ఆమె పెద్ద కొడుకు వరుణ్ ఎక్కిన తరువాత కారు వేగంగా బయలుదేరింది. మేడ మీదున్న కిటిలో నుండి ఏడుపు, బాధతో చూస్తూ ఉండిపోయింది ప్రతిమ. వాళ్ళు తిరిగి వచ్చేంతవరకు కిటికీని విడిచిపెట్టి రాలేదు.

 

"ప్రతిమా..." వరుణ్ గొంతు వినబడగానే వెనక్కి తిరిగింది ప్రతిమ.

 

"కిరణ్ దీన్ని నీ దగ్గర ఇమ్మని చెప్పాడు" అంటూ చిన్న పార్సల్ ను ప్రతిమ ముందుకు జాపాడు.

 

"ఏమిటిది?"

 

"నాకెలా తెలుస్తుంది?"

 

వరుణ్ పార్సల్ ఇచ్చేసి వెళ్ళిపోయాడు.

 

తలుపుకు గొళ్ళేం పెట్టి ఆదుర్దాపడుతూ పార్సల్ విప్పింది. అందులో నుండి కాగితాలు మాత్రమే వస్తున్నాయి. కాగితాలు పూర్తిగా తీసిన తరువాత అక్కడొక చిన్న పెట్టె ఉన్నది. పెట్టె తెరిస్తే అందులో చిన్న ఆముదం బాటిల్ ఉన్నది. దాని క్రింద ఒక కాగితంలో ప్రేమతో అని రాసుంది.

 

ప్రతిమ కడుపు పట్టుకుని నోరు నొప్పి పుట్టేంతవరకు నవ్వుకుంది. పొలమారి కళ్ళల్లో నీళ్ళు తిరిగినై.

 

రెండు రోజుల తరువాత కిరణ్ దగ్గర నుండి ఈ-మైల్ వచ్చింది.

 

"హాయ్...నా జిడ్డు మొహమా!" అని మొదలుపెట్టి “ఎవరైనా ఒక అమెరికా అమ్మాయిని పట్టుకుందామని చూస్తే, ఎవరి మొహం చూసినా వాళ్ళలో నీ మొహం కనబడి తగలడుతోందే...ఏం చేయను? ఇక్కడికీ వస్తోందే ఈ జిడ్డు మొహం...ఎందుకు అని ఆలొచించాను? ‘నీ మనసులో ఉన్నది...నీతోనే ఉంటుంది’ అని ఎవరో చెబుతున్న ఫీలింగ్…సరే కానీ అని వదిలేశా. నా తలరాత నువ్వే. ఏం చేయగలను?"

 

మరు క్షణమే సమాధానం పంపింది ప్రతిమ.

 

"దెబ్బతిన్న టొమేటో లాంటి నీ ముఖానికి ఈ జిడ్డు మొహం దొరకటమే పెద్ద అదృష్టం. జిడ్డు కారుతున్న నూనె వెల ఎంతో తెలుసా? తెలియకుండా గేలి చేయకు! పిచ్చి పిచ్చి ఆలొచనలు మాని చదువు మీద ధ్యాస పెట్టి చదువు ముగించి, ఊరికి వచ్చే దారి చూడు. మన పెళ్ళి జరగనీ. ఆ తరువాత తెలుస్తుంది ఈ జిడ్డు మొహం మహాత్యం!"

ఆ తరువాత పరీక్షలూ, క్లాసులూ అంటూ ఆమెతో మాట్లాడలేకపోయాడు కిరణ్!

                                                                                                        PART-2

 

"ప్రతిమా..."

 

కింద నుండి అత్తయ్య పిలుస్తున్న కేక వినబడింది...తన జ్ఞాపకాలను చెరుపుకుని హడావిడిగా క్రిందకు వెళ్ళింది.

 

"మేడ మీద ఏంచేస్తున్నావు? వంటలొ నాకు కొంచం సహాయపడకూడదా? ఈ కొబ్బరిని మిక్సీలో వేసి పాలు తీసివ్వు. ఈ రోజు కిరణ్ వస్తాడని తెలియదా? మరెందుకు అంతసేపు నిద్ర?"

 

ప్రతిమ కొబ్బరి ముక్కలను మిక్సీలో వేసి, మిక్సీ ఆన్ చేసింది. కిరణ్ కి ఇష్టమైన వంటకాలు తయారవుతున్నాయి.

 

"అరెరే...ముఖ్యమైనది కొనడం మర్చిపోయాను... వరుణ్ని పిలవ్వా ఒక్క నిమిషం!"

 

ప్రతిమ వరుణ్ని తీసుకు వచ్చింది.

 

"అప్పడాలు, చిప్స్ మర్చిపోయాను వరుణ్. వెళ్ళి కొనుకొచ్చేస్తావా"

 

వరుణ్ కొట్టుకు బయలుదేరాడు. రెండు రోజులుగా అతన్ని మాటిమాటికీ మార్కెట్టుకు పంపించింది అత్తయ్య.

 

పాపం వరుణ్! మరిచిపోయి కూడా తన తల్లిని ఎదిరించి మాట్లాడడు. తల్లి అంటే 'భయమా…మర్యాదా?' అనేది అతనికి మాత్రమే తెలుసు.

 

‘వరుణ్ కి అంతగా సామర్థ్యం చాలదు!' అనేది అత్తయ్య నమ్మకం. ఒక బి.ఏ డిగ్రీ చదవటానికి అతను ఉక్కిరిబిక్కిరి అయ్యాడు. చదువులో అంతంతమాత్రమే! మామయ్య నాంపల్లి లో ఒక ‘రెడీ మేడ్’ బట్టల కొట్టు నడుపుతున్నారు. ఆ కొట్టును ఇప్పుడు వరుణ్ చూసుకుంటున్నాడు. మూడు వందల రూపాయలు ఖరీదైన డ్రస్సును ఎవరైనా రెండు వందలకు అడిగితే...పాపం అనుకుని ఇచ్చేసి తండ్రి దగ్గర తిట్లు తింటాడు. అందుకని అతన్ని నమ్మి షాపును అతని ఒక్కడిపైన వదిలిపెట్టడు అతని తండ్రి.

 

"నువ్వు క్యాష్ లో ఉండు...చాలు. వ్యాపారానికి ఇద్దరు పనివాళ్ళు ఉన్నారు కదా! వాళ్ళు చూసుకుంటారు..." అని చెప్పేశారు.

 

షాపుకు కావలసిన స్టాకు కొనడానికే ఆయనకు సమయం సరిపోతుంది. వరుణ్ కు రుచిగా తినడం తెలుసు. అది వదిలితే షాపు చూసుకోవటం, లెక్కలు చూడటం. రాత్రి లేటుగానే ఇంటికి వస్తాడు. వచ్చిన వెంటనే స్నానం, భోజనం, నిద్ర. ఇదే అతని జీవిత చక్రం. గత రెండు రోజులుగా భర్తను షాపును చూసుకోవటానికి పంపించి, కొడుకు వరుణ్ని ఇంట్లో పనులకు వాడుకుంటోంది అత్తయ్య. ఆమె ఎన్ని సార్లు మార్కెట్టుకు పంపించినా విసుక్కోకుండా వెళ్ళొస్తాడు వరుణ్.

 

కిరణ్, వరుణ్ కి పూర్తి విరుద్దం. చదువు, 'గలగల’ మని మాట్లాడటం, గట్టి నిర్ణయాలు, సరదా గుణం, చిలిపితనం, ఎత్తు-రంగు-గంభీరం అన్నిట్లోనూ కొంచం ఎక్కువే! అత్తయ యొక్క ముద్దుల బిడ్డ. ప్రతిమ యొక్క ప్రియమైన ప్రేమికుడు. 'కంప్యూటర్ ఇంజనీర్’. దానికి తగిన పెద్ద చదువుకోసమే అమెరికా వెళ్ళాడు. వరుణ్ కి సంబంధాలు చూడమని అమ్మ దగ్గర సనుగుతూ ఉంటాడు కిరణ్.

 

"రాను రానూ నీ వంట బాగుండటం లేదమ్మా. ఒక వదిన వచ్చి వండితే మార్పుగా ఉంటుందమ్మా...?"

 

అమ్మను గేలి చేస్తూ...ఆమె ముఖంలో మార్పు తెప్పిస్తాడు.

 

"వదిన కావాలా వదిన..." కళ్ళు పెద్దవి చేసి కిరణ్ ని కోపంగా చూసింది ప్రతిమ.

 

"అలా కోపంగా చూడకు. అప్పుడే కదా మన 'లైను క్లియర్’ అవుతుంది. నేను అమెరికా వెళ్ళి వచ్చిన వెంటనే మన పెళ్ళే. అ తరువాత చూడు ఈ జిడ్డు మొహాన్ని ఎన్ని కష్టాలు పెడతానో..."

 

ప్రతిమ తనలో తానే నవ్వుకుంది.

 

ప్రతిమ తల్లితండ్రులు రోడ్డు ప్రమాదంలో చనిపోయారు. ఎనిమిది ఏళ్ళ వయసులోనే అనాధాగా నిలబడ్డ ప్రతిమను తీసుకు వచ్చి పెంచింది ఈ మేనత్త. ఈ రోజు వరకు ప్రతిమకు ఎటువంటి లోటూ చేయలేదు. ప్రతిమ డిగ్రీ పూర్తి చేసి నెల రోజులు అవుతోంది. రిజల్ట్స్ రావాలి.

 

"కిరణ్ అమెరికా నుండి వచ్చిన వెంటనే ఇద్దరి కొడుకులకూ పెళ్ళిళ్ళు చేశేయాలి" అని ఒక రోజు మామయ్యతో చెబుతున్నది అత్తయ్య. మామయ్య ప్రతిమను "కోడలు పిల్లా..." అనే పిలుస్తున్నారు.

 

ఆయన అలా పిలుస్తుంటే ప్రతిమకు చాలా సంతోషంగా ఉండేది. దాని గురించి కిరణ్ కి వెంటనే తెలియపరిచింది. సమాధానంగా మామూలుగా ఎప్పుడూ ప్రతిమను ఏడిపిస్తూ పంపేలాగానే ఒక ఈ-మైల్ పంపించాడు.

 

“నిన్ను కోడలు పిల్లా అని నాన్న పిలవటం నాకు సంతోషంగానే ఉన్నది. సినిమాలలో హీరోయిన్ ను దూరంచేసుకున్న హీరో, ఆమెను బొమ్మగా గీసి పాడుతాడే...అదేలాగా నేను నిన్ను బొమ్మగా గీశాను. ఆశ్చర్యపోయాను. నీ మొహం అంత న్యాచురల్ గా వచ్చింది. ఈ ఈ-మైల్ చివర్లో నేను గీసిన నీ బొమ్మను ఇమేజ్ గా పెట్టాను. ఎలా ఉన్నదో చెప్పు”

 

వెంటనే ప్రతిమ ఆ ఈ-మైల్ చివరికి వెళ్ళి చూసింది. అక్కడ పళ్ళు ఇకిలిస్తూ ఒక కోతి బొమ్మ గీసుండటం చూడటంతో...పళ్ళు కొరుక్కుంది ప్రతిమ.

 

‘నేను కోతి లాగా ఉన్నానా?’......ఆ మరు క్షణం కిరణ్ కి ప్రత్యుత్తరం పంపింది.

 

'నువ్వు గీసేవని చెబుతూ పంపిన బొమ్మను చూశాను. చాలా బాగుంది. కానీ, అందులో ఒక చిన్న తప్పు చేశావు. బొమ్మలో నా మొహం గీయటానికి బదులు నీ మొహం గీసుకున్నావు. వాళ్ళ మొహం వాళ్ళు గీసుకోవటం కష్టమైన పనే. అది నువ్వు చాలా ఈజీగా చేశావు. కంగ్రాట్స్"

 

'మార్చి మార్చి ఇద్దరం ఒకరి మీద ఒకరు వ్యంగ్యంగా గేలి చేసుకోవటం ఆనందంగానే ఉన్నది. పెళ్ళి తరువాత కూడా ఇలా గేలి చేసుకుంటే అంతే! సమయమంతా దీనికే సరిపోతుంది’ ప్రతిమ తనలో తానే నవ్వుకుంది.

 

అత్తయ్య వంట ముగించుకుని మళ్ళీ స్నానానికి వెళ్ళింది. 'ఏర్ పోర్టుకు వెళ్ళాలే! నేనూ మీతో రానా అత్తయ్యా?' అని అడగాలని ప్రతిమ ఆశపడుతున్నా, 'నువ్వెందుకు?' అని అత్తయ్య వద్దని చెబితే అసహ్యంగా ఉంటుంది కనుక అడగలేదు. 'రమ్మని పిలిస్తే వెల్దాం' అని అనుకున్నది. కానీ, రమ్మని పిలవలేదు. ఎప్పుడూలాగానే వరుణ్ కారు తొలగా అత్తయ మాత్రం వెళ్ళింది.

 

"మామయ్యకు 'ఫోన్’ చేసి మధ్యాహ్నము కొట్టు మూసేసి వచ్చేయమని చెప్పానని చెప్పు..." అని వెళ్ళేటప్పుడు ప్రతిమకు ఆర్డర్ వేశేసి వెళ్ళింది.

                                                                                        PART-3

 

విమానం గంట ఆలశ్యంగా రావటం వలన అందరూ ఇంటికి వచ్చి చేరేటప్పటికి మధ్యాహ్నము మూడు గంటలు అయ్యింది.

 

ఒక సంవత్సరం ఎలా గడిచిందో తెలియలేదు కానీ, ఈ కొన్ని గంటలు ఒక్కొక్క యుగంలా గడిచినై. ప్రతిమకి 'చ...'అనిపించింది. వాకిటి వైపు చూసి చూసి కళ్ళు కాయలు కాచాయి. హారతి కలిపి ఉంచుకుని విసుగ్గా కూర్చుంది. కొంత సమయం తరువాత కారు శబ్ధం వినబడగా...లోపల నుండి పరిగెతుకుని వచ్చింది.

 

కారులో నుండి దిగేటప్పుడే ఎవరికీ తెలియకుండా ఆమెను చూసి గబుక్కున కన్నుకొట్టాడు కిరణ్. 'అరె బాబోయ్...మనిషి ఎంతగా మారిపోయాడు!ఇంతకు ముందే మంచి రంగు. ఒక సంవత్సరం అమెరికాలో ఉండటంతో ఇంకొచం ఎరుపెక్కి, వొళ్ళు చేసి, బుగ్గలు పెరిగి, పెదవుల మీద చిలిపితనం మాత్రం తగ్గనే లేదు.

 

ప్రతిమ ఒక్క నిమిషం కళ్ళార్పకుండా అతన్నే చూసింది. అత్తయ్య హారతి తీసి, ఇంటి ముందు వేసిన ముగ్గులో పోయడానికి వెళ్ళింది. వరుణ్ 'లగేజీ’లను లోపలకు తీసుకు వచ్చి ఉంచాడు.

 

"ఏయ్ జిడ్డు మొహమా...నన్ను మింగేయకు? కొంచం వదిలి పెట్టుంచు..."

 

కిరణ్ చిన్నగా చెప్పి చటుక్కున ప్రతిమ భుజాల దగ్గర గిల్లి లోపలకు వెళ్ళాడు. ప్రతిమ మొహం సిగ్గుతో ఎర్రబడగా నవ్వుకుంటూ భుజాన్ని రాసుకుంటూ అతని వెనుకే వెళ్ళింది. 

 

ప్రయాణ బడలిక తీరటంకోసం అతను స్నానం చేసి వచ్చే లోపు అత్తయ్యా, ప్రతిమ...చల్లారిపోయిన వంటకాలను వేడి చేసి భోజనం కంచాలు పెట్టారు.

 

అమెరికా నివాసం గురించి అతను కథలు కథలుగా చెబుతుంటే...అది వింటూ భొజనం చేశారు.

 

"అది సరేనమ్మా...ఇక్కడెంటమ్మా విశేషం? అన్నయ్యకి పెళ్ళి సంబంధం చూశారా...లేదా?"

 

"వాడికీ చూశేశాను; నీకూ చూశేశాను. రేపు మనిషిని రమ్మన్నాను...ముహూర్తం రోజులు చూడాలని"

 

కిరణ్ ఓరకంటితో ప్రతిమను చూసి ఎవరికీ తెలియ కుండా నవ్వాడు.

 

"నేను వదినని చూడొద్దా?"

 

"నువ్వు చూస్తావురా! నిశ్చయ తాంబూళాలకు ముహూర్తం రోజు ఖాయం చేసుకుని చెబుతాను. తరువాత చూద్దువుగాని...ఇద్దరు కోడళ్ల గురించి అంతవరకు సస్పెన్స్ గా ఉండనీ"

 

అత్తయ్య నవ్వుతూ లేచి చేతులు కడుక్కోవటానికి వెళ్ళింది!

