ప్రేమకు సహాయం...( పూర్తి నవల)

 

                                                                   ప్రేమకు సహాయం                                                                                                                                                       (పూర్తి నవల)

ప్రేమనేది పెళ్ళి తరువాత భార్య దగ్గరే జరగాలి.

పెళ్ళికి ముందు ఒకరికి ఏర్పడితే...అది పాపం తోనే చేరుతుంది! పాపాత్ములకు మాత్రమే ప్రేమ వస్తుంది. వాళ్ళు…వాళ్ళు కష్టపడుతూ, తమ కుటుంబాన్ని కష్టపెట్టి, తమ పిల్లలనూ కష్టపెడతారు. కని-పెంచి మనల్ని మనిషిగా తీర్చి దిద్దిన వాళ్ళకు ఎదురుగా పెళ్ళి విషయంలో నిర్ణయం తీసుకోవటం తప్పే. పెళ్ళి అనేది మాత్రం అందరికీ ఇష్టంగానే జరగాలి.

“అలాగైతే ప్రేమ గురించిన మీ ఫైనల్ సలహా?”

“పెళ్ళి తరువాత వస్తే అది తేనె. పెళ్ళికి ముందు వస్తే అది సందేహం  లేదు...విషం”

‘ప్రేమించారు కాబట్టి, మా ప్రేమకు మీ సహాయం దొరుకుతుందా సార్...?”

“ఖచ్చితంగా...! ప్రపంచంలో పలు జాతులు ఉన్నట్టుగానే -- ప్రేమించుకుంటున్న వారు, ప్రేమించుకున్న వారూ ఒక జాతి. మనమందరం ఒక జాతి. ఎలా సహాయం చేయకుండా ఉంటాను?”

ఆమె అడిగినట్లే అతను ఆమె ప్రేమకు సహాయం చేశాడా? ఎటువంటి సహాయం చేశాడు? ప్రేమించి పెళ్ళి చేసుకున్న అతను ప్రేమ గురించి అంత ద్వేషంగా ఎందుకు మాట్లాడాదు? అలాంటి అతను ఆమెకు సహాయం చేయటం!......జరిగింది పూర్తిగా తెలుసుకోవాలంటే ఈ నవల చదవండి. నిజంగానే ప్రేమ పెళ్ళి తరువాత వస్తే తేనె, పెళ్ళికి ముందు వస్తే అది విషం...దీనితో మీరు ఏకీభవిస్తారా? 

*************************************************************************************************

దర్షిణి స్కూలుకు బయలుదేరటానికి రెడీ అయ్యింది. ఐదేళ్ళ వయసుతో ఒక పూల మొక్కకు కాళ్ళూ, చేతులూ పెరిగినట్లు ఉన్నది. తనకు తెలిసినట్లు దానికి తల దువ్వి, మొహానికి పౌడర్ అద్ది, ఎర్రటి తిలకం దిద్ది, తరువాత స్కూల్ యూనీఫారం వేసి రెండడుగులు వెనక్కు వెళ్ళి నిలబడి కూతురి అందం చూశాడు ముకుంద రావ్.

“చాలు డాడీ, రోజూ నన్ను చూస్తూనే ఉన్నావు కదా” అంటూ ముద్దుగా వెక్కిరించింది దర్షిణి.

“బొట్టు సరిగ్గా ఉందా నని చూసానమ్మా. తరువాత తల పాపిడి నేరుగా ఉందా నని చూశాను...”

“నువ్వు చూసి చూసి జాగ్రత్తగా తల దువ్వినా, నీకు వంకరగానే వస్తుంది...” అంటూ ఒకలాగా చెయ్యి ఆడించి ఆమె చెప్పినప్పుడు, అది అతనికి చాలా ఇష్టంగా ఉన్నది.

“ఎందుకమ్మా అలా?”

“నువ్వు మగాడివి. అందుకని అలాగే వస్తుంది...మా క్లాస్ టీచర్ చెప్పింది...”

“అబ్బో! అవును, నువ్వు నీ టీచర్ దగ్గర, నేను తలంతా దువ్వుతున్నానని చెప్తావా ఏమిటి?”

“అవును. ‘ఎందుకు నీ తల పాపిడి మాత్రం వంకరగా ఉంది? బొట్టు నుదుటి మీద ఎక్కడో ఉంది?’ అని టీచర్ అడిగినప్పుడు, నేను చెప్పకుండా ఏం చేయను?”

దర్షిణి మళ్ళీ ఒకలాగా చెయ్యి ఊపుతూ అడిగేటప్పటికి, అతనికి దాన్ని ఎంజాయ్ చేయాలనే ఉన్నది. అదే సమయం రెండు కళ్ళూ నీటితో తడిసాయి. బయట ఆటో అతను వచ్చి నిలబడి శబ్ధం చేస్తున్నాడు.

“డాడీ...టాటా” అని వీపుకు పుస్తకాల మూటను ఎక్కించుకుని పరిగెత్తింది దర్షిణి.

ఆటోలో ఇంతకు ముందే ఐదారుగురు పిల్లలు. దాంటోకి తోసుకుంటూ లోపలకు దూరింది.

ఆ దృశ్యం ముకుంద రావ్ ను చికాకు పరిచింది.

‘రేపట్నుంచి మనమే దర్షిణిని స్కూలుకు తీసుకు వెళ్ళి వదిలిపెట్టి రావాలి’ అనే ఒక ఆలొచన అతి వేగంగా అతని లోపల లేచింది. 

“జాగ్రత్తయ్యా...మెళ్ళగా వెళ్ళు. అందులోనూ అందరూ పిల్లలు...” అతను చెప్ప చెప్ప, ఆటో వెళ్ళిపోయింది.

చూసుకుంటూ వచ్చింది మీనాక్షి.

ఆమె ముకుంద రావ్ ఇంటి వంట మనిషి. ప్రొద్దున తొమ్మిదింటికి వచ్చి, వంట చేసి పెట్టి, ఇంటిని శుభ్రపరిచి, పెన్నెండు గంటల సమయంలో ఇంటికి తాళం వేసి,  తాళం చెవి తీసుకు వెళ్ళిపోతుంది. ఆఫీసుకు వెళ్ళే ముకుంద రావ్ ఒంటి గంట సమయంలో ఇంటికి వచ్చి భోజనం చేసి, రెండింటికి తిరిగి ఆఫీసుకు వెళ్ళిపోతాడు.

సాయంత్రం ఆరుగంటలకు అతను మళ్ళీ ఆఫీసు నుండి ఇంటికి తిరిగి వచ్చినప్పుడు ఇంటి వాకిట్లో కూర్చుని హోమ్ వర్క్ చేస్తూ కూర్చోనుంటుంది దర్షిణి. తండ్రిని చూసిన వెంటనే పరిగెత్తుకుని వచ్చి అతని గొంతుకను చుట్టుకుని కావలించుకుంటుంది.

ఇంటి చుట్టూ ఉన్న వాళ్ళందరికీ అది చూసి ఒక నిట్టూర్పు వచ్చి ఆగిపోతుంది. మీనాక్షి కి మాత్రం ఆ నిట్టూర్పు ఒక తుఫాన గాలిలా వీస్తుంది.

“ఏం తమ్ముడూ...ఎందుకింత పట్టుదల? మీకేమన్నా వయసైపోయిందా. ఒక మంచి అమ్మాయిని చూసి పెళ్ళి చేసుకుంటే దర్షిణికి అమ్మ దొరికినట్లు అవుతుంది, నా వంట నుండి మీకు విముక్తి కలుగుతుంది?” అని చాలాసార్లు అడిగింది.

ఈ రోజూ అదే ప్రశ్నను కళ్ళల్లో వేసుకుంటూ అతన్ని చూసింది. అతనికా తెలియదు...?

ఆమె చూపులను తప్పించుకున్న వాడిలాగా ఇంటిలోపలకు వెళ్లాడు. ఆఫీసుకు వెళ్లడానికి తయారవటం మొదలుపెట్టాడు.

మగవారి ప్రతి రోజు అవస్త, గడ్డం గీసుకోవడం. స్వయంగా చేసుకోవడం మొదలుపెట్టాడు. ఆమె ఫ్రిజ్ తెరిచి కూరగాయలను తీసి కడిగి - తరగటం ప్రారంభించింది. మధ్య మధ్య అతన్ని గమనించింది. అలాగే గోడకు ఫోటోలాగా వేలాడుతున్న సంధ్యని చూసింది.

సంధ్య ఫోటోకి  'ప్లాస్టిక్' పూలమాల వేయబడి ఉంది. చిన్న బల్బు ఒకటి ఆగకుండా వెలుగుతూనే ఉంది. చాలా రోజులుగానే మీనాక్షికి సంధ్య ఎలా చనిపోయిందో అనేది తెలుసుకోవాలని ఆశ.

ఆ రోజు అడిగేయాలనే నిర్ణయానికి వచ్చి, అడిగేసింది. అతనూ గడ్డం గీసుకోవటం పూర్తి చేసుకున్నాడు.

టవల్ తో మొహాన్ని తుడుచుకుంటూనే మీనాక్షి ఎదురుగా డైనింగ్ టేబుల్ కుర్చీని కొంచం లాగి వేసుకుని కూర్చున్నాడు. అతనేదో పెద్దగా చెప్పబోతాడని ఆమె దగ్గర ఒక ఆరాటం ఏర్పడింది.

“జాండీస్...అదే పచ్చ కామెర్లు వచ్చింది మీనాక్షక్కా. సంధ్యను కాపాడలేక పోయాము. అప్పుడు దర్షిణికి రెండేళ్ళు” అని క్లుప్తంగా చెప్పాడు.

“కామెర్లు అనేది సీరియస్ అయిన వ్యాధే. కానీ, ఈ వ్యాధి నుండి కాపాడటానికి ఇప్పుడు ఎన్నో రకాల మందులు వచ్చాయే తమ్ముడూ”

“కథ ముగియాలని విధి ఉంటే....ఎన్ని రకాల మందులు వాడినా ప్రయోజనం లేదు. సంధ్య విషయంలోనూ అంతే. కామెర్లకు వేసిన టీకా మారిపోయింది. ఎక్కడ చెప్పుకుని ఏడవను? ఏడ్చినా వెళ్ళిపోయింది తిరిగి వస్తుందా ఏమిటి...?”   

“అరె భగవంతుడా...సరే తమ్ముడూ మీ నాన్నా-అమ్మ, ఆవిడ నాన్నా-అమ్మ ఎవరూ లేరా? ఎందుకు ఇలా ఒంటరిగా పిల్లతో కష్టపడుతూ...?”

“నేను ప్రేమ వివాహం చేసుకున్నానక్కా. పెద్దవాళ్ళను ఎదిరించి పెళ్ళిచేసుకున్నాం”

“అనుకున్నా...అలాగే ఉంటుందని. పోనివ్వండి. దర్షిణిని చూస్తే ఎటువంటి కోతి మనసు ఉన్న వాళ్ళ పోకడ కూడా మారుతుందే...మీ అమ్మా-నాన్నా మాత్రం మారలేదా?”

ఆ ప్రశ్నకు చిన్న నవ్వును సమాధానంగా ఉంచేసి “ఇంతవరకు మారలేదు. ఇక మారుతారా తెలియదు. సరి. నేను స్నానం చేసి బయలుదేరతాను. మీరు వంట ముగించుకుని వెళ్ళండి. వెళ్ళే దారిలో మర్చిపోకుండా దర్షిణికి లంచ్ బాక్స్ ఇచ్చేసి వెళ్ళండి” అన్నాడు.

ఆ తరువాతి పది నిమిషాలలో గబగబ స్నానం చేసి, డ్రస్సుమార్చుకుని...గొంతుకు ఒక ‘టై’ తగిలించుకుని, ఒక బ్రీఫ్ కేసుతో అతను బయలుదేరిన విధం ఆమెను ఆశ్చర్యపరిచింది.

‘వయసుకు వయసు, సంపదకు సంపద. జీవితాన్ని దాని దారిలొనే అంగీకరించే పురుషత్వం’

ఏ అమ్మాయికి ఇలాంటి ఒకడ్ని ఇష్టం లేకుండా పోతుంది.

“తమ్ముడూ...” అని పిలిచింది. తిరిగాడు.

“ఆశగా పెళ్ళి చేసుకున్నది అర్ధాయుస్సు తో వెళ్ళిపోతే ఏం తమ్ముడూ! మంచి అమ్మాయిని చూసి మళ్ళీ పెళ్ళి చేసుకోవచ్చే?”

“ఎందుకు...ఈ జీవితంలో నాకేం కష్టం?”

“కష్టం మీకు లేకుండా ఉండొచ్చు. దర్షిణికి ఒక అమ్మ ఉంటే ఇంకా చాలా బాగుంటుందే!”

“దాని గురించి దర్షిణినే బాధ పడటం లేదు మీనాక్షక్కా. ‘పెళ్ళాం చచ్చిపోతే...కొత్త పెళ్ళి కొడుకు’ అనే సామెతను మార్చాలనుకుంటున్నాను. నా సంధ్య శరీరకంగా నాతో లేదు. కానీ, ఆమె గాలిగా నన్నే చుట్టి చుట్టి వస్తోంది. నా కూతురుకీ అండగా ఉంది. అది చాలు. దయచేసి ఇకమీదట దీని గురించి మాట్లాడకండి. మాట్లాడేటట్లైతే ఇక పనిలోకి రాకండి” అని కొంచం కఠువుగా చెప్పేసి, ఉద్యోగానికి బయలుదేరి వెళ్లాడు.

మీనాక్షికి అతని మీద గౌరవం ఎక్కువయ్యింది!

**********************************************PART-2********************************************

క్లాసు మొదలైయ్యింది. పాఠం చెప్పటం ప్రారంభించింది నందిని.

పిల్లలను గమనించేటట్టు చేసి పాఠం చెప్పటం అంత సులభమైన పనికాదు. కానీ, నందినికి అది  చాలా ఈజీగా ఉన్నది. కొత్తగా వచ్చింది.

ముందు వరుసలోనే కూర్చోనుంది దర్షిణి. నందిని పాఠం చెప్పటాన్ని ఎక్కువగా  ఇష్టపడుతుంది. ఆమె అడిగే ప్రశ్నలన్నిటికీ టక్, టక్ మని జవాబిచ్చి, నందినిని ఆశ్చర్యపరిచింది.

“దర్షిణి! నువ్వొక ‘బ్రిల్లియంట్ స్టూడెంట్’. మొత్త హోమ్ వర్కునూ కరెక్టుగా చేస్తున్నావు. నీకు నేను ఈ రోజు బహుమతి ఇవ్వబోతున్నా...” అని ఒక స్కెచ్ పెన్నును బహుమతిగా ఇచ్చింది. అలాగే దర్షిణి నుదుటి మీద ముద్దు పెట్టింది.

దర్షిణికి ఆమె ముద్దు  ఆనందానిచ్చింది.

“దర్షిణి...వచ్చే ‘పేరంట్స్ మీటింగ్’ అప్పుడు, మీ అమ్మ దగ్గర నీ గురించి ఒక రహస్యం చెప్పబోతాను” అన్నది.

“నాకు అమ్మ లేదు మిస్! నాన్న మాత్రమే...” అన్నది దర్షిణి.

“ఓ...వెరి సారీ అనూ...అవును మీ నాన్న ఏం చేస్తారు?”

“మా నాన్న బ్యాంకులో ఆఫీసర్ గా ఉన్నారు మిస్”

“పేరంట్స్ మీటింగుకు ఆయన మాత్రమే వస్తారా? లేక నీ బామ్మ-తాత అంటూ ఎవరైనా వస్తారా?”

“నాన్న మాత్రమే వస్తారు. బామ్మా-తాతయ్యలను నేను ఇంతవరకు చూడ లేదు”

“ఓ! అయితే ఇంట్లో ఎవరు వంట చేస్తారు?”

“మీనాక్షి అని ఒక ఆంటీ”

--- దర్షిణి చెప్పేటప్పుడే, ‘టిఫెన్ బాక్స్’ తో క్లాసు వాకిట్లోకి వచ్చి నిలబడింది మీనాక్షి.

“అదిగో ‘ఆంటీ’ వచ్చేసింది...” దర్షిణి చెయ్యి చూపించగా, నందిని కూడా చూసింది.

మీనాక్షి కూడా నవ్వుతూనే “మిగల్చ కుండా తినేయాలి” అని చెబుతూ టిఫెన్ బాక్స్ ను పెట్టి వెళ్ళిపోయింది. 

“అవును, ఈ ‘ఆంటీ’ మీకు బంధువా?”

“అదంతా నాకు తెలియదు. కానీ శని, ఆదివారాలలో పని లోకి రాదు”

“ఓ! అప్పుడైతే ఈమె వంటమనిషే అయ్యుంటుంది”

---అంటూ దర్షిణి బుగ్గలపై ముద్దుగా కొట్టింది. లంచ్ బెల్లూ కొట్టింది.

గూడు తెరిచిన పక్షులలాగా, పిల్లలు కూర్చున్న చోటు నుండి పరిగెత్తటం మొదలుపెట్టారు. కానీ, దర్షిణి దగ్గర అలాంటి పరుగు లేదు. చాలా నిదానంగా, “మిస్! నేను లంచ్ కు వెళ్ళనా?” అని అడిగింది.

దర్షిణి వెళ్ళిన వెంటనే నందిని మనసు బాధతో ఒక విధమైన తిప్పలు పడ్డది. 

“నందిని మ్యాడం...లంచ్ కు వెళ్ళలేదా?” అంటూ ఒక గొంతు వినబడింది. తిరిగి చూసింది. పక్క క్లాసు టీచర్ లయా నే అడిగింది.

నందిని తన లంచ్ కవరుతో లయా తో కలిసి వెళ్ళటం మొదలుపెట్టింది. అప్పుడు ఆమె దగ్గర లోతైన మౌనం.

“ఏం నందిని...ఏమీ మాట్లాడ కుండా వస్తున్నారు?”

“నా స్టూడెంట్ దర్షిణిని తలుచుకున్నాను. మనసుకు చాలా భారంగా ఉంది...”

“దర్షిణి నా! చాలా తెలివిగలదే ఆ పిల్ల...”

“నాకు ఈ రోజే తెలిసింది. తల్లి లేని పిల్ల అని. వెంటనే మనసులో ఏదో తెలియని ఆవేదన. వాళ్ళతో తాత-బామ్మా అని ఎవరూ లేరని చెప్పింది”

“అవును నందిని! దర్షిణి తండ్రి ప్రేమ వివాహం చేసుకున్నాడు. అందువలన వీళ్ళు ఇరు కుటుంబీకులూ పగవాళ్ళు అయిపోయారు. అందులో పచ్చ కామెర్లకు భార్య పోయినప్పుడు దర్షిణి చాలా చిన్న పిల్ల” 

“ఓ! వినటానికే చాలా కష్టంగా ఉంది. అవును దర్షిణి నాన్న వేరే పెళ్ళి చేసుకోలేదా?”

“లేదు. ఎందుకనో నాకు తెలియదు. చేసుకోనుంటే అప్పుడే చేసుకోనుండాలి. ఇక మీదట చేసుకుంటారని నాకు అనిపంచటంలేదు. ఎందుకంటే మా ఆయనకు తెలిసిన వాళ్ళు అడిగితే తాను ఇక పెళ్ళే చేసుకోను అని చెప్పారట”

ఇద్దరూ ఒకటిగా స్టాఫ్  డైనింగ్ రూములో భోజనం చేయడానికి రెడీ అయినప్పుడు దర్షిణి తండ్రి గురించే మాట్లాడింది నందిని.

“ఈ రోజుల్లో కూడా ఇలాంటి మనుష్యులున్నారంటే నాకు ఆశ్చర్యంగా ఉన్నది లయా...”

మాటలు పెరుగుతూ వెళ్తున్నప్పుడు, నందిని యొక్క సెల్ ఫోన్ మోగింది.

వెంటనే మొబైల్ తీసి చూసింది.

‘సునీల్’ అనే అక్షరాలు కనపడ్డాయ్. ఆ అక్షరాలను చూసిన వెంటనే ఆమె మొహంలో ఒక కాంతి.

“సునీల్...”

“సునీల్ నే నందిని”

“ఎక్కడ్నుంచి మాట్లాడుతున్నావు?”

“మీ విజయవాడ నుంచే...”

“పాపాత్ముడా! నువ్వెప్పుడు విజయవాడ వచ్చావు?”

“ప్రొద్దున్నే. విజయవాడ ఎక్స్ ప్రెస్ లో”

“ఏమయ్యా...విజయవాడలో ఏదైనా ఆఫీసు మీటింగా?”

“ఆఫీసు మీటింగా? ఏం...నేను నిన్ను ‘మీట్’ చేయటానికి వచ్చానంటే నమ్మవా?”

“నిజంగానా?”

“నమ్మవా! వాడు వాడు ప్రేమకొసం ఏమిటేమిటో చేస్తున్నాడు. నేను నిన్ను చూడటానికి విజయవాడ రాకూడదా?”

“రాకూడదని చెప్పటానికి నేనెవరు? కానీ, నువ్వు తీవ్రమైన తల్లి జపం చేసేవాడివే. ఆమెను వదిలి పెట్టి ఎలా వచ్చావానని...!”

“తల్లి జపస్తుడుని అని నన్ను నువ్వు ఏద్దేవా చెయ్యకపోతే నీకు నిద్ర రాదా నందిని...? నేను తల్లి జపస్తుడిని మాత్రమే కాదు, నందిని యొక్క సునీల్ ని కూడా”

“ఏది ఏమైనా మదట అమ్మ జపస్తుడివే కదా?”

“నందిని! నిన్ను చూడాలని ఆశగా వచ్చాను, ఫోన్ చేశాను, ఎందుకు ఇప్పుడు అమ్మ గురించి మాట్లాడి మూడ్ అవుట్ చేస్తావు?”

“సారీరా...వెరి సారీ!”

“నీ ‘సారీ’నూ, ‘దుప్పటా’నూ ఎవడికి కావాలి? నేను ఇప్పుడు నిన్ను కలుసుకోవాలి. ఎక్కడున్నవ్ నువ్వు? మొదట అది చెప్పు”

“నా స్కూల్లో భోజనం చేస్తూ నీతో మాట్లాడుతున్నాను”

“ఓ! నువ్వు ‘టీచర్’ ఉద్యోగంలో చేరిపోయావా?”

“అవును. ఒక వారం అయ్యింది”

“నందిని, నేను నీ దగ్గర ఏం చెప్పానో...మర్చిపోయావా?”

“నేను ఏ ఉద్యోగానికీ వెళ్ళకూడదనేది నీ ఆశ. కానీ, మనకు పెళ్ళి జరిగేంతవరకు ఉద్యోగానికి వెళ్ళటంలో తప్పులేదని నేను అనుకుంటున్నాను”

“పెళ్ళి జరిగేంతవరకు అని మాటలాగుతున్నావే నందిని....దానికేమన్నా, చాలా సంవత్సరాలు టైముందా ఏమిటి?”

“అయితే తరువాతి ముహూర్తంలోనేనా మన పెళ్ళి?”

“ఫోనులో నీతో యుద్దం చేయటానికి నాకు ఇష్టం లేదు. సరే, నువ్వు లీవు పెట్టేసి వెంటనే రా. మనం మధ్యాహన్నం మాట్నీ షోకి సినిమాకు వెడదాం. అలాగే రాత్రి హోటల్లో విందు చేద్దాం”

“సారీ సునీల్! ఇప్పుడే కదా నేను ఉద్యోగంలో చేరింది. లీవడిగితే కొడతారు”

“అయితే ఉద్యోగం వద్దు...వదిలేయ్”

“ఇది బాగుందే! నీతో ఊరు తిరగడానికి ఒక మంచి ఉద్యోగాన్ని వదిలేయమంటున్నావే...నువ్వు ఉత్త స్వార్ధ పరుడువి”

“వద్దు నందిని...నా నోరు కెలకకు! ఈ లోకంలో స్వార్ధం లేని ఒక మనిషిని కళ్ళకు చూపించు చూద్దాం”

“సునీల్! వూరికే డాబరికం కోసం మాట్లాడే మాటలన్నీ నా దగ్గర వద్దు. మనం ఊహించలేనంత విధంగా ఈ లోకంలో మనుషులు ఉన్నారు...”

“ఏ రకంగా?”

“ఇదేం ప్రశ్న? అన్ని రకాలుగానూ సునీల్”

“నందిని! ఎందుకిప్పుడు నస పెడుతున్నావు! నేను నీకొసమే ఆఫీసుకు సెలవు పెట్టి, హైదరాబాద్ నుండి విజయవాడ వచ్చాను. నా దగ్గర ప్రేమ భావన చూపకుండా, బాధ్యత  భావనను గుర్తు చేస్తునట్టు మాట్లాడు తున్నావు....ఇది న్యాయమా?” --- సునీల్ మాట మార్చాడు. నందిని కి కూడా పాపం అంపించింది.

“సరే బాబూ, నాకు భయంకరమైన కడుపునొప్పి అని చెప్పి, లీవు పెట్టి వస్తాను. నువ్వు నా హాస్టల్ ఎదురుగా ఉన్న జ్యూస్ షాప్ వాకిట్లో వచ్చి నిలబడు. నేను ఒక అరగంటలో ఆటో వేసుకుని అక్కడికి వచ్చేస్తాను. అదే ఆటోలో వేగంగా నువ్వు ఎక్కేయాలి. నీతో కలిసి నేను తిరిగుతున్నది, నా స్కూలుకు చెందిన వారు ఎవరూ చూడకూడదు. జాగ్రత్త...” అన్నది నందిని.

అమె మాటల్లో అంత హెచ్చరిక -- అంత భయం!

అతనికి అప్పటికే ఆకాశంలో ఎగురుతున్న ఫీలింగ్ కలిగింది.

**********************************************PART-3********************************************

విజయవాడ బెంజ్ సర్కిల్ దగ్గర ఉన్నది నందిని ఉండే హాస్టల్.

