నిద్రలేని రాత్రులు…(పూర్తి నవల)

                                                                           నిద్రలేని రాత్రులు                                                                                                                                                        (పూర్తి నవల) 

కష్టాలు శాశ్వతం కావు…క్షణకాలం కష్టాలకు కుమిలి పోయి ఆత్మహత్యలు చేసుకుంటున్న వారికోసం ఈ నిజ జీవత గాధ ఆదర్శం కాగలదు.

మానవుడు తల్లి-తండ్రుల ధర్మాలకు అణుగుణంగా నడుచుకుంటే అతనిపై ఆ దేవుని యొక్క కృప ఉంటుంది. కానీ ఎప్పుడైతే అతడు ఆ దేవుని యొక్క ధర్మాలకు విరుద్ధంగా ప్రవర్తిస్తాడో అతనికి జీవితం లో కష్టాలు మొదలవుతాయి.

కొన్ని రకాల కష్టాలకు మానవుని యొక్క ప్రవర్తనే కారణంగా ఉంటుంది.. వారు చేసుకున్న కొన్ని చేష్టల ప్రతిఫలం బహుశా వారు  దారికి తిరిగి రావచ్చేమోనని కూడా ఈ విధంగా జరిగుండచ్చు.  

మానవుని చర్యలు మరియు అతని బాహ్యప్రపంచానికి మధ్య లోతైన సంబంధం ఉంది. 

 కష్టాలు వస్తున్నాయి అంటే కాలం పరిక్షిస్తోందని అర్థం. ఇంకేదో మంచి జరగబోతోందని అర్ధం. వాటిని ఎదురుకొని.. పరిష్కరించుకోవాలి. అంతేగాని బాధపడుతూ కష్టాలకు కారణాలను వెతక కూడదు. 

ఈ నవలలోని నాయకురాలు సౌందర్య, తన సొంత ప్రవర్తన కారణంగా కష్టాల పాలవుతుంది. ఆ కష్టాలకు కుమిలి పోయి ఆత్మహత్య చేసుకోవటానికి పూనుకుంటుంది. 

ఆ సమయంలో ఈ నవలలోని నాయకుడు అనిల్, ఆమెను కాపాడి వేరే దారిలేక తనతో పాటూ తన గదికి తీసుకు వెడతాడు. ఆ రోజు నుండే వాళ్ళిద్దరికీ నిద్రలేని రాత్రులు మొదలవుతాయి.

..........వాళ్ళిద్దరికీ నిద్రలేని రాత్రులు ఎప్పుడు ముగిసింది? సౌందర్య ఏ ప్రవర్తన వలన కష్టాలకు కుమిలిపోయి ఆత్మహత్యకు పూనుకుంటుంది?

 తనకు ఎటువంటి సంబంధమూ లేని ఒక అమ్మాయిని కాపాడి నిద్రలేని రాత్రులను అనిల్ ఎందుకు కొని తెచ్చుకున్నాడు? వీటన్నిటికీ సమాధానం ఈ నవల మీకు అందిస్తుంది.

***********************************************PART-1*******************************************

మౌలాలి రైలు స్టేషన్.

హడావిడికి, ఆందోళనకూ కరువు లేని చోటు. రోజూ ఎన్నో సిటీ రైల్లు వచ్చి వెడతాయి. మధ్యలో సూపర్ ఫాస్ట్ రైళ్ళు కూడా వెల్తాయి. ఎంతమంది వచ్చి వెళ్ళినా, ఎంత మంది ప్లాట్ ఫారం మీద నిలబడున్నా అక్కడ హడావిడి మాత్రమే కనబడుతుంది తప్ప ఎక్కువ శబ్ధం ఉండదు.

టికెట్టు కౌంటర్ దగ్గర టికెట్టు కొసం ఒక రైలు పొడవంత ‘క్యూ’ ఉంటుంది. ప్లాట్ ఫారం మీద కాచుకోనున్న ప్రయాణీకులలో కొందరు రైలులో సీటు దొరకాలనే ఆశతో అటూ, ఇటూ తిరుగుతూ ఉంటారు. రైలు వచ్చిన వెంటనే ఏ పెట్టి ఖలీగా కనబడుతుందో అందులో ఎక్కేయాలని.  ప్లాట్ ఫారం మీద వ్యాపారుల కేకలు వినబడతాయి. బిచ్చగాళ్ళ గొంతుకలు అప్పుడప్పుడు వినబడతాయి.

కాలేజీ విధ్యార్ధీ-విధ్యార్ధినులు వస్తే... వాళ్ళ కేరింతలూ, మాటలూ అక్కడున్న వారిని మైమరిపిస్తాయి. ఇప్పుడు అక్కడొక ఆత్మహత్య జరుగబోతోంది.

అదిగో ప్లాట్ ఫారం చివర నేల మీద కూర్చోనుందే...ఆమే, రైలు ముందు పడి ఆత్మహత్య చేసుకోబోతోంది. ఆమె మాత్రమే కాదు -- ఆమెతో పాటూ ఆమె ఒక వయసు కూతురూ ప్రాణం వదలబోతోంది.

ఆమెను చూసిన వెంటనే...తట్టుకోలేని కష్టాలను అనుభవించి అక్కడికి వచ్చినట్టు ఊహించలేము. ఏడ్చి, ఏడ్చి కన్నీరు ఎండిపోయిన కళ్ళల్లో, ఆమె ఆలొచించి తీసుకున్న ఆ నిర్ణయం కనిపించదు.

బిడ్డకు ఆకలేమో...? ఏడుస్తునే ఉన్నది.

‘ఇదిగో మన సమస్యలన్నీ ముగియబోతున్నాయి’ అన్నట్టు బిడ్డను సమాధాన పరుస్తోంది.

అదిగో...ఆ సూపర్ ఫాస్ట్ రైలు వస్తోంది.

ఆమె పడ్డ బాధలన్నిటి నుండి విడుదల...ఇదిగో వేగంగా వస్తున్నది.

బిడ్డతో పాటూ తడబడుతూ లేచి నడిచి ప్లాట్ ఫారం చివరకు వెళ్ళి అంచులో నిలబడింది. బిడ్డను గట్టిగా గుండెలకు హత్తుకుని పుచ్చుకుంది.

ప్రమాదమైన పరిస్థితిలో ఆమె నిలబడుండటం చూసిన రైలు డ్రైవర్, పెద్దగా హారన్ మోగిస్తూ వస్తున్నాడు. ఇంజెన్ కు బయట తల పెట్టి ‘జరిగి వెళ్ళు’ అనేలాగా చేతితో సైగ చేస్తున్నాడు.

ఆ చోటును దాటుకుంటూ వెడుతున్న ప్రయాణీకులు కొందరు, జరగబోవు విపరీతాన్ని గ్రహించినట్టు...ఆమెను చూసి ‘వెనక్కిరా’ అని అరిచారు.

కానీ, ఆమె జరిగేటట్టు లేదు.

వేగంగా వస్తున్న రైలును ఇంతవరకు ఇంత దగ్గరగా చూడని ఆమె మొహంలో మరణ భయం కనబడటం మొదలైయ్యింది.

తనని తాను మరచి కేకలు పెట్టింది. బిడ్డ కూడా భయంతో గట్టిగా ఏడ్చింది.

ఇదిగో కొద్ది క్షణాలలో.

రైలు ముందుకు దూకి అదే చోట ప్రాణం వదల బోతారు. మరణ భయం వణుకు అమెలో వ్యాపిస్తోంది. బిడ్డ ఏడుపు పెద్ద దయ్యింది.

కానీ, ఆమె ఆ చోటు నుండి జరిగేటట్టు కనిపించలేదు.

అప్పుడు...

ఒక చేయి ఆమెను గట్టిగా పట్టుకుని వెనక్కి లాగింది. మరణం యొక్క ఘోరమైన పిడి నుండి తప్పించుకుంది. అతనిపై స్ప్రుహ తప్పి వాలిపోవటం గ్రహించింది.

***********************************************PART-2*******************************************

అనిల్, పేరుకు తగిన అందగాడే. గ్రామంలో పుట్టాడు. ముద్దుగా...కానీ, క్రమశిక్షణతో పెంచబడ్డాడు. చిన్న వయసు నుండే చదువులోనూ, క్రమశిక్షణలోనూ పేరు తెచ్చుకున్నాడు. ఇంజనీరింగ్ చదువును మంచి మార్కులతో పూర్తి చేసాడు.

క్యాంపస్ ఇంటర్వ్యూలో, ప్రపంచమంతా బ్రాంచీలున్న ఒక కంపెనీ అతనికి ఉద్యోగం ఇచ్చింది. వెంటనే హైదరాబాదులో ఉద్యోగంలో జేరాడు. చేతి నిండా జీతం. ఇతని జీతం ఎదురు చూడని అతని తల్లి-తండ్రులు. మౌలాలిలో ఒక ఇంటి మేడమీద ఉన్న ఒక రూమును అద్దెకు తీసుకుని ఉన్నాడు.

శని, ఆదివారాలు, ఇంకా సెలవు రోజుల్లో పబ్బులకూ, పార్టీలకూ వెళ్ళ కుండా...గ్రామానికి వెళ్ళి కన్నవాళ్ళతో సమయం గడపటంలో ఎక్కువ ఇష్టపడతాడు.

గ్రామంలో మేనమామ కూతురు గౌరి మనసంతా నిండిపోయున్నాడు. అతని తల్లి గౌరికి  సపోర్ట్. తండ్రి కూడా అంతే. కానీ, అనిల్ మనసులో ఇంకొక అమ్మాయి చోటు చేసుకుంది.

ఆమే కవిత.

ఎక్కడో కలిసి...ఏక్కడో తమ మనసులు మార్చుకున్నారు.

ప్రతి రోజూ పని ముగించుకున్న తరువాత అమీర్ పేట నుండి మౌలాలి రైలు స్టేషన్ కు వచ్చి, ప్లాట్ ఫారం మీద చివరగా ఉన్న బెంచి మీద కూర్చుంటాడు అనిల్.

ఖైరతాబాద్ లో ఉన్న ఒక బ్యాంకులో ఉద్యోగం చేస్తున్న కవిత పని ముగించుకుని ఖైరతబాద్ రైలు స్టేషన్లో రైలు ఎక్కి, మౌలాలి వచ్చి ప్లాట్ ఫారం చివర ఉన్న బెంచిలో తన కోసమే కూర్చున్న అనిల్ ను కలుస్తుంది.

ఇద్దరూ పైకెగిరే విమానంలాగా, ప్రేమ ఆకాశంలో రెక్కలు కట్టుకుని ఎగురుతారు. టైము గడిచేదే తెలియక తిరుగుతుంటారు.

కింద దిగిన తరువాత కవిత, ఆ తాత్కాలిక విడిపోవటాన్ని కూడా తట్టుకోలేని  మనోభారంతో సెలవు తీసుకుని రైలెక్కి నాంపల్లి లో తాను ఉంటున్న లేడీస్ హాస్టల్ కు వెడుతుంది. అనిల్ తన గదికి వెళ్ళిపోతాడు. సోమవారం నుండి శుక్రవారం వరకు అలా జరిగినా...వాళ్ళకు ఏ రోజూ విసుగు అనేది అనిపించదు. దానికి బదులుగా అదే మొదటిసారి కలుసుకుంట్టునట్టు ఉత్తేజ పడతారు.

ఆ రోజు...రైలు మౌలాలి మౌలాలి చేరుకుంటునప్పుడు, తాము రెగులర్ గా కలుసుకునే చోట, చిన్న గుంపు ఆందోళనతో  గుమికూడి ఉండటం, ఆ గుంపు మధ్యలో అనిల్ నిలబడి ఉండటం చూసి బెంబేలెత్తిపోయింది కవిత.

రైలు ఆగిన వెంటనే, దిగి వేగంగా పరిగెత్తుకుంటూ వచ్చింది.

అక్కడ అప్పుడే స్ప్రుహలోకి వచ్చిన ఒక యువతి, చేతిలో పిల్లాడితో కూర్చోనుండటం చూసి...‘ఏమిటి?’ అనే విధంగా కురులను పైకెత్తి కళ్ళతో అనిల్ ను అడిగింది.

వేడుక చూస్తున్న గుంపు, ఇక చూడటానికి ఏమీ లేదని ఒక్కొక్కరూ ఒక సలహా ఇస్తూ ఆ చోటు నుండి జరిగి వెడుతున్నారు.

జరిగింది కవితకు వివరించాడు అనిల్.

ఎదురు చూసిన దానికి మారుగా కవిత ‘ఎందుకు ఈ అనవసరమైన పని?’ అనేటట్టు మొహం చిట్లించుకుంటూ చూసింది.

“అనిల్ , నీ ప్రాణాన్ని అడ్డువేసి ఈమెను కాపాడటం నీ మూర్ఖత్వం. ఆ టైములో నీకేమైనా అయ్యుంటే?”---ఆవేశంగా అడిగింది.

ఆ అత్యవసర క్షణంలో అవన్నీ ఆలొచించే అవకాశం దొరకలేదు అనేది వివరించి చెప్పాలనుకున్నాడు. కానీ, ఏ వివరణనూ ఓర్పుగా వినే మనో పరిస్థితిలో ఆమె లేదు.

‘ఇలా అనవసరమైన విపరీతాలను తాను పనిగట్టుకుని తన మీద వేసుకునే ఇతన్ని నమ్మి ఎలా పెళ్ళిచేసుకోను?’ అనే స్వార్ధమైన ఆలొచన ఆమె మదిలో బలంగా నెలకొంది.

“ఇంతకు మించి ఆమెకు ఏదీ చెయ్యద్దు. ఈమెను ఇలాగే -- ఇక్కడే వదిలేసి వచ్చేయి. ఆమె దారి ఆమె చూసుకోనీ. లేదంటే పోలీస్ స్టేషన్లోకి తీసుకు వెళ్ళి విడిచిపెట్టు. మిగతాది వాళ్ళు చూసుకుంటారు...” -- పేలింది.

“రెండూ సరిలేవు. మానవత్వం లేకుండా ఇలాగే సగంలో వదిలేసి వెళ్ళటం తప్పు. పోలీస్ స్టేషన్ కి తీసుకు వెళ్ళి వదిల్తే ఆత్మహత్యకు పూనుకుందని ‘కేసు’ పెడతారు. అది ఈమెకు మరింత పెద్ద సమస్య అవుతుంది. కాబట్టి ఇంకేదైనానే ఆలొచించాలి”

“ఇంకేం చేయాలని నీ ఉద్దేశం?”--మళ్ళీ చిటపటలాడుతూ అడిగింది.

“ఈ ఒక్క రాత్రికి మాత్రం నీతో పాటూ ఉంచుకో? రేపు సావకాశంగా విచారించి...ఆమె ఇంటికి తీసుకు వెళ్ళి దింపేద్దాం”

“ఇలాగే వదిలేసి రమ్మంటుంటే...ఈమెను చూసుకోవలసిన పని కూడా నా దగ్గర ఇస్తున్నావా?”

‘అనవసరమైన సమస్య వద్దు...’ అనే హెచ్చరిక భావనే కవిత దగ్గర పొంగి పొర్లుతోంది.

ఆ ఆడమనిషి, తన పసిబిడ్డను గట్టిగా పట్టుకుని ఏడుస్తునే ఉన్నది.

ఆమెనే జాలిగా చూస్తూ నిలబడ్డాడు అనిల్. కవితేమో అతని తరువాతి స్టెప్ ఏం చేయబోతాడు అనేది అర్ధంకాక, ఆ విషయాన్ని అతని దగ్గరే అడిగింది.

“చివరగా ఏం చేయబోతావు?”

“కాస్త ఆలొచించాలి కవిత”--అతని మాటల్లో ఉత్సాహం తగ్గిపోయింది.

“నువ్వు ఆలొచిస్తూ ఉండు. అనవసరంగా బాధ్యతలను మోయాల్సిన ఇంటెరెస్ట్ నాకు లేదు. నాకంటే నీకు ఆమే ముఖ్యమైతే...నేను వెళ్తాను”

గబగబా వెళ్ళిపోయింది.

కవిత ఇలాంటి ఒక స్వార్దపరురాలు అనేది ఇప్పుడే అతనికి అర్ధమయ్యింది. ప్రేమించుకునేటప్పుడు ఎవరు తమ నిజ గుణాలను బయటపెట్టి ప్రేమిస్తారు?

ఆమె సిగ్నల్ లైటు దాటి వెలుతుంటే, ఎర్రగా వెలుగుతున్న రెడ్ లైట్, అతను అనవసరమైన చిక్కుల్లో, శ్రమలో చిక్కుకోబోతాడని  హెచ్చరిక చేయటం అతనికి అర్ధంకాలేదు. ఆమె వెళ్ళిపోయి ఆ తరువాత కనబడకుండా పోయింది.

కవిత వెనక్కి తిరిగి వస్తుందేమోనని ఎదురు చూసిన అతనికి మనుషుల దగ్గర దయ, జాలి భావాలు తగ్గిపోతూ వస్తోంది అనేది అతనికి గుర్తుచేసింది.

కొంచంసేపు ఆలొచించాడు. తరువాత ఒక నిర్ణయానికి వచ్చిన వాడిలాగా ఆమె దగ్గరకు వెళ్ళి “లేవండి, వెళదాం” అన్నాడు.

అది కొంచం కూడా ఎదురు చూడని ఆమె, తలెత్తి అతన్ని చూసింది.

ఆమె మొహం ఆశ్చర్యంతోనూ, షాక్ తోనూ ఉండిపోవటం చూసాడు అనిల్.

***********************************************PART-3*******************************************

సౌందర్య--- పుట్టిన వెంటనే ఆమె మొహంలోని తేజస్సు చూసి కన్నవాళ్ళు ఆమెకు పెట్టిన కారణ పేరు.

తండ్రి పంచాయతీ ప్రెశిడెంట్ కాబట్టి, ఊరికే ముద్దు బిడ్డగా చెలామణి అయ్యింది. ఆమె తోటి వయసున్న ఆడపిల్లలు, ఆమెతో స్నేహంగా ఉండటానికి గర్వపడ్డారు.

గ్రామంలోని కుర్రకారు, ఆమె ‘పెద్దింటి అమ్మాయి’ కావటంతో అనవసరమైన గొడవలు వద్దనుకుని మర్యాదగా నడుచుకుంటారు.

నగర నాగరికత ఎక్కువగా తొంగి చూడని గ్రామం అది. తన తండ్రికి సొంతమైన సినిమా హాలులో సినిమా చూడటం మాత్రమే ఆమె ఆటవిడుపు.

కానీ, అందరి అమ్మాయల లాగానే ఆమె దగ్గర యుక్త వయసు తన పని చేయటం మొదలుపెట్టింది. సినిమాలలో వచ్చే హీరోలలాగానే తనకీ ఒకడు భర్తగా రావాలనే భావన ఆమెలో పుట్టి బలపడింది. తన కలలో, అతని మొహాన్ని వెతకటం మొదలు పెట్టింది.

అప్పుడు మోహన్ వచ్చి నిలబడటంతో, ఈజీగా అతని దగ్గర మనసు పొగొట్టుకుంది.

ఇతను పదో క్లాసు వరకు, ఆమె సహ విద్యార్ధిగానే ఉన్నాడు. అంతకంటే పై చదువులు చదవటానికి అతని దగ్గర వసతి లేకపోవటంతో అక్కడితో చదువు ఆపేశాడు. తన బంధువుల సహాయంతో హైదరాబాద్ వెళ్ళి పనిలో జేరినట్లు సౌందర్య తెలుసుకుంది.

అప్పుడంతా అతను ఎలాంటి బెడదా ఏర్పరచింది లేదు. కానీ, మధ్య మధ్య గ్రామానికి వచ్చి వెళ్ళేటప్పుడే ఆమె ఉనికిలోకి రావడం మొదలుపెట్టాడు.

కళ్ళకు వేసిన కూలింగ్ గ్లాసులు, అతని చుట్టూ పొర్లుతున్న ఒక విధమైన వస పరుచుకునే సెంటు వాసన, అతను వేసుకునే విధ విధమైన రంగుల దుస్తులు, కాళ్ళకు వేసుకునే కొత్త రకం చెప్పులు, షూలు., అంటూ ఆ గ్రామానికి తెలియని ఒక్కొక్కటీ అతన్ని ఒక ‘హీరో’ లాగా ఆమెకు ఎత్తి చూపినై.

అతని మొత్త నడక-డ్రస్సింగ్-స్టయిలూ నగర నాగరికతను ప్రతిఫలింపటంతో...గ్రామమే ఆశ్చర్యంతో తిరిగి చూసింది.

అంతవరకు చదువు మీద శ్రద్దను చూపిన సౌందర్య, ఆ తరువాత చదువు వైపు నుండి వాడిపై శ్రద్దను చూపటం పెద్ద ఆశ్చర్యమేమీ కాదు. ఎందుకంటే, తన యొక్క కలల కధా నాయకుడు అతనిలాగానే ఉండటంతో, ప్రేమ జ్వాల ఆమెను బలంగా అంటుకుంది.

ప్రేమకు కళ్ళు లేవు అంటారు. అందులోనూ ‘చూసిన వెంటనే ప్రేమ’ (లఫ్ అట్ ఫస్ట్ సైట్) అంటే అడగనే అక్కర్లేదు. కన్నవాళ్ళు, తెలిసినవాళ్ళు, బంధువులు అంటూ ఎవరి గురించి పట్టించుకోదు. జాతి, మతం, కులం, భాష అని దేనినీ చూడదు.

ప్రేమ విజయవంత మవుతుందా, ఆ ప్రేమ వెనుక లాజిక్కు, ప్రేమ తరువాత ఉన్న జీవితం గురించి ఆలొచించదు.

సౌందర్య కూడా ఏదీ ఆలొచించలేదు. కలత చెందలేదు. ఆమె దగ్గర గుడ్డితనమైన ప్రేమ మాత్రమే పైకెదిగి నిలబడ్డది.

ప్రేమను మోహన్ దగ్గర చెప్పినప్పుడు అతని వలన అది నమ్మసఖ్యం కాలేదు. ‘ఈమె నన్ను ఆటపట్టించి గొడవకు లాగుతోంది’ అనే అనుకున్నాడు. కానీ, ఆమె తన ప్రేమలో ఖచ్చితంగా ఉన్నది అని గ్రహించినప్పుడు తడబడకుండా అంగీకరించాడు.

ఊరే ఆమెను మర్యాదతో చూస్తున్నప్పుడు, ఆమే  తనని ప్రేమిస్తోంది అని తెలుసుకున్నప్పుడు అతని మనసులో కాకరపువొత్తులు, చెరుకును చూసినంతగా నోరు ఊరినప్పుడు, చెరుకే ఇష్టపడి వచ్చి విందు పెడితే చేదుగా ఉంటుందా ఏమిటి?

జాతి, అంతస్తు దాటి ఈ ప్రేమ జయిస్తుందా అని అతను కూడా కలత చెందలేదు. ఈ మధ్య మాటి మాటికీ గ్రామానికి వచ్చి వెడుతున్నాడు. ఎక్కువ ఉత్సాహంతో కనబడుతున్నాడు.

సౌందర్యతో అతన్ని చాలామంది చాలా చోట్లలో చూసారు. ఎక్కువగా వాళ్ళను సందేహించలేదు. సందేహించిన కొంతమంది ‘మనకెందుకు పెద్దింటి గొడవ’ అని చూసీ చూడనట్టు ఉండిపోయారు.

ప్లస్ టూ తరువాత కాలేజీ చదువు చదవాలని ఇష్టపడింది సౌందర్య. ‘బయట ఊరంతా  వెళ్ళి పెద్ద చదువులు చదవక్కర్లేదు’ అని తండ్రి ఖచ్చితంగా చెప్పాడు.

దేనికి భయపడి ఆయన ఆ ఖచ్చితమైన నిర్ణయం తీసుకున్నారో, అది ఇప్పుడే, ఇక్కడే, తన గ్రామంలోనే జరుగుతున్నదని పాపం ఆయనకు తెలియదు.

ఇంట్లో ఆమె వివాహం గురించి మాటలు మొదలు పెట్టిన విషయం సౌందర్య తెలుసుకుంది. ‘పరీక్షల తరువాత మోహన్ ను కలుసుకోవటమే కష్టమవుతుందో?’ అని భయపడింది.

తన ప్రేమ గురించి తల్లి-తండ్రి దగ్గర మాట్లాడటానికీ ధైర్యం లేదు. అందులోనూ మోహన్  తో అంటే, జాతిని చూపి ఖచ్చితంగా కుదరనే కుదరదు అంటారు.

ఏం చేయాలి అని ఆలొచిస్తున్నప్పుడు, హైదరబాదుకు పారిపోదామని, కన్నవాళ్ళ కోపం తగ్గిన తరువాత గ్రామానికి రావచ్చని సలహా చెప్పాడు ప్రేమికుడు.  తాను చేతి నిండుగా సంపాదిస్తున్నట్టు, బాగా చూసుకుంటూ కాపాడతానని వాగ్ధానం చేశాడు. ఇంకో దారి కనిపించకపోవటంతోనూ, ప్రేమ మత్తులోనూ సౌందర్య కూడా దానికి సరేనంది.

ఒక రోజు తెల్లవారు జామున, ప్రేమ పక్షులు రెండూ హైదరాబాద్ వైపుకు ఎగిరిపోయినై అని ఆ గ్రామం అర్ధం చేసుకున్నప్పుడు షాక్ తో మునిగిపోయింది.

‘ఇలాగూ జరుగుతుందా?’ అని ప్రజలు ఆశ్చర్యపోయారు.

కొంచం కొంచంగా ఆ ఊరు సౌందర్య ఇంటి ముందు కూడింది. ఏడ్చి, ఏడ్చి సొమ్మసిల్లి పడిపోయింది తల్లి. తుండుతో నోటిని మూసుకుని కోపంతోనూ, దుఃఖంతోనూ నీరసంగా కూర్చుండిపోయాడు తండ్రి. ఆయనకు ఏం చెప్పి సమాధాన పరచాలో తెలియక చాలామంది దూరంగానే నిలబడ్డారు.

బంధువులలోని కొంత మంది మహిళలు సౌందర్య తల్లి దగ్గర కూర్చుని సమాధన  పరిచారు. ‘కాలం చెడిపోయిందని’ అందరూ గొణుకున్నారు.

ఈ కుటుంబాన్ని ఇష్టపడని వారో, మనసులో ఆనందపడ్డారు. అది తెలియకుండా కృర తృప్తి చెందారు.

కొందరు మోహన్ తల్లి-తండ్రులను కొట్టడానికి తయారైయ్యారు. వాళ్ళను ఊరి నుండే వెలివేయాలని ఆవేశపడ్డారు.

కొందరు సమకాలికులు 'గౌరవ హత్య ' గురించి గుసగుసలాడు కున్నారు.

కొంత సమయం తరువాత సౌందర్య తండ్రి ఒక తీర్మానానికి రావడంతో చెప్పాడు:

“ఇది నాకూతురు చేసిన తప్పు. ఆమెను ముద్దు చేసి పెంచి మేము తప్పు చేశాము. దీనికి వేరే ఎవరూ కారణం కాదు. మోహన్ వాళ్ళ తల్లి-తండ్రులను కొట్టటమో, దండిచడమో న్యాయం కాదు. దయచేసి మమ్మల్ని ఏకాంతంగా ఉండనివ్వండి” -- అని వణుకుతున్న స్వరంతో అందర్నీ చూసి చెబుతూ నమస్కరించాడు.

విపరీతమైన ఆవేశంలోనూ, పంచాయతీ ప్రెశిడెంటు తీర్పు న్యాయంగా ఉన్నదని అక్కడి ప్రజలు శాంతించి, ఆయన మాటకు కట్టుబడిన వారిలాగా గుంపు గుంపుగా అక్కడ చేరిన వారు అక్కడ్నుంచి కదిలేరు.

వేదన మాత్రం...‘ఇక నేను ఇక్కడే పర్మనెంటుగా ఉండబోతాను’ అంటూ ఆ ఇంట్లో చతికిలపడి కూర్చుంది.

***********************************************PART-4*******************************************

బయట ఒకటి, రహస్యంగా ఒకటి అని రెండు జీవితాలు జీవిస్తున్నాడు మోహన్. అతను ‘మంచివాడు’ అనే ఒక మోహమే సౌందర్య కు కనబడింది.

నిజమైన మొహాన్ని అతను చాలా జాగ్రత్తగా సౌందర్య కు కనబడకుండా దాచి పెట్టాడు. అదే అతని వ్యాపారం. చట్టానికి విరుద్దమైన వ్యాపారం.

