చిక్కుముడి జీవితాలు...(పూర్తి నవల)

 

                                                                         చిక్కుముడి జీవితాలు                                                                                                                                                     (పూర్తి నవల)

జీవితం’ అనేది సుఖాలు మాత్రమే ఉన్నది కాదు...! అందులోనూ కొందరికి ‘జీవితం’ ముళ్ళ పడకలాగా గుచ్చుకుంటునట్టు ఉండి ప్రశాంతమైన నిద్రని ఇవ్వకుండా వాళ్ళనే చుడుతూ ఉంటుంది. చుట్టూ ఆపదలు చుట్టుకోనున్నా, వృక్ష శిఖర కొమ్మ నుండి పడుతున్న ఒక చుక్క తేనె కోసం నాలిక చాచుకుని కాచుకోనుంటాం మనలో కొందరం.

ఆ తేనె రుచితోనే కష్టాలు మరిచిపోయే పరిస్థితితో పలువురికి రోజులు గడుస్తూ ఉంటాయి. అలాంటి పరిస్థితులలోనే ఇక్కడ ఇద్దరు జీవించాలని నిర్ణయించుకుంటారు. ఒళ్ళంతా చుట్టుకోనున్న చిక్కుముడి లాంటి బంధుత్వ గొలుసులో నుండి విడిపించుకోవటం కుదరక, అంత కష్టాలలోనూ జీవిత రుచిని అనుభవించాలని నిర్ణయించుకున్న వారిద్దరి కథే ‘చిక్కుముడి జీవితాలు’.

మీ అభిప్రాయాలను మనసార తెలియపరచండి...వినడానికి తయారుగా ఉన్నాము.  

                                                                                                  కథాకాలక్షేపం టీమ్.

*****************************************************************************************************

                                                                                                PART-1

ఒక చిన్న బొద్దింక వలనే వాళ్ళిదరికీ పరిచయం ఏర్పడింది. కొత్తపేటలోని ఒక పాత బిల్డింగు యొక్క మెట్లు దిగి బయటకు వచ్చినామె హఠాత్తుగా అదిరిపడి అరుస్తూ గంతులు వేసింది. తన భుజాలపై తగిలించుకున్న హ్యాండ్ బ్యాగును, దాంతో పాటూ దుప్పటానూ విదిలించి పారేసింది. దుప్పటా ఎగిరొచ్చి అతని కాళ్ళ దగ్గర పడగా...హడావిడిగా వెనక్కి తిరిగి చూశాడు.

అనాధలాగా పడున్న హ్యాండ్ బ్యాగును బెదురు ముఖంతో చూస్తూ నిలబడింది. అతను...దగ్గరకు వచ్చి ఆమెనూ, ఆమె హ్యాండ్ బ్యాగునూ మళ్ళీ మళ్ళీ చూస్తూ, దుప్పటాను తీసి ఆమె దగ్గర ఇచ్చాడు.

“ఏమైంది?”

“బో...బొద్దింక...?”

“ఎక్కడ?”

“బ్యాగులో...”

బ్యాగును తీసి అతను తెరవగా...అది బయటకు రావటంతో...ఆమె మళ్ళీ అరిచింది.

అతను ఆ బొద్దింకను వీధి అంచుకు తీసుకు వెళ్ళి విదిలించ... ఆ బొద్దింకను కాకి ఒకటి ముక్కుతో కరుచుకుని పోయింది. బ్యాగును మూసేసి ఆమె దగ్గరకు వచ్చి చాచాడు.

“థాంక్స్...! మెట్లు దిగుతుంటే ఎక్కడ్నుంచో ఎగురుతూ వచ్చింది”

“మీరు వేసిన గంతులకు భయపడి బ్యాగు లోపలకు దూరింది...”

అతను చెప్పటం ముగించి, ఆమెను పైకీ, కిందకూ ఒకసారి చూశాడు.

“ఇంటర్వ్యూకు వచ్చారా?”

ఆమె వెళ్ళి వచ్చిన బిల్డింగును చూస్తూ అడిగాడు.

“అవును...! కానీ, అక్కడ ఎవరూ లేరు. అలాంటి కంపనీనే లేదు అంటున్నారు. దీన్ని నమ్ముకుని మచిలీపట్నం నుండి వచ్చాను”

“హంబగ్ ‘కంపనీ’ ల కంతా ‘అప్లికేషన్’ వేస్తే ఇంతే!”

“మీరూ ఇక్కడికే వచ్చారా?”

“లేదు...! కానీ, ఇదే బిల్డింగులోనే పని చేస్తున్నాను. ఇక మీదట అప్లికేషన్ వేసే ముందు ‘మంచి కంపనీయేనా’ అని కనుక్కుని వేయండి. అలా బేల చూపులు చూస్తూ నిలబడకుండా జాగ్రత్తగా నెక్స్ట్ బస్సు పుచ్చుకుని ఊరు వెళ్ళి చేరండి”

ఆమె మొహం అదోలాగా అయ్యింది…ఏడ్చేస్తుందేమో అన్నట్లుంది.

“ఏమిటీ...ఏదైనా సమస్యా? ఇంట్లో తిడతారని భయమా?”

“ప్చ్...ఉద్యోగం దొరుకుతుందనే నమ్మకంతో చాలా కష్టంలో ఉన్నా, అమ్మ దగ్గర ఉన్న కొంచం డబ్బునూ అడిగి తీసుకొచ్చాను. నాన్న, హాస్పిటల్లో ఉన్నారు. ఇప్పుడు అమ్మ మొహాన్ని ఎలా చూడాలి అనేది అర్ధం కావటం లేదు”

ఆమె బాగా పరిచయమున్నట్టు తన సమస్యను టపటప మని చెప్పగా...అతను ఆమెను జాలిగా చూశాడు.

“దానికి మీరేం చేయగలరు? అమ్మ దగ్గర జరిగిన విషయాన్ని చెప్పండి. ఎవరో మొసగించిన దానికి మీరేం చేయగలరు?”

“అమ్మ ఏమీ చెప్పదు. నాకే కష్టంగా ఉన్నది”  అన్న ఆమె...ఏదో ఆలొచనతో సంశయిస్తూ అతన్ని చూసింది.

“మీరు ఈ ఊరే కదా?”

“అవును. ఎందుకు అడుగుతున్నావు?”

“మీకు తెలిసిన వాళ్ళు ఎవరి దగ్గరైనా చెప్పి నాకు ఒక ఉద్యోగం ఇప్పించిగలరా?”

“నాకు ఎవరినీ...” --చేదు నవ్వు నవ్వాడు.

“నీ పేరేంటి?”

“అర్చనా...”

“అందమైన పేరు. నా పేరు ఆనంద మురళి. నేను ఎప్పుడూ ఆనందంగా ఉండాలని అనుకుని తల్లి-తండ్రులు ఇలా పేరు పెట్టుంటారు. కానీ, ‘ఆనందం అంటే...కిలో ఎంత?’ అని అడిగే జీవితం నాది. అందుకే నేను నా పూర్తిపేరును  ఎప్పుడూ ఎవరికీ చెప్పాను. మురళి అని మాత్రమే చెబుతాను. నాకే ఇంకా మంచి ఉద్యోగం ఒకటి వెతుక్కోలేక పోతున్నాను. నేనెలా మీకు ఉద్యోగం ఇప్పించ గలను?”

ఆమె మొహం వాడిపోయింది.

“సారీ...నేనొస్తానండి” -- తిరిగి నడవసాగింది.

“ఒక్క నిమిషం” -- అతను సడన్ గా పిలవటంతో, కొంచం దూరం వెళ్ళిన ఆమె ఆగి ఆశగా అతన్ని చూసింది.

“బయోడాటాతో పాటూ నీ అడ్రస్సు కూడా ఇచ్చెళ్ళు...ఏదైనా ఉద్యోగం ఉంటే తెలియజేస్తాను”

ఆమె తన హ్యాండ్ బ్యాగ్ తెరిచి చిన్న పేపర్ ముక్కపై తన ‘అడ్రస్’ రాసి ‘బయోడాటా’ జెరాక్స్ కాపీ తీసి ఇచ్చింది.

“ప్లీజ్...మరిచిపోకుండా సహాయం చేయండి”

“ఖచ్చితంగా!” -- అతను తన పర్సు తెరిచి, తన ఆఫీసు విసిటింగ్ కార్డును తీసి ఆమెకు ఇచ్చాడు.

“ఈ లోపు నీకు మంచి ఉద్యోగం దొరికితే నాకు తెలియజేయి”

“తప్పకుండా...నేనొస్తాను”

నవ్వుతూ తల ఊపాడు.

ఆమె రోడ్డు దాటి వెళ్ళేంత వరకు నిలబడి చూశాడు. ఏదో బొద్దింక కారణంగా ఒక అమ్మాయి పరిచయమనేదే ఈ రోజు దినఫలమో? పాపం! చూస్తే మంచి అమ్మాయిలాగే కనబడుతోంది. ‘ఛఛ...మీ నాన్న అనారోగ్యం ఏమిటి? అని అడగటం మరిచిపోయేనే! అది సరే, ఐదు నిమిషాల పరిచయంలో అంత ఇంటరెస్టు ఎందుకు?’

‘నీకున్న సమస్యలను మొదట గమనించు. తరువాత ఉరికి సహాయ పడవచ్చు!’ -- లోపల ఒక స్వరం చెప్పగా... మురళి చిరు నవ్వుతో తన ఆఫీసు వైపుకు నడిచాడు.

“ఎక్కడికి వెళ్ళావు మురళి? నీకు ఫోను వచ్చింది”

“ఎవరు?”

“మీ ఇంటి నుండే”

“ఏం చెప్పారు?”

“నా దగ్గర ఎలా చెబుతారు? అరగంట తరువాత మళ్ళీ చేయండి అన్నాను”

“ఎవరు మాట్లాడింది?”

“మీ ‘అక్కయ్య’ అనుకుంటా”

మురళి తన కుర్చీలో కూర్చున్నాడు. ఆ రోజు పంపవలసిన డెలివరీ చెలాన్లు టేబుల్ మీద పేరుకు పోయున్నాయి. అన్నిటినీ చెక్ చేసి స్టోర్స్ కు పంపాలి. మనుషులు లేరు కనుక అతనే తీసుకువెళ్ళి, వస్తువులు పంపించి రావాలి. ఇప్పుడు బయలుదేరుతేనే కరెక్టుగా ఉంటుంది.

ఇక్కడి నుండి అరగంటలో వెళ్ళగలిగేంత దూరంలోనే ఉంది గోడౌన్. ఇక సైకిల్ తొక్కుకుంటూ వెళ్ళాలి.

‘అక్కయ్య దేనికి ‘ఫోన్’ చేసుంటుంది అనేది తెలియలేదు. వెయిట్ చేసి చూడాలా లేక బయలుదేరాలా? ఏమంత పెద్ద విషయం అయ్యుంటుంది...డబ్బు సమస్య తప్ప? ఇంటికి వెళ్ళి అడిగితే చాలు!’

మురళి చలాన్లను సర్దుకుని, తీసుకుని బయలుదేరాడు.

మెట్లు దిగి కిందకు వచ్చినప్పుడు, పైన ఫోన్ మోగుతున్న శబ్ధం వినబడింది.

నిలబడ్డాడు.

“ఫోన్ నీకే మురళి”

పైనుండి పిలుపు వినబడటంతో గబగబమని పైకెక్కి వచ్చాడు. ఫోన్ తీసుకుని మాట్లాడాడు.

“ఏంటక్కా విషయం?”

“సారీ...నేను మీ అక్కయ్యను కాదు! అర్చనాను"

అవతల నుండి చెప్పగా...మొహం వంకర్లు పోయింది.

“సారీ...మా అక్కయ్య అనుకున్నాను. ఏమిటి విషయం?”

“నా ‘పర్స్’ ఎవడో కొట్టాసాడు”

“అయ్యో...! జాగ్రత్తగా ఉండచ్చు కదా?”

“మీ ఊరు చాలా డేంజర్! బ్లేడుతో హ్యాండ్ బ్యాగు కొసేసి తిసేసాడు. నా దగ్గర ఒక్క పైసా కూడా లేదు. ఉన్న చిల్లరతో మీకు ఫోన్ చేసాను. ఈ ఊర్లో ఇప్పటికి మిమ్మల్ని తప్ప నాకు ఇంకెవర్నీ తెలియదు. దయచేసి వెంటనే వచ్చి నాకు అప్పుగా యాభై రూపాయలు ఇస్తే, ఊరికి వెళ్ళిన వెంటనే మీకు పంపిస్తాను”

‘యాభై రూపాయలా?’--అతని మొహం కరెంటు షాక్ తగిలినట్లు ముడుచుకు పోయింది. ‘ఇదేమిట్రా కష్టకాలం? ఒక బొద్దింకను తరిమి కాకికి ఏరగా వేసిన పాపానికి ‘శని దోషం’ పట్టుకుందా?’

‘ఈమె ఎవరు? ఏ హక్కుతో ఐదే నిమిషాల పరిచయంతో సహాయం అడుగుతోంది? అవసరమా ఇది? నా దగ్గర డబ్బుళ్ళేవని చెప్పి... పెట్టేద్దామా? నన్ను చూసుండకపోతే ఏం చేసేదిట? అది చెయ్యనీ!’

“హలో...వచ్చేస్తారు కదా?”

అతను ‘ఊ’ అని ఒక అక్షరంతో జవాబు చెప్పి, రిసీవర్ను పేట్టాడు.

అర్చనా, ఫోన్ డబ్బులు ఇచ్చేసి కొంచం దూరంగా జరిగి నిలబడింది.

“పర్స్ లో ఎంత డబ్బు ఉన్నది?” షాపులో కూర్చోనున్న యువకుడు అడిగాడు.

“డెబ్బై రూపాయలు”

“నేను యాభై రూపాయలు ఇవ్వనా?  ఈ సారి వచ్చినప్పుడు ఇచ్చేయండి”

“వద్దు. నాకు తెలిసిన ఆయన దగ్గర అడిగాను. ఇప్పుడు వస్తారు”

“నేనూ అక్కా-చెళ్ళెల్లతో పుట్టిన వాడినే. తప్పుడు ఆలొచనతో ఇవ్వనా అని అడగలేదు. మచీలీపట్నం బస్సు వస్తోంది చూడండి. ఈ బస్సు వదిలేస్తే ఇంకో అరగంటసేపు నిలబడాలి”

ఆమె బస్సునూ, ‘మురళి వస్తున్నాడా?’ అని రోడ్డు వైపు పరితపింపుతో చూసింది.

ఆ యువకుడు టేబుల్ డ్రా తెరిచి యాభై రూపాయలు తీసాడు.

అర్చనా, యువకుడు జాపిన రూపాయలను తీసుకుంది.  

“మీ పేరూ, అడ్రస్సు చెప్పండి. ఊరికి వెళ్ళిన వెంటనే పంపిస్తాను”

బస్సు మెల్లగా బయలుదేరటం మొదలు పెట్టటం చూసిన ఆ యువకుడు “తరువాత వచ్చినప్పుడు ఇస్తే చాలు. నేను ఎక్కడికీ వెళ్ళను. బస్సు బయలుదేరుతోంది...వెళ్ళి ఎక్కండి”

“నన్ను వెతుక్కుని మురళి అని ఒకరు వస్తారు. ఆయన దగ్గర విషయం చెప్పేస్తారా?”

ఆమె పరిగెత్తుకు వెళ్ళి బస్సులోకి ఎక్కింది.

బస్సు వేగం పుంజుకుని బయలుదేరి వెళ్ళింది.

***************************************************PART-2*****************************************

‘ఎమర్జన్సీ వార్డు’ కు బయట కుటుంబమంతా కన్నీరు కారుస్తూ నిలబడున్నారు. ఏడ్చి ఏడ్చి అక్కయ్య మొహం గుమ్మడి కాయలాగా వాచిపోయుంది.

అమ్మ అంతకంటే శోఖంగా ఉంది. తండ్రి దగ్గర నుండి సారా వాసన వస్తున్నది. మురళి మండిపడుతున్నట్టు చూశాడు.

“మేము ఇంతమంది ఇక్కడ ఉన్నాము కదా? మందు కొట్టొచ్చి, నువ్వు కూడా ఇక్కడ నిలబడాలా? మొదట ఇక్కడ్నుంచి వెళ్ళు”

“నన్ను తిట్టకు ‘సన్’! పాపం నా ‘గ్రాండ్ సన్’, తాతయ్య ఎక్కడ అని అడిగి ఏడుస్తాడు. నేను ఇక్కడే ఉంటాను...?”

మురళి తల్లి దగ్గరకు వచ్చాడు. “నీ భర్త ఇప్పుడు బయలుదేరి వెళ్ళకపోతే, నేను వెళ్ళిపోతాను. ఆయన్నే అన్నీ చూసుకోమని చెప్పు”

తల్లి వేగంగా లేచింది. భర్త దగ్గరకు వచ్చి బయలుదేరి వెళ్ళమని బ్రతిమిలాడింది.

“ఒక యాభై రూపాయలు ఇవ్వు...వెళ్ళిపోతా”

“బగవంతుడా! మేమే నరక వేదనలో ఉన్నాము. మీరు మారనే మారరా? డబ్బులు అడిగి ఇలా పీక్కుతింటున్నారే!”

“నా దగ్గరుంటే నేనెందుకే అడుగుతాను?”

“నా దగ్గర మాత్రం ఎక్కడుంది! మీ అబ్బాయి దగ్గర అడగండి. వాడిస్తే తీసుకుని బయలుదేరండి”

“ఏమిటిట?” -- మురళి కడుపు మంటతో అడిగాడు.

“డబ్బు కావాలట!”

“రాస్కెల్...!” పళ్ళు కొరుక్కున్నాడు. “ఊర్లో ఎంతోమందికి చావు వస్తోంది. నీ భర్తకు ఎందుకు రానంటోంది?”

తల్లి నోరు నొక్కుకుని ఏడ్చింది.

ఆమె వలన అదొక్కటే కుదురుతుంది!

మురళి తన చొక్కా జేబులో నుండి ముప్పై రూపాయలు తీశాడు. సారా వాసనతో ఆయన ఉండటంతో పరువు పోతుందనే భయంతో డబ్బులిచ్చి పంపించేయటం ఉత్తమం అని అనుకున్నాడు. డబ్బులు విసిరి పారేసాడు. తండ్రి వెకిలి నవ్వుతో ఆ డబ్బును ఏరుకుని “యాభై రూపాయలు కదా అడిగాను?” అన్నారు.

“నాన్న అని కూడా చూడను. లాగి లెంపకాయతో పళ్ళు పగులగొడుతాను. మర్యాదగా వెళ్ళిపో”

ఆయన అదే వెకిలి నవ్వుతో నడిచారు.

“నా మనవుడ్ని చూసుకో ‘సన్’! నేను పొద్దున్నే వస్తాను” అని ఒక సెల్యూట్ చేసి వెళ్ళిపోయాడు.

మురళికి తండ్రి మీద కంటే తల్లి మీదే ఎక్కువ కోపం వచ్చింది. ‘ఇలాంటి ఎందుకూ పనికిరాని వాడ్ని నమ్మి వరుసగా నలుగురు పిల్లలను కన్నదే?’ అని. అమ్మ దగ్గర ఆడగలేడు. ఆమె బిందెలు  బిందెలుగా కన్నీరు కారుస్తుంది.

మొత్తానికి ఇరవై ఐదు ఏళ్ళ వయసులోనే జీవితం చేదు అనిపించింది అతనికి.

డాక్టర్ ఒకరు బయటకు రావటంతో...అక్కయ్య లేచి పరిగెత్తింది. మురళి కూడా దగ్గరకు వెళ్ళాడు.

“పిల్లాడు ఎలా ఉన్నాడు...డాక్టర్?”

“ఇంతకు ముందు ఇలా కళ్ళు తిరిగి పడిపోయాడా?”

“లేదు డాక్టర్. ఇదే మొదటి సారి” -- అక్కయ్య సమాధానం చెప్పింది.

“మీ అబ్బాయి రక్తంలో ‘సుగర్’ ఎక్కువగా ఉందమ్మా”

భగవంతుడా...నాలుగేళ్ళ పిల్లాడికి “సుగర్ వ్యాధా?”

“ఎంతో మంది పిల్లలకు ఉందమ్మా. రోజూ ‘ఇన్సులిన్’ వేయాలి. భయపడాల్సిన అవసరం లేదు. కానీ, పొరపాటున కూడా ఇకమీదట వాడికి స్వీటు ఇవ్వకూడదు...తెలిసిందా? సాయంత్ర ‘డిస్చార్జ్’ చేస్తాం”

డాక్టర్ వెళ్ళిపోయాడు. అక్క, గోడనానుకుని ఏడవటం మొదలు పెట్టింది. ‘ప్రపంచంలో ఎంతోమంది పిల్లలకు ఈ వ్యాధి ఉంది అన్నా కూడా, నా బిడ్డకు అది ఎందుకు వచ్చింది?’

ఒక సరాసరి తల్లి బాధ ఆమెలో బయటపడింది.

మురళికి కూడా కష్టంగానే ఉన్నది. ‘స్వీటు అంటే తరుణ్ కు చాలా ఇష్టం. తినాల్సిన వయసులో తిననివ్వకుండా నలభై సంవత్సరాల వయసుకు తరువాత  రావాల్సిన వ్యాధి నాలుగు ఏళ్ళకే రావటం ఘోరం. భగవంతుడు ఏ లెక్కతో మనుషులకు కష్ట-సుఖాలు ఇస్తున్నాడు అనేది అర్ధం కావటం లేదు. భోజనంలో కట్టుబాట్లు, రోజూ ఇన్సులిన్ సూది, స్వీటుకు నిషేధం...ఎలా మేనేజ్ చేయబోతాము?’ బాధ పడ్డాడు అతడు.

అక్క జీవితంలో ఇది మరో పరీక్ష. అతనికి కూడా!

ఆమె భర్తను విడిచి పెట్టి వచ్చి రెండు సంవత్సరాలు అవుతోంది. మంచి భర్త దొరకటానికి పూర్వ జన్మ పుణ్యం ఉండాలి. అక్కయ్యకు అది లేదో, ఏమో. స్త్రీ లోలుడు. ఊరికొక సెటప్పు! ఉన్న ఊర్లోనే ముగ్గురు భార్యలు. ఓర్చుకుని చూసింది. ఒక రోజు ఓర్పు నసించి, అతని మొహాన ఉమ్మేసి బయలుదేరి వచ్చేసింది.

“మగవాడంటే కాస్త అలా, ఇలా ఉంటాడు. ‘అడ్జస్ట్’ చేసుకుని, వాడే అంతా అనుకుని ఉండేదే స్త్రీ!” -- తండ్రి ఉపదేశం చేసాడు.

‘ఆయనా అదే జాతే కదా! తోడేలుకు, నక్క ఎలా ఆదరణ ఇవ్వకుండా ఉంటుంది?’

తండ్రి ఉపదేశం చిరాకు పుట్టించింది... మురళి అక్కయ్యకు సపోర్ట్ చేస్తూ తండ్రి మీద విరుచుకు పడ్డాడు.

“అది తిరిగి వెళ్ళదు...ఇక్కడే ఉంటుంది”

“ఇక్కడ ఉండటానికా దానికి పెళ్ళి చేసింది?”

“చాలు...నువ్వు అల్లుడ్ని చూసిన లక్షణం! వెతికి వెతికి నీలాంటి పనికిరాని వాడిని దానికి కట్టబెట్టి పెద్ద గొప్పలు చెప్పుకుంటున్నావు”

“నాలిక చీరేస్తాను రాస్కెల్! కన్న తండ్రి దగ్గర మాట్లాడుతున్నానే అనేది జ్ఞాపకం ఉంచుకో”

“కనడం తప్ప నువ్వు ఇంకేం చేసేవని నిన్ను జ్ఞాపకం పెట్టుకోవాలి?”

“ఏరా...అంత ఖర్చు చేసి దాన్ని ఒకడికి కట్టబడితే, ఇప్పుడు ‘భర్తే వద్దు’ అని వచ్చి నిలబడితే...అభినందనలు తెలిపి స్వాగతిస్తావా? దీన్ని, దీని పిల్లాడిని, కడుపులో ఉన్న బిడ్డనూ జీవితాంతం ఉంచుకుని తిండి పెట్టి పోషించటానికి ఎవరి దగ్గర సొమ్మున్నది?”

“ఓయబ్బో! అందరికీ ఈయనే తిండి పెడుతున్నట్టు మాటలు చూడు. నువ్వు తింటున్నదే నేను పెడుతున్న తిండి అనేది జ్ఞాపకం ఉండనీ. తాగుతున్న సారా, వేసుకుంటున్న బట్టలు, బీడీలు అన్నీ నా శ్రమ. నువ్వు నోరు మూసుకో”

తండ్రి మొహం వాడిపోయింది. కోపం చూపించటానికి కూడా ఒక యోగ్యత కావాలి. ఆ యోగ్యత ఆయనకు లేదు. అయినా కూడా భుజాల మీద వేసుకున్న తుండు గుడ్డని విసిరేసి, వేగంగా బయటకు వెళ్ళిన ఆయన...రెండు రోజులు ఇంటికే రాలేదు. ‘ఏదో ఒక కారణంతో వెళ్ళిపోయాడు నా తండ్రి’ అని మురళి ఎగతాలిగా సంతోషపడ్డాడు. అల్ప ఆయుష్యు తో ఆ సంతోషం ముగింపుకు వచ్చింది. మూడో రోజు సారా వాసన, ఒళ్ళంతా చెమటతో, వెక్కిరింత నవ్వుతో వాకిలి మెట్లపైన ఆనుకుని కూర్చున్నారు. తల్లి జాలిగా మురళిని చూసింది. ఎంతైనా నా భర్త అనే తల్లి చూపు! ఛీ..పో అనేలాగా మురళి లేచి వెళ్ళిపోయాడు. తల్లి ఆయన్ని తీసుకు వెళ్ళి స్నానం చేయించి భోజనం పెట్టింది. ఆయన భోజనం చేసే శబ్ధం వాకిటి వరకు వినబడ... మురళి భోజనం చేయకుండానే ఆఫీసుకు వెళ్ళిపోయాడు.