 

నిద్ర రాకపోవడంతో ఏదో ఒక పుస్తకం చదువుకుంటోంది ప్రతిమ. వచ్చిన దగ్గర నుండి కిరణ్ తో ఒంటరిగా మాట్లాడలేకపోయింది. మారి మారి అతని గదిలో ఎవరో ఒకరు అతనితో ఉంటూనే ఉన్నారు. అతనైనా ఏదైన సాకుబోకు పెట్టుకుని ఆమెతో మాట్లాడతాడని చూస్తే అతనూ రాలేదు. ప్రతిమకు విసుగు పుట్టింది.

 

పుస్తకాన్ని మూసేసి విసిరి క్రింద పడేసింది. లైటు ఆపేసి పడుకుంది. పొట్టమీద ఏదో పడటంతో...భయపడి చీర దులుపుకుంటూ హడావిడిగా లేచి లైటు వేసింది. చిన్న రాయి! కిటికీ బయట నవ్వుతో కిరణ్ నిలబడున్నాడు. వెంటనే ఆమె మొహం వికసించింది. గది తలుపు తెరిచింది. చెతిలో ఒక పార్సల్ తో లోపలకు వచ్చాడు అతను.

 

"ఏయ్ జిడ్డు మొహమా...ఇంకా నిద్రపోలేదా?"

 

"లేదు కొతి మొహమా"

 

"దెబ్బలు తింటావు!"

 

"దెబ్బ కొట్టు..." అంటూ చెంప చూపించింది ప్రతిమ. ముద్దు పెట్టుకోవటానికి ముందుకు వచ్చాడు కిరణ్.

 

"అదే కదా చూశాను!"-గబుక్కున వెనక్కి జరిగింది.

 

"ఇదేమిటి పార్సల్?"

 

"నీకొసమే! అమ్మకి తెలిసి కొన్నది రెండు చీరలు. తెలియకుండా కొన్నది ఇవన్నీ..."

 

"ఏవన్నీ...?"

 

"విప్పి చూడు"

 

ప్రతిమ పార్సల్ తీసుకుని విప్పింది...లోపల ముత్యం, పగడాలు అమర్చిన అందమైన హారం సెట్టు. సెంటు బాటిల్....ఫేస్ క్రీమ్, పౌడర్, సోపు!

 

"జిడ్డు మొహానికి ఇవన్నీ ఎందుకు?" అడిగింది ప్రతిమ.

 

"జిడ్డు వాసనను కప్పి పుచ్చటానికే. లేకపోతే దగ్గరకు రాగలమా?"

 

"చీచీ...పో! నిన్ను దగ్గరకు రమ్మని ఎవరు పిలిచారు?"

 

"ఇదిగో చూడూ! ఇకమీదట నన్ను 'నిన్ను…నువ్వూ...రా...పో...'అని అనకూడదు. నేను నీ భర్త కాబోతున్నాను. తాలి కట్టేవాడిని గౌరవించాలి.

 

'ఏమండి...రండి...వెళ్ళండి’ అనే పిలవాలి. లేకపోతే నోటిని లాగిపెట్టి కుట్టేస్తాను"

 

“అలాగాండీ? సరే...వెళ్ళండి. నేను నిద్ర పోవాలి"

 

ప్రతిమ అతన్ని పట్టుకుని తోసింది.

 

"నేను కూడా నిద్ర పోవాలి. నువ్వొస్తే ఇద్దరం కలిసే నిద్రపోవచ్చు" అన్నాడు.

 

"ఓ...కలిసే నిద్రపోవచ్చే! ఒక్క నిమిషం...ఎందుకైనా మంచిది అత్తయ్య దగ్గర ఒక మాట చెప్పి నిద్రపోదాం"

 

"భయపెడుతున్నావ్ నువ్వు! ఉండు ఉండు...పెళ్ళైన తరువాత నాతో కలిసి నిద్ర పోవటానికి అమ్మే నిన్ను పంపిస్తుంది చూడు, అప్పుడు చూసుకుంటా నీ సంగతి!’ చూపుడు వేలును ఆడిస్తూ చెప్పి వెళ్ళిపోయాడు కిరణ్. ప్రతిమ నవ్వుతూ గది తలుపు మూసి గొళ్ళేం పెట్టింది. అతను ఇచ్చిన వస్తువులను ఆశగా మరొసారి చూసి, బీరువాలో పెట్టి తాళం వేసింది.

 

మరుసటి రోజు ప్రొద్దున. ప్రతిమ కిందకు దిగి వస్తున్నప్పుడు, ప్రతిమ అత్తయ్య ఎవరితోనో 'టెలి ఫోను'లో మాట్లాడుతోంది.

 

"అవును...ఈ రోజు నాలుగు నుంచి ఐదు గంటల లోపు వచ్చేస్తాం. ఆ ఆ...అబ్బాయి వచ్చాశాడు. సరే...మిగిలినవన్నీ తరువాత మాట్లాడుకుందాం"

 

ప్రతిమ అత్తయ్య రిసివర్ పెట్టేసి, సోఫాలో కూర్చోనున్న భర్త దగ్గరకు వచ్చి కూర్చుంది.

 

"అమ్మాయిని చూసుకోవటానికి ఈ రోజే వస్తామని చెప్పేశాను"

 

“వాళ్ళ దగ్గర చెప్పింది అలా ఉంచు. అబ్బాయి దగ్గర చెప్పావా?"

 

"ఇప్పుడే చెబుతానండి… అయినా వాడేమన్నా వద్దని చెబుతాడా ఏమిటి? నా కొడుకు గురించి నాకు తెలియదా?"

 

"సరే...అయితే పువ్వులూ, పళ్ళూ, తొమలపాకులు-వక్క కొని రెడీగా ఉంచుకో. సరిగ్గా మూడింటికి ఇక్కడ్నుంచి బయలుదేరుదాం. నేను కొట్టుకు వెళ్ళి రెండింటికల్లా వచ్చేస్తాను"

 

ప్రతిమ మామయ్య కొట్టుకు బయలుదేరారు. ప్రతిమ మళ్ళీ మేడపైకి వెళ్ళింది. శబ్ధం చేయకుండా కిరణ్ రూములోకి దూరింది. 'షేవింగ్' చేసుకుని సువాసనతో స్నానం చేయడానికి వెడుతున్న అతను, ఆమెను చూసిన వెంటనే చిన్నగా ఈల వేసి నిలబడ్డాడు.

 

"రావే నా దొండపండూ! ఏమిటి విషయం?"

 

"నాకు జోస్యం చూడటం వచ్చని నీకు తెలుసా?"

 

"ఇది ఎండాకాలం కూడా కాదు. ఏమైంది నీకు...?"

 

"కావాలంటే ఒక విషయం చెబుతాను...నిజమో కాదో చూస్తావా?"

 

"ఏమిటది?"

 

"నువ్వు ఈ రోజు నాలుగు గంటలకు ఒక చోటుకు వెళ్ళబోతున్నావు! నీ జాతకం ప్రకారం నీకు చిన్న ప్రయాణం ఉన్నది చూస్తావా?"

 

"ఎక్కడికి వెళ్ళబోతానో చెప్పవా ప్లీజ్"

 

"నీకు వదిన రాబోతోంది. ఆమెను చూడటానికి వెళ్ళబోతున్నావు!"

 

కిరణ్ ప్రతిమను చిరునవ్వుతో చూసి "నాకూ జోస్యం చూడటం తెలుసు" అన్నాడు.

 

"అవునా?" కిరణ్ని ఆశ్చర్యంతో చూసింది ప్రతిమ.

 

"ఇప్పుడు టైమెంత?"

 

"ఎనిమిదిన్నర"

 

"సరే! నా జాతక చక్రం ప్రకారం...ఇదిగో సరిగ్గా ఎనిమిదిన్నర గంటలకు ఒక కన్నె పిల్లను గట్టిగా పట్టుకుని నూట ఎనిమిది ముద్దులు ఇస్తానని ఉన్నది. ఎంత కరెక్టుగా ఉందో! సరిగ్గా ఎనిమిదిన్నరకు నువ్వొచ్చి నిలబడ్డావు! ఒకటి...రెండూ...మూడూ లెక్క పెట్టటం వచ్చా? నూట ఎనిమిదికి ఎక్కువ వెళ్ళకూడదు. దగ్గరకు రా..."

 

కిరణ్ ప్రతిమను దగ్గరకు లాకున్నాడు….ప్రతిమ అతన్ని తొసేసి ఎరుపెక్కిన మొహంతో పరుగు తీసింది.

       

                                                                                                     PART-4

 

సరిగ్గా నాలుగు గంటలకు అందరూ పెళ్ళి చూపుల ఇంటికి చేరుకున్నారు. అత్తయ్య అంతస్తుకు తగిన ఆస్తి పరుల ఇళ్ళే! అమ్మాయి చాలా అందంగా ఉన్నది. మంచి చదువు. నాగరీకంగా అందరితో గలగల మని మాట్లాడుతూ కలిసిమెలిసి పోయింది. అనవసరమైన సిగ్గును వదిలిపెట్టింది.

 

వరుణ్ అదృష్టవంతుడే!

 

"ఏరా...అమ్మాయి ఎలాగుంది?" అత్తయ్య అడిగింది.

 

"సూపర్!"

 

"అయితే ఓకే చెప్పేద్దామా?"

 

"అన్నయ్య దగ్గర అడిగావా?"

 

"వాడికేం తెలుసు?"

 

“మంచి కుటుంబమే...ఓకే చెప్పేయి" కిరణ్ చెప్పాడు...అత్తయ్య సంప్రదాయంగా తొమలపాకులు-వక్క మార్చుకుని బయలుదేరటానికి సిద్దమయ్యింది.

 

సంతోషంగా ఇంటికి బయలుదేరారు.

 

"ఇళ్ళు చాలా బాగుంది కదూ?"

 

"టిఫెను కూడా చాలా బాగుంది"-వరుణ్ అమాయకంగా చెప్పటంతో...కిరణ్, ప్రతిమ 'గొల్లు’ మని నవ్వారు.

 

"పెళ్ళివారింటి టిఫెను వరకు వెళ్ళిపోయావే! అవునమ్మా...వదిన పేరేమిటో చెప్పనేలేదే?"

 

"వదినా....?"

 

తల్లి మొహం చిట్లించి కిరణ్ ను చూసింది.

 

"మరి...అన్నయ్య పెళ్ళాం వదినే కదా?"

 

"ఏమిట్రా తెలివి తక్కువ ప్రశ్న ఇది? ఆ అమ్మాయిని చూసింది నీకు...వాడికి కాదు...! వదినను చూడాలని నీకు ఆశగా ఉంటే...వెనక్కి తిరిగి చూడు. ఇదిగో ఉన్నది...మీ వదిన"

అత్తయ్య ప్రతిమను చూపించగా...కిరణ్ అదిరిపడ్డాడు. ప్రతిమకు తల తిరిగింది. ఏదో పెద్ద శిఖరంపై నుండి తలకిందలుగా పడుతునట్టు అనిపించింది ప్రతిమకు.

 

"నా పెళ్ళి కోసం అమ్మాయిని చూడటానికి వెడుతున్నట్టు నాతో ఒక్క మాటకూడా చెప్పలేదేమ్మా? అన్నయ్య కోసం చూడటానికి వెడుతున్నామని అనుకున్నాను…..ఏం అన్నయ్యా నీకు తెలుసా ఈ అమ్మాయిని ఎవరికోసం చూడటానికి వెడుతున్నామో?"

 

"తెలియదురా! అమ్మ బయలుదేరు అన్నది. బయలుదేరాను"

 

"ఎందుకమ్మా మమ్మల్ని ఇలా ఇరకాటంలో పెడుతున్నావు?"

 

"ఇలా చూడరా కిరణ్. వాడికి ప్రతిమనే పెళ్ళాం అని మేము ఎప్పుడో నిర్ణయం చేశాశాం. సమయం వచ్చినప్పుడు చెపితే చాలు అనుకున్నాము. అయినా కూడా మీ నాన్న దాన్ని 'కోడలు పిల్లా...' అనే కదా పిలుస్తారు. అప్పుడే మీఇద్దరికీ ఇది అర్ధం అయ్యుంటుందని  అనుకున్నాను"

 

"నాకు ఇప్పుడు పెళ్ళి వద్దమ్మా"......విసుగ్గా చెప్పాడు కిరణ్.

 

"ఏమిట్రా చెబుతున్నావు? ఆ అమ్మాయికి ఏం తక్కువ? నీకు తగిన పిల్లనే కదా చూశాము. జల్లెడ వేసి వెతికేము తెలుసా...ఈ అమ్మయిని కనుక్కోవటానికి? ఈ అమ్మాయి కంటే నీకు సరిపోయే ఇంకో అమ్మాయి ఈ బూమ్మీదే ఉండదు...చెప్పేశాను" 

 

"నువ్వు ఏం చెప్పినా నాకు వద్దమ్మా?"

 

"ఎందుకని...అమెరికాలో ఏ అమ్మాయినైనా చూసి పెట్టుకున్నావా? 'ప్రేమా గీమా' అనే అసహ్యం ఏదైనా ఉన్నదా?"

 

"అలాంటిదేమీ లేదు!"

 

"మరైతే ఏమిటి నీ ప్రాబ్లం?"

 

"నా వల్ల కారణాలు చెప్పటం కుదరదు. పెళ్ళి వద్దంటే వద్దు...వదిలేయ్..."

 

"ఒప్పు తాంబూళాలు మార్చుకున్నాము కదరా కిరణ్. ఇప్పుడు కాదంటే...నా పరువు, మర్యాద అంతా పోతుంది"

 

"నా సంతోషం కంటే నీకు నీ పరువు, మర్యాదే ముఖ్యమా?"

 

"ఈ అమ్మాయిని పెళ్ళిచేసుకుంటే నీ సంతోషానికి భంగం వస్తుందని అనుకుంటున్నావంటే....నువ్వు ఈ పెళ్ళి వద్దూ అని చెప్పటానికి వేరే ఏదో అర్ధం ఉన్నది. ఎమిటది? నిజం చెప్పు!"

 

"ఒక్క పుచ్చు కారణం కూడా లేదు. మళ్ళీ అమెరికా వెళ్ళాలని అనుకుంటున్నా. అక్కడ నాకు ఉద్యోగం రెడీగా ఉన్నది. ఆ ఉద్యోగంలో చేరుదామా...వద్దా అనే కన్ ఫ్యూషన్ లో ఉన్నాను. రెండు రోజుల క్రితమే చేరుదాం అని నిర్ణయం తీసుకున్నాను. అప్లికేషన్ ఫారం కూడా పూర్తి చేసి ఇచ్చాశాను. ఈ టైములో పెళ్ళి ఎందుకని వద్దంటున్నాను"

 

“సరే...వాళ్ళ దగ్గర ఒక సంవత్సరం తరువాత పెళ్ళి పెట్టుకుందామని చెబితే సరిపోతుంది. ఆ అమ్మాయి కూడా న్యూ యార్కులో ఏదో పనికోసం ట్రై చేస్తోంది. చాలావరకు ఆ ఉద్యోగం దొరుకుతుందని చెబుతున్నారు. అలాంటప్పుడు ఇబ్బంది లేదు కదా"

 

"ఇలా చూడమ్మా...ఆ అమ్మాయిని నా వదినగా అనుకునే చూశాను. ఇక ఆ అమ్మాయిని నా భార్యగా అనుకొలేను. అలా కాదు, నా పరువు, మర్యాదా కాపాడుకోవలసిందే అని నువ్వనుకుంటే అన్నయ్యకి ఆ అమ్మాయిని కట్టిపెట్టు. నువ్వు చెప్పే వాటన్నిటికీ తల ఊపే వ్యక్తి వాడే"

 

కారు ఇంటి పోర్టికోలోకి వచ్చి ఆగింది.

 

కిరన్ గబగబా మేడ మీదకు వెళ్ళిపోగా...అక్కడ మౌనం చోటు చేసుకుంది.

 

అమ్మా, నాన్నలు ఒకర్ని ఒకరు చూసుకున్నారు!

                                                                                                      PART-5

 ప్రతిమ రాత్రంతా ఏడ్చింది.

 అత్తయ్య ఇలాంటి నిర్ణయం తీసుకోనుంటుందని తను కలలో కూడా అనుకోలేదు. 'కోడలు పిల్లా...' అని మామయ్య పిలిచింది నన్ను వరుణ్ భార్యాగా నిర్ణయించుకునేనా? అనుకుంటున్నప్పుడే మంటల్లో కాలుతున్నట్లు అనిపించింది ప్రతిమకు. కిరణ్, 'పెళ్ళి’ వద్దు అని చెబితే మాత్రం ఈ సమస్య తీరిపోతుందా? అతను అతన్ని మాత్రం కాపాడుకుంటే సరిపోతుందా? ప్రతిమను కాపాడ వద్దా? అతను, ఆమె ఒకర్ని ఒకరు ఇష్టపడుతున్నారని చెప్పాలి కదా?

 "ప్రతిమా..."

 కిటికీ పక్క నుండి కిరణ్ గొంతు సన్నగా వినబడింది. ఉలిక్కిపడి చూసింది. అతన్ని చూసిన తరువాత కన్నీరు అధికమయ్యింది.

 "తలుపు తెరు..."