బయట ప్లాట్ ఫారం మీద ఒక కొబ్బరి బోండాలు అమ్మే కొట్టు. దానికి కొంచం దూరంలో ఒక జ్యూస్ కొట్టు. ఆ కొట్టును గుర్తుపట్టి అక్కడకొచ్చి నిలబడ్డాడు సునీల్.

నీలి రంగు జీన్స్ ప్యాంటు, పసుపురంగు టీ షర్ట్ వేసుకుని కొట్టొచ్చినట్టు ప్రకాశవంతంగా కనబడ్డాడు. నడి నెత్తి మీద కూలింగ్ గ్లాస్, ఆకాశాన్ని చూసుకుంటూ ఉన్నది.

కొట్టు ముందు ఇద్దరు స్ట్రా వేసుకుని జ్యూస్ తాగుతున్నారు. విపరీతమైన ఈగలు ఎగురుతున్నాయి. కొట్టతను సునీల్ ను చూసాడు.

అతనికీ  జ్యూస్ తాగాలనే ఆశ పుట్టింది . కానీ ఆ ఈగల గుంపు అతని ఆశను అనిచిపారేసింది. కాబట్టి కొట్టతనికి వీపు చూపించి నిలబడ్డాడు.

నందిని కోసం తపన పడుతున్నాడు.

జీవితంలో యుక్త వయసనేది ఒక సారే వస్తున్నది. ఆ యుక్త వయసు పలువురి వరకు పోరాటంలోనే ముగిస్తోంది. ఇంకొందరికి అది హాస్టల్లో చదువులోనే ముగిసిపోతోంది. అపూర్వంగా కొంతమంది ప్రేమలో పడి ఒక అందమైన అమ్మాయి కోసం తపించిపోతారు. సునీల్ కూడా వాళ్ళల్లో ఒకడు. ఈ ప్రేమకు కొంత వంకర బుద్దులు ఉంటాయి.

తన ప్రేమికురాలుని తప్ప వేరే ఏ అమ్మయిని చూసినా ప్రేమికురాలితో కంపార్ చేయటం మొదలవుతుంది.

జడ ఎంత పొడుగు, రంగు ఎరుపా-చామన చాయా? ఎత్తు ఎంత? నడక ఎలాంటిది? నవ్వుతున్నప్పుడు బుగ్గలపై చిల్లిలాగా పడుతుందా?--ఇలా అది పరిశోధనలోకి దిగుతుంది.

ఒకవేల భూలోక రంభే ఎదురుగా వచ్చినా, తన ప్రేమికురాలు కంటే ఆమె పలురెట్లు తక్కువే అన్న ఆలొచన వస్తుంది.

సునీల్ దగ్గర కూడా అలాంటి పరిశోధనా బుద్దులు ప్రారంభమైనై. అతని ఎదురుగా ఒక అమ్మాయి లంగా-వోణీలో ఎదుటి సైడు ప్లాట్ ఫారంలో నడుస్తూ ఉంది. హైదరాబాద్ లో చూడలేని విషయం అది. అక్కడ ఆడపిల్లలు లంగా-వోణీలు మర్చిపోయి పలు సంవత్సరాలు అయిపోయింది. చుఢిదార్, మిడీ, బెర్ముడాస్ నిక్కర్లు ఆ చోటును పట్టుకున్నాయి...వాళ్ళందరినీ జుట్టును బట్టి మాత్రమే వేరు చేసేటట్టు చేసేసినై.

అందుకని సునీల్ ఆ అమ్మాయిని చూసి ఆనందించాడు. ఖచ్చితంగా ఆ అమ్మయి అందం చూసి కూడా. అమ్మాయిలకు నిజంగానే...యుక్త వయసులో లంగా-వోణీనూ, పెళ్ళి తరువాత చీర అందం అంటారు. అదే చాలా నిజం అనేటట్టు, ఆ అమ్మాయినే చూస్తూ గోళ్ళు కొరుక్కోవడం మొదలు పెట్టాడు.

ఆమె ఒక సంధులోకి తిరిగి కనిపించకుండా పోయింది. తరువాత నందిని జ్ఞాపకం వచ్చింది. అప్పుడే ఒక నిజం అర్ధమవటం మొదలయ్యింది. అందంగా కనిపించే అందరు అమ్మాయలనూ చూసి ఆనందించటానికి రెడీగా ఉన్నాడు అతను. ఆడపిల్లల అందాలను చూసి ఆనందించటంలో వెజిటేరియన్ ఆనందం అంతా ఎక్కడుంది? అంతా నాన్ వెజ్ ఆనందమే!

నందిని కి సమంగానో, లేక నందిని కంటే ఒక రెట్టు ఎక్కువగానో, ఒక అమ్మాయిని అతను ఇష్టపడితే, నందిని ని మెల్లగా వదిలేస్తాడు అనేదే నిదర్శనమా?

ఈ ప్రశ్న అతనిలోనూ తలెత్తింది.

ఆ కారణం చేత అతనికి ఒక చిన్న అయోమయం ఏర్పడ్డది. ‘ఎందుకు ఈ మనసు, అందమైన అమ్మాయులను చూసినప్పుడు ఇలా వంకర్లు తిరుగుతోంది?’ అని తనలో తానే ప్రశ్నించుకున్నాడు. అతని అయోమయాన్ని పెంచే విధంగా కొత్తగా ఒకమ్మాయి, అతని దగ్గర కంటూ వచ్చి నిలబడింది. చాలా రంగుగా, అందంగా ఉన్నది. కానీ, చీర కట్టి, తల దువ్వుకుని ఉన్నది. అందులో మల్లె పువ్వులు పెట్టుకోనుంది. చేతిలో ఒక పెద్ద సంచి. ఆ సంచీ నిండుగా అగరువత్తి కట్టలు మరియూ విదేశీ సోపులు.

సునీల్ ను చూసి అదోలా నవ్వింది. “సార్! మంచి హై క్వాలిటీ అగరువత్తులు, సోపులూ ఉన్నాయి...కొనుక్కుంటారా?” అని మొదలు పెట్టింది.

ఆమె వలన సునీల్ చాలా రకాలుగా వంకర్లు పొయాడు. ఆమె గనుక అందంగా ఉండి ఉండకపోతే ‘పోమ్మా, పో. ట్రబుల్ చేయకు’ అని చెప్పుండేవాడు.

ఆమె అందం అతన్ని అడ్డుపడి ఆపింది.

“అగరొత్తులా...ఏం అగరొత్తులూ?” -- అతను అడుగ, ఆమె తీసి చూపించ, అక్కడ వ్యాపారంకంటే సునీల్ యొక్క ఆనందం అధికరించి వచ్చింది. చివరకు ఆమె అతని నెత్తి మీద రెండు వందల రూపాయల విలువైన ఏవేవో అమ్మి ముగించింది. స్ప్రే బాటిల్ ఒకటి అమ్మటానికి ప్రయత్నిస్తున్నప్పుడు, కొంచం కూడా సంసయించకుండా అతని చెయ్యి పుచ్చుకుని , స్ప్రే చేసింది. అతనిలో ఒక విధమైన గిలిగింతలు మొదలైనై.

సునీల్ ఆమె దగ్గర నుండి అది కూడా కొనుకున్నాడు. ఆమెకు మంచి వ్యాపారం.

“సార్! ఎక్కడున్నారో తెలుసుకోవచ్చా?” అంటూ నెమ్మదిగా విచారించింది.

“నేను...నేను విజయవాడ కాదు...హైదరాబాద్!”

“హైదరాబాదా! అప్పుడే అనుకున్నా. ఈ విజయవాడలో ఇంత అందంగా, స్టయులుగా ఉండరే అని...”

“మీరూ బాగా అందంగా ఉన్నారు”

“థ్యాంక్స్. అందంలో ఏముంది సార్? మనసు పరిశుభ్రంగా ఉండాలి. అదే ముఖ్యం”

ఆమె ఎగతాలిగా మాట్లాడిందా, లేక నిజంగానే మనస్పూర్తిగా మాట్లాడిందా తెలియటం లేదు.

అతను తడబడుతూ ఉన్నప్పుడు, ఆటోలో నందిని వచ్చి చేరింది.

ఆటోలో కూర్చునే “సునీల్” అంటూ పిలిచింది. అతనూ చూసాడు. తన దగ్గరున్న అగరొత్తులూ, సోపూ, స్ప్రే బాటిలూ తో నందిని ఉన్న ఆటోలోకి ఎక్కాడు. ఆటో బయలుదేరింది.

“ఏమిటి ఇవన్నీ?”

“అగరొత్తులూ, విదేశీ స్ప్రే, సోపు...”

“నా బొంద! అంతా డూప్లికేట్”

“డూప్లికేటా...నీకెలా తెలుసు?”

“ఇవీ తెలుసు. ఇవి అమ్మిన అమ్మాయినీ తెలుసు. మా హాస్టలుకూ వచ్చి అమ్ముదామని ప్లాన్ వేసింది. ఆ అమ్మాయ్ పప్పులేమీ హాస్టల్ అమ్మాయల దగ్గర ఉడకలా. కానీ, నువ్వు ఆమె వలలో చిక్కు కున్నావని తెలుస్తోంది...”

సునీల్ కు ఒక పదిహేను నిమిషాల్లో తానొక పెద్ద మూర్ఖుడ్ని అయిపోయేనే అనేది అర్ధమయ్యింది. సిగ్గుగానూ అనిపించింది.

“కొంచం వంపు సొంపులతో ఒక అమ్మాయి వచ్చి పల్లు ఇకిలిస్తే, వెంటనే అందరి మగాళ్ళలాగా నువ్వుకూడా కరిగిపోయే జాతివాడివే కదా?”

ఆమె దగ్గర కోపమైన ప్రశ్నలు పుట్టటం మొదలయ్యింది.

“లేదు నందిని....ఒక అమ్మాయి మంటెక్కుతున్న ఎండలో చెమటలు కక్కుకుంటూ తిరుగుతుంటే జాలి పడ్డాను”

“నిజంగానా?”

“నిజం నందిని”

“ప్రామిస్?”

“దీనికంతానా ప్రామిస్ చేయమంటున్నావు?”

“ఈ జాలి, దయ, కరుణ ఒక వృద్దురలి దగ్గరో, లేదు ఒక మగాడి దగ్గరో అయ్యుంటే నాకేం సమస్య లేదు. వయసులో ఉన్న ఆడపిల్ల అని వచ్చేటప్పుడే అనుమానంగా ఉంది...”

"అయ్యో! ఎవరై ఉన్నా నేను జాలి పడుంటాను నందిని...!”

“చూసిరా. నేను నిన్నే నమ్ముకున్న ఒకత్తిని. నాకు ద్రోహం చేయకు!”

“ఛఛ! ద్రోహం చేసేవాడినైతే, చూస్తున్న ఉద్యోగానికి సెలవు పెట్టి, రైలెక్కి నిన్ను వెతుక్కుంటూ వస్తానా...?”

“అదే...ఆ అభిమానమే నన్ను ఈ రోజు సెలవు పెట్టేట్టు చేసింది”...అంటూ అతని భుజాల మీద వాలింది.

అతనికి అలాగే ఆకాశంలో దూదిలాగా ఎగురుతున్నట్టు ఉన్నది.

**********************************************PART-4********************************************

తన గంభీరమైన ‘బైకు’లో ఇంటి వాకిటికి వచ్చాడు ముకుంద రావ్. వాకిట్లో ఆడుకుంటున్న దర్షిణి వెనక్కి తిరిగి చూసింది.

‘బైకు’ శబ్ధం ఆమె వరకు సంగీతం. పరిగెత్తుకు వచ్చి కావలించుకుంది. అలాగే, “నాన్నా! అక్కడ చూడండి. ఎవరో మిమ్మల్ని చూడటానికి వచ్చారు...” అంటూ చై చూపించింది.

ఆమె చూపించిన దిక్కులో మేనమామ పరమేశం. అతనికే ఆయన్ని చూడంగానే ఆశ్చర్యమూ, షాకూ తగిలినట్టు అయ్యింది.

“మావయ్యా....” అన్నాడు పరవసంతో.

“ముకుందం...”

“రండి మామయ్యా...ఎప్పుడు వచ్చారు?”

“నేనొచ్చి చాలా సేపు అయ్యింది. నీ ఇల్లు కనుక్కోవటం పెద్ద కష్టం అనిపించలేదు. ఈ వీధిలో నీ పేరు చెప్పిన మరు క్షణం ఇల్లు చూపించారు...”

ఆయన చెబుతున్నప్పుడే తాళం వేసున్న తలుపులను తెరిచాడు ముకుంద రావ్. పుస్తకాల సంచితో “ఉర్...ఉర్..” అంటూ నోటితో ‘బైకు’ నడుపుకుంటూ ఇంటిలోపలకు వచ్చింది దర్షిణి.

“రండి మావయ్యా కూర్చోండి” -- అతను సోఫాను చూపించాడు. ఆయనా కూర్చున్నాడు. కూర్చునే ముందు ఇంటినో లుక్కు వేశాడు.

ముఖ్యంగా ఫోటోలో తెలుస్తున్న ముకుంద రావ్ ప్రేమ భార్య ముఖాన్ని చూశారు. ఒక నిట్టూర్పు విడిచారు.

“ఉండండి మావయ్యా! కాఫీ వేసి తీసుకు వస్తాను” అని లోపలకు వెళ్లాడు. టై విప్పి టేబుల్ మీద పడేశాడు.

“డాడీ! నాకు పాలు” అంటూనే టీ.వీ పెట్టి అందులో మునగడం మొదలుపెట్టింది దర్షిణి.

“ష్యూర్ డార్లింగ్...” అన్నాడు.

పరమేశానికి కూడా కూర్చోవటం ఇష్టంలేక, లేచి వంట గదిలోకి అతని వెనుకే వెళ్ళాడు.

“ఏమిటి మావయ్యా! కూర్చోండి... వచ్చేస్తాను”

“ఉండనీరా ముకుందం! అవును, ఈ ఇంట్లో వంటంతా నువ్వేనా?”

“అవును మావయ్యా.ప్రొద్దున మాత్రం మీనాక్షి అని ఒకామె వచ్చి, వంట చేసిపెట్టి వెళ్ళిపోతుంది...”

“ఏమిట్రా ఈ కర్మ? ఎందుకురా నీకు ఈ కష్టాలన్నీ?”

“కష్టమా?”--స్టవ్ మీద వేడి నీళ్ళు పెడుతూ వెనక్కి తిరిగి అడిగాడు.

“కాదా మరి...! నీ కూతురు అనాధలాగా ఇంటి అరుగు మీద కూర్చోనుంది. నువ్వేమో పని పూర్తి అయితే గాని రాలేవు...కదా?”

“వదిలేయండి మావయ్యా! ఇదే నా జీవితమని అయిపోయింది. కానివ్వండి. మిమ్మల్ని ఒకటి అడగొచ్చా...?” ముకుంద రావ్ ఆయన్ని రెచ్చగొట్టాడు.

“తెలుసయ్యా. ఇన్ని సంవత్సరాలు రాని నేను, ఇప్పుడు మాత్రం ఎందుకు వచ్చాను అనే కదా?”

“లేదు మావయ్యా...” అతను వేగంగా కాదన్నాడు.

“లేదా?”

“అవును. నేను నా తల్లి-తండ్రులు ఎలా ఉన్నారని అడిగేందుకే అలా ఒక ప్రశ్న వేశాను”

“ఓ! వాళ్ళ గురించి అడుగుతున్నావా? ఊ...బాగున్నారు ముకుందం”

“నా మీద ఇంకా అదే కోపంతో ఉన్నారా?”

“అవున్రా. అది ఏ మాత్రం తగ్గలేదు”

“మీరు కూడా వాళ్ళతో కలిసి నా మీద కోపంగానే ఉండేవారు. ఇప్పుడెందుకు మావయ్యా సడన్ గా మీ మనసు మారింది?”

మరుగుతున్న వేడి నీళ్ళల్లో కాఫీపొడి వేసి, ఫిల్టర్ లో పోస్తూ ఆయన్ని చూసి అతను అడిగినప్పుడు, ఆయన ముఖంలో ఒక చలనం వ్యాప్తి చెందటం మొదలుపెట్టింది.

“సారీ మావయ్యా! మిమ్మల్ని బాధ పెట్టాలని నేను అలా అడగలా...”

“లేదు ముకుందం! నువ్వు అలా అడిగినదాంట్లో తప్పు లేదు. నీ ప్రేమ వ్యవహారానికి మేమందరం శత్రువులమే కదా”

“ఇప్పుడు మారిపోయారా? అదే నా ప్రశ్న”

“మారుండకపోతే వచ్చుండే వాడినా?”

“సంతోషం మావయ్యా! అవును....మీరొక్కరే వచ్చారు? మీతొ పాటూ అత్తయ్యా, ఉమ వాళ్ళు రాలేదే...?”

ముకుంద రావ్ వాళ్ళిద్దరి పేర్లు చెప్పిన వెంటనే, ఆయన మొహంలో వేగమైన మార్పులు.

“ఏమిటి మావయ్యా మౌనంగా ఉన్నారు? అత్తయ్యా, ఉమ బాగున్నారు కదా?”

“అది...”

“ఏమిటి మావయ్యా?”

“ఉమకి పెళ్లైంది నీకు తెలుసు కదా?”

“ఏమిటీ... ఉమకి పెళ్ళి అయ్యిందా...ఎప్పుడు మావయ్యా? నాకు తెలియదే”

“అరె దేవుడా! నీకు తెలుసని మేము అనుకుంటున్నాము. దొంగతనంగా మీ అత్తయ్య నీకు పెళ్ళి పత్రిక పంపించానని చెప్పింది”

“అయితే అది నా గుంటూరు అడ్రస్సుకు అయ్యుంటుంది. నేను అక్కడ్నుంచి ట్రాన్స్ ఫర్ అయ్యి, ఇక్కడకొచ్చి రెండు సంవత్సరాలు అయ్యింది మావయ్యా. అది సరే పోనివ్వండి. ఉమకి ఎప్పుడు పెళ్ళి జరిగింది?”

“అదొక ఆరు నెలలు అయ్యుంటుంది...”

“ఓ...ఇప్పుడేనా! అల్లుడు ఏం చేస్తున్నారు?”

ముకుంద రావ్ ఉత్సాహంగానే అడిగాడు. కానీ, పరమేశం కళ్ళల్లో నీళ్ళు పొంగుకు రావటం ప్రారంభమయ్యింది. అది ముకుంద రావ్ ను ఆశ్చర్యంలో ముంచింది.

“మావయ్యా! ఎందుకు ఏడుస్తున్నారు? నేనేదైనా తప్పుగా అడిగానా?”

“అదంతా ఏమీ లేదు ముకుందం! నువ్వు అల్లుడు అనగానే, ఉమను ఒంటరి దానిని చేసి వెళ్ళిపోయిన ఆయన గుర్తుకు వచ్చారు...”

“ఎక్కడి మావయ్యా వెళ్ళారు? ఆమె నచ్చక ఎక్కడికైనా వెళ్ళిపోయారో?”

“అయ్యో ముకుందం! అలా వెళ్ళుంటే నేను ఆయన ఈ  ప్రపంచంలో ఏ మూలలో ఉన్నా పట్టుకుని లాకొచ్చే వాడినే! కానీ, ఈ లోకం నుండే వెళ్ళిపోయిన ఆయన్ని నేను ఎలా లాక్కు రాగలను?”

మావయ్య ఏడుపు ఎక్కువయ్యింది. ముకుంద రావ్ కూ షాక్ తగిలినట్లు అయ్యింది.  మావయ్య ఏడుపు తగ్గలేదు. ఆ గదిలోనే కూర్చోనున్న దర్షిణి కూడా ఆయన ఏడవటం చూసి ఆశ్చర్యపోయింది.

“సారీ మావయ్యా! ఇలాంటి శోకం, ఉమ జీవితంలో ఉంటుందని నేను ఎదురుచూడలేదు”

“ఆ శోకమే ముకుందం, నీ శోకాన్ని నాకు అర్ధమయ్యేటట్టు చేసింది. అదే మీ తల్లి-తండ్రులతో కలిసి నీ ప్రేమనూ, నీ పెళ్ళినీ ఎదిరించిన నన్ను మార్చింది”

ఆయన కన్నీరును తుడుచుకున్నాడు. అతను పాలలో ‘డికాషన్’ కలిపి కాఫీ ఆయన ముందుంచాడు.

ఆయన అది తీసుకుని తాగారు. దర్షిణి పాలను ఉత్సాహంగా తాగింది.

హాలులోని సోఫాలో ఎదురెదురుగా కూర్చున్నారు.

మావయ్య కాఫీ తాగి ముగించి...“డ్రస్సు మార్చుకురా ముకుందం. నిన్ను ఇలా చూస్తుంటే నువ్వు ఆఫీసులో ఉన్నట్టే ఉంది...”

“ఉండనీ మావయ్యా! అమ్మా-నాన్నా ఇప్పుడు బాగున్నారు కదా?”

“ఎలా బాగుండగలరు. నువ్వు ఇక్కడ కష్టపడుతుంటే, వాళ్ళు అక్కడ ఎలా బాగుండ గలరు?”

“వాళ్ళే కదా మావయ్యా నన్ను కత్తిరించి వేసారు...ఆ తరువాత ఎందుకు నా గురించి బాధపడటం”

“ముకుందం! కన్నవారు -- పిల్లలూ మధ్యా ఉన్న బంధుత్వాన్ని ఎవరైనా కత్తిరించగలుగుతారా?”

“నేనెక్కడ మావయ్యా తుంచుకున్నాను? సంధ్యని పెళ్ళి చేసుకుని వచ్చినప్పుడు...‘మా మాట వినని నువ్వు, మా అబ్బాయివే కాదు’ అని వాళ్ళే కదా చెప్పారు”

“అది కోపంతో చెప్పింది ముకుందం...నువ్వు చేసింది మాత్రం కరెక్టా చెప్పు?”

“వద్దు మావయ్యా! నన్ను ప్రశ్న అడిగి, నన్ను మీతో గొడవ పడేటట్టు చేయకండి. ఎందుకంటే, చాలా రోజుల తరువాత మీరు వచ్చారు”

“నేను చాలా రోజుల తరువాతే వచ్చుండచ్చు. కానీ, మంచి నిర్ణయంతో వచ్చాను...”

“అదేంటి మావయ్యా మంచి నిర్ణయం?”

“నువ్వు ఎన్ని రోజులు ఇలాగే ఉంటావు?”

“ఇదేం ప్రశ్న మావయ్యా! ఇప్పుడు నాకేం తక్కువ?”

“ఏం తక్కువా అని అడుగుతున్నావా...సరిపోయింది! పగలు ఆఫీసులో ఆఫీసర్, రాత్రి ఇంట్లో వంటవాడివి. ఇదేం కర్మ ముకుందం?”

“మావయ్యా! మీరేం చెప్పొస్తున్నారు...?”

“నీకేం వయసైందయ్యా! నువ్వు ఎందుకు ఇంకో పెళ్ళి చేసుకోకూడదు?”

“ఓ! ఇదేనా మీ ప్రశ్న? నా ఆఫీసులో నా చుట్టూ ఉన్నవారు, ఈ వీధిలో ఉన్నవారు, అంతెందుకు - ఈ ఇంట్లోని పని మనిషి కూడా ఈ ప్రశ్నను నన్ను అడిగాసారు. బంధువులలో ఎవరూ అడగలేదేమిటని ఒక భావం ఉండేది. అది మీరోచ్చి తీర్చేసారు”

“ఇంతమంది అడిగినా, నువ్వెందుకు ఇలాగే ఉన్నావు?”

ఆయన అడిగిన వెంటనే, అతని చూపు...ఇంట్లో ఉన్న సంధ్య ఫోటో వైపుకు వెళ్ళింది.

ఆమెతో ఒక రోజు సముద్ర తీరానికి వెళ్ళినప్పుడు ఏర్పడిన సంభవం ఒకటి మనసులో అలలాగా తగలటం మొదలయ్యింది.

**********************************************PART-5********************************************

ఆ సినిమా పూర్తి అయిన తరువాత, అది ఎందుకు పూర్తి అయ్యింది అనే అనిపించింది సునీల్ కు.

చీకటిపోయి వెళుతురు వచ్చినప్పుడు, అంతవరకు నందిని చుట్టూ ఉన్న చేతులు వేరైనాయి. ఆమెకు ఏదో ఒక సుఖంలో తేలుతున్నట్టు ఉంది.

అందరూ లేచి బయటకు వెళుతుంటే, ఇద్దరూ లేచి నిలబడ్డారు.

అతని బుగ్గల మీద అక్కడక్కడ నందిని యొక్క పెదాల ముద్దుతో ఏర్పడున్నది ‘లిప్ స్టిక్’ మరకలు. బయటకు వచ్చిన తరువాత వెళుతురులో దాన్ని గమనించినప్పుడు, అతి వేగంగా తన దుప్పటాతో తుడిచింది.

అది కొందరు చూసి ముసి ముసి నవ్వు నవ్వుకున్నారు. ఒకరు వాళ్ళకు వినబడేటట్టు “రాను రాను సినిమాహాళ్ళు కూడా లాడ్జీలలాగా మారటం మొదలు పెట్టినై” అన్నాడు.

నందినికి ఆ మాటలు నొప్పి కలిగించింది.

అంతవరకు ఏర్పడిన సంతోషం అంతా ఆ మాటలతో దూరమయ్యింది . ఆమె స్వీయ గౌరవం తప్పు చేసినట్లు భావించింది.

సునీల్ కూడా గమనించాడు.

“ఏమిటి నందిని...ఏదో ఒక కుక్క మొరిగిందని నువ్వెందుకు బాధపడతావు”

“అందులో కొంచం నిజం కూడా ఉందిగా సునీల్...!”

“పిచ్చిదానా! అందులో ఎటువంటి నిజమూ లేదు. అతను ఈర్ష్యతో మాట్లాడాడు. అతని తలను చూసావా. ఒక్క వెంట్రుక కూడా లేదు. వీడ్ని ఏ అమ్మాయి ఇష్టపడుతుంది? దగ్గరకు వెడితేనే పోరా ‘చపాతి తలగాడా’ అని చెప్పి ఎగతాలి చేస్తుంది. వాడికి అదే కోపం...”

