ఎక్కడ నా ప్రాణం...(నవల)

 

                                                                           ఎక్కడ నా ప్రాణం                                                                                                                                                               (నవల)

దివ్యాకి రాత్రంతా నిద్ర పట్టలేదు.ఆందోళన ఆమె మనసును చెదలా తింటున్నది. దొర్లి దొర్లి పడుకుంటూ, ఆలొచిస్తూ ఉన్నది.

రేపు ఆమె ప్రాణానికి ప్రాణంగా ప్రేమించిన అర్జున్ అమెరికా నుండి వచ్చేస్తాడు.

అతను వస్తున్నాడన్న సంతోషం కూడా ఆమె మనసులో ఇమడటం లేదు? దీనికి కారణం ఎవరో కాదు? ఆమె తండ్రి డాక్టర్.విఠల్ రావ్!

ఆయన క్రితం రాత్రి నుండి కనబడటం లేదు. ఏం చేయాలో తెలియని దివ్యాకి తండ్రి ముందు రొజు కారణమే లేకుండా చెప్పిన మాటలే గుర్తుకు వస్తున్నాయి. 

“చెడిపోయే వాడే చెడు ఆలొచిస్తాడు. అపూర్వమైన విషయాలన్నీ అపూర్వమైన మనుష్యులకే దొరుకుతుంది. అందరికీ దొరకదు. దొరికితే దాన్ని తప్పైన విషయంకోసం వాడటం మొదలుపెడతారు. కొన్ని రహస్యాలు రహస్యాలుగానే ఉండాలి. అలా జరగలేదనుకో--దాని వలన ఊరికి, ప్రపంచానికీ ఆపద.

మనసును ఎప్పుడూ జారవిడుచుకోకూడదు. చివరిదాకా నమ్మకాన్ని వదలి పెట్టనే కూడదు. ఏం జరిగినా పరవాలేదని పట్టుదలగా ఉండి పోరాడి ధైర్యంగా కొండ శిఖరాన్ని అయినా ఎక్కాలి.

ఏం జరిగినా సరే....‘ధైర్యవంతుల’కి నిద్ర ఉండదు అని పెద్దలు చెబుతారు. నువు కూడా ఏం జరిగినా సరే ధైర్యంగా ఉండాలి. అప్పుడు భయము, దిగులు మరు క్షణమే మాయమైపోతుంది--మనసులో ప్రశాంతత, చిన్న తృప్తి తల ఎత్తుతుంది”

ఆయన ఎందుకలా చెప్పాడు? ఆయన కనబడకుండా పోవటానికీ ఆయన చెప్పిన దానికీ ఏదైనా లింక్ ఉందా? కనబడకుండా పోయిన దివ్యా తండ్రి తిరిగి వచ్చాడా? లేక దివ్యానే ఆయనను వెతికి కనుక్కోగలిగిందా? ఆయన కనబడకుండా పోవటానికి కారణం ఏమై ఉంటుంది?.....వీటన్నిటికీ సమాధానం తెలుసుకోవటానికి ఈ త్రిల్లింగ్ నవలను చదవండి.

*****************************************************************************************************

                                                                               PART-1

దివ్యాకి రాత్రంతా నిద్ర పట్టలేదు.

ఆందోళన ఆమె మనసును చెదలా తింటున్నది.

దొర్లి దొర్లి పడుకుంటూ, ఆలొచిస్తూ ఉన్నది.

రేపు అర్జున్ అమెరికా నుండి వచ్చేస్తాడు.

అతను వస్తున్నాడన్న సంతోషం కూడా ఆమె మనసులో ఇమడటంలేదే? దీనికి ఎవరు కారణం?

ఆమె తండ్రి విఠల్ రావ్!

విజయవాడ సిటీకి పక్కనున్న మంగళగిరిలోని ప్రభుత్వ ఆసుపత్రిలో చీఫ్ డాక్టర్ గా  పనిచేస్తున్నారు ఆమె తండ్రి విఠల్ రావ్. ఎందుకోనో, తెలియదు నిన్న రాత్రి ఆయన ఇంటికి తిరిగి రాలేదు.

చుట్టు పక్క ప్రదేశాలలో 'హస్త వాసి గల డాక్టర్’ అనే పేరు సంపాదించాడు. తన ఇంటి ముందు ఒక చిన్న గది కట్టి అందులో క్లీనిక్ ఒకటి నడుపుతున్నాడు.

దివ్యాను కంటికి రెప్పలాగా--ప్రేమగా చూసుకుంటాడు. నాలుగు సంవత్సరాలకు ముందు ఆమె తల్లి త్రిపురాంబ చనిపోయింది.

తల్లిని పోగొట్టుకున్న దుఃఖం మరిచిపోయే విధంగా ప్రేమ వర్షాన్ని కురిపించి తల్లి స్థానమును కూడా ఆయనే పూర్తి చేశాడు. ఆయనకు భక్తి ఎక్కువ. ఇరవై నాలుగు గంటలూ ఆయన నుదిటి మీద విబూది  మెరుస్తూ ఉంటుంది.

రెస్టు దొరికిన సమయంలో ధ్యానం, యోగాసనాలూ లాంటి వాటిలో తనని తాను ఈడుపఱుచుకుని తనని తాను బిజీగా ఉంచుకుంటాడు. భగవద్గీతను అప్పుడప్పుడు చదువుకుంటూ ఉంటాడు.

మూడు నెలలకు ఒకసారి లంబసింగి అటవీ ప్రాంతంలోని ఒక కొండకు వెళ్ళిరావటం అలవాటుగా పెట్టుకున్నారు.

లంబసింగి లోని జలపాతంలో స్నానం చేసుకుని, అక్కడున్న ఒక వినాయకుడి గుడిని దర్శించుకుని, ఆ తరువాత ఆ ప్రాంతంలోని ఆ కొండపైన ఉన్న ఒక శివలింగాన్ని కళ్ళార చూసుకుంటేనే ఆయనకు చాలా తృప్తిగానూ, సంతోషంగానూ, ఉత్సాహంగానూ ఉంటుంది.

ఆ మూడు రోజులు కూతుర్ని వదిలిపెట్టి వెళ్ళటానికి ముందు---ఆయన మనసు విపరీతమైన క్షోభకు గురవుతుంది.

"అమ్మా దివ్యా! పక్కింటి బామ్మ దగ్గర చెప్పేసి వెలుతున్నాను. వయసులో ఉన్న కూతుర్ని ఇలా ఒంటిరిగా వదిలిపెట్టి వెళ్ళటం తప్పే. కానీ, మూడు నెలలకు ఒకసారి  అక్కడికి వెళ్ళివస్తేనే నా మనసు ప్రశాంతంగా ఉంటోంది. ఏదో రీచార్జ్ ఎక్కించుకున్నట్టు, ఎనర్జిటిక్ గా ఉన్నట్టు అనిపిస్తుంది"  అంటూ తటపటాయిస్తూ నిలబడ్డాడు.

"అవతలవారికి మనవలన చేయగలిగిన సహాయం చేయాలి. కానీ, వాళ్ళకు ఇబ్బంది కలిగేటట్టు ఒక్కరోజు కూడా నడుచుకోకూడదు అని మీరేగా చెప్పారు? అలాంటి మీరే పక్కింటి బామ్మను ఎందుకు ఇబ్బంది పెడతారు? నాకేమీ భయంగా లేదు. ఈ ఇళ్ళు మీరు ఎంతో బాగా డిజైన్ చేసి కట్టించారు. అది నాకు కావలసిన రక్షణ ఇస్తుంది. వెనుక ఉన్న గదిలో తోటమాలి కాపురం ఉంటున్నాడు. ఒక్క పిలుపుకు పరిగెత్తుకు వస్తాడు.

అన్నిటికీ మించి మన పెంపుడు కుక్క టైగర్. ఒక చిన్న పక్షిని కూడా మన ఇంటి గేటు మీద వాలనివ్వదు. ఈ వీధి మొత్తం హడలిపోయేలా అరుస్తుందని మీకు తెలుసు. చిన్న వయసు నుంచి నాకు ధైర్యాన్నీ, నమ్మకాన్ని పోసి పెంచారు.

నేనిప్పుడు చిన్న పిల్లను కాదు నాన్నా. ఎం.బి.బి.ఎస్ పూర్తి చేసిన డాక్టర్ను! ప్రైవేట్ ఆసుపత్రిలో ఉద్యోగం చేస్తున్నాను. నా గురించి భయపడకుండా, ప్రశాంతంగా వెళ్ళిరండి..."  అని పోయిన సారి నాన్నకు ధైర్యం చెప్పి పంపించింది.

పోయిన సారి ఆయన తిరిగి వచ్చినప్పుడు..."అమ్మా దివ్యా...ఈ సారి తిరిగి రావటానికి నాకు మానసే రాలేదురా.చాలా స్వారస్యమైన విషయాల గురించి విన్నాను. నా కళ్ళతో ఒక అద్భుతమైన దృశ్యం ను చూశాను. ఎంతో అద్భుతం?" అన్నారు.

“ఇంటికి తిరిగి వచ్చేందుకే మనస్కరించ లేదు అంటున్నారంటే ఖచ్చితంగా చాలా అద్భుతమైన దృశ్యమే మీ మనసును తాకుంటుంది. అదేమిటో నేను తెలుసుకోవచ్చా?” ఆసక్తిగా అడిగింది.

"తప్పకుండా. నువ్వు ఆ దృశ్యం గురించి తెలుసుకోవాలి. లంబసింగి లో నేను వెడుతున్న ఆ కొండ ప్రదేశం ఒక ప్రత్యేక శక్తి కలిగినదని చెబుతూంటాను కదా...అది శక్తివంతమైన ప్రదేశం మాత్రమే కాదు, ఒక పుణ్య భూమి అని ఈ సారి తెలుసుకున్నాను. ఈ సారి నేను చూసిన దృశ్యం నాకు ఆ భావాన్ని కలిగించింది"

“అవును నాన్నా. మునులు, సన్యాసులు తపస్సు చేసిన గుహలు, వాళ్ళు సంతరించిన స్థలాలు అక్కడ  చాలా ఉన్నాయని చెప్పారు. ఇంతకు ముందు వెళ్ళినప్పుడు వాళ్ళను కళ్ళార చూశానని చెప్పారు"

"అది మాత్రమే కాదురా. అద్భుతమైన ఔషధ శక్తి కలిగిన చెట్లు అక్కడ చాలా ఉన్నాయి. ఇంకెక్కడా దొరకని అరుదైన రకరకాల ఔషధ శక్తి కలిగిన చెట్లు ఆ కొండ ప్రదేశంలో ఉన్నాయి. అనేక రకాల వ్యాధులను గుణపరచగల మూలికలు చాలా ఉన్నాయి...ఇది నా ఆరు సంవత్సరాల పరిశోధనలో తెలిసింది"

"నిన్ను అర్జున్ చేతిలో అప్పగించి...మీ ఇద్దర్నీ పెళ్ళి దుస్తులలో చూసిన తరువాత నేను ప్రశాంతంగా ఆ కొండ ప్రదేశంలో ఉన్న శివలింగాన్ని దర్శనం చేసుకుంటూ, అక్కడున్న ఒక గుహలో ఉండిపోతాను. ఇప్పుడు కూడా నా బాధ్యత నెరవేర్చటానికి--అంటే నీకు పెళ్ళి చేయటానికోసమే తిరిగి వచ్చాను"

"...ఎందుకు నాన్నా అలా చెబుతున్నావు? మూడు నెలలకు ఒక సారి మీరు అక్కడికి వెల్తారు. మూడు రోజుల తరువాత మీరు తిరిగి వస్తున్నప్పుడు, కొత్త ఉత్సాహంతో తృప్తిగా వచ్చి దిగుతారు...ఈ సారి ఏమైంది మీకు? మీరింకా రిటైర్ అవలేదు. ఉన్నతమైన డాక్టర్ పనిని, ప్రాణంగా చూసుకుంటున్న కూతుర్ని వదిలేసి...అక్కడే ఉండిపోవాలనే నిర్ణయానికి రావడానికి అక్కడ ఏం జరిగింది?"

“ఆ కొండ మీద పాడుపడిపోయిన ఆ శివలింగాన్ని దర్శనం చేసుకోవడానికి వెళ్ళినప్పుడు...అక్కడ గంగయ్య స్వామి అనే మూలిక వైద్యుడ్ని చూశాను. ఒకర్నొకరు పరిచయం చేసుకుని వైద్యం గురించి మాట్లాడుకున్నాము. ఆయన మూలిక వైద్యం గొప్పతనం గురించి చెప్పారు. అక్కడే మా ఇద్దరి మధ్యా స్నేహం ఏర్పడింది అనుకో..."

"ఆ మూలిక వైద్యుడు మీలాగానే శివలింగాన్ని దర్శించుకోవడానికి అప్పుడప్పుడు ఆ కొండకు వచ్చి వెల్తుంటారా?"

"శివలింగాన్ని దర్శించుకోవడానికి మాత్రమే కాదమ్మా, ఆక్కడు దొరికే ఔషధ మూలికలను తెచ్చుకోవటానికి వెలుతూ ఉంటారు....ఆయన ఆ కొండ క్రింద ఉన్న ప్రదేశంలో ఒక గుడారం వేసుకుని, అక్కడ నివసిస్తూ, ఆయన దగ్గరకు వచ్చే పేషంట్లకు వైద్యం చేస్తూ ఉంటారు.

దీర్ఘకాలిక వ్యాధులు, మరణ భయం పుట్టించే వ్యాధులకు ఆయన వైద్యం చేసి వాటిని గుణపరుస్తాడని చాలా మంది చెప్పటం నేను విన్నాను.

ఆ కొండ మీద ఒక శివలింగం ఉన్నట్టు ఎవరికీ తెలియదమ్మా. అక్కడ ఒక చిన్న గుడి కూడా లేదు. ఒక బహిరంగ ప్రదేశంలోనే ఉంటుంది ఆ శివలింగం. ఆ కొండ ప్రాంతానికి ఎవరైనా వెళ్ళొచ్చు. వెలితే ఆ శివలింగాన్ని చూడొచ్చు. కానీ అక్కడికి వెళ్ళటానికి దట్టమైన అడవిని దాటి వెళ్ళాలి. కృర ముగాలకు భయపడి ఎవరూ అటు వెళ్లటం లేదు. నాబోటి మొండి వాళ్ళు మాత్రమే వెడతారు. ఆ శివలింగాన్ని చూట్టూ ఉన్న ప్రదేశంలోనే ఔషధ గుణాలు కలిగిన మూలిక చెట్లు ఉన్నాయి.

నిజానికి ఆ మూలిక వైద్యుడ్ని కలిసి, మూలికల ఔషధ లక్షణాల గురించి తెలుసుకుని వాటిపై పరిశోధనలు చేయాలని నిర్ణయించుకున్నాను. కానీ, ఆ వైద్యుడ్ని కలవటానికి అతని గుడారానికి ఎన్నిసార్లు వెళ్ళినా ఆయన్ని కలవలేకపోయాను. అలా ఒకసారి వెళ్ళినప్పుడు ఆయన అసిస్టంట్ ను కలిశాను. వాళ్ళ గురువు, అదేనమ్మా ఆ వైద్యుడు ,మూలికలకోసం ఆ కొండపైకి వెళ్ళారని చెప్పాడు. అప్పుడే నాకు ఆ కొండపైన మూలికలు దొరుకుతాయని తెలిసింది.

నేను ఆయన్ను కలవటానికి ఆ కొండపైకి వెళ్లినప్పుడు అక్కడ శివలింగాన్ని చూశాను. చూసిన మరు క్షణం నాలో ఏదో జరిగింది. ఆ శివలింగానికి మొక్కుకుని, ఆ శివలింగం చుట్టూ మూడు ప్రధక్షిణాలు చేసి, వెను తిరిగినప్పుడు నాకు ఆ మూలిక వైద్యుడు కనబడ్డాడు.

పోయిన సారి నేను ఆయన గుడారానికి వెళ్ళినప్పుడు...ఒక కుష్టు రోగిని చూశాను. మూలికలను, ఏవో ఆకులను పేస్టులాగా రుబ్బి అతని వొళ్లంతా పూసున్నారు. అతను నీరసంగా పడుకొని ఉన్నాడు.

ఇలా క్షీణించిపోతున్న వారిని మూలికల వైద్యంతో గుణపరచగలమా? అని అనుమానంగా అడిగాను. ‘మూలికలతో గుణపరచలేని వ్యాధి--ఈ లోకంలోనే లేదని చెప్పవచ్చు. మీరు ఈ సారి వచ్చినప్పుడు అతన్ని చూడండి. చూసి ఆశ్చర్యపోతారు’ నవ్వుతూ చెప్పాడు.

ఈ సారి ఆయన గుడారానికి వెళ్ళినప్పుడు ఆయన ధ్యానంలో ఉన్నాడు. ఆయన శిష్యుడొకడు రుబ్బురోలులో ఒక రాయితో ఏవో మూలికలను రుబ్బుతున్నాడు. కొండ ప్రాంతంలోని పువ్వులను బుట్టలో వేసుకుని అప్పుడు ఒక యువకుడు లోపలకు వచ్చాడు. కొబ్బరి నారతో వేగంగా వాటిని పూలమాలగా కట్టటం మొదలుపెట్టాడు. ఆ యువకుడ్ని ఎక్కడో చూసినట్టు అనిపించటంతో, ఎక్కడ చూశానా? అని ఆలొచిస్తున్నప్పుడు, గుడారంలో ఒక గొంతు వినబడింది.

‘ఏమిటి డాక్టర్.విఠల్ రావ్? ఇతను ఎవరో గుర్తుకు వస్తోందా...లేదా? కుష్టి రోగిగా ఉన్నతనే ఇతను. మూలికల మహిమతో పూర్తిగా మామూలు మనిషిగా అయిపోయాడు చూశారా?’ అని గంగయ్య స్వామి నవ్వుతూ చెప్పారు.

నేను ఆశ్చర్యంతో శిలలా నిలబడిపోయాను. అప్పుడు అక్కడ పచ్చటి ఆకులను రుబ్బుతున్న శిష్యుడు కుంటుకుంటూ నా దగ్గరకు వచ్చి 'పుట్టుకతోనే వికలాంగిగా పుట్టి, నడవటానికే కుదరని నన్ను - గంగయ్య స్వామి గారు గుణపరిచారు. ఈ రోజు కుంటుకుంటూ నడిచి మీ దగ్గరకు వచ్చి మాట్లాడగలుగుతున్నాను. ఆ తరువాత ఊరికి తిరిగి వెళ్ళటానికి మనసురాక సేవ చేసే భాగ్యం కల్పించడని అడిగితే...ఇక్కడే ఉండిపొమ్మన్నారు. ఇక్కడే ఉండిపోయాను’ అన్నాడు.

"నాన్నా! వినేటప్పుడే మైమరిపిస్తోంది! నేరుగా చూసిన మీకు ఎలా ఉంటుందో నేను అర్ధం చేసుకోగలను. ఏది ఏమైనా మీరు నన్ను వదిలి నిరంతరంగా వెళ్ళిపోకండి. నేను తట్టుకోలేను. కాదూ, కూడదూ నిరంతరంగా వెళ్ళిపోవాల్సిందే అని మీరనుకుంటే మీతో పాటూ నన్ను కూడా తీసుకు వెళ్లండి"

తండ్రి చేతులు పట్టుకుని ఏడ్చింది.

"దివ్యా! ఏడవకు. నీ కళ్ళల్లో నుండి ఒక కన్నీటి బొట్టు వచ్చినా నేను తట్టుకోలేను. నిన్ను వదిలి నేను నిరంతరంగా వెళ్లగలనా?...వెళ్ళలేనమ్మా. ఇక ఈ విషయం గురించి మనం మాట్లాడొద్దు. సరేనా?!" అంటూ తండ్రి విఠల్ రావ్ ఆ రోజు మాట్లాడిన మాటలు -- మళ్ళీ మళ్ళీ ఆమె చెవులకు ప్రతిధ్వని లాగా వినబడుతోంది.

***************************************************PART-2*****************************************

దిగులు, భయం పోటా పోటీ వేసుకుని దివ్యాని గందరగోళానికి గురిచేస్తున్నాయి.

మొన్న జరిగిన సంఘటనను తలచుకుంటే నాన్న ఏదో ఒక చిక్కులో ఇరుక్కోనున్నట్టు అనిపించింది.

ఆ రోజు నాన్నతో పనిచేస్తున్న సహ ఉద్యోగి డాక్టర్ సుధీర్ ఇల్లు వెతుక్కుంటూ వచ్చేరే? ఆ రోజు సంఘటనులు గుర్తుకు తెచ్చుకుంటుంటే దివ్యాకు చెమటలు కారుతున్నాయి. ఆమె ఆలొచనలు వెనక్కు వెళ్ళినై.

ఆ రోజు ప్రొద్దున, స్టవ్ మీద మరుగుతున్న పులుసులో వేరుగా ఉడకబెట్టిన ములక్కాడ  ముక్కలను వేసి, దాంతో పాటు కొంచంగా ఇంగువ వేసి, గరిటతో బాగా కలిపి, గిన్నెను క్రిందకు దించి పెట్టినప్పుడు----తలకు తుండు చుట్టుకుని, తోటలో నుంచి లేత వంకాయలను కోసుకుని, నవ్వుతున్న ముఖంతో వంటింట్లోకి వచ్చారు నాన్న.

"పులుసు వాసన అధిరిపోయిందమ్మా. మీ అమ్మలాగానే నీకు మంచి చేతి పక్వం ఉందమ్మా. నంచుకోవటానికి ఏం చేశావు?"

"కొబ్బరి,సెనగపప్పు వేసి గోరు చిక్కుడు కూర నాన్నా..."

"తరువాత...?"

"పొండి నాన్నా! అక్కడేదో మీరు కడుపారా వేడి వేడిగా భోజనం చేసేటట్టు మాట్లాడుతున్నారు? ఈ మధ్య కొంతకాలంగా ఉప్పు, పులుపు ఏమీ లేకుండా ఉత్త పెరుగు అన్నం రెండు ముద్దలు తిని లేచేస్తున్నారు. రాను రానూ అన్నీ అనుభవించిన మునిలాగా అయిపోయారు"

"ఊహు!అలా చెప్పదమ్మా. అన్ని తెలిసిన మునిలాగా అయ్యుంటే, ఇంటికి తిరిగి వచ్చే వాడినే కాదు! ఆ కొండ మీదే ఉండి పోయేవాడిని? సరి...వదిలేయ్! నీకు వంకాయ పొడి వేసి చేస్తే బాగా ఇష్టం కదా...అది చెయ్యి" 

"మీకెందుకు నాన్నా శ్రమ? ఖాలీగా ఉంటే వంటచేస్తానని వంటింట్లోకి వచ్చేస్తారు. అదీ కాకుండా మీరు తోటకు వెళ్ళి కూరగాయలు కొయ్యాలా? తోటమాలిని కేకవేస్తే, అతను కోసి తీసుకురాడా?"

“నా చేత్తో వంట చేసిన వంటకలాను రుచిగా ఉందని నువ్వు తింటున్నప్పుడు నా మనసుకు ఎంత తృప్తిగా ఉంటుందో తెలుసా? నా మనసు నీకెందుకు అర్ధమవుతుంది?”

“నా వ్యవహారంలో అనవసరంగా జోక్యం చేసుకోకండి అని నువ్వే కదా నిబంధన వేశావు?  తోటలోని చెట్లకున్న కాయలను మన చేతులతోనే కోసి తీసుకువస్తే అందులో ఒక సుఖం ఉందమ్మా. అది తెలుసా నీకు"

"ఇలా మాట్లాడితే ఎలా నాన్నా? అన్నిటికీ ఒక కారణం చెప్పి నా నోరు మూసేస్తారు మీరు" చిరుకోపంతో తండ్రిని చూసింది.

"నువ్వు మాత్రం ఏం చేస్తున్నావ్...? తెల్లవారు జామునే లేచి, పూజకు కావలసిన పువ్వులను నీ చేత్తోనే కోసి మాలగా చేసి దేవుళ్ళ ఫోటోలకు వేస్తున్నావే? ఉద్యోగానికి వెల్తున్న అమ్మాయివి నువ్వు! ఎందుకమ్మా పనికట్టుకుని ఇవన్నీ చేస్తున్నావు అని నేనడిగితే...మనసుకు హాయిగా, రోజంతా కొత్త ఉత్సాహంతోనూ ఉంటుందని సమాధానం చెబుతావే? అదేలాగానే ఇది కూడా..."

నాన్న కూడా చిరుకోపంతో చూశాడు.

దివ్యా ఏదో చెప్పాలని నోరు తెరిచే ముందు వాకిట్లో కారు వచ్చి ఆగిన శబ్ధం వినబడింది.

వెంటనే కిటికీ దగ్గరకు వెళ్ళి బయటకు చూసింది.

"నాన్నా...మీతో పాటు పనిచేస్తున్న డాక్టర్. సుధీర్ గారు వస్తున్నారు"

"డాక్టర్. సుధీరా? ఆయన ఎందుకు ఇంత ప్రొద్దున్నే ఇళ్ళు వెతుక్కుంటూ వస్తున్నాడో తెలియటం లేదే?"

ఆలొచనతో ముందుకు కదలగా, ముందు గదిలోకి వచ్చాడు విఠల్ రావ్.

