హీరో...( పూర్తి నవల)

 

                                                                          హీరో                                                                                                                                                                    (పూర్తి నవల)

కథా కాలక్షేపం టీమ్ రాసిన రచనలలో వంద శాతం పరిపూర్ణ సృష్టి ఇది అని చెప్పగలను. ఒకేసారి ఈ నవలను చదివే వాళ్ళూ -- కొంచం సుతిమెత్తని మనసు కలిగినవారుగా ఉంటే -- ఖచ్చితంగా నవల ముగింపులో కన్నీరు కారుస్తారు.

తేట తెల్ల నీరులాగా రచన ఉండాలి అనేది నాకు చాలా ఇష్టం. ఇందులో అది ఉంటుంది. సినిమా రంగం గురించి నవలలో చెప్పబడుతున్నందున ఆ రంగానికి చెందిన జిగినా పనులు ఇందులో కొంచం చేర్చారు.

నాకు ఎప్పుడూ చురుకుదనం చాలా ముఖ్యం. దాంతో పాటూ ఆలొచింప చేయడం ఎక్కువ ఇష్టమైన విషయం. ఈ నవలలో స్వామీజీ పాత్ర ఒకటి, ఆ ఆలొచనను ఎక్కువ ప్రేరేపిస్తుంది.

ఇదొక కుటుంబ కావ్యం...ప్రేమ కథ...కొంచం సస్పెన్స్.

ఈ మూడు కలయికతో ఇది రాసి ముగించిన పరిస్థితిలో నిజమైన ‘హీరో’ అని పేరు పెట్టారు. మీకు ఖచ్చితంగా నచ్చుతుంది. నవలలోకి తల దూర్చండి...మా ‘హీరో’ మిమ్మల్ని కరిగించి ఏడిపించటానికి తయారుగా ఉన్నాడు.

*****************************************************************************************************

                                                                                   PART-1

ఆ మనిషిని చూసినప్పుడు ఒక బిచ్చగాడి లాగానే అనిపిస్తోంది. కానీ, బిచ్చగాడి దగ్గర ఉండవలసిన చెడువాసనకు బదులుగా అతని శరీరం నుండి గంధము, పన్నీరూ కలిసినట్లుగా ఒక సువాసన వీస్తోంది.

అశ్విన్ ను ఆ విషయం ఆశ్చర్యపరిచింది. అతను చూస్తున్నప్పుడే పెద్దాయన ఒకరు కారులో వచ్చి దిగి పరిగెత్తుకుని వెళ్ళి ఆయన కాళ్ళమీద పడ్డాడు.

ఆయనో నిర్లక్ష్యంగా మొహం తిప్పుకున్నారు.

“నువ్వు బాగుపడవురా...కొంచం కూడా బాగుపడవు...” అని కూడా తిట్టారు. అదివిని ఆ పెద్దాయన మొహంలో ఒకటే సంతోషం.

అలా ఆయన తిడితే అది ఆశీర్వాదమేనట!

మంచి ఉత్సాహమైన మనసుతో ఉన్నాడు అశ్విన్. ఈ రోజు అతనికి స్క్రీన్ పరీక్ష. సినిమా డైరెక్టర్ విశ్వనాద్ గారిలాగా ఒక డైరెక్టర్ అతన్ని ‘హీరో’ గా పెట్టి ఒక సినిమా తీయబోతారు. ఆయన తీయబోయే సినిమాకు హీరో సెలెక్షన్ కోసం ఎంతోమందిని చూసారు. ఒకరు కూడా నచ్చలేదు. చివరగా సెలెక్ట్ అయ్యింది అశ్విన్ అనే ఈ అశ్విన్ కుమార్.

అశ్విన్ కు పెద్ద ప్లస్ పాయింట్ అతని శరీరమే. ఒక రోజుకు మూడుసార్లు స్నానం, ఆ తరువాత వారానికి రెండు రోజులు నూనె రాసుకుని తల స్నానం. ఇది చాలదని రోజూ జాగింగ్, జిం లో వ్యాయామం అంటూ రెగులర్ గా వెళుతూ శరీరాన్ని ట్రిమ్ముగా పెట్టుకున్నాడు.

మామూలు జలుబుకు కూడా వెంటనే ఒక స్పేషలిస్ట్ దగ్గరకు వెళ్ళిపోతాడు. శరీర ఆరొగ్యం అంటే అంత పిచ్చి. కాలేజీ చదువుకునే రోజుల్లోనే అతను ఆరొగ్యంపై పెట్టుకున్న ప్రేమ కాలేజీ లోనే అతన్ని చాలా ఫేమస్ చేసింది. మామూలు ఎండను కూడా ఎప్పుడూ శరీరానికి తగలనివ్వడు. కొంతమంది మహిళా టీచర్లలాగా ఎప్పుడూ గొడుగు వేసుకునే బయటకు వెళతాడు. వర్షానికి కూడా ఇదే తంతు. చిన్న వాన చినుకులతో తడిసినా జ్వరం వస్తుందేమోనన్న భయం. అన్నిటికీ మించి అతని ప్రకాశవంతమైన ముఖ అందం. 

మొత్తానికి అతని శరీరమే అతనికి ప్రపంచం.

దానికి బహుమతిగానే ‘హీరో’ ఛాన్స్ వచ్చింది. అతని శరీర అందాలు చూసిన మాత్రానికే ‘నువ్వే హీరో’ అని చెప్పాసారు డైరెక్టర్. చెప్పిన వెంటనే, ఐదు లక్షలు జీతం మాట్లాడి, యాభైవేలు అడ్వాన్స్ కూడా ఇచ్చారు. 

అశ్విన్ కి ఏం చేయాలో తెలియలేదు. మొదటి పనిగా కనదుర్గ గుడికి వెళ్ళి దన్నం పెట్టుకుని వచ్చాడు. ఆ తరువాత మంగళగిరి పానకాల స్వామి, తరువాత లబ్బిపేటలోని వెంకటేశ్వర స్వామి గుడి అంటూ సన్నిది, సన్నిదిగా ఎక్కి దిగుతున్నాడు. అతను ‘హీరో’ అయిన విషయం తెలుసుకుని పరిగెత్తుకు  వచ్చింది సితారా అనే సీతా రామలక్ష్మి. అందరూ ఆమెను సితారా అనే పిలుస్తారు. సితారా మొదటి పనిగా అన్ని దేవుళ్ల ప్రసాద విభూతిని అతని నుదిటి మీద పెట్టి ముగించింది. దగ్గర దగ్గర దాంట్లోనే అశ్విన్ సగం స్వామీజీ అయిపోయాడు. 

అలాగే అతనికి దిష్టితీసిన సితారా “నా అశ్విన్ ఇక ఒక ‘హీరో’...” అన్నది నవ్వుతూ.

“ఇక కాదు...నేను ఎప్పుడూ ‘హీరో’నే...” అన్నాడు అశ్విన్.

“అవును. పెద్ద ‘హీరో’ ఈయన...ఏది నాతోకలిసి ఒక కిలోమీటర్ ఎండలో నడిచి రండి చూద్దాం”

“ఎందుకూ...అవసరమే లేకుండా శరీరాన్ని నల్ల బరచుకోవాలి సితారా?”

“ఒక కిలోమిటర్ నడిచినంత మాత్రానా నల్లబడి పోరు సార్...”

“నన్ను వదిలేయమ్మా తల్లీ...నేను చూసి చూసి నా శరీరాన్ని ఇలా ఉంచుకోవటం వలనే డైరెక్టర్ నన్ను ‘హీరో’ గా చూసారు. ఇది నువ్వు జ్ఞాపకముంచుకో...” అన్న అతను హారన్ మోత విని వాకిటివైపు చూసాడు.

సినిమా కంపనీ కారు వచ్చింది.

“కారు వచ్చేసింది. నేను బయలుదేరతాను” -- అంటూ నడిచినతను...తిన్నగా తల్లి వరలక్ష్మి, తండ్రి రఘుపతి కాళ్ళమీద పడి ఆశీర్వాదించమని అడిగాడు. వాళ్ళూ ఆశీర్వదించి పంపారు. స్టయిల్ గా వెళ్ళి కారులో కూర్చోగానే...కారు బయలుదేరింది. సితారా ‘టాటా’ చూపించి సాగనంపి లోపలకు వచ్చింది.

“అత్తయ్యా...మావయ్యా...” అంటూనే వరలక్ష్మి, రఘుపతి దగ్గరకు చేరుకుంది.

“సితారా...ఒక మంచి కాఫీ వేసి తీసుకొచ్చి ఇవ్వవా...” అని చెప్పి ఆ రోజు న్యూస్ పేపర్ను చేతిలోకి తీసుకున్నాడు రఘుపతి.  

వరలక్ష్మి భర్తను కోపంగా చూసింది.

“చాలు వరలక్ష్మీ...అలా కోపంగా చూడకు! తరువాత కంటిపాప బయటకు పడిపోయి ‘ఆపరేషన్’ చేసేంతవరకూ వెళ్ళిపోతుంది. సితారా ఎప్పుడూ సూపర్ గా కాఫీ కలుపుతుంది. నీలాగా కాఫీలో నీళ్ళుపోయదు” అంటూ భార్యను ఎగతాలి చేసాడు.

వరలక్ష్మీ దానికోసం కోపగించుకోలేదు.

ఆమెకు తెలుసు -- ఆయన సరదాగా మాట్లాడుతున్నారన్నది. సితారా కూడా ఒక విధమైన గర్వంతో అత్తయ్య, మావయ్యలకు కాఫీ కలిపి తీసుకు వచ్చింది.

“ఏం సితారా...ఈ రోజు కాలేజీ లేదా?”

“స్టడీ హాలిడేస్ అత్తయ్యా!”

“అంటే...ఎక్కువ చదువుకునే పని ఉంటుందని చెప్పు...”

“అవును అత్తయ్యా...బావకు కంగ్రాట్స్ చెప్పి వస్తానని నాన్న దగ్గర చెప్పి పరిగెత్తుకుని వచ్చాను”

“కంగ్రాట్స్ చెప్పటం అటుంచు. రేపు నీ మెడలో తాళి కట్టబోయే అతను ఏదో పెద్ద సినిమా ‘చాన్స్’ అని వెళ్ళిపోయాడు. అలాగే సినిమా వైపునే వెళ్ళి, ఎవరైనా నటి వెనుక వెళ్ళిపోతే ఏం చేస్తావు”

వరలక్ష్మీ సితారా మనసు యొక్క లోతు చూసేటట్టు అలాంటి ఒక ప్రశ్నను అడగటమే ఆలస్యం, సితారా మొహం...ఎండకు వాడిపోయిన అరిటాకులాగా అయిపోయింది.

న్యూస్ పేపర్ చదువుతూనే రఘుపతి భార్య మాటలు గమనించాడు.

“వరలక్ష్మీ...దాన్ని ఎందుకలా ఏడిపిస్తావు? నీ కొడుకు మొదట ‘స్క్రీన్ టెస్ట్’ పాసయ్యి -- సినిమాలో నటించి, ముగించి, ఆ సినిమా రిలీజ్ అవనీ. ఆ తరువాత వాడ్ని ప్రజలు నటుడిగా ‘ఒకే’ అంటారా అనేది ఒక ఘట్టం ఉన్నది. ఇంతలోపే వాడు ‘హీరో’ అయిపోయినట్టు కలలు కనకు...”

“ఏమిటి మీరు...ఇంత సాధారణంగా చెప్పేసారు! వాడి జాతకం ప్రకారం వాడికి ఇప్పుడు శుక్రదశ ప్రారంభం. అందులోనూ మరో ఇరవై సంవత్సరాలకి మంచి దశ మొదలుపెట్టగానే, సినిమా చాన్స్ రావటమూ కరెక్టుగా ఉంది చూడండి. సినిమా కూడా శుక్రదశకు చెందిందే కదా! నా కొడుకు ఖచ్చితంగా గెలుస్తాడు. మీరు కావాలంటే చూడండి...” అని తన అభిప్రాయంతో ఉచ్చస్థితికి వెళ్ళింది వరలక్ష్మి.

“చూద్దాం,చూద్దాం...నీ కొడుకు ‘సూపర్ స్టారు’ గా వస్తాడా లేక నోట్లో వేలేసుకున్న స్టార్ గా వస్తాడా” – రఘుపతి కొడుకు మీద ఎందుకో నమ్మకం లేనట్లే మాట్లాడాడు.

“ఏంటి మావయ్యా...ఆయన విజయం సాధిస్తారని మీకు అనిపించటం లేదా...?” అని సితారా అత్తయ్యకు మద్దత్తు ఇస్తూ ముందుకు వచ్చింది.