ఆ రోజు నుండి అక్కయ్య ఇక్కడే ఉంటోంది. ఆమెకు సపోర్టుగా మాట్లాడినందు వలన ఆమె భారాన్ని అతను అతని నెత్తిన వేసుకోవలసి వచ్చింది. ‘ఆమె భవిష్యత్తు ఏమిటి...ఎన్ని రోజులు ఆమెను తాను కాపాడగలడు?’ అనేదంతా ఆలొచించటం కుదరలేదు. ఒక రోజు కాకపోతే ఒకరోజు ఆమె భర్త మనసు మారి వచ్చి ఆమెను తీసుకు వెళ్తాడు అనే అల్ప ఆశ ఉన్నందువలన విడాకులకు అమ్మ ఒప్పుకోలేదు. ‘తొందరపడకు!’ అని అమ్మ ఆపేసింది.

పెళ్ళికి ఇంకా ఇద్దరు చెల్లెల్లు ఉండగా...పెళ్ళైన అక్కయ్య భారాన్ని కూడా తీసుకున్నాడు. తెలిసిన వారి మూలంగా పిల్లల శరణాలయంలో అక్కయ్యకు ఉద్యోగం ఇప్పించాడు మురళి. రోజంతా పని. జీతం తక్కువే. అయినా అక్కయ్య ఉద్యోగానికి వెళ్ళి వచ్చేది. ఆమె ఇద్దరి పిల్లలనూ తల్లి చూసుకుంటుంది. ఒక్క సమస్యే ఇంకా తీరని పరిస్థితిలో, నాలుగేళ్ళ పిల్లాడికి ‘సుగర్ వ్యాధి’ అనే మరొక సమస్య. రోజూ ఇన్సులిన్...నొప్పికి నొప్పి...ఖర్చుకు ఖర్చు. అక్కయ్య తనకొచ్చే జీతంతో ఏం చేయగలదు? మురళి నిట్టూర్పు విడిచాడు.

ఇప్పటికే ఉన్న ఖర్చులు చాలవని కొత్త ఖర్చు వచ్చింది. ‘ఎలా మేనేజ్ చెయ్యబోతామో?’ ఆందోళనగా ఉన్నది అతనికి.

ఆ రోజు సాయంత్రం తరుణ్ని డిస్చార్జ్ చేసారు. పిల్లాడు గెంతులేసుకుంటూ, పరిగెత్తుకు వచ్చి మావయ్య గొంతుకు చుట్టుకుని కావలించుకున్నాడు.

“చాక్లెట్లు కొనిస్తావా మావయ్యా?”-- ఆ చిన్న గొంతుక అడుగ, మురళి ఇబ్బంది పడుతూ వాడి తలను వంచి హత్తుకున్నాడు.

“వెళ్దామారా?” -- అక్కయ్య, అమ్మ వెనుక వచ్చారు.

“మీరు ఒక ఆటోలో వెళ్ళిపొండి. నేను కొంచం ఆఫీసు వరకు వెళ్ళొస్తాను” -- మురళి జేబులో చెయ్యి పెట్టి డబ్బు తీయబోతుంటే...డబ్బుతో పాటూ అర్చనా అడ్రస్సు కాగితం కలిసి రావటంతో చురుక్కుమని జ్ఞాపకం వచ్చింది. ‘అయ్యో రామా! ఆ అమ్మాయికి డబ్బులు ఇస్తానని చెప్పి వెళ్ళనే లేదే’

 ‘ఇంతలో అక్కయ్య పిలుపు వచ్చింది. పిల్లాడు కళ్ళు తిరిగి పడిపోయాడు.  హాస్పిటల్లో చేర్పించాము. త్వరగా రారా మురళి. నాకు భయంగా ఉంది’ -- అంటూ అక్కయ్య ఆందోళన అతనికి సోకిన వేగంలో... అర్చనా జ్ఞాపకం పూర్తిగా మర్చిపోయాడు. అదే ఆందోళనతో హాస్పిటల్ కు వెళ్ళినతనికి ఇప్పుడే మళ్ళీ అర్చనా  జ్ఞాపకం వచ్చింది.   

పాపం...తెలియని ఊరు! పర్సును పోగొట్టుకుని, ఎలా ఊరు వెళ్ళి చేరిందో? సహాయం చేసే ఆలొచన నాకు లేదు అని తప్పుగా అనుకోనుంటుంది. నిజం చెప్పినా కూడా నమ్ముతుందో...నమ్మదో? అసలు ఎందుకు వెళ్ళాలి? ఆమె ఏమనుకుంటే నాకేంటి? ఆమెకు మాత్రమే కష్టమా...నాకు లేదా? ఏమైనా అనుకోని.

ఒక మనసు నిర్లక్ష్యం చేసినానూ...దాన్ని మించి ఇంకో మనసులో గందరగోళం ఏర్పడింది.

వివరణ చెప్పి క్షమించమని అడిగి ఉత్తరం రాసి పోస్టు చేస్తే?.

వెయ్యచ్చు...! కానీ, అదే ఆమెకు పెద్ద సమస్య ఏర్పరిస్తే? ఆమె కుటుంబం ఎటువంటిదో? ఒక వేళ కఠినమైన వారు గానూ, అనుమానపు మనుషులుగానూ ఉండి ఆమెను ప్రశ్నకు పైన ప్రశ్న వేసి వేధిస్తే? వద్దు...అది తప్పు. మళ్ళీ ఎప్పుడైనా ఇంకొకప్పుడు కలిసినప్పుడు, జరిగింది చెప్పి క్షమించమని అడిగితే సరిపోతుంది!

అతను పనిలో శ్రద్ద వహించటానికి పూనుకున్నాడు.

                                                                           ******************

“మెల్లగా...!” -- అర్చనా తండ్రిని చేతులతో పుచ్చుకుని ఇంటిలోపలకు తీసుకు వచ్చింది. మంచంపైన పడుకోబెట్టింది. ఇక ఈయన ఉండబోయేది ఆ మంచంలోనే! తీవ్రమైన పక్షవాతం. పాపం...నాన్న ఎక్కువగా శ్రమ పడ్డారు. సంపాదించిన డబ్బు ఏదీ నిలబడలేదు. ఐదు రూపాయలు వస్తే పది రూపాయలకు ఖర్చు వచ్చేది.

తన ఇద్దరు చెల్లెల్లకూ పెళ్ళి చేయాల్సిన బాధ్యతతో తన తోడబుట్టిన వారికీ కలిపి శ్రమ పడాల్సిన పరిస్థితి. ఈ రోజు వరకూ పెళ్ళిచేసి పంపిన తన చెల్లెల్లకు ఏదో ఒకటి చేస్తూనే ఉన్నారు. ఒకరి తరువాత ఒకరి కాన్పు, బారసాల, వెడ్డింగ్ యాన్వర్సరీ, చెవులు కుట్టించటం అని బోలెడు ఖర్చులు. ఒక అప్పు తీరేలోపు ఇంకో అప్పు. తండ్రి యొక్క కష్టం తెలియక అక్క, అన్నయ్య ఆయనతో పోట్లాడేవారు.

‘మాకు ఎంత ఆస్తి చేర్చి పెట్టావు?’ అని ప్రశ్నించేవారు. ‘అత్తయ్యలకే ఖర్చు పెట్టాలనుకునే వారు, ఎందుకు పెళ్ళి చేసుకుని పిల్లల్ను కని వాళ్ళని నాశనం చేయాలి?’ అని గొణిగే వాళ్ళు. నాన్న వాళ్ళకు సమాధానం ఇవ్వలేక పోయేవారు. గట్టిగానూ మాట్లాడలేకపోయేవారు.

తనకొసం ఒక్క రూపాయి ఖర్చు పెట్టుకోవటానికి ఆలొచిస్తారు. ఆయన దగ్గరున్న ఆస్తి అని చెప్పాలంటే...మూడు ప్యాంట్లు, అరడజన్ చొక్కాలు, నాలుగు పంచెలు, పాతకాలం ఇంకు పెన్ను, ఒక పాత పర్సు. పండుగులకు కూడా మిగిలిన వారికి బట్టలు కొంటారే తప్ప తనకోసం ఏమీ తీసుకోరు. ‘ఉన్న డ్రస్సు’ చిరగనీ, చూసుకుందాం అంటారు.

తన అవసరాలు...ఆశలూ అన్నిటినీ కుదించుకుని కుటుంబం కోసం చెప్పుల్లా అరిగే ఆయన దగ్గర, జాలి అనేదే చూపకుండా గొడవ పెట్టుకోవటం అక్కయ్యకు, అన్నయ్యకు ఎలా మనసు వస్తోందో? ఇంతకీ అన్నయ్య ‘కంప్యూటర్’ చదువుకు నాన్న అప్పు తీసుకుని ముప్పై వేలు కట్టున్నారు. అక్కయ్యకు కొంచం కొంచం చేర్చిపెట్టి కొంచంగా నగలు కొని ఉంచారు. ఆమె పెళ్ళికొసం డబ్బు చేర్చి పెడుతూనే ఉన్నారు.

‘నాకోసం నువ్వు ఏం చేశావు?’ అని అడిగిన మరునాడు నాన్న...ఆమెకోసం చేర్చి పెట్టిన డబ్బును ఆమె పేరుతోనే బ్యాంకు అకౌంట్ ఒపెన్ చేసి అందులో వేసి ఇచ్చారు. ‘నేనేమీ ఖాలీగా ఉండలేదు!’ అని నోటితో చెప్పక, చేతులతో చూపించారు. అదే ఆయన చేసిన తప్పు. ఆ తరువాతి నెల అక్కయ్య తన హఠాత్తు ప్రేమికుడితో నగలూ-డబ్బూ అన్నీ తీసుకుని కనబడకుండా పోయింది. అప్పుడు మంచాన పడిన ఆయనే నాన్న.

గత యాభై సంవత్సరాలు శక్తికి మించిన శ్రమపడిన మానవ యంత్రం చెడిపోయింది. ఆయన తరువాత బాధ్యతలు తీసుకోవలసిన అన్నయ్య ఇంటి గురించి కొంచం కూడా బాధపడలేదు. కలత చెందలేదు.

“ఆ మనిషి నాకు ఏం చేసి చించాడని నేను ఆయన కోసం విచార పడాలి? మాటి మాటికి ఇంటికి వచ్చి  దోచుకు వెళ్ళారు కదా...ఆయన తోడ బుట్టిన వాళ్ళు. వాళ్ళ దగ్గరకు వెళ్ళి సహాయం కావాలని అడగమను...వాళ్ళను బాధ్యత తీసుకోమని చెప్పమను. మూటలు కట్టుకుని వెళ్ళారుగా...ఇప్పుడు తీసుకు వచ్చి కుమ్మరించమను!”

దెబ్బకు దెబ్బ కొట్టి తీరాలని తీర్మానించుకున్న వాడిలా అన్నయ్య నడుచుకున్నాడు...అత్తయ్యలు మోసలి కన్నీరు వదిలి ఒకటి రెండు సార్లు వచ్చి  కుశల ప్రశ్నలు అడిగి వెళ్ళటంతో సరిపుచ్చారు.  ఆ తరువాత తొంగి కూడా చూడలేదు. వాళ్ళను ఏమి అడగటమూ కుదరదు. మెట్టినింట్లో వాళ్ళ హక్కులకు మించి వాళ్ళ దగ్గర ఎదురు చూడటం కూడా తప్పు.

మిగిలిన వారిలాగా కన్నవారిని పట్టించుకోకుండా ఉండలేకపోయింది అర్చన. చిన్న వయసు నుండే తండ్రి దగ్గర ఆమెకు చనువు ఎక్కువ. తప్పే చేసున్నా కూడా ‘ఛీఛీ’ అని ఆయన అన్నట్టు ఆమెకు గుర్తు లేదు. ఆయన ఎవరినీ ఖండించి  మాట్లాడింది చూడలేదు. అక్క, అన్నయ్య మాట్లాడినప్పుడు కూడా మౌనంగా భరించేరే తప్ప కొంచం కూడా కోపమో-ఆవేశమో పడలేదు.

అర్చనానే ఆయనకోసం మనసారా ఏడ్చింది. అక్కయ్య పారిపోయిన రోజు ఆయన్ని సమాధానపరిచింది కూడా ఆమే. బయటకు చూపించలేని అన్ని బాధలూ మనసులో గట్టిగా పేలటంతో, ఆయన్ని మంచంలో పడేసింది.

ఇల్లు ఉన్న పరిస్థితికి అర్చనాకు ఇప్పుడు వెంటనే ఒక ఉద్యోగం కావాలి. ఇంటి పక్కన ఉన్న వాళ్ళు కొన్న దిన పత్రికలను రాత్రి పూట అడిగి తీసుకు వచ్చుకుని, ఏడు చోట్ల అప్లికేషన్లు వేస్తే, ఒకే ఒక చోటు నుండి మాత్రమే ఇంటర్వ్యూ పిలుపు వచ్చింది.

అనుభవం లేకపోయినా...ఉద్యోగం దొరుకుతుందనే ఆశతో, నమ్మకంతో బయలుదేరి వెళ్ళిన ఆమెకు నిరాశే దొరికింది. అదికూడా ఒక ‘ఫ్రాడు కంపెనీ’.  ఆ రోజే మురళిని కూడా కలిసింది. అతని జ్ఞాపకం వచ్చింది.

‘పాపం...డబ్బుతో వచ్చి నిరాశపడి తిరిగి వెళ్ళుంటాడే? సహాయం అడిగి ఇలా నిర్లక్ష్యం చేసేనే అని తప్పుగా అనుకోనుంటాడో?’

‘వివరంగా ఒక ఉత్తరం రాసి క్షమించమని అడుగుదామో? అవును...అదే సరి. రేపు మొదటి పనిగా అతనికి ఉత్తరం రాసిన తరువాతే మరోపని పెట్టుకోవాలి.

***************************************************PART-3*****************************************

తరుణ్ ఏడుపు ఆకాశాన్ని తాకింది. అక్కయ్య వాడ్ని ఎత్తుకుని మురళి దగ్గరకు వచ్చింది.

“ఎందుకే వాడ్ని అలా ఏడిపిస్తున్నావు?”

“నేనా ఏడిపించాను? చాక్లెట్ కావాలట. ఏం చేద్దాం చెప్పు. నా ప్రాణం తీస్తున్నాడు. నా వల్ల కావటం లేదురా మురళీ. ఏం చెప్పి వాడ్ని సముదాయించేది? ఎందుకురా ఇలాంటి ఒక పరీక్ష?”

పిల్లాడితో పాటూ అక్కయ్య కూడా ఏడ్చింది.

తల్లి ఏడవటం చూసిన తరుణ్ బెదిరిపోయి, తన ఏడుపు ఆపాడు.

“ఇటు రా” -- మురళీ వాడ్ని పిలిచి తన వొళ్ళో కూర్చోబెట్టుకున్నాడు.

“చాకెట్లన్నీ పాడైపోయాయట. యాక్..! మనకు వద్దు?”

“ఆ రోజు మాత్రం కొనిచ్చావు...?”

“తరుణ్...ఆ రోజు చాక్లెట్ తిన్నందువలనే నువ్వు కళ్ళు తిరిగి పడిపోయావు! డాక్టర్ ఇంజెక్షన్ కూడా వేసేరా లేదా? ఇంజెక్షన్ వేస్తే నొప్పి పుడుతుంది కదా? అందుకని చాక్లెట్లు వద్దు...ఏం?”

“అవును...చాక్లెట్లు వద్దు!”

“గుడ్ బాయ్! మావయ్య సాయంత్రం వచ్చేటప్పుడు నువ్వడిగిన ‘గన్’ తీసుకు వస్తాను. ఇప్పుడు మంచిగా ‘స్కూలుకు’ బయలుదేరాలి”

“పెద్ద ‘గన్’ కావాలి! ఇంత...పెద్దది” -- చేతులు పెద్దవిగా విరిచి చూపించాడు.

“ఖచ్చితంగా తీసుకు వస్తాను”

మురళీ వాడ్ని పంపించి...సేవింగ్ సెట్టు తీసాడు.

కొద్ది సేపట్లోనే తరుణ్ ఏడుపు మళ్ళీ వినిపించింది. అక్కయ్య వాడ్ని కొడుతున్న శబ్ధం వినబడటంతో...‘రేజర్’ ను పెట్టేసి బయటకు వచ్చాడు.

“ఇప్పుడేమిటి సమస్య?”

“ఇడ్లీ లోకి నంచుకోవటానికి చక్కెర కావాలట”

చెప్పలేక పోయాడు. చెప్పినా అర్ధం చేసుకునే వయసూ లేదు. ఇదొక పెద్ద సమస్యే! ఎలా మేనేజ్ చెయ్యబోతామో? పిల్లాడి కొసమే మిగిలిన వాళ్ళు కూడా ‘స్వీట్లు’ తినడం తగ్గించారు. ఇంట్లో కూడా ఏ తీపి పదార్ధమూ చేయటం లేదు. అయినా కానీ వాడ్ని సముదాయించే దారి కనబడలేదు.

“ఇదిగో చూడు తరుణ్...డాక్టర్ నీ దగ్గర ఏం చెప్పాడు? ఇకమీదట ‘స్వీటు’ అదీ తినకూడదని చెప్పారా లేదా? నువ్వు పట్టుదల పడితే నిన్ను డాక్టర్ దగ్గరకు తీసుకు వెళ్ళి వదిలి పెట్టేస్తాను”

“స్కూల్లో పిల్లలందరూ తింటున్నారు. నేను మాత్రం ఎందుకు తినకూడదు?”

“తరుణ్ యొక్క ఒంటికి స్వీటు పడదట. అందుకే”

“ఎందుకు నా ఒంటికి మాత్రం...?”   

“తెలియదురా నాన్నా. ఆ దేవుడి దగ్గరే అడగాలి... ‘పిల్లాడికి ఎందుకు ఇంత కష్టం ఇస్తున్నావు అని?’ నువ్వు పెరుగు నంచుకుని తింటావుట. నీకు ‘గన్’ కావాలా...వద్దా?”

“కావాలి!”

“అప్పుడు పెరుగు నంచుకు తిను”

తుపాకీ కోసం...పిల్లాడు పెరుగు నంచుకుని తిన్నాడు. మురళీ మిగిలిన ‘షేవింగ్’ ను ముగించుకుని స్నానాకి వెళ్ళాడు.

తినేటప్పుడు తల్లి అడిగింది.

“ఆ సభాపతి మూడుసార్లు వచ్చాడు. వాళ్ళను ఎప్పుడు రమ్మని చెప్పచ్చు అని అడిగాడు. మనం ఏదైనా సమాధానం చెప్పాలిగా?”

మురళీ ఆలొచించాడు.

“మన తాహతు ఏమిటో సభాపతి దగ్గర చెప్పావా?”

“చెప్పకుండా ఉంటానా...? బృందాని వాళ్ళు ఒకటి, రెండు సార్లు చూసారట. ‘చేయగలిగేదే చేయని. మాకు అమ్మాయి బాగా నచ్చింది’ అని చెప్పి పంపారు. ఈ కాలంలో ‘డిమాండ్’ చేయకుండా...’పిల్లనిస్తే చాలు’ అని ఎవరు చెబుతున్నారు? అప్పో, గిప్పో చేసి ఈ సంబంధం ఖాయం చేసుకుంటే మనకి భారం తగ్గిపోతుందిరా...ఏమంటావు?”

“ఎలా చూసినా కొంతడబ్బు అవసరం కదా? దానికి నేనేం చేయగలను? ఎక్కడ అడగగలను?”

“డబ్బులు లేవని పెళ్ళి చేయకుండా ఇంట్లోనే ఉంచుకోగలమా? ఏదైనా చేసే కావాలి. ఏదో నావల్ల అయ్యింది...కడుపు మాడ్చుకుని, నోరు మాడ్చుకుని, నాలుగు కాసులు బంగారం కొనుంచాను. ఇంకో రెడు, మూడు కాసులకు నగలు కొని వేద్దాం. అది పనిచేసే షాపులోనే తక్కువ ధరకు చీరలు కొందాం. అది కూడా ఏదో కొంచం డబ్బు సేవ్ చేసుంచింది. ఎలాగైనా ఈ సంబంధం ఓకే చేసుకుని పెళ్ళి చేసేద్దాం. వదులుకుంటే ఇలాంటి సంబంధం మళ్ళీ దొరుకుతుందో, లేదో? ఇల్లు వెతుక్కుంటూ వచ్చి ఇంటి తలుపులు తడుతున్నప్పుడు వదిలేస్తే...మూర్ఖులు అని చెబుతారు”

“చూద్దాం...నాకు రెండు రోజులు టైము ఇవ్వు. ఆఫీసులో ఏదైనా లోను వేయగలనా అని చూస్తాను. ఎలా చూసినా ఆఫీసులో యాభై వేల కంటే ఎక్కువ రాదు. ఇంతకు ముందే అక్కయ్య పెళ్ళికి తీసుకున్న లోన్ డబ్బులే పూర్తిగా కట్టలేదు. తరువాత బృందా? అప్పుచేయటం దీనితో ఆగిపోతుందా? దీని తరువాత... శాంతీ వేరే ఉంది?”

“నిన్ను పిండి పిప్పి చేస్తున్నాను...కదరా మురళీ? మారి మారి ఏదో ఒక ఖర్చు పెట్టిస్తునే ఉన్నాను కదా? నన్నేం చేయమంటావురా? ఆ మనిషిని నమ్మి వరుసగా కన్నది తప్పే! అంత ‘బాధ్యత’ లేని మనిషిగా ఉంటాడని అనుకోలేదురా...”

మురళీ మౌనం వహించాడు. ‘ఏం మాట్లాడాలి? అమ్మను తిట్టగలనా? ఈ కుటుంబంలో మొదటి వాడిగా పుట్టి బాధ్యతలు మోయాలని నా నుదట రాసుంటే -- అది ఎవరి వలన మార్చటం కుదురుతుంది?’

మురళీ ఆఫీసుకు వచ్చిన వెంటనే, మొదటి పనిగా అకౌంట్ సెక్షన్ కు వెళ్ళి అప్పు గురించి మాట్లాడాడు. అకౌంటంట్ ఏదేదో లెక్కలు వేసి, అదీ ఇదీ  చెప్పి...ఎలాగైనా ‘నలభై వేలు’ సాంక్షన్ చెయొచ్చు అన్నాడు. ‘దొరికినంత చాలు!’ అనుకుంటూ లోన్ ఫారం తీసుకుని పూర్తి చేసి ఇచ్చాడు.

ఆ రోజు సాయంత్రమే పెళ్ళి కొడుకు ఇంటికి తల్లితో కలిసి వెళ్ళి మాట్లాడాడు. గొప్ప ఆస్తి పరులు అని చెప్పలేకపోయినా, వీళ్ళ కంటే వసతి గల వాళ్ళు అనేది అర్ధమయ్యింది. సొంత ఇల్లు, స్కూటర్ ఉంది. అబ్బాయికి ఏలూరులో ప్రభుత్వ ఉద్యోగం. ట్రాన్స్ ఫర్ కు ట్రై చేస్తున్నారట. సీనియారిటీ ప్రకారం ఒక సంవత్సరంలో దొరుకుతుందట.

“మా శక్తి ఏమిటో చెప్పేస్తాం” -- అమ్మ ప్రారంభించింది. “మీ దగ్గర చెప్పటానికి ఏముంది. నా భర్త పేరుకు మాత్రమే ఇంట్లో ఉన్నారు. అది తప్ప, అన్ని బాధ్యతలూ వీడి తల మీదే. అప్పు చేసే మేము అన్నీ చేయాలి”

“మధ్యవర్తి సభాపతి అన్ని విషయాలూ చెప్పాడండి. మేమూ కష్టపడ్డ వాళ్ళమే.  అవతలి వారి కష్టాలు మాకూ తెలుసు. మీ వల్ల అయ్యింది చెయ్యండి. గుడిలో పెళ్ళి చేసినా కూడా పరవాలేదు. మా బంధువులందరినీ కలిపితే యాభై మంది ఉంటే ఎక్కువ. ‘ఆఫీసు’ వాళ్ళకు ఒక పూట విందు భోజనం మేమే ఏర్పాటు చూసుకుంటాం. పెళ్ళి ఖర్చులో సగం మేము పెట్టుకుంటాం. మాకు అమ్మయే ముఖ్యం...ఆడంబరం కాదు”

పెళ్ళి కొడుకు తల్లి చెప్పగా... మురళీ తల్లి మొహం వికసించింది. మురళీని చూసింది.

“అప్పుడైతే ఎప్పుడు పెళ్ళి చూపులకు వస్తారు?”

“అమ్మాయిని నేను చూసాను. అది చాలు...తాంబూలాలకు ఏర్పాటుచేయండి”

“అయినా అబ్బాయి, అమ్మాయిని చూడద్దా?”

“నేను చెబితే చాలండి వాడికి! ఏరా...చూడాలా?”

“ఎందుకు...? నువ్వు చెబితే చాలమ్మా” అబ్బాయి చెప్పగా... మురళీ ఆశ్చర్యపొయాడు. ‘ఈ కాలంలో ఇలాంటి ఒక కొడుకా?’

“అయితే మేము బయలుదేరతాం. పంతులు గారి దగ్గర అడిగి, మంచి రోజు చూసొచ్చి చెబుతాం”

మురళీ లేచి చేతులు జోడించాడు. సంతోషంగా ఇంటికి వచ్చారు.

“నాకిప్పుడు పెళ్ళి వద్దు” -- బృందా పెద్ద బాంబు విసిరేసింది.

“ఏమిటే చెబుతున్నావు?” -- అంటూ కూతుర్ని కొట్టటానికి చేయి ఎత్తిన తల్లిని మురళీ ఆపాడు.

“ఎందుకు వద్దంటున్నావు బృందా?”

“నాకు నచ్చలేదు”

“అదే ఎందుకు?”

బృందా మౌనంగా తల వంచుకుంది. మురళీ ఆమెను లోతుగా చూసాడు. దగ్గరకు వచ్చి వేలితో ఆమె మొహాన్ని పైకెత్తాడు. 

“ప్రేమా-గీమా అని ఏదైనా అసహ్యం ఉందా?”

బృందా ఆశ్చర్యంతో అతన్ని చూసింది. ‘లేదు’ అని జవాబు చెప్పలేకపోవటం నుండి -- ఏదో ఉన్నది అనేది అర్ధమయ్యింది... మురళీ మళ్ళీ గుచ్చి గుచ్చి అదే ప్రశ్న అడిగాడు. చివరిలో ఒక విధంగా ఒప్పుకుంది. అతని ఊహ కరెక్టేనని నిరూపించింది. 