పళ్ళరసం నిండిన గాజు గ్లాసులను పళ్లెంలో పట్టుకొచ్చి ఆయన ముందు జాపి "రండు అంకుల్...బాగున్నారా?" అని స్వాగతం పలికి మళ్ళీ వంటింట్లోకి వెళ్ళిపోయింది దివ్యా.

నాన్నకు స్నేహితులెవరూ లేరు. తాను, తన పని అనే ఒక చక్రంలో జీవించే తత్వం కలిగిన మనిషి.

ఎప్పుడైనా అరుదుగా ఎవరైనా ఆయన్ని వెతుక్కుని వస్తే, మర్యాద కోసం రమ్మని చెప్పి నాజూకుగా మాట్లాడి, తన గదిలోకి వెళ్ళిపోతుంది దివ్యా.

వచ్చిన వ్యక్తి తిరిగి వెళ్ళిన తరువాత, తండ్రి దగ్గర నుండి పిలుపు వస్తేనే తన గదిలో నుండి వస్తుంది.  

ఆ రోజు కూడా అలాగే. తడి గుడ్డతో గ్యాసు పొయ్యిని తుడుస్తున్న దివ్యాకి ఆవేశమైన వాదనతో అతీతమైన శబ్ధం వినబడటంతో వంటింటి గుమ్మం దగ్గరకు వచ్చి నిలబడి వాళ్ళ వాదనను వినడం మొదలుపెట్టింది.

"ఏమిటి విఠల్ నువ్వు? ఇలా అర్ధం చేసుకోకుండా మాట్లాడుతున్నావే? మందుల కొండ గురించి మాట్లాడటమే పాపం అనే విధంగా భయపడి చస్తున్నావే? నిన్న రాత్రి టీవీ ప్రోగ్రం చూసుంటే ఇలా మాట్లాడుండవు"

డాక్టర్ సుధీర్ మాటల శ్వరంలో చిరాకు, కోపమూ ఎగిసిపడుతుండటం తెలుస్తోంది.

"మందుల కొండకు, టీవీ చూడటానికీ ఏమిటీ సంబంధం? టీవీ లో నేను చూసే ప్రోగ్రాం ఒకటే. న్యూస్. టీవీలో నేను చూసేది అదొక్కటే"

"అందుకనే నీకు విషయమే తెలియలేదు.మందు కొండలో జరుగుతున్న అద్భుతాల గురించి నిన్న టీవీలో చూపించారు తెలుసా?.

నయం చేయలేని వ్యాధులకు కూడా మూలికలు నిండియున్న అద్భుత కొండట కదా అది?

గంగయ్య స్వామి అనే వైద్యుని గురించి చాలా చెప్పారు. కానీ, టీవీలో కనబడటానికి తనకి ఇష్టంలేదని చెప్పి...గుడారం నుండి బయటకు రావటానికి నిరాకరించారట ఆ వైద్యుడు.

ఇంకో అద్భుతమైన విషయం గురించి కూడా చెప్పారు. వినడానికే చాలా ఆశ్చర్యం వేసింది. నువ్వు మాటిమాటికీ ఆ కొండ ప్రదేశానికి వెళ్ళివస్తుంటావు కదా...దాని గురించి నా దగ్గర చిన్న మాట కూడా చెప్పలేదేమిటి?"

"అక్కడ చాలా అద్భుతాలు జరుగుతున్నాయి. నువ్వు ఇప్పుడు ఏ అద్భుతం గురించి అడుగుతున్నావు?"

చిన్న స్వరంతో ప్రశ్నించాడు డాక్టర్ విఠల్ రావ్.

"ఎవరో ఒక దంపతులట...పలు సంవత్సరాల నుండే భార్యా-భర్తలుగా పక్క పక్క గుహల్లో తపస్సు చేస్తున్నారట? ఒక పెద్దాయన ఇంటర్వ్యూ ఇచ్చారు. ఆయనకు వయసు ఎనభై ఉంటుందని చెబుతున్నారు. అది విన్న వెంటనే నేను షాక్ తిన్నాను"

"ఆ పెద్దాయన షాక్ ఏర్పడేంత విషయం ఏం చెప్పారు?"

చిన్నగా అడిగాడు.

"ఒక్కొక్క పౌర్ణమి రోజున సీతమ్మ అనే ఒక ఒకావిడ, తన భర్తతో మధ్యరాత్రి సమయంలో అక్కడకొచ్చి అక్కడున్న శివలింగాన్ని దర్శనం చేసుకుంటారట. నిజానికి వాళ్ళిద్దరికీ వయసు నూట యాబై సంవత్సరాలకు పైనే ఉంటుందట. అప్పుడు గంగయ్య స్వామి వైద్యుడి దగ్గర కొంచం సేపు మాట్లాడతారట. వాళ్ళను చూడటానికి చాలా మంది వస్తారట"

"అదృష్టం ఉన్నవారు మాత్రం వాళ్లకు దగ్గరగా వెళ్ళి దర్శనం చేసుకుంటారుట. అలా వాళ్ళ దగ్గరకు వెళ్ళిన వారి నుదిటి మీద విబూది అద్ది, నడినెత్తిన చేతులు పెట్టి ఆశీర్వదిస్తారట.

తీరని వ్యాదులు కూడా త్వరగా తగ్గుతాయట. ఆ దంపతుల దర్శనం కోసం, వాళ్ళ ఆశీర్వచనం కోసం చాలామంది పోటీ పడుతూ కాచుకోనుంటారట.

ఆ సీతమ్మ మనసు పెట్టి...గుంపులో ఉన్న వాళ్ళను చూస్తూ ఏదో ఒక పేరు చెప్పి పిలుస్తుందట. ఆ పేరున్న వ్యక్తికే వాళ్ళ దగ్గరకు వెళ్ళే ఆ అపూర్వ సంధర్భం దొరుకుతుంది.

ఆ తరువాత కొంచం సేపు కూడా అక్కడ ఉండకుండా వాళ్ళిద్దరూ, కొండకు అవతలివైపుకు వెళ్ళి కిందకు దిగుతారట. చీకట్లో ఆ కొండ లోయలోకి దిగటం అంత సులభం కాదుట.

ఆ సీతమ్మ తన గుహలోకి వెళ్ళిపోతే...మళ్ళీ ఆ తరువాత పౌర్ణమికే బయటకు వస్తుందట.

డాక్టర్ విఠల్...ఆ పెద్దాయన టీవీలో ఆ కొండ గురించి మాట్లాడుతుంటే ఆశ్చర్య అంచులకే వెళ్ళిపోయాను. మూలికల మహిమ వలనే నూట యాబై సంవత్సరాలకు పైనే వయసున్న ఆ సీతమ్మ దంపతులు యౌవనముతోనే ఉన్నారు. మరణాన్ని వాయిదా వేయగల మూలిక వాళ్ళు తినుంటారు అని నాకు అనిపిస్తోంది. దీని గురించి నా దగ్గర నువ్వేందుకు చెప్పలేదు? నువ్వు ఆ కొండకు అప్పుడప్పుడు వెళ్ళి వస్తున్న వాడివి కదా? నీకు కచ్చితంగా దీని గురించి తెలిసుంటుంది కదా?"

"అవును నాకు తెలుసు...కానీ, చెప్పాలని నాకు అనిపించలేదు. అదే నిజం. నా కూతురు దగ్గరే నేను ఈ విషయాన్ని చెప్పలేదు తెలుసా? ఏవో ఒకటి, రెండు విషయాలు మాత్రమే ఆమె దగ్గర చెప్పాను. దేవుని లీలతో జరుగుతున్న అద్భుతాలను బయటకు చెప్పటానికి నాకు మనసు రాలేదు. చాలా?"

"అదిసరే! నేను తిన్నగా విషయానికే వస్తాను. నువ్వు మనసు పెడితే, వైద్య రంగంలో అతిపెద్ద విప్లవం సృష్టించవచ్చు. ప్రపంచమే వెనక్కు తిరిగి మన సాధనను చూసి ఆశ్చర్యపోతుంది"

"అర్ధంకాలేదు డాక్టర్ సుధీర్! అనవసరమైన బిల్డ్ అప్ ఇవ్వకుండా తిన్నగా విషయానికి వచ్చేయ్..." డాక్టర్ విఠల్ రావ్ మాటల్లో విసుగు ఎక్కువగా ఉన్నది.

“నువ్వు మూడు నెలలకొకసారి మందుల కొండకు వెళ్ళటం వలన, వైద్యుడు గంగయ్య స్వామి దగ్గర బాగా సన్నిహితంగా ఉంటున్నావని నాతో ఇంతకు ముందే చెప్పావు. ఆయనకు అన్ని రకాల మూలికల గురించి తెలుసుకదా? యౌవనమును కాపాడుకోవటానికీ, మరణాన్ని వాయిదా వేయటానికి కారణంగా ఉండే మూలికల గురించి ఆయన దగ్గర అడిగి తెలుసుకుందాం"

"తెలుసుకుని ఏం చెయ్యబోతావు? టీవీలో చూసావు కదా? ఆయన వ్యాపార ప్రచార ప్రకటనకు ఇష్టపడరు. తన మొహం టీవీలో రాకూడదని, నివసిస్తున్న గుడారాన్ని విడిచి బయటకు రానేలేదని చెప్పావే? నువ్వూ, నేనూ వెళ్ళి అడిగితే...మూలికల గురించి వివరంగా చెబుతారా? ఇది నీకే మూర్ఖత్వంగా అనిపించటం లేదూ?"

"లేదు విఠల్...నాకు నమ్మకం ఉన్నది. నువ్వు మనసు పెడితే అది జరుగుతుంది. నీకోసం ఆ గంగయ్య స్వామి ఏదైనా చేస్తారని నా మనసుకు అనిపిస్తోంది" 

"లేదు...ఈ విషయంలో నాకు కొంచం కూడా ఇష్టం లేదు. ఆయన్ని ఏమీ అడగటం నా వల్ల కుదరదు. అడగను కూడా"

డాక్టర్ విఠల్ రావ్ మాటల్లో మొండితనం, పట్టుదల ధోరణి కనబడింది.

"ఒక్క నిమిషం...నేను చెప్పేది విను విఠల్. అమెరికాలోని లాస్ ఏంజల్స్ లో ఉంటున్న నా స్నేహితుడు డాక్టర్. డేవిడ్ దగ్గర దీని గురించి చెప్పాను. ఆ ప్రత్యేకమైన మూలికలు మనకి దొరికితే గనుక, వాటిని ఉపయోగించుకుని కోటానుకోట్ల రూపాయలు సంపాదించుకోవచ్చని చెప్పాడు"

"యౌవనం తగ్గకుండా ఉండటానికి, మరణాన్ని వాయిదా వేయటానికి మందు దొరికితే, అది ఎంత ఖరీదైనా కొనుక్కుని డబ్బు ఖర్చుపెట్టటానికి ఎవరూ వెనుకాడరు అన్నాడు.

అంతర్జాతీయంగా పేరు ప్రతిష్టలు, డబ్బు, అంతస్తు దొరుకుతుందే? ఆలొచించి చూడు. నీ కూతురుకి ఇంకా పెళ్ళి కాలేదు. ఇది మాత్రం జరిగితే, ఆమెకు కిలోల లెక్కన బంగారు నగలు వేసి ఆనందించవచ్చు. ఏమంటావు?"

"మనిద్దరం కలిసి ఒకే చోట ఉద్యోగం చేస్తున్నామనే ఒకే ఒక కారణం వలన ఇంతవరకు నిన్ను కూర్చోబెట్టి, నువ్వు అడిగిన ప్రశ్నలన్నిటికీ సమాధానం చెబుతూ వచ్చాను. దయచేసి ఇక ఒక్క మాట కూడా మాట్లాడకుండా లేచి వెళ్ళిపో.

మూలికలు మన దేశ నిధులు. దానికి బేరం మాట్లాడి, విదేశాలలో ఉన్న నీ స్నేహితుడితో కలిసి డబ్బు సంపాదించాలని చూస్తున్నావే...ఇది నీకు దేశ ద్రోహం అనిపించటం లేదా?

ఆ కొండ మీద జరుగుతున్న అద్భుతాలన్నీ దేవుని లీలలు! ఋషుల కోరికల వలన జరుగుతున్నాయని ఒక పక్క నేను చెబుతుంటే, నువ్వేమిటి మూర్ఖుడులాగా మాట్లాడుతూనే ఉన్నావు?

చెడు ఆలొచనతో  మూలికలకోసం ఆ మందుల కొండకు వెడితే ఏం జరుగుతుందో తెలుసా? సర్వ నాశనం అయిపోతాం.

'వినాశకాలే విపరీత బుద్ధి' అని మన పెద్దలు సరదాగానా చెప్పారు? దీనితో ఈ విషయానికి పులిస్టాప్ పెట్టు సుధీర్ " - ఉగ్రంగా అరిచాడు డాక్టర్ విఠల్ రావ్.

"మంచి ఆలొచన చెప్పటానికి వచ్చిన స్నేహితుడ్ని అవమానించి పంపుతున్నావు. ఇలా మాట్లాడినందుకు తరువాత చాలా బాధ పడతావు విఠల్ "

అవమానంతోనూ, కోపంతోనూ ఆవేశపడుతూ ఉద్రేకంగా చూస్తూ బయటకు వెళ్ళిపోయాడు డాక్టర్ సుధీర్.

ఈ పరిస్థితుల్లోనే రాత్రి డ్యూటీకి వెళ్ళిన డాక్టర్ విఠల్ రావ్ ఇంటికి తిరిగి రాలేదు.

'డ్యూటి ముగించుకుని ఎనిమిదిన్నరకల్లా కరెక్టుగా ఇంటికి వచ్చే నాన్న, తొమ్మిదైనా ఇంకా రాలేదే? ఆయన సెల్ ఫోనుకు ఫోన్ చేసి చూద్దామా?' అని దివ్యా ఆలొచిస్తున్న సమయంలో దివ్యా చేతిలో ఉన్న సెల్ ఫోన్ మోగింది.

సెల్ ఫోన్ ఆన్ చేసింది. అవతలవైపు తన తండ్రే!

"హలో దివ్యా...ముఖ్యమైన పనిమీద నేను బయట ఊరు వెడుతున్నానమ్మా. తిరిగి రావటానికి కొన్ని రోజులు పడుతుంది"

"ఏమిటి నాన్నా ఇంత సడన్ గా...ఇంత సడన్ గా ఎక్కడికి వెడుతున్నారు?"

"నేను తిరిగి వచ్చిన తరువాత చెబుతానమ్మా. నువ్వు జాగ్రత్తగా ఉండమ్మా"

ఆ మరు క్షణమే ఫోన్ కట్ అయ్యింది.

దివ్యా మళ్ళీ తండ్రి సెల్ ఫోనుకు ఫోను చేసి చూసింది. ఫోను స్విచ్ ఆఫ్ చెయబడుంది.

'నాన్న ఎలాంటి పరిస్థితులలోనూ ఇలా నడుచుకోరే? డాక్టర్ సుధీర్ వలన నాన్నకు ఏదైనా ఆపద జరిగుంటుందా?

ఒక వేల కిడ్నాప్ చేయబడుంటారో?’

కళ్ళల్లో నుంచి వేడి నీరు ఆగకుండా వస్తోంది.

***************************************************PART-3*****************************************

సమయం చాలా నెమ్మదిగా కదులుతోంది. స్నానం ముగించుకుని తిన్నగా పూజ గదికి వెళ్ళింది దివ్యా.

పది నిమిషాలు కళ్ళు మూసుకుని ధ్యానం చేసి నిలబడప్పుడు మనసు నిలకడగా ఉన్నది.

'ట్రింగ్...ట్రింగ్...ట్రింగ్...'

టేబుల్ మీదున్న సెల్ ఫోన్ మళ్ళీ మొగటంతో వేగంగా వెళ్ళి ఫోన్ తీసుకుంది.

స్క్రీన్ మీద కనబడిన నెంబర్ను చూసింది.

అర్జున్!

"హలో దివ్యా...నీమీద పిచ్చి కోపంతో ఉన్నాను. విమానాశ్రయానికి వస్తావని ఎంత ఎదురు చూశాను తెలుసా...ఎందుక రాలేదు?"

"సారీ!...కుదరలేదు..."

"కుదరలేదా? తన్నులు తింటావు. చ! ఆడపిల్లవేనా నువ్వు. నువ్వూ, నేనూ మనస్పూర్తిగా ఇష్టపడుతున్న ప్రేమికులం. అదన్నా జ్ఞాపకం ఉందా, లేదా నీకు? లేక...అదీ మర్చిపోయావా?"

"నేను ఏదీ మర్చిపోలేదు?" తడబడుతూ చెప్పింది.

“మర్చిపోలేదా...పరవలేదు. నా తృప్తికోసం ఒకసారి జ్ఞాపకం చేసేస్తాను! మనిద్దరం ఒకే కాలేజీలో చదువుకున్నాం. నువ్వు నాకు జూనియర్. చదువులో నువ్వూ నా లాగే అన్నిట్లోనూ ఫస్ట్ ర్యాంకు తెచ్చుకోవటం చూసి నా మనసు పారేసుకుని, నీ దగ్గరకు వచ్చి 'నేను నిన్ను ప్రేమిస్తున్నా దివ్యా ' అని చెప్పాను.

'ఈ ప్రేమా, దొమా మీద నాకు నమ్మకం లేదు. ప్రతి అమ్మాయికీ ప్రేమ అనే భావం, పెళ్ళైన తరువాత తన భర్త మీదే రావాలని అనుకునే దాన్ని నేను.

మీ ప్రేమ నిజమైనదైతే -- మీ ఇంటి పెద్దలను తీసుకుని వచ్చి మా నాన్న దగ్గర సంప్రదాయ పద్దితిలో కూతుర్ను అడగండి’  అని నువ్వు కచ్చితంగా చెప్పావు.

చదువు పూర్తి అవటానికి ఇంకా మూడు నెలలే ఉన్నాయని ఇంట్లో చెప్పి, వాళ్లను ఒప్పించి, మా పెద్ద వాళ్లను తీసుకుని మీ ఇంటికి వచ్చి సంబంధం మాట్లాడాము. చివరగా మీ నాన్న కూడా ఒప్పుకున్నారు. విదేశాలకు వెళ్ళి  ఎం.ఎస్ చదవాలనుకుని ఆశపడ్డాను. చదువు ముగించుకు వచ్చి పెళ్ళి చేసుకుందామని తీర్మానించుకున్నాము.

తాంబూళాలు మార్చుకుని, నిశ్చయం చేసుకున్నారు. ఫోనులో నేనే ఎరువు వేసి ప్రేమను పెంచుకుంటూ వచ్చాను. నువ్వు మొండి దానివి! నీకు ఆత్మ గౌరవం ఎక్కువ. ఒక్క రోజైనా నువ్వుగా నాకు ఫోన్ చేసి ' అర్జున్, నేను నిన్ను ఎంతగానో ప్రేమిస్తున్నాను అని చెప్పావా?

ఇప్పుడు కూడా చూడు. రెండు సంవత్సరాల తరువాత ప్రేమికుడు వస్తున్నాడే? వాడ్ని విమానాశ్రయానికి వెళ్లి స్వాగతిద్దాం అనే ఆలొచన వచ్చిందా? నువ్వు నిజానికి రాతి గుండే దానివి!"

"అర్జున్...ప్లీజ్...మీ ధ్యాస మారిపోతుందేమో అన్న భయంతో నేను ఫోన్ చేయకుండా ఉన్నాను. ఈ రోజు విమానాశ్రయం రాకపోవడం తప్పే. కానీ దానికి ఒక కారణం ఉంది. మీరు తిన్నగా ఇక్కడకు రండి...చెబుతాను.

నేను ఉద్యోగానికి వెళ్ళలేదు. లీవు పెట్టాను. ఇంట్లోనే ఉన్నాను. త్వరగా రండి...మీతో మాట్లాడాల్సింది ఎక్కువ ఉన్నది"

ముంచుకొస్తున్న ఏడుపును అనగదొక్కుకుని మాట్లాడింది.

బేగం పేటలోనే అర్జున్ ఇల్లు. తల్లి, తండ్రి, కాలేజీలో చదువుకుంటున్న తమ్ముడు అని చిన్న అందమైన కుటుంబం.

పిల్లల ఇష్టాలకు, పెద్దలు ఏనాడూ అడ్డుచెప్పలేదు.

"రారా అర్జున్! బాగున్నావా? ఏమిట్రా ఇలా చిక్కిపొయావు? విమానాశ్రయానికే వచ్చుంటాం. నువ్వే మమ్మల్ని ఎవర్నీ రావద్దని చెప్పావే?" హారతి తిప్పుతూ చెప్పింది తల్లి కళావతి.

"మీకు అనవసరమైన శ్రమ ఎందుకని రావద్దని చెప్పాను"

"నిన్ను రిజీవ్ చేసుకోవటానికి వియ్యంకుడు, దివ్యా వచ్చారా?" అని తండ్రి చలం అడిగాడు.

"లేదు నాన్నా...వాళ్ళు రాలేదు"

"రెండు రోజులుగా వియ్యంకుడి సెల్ ఫోనుకు ట్రై చేశాను. సెల్ ఫోన్ స్విచ్ ఆఫ్ చేసుంచారు. ఎందుకో తెలియటం లేదు. నిన్న రాత్రి దివ్యాతో మాట్లాడాను . ఆమె గొంతులో ఎప్పుడూ ఉండే ఉత్సాహం లేదు...శోకంగా మాట్లాడినట్లు అనిపించింది"

 "స్నానం చేసి, బ్రేక్ ఫాస్ట్ తిని, తిన్నగా దివ్యా వాళ్ళింటికే వెళ్లబోతాను. మామగారినీ, దివ్యాని స్వయంగా కలుసుకుని విషయమేమిటో అడిగొస్తాను. సరేనా నాన్నా?"

తరువాతి అరగంటలో తన ద్విచక్ర వాహనం తీసుకుని దివ్యా ఇంటికి వెళ్ళాడు.

బైకు ఆగిన శబ్ధం విని వాకిట్లోకి వచ్చి తొంగి చూసింది దివ్యా.

"రా...రండి అర్జున్! బాగున్నారా?"

శోకంగా పెట్టుకున్న మొహంతో స్వాగతం పలికిన దివ్యాను పైకీ, కిందకూ చూశాడు.

నిన్ను చూడటానికి ఎప్పుడు వచ్చినా అప్పుడే పూసిన రోజా పువ్వులాగా నిగనిగలాడుతూ అందమైన నవ్వుతో ఉత్సాహంగా ఉంటావే...ఇప్పుడలా లేవే? ఏమైంది నీకు? వొంట్లో బాగుండలేదా? మామయ్య ఎక్కడ? ఆయన సిన్సియర్ డాక్టర్ కదా? పని ఉన్నదని ఈ రోజు కూడా ఆసుపత్రికి వెళ్ళారా?"

ప్రశ్నలపైన ప్రశ్నలు అడుగుతూ హాలులో ఉన్న సోఫాలో కూర్చున్నాడు.

దూరంగా నిలబడి నేల చూపులు చూస్తున్న దివ్యా దగ్గరకు వెళ్ళి హక్కుగా ఆమె చెయ్యి పుచ్చుకుని లాక్కొచ్చి సోఫాలో కూర్చోబెట్టాడు.

"నేను ప్రశ్నలు అడుగుతూనే ఉన్నాను. సమాధానమే చెప్పకుండా ఉంటే ఏమనుకోవాలి? మామయ్య తన సెల్ ఫోన్ ను ఎందుకు స్విచ్ ఆఫ్ లోనే ఉంచారు?"

దివ్యా కళ్లల్లో నుండి కన్నీరు ధారగా కారింది...వెక్కి వెక్కి ఏడుస్తూ అతని భుజాలపై తలపెట్టుకుంది.

"ఏమైంది దివ్యా?"  

అతని స్వరంలో ఆదుర్దా తెలుస్తోంది.

మెల్లగా తనని తాను సమాధాన పరచుకుని జరిగిందంతా వివరించింది.

"నువ్వు చెప్పిన దానిని బట్టి చూస్తే...ఆ డాక్టర్ సుధీరే మామయ్యను  కిడ్నాప్ చేసుంటారని అనిపిస్తోంది. ఇంకేమీ ఆలొచించకుండా పోలీసులకు కంప్లైంట్ ఇచ్చేద్దామా?"

"వద్దు...పోలీసుకు వెడితే...కోపంతో అతను నాన్నను ఏదైనా చేసేస్తాడేమోనని భయంగా ఉన్నది"

"అది కూడా ఆలోచించాల్సిన విషయమే. పోలీస్ స్టేషన్ కు వద్దు. మనమే ఏదైనా చేద్దాం...సరే, ఆ అరుదైన మూలికల గురించి  తెలుసుకుని వాటిని చేజిక్కించుకోవాలనే వెర్రి కోరికతో డాక్టర్ సుధీర్ ఉండటం వలన, కచ్చితంగా మామయ్యను కిడ్నాప్ చేసి ఆ కొండకే తీసుకు వెళ్ళుంటాడు"

"అయ్యో అర్జున్! నాకు చాలా భయంగా ఉంది.  నాన్నగారికి బాగా వైరాగ్యం ఉన్నది. డాక్టర్ సుధీర్ ఎన్ని చిత్రహింసలు పెట్టినా సరే, దేనికీ లోంగరు. ఆ కోపంలో నాన్న ప్రాణాలకు ఏదైనా హాని తలపెడతాడేమోనని కంగారుగా ఉంది. నాన్నకు మాత్రం ఏదైనా జరిగితే...అది నేను తట్టుకోలేను" 

ఏడుస్తూ చెప్పిన దివ్యాను తధేకంగా చూశాడు.