“సితారా...అందరూ మొదట ‘పాజిటివ్ గా తింక్’ చేసి, చివరకు ‘నెగటివ్’ కు వస్తారు. నేను అలా కాదు. నాకు ఏదైనా మొదట ‘నెగటివే’

అందులోనూ సినిమా రంగం గురించి నేను విన్నది నీకు చెబుతాను విను...అది ఐదుతలల నాగుపాము లాంటింది. దానిపైన క్రిష్ణుడిగా ఉండగలిగితేనే దాన్ని ఆడించగలం. లేకపోతే పడేస్తుంది. నీ వరకు నువ్వు గెలిచిన వాళ్ళను మాత్రమే చూస్తున్నావు...గెలవని కొన్ని వందల మందిని నేను చూసాను. గుంపులో సరదాగా ప్రజలలో ఒకడిగా ఉండాలనుకుంటే దానికొక దారుంది. అందులోకి వెళ్ళి పొరపాటున నిలబడితే...నువ్వు చచ్చేంత వరకు ఆ గుంపులోనే నిలబడి నాశనం అయిపోవలసిందే. నిన్ను పొగడి పైకి తీసుకు రారు. అదేలాగా నీ మొదటి సినిమా ‘అవుట్’ అయిందనుకో...జీవితమూ ‘అవుట్’. నిన్ను ఒక్కరూ పట్టించుకోరు, తిరిగి చూడరు. దగ్గర దగ్గర ఇది ఒక జూదం ఆట. ఒకరు గెలవటానికి 999 మంది ఓడిపోయే కథ...”

రఘుపతి ఒక వివరణ ఇచ్చి ముగించాడు. సితారాకి కూడా ఆయన మాటల్లో చాలా నిజం ఉన్నట్టుగానే అనిపించింది. కానీ, వరలక్ష్మీ ఆ మాటలను చెవిన వేసుకోలేదు. ‘నా కొడుకు ఖచ్చితంగా పెద్ద ‘హీరో’నే’ అంటూ కాఫీని జుర్రున లాగింది.

అది చల్లారిపోయింది.

“సరే అత్తయ్యా...నేను బయలుదేరతాను” అన్న సితారా -- కాఫీ గ్లాసులు తీసుకు వెళ్ళి వంటగది వాష్ బేసిన్లో వేసేసి -- చుడిదార్ దుప్పటా అంచుతో చేతులు తుడుచుకుంటూ బయలుదేరింది.

“సితారా...మీ నాన్నను తరువాత రమ్మని చెప్పు. తాంబూలాలకు మంచి రోజు చూసి, ముహూర్తం పెట్టుకు రమ్మని చెప్పాను. త్వరత్వరగా దాన్ని ముగించే దారి చూద్దాం...” అని ముందే మాట్లాడుకున్న విషయాన్ని మళ్ళీ గుర్తుచేసేడు.

అశ్విన్, సితారాకి సొంత అత్త కొడుకు. చిన్న వయసులోనే అతనికి ఆమె -- ఆమెకు అతను అని నిర్ణయించబడింది. ఈ రోజు వరకూ దాంట్లో ఎటువంటి రిపేరూ రాలేదు.

పోయిన నెలలోనే ఇద్దరికీ త్వరలోనే పెళ్ళి చేయాలని ఇరువైపుల నిర్ణయించుకున్నారు. తాంబూలాలకి ముహూర్తం  చూడమని చెప్పింది వరలక్ష్మీ.

ఆ రోజు నుంచే సితారా కలలు కనడం ప్రారంభించింది.

“మనిద్దరికీ పెళ్ళి అంటేనే దాంట్లో ఒక త్రిల్ లేదు. పుట్టిన దగ్గర నుండి నువ్వు నాకు తెలుసు. నన్ను నీకు తెలుసు...చాలా బోర్...” అని అశ్విన్ కూడా ‘కమెంట్’ చేసాడు.

బయట టూవీలర్ స్టార్ట్ చేస్తున్నప్పుడు అది జ్ఞాపకానికి వచ్చింది. సితారా ఆ మాటలను మామూలుగా తీసుకుంది.

కొంచం కూడా ఎదురుచూడని అంశం ఈ ‘హీరో చాన్స్’!

సితారా వీధిలో వెళ్ళేటప్పుడు సినిమా వాల్ పోస్టర్లను చూసుకుంటూ వెళ్ళింది. ‘అందరూ కొన్ని సంవత్సరాలుగా ఆ కలల పరిశ్రమలో ఉన్న వాళ్ళు. వీళ్ళను పక్కకు తోసేసి అశ్విన్ వలన ముందుకు రావటం కుదురుతుందా?’ 

కొంచం కష్టమే అనిపించింది. రఘుపతి మావయ్య చెప్పినట్టు మొదటి సినిమా విజయవంతమైతేనే ‘హీరో’, లేకపోతే ‘జీరో’ కదా?

**************************************************PART-2*********************************************

బయటున్న ఒక అరుగు మీద ముడుచుకు పడుకోనున్నారు పెద్దాయన. ఆయన చుట్టూ ఒక గుంపు నిలబడున్నది. అందులో కొందరు వి.ఐ.పి లు. అశ్విన్ కూడా కారు ఆపమన్నాడు. ‘ఆ పెద్దాయన నన్ను చూసి చూసి తిడితే నా ‘హీరో’ ప్రయత్నం విజయం సాధించినట్లే’ అని అశ్విన్ కి ఒక చిన్న నమ్మకం కలిగింది.  మొదట్లో ఆయన్ని ఒక బిచ్చగాడనే అనుకున్నాడు. కానీ, అవసరం అనేది  వచ్చినప్పుడు ధీమా వెనక్కి వెళ్ళిపోతుంది కాబట్టి -- ఆశ ముందరకు వచ్చేస్తుందే!

ఆయనా మెల్లగా కళ్ళు తెరిచారు. అందరినీ పక్కకు జరగమని చెయ్యి ఊపి చెప్పి, అశ్విన్ ను చూసి నవ్వుతూ ఆశీర్వాదం చేసారు.

అశ్విన్ అయోమయంలో పడిపోయాడు. ఆయన భక్తుల వరకు ఆయన తిడితేనే కదా ఆశీర్వాదం? ఆయనేమో తిట్టకుండా నవ్వుతూ ఆశీర్వాదం చేసారు? ‘అంటే నేను హీరోగా నెగ్గలేనా? హీరోనే అవలేనా? అదెలా? నేనే హీరో అని చెప్పి అడ్వాన్స్ కూడా ఇచ్చారే! ’    

ఆ అయోమయంతోనే ఆ సినిమా కంపెనీ ఆఫీసులోకి అశ్విన్ వెళ్లేడు. వెళ్ళే ద్వారం దగ్గరే ప్రొడ్యూసర్ అసిస్టంట్ కాచుకోనున్నాడు.

“రండి సార్...రండి” -- అంటూ మర్యాదపూర్వకంగా అశ్విన్ ని పిలుచుకుని లోపలకు వెళ్ళాడు.

ఆఫీసు చూసి కళ్ళు చెదిరింది. నేల కనబడకుండా కార్పెట్ పరచబడి ఉంది. చల్ల చల్లటి ఏ.సి! మెత్తని సోఫాలు. సోఫాకు వేసిన కవర్లమీద చదుర ఆకారంలో గాజు పలకలు.

లోపలకు చొరబడిన క్షణం -- అశ్విన్, అద్దంలో అతని ప్రతిబింభాలను చూసి కొంచం అవాక్కయ్యాడు.

“కూర్చోండి సార్...డైరెక్టర్ ఇప్పుడు వచ్చేస్తారు...” అని చెప్పేసి, ప్రొడ్యూసర్ అసిస్టంట్ కూడా ఒక అద్దాల తలుపు తోసుకుని కనబడకుండా పొయాడు. ఆతను అలా వెళ్ళిన తరువాతే తెలిసింది, అది అద్దంతో చేయబడిన తలుపు అనేది.

ఒక అశ్విన్ కి, నలుగురు అశ్విన్ లు అక్కడ కూర్చోనున్నారు. అశ్విన్ మనసులో చిన్నగా ఒక ధఢ.   

‘హీరోయిన్ గా తనతో నటించబొయేది ఎవరై ఉంటారు? పాత నటియా...లేక ఆమె కూడా కొత్త ముఖమా? ఫైట్ సీన్లలో ‘డూప్’ వెయ్యాల్సి ఉంటుందా? లేక నిజంగానే ఫైట్ చెయ్యమంటాడా డైరెక్టర్? ’  

అలా అశ్విన్ లో పలురకాల ఆలొచనలు చోటుచేసుకున్నాయి.

“హాయ్, యంగ్ మ్యాన్!” అంటూ గాలిలాగా లోపలకు వచ్చాడు డైరెక్టర్. అశ్విన్ లేచి నిలబడ్డాడు.

“నో ఫార్మాలిటీస్. మొదట కూర్చోండి...”

“..........................”

“సరే...నిలబడు. నువ్వు చెయ్యబోయే ఈ సినిమాకూడా నిలబడాలి...” -- అని, తాను రాసిన ‘డైలాగు’ లాగానే మాట్లాడారు.

సమాధానంగా చిన్నాగా నవాడు అశ్విన్. అప్పుడు అసిస్టంట్ డైరెక్టర్ లోపలకు వచ్చాడు. అతని చెంకలో ఒక ఫైలు.

“సార్...ధియేటర్ రెడీ” అన్నాడు.

“రా అశ్విన్...వెళదాం” అంటూ అతన్ని పిలుచుకుని నడిచాడు డైరెక్టర్.  అసిస్టంట్ డైరెక్టర్ చెప్పిన ‘మేకప్ ధియేటర్’ చల్లటి ఏ.సి తో, రాక్చస అద్దం – సింహాసనం లాంటి గుండ్రంగా తిరిగే కుర్చీతో దర్శనమిచ్చింది. అశ్విన్ కి ఏదో ఒక కొత్త లోకంలోకి ‘వీసా...పాస్ పోర్టు’ లేకుండా చొరబడ్డట్టు అనిపించింది.

“కూర్చోండి...” అన్నాడు డైరెక్టర్.

అశ్విన్ కూర్చున్నాడు. మేకప్ వేసే అతనికి ఏవో ఆదేశాలు, సూచనలూ ఇచ్చేసి బయటకు వచ్చాసాడు డైరెక్టర్. మేకప్ మ్యాన్ తల ఊపి, అశ్విన్ దగ్గరకు వచ్చి అతని చెంపలను చూసాడు.  “దేవుడ్ని ప్రార్ధించుకుందామా?” అంటూ అడిగిన మేకప్ మ్యాన్ ఒక కొబ్బరికాయ మీద కర్పూరం పెట్టి వెలిగించాడు.

‘మేకప్’ అద్దాన్ని, అశ్విన్ ను కలిపి దిష్టి తీసి, అలాగే తన అసిస్టంట్ దగ్గర ఆ కొబ్బరికాయను ఇచ్చేసి, చేతులు జోడించి దన్నం పెట్టుకుని ముగించాడు.

“మొట్టమొదటి సారిగా మీకు మేకప్ వేస్తున్నాను. మీరు బాగా పైకి రావాలి. నాకూ బోలెడు చాన్సులు వచ్చి, నా వ్యాపారం బ్రహ్మాండంగా నడవాలి.” అని మాట్లాడుతూనే మెత్త మెత్తగా ఉండే రోస్ పౌడర్ స్పాంజ్ తీసి అశ్విన్ మొహం మీద పూయటం మొదలుపెట్టాడు. ఒక్కొక్క మగాడికీ, జుట్టు కత్తిరించుకునేటప్పుడు అలాగే నిద్రలోకి జారుకుందామని ఆశగా ఉంటుంది.

లోకంలో ఎన్నో సుఖాలు! అందులో ప్రధానమైన సుఖం సలూన్ లో దొరికేదే. పడుపు వృత్తిలో ఉన్నవారు ఎంత శ్రమపడినా కూడా ఇలాంటి ఒక సుఖాన్ని ఇవ్వలేరు. అందులోనూ రెండు చేతులలోని పదివేళ్ళతో తలను కడిగి -- అలాగే జుట్టులోపలకు దూర్చి విడదీసి -- తరువాత దువ్వెనతో దాన్ని అనిచి నిలబెట్టి పట్టుకుని 'సరక్, సరక్' అంటూ కత్తెరతో కత్తిరిస్తున్నప్పుడు అలాగే రోజంతా ఉందామా అని అనిపిస్తుంది.

ఇక్కడ కూడా దగ్గర దగ్గర అలాగే ఉంది. సుమారుగా ఒక గంటసేపు దాకా పనిచేసి అశ్విన్ యొక్క కురులను, మీసాలను అన్నిటినీ మార్చి...మొహాన ఒక కొత్త వెలుగును సృష్టించి, అద్దంలో చూసుకోమన్నప్పుడు, అశ్విన్ అతని దగ్గర అడిగాడు... “ఎవరండి ఇది?”