సునీల్ చెప్పింది హాస్యంగా నవ్వించే విధంగా ఉన్నది. ఆమెకు నవ్వు వచ్చింది. వచ్చిన నవ్వు వచ్చిన వేగంతోనే చెదిరిపోయింది.

“ఏమిటి నందిని...ఇంకా ఎందుకు బాధ?”

“సునీల్! ఇలాగే ఇంకా ఎన్నాళ్ళు?”

“హోటల్ కు వెళ్ళి టిఫిన్ తింటూ మాట్లాడుకుందామే...?”

“మాట్లాడటానికే నేను ఇప్పుడు హోటల్ కు వస్తున్నాను...తినడానికి కాదు...”

“తినడానికే వెడుతున్నాము. అలాగే వెళ్ళిన చోట మాట్లాడబోతాము. ఇప్పుడేంటి?”

ఎదురుగానే ఒక హోటల్ కనబడ్డది.

ఇద్దరూ లోపలకు వెళ్ళారు. ఏసి రూము ఎక్కడ అని అడిగారు. అక్కడ ఒక మూలగా కూర్చున్నారు.

ఇలా వచ్చే వారి దగ్గర నుండి ఎక్కువ డబ్బు టిప్స్ గా దొరుకుతుందని హోటల్ సిబ్బంది ఆశగా వస్తారు.

ఒక సర్వర్ వచ్చాడు.

“రెండు మినపట్లు...” అని అతన్ని కట్ చేసిన సునీల్, నందినిని చూసాడు.

“ఊ...ఇప్పుడు చెప్పు...”

“ఏమిటి చెప్పేది. నీతో పాటూ ఊరు తిరగటం నా వల్ల కాదు.  ఎవరైనా చూస్తారేమోనన్న భయం నన్ను చంపుతోంది”

“ఇదిగో చూడు! నీకూ ఈ ఊరు కొత్త. నాకూ కొత్త. ఎందుకు భయపడి చావటం?”

“ఈ ఊర్లోనూ నాకు బంధువులు ఉన్నారు...తెలుసుకోండి”

“సరే నందిని! ఎందుకు నీలో ఇంత భయం? నా మీద నీకు నమ్మకం లేదా?”

“నమ్మకం లేకేనా చీకట్లో ముద్దు ఇచ్చాను...నిన్నూ వద్దన్నానా?”

“నువ్వెక్కడ ఒప్పుకున్నావు! నేనే లాగి పట్టుకుని ఇచ్చాను”

“మాట మార్చకు సునీల్....త్వరగా పెళ్ళికి ముహూర్తం చూడు...”

“నేను ఇప్పుడే...ఇక్కడే రెడీ. కానీ, నాకు ఒక అక్కయ్య ఉన్నదని, ఆమె పోలియో పేషంట్ అనేది నీకు బాగా తెలిసుండి, నువ్వు అవసర పడితే ఎలా నందిని”

“సునీల్! ఈ మాటే ఎన్ని రోజులు చెబుతావు? మీ అక్కయ్యకు త్వరగా పెళ్ళి ఏర్పాటు చెయొచ్చు కదా?”

“చెయ్యకుండానా ఉన్నాము? కానీ, అక్కయ్యకు ఒక కాలు పోలియో వలన పనిచేయటం లేదని తెలుసుకుని, అలాగే వెనక్కి వెళ్ళిపోతున్నారు...”

“అయితే మీ అక్కయ్య పెళ్ళి ముగిసేంత వరకు, ఇలా మనం కలుసుకోవద్దు”

“నందిని! ప్రేమలో కొంచం చిలిపి చేష్టలకు చోటుందని గ్రహించు. అది ప్రేమించేటప్పుడే చెయ్యటం కుదురుతుంది”

అతని సలహాలో బాగా ఉద్రేకం. చెప్పే విధంలోనూ ఉద్రేకం. మధ్యలో అట్టు వచ్చింది.

“తిను! నీకు అనవసరమైన నేర భావన. నువ్వు చాలా భయపడుతున్నావు...”

“నిజంగా లేదు. నేనేమన్నా మట్టి బుర్రనా. నాకూ భావోద్వేగాలు  ఉన్నాయి”

“అలాగైతే ఎందుకు ఈ కలుసుకోవటాన్ని ఒక తప్పుగా అనుకుని, ఇక వద్దంటున్నావు”

“కలుద్దాం...మాట్లాడదాం. సినిమాలకూ, పార్కులకూ వద్దు. పెళ్ళి తరువాత నువ్వు నన్ను ఏమైనా చేసుకో”

“ఓ...! నువ్వొక తెలుగు అమ్మాయివని చెప్పకుండా చెబుతున్నావు...అంతే కదా?”

“నువ్వు ఎలాగైనా తీసుకో”

“సరే మాడం! నేను ఇక సెలవులన్నీ పెట్టి హైదరబాద్ నుండి విజయవాడకు రాను. ఫోనులోనే మాట్లాడుకుందాం. తరువాత అక్కయ్యకు పెళ్ళే జరగకుండా పోతే ఏం చేద్దాం?”

“సునీల్! ఎందుకురా ఇలా మాట్లాడుతున్నావు?”

“లేదు. నీ దగ్గర అడిగి చూద్దామని. ఎందుకంటె, దానికీ చాన్స్ ఉంది”

“అలా అయినా నువ్వే కదా నిర్ణయం తీసుకోవాలి?”

“నేనేం నిర్ణయం తీసుకోవాలి. నువ్వే చెప్పు?”

“నువ్వు మాట్లాడేది చూస్తే మీ అక్కయ్యకు పెళ్ళి జరగకపోతే, నీకు పెళ్ళి వద్దని ఒక నిర్ణయానికి వచ్చేటట్టు తెలుస్తోందే...”

“అది నువ్వు తీసుకునే నిర్ణయంపైన ఆధారపడి ఉంటుంది”

“నేనేమిట్రా నిర్ణయం తీసుకునేది? నాకు ఎప్పుడూ ఒకటే నిర్ణయం. అది మన పెళ్ళే”

“సరే, నేను ఎలాగైనా అక్కయ్యను తోసేయటానికి ప్రయత్నిస్తాను”

“తోసేస్తావా...ఆమె నీ అక్కరా. బ్రేక్ డౌన్ అయిపోయిన నీ డొక్కు స్కూటర్ కాదు. ఆలొచించి మాట్లాడు”

“ఆలొచించే మాట్లాడుతున్నాను. సరి, సరి. తిను”

అత్యంత సంతోషంతోనూ, ఉత్సాహంతోనూ ప్రారంభమైన వాళ్ళ మీటింగు...పెళ్ళి అనగానే అవి తగ్గిపోయి, అందులో మెల్లగా చేదు విస్తరించడం  ప్రారంభమయ్యింది.

నందిని కూడా తొందర తొందరగా తినింది. చేతి గడియారం చూసుకుంది.

టైము ఎనిమిది!

“భగవంతుడా...నేను హాస్టల్ కు వెళ్ళాలి. లేటుగా వెడితే లోపలకు పంపరే...”

“సరే...బయలుదేరు”

“నువ్వెప్పుడు హైదరబాద్ వెళ్ళబోతావు?”

“ఇలాగే బస్ స్టేషన్ కు వెళ్ళి బస్సు ఎక్కి వెళ్ళిపోవటమే”

“సరే నేను బయలుదేరతా. రేపు నువ్వు హైద్రబాద్ వెళ్ళిన వెంటనే ఫోన్ చెయ్యి”

“ఖచ్చితంగా”

ఇద్దరూ ఒకరుగా విడిపోయే ఘట్టానికి వచ్చారు. వేరు వేరు ఆటోలలో ఎక్కారు.

ఆటోలు బయలుదేరినై.

నందిని హాస్టల్ ముందు దిగింది. గేటు దగ్గరకు వెళ్ళింది. గేటు తాళం వేసుండటంతో కొంచం భయపడ్డది.

“సెక్యూరిటీ” -- గట్టిగా కేక వేసింది.

సెక్యూరిటీ దగ్గరకు వచ్చాడు.

“గేటు తీయండి...”

“టైము ఇప్పుడు ఎంతైందో తెలుసా?”

“ఎనిమిది ఇరవై”

“ఎనిమిది గంటల కల్లా రావాలని తెలుసా...తెలియదా?”

“సారీ...గుడిలో ఎక్కువ జనం ఉన్నారు”

“సినిమా హాలు అని చెప్పమ్మా...”--సెక్యూరిటీ గట్టిగా చెబుతూ గేటు తెరిచాడు.

ఆమెకు ఒక్కసారిగా గుండె గుభేలుమంది. లోపలకు అడుగు పెట్టింది.

“వెళ్ళి వార్డన్ గారిని చూసేసి వెళ్ళమ్మా...” అన్నాడు సెక్యూరిటీ.

ఆమెకూ అర్ధమయ్యింది.

వార్డన్ ఒక గయ్యాలి...హాస్టల్ వార్డన్లు చాలావరకు గయ్యలులుగా వుండాలనేది ఒక శాపమో?

“గుడ్ ఈవెనింగ్ మ్యాడం...” చెబుతూనే లోపలకు వెళ్ళింది.

“ఇది ఈవెనింగామ్మా...ఇప్పుడు టైమెంత?”

“ఎనిమిదీ ఇరవై మ్యాడం...”

“ఇలాగా ఆలస్యంగా వస్తావు?”

“సారీ మేడం”

“ఏమిటి సారీ...! నిన్ను సినిమా హాలులో ఎవరో ఒక అబ్బాయితో చూసినట్లు సమాచారం. నిజమా..?”-----హాస్టల్ వార్డన్ మాట బలంగా ఉంది.

నందిని కూడా అబద్దం చెప్పదలుచుకోలేదు, “అవును మ్యాడం. ఆయన నాకు కాబోయే భర్త” అన్నది.

“అంటే ఇప్పుడు ప్రేమికుడు...అంతే కదా?”

“అ...అవును”

“సారీ అమ్మాయ్. ఈ ప్రేమ, ఊరంతా తిరగటం ఈ హాస్టల్ జీవితానికి సరిపోయే విషయం కాదు”

“మేడం! ఇదేమన్నా కాలేజీ హాస్టలా? నేను టీచర్ను. నేనేమీ మీకు బానిస కాదు”

“నేను అలా చెప్పలేదే?”

“మరైతే ఎందుకు మ్యాడం నా ప్రేమ గురించి, ఊరంతా తిరగటం గురించి మాట్లాడుతున్నారు?”

“అవునమ్మా! ఇక్కడ మాకంటూ కొన్ని రూల్స్ ఉన్నాయి. రేపే నువ్వు తప్పు చేసి, గర్భం దాల్చి -- అలాగే ఇక్కడకు వస్తావు....లేదు ప్రేమికుడు వదిలేసేడేనని, ఇక్కడున్న గదిలో ఆత్మహత్య చేసుకుంటావని పెట్టుకో, అది మా హాస్టల్ కే కదా చెడ్డ పేరు?”

---వార్డన్ ఊహలలో ఎక్కడికో వెళ్ళిపోయింది. అది విని అదిరిపడ్డది నందిని. అంతకు మించి ఆమెతో వాదం చేయటానికి ఆమెకు ఓపిక లేదు.

“ఇదేమీ మీ ఇల్లు కాదమ్మా. ఒక వేల ఇల్లుగా ఉన్నా, మీ అమ్మ ఖచ్చితంగా అడిగే తీరుతుంది కదా...”

“అవును మ్యాడం”

“అలా అయితే నువ్వు ఈ హాస్టల్ కు తగినట్టు నడుచుకోటానికి ట్రై చెయ్యి. లేకపోతే దయచేసి హాస్టల్ ఖాలీ చెయ్యి”

“సరే మ్యాడం”

“ఏమిటి సరే... ఇక నీ వరకు ఒక్క నిమిషం ఆలశ్యం కూడా అనుమతించను. అదేలాగా నువ్వు ఎవరితోనో బయట తిరిగేది నా చెవికి వచ్చినా నేను వూరికే ఉండను”

----హాస్టల్ వార్డన్ యొక్క కఠినమైన స్వరం గదమాయించింది.

నందిని కూడా కలతతో తన గది వైపుకు నడిచింది. సునీల్ తో కలిసి ఎంజాయ్ చేసిన తరునాలు, వరద నీళ్ళు లాగా వచ్చి వెళ్ళినట్లు వున్నది.

**********************************************PART-6********************************************

తెల్లవారటంతో కళ్ళు నలుపుకుంటూ లేచారు పరమేశం గారు. కానీ, ఆయనకు ముందే లేచాడు ముకుంద రావ్. ఇంటి వాకిట్లో లైటు వెలుగుతోంది. కళ్ళు నలుపుకుంటూనే చూశారు.

దర్షిణి ముగ్గు వేస్తోంది! ముకుంద రావ్ దగ్గరుండి నేర్పిస్తున్నాడు.

“దర్షిణీ! అలా కాదురా...ఇటుపక్కగా సన్నగా లాగు. అది చాలు”

“అన్నీ నాకు తెలుసు నాన్నా. నువ్వు వూరికే వుండు”

వాళ్ళిద్దరి సంభాషణ ఆయన కళ్ళను తడి చేయటం జరిగింది. వాళ్ళూ మావయ్య వచ్చి నిలబడింది చూశారు.

“అరెరె! మావయ్యా లేచేసారా?”

“ఏమిటయ్యా ఇది...? ఎప్పుడూ నేనే తొందరగా లేస్తాను అనుకుంటే, నా కన్నా తొందరగా ఉన్నావే?”

“ఇది మాకు రోజూ ఉండే అలవాటు. నేను ఇప్పుడు వెళ్ళి పాలు కొనుకొచ్చి కాఫీ పెడతాను. దర్షిణి హోం వర్క్ అంతా పూర్తి చేస్తుంది. ఎనిమిది గంటలకల్లా వంటావిడ వచ్చేస్తుంది” అంటూనే ఇద్దరూ లోపలకు వచ్చారు.

పరమేశం వాళ్ల వెనుకే వచ్చారు. ఆయనకు ఏదో ఒకటి చెయ్యాలని ఉన్నది. కానీ, ఏం చేయాలో మాత్రం తెలియటం లేదు.

ముకుంద రావ్ ఒక చొక్కా వేసుకుని, వైరు బుట్టతో వచ్చాడు.

“మావయ్యా! పాల బూత్ వరకు వెళ్ళొస్తా”

“ముకుందం! నేనూ నీతో వస్తారా...”

“రండి మావయ్యా”

ఇద్దరూ వీధిలోకి రావటంతో దర్షిణి జాగ్రత్తగా తలుపు వేసుకుంది.

వీధిలో చీకటి ఇంకా పూర్తిగా కనుమరుగవలేదు. ప్రొద్దుటి మంచు సన్నగా పడుతోంది.

కొన్ని ఇళ్ళ వాకిళ్ళల్లో ముగ్గులు వేస్తున్నారు. పేపర్లు వేసే కుర్రాళ్ళు అప్పుడప్పుడు వేగంగా సైకిల్ల మీద వెడుతున్నారు.

సూర్యోదయ సమయం హాయిగానే ఉంది! అందులో కాలి నడకన వెళ్ళటం మరో హాయి.

బాగా నిద్రపోయి లేచిన తరువాత, చేతులు ఊపుకుంటూ కొద్దిగా వేగంగా నడుస్తుంటే శరీరంలో ఉన్న అవయవాలకు కొత్త శక్తి పోసినట్టు ఉంటుంది.

ముకుంద రావ్ కూడా వెగంగా చేతులు వూపుకుంటూనే నడిచాడు. అతని వేగానీకి సరితూగలేకపోయాడు మావయ్య. కానీ, మనసులో అతిపెద్ద ఎత్తులో ఉన్న  ఒక చోటుకు వచ్చినట్టు ఆయనవరకు భావించాడు. ఆ భావన తాకిడి తగ్గకుండా ఆ ప్రొద్దుటి   సమయంలో అతని దగ్గర మాటలు మొదలుపెట్టారు.  

“ముకుందం...”

"చెప్పండి మావయ్యా"

“ఈ ప్రొద్దుటివేల చాలా బాగుంది కదా?”

“అదే కదా మావయ్యా సూర్యోదయ వేలకు ఉన్న శక్తి”

“ఇప్పుడు ఆలొచన, మాటలూ కూడా క్లియర్ గా ఉంటాయి--అవును కదా?”

“మావయ్యా మీరు ఏం మాట్లాడ దలుచుకున్నారో నాకు తెలిసిపోయింది...”

“అలాగా! ఏమిటో చెప్పు చూద్దాం?”

“మళ్ళీ నా పెళ్ళి గురించే మాట్లాడబోతున్నారు...కరెక్టే కదా?”

“అవునురా...నిన్ను ఇలా చూస్తున్నప్పుడు మనసుకు ఎంత బాధగా ఉందో తెలుసా?”

“ఏమిటి మావయ్యా...నేనేమన్నా రాళ్ళా కొడుతున్నాను...నన్ను చూసి బాధ పడేందుకు?”

“అది కూడా నీ ముందు చిన్న పనే. ఎందుకంటే నువ్వు  పగులకొట్టేది రాళ్లను కాదు, అందరి మనసులనూ విరక్కొడుతున్నావు...”

“నేనా?”--వీధి అని కూడా చూడకుండా నిలబడి ఆయన్నే తధేకంగా చూశాడు.

“ఏమిటయ్యా! నేనా అని ఒక లాగా కేక వేస్తున్నావు? నువ్వే!”

“లేదు మావయ్యా! నాకు ఎవరి మనసూ విరక్కొట్టటం అనేది తెలియదు మావయ్యా”

“తెలియకనే రాత్రి నేను అడిగిన ప్రశ్నకు సమాధానమే చెప్పకుండా మాట మార్చేవు?”

“నేను సమాధనం చెప్పలేక మాట మార్చ లేదు....సమాధనం చెప్పకూడదని మాట మార్చా”

“ఎందుకయ్యా అలా?”

“అది అంతే మావయ్యా! నాకు, నా భార్య సంధ్యకు ఉన్న బంధం ముగిసిపోయిందని నేను అనుకొవటం లేదు. శరీరకంగా ఆమెతో ఉండలేకపోతున్నా. అంతే నని నేను అనుకుంటున్నాను”

“ఇది భార్యను పోగొట్టుకున్న ప్రతి మొగవాడూ పాడే పల్లవినే ముకుందం  ...”

“పల్లవియో, చరణమో...నా వరకు అదే నిజం. మీకు తెలియదు మావయ్యా...నా సంధ్య నా మీద ఎంత ప్రేమ, అభిమానం పెట్టుకుందో తెలుసా?”

అతను చెబుతున్నప్పుడే అతని గొంతు బొంగురు పోయింది. కళ్ళ నుండి నీరు కారింది.

“ముకుందం! నేను నిన్ను ఏడిపించటం కోసం రాలేదయ్యా. నిజానికి నేనొచ్చిన పని, కారణం వేరు...”

“తెలుసు మావయ్యా, అదేమిటో కూడా నాకు తెలుసు”

“ఏం తెలుసయ్యా నీకు. నీకు తెలిసిందేదో కొంచం చెప్పు...?”

“మీ కూతురు ఉమ, భర్తను పోగొట్టుకుని నిలబడుంది. నేను నా భార్య సంధ్య ను పోగొట్టుకుని నిలబడున్నాను.  ఆల్ జీబ్రా లెక్కల్లో ‘మైనస్ ఇంటు మైనస్ ప్లస్’ అనే లెక్క ఉంది. అదేలాగా మైనస్ ల మైన మేమిద్దరం ఎందుకు ఒకటిచేరి ప్లస్ అయ్యి జీవించకూడదని మీరు అనుకుంటున్నారు. కరెక్టేగా?”

----ముకుంద రావ్ అడిగేటప్పటికి పూర్తిగా వెలుతురు వచ్చింది.

“ముకుందం...”--అని గొంతు నీరసించ, అతని చేయ్యి పుచ్చుకున్నారు. అయోమయంగా చూశారు.

“కరక్టే కదా మావయ్యా?”

“అవునయ్యా...! నేను ఆ ఆలొచనతోనే నిన్ను చూడటానికి వచ్చాను. ఒక తండ్రిగా నా కూతుర్ని సంపూర్ణ జీవితం, జీవించేటట్టు చేయాలనుకోవడం తప్పేమీ కాదే?”

“ఖచ్చితంగా తప్పు కాదు మావయ్యా. కానీ, నన్ను మన్నించండి. మీ ఆశను నేను నెరవేర్చ లేను. జరగని ఈ విషయం గురించి ఎందుకు మాట్లాడటం అనే రాత్రి మాట మార్చాను...”

“ముకుందం...ఒక విధవరాలుకి మరు జీవితం ఇవ్వమని చెప్పటానికి మాత్రమే నేను ఇప్పుడు మాట్లాడటం లేదు. దీన్ని సాకుగా పెట్టుకుని నీ జీవితాన్ని కూడా సరిచేసుకోవయ్యా. ఉమ నీ కూతురికి ఒక మంచి తల్లిగా ఉంటుంది”

ఆయన్ని మాట్లాడిస్తుంటే నొరు విప్పి ఏడ్చేసేటట్టు ఉన్నాడు. కానీ, అతను కొంచం కూడా దానికొసం ఆలొచించక, తాను ఇంతకు ముందే జ్ఞాపకం తెచ్చుకోవాలని ఆశపడ్డ సంధ్య తో ట్యాంక్ బండ్ దగ్గర జరిగిన సంఘటనలను జ్ఞాపకం తెచ్చుకోవటం మొదలు పెట్టాడు.

యంత్రంలాగా చేతులు పాల ప్యాకెట్లను తీసుకున్నాయి. కాళ్ళు కూడా ఇంటివైపుకు నడవసాగినై. మావయ్య ఎటువంటి చలనం లేకుండా అతనితో నడిచాడు. అతనిలో సంధ్య గురించిన ఆలొచనలు.

ట్యాంక్ బండ్ వద్ద ఎప్పటిలాగానే ఎక్కువ జనం. అవతలవైపున్న చెట్ల మధ్యే ప్రేమికులు దాక్కునే చోటు. సంధ్య కోసం వచ్చి కాచుకోనున్నాడు.

ముకుంద రావ్ కళ్ళకు కనిపించినంత దూరంలో ఆమె వచ్చేది కనబడలేదు. విసుగ్గా ఉంది. ట్యాంక్ బండ్ దగ్గర ఆ రోజు గాలిలో వేగం లేదు. ఏదో పేరుకు గాలి వీస్తోంది.

ప్రొద్దున కాచిన ఎండ యొక్క వేడి సెగ మిగిలింది. కూర్చోనున్న బెంచీ, వేసుకున్న ప్యాంటును దాటి తొడ భాగంలో వేడెక్కింది. దాన్నుండి తప్పించుకోవటానికి కొంచం నీడగా ఉన్న చోటుకు వెళ్ళి నిలబడ్డాడు.

ఒకసారి ట్యాంక్ బండ్ ను పూర్తిగా చూశాడు. విపరీతమైన జనం. లైటు వెలుతురుతో అందంగా కనబడింది. ఎవరైనా ప్రపంచం లోని అందమైనది ఏదీ అని అడిగితే...టక్కుమని ట్యాంకు బండ్ అని చెబుతా. ఇక్కడున్న బెంచ్ ల మీద కూర్చుని చల్లటి గాలి పీల్చుకుంటూ హాయిగా రిలాక్స్ అయితే అది ఒక ఖరీదు కట్టలేని ఆనందం. ఈ ఆనందానికి ముందు డబ్బూ, పదవి ఎందుకూ పనికి రావు.

ముకుంద రావ్ మనసులో ట్యాంక్ బండ్ అనేది ఇలాగే ఆలోచింప చేసింది. ఇలాగూ ఆలొచించ వచ్చు అనే లాగా ఉంది. అదే లాగా, ఇలాంటి ఏ ఒక ఆలొచనా లేకుండా  ఒక ప్రేమ జంట మిక్కిలి అందంగా తప్పు చేస్తూ ఉన్నారు.

జన్మకు తెలిసిందే కౌగలించుకోవటం, ముద్దుపెట్టుకోవటమే అన్నట్టు ఉన్నది. దగ్గర దగ్గర ముకుంద రావ్ ట్యాంక్ బండ్ వైపు చూస్తూ ఉన్న దిక్కు వైపే ఆ జంట ఉల్లాశంగా ఉన్నది. ఎవరైనా చూస్తే ముకుంద రావ్ ఆ దృశ్యాన్నే చూస్తూ ఉన్నాడు అనే అనుకుంటారు.

అలాగే అప్పుడే అక్కడికి వచ్చి జేరిన సంధ్య కూడా అనుకుంది. ఆమెకు కంపరం పుట్టింది. కుడి కాలితో మట్టిని తంతూ ...‘ముకుంద్’ అని కొంచం కసురుకుంటున్న స్వరంతో పిలిచింది.

అతనూ తలెత్తి చూశాడు.

“సంధ్యా...”

“ఏమిటి ముకుంద్...? ఆ అసహ్యాన్ని ఏమిటి లుక్కు వేస్తున్నారు...? అంత మోసమైన టేస్టా మీకు?”

ఆమె అడిగిన తరువాతే అతను అటు చూడటం చేశాడు. కళ్ళను మూసుకున్నాడు.

“ఇదంతా వుత్త యాక్టింగ్. మొదట చేసేయటం. తరువాత నేను ఇలా అడిగాను కనుక కళ్ళను మూసుకుంటున్నట్టు యాక్టింగ్ చేయటం...”

ఆమె దగ్గర చిటపటలు.

“సంధ్యా, నిజంగా చెబుతున్నా...నేను ట్యాంక్ బండ అందాలనే చూస్తున్నాను. ఆ అసహ్యాన్నంతా చూడ లేదు. నన్ను నమ్ము...”

“సరే...మొదట ఈ చోటు వదిలి రండి...”

అతన్ని పిలుస్తూనే వేరే వైపుకు మిక్కిలి వేగంగా నడవటం మొదలుపెట్టింది. అతనూ, “ఉండు సంధ్యా...నీకొసం ఎంత సేపు కాచుకోనున్నానో తెలుసా...? అవును, ఎందుకు లేటు?” అంటూ ఆమె వెనుకే వెళ్లాడు.