తల్లి నెత్తీ నోరూ బాదుకుంటూ ఏడ్చంది. “తలమీద రాయి పడేశావు కదవే పాపిస్టిదానా” అంటూ ఆమెను ఊపింది.

బృందా మొండిగా నిలబడటంతో ఆమె దేనికైనా తయారుగా ఉన్నదని అర్ధమయ్యింది మురళీకి.  

“ఎవరతను...ఏం చేస్తున్నాడు?”

“బి.ఆర్క్. చదువుతున్నాడు. చివారి సంవత్సరం”

“డబ్బు గల వాడా?”

“అలా చెప్పలేము. కానీ, మనకంటే వసతిగల వారే”

“ఓక్కడే కొడుకా?”

“ఒక చెల్లెలు ఉంది”

“అతను నిన్ను పెళ్ళి చేసుకుంటాడా?”

“ఖచ్చితంగా పెళ్ళి చేసుకుంటాడు”

“వాళ్ళింట్లో వాళ్ళు ఒప్పుకుంటారా?”

“అదంతా ఆయన చూసుకుంటారు”

“ఒక వేళ ఒప్పుకోకపోతే అతనేం చేస్తాడు?”

ఆమె సమాధానం చెప్పలేదు.

“వాళ్ళు కట్నకానుకులు ఎక్కువగా అడిగితే...ఏం చేస్తావు? నేను చెయ్యలేను?”

“ఆయన అలాంటివారు కాదు...”

“అతని చదువు పూర్తి అవకుండానే పెళ్ళి చేసుకుంటే...ఏం చేస్తారు?”

“ఎవరిప్పుడు పెళ్ళికి తొందరపడుతున్నారు? చదువు ముగించి...ఆయనకు ఉద్యోగమూ దొరికిన తరువాతే పెళ్ళి చేసుకోవాలని నిర్ణయించుకున్నాం”

“అతన్ని నమ్మి, ఇతన్ని వద్దంటున్నావు...చివరికి నీకు ఎవరూ లేకుండా పోతారు” -- తల్లి అడ్డుపడి మాట్లాడింది.

మురళీ, తల్లిని కోపంగా చూసాడు.

“మంచి మాటలే మాట్లాడమ్మా ఎప్పుడూ”

“ఇప్పుడు పెళ్ళి వారికి ఏం సమాధానం చెప్పబోతావురా?”

“నిజం చెప్పాల్సిందే!”

“చాలా బాగుందిరా! ఇది బుద్దిలేక మాత్లాడుతోందని అనుకుంటే...నువ్వు కూడా దానికి తోడుగా డప్పు వాయిస్తున్నావే? అమ్మా తల్లీ, చదువుకున్న వాడు అంటున్నావు....రేపు మనకంటే డబ్బుగల అమ్మాయి దొరికితే...నిన్ను దుమ్ములాగా దులుపుకుంటాడు. అందువలన ఆ ప్రేమా--గీమా వదిలేసి, మేము చూసిన అబ్బాయిని పెళ్ళి చేసుకుని ఆనందంగా జీవితం గడపమని చెబుతావా?”

“అమ్మ చెప్పింది విన్నావా బృందా? నీ మంచికే చెబుతున్నారు”

“నా వల్ల ఆయన్ని మరిచిపోవటం కుదరుదు అన్నయ్యా”

“మేము కుదరదు అంటే ఏం చేస్తావు?”

“లేచి పోతా!”

“పాపిస్టి దానా!”

“చూసావా అమ్మా...మనం మంచి చెబితే ఇదే జరుగుతుంది. అందుకే పెళ్ళివారికి నిజం చెప్పేద్దాం. మనం ఏం చేయగలం? ఒకవేళ ఇది ప్రేమిస్తున్న వాడు మంచి అబ్బాయిగా ఉండి, దీన్ని బాగా చూసుకుంటూ, దాంపత్యం  చేస్తే?”

“నాకెందుకో...ఇది సరి రాదు అనిపిస్తోంది”

“నేను వెళ్ళి పెళ్ళివారి దగ్గర నిజం చెప్పేసి వస్తాను. పాపం...మనం వస్తామని వాళ్ళు ఎదురు చూస్తూ ఉంటారు”

అమ్మ ఏమీ మాట్లాడలేదు. ‘ఎలాగైనా చావండి...’ అనేలాగా లేచి వెళ్ళిపోయింది.

మురళీ ‘ఆఫీసు’ కు  వచ్చాడు. ‘ఆ అబ్బాయి వాళ్ళింటో ఏం చెప్పి వాళ్ళను సమాధానపరచాలి’ అని ఆలొచించాడు.

“ఇదిగో మురళీ...నీకేదో ఉత్తరం వచ్చింది. రెండు రోజులుగా లెటర్ బాక్స్ లోనే ఉంది -- స్టాఫ్ ఒకాయన తీసుకు వచ్చి ఇచ్చాడు” మురళీ ఆశ్చర్యంతో దాన్ని తీసుకుని చూసాడు.

‘అరే. అర్చనా!’

ఆమె రాసిన ఉత్తరాన్ని విప్పాడు. ఎవరో ఒక యువకుడు వలన డబ్బు దొరికి జాగ్రత్తగా ఊరు వచ్చి చేరిందనే విషయం చదివి కొంచం ప్రశాంతతను పొందాడు. ఆమె తప్పుగా అర్ధం చేసుకోవటానికి చోటులేనంతగా విషయం ముగిసిందని తెలుసుకుని ఆనందపడ్డాడు.

‘ఆమెకు ఒక మంచి ఉద్యోగం ఉంటే, ఆమెకు కబురు పంపించాలి’ అని కూడా అనుకున్నాడు. తన ఆఫీసుకు వచ్చే క్లయింట్ కంపెనీలకు చెందిన వారి దగ్గర అన్నీ చెప్పుంచాడు.

ఆ రోజు సాయంత్రం మధ్యవర్తి సభాపతి చెప్పిన వరుడి ఇంటికి వెళ్ళాడు.

“రండి...మీకొసమే ఎదురు చూస్తున్నాను” -- ఆవిడ స్వాగతించగా...ధర్మ సంకటంతో లోపలకు వెళ్ళి కూర్చున్నాడు.

“చెప్పండి...తాంబూలాలకు డేట్ ఫిక్స్ చేసారా?”

“అది...” సంశయించిన అతను, ధైర్యం తెచ్చుకుని చెప్పేసాడు. అది విన్న ఆవిడ మొహం అదొలా మారిపోయింది.

“క్షమించడమ్మా. నిజాన్ని దాచి పెట్టి పెళ్ళి ఏర్పాట్లు చేసిన తరువాత నా చెల్లెలు ఏదైనా చెయ్యకూడని పని చేస్తే...రెండు కుటుంబాలకూ అవమానం ఏర్పడుతుంది. కట్న కానుకలు ఏమీ వద్దని చెబుతున్న మంచి కుటుంబాన్ని, మంచి మనసులను అవమాన పరచటానికి ఎలాగండి మనసు వస్తుంది? అందుకనే నిజం చెప్పి వెళ్దామని వచ్చాను. మీ మంచి మనసుకు...వేరే మంచి అమ్మాయి దొరుకుతుంది. నేను వెళ్ళొస్తాను” లేచాడు.

“ఒక్క నిమిషం కూర్చో బాబూ” -- అని చెప్పి లోపలకు వెళ్ళిన ఆమె...పదే నిమిషాలలో తిరిగి వచ్చింది. “మీ మరో చెల్లెల్ని పెళ్ళి చేసుకోవటానికి మీకు ఏ సమస్య ఉండదు కదా?”

మురళీ ఆశ్చర్యపోయాడు!

“అది చదువుకుంటున్న అమ్మాయండి...దానికేం తెలుసు?”

ఆమె నవ్వింది. “ఏం తెలుసు అని మాత్రం అనకండి! ఈ రోజు అమ్మాయలకు ఏం తెలియదు? అన్నీ తెలుసు. మరీ అంత చిన్న పిల్లా...పద్దెనిమిదేళ్ళు అయినై కదా?”

“పందొమ్మిది ముగియబోతుంది”

“ఇంకేం? ఆ కాలంలో పద్నాలుగేళ్ళకే పిల్లల్ని కన్నారు! అదేమిటో బాబూ. నిజం చెప్పటం వలనే మీ కుటుంబంతో సంబంధం కలుపుకోవాలని అనిపించింది. పెద్దది లేకపోతే ఏం...చిన్నది. చదువుకుంటుంటే ఏం? పెళ్ళి చేసుకుని చదువుకోమని చెబుదాం. మేమే చదివిస్తాం”

“నేను అమ్మ దగ్గర, చెల్లి దగ్గర మాట్లాడి చెబుతానండి”

“దారాళంగా...!”

సంకటంతో వచ్చినవాడు సంతోషంగా బయలుదేరాడు. ఒకదానికి...ప్రేమ పెళ్ళి కాబట్టి ఖచ్చితంగా ఎక్కువ కట్నకానుకలు అడిగి పీక్కు తినదు. ఇంకొక దానికి మంచి సంబంధం దొరకబోతోంది. కాబట్టీ, ఎక్కువ అప్పు చేయకుండా ఇద్దరికీ పెళ్ళి చేసేయచ్చు...ఆ తరువాత అతని విషయమే.

అతనూ ఒక మంచి అమ్మాయిని చూసి పెళ్ళి చేసుకుంటే జీవితంలో సెటిల్ అయిపోవచ్చు. మంచి అమ్మాయి అని అనుకున్న వెంటనే అతనికి జ్ఞాపకం వచ్చింది... అర్చనా మొహమే! ఒక్క క్షణం ఆశ్చర్యపడ్డాడు. వెర్రిగా నవ్వుకున్నాడు.

***************************************************PART-4*****************************************

అమ్మవారు ఎప్పుడూ లాగానే మందహాసంగా నవ్వుతూ ఉన్నది. అర్చనా కళ్ళు తిప్పుకోలేకపోయింది. గుడిలో ఎక్కువ జనం లేరు. త్వరగా ఒక ఉద్యోగం దొరకాలని వేడుకుని గుడి ప్రహారాన్ని మూడుసార్లు తిరిగి, ఇంటికి వచ్చింది.

వెంటనే ఉద్యోగం దొరకక పోతే ఇంటి పరిస్థితి విషమిస్తుంది. నాన్నకు వచ్చే డబ్బు హాస్పిటల్ ఖర్చులకు సరిపోగా, చేతిలో ఉన్న డబ్బు మిగిలిన వాటికి ఖర్చు అవుతూ తగ్గిపోతోంది. ‘ఎక్కడ బాధ్యత తీసుకోవలసి వస్తుందో’ అనుకునే అన్నయ్య అసలు ఇంటికే రావటం లేదు. అక్కయ్య ఎక్కడికి వెళ్ళిందో తెలియటం లేదు.

ఎవర్ని తలుచుకుని ఏడవాలో తల్లికి అర్ధం కావటంలేదు.

పెద్ద చదువులు చదువుకున్న వారికే ఉద్యోగాలు దొరకటం చాలా కష్టంగా ఉన్న ఈ రోజుల్లో....వుత్త బి.కాం డిగ్రీ ని చూసి ఎవరు ఉద్యోగం ఇస్తారు? దాంతో పాటూ 'కంప్యూటర్ కోర్స్ ' ఏదైనా ముగించుంటే కొంచానికి కొంచం ‘చాన్స్’ ఉంది అనచ్చు. దానికే ఆమెకు దారిలేదు.

‘డబ్బున్న వారికే ఇక్కడ అన్నీ దొరుకుతాయి. మంచి ఉద్యోగానికి పెద్ద చదవు, అర్హత కావాలి. అర్హతను వెతుక్కుంటూ వెళ్ళటానికి డబ్బు కావాలి. డబ్బే సమస్య! ఈ అటూ ఇటూ కాని జీవితానికి ఏ రోజు ముగింపు పడుతుందో! ఎంతోమందిలాగా వసతిగా -- సంతోషంగా జీవించే కాలం నాకు వస్తుందా? లేక ఇలాగే చివరి వరకు ఉంటామా?’-- అర్చనా నిట్టూర్పు విడిచింది.

ఆమెకు అత్యాశ అంతా లేదు. అయినా కానీ స్నేహితురాళ్ళు కొందరు పెద్ద ఆస్తి ఉన్న అమ్మాయలు. వాళ్ళ ఇళ్ళకు అర్చనా వెళ్ళుంది. ఆ ఇళ్ళ అందం, అలంకారం, ఖరీదైన సోఫా సెట్లు, ఏ.సి రూములు. మనిషిని మింగే మంచాలు, మిరుమిట్లు గొలిపే బాత్ రూమ్ టైల్స్, ఆమెను భ్రమింప చేస్తుంది. మనిషికో కారు, రకరకాల దుస్తులు, అనుకున్న వాటిని, అనుకున్న సమయంలో కొనగలిగే వసతి, ఈమెను ఎన్నో సార్లు ఆశ్చర్యపరిచేది.

ఆ స్నేహితురాళ్ళు డబ్బు గల ఇంట్లో పుట్టిన యువరాణులుగాను, నేను మాత్రం ఎందుకు అతి సాదారణ కుటుంబంలో పుట్టి, అన్ని రకాల సమస్యలకు మధ్య కొట్టుమిట్టాడుతున్నాను? దేవుడు పక్షపాతము లేనివాడు అయితే ఎందుకిలా మనుష్యుల మధ్య ఎక్కువ తక్కువలు ఏర్పరచాలి?

అందమైన బంగళాలో ఎటువంటి కష్టమూ లేకుండా జీవితం గడపాలి అనేది అందరి మనుష్యులకూ ఉండే సరాసరి ఆశే కదా? ఇందులో ఏముంది తప్పు? దేవుడెందుకు దీన్ని అర్ధం చేసుకోకుండా...ఒకర్ని వసతిగానూ, ఇంకొకర్ని కష్టాలలోనూ ఉంచాడు? ఈ ప్రశ్నలకు ఎవరి దగ్గర సమాధానం దొరుకుతుంది.

“ఏమే...ఎక్కడికెళ్ళేవే! త్వరగారా. నీకు ఏదో ఒక ఉత్తరం వచ్చింది. ఏమిటో చూడు...” -- వాకిట్లో నిలబడే అరిచింది.

“ఏమ్మా...ఊరంతా వినేటట్టు ఇలా అరవాలా? లోపలకు వచ్చిన తరువాత చెప్పకూడదా?”

“ఉద్యోగానికి రమ్మని ఏదైనా పిలుపు వచ్చిందేమో చూడు” -- ఆత్రుతతో ఒక కవరు తీసి ఇచ్చింది తల్లి.

అర్చనా ఆ కవర్ను విప్పింది. ఉత్తరం చివర ఉన్న మురళీ అనే సంతకంతో ఆమె ముఖం వికసించ -- ఉత్తరాన్ని చదివింది.

‘స్నేహితుడు ఒకడి సహాయంతో నీకు ఉద్యోగం ఏర్పాటు చేసాను. త్రీ స్టార్ హోటల్ ఒక దాంట్లో రిసెప్షనిస్ట్. జీతం కొంచం బాగానే ఉంటుంది. ఇంగ్లీష్ బాగా మాట్లాడటం తెలిసుండాలి. మీరు బాగా మాట్లాడతారని చెప్పుంచాను. ఓ.కే. అనుకుంటే వెంటనే కింద రాసున్న అడ్రస్సుకు వెళ్ళి నేరుగా మాట్లాడండి. ‘హోటల్ ఉద్యోగమా?’ -- అని సందేహించకండి. బాగా నమ్మగలిగే మనుషులు కాబట్టే ఉత్తరం  రాసేను’

“ఏమిటే?”

“ఉద్యోగానికేనమ్మా”

“ఎక్కడ్నుంచి?”

“రిసెప్షనిస్ట్ ఉద్యోగం. కొంచం ఎక్కువ జీతం వస్తుందట”

“ఏ కంపెనీ?”

“కంపెనీ కాదు...త్రీ స్టార్ హోటల్”

“హోటలా?” -- తల్లి మొహం నిరుశ్చాహపడింది.

“ఏమ్మా?”

“హోటల్ ఉద్యోగానికి ఎలా?”

“ఇప్పుడంతా లేడీస్ అందరూ అన్నీ చోట్ల ఉద్యోగం చేస్తున్నారమ్మా. ఆటో, లారీ కూడా తోలుతున్నారు”

“అయినా కానీ మీ నాన్న ఒప్పుకోవాలే?”

“హోటల్ ఉద్యోగమని నాన్నకు చెప్పకు. నీకు నా మీద నమ్మకం ఉంటే ధైర్యంగా పంపు. డబ్బు లేకుండా ఎన్ని రోజులు ఉండగలం? పూర్తిగా డబ్బులు లేనప్పుడు, దీనికి తక్కువగా ఉండే జీతానికైనా తప్పక వెళ్ళాల్సి వస్తుంది. దానికంటే ఈ ఉద్యోగంలో చేరొచ్చు కదా? ఇప్పుడు మనమున్న పరిస్థితికి...ఇది దాహంతో ఉన్న మనకు మంచి నీళ్ళు దొరికినట్లు! దీనికంటే మంచి ఉద్యోగం దొరకకుండానా ఉంటుంది. అంతవరకు ఈ ఉద్యోగం చేస్తాను?”

“నువ్వక్కడ ఒంటరిగా ఎలా ఉంటావు?”

“ఒక నెల ఏదైనా హాస్టల్లో ఉంటాను. మన శక్తికి తగిన  ఇల్లు దొరుకుతుందా చూస్తాను. దొరికితే మీరూ అక్కడికి వచ్చేయండి”

“మీ నాన్న ఈ ఇంటిని వదిలి రారే! పెంకుటిల్లు అయినా వంశపారపర్య ఆస్తి కదా? గుడికి సొంతమైన ఇల్లు అయినా, సంవత్సరాల తరబడి వంశపార్యంగా ఉంటూ వచ్చిన ఇల్లు అయ్యిందే! దీన్ని వదిలిపెట్టి ఆయన వస్తారంటావా? ఒక వేళ ఈ ఇల్లు వదిలేసి వస్తే...మళ్ళీ కావాలంటే ఈ ఇల్లు దొరకదే!

మన పరిస్థితికి ఇంత తక్కువలో మనకు ఇల్లు ఎక్కడ దొరుకుతుంది? హాస్టల్లోనే చేరిపో! వీలు దొరికినప్పుడు ఇక్కడకొచ్చి మమ్మల్ని చూసెళ్ళు. నువ్వు పంపించే డబ్బును పొదుపుగా ఖర్చుపెట్టి ఇక్కడే ఉంటూ...కుదిరితే నీకు కొంచం చేర్చి పెడతాను”

“అయితే నేను వెళ్ళొచ్చా?”

“వేరే దారి?” -- ఆమె సగం మనసుతో ఒప్పుకుంది. ఆకలి, పేదరికం పట్టుదలను సడలించిందని చెప్పొచ్చు. మరుసటి రోజు మళ్ళీ విజయవాడకు ప్రయాణం చేసింది అర్చనా!

బస్సు దిగిన వెంటనే ఆ రోజు డబ్బులిచ్చి సహాయం చేసిన యువకుడ్ని మర్యాదకొసం కలిసి ధన్యవాదాలు చెప్పింది.

“ఇందులో ఏముందండి...కూర్చోండి. చల్లగా ఏదైనా తాగి వెళ్ళండి”

“పరవాలేదు...నేను అర్జెంటుగా వెళ్ళాలి. కుదిరితే తరువాత వస్తాను”

“ఉద్యోగం దొరికిందా?”

"దొరికినట్లే! అయినా కానీ, సాయంత్రమే ఖచ్చితంగా స్వీటు ఇచ్చి చెప్పగలను. నేను వస్తాను?"

“ఆల్ ద బెస్ట్!”

అతనికి థ్యాంక్స్ చెప్పి బయలుదేరింది. ‘టైము తొమ్మిదే అవుతోంది. మురళీ ఆఫీసుకు వచ్చుంటాడా? తెలియలేదు. వెళ్ళి చూద్దాం. రాకపోయినా, వచ్చేంతవరకు ఉండి చూసి వెళ్దాం’

ఆమె మెల్లగా నడిచింది. ఆ బిల్డింగులోకి వెళ్తున్నప్పుడు బొద్దింక జ్ఞాపకం...భయమూ వచ్చింది. ఎక్కడైనా బొద్దింక ఉన్నదా అనే భయంతో అటూ ఇటూ చూసుకుంటూ మెట్లు ఎక్కింది. మంచికాలం...ఏదీ లేదు. “హమ్మయ్య” అని నిట్టూర్పు విడుచుకుంటూనే అతని ఆఫీసులోపలకు వెళ్ళింది.

 “మెట్లు ఎక్కి రావటానికి ఇంతసేపా?”

ఆమెను స్వాగతిస్తూనే అడిగిన మురళీని ఆశ్చర్యంతో చూసింది.

“నేను వచ్చేది చూసారా?”

“బిల్డింగు లోపలకు దూరుతున్నప్పుడే చూసాను. మెట్లు ఎక్కి రావటానికి పదిహేను నిమిషాలా?”

“బొద్దింక భయమే?” -- నవ్వింది.

“భయపడకూడదు. వీలైతే దానికో గుడి కట్టి పూజ చేయాలి”

కళ్ళు పెద్దవి చేసింది.

“మరి...? అది మాత్రం ఆ రోజు మిమ్మల్ని బెదిరించి ఉండకపోతే, మీరు ఈ రోజు ఇక్కడ నిలబడి మాట్లాడుంటారా?”

“అందుకా...? అదేమో నిజమే?” --మళ్ళీ నవ్వింది.

“మీరు ఆఫీసుకు వచ్చుంటారా...వచ్చుండరా అనుకుంటూ వచ్చాను”

“ఎనిమిదన్నరకల్లా వచ్చాసాను?”

“ఖచ్చితమైన మనిషి అని చెప్పండి”

“అదంతా ఏమీలేదు...ఇంట్లో అన్ని సమస్యలు -- సరే...ఏం తిన్నావు నువ్వు?”

“ఆకలే లేదు”

“ఉద్యోగం నీకే. టెన్షన్ పడక్కర్లేదు. పదకుండు గంటలకు అక్కడుంటే చాలు.  కావాలంటే నేనూ వస్తాను. ఏదైనా తిను మొదట” -- అతను లేచాడు.

ఆమెకు నిజంగానే ఆకలేసింది. ఒంటరిగా హోటల్ కు వెళ్ళి తినాలంటే భయం.అందుకని అబద్ధం చెప్పింది. ఇప్పుడు అతను తినడానికి పిలవగానే...అకలి ఎక్కువైంది.

దగ్గరున్న హోటల్ కు తీసుకు వెళ్ళాడు. “ఇడ్లీ చాలు” అన్నది. ఆమెకు ఇడ్లీ, తనకి కాఫీ చెప్పాడు.

“హోటల్లో ఉద్యోగం అనేటప్పటికి అమ్మ భయపడింది. ఆ తరువాత వివరంగా మాట్లాడి ఓకే అనిపించాను”

అది విని నవ్విన అతను...‘బిల్లు’ కు డబ్బులిచ్చేసి “వెళ్దామా?” అన్నాడు.

హోటల్ చాలా అందంగా, ఫైవ్ స్టార్ రేంజు లో ఉన్నది. ఎందు వల్ల రెండు నక్షత్రాలు తగ్గినాయో తెలియలేదు.

ఆమెను కూర్చోబెట్టి, స్నేహితుడ్ని చూడటానికి వెళ్ళాడు మురళీ.

“రారా మురళీ! వచ్చిందా మీ ఫ్రెండు?”

స్నేహితుడు కంప్యూటర్ దగ్గర నుండి లేచాడు. బయట కూర్చోనున్న అర్చనాను చూసాడు.

“పరవాలేదు...రిసెప్షన్ లో కూర్చునే పర్సనాలిటీ ఉంది. తెలివితేటలు ఎలా ఉంటాయో?”

“నాకు తెలిసినంత వరకు అది కూడా ఈ అమ్మాయికి బాగానే ఉంది. అయినా, నాకు మాత్రం ఎన్ని రోజులు పరిచయ మంటావు? ‘జస్ట్’ ఒకే ఒక రోజు. నేను చెప్పాను కదా! నువ్వు కూడా మాట్లాడి చూడు. ఐ.క్యూ ఎంతుందో తెలిసిపోతుంది”

“ఛఛ...నువ్వు చెబితే సరేరా! ఇదేమన్నా సైంటిస్ట్ పనా? కొంచం మాట్లాడే టెక్నిక్, మర్యాద, ఓర్పు, ఇంటరాక్షన్...ఇవన్నీ ఉంటే ఈ ఉద్యోగంలో గొప్ప పేరు తెచ్చుకోవచ్చు”

“అడ్జస్ట్ అయిపోతుంది అనుకుంటా. పాపం...కష్టపడుతున్న కుటుంబం. ఈమె  సంపాదనను ఎదురు చూసే పరిస్థితి”

“అర్ధమయ్యింది.  రా...వెళ్దాం. అప్పాయింట్ మెంట్ ఇచ్చే పూర్తి అధికారం నాకు ఇచ్చారు. బాధ పడకుండా రా”

ఇద్దరూ బయటకు రాగానే...మర్యాద నిమిత్తం అర్చనా లేచి నిలబడింది.

‘రండి...ఐ యాం అభిషేక్’ -- పేరు చెబుతూ సహజమైన దోరణిలో అతను చెయిజాపా...ఆమె సంశయించకుండా తన చేతులనూ జాపి షేక్ హ్యాండ్ ఇచ్చింది.

‘పరవాలేదే! అనవసరమైన భయం లేదు...’ -- అతను అతని మనసులో లెక్క వేసుకున్నాడు. అరగంటసేపు ఆమెతో మాట్లాడుతూ ఉన్నాడు. ఆ సమయంలో ఇంగ్లీష్ ప్రతిభ, తెలివితేటలూ, జెనెరల్ నాలెడ్జ్, ఆమె ఇష్టా -- అయిష్టాలు, భవిష్యత్ పథకాలు అన్నిటినీ అర్ధం చేసుకున్నాడు.

భయం పుట్టించే ఇంటర్వ్యూ లాగా కాకుండా, స్నేహమైన మాట్లతోనే -- తెలుసుకోవలసినవి -- తెలియ...ఆమెకు ఉద్యోగం ఇవ్వాలని తీర్మానించుకున్నాడు. అతను లేచి మళ్ళీ ఆమెతో షేక్ హ్యాండ్ చేశాడు.

“ఉండి ఆర్డర్ తీసుకోండి”

“థ్యాంక్యూ సార్!”