మేకప్ మ్యాన్ నవ్వాడు. డైరెక్టర్ కూడా వచ్చాడు. అశ్విన్ ని నిలబెట్టి అటూ, ఇటూ పలు కోణాలలో నుండి చూసాడు. చివరగా “సూపర్” అన్నాడు.

మేకప్ మ్యాన్ పెద్ద నిట్టూర్పు విడిచి, "సార్...తప్పించుకున్నారు. మీరే హీరో..." అన్నాడు.

“మేకప్ వేసుకోవటానికి ముందే, నేనే హీరో అని చెప్పి, యాభైవేలు అడ్వాన్స్ కూడా ఇచ్చారు...”

“అదంతా మామూలే సార్...షూటింగ్ జరుగుతున్నప్పుడే ఒకతన్ని వెళ్ళిపొమన్నారు. ఇది...”

“అయ్యయో... అలాగంతా కూడా జరుగుతుందా?”

“అవును...మనిషి అందంగా ఉంటే సరిపోతుందా? నటించటం రావాలే. బొమ్మలాగా నిలబడితే ఎవరు వచ్చి నటిస్తారు...?”

‘మేకప్ మ్యాన్’ యదార్ధాన్ని చెప్పి భయపెట్ట, అశ్విన్ కడుపులో కొంచం తిప్పటం జరిగింది.

‘ఒకవేల తనకీ అలాంటి ఒక పరిస్థితి వచ్చేస్తే...?’ -- భయపడుతూనే, తరువాతి ఘట్టమైన ‘ఫోటో సెషన్’ కు తయారయ్యాడు. అంతకు ముందు మేకప్ మ్యాన్ సహాయకుడు ఒకడు వచ్చి అశ్విన్ ని పై నుండి కిందకూ, రెండు వైపులకు వెళ్ళి ఒకసారి చూసాడు. తరువాత కొంచం పక్కకు వెళ్ళి ఒక పెట్టిని తీసుకు వచ్చాడు. అలా వచ్చేటప్పుడు సడన్ గా అశ్విన్ వైపు ఒక చూపు చూసాడు. తరువాత అతని దగ్గరకు వచ్చి “ఎప్పుడూ మీసాలను ఇలాగే ఉంచుకుంటావా?” అని అడిగాడు.

“అవును...ఎందుకు అడుగుతున్నావు?”

“లేదు...నీకు చదుర ముఖం. ఇలా మీసం పెడితే సుమారుగానే ఉంటుంది. కింద చిన్నగా ఒక ఫ్రెంచ్ గడ్డం పెడితే పెద్ద నిపుణుడి లుక్కు...ఈ మొహానికి వచ్చేస్తుంది” అన్నతను పెట్టెను తీసాడు. లోపల చాలా మేకప్ వస్తువులు. బోలెడు బ్రష్ లు, కత్తెరలు, లోషన్లు, రోస్ పౌడర్, చిన్న మీసాలు, గిరదాలు...

మనిషిని తలకిందలుగా మార్చే ఒక లోకమే దాంట్లో దాగున్నది అప్పుడే చూసాడు అశ్విన్.

కొంచం తనని విలేజ్ మనిషిగా ఫీలయ్యాడు. వచ్చినతను పని ప్రారంభించాడు. “చొక్కా విప్పేసి ఆ కుర్చీలో కూర్చోండి” అన్నాడు.

“నేను నటసామ్రాట్ అక్కినేని నాగేశ్వరరావు గారికే ‘మేకప్’ వేసిన వాన్ని...!” అంటూనే అశ్విన్ తలమీద చెయ్యి పెట్టి జుట్టును చెదర గొట్టేడు. తరువాత వేళ్లతో కొలిచి పని చూపించడం మొదలుపెట్టాడు.

అరగంటలో అశ్విన్ తలకిందలుగా మారిపోయాడు. అతనికే అతని ముఖం చూస్తే ఆశ్చర్యంగా ఉన్నది. కొత్తగా ఒక జన్మ ఎత్తినట్టు కూడా అనిపించింది.

“ఇది పెద్ద బడ్జెట్ సినిమాట...బయటి దేశాలకంతా వెళ్ళి ఖర్చు పెట్టబోతారట. సినిమా హిట్ అయితే నువ్వు కూడా ఎక్కువ డబ్బు సంపాదించవచ్చు. ఆ తరువాత ఈ హైదర్ ను జ్ఞాపకం పెట్టుకుంటారా?”

“మీ పేరు హైదరా?”

“సరీపోయింది. సినిమాలు చూసేటప్పుడు టైటిల్స్ చూసే అలవాటు లేదా?”

“చూస్తాను. అందులో వంద పేర్లు వస్తాయి. అన్నిటినీ జ్ఞాపకం ఉంచుకోగలనా...? అందులోను ఆ టైటిల్స్ ఒక్క క్షణం కూడా వుంచరు. చిన్న చిన్న అక్షరాలతో రాస్తారు”

“అది కూడా కరెక్టే. ఇప్పుడు చెబుతాను వినండి. ఒక సినిమా తయారవటానికి కనీసం ఎనభై ఐదుమంది నుండి నూటపది మంది కావాలి. ఇందులో మొదట పది పేర్లు మేకప్ మ్యాన్స్. మేము ముసలి వాళ్ళను, యువకులుగా మారుస్తాం, యువకులను ముసలివారుగా మారుస్తాం. మీకు నటి జయశ్రీ అంటే ఇష్టమేనా?”

“ఊ...గ్లామర్ ఆర్టిస్ట్ కదా...ఇష్టం లేకుండా   పోతుందా?”

“ఆమె గ్లామర్ అంతా డూపు సార్. ఆమెకు యద కూడా లేదు. అంతా మన ఏర్పాటే. ఒక బ్రా ఉంది. దాని వెల పదిహేడు వేలు. అది వేసుకుంటే ఎవరైనా సరే, ఇరవై సంవత్సరాలు తగ్గిపోతుంది...”

“అలాగైతే ఇరవై ఏళ్ళ అమ్మాయి వేసుకుంటే, పుట్టిన పిల్ల అయిపోతుందా?” -- అశ్విన్ జోక్ వేసాడు.

హైదర్ అనబడే అ మేకప్ మ్యాన్ కూడా నవ్వాడు.......చివరగా మేకప్ మ్యాన్ ఒక ‘నోట్ బుక్’ ను తీసి అశ్విన్ ముందు జాపాడు.

“ఏమిటిది?”

“బహుమతి...నాకెంత టిప్స్ ఇస్తారో రాయండి...”

“బహుమతా...?”

“అవును...నేను మేకప్ వేసిన ఈ ముఖాన్నే ‘ఫోటో’ తీయబోతారు. ఇదే మొహంతో మీరు నటించి గెలిస్తే, దానికి నేనే కదా కారణం?”

“గెలిచిన తరువాత మాట్లాడుకుందామే...”

“అప్పుడు మాట మారిస్తే...?”

“అదంతా మార్చను. ఇదేమిటి కొత్త విధమైన వసూలు లాగా ఉంది?” -- అన్నాడు. తరువాత ఫోటో తీసే చోటుకు తీసుకు వచ్చారు. అక్కడ అతనికి దుస్తులు మార్చబడ్డాయి. దగ్గర దగ్గర ఇరవై ప్యాంట్లూ -- షర్టులూ తొడిగి విప్పాడు. కాళ్ళూ, చేతులూ అలసిపోయినై. తొడిగి విడిచిపెట్టినవన్నీ ఒక రెడీమేడ్ షాప్ సరకు. అది ఇచ్చినతనే తీసి మడత పెట్టుకుంటున్నాడు. చివరగా ఒక డ్రస్సు ఓ.కే. అవటంతో “వీటిని కొట్టుకే తీసుకు వెళ్ళండి” అన్నాడు ఫోటోలు తీసే ఫోటోగ్రాఫర్.

“అవన్నీ ఏం చేస్తారు?” అడిగాడు అశ్విన్.

“చెత్తలో పడేయగలమా? బట్టల్లో బట్టగా కలిపేసి అమ్మేయటమే...”

“అయ్యో...కొనేవాళ్ళు...”

“మీరు వచ్చిన పని చూసుకోండి...” నవ్వుతూ చెప్పాడు రెడీమేడ్ షాప్ అతను.

అశ్విన్ మొహం మీద పలు దిక్కుల నుండి వెలుతురు వచ్చి పడింది. వచ్చే వెలుతురును వడకట్టే ‘ఫిల్టర్లు’ ను కొంతమంది పట్టుకున్నారు...ఒక్క ఫోటో తీయడానికి ఇంత హడావిడి అవసరమా అని అనిపించింది.

చివరగా ఫోటో ఒకటి తీయబడింది -- దాన్ని కంప్యూటర్ తెరమీద వేసి చూసినప్పుడు, అశ్విన్ ‘హీరో’ గా కన్ ఫర్మ్ చేయబడ్డాడు. అంతవరకు అతని కళ్లకు కనబడని నిర్మాత గబుక్కున అతని ముందు ప్రత్యక్షమై చేయిచ్చి కంగ్రాట్స్ చెప్పాడు.

“తమ్ముడూ...మీకు మంచి భవిష్యత్తు ఉంది...ఎక్కువ శ్రమపడితే తెలుగునాట మీరు ఇరవై, ఇరవై ఐదు సంవత్సరాలు జమాయించవచ్చు. ‘హీరో’ అంటే ఫాన్స్ కి పిచ్చి పట్టించాలి. అలాగే కరెంటు లాగా నిలబడాలి” అంటూ ఆయనకు తెలిసినందంతా చెప్పి కంపెనీ కారులోనే ఇంటికి పంపించారు. 

అశ్విన్ కి అంతా వ్యత్యాసంగానూ -- కొత్తగాను ఉన్నది. మేకప్ ను తుడుచుకోకుండా అలాగే తల్లి-తండ్రి ఎదురుగా వెళ్ళి నిలబడ్డాడు. ఇద్దరూ బెదిరిపోయారు.

“అశ్విన్...నువ్వారా?”

“సాక్షాత్ నేనే...ఈ అవతారంలో నా పేరు క్రిష్ణా...”

“అబ్బో...ఎంత అందంగా ఉన్నావు నువ్వు...”

“కారణం...’మేకప్ మ్యాన్’ అనే బ్రహ్మ”

“నిజమే...ఇప్పుడే నువ్వు ఇంత అందంగా ఉన్నావే...నీ యొక్క సినిమా గెలిచి, నువ్వు ప్రభలమైతే ఎంత జోరుగా ఉంటుంది?”

“నువ్వు చెప్పేసావు కదమ్మా...ఇక శుక్రదశే! ఇరవై సంవత్సరాలు నా రాజ్యమే...” గర్వంగా కాలరు పైకిలేపి పైకెత్త -- ఫోను మోగింది.

వరలక్ష్మి వెళ్ళి ఫోను ఎత్తింది. అవతలపక్క సితారా.

“అత్తయ్యా! ఆయన వచ్చేసారా?”

“ఊ...ఇప్పుడు నువ్వు వాడ్ని చూసావంటే...అదిరిపోతావే...”

“అలా ఏం చేసారు?”

“వాడు ఇప్పుడు హీరో మేకప్ లో ఉన్నాడే. వస్తావా...? వచ్చి చూడు...”

“ఆయన దగ్గర ఫోన్ ఇవ్వండి...” ఆమె చెప్పగా, రిసీవర్ ఇప్పుడు అశ్విన్ చెవికి మారింది.

“చెప్పు సితారా!”

“ఏమిటి సార్...వేసుకున్న మేకప్ కడుక్కోవటానికి మనసు రావటం లేదా?”

“ఇది అడగటానికే ఫోన్ చేసావా?”

“లేదు లేదు… వెళ్ళిన పని ఏమైందని తెలుసుకోవటానికి...”

“ఇక నాకు శుక్రదశ సితారా. విజయం పైన విజయం. బయటి దేశాలకు వెళ్ళబోతాను...”

“అదరగొడుతున్నావే...తరువాత?”

“ఏమిటి తరువాత, వెంట్రప్రగడ వాడి దగ్గర...ఇప్పుడు మాట్లాడినట్టు, అప్పుడంతా నాతో మాట్లాడలేవు...తెలుసుకో...”

“ఏమిటి...ఇప్పుడే సినిమా చూపిస్తున్నావా?”

“సరే సితారా...నువ్వు ఎక్కువ సుత్తి వేస్తున్నావు...పెట్టేయ్!” -- ఫోను కట్ చేసాడు. చూస్తూ నిలబడ్డ వరలక్ష్మీ, రఘుపతి కూడా వాడు గర్వ పడుతున్నట్టే అనిపించింది. 