"మనసును దృడంగా ఉంచుకో దివ్యా! అప్పుడే ఎలాంటి సమస్య వచ్చినా సరే...మనం దానికి పరిష్కారం కనుక్కోగలం. కళ్ళు తుడుచుకో"

వీపు మీద అభయంగా చేతితో తట్టాడు.

"టైము వేస్టు చేయకుండా తిన్నగా మనమూ మందుల కొండకు  వెళ్ళాల్సిందే"

"ఏమంటున్నారు?".

"మందుకొండ-ఆ చుట్టుపక్కల కొండలలోకి వెళ్ళి మామయ్యను వెతుకుదాం అంటున్నాను"

"మనవల్ల అవుతుందా? నాన్నను కాపాడగలమా?"

"కాపాడగలం అని నమ్మాలి. నమ్మకమే జీవితం! మందుల కొండ  ఋషులు, మునులు తిరిగే అడవి ప్రాంతం  అని చెబుతున్నావు...అందువల్ల మామయ్యకు ఎటువంటి ఆపద రాదని నా మనసు చెబుతోంది.

మామయ్యను కాపాడటమే మన ప్రధాన లక్ష్యం అయినా....ఆ కొండ మీద జరుగుతున్న అద్భుతాలను నీ నోట విన్న తరువాత, నాకు అక్కడకు వెళ్ళాలనే ఆసక్తి ఎక్కువ అయ్యింది దివ్యా!

నువ్వూ, మామయ్యా దూరపు బంధువుల పెళ్ళికి చిత్తూరు వెళ్లారని మా ఇంట్లో చెప్పేస్తాను.

తరువాత...నేను సొంతంగా నర్సింగ్ హోం మొదలుపెట్టాలి. దానికి సంబంధించిన ముఖ్యమైన ఆఫీసర్స్ ను నేరుగా కలిసి ఆలొచనలు జరపాల్సి ఉంది.అందుకోసం తిరుపతి వరకు వెళ్ళాలి అని ఇంట్లో చెప్పేసి వచ్చేస్తాను. వైజాగ వరకు విమానంలో వెల్దాం. అక్కడ్నుంచి కారు ఏర్పాటుచేసుకుందాం.

రెడిగా ఉండు. నేను త్వరగా వచ్చేస్తాను. సరేనా?"

డాక్టర్ విఠల్ రావ్ ని ప్రమాదం నుండి  కాపాడటానికి తమ ప్రయాణాన్ని మొదలుపెట్టారు ఇద్దరూ.

కానీ విధి, వాళ్ళను అపదలోకి తోసేయడానికి...మంచి సమయం కోసం కాచుకోనుంది.

***************************************************PART-4*****************************************

సంగీతలయతో  'ఓ...' అనే అల్లరితో పాలులాగా పడుతున్న జలపాతంలో స్నానం చేసి, దగ్గరలో ఉన్న దుస్తులు మార్చుకునే గదిలోకి వెళ్ళి, దుస్తులు మార్చుకుని బయటకు వచ్చింది దివ్యా.

అర్జున్ నిగనిగలాడుతున్న తెల్ల రంగు టీ షర్టూ--నల్ల రంగు ప్యాంటు వేసుకుని, ఒక చెట్టు క్రింద ఉన్న బండరాయిపై చెట్టులాగా కుర్చోనున్నాడు.

"వచ్చే దారిలో...ఇడ్లీ, గారె కొనుకొచ్చింది మంచిదయ్యింది. తినేసి మన పని మొదలుపెడదాం" అంటూ టిఫిన్ ప్యాకెట్లు ఓపన్ చేశాడు.

"లేదు అర్జున్. మీరు తినండి...నాకు ఆకలిగా లేదు"

"అబద్దం చెప్పకు. జలపాతంలో స్నానం చేసిన తరువాత నాకే బాగా ఆకలి వేస్తోంది. ఎప్పుడో నిన్న రాత్రి తిన్న నీకు ఆకలి వేయదా ఏమిటి?

దారి తెలియదు కనుక అడవిలో ఎక్కువ తిరగవలసి ఉంటుంది. పస్తుంటే, వెళ్ళే దారిలో కళ్ళు తిరిగి పడిపోతే ఏం చేయగలం? మామయ్యను వెతకటంకోసం తిరగటానికి మనకి ఓపిక కావద్దా?

నువ్వు చదువుకున్న అమ్మాయివి. అందులోనూ ఒక డాక్టర్ వి. మొండి పట్టు వదిలేసి వచ్చి తిను"

ఆ తరువాత తన పట్టుదల వదిలేసి అర్జున్ దగ్గరకు వచ్చి ఇడ్లీలు తినడం మొదలుపెట్తింది దివ్యా.

చుట్టూ అడవి చెట్లు. దట్టంగానూ, ఆకాశాన్ని ఆంటేటట్టుగానూ ఆశగా పెరిగిన చెట్లు ఆ ఆడవికే అందాన్ని తీసుకొచ్చినై.

జలపాతంలో నుండి ధారగా పడుతున్న నీరు ఏరై, కొండ రాళ్లను ముద్దాడుతూ జత కట్టుకుని పారుతున్న అందం ....ఒక్క క్షణం మనసులోని సంగీత భావాన్ని తట్టిలేపుతుంది.

"నాన్న మాత్రం కనబడకుండా పోయుండకపోతే ఆ జలపాతం నుండి జరిగి వచ్చేదాన్ని కాదు అర్జున్ "  

"మామయ్యను కచ్చితంగా కనిపెట్టేయవచ్చు. ఆయన క్షేమంగా దొరికిన వెంటనే, మన పెళ్ళే. హనీమూన్ కు సిమ్లా వెల్దాం"

"ఈ కొండ ప్రదేశాన్నీ, మందుల కొండనూ పూర్తిగా చూసేసి, వైజాగ్, అన్నవరం చూసేసి వద్దాం. సరేనా?"

కొంటెతనంగా ఆమె వైపు చూసి చిన్నగా నవ్వాడు.

"నాన్న క్షేమంగా దొరుకుతారని ఎలా అంత నమ్మకంగా చెబుతున్నావు?"

ఆమె గొంతులో నుండి ఇడ్లీ ముక్క పొట్టలోకి దిగటానికి మొరాయించింది.

"మామయ్యకు దేవుడు మీద నమ్మకం ఎక్కువ. అంతే కాకుండా ఈ కొండ ౠషులు, తిరిగే పుణ్య భూమి. మంచివాళ్ళను ఏ రోజూ భగవంతుడు కష్టాలలోకి తోయడు అనేది నా గట్టి నమ్మకం. చూస్తూ ఉండు...మనం ఈ అడవి వదలి వెళ్ళేటప్పుడు మామయ్యను కూడా తీసుకునే వెళ్ళబోతాం...సరేనా?"

"మీ నోటిమాట ఫలించని"

చెంపల మీదకు కారిని నీటిని తుడుచుకుంటూ, గబగబా తిని ముగించింది.

తడిసిన జుట్టును విరబోసుకుని, బ్యాగును భుజాలకు తగిలించుకుని అర్జున్ తో కలిసి నడవసాగింది.

"తల బాగా తుడుచుకో. చూడు ఇంకా ఎంత తడిగా ఉంది. నీళ్ళు చెవుల పక్క నుంచి భుజాలపైకి కారుతున్నాయి"

"ఇది అడవి ప్రాంతం. పరిశుద్దమైన గాలి ఎలా వీస్తోందో చూడండి. తల తుడుచుకో అక్కర్లేదు. ఆ గాలికి త్వరగా ఆరిపోతుంది"

అడవి చెట్లు వేగంగా తమ కొమ్మలను ఊపుతూ గాలితో ప్రేమ భాష మాట్లాడుకుంటున్నాయి.

వంకర టింకర గా తిరుగుతూ వెడుతున్న దారిలో.... అర్జున్ నడుస్తున్న వేగానికి ఈడుగా నడుస్తున్న దివ్యా, ఆలొచనతో అతన్ని చూసింది.

" అర్జున్! మనం ఇప్పుడు ఎక్కడికి వెడుతున్నాం?"

"మందుల కొండకు...అక్కడికి వెళ్ళటానికి ఎటువంటి వాహనాలూ లేవట. ఇంకా కొంచం దూరం వెడితే ఆ కొండకు వెళ్ళే దారి వస్తుందట.

ఆ దారీ వెంబడి వెల్తే ఒక గంట సమయంలో ఆ కొండకు వెళ్ళిపోవచ్చుట. జలపాతానికి వెళ్లే దారిలో ఒక చిన్న టీ కొట్టు ఉన్నది చూడు...అక్కడే విచారించేను"

"ఆ కొండ శిఖరంపై ఉన్న శివలింగాన్ని దర్శనం చేసుకుని మామయ్యను వెతకటం మొదలుపెడతామా?"

"అవును దివ్యా. శివలింగాన్ని దర్శించుకుని, అలాగే కొండ క్రింద గుడారంలో ఉన్న గంగయ్య స్వామి గారిని చూసి మాట్లాడాలి"

"ఆ మూలిక వైద్యుడ్ని తన దారికి తీసుకురావాలనే పేరాశతోనే కదా నాన్నను కిడ్నాప్ చేశాడు ఆ సుధీర్ డాక్టర్?"

"అవును..."

"నాన్నను కిడ్నాప్ చేసిన వాళ్ళు, ఆయన్ని విజయవాడ లోనే దాచిపెట్టక--అరుదైన మూలికలను అపహరించటానికి తిన్నగా ఈ కొండకు ఆయన్ని తీసుకు వచ్చుంటారని మీరు చెప్పారు కదా?"

"అవును...చెప్పాను"

"ఇంత పెద్ద కార్యం చేసిన వాళ్ళు,  మందు కొండల క్రింద ఉండే గంగయ్య స్వామి గారిని కూడా కిడ్నాప్ చేసుండరా? ఇంతసేపటి వరకు ఆయన్ని వూరికే విడిచిపెట్టి ఉంటారా?".

"నాకెందుకో అలా అనిపంచడం లేదు?"  

"ఆయన ఒకర్నీ మాత్రమే కిడ్నాప్ చేసి తీసుకు వెడితే వాళ్ళు అనుకున్న పని సాదించుకోవచ్చే? కాబట్టి ఆయన్ని కూడా కిడ్నాప్ చేసిన తరువాతే ఇంకో పని మొదలుపెట్టుంటారు"

"కావాలంటే చూడండి! గంగయ్య స్వామి వైద్యుడు తన గుడారంలో ఉండరని నేను అనుకుంటున్నాను. మనం అంత దూరం వెళ్ళి నిరాశతో తిరీగి వస్తాము"

"మామయ్య ఆ వైద్యుడి గురించి చెప్పింది తెలుసుకున్న తరువాత, గంగయ్య స్వామి గారి మీద నాకు ప్రత్యేక గౌరవం ఏర్పడింది. ఆయన అంత సులభంగా డాక్టర్ సుధీర్ గుంపు దగ్గర చిక్కుకోరని నా మనసు చెబుతుంది. సరే, మనం సరైన దారి పట్టుకున్నాం. ఇక దారి మార్చకుండా తొందరగా వెళ్ళిపోదాం"

ఈ మధ్య కురిసిన వర్షం వలన దారి పొడుగనా అక్కడక్క నీటి మడుగులు, బురద ఉండటంతో ఆ దారి అక్కడక్కడా చాల సన్నగా ఉన్నది. ఆ సన్నటి దారిలొ నడుస్తూ పక్కకు తిరిగి చూస్తే లోతైన లోయలు భయపెడుతున్నాయి.

"కొండదారి ఎత్తుగా పోవటం వలన నీకు నడిచి రావటం శ్రమంగా ఉన్నది కదూ...? రొప్పు వస్తోందా దివ్యా! కావాలంటే కొంచం సేపు కూర్చుని రెస్టు తీసుకుని వెలదామా?"

"వ...వద్దు. శ్రమ చూస్తే కుదురుతుందా? నాన్నను ఎలాగైనా కనిపెట్టాలి. ఈ శ్రమకే అలసిపోయి కూర్చోను" 

వైరాగ్యంతో ఆయాశపడుతూ నడుస్తున్న దివ్యాను చూసి "గుడ్...ఆడవాళ్ళు ఇలాగే వైరాగ్యంగా ఉండాలి" అంటూ ప్రశంసాపత్రం చదివాడు.

"నాకు తోడుగా మీరున్నారుగా? పెళ్ళికి ముందే కాబోవు భార్య యొక్క కష్ట నష్టాల్లో పాలు పంచుకోవటం చేస్తున్నారు...మీరు చాలా గ్రేట్"

"మనసుకు ఎంత బలంగానూ-ఓదార్పుగానూ ఉన్నదో తెలుసా? ఈ ధైర్యముతో హిమాలయా పర్వతాలనైనా ఎక్కేస్తాను తెలుసా...?"

“ఈ అడవిలోని చల్లటిగాలి శరీరాన్ని చిల్లులు చేస్తొందే? దాని పైన నువ్వూ టన్నుల లెక్కలో ఐస్ పెడుతున్నావే...నేను తట్టుకోలేకపోతున్నాను బంగారం"

అతను అమయాకంగా మొహం పెట్టుకుని చెప్పిన ఆ మాటలు విని గలగలా నవ్వింది దివ్యా.

ఆమె అలా గలగలా నవ్వుతూనే "నేను నిజమే కదా చెప్పాను? నాకు ఐస్ పెట్టటం చేతకాదు" అన్నది.

"ఆటలాడుతూ నడవుకు దివ్యా. చూసి జాగ్రత్తగా ఎక్కు...నా చెయ్యి పుచ్చుకో" అంటూ ఆమె కుడిచేతిని గట్టిగా పుచ్చుకుని నడిచాడు.

అతి భయంకరమైన ఆ అడవిలో, మధ్యరాత్రి సమయంలో....అమె ఒక్కత్తిగా కష్టపడబోతోందని అప్పుడు ఆమె తెలుసుకోలేకపోయింది.

                                                                           ********************

మందు కొండలో ఆ శివలింగం, తెరిచున్న ఒక గుడిలాగా ఒక రావి చెట్టు క్రింద ఉన్నది.

ఆ పెద్ద శివలింగానికి నాలుగు వైపులా చిన్న చిన్న శివలింగాలు ఉన్నాయి. పెద్ద శివలింగానికి ఎదురుగా గంభీరమైన నంది విగ్రహం ఉన్నది. కొండ ఎత్తులొ బలమైన గాలి చుడుతోంది.

"కొంచం నిర్లక్ష్యంగా ఉన్నామనుకో...ఆ గాలి మనల్ని లోయలోకి తోసేసే ఇంకో పని చేసుకుంటుంది" అని సనుగుతూ అటూ ఇటూ చూశాడు.

"కొండ పైఎత్తులోని అంచుల్లో నిలబడి చూస్తుంటే, చుట్టూ ఆకుపచ్చని...పెద్ద ప్రపంచాన్ని భగవంతుడు తీసుకు వచ్చి పెట్టినట్టు ఆశ్చర్యంగా ఉన్నది కదూ?"

అతను అడిగిన ప్రశ్నకు ఎటువంటి సమాధానమూ చెప్పక, గాలికి కొట్టుకుంటూ ఎగురుతున్న పైటను లాగి నడుము దగ్గర దోపుకుని పెద్ద శివలింగానికి దగ్గరగా వెళ్ళింది దివ్యా.

మోకాళ్ళ మీద కూర్చుని చేతులెత్తి నమస్కరిస్తూ కన్నీటితో ప్రార్ధించింది.

'నాన్నా...మీరు జాగ్రత్తగా నాకు తిరిగి దొరకాలి. ఈ కోటను వదిలి మేము తిరిగి వెడుతున్నప్పుడు, మీతోనే వెళ్ళాలి. దానికి నీ ఆశీర్వాదం కావాలి భగవంతుడా' శివలింగంపైన పసుపు రంగు గుడ్డ చుట్టబడి ఉంది.

శివలింగానికి ప్రొద్దున్నే ఎవరో పూజ చేసేసి, జిల్లేడు పూలమాల వేసి వెళ్ళారు!

శివలింగానికి పైన ఒక నాగలింగ పువ్వు ఉంచారు.

ఎంతో వేగంగా వీస్తున్న గాలికి కొంచం కూడా కదలని ఆ పువ్వును కళ్ళార్పకుండా చూస్తున్నాడు అర్జున్.

మోకాళ్ళపైన కూర్చుని హృదయం కరిగేటట్టు ప్రార్ధన చెసి దివ్యా లేచి నిలబడటానికి లేద్దామనుకున్నప్పుడు, శివలింగంపై ఉంచబడ్డ నాగలింగ పువ్వు ఆమె మోకాళ్ల దగ్గర వచ్చి పడింది.

మైమరచిపోయిన దివ్యా, గబుక్కున వెనక్కు తిరిగి అర్జున్ను చూసింది.

అదే సమయంలో 'గణ...గణ...గణ...'మని గంట శబ్ధం ఆ అడవి ప్రదేశమే అధిరిపోయేటట్టు వినబడగా--ఇద్దరూ ఒకే సమయంలో ఆశ్చర్యంతో ఆకాశంవైపు చూశారు.

నందికి దగ్గరగా రెండువైపులా బ్రహ్మాండమైన రాతి స్థంభాలు నిలబడున్నాయి. ఆ రెండు స్థంబాలపైన ఒక ఇనుప దూలం వేయబడుంది. దానికి వేలాడుతోంది ఒక పెద్ద ఇనుప గంట.

అంతపెద్ద గంటకు వేలాడుతున్న గొలుసు, దాన్ని సుమారు ఐదారుగురు కలిసి బలంగా లాగి కొడితే మాత్రమే ఆ గంట మోతను మోగించ వచ్చు!

కానీ...ఏమిటీ ఆశ్చర్యం? ఎంత బలమైన గాలి వీచినా కూడా, ఇంత పెద్ద గంట కదిలే అవకాశమే లేదే!

అలా ఉన్నప్పుడు-- ఆ గంట తానుగా కదలడం, గంట మోగటం ఇద్దరి శరీరాలనూ పులకింప చేసింది.

"అ... అర్జున్! ఈ...ఈ ఆశ్చర్యాన్ని చూశావా?"

పరవశంతో ఆమెకు నాలుక తిరగలేదు.

"దివ్యా...అంతా దైవ లీల. మామయ్య తప్పిపోయారని, ఆయన్ను వెతుక్కుంటూ వచ్చాము. ఈ ప్రదేశంలో ఇలాంటి ఒక అద్భుతం చూడాలనేది మన ప్రాప్తం! నిజంగానే మనం చాలా అదృష్టవంతులం కదా?

ఇక నువ్వు దేనికీ బాధపడకూడదు. మామయ్య పదిలంగా మనకు దొరుకుతారని నువ్వు మనస్పూర్తిగా నమ్మాలి. ఇది ఋషులు, మునులూ తిరిగే అడవి ప్రదేశం అని అందరూ చెబుతుంటే నేను విన్నాను. అది కళ్లారా నిరూపణ అయ్యిందీ.

"అవును... అర్జున్! ఋషులే ఇలాంటి ఒక అద్భుతాన్ని చేసుంటారు. వాళ్ళు ఈ అడవీ ప్రాంతంలోని మందుల కొండలో తిరుగుతున్నారని రుజువు చేశారు. రూపాలు కనిపించకుండా వాళ్ళు ఇక్కడ తిరుగుతున్నారనేది నిజం. అందువల్లే నాన్నకు ఈ ప్రదేశం నుండి తిరిగి రావడానికి మనసే రాలేదు కాబోలు"

మన పెళ్ళి జరిపించి, ఆ తరువాత మీ నాన్న ఇక్కడకు వచ్చి ఇక్కడే ఉండిపోతారని నువ్వు అన్నావే? ఇలాంటి అద్భుతాలు ఆయన కచ్చితంగా చూసుంటారు.

సరే దివ్యా. మనం ఈ కొండ నుంచి దిగుదామా? కొండ క్రింద ఉన్న గంగయ్య స్వామి గారిని చూడలి. ఆయన్ని మాత్రమే కాదు...కుదిరితే సీతమ్మను కూడా చూసేయాలి..."---సంచీని భుజానికి తగిలించుకుని నడవసాగాడు.

"సీ... సీతమ్మను మనం ఎలా చూడగలం? ఆవిడ పౌర్ణమికి మాత్రమే బటకు వస్తారే?"

"పౌర్ణమికి ఇంకా రెండు రోజులే ఉంది కదా?"

"ఏమిటి అంత ఈజీగా చెప్పాశారు? అంతవరకు ఎక్కడ ఉండగలం మనం?"

"గంగయ్య స్వామి గారిని చూడటానికేగా మనం వెడుతున్నాము...ఆయన దగ్గరే అడుగుదాం. మామయ్యకు స్నేహితుడే కదా...సహాయం చేయకుండానా ఉంటారు?"

జారుతూ క్రిందకు వెడుతున్న దారిలో జాగ్రత్తగా కాళ్ళు పెడుతూ మెల్లగా దిగుతూ ఆలొచనతో అతన్ని తలెత్తి చూసింది.

"డాక్టర్ సుధీర్ మన ఇంటికే వచ్చి, టీవీ ప్రోగ్రాం లో సీతమ్మ గురించి చెప్పిన సమాచారాన్ని నాన్న దగ్గర ఆశ్చర్యంగా చెప్పారు.

అప్పుడు కూడా అది నేను నమ్మలేదు. ఏదో ఒక కల్పిత కథ అయ్యుంటుందని అనుకున్నాను. జరుగుతున్నవి చూస్తుంటే అన్ని విషయాలూ నిజమై ఉంటాయేమోనని అనిపిస్తోంది."

"కచ్చితంగా. నాకు కూడా ఆ నమ్మకం వచ్చింది కాబట్టే సీతమ్మను చూసేయాలని చెబుతున్నా"

టీవీలో విషయాన్ని చెప్పి బట్టబయలు చేశారు. డాక్టర్ సుధీర్ లాంటి చెడ్డ వాళ్ళు ఇంకా ఎంతమంది బయలుదేరారో?"

"ఇవన్నీ తెలుసుకుని ఒక వేల ఆ సీతమ్మ ఈ సారి పౌర్ణమికి గుహ నుండి బయటకు రాకుండా ఉండిపోతే?"

శివలింగ దర్శనానికి పౌర్ణమి రోజు ఆవిడ వస్తేనే కదా మనం చూడగలం?"

"జాగ్రత్త...క్యార్ ఫుల్ గా ఉండండి. చెయ్యి పుచ్చుకో.నువ్వు చెప్పేదీ కరెక్టే. ఒక వేల ఆవిడ రాకుండా ఉంటే, మనం డీలా పడిపోకూడదు. ఎలాగైనా ప్రయత్నం చేసి ఆవిడ్ని చూసేయాలి"

"ఏం చెబుతున్నారు? ఆవిడ రాకపోతే, ఆవిడని ఏలా చూస్తాం?"

"ఆవిడున్న చోటుకు వెళ్ళాల్సిందే"

ఆశ్చర్యంగా చూస్తూ అలాగే నిలబడిపోయింది.

విపరీతమైన ఆటను ప్రారంబించటానికి ఉత్సాహంతో ఎదురుచూస్తోంది సమయం.

***************************************************PART-5*****************************************

పొత్తి కడుపులో భయం బంతిలాగా వెగంగా దొర్లింది.

"వద్దు అర్జున్. మనం ఎందుకు చూడాలి? ఆవిడ మందు కొండకు అవతలి వైపుకు గబగబా నడిచి వెళ్ళిపోతారుట. అంత వేగంగా ఎవరి వలన దిగటం కుదరదట. ఆవిడ ఉన్న గుహను ఇంతవరకు ఎవరూ చూడలేదని విన్నాను.

ఎందుకు మనం శ్రమ పడాలి? వెళ్ళే దారిలో ఏదైనా ఆపద వస్తే...?

అంతే కాదు...మనం ఆ సీతమ్మను చూడటానికి చేస్తున్న ప్రయత్నం కరెక్టేనా...తప్పా అనేది తెలుసుకోకుండా ఎలా దిగగలం?

అనవసరంగా సమస్యను కొని తెచ్చుకుంటున్నామో?

ఏదైనా దేవుడి ద్రోహం అయిపోతే మనం ఏం చేయాలి? మనం నాన్నను వెతుక్కుంటూ కదా వచ్చాము. ఆ పని మాత్రం చేద్దాం అర్జున్ "

దివ్యా యొక్క భయం ఆమె కళ్ళల్లో కనబడింది.

"దైవ ద్రోహం ఏర్పడుతుందేమోనని భయపడుతున్నావో. డాక్టర్ సుధీర్ లాగా మనమేమీ చెడు ఆలొచనతో వెళ్ళటం లేదే?

మనకు ఎటువంటి ఆపద రాదని నా మనసు చెబుతోంది దివ్యా. ఎందుకో తెలుసా...?

వచ్చిన వెంటనే పంచలింగ దర్శనం చేసుకునేటప్పుడు ఒక పెద్ద అద్భుతం మన కళ్ళ ముందు జరిగింది?  

డాక్టర్ సుధీర్ యొక్క ఉద్దేశ్యమే యుక్త వయసు మారకుండా ఉండాలని, చావును వాయిదా వేయటానికి కావలసిన మూలికలు దక్కించుకోవాలనే?

ఆ రహస్యం తెలుసినవారు ఈ అడవిలో ముగ్గురే ఉన్నారు. గంగయ్య స్వామి, సీతమ్మ, ఆ తరువాత ఆవిడ భర్త.