“నో సార్...గీర్! జస్ట్ కాల్ మి అభిషేక్. నేనూ ఇక్కడ ఒక ఉద్యోగినే. అనవసరమైన మర్యాదలన్నీ వద్దు”

అతను పని ఉన్నదని చెప్పి వీడ్కోలు తీసుకుని వెళ్ళిపోయాడు. మురళీ సంతోషంగా ఆమెను చూసాడు.

“ఇప్పుడు సంతోషమేగా?”

“మీకెలా థ్యాంక్స్ చెప్పాలో తెలియటం లేదు!”

“తెలియకపోతే నేను చెప్పిస్తాను. అదేమన్నా అంత కష్టమా ఏమిటి...?”

“ఎలా?”

“సాయంత్రం పీక్ టైములో నెహ్రూ రోడ్డు మధ్యలో నిలబడి ఒకే ఒక నమస్కారం చేస్తే చాలు”

“ఎవరికి?”

“నాకే! నేనే కదా ఉద్యోగం ఇప్పించింది”

“నేను రెడీ, మీరు రెడీనా? ఏమిటి భయపడిపోతాను అనుకున్నారా?”

“అక్కడ ట్రాఫిక్ జాం అవుతుంది. పోలీసులు ‘పబ్లిక్ న్యూసన్స్’ అని కేసు పెట్టి ఇద్దర్నీ పట్టుకుని లోపల వేస్తారు”

“కావాలంటే వాళ్ళకీ ఒక నమస్కారం పెడితే పోతుంది!”   

ఆమె గలగలమని నవ్వింది. మనసు సంతోషంతో నిండిపోయింది. ఒకసారేమిటి...వందసార్లు కూడా అతని కాళ్ళ మీద పడి అతనికి థ్యాంక్స్ చెప్పటానికి రెడీగా ఉంది.

ఒక గంటలో ‘ఆర్డర్’ తాయారై వచ్చింది.

“మిమ్మల్ని అభిషేక్ గారు పిలిచారమ్మా” -- ఒక వ్యక్తి వచ్చి చెప్పాడు.

“నువ్వు వెళ్ళిరా...నేను ఇక్కడే ఉంటాను”

ఆమె మాత్రం వెళ్ళింది.

“రండి! ఆర్డర్ దొరికిందా...చదివి చూసారా?”

“ఇంకా లేదు సార్! ఇప్పుడే ఇచ్చారు”

“జీతం ఎంత రాసున్నాను. పోను పోనూ మీ తెలివితేటలు చూసి జీతం పెరుగుతుంది. మీకు సంవత్సరానికి ఒక ‘డజన్’ చీరలు, బ్లౌజులూ...మా ఖర్చులతో ఇస్తాము. ‘లేడీ డ్రస్ డిజైనర్’ ఉన్నారు. ఆమె దగ్గరకు వెళ్ళి కొలతలు ఇవ్వండి.

మీ రూపు రేఖలను మీరు ఇంకా మాడరన్ చేసుకోవాలి. మన హోటల్ లోనే ఒక పార్లర్ ఉన్నది. మీకు వాళ్ళు ఆలొచనలు ఇస్తారు.  గౌరవమైన మనుషులే ఇక్కడకొచ్చి స్టే చేస్తారు. వాళ్ళ తృప్తే మనకు ముఖ్యం. వాళ్ళు కోపంగా మాట్లాడినా కూడా...మనం నవ్వు మొహంతోనే ఉండాలి. మీరు మీ పనిని సక్రమంగా చేస్తారని నమ్ముతున్నాను. ఎప్పుడు ‘జాయిన్’ అవుతారు?”

“రెండు రోజులు టైమివ్వండి అభిషేక్. ఊరికి వెళ్ళి నా వస్తువులన్నీ తెచ్చుకోవాలి. హాస్టల్ వెతుక్కోవాలి”

“హాస్టల్  దేనికి?”

“నేను ఉండటానికే”

“ఎందుకు బయట ఉండటం? ఇక్కడే స్టాఫ్ కోర్టర్స్ ఉన్నాయే! అందులో ఒక రూము ఇమ్మంటాను. స్టే చేయండి”

“థ్యాంక్స్ అండి”

“మేమే థ్యాంక్స్ చెప్పాలి. మా స్టాఫ్ ఇరవై నాలుగు గంటలూ పిలిచేంత  దూరంలోనే ఉండటం మాకూ హ్యాపీనే కదా?”

అతను ఇంటర్ కాం తీసి ఎవరితోనో మాట్లాడాడు. తరువాత ఆమెను చూసాడు.

“మా డిజైనర్ ఫస్ట్ ఫ్లోరులో ఉంటుంది. బ్లౌజ్ ఆది ఇచ్చి వెళ్ళండి. మీరు వచ్చేలోపు చీర, బ్లౌజ్ రెడీగా ఉంటుంది”

ఆమె నవ్వుతూ బయటకు వచ్చింది. మురళీ తో చెప్పి ఫస్ట్ ఫ్లోరుకు వెళ్ళి ఆది ఇచ్చొచ్చింది.

తరువాత ఇద్దరూ బయలుదేరారు. మురళీ బస్ స్టేషన్ వరకు వచ్చాడు.

“ఉద్యోగం దొరికిందా?” -- బస్ స్టేషన్ యువకుడు అడిగాడు.

“దొరికింది! సార్ ఇప్పించారు” -- మురళీని అతనికి పరిచయం చేసింది. ఇద్దరూ ఒకరినొకరు స్నేహంగా చూసుకుంటూ షేక్ హ్యాండ్ ఇచ్చుకున్నారు.

***************************************************PART-5*****************************************

బృందా యొక్క పెళ్ళి ఇంకా ఒక సంవత్సరం తరువాతే అయినా, వేరే దారిలేక ఆమెకంటే ముందు శాంతీ పెళ్ళి జరపాల్సి ఉంది. బృందా కోసం తీసుకున్న లోను, ఉంచిన నగలు ఉపయోగించి తన శక్తిమేరకు మంచిగానే పెళ్ళి జరిపాడు. అతి ముఖ్యమైన వాళ్ళను మాత్రమే పిలవటం వలన...ఎక్కువ గుంపు -- హడావిడి లేకుండా జరిగింది. హఠాత్తుగా నిర్ణయించిన పెళ్ళి పనుల వలన మురళీ బాగా అలసిపోయాడు.

ఆఫీసుకు పది రోజులు 'లీవు’ పెట్టున్నాడు. ‘అక్కయ్య ఉన్నప్పుడు...చెల్లెలికి పెళ్ళా?’ అని అందరూ ప్రశ్నల వర్షం వేసి, అతన్ని గుచ్చి గుచ్చి అడగకూడదని, ఎక్కువ మాట్లాడే దూరపు బందువులను కూడా పిలవలేదు. ‘అర్చనాని పిలుద్దామా?’ అని అనుకున్న అతను తరువాత ‘వద్దు’ అని తీర్మానించుకున్నాడు.

‘ఇంట్లో అనవసరమైన ప్రశ్నలు తలెత్తుతాయి. ఎందుకీ ధర్మ సంకటం?’ అని ఆలొచించాడు. ఆమెకూ అనవసరమైన ఖర్చు. ఉద్యోగం ఇప్పించాను కాబట్టి, ఎక్కువ ఖర్చు పెట్టి ఏదైనా పెద్ద గిఫ్టు కొంటుంది.

పాపం...ఆమె ఇంటి పరిస్థితికి ఆమెకు అలా ఖర్చు అయ్యేటట్టు చేయకూడదు అనే ఒకే కారణంతో ఆమెను కూడా పిలవలేదు. తిరుగుడు మూలంగా ఆమెను స్వయంగా చూడటానికో...మాట్లాడటానికో కుదరలేదు. పెళ్ళి ముగిసిన తరువాతే ఆమెను వెళ్ళి కలవాలి... ‘ఉద్యోగం ఎలా ఉంది?’ అని అడగాలి.

పెళ్ళి అయిన మరుసటి రోజు అల్లుడ్నీ, చెల్లిని తీసుకు వెళ్ళి వాళ్ళింట్లో దింపేసి వెంటనే బయలుదేరాడు.

“కొంచం స్వీట్లు, హాటూ కట్టివ్వమ్మా”

“వచ్చీరావటంతో ఎక్కడికిరా బయలుదేరావు?”

“వచ్చేస్తాను” అన్న మురళీ, తల్లి కట్టిచ్చిన ప్యాకెట్టును తీసుకుని మెట్లు దిగాడు.

రిసెప్షన్ లో అర్చనా కనబడలేదు. అక్కడున్న వేరొక అమ్మాయి దగ్గర ఆమె గురించి అడిగాడు.

“ఆమెకు ఒంట్లో బాగుండలేదని ఈ రోజు ‘లీవు’ పెట్టింది. రూములో ఉంటుంది”

“ఏమిటి ప్రాబ్లం?”

“తెలియదు సార్!”

అతను ఆందోళనతో ఆమె గదికి వచ్చాడు.

తలుపు తెరిచిన అర్చనా మొహం ఎర్రదనంతో వాచిపోయుంది.

“ఏం జరిగింది?” -- అదే ఆందోళనతో అడిగాడు.

అతని పలకరింపుతో ఆమె కళ్ళు తట్టుకోలేకపోవటంతో, లోపలకు వచ్చి మోకాళ్ళ మధ్య మొహం దాచుకుంది.

“ఏమైంది అర్చనా? చెబితేనేగా...”

ఆమె చెంపల మీదున్న తడిని తుడుచుకుని తలెత్తి చూసింది.

“తరువాతి సమస్య ప్రారంభమయ్యింది...”

“ఏమిటది?”

ఆమె ఇంటి వివరాలు కొంతవరకు తెలుసు కాబట్టి, ఏమై ఉంటుందని ఆలొచించసాగాడు.

“డబ్బూ-నగలూ అన్నిటినీ తీసుకుని ఎవడితోనో ఒకడితో అక్కయ్య వెళ్ళిపోయిందని చెప్పానే?”

“ఆమె కేమిటి?”

“అతను బాగా అనుభవించి, డబ్బూ-నగలను ఖర్చు చేసి...ఆమెను కొట్టి తరిమేశాడట”

మురళీ కళ్ళు మూసుకుని, ‘ఛ...ఒక అమ్మాయిని ఇలా కూడా మొసం చేస్తారా? ఎలా కుదురుతుంది? అక్కా-చెల్లెల్లతో పుట్టుండడో? ఇలాంటి మగవాళ్ల వలన మొత్త మగజాతికే చెడ్డపేరు’ అని అనుకున్నాడు.

“ఇప్పుడు అక్కయ్య ఎక్కడుంది?”

“అదెక్కడికి పోతుంది? వచ్చి మా ఇంట్లోనే ఉంది. ‘నేను తప్పు చేసేనే’ అనే బాధ కొంచం కూడా లేదు. ‘తల్లి-తండ్రి తనకి బాధ్యతగా సరైన వయసుకు పెళ్ళి చేసుంటే...నేను ఇలా నాశనం అయ్యుండేదానినా?’ అని ఆమె తప్పును కన్నవారి మీద తోస్తోంది. తండ్రి మంచంలో! అమ్మ అక్కను అణచ లేకపోతోంది. నేనూ అక్కడ లేను.

అందువలన ఇప్పుడు అక్కడ అక్కయ్య పెట్టిందే చట్టం. నేను పంపుతున్న డబ్బును అమ్మ దగ్గర నుండి తీసుకుని, తన దగ్గర ఉంచుకుని, ఆమే ఇంటి ఖర్చులకు తిరిగి ఇస్తోందట. అమ్మ ఏడుస్తూ ఉత్తరం రాసింది. ఆమె కన్నీటి బొట్లు ఉత్తరంలోని కొన్ని అక్షరాలపైన పడి అవి చెరిగిపోయిన్నాయి. అది చూసి నాకు ఏడుపు ఆగలేదు. మనసంతా ఎవరో కెలికినట్లు నొప్పి పుట్టింది. నాకేమీ అర్ధం కావటంలేదు మురళీ. అక్కను ఎలా కంట్రోల్ చేయాలి...ఏమిటి,ఎలా? అని అర్ధంకావటంలేదు.

నేను ఎంతో కొంత సంపాదిస్తున్నాను. ఆ డబ్బుతో, అమ్మనీ, నాన్ననీ చూసుకుంటూ, కలోగంజో తాగుతూ వాళ్ళు ప్రశాంతంగా ఉన్నారని చూస్తే...ఆ ప్రశాంతత ఒక నెల కూడా నిలబడలేదు.

ఆమె వెళ్ళిపోవటమో -- చెడిపోవటమో...తిరిగి రావటమో నేను తప్పు అని చెప్పలేదు. కనీసం ఇంత జరిగిన తరువాత ఇప్పుడైనా తనని మార్చుకోవచ్చు కదా? అయ్యిందేదో అయిపోయింది. ఇక తన భవిష్యత్తు ఎలా ఉండాలి అని ఆలొచించి ఒక మంచి దారి ఎన్నుకుని తన కాళ్ళ మీద నిలబడటానికి ప్రయత్నించాలా, లేదా?

కానీ, అక్కయ్య తన గురించి బాధపడుతున్నట్టు తెలియటం లేదు. ఇంటి గురించి కూడా బాధపడుతున్నట్టు లేదు. విషం కక్కే అదే మాటలు, ప్రవర్తన ఇంకా ఎక్కువ అయ్యిందే తప్ప తగ్గలేదు.

‘నువ్వు వెంటనే వచ్చి, దాన్ని ఇంటి నుండి బయటకు పంపే దారి చూడు. ఇప్పుడు నువ్వే ఈ ఇంటికి హెడ్. సంపాదించే వాళ్ళకే మాట్లాడే హక్కు...అణిచే అధికారం ఉంది. వెంటనే ఏదైనా చేసి దాని దగ్గర నుండి మాకు విడుదల ఇప్పించు’ అని అమ్మ రాసింది.

ఎందుకు మాకు మాత్రం కష్టానికి పైన కష్టం? ఎంతోమంది ఈ వయసులో...ఏ బాధలూ లేకుండా...డబ్బు, బంగళా, కారు అంటూ హాయిగా రోజులు గడుపుతున్నారు! నేను డబ్బో, బంగళానో కూడ అడగటం లేదు. ఒకటి తరువాత  మరొక సమస్య రాకుండా ఉండకూడదా?”

ఆమె ఒక విధమైన నిట్టూర్పు విడిచి ఆపింది... మురళీ కొంచం సేపు మౌనంగా పెన్నును దొర్లిస్తూ ఉన్నాడు.

“ఛీఛీ...మీకున్న కష్టాలు చాలవని మా కష్టాన్ని కూడా మీ దగ్గర చెప్పి కష్టపెడుతున్నాను కదా?”

“పరవాలేదు...వంద కేజీల బరువు మోస్తున్న వాడి దగ్గర ఇంకో రెండు కిలోల బరువు పెట్టినందువలన అతనికేమీ కష్టముండదు. భారం మోసేవాడికి అదేమీ పెద్ద బరువు కాదు. భోజనం చేసి కంచం కూడా తీయనివాడి దగ్గర...నెమలి ఈక ఇచ్చినా కూడా  ‘బరువుగా ఉన్నదే!’ అని చెబుతాడు" -- నవ్వాడు మురళీ.

“నేనేం చేయను? మా అక్కయ్యను ఎదుర్కోటానికి ఒక దారి చెప్పండి”

“డబ్బు విషయంలో ఖఠినంగా ఉండు. డబ్బులివ్వటానికి వెళ్ళినప్పుడు...ఇంటికి కావలసిన సరకులన్నీ నువ్వే కొనిపడేయ్. కాయగూరల దగ్గర నుండి రోజూ కావలసిన సరకులకు ఏదైనా మంచి షాపులో అకౌంటులో తీసుకోమని చెప్పి, దాన్ని కూడా నువ్వు వెళ్ళినప్పుడు సెటిల్ చేసేయి. ఇది కాకుండా మీ అక్కయ్యకు తెలియకుండా మీ అమ్మ దగ్గర అర్జెంటు ఖర్చులకు కొంచంగా డబ్బులిచ్చిరా. తన ఖర్చులకు మీ అక్కయ్య డబ్బులు అడిగితే...నువ్వే సంపాదించుకుని ఖర్చు పెట్టుకో అని చెప్పు”

అతను చెప్పిన ఆలొచన బాగానే ‘వర్క్ అవుట్’ అవుతుందని అనిపించింది. ‘కష్టపడి సంపాదిస్తున్న తాను ఎందుకు...కాలుమీద కాలు వేసుకుని, ఖలీగా కూర్చున్న అక్కయ్యకు భయపడాలి? ఈ సారి ఊరు వెళ్ళినప్పుడు ఆమెను ఒక పట్టు పట్టాలి’ అని నిర్ణయించుకుంది.

“ధైర్యం వచ్చిందా?”

“చాలా ధైర్యం వచ్చింది! అవును...మీరేమిటి ఇన్నిరోజులు మనిషే కనబడలేదు...ఎక్కడికి వెళ్ళారు?”

“చెల్లెలికి సడన్ గా పెళ్ళి ఫిక్స్ అయ్యింది. దాని కోసం లీవు పెట్టాను”--తల్లి ఇచ్చిన స్వీటు,హాటు ప్యాకెట్టును ఆమె ముందు జాపాడు.

“పెళ్ళి అయిపోయిందా! చాలా మోసం మీరు! నన్ను పిలవలేనే లేదు”

“పిలవ కూడదని కాదు. కానీ నిన్ను చూసి ‘ఎవరు?’ అని అడిగితే ఏం చెప్పి పరిచయం చేయను? మా ఇల్లు పాత పంచాగం. గబుక్కున తప్పుగా మాట్లాడేస్తారు”

“ఆఫీసు స్టాఫ్ అని చెప్పేయాలి?”

“ఇంతే సంగతులు! మా ఆఫీసులో ఉన్న బొద్దింక దగ్గర నుండి వాళ్ళకు అందరినీ తెలుసు. కొత్తగా ఎవరైనా ఉద్యోగంలో చేరినా నా కంటే ముందు వాళ్ళకు తెలిసిపోతుంది. ఒక ఆల్ ఇండియా రేడియో స్టాఫ్...మా ఇంటి దగ్గరే ఉన్నాడు”

“ఆ రేడియో గాడికి...నేను మీ ఆఫీసుకు వచ్చింది, మీరు నాతో బయలుదేరి బయటకు వచ్చింది తెలియదా? అది చెప్పి ఉండడా?”

“మన అదృష్టం...వాడు ఆ రోజు లీవు. మనం బ్రతికిపోయాము”

“సరే వదిలేయండి... ఒక చెల్లికి పెళ్ళి చేసేసారు. ఇంకా ఒక చెల్లి చదువుకుంటోంది కదా?”

“చదువుకుంటున్న చెల్లికే ఇప్పుడు పెళ్ళి జరిగింది”

ఆమె ఆశ్చర్యంగా చూస్తూ “అప్పుడు పెద్ద చెల్లెలు?”

“అదొక పెద్ద కథ!” -- జరిగింది అతను క్లుప్తంగా చెప్పాడు.

ఆమె మరింత ఆశ్చర్యపోయింది.

“మీ ఇల్లు పాత పంచాంగాం అన్నారు. చెల్లి యొక్క ప్రేమను మాత్రం ఎలా ఒప్పుకున్నారు?”

“భయం! మొదటే అణిచి ఉండాలి. అప్పుడు వదిలేసి...ఇప్పుడు పట్టుకుంటే? అదేమో ‘లేచిపోతానని’ ధైర్యంగా చెబుతోంది? పరువు, మర్యాద అంతా దాంతో పాటూ లేచిపోతే? అలా కాకుండా బలవంతం చేసి వేరే ఇంకొకడికి ఇచ్చి పెళ్ళి చేస్తే...కట్టుకున్న వాడికి ద్రోహం చేసిందంటే అది ఎవరికి అసహ్యం? అందుకే వేరే దారిలేక ఆమె ఇష్టానికి ఒప్పుకున్నాం.

ఆమెను చూడటానికి వచ్చినతని దగ్గర నిజం చెప్పాను. ‘ఆమె పోతే పోయింది! తరువాత దానిని ఇచ్చి పెళ్ళి చేయండి అన్నాడు’ అది కూడా ‘లవ్వు-గివ్వు’ అని తిరగటానికి ముందే గౌరవంగా పెళ్ళి చేసి పంపేద్దామని అమ్మ చెప్పింది. అందుకని...వెంటనే పెళ్ళి జరిపించాసాము”

“అల్లుడు ఇంటి వాళ్ళు చాలా మంచి వాళ్ళుగా ఉన్నారే...సాకు,బోకు చెప్పకుండా చిన్నదాన్ని పెళ్ళి చేసుకుంటా నన్నారే! పరవాలేదు...‘దేవుడు అన్ని తలుపులూ మూయడు’ అని కారణం లేకుండానా చెప్పారు?...ఏది ఏమైనా...విజయవంతమైన ఒక మంచి కార్యాన్ని చేసి వచ్చారు. కంగ్రాట్స్! అన్నయ్య అంటే ఇలాగే కదా ఉండాలి? నాకూ ఒక అన్నయ్య ఉన్నాడు? మమకారం అంటే కిలో ఎంత అని ఎంక్వయరీ చేసుకుంటూ...!”

ఆమె విసుక్కోగా అతను చిరు నవ్వుతో లేచాడు.

“ఇదే జీవితం అర్చనా. మనం అనుకున్నది జరగదు. మనకు కావలసింది దొరకదు. దేవుడు ఆడుకునే బొమ్మలమే కదా మనం!”

“ఏమిటీ...వేదాంతమా?”

“వేరే దారి? సరే నేను వస్తాను...చాలా టైము అయ్యింది. సమస్య వస్తే పరిష్కరించటానికి దారి ఆలొచించు. ఇలా మొహం వాచేటట్టు ఏడిస్తే సమస్య తీరుతుందా?”

ఆమె సిగ్గు పడుతూ వరాండా వరకు వచ్చి అతన్ని సాగనంపింది.

అక్కడ్నుంచి ఇంటికి వచ్చిన అతను, అక్కడ కనబడ్డ పోట్లాట చూసి ఆందోళన చెందాడు.

“ఏమ్మా...ఏమైందమ్మా?”

“ఏం చెప్పనురా...పెళ్ళికి చేసిన స్వీట్లను మీ నాన్న ఆ పిల్లాడి ఎందురుకుండా పెట్టుకునే తినాలా? పిల్లాడి ఆరొగ్యం గురించి ఆయనకి తెలియదా? ఆయన దగ్గర స్వీటు అడిగాడు వాడు. ‘పోరా’ అని వాడ్ని తరిమేరు. వాడు వంట గదిలోపలకు వెళ్ళి ఆశతీరా స్వీట్లు తీసుకుని తిన్నాడు”

“మీరందరూ ఏం చేస్తున్నారు?”

“అలసటతో కొట్టిపడేసినట్టు నిద్ర పోయామురా. పిల్లాడు కళ్ళు తిరిగి కింద పడ్డ శబ్ధంతో హడావిడిగా లేచాము. అక్కయ్య వాడ్ని ఎత్తుకుని హాస్పిటల్ కు పరిగెత్తింది. పిల్లాడికి ‘ఏమైందో?’--ఇంకా వార్త రాలేదు. ఈయన్ని వెళ్ళమని చెబితే...’దీంతో చచ్చిపోనీ!’ అని జాలి లేకుండా చెబుతున్నారు”

తల్లి మళ్ళీ ఏడుపు మొదలుపెట్ట... మురళీ కూర్చోను కూడా లేదు. అలాగే హాస్పిటల్ కు పరిగెత్తాడు.

మంచికాలం...పెద్దగా ఆపద ఏదీ లేదు. వెంటనే తెలుసుకున్నారు కాబట్టి సుగర్  లెవల్స్ నార్మల్ కు వచ్చింది.

“ఈ పిల్లాడి కళ్ళకు కనబడేటట్టు ఎవరైనా స్వీట్లు ఉంచుతారా?” -- డాక్టర్ తిట్టాడు. ఎక్కువ ఫీజు తీసుకున్నాడు.

మురళీ డబ్బులిచ్చి, వాళ్ళను పిలుచుకుని బయటకు వచ్చాడు. ఏమీ మాట్లాడలేదు. మంచివి ‘రెండు సెట్లు’ కొత్త బట్టలు కొనుక్కోవాలనుకున్నాడు.

‘నువ్వు...సంతోషంగా ఉండటమా?’ అని చిటిక వేసి భగవంతుడు ఇలాంటి ఖర్చు పెట్టించి నవ్వుతున్నాడు. ఎవర్ని తప్పు పట్టాలి...? అక్కయ్యనా...అయ్యో పాపం అని జాలి,దయ చూపకుండా పిల్లాడి ఎదుట స్వీటు తిని, వాడికి ఆశను రేకెత్తించిన నాన్ననా? లేక, తన తలరాతనా?’

“నా వల్ల నీకు ఎన్ని కష్టాలురా మురళీ? ఉపకారం చేయకపోయినా బాధపెడుతున్నాను. భర్త సరిగ్గా లేడు అనుకుంటే...బిడ్డనైనా బాగా ఉంచకూడదా ఆ దేవుడు? చిన్న వయసులోనే ఇలా నోరు కట్టుకోవలసిన ఒక వ్యాధినా ఇవ్వాలి? నాకు భయంగా ఉందిరా మురళీ. జీవితాంతం వీడ్ని నేను ఎలా కాపాడగలను?”

“కాస్త ఏడవకుండా వస్తావా?” -- చిన్న విసుగుతో చెప్పాడు. ఎవరితోనూ మాట్లాడటం ఇష్టం లేక మౌనంగా ఉన్నాడు. ‘ఏవిట్రా ఈ జీవితం ఇది?’ అని చికాకు ఏర్పడింది. మిగిలిన వాళ్ళ సమస్యలని తీర్చటంతోనే అతని జీవితం అయిపోతుందా? అతనికని చిన్న చిన్న సంతోషాలు దొరకవే దొరకవా?

ఇల్లు వచ్చింది. తల్లి పరిగెత్తుకుంటూ వచ్చి పిల్లాడ్ని తీసుకుని లోపలకి వెళ్ళింది.

“ఎక్కడ నీ మొగుడు?”

“ఎక్కడికెళ్ళాడో? నేను అడగలేదు!”