**************************************************PART-3*********************************************

ఎప్పుడూ మనం జీవిస్తున్న తరుణమే నిజమైనది. ఎలా జీవిస్తున్నామో జ్ఞాపకాలలో రిజిస్టర్ అయ్యి...ఉన్న కాలంగానూ, భవిష్యత్ కాలంగానూ వెడుతుంది. ఒక్కొక్క క్షణాన్నీ...నిన్న--రేపు అనే ఆలొచనలు లేకుండా ఎవరైతే ఒకరు అనుభవించి జీవిస్తారో వాళ్ళ జీవితంలో ముప్పాతిక భాగం విజయవంతంగానే ఉంటుంది.

కానీ, అలా జీవించటానికి జీవితం వదలదే...?

అశ్విన్ ను చూడటానికి తన స్కూటర్ మీద బయలుదేరి వస్తున్న సితారాకి అడ్డుగా వచ్చి నిలబడ్డారు ఆ బిచ్చగాడిలా ఉండే స్వాములోరు. ఉలిక్కిపడ్డ సితారా సడన్ గా బ్రేకు వేసింది. కోపంగా ఆయన్నే చూసింది. ఆయన సితారాని చూసి నవ్వుతూ “వదలద్దు...వాడ్ని వదలద్దు...వాడ్ని అటువైపుకు పోనివ్వకు...” అన్నాడు.

“ఎవర్నీ? ఎటు పక్కకి...?”

ఆయన నవ్వుతూ రోడ్డుకు అవతలపక్కకు వెళ్ళిపోయారు.

ఆమెకు అర్ధం కాలేదు.

ఆ రోజు ఆ సినిమా మొదలవటానికి పూజ.

స్టూడియో స్థలం చుట్టూ తోరణాలు, అరటి చెట్లు కట్టి బ్రహ్మాండమైన అలంకారం చేసారు. కట్ అవుట్...స్వాగతం పలికే పువ్వుల వలయాలుతో ఒకటే హడావిడిగా ఉంది. స్టూడియో గేటు నుండే విపరీతమైన జనం. అశ్విన్ పూర్తి మేకప్ లో ఒక కుర్చీలో కూర్చోనుండగా...అతనిపై కెమేరాల యొక్క వెలుతురు పడుతూనే ఉంది.

అతనూ ఏదో ఒక కొత్త ప్రపంచంలో దేవ కుమారుడిలాగా ఫీలవుతూ కూర్చున్నాడు.

పూజకు అతని తల్లి-తండ్రీ, సితారా అంటూ అందరూ వచ్చి విజిటర్స్ వరుసలో కూర్చున్నారు.

కొద్ది సేపటి తరువాత ప్రఖ్యాత గ్లామర్ నటి ఒకామె వచ్చింది. పైన రెండు హ్యాండ్ కర్చీఫ్లతో జాకెట్టు కుట్టి వేసుకుంది. గ్రౌండ్ లాగా అలా ఒక గాలిపడటానికి.

అశ్విన్ ఆమెపై పెట్టిన చూపులను మరల్చుకోలేకపోయాడు. ఆమె దగ్గర నుండి గుప్పుమని పెర్ ఫ్యూం వాసన రావటంతో...నరాలు జివ్వునలాగినై.

ఆమె ‘హలో’ అన్నది.

అతనూ చెప్పాడు.

ఆమె తల వెంట్రుకలను జడలాగా వేసుకోనూ లేదు...ముడీ వేసుకోలేదు. అలాగే వదిలేసింది. తల వెంట్రుకలు గాలికి అప్పుడప్పుడు ముఖానికి ముందు పడటం, ఆమె దాన్ని పక్కకు తోసి తోసి వదులుతోంది.

చూడనట్లే చూసాడు అశ్విన్.

విజిటర్స్ గ్యాలరీ గుంపులో కూర్చోనున్న సితారాకి ఆమె రూపం కళ్ళు కుట్టింది. వరలక్ష్మికి నచ్చలేదు.

“సితారా! ఈమె ఏమిటి బాత్ రూములో నుండి అలాగే వచ్చేసిందా...లేక ఆమె ఇంట్లో రిబ్బన్-హార్ పిన్ లాంటివి లేవా?” అని అడిగింది.

ఆమె దగ్గరకే అందరూ వచ్చి నవ్వి, నవ్వి మాట్లాడ, ఆమె వెకిలి నవ్వులు నవ్వింది. అప్పుడు చున్నీ పక్కకు జరుగ ఫోటోగ్రాఫర్లు ఆ దృశ్యాన్నే పదే పదే ఫోటోలు తీసారు.

సితారాకి లేచి వెళ్ళి ఆమెపై  ఒక దుప్పటి వేసొస్తే మంచిది అని అనిపించింది.

ఇంతలో పూజకు కావలసిన వస్తువుల ప్లేట్లు రావటంతో...ఇంకొక జుట్టు విరబోసుకున్న ఒక జన్మ ‘జీన్స్ ప్యాంటు, టీ షర్టు’ లో మైకును చేత పుచ్చుకుని ఆంగ్ల భాషలో పూజ జరగబోతోందని అనౌన్స్ చేసింది.

అందరూ గబ గబా సర్దుకున్నారు!

ఆ జీన్స్ మాట్లాడింది.

“ఈ సినిమా ఒక బ్రహ్మాండమైన ప్రయత్నం. చాలా ప్రత్యేకంగా -- వయసులో ఉన్న, కొత్తగా ఉన్నఒక యంగ్ మ్యాన్ తో, కొత్త కథతో...ఇంతవరకు ఎవరూ తీయని విధంగా తీసే ప్రయత్నం. కొత్త ‘హీరో’ అశ్విన్ నటించబోతారు. ఈయన ఈ సినిమాలో నటించటాని కోసం అమెరికా నుండి ఆంధ్రప్రదేశ్ కు వచ్చారని నిర్మాత చెప్పారు. హీరోయిన్ కూడా మీ ఊరు కాదు...నార్త్ ఇండియా. మొత్తానికి ఇది ఒక యువ జాతరగా ఉండబోతుంది. అందులో సందేహమే లేదు...” అన్నది.

సితారా నోరు వెళ్ళబెట్టింది.

వరలక్ష్మిని చూసి, “అత్తయ్యా! ఏమిటీ భయంకరమైన అబద్దం. మీ అబ్బాయి హైదరాబాదులోనే చాలా చోట్లను చూడలేదు. ఇందులో ఈ మనిషి అమెరికా నుండి వచ్చాడని వాగి పారేస్తోందే...” అన్నది.

“సినిమా అంటే కల్పన అని, అబద్దం అని విన్నానే. కానీ ఇంత భయంకర అబద్దంగా ఉండటాన్ని ఇప్పుడే చూస్తున్నా” అన్నది.

రఘుపతి గారు లేచారు.

“ఏమిటండి...”

“నేను బయలుదేరుతాను వరలక్ష్మీ...”

“ఎక్కడికి...?”

“ఇంటికే...నేను ఇక్కడుంటే తరువాత ఏదైనా గొడవ చేసేస్తాను. వస్తాను...”

ఆయన మౌనంగా నడిచారు.

వరలక్ష్మీ ఆయన్ని ఆపలేకపోయింది. సితారాని చూసింది.

“మావయ్య వెళ్లటం ఒక విధంగా మంచిదే” అన్న సితారా “పూజ చూడండి...” అన్నది.

శాస్త్రులు ఒకరు ‘క్లాప్’ చెక్క, ఫిల్మ్ కెమేరా, స్క్రిప్ట్ ఫైలు అన్నిటినీ పెట్టి పూజ చేయటానికి రెడీగా ఉన్నారు. పెద్ద గుమ్మడి కాయ, కొబ్బరి కాయలూ అంటూ ఆయన చుట్టూ అవి పట్టుకుని నిలబడ్డారు.

ఫోటోగ్రాఫర్ల గుంపు ఎక్కువ అయ్యింది. అందరికీ ఆ నటే గ్లామర్ పాయింటుగా ఉన్నది. అప్పుడప్పుడు అశ్విన్ తో నవ్వుతూ మాట్లాడి అతనికి వేడెక్కించింది. మధ్యలో కర్పూరం ప్లేటు వచ్చింది. కళ్ళకు అద్దుకున్నారు. పండ్లు వచ్చినై. ఒక ముక్క తీసుకుని నోట్లో వేసుకున్నారు.

భ్రమ పట్టినట్టు చూస్తూనే ఉన్నాడు అశ్విన్.

పూజలోని ఒక అంశంగా, ప్రైవేట్ టీ.వీ ఛానల్ వారు అశ్విన్ ముందు మైకు జాపి, “ఈ సినిమాలో మీ రోల్ ఏమిటి?” అని అడిగారు.

“ఇందులో ‘హీరో’ గా చేస్తున్నాను. ఇది ఒక ప్రేమ కథ. నేను మొదట్లో ఒక పేద  అమ్మాయిని లవ్ చేస్తాను. అప్పుడు నేనూ పేదవాడినే. సంధర్భం రావటంతో ఒక పెద్ద డబ్బుగల వాడిని అవుతాను. డబ్బు రావటంతో నా గుణం మారిపోతుంది. డబ్బుగల అమ్మాయిని పెళ్ళి చేసుకుంటాను. అందువలన ప్రేమించిన పేద కుటుంబ అమ్మాయి మనసు విరిగి ఆత్మహత్య చేసుకుంటుంది. ఆమె కళ్ళూ, మిగిలిన అవయవాలు  నేను పెళ్ళి చేసుకోబోతున్న అమ్మాయికి తరువాత అమర్చటంతో నా భార్య నా పాత ప్రేమికురాలుగానే ఉండటమే కథ. క్లైమాక్స్ ఎవరూ కొంచం కూడా ఊహించలేరు...”

అశ్విన్ ఏదో వంద సినిమాలలో నటించిన వాడిలాగా మాట్లాడుతూనే ఉన్నాడు. సితారా అలాగే మాయలో ఉండిపోయింది.

ఇల్లు!

వరాండాలోని ఈజీ చైర్లో పడుకున్నట్టే కనిపించారు రఘుపతి. లోపల వరలక్ష్మి పడుకోనుంది. ‘డైనింగ్ టేబుల్’ మీద డిన్నర్ తయారుగా ఉండటంతో...దగ్గర కూర్చుని ఒక నవలను చదువుతూ ఆవలింతలతో అవస్థపడుతోంది సితారా.

టేబుల్ పైన ఒక కవరు ఉంది! దాని మీద ప్రభుత్వ ముద్ర. అశ్విన్ పేరు మీద వచ్చింది. నిశ్శబ్ధంగా ఉన్న ఆ ఇంట్లో గోడ గడియారం పెండులం శబ్ధం మాత్రం క్షుణ్ణంగా వినబడుతోంది.

నిశ్శబ్ధాన్ని డిస్టర్బ్ చేసింది కారు హారన్ శబ్ధం. దిగింది అశ్విన్! ‘ప్రొడక్షన్ మేనేజర్’ కొంచంగా అతని చెయ్యి పుచ్చుకుని ఇంటి గుమ్మం దాకా వచ్చి విడిచిపెట్టి వెళ్ళాడు. ఆ తరువాత ఉగిపోకుండా -- తూలిపోకుండా నడవటానికి ప్రయత్నించి తడబడ్డాడు అశ్విన్. 

రఘుపతి చూడగా, సితారానూ అతన్ని గమనించింది.

అశ్విన్  తాగున్నాడు!

అడిగితే...’పార్టీలో బలవంతంగా తాగించారు’ అంటాడు. అందుకని సితారా ఏమీ అడగలేదు. రఘుపతి గారు మాత్రం బాధతో అరిచారు.

“ఏమిట్రా ఈ తూలుడు...మందు కొట్టావా?”

“అదొచ్చి నాన్నా...”

“తెలుసురా...తెలుసు. నువ్వేం చెప్పబోతావో బాగానే తెలుసు. సినిమా అంటే తాగాలనే బలవంతం ఏమీ లేదురా. మా కాలంలో ఎన్.టి.ఆర్ దాన్ని చేత్తోనే ముట్టుకోలేదు...”

“సారీ డాడ్...”

“నీ బొంద. నీ ప్రారంభమే సరిలేదురా...”

-- భయంకరంగా అరిచారు రఘుపతి గారు. పరిగెత్తుకు వెళ్ళి ఆయన నోరు మూసింది సితారా.

“మావయ్యా! వదలండి...అంతా సరైపోతుంది...”

“ఏమిటి సరిపోయేది? వీడ్ని ఈ గవర్నమెంట్ ఉద్యోగానికి వెళ్ళమని చెప్పు. ఆ సినిమానూ వద్దు, వాడి బొందా వద్దు...”

“ఏ గవర్నమెంటు ఉద్యోగం?”

అతని నాలిక తడబడింది. డైనింగ్ టేబుల్ మీద ఉన్న కవర్ను తీసుకు వచ్చింది సితారా. మౌనంగా కవర్ను ఓపన్ చేసి అందులోని కాగితాన్ని అతని ముందు జాపింది.