ఆమె వెళ్ళి మరొక చెట్టు పక్కనున్న బెంచ్ మీద కూర్చుంది. మొహంలో కొట్టొచ్చినట్టు కనబడింది కోపం.

“సంధ్యామ్మా  ...”

“ఏమీ మాట్లాడకండి”

“అయ్యో రామా! ప్రేమలో ఇదంతా చాలా సహజమైన విషయమమ్మా...”

“వాళ్ళకు సపోర్టా?”

“లేదు...లేదు...! అది ప్రేమ జంటే కాదు. డబ్బిచ్చి తోసుకు వచ్చిన కేసు లాగుంది”

“వాళ్ళను గమనించకుండా అదెలా మీకు తెలుసు?”

“నేను గమనించానే...!”

“అలాగైతే ఎందుకు ట్యాంక్ బండ్ అందాలను చూస్తున్నానని అబద్దం చెప్పారు...?”

“భగవంతుడా! నువ్వు అరిచిన తరువాతే చూశాను. దాన్నే గమనించానని చెప్పాను”

“బాగానే మాట మారుస్తున్నారు”

“ఏమిటి సంధ్యా! ఎంతైనా నువ్వు ఇంత ‘సెన్ సి టివ్’ గా ఉండకూడదు”

“ఇలా ఉండటానికి పేరు ‘సెన్ సిటివ్వా’?”

“కాదా మరి? రేపు మన పెళ్ళి అయిన తరువాత కూడా నిన్ను చూడాలంటే పాస్ పోర్టూ, వీసా తీసుకు రావాలని చెప్తావు లాగుందే?”

“చీ,చీ...!”--ఆమె దగ్గర ఒక మార్పు ఏర్పడి, సిగ్గు బయట పడింది.

అతనూ దగ్గరగా కూర్చున్నాడు.

“ఇక్కడ ఎంత సేపు నేను బోరు కొట్టుకుంటూ కూర్చున్నానో తెలుసా?”

“నేను కావాలనే లేటుగా వచ్చాను”

“అదా సంగతి! నన్ను కాచుకోబెట్టి వేడుక చూడటం ప్రారంభించావా నువ్వు?”

“వేడుక చూడలా...పరిశోధించి చూసా”

“పరిశోధనా?”

“అవును! నా కోసం కాచుకోనుంటారా...లేక కాచుకొని ఉన్నందుకు మండి పడతారా? అదీ లేకపోతే...ఇలా ‘సీను’ చూసుకుంటూ ఉంటారా? అని నా లోపల ఏన్ని ప్రశ్నలో తెలుసా?”

“సంధ్యా! ఇలాగంతా ఎవరు నడుచుకుంటారో తెలుసా?”

“ఎవరు?”

“కొంచం కూడా నమ్మకం లేని వాళ్ళు. అనుమాన ప్రాణులు, సాడిస్టులు. వీళ్ళే ఇలా నడుచుకుంటారు. ఇందులో నువ్వు ఏ రకమనేది తెలియటం లేదు!”

ఆమె ఆ మరు క్షణమే బాణం గుచ్చుకునేటట్టు  చూపు చూసింది.

“ఏమిటి చూస్తున్నావు...? నేనేమీ తప్పుగా చెప్పలేదు. ఉన్నదే చెప్పాను”

“లేదు ముకుంద్! నాలుగో రకం ఒకటుంది. అది మీరు వదిలేసారు...”

“నాలుగో రకమా...అదేమిటి?”

“తన ప్రేమికుడ్ని తప్ప ఈ లోకంలో ఇంకేదీ పెద్దది లేదు అని అనుకునే ఒక్కొక్క అమ్మాయీ ఇలాగే నడుచుకుంటుంది...”

“సంధ్యా...”

“అవును ముకుంద్! మామూలైన ఈ కాచుకోవటానికే ఓర్పు లేని ప్రేమికుడా...జాతి, మతం, కుటుంబం, సమాజం వీటన్నిటినీ వదిలిపెట్టి ఒక అమ్మాయి చేయి పడతాడు?”

“ఓ! నీ ఆలొచన ఇలా పోతోందా?”

“వేరే ఎలా ముకుంద్ పోవాలి?”

“ఇదొక చిన్న విషయం సంధ్యా. దీనికీ, నువ్వు చెప్పిన మిగిలిన విషయాలకూ సంబంధం ఉందని నేను అనుకోవటం లేదు...”

“లేదు ముకుంద్! సంబంధం ఉన్నదని నేను ఖచ్చితంగా నమ్ముతున్నాను”

“సరే. దీన్ని పెట్టుకుని మనం పోట్లాడుకోవద్దు. నువ్వు అలాగే ఆలోచించు...నేను ఇలా ఆలొచించి వెడతాను”

“చూశారా...ఈ చిన్న విషయానికి కూడా మన దగ్గర అభిప్రాయాలు ఒకటిగా లేవు...!”

“ఏమిటి సంధ్యా...ఎందుకు ఈ రోజు అపోజిట్టు గా మాట్లాడుతూ వెడుతున్నావు...?”

“భయంగా ఉంది ముకుంద్...చాలా భయంగా ఉంది”

“ఏమిటి భయం?”

“అవును...మనకు పెళ్ళి అయ్యి బాగుంటామా?”

“హఠాత్తుగా ఎందుకు నీకు ఈ అనుమానం...?”

“లేదు...మా ఇంట్లో నన్ను చంపేసినా చంపేస్తారు. ఖచ్చితంగా మన పెళ్ళికి ఒప్పుకోరు. దగ్గర దగ్గర మీ ఇంట్లో కూడా అదే పరిస్థితి కదా”

“ఇది తెలిసిన విషయమే కదా సంధ్యా...?”

“ఇందులో ఇంకో చిక్కు కూడా ఉంది ముకుంద్...”

“ఏమిటి సంధ్యా! కొత్త కొత్తగా ఏమిటేమిటో చెబుతున్నావు?”

“కొత్తగానే కదా అంతా మొలకెత్తుతోంది...”

“నువ్వు చూట్టూ తిప్పకుండా అసలు విషయం చెప్పు”

“ముకుంద్! మిమ్మల్ని చంపటానికి మా అన్నయ్య కిరాయి రౌడీలను రెడీ చేస్తున్నట్టు తెలుస్తోంది”

“రానీ...నేను ఎదుర్కోంటాను. కానీ, భయపడి పోయి నిన్ను వదిలిపెట్టి పారిపోను”

“అది నాకు తెలుసు...మీ ప్రాణానికి ఏదైనా జరిగితే...?”

“దానికేం సంధ్యా ఇప్పుడు...? నువ్వు ఆత్మహత్య చేసుకుని నన్ను వెతుక్కుంటూ వచ్చేశాయి...”

 “ముకుంద్...”--ఆమె మిక్కిలి భావోద్వేగంతో, అలాగే అతని ఒడిలో పడి ఏడవటం మొదలుపెట్టింది.

“ఏమిటి సంధ్యా! నేను అలా చెబుతానని నువ్వు ఎదురు చూడ లేదా?”

“అవును ముకుంద్. కానీ, ఆ సమాధానం నాకు బాగా నచ్చింది. అది పోనీ...అదే విషయం తలకిందలుగా జరిగి నేను ముందు వెళ్ళిపోతే...?”

“ఇదేం ప్రశ్న...నేను నిన్ను వెతుక్కుంటూ వస్తాను”

“నిజమా?”

“ఏమిటి నిజమా...ప్రామిస్ గా చెబుతున్నా. దేని మీద వాగ్ధానం చేసి చెప్పాలి...ఎవరి మీద ప్రామిస్ చేయాలి?”

“అయితే మళ్ళీ పెళ్ళి అనేది చేసుకోరు...”

“ఈ జన్మకు ఒక పెళ్ళే. అది నీతో మాత్రమే”

“ఇదంతా సినిమాలలోనే సాధ్యం! నిజ జీవితంలో నేను ఒకర్ని కూడా చూడలేదు”

“సంధ్యా! నువ్వు చాలా భయపడుతున్నావు. నన్ను ఎక్కువగా ప్రేమిస్తున్నావు. అన్నీ కలిసే నిన్ను ఇలా మాట్లాడిస్తోంది...”

“అవును ముకుంద్! నా కెందుకో మనం మంచిగా కాపురం చేయగలమనే అనిపించటం లేదు. ఎందుకంటే నా కుటుంబం అలాంటిది...”

“అది అనవసరమైన భయం సంధ్యా. ఇదేమీ జాతులను పట్టుకుని వేలాడే కాలం కాదు. జాతులు కొంచకొంచం విరిగి చెదిరిపోతున్న కాలం. మనకి పెళ్లై బిడ్డ పుడితే...అన్నీ మారిపోతాయి. మీ ఇల్లూ, మా ఇల్లూ...రెండూ కలిసిపోతాయి”

“అలా జరిగితే సంతోషమే! కానీ, నాకు నమ్మకం లేదు ముకుంద్...”

“సరే, ఏం చేద్దామో నువ్వే చెప్పు...”--ఎక్కువ కోపానికి మారటం మొదలు పెట్టాడు.

“ఎందుకు ముకుంద్ అరుస్తావు?” 

“మరి...మనం ప్రేమించుకోవటానికి వచ్చిన చోట్లో ‘కోర్టు’ లో లాగా వాదం చేస్తూ ఉండటం నాకు కొంచం కూడా నచ్చలేదు...”

“సారీ ముకుంద్. నేనేమీ మాట్లాడను...మాట్లాడనంటే మాట్లాడను”

“సంధ్యా! ఎందుకు అటూ, ఇటూ అల్లాడిపోతున్నావు? జీవించాలని విధి ఉంటే జీవిద్దాం. లేదు...చచ్చిపోదాం. ఈ విషయమే కదా ఎప్పుడో నేను నీతో  ‘కట్ అండ్ రైటు’ గా చెప్పాసేనే...?”

“అవును కదా...”

“ఇక మాటల్లో చెప్పటం నాకు ఇష్టం లేదు. అదిగో తెలుస్తోందే ఆకాశం, దాని సాక్షిగానూ, అదిగో ఉందే ఆ గుడి సాక్షిగానూ...వీచే గాలి, సూర్యుడు, తరువాత ఈ భూమి మీదున్న పంచభూతల సాక్షిగానూ, నీ మీద ప్రామిస్ చేసి చెబుతున్నా.

ఈ జన్మకు నువ్వే నా భార్యవి. నీతో జీవించటం కుదరకపోతే...చచ్చిపోతానేమో గానీ, ఇంకొక అమ్మాయి అని, ఇంకో జీవితమని మాత్రం నేను మారను. ఇది సత్యం...ఇది సత్యం...ఇది సత్యం...ఇది సత్యం....ఇది సత్యం...” అంటూ ఐదుసార్లు సత్యం చేసి ముగించాడు.

ఆమె అడిగింది “అవును...ఎందుకు ఐదు సార్లు సత్యం చేశారు?”

“పంచ భూతల సాక్షిగా అని చెప్పి ఒక్కసారి మాత్రం ప్రామిస్ చేస్తే ఎలా? అందుకే ఐదు సార్లు చేసాను”

ఆమె మరుక్షణమే అది ట్యాంక్ బండ్ దగ్గరున్న పార్క్ అని, అక్కడ చాలా మంది జనం ఉన్నారని కూడా చూడకుండా అతన్ని గట్టిగా కౌగలించుకుంది.

**********************************************PART-7********************************************

ఇంట్లోకి వచ్చిన మీనాక్షి పరమేశం మావయ్యను చూడంగానే ఆశ్చర్యపడింది. ఆయనా ఆమెను చూశారు. అలాగే అతన్ని కూడా చూశారు. తరువాత ఏమీ మాట్లాడకుండా చొక్కా తొడుక్కుని, తీసుకు వచ్చిన బ్యాగునూ తీసుకున్నారు.

అతనూ అర్ధం చేసుకున్నాడు.

“ఊరికి బయలుదేరేరా మావయ్యా...?”

“అవును...అదే నేనొచ్చిన పని జరగలేదు కదా! తరువాత నాకు ఇక్కడేం పని?"

“ఏప్పుడూ దేన్నైనా ఎదురు చూసి వస్తే ఇంతే మావయ్యా...”

“ఏమీ ఎదురు చూడకుండా జీవించటానికి నేనేమీ స్వామీజీ కాదు ముకుందం...”

“సరే మావయ్యా! మీరు బయలుదేరండి. ఉమకి ఖచ్చితంగా ఒక మంచి భర్త దొరుకుతాడు...”

“అది నువ్వేమీ చెప్పక్కర్లేదబ్బాయ్...నాకు తెలుసు”

కోపంగా చెప్పేసి, గబగబా బయటకు వెళ్ళిపోయారు మీనాక్షి కి అది కొంచం ఆశ్చర్యంగానూ, అయోమయంగానూ ఉన్నది.

“అవును. ఆయన ఎవరనేది చెప్పలేదేం తమ్ముడూ?” ముకుంద రావ్ ను చూసి అడిగింది వంట మనిషి మీనాక్షి.

“నా మేనమామ”

“ఓ! మీ కుటుంబంలో నుండి సమాధానపడి రావటం మొదలు పెట్టారా? చాలా సంతోషం. అవును, ఎందుకు ఒకలాగా కోపంగా మాట్లాడి వెళుతున్నారు...అదెవరు ఉమ?”

“ఆయన కూతురు...నేను ఆమెను పెళ్ళి చేసుకోవాలని అడగటానికి వచ్చారు. కుదరదు అని చెప్పటంతో కోపగించుకుని తిరిగి వెళ్ళిపోయారు”

“అరెరే! ముందే తెలియకుండా పోయిందే తమ్ముడూ! వెతుక్కుంటూ ఇంటికి వచ్చిన దేవతను ఇలాగా దులిపేసుకుంటారు?”

“దేవతనో లేక మహాలక్ష్మియో...నా మనసులో కూర్చోనున్న సంధ్యను తోసేసి ఇంకెవరికీ ఆ చోటు ఇవ్వనని చెప్పాను. మీరూ ఇది తెలుసుకుంటే మంచిది. ఈ విషయం మీకు ఇదివరకే ఒక సారి చెప్పాను. మీరు వచ్చిన పని మొదలు పెట్టండి. నేనూ ఆఫీసుకు బయలుదేరాలి. దర్షిణీ...నువ్వూ రెడీ అవ్వు. డాడీ నిన్ను స్కూల్లో దించేసి నేను ఆఫీసుకు వెళ్తాను...” అని అర్జెంటు పడ్డాడు.

దర్షిణి కూడా స్నానాల గది వైపుకు పరిగెత్తింది. పరిగెత్తే ముందు “అత్తయ్యా! మీరు ఈ రోజు తల దువ్వాలి. రెండు జడలు...” అని రెండు వేళ్ళు చూపించి పరిగెత్తింది. మీనాక్షి జవాబుగా అతన్నే దీర్ఘంగా చూసింది.

అతనో ఆమె చూపులను పట్టించుకోక, తన ల్యాప్ టాప్ ను తెరిచి, అప్పుడే ‘మైల్స్’ చూడటం ప్రారంభించాడు.

హాస్టల్ ను వదిలి నందిని బయలుదేరినప్పుడు, సమయం కరెక్టుగా ఎనిమిది ముప్పై! గేటును దాటు తున్నప్పుడు సెక్యూరిటీ “టైముకు తిరిగి వచ్చేయండమ్మా...” అంటూ ఆమెకు చికాకు ముట్టించాడు. అతన్ని కోపంగా చూస్తూనే నడిచింది. మనసు గాయపడినట్లు బాధగా ఉంది.

నందిని ఎప్పుడూ, దేనినైనా స్వతంత్రంగా ఆలొచిస్తుంది. ఆ ఆలొచనే ఆమెను స్వయంగా 'ఎం.ఏ.,బి.ఎడ్' చదివించింది. స్కూల్ ఉద్యోగం వెతుక్కోమని చెప్పింది. ధైర్యంగా విజయవాడకు వచ్చి ఉద్యోగం చేయటమూ చేసింది. సొంత ఊరు అవనిగడ్డ దగ్గర ఒక చిన్న గ్రామం. హైదరాబాద్ లో కాలేజీ చదువుతున్నప్పుడే సునీల్ పరిచయమయ్యాడు.

వెంటాడి, వెంటాడి ప్రేమించి ఒక విధంగా ఆమెనూ ప్రేమించేటట్టు చేశాడు. ఇక ఓక మంచి జీవితం జీవించాల్సింది మాత్రమే మిగిలి ఉన్నది అని అనుకున్నప్పుడు, హాస్టల్లో చట్టదిట్టాలు అనే విషయం ఆమెను కట్టుబరచటమే కాకుండా, హాస్టల్ సెక్యూరిటీ గాయపరిచేలా చూసింది చివరివరకు ఆమె జీర్ణించుకోలేకపోయింది.

ఒక పడుచు పిల్ల ప్రేమిస్తున్నది అంటేనే ‘మత్తులో పడింది, మనసు చెడిపోయింది! చెడిపోబోతోంది’' అని అనుకునే వాళ్ళే ఎక్కువగా ఉన్నారు.  

‘నిజమైన స్వతంత్రంతో మనసుకు నచ్చిన వాడితో జీవించటానికి ధైర్యంగా తయారైయ్యింది’ అని మంచిగా ఎవరూ అనుకోవటం లేదే!

బయటకు వచ్చి బస్సుకోసం కాచుకోనున్నప్పుడు, అమె మనసు ఆమెను బాధ పెడుతూనే ఉన్నది.

‘ఇదే ఊర్లో, ఇదే హాస్టల్ కు ఎదురుగా, కాదు కాదు హాస్టల్ కు పక్కనే సునీల్ తో ఒక మంచి కుటుంబ జీవితం జీవించి చూపించే ఇంకో పని చూడాలి’ అనే ఆలొచనలు అలలు లాగా పైకి ఎగిసి పడుతున్నాయి.

బస్ స్టాండు కొంచం రద్దీగా ఉంది. ఒక వెధవ ఆమె పక్కనే నిలబడి ఆమె అందాన్ని ఏంజాయ్ చేస్తున్నట్టు చూస్తున్నాడు. చొక్కా పై బొత్తాన్ని తెరిచి ఉంచుకుని సెల్ ఫోన్ తో ఉన్న అతను, సరిగ్గా రాని ఇంగ్లీష్ లో ఎవరితోనో మాట్లాడుతున్నట్టు ఉన్నాడు. కొద్ది రోజులుగా అతను ఇదే పనిగా బస్ స్టాండ్ లో ఉంటున్నాడు.

ఈ దేశంలో అన్ని బస్ స్టాండుల్లోనూ ఒక పడుచు పిల్లను ఒకడు కంటి చూపుతోనే గాయపరచటం, దాన్నే ప్రేమ అని అనుకోవడం జరుగుతూనే ఉన్నది. ఆడపిల్లలు ఇవన్నీ దాటుకుంటూనే జీవితంలో స్థిరపడాల్సి వస్తోంది. మెడలో తాళి అని ఒకటి ఉన్నప్పుడు ఇందులో సగం సమస్యలను అది తగ్గిస్తుంది. అప్పుడు కూడా సగమే తగ్గుతుంది.

ఇంట్లో నుండి బయటకు రాకుండా గడిపితే మాత్రమే ఇలాంటి కామాంధ గ్రద్దల దగ్గర నుండి తప్పించుకోవచ్చు.

ఈ నిజాలన్నీటినీ ఆలొచిస్తున్నప్పుడే నందినికి చేదుగా ఉంది. తాను ఎక్కాల్సిన బస్సు ఎందుకనొ ఇంకా రాలేదు. చటుక్కున ఒక నిర్ణయానికి వచ్చింది. అతని వైపుకు వెళ్ళింది. అతన్నే లోతుగా చూసింది. అతని దగ్గర తడబాటు, ఆందొళన మొదలయ్యింది.

“ఏంటన్నా లవ్వా?”--ఆమె ప్రారంభమే అదుర్స్ గా ఉంది. గొడవపడే ధొరణి కనబడింది. అతను అది విని, సమాధానం చెప్పటానికి తడబడటం మొదలుపెట్టాడు.

“అన్నా! నేను ఆల్రెడీ ఒకర్ని ప్రేమిస్తున్నాను. ఆయన పేరు సునీల్. హైదరాబాద్ లో ఒక ఐ.టీ కంపెనీలో మంచి ఉద్యోగంలో ఉన్నారు. దగ్గర దగ్గర మూడు నాలుగు సంవత్సరాల ప్రేమ! నా సొంత ఊరు  ఇక్కడ అవనిగడ్డ పక్కనే...కాలేజీలో చదవటానికి ఆశపడ్డాను. కౌన్సిలింగులో హైదరబాద్ లోనే సీటు దొరికింది. అందువల్ల అక్కడికి వెళ్ళి చదివేను.

హైదరాబాద్ కు ముందు విజయవాడలో బస్ స్టాపులన్నీ పచ్చ రంగే. దగ్గర దగ్గర మూడు సంవత్సరాలు హైదరాబాద్ లోని బస్ స్టాపింగులనన్నిటినీ చూసే ఇక్కడకు వచ్చాను. అక్కడే నా ప్రేమ కూడా మొదలయ్యింది. ఇప్పుడది పెళ్ళి వైపుకు వెడుతొంది.

ఇదే నా ప్రేమ ‘బయోడాటా’. ఇంత చెప్పిన తరువాత కూడా లుక్కు వేస్తూ, సెల్ ఫోనులో ‘గ్రామర్ మిస్టేక్’ తో ఇంగ్లీష్ అంతా మాట్లాడరని నమ్ముతున్నాను....”

చెప్పాల్సింది చెప్పేసి వచ్చింది. రంగు రంగుల ప్రకటనలతో సిటీ బస్సు వచ్చింది.

అతడు అంతకు మించి అక్కడ నిలబడలేదు.

ఆమె బస్సు ఎక్కింది. స్కూల్ ముందు దిగింది. లోపలకు వెళ్తునప్పుడు ముకుంద రావ్ తన మోటర్ బైకు లొ నుండి దర్షిణిని దింపుతూ ఉన్నారు.

ఆమె కూడా అతన్ని చూసింది.

“జాగ్రత్తగా వెళ్లమ్మా...” --అతను ప్రేమతో చెప్పేసి బయలుదేరబోయాడు. వీపు మీద పుస్తకాల బరువు నొక్కగా -- హార్బర్ లో కూలీల లాగా ఒక్కొక్క స్టూడెంటూ నడుస్తున్నారు.

దర్షిణి నందినిని చూసేసి, “నమస్తే టీచర్” అన్నది. దర్షిణి ‘గుడ్ మార్నింగ్’ చెప్పకుండా తెలుగులో ‘నమస్తే’ చెప్పటంతో నందినిని బాగా ఆకర్షించింది.

“ఎవరమ్మా ఆయన?"

“మా నాన్న టీచర్”

“ఓ! ఆయనే మీ నాన్ననా? అవును నీ లంచ్ బాక్స్ కనబడటం లేదు?”

“దాన్ని మీనాక్షమ్మ ‘లంచ్’ సమయంలో తీసుకు వస్తారు”

అదేవరు మీనాక్షమ్మ...?”

“మా ఇంట్లో వంట చేస్తుంది...చాలా మంచావిడ”

“ఓ! నీకు అమ్మ లేదు కదా...”

నందిని యధార్ధంగా అడుగగా, అది దర్షిణి మొహాన్ని వేరే రకంగా మార్చింది. కలతతో చూసింది.

నందినికి కూడా అలా అడగటం తప్పు అని అర్ధమయ్యింది.

“సారీ దర్షిణి! నేనలా అడిగుండ కూడదు. మీ అమ్మ చనిపోయిందని తెలిసి కూడా నేను అలా అడగటం తప్పే”

“చనిపోయిందంటే ఏమిటి టీచర్...?”

“చనిపోయారంటే, మరణించారని అర్ధం”

“మా అమ్మ దేవుడు దగ్గర ఉంటోందని కదా మా నాన్న చెప్తారు…”

“ఓ! అలాగా? అదీ కరక్టే దర్షిణి?”

“దేవుడు దగ్గరకు వెడితే చూడలేమా టీచర్?”

“అది...అది...చూడచ్చే! ఎవరు చెప్పారు చూడలేమని. కానీ, దానికి నువ్వు నాలాగా పెద్ద దానివి అవ్వాలి"

"అలాగా టీచర్"

దర్షిణి దగ్గర దొరికిపోయానని అనిపించింది నందినికి.

లేత మనసు! ఎలా సమాధాన పరచినా, ఆ సమాధానమే విపరీతానికి దారి తీయవచ్చు. మాట మార్చడానికి నిర్ణయించు కుంది. మంచి సమయంలో స్కూల్ బెల్లు కొట్టింది. దర్షిణి ‘ప్రేయర్’ హాలు వైపు పరిగెత్తింది!

**********************************************PART-8********************************************

ప్రయాణ బడలికతో తన ఇంట్లోకి వచ్చినప్పుడు, దూరపు చుట్టం ఒకరితో అతని తల్లి మాట్లాడుతోంది. కొంచం దూరంగా నేల మీద కూర్చుని పూలమాల కడుతోంది సునీల్ అక్కయ్య అంజలి.

ఆమె పక్కనే పడున్నాయి, ఆమెను ఒదిగి పట్టుకునే, నడవటానికి ఉపయోగపడే ‘స్లీపర్’ కర్ర.

కొడుకును చూడం గానే తల్లి సరోజ దగ్గర ఒక సంతోషం...

“రారా...నీ స్నేహితుడి పెళ్ళి, అదీ బాగా జరిగిందా?” అని కొడుకును అడిగింది తల్లి.

అతను అలాంటి ఒక అబద్దం చెప్పే నందినిని కలుసుకోవటానికి విజయవాడకు రైలెక్కి వచ్చాడు.

“ఆ...అయ్యిందమ్మా”

“ఏమిట్రా పెళ్ళికా వెళ్ళొస్తున్నావు? చేతిలో ఒక తాంబూళం సంచీ కూడా కనబడటం లేదే...”--పూలమాల కడుతూనే అడిగింది అక్క అంజలి.