డాక్టర్ సుధీర్ తన గూండాలతో ఇక్కడే ఎక్కడో దాక్కుని ఉంటాడు. అతడు దొరికిన ఛాన్స్ ను  వూరికే వదిలి పెడతాడా?

వాళ్ళ దగ్గర తన బలాన్ని చూపించి, తాను అనుకున్నది సాధించటానికి  పూనుకుంటాడు"   

"అయ్యో! అతనివల్ల వీళ్ళ ముగ్గురికీ ఆపద రానుందని చెబుతున్నారా...? ఆ అత్యాశపరుడు హత్య చెయడానికి కూడా వెనుకాడడు లాగుందే?"

"భయపడద్దు దివ్యా. డాక్టర్ సుధీర్ ఇలాగే పధకం వేసుంటాడని చెప్పటానికి వచ్చాను. ఆయన అనుకున్నదంతా అలాగే జరిగిపోతే...తరువాత దైవం అనేది ఏదీ లేదే?

నువ్వు చెప్పడం బట్టి చూస్తే, ఆ సీతమ్మ ఒక దైవ శక్తి కలిగిన మహిళ అనిపిస్తోంది.

ఆమెకే ఈపాటికి అన్నీ విషయాలూ తెలిసుంటాయి. ఇంకా చెప్పాలంటే తన జ్ఞాణ దృష్టితో డాక్టర్ సుధీర్ యొక్క గూండాల గురించి, మామయ్య గురించి, మనల్ని గురించి ఆమె తెలుసుకోనుంటుంది.

మనసులో ఎటువంటి కల్మషం లేకుండా నిజాయితీగా, మనస్పూర్తిగా ఆ సీతమ్మను చూడాలని మనం ఆశపడుతున్నాం...కదా?

అందువలన, ఆమె తానుగానే ముందుకు వచ్చి మనకి దర్శనం ఇస్తారని నా మనసుకు అనిపిస్తోంది. చిన్నగా ఒక ప్రయత్నం చేసి చూద్దామే? మనం ఒక అడుగు వేస్తే...దైవం మనల్ని చూసి పదడుగులు వేస్తుందని పెద్దలు చెబుతారు. ధైర్యంగా ఉండు. అంతా మంచే జరుగుతుంది"

ఇక వాదాడటం ఇష్టంలేక మౌనంగా నడిచింది దివ్యా.

కొండ దిగి క్రింది ప్రాంతానికి వచ్చేవరకూ ఇద్దరి మధ్యా మౌనమే గట్టికి నిలబడింది.

కొండ క్రింద గంగయ్య స్వామి గారి గుడారం కొట్టొచ్చినట్టు కనబడింది. ఆ ప్రదేశంలో ఎలాంటి భవనాలు,ఇళ్ళు, గుడారులూ లాంటివి ఏమీ లేవు. జన సంచారమే లేని ప్రాంతం అని చూసిన వెంటనే చెప్పవచ్చు.  ' గంగయ్య మూలిక వైద్యశాల’ అనే బోర్డు మాత్రం ఎవరికైనా ఇట్టే కనబడుతుంది. అక్కడ చాలా పెద్ద గుడారం. గుడారంలోకి వెళ్ళబోయే ముందు గుడారం వాకిట్లో ఉన్న అరుగు మీద కావి రంగు దుస్తులు వేసుకున్న ఒక వ్యక్తి కూర్చుని చాలా శ్రద్దగా రోకలి బండలో ఏవో అకులు, చెక్కలూ వేస్తూ రుబ్బుతున్నాడు.

"నమస్తే నండి. మేము విజయవాడ నుండి గంగయ్య స్వామి గారిని చూడాలని వచ్చాము. గురువుగారు ఉన్నారా?" --- అర్జున్ భవ్యంగా అడిగాడు. 

ఇద్దరినీ ఒకసారి ఎగాదిగా పైకి కిందకూ చూసిన ఆ వ్యక్తి "ఈ మధ్య కాలంలో  చాలా మంది గురువుగారిని వెతుక్కుంటూ వస్తున్నారు. అందరినీ చూడటానికి ఆయన ఇష్టపడరే?

మీరు ఏ విషయంగా ఆయన్ని చూడటానికి వచ్చారు. గురువుగారు ఇస్టపడి మిమ్మలని కలుస్తానని చెబితేనే, మిమ్మల్ని నేను లోనికి పంపిస్తాను..."

"నేను డాక్టర్ విఠల్ రావ్ గారి ఒకే కూతుర్ని. ఈయన నా కాబోయే భర్త. మా నాన్నను..."

దివ్యా చెప్పి ముగించేలోపు, లోపల నుండి ఒక గొంతు వినబడింది.

"పురుషోత్తమా! వాళ్ళను లోపలకు పంపు"

"దివ్యా! వంగి రా...తల తగులుతుంది" అన్న అర్జున్ వెనుకే వెళ్ళింది.

సంకోచంతొనే లోపలకు వెళ్ళారు ఇద్దరూ.

ఆ ఆశ్రమం గది చాలా పెద్దదిగానే ఉంది. ఆ గది మధ్యలో పులి తోలు మీద కూర్చున్న ఆయన మీదే వీళ్ల చూపు పడింది.

నుదుటి మీద పూర్తిగా విబూది రాసుకుని మధ్యలో కుంకుమ బొట్టుతో ఒక ఋషి లాగా దర్శనమిచ్చారు గంగయ్య స్వామి గారు. నడుముకు వెలిసిపోయిన కావి రంగు పంచ, భుజాల మీద చిన్న తుండు ఉంది.

అక్కడున్న రాతి రుబ్బురోలులో ఏవో విత్తనాలు, విబూది పోసి పొడి లాగా దంచుతున్నారు.

సుమారుగా తండ్రి విఠల్ రావ్ వయసు ఉంటుంది గంగయ్య స్వామి గారికి. ఆయనను చూసిన వెంటనే తండ్రినే చూసినట్లు అనిపించటంతో కన్నీళ్ళు పెట్టుకుంది దివ్యా.

ఆమె నోరు తెరవకు ముందే, "ఏవమ్మా దివ్యా! తండ్రి కనిపించకుండా పోయారని, ఆయన్ను వెతుక్కుంటూ అడవి దాకా వచ్చేశావా?" అని గంగయ్య స్వామి గారు తల ఎత్తకుండానే అడిగారు. గంగయ్య స్వామి గారు ఆ ప్రశ్న అడిగేటప్పటికి ఒక్క క్షణం ఆశ్చర్యపోయి వెక్కి వెక్కి ఏడవసాగింది దివ్యా.  

                                                                                       ********************

భుజాలకు తగిలించుకున్న ఆ బరువైన సంచిని క్రింద పడేసి, పరిగెత్తుకుని గంగయ్య స్వామి గారి ఎదురుగా వెళ్ళి మోకాళ్ళపై కూర్చుంది దివ్యా.

"స్వామీ...నేను మిమ్మల్నే నమ్ముకుని వచ్చాను. నాన్నగారు కనిపించకుండా పోయారు. ఆయనకు ఏమైందో తెలియటం లేదు. మిమ్మల్ని చూస్తే, నా కష్టాలకు ఒక జవాబు దొరుకుతుందని నమ్మి ఇక్కడకొచ్చాము"

"నమ్ము నమ్ముకుని మందు కొండకు వచ్చారా? శివ...శివా! మందు కొండపైనున్న శివుడ్ని నమ్మండి. ఆయన్ను దర్శనం చేసుకుని, నీ కష్టాలు చెప్పుకున్నావు కదా...ఇక ఆయన చూసుకుంటారు"

శాంతంగా ఉన్న ఆయన చూపలను చూసి మరోసారి ఆశ్చర్యపోయింది.

"మేము ఏమీ చెప్పకుండానే మా గురించి అన్ని విషయాలూ మీరే క్లియర్ గా చెప్పారు. మీరు సాధారణ మూలిక వైద్యులు కాదు. దానికీ పైన...అన్ని తెలిసిన జ్ఞాని, ఒక రుషి. చెప్పండి స్వామి. మా నాన్న జాగ్రత్తగా తిరిగి దొరుకుతారా...ఆయన ఎప్పుడు వస్తారు?"

గబుక్కున చేయెత్తి నవ్వుతూ 'ఆపు’ అన్న సంకేతం చూపించారు.

"అన్నీ తెలిసిన జ్ఞానినా? పెద్ద పెద్ద మాటలు మాట్లాడకమ్మా. 'నేను ఎవరు?' అనేది నేనే ఇంకా తెలుసుకోలేకపోతున్నాను. దాని కొసం నేను చేస్తున్న వెతుకులాట కొనసాగుతూనే ఉన్నది. దానికే ఇంకా నాకు ఒక జవాబు దొరకలేదు!  నువ్వు అడిగే ప్రశ్నలకు నేను ఎలా సమాధానం చెప్పగలను? చెప్పలేను. చెప్పకూడదు.

అడవికే వచ్చావుకదా? పోను పోను నువ్వే అన్నీ అర్ధం చేసుకుంటావు. నీ అన్ని ప్రశ్నలకూ జవాబు తానుగా దొరుకుతుంది"

"సూక్ష్మంగా మీరు మట్లాడేది, నాకు అర్ధం కాలేదు. అయినా కానీ మిమ్మల్ని చుసిన వెంటనే మా నాన్ననే చూసినట్లు నాకు ఒక అనుభూతి, ఆనందం కలిగింది. మనసు ప్రశాంతంగా ఉన్నది. ఇక అన్నీ భగవంతుడే చూసుకుంటాడని కూడా చెప్పారు. నాకు అది చాలు"

ఇప్పుడు అర్జున్ మాట్లాడాడు.

"స్వామీ! మామయ్యను వెతకాలనే వేగంతో బయలుదేరి వచ్చాశాము. 'నాన్నను చూడకుండా ఈ అడవిని వదిలి వెళ్ళను” అంటూ దివ్యా మొండికేస్తోంది.

ఎక్కడ స్టే చేయాలో తెలియటం లేదు. మాకు మిమ్మల్ని తప్ప ఇంకెవర్నీ తెలియదు. పెద్ద మనసు చేసి మీరే సహాయపడాలి. దివ్యా స్టే చేయడానికి కాస్త చోటు దొరికితే చాలు.  నేను చెట్టు క్రిందైనా ఉంటాను"  

"ఎప్పుడూ  రాత్రి పూట పచ్చని చెట్ల క్రింద పడుకోకూడదు. విదేశాలకు వెళ్ళి మెడిసన్ లో పెద్ద చదువు చదివి వచ్చావు నువ్వు. ఇది కూడా నీకు తెలియదా అర్జున్?"

'బయట చూసే వారికి మాత్రమే ఈయన ఒక మూలిక వైద్యుడు. నిజానికి ఈయన ఒక ఆరొగ్య శాస్త్రవేత్త’

అర్జున్ మనసులో అంచెలంచెలుగా ఆలొచనలు పరిగెత్తాయి. గంగయ్య స్వామి గారి మీద ఎనలేని మర్యాద పెరిగింది.

"లేదు అర్జున్. నేను సాధారణ మూలిక వైద్యుడ్నే"

అర్జున్ ఒక్క క్షణం స్థానువులా నిలబడ్డాడు.

కానీ వెంటనే తేరుకున్నాడు.

"స్వామీ! నేను మనసులో అనుకున్నది....మీరు తెలుసుకుని కరెక్ట్ గా సమాధానం చెబుతున్నారు? ఇది ఎవరికి సాధ్యం? మీరు ఒక రుషి. సందేహమే లేదు"

ఇద్దర్నీ మార్చి మార్చి చూసిన దివ్యా "నాకు వొళ్ళంతా పులకరిస్తోంది. ఇదొక వింత అనుభవం" అన్నది.

అర్జున్ ఆశ్చర్యంతో చూశాడు.

"దీనికే పులకరించిపోతే ఎలా? ఇంకా బోలెడు సంఘటనలు చూడబోతావే? సరే...అంతా దైవ లీలలు దివ్యా! నువ్వు ఇక్కడ మాతోనే పడుకోవచ్చు"  

"దివ్యా...అదిగో అలా కుడి చేతివైపు ఒక చెక్క అడ్డుంది చూడు. దాని పక్కన పడుకో"

"స్వామీ...చాలా ధ్యాంక్స్ అండి. ఈ సహాయాన్ని ఎన్నటికీ మర్చిపోము"  గంగయ్య స్వామి గారికి చేతులెత్తి దన్నం పెట్టాడు అర్జున్.

" పురుషోత్తమా...వీళ్ళు పాపం. ఎప్పుడు తిన్నారో ఏమో. వీళ్ళు తినడానికి ఏదైనా చేసి తీసుకురా"

తన శిష్యుడి దగ్గర చెప్పారు గంగయ్య స్వామి.

నిజంగానే ఇద్దరికీ విపరీతంగా ఆకలి వేస్తోంది. అడవి ప్రాంతంలో దొరికిన పండ్లు, కాయలు దేవామృతంగా తియ్యగా ఉన్నాయి. చాలా దూరం ఎచ్చుతగ్గులుగా ఉన్న కొండ దోవలలో ఎక్కీ దిగిన అలసట మరో పక్క.

విశ్రాంతి లేకుండా చాలా దూరం నడిచినందు వలన, కాళ్ళు రెండూ సూదులు గుచ్చినట్లు నొప్పి బాధపెడుతోంది.

వెలుతురు సెలవు తీసుకుని వెళ్ళటంతో చీకటి వేగంగా అలుముకుంది.

చిన్న వెలుతురులో గంగయ్య స్వామి గారు, పురుషోత్తం కలిసి మూలికలను పొడి చేసి, పిండి చేసి మందు తయారుచేస్తున్నారు.

అర్జున్ వాళ్ళ ఎదురుకుండా కూర్చుని తన ఒడిలో ఒక మెడికల్ పుస్తకం పెట్టుకుని తిరగేస్తూ, అప్పుడప్పుడు వాళ్ళిద్దర్నీ చూస్తున్నాడు.

చెక్క పక్కన తనకోసం ఇవ్వబడిన చోటుకు వెళ్ళి అక్కడ తన సంచీ క్రింద పెట్టింది దివ్యా.

మూలలో ఏవో మూటలు...కొన్ని ఆకులతోనూ, కొన్ని మూలికలతోనూ, కొన్ని చెక్కలతోనూ నిండి ఉన్నాయి.

దానికి దగ్గరగా గడ్డి పరకలు లాగా ఏవో పరకలు కట్టబడి వరుసక్రమంలో ఉంచబడున్నాయి.

ఆ పక్కనున్న చిన్న ద్వారంలో నుండి బయటకు చూసింది దివ్యా.

బలంగా గాలి వీస్తూ ఉండటంతో చెట్లు అటూ ఇటూ ఉగుతున్నాయి.

మినుగురు పురుగులు గుంపుగా ఎగురుతున్నాయి. ఒక చెట్టు క్రింద నిలబడున్న ఒక నల్లటి ఆకారం గుడారంలోని ఆ చిన్న  ద్వారాన్నే క్రూరంగా చూస్తున్నది.

***************************************************PART-6*****************************************

ఉలిక్కిపడ్డ దివ్యా ద్వారానికి పక్కకు జరిగింది.

గుండె వెగంగా కొట్టుకుంటోంది.

'ఎవరో చెడు ఆలొచనతో ద్వారాన్నే చూస్తున్నారే?'

ఎవరై ఉంటారు?

మేము ఇక్కడకు వచ్చామని తెలుసుకుని డాక్టర్. సుధీర్ గారు ఎవరినో పంపి గూఢచర్య చేస్తున్నారా?

నాన్నను కిడ్నాప్ చేసినట్లు గంగయ్య స్వామి గారిని కూడా కిడ్నాప్ చేయటానికి ప్రయత్నిస్తున్నారా?

డాక్టర్. సుధీర్ తలచుకునుంటే మేము ఇక్కడకు రాక ముందే  ఆయన గంగయ్య స్వామి గారిని కిడ్నాప్ చేసుండొచ్చే?

డాక్టర్. సుధీర్ ఇక్కడకు వచ్చి నిదానంగా గంగయ్య స్వామి గారితో ఏదైనా మాట్లాడి చూసుంటారో?

నాన్న దగ్గర అలాగే మాట్లాడటం మొదలుపెట్టారు. దీని గురించి గంగయ్య స్వామి గారి దగ్గర అడిగిచూస్తే?

మర్మ మనిషి ఒకరు ఈ ఆశ్రమాన్ని గూఢచర్య దృష్టితో చూస్తున్నారనే విషయాన్ని కూడా చెప్పాలి.

ఏ సమయంలోనైనా, ఏదైనా జరిగే అవకాశం ఉన్నట్లుందే?

మళ్ళీ మెల్లగా ద్వారం నుండి బయటకు చూసింది.

ఆ నల్లటి ఆకారం చుట్ట కాల్చుకుంటున్నట్టు, చిన్న నిప్పు మంట గుండ్రంగా కనబడింది.

గాలితో కలిసి చుట్ట కంపు వచ్చి ఆమె మొహం మీద తగిలింది.

'ఊహూ! కచ్చితంగా దీని గురించి చెప్పి, హెచ్చరిక చేయాలి’

‘మొదట అర్జున్ ను తీసుకు వచ్చి, ఇక్కడ జరిగేది చూపించాలి’

ద్వారం దగ్గర నుండి వేగంగా తప్పుకుంది.

ఆమె వచ్చి నిలబడ్డ వేగం చూసి కురులు ఎగరేసి "ఏమిటి?" అన్నట్లు చూశాడు అర్జున్.  

సమాధానంగా సైగ చేసి తనతో రమ్మని పిలిచింది. చేతిలో ఉన్న మెడికల్ పుస్తకాన్ని  కింద పెట్టి,ఆలొచిస్తూ ఆమె వెనుకే వెళ్ళాడు.

"ఏమైంది దివ్యా?" చిన్న స్వరంతో అడిగాడు.

"నాకు భయంగా ఉంది అర్జున్ " అంటూ ద్వారం వైపు చూపింది.  

"ఎందుకు భయపడుతున్నావు? ఒక వేల ఈ ద్వారం నుండి పాములు, విష జంతువులు లాంటివి ఏవైనా దూరతాయని భయపడుతున్నావా?"

"ఛఛ...అలాంటిదేమీ కాదు.  ఏదో ఒక నల్లటి ఆకారం, ఈ ద్వారం వైపే చూస్తోంది. సిగిరెట్టో, చుట్టో తాగుతున్నాడు. నిప్పు చుక్క ప్రకాశంగా కనబడింది"

"అలాగా?" అంటూ అతను కూడా ద్వారంలో నుండి ఆసక్తిగా బయటకు చూసాడు.

"ఎక్కడ...? నా కంటికి ఏమీ కనబడట్లేదే దివ్యా?"

"అదిగో... అక్కడే! ఎదురుకుండా కనబడే చెట్టు క్రిందే ఆ ఆకారం నిలబడుంది"

"ఎవరూ లేరే?"

ఆమె కూడా ద్వారంలో నుండి చూసింది.

'అరె…ఎవరూ లేరే...! ఇంతలోనే ఆ నల్లటి రూపం మాయమయ్యిందే?"

“అడవి మధ్యలో వచ్చి గుడారంలో తలదాచుకున్నమే అన్న భయం నీ మనసులో జేరింది. అందుకనే చెట్టు క్రింద పడ్డ చెట్టు కొమ్మల నీడను చూసి నల్లటి ఆకారం నిలబడున్నదని భయపడ్డావు. అంతా భయబ్రాంతులే"

"భయబ్రాంతనే అనుకోండి...చెట్టు కొమ్మల నీడ అయితే చుట్ట తాగుతుందా? అందులో నుంచి కంపు వస్తుందా? అది కూడా బ్రమే నంటారా?"

"అవును కదా? ఆలొచించవలసిన విషయమే"

“డాక్టర్ సుధీర్ మనుషులులో ఎవరో ఒకరు వచ్చి గూఢచారి పని చేసుకుని వెళ్ళారు. ఏదో ఒక విపరీతం జరగబోతోందని నా మనసుకు అనిపిస్తోంది అర్జున్!

గంగయ్య స్వామి దగ్గర దీని గురించి చెప్పేద్దామా? ఇది తెలుసుకుంటే ఆయన కూడ కాస్త హెచ్చరికగా ఉంటారు కదా?"

"ఏయ్ ట్యూబ్ లైట్! మనం వెళ్ళి చెబితేగానీ ఆయన తెలుసుకోలేరా?  ఆయనే తన జ్ఞానదృష్టితో అన్నీ చూస్తూనే ఉంటారు...తెలుసా?

సీతమ్మను కలుసుకోవాలి. ఆమె ఉండే గుహను చూడాలని ఆశగా ఉన్నది. స్వామి దగ్గర సమయం చూసి అనుమతి తీసుకోవాలని ఉన్నాను.

పౌర్ణమి దగ్గర పడుతోంది కదా, చంద్రుడి వెన్నల కాంతి బాగానే ఉంది. ఈ రోజు మధ్య రాత్రికి గంగయ్య స్వామి, మూలికల కొరకు బయటకు వెళ్ళిపోతారట" 

"ఇది మీకు ఎవరు చెప్పారు? ఆయన ఒంటరిగానా వెల్తున్నారు?"

ఆందోళనతోనూ, దిగులుతోనూ అడిగింది దివ్యా.

" పురుషోత్తం గారు నా దగ్గర చెప్పారు. ఎప్పుడూ ఆయనొక్కరే వెల్తారట. తెల్లవారుతున్నప్పుడు బ్రహ్మ ముహూర్తంలో తిరిగి వస్తారట. కొన్ని సార్లు రావటానికి ఒక వారం కూడా పడుతుందట.

ఎక్కడికి వెల్తున్నారో? ఆ ఆడవిలో ఎక్కడ నివాశముంటారో పురుషోత్తం గారికి కూడా తెలియదట"

"అర్జున్! ఆయన తప్ప మనకు ఇంకెవరూ తెలియదు. నాన్న గురించిన వార్త ఇంకా దొరకలేదు.ఈ పరిస్థితుల్లో ఆయన ఒక వారం రోజుల తరువాత తిరిగి వస్తే....మనం ఏం చేయగలం?"

"అందుకని...నువ్వు ఏం చెప్పటానికి ట్రై చేస్తున్నావు?"

"మనమూ ఆయనతో వెల్దాం"

"ఆయన మూలికలు తీసుకురావటానికి వెడుతున్నారట. పురుషోత్తం గారినే ఇంతవరకు తీసుకు వెళ్ళలేదట. మనల్ని ఎలా అనుమతిస్తారు?"

"ఒకవేల ఆయన అనుమతిస్తే...! వొప్పుకుంటారనే నమ్మకం నాకు ఉంది. భగవంతుడి అనుగ్రహం దొరుకుతుందనేది-పంచలింగ దర్శనం చేసుకునేటప్పుడే తెలుసుకున్నామే?"

"సరే...నీ ఇష్టం. ఆయన దగ్గరే అడిగి చూద్దాం"

దివ్యా ఉన్న చోటు నుండి ఇద్దరూ బయలుదేరి గంగయ్య స్వామి గారు కూర్చున్న చోటు దగ్గరకు వచ్చి నిలబడ్డారు.

చిన్నటి వెలుతురులో, తనవైపు పడిన నీడను గమనించి తలెత్తి చూశారు గంగయ్య స్వామి గారు.

"ఎలా మాటలు ప్రారంభించేది?" అనే సంశయంతో దివ్యా, అర్జున్ ఒకర్ని ఒకరు చూసుకుంటున్నారు. కానీ, ఈలోపు గంగయ్య స్వామి గారే కనిపెట్టారు.

"ఇది మీకు ఉత్తమం అనిపిస్తోందా? అలా మీకు అనిపిస్తే...మీరు కూడా నాతోపాటూ మధ్య రాత్రి బయలుదేరి రావచ్చు"  

"సరే స్వామీ"  ఇద్దరూ ఒకేసారి చెప్పారు.

కానీ ఇద్దరి మనసుల్లో ఏదో భయం చోటు చేసుకున్నది నిజం.

                                                                                          ****************

వెన్నలనే అమ్మాయి, పాల తెలుపు వెలుతురుతో, నక్షత్రమనే పక్షులతో చుట్టూ తిరుగుతోంది.

కొండ ప్రదేశ నేల అంతా ఆకుల తివాచిలాగా పచ్చగా ఉంది. ముగ్గురూ నడుస్తుంటే గల గల మని శబ్ధం వస్తోంది.

ఆ శబ్ధం విని దాక్కున్న కుందేళ్ళూ, ఎలుకలూ ఒక్కసారిగా అటూ ఇటూ పరిగెత్తినై. దివ్యా కు కొంచం భయం వేసింది.

వెన్నెల వెలుతురు కొంచంగా దారి చూపుతున్నా, మంచు పొగ పెద్దగా దానికి అడ్డుపడింది.

గంగయ్య స్వామి గారికి పక్కనే నడుస్తున్న అర్జున్, టార్చ్ లైట్ ఆన్ చేశాడు.

అతనికి వెనుక నడుస్తున్న అర్జున్, అటూ ఇటూ చూసుకుంటూ జాగ్రత్తగా నడుస్తోంది.

'వెన్నల వెలుతురులో మధ్య రాత్రి సమయంలోనే మూలికలను కొయాలా? పగటి పూట వెలుతురులో సులభంగా కనిపెట్టి కొసుకోవచ్చు కదా?