“ఏమనుకుంటున్నాడు వాడు? జాగ్రత్తగా ఉండలేడా? తండ్రి అని కూడా చూడను. ఎక్కువగా ఆట ఆడితే...నరసింహ స్వామిని కూడా పిలవను. నేనే ఆయన్ని చీల్చి చెండాడతాను...చెప్పుంచు. రాస్కల్...వచ్చి చేరాడు చూడు నాకని ఒక నాన్నగా!”

మురళీ అరవగా...ఇల్లు నీశ్శబ్ధంలో సైలెంటుగా ఉంది. “రాత్రికి ఆ మనిషికి నీళ్ళూ-భోజనం అని ఏదైనా పెట్టావో...నేను రాక్షసుడ్ని అవుతాను...ఇప్పుడే చెబుతున్నా”

లోపలకు వెళ్ళి తలనొప్పికి హాయిగా ఉంటుందని నుదిటికి ఒక తుండు కట్టుకుని పడుకున్నాడు.

రాత్రి పది గంటల తరువాత...తండ్రి వచ్చి తలుపు కొడుతున్న శబ్ధం వినబడింది. తల్లి భయంతో చూసింది. అతని ఆదేశం కొసం ఎదురు చూస్తున్నట్టు భయపడుతూ నిలబడ్డది.

కొడుకు కళ్ళు గట్టిగా మూసుకున్నా...చెవులు వాటి పని అవి చేయటంతో...కోపంతో కళ్ళు తెరిచాడు. తండ్రి ఇంకా గట్టిగా తలుపులు బాదాడు.

మురళీ గబుక్కన లేచాడు. వేగంగా వెళ్ళి తలుపులు తెరిచాడు. అతను తలుపులు తెరిచిన వేగానికి తండ్రి తూలుడుతో నిలబడలేక జారి పడి, లేచి నిలబడ్డాడు. సారా వాసన కడుపులో తిప్పుతోంది.

ఎర్రబడ్డ చూపులతో ఆయన్ని చూసాడు.

అప్పుడే...’ఈయన్ని చంపేసి జైలుకు వెడితే ఏం?’ అని వేగంగా ఏర్పడ్డ భావనను శ్రమపడి అనుచుకున్నాడు.

“నువ్వూ ఒక మనిషివేనా? ఈ వయసుకు ఇలా పరువు పోయేలాగా నడుచుకోవటానికి సిగ్గుగా లేదూ?”

“సిగ్గా...అలా అంటే ఏమిటి?" -- తండ్రి గొణిగాడు.

“అది సరి! పందికి ఎక్కడుంటుంది సిగ్గు...పరువు? ఇదిగో చూడు. ఇదే నీకు చివరి హెచ్చరిక. సరిగ్గా ఉండేటట్టైతే ఇక్కడ ఉండు. లేకపోతే ఎక్కడకన్నా వెళ్ళి తగలడు. పిల్లలు సరిగ్గా లేరని బాధపడే తండ్రులను చూసాను. నా పరిస్థితి చూడు! తండ్రి సరిగ్గాలేడని అవస్త పడుతున్నాను. నీకు మనశ్శాక్షే లేదా? ఈ పిల్లాడి కళ్ళ ముందు ‘స్వీటు’ తినడానికి నీకు మనసెలా వచ్చింది? మానవత్వమే చచ్చిపోయిందా నీలో? నీకు చేతులెత్తి దన్నం పెడతాను. ఒక లేత ప్రాణంతో ఇలా ఆటలాడకు! సరిగ్గా ఉండలేకపోతే వెళ్ళిపో. ఇక్కడ ఉన్నా...ఇక తాగేసి రాకుడదు. వచ్చినా...ఈ ఇంటి తలుపులు తెరుచుకోవు. వీధిలోనే పడుకోవాలి. బిచ్చ మడుక్కునే తినాలి...జాగ్రత్త! ”

మురళీ వెనక్కి తిరిగి లోపలకు వెళ్ళాడు.

“ఏయ్...సన్! ఒన్ మినిట్!” -- తండ్రి తాగుడు స్వరం అతన్ని ఆపింది. విసుగుతో వెనక్కి తిరిగాడు మురళీ.

“నేనెందుకు తాగుతున్నానో నీకు తెలుసా? ఈ ఇంటి నుండి పంపించేస్తావా నన్ను? పంపించి చూడు. ‘రోడ్డు మీద నిలబడి న్యాయం అడుగుతాను. ఊరంతటినీ పిలిచి ‘కోర్టు’ నడుపుతాను. ‘మీ అమ్మ...మిమ్మల్ని ఎవరినీ నా వల్ల కనలేదు’ అని చెబుతా. అందువలనే నేను తాగుతున్నానని చెప్ప...”

తండ్రి మాట ముగించేలోపు మురళీ చేయి మెరుపులాగా ఆయన చెంప మీద పడింది. యాసిడ్ పడినట్టు ఆ చోటు ఒక్క క్షణంలో ఎర్రబడగా, ఆయన వెనక్కి వాలిపోయాడు.

తల్లి తన మొహం కప్పుకుని ఏడ్చింది.

పడిన పొజిషన్ లోనే ఆయన్ని సరసరమని లాకొచ్చి ఇంటి బయటకు తోసాడు. “ఇక ఇంట్లో కాలు పెట్టావా...నరికేస్తా దరిద్రుడా. పొద్దున తలుపు తెరుస్తున్నప్పుడు, నీ కాలి మట్టి కూడా ఇక్కడ ఉండకూడదు”  -- తలుపు దబేల్ మని తోసి వేసేసి లోపలకు వచ్చాడు.

“కొంచం విషం కొనివ్వరా. తాగి చచ్చిపోతాను” -- అమ్మ చెప్పగా...కొడుకు కోపమయ్యాడు.

“అదే అన్ని సమస్యలకూ పరిష్కారమైతే... దేశంలో ఒక్క ప్రాణం కూడా మిగిలేది కాదు. నీ భర్త ఎటువంటి వాడో నీకే తెలుసు. అతను ఏదైనా వాగితే ఊరు నమ్మేస్తుందా? ఈ కాలం అమ్మాయిగా ఉంటే...ఈ పాటికి అతన్ని ఛీల్చి చెండాడేది. నువ్వేమిట్రా అంటే...విషం అడుగుతున్నావు! చచ్చిపోవాలని అనిపిస్తే మొదట మమ్మల్నందరినీ చంపేసి ఆ తరువాత నువ్వు చావు...సరేనా?”

అతను లోపలకు వెళ్ళి పడుకున్నాడు. ఎవరూ డిన్నర్ చేయలేదు. తెల్లవారి వెలుతురు వచ్చిన తరువాత, కిటికీగుండా తొంగి చూసినప్పుడు...తండ్రి వాకిట్లో కనబడలేదు!

                                                                                       ***********************

ఆ రోజంతా రాలేదు. ఆ మరుసటి రోజూ మనిషి కనబడలేదు.

చెడ్డవారు లేని ఇల్లూ, దేశమూ శుభిక్షంగా ఉంటుంది. నాన్న లేని ఇల్లు ప్రశాంతంగా ఉంది. ఇక శుభిక్షంగానూ అవచ్చు. ‘ఆయన తిరిగి రానవసరం లేదు!’ అని వేడుకున్నాడు.

సారా వాసన లేకుండా ఉన్నది ఇల్లు.... మురళీ సెలవులు అయిపోవటంతో ఆఫీసుకు బయలుదేరాడు.

“జాగ్రత్తమ్మా! ఆ స్వీట్లన్నీ ఎందుకు? అందరికీ ఇచ్చేసి ఖాలీ చేసేయచ్చు కదా?”

“నువ్వు ఒక్క ముక్క కూడా తినలేదురా! టేస్టు అయినా చూడు...ఇవ్వనా?”

“వద్దు! ఆ పిల్లాడు తినకూడనది...మనింట్లో ఎవరికీ వద్దనే వద్దు. అన్నీ ఇచ్చేసేయి. ఆ మనిషి వస్తే...లోపలకు రానివ్వకు! తలుపులు తెరవకు! ఏదైనా సమస్య అయితే నాకు ఫోను చెయ్యి”

బయలుదేరాడు. బస్సు పుచ్చుకున్నాడు...ఆఫీసుకు వచ్చిన అరగంట తరువాత ఫోన్ వచ్చింది.

అవతల పక్క శాంతీ స్వరం.

“ఏమ్మా...బాగున్నావా?”

“బాగున్నా అన్నయ్యా!” మాటల్లోని నిజం ఆమె స్వరంలో లేదు.

“ఏం విషయమమ్మా? అల్లుడూ...అత్తయ్యగారూ అందరూ బాగున్నారా? బాగా నడుచుకుంటున్నారా?”

“వాళ్ళందరూ బాగానే ఉన్నారు. కానీ సమస్య...ఇల్లు వెతుక్కుంటూ వచ్చిందన్నయ్యా”

“ఏమిటమ్మా?”

“నాన్న ఇక్కడకు వచ్చారు అన్నయ్యా. రెండు రోజులుగా మా ఇంట్లోనే ఉన్నారు”

శాంతీ చెప్పగా...అతని మొహం మాడింది. ‘విడిచిపోలేదా? అక్కడకు వెళ్ళి కూర్చున్నారా? అయ్యో రామా! పెళ్ళి జరిగి ఇంకా ఒక వారం కూడా పూర్తి కాలేదు. అక్కడికి వెళ్ళి గుడారం వేసుకున్నాడా? అల్లుడింట్లో వాళ్ళు ఏమనుకుంటారు? మంచి నడవడిక ఉన్నా పరవాలేదు...తాగేసి అక్కడేమన్నా గొడవపడితే, ఆ అమ్మాయికే కదా మర్యాద పోయేది?’

“ఆయనేదో బెదిరిస్తూ మాట్లాడుతున్నారు అన్నయ్యా. నాకు భయంగా ఉంది. నువ్వు ఇంటి నుండి తరిమేసావుట. ‘కన్న తండ్రిని మీ అన్నయ్య తరిమేసాడు. అందుకే ఇక్కడికి వచ్చాసాను. కొడుకు తరిమేస్తే...కూతురి ఇంటికే కదా రావాలి? వెళ్ళటానికి నాకు ఇంకో చోటు ఎక్కడుంది. నేను ఇక్కడ్నుంచి వెళ్ళాలంటే...ఇక మీదట నన్ను బయటకు తరమను అని మీ అన్నయ్య నాకు ప్రామిస్ చేసి తీసుకు వెళ్ళమని చెప్పు. లేకపోతే ఇక్కడే ఉండి నీ గొంతు కోస్తాను. మీరందరూ నాకు పుట్టలేదని మీ అత్తగారి దగ్గర చెప్పి మీ అమ్మ పరువు తీసేస్తాను’ అలా...ఇలా అని ఏదేదో చెబుతున్నారు. నాకేమీ అర్ధం కావటం లేదు. రెండు రోజులుగా భయంతో నేను నిద్రపోలేదు. నువ్వు ఈ రోజే ఆఫీసుకు వస్తావని తెలుసు. అందుకే ఫోన్ చేసాను. ఆయన్ని ఇక్కడ్నుంచి తీసుకు వెళ్ళు అన్నయ్యా...ప్లీజ్” -- ఏడ్చేస్తుందేమో అనిపించింది!

“నేను చూసుకుంటానమ్మా...నువ్వు బాధపడకు! ఆయనతో మాట్లాడకు. సాయంత్రం వరకు ఎలాగైనా గడుపు. నేను వచ్చేస్తాను”

మురళీ ఫోన్ పెట్టేసి మొహానికి పట్టిన చెమటను తుడుచుకున్నాడు. ‘ఏం పాపం చేసి ఇలాంటి తండ్రికి పుట్టేమో తెలియటం లేదు! ఎందుకని ఇంత నీచంగా ప్రవర్తిస్తున్నారు...? దేవుడు ఆయన్ని నీచుడుగానే పుట్టించాడా? కలియుగంలో రాక్షసులకు కరువు వుండకూడదని ఇలా వీళ్ళను పుట్టించాడా?’ -- ఆవేదనతో సీటులో కూర్చున్నాడు.

‘బయటకు పో’ అని తరిమేసిన నోటితో...‘ఇంటికి రా’ అని పిలిచే పరిస్థితి, ఇంత త్వరగా ఏర్పడుతుందని నేను ఎదురు చూడలేదు. పాపం శాంతీ...చిన్న పిల్ల. ఆమె ప్రశాంతత చెడిపోనివ్వకూడదు.  ఎలాగైనా అక్కడ్నుంచి ఆయన్ని తీసుకు వచ్చేయాలి!’

పదిహేను రోజులు సెలవు పెట్టినందు వలన పూర్తి చెయ్యాల్సిన పని ఎక్కువగా ఉన్నది. కానీ, చెయ్యటమే కుదరటం లేదు. తండ్రి సమస్య వలన మనసూ, శరీరం అలసిపోయింది. కష్టపడి అతి ముఖ్యమైన ఫైళ్ళను పూర్తి చేసి, సరిగ్గా ఐదింటికి స్నేహితుడి దగ్గర చెప్పి బయలుదేరాడు. రెండు బస్సులు మారి, శాంతీ ఇంటికి వచ్చాడు. ‘హాలులో’ మాట్లాడుతున్న తండ్రి స్వరం...వాకిలి వరకు వినబడింది.

“నేను వెళ్ళి నిలబడితే...పోలీసు స్టేషన్లో ఉన్న అందరు పోలీసులూ లేచి నిలబడి ‘సెల్యూట్’ కొడతారు. నా మీద అంత మర్యాద”

డప్పు వాయించాడు! తెలియని వాళ్ళు తల ఊపుతూ ఉంటారు. తెలిసిన వాళ్ళు దగ్గరకే రారు. చిల్లు పడిన రేకు డబ్బా!

మురళీ రావటం చూసిన వెంటనే... శాంతీ, వాకిటికి పరిగెత్తుకురాగా...మాటలు ఆగినై. తండ్రి తమలపాకులు నములుతూ వాకిటికి వచ్చి మురళీని ఓరకంటితో చూసి తమలపాకు రసాన్ని ఉమ్మేరు.

“రండి...రండి!” అని మర్యాదతో స్వాగతించింది వియ్యపురాలు. నోటిలోని పళ్ళు చూపిస్తూ స్వీట్లు నిండిన ప్లేటును జాపింది.

“ఏమిటి విశేషం?”-- అడిగాడు మురళీ.

“న్యాయంగా స్వీట్లు మీరు ఇవ్వాలి. మనలో మనకేమిటని...నేనే మీకు ఇస్తున్నాను”

“నేనివ్వాలా...అర్ధం కాలేదే?”

“మరి...మీ నాన్నకు లాటరీలో పది లక్షలు వచ్చినప్పుడు, నువ్వే కదా స్వీటు ఇవ్వాలి?”......వియ్యపురాలు చెప్పగా...ఆశ్చర్యంతో చెల్లెల్ని తిరిగి చూసాడు.

“అన్నయ్యకు ఇంకా విషయం తెలియదు! అత్తయ్య చెప్పేది నిజమే అన్నయ్యా...నాన్నకు కేరళ లాటరీలో పదిలక్షలు వచ్చింది”

మురళీ సంతోష పడలేదు. మారుగా భయపడ్డాడు. సముద్రంలో వర్షం కురిసినందు వలన ఎవరికి ప్రయోజనం? చంపాలనుకుని తిరుగుతున్నవాడికి తుపాకీ దొరికినట్టు!  ఇది నిజమా? లేక ఆయన చెప్పే అబద్దాలలో ఇదీ ఒకటా? డబ్బులుంటేనే మర్యాదతో చూస్తారు కాబట్టి ఇలాంటి ఒక సినిమా కథ చెప్పారా?

మురళీ  దొంగ నవ్వు నవ్వాడు. “నేను ఆయన్ని పిలుచుకు వెళ్ళటానికే వచ్చాను. వెళ్దామా...?”

మురళీ అడిగిన తరువాత... మురళీ తండ్రి మళ్ళీ తమలపాకుల రసాన్ని మరొకసారి ఉమ్మేసి వచ్చి, నిర్లక్ష్య దోరణిలో కొడుకును చూసారు.

“తెలుసు...నువ్వు వస్తావని తెలుసు!” అన్న ఆయన, వియ్యపురాలును చూసారు. “రొట్టె ముక్కను చూస్తే...కాకి రాకుండానా ఉంటుందా? మీరు చెప్పండి?” అన్నారు హేళనగా.

మురళీ ముఖం మాడ్చుకున్నాడు. శాంతీ దగ్గర ఆయన బెదిరించి మాట్లాడిందో...ఆమె ఫోన్ చేస్తేనే తాను వచ్చాననో, ఆయన ఇంట్లో చేసిన గొడవనో ఎలా చెప్పగలడు? అందువలన, ఓర్పుగానే తండ్రిని మళ్ళీ ఒకసారి చూసి...”వెళ్దామా?” అన్నాడు.

“భోజనం చేసి వెళ్ళచ్చే తమ్ముడూ! ఏమిటి...వచ్చీ రావటంతో, కాళ్ళ మీద వేడినీళ్ళు పోసుకున్నట్టు వెంటనే వెళ్తానంటున్నారు?”

“లేదండి! అక్కయ్య కొడుక్కి కొంచం ఆరోగ్యం బాగుండలేదు. త్వరగా వెళ్ళాలి”

“కొంచం కాఫీ అయినా తాగు నాయనా” -- వియ్యపురాలు లోపలకు వెళ్ళగా... మురళీ తండ్రిని కోపంగా చూసాడు.

“త్వరగా బయలుదేరు”

“బెదిరిస్తే నేను రాను”

“పిల్లను ఇచ్చిన చోటుకి వచ్చి కూర్చుని అందరి పరువూ తీయాలా? ఇక మీదట నిన్ను ఇంట్లోంచి తరమను...చాలా? త్వరగా బయలుదేరు”

“ఎలా వెళ్ళగొడతావు? ఇప్పుడు నేను సాధారణ మనిషిని కాను? పది లక్షలు కలిగిన లక్షాదిపతిని. డబ్బుకోసం నన్ను చుట్టి చుట్టి రావలసిందే కదా! అప్పుడు చెబుతారా నీ పని”

“మన పోట్లాట ఇంటి దగ్గర పెట్టుకుందాం”

వియ్యపురాలు కాఫీ గ్లాసుతో రావటంతో...మాటలు ఆగినై. పది నిమిషాల్లో వాళ్ళు బయలుదేరారు.

“బస్సు నేను ఎక్కను. ఆటోలోనే వస్తాను”

వీధి చివర మొండిగా నిలబడ్డాడు.

“లాటరీ కొట్టింది నీకు...నాకు కాదు. కావాలంటే నువ్వు ఆటోలో రా...నేను బస్సులో వస్తాను”

మురళీ కూడా పట్టుదల పట్టాడు.

“అయితే సరే...నువ్వెళ్ళు! నేను నా కూతురింటికి వెడతాను. అక్కడ నాకు ఎంత ఉపచరణ అనుకున్నావ్?” ఆయన వెనక్కి తిరిగి నడవటంతో, అతను వేరే దారిలేక చెయ్యి చాపి ఆటోను నిలిపాడు.

***************************************************PART-6*****************************************

జీతం డబ్బుతో అర్చనా ఊరికి వెళ్ళినప్పుడు, ఇంట్లో అక్కయ్య లేదు. సినిమాకు వెళ్ళినట్టు తల్లి చెప్పింది. ఆమె లేకపోవటంతో తల్లితో హాయిగా మాట్లాడ గలిగింది. తన ప్లాను గురించి చెప్పింది. “ఏ కారణం చేతా అక్కయ్యకు భయపడక్కర్లేదు” అని ధైర్యం చెప్పింది.

“ఎవరితో సినిమాకు వెళ్ళింది?” అని అడిగింది.

“ఒంటరిగానే! వారం ఒక సినిమా చూడకపోతే దాని బుర్ర పగిలిపోతుంది. అదీనూ ఎలా  వెళుతోంది అనుకుంటున్నావ్...మెరిసిపోయే చీర కట్టుకుని, దానికి మ్యాచింగుగా గాజులూ, జిమికీలూ, తల నిండా పూవులు, కంటికి కాటుక, పెదవులకు రంగు వేసుకుని సినిమా చూడటానికి వెళుతోందా, నటించటానికి వెళుతోందా అనేది తెలియదు. మొత్తానికి దాని ప్రవర్తన -- మాటలూ -- అలంకరణ నాకు నచ్చలేదు అర్చనా.  ‘నా కడుపులోనే పుట్టిందా’ అని అనుమానంగా ఉంది. చుట్టూ ఉన్న వారు గౌరవించేటట్టు నడుచుకోకపోయినా పరవాలేదు, ఇంకా హీనంగా చూసేటట్టు నడుచుకోకుండా ఉంటే చాలు అనిపిస్తోంది. అంతే కాదు...డబ్బు ఎక్కడ్నుంచి వస్తోందో తెలియటం లేదు. అనుకుంటే చీర కొంటుంది. గాజులు, పూసల గొలుసు, బొట్టు బిళ్ళలు, గోళ్ళ రంగు అంటూ ఏదో ఒకటి కొంటూనే ఉంటుంది. దాని సింగారం, కులుకులు, మెరుపులు చూడటానికే అసహ్యం పుట్టిస్తున్నాయి. నలుగురూ దీన్ని చూసుకుంటూ వెళ్ళే తీరు చూస్తే మనకి అవమానంగా ఉంది”

రాత్రి పదింటికి ఇంటికి వచ్చిన అక్కయ్యను చూసినప్పుడు...తల్లి చెప్పినదంతా కరెక్టే అనిపించింది. అక్కయ్య అవతారం, అలంకారం వికారం తెప్పించింది. తండ్రి మంచంలో...తల్లి భయస్తురాలు. ఏమిటని అడిగే మన్యుషులే లేరు. అక్కయ్యలాంటి స్త్రీ, మనసు వెళ్లే దారిలోనే నడవటాన్ని ఎవరాపగలరు?

“నువ్వు ఎప్పుడు వచ్చావు?” -- అక్కయ్య చీర మార్చుకుంటూ అడిగింది.

“ఏమక్కా...సినిమాకు వెళ్ళాలంటే మాట్నీ షోకు వెళ్ళ కూడదా? ఇలా ఒక్క దానివే చీకటిలో వస్తున్నావే?”

“నువ్వు ఒక్కదానివే ఉరు వదిలి ఉరు వెళ్ళేవే! నేను మన ఊళ్ళోనే కదా తిరుగుతున్నాను. ఏమీ అవదు”

“ఇంకా ఎన్ని రోజులు ఇలాగే ఉంటావు? నీకని ఒక ఉద్యోగం వెతుక్కోవచ్చు కదా?”

“ఓహో...సంపాదిస్తున్నావని పొగరా? నేను పనిచేయటం లేదని ఎవరే చెప్పారు? చూస్తావా...నా దగ్గరా డబ్బుంది?”

అక్కయ్య జాకెట్టులో చెయ్యిపెట్టి డబ్బును తీసి విసిరేసింది. పది, పదిహేను ఐదువందల రూపాయి నోట్లు.

‘ఒకే రోజులో ఇంత డబ్బా? లేక ఒక నెల ఆదాయమా? ఏం ఉద్యోగం చేస్తోంది ఇది’ -- అర్చనా, కన్ ఫ్యూజన్ తో ఆమెనూ, డబ్బునూ మార్చి మార్చి చూసింది.

“ఎక్కడ పనిచేస్తున్నావు అక్కా? ఏం పని, జీతం ఎంత?”

“దాని గురించి నీకెందుకు? నీ దగ్గర చెప్పాలని రూలా? కొంచంగా డబ్బు పంపి, వెయ్యి ప్రశ్నలు అడుగుతారన్నమాట! నీ పని చూసుకుని వెళ్ళవే?”

“నువ్వు బాగుంటే మాకూ సంతోషమే. నీ డబ్బు మాకు అక్కర్లేదు. ఏ ఉద్యోగమని నా దగ్గర చెప్పక్కర్లా. అమ్మ దగ్గర చెపొచ్చు కదా? ఏదైనా అర్జెంటు పనుంటే నువ్వెక్కడున్నావో ఆమెకు తెలియక్కర్లేదా?”

అక్క సమాధానం చెప్పలేదు.

చెప్పటానికి ఇష్టం లేదా? చెప్పటం కుదరటం లేదా...? తెలియలేదు! నువ్వు తిన్నావా అని ఒక్క మాటకూడా చెల్లెల్ని అడగ కుండానే...తానే పెట్టుకు తిని, తిన్న వెంటనే పడుకుండిపోయింది.

మరుసటి రోజు...ఇంటికి కావలసిన ప్రొవిజన్‌ సరకులు కొనటానికి బజారు వీధికి అమ్మతో పాటూ బయలుదేరినప్పుడు, అక్కయ్య కూడా అలంకారం చేసుకుని బయలుదేరింది.

“ఎక్కడికి అక్కా?”

అక్కయ్య కోపంగా చూసి “ఉద్యోగానికి” అన్నది.

అంతకు మించి ఏమీ మాట్లాడకుండా దిగి వెళ్ళిపోయింది.

తండ్రిని ఒంటరిగా వదిలిపెట్టి వెళ్ళటం ఇష్టం లేక...తల్లిని ఇంటి దగ్గరే ఉండమని చెప్పి, తాను మాత్రం బయలుదేరి బజారు వీధికి వచ్చింది. ప్రొవిజన్‌ సరకుల లిస్టును షాపులో ఇచ్చేసి కొంచం పక్కగా నిలబడింది. పక్కన ఉన్న షాపులో ఇద్దరు మగవాళ్ళు అర్చనానే చూస్తూ ‘గుసగుస’ మని ఏదో మాట్లాడుకున్నారు... అర్చనాకు ఒళ్ళు కొంచంగా వణికింది. వాళ్ళ చూపులూ, నవ్వులూ చాలా వెకలిగా ఉన్నాయి.

కొంచం సేపటి తరువాత వాళ్ళల్లో ఒకడు... అర్చనా దగ్గరకు వచ్చాడు. ఆమెను కిందా, పైకి చూసి నవ్వాడు. “నీ రేటు ఎంత పిల్లా?” గుసగుసగా అడిగాడు.   అదిరిపడింది అర్చనా.

ఒళ్ళంతా చెమట పట్టింది...భయపడిపోయి వేగంగా జరిగి షాపు ఓనర్ దగ్గరకు వచ్చి “సరకులు కట్టేసారా?” అని అడిగింది.

“అడ్రస్సు రాసిచ్చి, నువ్వు వెళ్ళమ్మా...ఇంటికి పంపిస్తాను” అని చెప్పి ఒక కాగితం ముక్క, పెన్ను ఇచ్చాడు.