అతనికీ తడబాటుగానే ఉంది.

“అది...అది...”

“ఏరా...ఒక కొబ్బరికాయ, రెండు అరిటిపండ్లు...అంతే కదా నని తీసుకోకుండానే వచ్చాశావా?”......తల్లే కొడుకు తప్పించుకోవటానికి దారి చూపింది.

“ఆ...అవునమ్మా...?”-- అతనూ దాన్ని బాగా వాడుకున్నాడు.

“ఇతనే మీ అబ్బాయా?” అంటూ చుట్టం ప్రారంభించాడు.

“అవునండీ...నా కొడుకు. పేరు సునీల్! ‘ఎం.ఎస్.సీ’ --చదివి మంచి ఉద్యోగంలో ఉన్నాడు. నెలకి అరవై వేలు జీతం...”

బంధువు శేఖర్ కళ్ళు పెద్దవి చేసుకుని చూసేసి, “సుజాతకి తగిన వరుడే...” అన్నారు.

సునీల్ గుండె గుభేలు మంది.

“ఎవరమ్మా అది సుజాత?”--వేగంగా అడిగాడు. 

“చెప్తా నాయనా...నువ్వెళ్ళి కాళ్ళూ, చేతులూ కడుక్కుని వేరే దుస్తులు మార్చుకురా. అవును, ఈ రోజు నువ్వు ఆఫీసుకు వెళ్ళాలి కదా...?”

“హాఫ్ డే ‘లీవు’ పెట్టేనమ్మా. మధ్యాహ్నం వెడితే చాలు”

“చాలా మంచిదైంది...నీ పెళ్ళి విషయమే మాట్లాడుతున్నాము”

“పెళ్లా...నాకా?”

“అవును...అదేంటి అలా అడుగుతున్నావు?”

“అమ్మా...అక్క...”

“అక్కయ్యకు కూడా పెళ్ళే...”

“ఏమిటమ్మా చెబుతున్నావ్?”....కన్ ఫ్యూజన్ తో అడిగాడు సునీల్.

“నువ్వెళ్ళి మొదట మొహం,కాళ్ళూ చేతులూ కడుక్కుని రా...వివరంగా చెబుతాను. ఇన్ని రోజులు నేను చేసిన పూజలూ, పునస్కారాలూ వృథా అవలేదు”

తల్లి సరోజ బలమైన గాలము వేసింది.

“అమ్మా! ఏంటమ్మా చెబుతున్నావు...?”

“మొదట వెళ్ళి డ్రస్ అయినా మార్చుకురారా...” ఆమె లోపలవైపుకు చై చూపింది.

అతనూ ఆందోళనతో హడావిడిగా లోపలకు వెళ్ళి ఐదు నిమిషాలాగి వచ్చాడు.

“ఇలా కూర్చో...”

“అమ్మా! చెప్పమ్మా...”

“అరే...కూర్చోండి తమ్ముడూ! మొదట నేనెవరో చెప్తాను. మీ అమ్మ సరోజకి నేను అత్త కొడుకు అవుతాను. పేరు శేఖర్! సరోజ ఒకవిధంగా నాకు మేనమామ కూతురు వరసే!” బంధువు హాస్యంగా మాట్లాడుతున్నట్టు సుత్తి వేశాడు.

“మీరు కొంచం తిన్నగా విషయానికి వస్తారా?”

“దానికేం...వస్తే పోతుంది. కుటుంబ రావ్  మావయ్య కుటుంబం గురించి వినే ఉంటావనుకుంటా?”

“దానికేమిటిప్పుడు?”

“ఏమిటి తమ్ముడూ...దానికేంటి ఇప్పుడు అని సర్వసాధారణంగా అడిగాశారు...ఎంత పెద్ద కోటీశ్వర కుటుంబం అది....?”

“శేఖరం! నువ్వుండు. నేను మాట్లాడు కుంటాను. సునీల్... కుటుంబ రావ్ మావయ్యకు  ఇద్దరు భార్యలూ, రెండు కుటుంబాలూ వేరు వేరుగా ఉండటం అందరికీ తెలుసు. ఇందులో కుటుంబ రావ్ మావయ్యకు చుట్టరికంతో పద్దతిగా చేసుకున్న భార్య పార్వతి అమ్మగారికి ఇద్దరు పిల్లలు. ఒక అమ్మాయి, ఒక అబ్బాయి”      

“అమ్మా! ఎందుకమ్మా ఇలా పిండి రుబ్బినట్టు మాట్లాడుతున్నావు? పార్వతి అమ్మగారికి ఇద్దరు పిల్లలొ--ఇరవైమంది పిల్లలో ఉండనీ. ఇవన్నీ నేను తెలుసుకుని ఏం చెయ్య బోతాను?”

“పిచ్చోడా! నేనేమీ నీ దగ్గర హరికథ చెప్పటం లేదు. పార్వతి అమ్మగారి ఇద్దరి పిల్లలూనే నాకు కోడలు, అల్లుడుగా రాబోతారు. అందుకనే ఆ కుటుంబం గురించి చెబుతున్నాను”

“అమ్మా...”

“ఏమిట్రా అమ్మా...? పార్వతి అమ్మగారి కొడుకు నీలాగానే చేతి నిండుగా సంపాదిస్తున్నాడు. అది కాకుండా అతనికి కోట్ల లెక్కలో ఆస్తి ఉంది...నీ అక్కయ్యను పెళ్ళి చేసుకోవటానికి ఒప్పుకున్నాడు...”

“చాలా సంతోషం. నాకు ఎందుకిప్పుడు పెళ్ళి?”

“అది సరే...ఇక్కడ నీ అక్క ‘పోలియో’ వలన కాలు పోగొట్టుకుని ఉన్నట్టే...అక్కడ పార్వతి అమ్మగారి కూతురుకూ ‘పోలియో’ నాయనా...”

తల్లి ఎక్కడికి రాబోతోందనేది సునీల్ కు అర్ధమయ్యింది.

“భయపడొద్దు...నీ అక్కయ్యలాగానే కాలు మాత్రమే పనిచేయటం లేదు. అంతే తప్ప అన్ని పనులూ చూస్తుంది. నీకు ఈడుగా డిగ్రీ అదీ పూర్తి చేసింది. చూడటానికి కూడా ఎర్రగా-అందంగా, లక్షణంగా ఉంటుంది”

“అమ్మా...”

“ఏమిట్రా...ఎదురు-బొదురు సంబంధాలు అన్ని చోట్లా జరిగేదే. అందులోనూ వికలాంగులకు ఇదేనయ్యా ఒకటే దారి”

“లేదమ్మా...నాకు ఇప్పుడు పెళ్ళి వద్దమ్మా”

“ఎందుకురా అలా చెబుతున్నావు...? ఒకే సమయంలో మీరిద్దరూ సంసార జీవితంలోకి అడుగుపెట్టబోతారని అనుకుని నేను ఎంత సంతోషంగా ఉన్నానో తెలుసా?”

“లేదమ్మా...అక్కయ్యకు మొదట పెళ్ళి జరగనీ...”

“ఈ పెళ్ళి ఏర్పాటే పరస్పరం రెండు పక్కల సమస్య తీరుతుందనే కదా”

“లేదమ్మా...ఇలా వ్యాపారంలాగా పెళ్ళి చేసుకోవటం నాకు నచ్చలేదమ్మా...”

“ఈ మాట అనాల్సింది పార్వతి కొడుకురా. నీ కంటే చదువులోనూ, సంపాదనలోనూ, అందంలోనూ,ఆస్తిలోనూ వందరెట్లు ఎక్కువ. అతను ‘ఊ’ అంటే అతన్ని ఎగరేసుకుని వెళ్లటానికి ఊర్లోని అస్తిపరులందరూ ఎదురు చూస్తున్నారు. అయినా వికలాంగురాలైన చెల్లి మీద ప్రేమతో, చెల్లికి ఒక సంబంధం వచ్చిందని, ఈ సంబంధం వదిలితే వేరే మంచి సంబంధం రాదని నీ చెల్లెల్ను పెళ్ళి చేసుకోవటానికి ఒప్పుకున్నాడురా”

“లేదమ్మా...నేను ఇప్పుడు పెళ్ళి చేసుకోను” సునీల్ కొంచం కోపంతో అన్నాడు.

పూలమాల కడుతున్న అంజలి గబుక్కున అతన్ని తలెత్తి చూసింది. ఆమె చూసిన చూపులకు అర్ధం అతనికి తెలిసింది.

“రేయ్ సునీల్! నువ్వు నా మాటలు వింటావనే నమ్మకంతో పార్వతి అమ్మగారు నాతో ఫోనులో మాట్లాడినప్పుడు ‘ఈ పెళ్ళి అతి త్వరలో మంచిగా జరుగుతుంది’ అని చెప్పేశానురా. నీ అక్కయ్య కోసమైనా నువ్వు ఇది ఒప్పుకోరా...” 

“అది కాదమ్మా...నాకు ఇంకోలాగా చాలా ప్లాన్స్ ఉన్నాయమ్మా...”

“పనికిరాని ప్లాన్. అంజలికి ఒక మంచి వరుడు స్వయంగా వెతుక్కుంటూ వచ్చింది. బాధ్యత గల ఒక తమ్ముడిగా ‘సరే’ అని చెప్పకుండా...ఏమిట్రా వేరేలాగా ప్లాను అని ఏదో చెబుతున్నావు...ఏమిట్రా అంత గొప్ప ప్లాను?”

“అమ్మా! అదొచ్చి...”

“సరోజా! నాకు అర్ధమైపోయింది. నీ కొడుక్కి ఒక వికలాంగ అమ్మాయిని పెళ్ళి చేసుకోవటానికి ఇష్టం లేదు...అంతే కదబ్బాయ్?”-- శేఖర్ మధ్యలో పానకంలో పుడకలా ముక్కు దూర్చాడు.

“మీరు ఎలాగైనా తీసుకోండి...నన్ను ఇప్పుడు పెళ్ళి చేసుకోమని ఒత్తిడి చేయకండి. అంతే చెప్పగలను” -- గబుక్కున మాట్లాడేసి, అంతకు మించి అక్కడ నిలబడటానికి ఇష్టం లేని వాడిగా వెళ్ళిపోయాడు సునీల్.

సరోజ మొహాన అతను గుచ్చేసి వెళుతున్నట్టు ఉన్నది. అంజలి కళ్ళల్లో నీరు పొంగుకురావటం మొదలుపెట్టింది. శేఖరేమో  గొణగడం మొదలుపెట్టాడు.

“సరోజా! నీ కొడుకు నువ్వు గీసిన గీతను దాటడు -- అదీ ఇదీ అని గొప్పగా చెప్పావు...ఇప్పుడేమిట్రా అంటే మాట్లాడే అవకాశం కూడా  ఇవ్వకుండా వెళ్ళిపోయాడు. పార్వతి అమ్మగారు అడిగితే నేనేం చెప్పను”--- శేఖర్ అడిగాడు.

“ఈ పెళ్ళి జరుగుతుంది. నువ్వెళ్ళి ముహూర్తాలకు తారీఖులు చూడమని చెప్పు”

“నీ కొడుకును ఒత్తిడి చేసి ఒప్పుకోనిస్తావా?”

“నాకు వేరే దారేముంది...?”

“చూసి సరోజా...నీ ఒత్తిడి కోసం తాళి కట్టేసి, రేపే నీ కొడుకు తన ఆశకని ఎవత్తినైనా ఈడ్చుకొచ్చి నిలబడబోతాడు...”

“అలాగంతా జరగదు. అనవసరంగా ఊహించుకోకు. నువ్వెళ్ళు. మాకు సమ్మతమే నని చెప్పు. నా కొడుకును ఎలా ఒప్పించాలో నాకు బాగా తెలుసు” -- ఖచ్చితంగా చెప్పింది సరోజ.

అంజలి మాత్రం ఏడుస్తూనే ఉన్నది.

**********************************************PART-9********************************************

స్కూల్లో ఆటల పీరియడ్. పిల్లలకు ఎక్కువగా నచ్చిన క్లాసు. ఆటల గ్రౌండే పిల్లల అరుపులతో గోలగోలగా ఉంది. దర్షిణి కూడా తన సహ విధ్యార్ధినిలతో పరుగులెత్తి ఆడుతోంది.

అప్పుడే ఆ విపరీతం జరిగింది.

ఆడుకుంటున్న దర్షిణికి హఠాత్తుగా ఫిట్స్ లాగా ఒక విపరీతం మొదలైయ్యింది. సడన్ గా నేల మీద పడిపోయి కాళ్ళూ-చేతులూ రెండింటినీ కొట్టుకోవటం మొదలుపెట్టింది.

పిల్లలందరూ దర్షిణి చుట్టూ గుమికూడారు. దాన్ని నందిని కూడా గమనించి పరిగెత్తింది. ఇంతలో నోటి నుండి నురుగు రావటం మొదలు పెట్టింది.

పరిగెత్తుకుని వెళ్ళి వెతికి వెతికి ఒక ఇనుప ముక్కను తీసుకు వచ్చి దర్షిణి చేతుల్లో పెట్టింది. దర్షిణి లేచేంతవరకు నందిని గుండె వేగంగా కొట్టుకుంది.

హఠాత్తుగా కింద పడటంతో అక్కడక్కడ చిన్న చిన్న గాయాలు ఏర్పడ్డాయి.

“దర్షిణీ...నీకు ఫిట్స్ వ్యాధి ఉందా?” -- అని ఆ గాయాలకు అంటుకున్న మట్టిని తుడుస్తూ అడిగింది నందిని.

“అలాగంటే ఏమిటి టీచర్?”

“ఇప్పుడు నీకు వచ్చిందే, దాని పేరే ఫిట్స్...”

“నాకు ఇలా ఇంతకు ముందెన్నడూ రాలేదు టీచర్...”

“భగవంతుడా! ఇదే మొదటి సారా?” -- నందిని దగ్గర పెద్ద నిట్టూర్పుతో కలిసి పెద్దగా జాలి బయటపడింది. దర్షిణిని క్లాసులో కూర్చోబెట్టి, ప్రిన్సిపల్ రూముకు వెళ్ళింది.

అక్కడ దర్షిణికి ఏర్పడిన విపరీతం గురించి చెప్పింది.

“సరే, ఏం చేద్దాం...నువ్వే చెప్పు...” అన్నది ప్రిన్సిపల్.

“నేను చెప్పటానికి ఏముంది మ్యాడం? ఇదే మొదటి సారి. జాగ్రత్తగా ట్రీట్మెంట్ ఇప్పిస్తే వ్యాధి గుణమవుతుందనేది నా అభిప్రాయం”

“ట్రీట్మెంట్ చేయించటానికి మనమెవరం...? దర్షిణి తల్లి-తండ్రులే ఆ ప్రయత్నం చేయాలి”

“సారీ మ్యాడం... దర్షిణి ఒక ఆదరణ కోసం తల్లడిల్లుతున్న పిల్ల. ఆ పిల్లకు తల్లి లేదు. తండ్రి మాత్రమే”

“ఓ...అలాగా? ఆమె తండ్రి దగ్గర ఈ  ఫిట్స్ గురించి చెప్పి ట్రీట్మెంటుకు ఏర్పాటు చేయమని చెప్పు. మనం ఇంతకంటే ఏం చేయగలం?...తరువాత, ఇంకోసారి స్కూల్లో చదువుకోవటానికి వచ్చిన చోట ఆ పిల్లకు ఫిట్స్ వస్తే...నేను చెబుతున్నానని తప్పుగా అనుకోకు...‘ట్రాన్స్ ఫర్’ సర్టిఫికేట్ ఇచ్చి స్కూల్ నుండే పంపించేస్తాను. ఎందుకంటే...ఇది ఒక రిస్క్ అయిన వ్యాధి. దాని దగ్గర మనం దొరికిపోకూడదు”

ప్రిన్సిపల్ మెల్లగానే మాట్లాడింది. కానీ, అది నందినికి మనసులో నొప్పి తెప్పించింది.

“దర్షిణి చాలా తెలివిగల పిల్ల మ్యాడం...”

“దానికి మనం ఏం చేయగలం?”

“లేదు...ఈ ఫిట్స్ విషయాన్ని దయచేసి పెద్దది చేయకండి మ్యాడం”

“అర్ధం చేసుకోకుండా మాట్లాడకు! దర్షిణిలాగా ఫిట్స్ వచ్చే వాళ్ళను చాలా జాగ్రత్తగా చూసుకోవాలి. ఆ పిల్లతో ఎప్పుడూ ఒకరు తోడుగా ఉండాలి. ఆ పిల్లను ఒంటరిగా వదిలేసి ఎక్కడికన్నా వెళ్ళటం, వదిలిపెట్టటమో అనుమతించ కూడదు.....ఆ పిల్లకు ఇప్పుడు కావలసింది చదువు కాదు. చికిత్స. చదువును వచ్చే సంవత్సరం కూడా చదువుకోవచ్చు”

“అలాగంటే...?”

“వాళ్ళ నాన్నను మొదట చికిత్సకు ఏర్పాటు చేయమని చెప్పు. ఒక నెల రోజులు కూడా ‘లీవు’ పెట్టుకోనీ. కానీ డాక్టర్ సర్టిఫికేట్ లేకుండా తిరిగి స్కూల్లో చేర్చుకోను”  

ఖచ్చితంగా మాట్లాడిన ప్రిన్సిపల్ దగ్గర నుండి బయటకు వచ్చిన నందినికి జీవితమనేది క్షణ క్షణానికీ, విధ విధంగా మారే ఆశ్చర్యం అనేది మెల్లగా అర్ధమవటం మొదలుపెట్టింది.

‘పూర్తిగా ఇరవైనాలుగు గంటలు కూడా అవలేదు. అందులో సునీల్ తో గడిపిన ఉత్సాహం, హాస్టల్ వార్డన్ దగ్గర అనుభవించిన కఠినత్వం, బస్ స్టాండులో యువకులతో అవస్త, ఇప్పుడు జరుగుతున్న దర్షిణి కి సంబంధించిన విషయం’

ఆలొచిస్తూనే క్లాస్ రూములోకి వచ్చింది. లంచ్ బాక్స్ వచ్చింది. మీనాక్షమ్మ, దర్షిణి చేతులకు ఏర్పడిన గాయాలను చూసి ఆందోళన చెందింది.

“ఏమిట్రా నాన్నా, ఇలా కింద పడి దెబ్బలు తగిలే లాగానా ఆడుకుంటావు...? మీ నాన్న చూస్తే బెదిరిపోతాడే...!”

నందిని ఆమె దగ్గర విచారించటం మొదలు పెట్టింది.

“మీరు...?”

“మీనాక్షమ్మ. దర్షిణి ఇంట్లో వంట మనిషిని”

“ఓ! అవునా, ఎన్ని సంవత్సరాలుగా పనిచేస్తున్నావు?”

“ఒక సంవత్సరం నుండే నండి. ఎందుకు అడుగుతున్నారు?”

“లేదూ, దర్షిణికి ఏర్పడింది మామూలు గాయాలు కాదు...”

“ఏంటమ్మా చెబుతున్నారు?”

“అవును. దర్షిణికి  హఠాత్తుగా ఫిట్స్ వచ్చినై...”

“అలాగంటే?”

“కిందపడి కాళ్ళూ చేతులూ కొట్టుకోవటం”

“ఏమిటీ...మూర్చ రోగమా?”

“అవును... దర్షిణి దగ్గర అడిగితే ఇలా రావటం ఇదే మొదటిసారి అంటోంది. మీకేమైనా దీని గురించి ఏదైనా తెలుసా?”

“ఏమిటమ్మా చెబుతున్నారు... దర్షిణికి ఒక కొత్తగా పూసిన పువ్వు లాంటి పిల్ల. దానికి మూర్చ రోగమా?”

“అవును. రేపట్నుంచి తను స్కూలుకు రావద్దు. స్కూల్లో ఒక నెల రోజులు ‘మెడికల్ లీవు’ ఇవ్వటానికి ఒప్పుకున్నారు. వాళ్ళ నాన్న దగ్గర చెప్పి, మంచి డాక్టర్ దగ్గర చూపించమను. అది మాత్రమే కాదు... దర్షిణి తో ఎప్పుడూ ఎవరో ఒకరు ఉండటం మంచిది”

నందిని చెప్పను చెప్పను మీనాక్షమ్మకు గుండె పిండుతున్నట్టు అనిపించింది.

“టీచరమ్మా! దర్షిణి ఇప్పటికే తల్లి లేని ఒక పిల్ల. దర్షిణి వాళ్ల నాన్న మళ్ళీ పెళ్ళి చేసుకోవటం ద్రోహం అని అనుకుంటున్నారు. ఈ పిల్ల కూడా ఒకత్తిగా నానా కష్టాలూ పడుతోంది. ఎలాగమ్మా ఒకరు ఎప్పుడూ తోడుగా ఉండగలరు?” 

“ఏం మీరు ఉండవచ్చుగా?”

“అది సరే. నేను వంట మనిషినమ్మా. కుటుంబం, పిల్లలూ ఉన్నారు. ఈ ఇల్లు ఒకటి మాత్రమే కాదు, నాలుగు ఇళ్ళు. అందరిళ్ళల్లోనూ పని చేస్తేనే నా కుటుంబం బండి వెళ్తుంది”

“సరే, దర్షిణి తండ్రి ఫోన్ నెంబర్ మీ దగ్గరుందా?”

“ఉందమ్మా...ఇస్తాను”

“నేను ఆయనకు ఫోను చేసి అన్ని విషయాలూ చెబుతాను”

“మొదట ఆ పని చేయండమ్మా. దీనికంతటికీ ఒకటే పరిష్కారం. ఆయన మళ్ళీ పెళ్ళి చేసుకోవటమే. నిన్న కూడా ఆయన మావయ్య, తన కూతుర్ని పెళ్ళి చేసుకోమని బ్రతిమిలాడారు. ఈయన కుదరదంటే కుదరదని చెప్పి వాళ్ళ మావయ్యను తిప్పి పంపంచాశారు”

“చనిపోయిన భార్యపైన ఆయనకు అంత ప్రేమా”

“ప్రేమించి పెళ్ళి చేసుకున్న ఆయన కదా...ప్రేమ మాత్రమే కాదు, అంత కంటే ఎక్కువగా ఆమె మీద అభిమానం ఉంది”

“ఓ!”--అంగీకరించేటప్పుడే, నందినికి సునీల్ జ్ఞాపకాలే వచ్చినై. ‘తన వరకు సునీల్ కూడా ఇలాగే తన మీద ప్రేమ, అభిమానం పెట్టుకోనుంటాడా?’

అలాగే అతని ఆలొచనలతో మునిగిపోవటం మొదలు పెట్టింది.

“ఏమ్మా, అలాగే వేరే ఏదో జ్ఞాపకాలకు వెళ్ళి పోయినట్లు ఉన్నారు?”

“అవును. సరే, అది వదలండి. దర్షిణి కోసం నేనేం చేయగలనో అని ఆలొచిస్తాను...” ఒక నిర్ణయంతో మాట్లాడింది.

“ఏదైనా చేయండమ్మా. చదువును మాత్రం మధ్యలోనే ఆపేయకండి. నాకు తెలిసి దర్షిణి లాగా చదివే ఒక అమ్మాయిని చూడలేదు. ఇది వ్యాధి అని చెప్పి, ఆ పిల్లను ఇంట్లో ఒంటరిగా వదిలేస్తే...అది తలుచుకునే ఈ పిల్ల చచ్చిపోతుంది”  

మీనాక్షమ్మ టీచర్ను భయపెట్టి వెనుతిరిగింది. దర్షిణి కూడా మిగిలిన సహ విద్యార్దులతో కలిసి భోజనం చేసి వచ్చింది.

గాయం తగిలిన చోట్ల కందిపోయున్నాయి. చూడటానికే పాపంగా ఉంది.

క్లాసులోకి వెళ్ళి కూర్చోమని చెప్పి, తన సెల్ ఫోన్ తీసుకుని ముకుంద రావ్ నెంబరుకు ఫోన్ చేసింది. ‘స్విచ్ ఆఫ్’ అనే సమాధానం వచ్చింది.

‘సరే, తరువాత చేద్దాం’ అని అనుకున్నప్పుడు, ఆమెను సునీల్ పిలవటం మొదలు పెట్టాడు.

అతని పేరు స్క్రీన్ మీద కనబడిన వెంటనే , ఆమెలో కొత్త ఉత్సాహం.

“సునీల్...జాగ్రత్తగా ఇంటికెళ్ళి జేరేవా?”

“ఊ”

“ఇప్పుడు ఎక్కడ్నుంచి మాట్లాడుతున్నావు...ఆఫీసు నుంచేగా?”

“ఆ...అవును”

“ఏమిటీ టెలిగ్రాం బాషలో మాట్లాడుతున్నావు. ప్రొద్దున్నే వెళ్ళి జేరి మధ్యాహ్నం ఫోన్  చేస్తున్నావు...అంత బిజీనా నువ్వు”

“ఆ...అవును”

“చాలు సునీల్...నాలుగు మాటలు మాట్లాడు”

“ఏం మాట్లాడను నందిని...మనసే బాగుండలేదు...!”

“ఏం...ఏమైంది?”

“అది...అది..?”

“ఓ! నిన్న నేను నీ దగ్గర స్ట్రిక్టుగా మాట్లాడింది నీకు బాధగా ఉందా...?”

“ఆ...అవును”

“సునీల్...ఇప్పుడు కూడా కొంచం సేపటి క్రింద నిన్నే తలుచుకున్నాను. నా క్లాసులో దర్షిణి అని ఒక అమ్మాయి ఉంది. మనలాగా ఒక ప్రేమ జంటకు పుట్టిన బిడ్డ. కానీ, ఇప్పుడు ఆ పిల్ల తల్లి ప్రాణాలతో లేదు...”

“భగవంతుడా...”

“పాపంగా ఉంది కదా...అదే సమయం ఈ దర్షిణికి ‘ఫిట్స్’ వేరే వచ్చింది. దీన్ని చూసుకోవటానికి ఖచ్చితంగా ఒకరు ఎప్పుడూ ఆ పిల్లకు తోడుగా ఉండాలి...”