ఎందుకు ఇప్పుడొచ్చి, ఎక్కడున్నయ్యో వెతుక్కుని కష్టపడాలా?

దివ్యా మనసులో చాల ప్రశ్నలు.

"వెన్నల వెలుతురుకు ఒక శక్తి ఉన్నది. అప్పుడు కొన్ని మూలికలు భూమి నుండి బయటకు వస్తాయి. అందులోనూ పౌర్ణమి రోజు ఆ అరుదైన మూలికలు ఒక విధమైన మెరుపుతో మురిపిస్తాయి. పగటి వెలుతురులో ఆ అరుదైన మూలికలు బయటకు కనబడవు. అందుకే పౌర్ణమి రోజు రాత్రి పూట ఇక్కడికి వస్తాను"

గంగయ్య స్వామి గారి వివరణ వలన  దివ్యా మనసులో తలెత్తుతున్న ప్రశ్నలకు సమాధానం దొరికింది.

తలతిప్పి గంగయ్య స్వామి గారిని చూసి "స్వామీ! చాలా ఆశ్చర్యంగా ఉన్నది. వెన్నెల వెలుతురుకు అంత శక్తి ఉందా?" అని అడిగిన అర్జున్ ను చూసి.

"ఏమిటి అలా  అడిగావు? పౌర్ణమి వెలుతురుకు విశేష శక్తి ఉన్నదని నీకు తెలియదా? ఉదాహరణకు చెబుతున్నా: కార్తీక పౌర్ణమి విశేషం గురించి నీకు తెలియదా?"

వేసివి కాలం ఎండల తాపం తెలుసుకుని చాలా చెట్లు వేర్ల మూలం వీలైనంతవరకు తడిని పీల్చుకుని తమ బోదెలో కూడబెట్టుకుంటాయి. నేల విస్తారంలో ఉన్న పలు పొరలలో  పలు రకాల తేమ ఉంటుంది. అలా ఉన్న తేమలలో అట్టడుగునున్న తేమను వాడుకుని పూసేదే చంద్రకాంత పువ్వు (రుద్రాక్ష పూవులు).

చాలా అరుదైన మూలిక కలిగిన పుష్ప చెట్టు. అది దొరికితే, దాన్ని ఉపయోగించి వైద్యం చేస్తే ఎన్నో రోగాలను గుణపరచవచ్చు. మనసును వస పరచుకునే కాటుకను కూడా తయారుచేయవచ్చు. ఇలాంటి ఎన్నో ఔషదాలను తయారుచేయవచ్చు తెలుసా?"

"ఆశ్చర్యంగా ఉందే...మనసును వసపరచుకునే కాటుకను తయారుచేయొచ్చా? సైన్స్ కు కూడా అర్ధంకాని శక్తిలాగా ఉన్నదే ఈ మూలికల శక్తి?”

"ఖచ్చితంగా. ఈ ప్రపంచంలో మూలికలతో చేయలేని పని అంటూ ఏదీ లేదు. కానీ, ఏ మూలికకు ఏ శక్తి ఉన్నదని తెలుసుకో గలగాలి. అలా తెలుసుకో గలిగితే ఏదైనా చేయవచ్చు"

"వినడానికే ఆశ్చర్యంగా ఉన్నది స్వామి" అని చిన్నగా గొనిగిణ దివ్యాని చూసిన గంగయ్య స్వామి చిన్నగా నవ్వుతూ.......

"దీనికే ఆశ్చర్యపోతే ఎట్లా? ఒక మూలిక యొక్క వేరు ఉంది. దాన్ని వాసన చూస్తేనే మనం మాయమైపోయి తిరగొచ్చు. నమ్మగలరా మీరు?"

"మీరు చెప్పిన తరువాత...నమ్మకుండా ఎలా ఉండగలం? మీరు చెబుతుంటే--ఆ వేరును కళ్ళతో చూడాలనే ఆసక్తి ఎక్కువ అవుతోంది. ఇలాంటి మూలికలు, వేర్లు,  డాక్టర్ సుధీర్ లాంటి వాళ్ళ చెతికి దొరికితే ఇంతే సంగతులు"

"నువ్వు చెప్పింది కరెక్టేనమ్మా. నేను నా శిష్యుడు పురుషోత్తం దగ్గర కూడా ఎక్కువగా మాట్లాడను. మీ ఇద్దరికీ పవిత్రమైన మనసు. అందుకనే నా మనసు విప్పి మీతో  మాట్లాడుతున్నాను. మీకు ఒక నిజం చెబుతా వినండి.

అపూర్వమైన విషయాలు, అపూర్వమైన మనుష్యులకు మాత్రమే దొరుకుతాయి. అందరికీ దొరకదు. అలా దొరికితే ప్రతి ఒక్కరూ తప్పు చేసేసి...మూలిక వేరుతో మాయమైపోయి తప్పించుకుంటారే?

మాట్లాడుతూనే నేలవైపు జాగ్రత్తగా చూస్తూ వస్తున్న గంగయ్య స్వామి గారు అక్కడక్కడ కనబడ్డ మూలిక చెట్లను కోసి తన వెదురు బుట్టలో వేసుకున్నారు.

ఆయన చూపులు అటూ ఇటూ వెతికినై. ఆయన కళ్ళల్లో...పెద్దగా దేనికోసమో  వెతుక్కుంట్టూ వచ్చినది దొరకలేదనే నిరాశ, ఆశాభంగం కనబడుతోంది.

మధ్యలో నీటి ప్రవాహం అడ్డుబడింది. గలగల మని నీరు పారుతున్న శబ్ధం చెవ్వుల్లో పడుతుంటే...ముగ్గురూ అటువైపు నడిచారు.

ఎటువంటి మురికి లేకుండా క్లియర్ గా ఉన్న నీటిలో కాలు మోపిన మరుక్షణం జివ్వుమని చల్లదనం తలవరకు పాకింది.

ఆ చల్లటి నీటీని దోసిలితో తీసుకుని గొంతు తడుపుకుని ఆనందతో అర్జున్ ను చూసి "ఎంత తియ్యగా ఉన్నాయో తెలుసా. నువ్వు కూడా తాగు" అన్నది దివ్యా.

"అందాలను ఎంజాయ్ చేసింది చాలు దివ్యా. రా వెలదాం. మనం ఆలశ్యం చేస్తే గంగయ్య స్వామి గారు మనల్ని వదిలి చాలా దూరం వెళ్ళిపోతారు...ఏం కాళ్ళు బాగా నొప్పి పుడుతున్నాయా?"  

నీటిలో తడిసిపోకుండా చీరను ఒకచేత్తో కొంచం గా పైకెత్తి పుచ్చుకుని, మరో చేతితో అర్జున్ చేయి పుచ్చుకుని తడబడతూ నడిచింది దివ్యా.

"వచ్చిన దగ్గర నుండి విశ్రాంతి లేకుండా తిరుగుతూనే ఉన్నం కదా...అందుకే"

ఇద్దరూ ఆ కాలువను దాటారు.

దట్టంగా ఉన్న చెట్ల కొమ్మలను, మొక్కలనూ తోసుకుంటూ నడిచి వెడుతున్న గంగయ్య స్వామి గారు ఒకచోట చటుక్కున ఆగారు.

వీరు కూడా తడబాటుతో ఆగారు…..

***************************************************PART-7*****************************************

గంగయ్య స్వామి తల ఎత్తి చూశారు. అతిపెద్ద వేప చెట్టు, పెద్ద పెద్ద కొమ్మలతో, ఆకుపచ్చ, పసుపు ఆకులతో వెన్నల వెలుతురులో ఆనందంగా నృత్యం చేస్తున్నట్టు ఆడుతున్నాయి.

ఆ చెట్టు క్రింద ఉన్న నేలను ఆదుర్దాగా వెతికేరు. ఎన్నో రకాల చెట్లకు మధ్యలో మెరుస్తూ వ్యత్యాసమైన ఊపుతో ఊగుతున్న 'చంద్రకాంతి’ మీద ఆయన చూపు పడింది.

వెతుకుతున్న నిధి దొరికినట్లు ఆయన మొహం అంతా తృప్తితో నిండిపోయింది. కళ్ళల్లో ఒక విధమైన మెరుపు కనబడింది. భవ్యంగా వంగొని, పక్వంతో -మృదువుగా చంద్రకాంతి మూలిక చెట్టును వేరుతో సహా తవ్వి తీసుకుని బుట్టలో వేసుకున్నారు.

"దీనికొసం ఎంత వెతికేనో తెలుసా? దగ్గర దగ్గర రెండువందల యాబై పౌర్ణమి రాత్రులు ఈ కొండంతా సంచరించాను. ఈ రోజే కళ్ళకు తగిలింది. మీరు నాతో వచ్చినప్పుడే ఇది దొరకాలనేదే ప్రాప్తం లాగుంది"

గంగయ్య స్వామి గారి మొహంలో ఆనందం తాండవమాడింది.

"దీన్ని కళ్లతో చూడటానికి మాకు ఎంతో అదృష్టం ఉండుండాలి! ఎన్నో పౌర్ణమి రాత్రులు నిద్ర మానుకుని శ్రమపడ్డా కొంచం కూడా విరక్తి, విసుగు చెందకుండా ప్రతి పౌర్ణమికి ఇక్కడికి రావటం మీలోని నిజాయితీని ఎత్తి చూపుతోంది" అంటూ ఆయన చేతిలోని బుట్టను రెండు చేతులతో ముట్టుకుని కళ్లకు అద్దుకున్నది దివ్యా.

"నువ్వు చెప్పింది చాలా కరెక్టు దివ్యా. మనం నిజంగా చాలా పుణ్యం చేసుకున్నాం. ఆయనతో మనల్ని తీసుకు వెళ్లడానికి ఆయన అంగీకరించింది ఒక పెద్ద పుణ్యం. దాని కంటే పెద్ద పుణ్యం ఏమిటంటే....ఇంత అద్భుతమైన మూలికను మనం కళ్లతో చూడటమే. అందుకు గంగయ్య స్వామి గారికి కృతజ్ఞత చెప్పాలి"    

అర్జున్ పులకరించిపోయి మాట్లాడుతున్నప్పుడు, గలగల మంటూ మొక్కలూ,  చెట్లకొమ్మలు కదులుతున్న శబ్ధం వినబడింది.

ఆకులు విరుగుతున్న శబ్ధం కూడా బలంగా వినబడటంతో--ముగ్గురూ ఆ దిక్కు వైపు చూశారు.

గబగబా ఒక ఏడెనిమిదిమంది  వారికి ఎదురుగా వచ్చి వరుసగా నిలబడ్డారు.

అందరి చేతుల్లోనూ పదునైన కత్తులు. వెన్నల వెలుతురులో నిగనిగ మెరుస్తున్నాయి.

వాళ్ళకు పక్క నుంచి నిదానంగా వచ్చిన మనిషిని చూసి దివ్యా నిశ్చేష్టురాలు అయ్యింది.

ఆదుర్దాగా పక్కనున్న అర్జున్ తో "అర్జున్...ఈయనే డాక్టర్ సుధీర్ " అని మెల్లగా చెప్పింది.

"ఓ...అలాగా?"

"నేను అప్పుడే చెప్పాను కదా... గంగయ్య స్వామి ఆశ్రమ వైద్యశాలను ఎవరో గూఢచార తత్వంతో గమనిస్తున్నారని! ఇప్పుడు వాళ్ళ చేతికి బాగా దొరికిపోయామే అర్జున్?"

అతనికి మాత్రమే వినబడేటట్టు మెల్లగా చెప్పింది.

"ఎవరు మీరు? ఎందుకు మా ముందుకు వచ్చి నిలబడ్డారు?"

ఏమీ తెలియనట్లు అడుగుతూ...భుజం మీద ఉన్న తన తుండును తీసుకుని ఒకసారి విదిలించి- గొంతు చుట్టూ ఒక మాల లాగా వేసుకుని దివ్యాకీ, అర్జున్ కూ మధ్యలో వచ్చి నిలబడ్డారు గంగయ్య స్వామి.

"ఏం మూలిక వైద్యులు గారూ...ఏమీ తెలియనట్లు మాట్లాడుతున్నారు? నేను ఇదివరకే మిమ్మల్ని కలిశాను. జ్ఞాపకం ఉంది కదూ...?

యౌవ్వనాన్ని కాపాడే మూలికకు, మరణాన్ని వాయిదా వేసే మూలికకు వెల కట్టలేము. ఎంత డబ్బైనా ఇవ్వటానికి మేము రెడిగా ఉన్నాము. మాకు ఆ మూలికల మొక్కలను గుర్తించి చూపించాలి అని ప్రాధేయపడ్డానే? మర్చిపోయారా? నన్ను ఎదిరించి మాట్లాడి, తిట్టి పంపించారే?"

"ఇదిగో ఇలా చూడండి...నేనొక సాధారణ వైద్యుడ్ని. అంతే. అరుదైన మూలికలను మీరో, నేనో, ఇంకెవరైనా సరే దక్కించుకోనేలేరు. దానికి భగవంతుని అనుగ్రహం ఉండాలి. స్వార్ధం తెలియని మునులకు,రుషుల కళ్ళకు మాత్రమే అవి కనబడతాయి. నాకు ఆ మూలికల గురించి తెలియదు. ఎందుకు మా టైమును వేస్టు చేస్తున్నారు?"

"ఏమీ తెలియదని అంత పెద్ద అబద్దం చెబితే ఎలా? ఒక కుష్టు రోగిని పరి పూర్ణంగా గుణపరిచారన్న వివరం...ఈ చుట్టు పక్కలున్న గ్రామ ప్రజలందరికీ తెలుసే? దీన్ని మీరు కాదనగలరా? ఇప్పుడు ఈ రాత్రి సమయంలో, ఈ కొండ అడవి ప్రాంతంలో ఎందుకు తిరుగుతున్నారు? మూలికలను కోసుకెళ్ళటానికేగా వచ్చారు?"

ఎగతాళిగా నవ్వుతూ మాట్లాడిన డాక్టర్ సుధీర్ ని క్రింద, పైకీ చూసారు గంగయ్య స్వామి గారు.

"నేను ఏవో కొన్ని ఆకులు పెట్టుకుని వైద్యం చేసే మామూలు మనిషిని. మీకు కావలసిన మూలికలను మీరే ఈ అడవంతా గాలించి వెతుక్కుని తీసుకు వెళ్ళొచ్చు కదా?"

"ఊహు. అమ్మా, బాబూ అంటే వీళ్ళు వినరు. లక్షల కొద్ది డబ్బులు ఇస్తాను, ఆ మూలికలను చూపించు అని వేడుకున్నాను. ఊహు. కొంచం కూడా జాలి చూపలేదు. కానీ ఆ డాక్టర్ విఠల్ రావ్ కూతురుకీ, ఆమె ప్రేమించిన వీడికీ ఈ మూలిక వైద్యుడు ఎంత మర్యాద ఇస్తున్నాడో చూశారారా? తనతో పాటు ఈ అడవికి తీసుకు వచ్చి మూలికలు కోసుకు వెళ్లడానికి వచ్చారు...చూశారా?  ఈ స్వాములోరు మాట వినే రకం కాదు. వీడి కళ్ల ఎదుటే డాక్టర్ విఠల్ రావ్ కూతుర్ని, ప్రేమికుడ్ని చంపి పారేస్తే గాని మాట వినేటట్లు లేడు"

పిచ్చి కోపంతో చట్టుక్కున వెనక్కి తిరిగి తన సహచరలను రెచ్చగొట్టాడు.

అతను వెను తిరిగి నిలబడిన క్షణం.

గంగయ్య స్వామి గారు తనకు ఇరు పక్కల నిలబడున్న దివ్యా - అర్జున్ చేతులు పుచ్చుకుని నొక్కాడు.

'నా చేతిని గట్టిగా పుచ్చుకోండి. వెనుక ఉన్న లోయలోకి మనం ఇప్పుడు దూకాలి’

కళ్ళతో ఆయన చేసిన సైగలను అర్ధం చేసుకున్న దివ్యా - అర్జున్ ఆవగింజంత కూడ ఆలొచించలేదు. కనురెప్ప మూసి తెరుచుకునే సమయంలోపు గంగయ్య స్వామి గారి చేతులు గట్టిగా పుచ్చుకున్నారు. అలాగే ముగ్గురూ వెనుక ఉన్న లోయలోకి దూకారు.

కారుచీకట్లో...అది లోయా లేక అదః పాతాళమా? అని కూడా తెలియలేదు.

దూకేటప్పుడు గంగయ్య స్వామి గారు 'ఓం నమో నారాయణాయ నమః' అని గట్టిగా అరిచి ఉచ్చరించింది మాత్రం చెవులకు వినబడింది.

భయంతోనూ, ఆందోళనతోనూ దివ్యా కళ్ళు మూసుకునే దూకింది.

'మరు క్షణం ఏం అపాయం జరగబోతోందో!' అని ఇద్దరూ ఆలొచించనేలేదు.

దివ్యా యొక్క మనో దృష్టిలో తండ్రి విఠల్ రావ్ ఒకసారి కనబడి వెళ్ళారు. ఆమె మనసంతా పూర్తిగా మందుల కొండపైన ఉన్న శివుని శరణులో ఐక్యమై పోయుంది.

గంగయ్య స్వామి గారిని శిఖరంలా నమ్ముకుంది.

గాలిని చించుకుని పై నుండి కిందకు పడుతున్నప్పుడు పొత్తికడుపులో పేగులు ముడి వేసుకున్నట్లు అనిపించింది.

గబుక్కున ఆమె మూర్చ పోయింది.

                                                                                    ********************

అడివి పక్షుల సంగీత గీతాలతో కోయిల గీతం కూడ వినబడుతోంది.

మెల్లగా కళ్ళు తెరిచింది దివ్యా.

'ఎక్కడున్నాను నేను?'

గంగయ్య స్వామి ఆశ్రమంలో ఆ చిన్న గోడకు పక్కన తనకోసం ఇవ్వబడ్డ చోటులో చాప మీద పడున్నది గ్రహించింది దివ్యా. 

గుడారానికి ఉన్న ఆ చిన్న రంద్రంలో నుండి పగటి వెలుతురు లోపలకు వస్తోంది. ఆ వెలుతురు మొహం మీద పడటంతో ఉలిక్కిపడి లేచి కూర్చుంది.

'ఇక్కడికి ఎలా వచ్చాను?'

'అర్జున్ ఏమైయ్యాడు?'

గంగయ్య స్వామి గారి చేతులు పుచ్చుకునే కదా అంత ఎత్తులో నుండి దూకాము...ఆ తరువాత ఏం జరిగింది?

ఒకవేల, ఇదంతా కలగా ఉంటుందేమో...ఎవరో కొట్టి పడేసినట్లు ఇంతసేపటి వరకు నిద్రపోయా నో? ఇక్కడ ఎవరూ లేరే?'

వేగంగా ప్రవేశ ద్వారం దగ్గరకు వచ్చి నిలబడింది.

ఎదురుగా మారేడు చెట్టు నుండి ఆకులు కోస్తున్నాడు గంగయ్య స్వామి శిష్యుడు పురుషోత్తం.

చుట్టూ చూసింది దివ్యా. కొంచం దూరంలో...

తడి గుడ్డలను పిండి చెట్ల కొమ్మల మధ్య కట్టబడిన దన్నెం మీద బట్టలు ఆరేస్తున్న అర్జున్ ఎదురుగా వెళ్ళి నిలబడింది.

"దగ్గరలోనే అందమైన జలపాతం ఒకటి ఉన్నది. స్నానం చేసి వచ్చాను దివ్యా. ఆ జలపాతాన్ని నువ్వు చూస్తే...అక్కడ్నుంచి రావటానికి నీకు మనసే రాదు తెలుసా? నేను ప్రొద్దున్నే లేచాను. నువ్వు బాగా ఆదమరచి నిద్రపోతున్నావు! నిన్ను లేపటానికి నాకు మనసు రాలేదు. వచ్చిన పని ముగిసినా కూడా, ఇక్కడ్నుంచి కదలటానికి మనసే రాదనుకుంటా! ఇవన్నీ చూస్తుంటే మనం కూడా పురుషోత్తం గారు లాగా మనసు మార్చుకుని ఇక్కడే ఉండిపోతామేమో దివ్యా "

కళ్ళ్పకుండా అతని మొహంలోకి సూటిగా చూసింది.

"ఏమిటి అర్జున్...సీరియస్ నెస్ లేకుండా మాట్లాడుతున్నావు? నిన్న ఏమిటెమిటో గొడవలు జరిగినైయే? నువ్వేమిటి ఏమీ జరగనట్లు మాట్లాడుతున్నావు. జరిగిందంతా కలా...నిజమా అని నేను గందరగోళంలో కొట్టుకుంటున్నాను. ముగ్గురం చేతులు పుచ్చుకుని లోయలోకి దూకేమే? అలా దూక కుండా ఉండుంటే మన పరిస్తితి ఎలా ఉండేదో, తలచుకుంటేనే గుండె దఢ పుడుతోంది….మీరేంట్రా అంటే...జలపాతంలో స్నానం చేసి, తడి గుడ్డలను పిండుకుంటూ సర్వ సాధారణంగా మాట్లాడుతున్నారే?"

"ఎప్పుడైనా సరే జరిగిపోయిన దాని గురించి ఆలొచిస్తూ ఉండకూడదు. జరగబోయే దాని గురించి మాత్రమే ఆలోచించాలి"

జవాబిచ్చాడు.

"కొంచం సీరియస్ గా ఉండండి అర్జున్.....ఎంత పెద్ద సంభవం జరిగింది. అది సరే...మనం ఇక్కడికి ఎలా వచ్చాము? దూకుతున్నప్పుడే భయంతో నేను స్పృహ కోల్పోయాను"

అతను పెద్దగా నవ్వి, గొంతు సవరించుకుని మాట్లాడటం మొదలుపెట్టాడు.

"ఇది చెప్పటానికి నాకు సిగ్గుగానే ఉంది. దూకేటప్పుడు నాకూ భయంగానే ఉన్నది. నాకు తెలియకుండానే కళ్ళు గట్టిగా మూసుకున్నాను. కళ్ళు తెరిచి చూస్తే ఆశ్రమంలో పడుకోనున్నాను. నీకు లాగానే నేను కూడా స్పృహ కోల్పోయేను అనుకుంటాను. ఒక మగాడికి ఇంత భయం రావచ్చా అని నన్ను నేను తిట్టుకుంటున్నే ఉన్నాను"

"భయం అనేది మానవుల సహజ లక్షణమే కదా? ఇందులో సిగ్గు పడాల్సిన అవసరం ఏముంది అర్జున్? సినిమాలో కధానాయకులు వందల అడుగు ఎత్తులో నుండి 'డైవ్' చేసి--నవ్వు మొహంతో లేచి నడిచేటట్టు చూపిస్తారు. అదంతా సాధ్యపడే విషయమా?

సరే...అది వదిలేయండి. నిన్న రాత్రి ఎంతదూరం కొండ అడవిలోకి వెళ్ళాము? మనం దూకిన చోటుకు, మన ఆశ్రమానికి ఉండే దూరాన్ని తలుచుకుంటే ఆశ్చర్యంగా ఉందే? మన ఇద్దరినీ ఇక్కడికి తీసుకువచ్చి చేర్చింది గంగయ్య స్వామి గారే అయ్యుండాలి...కదా?"

"ఖచ్చితంగా"

“డాక్టర్ సుధీర్ ఇప్పుడు చాలా కోపంలో ఉండుంటాడు. తను మోసపోయినందుకు నాన్నను ఏదైనా చేస్తాడేమోనన్న భయంగా ఉన్నది"

“ఒక రుషి యొక్క అభిమానం, ప్రేమ, ఆశీర్వాదం దొరికిందే? ఇది ఎంత పెద్ద భాగ్యం? కాబట్టి, మంచే జరుగుతుందని నమ్ముదాం.సీతమ్మను ఒకసారి చూసేస్తే అన్ని సమస్యలకు ఒక పరిష్కారం దొరుకుతుందని నాకు నమ్మకం కలుగుతోంది"

"పౌర్ణమి రోజు మధ్యరాత్రి మందుల కొండపై ఉన్న పంచలింగ దర్శనానికి ఆవిడ వస్తుంది కదా...అక్కడకెళ్ళి చూస్తే సరిపోతుంది"

"ఊహు...ఆవిడ ఉండే చోటుకు వెళ్ళి చూస్తేనే మంచిదని నా మనసుకు అనిపిస్తోంది"

"మందుల కొండ లోయకు అవతలివైపున దిగి దట్టమైన అడవిలోపల ఉన్న ఆ గుహను ఎలా వెతికి తెలుసుకునేది?"

"ప్రయత్నం చేస్తే తెలుసుకోలేనిది ఏదీ లేదు. మందుల కొండపై ఉన్న శివుడిపై భారం వేసి, ప్రయత్నంలోకి దిగితే తానుగా దారి కనబడుతుంది"

" గంగయ్య స్వామి గారి దగ్గర అనుమతి తీసుకోవద్దా?"

"మనల్ని ఇక్కడకు తీసుకు వచ్చి దింపేసి గంగయ్య స్వామి గారు వెంటనే తిరిగి వెళ్ళిపోయారట. మూలికలు కోసుకోవటంలో నిన్న ఏర్పడ్డ ఆటంకం వలన, ఇక ఇప్పట్లో ఆశ్రమానికి తిరిగి రారట. ఒక వారం కూడ పట్టొచ్చుట! అలాగని పురుషోత్తం గారు చెబుతున్నారు"

"అందుకని ఆయన అనుమతి ఎదురుచూడకుండా మనమే ఆ గుహను వెతుక్కుని వెల్దామని చెబుతున్నారా?"