అయినా కానీ, చట్టాన్ని--గౌరవించే వారికి ‘లంచాలు’ ఇస్తూ రావటంతో, అదే అతని వ్యాపారానికి రహస్య కాపలాగా ఉన్నది.

గ్రామం నుండి నగరానికి వచ్చిన వెంటనే ఒక నీడ ప్రపంచ దాదా దగ్గర అతని ఉద్యోగం ఏర్పాటు అయ్యింది. ప్రారంభంలో అది అతనికి నచ్చలేదు. దానికి తోడు భయంగా ఉండేది.

కానీ, చేతిలోకి వస్తున్న డబ్బు, ఎలాంటి బాధ్యతా-కలత లేని జీవితమూ, ఆడవారి సావాసం, అతన్ని ఆ జీవితానికి కట్టిపడేసింది.

గత రెండు సంవత్సరాలలో, డబ్బు కోసం ఎలాంటి మహా కిరాతకమైన పనినైనా చేయటం మొదలు పెట్టాడు.

ఇది ఏదీ సౌందర్య కు తెలియదు. కొన్ని సంధర్భాలలో అతని వ్యాపారం గురించి అడిగేది. తెలివిగా ఏదో ఒక సమాధానం చెప్పి తప్పించుకునే వాడు.

జీవితం సంతోషంగా గడుస్తూ ఉండటంతో, ఇక ఆమె దేని గురించీ దిగులు పడలేదు. మోహన్ కూడా సౌందర్య కు ఎటువంటి కొరత రాకుండా జాగ్రత్త పడుతూ చూసుకున్నాడు.

వాళ్ళకు బిడ్డ స్వప్నా పుట్టి ఒక సంవత్సరం అయ్యింది.

పక్కింటి ఏడుకొండలు అన్నయ్య, సరస్వతి వదిన వాళ్లకు ఆదరణగా ఉన్నారు. మిగతా వారు కూడా వాళ్ళ దగ్గర ప్రేమగానే నడుచుకున్నారు. అలాంటి సమయంలోనే సౌందర్య జీవితంలో ఎదురుచూడని పిడుగు పడింది.

మోహన్ యజమాని, ఎదురు చూడని పరిస్థితులలో సౌందర్య ను చూశేశాడు. ఆమె అందానికి ముగ్దుడయ్యాడు. మోహన్ దగ్గర తన ఇష్టాన్ని బహిరంగంగానే చెప్పాడు.

మోహన్ కూడా దానిని చాలా సింపుల్ గా తీసుకున్నాడు. అతని చరిత్రలో ప్రాతివత్యం, నిజాయతీ లాంటి మాటలకు చోటు లేదు. అంతే కాకుండా, యజమాని గోవర్ధన్ తో మరింత సన్నిహితంగా ఉండటానికి ఇదొక సంధర్భం అనుకున్నాడు.

సౌందర్య మాత్రం కొంచం సహకరిస్తే, వ్యాపారంలో తన పొజిషన్ చాలా పెద్దదిగా పెరుగుతుంది అని ప్లాను వేశాడు. నేను తప్ప ఆమెకు ఇంకెవరూ లేరు కాబట్టి ఆమె నేను చెప్పేది వినే తీరాలి అని అనుకున్నాడు.

ఒక రోజు మోహన్ ఇంట్లో యజమాని గోవర్ధన్ కు స్పేషల్ మధ్యాహ్న విందు ఏర్పాటు చేయబడింది. సరస్వతి వదిన వచ్చి సౌందర్య కు సహాయం చేయటంతో...వంట పనులు చేసి ముగించారు. వెళ్ళేటప్పుడు సరస్వతి సౌందర్య దగ్గర ‘ఇంటికొచ్చే గెస్టును మంచిగా చూసుకో’ అని చూచాయగా చెప్పేసి వెళ్ళింది. సరస్వతి వదిన చెప్పిన దాంట్లోని లోపలి అర్ధం అప్పుడు సౌందర్య అర్ధం చేసుకోలేదు.  

యజమాని గోవర్ధన్ వచ్చిన వెంటనే విందు ఏర్పాటుకు ముఖ్యమైన కారణం ఏమిటో చెప్పిన తరువాత ఆమె అల్లాడిపోయింది.

పిచ్చి ఎక్కిన మృగం ఒకటి తన మీద దూకటానికి తయారుగా ఉండటాన్ని గ్రహించింది. ‘పరిస్థితి విషమించే లోపే ఆ ఇల్లు వదిలి తప్పించుకోవాలి’ అని నిర్ణయించుకుంది.

ఎక్కడి నుండి వచ్చింది ఆ ధైర్యం అనేది సౌందర్య కే తెలియలేదు. ఊయలలో పడుకోనున్న బిడ్డ స్వప్నాను ఎత్తుకుని పిచ్చి పట్టిన దానిలాగా బయటకు పరిగెత్తింది.

సౌందర్య అలా చేస్తుందని కొంచం కూడా ఎదురు చూడని మోహన్, గోవర్ధన్ అదిరిపడ్డారు.

సౌందర్య వేగంగా పరిగెత్తుకు వెళ్ళిన చోటు....

పోలీస్ స్టేషన్!

అక్కడున్న అధికారి దగ్గర తన పరిస్థితి వివరించింది. ఆ అధికారి ఒక కానిస్టేబుల్ ను పిలిచాడు. ఆమెతో వెళ్ళి ఆమె భర్తను లాక్కురమ్మన్నాడు.

కానిస్టేబుల్ తో కలిసి ఇంటికి వచ్చింది సౌందర్య. అప్పుడు ఇంట్లో నుండి ఎవడో ఒకడు బయటకు వచ్చాడు.

అతన్ని చూసిన వెంటనే కానిస్టేబుల్ అడిగాడు “ఏమిటి తుకారాం, ఎలా ఉన్నావు?”

“నేను బాగున్నానయ్యా” అన్నాడు అతను చేతులు కట్టుకుని.

మరు క్షణం ఒక అమ్మాయి బయటకు వచ్చింది. “ఈమే నా భార్య అయ్యా” అన్నాడు తుకారాం. సౌందర్య కి తల తిరిగింది.

కొద్ది సేపటి ముందు వరకు భర్తతో తాను కాపురం ఉన్న ఇంట్లో, ఇప్పుడు ఎవరెవరో ఉన్నారు. భర్త అక్కడ లేడు!

“అయ్యా...ఇది నేనూ, నా భర్త రెండు సంవత్సరాలుగా కాపురం ఉంటున్న ఇల్లయ్యా” ఆవేశంగా చెప్పింది.

కానిస్టేబుల్ కు ఇప్పుడు విషయం అర్ధమయ్యింది.

అయినా కానీ కఠినత్వం చూపించాడు. “ఇది మీ ఇల్లు అనడానికి ఏదైనా ఆధారం ఉందా?”

సౌందర్య ఆలొచించింది.

మోహన్ తో కలిసి ఒక ఫోటో కూడా తీయించుకోలేదు. ఆమె ఆశపడినప్పుడు మోహన్ ఏవో మాటలు చెప్పి వద్దన్నాడు.

అతను కట్టిన తాళికి ఇప్పుడు అర్ధం లేకుండా పోయింది.

తమ పెళ్ళిన రిజిస్టర్ చేసుకోవాలనే హెచ్చరిక భావం ఆమెలో ఎప్పుడూ ఏర్పడింది లేదు.

మోహన్ మీద ఆమెకు అంత నమ్మకం. తనకు సపోర్టుగా ఏదీ లేదని ఆమె గ్రహించినప్పుడు భయపడింది. ఏం చేయాలనేది తెలియక ఆందోళనతో నిలబడున్నప్పుడు...

పక్కింట్లోంచి ఏడుకొండలు అన్నయ్యా, సరస్వతి వదినా బయటకు వచ్చారు. పోయిన ప్రాణం తిరిగి వచ్చింది సౌందర్య కు. హడావిడిగా వాళ్ళ దగ్గరకు పరిగెత్తింది.

“అన్నయ్యా! ఎవరేవరో నా ఇంట్లో ఉండి, ఇది వాళ్ళ ఇల్లు అని చెబుతున్నారు. మోహన్ కూడా కనబడటం లేదు. మీరైనా పోలీసుల దగ్గర నిజం చెప్పండి” -- బ్రతిమిలాడింది.  

“ఎవరమ్మా నువ్వు? ఈ తుకారామూ, అతని భార్య ఐదారు సంవత్సరాలుగా ఈ ఇంట్లోనే కాపురం ఉంటున్నారు”  సౌందర్య ఉలిక్కిపడేలాగా  ఒక్కసారిగా అబద్దం చెప్పాడు ఏడుకొండలు.

“ఇంతకు ముందు మేము నిన్ను చూసిందే లేదే...ఎవరమ్మా ఆ మోహన్? అలాంటి వారు మాకు ఎవరూ తెలియదే!” వంతు పాడింది సరస్వతి.

‘కొంత సేపటికి ముందు వరకు తనతో కలిసి నవ్వుతూ మాట్లాడి, వంట చేసిన సరస్వతేనా ఇలా మాట్లాడుతోంది? ఎందుకు వాళ్ళు ఇలా తలకిందలుగా మారిపోయి మాట్లాడుతున్నారు?’

ప్రపంచమే చీకటైపోయినట్టు అనిపించింది...చుట్టూ గుమికూడిన వాళ్ళు వేడుక చూశారు గానీ, ఎవరూ ఆమె సహాయానికి రాలేదు.

కానిస్టేబుల్ చెప్పాడు “అమ్మా...నువ్వేదో మనసు గందరగోళంలో ఉన్నావు. ఇక్కడున్న వారందరూ నాకు బాగా తెలిసిన వాళ్ళు. నా దగ్గర అబద్దం చెప్పరు. నువ్వే బాగా ఆలొచించి మీ ఇల్లు ఎక్కడుందో గుర్తుకు తెచ్చుకుని మీ ఇంటికి వెళ్ళు చేరు”

ఆమెను అక్కడే వదిలిపెట్టి అతను అక్కడ్నుంచి బయలుదేరాడు.

ఆమె తపించిపోయింది.

***********************************************PART-5*******************************************

‘ఇక్కడున్న వాళ్ళందరికీ పిచ్చి పట్టిందా? లేక నేను పిచ్చిదాన్ని అయిపోయానా?’ అనే గందరగోళంలో పడ్డది సౌందర్య.

‘ప్రేమ గల నాన్న, అభిమానం చూపే అమ్మ, బద్రత నిండిన ఇల్లు, ఆందోళన పడకుండా చుట్టి తిరిగే గ్రామం, గౌరవించి మర్యాద చూపే ప్రజలు...వీటన్నిటినీ వదిలేసి, మోహన్ గురించిన ఏ వివరమూ తెలుసుకోకుండా వాడితో లేచి వచ్చేసి ఇలా అవస్త పడుతున్నామే?’ అని తన మూర్ఖత్వానికి నొచ్చుకుంది.

అదే సమయం ఆ చోట ఉన్న ప్రతి క్షణమూ, తనకి ఆపద అని హెచ్చరిక భావం ఆమె మెదడులో వెలిగింది.

మోహన్ చాలా చెడ్డవాడు. ఇక్కడున్న వాళ్ళందరూ వాడితో చేతులు కలిపిన గుంపే అనే భావం ఏర్పడిన వెంటనే ఆమె ఒళ్ళు భయంతో వణికింది.

పరిగెత్తుకుని వెళ్ళి కానిస్టేబుల్ ను చేరుకుంది. అతని వెనుకే వెళ్ళింది.

మళ్ళీ పోలీస్ స్టేషన్...

సౌందర్య ని మాటి మాటికీ చూస్తూ అధికారి దగ్గర భవ్యంగా ఏదేదో చెబుతున్నాడు కానిస్టేబుల్. అర్ధమయినట్టు తల ఊపాడు అధికారి.

ఇంతలో ఫోన్ మోగింది. అధికారి తీసి మాట్లాడాడు. “సరే నండి...సరే నండి” అని చెప్పి...చివర్లో “నేను చూసుకుంటాను” అని ఫోన్ కట్ చేశాడు.

సౌందర్య దగ్గరకు కానిస్టేబుల్ తో కలిసి ఆ అధికారి వచ్చాడు. “నువ్వేదో మెంటల్ గా డిస్టర్బ్ అయినట్లు ఉన్నావు. కూర్చుని బాగా ఆలొచించు. మీ ఇంటికి వెళ్ళి చేరటానికి ప్రయత్నించు. లేకపోతే పిచ్చాస్పత్రిలో తీసుకు వెళ్ళి చేర్చాల్సి ఉంటుంది. నీకు ఇంకా ఒక గంటే టైముంది. ఆరు గంటల తరువాత ఒక మహిళను మేము స్టేషన్లో ఉంచుకోకూడదు” అని హెచ్చరించాడు అధికారి.

ఏం చేయాలో తెలియని పరిస్థితిలో అలసట కారణంగా కూర్చుండిపోయింది. స్వప్నా ఆకలితో ఏడవటం మొదలు పెట్టింది.

అధికారి ముందు కూర్చోనున్న ఒకరు , అక్కడ జరుగుతున్నదంతా చూస్తున్నారు. ఆయన్ని చూస్తేనే ఒక డబ్బుగల రాజకీయ వ్యక్తి అనేది అర్ధమయ్యింది. సౌందర్య ను చూపించి ఆ వ్యక్తి పోలీసు అధికారి దగ్గర ఏదో చెప్పాడు. ఆ రాజకీయవేత్త మాటలను కాదనలేని పరిస్థితిలో ఆ అధికారి ఉన్నట్టు తెలుస్తోంది.

మళ్ళీ ఇంకెవరితోనో ఫోనులో మాట్లాడాడు. “సరి...సరి” అని చెప్పి ముగించి, ఆ అధికారి, ఆ వ్యక్తితో సౌందర్య దగ్గరకు వచ్చాడు.

“ఇలా చూడమ్మా, ఈయన పెద్ద వ్యాపరవేత్త. ప్రబలమైన రాజకీయవేత్త. ఈయన ఇంటికి వెంటనే ఒక పనిమనిషి కావాలట. ఈయనకు భార్యా, పిల్లలూ ఉన్నారు. నువ్వు ఈయనతో వెడితే నీకూ, బిడ్డకూ కావలసినవన్నీ దొరుకుతాయి. ఏమంటావ్?”

దానికి ఓకే చెప్పటం తప్ప, ఆమెకు వేరే ఏమీ తోచలేదు.

మోహన్ కు, పోలీస్ స్టేషన్ కు మంచి కాంటాక్ట్ ఉన్నదని అధికారి మాటల్లో నుండి అర్ధమయ్యింది. ఇక్కడుంటే మళ్ళీ అతని దగ్గరే అప్ప చెబుతారు లేక శరణాలయానికి పంపొచ్చు. రెండూ భయానకమైనవే.

‘కాబట్టి, తాత్కాలికంగా బద్రత దొరికే చోటికి వెళ్ళిపోవాలీ’ అని నిర్ణయించుకుంది.

ఈయన ఇంటికి మోహన్ రాలేడని, అధికారి ఆయన దగ్గర చూపిన మర్యాద నుండే అర్ధమయ్యింది. పనిమనిషిగా వెళ్లటానికి అంగీకరించింది. ఆయన తన కారులోనే తీసుకు వెళ్ళాడు.

ఆమె పరిస్థితిని భార్యకు వివరించాడు. ఆవిడ కూడా అభిమానంగానే నడుచుకుంది. తినటానికి తిండి, మార్చుకోవటానికి దుస్తులు, ఉంటానికి చోటూ ఇచ్చింది.

ఒక పెద్ద బురద గుంటలో నుండి తప్పించుకు వచ్చిన భావంతో కొత్త ఇల్లు ఆమెకు కావలసిన బద్రత ఇచ్చినట్టు అనిపించింది.

తన కన్న వాళ్ళను గుర్తుకు తెచ్చుకున్నప్పుడల్లా...వాళ్లకు తాను చేసిన నమ్మక ద్రోహానికి తనకు ఈ శిక్ష అవసరమేనని తనని తాను తిట్టుకుంది. బిడ్డ స్వప్న కోసం తనని పూర్తి సమయం పనిమనిషిగానే మార్చుకుంది.

కానీ, ఆమెను తరమటం మొదలు పెట్టిన విధి, ఆమెను మళ్ళీ మళ్ళీ తరుముతూనే ఉంది.

ఒక రోజు పెళ్ళి రిసెప్షన్ కి అందరూ కారులో బయలుదేరుతుండగా, వ్యాపారవేత్త కొడుకు మాత్రం...‘తల నొప్పిగా ఉంది. నేను రావటం లేదు’ అని చెప్పేసి ఇంట్లోనే ఉండిపోయాడు. అతనికి కావలసినవి చేసి పెట్టమని సౌందర్య దగ్గర చెప్పేసి మిగిలిన వాళ్ళు వెళ్ళిపోయారు.

అలాంటి ఒక సందర్భం కోసమే ఎదురు చూస్తున్న అతను, తనకు ‘కావలసింది’ అడిగాడు.

ఎంతో నిదానంగా అతనికి అది తప్పని చెప్పింది. అతను వినేటట్టు లేడు. ‘అందులోనే’ తీవ్రంగా ఉన్నాడు. చివరికి బలాత్కారం చేయటానికి పూనుకున్నాడు.

ఏంతో బ్రతిమిలాడింది. అతనో ఆ సంధర్భాన్ని జారవిడుచుకోవటానికి సిద్దంగా లేడు.

సౌందర్య తప్పించుకుంది. బిడ్డ స్వప్నతో దగ్గరున్న గదిలోకి పరిగెత్తి గొళ్లెం వేసుకుంది.

అదృష్ట వసాత్తూ ఆ రూములో టెలిఫోన్ ఉన్నది.

వ్యాపారవేత్తకు ఫోన్ చేసి వెంటనే బయలుదేరి రమ్మని చెప్పింది.

“ఎందుకు?” అని ఆయన అడిగేలోపు ఫోన్ కట్ చేసింది.

అతను గది తలుపును మూర్ఖత్వంగా కొడుతున్నాడు.

“మీ నాన్నా-అమ్మకు ఫోన్ చేశాను. వాళ్ళు తిరిగి వస్తున్నారు” అని ఎదిరించి అరిచింది.

అతను భయపడుంటాడు. మౌనంగా ఉండిపోయాడు.

‘బయటకు వెళ్ళిన వాళ్ళు తిరిగి వచ్చేంతవరకు తలుపులు తెరవకూడదు’ అని అనుకుని, బిడ్డను హత్తుకుని ఒక చివరగా కూర్చుని ఏడవటం మొదలు పెట్టింది.

ఒక్కొక్క క్షణమూ అవస్తతో గడిచింది. హాలులో శబ్ధం వచ్చినప్పుడు...వ్యాపార వేత్త కుటుంబీకులు తిరిగి వచ్చేసిన భావం కలిగింది.

వాళ్ళ దగ్గర ఏదేదో చెప్పాడు కొడుకు. అందరూ వచ్చి తలుపు తట్టారు. తలుపులు తీసుకుని బయటకు వచ్చిన సౌందర్య, జరిగింది చెప్పింది.

అతనో ఆమె చెప్పిన దానికి బిన్నంగా చెప్పి, సౌందర్య పైన తప్పును వేశాడు.

అక్కడ జరిగిందేమిటో కన్నవారు ఊహించారు. అయినా కానీ కొడుకును నమ్ముతున్నట్టు చూపించుకోవటం తప్ప వాళ్ళకు వేరే దారి లేదు. సౌందర్య పై నేరం మోపి మాట్లాడారు.

చివరకు తన బిడ్డను తీసుకుని మళ్ళీ వీధికి వచ్చింది. తుఫానలో చిక్కుకున్న చెక్క పడవ దారితెలియక సముద్రంలో కొట్టుకుంటునట్టు అయ్యింది ఆమె పరిస్థితి.

కళ్లకు అందినంత దూరంలో తీరం కనబడని పరిస్థితిలో చెక్క పడవలో ఉన్న వాళ్ళు చావా,....బ్రతుకా? అనే సందిగ్ధంలో పడ్డట్టుంది ఆమె పరిస్థితి.

కాళ్ళు వెళ్ళిన వైపుకు నడిచింది. అలసటగా ఉన్నట్టు అనిపించినప్పుడు, చెట్టు నీడలో కూర్చుంది. ఆదరణకు ఎవరి దగ్గరకు వెళ్ళాలో తెలియటం లేదు.

వేరే ఎవరి దగ్గరా పని అడగటానికి భయపడ్డది. చూసిన మగవాళ్ళందరూ తనని బలత్కారం చేయాలని ఆలొచిస్తునారని వణికిపోయింది.

తల్లి-తండ్రుల అవసరం పూర్తిగా అర్ధమైయ్యింది. నుదుటి మీద కొట్టుకుంటూ ఏడ్చింది.

ఆకలి కడుపును గిల్లుతోంది. బిడ్డ కూడా ఏడుస్తోంది.

‘మరుసటి పూట భోజనానికి ఏం చేయాలి?’----ఏం చేయాలో తెలియక అలమటించింది.

అడుక్కుంటేనే గాని దొరకదు. కానీ దానికి మనసు చోటు ఇవ్వటం లేదు. పంచాయతీ ప్రెశిడెంటు కూతురు, కోట్ల ఆస్తికి ఒకే వారసురాలు, హైదరాబాద్ రోడ్లలో అడుక్కొవటమా?

ఎంత మంది పేద ప్రజలకు పండుగ రోజులలో తన చేతుల మీదగా ఆహారం-తిండి గింజలు, పంచె- చీరలు ఇచ్చుంది.

ఈ రోజు ఒక పూట ఆహారానికి దారిలేదు. మార్చుకోవటానికి దుస్తులు లేవు.

చిన్న వయసులో చూసిన ఒక సినిమా కథలో లాగా తన జీవితం అయిపోయిందే అని కుమిలిపోయింది.

ఆ సమయంలో ఆమెకు ఒక ఐడియా తట్టింది.

అవును, ఆ సినిమా కథలో హీరోయిన్ తీసుకున్న నిర్ణయమే తనకు కూడా సరిపోతుందని నిర్ణయించుకుంది. తనూ అలాగే ఆత్మహత్య చేసుకోవటమే ఈ సమస్యకు పరిష్కారం అని తీర్మానం చేసుకుంది.

‘ఎలా చచ్చిపోవాలి?’--- సౌందర్య ఆలొచిస్తున్నప్పుడు దగ్గరగా రైలు వెడుతున్నశబ్ధం  వినబడింది.

అటువైపుకు నడిచింది.

ఆ చోటే మౌలాలి రైల్వే  స్టేషన్.

***********************************************PART-6*******************************************

‘జరిగే ప్రతిదానికీ భగవంతుడే కారణం’ అని అనుకునే వాడు అనిల్.

ఈ మధ్యకాలం వరకు సౌందర్య కి కూడా దేవుడి మీద అపరిమితమైన నమ్మకం ఉండేది.

కానీ తనకు విధి సరిలేదు. అందుకనే కష్టానికి పైన కష్టం వస్తోందని నమ్ముతోంది. దేవుడి మీద ఉన్న నమ్మకం పూర్తిగా పోయింది. దేవుడో లేక విధియో...ఇక జరుగబోయేవన్నీ కష్టాలుగానే ఉంటాయని అప్పుడు వాళ్ళు అనుకోలేదు.

“లేచిరా వెళదాం” అని అనిల్ చెప్పిన వెంటనే ‘ఎక్కడికీ?’ అనేలాగ చూసింది సౌందర్య.

దఢ-ఆశ్చర్యం-భయం కలిసిన భావ కలియుక ఆమె ముఖంలో కనబడింది. అతను తనని అక్కడే, అలాగే విడిచిపెట్టి వెళ్ళిపోతాడు అనే ఎదురు చూసింది. ‘లేచిరా, వెళదాం’ అనగానే షాక్ తో చూసింది.

‘ఇతను ఎవరు? ఇతన్ని నమ్మి, ఇతనితో వెళ్దామా?

లేకపోతే ఇంకెక్కడికి వెళ్లేది?

ఆత్మహత్య చేసుకుందామా?’

ఇప్పుడు అది కూడా ఆమె వల్ల కాదు. మరణం యొక్క వాకిటి వరకు వెళ్ళి తిరిగి వచ్చిన ఆమెకు మరణ భయం అతుక్కుపోయింది. మళ్ళీ ఆత్మహత్యకు ప్రయత్నించే ధైర్యం లేదు.

అనిల్ చెప్పాడు. “నన్ను నమ్మండి. నా వల్ల మీకు ఏ కష్టమూ ఏర్పడదు”

తన ఆలొచన పరుగును అతను సరిగ్గా అర్ధం చేసుకోవటాన్ని గ్రహించిన ఆమె, “క్షమించండి. నా పరిస్థితి పలు రకాలుగా ఆలొచింప చేస్తోంది. నన్ను అలాగే వదిలేసుంటే...ఈ పాటికి సమస్య ముగిసేది. నేనింకా ఏమేమి కష్టాలను కలుసుకోవాలొ?” -- అని చెప్పి ఏడ్చింది.

“దాని గురించి తరువాత మాట్లాడుకుందాం. మొదట లేవండి వెళదాం”

“ఎక్కడికి?” అన్నది కన్ ఫ్యూజన్ తీరకపోవటంతో!

“మొదట మనం ఈ చోటును విడిచి వెళ్దాం. అందరూ మనల్ని వేడుక చూస్తున్నారు”

మెల్లగా లేచి తడబడుతున్న నడకతో అతన్ని ఫాలో చేసింది.

రైల్వే స్టేషన్ నుండి బయటకు వచ్చిన వెంటనే హోటల్లో ఆమెకు భోజనం కొనిచ్చాడు. బిడ్డకు కావలసినవి కొనిచ్చాడు.

మౌనంగానే ఉన్న ఆమె దగ్గర అడిగాడు, “మీ గురించిన వివరాలు చెబితే, తరువాత ఏం చేయాలనేది నిర్ణయించటానికి వసతిగా ఉంటుంది”

సంశయించి, సంశయించి -- తాను ఇంతవరకు జీవించిన జీవితం గురించి చెప్పింది. ఊరు పేరు, తల్లి-తండ్రుల పేర్లను చెప్పకుండా దాచింది.

అనిల్ అడిగాడు, “మోహన్ దగ్గరకు ఇక వెళ్ళొద్దు. కానీ, కన్న వాళ్ళ దగ్గరకు మీరు వెళ్ళోచ్చు కదా?”

హడావిడిగానూ, ఖచ్చితంగానూ వెళ్ళనన్నది.

“అలా వెళ్ళాలనుకొనుంటే పోలీస్ స్టేషన్ నుండే మా ఊరికి తిన్నగా వెళ్ళుండేదాన్ని. తల్లి-తండ్రీ నన్ను అల్లారు ముద్దుగా పెంచారు. ఈ పరిస్థితిలో వాళ్ళ దగ్గరకు వెళ్ళి చేరటానికి నాకు ఇష్టం లేదు. అలా వెడితే వాళ్లకు పైపైన కష్టాలనూ, అవమానం నూ ఇస్తుంది. అది నాకు ఇష్టం లేదు. నా విధి నాతోనే ముగియనివ్వండి” -- ఖచ్చితంగా చెప్పింది.

“ఈమెను ఏం చేయాలి?” --- ఆందోళన పడ్డాడు.

రాత్రి సమయం ఎనిమిది. ఈ సమయంలో ఎక్కడ ఉంచాలి అనే కన్ ఫ్యూజన్ అతన్ని బాధపెడుతోంది.

రకరకాలుగా ఆలొచించి, చివరగా చెప్పాడు, “రండి. నా గదికి వెళదాం”

“మీ గదికా?” ఆశ్చర్యంగా అడిగింది.

“ఏం?...భయంగా ఉందా? నా మీద మీకు నమ్మకం రాలేదా?”

“ఇప్పుడు మీ పైన ఏ భయమూ లేదు. నన్ను చావనివ్వకుండా అడ్డుకున్న విధి, ఇంకా నాకు ఎన్ని కష్టాలను ఇవ్వబోతోందో తెలియదు.  కానీ, మీ గదికి నన్ను తీసుకు వెడితే మీకు అనవసరమైన సమస్య ఏదీ రాదా?”

“రావచ్చు...ఆది ఏ సమస్యగా ఉంటుందో ఆలొచించే సమయం ఇది కాదు. ఇప్పుడు మీ బద్రతే ముఖ్యం. మొదట నా గదికి వెడదాం. ఆ తరువాత వచ్చే సమస్యల గురించి ఆలొచిద్దాం”

ఇద్దరూ నడిచారు. రూము దగ్గరకు వెళ్ళేలొపు పలు కళ్ళు వాళ్ళను అనుమానంతో చూసినై. మొదటి సమస్య ఇంటి యజమాని దగ్గర నుండే వచ్చింది.