“నువ్వు చూసుకోబోతావా నందిని...?”

“మూర్ఖుడిలా మాట్లాడకు! నేనెలా చూసుకోగలను...? దర్షిణికి అమ్మ స్థానంలో ఒకత్తి కావాలి. కానీ, ఆ పిల్ల తండ్రి తన మనసు దర్షిణి అమ్మ తప్ప ఎవరినీ ఆలొచించటానికి రెడీగా లేదని చెబుతున్నాడట....”

“నిజంగానా?”

“వచ్చి చూడు...నేను చెప్పేది ఎంత నిజమో తెలుస్తుంది. దర్షిణి తండ్రి స్థానంలోనే నేను నిన్ను ఉంచి, ఒక్క నిమిషం ఊహించుకుని చూశాను...నువ్వు కూడా ఆమె తండ్రి లాగానే నన్ను తప్ప  ఎవర్నీ ఆలొచించవుగా?”

నందిని ప్రశ్న సునీల్ ను తడబడేటట్టు చేసింది.

“అ...అవును నందిని...”

“అదెందుకు తడబడుతూ చెబుతున్నావు? గట్టిగా, ఖచ్చితంగా చెప్పు సునీల్...”

“ష్యూర్...ష్యూర్...”

“లేదు...ష్యూర్, ష్యూర్ అంటూ నువ్వు చెప్పేదాంట్లో ప్రాణమే లేదు. ఏమైంది నీకు...? బై ద బై సునీల్, నిన్న ‘హాస్టల్’ లోపలకు పంపము అని చెప్పారు”

“తరువాత...?”

“తరువాత అంటూ ఏమిటి సాధారణంగా అడుగుతున్నావు...! వార్డన్ తో ఒకటే గొడవ. మా వార్డన్ కు మన ప్రేమ గురించి తెలిసిపోయింది...”

“ఎలా నందిని?”

“సినిమా హాలులో మనల్ని ఎవరైనా చూసుంటారు. వాళ్ళు వెలిగించి ఉంటారు”

“సరే, నువ్వేం చెప్పావు?”

“నేనేం చెబుతాను? ప్రేమించటం నా వ్యక్తిగత విషయమని వాళ్ళకు తెలియదా ఏమిటి? కానీ, వార్డన్ చెప్పిన ఒక విషయం మాత్రం నన్ను ఆలొచింప చేసింది”

“అలా ఏం చెప్పింది...?”

“రేపే నువ్వు నీ ప్రేమికుడి వలన గర్భవతి అయ్యి...ప్రేమ ఓటమి ఏర్పడి, దాంతో నీకు  జీవితం మీద విరక్తి ఏర్పడి, హాస్టల్ రూములో నువ్వు ఆత్మహత్య చేసుకుంటే మా పేరు కదా చెడిపోతుంది అని అడిగింది”

నందిని మాటలు అవతలవైపు వింటున్న సునీల్ ను నోరెళ్ళబెట్టేట్టు చేసింది.

“ఏమిటి సునీల్...నేను మాట్లాడేది మీ చెవిలో పడుతోందా?”

“ఊ...”

“ఏమిటి....షాకయ్యావా?”

“అ...అవును నందిని! ఇలా కూడానా ఊహించుకుంటారు?”

“వెరి గుడ్! దీన్ని నువ్వు ఊహించుకోవటం అని చెప్పినందుకు నేను సంతోషిస్తున్నాను. అప్పుడు నేను నా మనసులో ఏమనుకుంటున్నానో తెలుసా?”

“ఏమనుకున్నావు?”

“ఈవిడ ముందే మనిద్దరం పెళ్ళి చేసుకుని, మంచి దంపతులుగా జీవించి చూపాలి అని నిర్ణయించుకున్నా”

“ఓహో...”

“ఏమిటి కథ వింటున్నావా...ఓహో అంటున్నావు. ‘శభాష్! బాగా చెప్పావు’ అని నన్ను మెచ్చుకోకుండా, ఓహో అంటూ లాగుతున్నావు...?”

“లేదు నందిని...నువ్వు కరెక్టుగానే చెప్పావు...”

“లేదు సునీల్! నిన్ను నాకు బాగా తెలుసు. నువ్వెలా మాట్లాడతావు...అందులో ఎంత ఉత్సాహం ఉంటుంది అనేది నాకు బాగా తెలుసు. ఈ రోజు నీ స్వరంలో ప్రాణమే లేదు...అడిగితే ప్రయాణ బడలిక అంటున్నావు.

---రాత్రి పన్నెండింటికి నిద్ర మత్తులో కూడా నా గొంతు వింటేనే ఆనందపడతావే. ఈ రోజు నువ్వు కొంచం కూడా సరిగ్గా లేవు. ‘సం తింగ్ రాంగ్’… అవును మీ ఇంట్లో ఏదైనా సమస్యా?”

“చ చ...అదంతా ఏమీ లేదు...”

“నిజంగానా?”

“నిజంగానే నందిని”

“సరేరా...నేను నిన్ను నమ్ముతున్నాను. లంచ్ టైము అయిపోవచ్చింది. నేను తరువాత మాట్లాడతాను”

---అంటూ ఫోన్ కట్ చేసింది. క్లాసు రూముకు వచ్చినప్పుడు స్టూడెంట్స్ వెయిట్ చేస్తున్నారు.

దర్షిణి నీరసించి పోయి బెంచి మీద వాలి పడుకోనుంది. చూడటానికే పాపం అనిపించింది. మీనాక్షమ్మ ఇచ్చిన ఫోన్ నెంబర్ కు డయల్ చేసి ముకుంద రావ్ తో అప్పుడే మాట్లాడటం మంచిదని అనిపించింది.

అందుకోసం ముకుంద రావ్ ను కాంటాక్ట్ చేసింది. కానీ, ఆయన ఫోను ‘స్విచ్ ఆఫ్’ అనే వస్తోంది. ఆఫీసుల్లో ఉండేటప్పుడు చాలా మంది ఇలా సెల్ ఫోన్ ని ఆఫ్ చేసుండటం జరుగుతుంది.

‘సరే, తరువాత ప్రయత్నిద్దాం’ అనుకుని పాఠం చెప్పటం మొదలు పెట్టింది.

**********************************************PART-10*******************************************

సాయంత్రం స్కూల్ ముగిసింది. దర్షిణి ఇంటికి వెళ్ళటానికి తయారయ్యింది. కానీ, ఫిట్స్ వచ్చినప్పుడు దెబ్బలు తగిలిన చోట ఎర్రగా ఎరుపు రావటంతో, పుస్తకాల మూటను ఎలా తగిలించుకోవాలో అర్ధం కాలేదు. చూడటానికి బాగా నీరసంగా కనబడింది. దర్షిణి ను ఒకత్తిగా, ఒంటరిగా పంపటం మంచిదిగా అనిపించటం లేదు.

“ఎలా దర్షిణి నువ్వు ఇంటికి వెళతావు?”

“ఆటో పుచ్చుకుని వెళ్తాను టీచర్...”

“ప్రొద్దున నాన్నతో వచ్చావే?”

“ప్రొద్దున మాత్రం నాన్న తీసుకువచ్చి వదిలిపెడతారు”

“సరే, ఇప్పుడు నువ్వు ఆటోలో వెళ్ళగలవా?”

“వెళ్ళగలను టీచర్..." అన్న దర్షిణిని, వెయిట్ చేసి ఆటోలో ఎక్కించటానికి వెళ్ళింది. ఆటో స్టూడెంట్స్ తో నిండిపోయుంది.

ఒక ఆటోలో ఇంతమంది స్టూడెంట్సా!

‘ఆటో డ్రైవర్ సేవ చేస్తున్నాడా...లేక చిత్రవధ చేసున్నాడా’' అనే ప్రశ్న, కోపంతో కలిసి వచ్చింది నందినికి.

“ఇలాగా పిల్లలను ఎక్కించుకుని లోపలకు తోస్తావా?”

“ఏం చేయను టీచర్? పెట్రోల్ అమ్మే ధరకి గిట్టుబాటు కావాల కదా?”

“మీటర్ వేసి నడిపితే బాగా గిట్టుబాటు అవుతుంది. ఆటో అనేది అప్పుడు ప్రజలకు సులువుగా దొరికే మొదటి వాహనం అవుతుంది. అలా చేయకూడదని ప్రణాలిక వేసుకుని చాలా మంది ఆటోవాళ్ళు తిరుగుతున్నప్పుడు, మిమ్మల్నంతా ఎలా బాగుపరచగలం?”

“చాలు టీచర్...ఈ ఆటో ఉద్యోగం చేసి చూడండి! అప్పుడు తెలుస్తుంది మా కష్టాలు”

“అది సరి, సరిగ్గా న్యాయంగా నడుచుకోమని చెబితే, వెంటనే చేసి చూడండా...సరేనయ్యా, నేను నీ దారికే వస్తానయ్యా. ఇక్కడ్నుంచి చివరి స్టూడెంట్ ను దింపేవరకు నువ్వు ఎన్ని కిలో మీటర్ల దూరం ఆటో నడుపుతావు...?”

“ఒక పది కిలోమీటర్లు పెట్టుకోండి...”

“పెట్టుకోనా...సరే. ఇందులో పదహారు స్టూడెంట్స్ ఉన్నారు. వాళ్ళ దగ్గర ఒక్కొక్క స్టూడెంటుకూ ఎంత తీసుకుంటావు?”

“నెలకు ఐదు వందలు”

“అంటే శని, ఆదివారాలు లీవు పోనూ నెలకు ఇరవైరెండు రోజులు...అంతే కదా?”

“ఆ... పెట్టుకోండి”

“అంటే ఒక రోజుకు సరాసరి ఇరవై ఐదు రూపాయలు. అందులో ఒక ట్రిప్పుకు  పన్నెండున్నర. సరేనా...?”

“ఊ.వేయండి...లెక్క వేయండి...”

“పదహారు మందికి తలా ఒకరికి పన్నెండున్నర పెట్టుకుంటే దగ్గర దగ్గర ఆరువందల రూపాయలు...”

“సరే...పెట్టుకోండి”

“ఒక లిటర్ పెట్రోల్, తరువాత ఆయిల్ అన్నీ చేర్చి డెబ్బై ఐదు రూపాయలా?”

“సరిగ్గా చెప్పారు!”

“ఒక లిటర్ కు నీ ఆటో సుమారుగా ఇరవై కిలోమీటర్ల దూరం వెడుతుందా?”

“అంతే వెడుతుందండి”

“అంటే నీకు పెట్రోల్ ఖర్చు ముప్పై ఐదు రూపాయలే పడుతోంది...నీకు నూట అరవై  ఐదు రూపాయలు దొరుకుతున్నాయి. దానికొసం నువ్వు ఖర్చు పెట్టే సమయం మహా అయితే ఒక గంట...”

“ఏమిటి టీచర్ మీరు...ఇంత చెప్పిన మీరు బండి అద్దె...తరుగు, రిపేర్లు వదిలేశేరే”

“సరే, దానికంతా ఒక యాభై రూపాయలు పెట్టుకో. అప్పుడు కూడా నూట పదిహేను రూపాయలు ఒక గంటలో నీకు దొరుకుతోంది”

“రోజంతా అలా దొరకదు కదా టీచర్...?”

“అందువల్ల దొరికిన సమయంలో దోపిడి చేస్తారా?”

“మీ దగ్గర మాట్లడలేం టీచర్...నేను వస్తాను”

ఆటో అతను బండి స్టార్ట్ చేయటానికి ప్రయత్నించాడు. దర్షిణికి లోపల కూర్చోవటానికి చోటు లేదు. వేలాడుతూ వెళ్లాల్సిందే. ఫిట్స్ వచ్చిన ఒక చిన్న పిల్లను అలా పంపటం సరి అనిపించలేదు.

“దర్షిణి! నువ్వు దిగమ్మా...నేను నిన్ను తీసుకు వెళ్ళి దిగ బెడతాను...” అన్నది. దర్షిణినూ దిగిపోయింది.

మళ్ళీ ఇంకోసారి ముకుంద రావ్ సెల్ ఫోన్ కు ట్రై చేసింది. ఈ సారి ‘నాట్ రీచబుల్’  అని వచ్చింది.

“నాన్న దొరకలేదా టీచర్...”

“అవునమ్మా...సెల్ ఫోన్ లో ఇదొక చిక్కు! ఇదే మనకి ఫ్రెండు -- ఇదే మనకు శత్రువు. ఇప్పుడు మనవరకు శత్రువు. పరవాలేదు రా! నిన్ను ఇంట్లో దింపేసి, తరువాత నేను వెడతాను...” అని బాధ్యతగా దర్షిణిని తీసుకుని ఇంకొక ఆటోలో బయలుదేరింది.

ఆ ఆటో అతను ఒక మూడు కిలోమీటర్ల దూరానికి ఎనభై రూపాయలు అడిగాడు. బేరమాడితే ఒక పది రూపాయలు తగ్గిస్తాడేమో. దానికి అతనితో తీవ్రంగా వాదించాలి. కానీ, ఆ అన్యాయమైన రేటుకు వెళ్ళటం ఇష్టం లేదు. నడవటానికి భయపడటం వలనే కదా ఇలాంటి ఒక స్థితి?

కానీ, దర్షిణి ఆరొగ్య పరిస్థితి నిర్భందించింది. వేరే దారి లేక ఆటోలో ఎక్కి కూర్చుంది. డబ్బులు ఇచ్చేటప్పుడు, ఆ ఆటో డ్రైవర్ చాంబల్ వాలి నుండి తుపాకీతో, గుర్రం మీద ఎక్కి వచ్చి దిగిన బంధిపోటు లాగా కనబడ్డాడు.

‘సముద్రంలో ఉప్పు నీటికి మధ్య వంతెన కట్టటానికి ప్రభుత్వానికి వీలవుతుంది. అదేలాగా బట్ట బయలులో ర్యాకెట్లను పంపి ప్రపంచాన్ని చుట్టి వస్తోంది. కానీ, ఆటో వాళ్ళను మీటరు వేసి నడిపించలేక పోతోంది’

ఆమెకు కోపం కోపంగా వచ్చింది. దర్షిణి గమనిస్తూ ఉన్నది.

తాళం వేసున్న ఇంటి బయటున్న అరుగు మీద కూర్చుంది.

“తాళం చెవి లేదా దర్షిణి...?”

“నాన్న దగ్గరే ఉంది. ఆయన వచ్చేంత వరకు నేను ఇక్కడే కూర్చుంటాను...”

“అరెరే...మీ అమ్మగారు ప్రాణాలతో లేదు.  తాతయ్యా-అమ్మమ్మ అని నిన్ను చూసుకోవటానికి ఇంకెవరూ లేరా...” ఆమె ప్రశ్నకు సమాధానం చెప్పటానికి పక్కింటి ఆంటీయే వచ్చి నిలబడింది.

“ఇది ఎవరు దర్షిణి?”

“మా టీచర్...”

“టీచరమ్మనా...సరీపోయింది! నేను నిన్ను చూసుకోవటానికి మీ బంధువులేవరో వచ్చారేమోనని అనుకున్నా”

ఆ సమాధానం దర్షిణి మొహంలో మరింత శోఖ రేఖలను పెంచింది. అది నందిని కూడా గమనించింది.

“దర్షిణీ...నువ్వు బాధ పడకు. నేనూ నీ బంధువునే” అన్నది.

“ఏమిటోనమ్మా...మీరు చెప్పండి! ఈ చిన్న వయసులో అమ్మ లేకుండా వీధిలో నిలబడి ఈ పిల్ల ఇలానా కష్టపడాలి? ఆ పిల్ల తండ్రి ఇంకోక పెళ్ళి చేసుకుంటే తప్పేమిటి?

మేము ఎంతో చెప్పి చూశాము. ‘నా సంధ్య చోటుకు ఎవరూ రాలేరు’ అని చెబుతున్నారే తప్ప, ఈ చిన్న పిల్ల పడే కష్టాలను చూడటం లేదే...”---ఆ పక్కింటి ఆంటీ మాట్లాడిన దాంట్లో న్యాయం ఉంది. అది నందినిని ఆలొచింప చేసింది.

దాన్నీ మించి ముకుంద రావ్ భార్య మీద ఉంచుకున్న ప్రేమ ఆమెను స్థంభింప చేసింది. దాని కొసమే అతనికి షేక్ హ్యాండ్ ఇచ్చి అభినందించాలని అనుకున్నది.

“అవునమ్మా...ఏంటమ్మా మీరొచ్చారు? వీళ్ళ నాన్నను చూడాలా?”

“అవునండి... దర్షిణిని జాగ్రత్తగా తీసుకు వచ్చి వదిలి పెట్టాల్సిన నిర్భంధం...”

“ఎందుకని...రోజూ దర్షిణి ఒంటరిగానే వస్తుందే?”

“అదొచ్చీ...” -- నందినికి దర్షిణి యొక్క ఫిట్స్ వ్యాధి గురించి ఆ ఆంటీతో మాట్లాడటానికి  బిడియంగా ఉన్నది.

ఇలాంటి వ్యాధుల గురించి నలుగురుకి వినబడేటట్టు మాట్లాడనే కూడదు. అది వ్యాధికి గురైన వారిని ఎక్కువగా బాధిస్తుంది. ముఖ్యంగా పెళ్ళి వయసులో ఉన్న ఆడపిల్లకు ఇది శత్రువు. వాళ్ళను తీరం దాటించటమే కష్టమవుతుంది.

నందిని దగ్గర వివేకం ఉంది...బంద్ చేసింది. మౌనంగానే నిలబడింది.

కానీ, దర్షిణినే తన నోటితో వాగటం మొదలు పెట్టింది.

“ఆంటీ...ఈ రోజు నాకు సడన్ గా ఫిట్స్ వచ్చినై.నేను కింద పడిపోయాను. చూడండి...ఎన్ని గాయాలో!”

దర్షిణి గాయాలను చూపించగా, పక్కింటి ఆంటీకి అంటుకుంది నిప్పు.

“ఇదేం కష్టం రా బాబూ...ఒంటరిగా ఉంటున్న నీతో, తోడుగా నేనున్నానని వచ్చి అతుక్కుందా ఈ ఫిట్స్? ఇది చాలా డేంజర్ అయిన వ్యాధి! రోడ్లో నడుచుకుంటూ వెళ్ళేటప్పుడు, ఎదురు చూడకుండా ఫిట్స్ వచ్చేస్తే...రోడ్లో వెళ్తున్న లారీ-బస్సు కిందో పడి ప్రాణం కదా పోతుంది?" అంటూ ఆవిడ చావు వరకు వెళ్ళిపోయింది.

నందినికి  గుండె గుభేలు మంది.

“అమ్మా...అదంతా ఏమీ లేదు. దర్షిణికి ఫిట్స్ అంతా ఏమీ రాలేదు. కళ్ళు తిరిగి  పడిపోయింది. మంచి ఆహారం లేదు...వీక్ నేస్...” అని సమాధాన పరచాలని అనుకున్నది.

“కళ్ళు తిరిగి పడినందుకా ఇన్ని గాయాలు?"--ఆ ఆంటీ నమ్మినట్లు తెలియలేదు!

“అవునమ్మా...ఫిట్స్ వ్యాధే. వెళ్లండి. వెళ్ళి ఎవరి దగ్గర ఇది చెప్పి జాలిపడే లాగా నటించాలో నటించండి...ముందు ఇక్కడ్నుంచి వెళ్లండి”-- నందిని విసుగుతో కేకలు వేసింది.  

ఆ ఆంటీ దగ్గర ఒక తడబాటు.

“ఏంటమ్మా...నటన -- అదీ ఇదీ అంటూ ఏదో మాట్లాడారు?”

“లేకపోతే...ఒక చిన్న పిల్లను ఎదురుగా పెట్టుకుని మాట్లాడాల్సిన మాటలా ఇవి. తల్లి లేని పిల్లే అని జాలి పడే మీరే ఈ పిల్ల ఎదుట సరాసరి వీధి మహిళలాగా మాట్లాడితే నేనేం చేయను?”

నందిని యొక్క న్యాయమైన కోపం, ఆ ఆంటీ నోటిని నొక్కేసింది. మెల్లగా  వెనక్కి జరిగి తిరిగి వెళ్లటం ప్రారంభించింది. దర్షిణికేమో నందిని టీచర్ తన కోసం ఒక తల్లి కోడి లాగా గొడవచేయడం బాగా నచ్చింది.

“థ్యాంక్స్ టీచర్” అన్నది.

“ఎందుకమ్మా?”

“ఆ ఆంటీ ఎప్పుడూ ఇలాగే మాట్లాడుతుంది. మీ నాన్నకు ఎంత జీతం? మీ అమ్మ ఎలా చనిపోయంది? ఎందుకు నీ తాతయ్యా-అమ్మమ్మలు రావటం లేదు? ఇలా ప్రశ్నలుగా అడుగుతారు...”

“నువ్వు వాటికంతా ఏం సమాధానం చెబుతావు?”

“మా నాన్న దగ్గరే అడగండి అని చెబుతాను”

“అదే కరెక్ట్...భారత దేశంలో రోడ్డు రోడ్డుకూ ఇలాంటి వాళ్ళు నలుగురు ఉంటారు. మనమే జాగ్రత్తగా ఉండాలి”.

“టీచర్...టీచర్...”

“ఏంటమ్మా?”

“ఆ ఆంటీ చెప్పినట్టు నేను ఒంటరిగా రోడ్డు మీద వెళుతున్నప్పుడు, ఫిట్స్ వస్తుందా...? లారీ-బస్సు కింద పడి దెబ్బలు తగిలి చచ్చిపోతానా?”

నందినిని దర్షిణి ప్రశ్న చివుక్కున గిల్లింది.

“ఛఛ... అలాగంతా అవదురా! నీకు ఖచ్చితంగా ఇంకోసారి ఫిట్స్ అనేది రాదు. దానికి మాత్రలు ఉన్నాయి. వేసుకుంటే సరిపోతుంది”

ఆమె నమ్మకం తెప్పించేటట్టు మాట్లాడుతున్నప్పుడు, బైకులో ముకుంద రావ్ వచ్చి చేరాడు.

నందినిని చూసి ఆశ్చర్యపోయాడు. బైకును ఆపి, నిలబెట్టి, దర్షిణిని చూసి ఆందోళన చెందాడు.

“దర్షిణీ! ఏమిటి...వొళ్ళంతా గాయాలు?” అతని స్వరంలో ఆందోళన  తెలుస్తోంది.

“నేను దర్షిణీ యొక్క క్లాస్ టీచర్ను! పేరు నందిని. ప్రొద్దున కూడా చూశారే..!”

“అవునవును... దర్షిణికి ఎందువల్ల ఇలా గాయాలు?”

“లోపలకు వెళ్ళి మాట్లాడదామే...!”

నందిని, ఇంటి తలుపు వైపు చూసి మాట్లాడింది. అతనూ వేగంగా నడుచుకున్నాడు.

హాలులో ఉన్న సోఫాలో ఆమెను కూర్చోమని చెప్పి, దర్షిణిని ఒడిలో కూర్చోబెట్టుకుని....

“చెప్పండి... దర్షిణి ఆటలాడుకునేటప్పుడు స్లిప్ అయ్యి పడిపోయిందా?”

“అయ్యో! నాన్నా...అదంతా ఏమీ లేదు. నా దగ్గర అడగండి నేనే చెబుతాను...” దర్షిణి కొంచంగా జరిగి, అతని గడ్డాన్ని పుచ్చుకుని తన పక్కకు తిప్పుకుని చెప్పటం మొదలు పెట్టింది.

“నాన్నా! నాకు హఠాత్తుగా ఫిట్స్ వచ్చినై...ధబేలుమని పడిపోయా...”

దర్షిణి ఫిట్స్ అని చెప్పిన క్షణం -- ముకుంద రావ్ కు తల వెనుక గట్టిగా దెబ్బ తగిలినట్లు అనిపించింది. బెదిరిపోయి, కళ్ల నిండా నీళ్ళు నిండి బయటకు వచ్చినై.

“టీచర్! ఇది ఏం చెబుతోంది...ఇది చెప్పేది నిజమా టీచర్...?”   

నందిని ఆ ప్రశ్నకు సమాధానంగా జరిగినదంతా పూర్తిగా చెప్పింది.

ముకుంద రావ్ ఆటంబాంబు పరిశోధించబడ్డ ప్రదేశంలాగా అయిపోయున్నాడు. చాలాసేపటి వరకు మాట్లాడలేదు.

“వెంటనే మంచి డాక్టర్ దగ్గర చూపించండి. ఒక నెల రోజుల దాకా స్కూల్లో ‘లీవు’  ఇచ్చారు. మంచిగా వ్యాధి గుణమైపోతే, ఇక ఫిట్స్ రావనే ‘సర్టి ఫికేట్’ చాలా ముఖ్యం...”

నందిని చెబుతూ వెడుతుంటే... ముకుంద రావ్ మౌనంగా కూర్చుండిపోయాడు.

“దర్షిణికి ఇప్పుడు కావలసింది చదువుకంటే చికిత్స చేయించుకోవటం. ఆ తరువాత ఎప్పుడూ పక్కనే ఒక తోడు. ఒంటరి తనంలో మనసులో ఒత్తిడి ఏర్పడి -- అది నరాల మండలాన్ని తాకితే, దాని వలన కూడా ఫిట్స్ వచ్చుండచ్చు” నందిని తనకు అనిపించిన కారణాన్ని కూడా చెప్పి ముగించింది.

 మౌనంగా విన్నాడు ముకుంద రావ్.

“మీ ఫోనుకు చాలాసేపు ప్రయత్నించాను. పట్టుకోలేకపోయాను...”

“ఉండచ్చు. ఈ రోజు బ్యాంకులో చాలా సమస్యలు. సెల్ ఫోన్ ని ‘డ్రా’ లో పెట్టి తాళం వేశాను”

“సరే, నేను బయలుదేరతాను...”