"వెళ్ళాల్సిందే. కానీ, దాంట్లో చిన్న మార్పు. ఈ సారి నేను మాత్రమే వెల్తున్నాను"

"లే..లేదు అర్జున్! ఇది నేను ససెమీరా ఒప్పుకోను. నాన్నను ఇంకా మనం కనిపెట్టలేక కష్టపడుతున్నాము. మీరు ఒంటరిగా వెళ్ళి...ఆపదలో చిక్కుకుంటే ఏమవుతుంది?  కావాలంటే ఇద్దరం కలిసి వెలదాం"

"నిన్ను తీసుకు వెళ్ళటానికి నేను రెడీగా లేను దివ్యా! నిన్న రాత్రి ఆ డాక్టర్ సుధీర్ తో ఎంతమంది రౌడీలు ఉన్నారో చూశావు కదా? వాళ్లంతా నిన్ను చూసిన చూపే సరిలేదు. వద్దు. నువ్వు నాతో రావటం మంచిది కాదు"

"మిమ్మల్ని ఒంటరిగా పంపించి--నేనెలా ప్రశాంతంగా ఉండగలను? ఏమైందో...ఏం జరిగిందో...అనుకుంటూ ప్రాణాలను గుప్పెట్లో పెట్టుకుని ఆందోళన పడాలి. అలా కష్టపడటానికి బదులు నేను కూడా మీతో వస్తానే?".

"ఏమిటి దివ్యా...అర్ధం చేసుకోకుండా మాట్లాడుతున్నావు? నువ్వొక అందమైన అమ్మాయివి. దేవ కన్యలాగా మెరుస్తున్నావు! నీకు వేరే విధమైన ఆపద వస్తుందని హెచ్చరిస్తున్నాను. నేనూ వస్తానని మళ్ళీ మళ్ళీ మొండి పట్టుదల పట్టకు?"

“కాబోవు భార్య కన్నీరు తుడవటానికి అడవిలోకి వచ్చి ఇంత కష్టపడటం చూస్తుంటే...నాకు మనసులో నొప్పిగా ఉంది. చాలు అర్జున్. నిన్ను ఒంటరిగా పంపించటానికి నేను రెడీగా లేను. గంగయ్య స్వామి గారు వచ్చేంతవరకు కాచుకోనుందాం. మనంగా నిర్ణయం తీసుకోవటం తప్పు. ఆయనతో కలిసి మాట్లాడకుండా ఏ పనీ చేయకూడదు అర్జున్ "

దివ్యా అలా మాట్లాడేసరికి, ఏమీ అనలేక తన నిర్ణయం మార్చుకున్నాడు అర్జున్.

"సరే...నీ ఇష్టం! ఎక్కువగా ఆందోళన చెందకు.  వాటర్ ఫాల్స్ లో స్నానం చేస్తావా? రా...తోడుగా నేనూ వస్తాను. స్నానం చేసేసి పురుషోత్తం గారు తయారు చెస్తున్న మూలిక మందులలో సహాయపడదాం"

"సహాయమా! మనం ఎలాంటి సహాయం అందించగలం?"

"రుబ్బటం, పొడిచేయటం...ఇలా మనవలన చేయగలిగిన సహాయం చేద్దాం".

"సరే...ఇదిగో నేను రెడీ అయి వస్తాను" అని చెప్పి లోపలకు వెళ్ళింది దివ్యా.

త్వరలో....ఎంతో ప్రాణంగా ప్రేమిస్తున్న ప్రేమికుడ్ని పోగొట్టుకుని అనాధగా నిలబడుతుందని ఆమె కలలో కూడా ఎదురు చూడలేదు.

***************************************************PART-8*****************************************

సమయం నత్తలాగా నిదానంగా జరుగుతోంది.

"మూలిక మందు తయారుచేసేటప్పుడు, వదలకుండా మనసులో మంత్రాలు ఉచ్చరిస్తూ తయారుచేయాలి. అప్పుడే అందులో వ్యాధిని గుణ పరిచే శక్తి ఎక్కువ అవుతుందని గంగయ్య స్వామి అయ్యగారు చెబుతారు. నూరటానికి---పొడిచేయటానికి ఒక పద్దతి ఉంది. ఆ పద్దతి మారితే మూలిక మందు పనిచేయదు. మీరు నాకు సహాయం చేయాలని ఇష్టపడితే-అదిగో ఆ పటిక రాయిని పగలకొట్టి, పొడిచేసి ఇవ్వండి. అది చాలు"

పురుషోత్తం, అర్జున్ తో చెప్పి-ఏవేవో ఆకులలో నుండి చిన్న చిన్న కాడలను ఏరి పారేసి, గుండ్రని రాయితో నూరుతున్నాడు.

'నాన్నను ఎలా కాపాడబోతామో? డాక్టర్ సుధీర్ -- నాన్నను ఈ అడవిలో ఏ చోట దాచి పెట్టి కష్టపెడుతున్నాడో? గంగయ్య స్వామి గారు ఎప్పుడు తిరిగి వస్తారో?  కొండపై నుంచి లోయలోకి దూకినప్పుడు, చెట్లు-కొమ్మలను విరుచుకుంటూనే కదా కిందకు వచ్చాము? అవి రాసుకుంటున్నప్పుడు--చిన్న చిన్న గాయాలు కూడా తగలకుండా ఎలా మమ్మల్ని కాపాడి ఈ ఆశ్రమానికి తీసుకు వచ్చి చేర్చుంటారు?'-- ఇలా పలు రకాల ప్రశ్నలు ఆమె మదిలో తలెత్తినై.

నాన్నతో గంగయ్య స్వామి గారు బాగా స్నేహంగా ఉండేవారు. స్నేహైతుడి కూతురు, అల్లుడి మీద ఏక్కువ శ్రద్ద, అభిమానం చూపిస్తున్నారు.

అంతపెద్ద రౌడీ గుంపు దగ్గర నుండి, ఒక చిన్న ధూలి కూడా పడకుండా మమ్మల్ని కాపాడారే?

ఇది సాధారణ మన్యుష్యుల వలన సాధ్యమవుతుందా?

ఊహు...ఈయన ఒక రుషే!

అది సరే...ఇంత శక్తి గల ఆయన, నాన్నను వాళ్ళ దగ్గర నుండి కాపాడలేరా ఏమిటి? అదేమీ పెద్ద విషయమే కాదే? స్నేహితుడ్ని ఆ రౌడీ వెధవుల దగ్గర నుండి వెంటనే కాపాడి తీసుకు రాకుండా...ఎందుకు ఆలశ్యం చేస్తున్నారో అర్ధంకావటంలేదే? మనసులో ఏది అనుకున్నా ఆయనకు తెలుసి పోతోందే.

నాన్నను తలచుకుని నేను పడుతున్న బాధ ఆయనకు తెలిసుంటుందే? అయినా కానీ ఆ ప్రయత్నం చేయకుండా ఎందుకున్నారో? కారణం ఏమై ఉంటుంది? మా మీద ఇంత ఇంటరెస్టు చూపించే ఈయన, స్నేహితుడి మీద చిన్న ఆందోళన కూడా చూపటం లేదే...ఎందుకని?

ఈయన ఇలా ఉండటానికి ఏదో ముఖ్యమైన కారణం ఉండే ఉంటుందని అనిపిస్తోంది. ఆ కారణాన్ని ఓపన్ గా చెప్పినా కొంత నెమ్మదిగా ఉండొచ్చే?

ఆయన వచ్చిన వెంటనే, ఇది అడిగేయాలి!

అయ్యో...నేనొక మూర్కురాలుని. నేను ఇలా అనుకోవటం కూడా ఈపాటికి ఆయనకు తెలిసుంటుందే?

తప్పు...తప్పు! ఇంత అభిమానం చూపి, ఆశ్రయం ఇచ్చి, గుడారంలో చోటు ఇచ్చి, ఆ రౌడీ వెధవల దగ్గర నుండి మమ్మల్ని కాపాడటమే పెద్ద విషయం.

జరగాల్సింది జరగనీ. ఆ శివుడి మీద, గంగయ్య స్వామి మీద నమ్మకం ఉంచి వేచి ఉండాల్సిందే!

వేరే దారే లేదు...'

తనలో అనుకుంటూ -- పచ్చని ఆకులని పురుషోత్తం పద్దతిగా రుబ్బటాన్ని వేడుక చూస్తూ ఉండిపోయింది దివ్యా.

పటికార రాయిని పగులకొట్టి పొడి చేసి, నుదుటి కొసలను ఎగరేస్తూ  తీవ్ర ఆలొచనలతో అప్పుడప్పుడు ఆశ్రమ వాకిలినే చూస్తూ ఉన్నాడు అర్జున్.

ఆ రోజు పూర్తిగా గంగయ్య స్వామి గారు రాలేదు.

రాత్రి తొమ్మిదింటికి నిద్ర కళ్ళ మీదకు వచ్చి బలవంతం చేస్తుంటే, చేతి గడియారం వైపు ఒకసారి చూసి, చిన్నగా అతని భుజం తట్టింది.

"నిద్ర వస్తోంది అర్జున్. నేను వెళ్ళి నిద్ర పోనా?"

“ఓకే దివ్యా. నువెళ్ళి పడుకో. నాకు నిద్ర రావటంలేదు. నిద్ర వచ్చేంత వరకు ఇలా వేడుక చూస్తూ ఉంటాను. ఆ తరువాత నిద్రపోతాను. ద్వారంలో నుండి బయటకు చూసి అనవసరంగా కంగారుపడి మనసు పాడుచేసుకుని నిద్ర చెడగొట్టుకోకు...ప్రశాంతంగా నిద్రపో. సరేనా?"

"సరే సరే...వెల్తున్నా"

తల ఊపి, చెక్కకు అవతలవైపుకు వెళ్ళి తనకని ఇచ్చిన చోటులో పడుకుంది.

బయట గాలి బలంగా వీస్తుంటే, చెట్లు భయంకరంగా ఊగుతున్న శబ్ధం క్లియర్ గా వినబడింది.

ఆరోజు ఎందుకనో తెలియదు...నిద్ర ఆమెను వెంటనే ఆవహించింది.

                                                                                                        **************

ఒక గంటసేపు అయిన తరువాత, గబుక్కున అర్జున్ లేచాడు.

అదే సమయం పురుషోత్తం కూడా తన పనులు ముగించుకుని చాప వేసుకుంటున్నాడు.

"నాకు ఇచ్చిన పనులన్నీ పూర్తిచేశేసాను. ఇక ఏమైనా పనులుంటే గురువుగారు వచ్చి చెబితేనే. అంతవరకు రెస్టే"

చెబుతూ ఆశ్రమ గుడారం తడిక గుమ్మం తలుపుని దగ్గరకు వేసి వచ్చాడు.

"ఏమిటి సార్? ఏదో ఆలొచనలో మునిగిపోయున్నారు?” --- అర్జున్ ను చూసి అడిగాడు పురుషోత్తం.

దానికి ఏం సమాధానం చెప్పాలో తెలియక అర్జున్ సతమతమవుతుంటే పురుషోత్తమే తిరిగి మాట్లాడాడు.

"ఏమిట్రా ఇది...అడవి మధ్యలో నివాసముంటున్నారే? వీళ్ళకు కృరమృగాల వలన గానీ, బందిపోట్లు వలన గానీ ఇంతవరకు ఆపదే రాలేదా? కొంచం కూడా భయంలేకుండా ఉన్నరే నని మీరు ఆశ్చర్యపోతున్నారు...కదా సార్?"

"అవును"

"అరుదైన మూలికల వేర్లను లోపల పేర్చి పెట్టాము. ఆ వాసనకు, ఈ ఆశ్రమాన్ని చుట్టీ ఏ విధమైన విష జంతువులో, కృరమృగాలో గుడారం దగ్గరకే రావు. అదిమాత్రమే కాకుండా గంగయ్య స్వామి అయ్యగారు ఎప్పుడూ మంత్రాలు ఉచ్చరిస్తూ ఉంటారు. ఆయన దగ్గర ఒక శక్తి ఉంది. చెడు ఆలొచనతో ఎవరూ అయన దరికి వెళ్ళలేరు. ఆశ్రమం చుట్టూ కంటికి కనబడని ఒక బద్రతా వలయం ఉన్నదని చెప్పొచ్చు. అందువల్ల మాకు ఇంతవరకు ఎటువంటి ఆపద రాలేదు. ఇక మీద కూడా రాదని కచ్చితంగా నమ్మ వచ్చు సార్"

"నాకు ఆ నమ్మకం నిన్ననే వచ్చేసింది" అని చెప్పి నవ్వాడు అర్జున్.

"మంచిది సార్. పడుకుందామా? అదిగో ఆ మట్టి కుండలో మంచి నీళ్ళు ఉన్నాయి. ఇంకేదైనా కావాలంటే ఆలొచించకుండా అడగండి"

“రుచికరమైన పండ్లు తిన్నాను, కడుపు నిండుగా ఉంది. ఇప్పటికి ఇంకేమీ అక్కర్లేదు...ధ్యాంక్స్"

"ధ్యాంక్స్ అంతా చెప్పకండి. ఇది నా బాధ్యత. గంగయ్య స్వామి గారు మిమ్మల్ని జాగ్రత్తగా దగ్గరుండి గమనించుకోమని చెప్పేరు? పడుకోండి"

"సరే"

చాప మీదా నిటారుగా పడుకుని గుండెల మీద చేతులు పెట్టుకుని ఆలొచనలోకి వెళ్ళాడు అర్జున్.

‘సీతమ్మ, పంచ లింగ దర్శనానికి రాకుండా ఉండిపోతే ఏం చేయాలి? ఆ తల్లిని ఎలాగైనా చూడాలే? ఆమె ఉండే గుహను వెతుక్కుని వెళ్ళాల్సిందే. దివ్యాను మనతో తీసుకు వెలితే, దారిలో ఏమేమి ఆపదలు ఎదుర్కోవాలో...ఎవరికి తెలుసు? ఒక్కడ్నీ వెళ్తానంటే, దానికీ ఒప్పుకోనంటోందే? ఆమెకు తెలియకుండా నేను ఇప్పుడే బయలుదేరి వెళ్ళాల్సిందే. ఇదే సరైన పని.

దారిలో ఏ ఆపద ఎదురైనా ఎదురుకోవలసిందే. మందుల కొండ మీదున్న శివునిపై భారం వేసి, ధైర్యంగా వెళ్ళాల్సిందే. అది వదిలేసి ఆశ్రమం లోపలే కూర్చుని సమయాన్ని గడపటం మూర్కత్వం కాదా? దివ్యా ఇక్కడ బద్రం గానే ఉందికదా? అదిచాలు నాకు...'

చెక్క గోడ పక్కగా చూశాడు అర్జున్.

పెద్ద గురకతో ఆదమరచి నిద్రపోతున్నాడు పురుషోత్తం.

గబుక్కున లేచి, శబ్ధం చేయకుండా మెల్లగా నడిచి అవతల వైపున్న మరో చెక్క గోడ పక్కన నిద్రపోతున్న దివ్యా వైపు చూశాడు.

ఏందుకైనా మంచిదని మేల్లగా ' దివ్యా... దివ్యా ' అని పిలిచాడు.

అలా రెండుసార్లు పిలిచాడు.

సమాధానం లేదు..........

'పాపం! ఆదమరిచి నిద్రపోతోంది...'తనలో తాను గొణుగుకుని పిల్లిలాగా పాదాలను మోపుతూ ఆశ్రమం తలుపు తీసుకుని బయటకు వచ్చాడు.

బయట నిలబడి నలువైపులా చూశాడు.

'ఈ దట్టమైన అడివిలో పగటి పూటే వెల్తేనే కనిపెట్టటం కష్టమే? చీకట్లో దారే తెలియదు...కాలువ కూడా కనబడదే? గుహను ఎలా వెతకబోతాను? ఊహూ...ముందు వేసిన కాలును వెనుకకు తీసుకోకూడదు. మొదట మందుల కొండ శిఖరానికి వెల్దాం’

అనుకున్న వెంటనే గబగబా నడవడం మొదలుపెట్టాడు.

కొండ క్రింద ఉన్న గుడార ఆశ్రమాన్ని ఒకసారి చూసి చెట్లు, చేమలు, పొదలు మధ్య ఉన్న కొండ దారిని ఎక్కాడు. 

చీకట్లో, ఒక జత కళ్ళు అతను వెళ్ళే దిక్కునే లోతుగ చూస్తున్నాయి.

ఆ కళ్ళు వెన్నల కాంతిలో వజ్రాలలాగా మెరుస్తున్నాయి.

                                                                                    *****************  

సమయం జరుగుతున్న కొద్ది దివ్యాకి ఏడుపు ముంచుకు వస్తోంది.

'అర్జున్ ఎక్కడికి వెళ్ళుంటారు? ఒకవేల... పురుషోత్తం గారికి సహాయం చేయటానికి అతనితో పాటు తోటలోకి వెళ్ళుంటాడా?’

కాసేపు వేగంగా నడవటం, కాసేపు పరిగెత్తటం చేసి పురుషోత్తం గారికి ఎదురుగా వెళ్ళి నిలబడింది.

"మీతో పాటూ అర్జున్ రాలేదా?"

"లేదే! నేను లేచినప్పుడు, నా పక్కన ఆయన లేరు. నేను జలపాతంలో స్నానం చేసేసి, తోటలోకి వచ్చాను. కొత్త చోటు కదా, అందుకని ప్రొద్దున్నే లేచి కొండ ప్రాంతాన్ని చూసిరావడానికి వెళ్ళుంటారు. మీరు కంగారు పడకండి. వచ్చేస్తారు"

‘అలా కూడా ఉండొచ్చో? నా దగ్గర ఒక మాట కూడా చెప్పకుండా ఆశ్రమం వదిలి ఎందుకు బయటకు వెళ్లారు?’ --  ఆ ఆలొచన ఆమెలో కోపం తెప్పిచ్చింది.

మార్చుకోవటానికి వేరే దుస్తులు తీసుకుని---జలపాతానికి వెళ్ళి గబగబా స్నానం ముగించుకుని ఆశ్రమానికి తిరిగి వచ్చ్నప్పుడు ఆమె నిరాశ పడింది.

‘అర్జున్ ఇంకా రాలేదే? ప్రొద్దున్నే లేచి కొండ చూడటానికి వెళ్ళినట్లు తెలియటం లేదే? ఒకవేల...మధ్యరాత్రి బయలుదేరి సీతమ్మను చూడటానికి ఆమె గుహను వెతుక్కుంటూ వెళ్ళేరా? అలాగే అయ్యుంటుంది.. మీరు ఒంటరిగా వెళ్ళద్దు అని చెప్పినప్పుడే, అర్జున్ మొహంలో మార్పు కనబడిందే? ఆ తరువాత నాతో సరిగ్గా మాట్లాడలేదే? ఏదో దీర్ఘ ఆలొచనలో మునిగిపోయున్నారే?

మధ్యరాత్రి లేచి--నాతో చెబితే వద్దంటానని చెప్పకుండా వెళ్ళారే? ఎందుకు ఇంకా తిరిగి రాలేదు? వెళ్ళిన చోట ఆయనకు ఏదైన ఆపద వచ్చుంటుందా?    

అయ్యో...దీనికొసమే కదా ఆయన్ని వెల్లోద్దని చెప్పాను? వెళ్ళే దారిలో డాక్టర్ సుధీర్ గూండాలకు దొరికిపోయాడా?

ఆమ్మో...అలా దొరికిపోయుంటే?

ఈ పాటికి ఆ వెర్రి పట్టిన గూండాలు, ఆయన్ను చంపేసుంటారే? ఒకవేల కృరమృగాల దగ్గరో, విష జంతువులు దగ్గరో దొరికిపోయారో? ఆయనకు ఏదో జరిగింది. అందుకే ఆయన తిరిగి రాలేకపోయారు. తెల్లారేలోపు వచ్చేయచ్చు అనుకోనుంటారు.

కానీ......

ఏమిటో తెలియటం లేదే!

అయ్యో...నేనేం చేయబోతాను? నాన్నను వెతుక్కుంటూ వచ్చాము. ఆయన గురించి ఒక్క క్లూ కూడా దొరకలేదని బాధపడుతుంటే.... అర్జున్ ను పోగొట్టుకున్నానే?

అర్జున్... అర్జున్...నన్ను ఎందుకు ఇలా ఒంటరిగా వదిలేసి ఏడిపించి వెళ్ళారు. మీకు ఏదైనా అయ్యుంటే....అది నేను తట్టుకోగలనా? మరు క్షణమే నా ఊపిరి ఆగిపోతుంది.

అయ్యో...నా మనశ్శాక్షి నన్ను చంపుతోందే? ఈ ఆపద నా వలనే కదా? నా కోసం...నా తండ్రికోసం...ఈ ఆడవి మధ్యలోకి వచ్చి ఆపదలో చిక్కుకుపోయారే?

ఇప్పుడు మిమ్మల్నీ, నాన్ననీ నేను ఎలా కనిపెట్టబోతాను?  మిమ్మల్నిద్దరినీ ఆపదలో నుండి నేనెలా రక్షించ గలను?

ఎక్కడ, ఎలా? ఎలాంటి ఆపదలో చిక్కుకున్నారో నాకు తెలియదే!

మొదటగా మీరు ఇప్పుడు ప్రాణాలతో ఉన్నారా అనేది కూడా నాకు సందేహం వస్తోందే?

కచ్చితంగా ప్రాణాలతోనే ఉంటారు. నేను మిమ్మల్ని మనస్పూర్తిగా అభిమానిస్తున్నాను.

నా ప్రేమనో, అభిమానాన్నో నేరుగానో, ఫోనులోనో ఎక్కువగా తెలియపరచలేదని మీరు మాటిమాటికీ నా దగ్గర బాధపడేవారు. కానీ, నిజానికి మిమ్మల్ని నా ప్రాణం కంటే ఎక్కువగా ప్రేమిస్తున్నాను!

నా మనసు నాతో చెబుతోంది...మీరు కచ్చితంగా బాగానే ఉంటారు. మీకు ఏమీ అయ్యుండదు. భగవంతుడు నన్ను కష్టపెట్టడు అని నమ్ముతున్నాను.

అర్జున్...మీరు కూడా నామీద ప్రాణమే పెట్టుకున్నారు! మీరు ఇలా చెయొచ్చా? ఇప్పటికే నా ప్రాణంలో సగం పోయింది తెలుసా? ఎవరో నన్ను బలవంతంగా నిప్పుల్లోకి తోస్తున్నట్లు ఉంది. బాధతో పురుగులా కొట్టుకుంటున్నా.

మీరే నా ప్రాణం. మీరే నాకు ఆధారం. మీరే నాకు సకలం...! మీరు లేకుండా నేను ఒక్క నిమిషం కూడా ఈ భూమి మీద బ్రతకలేను. మీకు ఏమైందో? అదే నాకూ అవనీ. ఇదిగో, నేను బయలుదేరి వస్తున్నా...'

తనలో తీర్మానించుకుని---కుండపోతలాగా వస్తున్న కన్నీటితో--ఆశ్రమం వాకిలి వైపుకు నడిచింది.

అక్కడ.

***************************************************PART-9*****************************************

మధ్యగా చెయ్యి చాపి అడ్డుకున్నాడు పురుషోత్తం.

"ఎక్కడకమ్మా వెడుతున్నావు? అర్జున్ ని వెతుక్కుంటూ తిరుగుతారా? వయసు ఆడపిల్లను తనతో పాటు తీసుకు వెళ్ళటం మంచిది కాదని అనుకునే ఆయన మిమ్మల్ని ఇక్కడే వదిలి వెళ్ళారు? ఆశ్రమంలో మీరు బద్రంగా ఉంటారని నమ్మి, మధ్యరాత్రి లేచి వెళ్ళారు. ఆయన ఎలాగైనా తిరిగి వస్తారనే నమ్మకంతో వోపికగా వేచి ఉండండి"

"నా మనసంతా దఢగా ఉన్నదే? ఎలా సహజంగా ఉండగలను?"

"అందుకోసం....? దిక్కు తెలియని అడవిలో ఎక్కడకెళ్ళి వెతుకుతారు? గంగయ్య స్వామి గారు ఏ సమయంలోనైనా తిరిగి వచ్చేస్తారు. ఆయన వచ్చిన వెంటనే మీరెక్కడ అని అడిగితే...నేను ఏం సమాధానం చెప్పను? వయసు పిల్లను అడవిలోకి పంపటానికి నువ్వు ఎలా అనుమతించావు? అని అడిగి నాపై కోపగించుకుంటారు"

"మా నాన్నగారు గురించి ఎటువంటి వివరమూ తెలియలేదు. నాకోసం అడవికి వచ్చిన అర్జున్ నూ కనబడకుండా పోయారే? నేను ఒక్కదాన్నీ ఇక్కడ బద్రంగా ఉండి ఏమి సాధించబోతాను?

బొంగురుపోయిన కఠంతో చెప్పిన దివ్యా, ఏడుపును ఎంత అనుచుకోవాలనుకున్నా అనుచుకోలేక వెక్కి వెక్కి ఏడ్చింది.