ఆమె ఆ పేపర్ ముక్కపై అడ్రస్సు రాసి ఓనర్కు ఇచ్చేసి “డబ్బులు ఇచ్చేయనా?” అన్నది...పర్స్ తెరుస్తూ. అడ్రస్సు చదివిన షాపు ఓనరు అర్చనాను ఒకసారి కిందకూ, పైకీ చూసాడు.

“ఆ అమ్మాయికి నువ్వు ఏమవుతావు?”

“ఏ అమ్మాయికి?”

“ఈ ఇంట్లోనే ఒక అమ్మాయి...చెడు కార్యాలు చేస్తూ ఉన్నది తెలుసా? ఒక రోజు రేటు ఐదు వందల నుండి వెయ్యి రూపాయల వరకు. ‘సెల్’ ఫోన్ పెట్టుకుని  వ్యాపారం చేస్తోందట. ఊర్లో ఉన్న వాళ్ళందరికీ ఈ అడ్రెస్సు, ఆమె ఫోన్ నెంబరూ తెలియకుండా  ఉండదే!”

షాపతను ఒకలాగా నవ్వగా...నెత్తి మీద ఎవరో యాసిడ్ పోసినట్లు అయ్యింది. ఏడుపు పొంగుకుంటూ రాగా...అంతకు మించి అక్కడ నిలబడి ఉండటం కుదరక ఇంటికి పరిగెత్తుకు వచ్చింది...తల్లి భుజాలపై మొహం దాచుకుని గట్టిగా ఏడ్చింది.

“ఏమిటే...ఏమయ్యింది? డబ్బులు పోగొట్టుకున్నావా?”

“అన్నీ పోగొట్టుకున్నానమ్మా!”

“ఏమిటే చెబుతున్నావు?”

బజారులో జరిగిందంతా చెప్పింది. తల్లి తూలుతూ నేల మీద కూర్చుండి పోయి, తల మీద చేతులు పెట్టుకున్నది.

“దాని దగ్గర డబ్బులు చూసినప్పుడే నా లోలోనా చెప్పలేని భయం ఏర్పడింది  అర్చనా. పాపాత్మురాలు...ఇలాంటి నీచ కార్యం చేస్తుందా? ఇలా ఉంటుందని తెలిసుంటే...చిన్న వయసులోనే చంపుండేదాన్ని! భగవంతుడా...ఇక ఎలా ఈ ఊర్లో తలెత్తుకు నడిచేది?”

“వద్దమ్మా... ఇంకా మనం ఇక్కడుంటే మంచిది కాదు. మీరూ నాతో పాటూ వచ్చేయండి. వెళ్ళిన వెంటనే నేనొక ఇల్లు చూసేస్తాను. గుడిసలో ఉన్నా పరవాలేదు. మనం గౌరవంగా ఉందాం. ఇది ‘గుడి ఇల్లు’, అద్దె తక్కువ అని అల్ప ఆశ పడితే...పరువు-మర్యాద అంతా పోతుంది”

తల్లి బొమ్మలాగా అయిపోయింది ‘నువ్వు ఏది చేసినా సరే!’ అన్నట్టు మౌనంగా ఉన్నది. ఒంట్లోని శక్తి అంతా కరిగిపోయినట్లు నీరసించి పోయింది. ‘ఏ తల్లికీ ఇలాంటి ఒక అవమానం ఏర్పడకూడదు. గర్భం దాల్చినప్పుడు గర్వ పడిన మాతృత్వానికి చావుదెబ్బ!’

‘లేచిపోయి చెడిపోవటం జరిగిపోయింది. ఇక చెడిపోవటానికి బాకీ ఏమీలేదు కాబట్టి భయపడటం మానేసి...దాన్నే వ్యాపారంగా చేసుకుందా? ‘డబ్బే అంతా!’ అనే తీర్మానమే దీనికి కారణమా? లేక విధ విధమైన మగ స్పర్షలకు ఆమె శరీరం వెతుకుతోందా?’

‘పోతే పోనీ! ఆమెను తలుచుకుని ఇక బాధ పడటానికి అర్ధం లేదు. శరీరంలోని ఒక భాగమే అయినా, క్యాన్సర్ గడ్డను కత్తిరించి విసిరి పారేయటం లేదా? అదేలాగా అక్కయ్య యొక్క బంధుత్వాన్ని వదిలేయటమే సరి! బ్రతకటం అలవాటు చేసుకున్న దానికి ఇప్పుడు వెయ్యిమంది తోడు దొరికిందే! ఇక ఎందుకు కన్నవారి తోడు? ఎలాగైనా పోనీ. ఉరికి వెళ్ళిన వెంటనే మొదటి పనిగా...ఒక్క గదిగా ఉన్నా పరవాలేదు అనుకుని ఒక ఇల్లు చూసి, తల్లి-తండ్రులను పిలుచుకు వెళ్ళిపోవాలీ’ అని నిర్ణయించుకుంది.

పొద్దున వెళ్ళిన అక్కయ్య, ఇంటికి తిరిగి రావటానికి రాత్రి తొమ్మిదయ్యింది. అలంకారం అంతా చెదిరిపోయి, కళ్ళంతా నీరసించి కనబడింది. ‘అక్క అనే బంధుత్వం వద్దనుకున్న తరువాత ఎందుకు అనవసరంగా ప్రశ్నించి సమస్యగా మార్చుకోవటం?’ అని అనుకోవటంతో ఆమెను ఏమీ అడగలేదు.

తల్లి గోడవైపుకు ముఖం తిప్పుకుని పడుకుంది.

“ఏమిటీ...ఇల్లు చాలా ప్రశాంతంగా ఉంది! ఏదైనా కుట్ర జరుగుతున్నదా? నేను వచ్చిన వెంటనే ఆపేసారా?” అడుగుతూ చీర మార్చుకుంటున్న అక్కయ్యను చూడటానికే చిరాకుగా గానూ, నిండిపోయి కింద పడిన చెత్త కుండీని చూసినట్లు అనిపించింది.

“ఏమిటే చూస్తున్నావు? డబ్బులేమైనా కావాలా? కావాలంటే అడుగు”

“చెత్త కుండీలో నుండి ఏరుకుని తినేంతగా ఇక్కడ ఎవరూ నీచంగా లేరు?”

తల్లి చట్టుక్కున చెప్పగా...ఆశ్చర్యంగా చూసింది. తన గురించి ఏదో తెలుసుకున్నందు వలనే ఇలా పరోక్షంగా మాట్లాడుతున్నారు అనేది అర్ధమవగా...ఇద్దర్నీ మళ్ళీ ఆశ్చర్యంగా చూసింది.

“నేను విజయవాడలోనే ఇల్లు చూద్దామనుకుంటున్నా!” -- అర్చనా మెల్లగా ప్రారంభించింది.

“ఎందుకు...ఈ ఇంటికి ఏం తక్కువ?”

“ఇంటికి ఏం తక్కువ లేదు. ఒంటరిగా ఉండటానికి నాకు కష్టంగా ఉంది. భోజనానికీ కష్టంగా ఉంది. వీళ్ళూ అక్కడికొచ్చి ఉంటే బాగుంటుందని అనిపిస్తోంది”

“సరే...చూడు. ఎలాగో  ఇల్లు చూడబోతావు. పెద్ద ఇల్లుగానే చూడు”

“అక్కడంతా అద్దే ఎక్కువ అక్కా...నా వల్ల కాదు”

“దాని గురించి నీకెందుకు బెంగ...డబ్బులు నేనిస్తాను. మంచి ఇల్లు చూడు. నాకోసం ఒక గది వేరుగా కావాలి”

‘ఇదేమిట్రా కొత్త భూతం?’ అని భయపడి అమ్మను చూసింది అర్చనా.

తల్లి గబుక్కున లేచి కూర్చుంది.

“చెత్తను ఒడిలో కట్టుకుని వెళ్ళటానికి ఇక్కడేవరూ తయారుగా లేరు!”

“దేన్ని చెత్త అంటున్నావు?”

“ఏం...నీ కంపు నీకు తెలియటం లేదా? లేక...కంపే సువాసనగా అనిపిస్తోందా?” 

అడిగిన తల్లిని కోపంగా చూసింది. ‘వీళ్ళకు అంతా తెలిసిపోయింది! తెలిస్తే ఏం? ఇంకా ధైర్యంగా వెళ్ళి రావచ్చు. బాగా తడిసిన దానికి గొడుగు ఎందుకు?’

“అవును నేను చెత్తనే? ఇప్పుడేమంటారు?”

“సిగ్గుగా లేదుటే అలా మాట్లాడటానికి? మంచి కుటుంబంలో పుట్టి, కంపు బ్రతుకుకు వెళ్ళటానికి ఎలా మనసొచ్చింది?”

“సరైన వయసులో నాకు మీ ఆయన పెళ్ళి చేసుంటే నేనిలా చెత్త కుండిలా తయారైయ్యేదాన్నా?”

“నీ బుద్ది కుళ్ళి పోయింది. మేము పెళ్ళి చేయలేదు అనేది ఒక కుంటి సాకు. పెళ్ళి చేసున్నా నువ్వు చెత్త కుండిగానే తయారయ్యే దానివి! మా మీద నెపం వేసి, నువ్వు చేసే పనిని న్యాయపరచకు”

“కనుక, నేను మీతో రావటం మీకు ఇష్టం లేదు...అంతే కదా?”

“నువ్వు చెయ్యి దాటిపోయేవే! ఇక నిన్ను సరిదిద్దలేము...సరిగ్గా నడుచుకోవు. ఇక నీకెందుకు బంధుత్వం -- ఇల్లు అంతా? నువ్వు ఊరంతా బంధుత్వం పెట్టుకున్నావే! దయచేసి మాతో వచ్చి...మా ప్రశాంతతను పోగొట్టకు. నిన్ను కన్న పాపాన్ని, ఎక్కడికెళ్ళి కడుక్కోవాలో తెలియటం లేదు. ఆ రోజు పేగు బంధం తెంచాను. ఈ రోజు కన్న బంధుత్వాన్నే తెంచేస్తున్నాను. నేను చచ్చిపోతే కూడా నువ్వు మునగక్కర్లేదు. మంచి పిల్లల్ను కనటానికి కూడా పెట్టి పుట్టాలి. నేను ముగ్గుర్ని కన్నాను. అందులో ఇద్దరు చచ్చిపోయారనుకుంటా. మమ్మల్ని వదిలిపెట్టు”

తల్లి చేతులెత్తి ఆమెకు దన్నం పెట్టిన వేళ...తండ్రి గదిలో నుండి అర్ధం చేసుకోలేని శబ్ధం వినబడ... అర్చనా పరిగెత్తింది. ఒక పక్కకు ఒరిగిపోయున్న  ఆయన నోటి నుండి చొంగ కార ఆయన ప్రాణం వదిలేసున్నారు. బయట జరిగిన సంభాషణ ఆయన చెవిలో వినబడి, ఆ  షాక్ లో చనిపోయారా, లేక అది ఆయన ప్రాణం పోవటానికి పెట్టిన సమయమా అనేది తెలియక తండ్రిని పిచ్చిదానిలాగా చూసింది. వెనుకే వచ్చిన తల్లి ఏడుపు ఆ రాత్రి సమయం అమానుషంగా ఉంది.

                                                                                                        *********

అర్ధరాత్రి వేళ గొడుగు పట్టుకోవటం అనేది తండ్రి దగ్గర పూర్తిగా చూసాడు మురళీ. జేబులో డబ్బులు లేనప్పుడే మైనర్ లాగా ఫోజు కొట్టిన తండ్రి దగ్గర, ఏడెనిమిది లక్షలు ఉంటే చెప్పాలా? అన్ని పత్రికలలోనూ ఆయన ఫోటో, భేటీతో వార్త వచ్చింది. లాటరీలో డబ్బులొచ్చింది నిజమేనని అప్పుడు నమ్మాడు. ఇక ఆయన తల, గొంతుపై ఉండదు అని అర్ధమయ్యింది. అంత విర్ర వీగారు.

మాసిపోయిన పంచె, అంగవస్త్రం పోయి...కొత్తగా జరీ అంచు పంచె, అంగవస్త్రం ఆయన ఒంటి మీదకు ఎక్కింది. కొత్త కొత్త స్నేహితుల గుంపు. మంత్రిలాగా ఫోజుతో వెళ్ళారు...వచ్చారు. ఇంటికని ఒక్క రూపాయి ఖర్చు పెట్టలేదు. అయినా కానీ అధికారం తగ్గలేదు. తల్లి వంట చేసిన వంటకాలను కాలితో తన్నేరు.

“వంటేనా ఇది! నన్ను బిచ్చగాడిని అనుకుంటున్నావా? వంకాయ, ముల్లంగి తప్ప నీకు ఇంకే కాయలూ దొరకలేదా? మంచి క్వాలిటీ గల ఇంగ్లీష్ కాయగూరలు కొంటే తగ్గిపోతావా?”

తల్లిని తిట్టటంతో... మురళీ అదిరిపడ్డాడు.

“ఏది చవుకగా దొరుకుతుందో...అదేగా కొనగలం? నా జీతంతో వంకాయలు, ముల్లంగీ మాత్రమే కొనగలం. నచ్చితే తిను, లేకపోతే ఫై స్టార్ హోటల్ కు వెళ్ళి కావలసింది తిను”

“సరిగ్గా భోజనం పెట్టలేని వాడివి...ఎందుకురా నా కాళ్ళ మీద పడి నన్ను పిలుచుకు వచ్చావు?”

“ఇలా చూడూ! నీ డబ్బుల కొసం నిన్ను పిలుచుకు రాలేదు. ఎవరికి కావాలి నీ డబ్బు? పిల్లనిచ్చిన ఇంట్లోకి వెళ్ళి ఎవడైనా తిండికి కూచుంటాడా? వాళ్ళు తన్ని తరిమేంత వరకు గొడవ జరగకూడదనే నేనే మర్యాదగా పిలుచుకు వచ్చాను. నువ్వు ఈ ఇంట్లోనే ఉండాలని ఎవరూ ఏడవటంలేదు. నీ డబ్బులు తీసుకుని, ఎక్కడకైనా వెళ్ళి తగలడు. నీ కోసం నేను వంకాయ, ముల్లంగిని మార్చుకోవటానికి రెడీగా లేను”

తండ్రి ఏవగింపుతో చూసాడు. తన పప్పులేం అతడి దగ్గర ఉడకదని అర్ధమయ్యింది. డబ్బుతో వాళ్ళను ఒక ఆట ఆడిద్దాం అని ఆయన వేసుకున్న లెక్క తప్పైంది. లాటరీ డబ్బువలన ఆవగింజంత మర్యాద కూడా పెరగలేదనే నిజం చిరాకు తెప్పించింది. ‘ఇంతకు మించి ఇక్కడ ఉండకూడదు’ అని అనుకున్న ఆయన ఇంటి నుండి వెళ్ళిపోవాలని నిర్ణయించుకున్నాడు. ‘డబ్బు విసిరేస్తే...కాళ్ళు పట్టుకోవటానికి వెయ్యి కుక్కలు! మర్యాద లేని ఇంట్లో ఉండి ఎందుకు తన సుఖాన్నీ,సౌకర్యాన్ని పోగొట్టుకోవాలి!’

ఆయన మురళీని చూసారు.

“వెళ్తానురా...ఈ రోజే ఒక ఇల్లు చూసుకుని వెళ్తాను. నేను రాజుని రా! నా దగ్గర లక్షల్లో డబ్బున్నది. ఏ కుక్క దయా నాకు అక్కర్లేదు”

“సంతోషం!”

ఆయన అంగవస్త్రాన్ని విధిలించుకుని బయలుదేరే సమయం, లోపల నుండి వేగంగా వచ్చి ఆయన ఎదురుగా నిలబడింది బృందా. ఆయన చేయి పుచ్చుకుంది.

“నేనూ వస్తాను నాన్నా. ఈ గుహ నుండి నన్ను విడిపించి నీతో తీసుకుపో”

ఇల్లు ఆశ్చర్యంతో నిలబడింది.

***************************************************PART-7*****************************************

దేవుడి తరువాత ఈ ప్రపంచంలో శక్తి కలిగినది దేవుడు రూపొందించిన, మనిషి సృష్టించిన డబ్బు. ఎక్కువ మనో బలం ఉన్న వాళ్ళు మాత్రమే దాని ఆకర్షణ శక్తికి లొంగిపోకుండా, దాన్ని అనిచి తమ వసం ఉంచుకున్నారు. మనో బలం లేని వాళ్ళను అది దానికి బానిసలను చేసేస్తుంది. తలని భూమిలో పూడ్చేస్తుంది.

మనిషి మనసు ఇనుముకు సమానం. నీళ్ళూ, గాలి తగల...ఇనుము శక్తి కోల్పోయి తుప్పు పడుతుంది. నిప్పు తగల...శుభ్రమై కొత్త శక్తి పొందుతుంది. స్వార్ధమనే గాలి, డబ్బు అనే నిప్పు తగలటం...మనసు కూడా తుప్పు పట్టి మనోబలం తగ్గిపోవటం మొదలవుతుంది.

పట్టుదల అనే అగ్ని గుండం లోపల కాలుతున్న మనసు...కవచం పెట్టుకున్న ఇనుములా శక్తితో ఉంటుంది. తుప్పు దగ్గరకు రాదు. తండ్రి దగ్గరున్న లక్షలు బృందా మనసును ఒక్క నిమిష  సమయంలో తుప్పు పట్టించినట్టు అర్ధమవగా... మురళీ ఆమెను వెర్రిగా చూస్తూ స్థానువుగా నిలబడిపోయాడు.

తన చేతులు పుచ్చుకుని బ్రతిమిలాడిన కూతుర్ని తండ్రి ఆలొచనతో చూసాడు. ‘ఇల్లు ఒకటి చూసుకున్నా, వంట చేసి పెట్టటానికి వంట మనిషిని పెట్టుకోవాలి. ఆ వంట మనిషి కన్న కూతురుగానే ఉండనీ’ అని అనుకున్నారు. “సరే...పిలుచుకు వెళతాను. మొదట ఒక ఇల్లు చూసి వస్తాను. రెడిగా ఉండు” అని చెప్పి బయటకు వెళ్ళారు.

ఆయన వెళ్ళిన తరువాత ఇల్లు నిశ్శబ్ధం అయ్యింది. బృందా చేష్టతో అందరూ స్థంభించిపోయున్నారు. కొంచం సేపటి వరకు నిశ్శబ్ధం ఛేదించబడకుండా అలాగే ఉన్నది. బృందా ఎవర్నీ చూడలేక తలవంచుకుని లోపలకు వెళ్ళటానికి  ప్రయత్నించినప్పుడు...తల్లి యొక్క స్వరం ఆమెను ఆపింది. 

“హఠాత్తుగా ఈ ఇల్లు నీకు గుహలాగా అయిపోయిందా? తండ్రి మీద అనురాగం పొంగుకొస్తోందా? పరవాలేదే బృందా...నువ్వు ఎలాగైనా బ్రతగల దానివే...?”

ఆమె సమాధానం చెప్పకుండా నిలబడింది.

“ఏం బృందా...తండ్రి గుణం తెలిసి కూడా ఆయనతో వెళతానని బయలుదేరుతున్నావే! ఆయన ఒక మట్టి గుర్రమే. దానితో సవారి చేద్దామనుకుంటున్నావే...బుద్ది చెడిపోయిందా నీకు? లేక...ఆయన దగ్గరున్న డబ్బు నిన్ను లాగుతోందా? ” -- అక్కయ్య ఆవేదనతో చెప్పగా... బృందా ఆమెను కోపంగా చూసింది.  

“అవును...డబ్బుకోసమే నేను వెళుతున్నాను. అందులో తప్పేముంది? తండ్రి యొక్క డబ్బే కదా! ఊళ్ళో వాళ్ళ డబ్బు కాదుగా? ఇలా చూడు... మురళీ అన్నయ్యా, నేను ‘ఓపెన్’ గానే చెప్తాను. నేను ఇష్టపడిన ఆయన ఇంట్లో కట్న కానుకలు ఎక్కువగా అడుగుతారనే అనుకుంటున్నా. నాన్న దగ్గర లక్షల్లో డబ్బు  ఉన్నప్పుడు...మనం పేదరికం పాటలు పాడితే నమ్ముతారా? నాకు పెళ్ళి చేయాల్సిన బాధ్యత ఆయనకు లేదా? డబ్బులు పెట్టుకుని ఏం చెయ్యబోతారు? ఎలాగూ సగం బ్రాందీ షాపుకు వెళ్తున్నప్పుడు, దానికంటేనా నా పెళ్ళి తుచ్ఛంగా పోయింది?

నేను ఇక్కడ ఉంటూ, డబ్బు లివ్వండి అని ఆయన్ని అడిగితే ఇస్తారా? లేదు...నీ వల్ల వాళ్ళడిగే కట్న కానుకలు ఇవ్వటం కుదురుతుందా? అన్ని విషయాలనూ ఒకటికి రెండు సార్లు ఆలొచించే ఈ నిర్ణయం తీసుకున్నాను. మీరందరూ నన్ను స్వార్ధపరురాలు అని అనుకున్నా పరవలేదు. ఇది నా యొక్క ‘ప్రాక్టికల్’  నిర్ణయం”

“పిచ్చి నిర్ణయం! అవును...ఇంకేం చెప్పను. నాన్న తన డబ్బు ఖర్చుపెట్టి నీ పెళ్ళి చేస్తారని కలలు కంటున్నావే! నిన్నేం చెప్పాలి బృందా? అంతటి బాధ్యత ఆయనకుంటే...మన ఇల్లు ఎందుకే ఇంత కష్టపడుతోంది?”

"ఇక ఆయన మారిపోతారనే నమ్మకం నాకుంది”

అక్కయ్య ఏదో చెప్పటానికి నోరు తెరుస్తుండగా... మురళీ ఆమెను మాట్లాడొద్దని సైగ చేసాడు. “ఎవరూ ఎవరినీ ఆపద్దు. దానికి ఏది సంతోషమో అది చెయ్యనీ...వదిలేయ్"

మళ్ళీ ఇల్లు నిశ్శబ్ధం అయ్యింది!

రెండే రోజుల్లో తండ్రి ఇల్లు చూసాడు. బృందా బట్టలతో రెడిగా ఉంది. ‘వెళ్తున్నాను’ అని కూడా తండ్రి చెప్పలేదు. ఒక ఆటో తీసుకు వచ్చారు. ఇద్దరూ బయలుదేరారు.

రెండు బెడ్ రూములున్న అపార్ట్ మెంట్, సకల వసతులతో ఉన్నది. డబ్బు...మంత్ర వాదే! సందేహమే లేదు. వంట పాత్రలు ఏమిటి? అట్ట పెట్టల్లో దిగిన వంట సరకులు ఏమిటి? అన్నీ క్షణంలో కొన్నది డబ్బు.

ఇలాంటి వసతులున్న ఇంట్లో తానూ ఎప్పటికైనా ఉండగలనా అని ఆమె ఎన్నో సార్లు ఆశపడింది.  ఈ రోజు తండ్రి వలన అది నెరవేరింది. అదేలాగా పెళ్ళి విషయంలోనూ తన కొరిక నెరవేరకుండానా పోతుంది? అభిమానంగా ఉన్నట్టు చూపించుకుంటే, దానికి కట్టుబడకుండానా పోతారు ఆయన?

బృందా వంట సరకులను విప్పి, డబ్బాలలో పోసి అలమరాలలో అందంగా వరుసపరచింది.

తండ్రి కూరగాయలు కొనుకొచ్చి ఇచ్చి వెళ్ళారు. ఆయన వచ్చే లోపు వంట చేసి ఉంచింది. మూడు గంటలు అయ్యింది...తండ్రి వచ్చారు! బృందా కంచం పెట్టింది. ఆయన తిన్న విధం చూసి, వంట బాగా రుచిగానే కుదిరిందని అర్ధమయ్యింది.

"నువ్వు తిన్నావా?”

"లేదు...ఇక మీదటే?"

"నువ్వు తినుండచ్చు కదా?"

“నువ్వు తినకుండా...తినడానికి నాకు మనసు రాలేదు. ఇంతసేపు ఎక్కడికి వెళ్ళావు?"

"ఏదైనా ఒక వ్యాపారం మొదలు పెట్టాలని 'ఐడియా’. ఆ విషయంగానే తిరుగుతున్నా"

"ఏం వ్యాపారం...?"

"నా జాతకం ప్రకారం ధాన్యం 'ధనం' ఇస్తుందని ఉన్నది. అందువలన 'మిని సూపర్ మార్కెట్' ఒకటి మొదలు పెట్టాలని ఆలొచన!"

"మొదలు పెట్టు! నీకు మంచి టైము వచ్చేసింది నాన్నా. నువ్వు కావాలంటే చూడు...నిన్ను నిర్లక్ష్యం చేసిన వారందరూ నీ కాళ్ళ మీద వచ్చి పడతారు"

"అది మాత్రం కరెక్టే! మొదటి వ్యక్తిగా నువ్వొచ్చి పడ్డావే!"

బృందా మొహం వాడిపోయింది. తండ్రి ఎత్తి పొడుస్తున్నాడా...హేళన చేస్తున్నాడా లేక ఆమె మాటలను ఒప్పుకుంటున్నారా అనేది అర్ధం కాలేదు. పోనీ! ప్రస్తుతానికి ఓర్పుగా ఉండటమే చాలా అవసరం. ఆయన దయతోటే పెళ్ళి జరగాలి.

తండ్రిని చూసి నవ్వింది.

"ఎప్పుడూ నాకు నీ మీద ఆశ ఉండేది నాన్నా. ఆ ఇంట్లో దాన్ని బహిరంగంగా చూపలేకపోయాను...అంతే”

తండ్రి అదోలా నవ్వాడు. "నేను రావటానికి ఆలస్యం అవుతుంది" అని చెప్పి బయటకు వెళ్ళారు. రాత్రి ఒంటి గంటకు తిరిగి వచ్చిన ఆయన దగ్గర నుండి సారా వాసన గుప్పుమని వచ్చింది. నిలబడటం కూడా  కుదరనంతగా ఊగిపోతున్న ఆయన, హాలులోనే కటిక నేల మీద ముడుచుకుని పడుకున్నారు. కొంచం సేపటి తరువాత 'వాంతి ' చేసుకున్నారు. ఆ వాసన బృందాకు కడుపులో తిప్పింది.