“ఆయిల్ అండ్ న్యాచురల్ గ్యాస్ కంపెనీలో ఆఫీసర్ ఉద్యోగం...” అన్నది చిన్న స్వరంతో.

“జీతం?”

“నలభై వేలు...”

“నువ్వూరుకో సితారా...నేను ఈ సినిమాను ముగించి ఇది వంద రోజులు ఆడితే నా ఒకరోజు జీతం ఇది...”

“సరే...పొద్దున్నే మాట్లాడుకోవచ్చు. డిన్నర్ కు రండి...”

“నొవ్వొక దానివి...పార్టీలో బాగా తినేసి వచ్చాను. ఇప్పుడు నేను పడుకోవాలి. తరువాత...రేపట్నుంచే షూటింగ్. ఇక్కడ ఒకరోజే. ఆ తరువాత ఒకనెల రోజులు అమెరికా లోనట...” అశ్విన్ చెబుతూనే తూలేడు. 

సితారాకి మనసు కొంచం చివుక్కుమంది. 

వరలక్ష్మీ కూడా లేచొచ్చి అశ్విన్ తూలుతూ నడవడాన్ని చూసింది.

ఆమె కళ్ళు చెమర్చినై.

తన కొడుకు సినిమా హీరో అవబోతున్నాడని కొందరి దగ్గర గొప్పగా చెప్పుకున్నప్పుడు వాళ్ళు ఒకలాగా చూసారు. దాని అర్ధం ఇప్పుడు తెలిసింది.

“ఎక్కడైనా మనం నడుచుకునే విధం అని ఒకటుంది. నా కొడుకు అతనిలాగా ఒక నటుడు ఉండడని పేరు తెచ్చుకుంటాడు. మీరు కావాలంటే చూడండి. ఎందుకంటే నేను వాడ్ని అలా పెంచాను...” అని చెప్పిందంతా ఆమె ముందు, చేతిలో ఒక సీసాతో వచ్చి నిలబడినట్లు అనిపించింది.

సితారా తెలివిగలది!

ఎక్కువసేపు అశ్విన్ ని డైనింగ్ టేబుల్ దగ్గర కూర్చోబెట్టకుండా, బెడ్ రూముకు  లాక్కెళ్ళింది. హక్కుతో చొక్కా విప్పడం మొదలుపెట్టింది. అదే హక్కుతో ప్యాంటు బటన్ల మీద చైపెట్టింది. అతను కొంచం సిగ్గు పడ్డాడు.

“పరవాలేదే. మత్తులో ఉన్నా సిగ్గుపడటం మరిచిపోలేదే” అంటూ అతన్ని పరుపు మీదకు తోసి, ప్యాంటును లాగింది. తరువాత పక్కనున్న అలమరాలో నుండి లుంగీ ఒకటి తీసి పడేసింది. అతనే శ్రమపడి అది కట్టుకున్నాడు.

“టాంక్యూ సిటారా...చాలా టాంక్స్. స్వీట్ కిస్సస్ టు యు. సెట్టులో ఉన్న అందరు నటీమణులూ ఈ రోజు నాకు ముద్దులు పెట్టారు. అందులో బాలమనోహరి యొక్క ముద్దులో ఒక జలదరింపు...పెదాలకు ఆమె ‘మెంతాల్ లిప్స్ టిక్’ పూసుకుందట...” అన్న అతను అలాగే దొర్లి అటు తిరిగి పడుకున్నాడు.

మొదటి రోజే ముద్దుల కథ గురించి చెప్పాసాడు.

రేపు మళ్ళీ ఏదో చురక.

ఇతను చివరి వరకు ఆగుతాడా?

**************************************************PART-4*********************************************

అన్నీ ఇదివరకే తీర్మానించబడ్డాయి. ఒక చిన్న పనిలో కూడా నీ తీర్మానం లేదు. భూమి మీద కురిసే వర్షం నీరు ఎలా పడినచోటుకు తగినట్లు దొర్లి, పొరలి మురికిపట్టి పరిగెత్తి వెళుతుందో...అలాగే మన జీవితం కూడా సాగుతుంది.

అందులో ఎలా ఒక శాస్త్రీయ శక్తి ఉన్నదో...అదే శక్తి మన జీవిత ప్రయాణాలలోనూ ఉంటుంది. ఎంతగా మనసులో అనుకుని దానికి తగినట్టు నడుచుకోవటానికి ప్రయత్నించినా దానికి ముందే ఒక ప్లాను ప్రకారమే పనిచేస్తూ ఉంటాము అనేదే నిజం.

మన ఆలొచన, ఇంతకు ముందే ఉన్న, వేసుకున్న ప్లాను రెండూ కలిసే నడుచుకోవలసిన పద్దతి. ఆ పద్దతి మనం ఆలొచించినట్లే జరిగి ముగియవచ్చు...లేక వేరుగానూ జరగవచ్చు.

ఎప్పుడూ మనం అనుకునట్టు జరిగి -- దానికి తగినట్లు తిరుగు ఫలితాలు దొరికితే...మనిషి, మనిషిగా ఉండడు.

సితారా మార్కెట్టుకు బయలుదేరినప్పుడు ఎదురుపడ్డాడు ఆ బిచ్చగాడి లాగా ఉండే ఆ స్వామీజీ.

“వదలద్దు...అతన్ని వదలనే వదలద్దు...వదిలితే అతన్ని పట్టుకోలేవు...” అన్నారు.

సితారాకి ఆయన చెప్పింది ఆమెకోసమైన మాటలా...లేక వాగుడా...లేక ఏదో ఒక సనుగుడా అనే కన్ ఫ్యూజన్!

ఇంటికి వచ్చింది.

సితారా మొహంలో ఒక గందరగోలం! దానిని గమనించిన ఆమె అన్నయ్య మోహన్, ఆమె ఎదురుగా వచ్చి కుర్చీ లాక్కుని కూర్చున్నాడు. ఆమె కూడా తలెత్తి అన్నయ్యను చూసింది.

“ఏమిటి డల్ గా ఉన్నావు?” – సితారాను అడిగాడు మోహన్.

“అలా ఏం లేనే...”

“అబద్దం చెప్పకు...ఏదైనా సమస్యా?”

“ఏ సమస్యా లేదన్నయ్యా...”

“సితారా! నేను నీ అన్నయ్యను. నువ్వు ఎప్పుడు ఎలా ఉంటావో కూడా నాకు తెలియదా?”

“అన్నయ్యా! ఏదైనా సమస్య అయితే నేను ఖచ్చితంగా నీదగ్గర చెబుతాను...చాలా?”

“నువ్వు చెప్పద్దు...నేనే చెబుతాను. అవును, హీరోగా నటించాలనే కోరికతో అశ్విన్ మంచి ఉద్యోగాన్ని కూడా వద్దని చెప్పాడటగా?”

“అవును...ఆ ఉద్యోగంలో నెలకు వచ్చే డబ్బులు, సినిమా రంగంలో ఒకరోజు జీతమటగా...?”

“అదంతా గెలిస్తేనే...వీడింకా మొదలు పెట్టనే లేదు. అంతలోపే చేతికి వచ్చిన అదృష్టాన్ని వదులుకోవటం మూర్ఖత్వం. అందులోనూ ఇప్పుడొచ్చిన ఉద్యోగం చాలా గొప్పది”

“నేనూ అలాగే అనుకుంటున్నానన్నయ్యా...కానీ అశ్విన్ దగ్గర మనం ఇప్పుడు ఏం చెప్పినా ఏమీ ప్రయోజనం లేదు. ప్రస్థుతం ఆకాశంలో తేలుతున్నాడు”

“సితారా! నాకెందుకో మనం అవసర పడ్డామేమో అని అనిపిస్తోంది”

“ఏ విధంగా...?”

“ఈ ఉద్యోగాన్ని నమ్మే, నీకూ అతనికీ నిశ్చయం చేశాం. కానీ అతనో...దీని కంటే సినిమానే  గొప్పదని వెళ్ళిపోయాడే...”

“ఇది కూడా ఒక విధంగా పేరు ప్రతిష్టలు తెచ్చే ఉద్యోగమే కదా అన్నయ్యా?”

“అది ఎవరికీ అనేదే ఇక్కడ పాయింట్. నాకు తెలిసి వందకు, పదిమందే ఈ సినిమా ఉద్యోగాన్ని దైవంగా భావిస్తారు. మిగిలిన వాళ్ళకు ఇదొక హాయిగా గడిపే ఉద్యానవనం...”

“గట్టిగా అరిచి మాట్లాడకు... ఎవరైనా సినిమా నటుడు వింటే ఆ తరువాత నీకు వకీల్ నోటీస్ పంపిచేస్తాడు...”

“ఇప్పుడు ఎవరూ అలా పంపంటం లేదు...”

“సరే అన్నయ్యా...వెళ్ళు...వెళ్ళి పనిచూసుకో. పోను పోను చూద్దాం...”

“ఇప్పుడు కూడా చెబుతున్నా. వాడు నటుడు అశ్విన్ గా నీతో స్నేహం చేస్తే దయచేసి అతనికి దూరంగా వెళ్ళిపో. పాత మన అశ్విన్ గా, ఆ ప్రేమ మారకుండా ఉన్నాడంటే నీకూ అతనికి పెళ్ళి జరుగుతుంది...” మోహన్ తన నిర్ణయాన్ని కట్ అండ్ రైటుగా చెప్పి లేచి వెళ్ళిపోయాడు.

దగ్గరలో ఉన్న సెల్ ఫోన్ ఆమె ఆలొచనలను చెరిపి దగ్గరకు రమ్మంది.

సితారా తీసి చెవి దగ్గర పెట్టుకుంది.

అవతల పక్క వరలక్ష్మి.

“అత్తయ్యా!”

“ఏం చేస్తున్నావు సితారా?”

“ఏమీ చేయటం లేదు అత్తయ్యా...ఖాలీగానే ఉన్నాను...”

“కొంచం ఇంటికి వస్తావా?”

“వస్తా అత్తయ్యా...ఆ...తరువాత అత్తయ్యా, అమ్మ ఈ రోజు గుత్తి వంకాయ కూర, ముక్కల పులుసు చేసింది. తీసుకు రమ్మంటారా?”

“నేనే చెబుదామనుకున్నాను. ఈ రోజు నేను వంట చేయలేదు. నువ్వే తీసుకు వచ్చేయి...”

“సరే అత్తయ్యా!”

“ఆ...తరువాత సితారా... పదిహేను రోజుల తరువాత అశ్విన్ ఒక నెల రోజులు విదేశాలు వెళ్తున్నాడు. వాడితో ఒకరు వెళ్ళొచ్చట. అంటే భార్యా, తల్లి, తండ్రి..ఇందులో ఎవరో ఒకరు! ‘పాస్ పోర్ట్’ ఉంటే ‘వీసా’ ఏర్పాటు చేసి ఇస్తారట. నువ్వు మీ అమ్మా-నాన్నల దగ్గర చెప్పి, నీ ‘పాస్ పోర్టు’ తీసుకునిరా...”

“అత్తయ్యా! ఏమిటిది? పెళ్ళికి ముందే ఎలా? పెళ్ళి అయిన తరువాత అలా వెడితే బాగుంటుంది. ఇప్పుడు వెడితే బాగుంటుందా?”

“ఏమిటి సితారా నువ్వు...నిన్ను ఎందుకు వెళ్ళమంటున్నానో నీకు అర్ధంకాలేదా...? వాడికి సహాయంగానూ ఉంటుంది...వాడు తప్పులు చేయకుండా ఉండే పరిస్థితి ఉంటుంది...”

“అర్ధమవుతోంది అత్తయ్యా! కానీ, ఆయన ఏమనుకుంటున్నారో తెలుసుకోవాలిగా...?”

“వాడేమిటి చెప్పేది? నేను చెబుతున్నా...నువ్వు బయలుదేరు...”

“దానికి మీరే వెళ్ళొచ్చుగా అత్తయ్యా...?”

“అది సరే...ఇక్కడ మీ మావయ్యను ఎవరు మేపేది...?”

“మేము లేమా?”

“ఒక్క రోజు కూడా మీరు ఆయనతో గడపలేరు...అనవసరమైన నీ వాగుడు ఆపి, దయచేసి నీ ‘పాస్ పోర్ట్’ తీసుకునిరా....”

వరలక్ష్మి ఫోన్ కట్ చేసింది.

వేరే దారిలేక సితారా బీరువాలో ఉన్న ‘పాస్ పోర్ట్’ తీసుకుని బయలుదేరింది.

హాలులో సితారా తండ్రి ‘లాప్ టాప్’ పెట్టుకుని షేర్ మార్కెట్ వివరాలు చూస్తున్నారు. అందులోకి ఆయన శ్రద్ద పెడితే చూట్టూ జరుగుతున్నది ఏదీ గమనించరు. వంటగదిలో ఉంది ఆమె తల్లి రాజేశ్వరి.