"గంగయ్య స్వామి అయ్యగారికి మీమీద ఒక గౌరవం. ఇంతవరకు ఆయన ఎవర్నీ తన ఆశ్రమంలో ఉండటానికి అంగీకరించలేదు. ఈ ఆశ్రమానికని ఒక పవిత్రత ఉంది. అడ్డమైన వాళ్ళకు అనుమతిస్తే...ఈ ఆశ్రమం పవిత్రత చెడిపోతుందని ఆయన చాలా కఠినంగా వ్యవహరిస్తారు. మిమ్మల్ని అనుమతించారంటే దానికి ఏదో ముఖ్య కారణం ఉంటుంది.

కల్లాకపటము లేకుండా నిజాయితీగా - భక్తిగా బగవంతుని అనుగ్రహానికి నోచుకున్నవారంటే అయ్యగారికి చాలా ఇష్టం. అలాంటివారిని ఎక్కువగా ఏడిపించి ఆయన వేడుక చూడరు. కొంచం ఓర్పుగా ఉండండి. ఆయన వచ్చేస్తే మీ సమస్యలన్నింటికీ ఒక ముగింపు దొరుకుతుంది. బాధపడకండి. దయచేసి మీ మనసు పాడుచేసుకోకండి. లోపలకు వెళ్ళండమ్మా"

సానుభూతిగా మాట్లాడిన పురుషోత్తం ను ఒకసారి తలెత్తి చూసిన దివ్యా, చీర కొంగుతో కళ్ళు తుడుచుకుని ఆశ్రమంలోకి వెళ్ళి తనకని కేటాయించిన చోటులో కూర్చుంది.

దివ్యా మనసు కళ్లకు అర్జున్ నవ్వు మొహంతో వచ్చి వచ్చి వెడుతున్నాడు.

శరీరంలో ఉన్న ప్రాణం బయటకు వెళ్ళినట్లు, హృదయం బండబారి పోయినట్లు ఉన్నది.

'అర్జున్! నా గతి చూశారా? నాన్న కనబడటంలేదు. వెతకటానికని వచ్చిన చోట మిమ్మల్నీ పోగొట్టుకుని ఎవరూ లేని అనాధలాగా-నిర్గతి గా నిలబడున్నానే?'

నాకోసం...మీ ఇంట్లో అబద్దం చెప్పి నాతో వచ్చారే? నన్ను ఇక్కడ బద్రంగా వదిలేసి, ఆపదను వెతుక్కుంటూ వెళ్ళేరే? మీది ఎలాంటి త్యాగ గుణం?

నిప్పులాంటి వేడిలో చిక్కుకున్న పురుగులాగా తల్లడిల్లిపోతున్నాను.

మీ గురించి ఏదైన చెడువార్త వస్తుందేమోనని భయంగా ఉన్నది. అది విని నేను ప్రాణాలతో ఉండను. ఇదే అడవిలో నా ప్రాణాన్ని వదిలేస్తాను.

నాన్ననూ, మిమ్మల్నీ పోగొట్టుకుని నేనెందుకు జీవించాలి? భగవంతుడా...ఏ అమ్మాయికీ ఇలాంటి పరిస్థితి రాకూడదు.

మోకాళ్ళపై చేతులు పెట్టుకుని, ఆ చేతులపై తల పెట్టుకుని మౌనంగా కన్నీళ్ళు కారుస్తూ కూర్చుంది.

అప్పుడప్పుడు గుడార రంద్రంలో నుండి చూస్తూ అన్వేషణ చేస్తోంది.

ఆమె తినడానికి అడవి నుండి తెచ్చిన పండ్లను ఒక బుట్టలో ఉంచి తీసుకు వచ్చి ఆమె పక్కన ఉంచిన మట్టి మంచి నీటి కూజాకు పక్కగా పెట్టి, బయటకు వెళ్ళి నిలబడ్డాడు పురుషోత్తం.

'ప్రేమికుడ్ని వెతుక్కుంటూ అడవిలోకి దివ్యా వెళ్ళిపోతే... గంగయ్య స్వామి గారికి ఏం సమాధానం చెప్పాలి?' అనే భయంతో అటుపక్కకో, ఇటుపక్కకో జరగకుండా వాకిట్లో నందిలాగా కూర్చుండిపోయాడు పురుషోత్తం.

దాన్ని దివ్యా బాగా అర్ధం చేసుకుంది.

ఎంతసేపు ఏడ్చిందో? ఆమెకే తెలియలేదు.

ఏడ్చి ఏడ్చి మనసూ, శరీరమూ అలసిపోయి అలాగే ఒరిగి ముడుచుకుని పడుకున్నది---మైమరచి నిద్ర పోయింది.

కొన్ని గంటల తరువాత గబుక్కున లేచింది.

సన్నని వెలుతురు మాత్రం మిగిలి ఉండటాన్ని చూసిన వెంటనే గడియారాన్ని పరిశీలించింది.

'రాత్రి పదకొండు గంటలయ్యిందా?'

‘ఇంతసేపు నేనెలా నిద్ర పోయాను?'

‘మనసులో చిన్న కష్టం ఏర్పడినా, రాత్రంతా నిద్ర పట్టక మెలుకువతోనే ఉంటానే?’

నాన్నని, అర్జున్ ను పోగొట్టుకుని కష్టపడుతున్నాను. ఇంత పెద్ద అవస్త, బండరాయిలాగా మనసును నొక్కుతుంటే - నేను ఎలా ఇలా ఆదమరచి నిద్రపోగలిగాను?

కళ్ళళ్ళో ఇంకా నిద్ర మత్తు మిగిలుందే?

గాఢ నిద్ర ఎలా సాధ్యం?'

ఎడం చేత్తో కళ్ళను నలుపుకుని తనున్న చోటు నుంచి లేచి మెల్లగా బయటకు వచ్చింది.

'ధ్యానం' చేసే చోటుకు దగ్గరగా వచ్చి నిలబడ్డది.

అక్కడ ఒక చిన్న శివలింగం, దానికి దగ్గరగా చిన్న అమ్మవారు విగ్రహం కనబడినై.

అడవి పువ్వులు జల్లబడి ఉన్నాయి. వాటికి ఎదురుగా, వెడల్పాటి హోమ గుండం లో నుంచి ఏదో పోగ పైకి లేచి సువాసనను వెదజల్లుతున్నది.

ఆ సువాసన వ్యత్యాసంగా ఉండటం గ్రహించింది దివ్యా.

'ఓ...ఇప్పుడే నాకు అర్ధమవుతోంది. ఎప్పుడూ సదా ఏడుస్తున్న నన్ను ఎలా ఓదార్చాలో తెలియక అవస్తపడుతున్న పురుషోత్తం, ఈ పొగను వేసుంటారు.

గుడారంలోని అడ్డుగోడను దాటి ఆ పొగ యొక్క సువాసన వ్యాపించింది. నేను ఏదో పూజ కోసం సాంబ్రాణి పోగ వేసేరని కదా అనుకున్నాను?

ఇది ఏదో మూలిక వాసనే. ఈ పొగే  నన్ను ఆదమరచి నిద్ర పోయేట్టట్టు చేసిందో?

ఎప్పుడూ పడుకునే చోట పురుషోత్తం గారు లేరేంటి?

ఆశ్రమం తలుపులు మూయబడి ఉన్నాయి. తెరిచి చూద్దాం'

మామూలుగా దగ్గరకు వేసున్న తలుపును మెల్లగా తెరిచింది.

బయట అరుగు మీద తెల్లని దుప్పటితో తల నుండి కాలు వరకు కప్పుకుని , చలికి ముడుచుకుని పడుకోనున్నాడు పురుషోత్తం.

బయటకు వచ్చి తలుపును లాగి మెల్లగా మూసేసి, గట్టిగా తన చూపుడు వేలుతో తలుపు మీద తట్టింది.

గొంతు సవరించుకుని మెల్లగా దగ్గింది.

ఊహు...అతనిలో కొంచం కూడా కదలిక లేదు.

'నన్ను క్షమించండి పురుషోత్తం. మీ మాటను కాదని నేను వెడుతున్నాను. ఏం జరిగిందో...ఏమైందో?  అనే భయంతో క్షణం క్షణం భయపడి చావటం కంటే, ఆపదను వెతుక్కుంటూ ఆడవిలోకి వెళ్లటం మేలు అనే నిర్ణాయినికి నేను వచ్చాసాను’

మనసులో గొణుక్కుంటూ శబ్ధం రాకుండా నడిచింది.

పదడుగుల దూరం వరకు తిరిగి తిరిగి చూసుకుంటూ నడిచిన దివ్యా  తడబడి ఆగింది.

చుట్టూ ఒకసారి చూసింది. పౌర్ణమి చంద్రుడు, పాలలాంటి చిక్కటి తెల్లటి కాంతితో ఉన్నది.

దూరంగా మేఘాలు ఒకటికి ఒకటి ఢీకుని  ఉరుమినై.

దిక్కు తెలియని అడవిలో...ఏ దిశలో పయనించాలో అనేది తెలియటం లేదే?

కళ్ళు పెద్దవిగా చేసుకుని వెవ్వేఱు కాలిబాటలను క్షుణ్ణంగా గమనించింది.

'ఇదిగో...ఈ బాట ద్వారానే పయనించే ఆ రోజు పంచ లింగ దర్శనం చేసుకుని తిరిగి వచ్చాము?'

'అర్జున్ బహుశ ఈ బాట ద్వారానే వెళ్ళుంటారు...'

మనసులో యూహించుకున్నట్టు ఆ కొండ బాటలోనే తడబడుతూ ఎక్కి నడవటం మొదలుపెట్టింది.

ముళ్ళ పొదలు అప్పుడప్పు ఆమె చీరను చింపుతూ చీర నాణ్యతను పరీక్షిస్తున్నాయి.

రాళ్ళూ, రప్పలూ ఆమెను అక్కడక్కడ తోస్తూ జారేటట్టు చేస్తున్నాయి.

ఒక చోట తడబడుతూ జారి క్రింద పడింది....మోకాళ్ళ దగ్గర గీరుకుపోయింది.

చురుక్కు చురుక్కు మంటూ నొప్పి పుట్టటంతో---చీరను కొంచంగా పైకెత్తి గీరుకున్న చోటును చూసుకుంది. నెత్తురు కారుతోంది.

నడిచే ఓపిక లేక అక్కడే కూర్చుండిపోయింది.

***************************************************PART-10****************************************

బలమైన గాలి వీసినందువలన...అడవి చెట్లు దయ్యాలు లాగా ఊగినై. గాలిలో మట్టి వాసన, మూలికల సువాసన కలిసి వచ్చి ముక్కుపుటలను అదరగొడుతున్నాయి.

'అయ్యో....వర్షం కూడా వచ్చేటట్టూందే? ఎలా ఈ బాటలో ఎక్కి వెళ్ళబోతానో? దారిలోని కొన్ని ప్రాంతాలలో నడుము ఎత్తుకు కాలు ఎత్తి పెట్టి ఎక్కాలి? అర్జున్ తో వచ్చినందువలన...ఆరోజు ఆయన చేతిని పిడిలాగా పుచ్చుకుని ఎక్కి వెళ్ళిపోయాను.

కానీ ఈరోజు...?

అర్జున్ ఎక్కడికి వెళ్ళిపోయావు?

'చూసి జాగ్రత్తగా కాలు మోపు దివ్యా…లేకపోతే కాలు జారుతుంది' అంటూ ఎంతో ప్రేమతో-- క్షణానికి ఒకసారి చెప్పేరే? మధ్యరాత్రి మధ్య అడవిలో ఎలా క్రింద పడిపోయున్నానో చూశారా?

నాన్నా!

వయసులో ఉన్న ఆడపిల్లను ఇంట్లో ఒంటరిగా వదిలిపెట్టి వెళ్ళడానికి మనసు రావటం లేదమ్మా...పక్కింటి బామ్మ గారిని తోడుగా పడుకోమని చెప్పమ్మా...జాగ్రత్తగా ఉండమ్మా' - అంటూ మాటి మాటికీ చెప్పేవారుగా నాన్నా?

మిమ్మల్నీ పోగొట్టుకుని....నాకు జీవితం ఇస్తానన్న ఆయన్నీ పోగొట్టుకున్నాను....మధ్యరాత్రి ఆదరణ లేకుండా ఎలా కష్టపడుతున్నానో చూడండి నాన్నా.

నేను ఎవరికి---ఏం కీడు చేశాను? నాకే ఎందుకని ఈ గతి ఏర్పడింది?

దీనికి ఈ రోజు ఒక ముగింపు కావాలి. బ్రతుకా...చావా? అని తేల్చుకోవలసిందే!

పంచలింగ దర్శనం చేసుకునేటప్పుడు, దేవుని తల మీద నుండి పువ్వు జారి పడిందే?

అంతపెద్ద గంటలో నుండి అదృశ్య శక్తితో గంటమోత గట్టిగా వినబడిందే?

ఇవన్నీ...మంచి, అరుదైన శకునాలు కదా?

గంగయ్య స్వామి గారి ఆశీర్వాదమూ, దయ, అభిమానం దొరికిందే?

ఇదంతా జరిగిన తరువాత నాకు ఎందుకు ఈ గతి ఏర్పడింది?

సరే.....సొంత పశ్చాత్తాపం వలన ప్రయోజనం లేదు.

కింద పెదవిని నొక్కి పెట్టుకుని, వచ్చే ఏడుపును ఆపుకుంటూ మెల్లగా లేచి కుంటుకుంటూ అడుగులు వేసింది.

వేగంగా వీస్తున్న గాలితో చినుకులు మొదలై పెద్ద వర్షం మొదలయ్యింది.

చెవులు చిల్లి పడేలాగా పిడుగు శబ్ధం...

ఆకాశాన్ని గీరుతున్నట్టు మెరుపు ఒకటి మెరిసి కనుమరుగు అయ్యింది.

'అబ్బబ్బా! ఎంత వెలుతురు?'

ఎక్కడో నక్క ఒకటి దీనంగా ఏడుస్తున్న శబ్ధం వినబడగానే, దివ్యాకి సప్త నాడులు విరిగిపోయినై.

సగం చీకట్లో బాటకు ఇరుపక్కలా ఉన్న చెట్ల వేర్లు, చూడటానికి కొండచిలువ పాములాగా కనబడటంతో భయం పుట్టించింది.

కొండ బాటలో రాళ్ళూ, రప్పలూ మనిషిని తోసేయడానికి కంకణం కట్టుకోనుంటాయి.

వర్షం బాగా కురవడంతో, ఆ  అడవి బాటలోని మట్టి, వర్షం నీటితో కలిసి బురదగా మారడంతో కాలు తీసి కాలు వేయటానికి శ్రమ పడాల్సి వస్తూ ఉండటంతో ఇక చాలు చాలు అనిపిస్తోంది.

మళ్ళీ నక్క ఏడుపు శబ్ధం వినబడటంతో, వర్షంలో తడిసిన పావురంలాగా  వణికిపోయింది.

అడవి మృగాలు తిరిగే అడవి ప్రాంతమే ఇది? నక్కకో, వేరే ఏదైన ఒక కృరమృగానికో అర్జున్ ఆహారమైపోయేరో?

నాకే తెలియకుండానే నేనెందుకు వణికిపోతున్నాను? అలా ఏదైనా జరిగుంటే....అదే కృరమృగాలు నన్నూ వాటికి ఆహారంగా తీసుకోనీ.

విరక్తితో నడకను కొనసాగించింది.

'పౌర్ణమి రోజు పంచలింగ దర్శనానికి సీతమ్మగారు వస్తారా?

ఆ అమ్మను చూడటనికి మునులు, రుషులూ వస్తారని చెప్పటం విన్నామే?

అలాగైతే....కొండ శిఖరంపైకి వెలితే మిగితావాళ్లను చూడొచ్చా?

ఆ భక్తులు ఏ దారిలో వెళ్ళుంటారు?

'టక్కు’ మని అర్జున్ నిన్న మధ్యాహ్నం చెప్పింది గుర్తుకు వచ్చింది.  

'పురుషోత్తం ఒక విషయం చెప్పారు దివ్యా! మబ్బుగా ఉన్నది. వర్షం వచ్చేలాగుంది. వర్షం వచ్చే సమయంలో, జనం మందుల కొండ వైపుకే రారు. ఈ సారి పౌర్ణమి దర్శనానికి బక్తులు వచ్చేది సందేహమే'

అదొక తెరిచే ఉన్న గుడి. దానికి తోడు కొండను ఎక్కటానికి చాలా శ్రమ పడాలి. అందుకని అందరూ అక్కడికి రావటానికి భయపడతారు.

డాక్టర్ సుధీర్ గారి గూండా మనుషులు కూడా తిరుగుతున్నారు. టీ.వీ ప్రోగ్రాంలో హంగామా చేస్తూ వార్తలు వచ్చినై కనుక, సీతమ్మగారు ఇకమీదట బహిరంగంగా పౌర్ణమి రోజు రారని నాకు అనిపిస్తోంది.

అందుకనే ఆవిడ ఉన్న చోటును మనమే వెతుక్కుంటూ వెళ్ళి...'

అప్పుడు దివ్యా హడావిడిగా అడ్డుపడింది.

'ఏమిటి అర్జున్? చిన్న పిల్లోడిలాగా చెప్పిందే చెబుతున్నావు. రాత్రే కదా మనం ఆపద నుండి బయటపడి వచ్చాము. కొంచం నిదానంగా, ఓపికగా ఉండండి. గంగయ్య స్వామిజీ వచ్చిన తరువాత, ఆయన్నే అడుగుదాం. ఆయన ఏం చెబుతారో...దాన్ని బట్టి నడుచుకుందాం. అదే మనకు మంచిది. సరేనా...?'

మాటవరసకి తల ఆడించాడు! దాని తరువాత ఆమెతో ఏమీ మాట్లాడకుండా తీవ్ర ఆలొచనలతో మునిగిపోయున్నది తలచుకుంటూ - పెద్ద పెద్ద బండ రాళ్ళను శ్రమ పడుతూ జాగ్రత్తగా ఎక్కి నడుస్తోంది.

గలగలమని పెద్ద శబ్ధంతో చెట్ల కొమ్మలు ఏదో ఒక చెట్టు నుండి పడటాన్ని గమనించి అధిరిపడి నిలబడింది.

కాసేపు నిదానంగా ఉండి - మళ్ళీ పది నిమిషాల తరువాత ఏక్కి వెళుతూ - పది నిమిషాలు కష్టపడి నడిచిన తరువాత మామూలు బాట వచ్చింది.

ఇంకా కొంచం దూరం నడిచి వెళ్ళిన తరువాత, మళ్ళీ ఎత్తు బాట వస్తుంది. దాంట్లో పయనించి వెడితే మందుల కొండ లోని పంచలింగ బహిరంగ ఆలయమును చేరిపోవచ్చు.

మనసులో కొంచం ప్రశాంతత ఏర్పడటం నిజం.

మామూలు బాట అయినా, దట్టమైన చెట్ల వలన బాట అంతా ఎండిపోయి రాలిపోయిన చెట్ల ఆకులతో, విరిగిన కొమ్మలతో ఎచ్చు తగ్గులుగానే ఉన్నది.

వర్షం యొక్క వేగం కొంచం తగ్గింది.

ఎక్కువగా చెట్లు ఉండటంతో వెన్నల వెలుతురు భూమి మీద పడటంలేదు. కళ్ళు పెద్దవి చేసుకునే నడిచి వెళ్ళాల్సి వచ్చింది.

నడుము ఎతుకు పెరిగి విరుచుకోనున్న ముళ్ల పొద వలన దివ్యా మోచేతులపై గట్టిగా గీరుకున్నాయి.

"హుస్...అమ్మా!"

చిరు చిరుమని మంట పుట్టిన చేతిని, మెళ్లగా రుద్దుకుంటూ చుట్టూ చూసింది.

లోతు ఏది? అందులో పాతాళ లోయ ఏదీ అనేది తెలియటం లేదే?

కొద్ది సేపట్లో ఈ బాట కుడి చేతి వైపుకు తిరుగుతుంది కదా?

ఆలొచించుకుంటూ నడుస్తుంటే, బాట ఒక చోట తిరుగుతున్నట్లు అనిపించింది.

తడబడుతూ మెల్లగా నడిచినప్పుడు, అడవి కుక్క మెల్లగా మొరుగుతున్న శబ్ధం వినబడింది.

సడన్ గా ఆ శబ్ధం ఆగిపోయి, అదే ఏడుస్తున్న ద్వనిలాగా వినిపించింది.

'కుక్క ఏడుస్తున్నదే? ఇది అపశకునం కదా? ఎక్కడ్నుంచి వస్తోంది ఈ శబ్ధం?' నాలుగు దిక్కులలోనూ మార్చి మార్చి చూసేసి, ఆ బాటలో తడబడుతూ నడుస్తూ తలెత్తి చూసింది. ఎదురుగా చూసిన ఆమే భయంకరంగా అరిచింది

ఆమె అరుపుకు ఆ ప్రాంతమే కదిలినట్లు అయ్యింది.

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                           ***************

దివ్యా శరీరంలో వణుకు పుట్టింది. దిగులుతోనూ, భయంతోనూ కళ్లను గట్టిగా మూసుకుంది.

ఆమెకే తెలియకుండా ఒక్క దూకు దూకి, ఎదురుకుండా పక్కనే కనబడ్డ చెట్టును గబుక్కున రెండు చేతులతో కౌగలించుకున్నట్టు పట్టుకుంది.

'అయ్యయో!  అదేమిటి? తెల్లటి  రూపం ఏదో ఒకటి నిలబడుందే?

వెయ్యి ట్యూబులైట్లను వెలిగిస్తే ఎంత కాంతో అంత వెలుతురులాగ మెరుస్తోంది?

ఒకవేల అది మోహినీ పిశాచి అయ్యుంటుందో? లేక...ఇదే అడవి మోహినినా?

డబ్ డబ్ అంటూ కొట్టుకుంటున్న హృదయ స్పందన పలురెట్లు పెరిగింది.

చెట్టును కౌగలించుకునే గట్టిగా కళ్ళు మూసుకున్న దివ్యా 'నమః శివాయ... నమః శివాయ’ అంటూ పంచాక్షర మంత్రాన్ని వదలకుండా పఠిస్తునే ఉన్నది.

కొద్ది క్షణాల తరువాత తననితాను సమాధాన పరుచుకుని--బలవంతంగా ధైర్యాన్ని తెచ్చుకుంటూ, కళ్ళు తెరిచి చుట్టూ చూసింది.

గాలికి చెట్ల కొమ్మలూ, ఆకులూ ఆడుతున్నాయే?

ఇది...ఇది...అటవి మొహినీనూ కాదు...మోహినీ పిశాచీనూ కాదు.

ఏదో ఒక చెట్టులాగానే కదా ఉన్నది? కొమ్మలూ, ఆకులూ--ఆడుతూ బ్రహ్మాండమైన ప్రదర్శన ఇస్తున్నాయే?

'అవును...ఇది వృక్షమే. ప్రకాశవంతమైన కాంతిని విరజిమ్ముతున్న వృక్షం.!'

హృదయంలో స్పందన వేగం తగ్గి, మెదడు ఆలొచించటం మొదలుపెట్టింది.

అడివిలో ఇలాంటి వృక్షాలు ఉన్నాయి. మొండిగా, ఒంటరిగా అడవిలోకి వెళ్ళే యువతకు, ఇలాంటి వృక్షాలను సడన్ గా చూసినప్పుడు గుండె బెంబేలు ఎత్తుతుంది షాక్ కు గురౌతారు. కొన్ని సమయాలలో భయంతో రక్తం కక్కుకుని చచ్చిపోతారు.

ఒంటరిగా అడవిలోకి వెళ్ళిన వాడ్ని మోహినీ పిసాచాలు కొట్టే చంపేసినై అని బయట చెప్పుకుంటారు.

ప్రకాశవంతమైన వెలుతురును ఇచ్చే ఈ వృక్షానికి 'జ్యోతి వృక్షం' అని పేరు.

‘పూర్వకాలంలో ఇలాంటి వృక్షాలు ఉన్నాయనటానికి సాక్ష్యాలుగా గ్రంధాలూ, పుస్తకాలూ ఉన్నాయి. మహాకవి కాళిదాసు రచించిన రఘు వంశంలో కూడా దీని గురించిన గుర్తులు ఉన్నాయి’ తండ్రి విఠల్ రావ్ అంతకు ముందు ఈమె దగ్గర చెప్పింది ఇప్పుడు మెల్లగా గుర్తుకు వచ్చింది.

'ఇది ఒకరకంగా అరుదైన వృక్షం. చూడటానికి వీలు పడని వృక్షం. దగ్గర దగ్గర ఒక గుప్త నిధి అనుకో. ఇందులో విశేషం ఏమిటంటే...ప్రొద్దుటి పూట ఈ వృక్షాన్ని చూస్తే మామూలు వృక్షంలాగానే ఉంటుంది. ఎటువంటి తేడా కనబడదు.

రాత్రి సమయంలో మాత్రమే అద్భుత జ్యోతి లాగా కాంతిని ఇస్తుంది. బాగా విషయం తెలిసిన వాళ్ళు, ఈ జ్యోతి వృక్షం కొమ్మలను విరిచి రాత్రి పూట--వెలుతురుకోసం ఉపయోగించుకుంటారు.

సాధువులు, మునులు, రుషులు ఈ జాతి వృక్షాలను గుర్తించి ఉపయోగించుకోవటం తెలుసు. కొంతమంది అడవి మనుషులకు కూడా దీని గురించి తెలుసు.

తండ్రి యొక్క మాటలు...ఆమె చెవులో చక్కర్లు కొడుతున్నాయి.