“చాలా థ్యాంక్స్. మీ సహాయాన్ని ఎప్పుడూ మరిచిపోను”

“పరవాలేదు సార్... దర్షిణిని బాగా చూసుకోండి”

“సరే, ఇప్పుడు మీరు ఎక్కడికి వెళ్ళాలి”

“నేను హాస్టల్లో ఉంటున్నాను--హాస్టల్ కే వెళ్లాలి”

“ఎక్కడుంది హాస్టల్?”

“కంకిపాడు…”

“ఓ...ఒక ఐదు నిమిషాలు ఉండండి. కాళ్ళూ చేతులూ కడుక్కుని వస్తాను. మిమ్మల్ని నేనే హాస్టల్ దగ్గర  దిగబెడతాను”

“అయ్యో! అదేమీ వద్దు సార్...నేను వెళ్తాను”

“నో...నో...! నా కూతురి కోసం పనికట్టుకుని ఇంత దూరం వచ్చిన మీకు నేను ఇది కూడా చేయకపోతే ఎలా?”

“పరవాలేదు సార్”

“నో మిస్. నందిని...ఇక్కడ్నుంచి వెళ్ళటానికి గబుక్కున ఆటో దొరకదు. మైన్ రోడ్ దాకా వెళ్లాల్సి ఉంటుంది. హాస్టల్ అంటే ఎనిమిదింటికి అంతా వెళ్ళిపోవాలని రూల్స్ ఉంటుందే. ఇప్పుడు సమయం ఏడున్నర అయిపోయింది. ప్లీజ్...”

ముకుంద రావ్ ఆమెను ఒప్పించి, తాను దుస్తులు మార్చుకు రావడానికి వేగంగా లోపలకు వెళ్ళాడు.

దర్షిణి నవ్వింది.

**********************************************PART-11*******************************************

దుస్తులు మార్చుకు వచ్చిన ముకుంద రావ్, ధర్షిని ని ఒంటరిగా వదిలి పెట్టలేదు. బైకులో ముందు కూర్చో పెట్టుకుని, వెనుక నందిని ఎక్కించుకున్నాక, ఆ మోటర్ సైకిల్ అప్పుడు హాస్టల్ వైపుకు బయలుదేరింది. గడియారంలో పది నిమిషాలే ఉన్నది.

ఎంత వేగంగా వెళ్ళినా, టైము ఎనిమిది దాటింది. సెక్యూరిటీ కోపంగా చూశాడు.

“మొదట వార్డన్ను చూడమ్మా...” అంటూనే గేటు తెరిచాడు.

అలాగే ముకుంద రావ్ ను చూసి “ఈయనే నీ ప్రేమికుడా?” అని కూడా అడిగాడు.

ముకుంద రావ్ కు చెంప మీద కొట్టినట్టు అనిపించింది.

“ఏయ్ వాచ్ మ్యాన్...తిన్నగా మాట్లాడు. ఒక లేడీస్ హాస్టల్ వాచ్ మ్యాన్ మాట్లాడాల్సిన మాటలా ఇవి?” -- అరిచాడు.

వాచ్ మ్యాన్ కు ముకుంద రావ్ అరుపులు భయం పుట్టించినై. బెదురు చూపులు చూశాడు. నందిని కి ధర్మ సంకటంగా ఉంది.   

“మిస్. నందిని, బాధ పడకండి! ధర్షిని కి సహాయం చేయవలసి వచ్చినందువలనే కదా ఆలశ్యం అయ్యింది. నేను కావాలంటే లోలకు వచ్చి చెప్పనా” అని అడిగాడు.

“ఛాన్సే లేదు. ఇక్కడ ఎప్పుడూ ఒక వార్నింగే. మీరు అలా పక్కగా నిలబడండి...పెట్టె బేడతో మ్యాడం ఎలాగూ బయటకు వస్తుంది. తీసుకు వెళ్ళటానికి సౌకర్యంగా ఉంటుంది”

వాచ్ మ్యాన్ చెప్పింది చెప్పినట్టే జరిగింది. నందిని తన సూట్ కేసూ, మినీ బెడ్ తో బయటకు వచ్చింది.

ముకుంద రావ్ కు కచ్చె పుట్టింది!

“మిస్. నందిని...ఇదేమిటి అన్యాయం? ఒక హాస్టల్ అంటే కట్టుబాట్లు ఉండాల్సిందే! కానీ, ఇక్కడ చాలా ఓవర్ గా చేస్తున్నారే? ఇది కాలేజీ హాస్టలా...ప్రైవేటు హాస్టలా? వయసులో ఉన్న అమ్మాయిని కూడా చూడకుండా బయటకు పంపించేశారు. మీకు ఈ రాత్రికి ఏదైనా జరగకూడనిది జరిగితే దానికి ఎవరు బాధ్యులు?”

వాచ్ మ్యాన్ చెవిలో పడేటట్టు అరిచాడు.

“లేదు సార్...నన్ను రేపు ప్రొద్దున రూము ఖాలీ చేయమన్నారు...నేనే ఇప్పుడే బయలుదేరి వచ్చాశాను”

“తోందరపడ్డారే...ఇంత రాత్రివేల ఎక్కడికి వెళతారు?”

“ఏదైనా ఒక హోటల్లో రూము తీసుకుని ఉండాల్సిందే! రేపు స్కూలుకు ‘లీవ్’ పెట్టి వేరే ఏదైనా మంచి హాస్టల్, లేదంటే చిన్నదిగా ఒక ఇల్లు చూడటమే”

నందిని ఆందోళన చెందకుండా చెప్పింది.

“ఇలా జరిగినందుకు మీకు కొంచం కూడా బాధగా లేదా...?”

“ఒక జైలు నుండి బయటకు వచ్చేటప్పుడు, సంతోషంగానే కదా ఉంటుంది....?”

“అది కూడా కరెక్టే! ఓ.కే. మీరు ఈ రాత్రి సమయంలో వేరే ఎక్కడికీ వెళ్ళి కష్టపడొద్దు. మాట్లాడకుండా మా ఇంట్కి వచ్చేయండి”

ముకుంద రావ్ అమెకు స్వీట్ షాక్ ఇచ్చాడు.

“సార్...”

“రండి...మా ఇంట్లో ఉంటూనే మీరు వేరే మంచి హాస్టల్ వెతుక్కోండి. లేకపోతే...చిన్నగా ఒక ఇల్లు కూడా చూడొచ్చు…”

“హయ్యా! టీచర్ మనతో ఉండబోతోందే...” అన్నది ధర్షిని. ఆమె మొహంలో ఎప్పుడూ లేనంత ఒక కొత్త ఉత్సాహం . నందిని దగ్గర చట్టుకున ఒక ఆలొచన.

“సార్...వెళ్ళే దోవలో ధర్షినిని డాక్టర్ దగ్గర చూపించి వెళ్దామా?” అని అడిగింది.

“ఓ! దారాళంగా...ఇది కూడా మంచి ఐడియానే”

ఆమె ఒక ఆటో పుచ్చుకుని, పెట్టె బేడ లోపల పడేసి లోపలకు ఎక్కింది.

“నాన్నా! నేను టీచర్ తోనే వస్తాను” ధర్షిని కూడా నందిని తో చేరిపోయింది.

ముకుంద రావ్ బైకును ముందు నడపగా, ఆటో బైకు వెనుకే వచ్చింది.

హాస్పిటల్ వాకిలి ముందు నిలబడ్డారు. లోపలకు వెళ్ళి చూపించారు. డాక్టర్ ‘స్కాన్’ తీయమని రాసిచ్చారు. తాత్కాలిక నివారణ కోసం ఒక ఇంజెక్షన్ చేసి, మాత్రలు ఇచ్చాడు.

నందిని ని తప్పుగా ధర్షిని తల్లి అనుకుని,

“మీరు కొన్ని రోజులు పిల్లతోనే ఉండండి. ఈ రోజు వచ్చింది ‘ఫిట్స్’ అయితే...ఖచ్చితంగా అదే సమయానికి మళ్ళీ ఒకసారి రావచ్చు. ‘ఫిట్స్’ లాంటి నరాల బలహీనత ఉంటే ఆపద ఉండదు. అది తిరిగి రాదు. పిల్లను ఒంటరిగా మాత్రం వదిలి పెట్టకండి. రేపు ‘స్కాన్’ రిపోర్టుతో వచ్చి చూడండి. అది చూసి తరువాతి ట్రీట్ మెంట్ ఆలొచిద్దాం” -- అన్నాడు.

ముకుంద రావ్ మిక్కిలి వేగంగా “డాక్టర్! ఆమె నా భార్య కాదు. ధర్షిని యొక్క స్కూల్ టీచర్. పిల్ల ఆరొగ్యం గురించి తెలుసుకోవటానికి వచ్చింది. అంతే...” 

ఆ మాటకు నందిని కూడా సంతోషించింది.

ఆ తరువాత ఇంటికి వచ్చారు. వచ్చే దోవలోనే హోటల్లో తినేసి రావడంతో, నిద్ర పోదాం అనుకుంటున్నప్పుడు ఆ ఫోన్ మోగింది.

మావయ్య పరమేశం మాట్లాడారు.

“ముకుందం...”

“మావయ్యా..? చెప్పండి మావయ్యా...”

“ఏంటబ్బాయ్ చెప్పమంటావు? ఇక మీదట నువ్వు సంతోషంగా ఉండచ్చు...!”

“ఏమిటి మావయ్యా చెబుతున్నారు..? కొంచం అర్ధం అయ్యేటట్టు చెప్పండి”

“నేను ఇప్పుడు జీ.హెచ్. మార్చ్యురీ దగ్గర నిలబడున్నాను. లోపల ఉమ శరీరం  ఉంది...”

“మావయ్యా! ఏమిటి మావయ్యా చెబుతున్నారు”

“ఉమ ఆత్మ...ఆత్మహత్య చేసుకుంది”

“అయ్యో మావయా! ఇదేంటి మావయ్యా కర్మ...?”

“అరే పోరా...నువ్వు మాత్రం నా కూతుర్ని పెళ్ళి చేసుకోవటానికి ఒప్పుకోనుంటే, ఇదంతా జరిగే ఉండదు. ఒక విధవరాలుగా జీవించటానికి అది ఇష్టపడలేదు. నాకు భారంగా ఉంటున్నట్టు భావించి, ఇలాంటి దారి సెలెక్ట్ చేసేసుకుంది”

మావయ్య అటుపక్కన వెక్కి వెక్కి ఏడుస్తూ మాట్లాడింది, ఇటు పక్కనున్న నందిని చెవులకు కూడా వేగంగా వినిపించింది.

“ఉమ తొందరపడింది మావయ్యా...”

“మనం ఎలాగైనా చెప్పుకోవచ్చురా...కానీ, మనసు పడే బాధ నీకు ఇప్పుడు అర్ధం కాదు. నీకూ ఒక అమ్మాయి ఉందిగా...దాని జీవితంలో కూడా తుఫాన గిఫాన వస్తున్నప్పుడే అర్ధమవుతుంది. కానీ, నాకొచ్చిన కష్టాన్ని ఇంకెవరికీ ఇవ్వకు అని దేవుడు దగ్గర కోరుకున్నాను...”

మావయ్య మాట్లాడటం మానేసి సెల్ ఫోన్ కట్ చేశాడు. ముకుంద రావ్ ని ఒక విధమైన మౌనం పట్టుకుంది.

ధర్షిని నిద్రపోయింది.

“సార్...ఏదైనా చెడు వార్తా?”-- నందిని మెల్లగా ప్రారంభించింది.

“అవును మిస్. నందిని..”

“ఏమిటని నేను తెలుసుకోవచ్చా?”

“అది...అది...”

“చెప్పకూడదని అనుకుంటే చెప్పకండి -- వదిలేయండి...”

“ఎలా చెప్పాలో తెలియటం లేదు నాకు...”

“అంత చిక్కుముడి విషయమా?”

“కొంచం అంతే!”

“ఏదైనా సరే సార్ చెప్పండి. మీకూ మనోభారం తగ్గినట్టు ఉంటుంది కదా?”

“నా మనోభారం ఎప్పుడూ, దేని వలన తగ్గదు మిస్. నందిని”

“సార్! మీరు సాధారణంగా నందిని అనే పిలవండి. ఎందుకు ఈ మిస్ మర్యాద...?”

“థ్యాంక్స్...” -- అతనూ ఉమ గురించిన విషయం చెప్పి ముగించాడు.

“అరెరె...ఈ రోజుల్లో ఇలా ఒక అమ్మాయా?”

“అన్ని కాలాలలోనూ అన్ని రకాల అమ్మయులూ ఉన్నారు నందిని. కానీ, మనం అందులో కొన్ని రకాల మనుష్యులనే కలుసుకుంటున్నాము”

“మీ అభిప్రాయం నిజంగా కూడా ఉండొచ్చు. తరువాత నేనొక విషయం అడిగితే తప్పుగా తీసుకోరు కదా?”

“మీరేం అడగబోతారో నాకు బాగా తెలుసు నందిని”

“అలాగా. ఏదీ...చెప్పండి చూద్దాం?”

“మీరెందుకు ఉమ ను పెళ్ళి చేసుకోనుండ కూడదు అని అడగబోతారు. కరెక్టేనా...?”

“అవును సార్. ఆమె ఒక విధవరాలుగా ఉన్నందున ఒప్పుకోలేదా?”

“ఛఛ...నిజంగా అలగంతా లేదు. అందులోనూ ఉమ నా మావయ్య కూతురు. చిన్న వయసు నుండే ఆమె నాకు  తెలుసు. ఆమె యొక్క మంచీ-చెడులలో అక్కఱకలిగిన ఆమె యొక్క బంధువుని నేను. ఇంకా చెప్పాలంటే అమె నాకు వరుసే”

“అలాగైతే ఎందుకింత పట్టుదల...? మీ భార్య యొక్క ఆత్మ మిమ్మల్ని మన్నించదు అనే భావనా...లేక భయమా?”

“అది కూడా కాదు. నేను పెళ్ళి బంధాన్నే ఈ లోకంలో అతిపెద్ద బంధంగా అనుకుంటాను. మమకారంలో తల్లి మమకారమే పెద్దదంటారు. అలాగే బంధుత్వంలో స్నేహం చాలా పెద్ద బంధుత్వం. ఇవన్నీ పెళ్ళి బంధంలోనే కలిసున్నాయని నేను అనుకుంటున్నాను.

ఏక్కడో ఎవరి కడుపులోనో పుట్టిన ఒక మగవాడూ, ఆడది పరస్పరం తమ భవిష్యత్ కాలాన్ని పెళ్ళి బంధంతోనే రూపొందించుకుంటున్నారు. ముఖ్యంగా ఆమ్మాయిలు తమ పుట్టిల్లూ, తోబుట్టువులు -- బంధువులు అనే అన్నిటినీ పక్కన పెట్టేసి ఎవర్ని పెళ్ళి చేసుకుంటున్నారో...ఆ భర్త కుటుంబంలో ఐక్యమైపోతారు.  ఆ తరువాత పిల్లలు పుట్టి వాళ్ళకోసం జీవించాలనే వారి జీవితం పరిగెత్తుతూ ఉంటుంది.

ఒక పక్క భర్తకు భార్యగా, ఇంకో పక్క మంచి కోడలుగా -- ఇంకో పక్క మంచి తల్లిగా పలు అవతారాలు ఆమ్మాయులు ఎత్తవలసి ఉంది.

దీన్ని మామూలు విషయంగా ఆనుకోవటం నాకు కుదరటం లేదు. నాకూ, సంధ్యకు అలాంటి పెళ్ళి బంధం డెవలప్ అయ్యింది. ఆమె నన్ను కొండలా నమ్మింది...నా కోసం  తన తల్లి-తండ్రులను విధిలించి కోట్టింది! ఒక ఆడదో - మగాడో ప్రేమించుకునేటప్పుడు, పెద్దలకు ఎదురుగా నడుచుకునే పరిస్థితి డెవలప్ అవుతుంది.

కని-పెంచి మనల్ని మనిషిగా తీర్చి దిద్దిన వాళ్ళకు ఎదురుగా పెళ్ళి విషయంలో నిర్ణయం తీసుకోవటం తప్పే. పెళ్ళి అనేది మాత్రం అందరికీ ఇష్టంగానే జరగాలి. కానీ ప్రేమించుకున్న వారికి ఇది సాధ్యం లేకుండా పోతోంది. మా వరకు అదే జరిగింది.

అంత కష్టపడి పెళ్ళి జీవితం మొదలు పెట్టిన నాకు, దానికీ అదృష్టం లేకుండా పోయింది. రెండే సంవత్సరాలలో సంధ్యను పచ్చ కామెర్లు అనే వ్యాధి వచ్చి తీసుకు వెళ్ళిపోయింది.

నాకూ, సంధ్యకు ఉన్న బంధుత్వం సాక్షిగా దర్షిణి మాత్రం ఒక వయసు పిల్లగా నా చేతిలో ఉన్నది.  ఆ క్షణంలోనే నేను జీవితం గురించి, బంధువుల గురించి, తోబుట్టువుల గురించి క్లియర్ గా అర్ధం చేసుకున్నాను.  ప్రేమ అనేది ఎంతపెద్ద ప్రమాదమైన విషయమో అప్పుడే నాకు అర్ధమయ్యింది.

యుక్త వయస్సులో, ఉడుకు రక్తం పొగరుతోనూ - మోహంతోనూ, మాక్సిమం పదిహేనేళ్ళ వయసు నుండి ముప్పై ఏళ్ల వయసు లోపల వచ్చి వెళ్ళే ప్రత్యేక కామమే ప్రేమ! ఒక మగవాడికి ఏర్పడి, అదే లాగా ఒక ఆడదానికీ ఏర్పడేటప్పుడే ఇద్దరూ ఆకర్షితులై దగ్గరవుతారు. అలా ఆకర్షితులైన వారికి తల్లి-తండ్రులు, ఊరు, ప్రపంచం, తోబుట్టువులు, బంధువులూ అందరూ దూళి లాగా మారిపోతారు.

జీవితంలోకి దిగి జీవించటం ప్రారంభించినప్పుడే రంగు అంతా వెలిసిపోవటం మొదలవుతుంది! ఇంటద్దె, పచారి సామాన్లు, టెలిఫోన్ బిల్లు, కరెంటు బిల్లు అనే ఒత్తిడి ఒకవైపు...చెమట,మురికి,నిద్రలో గురక అనే లోపల మురికి, దాని వలన ఏర్పడే ఒత్తిడి ఇంకొకవైపు.

అందంగా మేకప్ చేసుకుని, పరస్పరం ఏమార్చుకున్నది పగిలి ముక్కలై, అందవికారాన్ని కలుసుకున్నప్పుడే యధార్ధం అర్ధమవుతొంది. ఇప్పడు భారానికి చేయూత నివ్వడానికి చుట్టూ ఎవరూ లేరు. చుట్టు పక్కల ఉన్నవాళ్ళు కూడా ప్రేమికులను ద్రొహులుగానే చూసే ఒక పరిస్థితి.

దీని వలనే నూటికి డెబ్బై శాతం ప్రేమలు, ఓటమి చూస్తున్నాయి. ముప్పై శాతం ప్రేమలు పలు కారణాల వలన ఆ ఓటమి నుండి కాపాడ బడుతున్నాయి.

నాకు తెలిసి ఒక ప్రేమ కూడా లోకానికి ఉదహరణగా ఏ కష్టం లేకుండా లేవు. నా అనుభవంతో చెబుతున్నా నందిని...ప్రేమనేది పెళ్ళి తరువాత భార్య దగ్గరే జరగాలి.

పెళ్ళికి ముందు ఒకరికి ఏర్పడితే...అది పాపం తోనే చేరుతుంది! పాపాత్ములకు మాత్రమే ప్రేమ వస్తుంది. వాళ్ళు…వాళ్ళు కష్టపడుతూ, తమ కుటుంబాన్ని కష్టపెట్టి, తమ పిల్లలనూ కష్టపెడతారు.

నేను కూడా ఇప్పుడు దర్షిణిని కహ్టపెడుతూనే ఉన్నాను. పాపం దర్షిణి. మాకు కూతురుగా వచ్చి పుట్టింది..."  

ముకుంద రావ్ తన మాటల్లో కొన్ని నిజాలను, కొన్ని సత్యాలను చెప్పిన వాడిలాగా స్వరం బొంగురుపోయి ఏడవటం మొదలుపెట్టాడు.

నందిని మనసులో అతని మాటలు ఒక విధ నేర భావననూ, భయాన్నీ ప్రేరేపించింది. ‘పాపాత్ములకే ప్రేమ వస్తుంది’ అని అతను చెప్పింది ఆమెను ఆందోళనకు గురిచేసింది. అయినా ఆమెలో పలు ప్రశ్నలు.

“సార్...”

“ఏమిటి నందిని..నా అభిప్రాయంతో నీకు ఏకీభవం లేదు కదా?”

“కొంచం అలాగే సార్...”

“అలాగైతే మీరు ఎవర్నైనా ప్రేమిస్తున్నారనుకుంటా?”--కన్నీళ్ళు తుడుచు కుంటూ అడిగాడు.

షాకయ్యింది నందిని. మెల్లగా “అవును” అంటూ తల ఊపింది.

“అనుకున్నా...”

“ప్రేమను నేను ఒక కావ్య భావన అనే అనుకుంటున్నాను”

“అలా అనుకుంటేనే కదా నందిని, మోసపోయి ప్రేమిస్తాం”

“ఏమిటి సార్ ఇలా చెబుతున్నారు...? సాహిత్యంలో కూడా  ప్రేమకే కదా సార్ మొదటి స్థానం...? ”

“ఎవరు చెప్పారు నందిని...? సాహిత్యాలలో ప్రేమించి, జయించి, విజయవంతంగా జీవించిన ఒకర్ని చెప్పండి చూద్దాం...”

“గబుక్కున జ్ఞాపకానికి రావటం లేదు...కానీ జయించిన వాళ్ళూ ఉన్నారు సార్...”

“సరే వంద మందిలో ఒకరో, ఇద్దరో జయించారనే పెట్టుకుందాం. ఓడిపోయిన 98 శాతం పెద్దదా...జయించిన ఇద్దరు పెద్దదా?”

“ఒక పందెంలో వందమంది పరిగెత్తినా, మొదటి బహుమానం ఒక్కరికే కదా సార్! ఆ ఒకరిగా నేనుండాలనే కదా అందరూ పరిగెత్తుతారు...”

“జీవితమనేది ఇలా పరిగెత్తి సాధించాల్సిన ఒకే బహుమానం కాదు నందిని. అది ఒక నిత్య పరుగు పందెం. పోటీకైన పరుగు కాదు అది”

“నిజమే! కానీ సినిమా, నాటకం, కథ ఏది తీసుకున్నా, అందులో ప్రేమే కదా మొదటి స్థానంలో ఉంటుంది...”

“అవును నందిని...అందులోనే కదా మనం మన యొక్క నెరవేరని ఆశను చూస్తాము. తరువాత, ఊహల్లో సుఖం చూడటమే కదా మనుషుల యొక్క అలవాటు.

సినిమాల్లో హీరోయిజం ఎందుకు గెలుస్తోంది? నిజ జీవితంలో పది మందిని నేనొక్కడిగా కొట్టగలనా? డూయట్ పాడగలమా? ఊహల్లో అది జరిగేటప్పుడు, ఒక అల్ప సంతోషం మనలో ఏర్పడుతుంది”

“అలాగైతే ప్రేమ గురించిన మీ ఫైనల్ సలహా?”

“పెళ్ళి తరువాత వస్తే అది తేనె. పెళ్ళికి ముందు వస్తే అది సందేహం  లేదు...విషం”

“సరే, సరిదిద్దుకోవటానికి మీకు ఛాన్స్ వచ్చినా మీరెందుకు ఒప్పుకోనంటున్నారు...?”

“నా జీవితంలో ఒక తప్పు చేసి, దానికైన శిక్షనూ అనుభవించిన వాడిని. మొత్తానికి నేనొక  నేరస్తుడిని. దాంతో పాటూ నేను ఆశగా ప్రేమించిన భార్యతో జీవించలేని దురదృష్టవంతుడ్ని. నా వలన ఇంకో అమ్మాయి కష్టపడాలా?”

“ఏం ఇక అమరబోయే జీవితం మంచిగా ఉండకూడదా? ఒకసారి ఒకరు తప్పు చేస్తే, వాళ్ళు దాంట్లోనే ఉండాలా? వాళ్ళకు విమొచనమే లేదా?”

“మంచి ప్రశ్నే...అయినా కానీ నాలో ఒక వైరాగ్యం. చిన్న వయసులోనే భార్య చనిపోతే, వెంటనే ఇంకో పెళ్ళి అనేది ఒక మగాడికి జీవిత పాటగా ఉంది. అందుకనే భార్య చనిపోయిన వాడిని ‘కొత్త పెళ్ళి కొడుకు’ అనే సామెత మొలచింది. ఈ సామెతను నేనైనా జయిద్దామనుకుంటున్నా”

“ఒకవైపు ప్రేమను ‘పాపం’ అని చెబుతున్న మీరు, ఆ ప్రేమను పవిత్రమని చెప్పడానికి ప్రయత్నిస్తున్నది ఆశ్చర్యంగా ఉంది సార్”

“నందిని...నేను ఇప్పుడు దెబ్బతిని మారాను. అందుకని నీ దగ్గర ఉన్నది ఉన్నట్టుగా చెప్పాను. అదే సమయం నా లోపల దానికి గౌరవం చేర్చాలని ప్రయత్నిస్తున్నాను. నాలాగా కష్టపడి జీవించాలని ఎవరూ అనుకోరు”

అతని సమాధానం నందిని ని అధికంగా ఆలొచింప చేసింది. చాలాసేపు మౌనంగానే ఉన్నది.

అతను ఆమె మౌనాన్ని ఛేదించ దలచుకున్నాడు.

“అవును, మీ ప్రేమికుడు ఎవరు...ఏం చేస్తారు?”

ఆమె సునీల్ గురించి వివరంగా చెప్పింది.

“మీ ప్రేమకు పెద్దవారి అంగీకారం దొరుకుతుందా?”