“అమ్మా...నేను అత్తయ్య ఇంటివరకు వెళ్ళేసి వస్తాను” అంటూనే స్టీలు గిన్నెలో పులుసు పోసుకుని, మరో గిన్నెలో గుత్తి వంకాయ కూర వేసుకుని, వాకిట్లో ఉన్న స్కూటీని స్టార్ట్ చేసింది.

ఆ తరువాత ఎగరటం మొదలు పెట్టింది.

అశ్విన్ ఇంట్లో కొంతమంది పత్రికా విలేకరులు వరాండాలో కాచుకోనున్నారు. సితారా లోపలకు రాగానే ఆమెను దీర్ఘంగా చూశారు. ఆమె వాళ్ళను చూసుకుంటూనే లోపలకు వెళ్ళింది. అక్కడ వరలక్ష్మి కొంచం ఆందోళనగా కూర్చోనుంది.

“రావే...ఎప్పుడు వస్తావా అని ఎదురు చూస్తూ కూర్చున్నాను. అశ్విన్ చేసేది కొంచం కూడా బాగలేదే...” అన్నది పులుసు గిన్నెను తీసుకుంటూ.

“ఏం అత్తయ్యా...ఏం చేసారు ఆయన?”

“బయట పత్రిక వాళ్ళు ఇంటర్వ్యూ తీసుకుందామని గంట ముందే వచ్చి వెయిట్ చేస్తున్నారు. వాడు ఇప్పుడే నిదానంగా స్నానాకి వెళ్ళాడు. వాళ్ళకు ఇంటర్వ్యూ ఇచ్చేసి వెళ్లచ్చు కదా?”

“ఉండండి...నేను వెళ్ళి చూసొస్తాను...” అంటూ మెట్లు ఎక్కి మేడపైకి వెళ్ళింది సితారా.

అశ్విన్ స్నానాకి కూడా వెళ్ళలేదు. అతని గదిలో గడ్డం గీసుకుంటున్నాడు.

“అశ్విన్...”

“ఎస్...”

“ఏం చేస్తున్నావు?”

“చూస్తే తెలియటం లేదా...?”

“అదిసరే...పత్రిక వాళ్లను కాచుకోబెట్టి షేవ్ చేసుకోవాలా?”

“మరి...అలాగే బిచ్చగాడిలాగా మాసిన గడ్డం - మీసంతో వెళ్ళి నిలబడమంటావా?” 

“ఏమిటి పెద్ద గడ్డం-మీసం...రోజూ ‘షేవ్’ చేసేవాడివి నువ్వు. ఇప్పుడు అక్కడ ఏముందని గీసుకుంటున్నావు. అది తరువాత చేసుకోవచ్చు. అక్కడ పత్రిక వాళ్ళు గంటసేపటి నుండి కాచుకోనున్నారట. ఎప్పుడూ పత్రిక వాళ్ళను కాచుకో నివ్వకూడదు”

“అరె...ఏమిటి సితారా నువ్వు, సినిమాల గురించి, పత్రిక ఇంటర్వ్యూ ల గురించి ఏమీ తెలియకుండానే సలహాలు ఇవ్వటం మొదలు పెట్టావు?”

“సలహా కాదు. నా మనసుకు తోచింది చెప్పాను. వాళ్ళు మన గురించి నాలుగు మాటలు మంచిగా రాయాలి. లేకపోతే ‘ఇమేజ్’ డాన్స్ ఆడటం మొదలవుతుంది”

“అదంతా ఉత్త మాటలు...మా సినిమా, ఇంటర్వ్యూ లేకుంటే పత్రికలకు మార్కెట్ ఉండదు. కాబట్టి మేము లేకుంటే వాళ్లకు ఎలా గడుస్తుంది? అందుకోసం వాళ్ళు మాకోసం కాచుకోవటంలో తప్పులేదు...”

“పిచ్చోడిలాగా మాట్లాడకు...పెద్ద చదువులు చదివిన నువ్వు ఇలా మాట్లాడటమే నాకు ఆశ్చర్యంగా ఉంది”

“సరే...ఇప్పుడేం చెయ్యమంటావు?”

“గడ్డం గీసింది చాలు. వచ్చి వాళ్ళ దగ్గర మాట్లాడి వాళ్ళను పంపించు. ఆ తరువాత స్నానం చెయ్యి...”

“ఇది ఇంకా బాగుందే...ఈ డ్రస్సులో వాళ్ళు నన్ను ఫోటోతీసి పత్రికల్లో వేస్తే నా ఇమేజ్ ఇంతే సంగతలు! షర్మీలా ఏం చెప్పిందో తెలుసా?”

“ఎవరది?”

“నా హీరోయిన్...”

“అది నేనే కదా...” -- సితారా.

“నీ తలకాయ్! సినిమాలో నాతో నటించబోతున్న హీరోయిన్ని చెప్పాను. ఆమె అందరితోటి ఒక రౌండ్ వచ్చింది. పత్రిక వాళ్ళతో ఎలా నడుచుకోవాలో నాకు ఒక పెద్ద పాఠమే నేర్పింది...”

అశ్విన్ మాటలు షర్మీలా దగ్గరకు వెళ్ళటంతో సితారా కి అర్ధమయ్యింది. ‘ఇప్పుడు అశ్విన్ ఆమె చేతుల్లోనా...లేక ఇతనుగా మాట్లాడుతూ, ఆమె పేరును నా  దగ్గర వాడుతున్నాడా?’

అయోమయంతో అతన్ని చూసింది. ‘ఇక మాట్లాడి ప్రయోజనం లేదు’ అనేలాగా దిగి, కిందకు వెళ్ళి వంటగదిలో గబగబా జ్యూస్ తయారు చేసింది. తరువాత దాన్ని గాజు గ్లాసులలో పోసుకుని, ఒక ప్లేటులో అందంగా పెట్టుకుని పత్రికా విలేకర్ల దగ్గరకు వెళ్ళింది.

అందంగా, చిన్నగా ఒక నవ్వు నవ్వుతూ అందరికీ జ్యూస్ ఇచ్చింది. వాళ్ళూ సగం నవ్వుతో జ్యూస్ తాగారు. ఒక విలేకరి అడిగాడు.

“సారుకు మీరేం అవుతారు?”

“నేను ఆయనకు కాబోయే భార్యను...”

“అలాగా...మీ పేరు?”

“సితారా...ఆయన మావయ్య కూతుర్ని. నిశ్చయ తాంబూలాలు కూడా ముగిసింది..”

“అరెరె...సార్ వరకు అన్నీ వ్యత్యాసమైన సమాచారాలే ఉన్నాయి...”

“అన్నీ అంటే...?”

“సినిమాలలోకి ఎంట్రీనే హీరొగా. అందులోనూ ప్రసిద్ద నటి షర్మీలా తో జత కలిపి...అమెరికాలో సార్ ఏం చేసేవారు...?”

“క్షమించాలి! సినిమాకు పూజ జరిపిన రోజు ఆయన గురించి మీకు ఇవ్వబడిన సమాచారం తప్పు. ఆయనకు అమెరికా ఎటువైపున ఉన్నదో కూడా తెలియదు. ఇక్కడ పక్కనున్న గ్రౌండులో క్రికెట్టు ఆడటానికి వెళ్ళినప్పుడు ఆ డైరెక్టర్ గారు చూసి, హీరో చేసేసారు. ఇదే నిజం" -- సితారా అమాయకంగా మాట్లాడగా...పత్రికా విలేకర్లు పెద్ద ఆశ్చర్యంతో ఆమెను చూస్తూ ఆమెను ఫోటో తీసారు.

ఆమె చేతులతో ముఖం మూసుకుంటూ “వద్దండి. నన్ను ఫోటో తీసేది ‘వేస్టు’ అని చెప్పినా ప్రయోజనం లేకపోయింది.

“మీరు కూడా మంచి ‘ఫోటో జెనిక్’ కే నండి”

“థ్యాంక్స్. కానీ, నా ఫోటో ఏ ఇంటర్వ్యూ లోనూ రాకూడదు...” ఆమె ఆదేశించ, అశ్విన్ సూపర్ మేకప్ తో వాళ్ళ దగ్గరకు నమస్కరిస్తూ వచ్చాడు.   

అతను రావటంతో సితారా కొంచం వెనక్కి వెళ్ళింది. అశ్విన్ వాళ్లకు దగ్గరగా ఖాలీగా ఉన్న ఒక సోఫాలో కూర్చున్నాడు.

“తరువాత?” -- అన్నాడు చేతులను దులుపుకుంటూ!

“ఇంటర్వ్యూ కోసమే సార్ వచ్చాము. ప్రశ్నలు అడగొచ్చా సార్...?”

“ఒక్క నిమిషం! ఆ...బై ద బై...ఈమె నా పి.ఏ.! పేరు సితారా. నన్ను ‘కాంటాక్ట్’ చేయలేని సమయాలలో, మీరు ఈమెను ‘కాంటాక్ట్’ చెయచ్చు -- ఎందుకంటే...నేను మాటి మాటికీ అమెరికా, కెనడా అంటూ తిరగటానికి వెళ్ళిపోతాను...” -- అశ్విన్ యొక్క అబద్దపు మాటలు వాళ్ళల్లో నవ్వు పుట్టించింది.

సితారా మాట్లాడింది తెలియక అశ్విన్ మాట్లాడుతున్నాడని తెలుసుకున్న వాళ్ళు -- ఒక సారి ఆమెను ఒక చూపు చూశారు.  

ఆమె దగ్గర ధర్మసంకటం. వంకర్లు తిరిగింది.

“ఏమిటీ ఆవిడ్ని చూస్తున్నారు? సితారా! నువ్వెళ్ళు. ఏమిట్రా ఒక అమ్మాయిని  పి.ఏ. గా పెట్టుకున్నానని చూస్తున్నారా?”

“లేదు. ఆమె మీకు బంధువు అనుకున్నాం...”

“బంధువంటే...దూరపు బంధువు. మీరు ప్రశ్నలు అడగండి...” -- అశ్విన్ యొక్క వైఖరి ఏదో వంద సినిమాలలో నటించి పెద్దగా సాధించిన నటుడిలాగా చెప్పిన అబద్దమంతా ఆవలింతగా పోయింది.

వాళ్ళూ ప్రశ్నలు అడగటం మొదలుపెట్టారు.

“మీరు నటించటానికి రావటానికి కారణం?”

“సినిమా రంగం -- ఐ మీన్, నటన మీద నాకున్న ప్రేమ...”

“దీనికి ముందు ఏం చేస్తూ ఉండేవారు?”

“అమెరికాలో సీనియర్ ఇంజనీర్...”

“మీరు ఈ హైదరాబాద్ సిటీలోని ప్రదేశాలనే సగానికిపైగా తెలియనివారని కొంతమంది చెబుతున్నారే...?”

“ఎవరు...ఎవరది...?” అశ్విన్ దగ్గర కోపం బొబ్బలెక్కింది.

“మీ...మీ....”

“ఊ...ఎవరు చెప్పింది. చెప్పండి?”

“సరి. అది వదలండి సార్. పైకొస్తున్న నటుల మీద ఈర్ష్యతో ఇలా ఏదో ఒకటి చెప్పటం సహజమైపోయింది. మీ తరువాత లక్ష్యం ఏమిటి?”

“తెలుగు రాష్ట్రాల నెంబర్ వన్ హీరో అని పేరు తెచ్చుకోవాలి...”

“చాలా థ్యాంక్స్. మేము వెళ్ళొస్తాం...” -- పత్రికా విలేకర్లు ‘ఇక నీ దగ్గర అడిగి తెలుసుకోవలసిన విషయాలు ఏమీ లేవు’ అన్నట్టు బయలుదేరారు.

అశ్విన్ చాలా నిరాశ పడ్డాడు. ‘ఎక్కువ ప్రశ్నలతో పెద్ద ఇంటర్వ్యూ ఉంటుంది. రేపటి పత్రికలలో కనీసం అరపేజీ మన గురించి వస్తుందీ’ అని ఆశపడ్డాడు.

“ఏమిటిది...ఇంతేనా ప్రశ్నలు?” అంటూ వాళ్ళను కెలికి చూసాడు. వాళ్ళు నవ్వారు. అందులో వెయ్యి అర్ధాలు.

ఆ ఇంటి గేటును దాటిన వాళ్ళు, వాళ్ళల్లో వాళ్ళే మాట్లాడుకున్నారు.

“ఇంకా మొదటి సినిమానే రాలేదు. అంతలోపు ఎన్ని ఘోరమైన అబద్దాలు చెబుతున్నాడు. పాపం ఆ అమ్మాయి”

“పత్రికా ఇంటర్వ్యూ అంటే ఏమిటో ఇకమీదటే ఈ అబ్బాయి తెలుసుకోబోతాడు” -- అనుకుంటూ విడిపోయి వెళ్ళిపోయారు.