 తలుపు తెరిచిన వెంటనే గబుక్కున లోపలకు వచ్చి గొళ్ళేం పెట్టాడు.

 "ఎందుకు ఏడుస్తున్నావు ప్రతిమా?"

 "ఏడవక...నవ్వమంటావా? నువ్వు మాత్రం తప్పించుకుంటే చాలా? నన్ను కాపాడ వద్దా?"

 "దాని గురించి మాట్లాడటానికే వచ్చాను. ఈ టైములో మన విషయం బయటకు తెలియటం మంచిది కాదని అనిపిస్తోంది. ఇప్పటికే అమ్మ చాలా కోపంగా ఉన్నది. ఇప్పుడు మన విషయం ఆవిడకు తెలిస్తే ఆవిడ కోపం చాలా ఎక్కువ అవుతుంది. ఆవిడ్ని గౌరవించని మనల్ని విడదీస్తేనే సంతోషం అనే విధంగా సాడిస్టుగా మార వచ్చు" 

 "అయితే నేను ఇప్పుడేం చేయను?"

 "నువ్వు కూడా పెళ్ళి వద్దు అని మొండిగా పట్టుపట్టు, ఏడు. కారణం చెప్పకు! పై చదువులు చదవబోతానని చెప్పు. ఏది ఏమైనా 'వరుణ్ ని నచ్చలేదు’ అని పొరపాటున కూడా చెప్పకు! అలా చెబితే కనుక, వాడికి నిన్ను కట్టపెట్టిన తరువాతే ఇంకోపని చూస్తుంది మా అమ్మ. జాగ్రత్త! ఎలాగైనా తప్పుంచుకోవాటానికి ప్రయత్నించు. ఎప్పుడూ నీ పక్కన నేను ఉండలేను కాబట్టి ఇక్కడ నీ తెలివితేటలే ఉపయోగించాలి. నువ్వూ పెళ్ళికి ఒప్పుకోకపోతే వేరే దారిలేక తన గౌరవాన్ని కాపాడుకోవటానికొసం ఆ అమ్మాయిని వరుణ్ కు ఇచ్చి పెళ్ళిచేయటానికి ప్రయత్నిస్తుంది"

 “అమ్మాయి వాళ్ళింట్లో వాళ్ళు వరుణ్ ను ఒప్పుకోవద్దా? మిమ్మల్నే కదా వాళ్ళు అల్లుడిగా చూశారు. వాళ్ళకు మీ జాతకమే వెళ్ళుంటుంది"

 "దాని గురించి మనకెందుకు? వాళ్ళు ఒప్పుకోకపోతే వరుణ్ కి వేరే సంబంధం చూడనీ! మన సమస్య తీరిందా..దాంతో వదిలేయి"

 “నాకు భయంగా ఉన్నది కిరణ్. నువ్వు మళ్ళీ అమెరికా వెళతానన్నది నిజమా?"

 "నిజమే! అక్కడ నాకొక ఉద్యోగం దొరికింది. మన పెళ్ళి జరిగిన తరువాత అందులో చేరుదామని అనుకున్నా. కానీ, ఇప్పుడు ముందే చేరబోతాను. నువ్వు ఆందోళన చెందకు! ఇంకొక సంవత్సరం ఎలాగైనా కాలం గడుపు. ఈలోపు నేను అమ్మని ఎలాగైనా 'కన్ విన్స్’ చేసి మన పెళ్ళికి ఒప్పుకునేటట్టు చేస్తాను"

 ప్రతిమ మౌనంగా ఉన్నది.

 “నిన్ను ఈ ఇంటి కోడలుగా చేసుకోవటానికి వాళ్ళకు ఇష్టమే. కానీ, ఎవరి భార్యగా అనే విషయంలోనే చిన్న సమస్య. ఆ సమస్యను త్వరలోనే తీరుద్దాం...సరేనా? కళ్ళు, మొహం తుడుచుకుని ప్రశాంతంగా నిద్రపో. నువ్వు ఏడ్చిన ఏడుపులో మొహంలోని జిడ్డంతా పోయి మొహం మెరిసిపోతోంది చూడు"

 ఈ పరిస్తితులలోనూ అతను ఏడిపించగా...ఆమె ఏడుస్తూనే నవ్వింది. "చి చీ పోరా..." అంటూ అతని ఎద మీద కొట్టింది.

 ఇళ్ళు నిశ్శబ్ధంగా ఉన్నది. ఎవరూ ఎవరితోనూ మాట్లాడటం లేదు. ఏదైనా మాట్లాడితే పెద్ద గొడవ అవుతుందేమో అని భయపడుతున్నట్టు అందరూ మౌనం పాటిస్తున్నారు. అందులోనూ తల్లి మౌనం మరీ భయంగా ఉన్నది. ఆ మౌనానికి కింద ఎటువంటి ప్రణాళిక సిద్దం అవుతోందో అని కిరణ్ కు, ప్రతిమకు భయంగా ఉన్నది.

 ఆడ పెళ్ళివారింటికి ఏదో ఒక సమాధానం చెప్పి పంపించాలి కదా! అత్తయ్య ఏం సమాధానం చెప్పి తప్పించుకోబోతోందో అనేది తెలియటం లేదు ప్రతిమకు. అత్తయ ఎదురుగా వెళ్ళటానికే శరీరం వణుకుతోంది. కిరణ్ అరిచిన తరువాత అత్తయ్య ‘పెళ్ళి’ విషయం గురించి మాట్లాడనే లేదు. ఆమె ఏదైన మాట్లాడితేనే కదా కిరణ్ చెప్పినట్టు...'పెళ్ళి వద్దు' అని మొండికేయవచ్చు?

 దానికి సమయమే రాలేదు. అత్తయ్య ఎందుకు మౌనంగా ఉన్నదో అర్ధం కావటం లేదు. వరుణ్ ఎప్పటి లాగానే మామూలుగా వెళ్ళటం, రావటం చేస్తున్నాడు. అతను తన జీవితం గురించి ఆలొచించేవాడే కాదు. అమ్మ దగ్గర తన జీవితాన్ని అప్పగించినట్లు ఏటువంటి అలజడి లేకుండా ఉన్నాడు.

 మనసులో ప్రేమ భారంగా ఉన్న వాళ్ళకే అలజడి, ఆందోళన. దసరధ మహారాజుకు శ్రీరాముడు ఎలాగో అత్తయ్యకు వరుణ్ అలాగు. వరుణ్ కే ప్రతిమ అని అత్తయ్య చెప్పిన తరువాత అతని ముందుకు కూడా వెళ్ళటానికి భయపడ్డది ప్రతిమ. ముందులాగా మాట్లాడలేకపోయింది.

 తల్లి యొక్క నిర్ణయం గురించి వరుణ్ ముఖంలో ఎటువంటి ఉత్సాహమూ, మార్పూ లేదు. అత్తయ నిర్ణయం అతనికి ఇష్టమేనా...ఇష్టం లేదా? ఏదీ అర్ధం కాలేదు! ఎప్పుడూలాగానే భోజనం చేస్తున్నాడు..షాపుకు వెల్తున్నాడు...వస్తున్నాడు. పడుకున్న వెంటనే నిద్ర పోతాడు. ఇలా ఎలా ఉండగలుగుతున్నాడో అర్ధం కావటం లేదు!

 వరుణ్ అలా ఉంటే...కిరణ్ ఏమో మళ్ళీ అమెరికా వెళ్ళటానికి కావలసిన ఏర్పాట్లను దిగులుపడకుండా చేసుకుంటున్నాడు. 'అత్తయ్య మళ్ళీ ఎప్పుడు ఏ బాంబు పడేస్తుందో?' అనే భయంతో తిరగవలసిన తలరాత ప్రతిమకు మాత్రమే పట్టింది! 

                                                                                                     PART-6

సరిగ్గా ఒక వారం రోజుల తరువాత ప్రతిమ అత్తయ్య కిరణ్ తో మళ్ళీ పెళ్ళి మాటలు మొదలుపెట్టింది.

 "నువ్వు పెళ్ళి చేసుకోకపోతే పోరా. వరుణ్ పెళ్ళికైనా ఉంటావా...?"

 "పెళ్ళి ఎప్పుడు?"

 "ఇంకా తారీఖు నిర్ణయించలేదు!"

 “కానీ, 'నాకు టికెట్టు కన్ ఫర్మ్' అయ్యింది. ఎల్లుండి విమానం. మళ్ళీ నేను తిరిగి రావటానికి ఒక సంవత్సరమో, రెండు సంవత్సరాలో అవొచ్చు. దాని తరువాత పెళ్ళి పెట్టుకో. పెళ్ళికి తప్పక వస్తాను"

 తల్లి అతన్ని కోపంగా చూసింది. తరువాత ఏమీ మాట్లాడకుండా ముఖం తిప్పుకుని తిరిగి వెళ్ళిపోయింది. హాలులోకి వచ్చి సోఫాలో కూర్చుంది. తల్లి వెనుకే నడిచి వెళ్ళిన కిరణ్ సోఫాలో కూర్చున్న తల్లి ముందు నిలబడి "అమ్మా..." అని పిలిచాడు.

 ఆమె తల పక్కకు తిప్పుకుంది.

 “నువ్వు మాట్లాడకపోయినా నేను చెప్పాల్సింది చెప్పేసి వెళతాను” అన్నాడు కిరణ్.

 "నీకు నా మీద కోపం ఉండొచ్చమ్మా. నువ్వు చెప్పి నేను వినలేదు అనే కలత ఉండొచ్చు. ఈ ఒక్క విషయం మనసులో పెట్టుకుని నేను నీకు మర్యాద, గౌరవం ఇవ్వటం లేదనే నిర్ణయానికి రాకు! పెళ్ళనేది ఇంకొకరికోసం చేసుకో లేము. నీకొసం నేనెలా తినలేనో, నిద్రపోలేనో, స్నానం చేయలేనో, అదేలాగానే...పెళ్ళి కూడా చేసుకోలేను. నీ అకలికి నువ్వే తినాలి. నీ శరీరం శుభ్రంగా ఉండాలంటే నువ్వే స్నానం చేయాలి. నీకు నిద్ర వస్తే నువ్వే నిద్రపోవాలి. నేను వెళ్ళిన తరువాత వీటి గురించి ఆలొచించి చూడమ్మా. నా మనసు నీకు అర్ధం అవుతుంది"

 కిరణ్ వెళ్ళిపోయాడు. అత్తయ్య మొహం ఎరుపెక్కింది....అతను వెళ్ళిపోయిన వైపే చూస్తూ నిలబడింది. ఆ తరువాత భర్త వైపుకు తిరిగింది.

 "మీ కొడుకు ఏం చెప్పి వెడుతున్నాడో విన్నారా? నా ఆకలికి నేనే తినాలట. నా మురికి పోవాలంటే నేనే స్నానం చేయాలట. మాతృత్వానికి ఎక్కడుంది తత్వం? మిగిలిన వాళ్ళకు కావాలంటే ఇది సరిపోవచ్చు. తల్లికి ఎలా సరిపోతుంది? నా అకలికి వాడు తినలేడు. కానీ, వాడి అకలికి వాడు తింటేనే నా కడుపు నిండిపోతుందే!

 వాడి అకలికి నేను తినలేను. కానీ వాడు ఆకలితో పస్తుంటే నావల్ల తినటం కుదరదే! వాడికోసం నేను స్నానం చేయలేనట? ఎనిమిదేళ్ళప్పుడు వాడికి ఆట్లమ్మ పొసినప్పుడు ఒకరోజుకు మూడుసార్లు వాడికోసం నేను స్నానం చేసి ప్రతి గుడి మెట్టూ ఎక్కొచ్చానే. పదేళ్ళప్పుడు వాడికి ఆగకుండా విరోచనాలు అయినప్పుడు ఆసుపత్రిలో చేరిస్తే...అటూ ఇటూ కదలలేక, ఐదు రోజులు స్నానం చేయలేక వీడితోపాటూ నేనూ కంపుతో ఉండిపోయానే.

 వీటన్నిటికీ ఏం తత్వం చెప్పగలడు వాడు? అమెరికా వెళ్ళి చదువుకున్నాడనే గర్వంతో మాట్లాడుతున్నాడు...పొతే పోనీ. వాడి ఆకలికి వాడే తినని. వాడికి కావాలంటే స్నానం చేసుకోనీ, నిద్రపోనీ, పెళ్ళి కూడా చేసుకోనీ...ఎలా పోయినా పరవలేదు. నేనేమీ బాధపడను.

 కన్న పేగు కోసినప్పుడే అన్నీ బంధాలనూ కోసేయటం తెలిసుంటే ఈ రోజు ఇలా పిచ్చిదానిలా నాలో నేనే మాట్లాడుకునే దానిని కాదు. తెలియలేదే! భగవంతుడు దేహం మొత్తం ప్రేమను పెట్టాశాడు...ఏం చేయగలను? అభిమానం, ప్రేమ అన్నీ ఒన్ వే ట్రాఫిక్కులాగా అయిన తరువాత ఎవరిని ఎవరు కట్టడి చేయగలరు?"

 ప్రతిమ అత్తయ్య శరీరం అంతా ఊగిపోయింది. మామయ్య భయపడిపోయారు.

 "రామలక్ష్మీ...నువిప్పుడు ఎందుకు టెన్షన్ పడతావు? అన్నీ సర్ధుకుంటాయి. ఎవరైనా ఒకరు విడిచిపెడితేనే జీవితం. వాడికి ఇష్టం లేకపోతే వదిలేయి"

 "ఎలా వదిలి పెట్టగలను? వాడి మీద నాకు శ్రద్ద ఉండకూడదా? ఆశ ఉండకూడదా? ఎంతో కస్టపడి వెతికి వెతికి అమ్మాయిని చూశాను. ఆ అమ్మాయికి ఎం తక్కువని వద్దంటున్నాడు?"

 "ఎవరికి తెలుసు? ఇప్పుడు దాని గురించి మాట్లాడితో మనకేమొస్తుంది? వదిలిపారేయి. ఇక మీదట జరగవలసిన దాని గురించి ఆలొచిద్దాం"

 "ఇంకా ఏం జరగాలట...నా కర్మకాండలు తప్ప"

 "అమ్మా...ఏంటమ్మా అలా మాట్లాడుతున్నావు?".....వరుణ్ అమ్మను చూసి గట్టిగా అడిగాడు.

 "ఇప్పుడు ఏం జరిగిందని అలా మాట్లాడుతున్నావు? నువ్వు ఏది చెప్పినా వినటానికి నేను రెడీగా ఉన్నాను. నాకు ఆజ్ఞ ఇవ్వు. వాడిని వాడి దారిలో పోనివ్వు. వాడి గుణం నీకు తెలియదా? ఈ ఒక్క విషయం పట్టుకుని నువ్వు వాడ్ని తిట్టటం సరికాదు"

 "వాడి గురించి ఇంక మాట్లాడకురా! భుజాలకుపైన పెరిగిన తరువాత కూడా పిల్లాడు అని అనుకున్నా చూడు...నన్ను నేను చెప్పుతో కొట్టుకోవాలి. సరే...నువ్వైనా నా మాట వింటావా...లేకపోతే నువ్వూ...?"

 "నేను ఇందాకే చెప్పను కదమ్మా. బావిలో దూకు అని చెప్పు...దూకటానికి రెడీగా ఉన్నాను"

 "అలాగైతే ప్రతిమను పెళ్ళి చేసుకోవటం నీకు ఇష్టమేనా"

 "ఇష్టమేనమ్మా!"

 నిప్పులను తొక్కు తున్నట్టు ప్రతిమ వాళ్ళను చూసింది.

 "హూ...అలా ఒక కొడుకు; ఇలా ఒక కొడుకు! ప్రతిమా ఇక్కడికి రా"

 ఆమె వణుకుతూ అత్తయ్య ముందుకు వచ్చి నిలబడింది. అత్తయ్య ప్రతిమను పైకీ కిందకూ ఒకసారి చూసింది.

 "జ్ఞాపకముందా ప్రతిమా...అప్పుడు నీకు ఎనిమిదేళ్ళు. నా తమ్ముడూ, అతని భార్య అంత చిన్న వయసులో చనిపోతారని ఎవరన్నా అనుకున్నారా? అమ్మా, నాన్నల శవాలను చూసి పెద్దగా ఏడుస్తున్న నిన్ను అమాంతం కౌగలించుకున్నాను.

 ‘నేనున్నానమ్మా నీకోసం...’ అని చెప్పి నిన్ను నా గుండెలమీద వేసుకుని, ఇక్కడికి పిలుచుకు వచ్చాను. ఇదిగో ఈ నిమిషం వరకు నా గుండెళ్ళోనే ఉంచుకున్నాను. నా పిల్లలిద్దరి కంటే నిన్నే ఎక్కువగా గమనించాను. మీ అమ్మ జ్ఞాపకం నీకు రాకుండా ఉండాలని ప్రేమంతా కుమ్మరించి ఆ జ్ఞాపకాన్ని తుడిచేశాను.