గేటు తెరిచి లోపలకు వెళ్లంగానే, ‘ఆమె ఎవరు?’ అనేది తెలుసుకోవటానికి అతన్ని అడ్డగించాడు.

“నా బంధువుల అమ్మాయి. ఇంట్లో కోపగించుకుని వచ్చేసింది. రేప్రొద్దున సమాధానపరిచి పంపించేయాలి”

ఇంత వరకు ఇంత ఈజీగా అనిల్ అబద్దం చెప్పింది లేదు.

‘నమ్మాలా...నమ్మకూడదా?’ అనే అనుమానంతో వాళ్ళకు దారి వదిలేడు ఇంటి ఓనర్.

గదిలోకి వచ్చినందువలన...’ఇక రాబోవు సమస్యలు రేపే వస్తాయి’ అని కొంచం ప్రశాంతత చెందాడు అనిల్.

డ్రస్సు మార్చుకున్న అతను, చాపా/ పరుపు తీసుకుని సౌందర్య దగ్గరకు వచ్చాడు.

“గది తలుపులు గొళ్లెం పెట్టుకుని...మంచం మీద పడుకుని హాయిగా నిద్రపొండి.  తరువాత ఏం చేయాలనేదాని గురించి రేప్రొద్దున ఆలొచిద్దాం”

గది బయట మేడ మీద పరుపు పరుచుకుని పడుకున్నాడు.

ఆ రోజు జరిగిన వాటిని మనసు కదిలించినప్పుడు బ్రమలాగా ఉన్నది. తన జీవితంలో ఇలా ఒక హఠాత్తు పరిణామం జరుగుతుందని ఏ రోజూ అతను కలలో కూడా ఊహించలేదు.

బిడ్డను హత్తుకుని పడుకోనున్న సౌందర్య కూడా నిద్ర పోలేదు. జరిగినవన్నీ గుర్తుచేసుకున్నప్పుడు భయంతో వొళ్ళు కంపించింది.

కళ్ళు మూసుకుంటే, భయపెట్టే దృశ్యాలు వచ్చి భయపెడుతున్నాయి.

అనిల్ కూడా నిద్ర పోలేకపోయాడు. ‘రేపు ఏం చెయ్యబోతాం?’ అనే ప్రశ్న అతన్ని చిత్రవధకు గురిచేస్తోంది.

‘భర్త దగ్గరకూ వెళ్ళలేదు. కన్నవాళ్ళ దగ్గరకూ వెళ్ళలేదు. తానూ తన గదిలో ఉంచుకునే అవకాశమే లేదు. అలాగైతే ఈమెకు ఏ విధంగా బద్రత కలిపించేది?’

బద్రత ఇవ్వటాని కూడా దారి లేదు. బయటకు పంపటానికీ మనసు రావటం లేదు.

‘కళ్ళు కట్టేసి అడవిలో వదిలి పెట్టినట్టు ఉన్నదే? ఎవరి దగ్గరకు వెళ్ళి ఏం సహాయం అడగుదాం?’ అని ఎంత ఆలొచించినా ఏ దోవా కనబడలేదు.

‘భగవంతుడా! నేనేం చేయను?’ -- మనసులోనే గింజుకున్నాడు.

అప్పుడు అనిల్ సెల్ ఫోన్ మోగింది. తీసి చూశాడు... ‘వరున్’ అనే పేరు స్క్రీన్ మీద వచ్చింది.

తాను కొలిచే దైవం తనని విడిచిపెట్టలేదు అనేది అర్ధం చేసుకున్న అనిల్, “వరున్! చాలా అవసరం. వెంటనే రా. మిగతాది నేరుగా మాట్లాడదాం” --అని చెప్పి సెల్ ఫోన్ కట్ చేశాడు.

అతని దగ్గర నుండి ‘హమ్మయ్య’ అనే నిట్టూర్పు వచ్చింది.

వరున్ వస్తే తనకొక దారి దొరుకుతుంది. అతని సహాయంతో సమస్యకు పరిష్కారం తెలుసుకోవచ్చని నమ్మాడు. అందువలన అతని రాకకై ఆత్రుతతో ఎదురు చూశాడు. 

***********************************************PART-7*******************************************

పేరుకు తగినట్టు నిదానస్తుడు వరున్. కన్న తల్లి-తండ్రులను ప్రాణంగానూ, లోకంగానూ గౌరవించేవాడు. అనిల్ యొక్క ప్రాణ స్నేహితుడు. స్నేహానికి ఇద్దరూ గ్రంథం లాంటి వారు.

ఒకే ఊరిలో పుట్టి--ఒకటిగానే స్కూల్ చదువు ముగించి, పెద్ద చదువులకొసం వేరు వేరు కాలేజీలలో, వేరు వేరు నగరాలలో ఉన్నా వాళ్ల స్నేహం కొనసాగింది.

వరున్ అంత పెద్దగా చదువుకోలేక పోయినా ఎవరూ తక్కువా అనుకోలేని ఎం.ఏస్.సి -- పెద్ద చదువు డిగ్రీ పూర్తి చేశాడు. బంధువుల రెకమండేషన్ తో, హైదరాబాద్ హైటెక్ సిటీలోని ఒక కంపెనీలో పనికి చేరాడు.

కఠిన శ్రమ, నిజాయతీ, తెలివితేటలతో అందరి మనసులను ఆకర్షించాడు. ఒక్కొక్క మెట్టుగా పైకెదిగి ఆ చిన్న వయసులోనే ఆ కంపెనీ అసిస్టంట్ మేనేజర్ గా బాధ్యతలు నిర్వహిస్తున్నాడు.

హైటెక్ సిటీ దగ్గరే ఒక గది అద్దెకు తీసుకుని ఉంటున్నాడు. ప్రతిరోజూ అనిల్ తో మాట్లాడాల్సిందే.

శని, ఆదివారాలు, మిగిలిన పండుగ సెలవు రోజులు చాలా వరకు ఇద్దరూ కలిసి గ్రామానికి వెళ్ళి కన్నవాళ్ళను చూసొస్తారు. ఊర్లోనూ వీళ్ల స్నేహం చూసి ‘రామలక్ష్మణులు’ అనే పిలిచేవారు.

గ్రామానికి వెళ్లటం లేదంటే, హైదరాబాద్ లోనే సమయాన్ని లాభకరంగా గడుపుతారు. ట్యాంక్ బండ్, బిర్లా మందిరం వీళ్ళకు విసుగు అనిపించదు. అక్కడ కూర్చుని మాట్లాడుకుంటుంటే ఇద్దరికీ గంటలు గడుస్తున్నదే తెలియదు.

హైదరాబాదులో వీళ్ళు వెళ్లని ముఖ్యమైన గుడులే లేవు. మంచి సంపాదన ఉన్నా, అనవసరంగానో, ఆడంబరంగానో ఖర్చు పెట్టకుండా...తెలివిగా డబ్బులు జేరుస్తూ, కన్న వాళ్లకు ఇస్తూ మంచిగా జీవించటానికి అలవాటు చేసుకున్నారు.

ఆ వరున్ రాక కోసమే ఆతృతతో ఎదురు చూస్తూ కాచుకోనున్నాడు అనిల్.

అతను మెట్లు ఎక్కి వస్తున్న శబ్ధం వినబడింది. అనిల్ అతన్ని స్వాగతించాడు.

“ఏమిట్రా...అంత అర్జెంటు అవసరం ఏమొచ్చిందిరా? ఉన్నపలంగా రమ్మన్నావు?” --తిన్నగా విషయానికి వచ్చాడు వరున్.

జరిగినదంతా గడ గడ మని కక్కి ముగించాడు స్నేహితుడు.

“శభాష్ రా! నువ్వు చేసిందంతా చాలా ‘సూపర్’. నిన్ను నా స్నేహితుడివని చెప్పుకోవటానికి గర్వపడుతున్నాను”

అది విని అనిల్ కొంత ప్రశాంత చెందాడు.  

ఎక్కడ కవిత చెప్పిందే వరున్ కూడా చెప్పి బలవంతం చేస్తాడేమోనని భయపడుతున్న అనిల్ కు, ఆ మాటలు చాలా ఉరట కలిగించినై. 

“నువ్వు ఇంత కష్టపడుతున్న సమయంలో నన్ను ఎందుకురా తలుచుకోలేదు?”--నిజమైన స్నేహంతో, అబద్దమైన కోపంతోనూ అడిగాడు వరున్. అతని మాటలు అనిల్ లో కొత్త ఉత్సాహాన్ని తెప్పించిందని గ్రహించాడు అనిల్.

‘తరువాత ఏం చేయాలి?’ అని ఇద్దరూ ఆలొచించటం మొదలు పెట్టారు. వెంటనే సౌందర్య ను మహిళా హోమ్ లోనో లేక మహిళా హాస్టల్లోనో చేర్చాలి...ఆ తరువాత ఆమెకు నిరంతర బద్రత ఏర్పాటు చేయాలని నిర్ణయించుకున్నారు.

దానికి ఆమె సమ్మతం తెలుసుకోవాలనుకున్నారు.

తలుపు తట్టాడు అనిల్. వెంటనే తెరిచింది. ఎందుకంటే ఆమె నిద్రే పోలేదే!

వరున్ ని పరిచయం చేశాడు. తల వంచుకునే నమస్కరించింది. ‘ఇరవై ఏళ్ళ వయసు లోపే ఒక ఆడపిల్లకు జీవితంలో ఇన్ని పరీక్షలా?’ -- బాధపడ్డాడు వరున్.

“ఉమన్స్ హోమ్ లోనో, మహిళా హాస్టల్లోనో చేరిస్తే ఉంటారా?”  అడిగాడు అనిల్.

ఏదైనా నిర్ణయం తీసుకునే పరిస్థితిలోనా ఉంది సౌందర్య? వాళ్ళు చెప్పేది అంగీకరిస్తునట్టు తల ఊపింది.

మరుసటి రోజు ఇద్దరూ ఆఫీసులకు సెలవు పెట్టి నగరంలో ఉన్న మహిళా గృహాలు, మహిళా హాస్టల్లలో చోటుకోసం వెతకాలని అనుకున్నారు.

తన దగ్గర వాళ్ళు చూపిస్తున్న దయ గురించి ఆలొచించి ఆశ్చర్యపోయింది సౌందర్య. జాలి  చూపే భావం ప్రపంచంలో ఇంకా పూర్తిగా ఎండిపోలేదు అనేది గ్రహించింది.  తప్పైన మనుషుల దగ్గర ఇది ఎదురు చూసినందు వలనే తనకి చాలా కష్టాలు ఏర్పడ్డాయని అనుకుని నొచ్చుకుంది. మనసు కొంచం ప్రశాంతత చెందటంతోనూ, అలసట వలననూ నిద్రలోకి జారుకుంది.

అనిల్ పక్కనే పడుకున్నాడు వరున్.

ఇద్దరూ ఆకాశం వైపే చూస్తున్నా, వాళ్ళ ఆలొచనలు ఒకే దిక్కులొ ఎగురుతున్నాయి.

మొత్తానికి నిద్ర పట్టక కష్టపడ్డారు.

ఇదేలాగా పలు నిద్రపోలేని రాత్రులను గడపబోతారని...ఈ రోజు రాత్రి దాని ప్రారంభ రాత్రని, పాపం...ఇప్పుడు వాళ్ళు తెలుసుకునే అవకాశం లేదు.

***********************************************PART-8*******************************************

నిద్రపోలేని రాత్రి అయినా, అదీ తెల్లవారుతుంది కదా. ఆ వెలుతురికి అనిల్, వరున్ హడావిడిగా లేచారు.

కానీ, సౌందర్య దానికి ముందే లేచుంది. ఇలాంటి ఒక వెలుతురు తనకు దొరుకుతుందని, ముందు రోజు ఆమె అనుకోనే లేదు. వెంటవెంటనే జరిగిన విషయాలు ఆశ్చర్యపరిచినై.

ప్రొద్దున బ్రేక్-ఫాస్ట్ కొనడానికి బయటకు వెళ్లాడు అనిల్. అప్పుడు తడబడుతూ,  బిడియంతో వరున్ దగ్గరకు వచ్చిన సౌందర్య, “అన్నయ్యా” అన్నది.

“చెప్పండి...”

“వెళ్ళే చోట చోటు దొరకకపోయినా పరవాలేదు. అక్కడ పనికి చేరటానికి తయారుగా ఉన్నాను. జీతం అక్కర్లేదు. మాకు బద్రత దొరికితే చాలు. దానికంటే మాకు ఇంకేమీ అక్కర్లేదు”

అది విన్న వరున్ కరిగిపోయాడు. అంతనికి గుండె పట్టేసినట్టు అనిపించింది.

“సరేమ్మా, చూద్దాం” అని సౌందర్య దగ్గర చెప్పాడు.

అనిల్ టిఫిన్ పోట్లాలతో వచ్చాడు. దాంతో పాటూ బిడ్డకు పాలు, పండ్లు, బిస్కెట్లు...మార్చుకోవటానికి దుస్తులూ కొనుకొచ్చాడు.

ప్రొద్దున టిఫిన్ తిన్న తరువాత మహిళా దయా గృహాలు, ఉమెన్స్ హాస్టల్ యొక్క వివరాలు సేకరించారు స్నేహితులు. తమ ఆఫీసులకు సెలవు ఈ-మైల్స్ పంపించి బయటకు బయలుదేరారు.

“తలుపులు తాళం వేసుకోండి. ఎవరొచ్చినా తెరవకండి. ఏదైనా అడిగితే...మీరు మా బంధువులని చెప్పండి. మేము బయటకు వెళ్లామని కిటికీలో నుండే చెప్పండి. జాగ్రత్తగా ఉండండి” అని వదిలేసి వెళ్ళిపోయారు.

సౌందర్య తల ఊపి, తరువాత తలుపు గొళ్ళేం వేసుకుంది.

మధ్యాహ్నం భోజనం పోట్లాలతో తిరిగి వచ్చారు. ఏదైనా మంచి వార్త చెప్తారని ఎదురు చూసింది. కానీ వాళ్ళు ఏదీ చెప్పక పోవటంతో నిరుత్సాహం మిగిలింది.

మధ్యాహ్నం బోజనం తరువాత ఇద్దరూ మళ్ళీ బయటకు వెళ్ళారు.

సాయంత్రం నీరసంతో తిరిగి వచ్చారు. వాళ్ళ ప్రయత్నాలేవీ విజయవంతం  కాలేదని వాళ్ళ మోహాలే చూపుతున్నాయి.

“ఏమైంది?”-- వరున్ దగ్గర అడిగింది.

అనిల్ దగ్గర అడగడానికి ఆమెకు కష్టం అనిపించింది.

“ఏం చెప్పమంటావు? ఏ చోటా మా ప్రయత్నం ఫలించలేదు. నా కథ విన్న అందరూ జాలి పడ్డారు. మమ్మల్ని పొగడారు, మెచ్చుకున్నారు. కానీ నీకు చోటివ్వటానికి మాత్రం వెయ్యి కారణాలు చెప్పి కుదరదన్నారు”

“ఒక పనిమనిషిగా కూడ...”

“అది కూడా అడిగి చూశాం. చాలా ఆలొచించారు. మోహన్ వలన గానీ, పోలీసుల వైపు నుండి గానీ వాళ్ళకు అనవసరమైన సమస్య వస్తుందేమోనని భయపడుతున్నారు”

తల విధి తనని ఎలా తరుముతోందో అని నొచ్చుకుంది సౌందర్య. “నన్ను అక్కడే చచ్చిపోనిచ్చుండాలి” అని గొణుక్కుంది.

“మీరు చెప్పేది చాలా తప్పు. జీవితంతో చివరి వరకు మనం జీవించి చూపించాలి. సమస్యలను చూసి పారిపోకూడదు. మా ఇద్దరి ఆదరణ ఉన్నంత వరకు, మీరు ఇంకేవిధమైన తప్పైన  ఆలొచనలకు వెళ్లకూడదు”

అనిల్ చెప్పిన దాన్ని తల ఊపి ఆమొదించాడు వరున్.

“సరి, తరువాత ఏం చేయాలనేది ఆలొచిద్దాం”

వరున్ అలా చెబుతున్నప్పుడే తుఫానలాగా వచ్చింది కవిత.

గది మధ్యలో నిలబడి వాళ్ళ ముగ్గురుని మారి మారి చూసింది-- సౌందర్య ను చూసిన వెంటనే కోపం నషాలానికి ఎక్కింది.

అనిల్ ను చూసి ఏక వచనంతో అరిచింది, “ఈమెతో జీవిస్తూనే నన్నూ ప్రేమించావా? నువ్వు మోసగాడివి. మంచికాలం. నీ లక్షణం ఇప్పుడే తెలిసిపోయింది. ఇక మీదట నిన్ను తలుచుకోను. నీకూ, నాకూ ఎటువంటి సంబంధమూ లేదు. గుడ్ బై”

మెట్లలో గబగబమని దిగి వెళ్ళిపోయింది.

“అన్నయ్యా, ఆమెను ఆపండి. పిలిచి మాట్లాడి వివరాలు చెప్పండి”-- వరున్ ని బ్రతిమిలాడింది సౌందర్య.

అడ్డుపడ్డాడు అనిల్ “ప్రయోజనం లేదు వరున్. మా ఇద్దరి మధ్య ఒక తప్పైన సంబంధాన్నిఊహించుకోనుంది కవిత. మా ఇద్దరి మధ్యా అభిప్రాయ బేధాలు వచ్చినై కాబట్టే సౌందర్య ఆత్మహత్యకు పూనుకుందని నిర్ణయించుకుంది. అందుకోసమే నేను ప్రాణాలకు తెగించి ఈమెను కాపాడానని ఖచ్చితంగా నమ్ముతోంది.

ఈ రోజు ప్రొద్దున కూడా ఆమెతో మాట్లాడి చూశాను.  నా మాటలను ఆమె నమ్మటం లేదు. తన నిర్ణయాన్ని మార్చుకోవటానికి కూడా ఆమె తయారుగా లేదు. ‘ప్రాణం అడ్డుపెట్టి ఆమెను కాపాడవలసిన అవసరమేమిటీ?’-- అనే ప్రశ్నను మాత్రమే మాటి మాటికి అడిగింది. ఎంత మాట్లాడినా దాన్ని అర్ధం చేసుకునే పరిస్థితిలో ఆమె లేదు.  వదిలేయండి. కొన్ని రోజులైన తరువాత సమాధాన పరుస్తాను. ప్రస్తుతానికి ఆమెను మర్చిపోయి -- తరువాత ఏం చేయాలని చూద్దాం” -- బాధపడుతూ చెప్పాడు అనిల్.

ఆ గదిలో తుఫాన పడి వెళ్ళినంత మౌనం ఏర్పడింది. కానీ, తరువాత సునామీ ఇంటి ఓనర్ రూపంలో మెట్టు ఎక్కి వచ్చింది.

వేగంగా లోపలకు వచ్చారు...అదే వేగంతో అనిల్ ను చూసి అరిచారు “మీరు నా దగ్గర చెప్పిందంతా అబద్ధం. ఇప్పుడు వచ్చి వెళ్ళిన అమ్మాయి, నా దగ్గర అన్ని నిజాలూ చెప్పింది”

వెళ్ళేటప్పుడు అంటించి వెళ్ళింది కవిత.

“మీకు వారం రోజులు టైమిస్తున్నా. అంతలోపు గది ఖాలీ చెయ్యండి. లేకపోతే...పోలీసులను పిలవాల్సి వస్తుంది” అని కోపంతో అరిచిన మనిషి ఎటువంటి సమాధానం ఎదురుచూడకుండా మెట్లు దిగి వెళ్ళిపోయాడు.

పిడుగు పడినట్టు తల మీద చేతులు పెట్టుకుని కూర్చుండిపోయాడు అనిల్.

‘పోలీస్’ అనేటప్పటికి వణికిపోయింది సౌందర్య.

“అనిల్ -- ఎందుకురా ఇలా కూర్చుండిపోయావు? ఆకాశమే విరిగి మన తల మీద పడ్డా, మనసు పాడుచేసుకోకుండా ధైర్యంగా ఉండు. తరువాత ఏం చెయ్యాలో ఆలొచిద్దాం” -- ధైర్యం చెప్పాడు వరున్.

అనిల్ ఏదీ ఆలొచించే పరిస్థితిలో లేడు అప్పుడు. స్నేహితుడు చెప్పింది వినడం తప్ప వేరే దారిలేదు అనేట్టు చూశాడు.

ఆమె...తనని వెంటాడుతున్న విధి, తనకు సహాయం చేసే వారిని కూడా ఇలా పరీక్షిస్తోందే అని నొచ్చుకుంది. 

***********************************************PART-9*******************************************

సౌందర్య కి చోటు వెతకటం కొంచం ఆపేసి, ఇల్లు మారటం గురించి అనిల్, వరున్ లు మాట్లాడుకుంటున్నారు.

ఆమె కొంచం దూరంలో కూర్చుని, వాళ్ళు మాట్లాడుకునేది వింటోంది.

“ఈ గదిని వెంటనే ఖాలీ చేయాలి. ఓనర్ సనుగుడు లేని ఇల్లు వెతుక్కోవాలి. అదే మనకు ఇప్పుడు మొదటి పని” అన్నాడు వరున్.

అనిల్ కు కూడా అది కరెక్టే అనిపించింది.

సౌందర్య ‘జరిగేది జరగని’ అనే లాగా నీరసంగా కూర్చొనుంది.  

స్నేహితులిద్దరూ వెంటనే పనిలోకి దిగారు. ఇంటర్ నెట్ లో దూరి అద్దె ఇళ్ళు వెతికారు. పేపర్లు కొని అందులో ‘అద్దెకు ఇవ్వబడును’ కాలమ్ ను జల్లెడ వేసి  జల్లించారు.

హైటెక్ సిటీకి దగ్గరలోనే ఒక పది అంతస్తుల అపార్ట్ మెంటులో ఒకటి దొరికేటట్టు కనిపించింది. ఆ అపార్ట్మెంట్ ఓనర్ తో ఫోనులో మాట్లాడారు.

పంజాగుట్టలో తాను ఉంటున్న ఇంటికి మరుసటిరోజు ప్రొద్దున్నే వచ్చి కలవమన్నారు. అడ్రెస్స్ ఇచ్చారు.

వరున్ చెప్పాడు: “ఇల్లు అర్జెంటుగా కావాలి. దాని కోసం ఒక అబద్దం చెప్పే తీరాలి. సౌందర్య నీ భార్య. నేను ఆమె అన్నయ్యను.  మీరు మౌలాలి లో ఉంటారు. నేను హైటెక్ సిటీ దగ్గర ఉంటాను. మనం అందరం కలిసి ఒకే ఇంట్లో ఉండాలని ఇల్లు వెతుకుతున్నాము. సరేనా...?” 

అనిల్ కొంచం తడబడ్డాడు “ఇంత పెద్ద అబద్దం అవసరమా?” అన్నాడు.

“అద్దెకు వచ్చే వాళ్ళు ఎవరు-ఎవరెవరు తెలుసుకోవటానికి ఇంటి ఓనర్లు చాలా జాగ్రత్తగా  ఉంటారు. ఎందుకు ఈ గది యజమాని అంతగా అరిచాడు? చెప్పే అబద్దం  అనుమానానికి చోటివ్వకుండా అనుకూలంగా చెప్పాలి”

“సౌందర్య ని కొద్ది రోజులలో మహిళా సంరక్షణ కేంద్రంలో చేర్పిద్దాం. అంత వరకే ఈ అబద్దం” అన్నాడు వరున్.

“సరే” అన్నాడు అనిల్. అతని మాటలో ఉత్సాహమే లేదు.

తిరిగి చూశాడు వరున్.

ఆమె కూడా తలవంచుకుంటూ ‘సరే’ అనేలాగా తల ఆడించింది.

“ఇంటి ఓనర్ చాలా దూరంలో ఉన్నాడు కాబట్టి మన గురించి ఎక్కువగా తెలుసుకునే అవకాశం తక్కువ” అన్నాడు వరున్.

ఈ ప్రణాళికతో రెండో నిద్రలేని రాత్రిని కలుసుకోవటానికి తయారయ్యారు.

                                         *********************************

రెండో నిద్రలేని రాత్రి ముగిసి తెల్లారింది.

ఇద్దరూ ఇంకోరోజు సెలవు తీసుకున్నారు.

పంజాగుట్ట వెళ్ళారు. ఇంటి ఓనర్ ఇల్లును వెతికి పట్టుకున్నప్పుడు వృద్ద దంపతులు స్వాగతించారు.

“నేను రిటైర్డ్ గవర్నమెంట్ ఉద్యోగిని. నా భార్య బ్యాంకులో పనిచేసి రిటైర్ అయ్యింది. ఈ ఇల్లు మేము ఆ రోజుల్లో లోను పెట్టి కట్టుకున్న ఇల్లు. హైటెక్ సిటీ దగ్గర ఉండే అపార్ట్మెంట్ ఇల్లు నా కొడుకుది. అతను తన కుటుంబంతో అమెరికాలో ఉన్నాడు. కూతురు...పెళ్ళై కెనడాలో ఉంది. మా కొడుకు మమ్మల్ని అమెరికా రమ్మంటున్నాడు. మాకు హైదరాబాద్ వదిలి వెళ్ళటానికి మనసు లేదు. అందువలనే ఇక్కడే ఉన్నాం” అంటూ చాలా రోజుల నుండి పరిచయమున్న మనిషిలాగా బిడియం లేకుండా సాదారణంగా తన కుటుంబం గురించి చెప్పారు పెద్దాయన.

ఆయన చాలా మంచి వారు లాగా కనబడ్డారు. ఇలాంటి మనిషిని మోసం చేయబోతామే? అని ఇద్దరూ నొచ్చుకున్నారు.

కానీ, వాళ్ళకు ఇప్పుడు చాలా అర్జెంటుగా ఇల్లు కావాలే! ‘ఎవరికీ అపకారం చెయ్యని అబద్దాన్ని అవసరానికి చెప్పటంలో తప్పు లేదు’ అని మనసును దృఢం చేసుకున్నారు. చెప్పాల్సింది పెద్దాయన నమ్మేటట్టు చెప్పి  ముగించారు.

రుజువుకు వాళ్ళిద్దరూ పనిచేసే కంపెనీల ఐ.డి కార్డులు చూపించారు. పెద్దాయన వాళ్ళను సులువుగా నమ్మారు.

ఆయన అడిగిన అద్దె, అడ్వాన్స్ డబ్బు న్యాయంగా ఉండటంతో బేరమాడకుండా ఒప్పుకున్నారు. ఆ రోజు సాయంత్రమే వచ్చి అడ్వాన్స్ డబ్బు ఇచ్చి, తాళం చెవి తీసుకుని వెళ్తామని చెప్పారు.

ఆ రోజున మొదటి ప్రయత్నంలోనే విజయం సాధించటాన్ని తలచుకుని ప్రశాంతతో గదికి వెళ్లడానికి మెయిన్ రోడ్డుకు వచ్చారు. కానీ, వాళ్ళ ప్రశాంతతను చెడిపే విధంగా వాళ్ళకోసం ఇంకొక తుఫాన గదిలో కాచుకోనుంది.

***********************************************PART-10******************************************

గదిలోకి వచ్చిన అనిల్ కు, వరున్ కు అక్కడ ఒక షాక్.

అనిల్ తల్లి, తండ్రీ గది మధ్యలో కోపంగా కూర్చోనున్నారు.

ఒక మూలగా కూర్చుని సౌందర్య ఏడుస్తోంది.

స్వప్నా బెదిరిపోయి వాళ్ళను మార్చి మార్చి చూసింది.

అనిల్ ను చూసిన వెంటనే తండ్రి అరిచాడు.

“రారా కొత్త పెళ్ళికొడుకా. దొర ఎక్కడెక్కడ తిరిగొస్తున్నారు?”

ఆ డైరెక్ట్ అటాక్ తో తడబడ్డాడు అనిల్. 

ఆయన ఇంతవరకు ఇంత కోపంగా మాట్లాడిందే లేదు. అలా మాట్లాడేటట్టు అనిల్ ఎప్పుడూ నడుచుకోలేదు.