వాళ్ళు అలా మాట్లాడుకుని వెళ్ళటం, పైన బాల్కనీలో ఉండి చూస్తూనే ఉంది సితారా. ఆమె కల్లు తడిసినై. అలాగే చాలాసేపు నిలబడ్డ ఆమె, అక్కడ్నుంచి జరిగి అశ్విన్ ను వెతుక్కుంటూ వెళ్ళింది.

అతను అద్దం ముందు నిలబడి మీసాలను ట్రిం చేసుకుంటున్నాడు.

“అశ్విన్...”

“ఏమిటి?”

“మీ దగ్గర కొంచం మాట్లాడాలి...”

“తెలుసు. నిన్ను నా పి.ఏ. అని...దూరపు బంధువు అని చెప్పటం వలన బాధ కలిగి ఉంటుంది. అదేగా...?”

“కాదు...”

“కాదా...అరె, ఆశ్చర్యంగా ఉందే...అలాగైతే ఇంకేమిటి విషయం”

“మీరు కొంచం నిదానంగా నడుచుకోవచ్చే”

“నిదానంగా అంటే...? నేను ఇప్పుడు ఎగిరి గంతులు వేస్తున్నానా...”

“చెప్పేది కొంచం అర్ధం చేసుకోండి. ఇంటర్వ్యూ ఇచ్చేటప్పుడు నిదానం చాలా ముఖ్యం. పత్రిక వాళ్ళు చాలా తెలివిగల వాళ్ళు. మీరు చెప్పేదాంట్లో నిజమేది, అబద్దమేదీ సులభంగా కనిపెట్టేస్తారు. అలా వాళ్ళుగా కనిపెట్టేస్తే అది చాలా అవమానం....?”

“ఒక అవమానమూ లేదు. నేను అబద్దం చెప్పేనని వాళ్ళు కనిపెట్టేసుంటే నాకు ఎలాగూ వార్త ఇస్తారు. వాడు కనిపెట్టినందుకు ఒక ఖరీదు కడతాడు. ఇచ్చేస్తే విషయం మరుగైపోతుంది...”

“అలా అని మీకు ఎవరు చెప్పింది? షర్మీలా నా?”

అశ్విన్ కోపంగా సితారా వైపు చూసి “ఇదంతా నాలాంటి ఆర్టిస్టులకు చాలా సర్వ సాదారణ విషయం. నువ్వు కొంచం ఊరికే ఉండు...”

“ఏమిటి ఊరికే ఉండేది...మీరు రావటానికి ముందే వాళ్ళతో నేను మాట్లాడి మీ ఆలస్యానికి కోపగించుకుంటున్న వాళ్ళను సమాధానపరుస్తున్నాను. నా గురించిన నిజమేమిటో అది చెప్పాను. నేను మాట్లాడింది తెలియని మీరు...వెనుకే వచ్చి ఇష్టం వచ్చినట్లు మాట్లాడారు...ఇప్పుడు మీరు వాళ్ళకు చెప్పింది విషయం కాదు, నేను చెప్పిందే విషయం....” -- సితారా యొక్క వివరణ అతన్ని ఇరకాటంలో పెట్టింది.

ఆమెను కోపంగా చూసాడు. “నువ్వెందుకు వాళ్ళ దగ్గరకు వెళ్ళి మాట్లాడావు...?” అన్నాడు ఆవేశంగా.

“వాళ్ళను మంచి విధంగా ‘ఫీల్’ చేద్దామని...”

“ఏమిటి మంచి విధంగా? నేనేమన్నా వాళ్ళని పిండి రుబ్బమనా చెప్పుంచాను...” -- అతని అరుపులు వరలక్ష్మి చెవులకూ వినిపించింది. ఆమె రావటంతో, రఘుపతి గారు కూడా వచ్చారు.

వచ్చీ రాగానే అశ్విన్ ను చూసి “అశ్విన్...నీ పద్దతి ఏమీ బాగలేదురా. నువ్వు చాలా ఫోజు కొడుతున్నావు. అది కూడా నీకు తెలియటం లేదు...” అన్న ఆయన సితారా ను చూస్తూ “అమ్మా సితారా...నువ్వు బయలుదేరు. వీడుగా నిన్ను వెతుక్కుంటూ వచ్చే రోజు వస్తుంది. అప్పుడు నొవ్వొస్తే చాలు...” అని ఒక నిర్ణయానికి వచ్చారు.  

“మీరొకరు...రేపు వీడితో విదేశాలకు ఇదే వెళ్ళబోతుంది...?” అంటూ అడ్డుపడింది వరలక్ష్మి.

“ఎందుకు...అక్కడీకీ వెళ్ళి కూడా ఇద్దరూ కొట్టుకోవటానికా?”

“అదంతా ఏమీలేదు. ఒకవేల మీరు చెప్పినట్టే వాళ్ళిద్దరూ కొట్టుకున్నా, అదేకదా వాడికి అన్నీనూ...”

“చాలు వరలక్ష్మీ...నిశ్చయతాంబూలం అయిపోవటంతోనే పెళ్ళి అయిపోయినట్లు అనుకోకు! ఈ రోజుల్లో పెళ్ళే జరిగున్నా...పరస్పరం మర్యాద, గౌరవం లేకుంటే, తాళిని విప్పేసి భర్తకు ఇచ్చేసి వెళ్ళిపోతున్నారు. అది తెలుసుకో...”

సితారా ని వాళ్ళ మాటలు ఇరకాటంలొకి తోసింది.

“అత్తయ్యా-మావయ్యా...ఈ విషయాన్ని ఇంతటితో వదిలేయండి. ఆయనతో ఎవరు రావాలనేది ఆయనే నిర్ణయించుకోవటం మంచిది. ఆయన నన్ను పిలిస్తే వెళ్ళొస్తాను...” అని చెప్పి సితారా ఆ సమస్యకు తాత్కాలిక ఫులుస్టాప్ పెట్టింది.

చూస్తూనే ఉన్న అశ్విన్ కి ఆ వాతావరణం మీద విరక్తి ఏర్పడింది. అక్కడ ఉండటం ఇష్టంలేక వేగంగా తన గదిలోకి దూరి గొళ్లెం పెట్టుకున్నాడు.

అది చూసిన సితారా కి ఏడుపు వచ్చినంత పనైంది!. 

**************************************************PART-5*********************************************

కొన్ని విషయాలు జరుగుతున్నప్పుడు అది కష్టంగానే తెలుస్తుంది. కానీ, ఆ విషయమే తరువాత అతిపెద్ద మంచి దగ్గరకు తీసుకువెళ్ళి నిలబెడుతుంది. ఆ సమయం కష్టాన్ని తలచుకుని శపించాలని మనసు ప్రయత్నిస్తుంది. కానీ, తరువాత అది అలాగే మారిపోతుంది. తన స్కూటీలో ఎక్కి సితారా తన ఇంటికి బయలుదేరేటప్పుడు మళ్ళీ ఎదురుగా ఆ బిచ్చగాడిలా ఉండే స్వామిజీ నిలబడున్నాడు!

ఒకలాగా వంకరగా ముఖం పెట్టుకుని నవ్విన ఆయన, “అన్నీ తలకిందలుగా మారుతుంది...కలత చెందకు!” అన్నారు. ఆ స్వామీజీ మాటలు, ఈ సారి కూడా సితారా కి అర్ధంకాలేదు.

‘ఏది తలకిందలుగా మారుతుంది?’

మరుసటి రోజు పత్రికలలో అశ్విన్ ఇంటర్వ్యూ వచ్చింది. ఇంటర్వ్యూ హెడ్డింగ్గే అశ్విన్ ను ఆందోళనలో పడేసింది.

‘భార్యను ‘పి.ఏ.’ చేసిన కొత్త హీరో’ -- అన్న హెడ్డింగ్ కింద సితారా చెప్పిన విషయాలన్నీ వివరంగా రాయబడి ఉంది.

ఆమె చెప్పింది పెట్టుకుని పత్రిక వాళ్ళు అశ్విన్ ను తలకిందలుచేసి పక్కనే సితారా ఫోటో కూడా వేశారు!

బయటిదేశంలో సినిమా షూటింగుకు బయలుదేరటానికి రెడీ అవుతున్న అశ్విన్, ఇంటర్వ్యూ చదివి కుమిలిపోయాడు. పేపర్లో వచ్చిన ఇంటర్వ్యూను సితారా, ఆమె అన్నయ్య, అమ్మ, నాన్న అంటూ అందరూ చదివారు.

“ఏమ్మా... అశ్విన్ నా ఇలా నడుచుకున్నాడు?” అని తండ్రే మొదట అడిగాడు. తరువాత అమ్మ, ఆ తరువాత అన్నయ్య. సితారా ఎవరి దగ్గరా ఏమీ మాట్లాడలేదు. 

అశ్విన్ ఎలా తనని బయట పెట్టబోతాడు అనే దాంట్లోనే ఆమె మనసు గురిగా ఉన్నది. అశ్విన్ మనసులో ఇలాంటి వక్ర బుద్ది దాగుంటుందనేది కలలో కూడా అనుకోలేదు. 

‘సినిమా చాన్స్ ఒకర్నిఇలా కూడా మారుస్తుందా ఏమిటి...?’

కుములిపోయింది సితారా. మధ్యలో ఫోన్ రింగ్ అయ్యింది. అతనే!

“నీకు ఇప్పుడు తృప్తిగా ఉంది కదూ?”

“అశ్విన్...ఇది నా తప్పు కాదు!”

“ఎందుకు వాళ్ళను కలిసి మాట్లాడావు...? నువ్వు రాకుండా ఉండుంటే ఇలాగంతా జరిగుండేదా...?”

అవతలపక్క అతను కుమిలిపోతున్నది, ఇటుపక్క సితారా అర్ధం చేసుకున్నది.

“సారీ... అశ్విన్...”

“ఏమిటి సారీ...నా పరువే పోతోంది...”

“కావాలంటే నేను పత్రికలకు నా ఖండన తెలుపుతూ మైలు పెట్టనా?”

“ఖండించటం వలన పోయిన పరువు రాబోయేది లేదు...”

“ప్లీజ్ అశ్విన్...నేను మంచి ఉద్దేశంతోనే మాట్లాడాను. ఇలా జరగకూడదనే నా బాధ. కానీ మీరు అవసరపడ్డారు”  

“ఏమిటి... మళ్ళీ నన్ను తప్పు పడుతున్నావు?”

“తప్పు పట్టటం లేదు...జరిగింది చెబుతున్నా...”

“ఇడియట్...సినిమా రంగం గురించి నీకేం తెలుసు...? ఇక్కడ ‘బిల్డప్’ ఉంటేనే ఏదైనా నిలబడుతుంది”

“సరే అశ్విన్. నేను ఇక మీ సినిమా దగ్గరకే రాను”

“నేనూ ఇక నీ దగ్గరకు రాను...”

“అశ్విన్...”

“సారీ సితారా, నాకు ఇక నువ్వు సరిరావు...?”

‘టొక్’ అవతలపక్క ఫోను కట్ అయిన శబ్ధం విని, సితారా తన ఫోనును అలాగే వదిలేసి వెళ్ళి సోఫాలో పడిపోయి ఏడవటం మొదలుపెట్టింది. అన్నయ్య మోహన్ సంధర్భం కోసం కాచుకోనున్న వాడిలాగా వచ్చి ఆమె దగ్గర కూర్చున్నాడు.

“ఏం చెప్పాడు ఆ సగం పిచ్చోడు?”

“.....................”

“నిన్నే సితారా...ఏం చెప్పాడు ఆ నటుడు?”

“తిట్టేరు...”

“నీ ఏడుపు చూస్తూంటేనే అది తెలుస్తోందే! వాడు అబద్దం చెప్పి, నీమీద నేరం మోపుతున్నాడు...?”

“వదులన్నయ్యా...మాట్లాడుతూ వెడితే ఇది ఎక్కువ అవుతుంది...”

“పోవే పిచ్చిదానా! మొక్కగా ఉన్నప్పుడే వంచాలి. లేకపోతే సరిరాదు...”

“ఇదిగో చూడు...ఆయన చాలా మంచివారు. ఇదంతా కొంచం తాపత్రయ తత్తరపాటు వలన జరిగిన విషయాలు. పోను పోను సరిపోతుంది”

“పిచ్చిదానిలాగా మాట్లాడకు! ఆ ‘ఇండస్ట్రీ’ గురించి నీకేం తెలుసు? డబ్బూ-పేరూ వస్తే కొండంత పెద్దగా వస్తుంది. ఇంకా ఒక సినిమా కూడా నటించలేదు. షూటింగు కూడా మొదలుపెట్టలేదు. అప్పుడే గంతులు వేస్తున్నాడు. వీడు గనుక గెలిస్తే...ఈ దేశం తట్టుకోలేదు...” మోహన్ అభిప్రాయం వింటూ లోపలకు వచ్చాడు సితారా తండ్రి సత్యమూర్తి గారు.