 కిరణ్ కి ఆట్లమ్మ పోసి వాడికి తలకు స్నానం చేయించిన నాలుగోరోజు నీకు ఆట్లమ్మ పోసింది. విమరీతమైన జ్వరం. నాలుగు రోజులు నువ్వు కళ్ళు తెరవకుండా పడుకున్నావు. రోజూ గుడికి వెళ్ళటం, వేడుకోవటం, వచ్చి నీకు కావలసింది చూసుకోవటం...ఇదే నా పని. నిప్పుల్లో నడుస్తానని వేడుకున్నాన్ను. ఆట్లమ్మ నిన్ను విడిచిపెట్టింది. నీకు పూర్తిగా తగ్గిన తరువాత నిప్పులు తొక్కడానికి మన ఊరి గుడికి వెళ్ళాను. ‘వద్దు అత్తయ్యా....కాళ్ళు కాల్తాయి’ అంటూ నా కాళ్ళను చుట్టుకున్నావు. ‘ఇది నిప్పు కాదరా నాన్నా....పువ్వులాంటిదిరా’ అని నిన్ను సమాధాన పరిచి నేను నిప్పుల్లో నడిచాను.

 నువ్వు చెప్పి నేను వినలేదని నువ్వు నాతో మూడురోజులు మాట్లాడలేదు. ఆ మూడు రోజులూ నేను వ్రతం. 'నువ్వు మాట్లాడితేనే నేను తింటాను’ అని చెప్పాను. నేను సరదాగా చెబుతున్నాను అనుకుని మొదట్లో నువ్వు మాట్లాడనే లేదు. మూడో రోజు నేను నీరసంతో కళ్ళు తిరిగి పడిపోయాను. అది చూసి నువ్వు భయపడి నాతో మాట్లాడావు! నీ చిన్నారి చేతులతో నాకు అన్నం కలిపి పెట్టావు. ‘ఇక మీదట నీతో మాట్లాడకుండా ఉండను అత్తయ్యా’ అని ఏడ్చావు!"

 ప్రతిమ కన్నీరుతో అత్తయ్యను చూసింది.

 "ఇవన్నీ ఇప్పుడు ఎందుకు చెబుతున్నానో అని నువ్వు అనుకోవచ్చు! ఇంత కష్టపడి నిన్ను పెంచానని చెప్పటానికి మాత్రం కాదు. పది నెలలు మోసి కని పెంచిన వాడే...పది నిమిషాల్లో 'నీ ఆకలికి నువ్వు తిను’ అని విదిలించుకుని వెళ్ళిపోయాడు. ఆ తరువాత ఎవరి మీద నేను అధికారం చేయగలను? ఎవరి దగ్గర నేను ఏమిటి ఎదురు చూడ....?"

 ఆ మాట ముగించేలోపు రామలక్ష్మీ సడన్ గా గుండె పట్టుకుంది. నుదురు, గొంతు గబుక్కున చెమటతో నిండిపోయంది. కింద పడుతున్న ఆమెను ఒక్క గెంతుతో వరుణ్, ప్రతిమ చెరో పక్క పట్టుకున్నారు.

 "ఎమైంది అత్తయ్యా"....ప్రతిమ టెన్షన్ పడి తల్లడిల్లిపోయింది.

 డాక్టర్ కు అర్జెంటుగా ఫోన్ చేశారు మామయ్య!

                                                                                                    PART-7

వెంటనే 'బై పాస్ సర్జరీ’ చేయాలని చెప్పాడు డాక్టర్. భయంతో మామయ్యను చూసింది ప్రతిమ.

 "మేము ఆమెను చూడొచ్చా?"....డాక్టర్ను అడిగాడు మామయ్య.

 "చూడండి...కానీ ఎక్కువగా మాట్లాడి ఆమెను ప్రయాస పెట్టకూడదు."

 ఐ.సి.యూ అద్దాల తలుపులు తెరుచుకుని మామయ్య, ప్రతిమ, వరుణ్ లోపలకు వెళ్ళారు. అత్తయ్య బాగా నీరశంగా ఉన్నది. వాళ్ళను చూసిన వెంటనే కంట తడి పెట్టుకుంది. అతి శ్రమపడుతూ వస్తున్న ఏడుపును ఆపుకుని అత్తయ్య చేతులు పుచ్చుకుంది ప్రతిమ.

 "నాకు పోవలసిన టైము వచ్చేసిందే ప్రతిమా"

 "అలా మాట్లాడకండి అత్తయ్యా! మీకు ఏమీ లేదు. ఇప్పుడంతా 'బై పాస్’ సర్వ సాధారణం"

 “దేవుడు తారీఖు 'కన్ ఫర్మ్' చేస్తే బై పాసూ లేదు...జై పాసూ లేదు. దేవుడు నా చివరి యాత్రకు పాస్ ఇచ్చాశాడు!”

 “అలా అంతా మాట్లాడకండి అత్తయ్యా! నన్ను వదిలి వెళ్ళిపోగలరా మీరు? మీరున్నారనే ధైర్యంతోనే మా అమ్మా-నాన్నలను తీసుకు వెళ్ళాడు ఆ దేవుడు. ఆయనకు తెలుసు. మిమ్మల్నీ కూడా పిలుచుకు వెడితే....నేను అనాధ అయిపోతానని. అలాగంతా ఆయన ఒకరోజూ చెయ్యడు"

 "నాకు నమ్మకం లేదే ప్రతిమా. కొన్ని రోజులుగా నాలో ఏదో భయం...'చచ్చిపోతానేమో అని! అందుకనె మీ పెళ్ళి జరిపేద్దామని అవసరపడ్డాను. అంతలోపు అంతా గందరగోళంగా తయారైయ్యింది. కిరణ్ పోతే పోనీ. వాడు ఎలా పోతే నాకేమిటి. వాడిని నా కొడుకే కాదని అనుకుంటా.

 నువ్వైనా నాకు ఇష్టం వచ్చినట్లు నడుచుకుంటావా ప్రతిమా? నేను కోరుకున్నట్టు వరుణ్ ని పెళ్ళిచేసుకుంటావా? నువ్వు వయసుకు వచ్చిన రోజే నాకు అలాంటి ఆలొచన వచ్చింది. పోను, పోనూ అది ఆశగా మారింది. నిన్ను వాడికిచ్చి పెళ్ళి చేసి చివరి వరకు నాతోనే ఉంచుకోవాలనేది నా ఆశ! ఏమిటి...నా ఆశ నెరవేరుస్తావా?"

 ప్రతిమ ఆశ్చర్యంగా అత్తయ్యను చూసింది. ‘భగవంతుడా... ఎందుకు నన్ను ఇంత ఇరకాటమైన పరిస్థితిలో ఉంచావు? అత్తయ్య ప్రశ్నకు ఏం సమాధానం చెప్పను? 'సరి’ అని చెప్పి ఆవిడ్ని సంతోషపరచాలా? 'కుదరదు’ అని చెప్పి ఆవిడ్ని చంపేయాలా? అత్తయ చావుకు నేను కారణమవటానికా ఆవిడ నన్ను పెంచింది? తల్లి కంటే ఎక్కువ ప్రేమ చూపించిందే?’

 "ఏమిటే ఆలొచిస్తున్నావు...కిరణ్ లాగా నువ్వూ ఎవరినైనా?"

 "లేదు అత్తయ్యా! లేనే లేదు"

 "నువ్వైనా నా కోరికను తీర్చి నాకు ప్రశాంతత ఇచ్చావే! ఇక నేను చచ్చిపోయినా పరవాలేదు!"

 "మీరు ఎక్కువ మాట్లాడ కూడదు అత్తయ్యా"

 "వరుణ్ తో కలిసి ఒకసారి నిలబడు. నేను చూడాలి"

 ఎటువంటి భావన లేకుండా వరుణ్ కి దగ్గరగా వెళ్ళి నిలబడింది ప్రతిమ.

 "ఏమండీ...ఈడు-జోడు ఎలా ఉందో చెప్పండి? బ్రహ్మాండంగా ఉంది కదూ? ఉండదా మరి? చేర్చిందెవరు...నేను కదా?"

 “రామలక్ష్మీ ఎందుకు అంతగా ఏమోషనై మాట్లాడ్తావు? నీకు వొళ్ళు బాగుండలేదు. ఐ.సి.యు లో ఉన్నావు! చాలు...ప్రతిమా రామ్మా పోదాం. లేకపోతే ఈవిడ మాట్లాడుతూనే ఉంటుంది.

 మామయ్య వాళ్ళను బయటకు తీసుకు వచ్చాడు.

 వరుణ్ కి దగ్గరగా నిలబడ్డ క్షణం నుండి ప్రతిమ తనలో ఏదో విరిగి తాను శిలలాగా అయిపోయినట్లు భావించింది. ఇక ఆ రాయికి స్పర్శ ఉంటుందని అనిపించటంలేదు. మరుసటి రోజు ప్రొద్దున అత్తయ్యను 'ఆపరేషన్ ధియేటర్’ కి తీసుకు వెళ్ళారు. ఐ.సి.యు నుండి బయలుదేరి ‘ఆపరేషన్ ధియేటర్’ వరకు అత్తయ్య స్టెక్చర్ తో ప్రతిమ నడిచింది. భయమూ, బాధతో మామయ్య, వరుణ్ కొంచం వెనుకగా వెళ్ళారు.

 "వరుణ్ ఇంకా ఒక చిన్న పిల్లాడే ప్రతిమా. వాడిని ఇకపై నువ్వే చూసుకోవాలి. కౌశల్యకు రాముడు ఎలాగో వీడు నాకు అలాగు. వీడ్ని చూసుకోవే ప్రతిమా...నా బంగారు తల్లీ..."

 'ఆపరేషన్ ధియేటర్’ తలుపులు మూసుకోవటంతో...ప్రతిమ బయట శిలలాగా నిలబడిపోయింది.

 నాలుగు గంటలు జరిగింది ఆపరేషన్. అంతవరకు బయట నిలబడిన వాళ్ళు సగం ప్రాణం కోల్పోయారు. వరుణ్ పచ్చి మంచి నీళ్ళూ కూడా తాగకుండా కళ్ళు మూసుకుని కూర్చున్నాడు. మామయ్య, 'తన శరీరంలో సగం పోతుందేమో?' అనే భయంలో కృంగిపోయి మోకాళ్ళపై తలపెట్టుకుని కూర్చున్నారు. ఎవరూ ఎవరికీ ధైర్యమో, అభయమో చెప్పలేని స్థితిలో ఉన్నారు. గడియారంలోని ముల్లులు మాత్రం వాటి భాద్యత అవి నిర్వహిస్తున్నై.

 సరిగ్గా ఒంటి గంటకు 'ధియేటర్’ తలుపులు తెరుచుకున్నాయి...తలకు ఒక టోపి, ముక్కుకు ఒక మాస్క్ తో డాక్టర్ బయటకు వచ్చాడు. అందరూ గుండెలను గుప్పెట్లో పెట్టుకుని లేచారు.

 "ఆపరేషన్ సక్సస్స్ మిస్టర్ వరుణ్. మీ అమ్మగారు బాగున్నారు. ఇంకో గంటలో ఐ.సి.యు లోకి సిఫ్ట్ చేస్తాము. అప్పుడు మీరు చూడొచ్చు"

 'డాక్టరా....దేవుడా? దేవుడు లేడని ఎవరు చెప్పింది? ఇదిగో ఈ డాక్టర్లందరూ ఎవరట?'

 వరుణ్ కన్నీటితో చేతులెత్తి డాక్టర్ కు దన్నం పెట్టాడు. డాక్టర్ చేతులు పట్టుకుని చిన్న పిల్లలాగా ఏడ్చింది ప్రతిమ.

 గంట తరువాత ధియేటర్ తలుపులు తెరుచుకున్నాయి. ఎన్నో రకాల ట్యూబులు గుచ్చబడ్డ పరిస్థితిలో చక్రాల మంచంతో తీసుకురాబడ్డది అత్తయ్య. పునర్జన్మ ఎత్తి వస్తున్న ఆమెను ఆనందంతోనూ, ఆందొళనతోనూ చూశారు.

 "ప్లీజ్...కొంచం దూరంగా జరగండి. ఇన్ ఫెక్షన్ ఏర్పడొచ్చు. మేము పిలిచిన తరువాత వస్తే చాలు"....చెప్పింది నర్స్.

 అత్తయ్య ఐ.సి.యు లోకి తీసుకు వెళ్ళబడింది. డాక్టర్ల పరిశోధనలు మొదలయ్యాయి. నర్సులు వెళ్ళటం, రావటం జరిగింది.

 ముప్పావు గంట తరువాత డాక్టర్లు పిలిచారు. ప్రత్యేకమైన సాక్స్, కోటు వేసుకుని ముగ్గురూ లోపలకు వెళ్ళారు.

 అత్తయ్యకు కొంచంగా సృహ వచ్చింది. డాక్టర్ చాలా ప్రశ్నలు వేశాడు. ముగ్గుర్నీ చూపించి పేర్లు చెప్పమన్నారు. అత్తయ నీరసమైన గొంతుతో ముగ్గురి పేర్లూ చెప్పింది. "వెరీ గుడ్"...!- డాక్టర్ జరిగి వచ్చాడు.

 “షీ ఈజ్ పర్ ఫెక్ట్ లీ ఆల్ రైట్ ! మూడు రోజులు ఐ.సి.యు లో ఉంచుతాము. నాలుగోరోజు వార్డుకు పంపిస్తాను. ఎనిమిదో రోజు ఇంటికి వెళ్ళిపోవచ్చు. సరేనా? మీరందరూ భోజనం చేశారా...లేకపోతే భొజనం చేసి రండి. చూడటానికి బాగా టయర్డ్ గా ఉన్నారు. ఇంకేముంది? బాగా తినండి"

 డాక్టర్ ఉత్సాహాంగా చెప్పేసి వెళ్ళాడు. ఆయన వెళ్ళిన వెంటనే ముగ్గురూ క్యాంటీన్ కు వెళ్ళారు.

                                                                                                       PART-8

"ఏం తింటావ్ ప్రతిమా?" - అడిగాడు వరుణ్.

 "నాకు కాఫీ మాత్రం చాలు!"

 "నువ్వు తినకపోతే అమ్మ మమ్మల్నే తిడుతుంది. రెండు ఇడ్లీలైనా తిను"

 వరుణ్ అందరికీ ఇడ్లీలు చెప్పాడు.

 "మీ ఇద్దరూ కావాలంటే ఇంటికి వెళ్ళండి. నేను ఇక్కడ అత్తయ్య దగ్గర ఉంటాను" చెప్పింది ప్రతిమ.

 "నీకేమీ భయం లేదే?"

 "ఎందుకు భయం...ఇక్కడ ఇంతమంది ఉన్నారే! అన్ని వసతులూ ఉన్నాయి. ఇంకేంకావాలి? వీలైతే రేపు వచ్చేటప్పుడు నాకు ఒక సెట్టు డ్రస్స్ తీసుకు రండి"

 ఆ రోజు సాయంత్రం వరకు మామయ్యా, వరుణ్ ఉండి, ప్రతిమ దగ్గర ఆమె ఖర్చులకు డబ్బులు ఇచ్చి, అది కాకుండా ఆసుపత్రి ఖర్చులకు కొంత డబ్బు కూడా ఇచ్చి బయలుదేరారు.

 "జాగ్రత్త ప్రతిమా...అమ్మకు ఎలాగున్నదో అప్పుడప్పుడు ఫోన్ చేసి చెప్పు. ప్రొద్దున్నే వస్తాము" అని చెప్పి వెళ్ళిపోయారు.

 వాళ్ళు వెళ్ళిన తరువాత, ప్రతిమ ప్రశాంతంగా ఉన్న ఆసుపత్రి చోటులో మెల్లగా నడిచింది.

 ఊరికి బయట ఉండటంతో పరిసుద్దమైన గాలి, పచ్చటి చెట్ల అందం, ప్రశాంతంగా కనబడింది ఆసుపత్రి. ఒక మూలగా ఉన్న బెంచి మీద కూర్చుని చుట్టూ ఉన్న అందాన్ని మౌనంగా చూసింది ప్రతిమ. మనసు గందరగోళంగా ఉండటంతో అందాన్ని చూసి ఆనందించలేకపోయింది.

 ‘ప్రేమ ఓటమి’ అనే మాటలను కథలలో చదివింది. సినిమాలలో విన్నది. అప్పుడంతా అది అంత పెద్ద విషయంగా అనిపించలేదు. చెప్పాలంటే ప్రేమలో విడిపోయి ఏడుస్తున్న నటీనటులను చూసి చప్పట్లు కొట్టి ఆనందించింది.

 అలాంటి పరిస్థితి తనకే వస్తుందని ఒక్క రోజు కూడా తను అనుకోలేదు. తను చేసింది కరెక్టా...తప్పా? అనేది అర్ధం కాలేదు. వరుణ్ ని పెళ్ళి చేసుకోలేను అని చెబితే అది అత్తయ తనమీద చూపించిన అభిమానానికి ద్రోహం. సరే అంటే ప్రేమకూ, కిరణ్ కి చేసే నమ్మక ద్రొహం.