హాలు పరిస్థితి చూసిన ఆమెకు తల తిరిగింది. చికాకుగా ఉన్నది. 'పో...వెళ్ళి కడుగు!' డబ్బు కావాలంటే కష్టపడే కదా కావాలి? -- లోపల ఒక స్వరం హేళన చేసింది...మెళ్ళగా ఆయన్ని ఈడ్చి ఒక చివరికి లాగి పడేసి, హాలు కడిగింది.

మరుసటి రోజు పొద్దున...ఏమీ జరగనట్లు స్నానం ముగించి...ఇస్త్రీ పంచె, చొక్కా వేసుకుని...సెంటు కొట్టుకుని మైనర్ గొలుసు -- ఉంగరం పెట్టుకుని బయలుదేరారు. “నేను భోజనానికి రాను.'వెయిట్' చేయకు" అంటూ చెప్పులు వేసుకుని వెళ్ళారు.

"అర్జెంట్ ఖర్చులకు ఎంతో కొంత డబ్బులిచ్చి వెళ్ళు నాన్నా"

జేబులోంచి వంద రూపాయల కాగితం తీసి విసిరేసి వెళ్ళారు.

'బిజినస్ ' ప్రారంభించారో లేదో తెలియదు. కానీ రోజూ తాగొచ్చి వాంతి చేసుకోవటం మర్చిపోలేదు. 'ఇలాగంతా శ్రమ పడాలా? వెళ్ళి పోదామా? అని కూడా కొన్ని సమయాలలో అనిపించింది. పెళ్ళి అయ్యేంత వరకే కదా అని సమాధాన పరుచుకుంది.

'తండ్రి ఇప్పుడప్పుడే రాడు కాబట్టి 'విజయ్' ను చూసి వచ్చేస్తే ఏం?'

అరగంట తరువాత బయలుదేరి వెళ్ళింది. పబ్లిక్ టెలిఫోన్ బూత్ నుండి అతనికి ఫోను చేసింది. మంచికాలం అతనే ఉన్నాడు.

"నేను బృందా మాట్లాడుతున్నాను"

"ఏయ్ నువ్వా...మనిషే కనబడలేదు?"

"ఇంట్లో కొన్ని సమస్యలు! నేనిప్పుడు నాన్నతో ఉన్నాను"

"ఎక్కడ...? అడ్రస్సు చెప్పు...వస్తాను"

"మీరా...ఇక్కడికా" -- ఆలొచించిన తరువాత "సరే...రండి" అని చెప్పి అడ్రస్ ఇచ్చింది.

తరువాతి ముప్పావు గంటలో విజయ్ 'టూ' వీలర్, కింద కాంపౌండ్ లో దూరింది. టూ వీలర్ తాళం చెవి తీసుకుని, మెట్లెక్కి, ఆమె అపార్ట్మెంట్ కాలింగ్ బెల్ నొక్కాడు.

తలుపు తెరిచిన వెంటనే ఈల వేసుకుంటూ లోపలకు వచ్చాడు.

"ఇంట్లో ఎవరూ లేరా?"

"లేరు...!"

"ఒక్క నిమిషం" అన్న అతను...తలుపుకు గొళ్లెం పెట్టి ఆమెను శ్వాస ఆడనంత గట్టిగా కౌగలించుకున్నాడు.

"ప్లీజ్...వదిలేయండి విజయ్. వద్దు...నన్ను టెన్షన్ పెట్టద్దు! వదలండి"

"మాట్లాడకు! ఎన్ని రోజులయ్యింది...నిన్ను వాసన చూసి"

“దీని వలనే ఆలొచించాను. డేంజర్ అవటానికి ముందే బయలుదేరండి...చెబుతున్నా"

"అవును...మీ నాన్నకు లాటరీ తగిలిందటగా...నిజమేనా?"

"పత్రికలోనే కదా చదివేవు?"

"అవునూ, ఇదేమైనా సొంత అపార్ట్ మెంటా...అద్దెకా?"

"అద్దెకే...బాగుందా?"

"ఊ...కిచెన్ బాగుంది. హాలు బాగుంది. బాత్ రూం బాగుంది. బెడ్ రూం ఎలా ఉంటుంది...బాగుంటుందా?"

"కొవ్వు! బాగానే ఉంటుంది. చూస్తారా...?"

"బాగుందా...లేదా అనేది చూసి చెప్పలేను. పడుకుని చూసే చెప్పగలను" -- అతను కన్ను గీటాడు...ఆమె నెత్తురు, మనసు వేడెక్కింది. అబద్దమైన కోపంతో చూసినా ఆమె బలహీనం కళ్ళల్లో తెలుస్తూనే ఉంది.

ఆ బలహీనాన్ని అతను వాడుకున్నాడు. గొళ్ళెం పెట్టిన ఇంటిలోపల ఎటువంటి సంబరం లేకుండా వాళ్ళ మొదటి పగలు ముగిసింది. ఆ ఒక గంట టైములో అతను  కుమ్మరించిన అభిమానం, ప్రేమ మాటలతోనూ ఆమె కరిగిపోయింది. అతను పెట్టిన ముద్దులలో కరిగి కనబడకుండా పోయింది.

'ఎంత మమకారం...తుఫాన లాంటి ఎలాంటి ఒక ప్రేమ?' అని పొంగిపోయింది. మగవాడి ఆయుధమే అదేనని తెలియక పొంగ పొంగ అమృతం ఇచ్చింది. కామ సరస్సులో ఇంకో రెండు జీవులు!

                                                                                    *************************

రాత్రి పదకుండు గంటలకు ఎప్పుడూలాగా సారా వాసనతో వచ్చాడు తండ్రి.

“ఒక విధంగా ‘బిజినస్’ కు పార్టనర్ ను పట్టేసాను. కంకిపాడులో చోటు చూశాము. నేను రెండులక్షలు...అతను నాలుగు లక్షలు షేర్. అతనో చాలా పెద్ద మనిషి...ఆస్తిపరుడు. అన్ని పనులూ చూసుకుంటాడు. లాభంలో నాకు రావలసిన వాటా మాత్రం నెలనెలా కరెక్టుగా వచ్చేస్తుంది”

“ఏ రోజు ఓపనింగ్?”

“రేపు నా పార్టనర్ ఇక్కడికి వస్తాడు. గ్రాండుగా వంట చెయ్యి. రేపు మిగితా విషయాలన్నీ మాట్లాడుకుని, అగ్రీమెంట్ సంతకం పెట్టుకుంటాము”

నాన్-వెజిటేరియన్ వంట వాసన ఊరినే అక్కడకు రప్పించింది. వంట చేసి డైనింగ్ టేబుల్ మీద పెట్టి స్నానాకి వెళ్ళింది. పదకుండు గంటలకు పైన వచ్చాడు...తండ్రి పార్ట్నర్. తండ్రి దగ్గరలాగానే అతని దగ్గర నుండి కూడా సారా వాసన వచ్చింది!

బృందాను మింగేసేవాడిలా చూసాడు. నలభై ఏళ్ళు ఉంటాయి. బ్రీఫ్ కేసులో కట్టలు కట్టలుగా డబ్బులు పెట్టుకోనున్నాడు. కింద నిలిపున్న తన కొత్త కారును తండ్రికి కిటికీలో నుండి చూపించాడు.

ఇద్దరూ బెడ్ రూం తలుపులకు గొళ్లెం పెట్టుకుని చాలాసేపు మాట్లాడుకున్నారు. తరువాత నవ్వుతూ బయటకు వచ్చి భోజనానికి కూర్చున్నారు. బృందాను దొంగ చూపులతో చూస్తూ నాన్-వెజిటేరియన్ వంటకాలను లొట్టలు వేసుకుంటూ తిన్నాడు...వచ్చినతను.

మూడు గంటలకు అతను వెళ్ళిపోయిన వెంటనే...తండ్రి కూతుర్ని పిలిచి కూర్చో అన్నారు.

“ఏమిటి నాన్నా?”

“అతన్ని చూసావా...ఎలా ఉన్నాడు?”

“ఎలా ఉంటే నాకేంటి? యోగ్యుడుగా ఉంటే సరి! బిజినస్ అంటే చాలా జాగ్రత్తగా ఉండాలి”

“ఛఛ...చాలా మంచివాడు! బోలెడంత డబ్బు. ఈ బిజినస్ కు ఒకే ఒక కండిషన్ వేసాడు. రాయలేని ‘అగ్రీమెంట్’...అంటే జెంటిల్ మ్యాన్ అగ్రీమెంట్!”

“ఏమిటది?”

“నిన్ను అతనికి కట్టపెట్టాలట. ‘సరే’ అన్నాను. పాలు అడిగితే పాల సముద్రమే వెతుక్కుని వస్తుంటే ఎవరైనా వద్దని చెబుతారా” తండ్రి వెకిలి నవ్వు నవ్వ... బృందా మేకు కొట్టినట్టు గోడకు అతుక్కుని కూర్చుండిపోయింది.

***************************************************PART-8*****************************************

అర్చనా, తల్లిని పిలుచుకుని బందర్ మట్టి నుండి బయలుదేరింది. వస్తువులను మూట కట్టి, తెలిసిన ఒక ‘లారీ సర్వీస్’ లో పంపించి, సూట్ కేసులను మాత్రం చేత్తో తీసుకుని బయలుదేరింది. అక్కయ్య కోపంగా చూస్తూ కూర్చుంది.

“మేమొస్తాం. తోడ పుట్టిన దోషానికి మళ్ళీ చెబుతున్నా. ఈ వ్యాపారాన్ని వదిలేయి. ఇంకెక్కడికైనా వెళ్ళి పరువు, మర్యాదతో బ్రతుకు. ఇది నీకు ఎక్కువ రోజులు భోజనం పెట్టదు. యవ్వనం త్వరగా పోతుంది. ఆ తరువాతి జీవితం గురించి ఆలొచించు! ఆలొచించి మంచి జీవితానికి ప్రయత్నం చేయి”

అక్కయ్య... ‘సరే...పోవే!’ అనేలాగా కూర్చోనుంది. వాళ్ళిద్దరూ బయలుదేరారు. అభిషేక్ తో ‘ఫోను’ లో మాట్లాడి, వస్తువులు పెట్టుకోవటానికి అనుమతి తీసుకున్నందు వలన ఇల్లు చూడాల్సిన సమస్య తీరింది. త్వరలోనే వేరే మంచి ఉద్యోగం దొరికితేనే మంచిది. ఇంకొంచం వసతిగా ఉండొచ్చు. ఒకే గదితో ఎక్కువ రోజులు ఉండలేరు. దానికి వాళ్ళు సమ్మతించరు. ఇది తాత్కాలిక అనుమతే! ‘ఇల్లు చూసుకోవటనికి...’ అని అభిషేక్ చెప్పటానికి ముందే ఏదైనా ఏర్పాటు చేసుకుంటేనే మంచిది.

తల్లిని రూములోనే వదిలేసి ‘రిసెప్షన్’ కు వచ్చి మురళీకి ఫోన్ చేసింది. అతని గొంతు విన్న వెంటనే...దుఃఖం గుండెను నొక్కి పెట్టింది.

“నాన్నకు ఏమైంది అర్చనా? అభిషేక్ నా దగ్గర చెప్పిన వెంటనే షాకయ్యాను. బాగానే కదా ఉన్నారు? ఎలా జరిగింది? వద్దామని కూడా అనుకున్నాను. నీకు ఎటువంటి ఇబ్బంది ఇవ్వకూడదని వదిలేసాను”

“పెద్ద కథే సంభవించింది మురళీ. దాని యొక్క ముగింపే తండ్రి మరణం. ఏదీ ఫోనులో చెప్పలేను. నేను మిమ్మల్ని చూడాలే! మీ దగ్గర చెప్పి ఏడిస్తేనే నా భారం  తగ్గుతుంది”

“దానికేం అర్చనా...సాయంత్రం రా”

“ఎక్కడికి రాను?”

“శాయిబాబా గుడి ఎదురుగా పచ్చగడ్డి పార్క్ ఉన్నదే, అక్కడుంటాను. సరిగ్గా ఐదు గంటలకు వచ్చేయి. నేను కూడా చాలా విషయాలు చెప్పాలి”

ఫోను పెట్టేసింది. ఊర్లో నుండి తీసుకొచ్చిన టిఫెన్ను అమ్మతో కలిసి తినేసి, కొంచం సేపు పడుకుంది. ఒక వారం రోజులుగా మంచి నిద్ర లేకపోవటంతో అలసిపోయున్న కళ్ళు మూసుకుపోయినై. నాలుగింటికి లేచింది. ఆ గదిలో వస్తువులను తల్లి ఒక మోస్తరుగా సద్దింది. ఒక చెక్క బల్లపై స్టవ్వు పెట్టింది. మూటలు విప్పి వంట వస్తువులు తీసి వరసగా అమర్చింది.

“నేను బయటకు వెళ్తున్నాను. లైటుగా ఏదైనా టిఫిన్ చేసుంచు.వచ్చి తింటాను”

“త్వరగా వచ్చేయ్. నాకు టెన్షన్ గా ఉంటుంది”

బస్సు పుచ్చుకుని అతను చెప్పిన చోటుకు వచ్చేసరికి, పది నిమిషాలు లేటైంది. గడ్డినేల మీద కూర్చుని వేడుక చూస్తున్నాడు మురళీ. ఆమెను చూసిన వెంటనే లేచాడు.

“అలాగే నడుద్దాం. వాకింగ్ చేసినట్టూ ఉంటుంది, మాట్లాడినట్టూ ఉంటుంది”
 అన్నాడు. ఇద్దరూ నడవటం మొదలుపెట్టారు.

అర్చనా ఊర్లో జరిగినదంతా చెప్పింది. “అక్కయ్య ప్రవర్తన అమ్మకు పెద్ద పిడుగు. ‘తన కడుపున పుట్టినది ఇలాంటి ఒక నీచమైన వ్యాపారానికి వెళ్ళిందే?’ అన్న షాక్ లో నుండి ఆమె తేరుకోలేదు. మేము మాట్లాడుకున్నదంతా వింటున్న తండ్రి, మా మాటలు వినే చనిపోయుంటాడనే నాకు అనిపిస్తోంది. అది అమ్మ తలమీద మరో పిడుగు. ఇప్పుడు ఆమెకు ఒకే ఓదార్పు...నేనే”

ఆమె ఆపిన వెంటనే...కొంచం సేపు మౌనంగా నడిచారు. గ్రామాల నుండి వచ్చిన టూరిస్టులు కొందరు శాయిబాబా గుడి చూస్తూ మధ్యలో ఉన్న వినాయకుడు విగ్రహాన్ని చూసి దన్నం పెడుతూ నిలబడున్నారు. వీళ్ళిద్దరూ ఒకరినొకరు చూసుకుని నవ్వుకున్నారు.

“అవును మీరేదో చెప్పాలన్నారు?”

“ఇది కూడా పెద్ద కథే... డబ్బు గల కథ!”

“కథల్లో డబ్బుగల కథ...పేదరికం కథ అని రెండు రకాలు ఉన్నాయా?”

“మా ఇంట్లోని విల్లన్ కు లాటరీ కొట్టిన కథ”

“విల్లనా...ఎవరు?”

“ఇంకెవరు …నాన్నే? కృరుడికి లాటరీలో పది లక్షలు వచ్చినై. ఆ తరువాతే కథ! మా ఇంటి క్లైమాక్స్ ఏమిటో తెలుసా? నా చెల్లెలి అదిరిపాటు సందర్భవాదం. సడన్ గా నాన్న మీద ప్రేమ! ప్రేమలో జయం పొందాలంటే డబ్బుగల తండ్రితో ఉండటమే మంచింది అనే తీర్మానం. ‘నేను చాలా ప్రాక్టికల్’ అని ఒక డైలాగ్ వేరే! మనిషి అన్నీ తప్పులనూ చేసేసి, చేసిన తప్పులను న్యాయపరచటానికి వెనుకే ఒక డైలాగ్ చెబుతాడు. నేనూ మనిషినే కదా! వేడుకగా లేదు?”

“ఆమె తొందరలో, అవివేకంతో ఒక నిర్ణయం తీసుకుంటే మీరెలా వెళ్ళ నిచ్చారు? ఆమెకు అర్ధమయ్యేటట్టు చెప్పి, బుద్ది చెప్పుండద్దా?”

“పసిపాప చూడు! ఆ తల్లి అతి తెలివితో తీసుకున్న నిర్ణయం అది. మొత్తానికి చవటను నేనే అర్చనా. చేతిలో డబ్బు ఉందో-లేదో...మనసులో మమకారం- బంధం అని పెట్టుకుని అల్లాడుతున్నాను. ఇప్పుడు కూడా బృందాను తలుచుకుని లోలోపల కుమిలిపోతున్నాను. మా నాన్న దాని వరకైనా మంచిగా నడుచుకోనీ. ఆమె యొక్క ప్రేమని నెరవేర్చి పెట్టనీ అని వేడుకుంటున్నాను. అది తప్ప ప్రస్తుతానికి నేనేమీ చేయలేను”

“ఇదేమిటి మురళీ...దేవుడు మనల్ని పుట్టించేటప్పుడు చికాకులో ఉన్నాడో? సంతోషం అనే మాటని మన నుదిటిపై రాయటం మరిచిపోయేడో?”

“మనమే రాసుకుందామా?”

“ఎలా?”

“ఆంగ్లంలో ఒక సామెత ఉంది. ‘లైఫ్ ఈజ్ బ్యూటిఫుల్...వెన్ యు హోల్డ్ సం ఒన్ యు లవ్!’ -- అని. జీవితంలో ఒక పట్టు రావాలంటే ఎవరినైనా ఇష్టపడాలి.  స్వార్ధం లేని ఇష్టం...సంతోషాన్ని ఇస్తుంది. ఇది నిజమే ననిపిస్తుంది”

“అనుభవమా? సరే...సంతోషాన్ని ఎలా రాస్తారు? అది చెప్పండి...పెన్నుతోనా? పెన్సిల్ తోనా?”

మురళీ ఆమెను నవ్వుతూ చూసాడు.

“నా వేళ్ళతో...”

"”వేళ్ళతో ఎలా?”

“నీ చేయ్యి ఇవ్వు చెబుతాను” -- మురళీ ఆమె చెయ్యిని జాపమన్నాడు.

ఆమె చెయ్యి జాపింది.

చాచిన ఆమె చేతిని పుచ్చుకుని మెత్తని ఆమె వేళ్ళలో తన వేళ్ళను జోడించాడు.

“సంతోషంగా ఉందా...?”

ఆమె చేతులు జలదరించినై. అరిచేతి నరాల ద్వారా ఒక విధమైన భావన, ఒళ్ళంతా పాకింది. అదేనా సంతోషం? దాని బరువును తట్టుకోలేక అతని భుజాలపై మెల్లగా తల వాల్చింది.  

ఇద్దరూ ఏమీ మాట్లాడలేదు. ‘ఇక మాట్లాడటానికి ఏముంది?’ అనే పరిస్థితి! ఒక చిన్న స్పర్ష, ఒక వెయ్యి కథలు చెప్పగా...నాలిక మౌనంగా తప్పుకుంది. పచ్చగడ్డి పార్కులోని లైట్లు వెలగటం మొదలైంది.

“వెళ్దామా?” -- మురళీ అడుగ, గబుక్కున తన చేతిని లాక్కుని సిగ్గుతో చూపులను తిప్పుకుంది. అతను...ఆమెకు మాత్రం వినబడేటట్టు నవ్వాడు.

“ఎందుకు నవ్వుతున్నారు?”

“ఎందుకంటే?  సంతోషంగా ఉన్నాను...నవ్వు వస్తోంది! నీకు రావటం లేదా? ఓ...మీ భాషలో దానికి పేరు సిగ్గు. కరెక్టా!”

“లేదు...నవ్వే”...ఆమె, అతన్ని చూసి మళ్ళీ నవ్వింది. “దీన్ని కొంచం కూడా ఎదురు చూడలేదు మురళీ. నన్నూ ఒక జీవి పరిశుద్దంగా ఇష్టపడుతుందని కలలో కూడా అనుకోలేదు”

“నేను మాత్రం అనుకున్నానా? ఇప్పుడు అర్ధమవుతోందా...దేవుడు ఎవరి నుదిటి మీద ఏమీ రాయటం లేదు. మనమే ఒకరికొకరం మన తలరాతలను రాసుకుంటున్నాము. మా నాన్న సరిలేనందుకూ, మీ అన్నయ్య బాధ్యతలేకుండా పోయినందుకు దేవుడు ఏం చేస్తాడు? దేవుడా మా అక్కయ్య భర్తను ‘మైనర్’ జీవితం సాగించమన్నాడు? లేక...మీ అక్కయ్యను తప్పు దోవలో వెళ్లమని చెప్పాడా? లేక నాన్న వెనుక బృందాను వెళ్ళమన్నాడా? పాపం దేవుడు! అన్నిటికీ ఆయన్ని నేరస్తుడ్ని చేస్తే ఎలా?”

అర్చనా నోరారా నవ్వింది. మనసు నిండా భారంతో వచ్చిన ఆమె భారాన్ని గాలిలోనూ...పచ్చగడ్డి నేలమీద వదిలేయటంతో వాళ్ళిద్దరూ ప్రేమికులై వెనుతిరిగారు.

“మా అమ్మ దగ్గర మన గురించి చెప్పి, త్వరలోనే మీ అమ్మతో మాట్లాడటనికి పిలుచుకు వస్తాను. ఇక మనకి సంతోషం మాత్రమే! బావ మీద దావా వేసి అక్కయ్యకు నష్ట పరిహారం ఏదైనా తీసుకుని ఇచ్చేస్తే...ఆమె బాధ్యత తీరుతుంది. పిల్లలు కొంచం పెద్దవాళ్ళు అయితే...ఆమెను వేరుగా ఉంచి, అప్పుడప్పుడు వెళ్ళి చూసిరావచ్చు.

ఆ తరువాత నేనూ-నువ్వూ, మీ అమ్మ, మా అమ్మ అందరం ఒకటిగా ఉందాం. కలో గంజో...సంతోషంగా కలిసి తాగుదాం. ఒకే ఒక బిడ్డను కందాం. మంచిగా పెంచుదాం. ఆ బిడ్డ ఆడో-మగో...దాని తలరాతను మంచిగా రాయలి”

అర్చనా ఒళ్ళు మళ్ళీ జలదరించింది...మళ్ళీ అతని చేతిని గట్టిగా పుచ్చుకుంది.

“ఆ తరువాత మనం మనకోసం చిన్న ఇల్లు ఒకటి కట్టుకోవాలి. అందులో చిన్నదిగా ఒక హాలు, వంటగది, దేవుడి గది అన్నీ ఉండాలి”

“బొద్దింకలకు మండపం ఉందా...లేదా?” – అంటూ నవ్వాడు.

ఆమెను బస్సు ఎక్కించి, అతనూ బస్సు పుచ్చుకుని వెనుతిరిగాడు. అక్కయ్య వాకిట్లోనే నిలబడి ఉన్నది. అతన్ని చూసిన వెంటనే వేగంగా దగ్గరకు వచ్చి, పక్కకు తీసుకు వెళ్ళింది.

“ఏంటక్కా?”

“బృందా వచ్చుంది!”

“ఏమిటట?”

“నాన్న దాన్ని ఎవడో ఒక డబ్బుగల సగం ముసలాడికి ఇచ్చి పెళ్ళి చేయటానికి ఏర్పాటు చేస్తున్నారట. నువ్వూ వద్దు...నీ డబ్బూ వద్దని పరిగెత్తుకు వచ్చింది. ఒకటే ఏడుపు”

“బ్యాక్ టు పెవిలియనా?”

“పాపంగా ఉందిరా! నువ్వేదైనా చెప్పి, దాని గాయంపైన వేడి నీళ్ళు జల్లకు”

“నువ్వోదానివి! వేడి నీళ్ళు జల్లటానికి నా దగ్గర శక్తి ఏదీ?  నా శరీరానికి తగిలిన గాయాలు ఎవరికీ కనబడవెందుకు అని ఆలొచిస్తున్నా” -- చెప్పలేని బాధ అతని మాటల్లో కలిసి వచ్చింది.

అక్క వెనుకే నడిచి ఇంట్లోకి వెళ్ళాడు. అతన్ని చూసిన వెంటనే బృందా ఏడుపు ఇంకా ఎక్కువయ్యింది. అతనిలో వేగంగా కోపం పెరిగింది. ఆ కోపం తగ్గేంత వరకూ అతను మౌనంగా ఆమెనే చూస్తూ నిలబడ్డాడు. కోపం తగ్గిన తరువాత ప్రేమగా చూసాడు. భుజం ముట్టుకున్నాడు.

“అయ్యిందేదో అయ్యింది...దాని గురించి వదిలేయ్! లేచి వెళ్ళి మొహం కడుక్కో. నీ పెళ్ళి నా బాధ్యత!”

బృందా అతని చేతులు పుచ్చుకుని తలవంచుకుంది.

“చదువు అయ్యేంత వరకు ఆగద్దు అన్నయ్యా. నువ్వు వెంటనే వెళ్ళి అతనితో మాట్లాడొస్తావా?”

“ఇంతలో ఏమైంది? ఇప్పుడే ఇంట్లో ఒక పెళ్ళి జరిగింది. ఈ పెళ్ళికొసం చేసిన అప్పులో ఇంకా మొదటి నెల వాయిదానే కట్టలేదు. ఇంతలో ఇంకొక పెళ్ళి అంటే నాకు శక్తి కావద్దా?

నువ్వు ఇప్పుడే పెళ్ళి వద్దన్నావనే కదా శాంతీకి పెళ్ళి చేశాను. ఇంకా ఒక సంవత్సరం టైము ఇవ్వు. ఇంతలో చదువూ అయిపోతుంది. నేను కొంత తేరుకుని, డబ్బు పోగు చేస్తాను. ఏదీ కుదరక పోయినా నా ఉద్యోగం రాజీనామా చేస్తే...కనీసం మూడు లక్షలు దొరుకుతుంది. అది పెట్టుకుని నీ పెళ్ళి చేస్తాను...భయపడకు!”

“ఏవిట్రా వాగుతున్నావు? ఉద్యోగానికి రాజీనామా చేస్తావా? ఆ తరువాత నువ్వేం చేస్తావు?” -- తల్లి ఆందోళన చెందింది.