వరున్ ఆయన్ని సమాధానపరచటానికి ఎంతో ప్రయత్నించాడు. అతని వల్ల కుదరలేదు. ఆయనేమో కోపాన్ని ఎక్కువ చేసుకుని మళ్ళీ మళ్ళీ అరిచాడు.

ఒక స్టేజ్ లో వరున్ కు ఓర్పు నసించటంతో అతనూ అరిచాడు. “స్కూల్ కాలం నుండే అనిల్ నాకు ఫ్రెండు. కానీ వాడు మీకు కొడుకు...మీరు కన్న కొడుకు. ఏరోజైనా మీ ఇష్టానికి విరుద్దంగా నడుచుకున్నాడా? వీడి మీద మీకు ఎందుకు నమ్మకం లేదు? కనీసం వాడు ఏం చెబుతాడో వినకూడదా? ఏ తప్పూ చేయనప్పుడు అతన్నీ, ఈ అమ్మాయినీ, సంబంధపరచి మాట్లాడే మాటలు వాళ్లను ఎక్కువగా బాధపెడుతుంది...ఇది మీకు తెలియదా?”  

ఈ ఆవేశమైన మాటలను అనిల్ తండ్రి ఎదురు చూడలేదు. తన కోపాన్ని  తగ్గించుకుని...‘మిగతాది వాళ్ళే మాట్లాడనీ’ అనే విధంగా కూర్చున్నారు.

ఆయన దగ్గరకు వచ్చిన వరున్ నిదానమైన స్వరంతో “అంకుల్...మిమ్మల్ని ఎదిరించి మాట్లాడినందుకు నన్ను క్షమించండి. పాపం అనిల్...రెండు మూడు రోజులుగా భరించలేని కష్టాలను అనుభవిస్తున్నాడు. అతని కష్టాలను ఒకసారి వినండి” 

కోపంగా కొడుకును చూశాడు ఆయన. అనిల్ వచ్చి ఆయన కాళ్ళ దగ్గర కూర్చున్నాడు. సౌందర్య ను కాపాడిన దగ్గర నుండి, ఈ నిమిషం వరకు తాను అనుభవిస్తున్న కష్టాలని క్లియర్ గా చెప్పాడు.

అతని తల్లి కూడా అతను చెప్పేది మిక్కిలి శ్రద్దతో వింటున్నది.

అనిల్ మాట్లాడి ముగించిన తరువాత వరున్ అడిగాడు...”ఇప్పుడు చెప్పండి అంకుల్... రైలు క్రింద పడి చావబోయిన అమ్మాయిని అనిల్ కాపాడింది తప్పా? ఆమె ఎవరి  యొక్క ఆదరణ లేకుండా ఉన్న ఒక అనాధ అని తెలిసిన తరువాత ఆదరించటం తప్పా?  ఆమెకు బద్రంగా ఉండే జీవితం ఏర్పాటు చేసి ఇవ్వాలనుకున్నాడే అది తప్పా? ఇందులో ఏది తప్పో చెప్పండి. ఈమెను వెంటనే పంపించేద్దాం”

తన కొడుకుపైన, ఆ అమ్మాయిపైన అనవసరంగా అపవాదు వేశామే నని బాధపడ్డాడు ఆయన.

“నేను చాలా తొందర పడ్డాను వరున్. తప్పు చేశేశాను. కవిత అనే ఒక అమ్మాయి నాకు ఫోన్ చేసింది”

ఆశ్చర్యంతో ఒకర్ని ఒకరు చూసుకున్నారు అనిల్ మరియు వరున్. 

అనిల్ తండ్రి మళ్ళీ మాట్లాడాడు “మీకు తెలియకుండా మీ కొడుకు ఒక అమ్మాయితో కాపురం చేస్తున్నాడని, వాళ్ళకు ఒక బిడ్డ కూడా ఉందని. మీకు నమ్మకం లేకపోతే వెంటనే అతని గదికి వెళ్ళి చూడండి” అని చెప్పింది.

“అది విని భయపడిపోయి ఇక్కడికి వచ్చి చూస్తే ఈ అమ్మాయి ఒక బిడ్డతో ఉన్నది. మేము ఎవరో నని చెప్పిన తరువాతే తలుపులు తీసింది. ఏదడిగినా జవాబు చెప్పకుండా కూర్చుని ఏడుస్తోంది. అందువలన కవిత అనే ఆ అమ్మాయి చెప్పిందంతా నిజమని నమ్మాశాను. అనుచుకోలేని కోపంతో తొందరపడ్డాను. నన్ను క్షమించండి అబ్బాయిలూ” అన్నారు అనిల్ ను ప్రేమగా చూస్తూ.   

“పెద్ద మాటలు మాట్లాడకండి అంకుల్. మా పరిస్థితిని మీకు అర్ధం అయ్యేటట్టు చెప్పటానికే ఎక్కువగా మాట్లాడాను. ఒకటి రెండు రోజుల్లో ఈ అమ్మాయిని బద్రమైన ఒక చోట చేర్చేద్దామని అనుకున్నాము. అందువలనే విషయాన్ని మీతో చెప్పలేదు. కానీ సమస్య మీద సమస్య వచ్చి మమ్మల్ని నానా కష్టాలూ పెడుతోంది” అన్నాడు వరున్.

“ఇప్పుడు ఈ సమస్య మీకు తెలిసినందువలన మాకు చాలా మంచే జరిగింది. ఇక మీదట వచ్చే కష్టాలను...మీ సహాయంతో - కొత్త ధైర్యంతో ఎదుర్కొంటాము” అన్నాడు అనిల్.

“మిమ్మల్ని చూస్తే నాకు చాలా గర్వంగా ఉంది. గ్రామంలో మీకు రామ-లక్ష్మణులు అనే పేరు ఉన్నది. నిజంగానే మీరు అలాంటి వారే. మీ రిద్దరూ ఎప్పుడూ హాయిగా ఉంటారు” అని అభినందించాడు.  

“మేము మీ పిల్లలం అంకుల్. ఏ రోజూ తప్పే చెయ్యం. మేమిద్దరం విడిపోయే ప్రసక్తే లేదు” ఆవేశంగా అన్నాడు వరున్.

సమస్య పైన సమస్య వచ్చినా, వాటిని ఒక్కొక్కటిగా తీర్చుకుంటూ రావడం చూసి అతనితో పాటూ, వరున్ కూడా కొంత ప్రశాంతత చెందాడు. సౌందర్య కూడా!

అనిల్ కొనిచ్చిన మధ్యాహ్న భోజనాన్ని అందరూ తిన్నారు. కొంత సేపు విశ్రాంతి తీసుకున్న తరువాత ఇద్దరూ మళ్ళీ పంజాగుట్ట బయలుదేరారు. వాళ్ళు ఎదురు చూడని విధంగా అనిల్ తండ్రి వాళ్ళతో బయలుదేరారు. 

మధ్య దారిలో అనిల్ బ్యాంకు ఏ.టి.ఏం లో అవసరమైన డబ్బు తీసుకున్నాడు. కారణం పెద్దాయన అడ్వాన్స్ డబ్బును క్యాష్ గానే అడిగారు.

ఆ ఇల్లు చేరిన తరువాత తండ్రిని వాళ్లకు పరిచయం చేసాడు అనిల్. కల్లా కపటం లేని ఆయన గ్రామం భాషతో నమ్మకం తెచ్చుకున్న ఇంటి ఓనర్, పూర్తి సంతోషంతో ఇంటిని అద్దెకు ఇచ్చాడు. అద్దె పత్రాలు సంతకాలు చేయబడ్డాయి. అడ్వాన్స్ డబ్బులిచ్చి, ఇంటి తాళం చేవులు తీసుకున్నాడు అనిల్.

అద్దే డబ్బును నెలనెలా పెద్దాయన బ్యాంకు ఖాతాలో వేస్తానని చెప్పి, బ్యాంకు వివరాలు తీసుకుని బయటకు వచ్చారు. ‘ఇక ఇంటి యజమాని బాధ ఉండదు’ అనే హాయి స్నేహితులకు దొరికింది.

తిరిగి వెడుతున్నప్పుడు హైటెక్ సిటి దగ్గరున్న అపార్ట్మెంటుకు వెళ్ళి ఇల్లు చూశారు. కొత్తగా కట్టి ముగించిన అపార్ట్మెంట్. మొదటి అంతస్తులోనో ఇల్లు. రెండు బెడ్ రూములూ,  మిగిలిన వసతులూ చేయబడి ఉన్నాయి.

“ఈ అమ్మాయిని పంపించాకా మీకు ఎందుకు ఇంత పెద్ద ఇల్లు?” -- సందేహంతో అడిగారు అనిల్ తండ్రి.

సమాధానం చెప్పలేక తడబడ్డాడు వరున్.

అనిల్ చెప్పాడు, “నాన్నా! ఇప్పుడు మేముంటున్న గదికి వంట గది లేదు. హోటల్ భోజనం చేసి చేసి అవస్తపడుతున్నాము. ఇక్కడ అన్ని వసతులూ కలిగిన వంట గది ఉంది. ఇక మేమే వంట చేసుకోవచ్చు”

అలా సమాధానం చెప్పేడే తప్ప దాని గురించంతా అతను అంత వరకు ఆలొచించ లేదు. ఆలొచించటానికి టైము లేదు.

“ఇది కూడా బాగానే ఉంది. రేపే నీకూ, గౌరికి పెళ్ళి జరిగిన తరువాత మీకు పూర్తి ఇల్లు కావలసిందే కదా. అప్పుడు ఇల్లు వెతుక్కునే అవసరం ఉండదు” అని చెప్పాడు అనిల్ తండ్రి.

అది విని అనిల్ ను చూసి కన్ను గీటాడు వరున్. ఒక చిన్న నవ్వుతో ఆ మాటలకు ఒక పులుస్టాప్ పెట్టాడు అనిల్.

అనిల్ తల్లి-తండ్రులు కూడా వాళ్లతో ఉన్నందువలన మరుసటి రోజు ప్రొద్దున్నే కొత్త ఇంట్లో పాలు కాచి అక్కడికి మారటానికి నిర్ణయించుకున్నారు. దానికి కావలసిన వస్తువులు కొన్నాడు అనిల్. వస్తువులన్నిటినీ మూటలుగా కట్టారు. అందులో చాలా వరకు పుస్తకాలే!   

తెల్లవారు జామునే లేవాలి కాబట్టి, మూడో రాత్రి కూడా వాళ్ళకు నిద్రలేని రాత్రిగా అయిపోయింది. వేకువ జామున మూడు గంటల కల్లా లేచిన వాళ్ళు, అనిల్ యొక్క వస్తువులతో హైటెక్ సిటీ దగ్గరున్న అపార్ట్మెంట్ ఇంటికి వెళ్ళి చేరారు.   

తల్లి పాలు కాచగా, అందరి మొహాల్లోనూ సంతోష్ రేఖలు మెరిసినై. కానీ, సౌందర్య మాత్రం...తాను ఏ సమయంలోనైనా ఈ ఇల్లు వదిలి బయటకు వెళ్లాల్సినదానినే అనేది తెలుసు కాబట్టి, ఎందులోనూ కలిపించుకోకుండా ఉండిపోయింది.

అనిల్ తల్లి అన్ని పనులు ఆమే చేయటంతో, సౌందర్య పూర్తిగా దూరంగానే ఉన్నది.

వరుసగా సెలవులు తీసుకోలేరు కాబట్టి ఆ రోజు అనిల్, వరున్ ఉద్యోగాలకు వెళ్ళాలని  నిర్ణయించుకున్నారు. కొడుకు ఉద్యోగానికి వెల్తాడు కాబట్టి తల్లి-తండ్రులు గ్రామానికి  వెనుతిరిగారు.

సౌందర్య తప్ప మిగిలిన నలుగురూ ఇంటి  బయటకు వచ్చారు.  

అప్పుడు అనిల్ తండ్రి ఖచ్చితంగా చెప్పాడు...”ఇంతవరకు ఆ అమ్మాయికి మీరు సహాయం చేసినదంతా కరెక్టే. కానీ, ఆమెను త్వరగా ఇంటి నుండి పంపించేయాలి. ఆ అమ్మాయి ఎక్కువ రోజులు మీతో ఉండిపోకూడదు" 

***********************************************PART-11******************************************

సాయంత్రం ఆఫీసు నుండి అనిల్ ఇంటికి వచ్చినప్పుడు...వస్తువులన్నీ అందంగా సర్దేసి ఉన్నాయి.

“మీకెందుకండి ఈ అనవసరమైన శ్రమ?”--అని సౌందర్య దగ్గర అడిగాడు.

“ఇందులో నాకేమిటి శ్రమ? ఇంట్లో ఖాలీగానే కదా ఉన్నాను? నాకోసం మీరు ఎంత శ్రమ పడుతున్నారు? మీ కొసం నేను ఇది కూడా చెయ్యకూడదా?” అన్నది.

ఆమె ఎలా ఉండాలనుకుంటే అలా ఉండనీ అని అనిల్ వదిలేశాడు.

అప్పుడు వరున్ కూడా తన గదిని ఖాలీ చేసి వస్తువులతో వచ్చాడు. కాళ్ళూ, చేతులూ, మొహం కడుక్కుని వచ్చినప్పుడు సౌందర్య అతని వస్తువులను కూడా సర్దటం మొదలు పెట్టింది. అతను కూడా ఆమెతో పాటూ ఆ  పనిలో కలిశాడు.

అనిల్ దూరంగా ఉన్నప్పుడు సౌందర్య మెల్లగా వరున్ తో “అన్నయ్యా, మీ దగ్గర ఒక విషయం మాట్లాడాలి” అన్నది.

“చెప్పు సౌందర్య”

“మీరెందుకు కవిత ను కలిసి - జరిగిందంతా చెప్పి ఆమెను సమాధాన పరచకూడదు?”

“నేనూ అదేనమ్మా ఆలొచిస్తున్నాను. వచ్చే ఆదివారం నాకు సెలవు. కవిత కూడా హాస్టల్లోనే ఉంటుంది. వెళ్ళి చూసి మాట్లాడాలనే అనుకుంటున్నాను”

సౌందర్య కి అప్పుడు కొంచం రిలాక్స్ నెస్ వచ్చింది. తనకు ఇంత మంచి చేసే అనిల్ కు, కవిత కూ మధ్య ఏర్పడిన బేధాభిప్రాయాలు త్వరగా ముగింపుకు రావాలి అని మనసారా కోరుకుంది. 

రాత్రి డిన్నర్ తరువాత ముగ్గురూ కూర్చుని మాట్లాడారు.

“సౌందర్యా, మీరు మీ తల్లి-తండ్రుల దగ్గరకు వెళ్ళటమే మంచిదని అనుకుంటున్నాను” అన్నాడు అనిల్.

“మీరేం చెప్పిన చేయటం నా బాధ్యత. కానీ, కన్నవారి దగ్గరకు మాత్రం వెళ్ళమని చెప్పకండి. దానికంటే బిడ్డతో సహా ట్యాంక్ బండ్ లోకి దూకి చచ్చిపోతాను” అన్నది ఖచ్చితంగా.

“మీ ఇంటికి వెళ్ళటానికి మీకెందుకు అంత సంకోచం?”---కన్ ఫ్యూజ్డ్ గా అడిగాడు వరున్.

“సంకోచం ఏమీ లేదు. ఇది వాళ్ళ మీద ప్రేమతో తీసుకున్న నిర్ణయం”

“ప్రేమతోనా? అర్ధం కాలేదే!”

“మా నాన్న పంచాయతీ ప్రెశిడెంటు. ఊర్లో ఉన్నవాళ్ళందరి సమస్యలకు తీర్పు చెబుతారు.  ఆయన మాటలకు ఎవరూ ఎదురు చెప్పరు. వాళ్లను నిర్లక్ష్య పరిచి, అవమాన పరిచి...ఊర్లో తలవంచుకునేలా చేశాను. నా తండ్రీ-తల్లీ ఇప్పుడు ఎలా ఉన్నారో కూడా తెలియదు. ఈ రెండు సంవత్సరాలలో కొంచం నన్ను మర్చిపోయి ఉండవచ్చు. నేను తిరిగి వెళ్ళి వాళ్ళ బాధను మళ్ళీ ఓపెన్ చెయ్యటానికి నాకు ఇష్టం లేదు.

నాకు జరిగిన అన్యాయం నాన్నకు తెలిస్తే, మా ఊర్లో జాతి గొడవలు మొదలవుతుంది. అనవసరంగా ప్రాణ నష్టం, ఆస్తి నష్టం జరుగుతుంది. ఊరే ప్రశాంతత కోల్పోతుంది. అలాంటి ఒక పరిస్థితి నా వల్ల నా గ్రామంలో తలెత్త కూడదు” -- కళ్ల నీళ్ళు పొంగుతూ చెప్పింది.

‘ఇలాంటి ఒక మంచి అమ్మాయికా ఈ పరిస్థితి?’ అని బాధపడ్డారు ఇద్దరు స్నేహితులూ.

తరువాత వరున్ చెప్పాడు, “మీ బాధ మాకు అర్ధమవుతోంది. ఇక మీదట మిమ్మల్ని మీ కన్నవారి దగ్గరకు వెళ్ళమని బలవంతం చెయ్యం. అందువల్ల తొందరపడి, మూసీ  నదికో, ట్యాంక్ బండ్ కో లేక రైల్వే స్టేషన్ కో వెళ్ళిపోకండి” అని చెప్పి నవ్వాడు వరున్.

అనిల్ అతనితో కలిసి నవ్వాడు. ఇన్ని రోజులు ఆ ఇంట్లో వదిలిపెట్ట బడ్డ నవ్వులు ఈ రోజు వాళ్ళను మళ్ళీ పులకింపచేసింది.

అప్పుడు అనిల్ తండ్రి ఫోన్ చేసాడు. జాగ్రత్తగా ఇళ్ళు చేరుకున్నట్టు చెప్పాడు.  అంతకంటే ముఖ్యంగా అనిల్ కు, గౌరికి ఎప్పుడు పెళ్ళి పెట్టుకుందామని అడిగాడు.

“నాన్నా, కంపెనీలో నన్ను అమెరికా వెళ్ళమంటున్నారు. దానికి నేను ఓ.కే. చెప్పాను. అక్కడ పది నెలలు ఉంటాను. వీసాకు ధరాఖాస్తు చేశారు. రెండు నెలలో బయలుదేరాలి...అందువల్ల నా పెళ్ళి ఇంకో సంవత్సరం తరువాతే జరుగుతుంది” -- ఖచ్చితంగా చెప్పాడు.

కొడుకు విదేశాలకు వెళ్తున్నాడనే సంతోషం, వాడి పెళ్ళి వాయిదా పడిందే నన్న బాధ ఒకటిగా అనుభవించి మాటలు ముగించాడు అనిల్ తండ్రి. వాళ్ళ మాటలను మౌనంగా వింటున్న వరున్, సౌందర్య అతనికి కంగ్రాట్స్ చెప్పారు.

“నువ్వు ఆఫీసు నుండి వచ్చి నాలుగు గంటలయ్యింది. ఇప్పటివరకు నీ అమెరికా విషయం మాతో చెప్పనేలేదు?” అన్నాడు వరున్.

“లేదురా, ఆఫీసు నుండి వచ్చిన వెంటనే చెబుదామనుకున్నా. సౌందర్య మాత్రమే  ఉంది. సరే నువ్వు వచ్చిన తరువాత ఇద్దరికీ చెప్పొచ్చు అనుకున్నా. ఇద్దరూ పనులలూ ఉండిపోయారు. డిన్నర్ ముగించుకున్న తరువాత చెబుదామనుకున్నా, ఇంకేవో విషయాలు మాట్లాడాము. ఈ లోపు నాన్న ఫోను. నా పెళ్ళి విషయం ఎత్తారు కాబట్టి అప్పుడు బయటపెట్టాను” అన్నాడు అనిల్.

“అది సరే పదినెలలు ఉండాలనేది కూడా నిశ్చయం చేశారా?”

“అవునురా...తిరిగి రావటానికి కూడా రిటర్న్ టికెట్టు కొంటున్నారు”  

పది నెలలు అనిల్ ను విడిచి ఉండాలే నన్న బాధ వరున్ కు ఏర్పడింది. సౌందర్య కి కూడా అలాంటి భావన ఏర్పడింది. కానీ దాన్నివాళ్ళిద్దరూ శ్రమతో కనబడకుండా దాచి పెట్టారు.

అమెరికా గురించి, అక్కడ ఎక్కడ స్టే చెయ్యబడతాడు అనేలాంటి పలు విషయాలు ముగ్గురూ కూర్చుని చాలాసేపు మాట్లాడుకున్నారు.

మధ్యలో సౌందర్య అడిగింది....“ఇంకా ఎన్ని రోజులకు మనం హోటల్ నుండి తెప్పించుకుని తింటాము? అతి ముఖ్యమైన వంట పాత్రలు, వంట సామాన్లు రాసిస్తాను, కొనుకొచ్చి ఇస్తే నేనే వంట చేస్తాను”

“ఏమిటీ...ఇక్కడే గుడారం వేసుకుందామని ఆలొచిస్తున్నావా?”--గలగలమని నవ్వుతూ అడిగాడు వరున్.

అది విని అనిల్, సౌందర్య కూడా నవ్వారు.

“నేను వెళ్ళిన తరువాత మీరే వంటచేసుకోవచ్చు. ఆ తరువాత అది కవిత కు ఉపయోగపడుతుందే!”--అంటూ అనిల్ ను చూసి చెప్పింది. దానికి అతను ఏ సమాధానమూ చెప్పలేదు.

ఆమె గబగబా ‘లిస్టు’ రాసి ఇచ్చింది. త్వరగానే కొనుకొచ్చి ఇచ్చారు స్నేహితులు.

మరుసటి రోజు వంటకు కావలసినవి ముందే ఏర్పాట్లు చెయ్యటం మొదలుపెట్టింది.

స్నేహితులిద్దరూ బెడ్ రూముకు వెళ్ళి పడుకున్నారు.

ఆ రోజు సమస్యలను కొంచంగా మర్చిపోయి అమెరికా గురించి ఆలొచించటం మొదలుపెట్టాడు అనిల్.

అతను అమెరికా వెళ్ళిన తరువాత తాను ఏం చేయాలి అని ఆలోచించాడు వరున్.

అవసరమైన పనులను ముగించుకుని, పక్క గదికి వెళ్ళి బిడ్డతో కలిసి పడుకుంది సౌందర్య. ఆమె ఆలొచన...‘ఆదివారం ఎప్పుడు వస్తుంది? కవిత, వరున్ తో మాట్లాడుతుందా? వాళ్ళ మాటల ముగింపు ఎలా ఉంటుంది’ అని పరుగులు తీసింది.

మొత్తానికి, ఆ రోజు కూడా వాళ్లకు నిద్రలేని రాత్రిగానే అమరింది. 

***********************************************PART-12******************************************

ఆదివారం వచ్చింది. ప్రొద్దున్నే టిఫిన్ తిన్న తరువాత సౌందర్య మెల్లగా వరున్ దగ్గరకు వచ్చి, “అన్నయ్యా...ఈ రోజు” అంటూ సాగదీసింది.

“నేను మర్చిపోలేదు సౌందర్యా. ఇదిగో బయలుదేరుతున్నా” అన్నాడు.

అనుకోకుండా అక్కడకు వచ్చిన అనిల్ అడిగాడు...“నన్ను వదిలేసి ఎక్కడికిరా నువ్వు ఒక్కడివే బయలుదేరుతున్నావు?”

వరున్ వలన అంతకు మించి విషయాన్ని దాచలేకపోయాడు.

“వద్దు వరున్. కవిత తో ఎంతగానో మాట్లాడి చూశాను. ఏమీ ప్రయోజనమే లేదు. ఇప్పుడంతా నా పేరు కనబడిన వెంటనే సెల్ ఫోన్ కట్ చేస్తోంది. అనవసరంగా నువ్వు వెళ్ళి అవమానపడి రాబోతావు”

“పరవాలేదు. ఫోనులో మాట్లాడటం కంటే...నేరుగా బోలేడు విషయాలను మాట్లాడి సమాధాన పరచవచ్చు. నా ప్రయత్నంలో నేను గెలుస్తాననే నమ్మకం నాకుంది”-- అనిల్ ను సమాధానపరచి బయలుదేరి వెళ్ళాడు వరున్.

‘కానీ, మంచి వార్తతో తిరిగి రావాలే?’ అని సౌందర్య మనసు టపటపా కొట్టుకుంది.

మధ్యాహ్నం అతను తిరిగి వచ్చినప్పుడు హడావిడిగా స్వాగతించింది. అనిల్ ఇష్టం లేనట్టు చూశాడు. ఎందుకంటే కవిత అతన్ని అంత ఎక్కువగా గాయపరిచింది. వరున్ ను అవమానపరచి పంపుంటుందని ఎదురు చూశాడు.

వరున్ చెప్పాడు, “పరిస్థితి మన చేయి దాటిపోయింది సౌందర్యా. పెద్దలు చూసి ఉంచిన అబ్బాయిని పెళ్ళి చేసుకోవటానికి ఆమె అంగీకరించిందట. ఈ రోజు నిశ్చయ తాంబూళాలు. నిన్ననే బయలుదేరి ఊరికి వెళ్ళిపోయిందట. ఆమె రూమ్ మేట్ చెప్పింది”

‘అనిల్ మీద పగ తీర్చుకుంటున్నట్టు భావించి కవిత తప్పైన నిర్ణయం తీసుకుందే!’ అంటూ సౌందర్య నొచ్చుకుంది. తన వలన ఏర్పడుతున్న బాధింపులు చూసి దుఃఖంతో ఆమె గొంతుక అడ్డుపడింది.

కానీ, ఆ వార్త వలన అనిల్ ఏ బాధింపుకూ గురి అవలేదు. ఎందుకంటే అది అతను ఎదురు చూసిందే. ‘ఇక కవిత మనసు మార్చుకోదు’ అనేది ఎప్పుడో అర్ధం  చేసుకున్నాడు.  

సౌందర్య ని ఆ వార్త చాలా బాధ పెట్టింది. ‘తనని తరుముతున్న విధి, తనకు సహాయం చేసే వాళ్ళానూ వదలకుండా బధపెడుతోందే’ నని నొచ్చుకుంది.

“బాధ పడకు అనిల్. మంచి కాలం... కవిత యొక్క పట్టుదల గుణం, అర్ధం చేసుకోకూడదు అనుకునే గుణం గురించి మనకి ఇప్పుడు తెలిసింది. ఇది తెలియకుండా ఆమెను నువ్వు పెళ్ళి చేసుకోనుంటే నువ్వూ, నీ తల్లి-తండ్రులు ఖచ్చితంగా కష్టాలు పడేవారు. ఇది కూడా మన మంచికే. నీ కొసమే కాచుకోనుంది గౌరి. అమ్మా-నాన్నా ఇష్టపడినట్లు ఆమెనే పెళ్ళి చేసుకుని కవిత ఎదురుగా హాయిగా జీవించి చూపాలి” అన్నాడు వరున్.

“కవిత ను మరిచిపోయి చాలా రోజులు అయ్యింది. మీరూ ఆమెను మరిచిపొండి.  దానికొసం వెంటనే గౌరిని పెళ్ళి చేసుకోవటం కుదరదు. కవిత ను పూర్తిగా మర్చిపోవటానికి...కొంచం సమయం కావాలి. ఈ టైములో నేను అమెరికా వెళ్లటం కూడా మంచిదే. తిరిగి వచ్చిన తరువాత పెళ్ళి గురించి ఆలొచిద్దాం” అన్నాడు.     

షాక్ తో కూర్చుండిపోయింది సౌందర్య. తన వలన అనిల్ పడుతున్న కష్టాలనూ, అవమానాలనూ చూసి మనసారా కృంగిపోయింది.

అప్పటి నుంచి కవిత గురించి మాట్లాడటం ముగ్గురూ మానేశారు. అనిల్ తన అమెరికా ప్రయాణానికి కావలసిన ఏర్పాట్లను చేస్తున్నాడు. ఇంటి మేనేజ్మెంట్ అంతా బాధ్యతగా తీసుకుంది సౌందర్య. మద్యాహ్నం తప్ప, ప్రొద్దుట టిఫిను, రాత్రిపూట డిన్నర్ ఇంట్లోనే తినాలని ఆర్డర్ వేసింది.

రాత్రి వాళ్ళిద్దరూ ఎంత ఆలశ్యంగా వచ్చినా అప్పటి వరకు కాచుకోనుండి వాళ్ళకు వడ్డన చేస్తుంది. వాళ్ళ బట్టలను ఉతికి ఆరేస్తుంది.