 ఇందులో ఏ ద్రొహం పరవలేదు? అత్తయ తన మీద చూపే అభిమానం ముందు అన్నీ తుచ్చంగా కనబడుతున్న పరిస్థితిలో ప్రేమకు ద్రోహం చేయటానికి సాహసించిందనే చెప్పాలి. ఇది తెలిస్తే కిరణ్ ఏం చేస్తాడు? కోపంగా వస్తాడా...లేక ఓటమితో క్రుంగిపోయి వస్తాడా?

 ఆలొచనలు ప్రతిమ మెదడులో వేధన పెడుతుంటే తలపట్టుకుని కూర్చుంది ప్రతిమ.

 వారం రోజుల తరువాత ప్రతిమ అత్తయను డిస్ చార్జ్ చేసారు. నెలరోజుల్లో అత్తయ్య పూర్తిగా కోలుకుంది. ఆరొగ్యంగా ఉన్నది.

 'సమయం వచ్చింది, దేవుడు టికెట్ ఇచ్చాడు’… లాంటి మాటలు చెప్పిన అత్తయ్య, పూర్తిగా ఆరొగ్యం చేకూర్చుకుని మళ్ళీ ఆ ఇంటిని ఏలే మంత్రిగా సోఫాలో కూర్చుంది!

 వరుణ్ కి, ప్రతిమకు వెంటనే వివాహం చేశేయాలని ముహూర్తం రోజులకోసం అణ్వేషించడం మొదలుపెట్టింది.

 శ్వాసనాళంలో ఏదో అడ్డుపడి హింసిస్తున్నట్టు అవస్తపడుతున్నది ప్రతిమ.

 ఒక్కొక్కసారి, 'అత్తయ్యకు నిజం చెబితే ఏం జరుగుతుంది?' అని అనిపించిన ఆలొచన భయంతో సగంలోనే ఆగిపోయేది. 'నీకు వరుణే!' అని అత్తయ్య బల్లగుద్ది చెబితే ఏం చేయాలి? అనే భయం. తన ప్రేమకు జయం జరగదు అనే పరిస్థితిలో ప్రేమను బయటకు చెప్పి జీవితాన్ని చిక్కుముడిగా చేసుకోవటమంత బుద్ది తక్కువ పని ఇంకొకటి ఉందా!

 ఎందుకు అందరి యొక్క సంతోషాన్నీ చెడపాలి? ఓటమో లేక మరణమో దగ్గర పడుతోంది అంటే...ఒకదాన్ని మనిషి పోరాడి గెలుస్తాడు. లేకపోతే, వేరు దారి లేదు అనేది తెలుసుకుని సకల భావాలూ వదులుకుని మౌనంగా తనని బలి ఇచ్చుకోవాలి.

 ఒక్కొక్కసారి అనిపిస్తుంది, 'అత్తయ్య అభిమానానికి వెనుక ఏదో ఒక లెక్క ఉన్నది?' అని. చిన్న వయసులోనే కన్నవారిని పోగొట్టుకుని, అత్తయ్య దయా గుణంతో పెరిగిన అనాధను. ‘దీన్ని వేరే ఎవరికైనా ఇచ్చి పెళ్ళి చేయాలంటే చాలా ఖర్చు అవుతుందే. అదే సమయం వరుణ్ కి ఒక మంచి చోటు నుండి తన గౌరవానికీ, అంతస్తుకూ తగిన అమ్మాయి దొరుకుతుందనే నమ్మకం అత్తయ్యకు లేదేమో!’

 'బయట నుండి ఒక సాధారణ అమ్మాయిని తీసుకురావటం కంటే ప్రతిమే మేలు!'అని అనిపించి ఉండవచ్చు. లేకపోతే ఏమిటి, కిరణ్ కి మాత్రం చదువుకున్న, అస్తి ఉన్న అమ్మాయిని చూసిందే? ఒక వేల ప్రతిమ, కిరణ్ ఇష్టపడుతున్నారని తెలుసుకుని...అది ఇష్టం లేక, ఇలాంటి ఏర్పాటు చేసిందా? 'నీ అనాధ మొహానికి నీకు కిరణ్ కావాల్సి వచ్చిందా?' అని మనసులో అనుకుని...'దీనికి వరుణ్ చాలు అని నిర్ణయించుకుని, కిరణ్ కి అర్జెంటుగా అమ్మాయిని చూశేసి రెండు పెళ్ళిళ్ళూ ఒకేసారి జరుపుదామని అనుకున్నదో?

 ఏది నిజం? అత్తయ్య మనసులో ఏమున్నదో ఎవరికి తెలుసు? ఒకవేల కిరణ్ ప్రతిమను ఇస్టపడుతున్నాడని తెలిసి, అది ఇష్టం లేక ఇలాంటి ఏర్పాటు చేసిందనేదే నిజమైన కారణమైతే, ఇక అత్తయ్యతో ఏం చెప్పి ఏమి ప్రయోజనం? కాబట్టి తన సకల భావాలనూ చెరిపేసుకుంటేనే అందరికీ మంచిది అనే నిర్ణయానికి వచ్చింది ప్రతిమ. ఇలాంటి నిర్ణయానికి వచ్చినట్లు కిరణ్ కి ఒక ఈ-మైల్ పంపాలని తీర్మానించుకుంది ప్రతిమ.

                                                                                                   PART-9

ఇంట్లో ఎవరూలేని సమయంలో కంప్యూటర్ ముందు కూర్చుంది ప్రతిమ.

 “ఈ ఉత్తరం నీకు దిగ్భ్రాంతి, విస్మయము కలిగించవచ్చు కిరణ్. నామీద విరక్తి కూడా కలుగజేయవచ్చు. అందుకని విషయాన్ని నీకు తెలియ పరచకుండా దాచనూలేను. ఎలాగైనా చెప్పే తీరాలి. ఇక్కడ చాలా విషయాలు జరిగినై. అత్తయ్యకు 'హార్ట్ అటాక్’ వచ్చింది. వెంటనే 'బై పాస్’ సర్జరీ చేయటంతో ఆవిడ మరణ కోరలను తప్పించుకుని మళ్ళీ తిరిగి వచ్చింది. ఇంకా నీమీద కోపమూ,విరక్తి తగ్గలేదు. ఆమె చెప్పిందే వేద వాక్కుగా పాఠించే అలవాటున్న ఈ ఇంట్లో మొట్టమొదటిసారిగా ఒక ఎదిరింపు గొంతు వినబడిన బాధే ఆమె గుండె తట్టుకోలేక ‘హార్ట్ అటాక్’ కు కారణమయ్యింది అని అనుకుంటున్నారు.

 ఆ పరిస్థితుల్లో ఆమెను ఎదిరించే శక్తి ఎవరికీ లేదు. ముఖ్యంగా నాకు! కారణం, నా తల్లి-తండ్రులు చనిపోయి నేను అనాధగా నిలబడ్డప్పుడు, నా మీద అనురాగము చూపి తనతో పాటూ తీసుకు వచ్చి, మిమ్మల్ని పెంచినట్లు నన్నూ పెంచటమే. అలాంటి ఆవిడకి నేను కృతజ్ఞత చూపవలసిన భాద్యత నాకుంది. అలా చేయకపోతే అత్తయ్యకు ద్రొహం చేసిన దానిని అవుతాను. అలా ద్రోహం చేసి ప్రేమలో గెలవాలా....లేక ప్రేమకు ద్రోహం చేసి అత్తయ్య ప్రాణం కాపాడనా? అనే పరిస్థితిలో నేనొక నిర్ణయానికి వచ్చాను.

 మరణంతో పాటూ నన్నూ కూడా జయించింది అత్తయ్య. ఇంకొకరి ఆకలికి మనం తినలేము. ఇంకొకరి మురికి పోవటానికి మనం స్నానం చేయలేమనేది నిజమే! కానీ, మరొకరిని సంతోషపెట్టటం మన వల్ల అవుతుంది కాబట్టి అలా చేయటం కరెక్టే కదా? మనిషి ఇష్టపడినదంతా జరగటం లేదు. మనం ఇస్టపడ్డా తీర్మానించేది ఆ భగవంతుడే. భగవంతుడి లెక్కకు కారణం అడగటమో...ఆయన లెక్కను అర్ధం చేసుకోవటమో ఎవరివల్ల అవుతుంది? ఇది అత్తయ్య నిర్ణయం అనేది మరిచిపోయి, ఇంకా లోతుగా ఆలొచిస్తే అది దేవుడి నిర్ణయం అనేది స్పష్టమౌతుంది. అలాంటి స్పష్టత నాలో కలిగింది.

 'అభిమానం' అనే పదానికి చాలా అర్ధాలు ఉన్నాయి. అర్ధం వేరవుతోందేమో కానీ పదం చెరిగిపోదు. మునుపు నీ మీద ఉన్న స్నేహం వేరే రూపంలో ఉండేది. ఇక నీ వదినగా ఉండి నా స్నెహం కొనసాగుతుంది. దీనిని స్వీకరించుకోవలసిందే. అదే సమయం ప్రేమకు నేను ద్రోహం చేశాను అని చెప్పటానికి నేను నిరాకరించటం లేదు. దీనికి కారణం ఏమైయుంటుంది అని ఆలొచించి చూస్తే, ఏది ఏమైనా నేను తల్లి-తండ్రులు లేని దానిని అనే పరిస్థితి, దాని వలన ఏర్పడిన భయము, చేతకాని తనమూ...ఇవే కారణమనిపిస్తోంది. ఏది ఏమైనా అత్తయ్య నన్ను పెంచి, పోషించిన ఆవిడే కదా! పెంచిన విశ్వాసమే లేకుండా గుండెల మీద తంతోందే అనుకోకూడదు కదా!

 మొత్తానికి నేను అహల్యలా రాయినైపోయాను కిరణ్.

 ఆమె తెలియక తప్పు చేసింది. నేను తెలిసే నీకు ద్రోహం చెయ్యబోతున్నాను. దానికి శిక్షగా నేను నాలోని భావాలను పోగొట్టుకుని రాయిలాగా నిలబడ్డాను. 'ఏదో ఒక జన్మలో నేనూ శాప విమోచనం పొంది నిన్ను చేరుతాను’ అని అనుకుంటున్నాను. అంతవరకు ఈ జన్మలో ఎవరికి ఏమి విధించబడిందో అది అనుభవించడమే అందరికీ ఉత్తమం.

 కన్న తల్లితో వైరాగ్యం వద్దు. సమాధాన పరచి ఆమెతో మాట్లాడు. ఆమె నీకొసం చూసి ఉంచిన ఆమ్మాయి కూడా మంచి అమ్మాయే. నాకంటే అన్ని విధాలా నీకు సరిపోతుంది. కాలం మన అందరి గాయాలనూ మానిపిస్తుందని నమ్ముదాం"

 ఈ-మైల్ పంపించి, కంప్యూటర్ ఆఫ్ చేసి లేచింది ప్రతిమ.

 అప్పుడే ప్రతిమ అత్తయ్య లోపలకు వచ్చింది.

 "ప్రతిమా, వచ్చే పదహారో తారీఖున మంచి ముహూర్తం ఉన్నదట. ఆ మూహూర్తం ఖాయం చేసుకోమని శాస్త్రిగారు చెప్పారు. సరిగ్గా ఇంకా ఇరవై రోజులే ఉన్నది. ఈ కొద్ది రోజుల్లో నేను ఎలా నీ పెళ్ళి పనులు ముగించబోతానో తెలియటం లేదే ప్రతిమా. భయంగా ఉన్నది. ఎన్ని పనులు ఉన్నయ్యో?"

 అత్తయ్య తన సంతోషాన్ని భయం అంటోంది. ప్రతిమ నవ్వటానికి ప్రయత్నించింది. నవ్వు ప్రాణులలో పుట్టింది. రాయికి ఏక్కడుంది భావాలు?

 పెళ్ళి పనులు చక చక జరగటం మొదలయ్యింది. కిరణ్ దగ్గర నుండి ప్రతిమకు ఈ-మైల్ వచ్చింది.

 "ధన్యవాదాలు! విశ్వాశం అనే పేరుతో నువ్వు నాకు మాత్రం ద్రోహం చెయ్యటంలేదు. వరుణ్ కు కూడా ద్రోహం చేస్తున్నావు. వాడు ఏం తప్పు చేశాడని వాడి జీవితాన్ని నాశనం చేస్తున్నావు! రాయి అయిపోయానని నువ్వు చెప్పటం నిజమైతే....నీవల్ల అతనితో దాంపత్య జీవితం ఎలా జరుపగలవు? నువ్వు నా ప్రేమికురాలువు అయితే వాడు నా అన్నయ్య. మంచివాడు. అమాయకుడు. మీ ఇద్దరి జీవితాలూ దీని వల్ల నాశనమవుతాయనేది నీకు తెలియదా? నిన్ను నాశనం చేసుకొవటానికి నీకు హక్కు ఉంది. నా అన్నయ్య ప్రశాంతతను పాడుచేసే హక్కు నీకు లేదు.

 నువ్వు నాకు దొరకకుండా పోతున్నావనే ఈర్ష్యతో ఇలా చెప్పటం లేదు. వరుణ్ మీద నాకున్న సహోదర అభిమానంతో చెబుతున్నాను. నిన్ను రాయిగా చేసుకున్నావని నువ్వు చెప్పటం గనుక నిజమైతే...వాడ్ని వదిలేయి లేకపోతే వాడి దగ్గర అన్ని నిజాలూ చెప్పి, వాడివలనే శాప విమోచనం పొంది ఒక ఉన్నత శిఖరానికి ఎదగటానికి ప్రయత్నించు. దీని కంటే చెప్పటానికి ఏమీ లేదు. అమ్మతో నాకేమీ జన్మ విరోధం లేదు. పోను పోను ఇది ఆవిడే అర్ధం చేసుకుంటుంది"

 కిరణ్ పంపిన ఈ-మైల్ చదివిన ప్రతిమ గందరగోళంలో పడింది.

                                                                                                     PART-10

గందరగోళంలో పడిన ప్రతిమను ఆలొచనలు చుట్టుముట్టాయి.

 మరణమే అన్ని సమస్యలకూ ముగింపు తెస్తుంది అనుకున్న ప్రతిమకు చచ్చిపోవాలనుకున్న ఆలొచనకూడా వచ్చి అది ముగింపు కాదు అని అనుకోవడంతో ఆ ఆలొచన కూడా మాయమైపోయింది. కిరణ్ చెప్పినట్లు వరుణ్ కి కూడా ద్రొహం చేస్తోందా ఆమె? అదే నిజమైతే అది పాపం కదా? అతిపెద్ద పాపం కాదా? కిరణ్ చెప్పినట్లు వరుణ్ దగ్గర అన్నీ చెప్పేస్తే? అన్నిటినీ వినేసి ‘అమ్మను కాదని నేను ఏమీ చేయలేను’...అని అతను చెప్పేస్తే?...అలాగైతే నేనేం చేయాలి?

 కిరణ్ రాసిన ఒక్కొక్క అక్షరపంక్తి నిజమే. అత్తయ్య కోసం వరుణ్ తన మెడలో కట్టే తాలిని భరించవచ్చు. కానీ, మంచంలో అతన్ని భరించటం నిజంగానే ప్రతిమ వల్ల కాదు!

 కిరణ్ మనసులో కాపురం చేసిన తరువాత, ఇంకొకడితో మంచం పంచుకోవటం సాధ్యం కాదు.

 'కారణ మేమిటో?' అని వరుణ్ అడిగితే...ఏం సమాధానం చెబుతుంది? 'నా మనసులో నీ తమ్ముడున్నాడు...'అనా? ఇది విని తల్లడిల్లిపోడా అతను!

 ఆ అమాయకుడిని గాయపరచటానికీ...అతని జీవితాన్ని నాశనం చేయటానికి ఈమెకు హక్కు ఉందా? అత్తయ్యకు కృతజ్ఞతను చూపుతున్నట్టు అనుకుని, ఇద్దరు మగవాళ్ళకు ద్రోహం చేయటం మహా పాపం కాదా?'

 ప్రతిమ తల్లడిల్లిపోయింది.

 రాత్రంతా ఆలొచించి ఒక నిర్ణయానికి వచ్చింది...'వరుణ్ తో అన్ని విషయాలూ చెప్పేయాలి!' అతను ఏ నిర్ణయం తీసుకుంటాడో చూద్దాం. పెళ్ళి తరువాత చెప్పటం కంటే ...పెళ్ళికి ముందు, ఇప్పుడే చెప్పటం ఉత్తమం అని అనిపించింది.

 వరుణ్ తో మాట్లాడే సంధర్భం కోసం వెతికింది. అతన్ని ఒంటరిగా పట్టుకోవడమే పెద్ద చిక్కుగా ఉన్నది. షాపులో పనివాళ్ళు ఉంటారు. ఇంట్లో అత్తయ్య. అదే సమయం అతను ఇంట్లో ఉండే సమయమే చాలా తక్కువ. పెళ్ళి అనే మాట అతనిలో కొంచం కూడా మార్పు తీసుకురాలేదు. ఎప్పుడూ లాగానే వెళ్ళటం, రావటం చేస్తున్నాడు. అతని ముఖ భావల నుండి కూడా ఏమీ తెలియటం లేదు.