“ఏదో చేసుకుంటాను. ఇప్పుడు అదా ముఖ్యం? డబ్బు పోగు చెయ్యలేకపోతేనే కదా ఉద్యోగం రాజీనామా చేస్తానని చెప్పాను? రేపే ఉద్యోగానికి రాజీనామా చేస్తానని చెప్పానా? సరే...ఆకలేస్తోంది. కంచం పెట్టు”  -- అన్న అతను స్నానాల గదిలోకి వెళ్ళాడు. మొహం కడుక్కుని స్నానాల గది నుండి బయటకు  వచ్చినప్పుడు బయట టవల్ తో నిలబడుంది బృందా.

“నేను చాలా చెడ్డదాన్ని...సందర్భ వాదిని! మిమ్మల్నందరినీ గాయపరిచి వెళ్ళినందుకు నాకు తగినసాస్తి జరిగింది”

“పిచ్చిదానిలాగా వాగకు!”

“వాగట్లేదు అన్నయ్యా...నీ దగ్గర ఒక నిజం చెప్పాలి”

“ఏమిటది?”

“నాన్న లేని ఒక సమయం ఆయన...అదే ఆ విజయ్ ఇంటికి వచ్చాడు. ఎవరూ లేనప్పుడు అతన్ని రమ్మని చెప్పటం తప్పు అయిపోయింది. చాలా సులభంగా నేను ఓడిపోయాను. అందుకనే...’త్వరగా పెళ్ళి చేసేయి’ అని చెప్పాను.

బృందా మళ్ళీ పెద్దగా ఏడ్చింది... మురళీ అదిరిపడ్డాడు.

***************************************************PART-9*****************************************

“నా పేరు మురళీ” -- ఆవిడ దగ్గర తనని పరిచయం చేసుకున్నాడు.

“ఏమిటి విషయం?”

‘ఎలా ప్రారంభిద్దాం?’ అని ఆలోచించాడు. ‘ఖరీదైన అపార్ట్మెంట్లో వాళ్ళు ఉంటున్నా, వాళ్ళు ‘అప్పర్ మిడిల్ క్లాస్’ అనేది అర్ధమయ్యింది. పాపం...కొడుకు పైన ఎన్ని కలలు పెట్టుకున్నారో? విషయం గురించి చెబితే షాకౌతారో?’

ఆవిడ అతన్నే కళ్ళార్పకుండా చూసింది.

“అది...నా చెల్లెలు బృందా అని పేరు. ఆమె, మీ అబ్బాయ్ విజయ్ ఒకర్నొకరు ఇష్టపడుతున్నారు. ఆ విషయంగానే మాట్లాడి వెళ్దామని వచ్చాను”

ఆవిడ మోహంలో కొటొచ్చినట్టు కనబడింది షాక్.

లోపలకు వెళ్ళి గదిలో ఉన్న కొడుకును పిలుచుకు వచ్చింది.

“ఏం చెబుతున్నారురా ఈయన? ఈయన చెల్లెల్ని నీకు తెలుసా?”

అతని ముఖం భయంతో నల్లబడింది.

“చెప్పరా...”

“అది...తెలుసు. జస్ట్ ఫ్రెండ్స్ !”

“ఫ్రెండ్స్ అంటే ఎలాంటి ఫ్రెండ్స్ రా? పెళ్ళి చేసుకోవాలనుకునేంత దగ్గరి ఫ్రెండ్సా?”

“అలాగంతా ఏమీ లేదమ్మా...!”

అతను భయంతో చెప్పాడా లేక నిజంగానే మోసం చేసే గుణమా?

మురళీ కు అర్ధం కాలేదు!

“అలాగంతా లేకపోతే ఎందుకబ్బాయ్ ఆమెతో పక్కను పంచుకున్నావు? టైం పాస్ కోసమా?”

మురళీ ఆవేశంగా అడగగా...ఆవిడ అదిరిపడి కొడుకును చూడ...అతను దొంగ చూపులు చూస్తూ తలవంచుకున్నాడు.

“పాపాత్ముడా! నీ బుద్ది ఇలాగా పోవాలి? ఇందుకారా ఇంత కష్టపడి నగలు అమ్మి, ఇల్లు తాకట్టుపెట్టి నిన్ను చదివించింది?”

“ఆమేనమ్మా నన్ను రమ్మని చెప్పి...ఏదేదో మాట్లాడి...”

“షట్ అప్! నా చెల్లెలు అటువంటిది కాదు”

“మీరూ ఆపండి! నా కొడుకు కూడా అటువంటి వాడు కాదు”

“ఓ.కే! మీరు మంచి వాళ్ళుగానే ఉండండి. ఎవరి మీద తప్పో...మొత్తానికి వాళ్ళిద్దరి మధ్య ఒక బంధుత్వం ఏర్పడిపోయింది. మగవాడికి దాని వల్ల ఎటువంటి నష్టమూ లేదని మీకూ తెలుసు. అమ్మాయలకే అన్ని సమస్యలూ అనేది కూడా మీకు తెలుసు. మీరూ ఒక అమ్మాయే కదా. పెద్దమనసు పెట్టి వీళ్ళదరి పెళ్ళి జరిపించాలి”

“భగవంతుడా...నేనేం చేయను?” -- ఆవిడ తలమీద చెయ్యి పెట్టుకుని కూర్చుండి పోయింది. తరువాత తలెత్తి మురళీని చూసింది.

“సరే...పెళ్ళి చేస్తాను. కానీ ఒక ‘కండిషన్’. వాడ్ని చదివించటానికి ఇంతవరకు ఐదు లక్షలు ఖర్చు అయ్యింది. ఆ డబ్బు రెడీ చేయటానికి మేము కుక్క చావు చచ్చాము. ఎందుకు...? వీడికి ఒక మంచి అంతస్తును ఇవ్వటానికే! కష్టం అంతా మాది. కానీ, ప్రేమ అనే పేరుతో వీడ్ని అపహరించుకుపోయి...భార్య అనే అంతస్తుతో అన్నిటినీ అనుభవించబోయేది మీ చెల్లెలు అంటే ఎలాగండి?

ఎంతమంది మగ పిల్లలు పెళ్ళి చేసుకున్న తరువాత తల్లి-తండ్రులను గౌరవిస్తున్నారు? రేపు మీ చెల్లెలు, వీడ్ని వేరు కాపురానికి తీసుకు వెడితే మా గతి? వీడి చదువుకోసం అన్నీ అమ్మి...ఇప్పుడు మా బ్యాంకు బాలన్స్ ఖాలీ అయిపోయి నిలబడున్నాం.

పెళ్ళికి ముందే మీ చెల్లెలు ఇంత తప్పుగా నడుచుకున్నదే...పెళ్ళి తరువాత ఎలా ఉంటుందో ఎలా చెప్పగలం? అయినా కానీ ఆడదాని పాపం నాకొద్దు. వీడ్ని దారాళంగా మీ చెల్లెలికే కట్టబెడతాను. కానీ, మేము ఖర్చుపెట్టిన ఐదు లక్షలు ఎందుకు వదిలిపెట్టాలి? భవిష్యత్తులో ఆ డబ్బే కదా మాకు కలో గంజో పోస్తుంది!

అందువలన ఐదులక్షలు కింద పెట్టండి. ఈ అల్లుడ్ని కొనుక్కుని వెళ్ళి ఇంటల్లుడ్ని చేసుకోండి. నాకెటువంటి అభ్యంతరమూ లేదు. డబ్బు మీరిచ్చినా సరే...లేక ఈ దరిద్రుడు ఇచ్చినా సరే. నాకు కావలసింది ఐదులక్షలు. వరకట్నం కాదు. నా డబ్బు. అది నేను పడ్డ కష్టం! పరువు...మర్యాదా ఉంటే డబ్బు కిందపెట్టి, వీడు ఎటైనా పోవచ్చు. మేము వాడ్ని వదులుకుంటాము. వాడు లేడనుకుంటాము. బిడ్డే పుట్టలేదని అనుకుంటాము”

ఆవిడ ఆవేశంగా మాట్లాడి ఆపింది. ఆమె అడిగినదాంట్లో తప్పేమీ లేదు అనిపించింది మురళీకి.  

‘పాపం...ఎంత కష్టపడుంటే ఇంత విరక్తి ఏర్పడుతుంది? కన్నవాళ్ళ కలలను ఇలాంటి యువకులు ఎంత దారుణంగా చెడిపేస్తున్నారు. ఈ తల్లి కన్నీరుకు, ఆవేదనకి ఎవరు కారణం. అబ్బాయి మాత్రమేనా? లేదు బృందా కూడా దీనికి ఒక కారణమే. నిజానికి బృందానే ముఖ్య నేరస్తురాలు. ఖాలిగా ఉన్న ఒక మగాడ్ని ఇంటికి పిలిచి...వాడికి అవకాశమూ, సహకారమూ ఇచ్చి...ఇప్పుడు ఏడుస్తోంది. ఒకవేళ ఈ ఏడుపే అబద్దమో! బంధుత్వం ఏర్పరచుకుంటే పెళ్ళి చేసుకోవటం సులభం అని లెక్క వేసుకుందా? ఇప్పుడు ఏం చెయ్యబోతాను?’

పదినెలలు మోసి, కని, ఈ వయసు వచ్చేవరకు కష్టపడి పెంచి, తన సుఖాలను తగ్గించుకుని చదివించి, కోత కోసే సమయంలో ఇంకెవరో వచ్చి ఇది నా సొంతం అంటే కన్న మనసు ఎంత కష్టపడుతుంది? విసిగిపోయి అమ్మకం మాట్లాడకుండా ఏం చేస్తుంది? ఇందులో తప్పు ఏముంది? కష్టపడేది ఒకరు...సుఖపడేది ఇంకొకరు అంటే ఏమిటి న్యాయం? కష్టపడ్డ వాళ్లకి, వాళ్ళు పడ్డ కష్టానికి ధర ఇవ్వటమే సరి.

కానీ, అంత ఖరీదు పెట్టి నేను కొనగలనా? ఖచ్చితంగా కుదరదు. ఒక జన్మ అంతా కష్టపడి పనిచేసినా అంత డబ్బు ఆదా చేయటం కఠినం. అలాగైతే తప్పు చేసినది, శిక్ష అనుభవించాల్సిందే. ఏదైనా ఒకరోజు, ఈ తల్లే మనసు మారి ‘అయ్యో పాపం...’ అని జాలిపడితే బృందాకు తెల్లార్తుంది. అలాంటి ఒక జాలి, పెద్ద మనసు ఈమె మనసులో ఏర్పడేటట్టు చేయమని భగవంతుడ్ని వేడుకోవలసిందే!’

మురళీ లేచాడు. ఆ తల్లిని చూసి చేతులు జోడించి దన్నం పెట్టాడు.

“క్షమించండమ్మా! నా చెల్లెలే మొదటి నేరస్తురాలు. మీరు చెప్పిన ఒక్కొక్క మాట న్యాయమే. మీ ఆవేదన నాకు అర్ధమవుతోంది. వేసిన ‘కండిషన్’ కూడా న్యాయమైనదే. మీ అబ్బాయిని అంత డబ్బు పెట్టి కొనుక్కునే వసతి నాకు లేదు. చట్టం, ధర్మం, న్యాయం అని మాట్లాడి మీ దగ్గర నుండి బలవంతంగా లాక్కుని తీసుకు వెళ్లేంత రాతి మనసు కాదు నాది.

నేరస్తులు శిక్ష అనుభవించి కావలసిందే అనేది విధి అయితే...నా చెల్లెలు అనుభవించనివ్వండి. ఇంకేం చెప్పాలో నాకు తెలియటం లేదు. నేను వస్తాను” -- అతను తిరిగి చూడకుండా నడిచాడు. వాళ్ళూ అతన్ని ఆపలేదు. మనసు మారనూ లేదు. మారుగా, ఒక పెద్ద సమస్య సులభంగా తీరిపోయినట్లు ‘హమ్మయ్య’ అని పెద్ద నిట్టూర్పు విడిచారు.

“ఈ అన్నయ్య మంచివాడు కాబట్టి నిన్ను ఏమీ చేయకుండా వదిలిపెట్టాడు. లేకపోతే ‘కోర్టూ...కేసూ’ అంటూ మన పరువు కదా పోయుంటుంది?” -- ఆ తల్లి కొడుకును చూడలేక ఏడ్చింది!

                                                                                                   *****************************

“ఏం చెప్పారు అన్నయ్యా?”

“అతని చదువుకోసం వాళ్ళు ఖర్చుపెట్టిన ఐదు లక్షల డబ్బును కిందపెట్టేసి, అబ్బాయిని కొనుక్కు వెళ్ళమని చెప్పారు. ఎవరి దగ్గరుంది అంత డబ్బు?”

“అలాగైతే నా గతి?” -- బృందా ఆందోళనపడింది.

మురళీ ఆమెను కోపంగా చూసాడు.

“అతన్ని రమ్మని చెప్పటానికి ముందు దీని గురించి ఆలొచించి ఉండాల్సింది. ఈ నేరంలో మొదటి ముద్దాయివి నువ్వేనని అర్ధం చేసుకున్న తరువాత ఎవరి దగ్గరకు వెళ్ళి ఎలా న్యాయం అడగను? వాళ్ళంతా  నవ్వరు?”

“తప్పే...ఒప్పుకుంటాను! దాన్నే గుచ్చి గుచ్చి చూపిస్తే ఎలా?”

“ఒక పనిచెయ్యి...నీ వల్ల కుదిరితే ఐదు లక్షలు సంపాదించు. వాళ్ళు రెడీగానే ఉన్నారు...అమ్మటానికి! కుదిరితే వెళ్ళి డబ్బులిచ్చి కొనుక్కునిరా. నా వల్ల కుదరదు. ఈ జన్మలో కుదరదు”

అదివిని కూలబడిపోయిన బృందా...ఏడ్చింది.

“ఇప్పుడు ఏడ్చి ఏం ప్రయోజనం? నువ్వే నీ తలరాతను కేవలంగా రాసుకున్నావు. కన్నీరు చింది ఏడిస్తే అది చెరిగిపోతుందా? పోనీలే...వాళ్ళు మనసు మారి రావాలని వేడుకుందాం. జరిగిందే తలుచుకుంటూ ఉండక...భవిష్యత్తు గురించి ఆలొచించు. తోడబుట్టిన బాధ్యతకోసం చివరి వరకు వేసుకోవటానికి బట్టలు, తింటానికి తిండి పెట్టగలను. అయినా కానీ, నీ సంతోషం కోసం, స్వయం ఉపాధికోసం ఏదైనా నేర్చుకోవటానికి చదువు. డబ్బు కడతాను. జీవితాన్ని ఉపయోగకరంగా మార్చుకుని జీవించటానికి దారి చూసుకో”

మురళీ కు తలనొప్పి ప్రారంభం కావటంతో...లోపలకు వెళ్ళి పడుకున్నాడు. ఇల్లు నిశ్శబ్ధంగా ఉంది. మనసులో ఎంతో ఆవేదన...కలవరం!

                                                   ***************

పచ్చగడ్డి పార్కు ప్రశాంతంగా ఉంది. ఎక్కువగా జనం లేరు. పార్కులో ఆడుకుంటున్న చిన్నపిల్లల అల్లరి శబ్ధం పక్కనున్న శాయిబాబా గుడి నుండి వస్తున్న పాటల శబ్ధం కంటే ఎక్కువగా వినబడింది.

అర్చనా, మురళీని చూసింది. అతను, ఆడుకుంటూ అల్లరి చేస్తున్న పిల్లలనే తధేకంగా చూస్తున్నాడు.

దగ్గర దగ్గర సుమారు ఇరవై రోజుల తరువాత ఇద్దరూ ఈ రోజు కలుసుకుంటున్నారు.

“ఏమైందబ్బా...ఇంత మౌనం?”

“నేను మాట్లాడితే నువ్వు కూడా మౌనం అయిపోతావు! అందుకని నేనే మౌనంగా ఉన్నాను”

“ఏమిటి విషయం?”

“చెప్పాలనే వచ్చాను? కానీ ‘స్టార్టింగ్ ట్రబుల్!’ అదే సైలెంటుగా ఉన్నాను”

“ఇంట్లో ఏదైనా సమస్యా?”

“మా ఇంట్లో ఎప్పుడూ సమస్యలేగా. తట్టుకోలేకపోతున్నా అర్చనా. నా వ్యక్తిగత సంతోషం, జీవితం అన్నిటినీ, ఆ సమస్యలకు బలి ఇవ్వాలన్న నిర్బంధంలో ఉన్నాను.  దాని గురించి మాట్లాడటానికే నిన్ను రమ్మన్నాను”

“ఏమిటి సమస్య?”

“బృందా యొక్క భవిష్యత్తే...ఇంకేముంది?”

ఒక పెద్ద నిట్టూర్పు తరువాత విజయ్ ఇంట్లో జరిగిందంతా చెప్పాడు. గాఢమైన మౌనం...ఇద్దరినీ చుట్టుకుంది.

“నాకు సమస్యలు సముద్రంలోని అలలగా వస్తూనే ఉంటాయి. సముద్రంలో అలలు ఎలా తగ్గవో నాకొచ్చే సమస్యలు కూడా తగ్గవు. సముద్రపు అలలు కాలుని తాకి వెళితే సుఖంగా ఉంటుంది. ఉత్సాహంగా ఉంటుంది. కానీ, నాకొచ్చే సమస్యలు మనిషినే లాక్కువెళ్ళే అలలు. అలలలో నేను తప్పిపోవటంతో ఆగని. నువ్వూ ఎందుకు? ఈ సమస్యలలో నువ్వు కాలు పెట్టద్దు అర్చనా. 

సంతోషాన్ని మనమే రాసుకోవచ్చు...కానీ, అది నిలబడి ఉండటం...కరిగిపోవటం మన చేతుల్లో లేదని అనిపిస్తొంది. అది తెలియక నీకు నమ్మకాన్ని ఇచ్చింది తప్పేమోనని బాధగా ఉంది. వద్దు అర్చనా...మనం కలలను పెంచుకోవద్దు. నిజాన్ని అంగీకరిద్దాం. దీనితో అన్నిటినీ ఆపేసుకుందాం. ఇదే నీకు మంచిది”

అతను మాట్లాడటం ముగించి, ఆమె కళ్ళల్లోకి చూడలేక మళ్ళీ ఆడుకుంటున్న పిల్లలవైపే చూడసాగాడు.

“ముగించావా...ఇప్పుడు నేను మాట్లాడొచ్చా?”

“ఇక మాట్లాడటానికి ఏముంది?” -- అర్చనా వైపు తిరిగి చూడకుండానే మాట్లాడాడు.

“ఉందే! నా ఇంట్లోనూ సముద్రం, అలలూ ఉన్నాయే! దాని గురించి మాట్లాడొద్దా? నిజం చెప్పాలంటే ఇప్పుడు మీరు మాట్లాడిందంతా నేను మీతో మాట్లాడాలని అనుకునే వచ్చేను. మీరు మొదట ప్రారంభించారు”

అతను ఆశ్చర్యంతో వేనక్కి తిరిగి అర్చనాను చూసాడు. ఆమె పెదాలలో చిన్నటి నవ్వు, ఆవేదనతో చుట్టుకుని కనబడింది.

“ఏమైంది అర్చనా?”

“అక్కయ్యను నేనే పిలుచుకు రావలసిన నిర్భంధం వచ్చింది”

“ఏమిటి సమస్య?”

“శరీరాన్ని పెట్టుబడిగా పెట్టి అడ్డుదోవలో వసతులను వెతుక్కోవాలని చూసింది. దేవుడు వసతులను ఇచ్చేడో...లేదో, అతి త్వరలోనే వ్యాధిని ఇచ్చాడు. ఎయిడ్స్ అని తెలిసిన వెంటనే భయంతోనే సగం ప్రాణం పోయింది ఆమెకు. పూర్తిగా కృంగిపోయి నడుస్తున్న శవంలాగా ఉన్నదని ఊరి నుండి తెలిసిన వాళ్ళు ఉత్తరం రాసారు. మనసు ఆగక...వెళ్ళి పిలుచుకు వచ్చాను.

హోటల్లో ఉండటం ఇక మర్యాదగా ఉండదని, ఊరి బయట ఒక ఇల్లు తీసుకుని అమ్మనీ, అక్కని అక్కడ ఉంచి...నేను మాత్రం హోటల్లోనే ఉంటున్నాను. వారానికి ఒకరోజు వెళ్ళి చూసొద్దామని అనుకుంటున్నాను. అభిషేక్ చాలా మంచి మనిషి. నా కొస్తున్న కష్టాలను చూసి, జీతం ఇంకా కొంచం పెంచి ఇస్తానని చెప్పారు.

వస్తున్న జీతం కొంచం ప్రశాంతతను ఇస్తున్నా, నన్ను చుట్టి వస్తున్న అలలలో నేనూ అన్నిటినీ వదిలేసుకోవలసిన నిర్భంధంలో ఉన్నాను. మన కలలను ఇంతటితో ఆపేసుకుందామని చెప్పి వెళ్దామని వచ్చాను”

మురళీ ఆమెను జాలిగా చూసాడు.

“అలాగైతే ఇద్దరం ఒకే పడవలోనే ప్రయాణం చేస్తున్నాం కదా...?”

“అది కూడా చిల్లు పడిన పడవ”

“నా కొకటి అనిపిస్తోంది అర్చనా!”

“ఏమిటది?”

“ఎలాగూ మునిగిపోబోతాం...లేక ఏదైనా వింత జరిగి రక్షణ పడవ వచ్చినా  వస్తుంది. అంతవరకు చిల్లుపడిన పడవలోనే ఉండే కావాలి...అవునా? అందులో నువ్వూ, నేనూ మాత్రమే. నీకు నేను తోడు, నాకు నువ్వు తోడు. మునిగేంతవరకు మనం చేతులు జోడించుకుని ఉందాం! ఎందుకు చేతులను  విడగొట్టుకోవటం?

ఒక పుస్తకంలో చదివిన విషయమే ఇప్పుడు నాకు గుర్తుకు వస్తోంది. దట్టమైన అడవిలో పులి ఒకటి తరుముతుంటే...తప్పించుకుని పారిపోతుంటే అదః పాతాళంలో ఉన్న బావిలో తప్పి పడిపోయిన ఒకడు, అదృష్టవసాత్తు, ఆ బావిలోని గోడలో మొలకెత్తిన ఒక చెట్టుకొమ్మలో చిక్కుకున్నాడు. ప్రాణం పోలేదు. కానీ, బావిలోనుండి అతను పైకొస్తాడు...చంపి తినేద్దామని కాచుకోనుంది పులి.

కింద పడిపోతే మింగటానికి రెడిగా ఉన్న పాతాళ బావి నీళ్ళు. ఆ బావి గోడ సందులో నుండి తొంగి చూసి బుస కొడుతున్న నాగుపాము వేరే. అతను  వేలాడుతూనే ఉన్నాడు. ఒక పక్క భయం. ఒక పక్క ఆకలి. చుట్టూ ఉన్న ఆపదలు ఒక పక్క. వీటన్నిటికీ మధ్య ఇతను పడిన వేగం వలన చెదిరిపోయిన తేనె గూడు నుండి చుక్కలు చుక్కలుగా కారుతున్న తేనె, ఇతని పెదాల మీద పడుతోంది. తేనెటీగలు అతన్ని కుట్టి వెడుతున్నాయి.

ఆ నొప్పి...చుట్టూ ఉన్న ఆపదలు అన్నిటినీ ఒక్క క్షణం పక్కన పెట్టి, అతను నాలిక చాచి...చుక్కలుగా పడుతున్న ఆ తేనెను రుచి చూసాడు. దగ్గర దగ్గర మనమూ అలాంటి పరిస్థితిలోనే ఉన్నాం. గాలిలో ప్రాణం ఊగిసలాడుతోంది. పులి అనే పూర్వజన్మ కర్మలు తరుముతుండగా...మరుజన్మ అనే పాతాళ బావిలో పడి ప్రాణమనే కొమ్మన వేలాడుతున్నాము. చుట్టూ మనల్ని మింగేసేంతటి రకరకాల సమస్యలు. ఈ సమస్యలవలన చెదిరిపోయిన తేనెగూడు తేనేటీగలు కుడుతున్నాయి. అయినా కానీ మన హృదయాల అంచుల్లోంచి తేనె చుక్కలు పడుతూ ఉన్నాయి. నా హృదయం మీద నీ ప్రేమ చుక్కలు, నీ హృదయం మీద నా ప్రేమ చుక్కలు. మనమూ రుచి చూద్దమే!

సమస్యలు తీరేంత వరకు ప్రేమను రుచిస్తూ బ్రతకటానికి చూద్దాం! పడిపోతే...బావి మింగేస్తుంది. లేకపోతే ఇద్దరం బ్రతికిపోతాం. అంతవరకు మనం జోడించి పట్టుకున్న చేతులు వదులుకో వద్దు అర్చనా. చేరే ఉండనీ! ఏమంటావు?

పెళ్ళి చేసుకుంటేనే కదా...పిల్లా పాపలు ఉంటేనే కదా? అవన్నీ లేకుండా ఏ లక్ష్యమూ, దేన్నీ ఎదురు చూడటం  లేకుండా మనం ఒకర్ని ఒకరు ప్రేమించుకుంటూ ఉండటం కుదరదా? ఆ ప్రేమ మనకి కొత్త శక్తిని ఇవ్వనీ. ఎందుకు వద్దనాలి...పడుతున్న తేనే బొట్లను రుచిద్దమే...! ”

ఆమె ఆశ్చర్యంగా చూసింది. అతను చెప్పేది వందకు వంద శాతం కరెక్టు అనిపించింది. ‘ఇన్ని కష్టాలలోనూ ఒక పరుశుద్ధమైన తేనె బోట్లు పడుతున్నాయి. దీనికంటే అదృష్టం ఇంకేం కావాలి? ఎంత వయసైనా అవనీ...సమస్యలు తీరి ఏ రోజు దారి ఏర్పడుతుందో ఆ రోజే కలిసి జీవిద్దాం! అంతవరకు ప్రేమించుకుంటూనే ఉండటం, ప్రేమ కన్నా ఇంకేది పెద్ద సుఖం ఉంది? ’

అతని చేతులను తీసుకుని తన వెళ్లతో పెనవేసుకుని గట్టిగా పట్టుకుంది. కొంచం దగ్గరగా కూర్చుని, అతని భుజం మీద వాలి పోయింది.

పెద్ద గాలి ఒకటి ఉత్సాహంగా వీసుకుంటూ వచ్చి వాళ్లను ఆశీర్వదించి వెళ్ళింది! 

***************************************************సమాప్తం*****************************************