“మీకెందుకీ అనవసరమైన శ్రమ?” అన్నాడు అనిల్.

“ఇందులో నాకేమీ శ్రమ లేదు. మీరు నామీద చూపిస్తున్న కనికరానికి, నా వల్ల చేయగలిగిందే చేస్తున్నా. ఇంటి పనులు చేస్తూ నా టైమును గడుపుతున్నందువలన -- మనసులోని బాధలను మరిచిపోగలుగుతున్నాను. అందువలన నన్ను అడ్డుకోకండి” అన్నది.

‘ఆమె ఇష్టం వచ్చినట్టే చేయని’ అనుకుంటూ ఇద్దరూ వదిలేసారు.

వాళ్ళిద్దరూ తనకొక మంచి చోటు వెతుకుతున్నారు. అది దొరికిన రోజే ఆ ఇంట్లో ఆమెకు చివరి రోజు. ప్రతి రోజూ ఆ రోజు కోసం ఎదురు చూస్తోంది సౌందర్య. దాని గురించి ఆలొచించినప్పుడల్లా పెద్ద నిట్టూర్పు విడుస్తుంది.

వచ్చే శని, ఆదివారాలలో కంపెనీ పని మీద ముంబై వెడుతున్నట్టు చెప్పాడు వరున్. దానికొసం శుక్రవారం రాత్రి ఏడు గంటలకే బయలుదేరాడు.

అనిల్, సౌందర్య ఇంటి దగ్గర వాళ్ళ వాళ్ళ పనులలో ఉన్నారు. అప్పుడు అనిల్ అడిగాడు, “ఇంటి బయటకు మీరు వెళ్ళటం లేదే...ఎందుకని?”

“భయంగా ఉంది”

“ఎవరికి భయపడుతున్నారు...ఎందుకు భయపడుతున్నారు?”

“మోహన్ గానీ లేక అతని సహచరులో నన్ను చూసేస్తే...?”

“ఆలా చూసేస్తే వాళ్ళే మిమ్మల్ని చూసి భయపడి తప్పుకుంటారు. ఇప్పుడు మీరు మోహన్ తో లేరు. మీకు చేసిన ద్రోహం వలన...మీ నాన్న ద్వారా అతనికి ఆపద ఉందని అతను భయపడుతూ ఉంటాడు”

“అతను, నన్ను అతని భార్యగా అందరికీ చెబితే?”

“దానికి, అతని దగ్గర ఏ ఆధారమూ లేదని మీరే చెప్పారు. మీ పెళ్ళిని అతను రిజిస్టర్  చేయలేదు. అతను కట్టిన తాళిని ఏప్పుడో తెంచి పారాశారు. మీతో కలిసి ఒక్క ఫోటో కూడా తీసుకోలేదని చెప్పారు. ఇక ఏ ఆధారంతో మిమ్మల్ని తన భార్య అనగలడు? నిరూపిస్తాడు”

“స్వప్నా అతని కూతురే కదా?”

“నిజమే. కానీ దానికీ బర్త సర్టిఫికేట్ లేదే? స్వప్నాకు డి.ఏన్.ఏ టెస్ట్ చేస్తేనే, అది తన కూతురని నిరూపించగలడు”

“అలా జరిగితే..?”

“జరగనే జరగదు”

“ఎందుకు జరగదు?”

“అంత శ్రమ పడి మిమ్మల్ని తన భార్యగా నిరూపించి నందువలన అతనికి ఎటువంటి  లాభమూ లేదు. వాడికి ఒక సౌందర్య లేకపోతే ఈ పాటికి ఇంకో ఐశ్వర్య దొరికుంటుంది. అతని కోరికలూ తీరుంటాయి. శ్రమపడి మిమ్మల్ని కనిపెట్టినందు వలన అతనికి ఏ లాభమూ లేదు. ఇక అతన్ని మీరు భర్తగా మాత్రమే కాదు...ఒక మనిషిగా కూడా గౌరవించరని అతనికి బాగానే తెలుసు. ఏ కారణం చేతా మిమ్మల్ని అతను వెతికే అవకాశమే లేదు”

“అతని గురించి అన్నీ తెలుసుకున్నాను. అందువలన నన్ను వెతికి పట్టుకుని చంపేయాలని అనుకోవచ్చు కదా?”

“మోహన్ నుండి మీరు విడిపోయిన తరువాత మీరు మీ ఇంటికి వెళ్ళలేదు. అలా వెళ్ళుంటే ఖచ్చితంగా అతనికి ఆపదే. కానీ అది జరగలేదు. అందువలన అతను మీ గురించి భయపడటాన్ని ఈ పాటికి వదిలేసుంటాడు. అంతే కాదు...ఇంత పెద్ద నగరంలో ఎక్కడో ఒక మూలలో జీవిస్తున్న అబల ఆడపిల్లను వెతికి పట్టుకుని హత్య చేయటం సినిమాలలో మాత్రమే జరుగుతుంది”

“నా కథ సినిమా కథలనే మించిపోయిందే!” గబుక్కున కన్నీరు కార్చింది.

ఆమె మామూలు పరిస్థితికి వచ్చేంత వరకు మౌనంగా ఉన్నాడు అనిల్. ఆ తరువాత  చెప్పాడు “వ్యాపారవేత్త ఇంట్లో పనిమనిషిగా ఉంటున్నావనేది పోలీసుల ద్వారా మోహన్ కు తెలిసుండొచ్చు. మీరు మీ తల్లి-తండ్రుల దగ్గరకు వెళ్ళ లేదనేది అతనికి పెద్ద రిలీఫ్. అప్పుడే మనశ్శాంతిగా ఉంటాడు. అతనికి రోజు రోజుకూ వెయ్యి సమస్యలు ఉంటాయి.  అందువలన ఈ పాటికి మిమ్మల్ని పూర్తిగా మర్చిపోయుంటాడు. అందువలన మీరు ధైర్యంగా బయటకు వెళ్ళొచ్చు. కావాలంటే దుప్పటాను తల నిండా కప్పుకుని వెళ్లండి. ఎక్కువ జనం లేని చోట్లకు వెళ్ళి రండి. మనసులో ధైర్యమూ, ప్రశాంతత వస్తుంది”

“ప్రయత్నిస్తాను” అన్నది. ఎందుకంటే గుడికి వెళ్ళటం, దేవుడ్ని ప్రార్ధించటం ఆమె ఆపి చాలా రోజులయ్యింది.

“నేనూ చూస్తున్నాను. ఈ అపార్ట్మెంట్ లో నివసిస్తున్న వాళ్లను చూసి భయపడి తప్పుకుంటున్నారు. ఏ తప్పూ చేయని మీరు ఎందుకు దాక్కోవాలి? మీరుగా వెళ్ళి మాట్లాడకపోయినా పరవాలేదు....మీ దగ్గరకు వచ్చి మాట్లాడే వాళ్లతో మాట్లాడండి. లేకపోతే వాళ్ళు మనల్ని అనుమానిస్తారు”

“సరే” అంటూ తల ఊపింది సౌందర్య.

‘తనకు ఒక చోటు వెతకటం ఇద్దరూ మర్చిపోయారా లేక చోటు ఇంకా దొరకలేదా’ అని అనుమానం ఆమెలో తలెత్తింది. ఎందుకంటే ఇక్కడి జీవితం కొంచం కొంచం ఆమెకు నచ్చటం మొదలు పెట్టింది.

ఇలాగే జీవితమంతా వీళ్ళకు పనిమనిషిగా ఉండిపోవాలని మనసు ఇష్టపడుతోంది. స్వప్నా పైన ఇద్దరూ చూపిస్తున్న ప్రేమ ఆమెను కట్టిపడేస్తోంది. దానికంటే ఇక్కడి కంటే ఇంకెక్కడా తనకు మంచి బద్రత దొరకదనే ఆలొచన కూడా ఆమె మదిలో బలంగా ఏర్పడింది.

కానీ వెంటనే ఆమె మనశ్శాక్షి మేలుకుంది. తాను రోజుల తరబడి ఇక్కడే ఉంటే అనిల్ కు, అతని కుటుంబానికీ అనవసరమైన సమస్యలు వస్తాయి. కాబట్టి త్వరగా ఈ ఇల్లు వదిలి బయటకు వెళ్ళిపోవాలని నిర్ణయం తీసుకుంది.

ఆ రోజు - ఆ ఇంటి తలుపుదాకా తానొచ్చింది ఆమె తెలుసుకోలేదు.

కాలింగ్ బెల్ మోగింది. వరున్ వచ్చుంటాడని అనుకుని గబగబ తలుపులు తీసింది.

వరున్ నిలబడున్నాడు.

కానీ అతని వెనుక నిలబడ్డవారు?......‘సాక్షాత్’ ఆమె తల్లి-తండ్రులు.

షాక్ తో అలాగే నిలబడిపోయింది సౌందర్య. 

***********************************************PART-13******************************************

తల్లి-తండ్రులను చూసిన షాక్ నుండి సౌందర్య తేరుకుని, బయటపడేలోపు వాళ్ళను ఇంట్లోకి పిలుచుకు వచ్చి కూర్చోబెట్టాడు వరున్.

ఆమె పరిగెత్తుకు వచ్చి తండ్రి కాళ్ళ మీద పడి ఏడ్చింది.

ఆయన అభిమానంతో ఆమె తల నిమిరాడు.

“ఏడవకమ్మా...ఏడవటం ఆపు” అని సమాధానపరిచారు.

“నేను మిమ్మల్ని ఎంతో అవమాన పరిచానే? ఊర్లో ఎంతో పెద్ద తలవంపు ఏర్పరిచానే? అలాంటి నన్ను చూడటానికి మీకెలా మనసొచ్చింది?” ఏడుస్తూ అడిగింది.

“ఏం తప్పు చేసున్నా నువ్వు మా కూతురువమ్మా. నువ్వు పడ్డ కష్టాలు తమ్ముడు వరున్ పూర్తిగా వివరించాడు. రైలు కింద పడి చనిపోవాలనుకునే వరకు నిన్ను కష్టపెట్టారే. దాన్ని తలచుకుంటేనే మా మనసు గిలగిలా కొట్టుకుంటోంది. చేసిన తప్పుల కంటే ఎక్కువే శిక్ష అనుభవించావు. ఇక మీదట నీకు మేము తోడుగా ఉంటాము. నువ్వు ఏడవకూడదు” అన్నారు.

ఆమె మౌనంగా ఉన్నది.

“దీనికంతా కారణమైన వాడికి సరైన గుణపాఠం నేర్పబోతాను చూడు”

“అదంతా వద్దు నాన్నా. అతని గురించి పూర్తిగా తెలుసుకోకుండా అవసరపడింది నేనే. అతన్ని పూర్తిగా మరిచిపోయి...ఇక మీదట మీ కూతురుగానే ఉండిపోతాను నాన్నా” -- బ్రతిమిలాడింది.

“ఇంటి పనిమనిషిగానూ...లేక ఆశ్రమానికో వెళ్దామనుకున్న నీకు -- మేము గుర్తుకు రాలేదా” సనిగింది తల్లి.

సౌందర్య భారాన్నంతా దింపేసిన దానిలాగా కనబడింది. ఆమె మొహంలో కొత్తగా ఒక తేజస్సు.

స్వప్నాను  తీసుకోచ్చి తండ్రి దగ్గర ఇచ్చింది.

“యువరాణిలాగా పుట్టాల్సిన దానివి. ఇంత లేత వయసులోనే ఇంత కష్టపడ్డావేమ్మా” గొణుక్కుంటూ  ముద్దుల వర్షం కురిపించాడు.

ఏమీ తెలియని స్వప్నా బిక్క మొహం పెట్టింది.

“నేను నీ తాతను రా...నేను నీ తాతను రా” అని లాలిస్తూ కూర్చున్నారు.

“మా అమ్మాయి ప్రాణాలు వదాలాలనే సమయంలో దేవుడే మిమ్మల్ని అక్కడికి పంపించాడు. మీరు చల్లగా ఉంటారు తమ్ముడూ”—ఆవేశపడ్డారు.

“నేనేమీ పెద్దగా చెయ్యలేదు సార్. ఆపదలొ ఉన్నవారిని కాపాడవలసింది ప్రతి మనిషి యొక్క బాధ్యత కదా”  అన్నాడు అనిల్.

తరువాత వరున్ ను చూసి చెప్పారు. “మీకు కూడా చాలా థ్యాంక్స్ తమ్ముడూ. కాపాడిన తరువాత వదిలేసి వెళ్ళకుండా...ఇన్ని రోజులు బాధ్యతగా, గౌరవంగా ఉంచి  చూసుకోవటానికి ఎంతో గొప్ప మనస్సు కావాలి”

“మాకు థ్యాంక్స్ చెప్పేదంతా చాలు. తరువాత ఏం చేయాలనే దాని గురించి ఆలొచిద్దాం” అన్నాడు వరున్.

“అది సరేరా...ఎలా సౌందర్య వాళ్ళ ఊరిని, ఆమె తల్లి-తండ్రులను కనుక్కున్నావు?” -- ఆశ్చర్యంగా అడిగాడు స్నేహితుడు.

“ఒకరోజు మనం మాట్లాడుకుంటున్నప్పుడు, సౌందర్య తన ఊరి పేరు చెప్పి...అక్కడ కలహాలు రాకూడదని చెప్పింది. అది నాకు సరిపోయింది” 

సౌందర్య గబుక్కున తన తల ఎత్తి, ఆశ్చర్యంతోనూ, కృతజ్ఞతతోనూ అతన్ని చూసింది. ఆమెపై అతను ఉంచిన అభిమానం, అతని పదునైన తెలివితేటలను చూసి ఆశ్చర్యపడింది.

సౌందర్య యొక్క తండ్రి కంటిన్యూ చేశాడు. “ఈ తమ్ముడు వచ్చి...నీ గురించి చెప్పిన విషయాలు మా కోపాన్నీ, బాధనీ పోగొట్టింది. వెంటనే నిన్ను చూడటానికి తమ్ముడితో బయలుదేరి వచ్చాము”

“నాతో ముందుగానే ఎందుకు చెప్పలేదు అన్నయ్యా?”--చిన్నగా కోపగించుకుంది సౌందర్య.

“నీతో--చెప్పుంటే...నన్ను వెళ్లనిచ్చేదానివి కావు” అని చెప్పి నవ్వాడు వరున్.

“నా దగ్గరైనా చెప్పుండచ్చు కదా?” అన్నాడు అనిల్.

“సౌందర్య యొక్క నాన్నా-అమ్మా ఎలా ఉన్నారో మనకు తెలియదు. అందువలన ఒంటరిగా వెళ్ళి వాళ్ళను కలిసి మాట్లాడటమే మంచిది. అంతా ఒక ‘సస్పెన్స్’ గా ఉండనీ అని అనుకునే చెప్పకుండా వెళ్ళాను. అందువలనే రెండు మూడు రోజులు ఫోనే చేయలేదు. కన్న వాళ్లని హఠాత్తుగా చూసేటప్పటికి... సౌందర్య మొహంలో సంతోషాన్ని చూశావా” అన్నాడు వరున్. 

“నీకెలా థ్యాంక్స్ చెప్పాలో తెలియటం లేదురా”

“ప్రశంశలంతా ఉండనీ. సౌందర్య యొక్క అన్ని సమస్యలకూ ఒక పరిష్కారం దొరికింది. అదే నాకు చాలా ప్రశాంతత నిచ్చింది” -- వరున్ చెప్పగా…

ఆమె పొంగిపోగా...

ఆమె సంతోషాన్నీ, ఉత్సాహాన్నీ చూసిన స్నేహితులు ‘ఇది సౌందర్య నేనా?’ అని ఆశ్చర్యపడ్డారు.

ఆ ఉత్సాహం తగ్గకుండా రాత్రి వంటకు వంటగదికి వెళ్ళింది. తల్లి కూడా వెనుకే వచ్చింది.

సౌందర్య తండ్రిని చూసి అనిల్, “సౌందర్య కష్టాలన్నిటికీ మంచి ముగింపు వచ్చింది అని అనుకుంటున్నాను. ఇక ఆమె మీ బద్రతలో ఉంటుంది” అన్నాడు.

“అవును తమ్ముడూ... సౌందర్య ను మా గ్రామానికి తీసుకు వెళ్ళి మాతో పాటూ ఉంచుకుంటాం. స్వప్నా మా ఒంటరి తనాన్ని పోగొడుతుంది” అన్నాడు సౌందర్య తండ్రి.

వంటింట్లో నుండి వేగంగా వచ్చిన సౌందర్య “నాన్నా, దయచేసి వద్దు. నా వల్ల ఇక మన గ్రామానికి రావటం కుదరదు” అన్నది దృఢంగా.

“ఏమ్మా...అక్కడ నీకేమ్మా కష్టం?”

“అక్కడకొస్తే ఊర్లో ఎవరి మొహాన్ని చూడలేను. ఇంట్లోనే ముడుచుకు కూర్చోవాలి. గ్రామంలో ఉన్న వాళ్ళు అడిగే ప్రశ్నలకంతా మనం సమాధానం చెప్పాలి. ఇందులో చాలా కష్టాలు ఉన్నాయని మీకు తెలుసు. ఊర్లో పగను పెంచద్దు. అందువలన నేను గ్రామానికి రాను” అన్నది.

సౌందర్య తల్లి దాన్ని ఆమోదించింది.

తండ్రి అయోమయంలో పడ్డాడు. “అలాగైతే మనం ఏం చేయాలి? ఇంకా ఎన్ని రోజులు వీళ్ళకు భారంగా ఉండబోతావు?”

“నాన్నా, మన గ్రామానికి రానని మాత్రమే చెప్పాను. ఈ ఇంట్లోనే ఉంటానని చెప్పలేదే!” అన్నది.

ఆమె అక్కడ ఉండటం అనిల్ కన్నవాళ్లకు ఇష్టం లేదని, తనవలన అనిల్ -- గౌరి వివాహానికి ఎటువంటి ఆటంకమూ రాకూడదనే విషయంలోనూ సౌందర్య చాలా క్లియర్ గా ఉన్నది. ఆమె ఇంకా ఏం చెప్పబోతోందో అని అందరూ ఎదురు చూశారు.

ఆమె మాట్లాడింది. “మనం మన గ్రామం వదిలి ఇంకెక్కడైనా వెళ్ళి జీవిద్దాం. అది ఒక నగరమై ఉంటే స్వప్నా చదువుకు వసతిగా ఉంటుంది. వచ్చే సంవత్సరం దాన్ని స్కూల్లో చేర్పించాలి. హైదరాబాద్ లోనే ఇంకెక్కడైనా వేరే ఇల్లు తీసుకుని ఉందాం”

కూతురు చెప్పింది అందరికీ సరి అనిపించింది.

పలుసార్లు, పలురకాలుగా ఆలొచించి ఒక నిర్ణయానికి వచ్చారు.

సౌందర్య తల్లి-తండ్రులు వెంటనే తమ గ్రామానికి వెళ్ళి...ఇల్లు, పొలాలు  చూసుకోవటానికి సరైన మనిషిని ఏర్పాటు చేయటం. తరువాత హైదరాబాద్ తిరిగిరావటం, ఇల్లు ఒకటి అద్దెకు తీసుకుని సౌందర్య తో జీవితాన్ని గడపటం, తండ్రి అప్పుడప్పుడు గ్రామానికి వెళ్ళి ఆస్తులను సరిచూసుకుంటూ రావటం అనేది నిర్ణయించుకున్నారు.

అందరికీ ఆ నిర్ణయం తృప్తినిచ్చింది.

సౌందర్య తల్లి-తండ్రులకు మాత్రం గ్రామాన్నీ, ఆస్తులనూ, రాజ భవనం లాంటి ఇంటిని వదిలి రావటానికి కొంచం బాధగానే ఉంది. కానీ, సౌందర్య, స్వప్నల కోసం తాము జీవించాలని ఆలొచించి మనసును దృఢపరుచుకున్నారు. 

సౌందర్య భారాన్ని ఆమె తల్లి-తండ్రుల దగ్గర అప్పగించాను అని తన తల్లి-తండ్రులకు అనిల్ తెలియపరచటంతో వాళ్ళూ ప్రశాంతత చెందారు. కొడుకు అమెరికా నుండి తిరిగి వచ్చిన వెంటనే వాడికీ, గౌరికి పెళ్ళి ఎంతో గొప్పగా చేయాలనేదాని గురించి ప్లాను వేసుకోవాడం ప్రారంభించారు.

సౌందర్య రెడీ చేసిన వంటను అందరూ ఒకటిగా కూర్చుని తిన్నారు. అప్పుడు అనిల్ కు ఫోను వచ్చింది. ఆ ఫోను మాట్లాడి ముగించగానే చెప్పాడు.....

“నేను అమెరికా వెళ్ళటానికి వీసా దొరికింది. విమానం టికెట్టు వచ్చిన వెంటనే బయలుదేరాలి”

ఆ రోజు రాత్రి....అందరికీ ప్రశాంతత, ఉత్సాహాం నిండిన రాత్రిగా మారటంతో ఆ రోజు కూడా ఒక నిద్రలేని రాత్రిగానే గడిచింది.

***********************************************PART-14******************************************

రెండు వారాలలొ అనిల్, అమెరికా వెళ్ళబోతాడనే వార్త హాడావిడి ఏర్పరిచింది.

సౌందర్య తండ్రి, తమకు హైదరాబాద్ లోనే ఒక ఇల్లు చూసి పెట్టమని అనిల్, వరున్ ల దగ్గర చెబుతాడు.

కొంచంసేపు ఆలొచన తరువాత అనిల్ చెప్పాడు...“మీరు హైదరాబాద్ లోనే ఉండబోతారంటే... హడావిడిగా ఇంకో ఇల్లు ఏదీ చూడక్కర్లేదు. మీరు  ఇక్కడే ఉండచ్చు. నేను తిరిగి వచ్చిన తరువాత వేరే ఇల్లు చూసుకోవచ్చు”

అందరూ ఆ సలహాను ఒప్పుకున్నారు. వరున్ మాత్రం మౌనంగా ఉన్నాడు.

“నువ్వేమీ మాట్లాడవేరా?” వరున్ ను చూసి అనిల్ అడిగాడు.

“నేను నా పాత గదికే వెళ్ళిపోదామని అనుకుంటున్నా”

సౌందర్య అడ్డుపడింది “అన్నయ్యా, మీరు మాట్లాడేది కొంచం కూడా న్యాయంగా లేదు. నా తల్లి-తండ్రులు వచ్చేశారు కనుక నన్ను వేరు చేసేద్దామని చూస్తున్నారా? ఇక మీరు నాకు ఎప్పుడూ అన్నయ్యే. ఇంకెక్కడికీ వెళ్ళ కూడదు. మాతోనే ఉండాలి” అన్నది హక్కు, అభిమానంతో.

“లేదమ్మా...మీకెందుకు శ్రమ...?”

వరున్ ముగించేలోపు నిజమైన కోపంతో మాట్లాడింది సౌందర్య. “ఏమిటన్నయ్యా మాట్లాడుతున్నావు? ఈ రోజు వరకు మీరు నన్ను అనవసరమైన శ్రమ అనుకున్నారా?  ఇంకోసారి అలా మాట్లాడకు అన్నయ్యా”.....అది విని కొంచం మెలికలు తిరిగాడు వరున్.

అనిల్ చెప్పాడు. “నీకు ఆక్షేపణ లేకపోతే నేను తిరిగి వచ్చేంత వరకు ఇక్కడే ఉండు. మనిద్దరం ఈ ఇంట్లో లేకపోతే...ఇంటి యజమానికి మన మీద అనుమానం  వస్తుంది”

వరున్ అది అంగీకరించాడు. సౌందర్య సంతోషపడింది.

అనిల్ మళ్ళీ తన తల్లి - తండ్రులతో మాట్లాడి, తాను రెండు వారాలలో అమెరికా వెలుతున్నట్టు చెప్పాడు. వాళ్ళు కొడుకు అమెరికా వెళ్ళటాన్ని సగం మనసుతో అంగీకరించారు. కొడుకుకు పెళ్ళి వాయిదా పడుతోందే నన్న బాధ ఉన్నది.

సౌందర్య తల్లి-తండ్రులు, మరుసటి రోజు ప్రొద్దున ఉత్సాహంగా వాళ్ళ గ్రామానికి  వెళ్ళారు. అనిల్, వరున్ లు తమతమ ఆఫీసులకు బయలుదేరారు. సౌందర్య దగ్గర కనబడిన మార్పులు చూసి ఇద్దరూ ఆనందపడ్డారు. కవిత వలన ఏర్పడిన బాధింపు అనిల్ ను పూర్తిగా వదిలి వెళ్ళింది. అతని విమాన టికెట్టు వచ్చి, అతను వెళ్ళే తారీఖూ నిశ్చయమయ్యింది. దాన్ని తన ఇంటికీ, సౌందర్య వాళ్ళ ఇంటికీ తెలిపాడు.

ఆమె తల్లి-తండ్రులు గ్రామంలో చేయవలసిన ఏర్పాట్లు అన్నీ చేసి ఉంచటంతో...తమకు కావలసిన అత్యవసరమైన వస్తువులతో వెంటనే తిరిగి వచ్చారు. అనిల్ తల్లి-తండ్రులు అనిల్ బయలుదేరాల్సిన ముందు రోజు వచ్చి చేరారు.

ఒకే ఇంట్లోనే అందరూ ఉన్నందువలన, ఒకరికొకరు మాట్లాడుకుని దగ్గరయ్యారు. అనిల్ తండ్రి, సౌందర్య తండ్రి ఒక పక్కన కూర్చుని తమ గ్రామాల గురించి, రాజకీయాల గురించి కథలు మాట్లాడుకుంటున్నారు. 

“అనిల్ అమెరికా నుండి తిరిగి వచ్చిన వెంటనే వాడికీ, గౌరికి పెళ్ళి. మీరు ఖచ్చితంగా రావాలి” అన్నాడు అతని తండ్రి.

“ఖచ్చితంగా వస్తాము” అన్నారు సౌందర్య తండ్రి.

వంట చేస్తూనే ఆడవారు గలగలమని నవ్వుకుంటూ మాట్లాడుకుంటున్నారు. అనిల్ తల్లి కూడా ఇప్పుడు సౌందర్య తోనూ, ఆమె తల్లితోనూ సహజంగా ఉండగలుగుతోంది.

అనిల్, వరున్ సూటు కేస్సుల్లో వస్తువులు సర్దటంలోనూ, ప్రయాణానికి కావలసిన మిగిలిన  పనులనూ చేయటంలో జాగ్రత్తగా ఉన్నారు. సౌందర్య, వాళ్లకు   సహాయపడటంలోనూ, రాత్రి భోజనానికి వంట చేయటం లోనూ హడావిడిగా ఉంది.

మొత్తానికి ఇంట్లో అందరూ సంతోషంగానూ, ఉత్సాహంగానూ ఉన్నారు. కానీ, సౌందర్య మాత్రం ఎందుకో అలా ఉండలేకపోతోంది. ఏదో అర్ధం కాని ఒక దుఃఖం ఆమె గొంతును అడ్డుకుంటోంది. తెలియని కలతతో తపించింది.

అందరిలాగా ఉండేందుకు ఎంత ప్రయత్నం చేసినా ఆమె వలన కుదరలేదు. ఒక యంత్రంలాగా అందరికీ రాత్రి డిన్నర్ వడ్డించింది.

డిన్నర్ తరువాత కూడా అందరూ కలిసి మాట్లాడుకుంటున్నారు. కానీ, సౌందర్య వల్ల సహజంగా నవ్వుతూ మాట్లాడటం కుదరలేదు. శోఖం వచ్చి ఆమెను అతుక్కోనుంది.

మాటలు ముగించుకుని నిద్రపోవటానికి వెళ్ళారు.

తన చుట్టూ అందరూ ప్రశాంతంగా నిద్ర పోతున్నప్పుడు, ఆమె వలన నిద్ర పోవటం కుదరలేదు. ఆ రోజు రాత్రి కూడా ఆమెకు నిద్రలేని రాత్రిగానే గడించింది. దొర్లి దొర్లి పడుకున్నా ఎలాంటి ప్రయోజనమూ లేదు. రాత్రి ముగిసేటట్టుగానూ అనిపించటం లేదు.

మరుసటి రోజు కూడా ఆమె వలన ఏ పనిలోనూ పూర్తి శ్రద్ద పెట్టలేకపోయింది. ఎవరి దగ్గరా నవ్వుతూ మాట్లాడటం కుదరలేదు.

దేన్నో పారేసుకున్న మనో భారంతో తడబడింది. శరీరమూ, మనసూ కలిసి పనిచేయటంతో అలసిపోయింది.