 అతని మనసులో ఏమున్నదో? అమ్మకోసం ఈ పెళ్ళికి ఒప్పుకున్నాడా? లేకపోతే నిజంగానే ప్రతిమను సంతోషంగా పెళ్ళి చేసుకోబోతాడా? ఏమీ అర్ధం కావటంలేదు! ఏది ఏమైనా ప్రతిమ మనసులోని నిర్ణయం గొప్పది. అతనితో చెప్పే కావాలి. తుఫానే ఏర్పడినా పరవాలేదు. లేక, ఆమె వలన ఒక సుఖమూ ఉండబోదూ అని తెలుసుకున్న తరువాత కూడా అమ్మకోసం ఆమెతో పెళ్ళికి ఒప్పుకుంటే అతని జీవితం నాశనం అవటానికి అతనే కారణమవుతాడు కానీ ప్రతిమ కారణం అవదు.

 "ప్రతిమా"

 పిలుస్తున్న గొంతు వినబడటంతో...కిందకు దిగి వచ్చింది.

 అత్తయ మొహంలో ఏదో గందరగోళం.

 "ఏమిటి అత్తయ్యా?"

 "నాకు ఒక ఉపకారం చేస్తావా?"

 "చెప్పండి..."

 "పెళ్ళి చూపులకు వెళ్ళామే, వాళ్ళ దగ్గర నుండి ఫోన్ వచ్చింది.'ఎప్పుడు నిశ్చయ తాంబూలాలు పుచ్చుకుందాము?' అని అడుగుతున్నారు. నా ఆరొగ్యం బాగాలేదని ఒకసారి సాకు చెప్పి తప్పించుకున్నాము. ఇకమీదట తప్పించుకోలేము. మన ఇంట్లో జరిగిన తంతు వాళ్ళకు తెలియక్కర్లేదు. అదే సమయం ఈ సంబంధమూ మనం విడిచి పెట్ట కూడదు. నువ్వు వాళ్ళింటికి వెళ్ళి...ఆ అమ్మాయితో మాట్లాడు. కిరణ్ అర్జంటుగా మళ్ళీ అమెరికా వెళ్ళాడని చెప్పు.

 'ఆరు నెలలు ఆగగలరా?' అని అడుగు. ఈ ఇంట్లో నా తరువాతి స్థానం నీదే కదా! ఆ బాధ్యతను ఇప్పుడే తీసుకో. కిరణ్ దగ్గర కూడా మాట్లాడు. అతని మనసును మార్చి, ఈ పెళ్ళికి వాడ్ని ఒప్పుకునేటట్టు చేయాల్సిన బాధ్యత కూడా నీదే. నాకోసం ఇది చెయ్యి! నా కంటే నువ్వు ఈ సమస్యను మంచి విధంగా పరిష్కరించగలవనే నమ్మకం నాకు ఉన్నది"

 అత్తగారు చెబుతుంటే, శిలలాగా స్థంభించిపోయింది కోడలు ప్రతిమ.

 "చూస్తాను అత్తయ్యా...ప్రయత్నిస్తాను..." సన్నని గొంతుకతో అత్తయ్యకు చెప్పి మేడపైకి వచ్చింది. ఒకటి మాత్రం ప్రతిమకు బాగా అర్ధమయ్యింది. ‘ఏదో ఒక కారణంతోనే అత్తయ్య కాయలను జరుపుతోంది. ఆమె సాధారణమైన మనిషి కాదు. ఆమెకు ఏదో ఒక సందేహం ఏర్పడింది. లేకపోతే కిరణ్ తో నా ప్రేమ గురించి ఖచ్చితంగానే తెలిసుంటుంది! ఆ ప్రేమ ఆమెకు సంతోషాన్ని ఇవ్వలేదని, కిరణ్ న్ని నేను పెళ్ళి చేసుకోవటం ఇష్టంలేదని బాగానే అర్ధమయ్యింది’

 'ఏందుకు ఇష్టం లేదు?' అనేది అత్తయ్యకు మాత్రమే తెలుసు. ఆమె మనసులో వేసుకున్న లాభ-నష్ట లెక్కలు ఆమెకు తప్ప ఇంకెవరికి తెలుస్తుంది? అత్తయ్యను ఏమీ అడగలేము. ప్రతిమకు ఆమె అత్తయ్య అయితే...కిరణ్ కి ఆమె అమ్మ. తల్లి ప్రేమ ముందు అత్తయ్య ప్రేమ నిలబడ లేదు. ఆమె వరకు కిరణ్ ఒక వెల కట్టలేని రత్నం. అది కొనాలనుకునేవారు గొప్ప అంతస్తు గలవారై ఉండాలనేది ఆమె ఆలొచనేమో?

 తల్లి-తండ్రి లేక తన దగ్గర ఏమీలేని దానిగా పెరిగిన ఒకత్తికి ఎందుకు వెలకట్టలేని రత్నం? అనుకునే అత్తయ్య ఆ రత్నాన్ని బయట అమ్మటానికి ప్రయత్నిస్తోంది. అదే సమయం ఆమె లెక్క ప్రకారం ఆమెకు కొంచం మందంగా కనిపించే పెద్ద కొడుకు వరుణ్ కి బయటి నుండి సంబంధాలు రావటం కష్టం అనేది ఆమే నిర్ణయించుకుని, అనాధ అనే అంతస్తులో ఉన్న ప్రతిమను కట్టబెడితే, పెద్ద కొడుకుకు ప్రతిమను పెళ్ళి చేసిచ్చి మేనకోడలును కోడలుగా చేసుకున్నదే అని అందరి దగ్గరా పెద్ద మనసును నిరూపించుకునే అవకాశం కూడా దొరుకుతుంది.

 ఒకే రాయితో రెండు కాయలు. ఎంతో చాక చక్యంతో తన పేరుకు ఎక్కడా కొంచం కూడా కళంకం రాకుండా, అనుకున్న కార్యాలను సాధించుకోగలిగిన ఆమె తెలివితేటలు ఆశ్చర్యపరుస్తుంది. వీటిని చూసి ఆమెను చెడ్డ మనిషిగా చిత్రించుకోవచ్చా? అలా చెడ్డ మనిషిగా ఉంటే వరుణ్ కంటే తెలివితక్కువ తనం కలిగిన ఒకడికి ప్రతిమను కట్టబెట్టుంటుంది. అలా కాదే, పెంచిన ప్రేమకోసం ప్రతిమను ఆ ఇంటికి మహారాణిని చేస్తోందే! ఈ విషయానికే అత్తయ్యను పొగడవచ్చు.

 'ఏం చేయను?' అని ఆలొచించింది ప్రతిమ. ‘ఆ పెళ్ళి కూతురు ఇంటికి వెల్దామా...వద్దా? ఈ పెళ్ళికి ఒప్పుకోమని కిరణ్ ని ఒప్పించగలనా? నేను చెబితే అతను వింటాడా? ఇంకా ఎక్కువ కోపం తెచ్చుకోడా? తనకు ఏమి తెలియకనే అత్తయ్య ఇలాంటి భాధ్యత అప్పగించిందా? లేకపోతే అన్నీ తెలిసుకునే నన్ను పంపించి సమస్యను తీర్చుకుందామనుకుంటోందా? ఏం చేయబోతాను నేను?’

 ఎలాంటీ నిర్ణయానికీ రాలేక స్థానువులా నిలబడిపోయింది ప్రతిమ.

                                                                                                      PART-11

ఆ రోజు ఆదివారం. షాపుకు సెలవు కనుక వరుణ్ ఇంట్లోనే ఉన్నాడు. అత్తయ్య, మామయ్యా విజయవాడకు వెళ్ళారు...కనక దుర్గ అమ్మవారికి చీర ఇవ్వాలని!

 ‘వరుణ్ తో మాట్లాడటానికి ఇదే మంచి సంధర్భం!’… అతను ఎప్పుడు భొజనం చేయటానికి వస్తాడో నని కాచుకోనుంది ప్రతిమ. ఆమె సహనాన్ని చాలా వరకు పరీక్షించి రెండు గంటలకు తన గది నుండి బయటకు వచ్చాడు వరుణ్.

 అతనికి మంచి నీళ్ళూ, కంచం పెట్టింది. పెళ్ళి మాట ఎత్తిన తరువాత ప్రతిమతో మాట్లాడటానికే సిగ్గు పడి ఆమెకు దూర దూరంగా వెళ్ళాడు వరుణ్. ఇప్పుడు కూడా ఏదో ఒక బిడియంతో కంచం ముందు కూర్చున్నాడు వరుణ్. వరుణ్ భోజనం చేసి ముగించేంత వరకు ప్రతిమ ఏమీ మాట్లాడ లేదు.

 అతను చేయి కడుక్కుని వెడుతున్నప్పుడు "ఒక్క నిమిషం" అన్నది ప్రతిమ.

 "ఏమిటి ప్రతిమా...ఏదైనా చెప్పావా?"

 "నీ దగ్గర కొంచం మాట్లాడాలి"

 "నా దగ్గర ఏం మాట్లాడాలి...?"

 "చాలా ముఖ్యమైన విషయం. నేను చెప్పింది విని, మీరు తీసుకోబోయే నిర్ణయంలో ముగ్గురి జీవితాలు అధారపడి ఉన్నాయి"

 'ఇదేమిటి చిక్కు ముడి మాటలు’ అనే లాగా ఆమెను చూశాడు వరుణ్.

 "నేను నీతో పెళ్ళికి సంతోషంగా అంగీకరించలేదు వరుణ్. అత్తయ్యకోసమే అంగీకరించాను...వేరే దారి లేక!"

 వరుణ్ దిగ్భ్రాంతితో ఆమెను చూశాడు. ప్రతిమ తనకూ-కిరణ్ కు ఉన్న ప్రేమ గురించి...ఆ తరువాత వరుసగా జరిగిన విషయాల గురించీ సంగ్రహంగా చెప్పి ముగించింది.

 "నేను చేసేదంతా తప్పా...రైటా నాకే తెలియటం లేదు! పెళ్ళి ఆపాలని ఇది చెప్పటం లేదు. మనకు పెళ్ళి జరగాలని ఆ దేవుడు నిర్ణయించి ఉంటే...ఆ పెళ్ళి జరగటానికి ముందు ఈ నిజాన్ని చెప్పేస్తే ఒక భారం తగ్గించినట్లు అవుతుందని అనుకున్నాను...చెప్పేశాను. ఇక మీరు ఏం నిర్ణయం తీసుకున్నా దానికి నేను కట్టుబడి ఉండటానికి రెడీగా ఉన్నాను"

 చెప్పటం ఆపిన ప్రతిమ వరుణ్ ని చూసింది.

 వరుణ్ కదలక మెదలక కళ్ళు మూసుకుని కూర్చున్నాడు.

 కొద్ది సమయం తరువాత కళ్ళు తెరిచి ఆమెను సుదీర్ఘంగా చూసి సన్నని కంఠముతో మాట్లాడటం మొదలు పెట్టాడు.

 "నీ మనసు విప్పి ముందుగానే అన్ని నిజాలూ చెప్పినందుకు చాల ‘ధ్యాంక్స్’ ప్రతిమా. నువ్వు చెప్పినట్లు ఇది నిజంగానే పెద్ద చిక్కు సమస్యే! నేను ఎలాంటి నిర్ణయానికి రావాలో ఇప్పుడు చెప్పలేకపోతున్నాను. చాలా ఆలొచించాలి. నాకు రెండు రోజులైనా అవకాశం ఇవ్వు.

 'ఈ పెళ్ళి జరిగితే మంచిదేనా?' అని ఆలొచించి నా నిర్ణయం చెప్తాను. అంతవరకు పెళ్ళి ఏర్పాట్లు జరుగుతూ ఉండనీ. దేనినీ ఆపటానికి ప్రయత్నం చేయొద్దు. అమ్మ ఆరొగ్యం గురించి కూడా మనం ఆలొచించాలి. ముళ్ళ పొదల మీద పడ్డ పూలమాలను తీయాలంటే అవసరపడకూడదు. జీవితం కూడా పూలమాల లాంటిదే..."

 వరుణ్ ఆలొచించి మాట్లాడుతుంటే ...ప్రతిమ అతన్నే చూస్తూ నిలబడింది.

 అత్తయ్యా, మామయ్యా తిరిగి రావటానికి రాత్రి ఎనిమిది గంటలు అయ్యింది.

 "అక్కడే పెళ్ళి బట్టలు కూడా కొనేశాము. అంత దూరం వెళ్ళి పట్టు చీరలు కొనుక్కు రాకుండా ఉండటానికి మనస్కరించలేదు...చీరలన్నిటినీ చూడు ప్రతిమా".

 అత్తయ్య అట్ట పెట్టెలను తీసి సోఫాలో ఉంచింది. ప్రతిమ ఏ విధమైన చలనం లేకుండా యంత్రంలాగా పెట్టెలను తెరిచింది. చీరల రంగులు, రకాలు ప్రతిమ కళ్ళను జిగేలు మనిపించింది. అత్యంత ఉన్నత, నాణ్యత, అధిక ఖరీదు! పెళ్ళి కొడుకు కిరణ్ అయ్యుంటే ఇదే చీరలను సంతోషంగా చూసుండేది.

 "బాగున్నాయి అత్తయ్యా" ఒక్క మాటతో చెప్పి చీరలను మళ్ళీ పెట్టెల్లో పెట్టి మూసింది.

 "నువ్వెప్పుడు ఆ అమ్మాయి ఇంటికి వెల్తావు?" ప్రతిమను అడిగింది అత్తయ్య.

 "రెండు సార్లు 'ఫోన్ చేశాను అత్తయ్యా. రింగ్ అవుతూనే ఉంది. ఎవరూ తీయటం లేదు. ఇంట్లో ఎవరూ లేరనుకుంటా. వాళ్ళకు వస్తున్నట్టు తెలియచేయకుండా ఎలా వెళ్ళను?" 

 "ఇప్పుడు ఫోన్ చేసి చూడు. ఉంటే గనుక...రేపొచ్చి మాట్లాడతానని చెప్పు"

 ప్రతిమ టెలిఫోన్ తీసింది. అదే సమయం వరుణ్ తన గదిలో నుండి ఎక్స్ టెన్షన్ ఫోన్ లో నుండి ప్రతిమతో మాట్లాడాడు.

 "ఆ అమ్మాయికి ఫోన్ చేయొద్దు ప్రతిమా. ఇప్పుడు కూడా రింగ్ అవుతూనే ఉన్నది, ఎవరూ తీయటం లేదని అమ్మకు సర్ధి చెప్పేయి. ఇంకో రెండు రోజులు అమ్మని ఎలాగో అలా నమ్మించు"

 ప్రతిమ ఫోన్ పెట్టేసింది.

 "ఏమిటో అర్ధం కావటం లేదు అత్తయ్యా... ఫోన్ తీయటమే లేదు"

 "ఫోన్ అవుట్ ఆఫ్ ఆర్డరో ఎమో? ఒక సారి నేరుగా వాళ్ళింటికే వెళ్ళు. చెప్పకుండా వచ్చావేమిటని గొంతు మీద చెయ్యి వేసి తరిమేయరు కదా?"

 వరుణ్ తన గదిలో నుండి వచ్చాడు.

 "ఎందుకమ్మా ప్రతిమను పంపుతున్నావు? నేనే వెళ్ళొస్తాను"

 "నీకు మాట్లాడటం చేతకాదురా?"

 "నాకూ మాట్లాడటం వచ్చు! రేపు నేనే వెళ్లొస్తాను "- వరుణ్ కచ్చితంగా చెప్పి వెళ్ళిపోయేటప్పటికి...వాడ్ని విచిత్రంగా చూసింది అత్తయ్య.

 చెప్పినట్లే మరుసటి రోజు ప్రొద్దున్నే బయలుదేరి ఆ అమ్మాయి వాళ్ళింటికి వెళ్ళిన వరుణ్, అటు నుంచి తిన్నగా షాపుకు వెళ్ళి మద్యాహ్నం భోజనానికి ఇంటికి వచ్చాడు.

 "ఏరా...వాళ్ళున్నారా? ఫోన్ రిపేరంటనా? ఏం చెప్పారు?" అత్తయ్యా ఆశగా అడిగింది.

 "అందరూ ఉన్నారు...ఆ అమ్మాయి కూడా ఉన్నది!"

 "నువ్వు విషయం చెప్పావా? ఆరు నెలల తరువాత పెళ్ళి పెట్టుకుందామని నువ్వు చెప్పావా...?"

 "అది చెప్పాల్సిన అవసరం ఏర్పడలేదు"

 "నువ్వు చెబుతున్నదేదీ అర్ధం కావటం లేదు?"

 "వచ్చే వారం ఆ అమ్మాయికి నిశ్చయ తాంబూలాలుట. పెళ్ళి కొడుకు ఎం.బి.ఏ...లండన్లో ఉద్యోగమట"

 వరుణ్ ను ఆశ్చర్యంగా చూసింది అత్తయ్య.