భయము, దిగులు మరు క్షణమే మాయమైపోగా--మనసులో ప్రశాంతత, చిన్న తృప్తి తలెత్తింది.

'ఆహా...ఇన్ని కష్టాలలోనూ మనసులో చిన్న ఆనందం ఏర్పడుతోందే? అరుదైన జ్యోతి వృక్షాన్ని చూసే భాగ్యం ఏర్పడిందే?'

ఆ వృక్షం వైపు నిదానంగా నడిచింది.

కొద్దిసేపటి క్రితం చూసి బెంబేలెత్తిపోయిన ఆమెకు, ఇప్పుడు ఆ వృక్షాన్ని ముట్టుకుని చూడాలనే ఆశ ఏర్పడింది.

'ఇంకో పది అడుగుల దూరమే’

జ్యోతి వృక్షం పక్కకు వెళ్ళిపోవచ్చు అని మనసు లెక్కవేసే సమయంలో, ఆమె కళ్ళు దేనినో చూసి బెదిరిపోయి ఆగినై.

మళ్ళీ నక్క ఏడుస్తున్న శబ్ధం చెవులను చిల్లి చేసింది.

కుక్కలూ, నక్కలూ ఏడుస్తున్నాయే? ఇది మంచిది కాదే?

మనసులో మళ్ళీ దిగులు పట్టుకుంది.

అదే సమయం, జ్యోతి వృక్షం ఇస్తున్న కాంతిలో చుట్టూ కొంతవరకు క్లియర్ గా చూడగలుగుతోంది.

ఆ వృక్షానికి వెనుక, సుమారు ఏడెనిమిది అడుగుల దూరంలో ఒక ఆకారం మెల్లగా జరుగుతూ వెడుతోంది.

'ఏమిటది?'

తీక్షణంగా చూసింది దివ్యా.

తెల్లటి ఆకారం జరుగుతున్నదే...ఎలా?'

'ఊహు...ఎవరో ఒకరు తెల్ల గుడ్దతో తలను కప్పుకుని ఉన్నట్లు అనిపిస్తోందే?

మెల్లగా నడిచి వెళ్లటం చూస్తే, మందుల కొండపై ఉన్న పంచలింగ బహిరంగ ఆలయానికి వెడుతున్నట్టు తెలుస్తోందే?

'ఎవరై ఉంటారు?'

డాక్టర్ సుధీర్ పంపిన గూండా అయ్యుంటాడా?

నడకా, స్టైలు చూస్తే అలా తెలియటంలేదే? సాధువుగా, శాంతంగా నడిచి వెలుతున్నారే?

ఇది మునులు,రుషులు సంచరించే అడవి ప్రాంతం కదా? ఈ రోజు పౌర్ణమి కదా? కుంభ వృష్టిగా కురుస్తున్న వర్షాన్ని కూడా లెక్కచేయకుండా మందు కొండ శిఖరానికి పంచలింగ దర్శనానికి వెలుతున్నారే?

ఈయనా  రుషేనా?

కచ్చితంగా అలాగే ఉండాలి! అని నా మనసు చెబుతోందే?

ఆయన్ను వెంబడించి వెళ్లాల్సిందే.

ఏం జరిగినా సరే....'ధైర్యవంతుల’కి నిద్ర ఉండదు అని పెద్దలు చెబుతారు.

మన చూపుల నుండి అతను తప్పించుకోకుండా చూసుకోవాలి.

నడక వేగం పెంచింది.

జ్యోతి వృక్షం దాటి, ఆ ఆకారాన్ని వెంబడించి పయనించింది.

ఈ కొండ బాటలో పలుమార్లు నడిచిన అలవాటు పడిన మనిషిలాగా, నిదానంగా, తడబాటు లేకుండా ముందు వెడుతున్న ఆయన్ను వెంబడించి నడుస్తున్నప్పుడు, దివ్యాకు అంత శ్రమ అనిపించలేదు.

కొండ బాట మోకాళ్ళ పర్వతం లాగా ఎత్తుగా ఉన్నది.

ఆయాసపడుతూ ఆయన్నే వెంబడిస్తూ వెడుతున్న ఆమెకు, ఆయన కాళ్ళ మీద పడి తన పరిస్థితిని వివరించి సహయం అడగాలని అనిపించింది.

గంగయ్య  స్వామీజీని మళ్ళీ చూడటం కుదరలేదు. ఈయన దగ్గర ఏడ్చి, బ్రతిమిలాడి సహాయం అడగాల్సిందే. సీతమ్మ గుహకు వెళ్లే దారి చూపించినా చాలే...'ఆలొచిస్తూ నడిచింది.

'ఇదిగో...పంచలింగ బహిరంగ ఆలయం వచ్చేసిందే?'

ఇంకా ఆలశ్యం చేయటం మంచిది కాదు. ఆ పెద్దాయన్ను కలిసి సహాయం అడగాల్సిందే.

ఆయన ముందుకు వెళ్ళి నిలబడ్డది.

"అయ్యా...నేను నిర్గతిగా నిలబడున్నాను! నాకు మీరే సహాయం చేయాలి"-- జాలిగా బ్రతిమిలాడింది.

ఆయన ముఖం తిప్పుకునే నిలబడ్డాడు. సమాధానం లేదు.

ఆరోజు లాగా ఈ రోజు కూడా వేగంగా గాలి వీచింది.

అప్పుడు.

***************************************************PART-11****************************************

గాలి వీచిన వేగానికి ఎక్కడ పడిపోతానో అని భయపడింది. మెల్లగా అడుగులో అడుగువేసుకుంటూ మొత్తానికి పంచలింగానికి ఎదురుగా ఉన్న నాగలింగ వృక్షం కొమ్మను గట్టిగా పట్టుకుని నిలబడ్డది.

కొమ్మలలో నుండి ఊడిపడిన ఆకులు, గాలివేగానికి గలగలమని శబ్ధం చేసుకుంటూ వెడుతున్నాయి.

బలమైన గాలి వీచటంతో, వెన్ను చూపించి నిలబడున్న మనిషి కప్పుకున్న తెల్ల గుడ్డ జారి తొలగిపోయింది.

అదే సమయం--ఆ మనిషి వెను తిరిగి చూశాడు. చెవులు చిల్లి పడేలాంటి పిడుగు శబ్ధం తరువాత ఆకాశంలో మెరుపు మెరిసి మాయమైయ్యింది.

ప్రకాశవంతమైన మెరుపు వెలుతురులో...అయన మొహాన్ని చూసిన ఆమె ఒక్క క్షణం నెవ్వరపోయింది.

'నా...నాన్నా...మీ...మీరా?'

దివ్యా తన కళ్ళను తానే నమ్మలేకపోయింది.

'నాన్న జ్ఞాపకంలోనే ఉన్నాను కాబట్టి, ఎదురుగా కనబడే ముఖం, ఆయన లాగా కనబడుతోందా? లేక నిజంగానే నాన్నేనా?'

డాక్టర్ సుధీర్ చేతుల్లో చిక్కుకున్న నాన్న ఇక్కడికెలా వచ్చారు?

రుషులు తలచుకుంటే ఏ రూపంలోనైనా తిరుగుతారు అని విన్నాను.

ఒకవేల ఈ రుషి నాన్న రూపంలో తిరుగుతున్నారో?

జరిగేదంతా ఆశ్చర్యంగా ఉన్నదే? నేను చూసేది కలా...నిజమా?

గిల్లి చూసుకుంటే నొప్పి పుడుతోందే? ఇది నిజమే... గంగయ్య స్వామీజియే నాన్న రూపంలో తిరుగుతున్నారో?

మనసులో ఎన్నెన్నో ప్రశ్నలు. 

"ఏమిటి దివ్యా...అలా చూస్తున్నావు? నాన్నను గుర్తు పట్టలేకపోతున్నావా?"

సాక్షాత్ నాన్న గొంతే అది. నాన్నే అది!

"నాన్నా..."

బెదురుతూ బెదురుతూ పరిగెత్తుకు వెళ్ళి, ఆయన చేతులు పుచ్చుకుని కళ్లకు అద్దుకుంది.

“డాక్టర్ సుధీర్ గూండాల దగ్గర నుంచి ఎలా నాన్నా తప్పించుకుని వచ్చారు? మీరు కనిపించకుండా పోయిన తరువాత...మిమ్మల్ని వెతుక్కుంటూ నేనూ, అర్జున్ ఈ అడవికే వచ్చాశాము!

గంగయ్య స్వామిజీ గారే మాకు ఆశ్రయం ఇచ్చారు. పెద్ద ఆపద నుండి కూడా మమ్మల్ని కాపాడారు.

మిమ్మల్ని కాపాడాలంటే,  సీతమ్మను స్వయంగా కలుసుకోవాలి. ఆవిడ్ని కలిస్తే, ఒక పరిష్కారం దొరుకుతుందని అర్జున్ ఎక్కువగా నమ్మారు. నా దగ్గర కూడా చెప్పకుండా మధ్యరాత్రి సమయంలో ఆవిడ్ని కలవటానికి వెళ్ళిన ఆయన....తిరిగి రానే లేదు.

మనకోసం అడవికి వచ్చిన ఆయనకు ఏమైందో తెలియటంలేదు. అందుకనే ఆయన్ను వెతుక్కుంటూ నేను ఇక్కడికి వచ్చాను.   

మీరు కనిపించకుండా పోయిన దగ్గర్నుంచి...ఇదిగో ఈ నిమిషం వరకు నేను పడ్డ తపన ఉందే...ఇది భగవంతుడికే తేలుసు"

పంచలింగాలను చూపించి రెండు చేతులతోనూ ముఖాన్ని మూసుకుని 'ఓ' అని రోదించింది.

ఆమె భుజంపైన మృదువుగా ఒక చేయి పడటంతో, గబుక్కున వెనక్కి తిరిగింది.

కాషాయ వర్ణం చీరతో మెడలో రుద్రాక్ష మాలతో,స్ఫటిక మాలతో వేసుకుని నుదుటి మీద విభూది, పెద్ద కుంకుమబొట్టు, జటిల ౙడలతో ఒక అమ్మ నిలబడుంది.

వయసు సుమారు అరవై ఉంటుంది.

ముఖంలో దివ్యమైన తేజస్సు! పెదవులమీద దైవీక నవ్వు అతుక్కోనున్నది.

"మనసును ఎప్పుడూ జారవిడుచుకోకూడదు దివ్యా. చివరిదాకా నమ్మకాన్ని వదలి పెట్టనే కూడదు.  ఇంతవరకు ఏం జరిగినా పరవాలేదని వైరాగ్యంగా ఉండి పోరాడి ధైర్యంగా కొండ శిఖరం దాకా వచ్చావే?

నిన్ను నేను అభినందిస్తున్నాను...ఎప్పుడూ ఇలాగే మనో ధైర్యంతో ఉండాలి. అర్ధమైందా?"

నీళ్ళు నిండిన కళ్లతో ఆ అమ్మనే చూస్తూన్న దివ్యా ఒకసారి విఠల్ రావ్ ను చూసి మళ్ళీ ఆమెనే చూసింది.

"మీరు...?'-- తడబడుతూ నిలబడింది.

"సీతమ్మనే..." నవ్వింది.

దివ్యా ముఖంలో ఆశ్చర్యం, ఉత్సాహం . గబుక్కున చేతులెత్తి నమస్కరిస్తూ ఆమె కాళ్ల మీద పడ్డది.

"పడకూడదు...భగవంతుని సన్నిధి ముందు వేరే ఎవరి కాళ్ల మీద పదకూడదు. లే! ఏమిట్రా ఇది? మూడు తరాలు గడిచిన తరువాత కూడా, ఇంకా గూని పడకుండా ఉన్నానే అని చూస్తున్నావా?

"అ...అవును"

"అంతా సంజీవి మూలిక మహిమ"

“ఆ...ఆ మూలిక గురించి తెలుసుకోవాలి. ఆ మూలికను పెట్టుకుని డబ్బు సంపాదించాలనే కక్కుర్తితోనే ఆ డాక్టర్ సుధీర్ , నాన్నను అపహరించుకుపోయాడు. దేవుని పుణ్యమా అంటూ నాన్న ఎలాగో తప్పించుకున్నారు. ఈ విషయంగా మిమ్మల్ని వెతుక్కుంటూ వచ్చిన అర్జున్ కనబడటం లేదే? ఒకవేల అతను డాక్టర్ సుధీర్ గూండాల దగ్గర దొరికిపోయుంటాడో?”--బాధతో ప్రశ్నలడిగిన దివ్యాను చూసి పకపకా నవ్వింది సీతమ్మ.

“డాక్టర్ సుధీర్ దగ్గర మీ నాన్న దొరికిపోయుంటాడని నీకు చెప్పింది ఎవరు?”  

ఆమె వెనుక వైపు నుండి వినబడ్డ గొంతు విని గబుక్కున వెనక్కి తిరిగి చూసింది.

గంగయ్య స్వామి నిలబడున్నారు. ఆశ్చర్యపోయింది దివ్యా.

"స్వామీజీ....మీరు తిరిగి వచ్చేంత వరకు ఆశ్రమంలో నేను ఉండలేకపోయాను. మనసు ఆందోళన పడుతుంటే మీ అనుమతి లేకుండా మీ ఆశ్రమాన్ని వదిలి ఇక్కడకు వచ్చాను. అర్జున్ కూడా ఇదే తప్పు చేశారు.

మీకు మొత్తం తెలుసుంటుందే? నన్ను క్షమించండి" అంటూ రెండు చేతులూ జోడించి నమస్కారం చేసింది.

"నా ప్రశ్నకు నువ్వింకా సమాధానం చెప్పలేదు" అంటూ మందహాసంగా నవ్వారు.

“డాక్టర్ సుధీర్ కిడ్నాప్ చేసుంటాడని నాకు నేనుగా ఊహించుకున్నాను. ఎందుకంటే...మొదటిరోజు ఇంటికి వచ్చిన ఆ మనిషి నాన్నకు ఎన్నో ప్లానులు వివరించాడు, నాన్న అతని ఏ ప్లానుకు అంగీకరించలేదు. దానితో ఆయన కోపంగానూ, ఆవేశంగానే లేచి వెళ్ళిపోయాడు.

అహంకారంతోనూ, మూర్ఖత్వంతోనూ నాన్నను హెచ్చరించి వెళ్ళడం నేను చూశాను. మరుసటి రోజే నాన్న, ఇంటికి రాలేదు” 

డాక్టర్ సుధీర్ తన గూండాల సహాయంతో నాన్నను అపహరించి అడవికే తీసుకుపోయుండాలని అర్జున్ ఊహించాడు?"

“మీ ఊహింపు కరక్టే. కానీ, డాక్టర్ సుధీర్ కిడ్నాప్ చేయలేదు"........

"మా ఊహింపు కరెక్ట్ అంటున్నారు. డాక్టర్ సుధీర్ కిడ్నాప్ చేయలేదని చెబుతున్నారు. గందరగోళంగా ఉంది"

దివ్యా తండ్రి విఠల్ రావ్ ని , గంగయ్య స్వామిజీని మార్చి మార్చి చూసింది.

“డాక్టర్ సుధీర్ తనని కిడ్నాప్ చేస్తాడని ఎదురు చూశాడు మీ నాన్న. అదొక్కటే కాదు...పేరాశతో అతను ఏం చేయటానికైనా సాహసిస్తాడు అని తెలుసుకున్న మీ నాన్న వెంటనే మందుల కొండకు తానుగానే వచ్చాసారు..."

"ఆ...అలాగా? అలా జరుగుతుందని బాగానే ఊహించి, నా దగ్గర కూడా చెప్పకుండా ఇక్కడికి వచ్చారా? చాలా ఆశ్చర్యంగా ఉంది. అయితే అర్జున్ ఏమయ్యారు? దయచేసి చెప్పండి స్వామీ"

సమాధానం ఏమీ రాలేదు.

ముగ్గురూ ఒకర్ని ఒకరు చూసుకుంటూ మౌనంగా నిలబడటంతో, దివ్యాకి లోలోపల భయం పట్టుకుంది.

                                                                                                       ****************

అడవి బాటలో ఒంటరిగా కొండ ఎక్కి వచ్చినప్పుడు కంటే, ఇప్పుడు తన గుండే ఎక్కువ వేగంగా కొట్టుకుంటున్నట్టు అనిపించింది దివ్యాకి.

"నాన్నా! ఏమిటి నాన్నా ఇది? ఇలా ముగ్గురూ మౌనంగా ఉండటాన్ని చేస్తే నాకు చాలా గందరగోళంగా ఉందే? అర్జున్ కి ఏమైంది నాన్నా? మనవల్లే కదా ఆయనకు ఈ గతి? ఆయనకు ఏదైనా జరిగితే...నేను...నేను...ప్రాణాలతో ఉండను"

ఓర్చుకోలేక వెక్కి వెక్కి ఏడ్చింది.

"దివ్యా! ఇదిగో...నేను ఇక్కడే ఉన్నాను" ఒక లోయ ద్వారం నుండి చెట్ల కొమ్మలను పక్కకు తోసుకుంటూ వస్తున్నాడు అర్జున్ .

అతన్ని చూసిన వెంటనే దివ్యా లోకాన్నే మరిచిపోయింది. పరుగునవెళ్ళి అతని ఎదురుగా నిలబడ్డ ఆమె, "మీకు ఏమీ కాలేదుగా... అర్జున్! 'ఐ లవ్ యూ సో మచ్...' మీలాగా నేను నా ప్రేమను తెలుపటం లేదు అని నామీద నేరం మోపేవారే? ఇప్పుడు చెబుతున్నాను...వినండి. మీరు లేకుండా నేను ఒక్క నిమిషం కూడా జీవించలేను. మీరు మాత్రం రాకుండా ఉంటే....కచ్చితంగా నేను నా ప్రాణాలు వదిలేదాన్ని" అంటూ ఏడ్చింది. 

హాక్కుతో ఆమెను దగ్గరకు లాక్కుని, తన హృదయానికి హత్తుకున్నాడు అర్జున్.

"నీ గురించి నాకు తెలియదా? నేను జాగ్రత్తగా వచ్చాసాను కదా...కళ్ళు తుడుచుకో. జరిగిన విషయాలు చెబితే -- నువ్వు చాలా ఆశ్చర్యపోతావు"

"ఏం జరిగింది అర్జున్?"  

ఎడం చేత్తో కళ్ళు తుడుచుకుని, అతని పిడిలో నుండి మెల్లగా జారుకుని సంకోచంతో చూట్టూ ఉన్న అందరినీ ఒకసారి చూసి ఆదుర్దాగా అర్జున్ ను చూసింది.

"నిన్న రాత్రి కొండ బాట ద్వారా ఎక్కి వస్తున్నాను. చెట్లు-చేమలను, కొమ్మలను తోసుకుంటూ ఎవరో నన్ను వెంబడిస్తూ వస్తున్నట్టు గలగలమని శబ్ధం వినబడింది. ఏదైనా కృర మృగమా? కాదు, డాక్టర్ సుధీర్ మనుష్యులేమోనని నేనూ ఆలొచించుకుంటూ ఉన్నప్పుడు ఎవరో ఒకతను చెక్క కర్రతో నా తలమీద కొట్టాడు. తలపట్టుకుని తిరిగి చూసినప్పుడు, డాక్టర్ సుధీర్ తన గూండాలతో నిలబడున్నాడు. నేను అలాగే మూర్చపోయాను”

"అయ్యో...తలమీద బలంగా కొట్టారా?"

"ఆందోళన చెందకు దివ్యా! నేను కళ్ళు తెరిచినప్పుడు...మూలికలను పసుపు గుడ్డలో కట్టి, గాయాలకు కాపు పెడుతున్నది ఈ సీతమ్మే. పక్కన జడల ముడులతో ఆమె భర్త. ఎదురుగా గంగయ్య స్వామి, మీ నాన్నా నిలబడున్నారు.

మామయ్యను చూసిన తరువాత నా ఆశ్చర్యానికి అంతే లేదు. ఏదో మూలికల కషాయమ్ను గంగయ్య స్వామీ నాకు ఇచ్చారు. నీకొకటి తెలుసా? మామయ్యా, గంగయ్య స్వామీ ఒకరే! ఏమిటలా నెవ్వరపోయి చూస్తున్నావు. అవును... దివ్యా!

గంగయ్య స్వామి లాగానే మూలిక వైద్యంలో మామయ్య నిపుణులు. ఆయన లాగానే ఈయనకీ జ్ఞాన దృష్టి ఉన్నది"

"అలాగా?"

ఆశ్చర్యంవలన, సంతోషంవలన కళ్ళల్లో నీళ్ళు తిరిగినై. గర్వంతో  తండ్రిని చూసింది.

దూరంగా మళ్ళీ అడవి కుక్కల, నక్కల ఏడుపు శబ్ధం వినబడటంతో....అందరూ ఆ దిక్కు వైపుగా చూసారు.

"నిన్నరాత్రి ఆ డాక్టర్ సుధీర్ గుంపు నన్ను కొట్టి పడేసి నదిని దాటుతున్నప్పుడు వరద ప్రవాహం వేగంగా రావడంతో వాళ్ళందరూ అందులో కొట్టుకుపోయారు. ఒకళ్ళు కూడా మిగల లేదు. అందులో ఎవరిదో ఒకరి శరీరం నది తీర మట్టిలోనో, బండరాయి క్రిందనో  చిక్కుకోనుంటుంది. అందుకనే నక్కల గుంపు తమకి ఆహారం దొరికిందని ఆనందంతో అరుస్తున్నాయి"

అర్జున్ మాట్లాడి ముగించిన తరువాత సీతమ్మ నవ్వింది.

"చెడిపోయే వాడే చెడు ఆలొచిస్తాడని చెబుతారు. అది ఇప్పుడు నిజమయ్యింది చూసావా దివ్యా. అపూర్వమైన విషయాలన్నీ అపూర్వమైన మనుష్యులకే దొరుకుతుంది. అందరికీ దొరకదు. దొరికితే దాన్ని తప్పైన విషయంకోసం వాడటం మొదలుపెడతారు. కొన్ని రహస్యాలు రహస్యాలుగానే ఉండాలి. అలా జరగలేదనుకో--దాని వలన ఊరికి, ప్రపంచానికీ ఆపద.

డాక్టర్ విఠల్ రావ్ చాలా మంచాయన. ఆయన గంగయ్య స్వామితో కలిసి, అరుదైన మూలికల సహాయంతో మానవ జాతికి సేవ చేస్తూ ఇక్కడే ఉండిపోవాలని ఆశపడుతున్నారు.

దివ్యా! నువ్వూ, అర్జున్  డాక్టర్లు. మీకు కొన్ని రకాల మూలికల గురించి, వాటి మహాత్యం గురించి గంగయ్య స్వామి గారు చెబుతారు. వాటిని పెట్టుకుని, తగ్గించలేని రోగాలతో కష్టపడుతున్న మంచి మనుష్యులకు మీరు సహాయం చేయాలి. మనుష్యులు చూసే చూపులతోనే వాళ్ళు మంచి వారా, కాదా అని తెలుసుకోగల శక్తి మీ దగ్గర ఉన్నది" అని చెప్పింది సీతమ్మ.

"అది మాత్రమే కాదు...ప్రాణమే పోయే పరిస్థితి వచ్చినా చివరి వరకు వైరాగ్యంగా, పోరాడే గుణం మీకు ఉన్నందువలన ఏ రహస్యాన్నైనా కాపాడతారనే నమ్మకం మాకు ఉంది. ఇదంతా మేము మీకు పెట్టిన పరీక్షే ఇది. అన్నిటిలోనూ జయించి వచ్చిన మిమ్మల్ని దీర్గాయుస్సుతో ఉండాలని ఆశీర్వదిస్తున్నాను" చేతులు పైకెత్తి ఆశీర్వదించారు గంగయ్య స్వామిజీ.

దగ్గరున్న శివలింగ పుష్పాల  చెట్టు క్రింద పడ్డ శివలింగ పుష్పాలను తీసుకుని ఇద్దరి మీద అక్షింతలుగా జల్లారు డాక్టర్ విఠల్ రావ్. ఇద్దరి చేతులను పుచ్చుకుని ఒకరి చేతిలో ఒకరి చేయి ఉంచారు.

"మందుల కొండమీద వెలసిన శివుని దీవెనలు కూడ మీకు లభించాయి. ఆయన దీవెన లేనిదే మీరు ఈ పుణ్య భూమికి రాలేరు. మీరు గొప్పగా జీవించాలి. వైద్యరంగంలో మీరు ఎంతో సాధించాలి"

డాక్టర్ విఠల్ రావ్ చెప్పి ముగించిన వెంటనే, ఆ పెద్ద గంట మోత మళ్ళీ వినబడింది. ఓం నమఃశివాయా అంటూ పంచాక్షర మంత్రాన్ని ఉచ్చరిస్తూ సీతమ్మ, గంగయ్య స్వామిజీ, డాక్టర్ విఠల్ రావ్ శివలింగాన్ని చుట్టొచ్చి దాని ఎదురు కుండా కూర్చుని ధ్యానం చెయటం మొదలుపెట్టారు....దూరంగా నిలబడి చూస్తున్న దివ్యా కళ్ళల్లో నీళ్ళు తిరిగినై. ఒదార్పుగా ఆమె భుజం మీద చేయివేసి అభయం ఇచ్చాడు అర్జున్.

ఆ చోటంతా శివలింగ పుష్పాల వాసనతో గుమగుమలాడింది.

***************************************************సమాప్తం****************************************