అందరూ విమాశ్రయం చేరుకున్నారు.

అనిల్ అందరి దగ్గరా వీడ్కోలు తీసుకున్నాడు.  తన తల్లి-తండ్రుల కాళ్ళ మీద పడి నమస్కరించుకున్నాడు. సౌందర్య తల్లి-తండ్రుల దగ్గర వీడ్కోలు చెప్పాడు. వాళ్ళు అతనికి మనసారా అభినందనలు తెలిపారు.

వరున్ ను కావలించుకుని విడిపోతున్నప్పుడు అతని కళ్ళు స్నేహితునికి ప్రత్యేక అభినందనలు తెలిపినై.

పిల్ల స్వప్నాను ముద్దు పెట్టుకుని - తరువాత సౌందర్య దగ్గరకు వచ్చి ‘వెళ్ళొస్తాను’  అన్నాడు. ఆమె వలన సమాధానం చెప్పటం కుదరలేదు. కళ్ళు చెరువైంది.  హృదయం పేలిపోతొందేమో అన్నట్టు ఉన్నది. పొంగుకు వస్తున్న కన్నీటిని శ్రమ పడి అనిచిపెట్టుకుంది.

అనిల్ లోపలకు నడిచాడు. ఒక టర్నింగులో కొద్ది క్షణాలు నిలబడి అందరికీ చై ఊపి తరువాతి క్షణం కనుమరుగయ్యాడు.

కళ్ళల్లో నుండి కనుమరుగైనా, తన మనసు నిండా అనిల్ నిండిపోయున్నాడని అప్పుడు పూర్తిగా అర్ధం చేసుకుంది సౌందర్య. అవును...ఇన్ని రోజులూ ఆమెకే తెలియకుండా అతన్ని ఇష్టపడుతున్నదని అనుకోకుండా దూరమవటం ఎత్తి చూపించింది. ఆ భావం ఆమెకు సంతోష ఆవేదనగా ఉన్నది.

ఎప్పుడు, ఎలా తన మనసు లోపలకు అతను వచ్చేడనేది ఖచ్చితంగా నిర్ణయించుకోలేకపోయింది.

అనిల్ మీద తనకున్నది మర్యాద మాత్రమే కాదు. దానికీ పైన లోతైన ప్రేమ అనేది అనుకున్నప్పుడు అర్ధం కాని తియ్యటి భావం పొంగుకు వచ్చింది. కానీ, అతన్ని ఇంకో పది నెలలు చూడలేము అనేది గ్రహించినప్పుడు తిరిగి  దుఃఖం ఆమెను చుట్టుముట్టింది.

రాముడిని చూడలేక లంకలో సీత అనుభవించిన కష్టాలు అనుభవ పూర్వంగా గ్రహించింది.

పాపం ఆమె...ఒక అవస్త నుండి ఈ మధ్యే బయటకు వచ్చింది. ఈ రోజు కొత్త కష్టాలు తలెత్తినై. నిరంతరం అవస్త పడటం ఆమె విధా?

అలాగైతే అతను తిరిగి వచ్చేంతవరకు అన్ని రాత్రులూ ఆమెకు నిద్రలేని రాత్రులేగా?

***********************************************PART-15*****************************************

‘అనిల్ ను ఎక్కించుకుని వెడుతున్న విమానం, అతన్ని ఎప్పుడు తీసుకు వచ్చి దిగుతుంది?’ అని అప్పుడే ఎదురు చూడటం మొదలు పెట్టింది.

ఇంటికి వచ్చినప్పుడు అందరి దగ్గరా హడావిడి అంటుకుంది. సౌందర్య మనసులో నిరంతరంగా తుఫాన వీస్తోంది.

‘తన ఆశ న్యాయమైనదా?’ అని ఆలొచించింది.

ఆమె మనశ్శాక్షి ‘అది తప్పు’ అని నిరంతరం చెబుతూనే ఉంది.

‘మోహన్ ను ప్రేమించావు. ఇప్పుడు అనిల్ ను ప్రేమిస్తున్నావు ‘నీ ప్రేమ’ అనుకున్న వెంటనే మనిషిని మార్చుకో గలిగినదా?’ అని ఎగతాలి చేసింది ఆమె తెలివి.

‘అది తెలియని వయసులో, అర్ధం కాని పరిస్థితుల్లో వ్యామోహానికి లొంగిపోయి తీసుకున్న నిర్ణయం. కానీ, అనిల్ ను ప్రేమించే పక్వం తనకు తెలియకనే ఏర్పడున్నది. అతను నా మనసంతా నిండిపోయున్నాడు. ఇది వ్యామోహంతో వచ్చింది కాదు, ఇదే నిజమైన ప్రేమ’ అన్నది మనసు.’

‘మీ ఇద్దరి కుటుంబాలూ ఇప్పుడే దగ్గరయ్యాయి. అనిల్ తల్లి-తండ్రులు నీతో సహజంగా మాట్లాడుతున్నారు. ఈ పరిస్థితుల్లో నీ ఇష్టాన్ని చెబితే ఇద్దరి కుటుంబాలకు మధ్య పగ ఏర్పడదా?’ తెలివి అడిగింది.

‘నా ఇష్టాన్ని మొదట ఆయన దగ్గరే చెబుతాను. ఆయన ఒప్పుకునే పక్షంలో నా తల్లి-తండ్రులు కూడా ఒప్పుకుంటారు. ఆ తరువాత అతని తల్లి-తండ్రుల ఒప్పుదల కూడా  బ్రతిమిలాడి పొందొచ్చు’......అనే ఆలొచనను తెలిపింది మనసు.

తెలివి, మనసు పెద్ద పోరాటమే చేసినై.

‘అనిల్ పెద్ద చదువు చదువుకున్నాడు. చేతి నిండా సంపాదన. అతనికీ, ఇంటర్ ముగించిన నీకూ ఎలా కలుస్తుంది?’

‘గౌరి కూడ ఇంటరే కదా చదువుకుంది? నా తండ్రి ఆస్తంతా నాకే కదా? ఆయనకు గౌరి కంటే నేనే కదా సరైన జత’

‘గౌరి తో అనిల్ పెళ్ళి ఏర్పాట్లు చేస్తున్నారు అతని తల్లి-తండ్రులు. వాళ్ళు ఎలా నీ ప్రేమను అంగీకరిస్తారు?’

‘కష్టమే! కానీ, కొడుకు అడుగుతున్నప్పుడు కన్నవాళ్ళు కుదరదని చెప్పరనే నమ్మకం ఉంది. అదే సమయం గౌరి, ఆయన ప్రేమించే అమ్మాయి కాదు. కన్నవాళ్ళు తమ కొడుకు కోసం సెలెక్ట్ చేసిన అమ్మాయి. అతని మేనమామ కూతురు. ఆయన కూడా ఆమెనే పెళ్ళి చేసుకోవాలనే నిర్ణయం తీసుకుంటే నేనే ముందుండి వాళ్ల పెళ్ళి జరిపిస్తాను. ఆ తరువాత ఎవరికీ ఏ కష్టమూ ఇవ్వకుండా తప్పుకుంటాను’

‘వరున్, అనిల్ యొక్క ప్రాణ స్నేహితుడు. అతను నీ ఆశకు అడ్డు వస్తే?’

‘ఆయనకు వరున్ ప్రాణమే. కానీ, నాకు తోడబుట్టని సహోదరుడు. మా పెళ్ళి అతనికి రెండింతల సంతోషం ఏర్పరుస్తుంది. ఎటువంటి ఆటంకమూ కలిగించడు’

‘నీ ప్రేమను అనిల్ అంగీకరించకపోతే?’ 

‘నాకూ ఆ భయం ఎక్కువగానే ఉన్నది. నా ప్రేమను అంగీకరించటానికో, నిరాకరించటానికో అతనికి పూర్తి హక్కు ఉంది. అతను ఏ నిర్ణయం తీసుకున్న నేను మనస్ఫూర్తిగా ఒప్పుకుంటాను’

‘నీకు సహాయ పడటంలో అనిల్ చాలా కష్టాలు ఎదుర్కొని, ఇప్పుడే కొంత ప్రశాంతత పొందుతున్నాడు. అతనికి తిరిగి మనో కష్టం ఇవ్వబోతావా?’

‘లేనే లేదు. ఇందులో అతనికి ఇష్టం లేకపోతే...అది నన్నో, లేక మిగిలిన వారినో ఏ విధంగానూ కష్టపెట్ట నివ్వకుండా జాగ్రత్తగా నడుచు కుంటాను’

‘అనిల్ నిన్ను అంగీకరించకపోతే, ఆ తరువాత నీ పరిస్థితి ఏమిటనేది ఆలొచించి చూశావా?’

‘అలాంటి పరిస్థితి ఒకటొస్తే...జీవితాంతం ఇలగే ఉండిపోతా. కన్న వారు, స్వప్నా - వీళ్ళే నాలోకం అని జీవిస్తాను’

ఈ పోరాటం చివరలో తెలివిని పక్కకు నెట్టింది మనసు.

అనిల్ పైన ఏర్పడ్డ ప్రేమ వలన, అతని తల్లి-తండ్రుల పైన ఎక్కువ శ్రద్ద, మమకారము చూపించటం మొదలుపెట్టింది సౌందర్య. మాటల మధ్యలో ఒకసారి అతని తండ్రిని ‘మామయ్యా’ అని పిలిచి చూసింది.

ఆయన దాన్ని తప్పుగా తీసుకోకపోవటంతో, అప్పట్నుంచి వాళ్లను ‘మామయ్యా’ –‘అత్తయ్యా’ అనే పిలవటం మొదలుపెట్టింది. వాళ్ళకు కావలసినవి చూసి చూసి చేసింది.

గత రెండు రోజులుగా ఆమెలో ఏర్పడిన మార్పులను కూడా ఎవరూ అర్ధం చేసుకోలేదు. అనుమానించనూ లేదు. ఆమె చేసేవన్నీ అనిల్ పై ఉన్న మర్యాదతోనే చేస్తోందని అనుకున్నారు.

నిజానికి ఆమె కూడా నిన్నటి వరకు అలాగే అనుకునేది. కానీ, అనుకోకుండా ఏర్పడిన ఎడబాటు, అతని మీద తనకున్నది మర్యాద కాదు...అపరిమితమైన ప్రేమ అని గ్రహించింది.

అప్పట్నుంచి అనిల్ ను తన భర్తగా అనుకునే ప్రవర్తించటం మొదలుపెట్టింది.

‘నువ్వు చేసేది తప్పు’ అని అప్పుడప్పుడు మనస్సాక్షి ఎత్తి చూపుతున్నా దాన్ని అణిచివేసింది.

ఇంతవరకు విధిని నమ్మిన ఆమె, ఇప్పుడు దేవుడ్ని మళ్ళీ మనసు కరిగేలాగా ప్రార్ధించడం మొదలుపెట్టింది. అనిల్ దన్నం పెట్టుకునే దేవుళ్లందరినీ తనకు కూడా ఇష్ట దేవతలుగా చేసుకుంది.

మరుసటి రోజు అనిల్ కాలిఫోర్నియా వెళ్ళి చేరిపోయాడని వరున్ చెప్పి నప్పుడు ఆమె ఎక్కువ ప్రశాంతత చెందింది.

ఆ తరువాత అనిల్ తల్లి-తండ్రులు తమ ఊరికి తిరిగి వెళ్ళారు. వాళ్ళను అత్యంత మర్యాదతో సాగనంపింది. వాళ్ళు తనని వాళ్ళ కోడలుగా ఒప్పుకోవాలే అనే తపన ఆమె దగ్గర కనబడింది.

రాత్రి-పగలు ఆమెకు అనిల్ గురించిన ఆలొచనలే మెదులుతున్నాయి.

రెస్టు దొరికినప్పుడల్లా ఒంటరిగా కూర్చుని మౌలాలి రైలు స్టేషన్ లో జరిగిన సంఘటన మొదలు, అతను విమానం ఎక్కి వెళ్ళేంతవరకు జరిగిన ఆనంద సంఘటనలను గుర్తుకు తెచ్చుకోవాలని ఆశపడింది.

సౌందర్య తల్లి ఇది గమనించింది. కానీ, తన ఒంటరి తనాన్ని తలచుకునే అలా ఉన్నదేమో నన్న తప్పు లెక్క వేసింది.

సౌందర్య యొక్క ఆలొచనలలో అనిల్ ఉండటాన్ని ఎవరూ అర్ధం చేసుకోలేదు. సౌందర్య కు మరో పెళ్ళి చేయటానికి వరుడ్ని చూడమని సౌందర్య తల్లి, తన భర్తను పురమాయిస్తూనే ఉన్నది. 

ఒకరోజు డిన్నర్ తరువాత అందరూ కూర్చుని మాట్లాడుకుంటున్నారు.

“ఒక మంచి వరుడ్ని చూసి నీకు పెళ్ళి చేయదలుచుకున్నాం...నువ్వేమ్మా చెబుతావు?” అడిగాడు తండ్రి.

అదిరిపడ్డది సౌందర్య.

“నాన్నా ఎందుకు హఠాత్తుగా నా పెళ్ళికి అంత అవసరం?”

కానీ, తన పెళ్ళిమాట తండ్రే ప్రారంభించారు కాబట్టి ఆమెకు ప్రశాంతత అనిపించింది. తన అంగీకారాన్ని ఎలా తెలపాలో తెలియక గింజుకుంది.

“నీకు ఇరవై ఏళ్ళే అవుతోంది. ఇంతలోనే చేతిలో ఒక బిడ్డతో ఒంటరిగా నిలబడ్డావు. నీ గురించిన బాధ మాకుండదా?” అన్నది తల్లి.

“మీ ఆదరణే నాకు చాలమ్మా”

“మా ఆదరణ నీకు ఎన్ని రోజులు ఉంటుందమ్మా? మాకూ వయసవుతోంది. మా తరువాత నీకు ఒక తోడు కావద్దా?” అన్నాడు తండ్రి.

అంతవరకు వాళ్ళ సంభాషణలో తాను తల దూర్చ కూడదనే మౌనంగా ఉన్న వరున్ “మీ పెళ్ళి గురించి మీరు ఏమనుకుంటున్నారు? అది చెప్పండి మొదట” అన్నాడు.

తనని మనసు విప్పి మాట్లాడేటట్టు చేసిన తల్లి-తండ్రులకూ, వరున్ కూ మనసులోనే కృతజ్ఞతలు తెలుపుకుంది. “ఒక సారి చేసిన తప్పుకోసం పెళ్లే వద్దని చెప్పటంలేదు. నన్ను పూర్తిగా అర్ధం చేసుకుని, ఆ తరువాత నన్ను ఏలుకునే వాడే రావాలి. ముఖ్యంగా స్వప్నను తన కూతురుగా అతను అంగీకరించాలి. అలాంటి ఒకతను దొరికితే ఖచ్చితంగా పెళ్ళి చేసుకుంటాను”

అనిల్ కు స్వప్నా పైన ప్రేమ ఎక్కువ. కాబట్టి ఇద్దర్నీ అతను ఏలుకుంటాడనే నమ్మకం ఆమెకు! కానీ, దానిని బహిరంగంగా బయటకు చెప్పలేకపోయింది.

‘ఇలా ఒకడ్ని ఎక్కడ -- ఎలా వెతికేది?’ అనే అయోమయంలో ఉండిపోయారు సౌందర్య తల్లి-తండ్రులు, వరున్.

ఆమె అనిల్ ను మనసులో ఉంచుకునే మాట్లాడుతున్నదని వాళ్ళు ఇంకా గ్రహించలేదు. 

***********************************************PART-16*****************************************

శాన్ ఫ్రాన్సిస్కో నగరంలో దిగాడు అనిల్.

హైదరాబాద్ కంటే పలురెట్లు ఎక్కువాగా ఉన్న ఆకాశహర్మ్యంలు, నిటారుగా, వెడల్పుగా, పటిష్టంగా, శుభ్రంగా ఉండే రోడ్లు. ప్రశాంతంగా, గట్టిగా మాట్లాడని ప్రజలు...హడావిడి లేని వాళ్ళ జీవితం.

ఎందులోనూ చట్టాలనూ, కట్టుబాట్లనూ అమలుపరిచే గుణం. కరెంటు కొత లేదు. ట్రాఫిక్ జాం లేదు. రైళ్ళల్లోనూ, బస్సుల్లోనూ పొంగిపొర్లే జనం లేరు.

సినిమా హీరోల పోస్టర్లు లేవు. ముఖ్యంగా నగరమంతా వాసన-దోమలను పోషించే మురికి కాలువలు లేవు.

ఇంకా ఎన్నెన్నో లేవు... లేవు.

హైదరబాద్ నగరానికి పూర్తి విరుద్దంగా ఉన్న నగరం. హైదరబాద్ కూడా ఇలా ఉంటే ఎంత బాగుంటుంది? అని కొంత విచారపడ్డాడు.

వరున్ తో మాట్లాడి తాను కులాసాగా వచ్చి చేరినట్టు అందరికీ తెలియపరిచాడు. మరుసటి రోజే పనిలో జేరి తనని పూర్తిగా అందులో అంకితం చేసుకున్నాడు. పనులను హుషారుగానూ, తొందరగానూ చేసి ముగించి పై అధికారుల మన్ననలు పొందాడు.

రోజులు వేగంగా గడిచినై. అతను అక్కడకొచ్చి నెల రోజులైయ్యింది.

ఒకరోజు అతని పై అధికారి అయిన సోఫి అనబడే సోఫియా గదికి వెళ్ళి, ఆ రోజు పనికి సంబంధించిన విషయాలు మాట్లాడుతున్నాడు. మాట్లాడి ముగించి లేచినప్పుడు అమె అడిగింది, “మిస్టర్ అనిల్ మిమ్మల్ని పర్సనల్ గా ఒకటి  అడగవచ్చా?”

“అడగండి” అని చెబుతూ మళ్ళీ కూర్చున్నాడు.

“ఇండియా నుండి వచ్చే వాళ్ళందరూ మనసు విప్పి మాట్లాడే వారుగానూ, గలగలమని కలుపుగోలుగా ఉండేవాళ్ళను చూశాను. మీరు మాత్రం అలా లేరే? పని తప్ప ఇంక దేంట్లోనూ మీరు కలవరే...ఎందుకు?”

“అదొచ్చి...”

“సారీ మీ పర్సనల్ విషయంలో నేను కలుగజేసుకుంటున్నానూ అనుకుంటే సమాధానం చెప్పక్కర్లేదు.”

“మీ ప్రశ్నలో న్యాయం ఉంది. నన్ను నేనే ఇప్పుడే తెలుసుకుంటున్నాను. మీరడిగింది నేను స్వాగతిస్తున్నాను”

అనిల్, సోఫి స్నేహం అలా మొదలయ్యింది.

అనిల్ కంటే ఆమెకు పది సంవత్సరాలు ఎక్కువ వయసు ఉంటుంది. చాలా చలాకీగా, హాస్యంగా మాట్లాడే అలవాటు గలది. అవతలి వారికి తానుగా ముందుకు వచ్చి సహాయం చేస్తుంది.

ఆ ఉత్సాహం ఆమెను తనకు తెలుసున్న వాళ్ళ దగ్గరకూ వచ్చి అతుక్కునేటట్టు చేస్తుంది. అందువలనే అనిల్ యొక్క మౌనం ఆమె అర్ధం చేసుకోలేకపోయింది.

ఆ రోజు నుండి సోఫి తో మనసు విప్పి మాట్లాడటం మొదలు పెట్టాడు అనిల్.

తన గురించి, తన జీవితాన్ని తలకిందలు చేసిన మౌలాలి రైల్వే స్టేషన్ సంఘటనను, ఆ తరువాత ఏర్పడిన  మార్పులనూ వివరించాడు.

రైలు క్రింద పడి చనిపోవాలనుకున్న అమ్మాయిని తన ప్రాణాన్ని అడ్డుపెట్టి కాపాడిన నిజమైన ‘హీరో’ ముందు కూర్చున్నాము, అనే ఆశ్చర్యంతో అతన్ని చూసింది సోఫి. మనసారా అభినందించింది. ఇంత చిన్న వయసులో ఎన్నో సాహసాలు చేసినా, చాలా సింపుల్ గా నడుచుకుంటున్నాడే  నని ఆలొచించి ఆశ్చర్యపోయింది.

సౌందర్య, స్వప్నా, కవిత, వరున్, గౌరి, తన తల్లి-తండ్రులు, సౌందర్య తల్లి-తండ్రులు అంటూ అందరి గురించి సంధర్భం దొరికినప్పుడల్లా వివరాలు చెప్పాడు. అప్పుడు తన మనో భారం తగ్గటం గ్రహించాడు అనిల్.

అతను విషయాలను చెప్ప చెప్ప “మిస్టర్. అనిల్, యు వార్ గ్రేట్...యు వార్ రియల్లీ గ్రేట్...ఐ అప్రిషియేట్ యు...ఐ అడ్మైర్ యు” అంటూ మనసార అభినందించేది. 

ఆ తరువాత అతన్ని చూసినప్పుడల్లా ముద్దుగా కొన్ని మాటలు మాట్లాడుతుంది. “రండి హీరో” అని అప్పుడప్పుడు హాస్యంగా పిలుస్తుంది.

అనిల్ తన గురించి పూర్తిగా చెప్పిన తరువాత, ఒక రోజు... “అనిల్, మీతో కొంచం పర్సనల్ గా మాట్లాడొచ్చా?” అన్నది.

“పర్మిషన్ అడగక్కర్లేదు. అడగాలనుకున్నది హక్కుతో అడగొచ్చు”

“అయితే సరే. తిన్నగా విషయానికే వస్తాను. నువ్వు ఎవర్ని పెళ్ళి చేసుకోబోతున్నావు... గౌరినే కదా?”

“లేదు. నాకు ఆ ఆలొచనే లేదు”

“మరి ఆ విషయాన్ని ఎందుకు నీ తల్లి-తండ్రుల దగ్గర చెప్పలేదు?”

“వాళ్ళ మనసును కష్టపెడతానేమో నని ఆలొచిస్తున్నాను. సరైన కారణాన్ని చెప్పలేక పెళ్ళి వాయిదా వేస్తూ వస్తున్నాను. అమ్మతో ఎలా కాదని చెప్పడం అని బాధపడుతున్నాను”

“మీ పేరంట్స్ బలవంత పెడితే గౌరినే కదా పెళ్ళి చేసుకుంటావు?”

“ఆమెతో చిన్నప్పటి నుంచి స్నేహంగా ఉండే వాడినే. కానీ, పెళ్ళి చేసుకోవాలనే ఆశ ఎప్పుడూ వచ్చింది లేదు”

“నిజమే. ఎందుకంటే... కవిత తరువాత నీకు సౌందర్య మీదే ఎక్కువ ఇంటరెస్ట్”

అధిరిపడ్డాడు. “ఇది తప్పైన ఆలొచన”

“ఇందులో తప్పేముంది?”

“ఆమె పెళ్లైన మనిషి”

“మోహన్ తోటి సౌందర్య జీవించిన జీవితం పూర్తిగా తెలియటంతో, ఆమెను పెళ్ళి చేసుకోవటానికి నువ్వు వెనుకాడుతున్నావు?”

“అలాంటిదేమీ లేదు. దాన్ని ఒక సమస్యగానే అనుకోవటం లేదు”

“అలాగైతే నీ సంశయానికి కారణం”

“ఆపదలో సహాయం చేశాము కదా అని ఆమెను పెళ్ళి చేసుకుందామనుకోవడం న్యాయం కాదు”

“అలాగైతే ఎందుకు పెళ్ళి వద్దంటున్నావు? మీ తల్లి-తండ్రులు ఇష్టపడి నట్లు గౌరినే పెళ్ళి చేసుకోవచ్చే?”

“కవిత ఏర్పరచిన గాయమే ఇంకా నయం కాలేదు. అందువలన నాకు పెళ్ళిలో ఇంటరెస్ట్ లేదు”

“నువ్వు అబద్ధం చెబుతున్నావు”

“ఎలా అంత ఖచ్చితంగా...?”

“నీ లోతైన మనసులో సౌందర్య ని పొదిగి ఉంచావు..."

“అబద్ధం”

“లేదు. సౌందర్య అంటే నీకు ఇష్టం ఉంది. ఇంతవరకు ఆమె గురించి మాట్లాడిన మాటలలో నుండి, మాట్లాడిన విధంలో నుండి, చూపించిన ఆదరణ నుంచి అది తెలుసుకున్నాను”

“అలాంటిదేమీ లేదు”

“కవిత ఏర్పరచిన గాయానికి నీకే తెలియకుండా సౌందర్య ఒక మందుగా ఉన్నది. కొంచం కొంచంగా నీ మనసులోకి చొరబడింది”

“మంచి కల్పన”

“కల్పన కాదు...నిజం. నువ్వు హైదరాబాద్ నుండి బయలుదేరేటప్పుడు నీ తల్లి-తండ్రులు -- వరున్ వీళ్ళని వదిలిపెడుతున్నామని బాధపడటం కంటే సౌందర్య ను విడిచి వెడుతున్నామే నని నీ మనసు ఎక్కవ బాధపడలేదా? మనస్సాక్షికి మోసం చేయకుండా చెప్పు”

మనస్సాక్షి ‘లేదు’ అన్నది. తరువాత ‘అవును’ అని కూడా తలాడించింది.

అతనికి అయోమయంగా ఉన్నది.

వెంటనే అడిగాడు, “మాట వరసకి మీరు చెప్పింది కరెక్టేనని ఒప్పుకున్నా, ఆ పెళ్ళి తప్పు కాదా? ”

“ఎలా తప్పు అవుతుంది?”

“మా అమ్మా -నాన్నలు దీన్ని అంగీకరించ వద్దా?”

“గుడ్...పెద్దవాళ్ళ అనుమతి తోనే పెళ్ళి చేసుకోవాలి అనే భారత సంప్రదాయం భావనను అభినందిస్తున్నాను. కానీ జీవితం మీది. తల్లి-తండ్రుల దగ్గర భవ్యంగా చెప్పి, వాళ్ళు అనుమతించేట్టు చెయ్యచ్చే?”

“మొదట సౌందర్య దీనికి ఒప్పుకోవాలే?”

“నిజమే! మొదట ఆమె అంగీకారాన్ని అడుగు. కాదన్నదా వదిలేయి. కానీ, నిన్ను వద్దని చెప్పేటంత మూర్ఖురాలుగా ఆమె ఉండదనుకుంటా. ఆమె ఒప్పుకుంటే నువ్వు ఏలుకుంటావా?”

“అది...అది... ప్రాక్టికల్ గా సాధ్యమా?”

“సౌందర్య మీద ఉన్న ప్రేమను దాచి పెట్టటానికి ఇదే కారణం అయ్యుంటుందని  ఊహించాను. అది నువ్వే నీ నోటి వెంట చెప్పేశావు. ఇప్పుడు నా దారికి వచ్చేశావని అనుకుంటున్నా. ప్రాక్టికల్, పద్దతి, సమాజం, సంప్రదాయం, కళాచారం...ఇవన్నీ మనకు మనమే వేసుకున్న కంచెలు. కొన్ని సమయాలలో అవే మనల్ని పనిచెయ్యనివ్వకుండా అడ్డు పడతాయి. అందుకని వాటిని నిర్లక్ష్యం చేయమని చెప్పటం లేదు. అవసరమైనప్పుడు మారుచుకోవటంలో తప్పు లేదు.

మా దేశంలో ఇలాంటి కంచెలను అన్నిటినీ చాలా వరకు పీకి పారేశాం. అందువలన మేము ఇండిపెండంట్ మనిషి యొక్క స్వాతంత్రాన్ని అనుభవిస్తున్నాం. కానీ, అదే మాకు కొన్ని సమయాలలో కష్టాల్ను తీసుకు వస్తుంది.

మీ దేశంలో పాత పద్దతులకు, సంప్రదాయాలకూ ఇంకా గౌరవం ఇస్తున్నారు. దాన్ని నేను అభినందిస్తున్నాను. దానికోసం మనుష్యుల కంటే కంచెలే ముఖ్యమనేది తప్పు. ఆ కంచెలోనే ఉండిపోయి చాలా మంది జీవితాన్ని పోగొట్టుకోవటం నేను అంగీకరించలేను. మన జీవితానికి ఆ కంచె అడ్డుగా ఉండే పక్షంలో, దాన్ని కొంచంగా జరిపి పెట్టుకోవటంలో ఎటువంటి తప్పూ లేదు” -- ఖచ్చితంగా చెప్పింది సోఫి.