 “మనం ఆ అమ్మాయిని వద్దని చెప్పనే లేదే! మరి మళ్ళీ ఎలా తాంబూలాలు?"

 "నువ్వు చెప్పలేదు! కిరణ్ అమెరికా నుంచి ఫోన్ చేసి 'వద్దు’ అని చెప్పాడట. వాడు అలా చెప్పటంతో రోషం పెరిగి వెంటనే ఇంకో పెళ్ళికొడుకును చూసి సంబంధం ఖాయం చేసుకున్నారట"

 మోసమూ, అవమానమూ 'కిరణ్ ఇలా చేశాడే?' అనే బాధ ఒకటిగా చేరటంతో...శిలలాగా కూర్చుండిపోయింది అత్తయ్య.

 "నువ్వు చేసింది తప్పమ్మా! వాడికి ఇష్టం లేని అమ్మాయిని ఎందుకు నిశ్చయం చేయటానికి తొందర పడుతున్నావు?"

 "కన్న తల్లికి ఆ అధికారం కూడా లేదంటావా? నేను చెబితే నువ్వు వినటం లేదా? అదే లాగా వాడూ నేను చెప్పేది వింటాడు అనుకున్నాను"

 "ఐదు వేళ్ళూ ఒకేలాగ ఉన్నాయా? అయ్యిందేదో అయ్యింది...వదిలేయ్. నేను ఫోన్ చేస్తాను. సమాధానంగా మాట్లాడి వాడ్ని పెళ్ళికి పిలుస్తాను. 'నీకు ఎప్పుడు చేసుకోవాలనిపిస్తే అప్పుడు పెళ్ళి చేసుకో. అది నీ ఇష్టం' అని చెప్పు. వాడు రాకుండా నాకు పెళ్ళి వద్దు. ఉన్నది ఒక తమ్ముడు. వాడు లేకుండా ఎలా? వాడు పెళ్ళికి రావాలమ్మా. నేను చెప్పేది ఒకటేనమ్మా , ఒకటి వాడు పెళ్ళికి రావాలి. లేకపోతే...వాడు ఎప్పుడొస్తాడో అప్పుడే నా పెళ్ళి"

 వరుణ్ ఇంత ఉద్రేకంగా, గట్టిగా, నిర్ణయం తీసుకుని మాట్లాడటం ఇంతవరకు ఎవరూ చూడలేదు! ఇల్లే అతన్ని ఆశ్చర్యంగా చూసింది. 'మాట్లాడేది వరుణేనా?' అనే భ్రమలో పడిపోయింది ప్రతిమ. అదే సమయం కిరణ్ వస్తేనే నా పెళ్ళి జరుగుతుంది అని అతను చెప్పటానికి అర్ధమేమిటో అర్ధంకాక తికమకపడింది ప్రతిమ.

                                                                                                    PART-12

ఆ రోజు అర్ధ రాత్రి టెలిఫోను లో కిరణ్ ని పట్టుకో గలిగాడు వరుణ్. మొదట అతనే తమ్ముడితో మాట్లాడాడు. తరువాతే అమ్మను లేపి ఆమె దగ్గర రీజీవర్ ఇచ్చి మాట్లాడమన్నాడు.

 "ఎలా ఉన్నావు కిరణ్?" తల్లి గొంతు బొంగురుపోయింది.

 "నువ్వెలా ఉన్నావు?" అడిగాడు కిరణ్

 "నాకేమిటి...ఇంక సమయం రాకుండా బ్రతికే ఉన్నాను. వెళ్ళిపోయుంటే బాగుండేది. అందరూ సంతోషంగా ఉండుంటారు"

 "దీనికొసమా నీకు ఫోను ఇచ్చింది?" వరుణ్ గట్టిగా అరిచాడు.

 “నువ్వొస్తేనే మీ అన్నయ్య పెళ్ళి చేసుకుంటాడట. నిన్ను పెళ్ళి చేసుకోమని ఇకమీదట బలవంతం చేయను. ఈ పెళ్ళికి వచ్చి చేరు"

 "చూస్తాను"

 తల్లి దగర నుంచి కార్డ్ లెస్ ఫోనును తీసుకుని బయటకు వచ్చాడు. కిరణ్ తో మళ్ళీ కొన్ని నిమిషాలు మాట్లాడి, ఫోన్ కట్ చేసి వెళ్ళి పడుకున్నాడు వరుణ్.

 రాత్రంతా అతనూ నిద్ర పోలేదు....ప్రతిమ కూడ నిద్రపోలేదు.

 "ఏం చెప్పాడు నీ రెండో కొడుకు? వస్తాడటనా?"...భార్యను అడిగాడు మామయ్య.

 "చూస్తానన్నాడు"

 "దానికేమిటి అర్ధం?"

 "ఎవరికి తెలుసు!"

 "ఒకవేల వాడు అక్కడే ఎవరినైనా ఇష్టపడుతున్నాడేమో...అందుకనే ఇక్కడ చూసిన అమ్మాయిని వద్దని చెప్పి వెళ్ళిపోయాడేమో?"

 "అది సరే...మనం ఇష్టపడేవన్నీ జరగొద్దా? ఇష్టపడుతున్నవన్నీ జరుగుతున్నాయా ఏమిటి?"

 "ఇది ఎవరికి చెబుతున్నావు? వాడు ఇష్టపడేది జరగదు అంటున్నావా? లేదు...నువ్వు ఇష్టపడేలాగా జరుగుతుందా అని అడుగుతున్నావా?"

 "ఏమిటి...ఒక లాగా సందేహంగా మాట్లాడుతున్నారు?"....అత్తయ్య ఆయన్ని కళ్ళార్పకుండా చూసింది.

 "ఈ కాలంలో 'అరేంజడ్ మ్యారేజ్' లు ఎక్కడ ఎక్కువగా జరుగుతున్నాయి. ప్రేమ పెళ్ళిల్లే ఎక్కువ. వాటినే కన్నవాళ్ళు గౌరవంగా జరుపుతున్నారు. నీ కొడుకు ప్రేమించేడు అంటే తప్పు లేదు రామలక్ష్మీ. వాడు వస్తే, వాడితో నిదానంగా, చక్కగా మాట్లాడి మనమే వాడికి మంచిగా పెళ్ళిచేసేద్దాం"

 రామలక్ష్మి సమాధానం చెప్పకుండా పక్కకు తిరిగి పడుకుంది. మొదటి నుంచి ఆమె వేస్తున్న లెక్కలు ఎక్కడో ఒక చోట తప్పు అవుతోంది. అలా ఎందుకు జరుగుతోందో తెలియటంలేదు! చిన్న వయసులో పెద్ద కొడుకు వరుణ్ నవ్వునూ, గబగబా తడుముకోకుండా మాట్లాడటాన్నీ చూసి వాడు పెద్ద చదువులు చదివి పెద్ద ఉద్యోగంలో ఉంటాడని అనుకున్నది. రెండో కొడుకు కిరణ్ కి మూడో ఏడు వచ్చేంతవరకూ మాటలు రాలేదు! అన్ని విషయాలలోనూ మందంగా ఉండేవాడు. 'వీడు ఏం చదివి పాసయ్యి ఏం ఉద్యోగం చేస్తాడో?' అనుకుని నిట్టూర్పు విడిచేది.

 అప్పుడంతా అన్నదమ్ములిద్దరూ చదువులో సాధారణ రకాలే! మూడేళ్ళ తరువాత పెద్ద కొడుకు వరుణ్ దగ్గర హఠాత్తుగా ఒక రకమైన నిదానమూ, బిడియమూ చోటుచేసుకుంది. అదే సమయం రెండో కొడుకు కిరణ్ దగ్గర చురుకుదనం, చలాకీ చోటు చేసుకుంది. అన్ని సబ్ జెక్ట్ లలోనూ మొదటి ర్యాంకు వాడిదే. మొదట్లో కిరణ్ గురించి బాధపడిన రామలక్ష్మి...తరువాత వరుణ్ గురించి బాధపడింది. బంధువులు నవ్వారు.

 వరుణ్ గురించిన ఆందోళన ఎక్కువ అయ్యింది. ఎత్తు, రంగు, అందం, చదువు, సామర్ధ్యం, తెలివితేటలూ అన్నిట్లోనూ తక్కువగానే ఉండేవాడు. వీడికి అమ్మాయిని ఎవరిస్తారు? అనే భయం మనసులో కలవరం రేపుతుంటే మొట్టమొదటి సారిగా 'ప్రతిమా ఉన్నదే...'అనే అలొచన ఏర్పడింది.

 ప్రతిమకూ ఎవరూ లేరు. ప్రతిమను బయటవాళ్ళకు ఇచ్చి పెళ్ళిచేయాలంటే కనీసం ఏడెనిమిది లక్షలన్నా కావాలి. అంత డబ్బు బయటకు పోకుండా, వరుణ్ కే ఇచ్చి పెళ్ళి చేసేస్తే డబ్బులూ పోవు, వరుణ్ కి అమ్మాయి దొరుకుతుంది అని చాకచక్యంగా లెక్క వేసింది. ఆ లెక్కలోనూ ఒకరోజు మట్టి పడింది.

 కిరణ్-ప్రతిమ ల ప్రేమ కలాపాలను అనుకోకుండా చూసినప్పుడు బలంగా అదిరిపడ్డది. ప్రతిమను కిరణ్ ఇష్టపడితే, వరుణ్ కి అమ్మాయిని వెతకటంలో మళ్ళీ శ్రమ పడాల్సి వస్తుందే? అని మనసులో బాధ మొదలయ్యింది.

 కిరణ్ కి అమ్మాయిని ఇవ్వటానికి క్యూ లో నిలబడుతారు అనే పరిస్థితిలో, ‘పెద్ద కొడుకు వరుణ్ కోసం మనసులో తాను నిర్ణయించుకున్న అమ్మాయిని చిన్న కొడుకు ఇష్టపడటమా?' అనే కోపం వచ్చింది. అదే సమయం కిరణ్ ని ప్రతిమ ఇష్టపడటం కూడా ఆమెకు నచ్చలేదు. తన లెక్కను వాళ్ళు తప్పుగా మారుస్తున్నారే అనే షాక్, లోపల నుండి అహంబావాన్ని కెలికింది.

 ప్రతిమ తనను మాత్రమే కాకుండా...వరుణ్ ని కూడా కలిపి మోసం చేసిందని కుమిలిపోయింది. అభిమానం, ప్రేమ చూపి పెంచింది ఇందుకేనా? నా ఇష్ట ప్రకారమే అమె నడుచుకోవలి గానీ ఆమె ఇష్టానికి నేను నన్ను మార్చుకోవాలనే అవసరం నాకు లేదు అనుకున్నది.

 ఎటువంటి గొడవ...చర్చ లేకుండా ఏమీ తెలియనట్లు వాళ్ళు వేసుకున్న ప్రేమ లెక్కను తప్పుగా చిత్రించి, తాను విజయం సాధించాలని అనుకునే కిరణ్ కి అమ్మాయిని చూసి అతనితో ఏమీ చెప్ప కుండా అందరినీ కన్ ఫ్యూజ్ చేసి పెళ్ళి చూపుల కార్యక్రమం జరిపింది.

 ఆ అమ్మాయి అందం, అంతస్తు, చదువు కిరణ్ మనసును మారుస్తుందని ఆమె వేసుకున్న లెక్కను అతను చెడగొట్టాడు. తన ప్రేమ విషయంలో మొండిగా ఉండి...'ఇప్పటికి పెళ్ళి వద్దు అని చెప్పి వెళ్ళిపోయాడు’

 అలా వెళ్ళేంతవరకు కూడా...ప్రతిమను ఇష్ట పడుతున్నది నోరు విప్పి చెప్పలేదనేదే ఆశ్చర్యకరమైన విషయం!

 ఏ ధైర్యంతో అతను వెళ్ళాడు? ప్రతిమ తనను తాను కాపాడుకోగలదు అనే నమ్మకంతోనా? ఈ పరిస్థితులలోనే 'హార్ట్ అటాక్' రూపంలో దేవుడు అత్తయ్య సహాయానికి వచ్చాడు. దానినే సాకుగా పెట్టుకుని ప్రతిమను వరుణ్ తో పెళ్ళికి ఒప్పించింది అత్తయ్య.

 'ఈ పెళ్ళికి కిరణ్ రాకుండా ఉంటేనే మంచిది!' అని ఆమె అనుకున్నప్పుడు...వరుణే, 'తమ్ముడు వస్తేనే పెళ్ళి జరుగుతుంది’ అన్నాడు. 'ఇది ఎందులోకి వెళ్ళి ముగిస్తుందో అనేది తెలియలేదు. మంచిగా ముగిస్తుందా? లేక, ఇంకా సమస్య పెద్దదవుతుందా?'- రామలక్ష్మి మెదడు గజిబిజి అయ్యింది.

 ఇలాగంతా అత్తయ్య జరుపుతోంది కాబట్టి అత్తయ్య ప్రతిమను ను పారపక్ష్యంగా చూస్తోందనేది నిజం కాదు! తన కడుపున పుట్టిన పిల్లల కంటే ప్రతిమ మీద అధిక ప్రేమ ఉంచిందనేది అబద్ధం కాదు!!. కానీ, దానికోసం ప్రతిమ దగ్గర ఓడిపోవటం అత్తయ్యకు ఇష్టంలేదు. తాను వేసిన లెక్కే కరెక్టుగా ఉండాలి అని మాత్రమే అనుకుంది. అలా అనుకోబట్టే ప్రేమకు విరోధి అయిపోయింది.

 తెల్లవారేంతవరకు ఆమె కూడా నిద్ర పోలేదు!

                                                                                              PART-13

పెళ్ళి ఏర్పాట్లు జరుగుతూనే ఉన్నాయి. వరుణ్, పజిల్ యొక్క మరో ముఖంలా తిరుగుతున్నాడు.

 ప్రతిమకు ఒకొక్కసారి అతన్ని చూడటానికే భయం వేస్తోంది. ఒకొక్కసారి అతన్ని చూస్తే 'కచ్చితంగా ఇతను ఏదో మంచే చేయబోతాడు’ అనే నమ్మకం ఏర్పడుతోంది. మొత్తానికి ఏం జరుగుతోందో మాత్రం అర్ధం కావటంలేదు. ఏదో నదిలో కొట్టుకు వెడుతున్నట్టు ఉన్నది. అది ప్రతిమను తీరానికి తీసుకు వెడుతుందా లేక ముంచుతుందా?

 కిరణ్ దగ్గర నుండి ఎటువంటి సమాచారమూ లేదు. అతను వస్తాడా...రాడా అనేదే తెలియలేదు. తన పెళ్ళి ఎవరితో జరగబోతోందో తెలియక పెళ్ళికి రెడీ అవుతున్న అమ్మాయి ఈ ప్రపంచంలో తాను ఒకత్తినే అని అనిపించింది ప్రతిమకు. పెళ్ళి రోజు దగ్గర పడుతుంటే ప్రతిమ గుండేలో దఢ పెరుగుతోంది. గడియారంలోని ముళ్ళును చూస్తేనే వణుకు పుడుతోంది.

 పెళ్ళికి రెండు రోజుల ముందు అమెరికా నుండి వచ్చాడు కిరణ్. వాడిపోయిన మొహంతో...మనసు నిండా కోపంతో! ఎవరి దగ్గర మాట్లాడకుండా మేడ మీదకు వెళ్ళిపోయాడు. మాట్లాడకపోయినా అతను రావటమే సంతోషం అని అనుకుంటోంది అత్తయ్య.

 వరుణ్ మాత్రం మేడ మీదకు వెళ్ళి కిరణ్ తో మాట్లాడి వచ్చాడు.

 "ఏమిట్రా వాడికి ఇంకా కోపం ఎందుకట? వాడి పెళ్ళి ఆపేశాము కదా? మరి ఇంకా ఎందుకు కోపం?"- ఏమీ తెలియనట్లు అత్తయ్య అడగటంతో...వరుణ్ ఆమెను కోపంగా చూశాడు.

 'అమ్మకు నిజంగానే ఏమీ తెలియదా? లేక, తెలియనట్లు నటిస్తోందా?'...అనే ఆలొచనతో వరుణ్ ఏమీ మాట్లాడలేదు.

 "ఏరా...నీ ‘డ్రస్సు’ వచ్చిందా? వాటిని తీసుకు రావద్దా? ఎం టైలర్ రా వాడు? పెళ్ళి బట్టలను సరైన సమయానికి కుట్టివ్వాలని తెలియదా వాడికి?"...వరుణ్ ఆలొచనలను పెళ్ళి వైపుకు మళ్ళించాలని వరుణ్ని అడిగింది తల్లి.

 "తీసుకు వస్తాను. ‘డ్రస్సు’ ఎక్కడికి పోతుంది?"

 ఆ రోజు సాయంత్రమే వెళ్ళి వరుణ్ తన పెళ్ళి ‘డ్రస్స్’ తీసుకు వచ్చాడు.