“మా ఇంట్లో అడ్డు చెప్పరు సార్. సునీల్ ఇంట్లో వాళ్ళ అక్కయ్యకు పెళ్ళి జరిగితే, అక్కడా అడ్డు ఉండదని నా నమ్మకం. కానీ, ఆ అమ్మాయి ఒక పోలియో బాధింపు గలది”

“ఒకవేల అడ్డు చెబితే...?”

“మీరు చేసిన తప్పునే మేమూ చేస్తాం. వేరే దారి లేదు?”

“అవును. మనసులు ఓకే అనుకుని ప్రేమించేస్తే, సుముఖంగా విడిపోవటం కంటే పోరాడి ఒకటిగా చేరటమే కరెక్టు. ప్రేమించ కుండా ఉండటమే తెలివిగలతనం”

‘ప్రేమించారు కాబట్టి, మా ప్రేమకు మీ సహాయం దొరుకుతుందా సార్...?”

“ఖచ్చితంగా...! ప్రపంచంలో పలు జాతులు ఉన్నట్టుగానే -- ప్రేమించుకుంటున్న వారు, ప్రేమించుకున్న వారూ ఒక జాతి. మనమందరం ఒక జాతి. ఎలా సహాయం చేయకుండా ఉంటాను?”

“థాంక్యూ సార్...! ఎక్కడ మమ్మల్ని ‘విడిపొండి అదే మంచిది’ అని చెబుతారేమోన్నన్న భయంలో ఉన్నా”

“నేను ఎవరినైనా సరే ప్రేమించ వద్దు అని చెబుతాను. ప్రేమిస్తే ఏ సమస్య వచ్చినా విడిపోకూడదు”

“దానికి అందరినీ ప్రేమించండి, విడిపోకండి అని చెప్ప వచ్చే సార్. అందులో తప్పేముంది...? జాతి భేదం దీని వలన తగ్గిపోతుందే?”

‘జాతిని గురించి మనం తరువాత మాట్లాడుకుందాం. అది ఇంకొక యుద్ద భూమి. ఇప్పుడు ప్రేమ గురించి మాత్రం మాట్లాడుకుందాం. ప్రేమనేదే ఇద్దరి మనుష్యుల మధ్య ఎందువల్ల ఏర్పడుతుందో కొంచం చెప్పండి చూద్దాం...”

“పరస్పరం నచ్చినందువలన”

“ఇది అందరూ చెప్పే సహజమైన కారణం. మీరు మీ ప్రేమికుడ్ని ఎందువలన ఇష్టపడ్డారో చెప్పగలరా?”

“ఓ...నా సునీల్ మొదటగా మంచి అందగాడు, మంచి ఉత్సాహవంతుడు, తరువాత నా కోసం ప్రాణం ఇవ్వటానికి కూడా వెనుకాడడు. అతని వరకు నేనూ తయారుగా ఉన్నాను”

“అంటే మీ కన్నవారు చూసి చూసి చేసే పెళ్ళిలో భర్తగా రాబోయే అతను అలా ఉండడని మీ ఆలొచన”

“నేను అలా చెప్పలేదే...!”

“అప్పుడైతే మీ ప్రేమికుడి క్వాలిఫికేషన్ ‘నచ్చిన రూపం, ఉత్సాహం,--ప్రాణం కూడా ఇవ్వగలిగిన అభిమానం’ ఇదే కదా, సరేనా?”

“ఖచ్చితంగా!”

“ఇదంతా అబద్దం నందినీ...మీరు చూసినది అతని బయటి రూపం, వ్యక్తిత్వం మాత్రమే! పలు సంవత్సరాలు అతనితో మీరు స్నేహంగా కలిసి తిరిగి ఉన్నా, సమస్యలకైన ఘటనలను మీరు ఇంకా కలువలేదు”

“సమస్యలకైన ఘటనలని మీరు దేనిని అంటున్నారు?”

“చాలా ఉంది నందిని”

“పెద్దవాళ్ళ బెదిరింపులు, వాళ్ళ నిరాకరణ,కిరాయి మన్యుషులను పెట్టి భయపెట్టటం, తరమటం....ఇవే కదా?”

“ఇవి మాత్రమే కాదు నందిని...ఇంకా చాలా ఉంది”

“అవి ఏమిటి సార్?”

“గబుక్కున నేను చెప్పలేను. కానీ చాలా ఉంది. పైన నువ్వు చెప్పిన వన్నీ చాలామంది ప్రేమికులకు ఉండేవే. నేను చెప్పే సమస్యలకైన ఘటనలు మనిషికీ,మనిషికీ తేడాగా ఉండవచ్చు. ఈ సమస్యలకైన ఘట్టాలు కొందరికి పెళ్ళికి ముందు వస్తుంది...కొందరికి పెళ్ళి తరువాత వస్తుంది.

ఈ ఘట్టాలు సంప్రదాయకంగా పెళ్ళి చూపులు చూసి, పెద్దల ఇష్టప్రకారం పెళ్ళి చేసుకున్న వారికీ వస్తుంది. కానీ, వాళ్ళు ఆ సమస్యలలో నుండి సులభంగా బయటపడతారు. బయటపడలేని వారికి పెద్దవాళ్ళు చేయూతను  అందిస్తారు. ప్రేమించి, పెద్దలను ఎదిరించి పెళ్ళి చేసుకున్నవారికి ఆ ఆదరణ లేకపోవటం వలన, ఆ ఘట్టాలను హఠాత్తుగా ఎదుర్కోవలసి వస్తుంది. కాబట్టి అల్లాడిపోతారు”

“ఏం సార్! నిజంగా ప్రేమించుంటే ఎలా సార్ తడబాటు  వస్తుంది?”

“నిజంగా ప్రేమించటం అంటే రూపం, అందం-వీటిని మూటకట్టి పెట్టేయాలి. తెలివితేటలు, గుణం,త్యాగం, ఉత్సాహం, దయ లాంటి విషయాలను చూసే ఆకర్షితులవాలి. ప్రేమ పుట్టాలి. ఇంకో మెట్టు పైకెళ్ళి చెబుతున్నా నందిని....

నిజమైన ప్రేమకు---అందనికీ, గ్లామర్ కూ సంబంధమే లేదు. ఇది నేను చెప్పిన తెలివి,గుణం, దయ గలవారికే వచ్చే అవకాశం ఉంది. అలా చూస్తే టెలిఫోన్ బూతుల్లో పనిచేసే వికలాంగ అమ్మాయిలే మొదట ప్రేమించబడి ఉంటారు”

ముకుంద రావ్ చెప్పింది నందిని బుర్రలో మేకు పెట్టి ఎవరో కొట్టినట్టు దిగింది.

“అవును సార్...నా సునీల్ కూడా నేను ఐశ్వర్యా రాయ్ లాగానే ఉన్నానని చెప్పే నన్ను వర్ణిస్తాడు. నేనూ అతన్ని శోభన్ బాబూ, చిరంజీవీ లాగే పలు విధాలుగా ఊహించుకుని చూశాను. మా ప్రేమలో రూపానికి కూడా పెద్ద భాగం ఉన్నదని చెప్పగలను”

“మీ ప్రేమలో మాత్రము అని చెప్పకు...వందకు వంద శాతం ప్రేమల్లో ఇదే ఉంది.  ఈ రూపం అనేది మార్పుకు లోనయ్యేది. ఇరవై నాలుగు గంటలూ రూపానికి మేకప్ వేసుకునే ఉండగలమా? ఆ మేకప్ కరిగిపోయిన తరువాత ప్రేమ అనేది కరగటం ప్రారంభిస్తుంది”

“భయపెడుతున్నారే....నా ప్రేమలో అలాగంతా ఏదీ జరగ కూడదు సార్...”

భయపడటం మొదలు పెట్టింది నందిని. గడియారమూ రాత్రి పన్నెండు దాటింది అన్నట్టు శబ్ధం చేసి గుర్తు చేసింది.

దర్షిణి చాలాసేపటికి ముందే నిద్రపోయినందువలన చాలా విషయాలు మనసు విప్పి మాట్లాడుకోగలిగారు. ముకుంద రావ్ కూడా ఆవలింత పెట్టాడు.

“సరే నందిని! వెళ్ళి పడుకోండి...మీకు మంచి చోటు దొరికేంత వరకు, మీరు ఇక్కడే ఉండబోతారు. చాలా సమయం ఉంది....అప్పుడు మనం ఇంకా విస్తారంగా  మాట్లాడుదాం” అంటూనే నందిని పడుకునేందుకు మంచం వేశాడు. ఆమె కూడా వెళ్ళి నిద్రపోవటానికి మంచం మీద వాలింది.

ముకుంద రావ్ దర్షిణి దగ్గరకు వెళ్ళి పడుకున్నాడు. దర్షిణి మొహం నిర్మలంగా...రాత్రి పూట పూసిన ఒక రోజా పువ్వులాగా దృశ్యం ఇచ్చింది. చాలాసేపు కూతురి మొహాన్నే చూశాడు. తరువాత నుదుటి మీద ముద్దు పెట్టుకున్నాడు.

ఇదంతా నందిని గమనిస్తూనే ఉన్నది. ఆమెకూ చాలా ఆశ్చర్యంగానే ఉన్నది.

ముకుంద రావ్ పక్కన పడుకున్న స్థితిలోనే నిదానంగా కూతుర్ను  కావలించుకున్నాడు.

‘ఈ మమకారమే ఎన్ని ఉన్నతమైన విషయాలను ఎత్తి చెబుతోంది? ప్రపంచంలో మనుష్యుల దగ్గర నుండి జంతువుల వరకు మనసుల్లో చూడ గలిగేది ఈ దయ యేనా? దీన్ని రక్తంలో ఉంచే ఆ భగవంతుడు స్రుష్టించాడా? ఇది మాత్రం లేకుండా పోయుంటే, మనిషికి జీవితాంతం ఇంకేది ముఖ్యంగా ఉండగలదు..?’

బోర్ల పడుకున్న నందిని కి ప్రశ్నల పైన ప్రశ్నలు తలెత్తుతున్నాయి!

**********************************************PART-12*******************************************

ఒక వారం అయిపోయింది.

దర్షిణి దగ్గర అద్భుతమైన మార్పు. ఫిట్స్ ఆ తరువాత రానే లేదు.

డాక్టర్ దగ్గర అడిగినప్పుడు----‘ఇంతకు ముందు వచ్చింది కూడా ఫిట్స్ కాదు. అది ఒక తాత్కాలిక నరాల బలహీనత వలన వచ్చింది. మానసిక ఒత్తిడి వలన కొందరిలో ఇలా జరగటానికి అవకాశం ఉంది! దర్షిణి ఇప్పుడున్నంత సంతోషంగా ఎప్పుడూ ఉంటే సమస్యే లేదు’ అన్నారు.

ముకుంద రావ్ కు డాక్టర్ ఇచ్చిన సమాధానం సంతోషం కలిగించింది. దర్షిణి గురించిన బాధ కూడా పెద్దగా లేదు. నందిని నే దర్షిణిని తనతో స్కూలుకు తీసుకు వెడుతోంది, తీసుకు వస్తోంది.

వంట మనిషిని ఆపేసి ఆమే వంట చేసింది. ఎలాగో ముకుంద రావ్ వరకు తోడుకు ఒక ఆడది వచ్చిందని ఆ వీధి వీధంతా అనుకున్నారు.

నందిని యొక్క ప్రేమ గురించి ఎవరికీ తెలియదు కనుక ముకుంద రావే నందిని ని పెళ్ళి చేసుకుంటాడని ఎప్పుడూ లెక్క వేశారు. ఈ విషయాన్ని ఒక సంధర్భంలో పక్కింటి ఆంటీ తన బాణిలో అడిగేసింది.

“టీచర్ అని చెప్పుకుంటూ వచ్చావు...ఉన్నావు...నిరంతరంగా వాళ్లతోనే ఉంటున్నావు. ఒక తాలి కట్టేసి ఇలా చేస్తే ఎవరూ తప్పుగా అనుకోరు కదా?” అన్న ఆంటీని మొదటిసారి ఆందోళనతో చూసింది నందిని.

ఆమెకు ఎటువంటి సమాధానమూ చెప్పలేదు కానీ, కరెక్టైన సమాధానం చెప్పకుండా ఇలాంటి జీవితాన్ని కొనసాగించే పక్షంలో, ఇది పలు రకాల తప్పుడు మాటలతో ముగిసి ‘హాస్టల్’నుండి తరిమినట్టు ఇక్కడ్నుంచి కూడా తరిమే పరిస్థితి రావచ్చని అనిపించింది.

అప్పుడే కొద్ది రోజులుగా సునీల్, సెల్ ఫోన్ లో మాట్లాడకపోవటం గుర్తుకు వచ్చింది. అతన్ని సెల్ ఫోను లో కలుసుకోవాలని ప్రయత్నించినప్పుడు కుదరలేదు. ‘స్విచ్ ఆఫ్’ అనే వచ్చింది.

ఆవేదన, బాధ నందిని ని పట్టుకుని ఊపటం మొదలు పెట్టింది. సునీల్ దిక్కు మారి వెడుతున్నట్టు అనిపించింది. మంచికాలంగా ఆమె ఆవేదనను ఎక్కువ చేయకుండా ఆ రోజు ఆమెకు ఒక ఉత్తరం వచ్చింది. కొరియర్ పోస్టులో పంపించారు.

దాని ప్రారంభమమే నరకంగా ఉన్నది.

ప్రియమైన నందిని కి,

సునీల్ రాస్తున్నది. నేను ఇక నీ సునీల్ కాదు! సమయం నా అక్కయ్య రూపంతో నాతో ఢీ కొని, నన్ను ఇంకొక అమ్మాయికి అమ్మకం చేసింది. అక్కయ్య యొక్క ‘పోలియో’ బాధింపు నీకు తెలుసు. దాన్ని పెద్దదిగా తీసుకోకుండా అక్కయ్యను పెళ్ళి చేసుకోవటానికి ఒక వరుడు రెడీగా ఉన్నాడు. కానీ, ఒకే ఒక నిబంధన మాత్రం ఉంచాడు. జవాబుగా, పోలియోతో బాధించబడ్డ అతని చెల్లెలిని నేను పెళ్ళి చేసుకోవాలి. 

వికలాంగంతో ఉన్న ఆడపిల్ల బాధను తెలుసుకున్న రెండు కుటుంబాలు ఒకటవటం వలన, ఆ పిల్లకు జీవితం దొరికిందనేదే ఇందులోని సారంసం.

మన ప్రేమ గురించి కొంచం కూడా తెలియని పరిస్థితిలో మా అమ్మగారు ఈ ఒడంబడికకు అంగీకరించారు. అందువలనే పోయిన సారి నువ్వు ఫోనులో మాట్లాడినప్పుడు, నీతో నేను ఉత్సాహంగా మాట్లాడలేకపోయాను.

తరువాత మా అమ్మతో మన ప్రేమ గురించి చెప్పి, నువ్వు కాచుకోనున్నావని చెప్పాను. మా అమ్మేమో ‘మీ అక్కయ్యకు ఒక మంచి దారి దొరికినప్పుడు ఈ సమయంలో స్వార్ధంతో నడుచుకుని ఆమె జీవితాన్ని నాశనం చేయద్దు’ అని ఖచ్చితంగా చెప్పి, మన ప్రేమను విధిలించిపారేయమని చెప్పేశారు. లేని పక్షంలో ఇద్దరి ఆడవారి ఆత్మహత్యలకు కారణమవుతానని బెదిరించారు.

నాకేం చేయాలో తెలియలేదు. అక్కయ్య ఏమో అప్పుడే తనకు పెళ్ళి జరిగిపోయినట్లు భావించి కలలలొ మునిగిపోయుంది. ఆమెకు మన ప్రేమ గురించి ఈ క్షణం వరకు ఏమీ తెలియదు. ఒక వేల తెలిసి, తన పెళ్ళి జరగటానికి ఛాన్సే లేదని తెలిస్తే అక్కయ్య ఆత్మహత్య చేసుకోవచ్చు. నేను బాగా ఆలొచించి, నీ దగ్గర అన్ని విషయాలూ చెప్పి, దీనికి సమాధానాన్ని నీకే వదిలిపెట్టాలని తీర్మానించుకున్నాను.

మన ప్రేమ ఇప్పుడు నీ చేతిలో! నేనేం  చేయను? నువ్వేం చెప్పినా చేయటానికి రెడీగా ఉన్నాను. కరెక్టు జవాబు పంపు!

ఇట్లు,

ప్రియమైన సునీల్.

ఉత్తరాన్ని చదివిన నందినికి గిరుగిరున కళ్ళు తిరగటంతో, తూలి పడుతున్నట్టు అనిపించింది. ముకుంద రావ్ ఆ క్రితం రోజు రాత్రి చెప్పింది గుర్తుకు వచ్చింది. ‘సమస్యలు ఎదురైనప్పుడు ఒర్చుకోవటమే ప్రేమ’

‘తన ప్రేమ ఓర్చుకోగలదా? ’

నందినికి కన్నీరు పొంగుకు వచ్చింది!

మొహమంతా వాచి పోయి నీరసంగా దర్శనమిచ్చిన నందినిని చూసిన వెంటనే, ఆమె ప్రేమలోనే ఏదో పెద్ద సమస్య అనేది ముకుంద రావ్ కు అర్ధమయ్యింది.

ఏమిటని అడిగినప్పుడు, ఆమె ఉత్తరాన్ని చూపింది. చదివి చూసిన వెంటనే ముకుంద రావ్ కు నవ్వు వచ్చింది.

‘ఇదేమన్నా నవ్వే విషయమా?’

ఆమె ఆశ్చర్యపోయి అతన్ని చూసింది.

“అలా చూడకండి నందిని...! ఇలాంటిది ఏదో ఒకటి వస్తుందని నేను ఎదురు చూశాను. నీ ప్రేమికుడ్ని అభినందించాలి!  ‘నిర్ణయం నువ్వు తీసుకో’ అని బంతిని నీ చేతిలోకి   ఇచ్చేశాడే?”

“ఏమిటి సార్! మీరు ఎంజాయ్ చేసేది ఆయన తెలివితేటలనా, లేక నా ఇక్కట్లనా?”

“రెండూ కావు నందిని. ప్రేమిస్తేనే ఇంతే. ప్రేమ అనేది మాంశాహార భోజనం. ఒక ప్రాణం పోయే తీరాలి”

“సార్! వివరణలు వద్దు. నాకొక మంచి దారి చూపించండి...ప్లీజ్”

“నా ప్రేమలోనే పూర్తిగా విజయం పొందలేక పోయిన వాడిని నేను. మీకు ఎలా దారి చూపించ గలను”

“ఇలా చెబితే ఎలా సార్...? మనమంతా ప్రేమ అనే కొత్త జాతిలో చేరిన వాళ్లం. తప్పకుండా సహాయం చేస్తాని చెప్పారే...?”

“సరే, నేనేం చేయాలి?”

“మా కొసం సునీల్ అమ్మ దగ్గర మాట్లాడండి...”

“వకాలత్ అంతా గెలవదు నందిని. అక్కడ ఒక అమ్మాయి వికలాంగిగా ఉన్నది. ఆమె జీవితానికి ఎటువంటి బాధ రాకుండా నిర్ణయం తీసుకోవాలి”

“అదెలా సార్...ఎవరైనా ఒకరే కదా ఇక్కడ జీవించ గలరు”

“ఇప్పుడు ఆ అమ్మాయి గురించి బాధపడకుండా మీ ప్రేమికుడ్ని ఇక్కడికి రమ్మనండి. నేనే దగ్గరుండి మీ పెళ్ళి జరిపిస్తాను”

ముకుంద రావ్ చటుక్కున తీర్పు చెప్పాడు. నందినికి ఒక కొత్త ఉత్సాహం వచ్చింది. సునీల్ తో మాట్లాడటానికి సెల్ ఫోన్ తీసింది. తీసిన వేగంతోనే మౌనం అయిపోయింది.

“ఏమిటి నందిని?” 

“లేదు...మీ మావయ్య కూతురు ఉమ లాగా ఈమె ఆత్మహత్య చేసుకుంటే...?”

“దానికి మనం ఏం చేయగలం?”

“లేదు సార్...వద్దు”----ఫోనును విసిరేసింది.

“ఏమిటి వద్దు...?”

“సునీల్ ఇక నాకు వద్దు సార్. ఒక అమ్మాయి జీవితాన్ని కాలుతో తొక్కేసి నేను జీవించటం కంటే, నేను ప్రేమలో ఓడిపోవటమే మంచిది సార్...”

“నిజంగానే చెబుతున్నావా?”

“ప్రామిస్ గా చెబుతున్నా సార్”

“మీ గురించి బాగా తెలుసు కనుకనే, మీ ప్రేమికుడు ఇలాంటి ఒక ఉత్తరం రాసాడనుకుంటా...”

“ఏమిటి సార్ చెబుతున్నారు?”

“ఇంత ఈజీగా మీ ప్రేమను త్యాగం చేశారే...?”

“ఏం చేయను సార్...నాకు ప్రేమ అనే ప్రాప్తి లేదే?”

“తరువాత బాధ పడకూడదు”

“బాధ పడకుండా ఎలా ఉండగలను? కానీ అది కాలంతో సరిపోతుంది”

“సరే ఇలాగే ఎన్ని రోజులు ఉండగలరు? ఇంకొకర్ని మీరూ పెళ్ళి చేసుకోవచ్చు కదా?”

“చాలు సార్...! ఆ మాట ఎత్తకండి. మీ భార్య గుర్తుగా ఒక ఒంటరి జీవితం మీరు జీవించగలినప్పుడు, నేనూ నా సునీల్ ను నా మానసిక భర్తగా అనుకుంటూ జీవించేస్తాను సార్...”

“మీరు మాట్లాడేది సినిమా ప్రేమలోనే సాధ్యం. నిజ జీవితంలో కష్టం...”

“అందుకని ఇప్పుడేం చేయమంటారు?”

“యధార్ధంగా ఆలొచించండి...”

“ఈ విషయంలో ఒకే సమాధానం సార్. మీ వల్ల ఒక ఉన్నతమైన జీవితం జీవించ గలగవచ్చు అంటే, నా వలన కూడా కుదురుతుంది...” ఖచ్చితమైన జవాబు చెప్పింది నందిని.

అయినా కానీ, ఆమె కళ్ల చివర్లలో కన్నీరు. దాన్ని ధీర్ఘంగా చూసిన ముకుంద రావ్ దగ్గర ఒక మార్పు. సునీల్ రాసిన ఉత్తరాన్ని చింపిన అతను అప్పుడే ఆమె ఎదురుగానే హైదరాబాద్ కు వెళ్ళడానికి రెడీ అయ్యాడు.

“దర్షిణిని జాగ్రత్తగా చూసుకోండి. మీ సునీల్ తో వస్తాను” -- అని చెబుతూ బయలుదేరటానికి సిద్దమయ్యాడు.

“ఆయన్ని చూసినందు వలన ఏమిటి సార్ ప్రయోజనం?”

“అది అతనితో నేను తిరిగి వచ్చినప్పుడు తెలుస్తుంది…”

ఆ సమాధానంలో వెయ్యి జవాబులు.

రెండు రోజులు అయ్యింది.

దర్షిణి ‘నాన్నా...నాన్నా’ అంటూ కలవరించటం మొదలుపెట్టింది. నందిని కళ్ళు వాకిలి గుమ్మం వైపే ఉంటున్నాయి.

‘ముకుంద రావ్ గారు ఏం చేసుంటారు?... సునీల్ తో వస్తారా? ఎవరినీ బాధించకుండా తన ప్రేమ గెలుస్తుందా?’ -- ప్రశ్నల బంతులతో ఆడి, ఆడి నీరసించిపోయింది నందిని .

మంచికాలం. ఇంటి ముందు ఒక కారు వచ్చి ఆగింది -- సునీల్, ముకుంద రావ్ దిగారు.

నందినికి గుండె వేగంగా కొట్టుకుంటోంది. వేగంగా వెళ్ళి వాళ్ళను స్వాగతించింది.

సునీల్ మొహాన చెప్పలేనంత సంతోషం. నందినిని చూసిన వెంటనే “జయం” అంటూ తన బొటను వేలు ఎత్తి చూపించాడు. 

కానీ, ఎలా అనడానికి ముకుంద రావ్ చేష్టలు జవాబు చెప్పటం చేస్తున్నాయి.

అతను దర్షిణిని సునీల్ అక్కయ్య అంజలికి చూపిస్తూ, “ఈమే మన కూతురు...” అన్నప్పుడు అర్ధమయ్యింది. నడి నెత్తి మీద ‘చల్లగా’ అనే భావం వ్యాపించినట్టు అనిపించింది. అతను విశ్వరూపం ఎత్తి ఆకాశానికి, భూమికి సరిపోయినట్లు నిలబడి ఉన్నట్టు కనబడింది.

అంజలి, సంధ్య ఫోటోను చూసి చేతులెత్తి నమస్కరించింది. ముకుంద రావ్ మెల్లగా నందిని దగ్గరకు వచ్చాడు.  

“అంజలిని, సంధ్యకు ఖచ్చితంగా నచ్చుతుందని నమ్ముతున్నాను. దర్షిణికి ఉష నచ్చుతుందని నమ్ముతున్నాను. ఒకరి వలన ఇద్దరికి జీవితం దొరికేటప్పుడు, నా ఒంటరి జీవితంలో ఏం అర్ధం ఉండబోతుంది...? ‘ప్రేమంటే పాపం అని చెప్పిన నేను, ప్రేమంటే ఒకరికొకరు అడ్ జస్ట్ చేసుకోవడం--త్యాగం చేయటం--సహాయం చేయటం’ అని మార్చి చూడటానికి ఇష్టపడుతున్నా. దానికొసం మీ వలన ఒక సంధర్భం వచ్చినప్పుడు దాన్ని  వదులుకుంటే నేనంతా ఏం మనిషిని మిస్. నందిని?" అని అడిగాడు.

నందిని బ్రమ పట్టినట్టు అతని కాళ్ళ మీద పడటం మొదలుపెట్టింది. పరిగెత్తుకుని వెళ్ళి సునీల్ కలుసుకున్నాడు!

**********************************************సమాప్తం ******************************************