తన వాదనలను ఒక్కొక్క దాన్నీ పిండి పిండి చేసే ఆ తెలివితేటలను చూసి ఆశ్చర్యపోయాడు అనిల్. అయినా కానీ వాదించాడు. “మా దేశంలో పెళ్ళి అనేది ఇద్దరికి సంబంధించినది కాదు. అదొక సమూహ సంభవం. రెండు కుటుంబాల మధ్య ఏర్పడే బంధుత్వం. ఆ బంధుత్వం బలపడితేనే సంసార జీవితం సంతోషంగా ఏర్పడుతుంది. కానీ ఈ పెళ్ళిని మా సమాజం అంగీకరించదు”

“అలాగైతే మీ దేశంలో జరుగుతున్న పరువు హత్యలను నువ్వు ఆదరిస్తున్నావా?”

“అయ్యో...అందులో న్యాయమే లేదు”

“నువ్వు మాత్రమే కాదు. మీ దేశంలో ఉన్న తెలివిగల వాళ్లందరూ కలిసి ఈ పరువు హత్యలను ఖండించటం లేదా?”

“అందుకని...”

“నీ వంతుకు నువ్వూ కొంచం పనిచెయ్యి. నిన్ను చుట్టుకోనున్న కంచెలను సౌందర్య కోసం కొంచం జరిపి పెట్టు”

“నేను ఒప్పుకున్నా, ఆమె ఒప్పుకోకపోతే?”

“మళ్ళీ చెబుతున్నా. నిన్ను వద్దని చెప్పటానికి ఆమె మూర్ఖురాలు అయ్యుండదు. అదే సమయం, తప్పైన ఒక పెళ్ళి వలన చేతిలో బిడ్డ ఉన్న అమ్మాయి, ధైర్యంగా తన ప్రేమను బహిరంగంగా చెబుతుందని ఎదురుచూస్తున్నావా?”

అనిల్ దీర్ఘంగా ఆలొచించాడు. ఆ ప్రశ్నకు సమాధానం చెప్పలేక తడబడ్డాడు.

‘కాలిఫోర్నియాలో ఉంటూ ఎక్కడో హైదరబాదులో ఒక మూలగా నివసిస్తున్న ఒక అబల అమ్మాయి గురించి ఇంత ఖచ్చితంగా మాట్లాడుతోందే’

“నువ్వు ఏమి ఆలొచిస్తున్నావో నేను అర్ధం చేసుకోగలను. ఏ దేశమైనానూ అమ్మాయలు, అమ్మాయిలే. వాళ్ళ మనొభావాలు ఎలా ఉంటాయో అనేది మేము  ఊహించుకోగలం”

ఆ తెలివితేటలను చూసి ఆశ్చర్యపోయాడు.

ఆమే మళ్ళీ మొదలు పెట్టింది. “కవిత వలన నీ మనసు గాయపడింది. నువ్వు ఆమెను బాగా లోతుగా ప్రేమించావు. కానీ, ఆమె నిన్నూ, నీ ప్రేమనూ సరిగ్గా అర్ధం చేసుకోకుండా అవమానపరిచింది.

సౌందర్య ని బాగా అర్ధం చేసుకున్నావు. అదేలాగా ఆమె కూడా ఇన్ని రోజులలో నీ గురించి  అర్ధం చేసుకోనుంటుంది అని నమ్ముతున్నాను. మీరిద్దరూ పెళ్ళి చేసుకుంటే జీవితం  అద్భుతంగా ఉంటుంది”

“ముందూ వెనుకా తెలియని ఒక అమ్మాయికొసం ఇంత ఆదరణగా మాట్లాడుతున్నారే?”

“నిజానికి నేను నీ కోసం మాట్లడుతున్నాను”

“నా కోసమా...?”

“అవును. నీకు మంచి జీవితం దొరకాలని మనస్పూర్తిగా కోరుకుంటున్నాను. సౌందర్య ని నిజంగానే ప్రేమిస్తున్నావు. కవిత వలన ఏర్పడిన గాయానికి ఇన్ని రోజులు ఈమె నీకు మందుగా ఉన్నది. ఈమెను పెళ్ళి చేసుకుంటే నీకు మంచిది.

కవితానే ఇంకొకరిని పెళ్ళి చేసుకోవటానికి అంగీకరించినప్పుడు, నువ్వెందుకు మనసు గాయపరచుకుని తిరగటం? సౌందర్య ని పెళ్ళిచేసుకుంటే, ఆమె నీకు మంచి భార్యగా ఉండబోయేది ఖచ్చితం. అందుకోసమే ఇంత పట్టింపుగా మాట్లాడుతున్నాను”

“ఆమె నాకు మంచి భార్యగా ఉంటుందని ఎలా అంత ఖచ్చితంగా చెబుతున్నారు?”

“ఇప్పుడు సమాధానం చెప్పలేను. తొందరగానే నీకు అర్ధమయ్యేటట్టు చేస్తాను”

సోఫి మాటల్లోని ఖచ్చితమైన భావాన్ని చూసి ఆశ్చర్యపోయాడు.

“ఒక ముఖ్యమైన విషయం. అయోమయమైన ప్రశ్నకు జవాబులు కనుక్కోలేక తడబడుతున్నప్పుడు, మనల్ని స్నేహంతో -- మన సమస్యలను అర్ధం చేసుకునే మూడో మనిషి దగ్గర ఆ బాధ్యతను అప్పగిస్తే, అతను మనకోసం ఆలొచించి మంచి నిర్ణయం తీసుకోవటానికి సహాయపడతాడు. అందువలనే ఆలొచించి ఈ నిర్ణయం చెబుతున్నాను”

“నా మీద మీరు చూపిస్తున్న అభిమానానికి కృతజ్ఞతలు. మీరు చెప్పే నిర్ణయాలు సరైనవే అనడానికి సాక్ష్యాలు?”

“నువ్వే...”

“నేనా...ఎలా?” ఆశ్చర్యంగా అడిగాడు.

“మనం ఇంతసేపు మాట్లాడుకున్నాం. కానీ ఒకసారి కూడా సౌందర్య ని నీకు నచ్చలేదని, ఆమెపై ఎటువంటి ప్రేమా లేదని నువ్వు చెప్పలేదు. ఆమె గురించి మాట్లాడినప్పుడల్లా నీ మొహాన ఒక ప్రకాశమైన కాంతి రావటం చూశాను. అదొకటి చాలు...నీలో ఆమె మీద ప్రేమ  ఉన్నదని దృవీకరించడానికి. ఇండియాకు వెళ్లేంతవరకు నీకు చాలా సమయం ఉన్నది. ఆలొచించి చూడు. నీ నిర్ణయం మాత్రం విప్లవాత్మకంగా ఉండనీ”

“థాంక్యూ”

“ఊ...వచ్చే ఆదివారం లంచ్ కు ఖచ్చితంగా మా ఇంటికి రావాలి. మా ఆయన, పిల్లలూ నిన్ను కలుసుకోవటానికి చాలా ఆసక్తితో ఎదురు చూస్తున్నారు”

“ఓ...నాపేరు ఇంతలోనే వాళ్ల వరకు వ్యాపించిందా?”

ఇద్దరూ మనసారా నవ్వుకున్నారు.

***********************************************PART-17*****************************************

సౌందర్య కి మంచి జీవితం ఏర్పాటు చేసివ్వటానికి ఆమె తల్లి-తండ్రులు ఎక్కువ శ్రమ పడ్డారు. బంధువుల మధ్య ఈ చర్చ చాలా ఎక్కువ ఇబ్బందిగా ఉన్నది. పెళ్ళి బ్రోకర్లనే పూర్తిగా నమ్మారు.

సౌందర్య ని, స్వప్నాతో కలిపి ఏలుకోవటానికి విశాల హృదయం ఉన్న ఒకతన్ని కనిపెట్టడం అంత సులభమైన కార్యమా ఏమిటి? కులం, అంతస్తు, మతం అనే అడ్డంకులు అన్నీ దాటి వరుడ్ని చూడటానికి ఒప్పుకున్నారు.

వయసు మళ్ళిన వాళ్ళు, రెండో పెళ్ళి వాళ్ళు అనే బ్రోకర్లు వరుళ్లను తీసుకు వచ్చేరె తప్ప ఇరవై ఏళ్ళున్న అమ్మాయికి సరిపోయే వరుడు దొరకలేదు. కొందరు ఆస్తికోసం ఆశపడి వచ్చారు. సౌందర్య అనే ఆమెను ఆస్తులతో ఇవ్వబడే ఒక వస్తువులాగా చూశారు.

అందులోనూ కొందరు స్వప్నాను అంగీకరించం అని చెప్పారు.

అనిల్ యొక్క ఆలొచనలలో కూర్చుండిపోయిన సౌందర్య ను అర్ధం చేసుకోకుండా ఆమె శోఖాన్ని తప్పుగా అర్ధం చేసుకున్నారు కన్నవాళ్ళు.

తమకు ఆమె భారంగా లేకపోయినా ఆమెను పెళ్ళికి ఒప్పించటానికి ప్రయత్నించారు.

కన్నవాళ్ళ ప్రేమ ఎంత గొప్పదో అనేది  అనుభవపూర్వంగా అప్పుడు గ్రహించింది. తల్లి చూపించే అభిమానం, ఆదరణ  బాషలలో తన బాధలను మరిచింది. అయినా కానీ, వాళ్ళకు తృప్తిగా ఏ వరుడూ దొరక కూడదని అన్ని దేవుళ్లనూ ప్రార్ధించింది.

ఆమె తల్లి-తండ్రులు స్వప్నాను ప్రేమగా చూసుకుంటున్నారు. దగ్గరలో ఉన్న నర్శరీ స్కూల్లో చేర్చారు. ప్రొద్దున్నే దించి రావటం, సరైన టైములో ఇంటికి పిలుచుకు రావటం తాత యొక్క ముఖ్యమైన పనిగా మారింది. ఊరికే తీర్పు చెప్పే పంచాయతీ ప్రెశిడెంట్, ఇప్పుడు మనవరాలి ఆదేశాలకు కట్టుబడి ఉండటాన్ని చూసి ఆనందం చెందారు.

స్కూల్లో నేర్చుకుని వచ్చే చిన్న చిన్న విషయాలను స్వప్నా తన ముద్దు ముద్దు మాటలతో చెప్పటం చూసి సౌందర్య మనసు మైమరచింది.

ఆ రోజు వరున్ త్వరగానే ఇంటికి వచ్చాడు.

అందరూ హాలులో కూర్చుని మాట్లాడుకుంటున్నప్పుడు, అనిల్ ఫోనులో  పిలిచాడు.

వరున్ వెంటనే ల్యాప్ టాప్ కెమేరాను ఆన్ చేసి అనిల్ మొహం చూసి మాట్లాడేటట్టు చేశాడు.

అమెరికాలో తన గదిలో కూర్చునే అనిల్ మాట్లాడటం చూసి ఆనందపడ్డారు. స్నేహితులు కుశల ప్రశ్నలు వేసుకున్న తరువాత పలు విషయాల గురించి మాట్లాడుకున్నారు.

‘తన గురించి అనిల్ ఏదైనా మాట్లాడేడా?’ అని ఆందోళనతో వాళ్ళ మాటలను వింటోంది సౌందర్య..... వరున్ తో మాట్లాడిన తరువాత సౌందర్య తండ్రిని పిలిచాడు. ఆయన దగ్గర ఒక్కొక్కరి కుశలాలూ అడిగి తెలుసుకున్నాడు. 

సౌందర్య -- స్వప్నా గురించి అడిగిన ప్రశ్నలకు ఆయన సమాధానం చెబుతున్నప్పుడు ఆమెకు ఆకాశంలో ఎగురుతున్నట్టు అనిపించింది. కానీ, వరుడ్ని చూసే వివరాలను అడుగుతున్నప్పుడు తల్లడిల్లింది.  

ఆ తరువాత అతను తనని పిలవటాన్ని ఆమె కొంచం కూడా ఎదురు చూడలేదు. ఒళ్లంతా వణుకు పుట్టింది.

“ఏం సౌందర్య...ఎలా ఉన్నావు?”

ఆమెకు దఢ ఎక్కువయ్యింది.  అతనేదో ఐ లవ్ యూ చెప్పినట్లు వంకర్లు పోయింది. సమాధానం చెప్పటానికి గొంతు రాలేదు.

“ఏమిటి... సమాధానమే లేదు?”

“ఊ...బాగున్నాను” తడబడుతూ సమాధానం చెప్పింది.

‘ఒళ్ళు జాగ్రత్తగా ఉంచుకోండి. టైము టైముకూ తినండి...’-- ఇంకా ఏదేదో మాట్లాడాలనుకున్నది. కానీ గొంతు రాలేదు.........

“సరే, నేను పెట్టేస్తాను” అని చెప్పి ముగించాడు అనిల్. ఆ మరుక్షణం తెరమీద నుండి మాయమయ్యాడు.

ఆమెపై ఆమెకే కోపం వచ్చింది. తానుగా వచ్చి మాట్లాడిన అతనితో, నాలుగు మాటలు మాట్లాడకుండా వదిలేశేమే అని ఆవేదన చెందింది.

‘తండ్రి వరుడ్ని చూడటం నాకు కొంచం కూడా ఇష్టం లేదు’ అంటూ గట్టిగా అరిచి చెప్పాలనుకుంది. కానీ, ‘దేనినీ ఎవరి దగ్గరా నోరువిప్పి చెప్పలేని మూగదాన్ని అయిపోయానే?’ అని దైవం దగ్గర మొరపెట్టుకోవటం తప్ప వేరే దారి తెలియలేదు.

రోజులు అవస్తతో గడుస్తుండగా...ఒక్కొక్క రాత్రీ కన్నీటిలో కరిగిపోయింది. పాత సౌందర్య గా ఉండుంటే ‘అంతా విధి రాసినట్లే జరగనీ’ అని వదిలేసి ఉండేది. ఇప్పుడు అలా వదలలేక పోతోందే! మనసు ఓర్పు నసించి తల్లడిల్లింది.

కంప్యూటర్ వైపు చూసినప్పుడల్లా అందులో ఉన్న అనిల్ తనని చూస్తూ ఉన్నట్టు బ్రమ ఏర్పడింది.  ‘వరున్ దాన్ని రోజూ ఓపెన్ చెయ్యడా? నేను అనిల్ ను రోజూ చూడలేనా?’  అని మనసు తపన పడింది.

తన ఆశను వరున్ దగ్గర ఎలా చెబుతుంది? కాబట్టి తరువాతి ఫోన్ కోసం ఎదురు చూసింది.

అలా ఒకరోజు అనిల్ జ్ఞాపకంతో సౌందర్య మునిగిపోయున్నప్పుడు, స్వప్నా ఒక ఫోటోను తీసుకు వచ్చి జాపింది.

అది అనిల్ ఫోటో!

మరు క్షణం తన మనోభావాలను అనిచిపెట్టుకోలేక ఆ ఫోటోను స్వప్నాకు చూపించి “నాన్న” అన్నది. మొదట తన బిడ్డ అనిల్ ను తండ్రిగా అంగీకరించాలే అన్న పరితపనతో బిడ్డను చూసింది.

ఆ బిడ్డ ఫోటోను చూస్తూ “నాన...నాన్న...” తన ముద్దు మాటలతో చెప్పింది.

అది విన్న సౌందర్య ఒంట్లోనూ, మనసులోనూ ఒక తెలియని ఆనందం, దఢ ఏర్పడింది.

“నాన్న ఎక్కడమ్మా?”

“...............”

“బయటదేశానికి వెళ్ళారు. ఏరోప్లేన్ లో తిరిగివస్తారు”

విమానం ఎగురుతున్నట్టు చేతితో సైగ చేసి చూపించింది. అప్పుడు మొహంలో ఒక కాంతి కనబడింది.

తన దగ్గర అనిల్ ఫోటో ఏదీ లేకపోవటంతో స్వప్నాకు ఎక్కడి నుంచి దొరికింది ఈ ఫోటో  అని ఆశ్చర్యపోయింది.

“ఏయ్...అది ఇవ్వు...” అని బుజ్జగించింది.

స్వప్నా తన ముద్దు మాటలతో “ఇవ్వను పో” అని చెబుతూ పరిగెత్తి వెళ్ళిపోయింది.

అప్పుడు అక్కడికి తల్లి రావటంతో మౌనం అయ్యింది సౌందర్య.

***********************************************PART-18*****************************************

సోఫియా యొక్క పిలుపును గౌరవించి ఆదివారం మధ్యాహ్నం ఆమె ఇంటికి వెళ్ళాడు అనిల్. కాలింగ్ బెల్ కొట్టినప్పుడు తలుపు తీసింది సోఫియా భర్త పీటర్ సన్.

“వెల్కం మిస్టర్. అనిల్...వెల్ కం టు అవర్ హోం” -- స్నేహితుని లాగా సేక్ హ్యాండ్ ఇచ్చి లోపలకు తీసుకు వెళ్ళాడు.

సోఫీ కూడా అతన్ని ప్రేమతో స్వాగతించింది. ముగ్గురూ కలిసి మాట్లాడుకోవటం మొదలు పెట్టారు.

“నువ్వు చెప్పిన హీరో ఈయనేనా? నమలేకపోతున్నా?”

అనిల్ ను కవ్వించాడు పీటర్ సన్. చాలా రోజుల స్నేహితుడిలా కలిసిపోయాడు.

తరువాత వాళ్ళ మాటలు ఇండియా గురించి మొదలయ్యింది.

ముఖ్యంగా చాలా మంది భారతీయులు చివరి వరకు భార్యా-భర్తలుగానే జీవిస్తున్నారు అనేది ఒక ఆశ్చర్యంగానే భావించారు.

వాళ్ళు భారత దేశానికి రావాలని ఆశపడి ఆహ్వానించాడు. వాళ్ళూ వస్తామని ప్రామిస్ చేశారు.

మధ్యలో అడిగాడు “మీ పిల్లలు...?”

అప్పుడే జ్ఞాపకం వచ్చిన దాని లాగ వెనక్కి తిరిగి పిలిచింది సోఫియా.

సుమారు ఎనిమిదేళ్ళ అబ్బాయి, నాలు ఏళ్ల అమ్మాయి పరిగెత్తుకుని వచ్చారు.

వాళ్ళకు అనిల్ ను పరిచయం చేసింది.”దిస్ ఈజ్ అంకుల్ అనిల్”

ఆ పిల్లలిద్దరూ భవ్యంగా అనిల్ ముందుకు వచ్చి నిలబడి నమస్తే చెప్ప...

“వీడు మా కొడుకు విలియంస్. కూతురు మెలిండా”

తాను తీసుకు వచ్చిన చాక్లెట్లను వాళ్లకు ఇచ్చాడు అనిల్.

“ధ్యాంక్స్” అని చెప్పి వాళ్ళు తమ గదికి తిరిగి వెళ్లటానికి రెడీ అవిగా “మీరూ మా మాటలలో కలుసుకోవచ్చు” అన్నది సోఫీ.

మెలిండా, పీటర్ ఒడిలో కూర్చుంది. విలియంస్ సోఫాలో కూర్చుని తండ్రి మెడ చుట్టూ చేతులు వేసి ఆడటం మొదలు పెట్టాడు.

“విలియంస్...సైలెంటుగా ఉండు” ఖండించి చెప్పింది సోఫీ.

“వదులు. వాడు ఇష్టపడేటట్టు ఉండనీ” కొడుకును సపోర్ట్ చేస్తూ మాట్లాడాడు పీటర్.

అప్పుడు సోఫీ తో అన్నాడు అనిల్ “మీ పిల్లలు మీ మీద కంటే తండ్రి దగ్గరే చనువు ఎక్కువ అనుకుంటా”

గుసగుసలు చెప్పినట్టు సోఫీ చెప్పింది. “మిస్టర్ అనిల్ ఒక విషయం. విలియంస్ పీటర్ కొడుకు కాదు”

“ఏమిటీ?”--ఆశ్చర్యపోయాడు అనిల్.

“వాడు నా మొదటి భర్తకు పుట్టాడు”

“అలాగా?” అంటూ మరోసారి ఆశ్చర్యపోతూ పీటర్ మొహం వైపు చూశాడు అనిల్.

వాళ్ళు ఏం మాట్లాడుకుని ఉంటరో అర్ధం చేసుకున్నట్టు అనిల్ ను చూసి చిన్న నవ్వుతో “అవును” అన్నట్టు తల ఊపాడు పీటర్.

సోఫీ మళ్ళీ చెప్పింది “నా మొదటి భర్తకూ, నాకూ జీవితం సాఫీగా సాగలేదు. ఇద్దరం  కూర్చుని మాట్లాడుకుని, ఒప్పుకుని విడిపోయాము. ఆ తరువాత పీటర్ ను కలిసాను. అయనే నన్ను ఇష్టపడుతున్నట్టు మొదటిగా చెప్పారు.

మేము చాలా సార్లు కలుసుకుని మా అభిప్రాయాలు పంచుకున్నాం. పెళ్ళి గురించిన నా ఆశను ఆయన అర్ధం చేసుకుని నన్ను అంగీరించారు. ముఖ్యంగా నా కొడుకు విలియంస్ కు మంచి తండ్రిగా ఉండటానికి ఒప్పుకున్నారు.

అదేలాగనే ఆయన ఆశలను నేనూ ఒప్పుకున్నాను. మేము సంతోషంగా జీవిస్తున్నామనేదానికి బహుమతిగా మెలిండా పుట్టింది. ఆ తరువాత కూడా పిల్ల మధ్య ఎటువంటి తేడాలు చూపకుండా ఇద్దర్నీ ఒకే విధంగా చూసుకుంటూ వస్తున్నారు పీటర్. ఇప్పుడు విలియంస్ లేకుండా ఆయన లేరు. వాళిద్దరి మధ్య అంత ప్రేమ”

“విలియంస్ కు ఇది తెలుసా?”

“ఇంతవరకుతెలియదు. మేమూ చెప్పబోయేది లేదు. వాడుగా తెలుసుకోవటానికి ఇష్టపడితే తెలుసుకోని అని వదిలేశాము”

అనిల్ చూపుల్లో పీటర్ గొప్ప మనిషిగా పెరిగి నిలబడ్డాడు.

‘నిజ జీవితంలో సాధ్యమే కాదు’ అని తాను చెప్పిన దానికి పెద్దగా హడావిడి చెయ్యకుండా నిజ జీవితంలో కూడా సాధించవచ్చు అనేది చూపించటానికే తనని ఇంటికి పిలిచింది సోఫీ అనేది అర్ధం చేసుకున్నాడు అనిల్.

అనిల్ కు సౌందర్య మంచి భార్యగా ఉంటుందనేది తనని చూపించే చెప్పకుండా చెప్పింది అనేది అర్ధం చేసుకున్నాడు.

సోఫీ నే మళ్ళీ మాట్లాడింది. “మనం ఒక విషయాన్ని తప్పు అని నిర్ణయించుకుంటే, అది తప్పుగానే అనిపిస్తుంది. దానిని మనం కరెక్ట్ అని నిర్ణయించుకుంటే అది కరెక్టుగానే అనిపిస్తుంది. తప్పు-కరెక్టులు అనేది ఒక విషయాన్ని మనం చూసే విధంలోనే ఉంటుంది.

ప్రారంభ జీవితం సౌందర్య కీ, నాకూ ఒకే లాగా అమరింది. నన్ను బాగా అర్ధం చేసుకున్న పీటర్ దొరకటంతో నా జీవిత ప్రయాణం సాఫీగా సాగిపోతోంది. ఇప్పుడు సౌందర్య ను బాగా అర్ధం చేసుకున్నది నువ్వొక్కడివే. నీ వలన మాత్రమే ఆమె జీవితాన్ని సరిచేయటం కుదురుతుంది. 

చేతిలో బిడ్డతో - ఎవరి ఆదరణ లేకుండా జీవించటం ఎంత దురదృష్టమో తెలుసా! ఆ కష్టాన్ని నేనూ కొంతకాలం అనుభవించి ఉన్నాను. నాకైనా చదువుంది. ఉద్యోగం ఉంది. నెల నెలా జీతం వస్తోంది. అందువలన జీవిత పోరాటాలను ధైర్యంగా ఎదుర్కోగలిగాను.

పాపం సౌందర్య! ఇందులొ ఏదీ లేక, ఆదరించటానికి ఎవరూ లేకుండా. అబ్బబ్బా...ఆమె ఎంత కష్టపడుంటుందో? ఇప్పుడు అర్ధమవుతోందా...? నేను ఎందుకు ఆమెకు సపోర్టుగా మాట్లాడానో?" ఎమోషన్ ఎక్కువ అవగా, తడుస్తున కళ్లతో చెప్పింది సోఫీ.

ఎటువంటి జవాబూ చెప్పలేక తడబడ్డాడు అనిల్.

ఆమె మళ్ళీ కొనసాగించింది "నాకు నా మొదటి భర్త, సౌందర్య కు మోహన్, నీకు కవిత మన జీవితంలో మనకు ఏర్పడ్డ అడ్డంకులు. ఈ అడ్డంకులను దాటి మన జీవిత ప్రయాణం కొనసాగించాలి.

ఎలా ఒక నది, అది పయనించే దోవలో అడ్డంకులు ఎదురైతే, కొత్త దోవను ఏర్పరుచుకుని పయనాన్ని కొనసాగిస్తుందో...అదేలాగ మనమూ అడ్డంకులను, ఇబ్బందులను దాటి జీవితాన్ని కొనసాగిస్తూనే ఉండాలి.

తిన్నగా అడుగుతున్నా. సౌందర్య పైన నీకు నిజంగానే ఇష్టం ఉంది. మీ కుటుంబ  పరిస్థితులు, పెళ్ళి మీద మీ సమాజం విధించే కట్టుబాట్లు కారణంగా దాన్ని బయటపెట్టలేకపోతున్నావు. ఇంతకంటే సౌందర్య ను పెళ్ళి చేసుకోవటానికి నీకు ఇంకేమీ అడ్డంకులు లేవని నా ఉద్దేశం.

ఆమెకు కూడా నీ మీద ఇష్టం ఉంటుంది. దాన్ని ఆమె బయట పెట్టదు. నేనూ, పీటరూ మనసు విప్పి మాట్లాడుకున్నట్టు మీరిద్దరూ ఒకరికొకరు మనసు విప్పి మాట్లాడుకుంటేనే  తప్ప మీ ప్రేమ బయటకు తెలిసే అవకాశమే లేదు. నువ్వే దీని గురించి మొదట సౌందర్య దగ్గర మాట్లాడాలి. మీ ఇద్దరూ కలిసి జీవిస్తే అది ఖచ్చితంగా అద్భుతమైన జీవితంగా ఉంటుంది.

జీవితంలో దెబ్బతిని మెచ్యూర్ అయిన నేను ఇప్పుడు పీటర్ కు తగిన భార్యగా ఉన్నాను. ఇదే నమ్మకంతో చెబుతున్నా...ఆమె కూడా నీకు తగిన భార్యగానే ఉంటుంది”

అనిల్ సొఫాలో వెనక్కి వాలి రిలాక్స్ గా కూర్చుని ఆలొచించటం మొదలు పెట్టాడు.

సోఫీ యొక్క మానవత్వపు ఆలొచనలు అతని మనసును ఒక పక్క  అభినందిస్తూనే ఉన్నది.

“బాగా ఆలొచించి నిర్ణయం తీసుకో అనిల్” అని చెప్పి ముగించింది సోఫీ.

వాళ్ళ మాటలు ముగింపుకు వచ్చినై అనేది నిర్ధారణ చేసుకున్న పీటర్ “రండి మనం మాట్లాడుకుంటూనే  భోజనం చేద్దాం?” అన్నాడు.

“ఓ....సారీ! మాటల స్వారస్యంతో మర్చిపోయాను. రండి లంచ్ చేద్దాం” అని అందరినీ పిలిచింది సోఫీ.

ఆమె తయారు చేసి పెట్టిన వంట రకాలూ, వాటిని వడ్డించిన విధం అతనిపైన ఆమెకున్న అభిమానాన్ని తెలుపుతోంది. ‘తనకొక సహోదరి లేదే’ అనే అతని కోరికను ఆ రోజు సోఫీ తీర్చి పెట్టిన ఫీలింగ్ వచ్చి ఆనందించాడు. 

***********************************************PART-19*****************************************

మనోభారం కొంచంగా తగ్గటంతో పనుల మీద పూర్తిగా శ్రద్ద పెట్టాడు. అందరితో ఆనందంగా కలిసిపోయాడు. ఇలాంటి మార్పులను క్షుణ్ణంగా గమనిస్తూ వచ్చింది సోఫీ.