 ఆడ పెళ్ళి వారు, మగ పెళ్ళి వారూ అందరూ వాల్లే కాబట్టి ఇల్లే పండుగ వాతావరణంతో వెలిగిపోయింది. పెళ్ళి మండపానికి సామాన్లను చేర వేస్తున్నారు.

 “ప్రొద్దున అనంగా వచ్చాడు. ఇంతవరకు ఏమీ తినలేదు. క్రిందకు రానే లేదు. వాడికి ఏమిట్రా కావాలి?"

 తల్లి చెప్పిన వెంటనే....వరుణ్ మేడపైకి వెళ్ళాడు.

 "ఏమిట్రా కిరణ్...ఎందుకు ఏమీ తినలేదు?"

 ఎర్ర బడ్డ కళ్లతో అన్నయ్యను చూశాడు తమ్ముడు.

 "నీ పెళ్ళిలో భోజనం ఒక పట్టు పడదామని కడుపును ఖాలీగా ఉంచుకున్నా?"

 వరుణ్, నవ్వుతూ తమ్ముడ్ని చూశాడు. "నా మీద నీకు కోపం పోదని నాకు తెలుసురా కిరణ్. ప్రతిమ నా దగ్గర మీ ఇద్దరి ప్రేమ గురించిన అన్ని విషయాలూ చెప్పినా నేను కొంచం కూడా మనస్సాక్షి లేకుండా....ఆమె మెడలో తాలి కట్టబోతున్నానే అనే కోపమే నీకు. అంతే కదా...?"

 సమాధానం చెప్పకుండా కిరణ్ తల తిప్పుకున్నాడు.

 "నేను ఏం చెయ్యనురా? ‘తోడ పుట్టిన తమ్ముడా?...పది నెలలు మోసిన తల్లా?'అని ఆలొచిస్తే...అమ్మే ముఖ్యంగా కనబడుతోంది. ఆమె సంతోషమే నాకు ముఖ్యం. కన్న తల్లి ఒక కన్నీటి బొట్టు కార్చినా మన పడవ మునిగిపోతుంది. నా కోసరం కాకపోయినా, ఆమె కోసం నేను ప్రతిమతో జీవించే కావాలి. వేరే దారి లేదు. కానీ, నేను నీకు ఒకే ఒక నమ్మకాన్ని ఇవ్వగలను. 'అమ్మ వేసిన ముడికి బలం ఎక్కువా? లేక దానికంటే బలంగా దేవుడు వేరే ముడి వేసున్నాడా?' అనేది రేపుగాని తెలియదు.

 నీకూ, ప్రతిమకు దేవుడు ముడి వేసుంటే అమె నీకే దొరుకుతుంది! లేదు...నాకు వేసుంటే....నాకు దొరుకుతుంది. అలా గనుక అమె నా భార్య అయితే...ఆమె యొక్క పాత ప్రేమను మరిచిపోవటానికి నేను తయారుగా ఉన్నాను. నువ్వూ మర్చిపోవటం మంచిది" - వరుణ్,తమ్ముడి వీపు మీద సమాధానంగా తట్టి లేచి బయటకు వచ్చాడు.

 అంతవరకు బయట నిలబడి వాళ్ల మాటలను దొంగతనంగా వింటున్న తల్లి గబుక్కున పక్కకు జరిగి తనని దాచుకుంది.

 ఆమె ముఖంలో ప్రశాంతత, అనందమూ నిండుకుంది. పాతవన్నీ తల్లికొసం మరిచిపోయి జీవించటానికి తయారుగా ఉన్న వరుణ్ గుణం ఆమెను ఆశ్చర్యపరిచింది. తనని ఇంత గొప్పగా గౌరవిస్తున్నాడని తెలుసుకున్నప్పుడు ఆమెకు గర్వంగా ఉన్నది.

 'కచ్చితంగా దేవుడు నా లెక్కను తప్పుగా మార్చడు. నా ఇష్టప్రకారమే ఎటువంటి ఆటంకమూ లేకుండా వరుణ్-ప్రతిమల పెళ్ళి జరిగిపోతుంది. కొన్ని రోజులైతే అన్నీ సర్ధుకుంటాయి. మంగళసూత్ర తాడుకు శక్తి ఎక్కువ. అది వీళ్ళను బాగానే జీవింప చేస్తుంది. కిరణ్ కూడా మారుతాడు. 'వదిన’ అనే మనిషి మరొక తల్లి అనే భావం అతనిలో ఏర్పడుతుంది. రోజులు గడుస్తున్న కొద్ది వాడు, వాడి పెళ్ళికి అంగీకరిస్తాడు. తనకు తగిన అమ్మాయిని వెతికే బాధ్యత నాకు అప్పగిస్తాడు. వాడికి తగిన అమ్మాయిని వెతికి పెళ్ళికూడా చేసి ముగిస్తాను. ఇద్దరు పిల్లలూ సంతోషంగా జీవిస్తారు. ఇంతకంటే ఒక తల్లికి ఇంకేం కావాలి?'....అనే ఆలోచనలతో సంతోషంగా కిందకు వెళ్ళింది తల్లి.

 తన గదిలోకి దూరిన వరుణ్ కి నవ్వొచ్చింది. తన వెనుకే మేడపైకి వచ్చి తమ మాటలను దొంగతనంగా విన్న తల్లిని గుర్తుకు తెచ్చుకున్నందుకే ఆ నవ్వు!

                                                                                             PART-14    

మంచి టైము చూసి అందరూ మండపానికి బయలుదేరారు. ప్రతిమ పూర్తి పెళ్ళి కూతురు అలంకారంతో కారులోకి ఎక్కింది. అత్తయ్య...మరో ఇద్దరు బంధువులు పక్కన కూర్చోగా...బయలుదేరటానికి రెడీ అయ్యింది కారు.

 మరో కారులు మగవాళ్ళందరూ ఎక్కారు. అరటి చెట్లు, పందిరి, సీరియల్ బల్బుల అలంకరణతో ఇళ్ళు కలకలలాడుతోంది.

 "ఇల్లు తాళం పెట్టాలా? ఎవరైనా ఒకరు ఇంట్లో ఉంటే మంచిది కదా?" -వరుణ్ అడిగాడు.

 "పనమ్మాయి రావాలి...అది ఇంకా రాలేదు?"

 "ఒక పని చెయ్యండి...మీరంతా బయలుదేరండి. పనమ్మాయి వచ్చిన వెంటనే చెప్పేసి వస్తాను" అన్నాడు వరుణ్.

 "ఏమిట్రా ఇది...పెళ్ళికొడుకును నిన్ను వదిలిపెట్టి మేము ఎలా వెళ్ళగలం? రేయ్ కిరణ్...నువ్వు కావాలంటే ఉండేసి తరువాత వస్తావా?" అడిగింది తల్లి.

 "వాడ్ని మీతో రానీయమ్మా. అక్కడ చాలా పనులున్నాయి! పెళ్ళికొడుకైతే ఏమిటిట...నాకేమన్నా కొమ్ములు మొలిచాయా! మంచి రోజు కదా, ఇల్లు తాళం వేయకూడదని అలొచిస్తున్నా. మీరు బయలుదేరండి. పనమ్మాయి వచ్చిన వెంటనే చెప్పేసి, ఒక ఆటో పట్టుకుని వచ్చేస్తాను"

 "ఆటో ఎందుకు? నీ 'స్కూటర్’ ఉందిగా! దాంట్లోనే రా. అక్కడేమైనా అర్జెంటు పనులుంటే ఎవరికైనా పనికొస్తుంది"

 వరుణ్ వాళ్ళను పంపించి ఇంటి లోపలకు వచ్చాడు. అర గంట తరువాత పనమ్మాయి వచ్చింది. దాని చేతికి ఇంటి తాళాలు ఇచ్చి వరుణ్ బయలుదేరాడు.

 "ఏదైనా 'ఫోన్’ వస్తే, ఎవరూ...ఏమిటీ? అని అడిగుంచు. కల్యాణ మండపం 'అడ్రస్సు’ అడిగి ఎవరైనా మాట్లాడితే...పక్కనే పత్రిక పెట్టాను చూడు. అది చూసి ‘అడ్రస్సు’ చెప్పు. లెటర్ ఏదైనా వస్తే తీసి ఉంచుకో. నువ్వొకదానివే నా పెళ్ళి చూడకుండా ఉంటావు. పరవలేదు....తరువాత నీకు మాత్రం స్పెషల్ గా ... 'వీడియో’ వేసి చూపిస్తాను"

 వరుణ్ స్కూటర్ స్టార్ట్ చేశాడు. మనసు ఎలా వెళ్ళమంటే స్కూటర్ను అలా నడిపాడు. సిటీ దాటి హైవేలోకి ప్రవేసించి నిదానంగా వెడుతోంది అతని స్కూటర్.

 కల్యాణ మండపంలో అతనికోసం అందరూ కాచుకోనున్నారు. 'ఇదిగో వచ్చేస్తాడు....' అని నమ్ముతుంటారు. సమయం అవుతున్న కొద్ది ఆందోళన చెందుతారు. మండపం లోపలకూ, బయటకూ తిరుగుతుంది తల్లి...అల్లల్లాడిపోతుంది.

 నాన్న ఇంటికి 'ఫోన్ చేస్తారు. 'అప్పుడే బయలుదేరి వెళ్ళిపోయారే...!'అని పనమ్మాయి చెబుతుంది.

మనిషి కొక దిక్కుగా వెతుకుతారు. అతను దొరకడు. అమ్మ ఏడుస్తుంది. 'ఎక్కడికెల్లి చచ్చాడు ఈ దరిద్రుడు అని తిట్టుకుంటుంది. రాత్రంతా రాక పోవటంతో...'ఇక ఏం చేయాలి?' అని ఒక అర్జెంట్ మీటింగు జరుగుతుంది.

 “పెళ్ళి ఆగటం అపశకునం. మంచి కార్యం ఆగిపోకూడదు. ఒకవేల అతనికి ఈ పెళ్ళి ఇష్టం లేదో ఏమో? అందుకే రాకుండా ఎక్కడికో పోయాడు! అందుకని పెళ్ళి ఆగిపోవాలా? పెద్ద కొడుకు లేకపోతే ఏమిటి? చిన్న కొడుకు ఉన్నాడే! వాడిని పెళ్ళికొడుకు చేయండి!” చెప్పాడు వరుణ్ మామయ్య. అక్కడున్న అందరూ వంతు పాడారు.

 “ప్రతిమ, మీరు కన్న బిడ్డ కాదు. అయినాకానీ ప్రేమంతా వొలకబోసి పెంచారు. ఆమె పెళ్ళి ఆగిపోతే...అందులోనూ మీ కొడొకు రాకుండా పోయినందువలన ఆగిపోయిందని తెలిస్తే, ఆమె భవిష్యత్తు చీకటైపోతుంది. ఆమెను పెళ్ళిచేసుకోవటానికి ఎవరూ ముందుకు రారు!”

 వరుణ్ కి నమ్మకమైన ఒకే ఒక మనిషైన అతని మామయ్య, వరుణ్ చెప్పిచ్చిన డైలాగులను 'అక్షరం’ మార్చకుండా చెప్పాడు.

 అయన దగ్గర మాత్రమే నిజం చెప్పి సహాయం అడిగాడు. ఆ విషయాన్ని ఎవరి దగ్గరా చెప్పకూడదని చేతిలో చెయ్యి వేయించుకున్నాడు.

 ప్రతిమకు, కిరణ్ కి ఆయనే పెళ్ళి చేయాలని, ఆ బాధ్యతను ఆయనకు అప్పగించాడు.

                                                                                           PART-15

వరుణ్ నల్గొండ దగ్గరకు జేరుకున్నాడు. స్కూటర్ అపాడు.

 'ఇక ఏం చెయ్య బోతాము?' అక్కడున్న ఒక బండరాయి మీద కూర్చుని ఆలొచించాడు.

 చిన్న వయసు నుండే అతను బిడియస్తుడు. అమ్మా, నాన్న, తమ్ముడితో తప్ప వేరే ఎవరి దగ్గర గబుక్కున మాట్లాడడు. ప్రతిమ వాళ్ళింటికి రావటంతో అతని బిడియం ఇంకా ఎక్కువ అయ్యింది!

 ఆమే అతన్ని అపి కూర్చోబెట్టి మాట్లాడుతుంది. అలా మాట్లాడి మాట్లాడి అతని బిడియాన్ని కొంచంగా తగ్గించింది. కొన్ని రోజుల తరువాత ఆమెతో కొంచం సహజంగా మాట్లాడాడు.

 ఒకసారి...ప్రతిమకు బాగుంటుందని 'స్టికర్ బొట్లు’ కవర్ ఒకటి ఎక్కడో దారిలో అమ్ముతుంటే కొనుక్కుని వచ్చాడు. ఆ రోజే అమ్మ అడిగింది.

 "ప్రతిమను నీకు నచ్చుతుందా?"

 "ఎందుకు అడుగుతున్నావ్?"

 "లేదు...బొట్టు బిల్లల్లు కొనొకొచ్చావే?"

 "దారిలో చూశాను. బాగున్నాయి! అందుకే కొనుకొచ్చాను. ఇందులో తప్పేముంది?"

 "తప్పు లేదు..." ముసిముసి నవ్వు నవ్వింది.

 "దాన్ని నీకు పెళ్ళి చేసిస్తే?" అన్నది.

 అతను వెంటనే సిగ్గు పడ్డాడు. ముఖంలో మార్పు కనబడకూడదని పరిగెత్తుకుని వెళ్ళిపోయాడు. ఆ తరువాత అమ్మ దాని గురించి మాట్లాడకపోయినా అమె చెప్పిన మాటలూ, ప్రతిమ యొక్క అందమూ అతని మనసులో నిద్రపోతున్న ఏదో ఒక భావాన్ని తట్టిలేపింది.

 పెళ్ళి చేసుకున్న తరువాత, మొదటి రాత్రి రోజున తన ప్రేమను ఆమెకు పెళ్ళి కానుకగా ఇవ్వాలని అనుకున్నాడు.

 అమ్మ వాళ్ల పెళ్ళిని నిర్ణయించిన రోజు లోలోపల ఒక పిల్లాడిలాగా మారిపోయి ఎగిరి గంతులేశాడు. కానీ, అన్నీ పొంగుతున్న పాలు లాగా అనిగిపోయింది.

 తనది అని అనుకుంటున్న దానిని...అతనికే తెలియకుండా కలలాగా అయిపోయింది. తనది 'ఒన్ సైడ్ లవ్' అని తెలిసిన నిమిషం...లోలోపల కుమిలిపోయాడు. అదే సమయం కిరణ్ ని ఆమె ప్రేమించింది అని ఆవేశపడలేదు. 'ఇది దేవుడి యొక్క ఇష్టం!' అనే తీసుకున్నాడు.

 తల్లి యొక్క పథకాలను స్వయంగా ఆపలేమని అర్ధంచేసుకున్న పరిస్థితులలో...ఆమె దారిలోనే వెళ్ళి ప్రేమికులను ఒకటి చేర్చాలని నిర్ణయించుకున్నాడు. అతని పథకం ప్రకారమే ఇంతవరకు జరిగింది. రేపటి ముహూర్తంలో కిరణ్ ప్రతిమ మెడలో తాలి కడతాడు.

 'ఇక ప్రతిమ తమ్ముడి భార్య. ఆమెను మనసులో తలుచుకోవటం కూడా మహాపాపం. వాళ్ళు సంతోషంగా ఉండాలంటే...తాను అక్కడికి వెళ్ళనే కూడదు. అదే సమయం ఇంకొక అమ్మాయితో కూడా జీవితాన్ని పంచుకోవటానికి తయారుగా లేను. ఎప్పుడైతే మనసు ఒకదాన్ని విడిచిపెట్టాలని నిర్ణయించిందో...అప్పుడే మనసు అన్నీటినీ విడిచిపెడుతున్నట్టు అర్ధం’

 'ఎందుకు ‘ప్రేమ-అభిమానాలు’ అనే వలలో చిక్కుకుని గిలగిలా కొట్టుకోవటం? అన్ని బంధాలూ తెంపుకుని ఒక జ్ఞాని జీవితానికి తనని తయారుచేసుకోవటం కష్టమా ఏమిటి? అవును...అదే సరి! అన్నిటినీ తెంపుకోవాలి. ఇక్కడ ఏదీ శాస్వతం కాదు. బంధుత్వాలను వదిలి కొత్త జన్మ ఎత్తాలి.

 స్కూటర్ ను అక్కడ వదిలేసి నడవటం మొదలు పెట్టాడు. బస్ స్టేషన్ చేరుకున్నాడు. అక్కడ బస్సు ఎక్కి రైలు స్టేషన్ కి వెళ్ళాడు. ఎర్ణాకులం రైలు ఎక్కాడు. ఖలీగా ఉన్న బెర్త్ లో పడుకున్నాడు.

 వరుణ్ ఎక్కడికి వెళ్లాడు. ఎక్కడున్నాడు, ఏం చేస్తున్నాడు...ఎవరికీ తెలియదు.

 **********************************************సమాప్తం*****************************************