అదే సమయం హైదరాబాదులో సౌందర్య రెండు పరీక్షలను ఎదుర్కోవలసి వచ్చింది.

మొదటి పరీక్ష ఆమె తండ్రి తీసుకు వచ్చాడు.  ఆమెకు వరుడ్ని చూశాడు. హైదరాబాద్ అమీర్ పేట ప్రాంతంలో స్కూల్ టీచర్ అతను. మంచి జీతం. చిన్న వయసే. అన్ని రకాలుగా సౌందర్య కు సరిపోయేలాగా కనబడ్డాడు.

కానీ...స్వప్నాను తీసుకువెళ్ళటానికి ఒప్పుకోలేదు.

సౌందర్య తల్లి తండ్రులు ఒక నిర్ణయానికి వచ్చారు. స్వప్నాను వాళ్ళే పెంచేటట్టు., సౌందర్య ని పెళ్ళి చేసి పంపిద్దామని ప్లాను వేసుకున్నారు. తల్లడిలిపోయింది సౌందర్య. ఆ నిర్ణయాన్ని పూర్తిగా ఎదిరించింది.

“స్వప్నానే నా లోకం. దాన్ని వద్దని చెప్పేవారు ఎవరినా సరే నాకు వద్దు” అంటూ పోరాడింది.

తరువాత పరీక్ష అనిల్ తల్లి-తండ్రుల దగ్గర నుండి వచ్చింది.

అనిల్ ను కంప్యూటర్లో చూడటం, మాట్లాడటం కుదురుతోందని వరున్ ద్వారా తెలుసుకున్న వాళ్ళు, అబ్బాయిని చూడటానికి, మాట్లాడటానికీ గ్రామం నుండి బయలుదేరి వచ్చారు. వాళ్లను ప్రేమతో స్వాగతించి, మంచిగా గమనించింది సౌందర్య.

కానీ, వాళ్ళు వచ్చిన దగ్గర నుండి వాళ్ళబ్బాయి తిరిగి వచ్చిన వెంటనే గౌరి తో ఎలా ఘనంగా పెళ్లి జరపాలో మళ్ళీ, మళ్ళీ మాట్లాడారు.

పుండు మీద కారం జల్లినట్లు సౌందర్య యొక్క తల్లి-తండ్రులు ఆ సంభాషణలో కలుగజేసుకుని, తమ అభిప్రాయాలను పంచారు. అనిల్ పెళ్ళిలో వాళ్ళు ఎటువంటి పనులు చేయగలరో అనేది స్వారశ్యంగా కూర్చుని మాట్లాడుకున్నారు.   

సౌందర్య ప్రశాంతత కోల్పోయిందని ఎవరూ అర్ధం చేసుకోలేదు. వాళ్ళకు అర్ధమయ్యేటట్టు ఎలా చెప్పాలో తెలియక ఆమె కొట్టుమిట్టాడింది.

తన ప్రేమను మొదట అనిల్ కే తెలుపాలి అని నిర్ణయం తీసుకుంది కాబట్టి, అతను వచ్చేంత వరకు పరిస్థితులను ఎలా ఎదుర్కోవాలో అని చింతించింది.

ముందే ప్లాన్ వేసుకున్నట్టు అందరూ ఇంట్లో ఉన్నప్పుడే అనిల్ ను కంప్యూటర్ లో పిలిచారు. అప్పుడు ఒక్కొక్కర్నీ పిలిచి మాట్లాడాడు.

సౌందర్య తో మాట్లాడేటప్పుడు మాత్రం ఎప్పుడూ లాగానే ఆమెకు మాటలు రాలేదు. ఎంతో మాట్లాడాలి అని ఉన్నా మాట్లాడలేకపోయింది.

చివరగా మాట్లాడటానికి కూర్చున్నాడు వరున్. మిగిలిన వాళ్ళందరూ చుట్టూ కూర్చుని గమనిస్తూ ఉన్నారు.

మొదట్లో సౌందర్య తండ్రి ఆమెకు చూసుంచిన వరుడ్ని గురించి చెప్పాడు. దానికి అనిల్ ఏం సమాధానం చెప్పబోతాడో అనేది ఆందోళన పడుతూ గమనించింది సౌందర్య. 

అతను ఖచ్చితంగా చెప్పాడు. “స్వప్నాను కూతురుగా అంగీకరించని ఏ వరుడూ సౌందర్య కి వద్దు. కూతుర్ని విడిచి ఆమె జీవించలేదు అనేది మనకు తెలియదా?”

అనిల్ మాటలు ఆమె మనసులో పూల వర్షం కురిపించింది. ఆమె మనసు అతన్ని ధన్యవాదాలతో చేతులెత్తి నమస్కరించింది. తనకు కొండలాగా అనిపించిన సమస్యను అనిల్ ఈజీగా పరిష్కరించటాన్ని చూసి ఆశ్చర్యపోయింది. 

‘ఆయన నన్ను అర్ధం చేసుకున్నంతగా తన తల్లి-తండ్రులు అర్ధం చేసుకోలేదే’ అని బాధపడ్డది.

అనిల్ కొనసాగించాడు.  “తొందరపడి ఎటువంటి నిర్ణయమూ తీసుకోకండి. ఇంకో రెండు నెలలలో ఇండియా వచ్చేస్తాను. ఆ తరువాత మనందరం కలిసి సౌందర్య కి ఇంకా మంచి వరుడ్ని వెతుకుదాం”

ఆ సూచనను, సలహానూ ఆమె తల్లి-తండ్రులు అంగీకరించారు. “అనిల్ కు సౌందర్య మీద ఎంత శ్రద్ధ" అని అనుకుని పొంగిపోయారు.

కానీ, సౌందర్య లోలోపల గొణుక్కుంది. ‘ఈయన నాకు వరుడ్ని వెతికిపెడతారట. ఏం కర్మరా నాయినా’

ఆ తరువాత గౌరి క పెళ్ళి గురించిన సంభాషణ వచ్చింది.

“రెండు నెలలు ఓర్పుగా ఉండండి. ఈ లోపు అది చేశానూ, ఇది చేశాను అంటూ ఏదీ చెయ్యకండి” -- కాస్త కఠినంగానే చెప్పాడు.

అతని తల్లి-తండ్రులకు అతను చెప్పేది అంగీకరించటం తప్ప వేరు దారి లేదు.

మరోపక్క, ఎక్కువ తృప్తి చెందింది సౌందర్య.

‘అనిల్ తిరిగి వచ్చేంత వరకు ఇక ఈ పెళ్ళి గురించి మాటలు ఉండవు. ఆయన వచ్చిన వెంటనే తిన్నగా మాట్లాడి నా ప్రేమను అర్ధం చేసుకునేటట్టు చేయాలీ’ అని నిర్ణయించుకుంది. 

***********************************************PART-20***************************************** 

అనిల్ కాలిఫోర్నియలో తన పనులను మంచిగా ముగించుకుని ఇండియా తిరుగు ప్రయాణానికి సిద్దమయ్యాడు. అందరి దగ్గర వీడ్కోలు తీసుకున్నాడు.

సోఫీ ఇంటికి వెళ్ళి బరువైన మనసుతో సెలవు తీసుకున్నాడు.

ఇంట్లో ఉన్న ప్రతి ఒక్కరికీ బహుమతి వస్తువులు కొని చేర్చాడు.

సౌందర్య కే ఏం కొనాలో తెలియక కన్ ఫ్యూజ్ అయ్యాడు. సోఫీ అతన్ని బలవంతంగా షాపింగుకు తీసుకు వెళ్ళి అందమైన వజ్రపుటుంగరం కొనేటట్టు చేసింది.

“ఇది సౌందర్య వేసుకుంటుందా?” అనుమానంతో అడిగాడు.

“ఖచ్చితంగా వేసుకుంటుంది. అందులో నాకేమీ అనుమానమే లేదు” అని చెప్పి కన్ను కొట్టింది సోఫీ. 

ఇండియా తిరిగి వెళ్లాల్సిన రోజున, ఆమే విమానాశ్రయానికి తీసుకు వెళ్ళింది. అక్కడ ఇద్దరూ కూర్చుని మాట్లాడుకున్నారు.

“సహోదరుడిలాగా నా మీద ప్రెమాభిమానాలు చూపించారు. మీకెలా ధన్యవాదాలు తెలుపాలనేదే తెలియటం లేదు” అన్నాడు అనిల్.

“నేను నిన్ను నా సహోదరుడిలాగానే అనుకుంటున్నాను. అందుకనే చాలా హక్కులను నేనుగా తీసుకున్నాను. ఇండియాలో నీ రోజులు బాగా సంతోషంగా ఉండాలని కోరుకుంటున్నాను”

“మీరేం చెప్పదలుచుకున్నారో నాకు అర్ధమైయ్యింది. కానీ, నేను ఏ నిర్ణయానికీ రాలేకపోతున్నాను”

“కన్ ఫ్యూజన్స్ వద్దు అనిల్. నువ్వు హైదరబాద్ చేరుకోవటానికి ఇంకా ఒక రోజు అవకాశం ఉంది. సుమారు 18 గంటలు విమాన ప్రయాణం. మిగిలినవన్నీ మర్చిపోయి, కళ్ళు మూసుకుని ప్రశాంతంగా ఆలొచించుకోవటానికి...నీకు మంచి సమయం దొరికింది. దాన్ని చక్కగా ఉపయోగించుకో”

అతను ఎక్కాల్సిన విమానానికి సెక్యూరిటీ చెకప్ కు ఆహ్వానం ఇవ్వబడింది.

“నీ జీవితం చాలా బాగుండాలని నా శుభాకాంక్షలు అనిల్. త్వరగా మంచి న్యూస్ చెప్పు”-- విష్ చేసి వీడ్కోలు తెలిపింది సోఫీ.

ఆమె చేతి మీద ముద్దు పెట్టి, కంట తడితో వీడ్కోలు తీసుకున్నాడు.

విమానం అతనితో పాటూ ఎగరటం ప్రారంభించగానే...దాని కంటే వేగంగా అతని ఆలొచనలు హైదరాబాద్ వైపుకు ఎగిరినై.

మొదట సౌందర్య వచ్చింది.

‘ఆపద నుండి నా వల్ల కాపాడబడిన అబల అమ్మాయి. వేరు దారి లేక నా బద్రతలో ఉన్నది. ఆమె దగ్గర నన్ను పెళ్ళి చేసుకోమని అడిగితే సందర్భాన్ని నాకు తగినట్టు మలుచుకున్నానని అనుకోదా? ఆమెకు ద్రోహం చేసిన మగవాళ్ళ లిస్టులో నన్ను కూడా చేర్చేస్తే...?’

సోఫీ అతని ఆలొచనలలొ కనబడి చెప్పింది. ‘సౌందర్య అలా అనుకోదు. నువ్వు  హైదరాబాదులో ఉన్నప్పుడు, నీ పనులన్నీ ఆమె సంతోషంగా చెయ్యలేదా? నువ్వు పెళ్ళి చేసుకుంటానికి ఇష్టపడుతున్నావని చెబితే...అది మనస్పూర్తిగా అంగీకరిస్తుంది’ సోఫీ  కనుమరుగైయ్యింది.

తరువాత పిల్ల స్వప్నా వచ్చింది.

‘స్వప్నా నన్ను ఎవరని అనుకుంటుంది? నాన్న అనే స్థానమ్ను ఇస్తుందా? స్వప్నా దగ్గర తండ్రి చూపించాల్సిన ప్రేమ చూపించే చూశాను. దాన్ని పూర్తిగా తండ్రి ప్రేమగా మార్చటానికి నాకేమీ కష్టం లేదు’

తరువాత వరున్.

‘నా బాగోగుల కోసం ఏదైనా చేస్తాడు. సౌందర్య ని సొంత చెల్లెల్లు లాగానే చూసుకుంటున్నాడు. మా ఇద్దరి పెళ్ళికి ఎటువంటి అభ్యంతరమూ చెప్పడు. మారుగా నా నిర్ణయాన్ని సంతోషంగా ఒప్పుకుంటాడు’

సౌందర్య తల్లి-తండ్రులు.

‘కూతురి పరిస్థితి చూసి వెక్కి వెక్కి ఏడుస్తున్నారు వారు. నేనిచ్చిన బద్రత కోసం నన్ను మనస్ఫూర్తిగా పొగిడిన వాళ్ళు.  నా బద్రత ఆమెకు నిరంతరం అవుతుందంటే వాళ్ళు మనస్ఫూర్తిగా ఒప్పుకుని ప్రశాంతత చెందుతారు. నన్ను జన్మ జన్మలకూ మర్చి పోరు’

కానీ, తన తల్లి-తండ్రులను తలుచుకున్నప్పుడు కొంచం భయపడ్డాడు.

‘వాళ్ళ మనసులను నొప్పించ కుండా విషయాన్ని ఎలా వాళ్ళకు చెప్పి అంగీకరింపచేసేది? ఇంతవరకు నా గురించి గొప్పగా అనుకున్న వాళ్ళు, ఇక మీదట నా గురించి ఏమనుకుంటారు? ’ 

‘గౌరి లేని పెళ్ళికి అమ్మ ఆమొదిస్తుందా? అవిడ్ని ఎలా సమాధానపరిచేది?’

దారి తెలియక కొట్టుకున్నాడు. మళ్ళీ మళ్ళీ ఆలొచించి ఒక నిర్ణయానికి వచ్చాడు.

‘మొదట సౌందర్య తో మాట్లాడదాం’

‘ఆమెతో ఎవరు మాట్లాడాలి? నేనే తిన్నగా మాట్లాడనా? లేక వరున్ ద్వారా మాట్లాడిద్దామా?’

‘వద్దు. వరున్ వద్దు. ఒక వేల సౌందర్య నిరాకరిస్తే? అది వరున్ కు కూడా తెలియకూడదు’

‘నేను నేరుగా మాట్లాడి, సౌందర్య నిరాకరిస్తే ఆ విషయాన్ని మా ఇద్దరి మధ్యనే మర్చిపోవాలి’

కన్ ఫ్యూజన్లు తీరటంతో అతని మనసు తేలికబడింది. ఆ తృప్తి అందించిన సుఖంతో నిద్రపొయాడు.

***********************************************PART-21*****************************************

హైదరబాద్ విమానాశ్రయం.

అనిల్ ను స్వాగతించటానికి అందరూ కాచుకోనున్నారు. స్వప్నను ఎత్తుకుని నిలబడున్నది సౌందర్య.

చెకింగులు ముగించుకుని -- సూట్ కేసులు తీసుకుని అనిల్ బయటకు రావటానికి గంట పడుతుంది అని వరున్ చెప్పాడు. ఆ కాచుకోవటం తనని అత్యంత కష్టానికి గురిచేసిందని గుర్తించింది సౌందర్య.  ఒక్కొక్క క్షణమూ గడవటానికి ఒక్కొక్క గంట అవుతున్నట్టు అనిపించింది.

అక్కడ గుమికూడి, వాళ్ళ సొంతవాళ్ల కోసం కాచుకోనున్న బంధువులు, వాళ్ళ రాకతో ఉత్సాహంగా అరుస్తూ స్వాగతించారు. దగ్గరకు వచ్చిన వెంటనే పూల మాలలు వేయటం, పూల చెండులు ఇచ్చి-ముద్దులు పెట్టి ఆనందించారు.

ఎవరనేదే తెలియని ప్రయాణీకులను స్వాగతించటానికి, వచ్చే ప్రయాణీకుల పేరు రాసిన అట్టలను పైకెత్తి పట్టుకుని నిలబడున్నారు కొందరు.

అదిగో అనిల్ వచ్చాశాడు....

అతన్ని చూసిన వెంటనే సౌందర్య గుండె వేగంగా కొట్టుకుంది.

తల్లి-తండ్రులను, మిగిలిన వాళ్ళనూ చూసిన వెంటనే ఆనందంతో చెయ్యి ఊపాడు అనిల్. అందరూ ఉత్సాహంగా అతన్ని చేరుకున్నారు.

అప్పుడు....

“నాన్నా...” అంటూ పెద్ద అరుపుతో స్వప్నా సౌందర్య చేతిని విదిలించుకుని, వేగంగా పరిగెత్తి అనిల్ కాళ్లను చుట్టుకుంది.

ఎప్పుడో ఒక రోజు పిల్ల దగ్గర అనిల్ ఫోటోను చూపించి ‘నాన్నా’ అని చెప్పటం, ‘నాన్నా...నాన్నా’ అంటూ అరుస్తూ ఫోటోతో స్వప్నా పరిగెత్తి వెళ్లటం, జ్ఞాపకం వచ్చింది సౌందర్య కు.

స్కూల్ వదిలిన తరువాత పిల్లలందరూ తమ తల్లి-తండ్రుల చేతి వేళ్లను పుచ్చుకుని వచ్చినప్పుడు స్వప్నా మాత్రం తన తాతయ్య చెయ్యి పుచ్చుకుని వచ్చినప్పుడు, అనిల్ ఫోటోను చూపించి ‘నాన్న విమానంలో తిరిగి వస్తారు’ అని తల్లి చెప్పటంతో -- ఆ లేత మనసులో అది లోతుగా పాతుకుపోయింది అంతవరకు ఎవరూ తెలుసుకోలేదు.

పిల్ల చేష్టతో అదిరిపడి శిలలాగా నిలబడిన అందరూ కొంచం కొంచంగా స్ప్రుహలోకి వచ్చారు.

అనిల్ స్వప్నాను ఎత్తుకుని ముద్దుల వర్షం కురిపించాడు.

“ఇంకోసారి అలా పిలవరా బుజ్జీ” అన్నాడు.

స్వప్న మళ్ళీ “నాన్నా” అంటూ అతని మెడను తన చేతులతో పూల మాలగా చుట్టుకుంది.

అందరూ ఆశ్చర్యంతో వాళ్ళిద్దర్నీ చూస్తూ ఉండిపోయారు?

స్వప్న ఏర్పరిచి ఇచ్చిన ఆ మంచి సందర్భాన్ని, పూర్తిగా ఉపయోగించ దలుచుకున్నాడు అనిల్.

తన ఆలొచనను అందరూ క్లియర్ గా తెలుసుకోవాలని అనుకుని వరున్ దగ్గరున్న సెల్ ఫోన్ అడిగి తీసుకుని మాట్లాడాడు.

“సోఫీ, మీరు వినదలుచుకున్న మంచి న్యూస్ ను వెంటనే చెప్పేయాలని విమాన ప్రయాణంలోనే నిర్ణయించుకున్నాను. కానీ, ఇంత త్వరగా హైదరాబాద్ విమానాశ్రయం నుంచే ఆ మంచి న్యూస్ ను మీకు చెబుతానని నేను ఎదురు చూడలేదు. మా అమ్మాయి స్వప్న మా అందరి పనులనూ ఈజీ చేసేసింది. మిగతా విషయాలు ఇంటికి వెళ్ళిన తరువాత మాట్లాడతాను"”అని కావాలనే గట్టిగా చెప్పి తన సంభాషణ ముగించాడు.

ఎవరూ ఎదురు చూడని ఈ సంఘటనలు ఒక్కొక్కరి దగ్గరా ఒక్కొక్క విధంగా షాక్ ఏర్పరిచింది.

సౌందర్య ముందు తన కుడి చేతిని జాపాడు.

మిగిలిన వాళ్ళందరూ ఏదో ఒక సినిమాలో సీను చూసినట్టు ‘సౌందర్య ఏం చెయ్యబోతోందీ’ అని ఆశ్చర్యంతో చూస్తున్నారు.

ఆమె బుర్రలో వెయ్యి సీతాకోక చిలుకలు ఎగురుతున్నాయి. సిగ్గుతో మొహం కందిపోయింది. వణుకుతోనూ, తడబడుతూనూ మెల్లగా కుడిచేతిని పైకెత్తటానికి ప్రయత్నించింది. కానీ, అది కూడా ఆమె చెయ్యలేకపోయింది.

అప్పుడు వేగంగా వచ్చిన వరున్, ఎవరూ ఏమీ చెప్పటానికి ముందే ఆమె చెయ్యి పుచ్చుకుని అనిల్ చేతిలో ఉంచాడు.

“ఇప్పుడు కూడా నువ్వు తడబడటంలో అర్ధంలేదు సౌందర్యా! ఇది దేవుడు వేసిన ముడి. ఆలొచించకుండా అంగీకరించు” అన్నాడు.

సౌందర్య చేతిని గట్టిగా పుచ్చుకున్నాడు అనిల్.

అందరూ చూస్తున్నప్పుడే తాను తీసుకు వచ్చిన వజ్రపు ఉంగరాన్ని ఆమె వెళ్లకు తొడిగాడు.

ఆమెను కొంచం బలవంతంగా లాగినట్టే తన తల్లి-తండ్రుల దగ్గరకు వెళ్ళి “నాన్నా” అన్నాడు ఒక విధ భయంతో. అతని వలన అంతకు మించి నోట మాట రాలేదు.

కానీ, అతని కంటే ముందుగా  అతని తండ్రి మాట్లాడాడు.

“నువ్వేమీ మాట్లాడక్కర్లేదు. పిల్లలూ, దైవమూ ఒకటే నని చెబుతారు. పిల్లే దైవ వాక్కు ఇచ్చిన తరువాత మేము దాన్ని కాదని మాట్లాడం?”

ప్రాణం పోయి తిరిగి వచ్చినట్టు అయ్యింది అనిల్ కు. తండ్రి ఇచ్చిన ధైర్యంతో --దాంతో పాటూ కొంచం బిడియంతో తల్లివైపు తిరిగాడు.

తన భర్త మాటల్లోని న్యాయాన్ని అర్ధం చేసుకున్న దానిగా “నువ్వు ఆశపడిన అమ్మాయినే, నువ్వు ఇష్టపడి చేసుకో. నీ సంతోషమే మా సంతోషం”  అని మనసారా  చెప్పింది.

కొండలాగా అనిపించిన అడ్డులన్నీ, మంచులాగా వెళ్ళిపోవటం చూసిన అనిల్ అతి సంతోష పడ్డాడు.

జరిగిందంతా నిజమా అని సౌందర్య నమ్మలేకపోయింది. కళ్ళల్లో కన్నీరు పొంగుకు వస్తుంటే వాళ్ళ కాళ్ళ మీద పడి నమస్కరించింది. అనిల్ తల్లి సౌందర్య భుజాలు పట్టుకుని పైకి లేపి కౌగలించుకుంది. ఎందుకంటే వాళ్లకు ఇదివరకే సౌందర్య పైన ఒక  మంచి అభిప్రాయం ఏర్పడింది. ఆమెను వద్దని చెప్పటానికి మనసు రాలేదు.

ఇక ఎటువంటి అడ్డూ రాదని నమ్మిన అనిల్, తరువాత సౌందర్య యొక్క చెయ్యి పుచ్చుకుని ఆమె తల్లి-తండ్రుల వైపు వెళ్ళాడు.

ఆమె తండ్రి వేగంగా ముందుకు వచ్చి అనిల్ చేతులు పుచ్చుకున్నాడు. “తమ్ముడూ, నువ్వు వయసులో చిన్నవాడివి. లేకపోతే మేము నీ కాళ్ల మీద పడి ఉండేవాళ్ళం" అంటూ భావొద్వేగంతో మాట్లాడాడు.

అప్పుడు దగ్గరకు వచ్చాడు వరున్.

అతన్ని చూసిన సౌందర్య తండ్రి, “తమ్ముడూ, మేము జీవితాంతం మీకు రుణపడి ఉంటాము. సౌందర్య కి తోడ బుట్టిన అన్నయ్య ఉండి ఉన్నా, ఈమె మీద ఇంత అభిమానం చూపి ఉండేవాడా అనేది సందేహమే”---అన్నాడు వినయంగా. 

సౌందర్య తల్లి కూడా దాన్ని అమోదిస్తూ కన్నీటితో నిలబడున్నది.

తాను ఇంత ధైర్యంగా నడుచుకోవటానికి మూల కారణంగా ఉన్న సోఫీ కి మానసికంగా ధన్యవాదాలు తెలుపుకున్నాడు.

ఏదో స్వర్గంలో తేలుతున్నట్టు అనిపించింది సౌందర్య కి. అర్ధం కాని బ్రమ లాంటి ఫీలింగ్ లో నుండి బయట పడలేకపోయింది.

“కష్టమొచ్చినా...సుఖం వచ్చినా తన వలన భరించలేనంతగా వస్తున్నదే” అని తలుచుకుని ఆశ్చర్యపడింది.

ఇక్కడ జరిగే విషయాలన్నిటికీ తానే మూల కారణం అనేది అర్ధం చేసుకోలేని స్వప్నా, వాళ్లను వేడుక చూస్తోంది.

విమానాశ్రయం నుండి బయటకు వచ్చిన అందరూ ఇంటికి వెళ్ళటానికి రెండు కార్లు బుక్ చేసుకున్నారు.

సౌందర్య ని తన దగ్గరే కూర్చునేటట్టు చూసుకున్నాడు అనిల్. కారు బయలుదేరి వెడుతూ వేగం పుంజుకున్నప్పుడు అతని మరీ దగ్గరతనం, కారు ఆడుతున్నప్పుడు అతని శరీరం తనని రాసుకోవటం వలన ఏర్పడ్డ సిగ్గు ఆమెను పీక్కుని తిన్నది.

తనలాంటి అమ్మాయిలలో ఎంతమందికి మళ్ళీ ఇలాంటి ఒక కొత్త జీవితం దొరుకుతుంది అని ఆలొచించినప్పుడే తను ఎంత పెట్టి పుట్టుకుందో అని అనుకున్న వెంటనే అన్ని దైవాలకూ ధన్యవాదాలు తెలిపింది.

తన కష్టాలన్నీ ముగిసిపోయి, ఈ రోజు తన జీవితంలో కొత్త వసంతం పూయటాన్ని తలుచుకుని పూరించిపోయింది. అనిల్ చేతిని తన చేతితో గట్టిగా పట్టుకుంది. అది అందించిన శాంతమైన సుఖం  మెల్ల మెల్లగా అతని భుజాలపై వాలిపోయింది.

పలు నెలలుగా నిద్రలేని రోజులను చవి చూసిన ఆమె కళ్ళు, ఆ పగలు లోనూ...అంతమంది మధ్యలోనూ ప్రశాంతంగా నిద్రలోకి జారుకున్నాయి.

***********************************************PART-22*****************************************

మౌలాలి రైలు స్టేషన్. ప్లాట్ ఫారం చివరగా ఉన్న బెంచ్.

అనిల్, సౌందర్య కూర్చుని ఆనందంగా మాట్లాడుకుంటున్నారు.

స్వప్నా వాళ్ళిద్దరి చుట్టూ తిరుగుతూ ఆడుకోగా...

అప్పుడు ఒక రైలు వచ్చింది.

అది చూసిన అనిల్ సౌందర్య దగ్గర అడిగాడు. “ఈ రైలు కింద పడి ఆత్మహత్య చేసుకుంటావా?”

“ఓ...హాపీగా! నన్ను కాపాడటానికి మీరు నాతోనే ఉన్నప్పుడు, నేను ఎన్నిసార్లు అయినా రైలు ముందు దూకటానికి రెడిగా ఉన్నాను” అని చెప్పిన ఆమె అదేలాగా నిలబడ్డది.

పడి పడి నవ్వాడు అనిల్. సౌందర్య కూడా ఆ నవ్వులో కలుసుకుంది. తమని మర్చిపోయి నవ్వుతున్న ఆ జంటను ఆ రైలులో ప్రయాణం చేస్తున్న పలు దంపతుల కళ్ళు వేడుక చూసుకుంటూ వెళ్ళినై.

కానీ, అందులో ఒక జంట కళ్ళు మాత్రం వాళ్ళను, వాళ్ళపై విరక్తితోనూ, కడుపు మంటతోనూ చూసినై.

అవి... కవిత యొక్క కళ్ళు!

‘నేను అనుకున్నది నిజమే. మంచికాలం...తప్పించుకున్నాను’ అని తృప్తిగా వెళ్ళిపోయినై.

పాపం కవిత...

ఆరోజూ సరి, ఈ రోజూ సరి...ప్రేమ గురించిన గొప్పతనాన్ని ఆమె అర్ధం చేసుకోలేదు!!

మీరు ఏమిటి అర్ధం చేసుకున్నారా?

‘పెళ్ళిళ్ళు రైల్వే స్టేషన్లలో కూడా రాసిపెట్టున్నాయి’ అనే కదా?

చాలా కరెక్ట్! 

***********************************************సమాప్తం******************************************