ఆయన దగ్గర ఇంత కోపం లేదు. చీర కొంగుతో చేతులు తుడుచుకుంటూ ఆయనతో పాటూవచ్చింది తల్లి రాజేశ్వరి. ఇద్దరి దగ్గరా ప్రశాంత మౌనం.

కానీ, వాళ్ళ మనసులు ఉడికిపోయినట్లు వాళ్ళ కళ్ళు తెలుపుతున్నాయి.

“అమ్మా...నాన్నా...మీరెందుకు బాధ పడతారు? నేను వెళ్ళి వాడ్ని ఒక తాలింపు తాలించి వస్తా” అన్నాడు మోహన్.

“ఊరికే ఉండరా మోహన్. పెళ్ళి లాగా నిశ్చయ తాంబూలాలు జరిపాము. అప్పుడే అనుకున్నా దిష్టి తగలబోతుందని. అదేలాగా అయిపోయింది”

“ఇది దిష్టి కాదు నాన్నా...కొవ్వు!”

“నువ్వు దానికి ఏ పేరన్నా పెట్టుకో. విషయం ఇప్పుడు అదికాదు. నిశ్చయం అనేది సగం పెళ్ళి జరిగినట్లే. సితారా ఈ పాటికి దగ్గర దగ్గర ఆ ఇంటి అమ్మాయి”

“ఏమిటి నాన్నా మీ అర్ధం లేని వాగుడు? ఏ కాలంలో ఉన్నారు మీరు”

“2022లోనే. నువ్వు కొంచం నోరుమూసుకోనుండు...”

“వాడి విషయంలో మీరు ఎలా నడుచుకోబోతారో చెప్పండి...?”

“ఇలా చూడూ. వాడు సినిమాలో ఏమైనా చేసుకుపోనీ. నా కూతుర్ని కంటికి  రెప్పగా, దాని కళ్ళ నుండి ఒక చుక్క నీరు రాకుండా చూసుకుంటే చాలు”

“బాగుందే...ఇప్పుడు ఇది ఇలా కళ్ళు నలుపుకుంటూ కూర్చుందే...అది ఎవరి వల్ల...?”

“దీని దగ్గర కూడా తప్పు ఉందిరా...ఇదెందుకురా పత్రిక వాళ్ళ ముందుకు వెళ్ళి నిలబడాలి?”

“అంటే...బొమ్మలాగా ఉండాలా మీకు? వాడి బాగోగులలో దీని పార్టు దీనికి లేదా?”

“వాడికి అది నచ్చలేదే...”

“నచ్చని వాడితో ఎందుకు బంధుత్వం అంటాను...?”

“ఏమిట్రా చెబుతున్నావు?”

“వీడు ఇక మనకి మంచి అల్లుడుగా ఉండడు. వాడుగా విడిచిపెడితే అది అవమానం. ఈ ఇంటర్వ్యూ ను కారణంగా చెప్పి మనమే అతన్ని వద్దనటం మన తెలివితేటలు”

“తరువాత దీన్ని ఎవర్రా పెళ్ళి చేసుకోవటానికి ముందుకు వస్తారు? పత్రికలలో ‘ఫోటో’ వేరే వేశారు -- వాడికి భార్య కాబోతోందని రాశారే...”

“భార్య కాబోతోందనే కదా రాశారు. భార్యే అయున్నా విడాకులు ఇచ్చేయమని చెబుతాను నేను...”

“పోరా పిచ్చోడా! తెంపుకోవటం ఎప్పుడూ  సులభం. కానీ, చేర్చి పెట్టేది అలా కాదు. వెళ్ళి నోరు కడుక్కురా. మన కుటుంబంలో ఒక్కరు కూడా ఒక తాలి కంటే ఎక్కువ కట్టించుకున్నది లేదు.  విడాకులూ -- గొడవలూ అని కష్ట పడిందీ లేదు...”

“సితారా మన కుటుంబ అమ్మాయే కదా. ఆమె విషయంలో ఇప్పుడు జరుగుతున్నది గొడవ -- పోట్లాటలే కదా. పాత పద్దతులన్నీ చెప్పి ఆమె జీవితాన్ని నాశనం చేయకండి...” మోహన్ అరిచి చెప్పాడు. తిన్నగా బయటకు వెళ్ళిపోయాడు.

తండ్రి సత్యమూర్తి గారు కొడుకు మోహన్ చెప్పింది సాధారణంగా తీసుకున్నట్టు కూతుర్ని చూసాడు.

“నువ్వేం చెబుతావే? అశ్విన్ మంచి కుర్రాడు. ఇవన్నీ తాత్కాలిక ఇబ్బందులే అనుకుంటున్నా”

“నేనూ అలాగే అనుకుంటున్నా నాన్నా. ఆయన తప్పు తప్పుగా నడుచుకునేటప్పుడు ఒక నటి పేరు చెబుతాడు. ఆమే ఈయనకి తప్పు తప్పుగా చెప్పిస్తొంది. ఈ ఇంటర్వ్యూతో, పత్రిక వాళ్ళంటే ఎలాంటి వాళ్ళో ఆయనకు ఒక ఐడియా వచ్చుంటుంది.  ఇక జాగ్రత్తగా ఉంటారు...”

“మంచిదమ్మాయ్. ఇలాగే సమస్యలను జాగ్రత్తగా పరిష్కరించటం తెలియాలి. పాజిటివ్ గా నడుచుకోవటం తెలుసుకోవాలి. సరే...రా, వెళ్ళి అల్లుడ్ని చూసేసి విదేశీ ప్రయాణానికి అభినందనలు చెప్పేసి వద్దాం....”

సత్యమూర్తి గారు బాధ్యతగా నడుచుకోవటానికి రెడీ అయ్యాడు. రాజేశ్వరి కూడా.

కానీ సితారా దగ్గర బిడియం.

“ఏమ్మా...?”

“మీరు వెళ్ళి రండి నాన్నా....”

“నువ్వూ రా....”

“లేదు...నన్ను చూస్తే ఆయనకు కోపం వస్తుంది?”

“అలాగంటావా?”

“అవును. ఇప్పుడు కూడా ఫోనులో...నాకు కనిపించకు. నీ మొహాన్ని చూపించకు. నీకూ,నాకూ సరి రాదు” అని ఒకటే అరుపులు.

“ఊ...నేను అన్నీ సరిచేస్తాను...”

సత్యమూర్తి గారు భార్యతో కలిసి బయలుదేరారు. 

**************************************************PART-6*********************************************

జీవితంలో రేపు ఏం జరగబోతోందో అనేది ముందే తెలిసిపోకూడదు. అలా తెలిసిపోతే జీవితంలో స్వారస్యమే ఉండదు. దీని వలనే భవిష్యత్తు అనేది దాచిపెట్టబడింది. అయినా కానీ కొందరు దాన్ని తెలుసుకోవాలని తహతహ లాడుతున్నారు.

సితారా ‘బాల్కనీలో’ కొచ్చి కూర్చుని వీధివైపు చూస్తున్నప్పుడు ఆ స్వామీజీ, వీధిలో కనబడ్డాడు.

“పోయింది...అంతా పోయింది. విధిని గెలవటం ఎవరి వల్ల కుదురుతుంది? ఎవరి వళ్ళా కాదు” అన్నారు.

సితారా ఓర్చుకోలేక పోయింది.

‘ఎవరు నువ్వు...ఎందుకు నాకిలా షాక్ ఇస్తున్నావు?’ అని అడగాలనే వేగంతో బాల్కనీ వదలి కిందకు వచ్చింది.

కానీ, ఆ స్వామీజీ కనబడ లేదు.

సత్యమూర్తి గారు, రాజేశ్వరీ చేతి నిండుగా పూలగుత్తి, స్వీట్ బాక్స్, పండ్ల బుట్ట తో గొప్పగా వెళ్ళి అశ్విన్ ఇంట్లో నిలబడ్డారు.

“అల్లుడు అశ్విన్ ఎక్కడ?”

“పైనే ఉన్నాడు...ఇవన్నీ ఏమిటి...?”

“చూస్తే తెలియటం లేదా...ఇది బొకే! ఇది స్వీట్స్! ఇది రాయల్ ఆపిల్!..”

“అదిసరే. ఆపిల్ పండ్లు ఉన్నది చెక్క బుట్టలో, బొకే పాలితిన్ కవర్లో, స్వీట్లు అట్టపెట్టెలో ఉన్నాయని వాటిని కూడా కలిపి చెప్పుండచ్చు కదా?”

“సరే...చెబుతాను. వినండి అల్లుడూ…”

“చాలు సత్యమూర్తి! ఎందుకు ఇలా నడుచుకుంటున్నావు...? మేమేమన్నా పరాయి వ్యక్తులమా?”

“రఘుపతీ... సితారా ఒక తప్పూ చేయలేదు. ఇంకా చెప్పాలంటే పత్రికల వాళ్ళ దగ్గర తప్పుగా నడుచుకోకూడదని, అల్లుడ్ని కాపాడాలనే అక్కడికి వెళ్ళి వాళ్ళను చూసింది. కానీ, ఏం జరిగింది? సితారా ఒక నేరస్తురాలిగా శిలువను మోస్తోంది. ఇలాంటి పరిస్థితుల్లో నేను నా చెల్లెలు ఇంటికి వెళ్తునట్టుగా చెప్పేసి వచ్చి -- దానికీ అక్షింతలు వేయించుకోవాలా...?” సత్యమూర్తి అడిగిన ప్రశ్నలోని న్యాయం రఘుపతి గారిని కట్టి పడేసింది. వరలక్ష్మి కళ్ళు చెమర్చాయి.

“అన్నయ్యా...వాడు చాలా మంచివాడు. ఎప్పుడు ఈ ‘హీరో’ చాన్స్ వచ్చిందో -- అప్పట్నుంచే మారాడు. ఎవరూ ఎదురు చూడనంత ఒక మార్పు. ఎప్పుడు చూడు గదిలోకి వెళ్ళి తలుపులు మూసుకుంటాడు. తినడం లేదు. ఎప్పుడూ మేకప్...మాకే ఏమీ అర్ధం కాలేదు...” అన్నది విరక్తిగా.

“మీరు మారలేదు కదా...అది చాలు నాకు! మా అమ్మాయికి మీ ఆదరణ ఒకటి ఉంటే చాలు. అల్లుడ్ని ఎలాగైనా దారిలోకి తీసుకు వస్తుంది”

“అది సరే... సితారా ఎలా ఉంది?”

“దానికేం? బాగానే కదా ఉన్నది...”

“మరెందుకు దానిని పిలుచుకు రాలేదు?”

“అన్నిటిని కొంచం వదిలి పట్టుకుందామని...ఉండండి...పైకెళ్ళి అల్లుడ్ని చూసి అభినందనలు చెప్పాసి వస్తాను. నేను వచ్చానని అల్లుడికి తెలిసుంటుంది. కారులో లోపలకు వచ్చేటప్పుడు కిటికీ నుండి చూస్తున్నాడు...సారీ...చూస్తూ ఉన్నారు. ‘వచ్చి ఇంత సమయం అయ్యింది...ఇంకా మాట్లాడటానికి రాలేదు చూడు’ అంటూ ఏదైనా అనబోతారు...” అంటూనే ఫ్లవర్ బొకేతో మేడ మెట్లు ఎక్కారు సత్యమూర్తి గారు.

తలుపు దగ్గరకు వేసుండటంతో...మెల్లగా తలుపు మీద తట్టారు. కొద్ది నిమిషాల తరువాత తలుపులు తెరిచాడు అశ్విన్. మొహాన బురద మట్టి పూసిన దిష్టిబొమ్మలాగా ఉన్న అతన్ని ఆశ్చర్యంగా చూసారు.

“హలో అల్లుడూ...మీ ప్రయాణం హాయిగా, సరదాగా ఉండాలని విష్ చేసి వెళ్ళటానికి వచ్చాను...” అంటూ ఫ్లవర్ బొకేను జాపారు.

దాన్ని విసుగుతో తీసుకున్న అశ్విన్ దాన్ని పక్కనున్న మంచంపైకి విసిరేసాడు.

అది దగ్గర దగ్గర ఆయన్నే విసిరేసినట్టు ఉన్నది.

తమాయించుకున్న సత్యమూర్తి గారు “తరువాత అల్లుడూ...నేను కొన్ని విషయాలు క్లుప్తంగా చెబుతాను. సితారా కొంచం తొందరపడింది. ఆ ఇంటర్వ్యూ కోసం నేను చాలా బాధ పడుతున్నా. దాన్ని ఇంతటితో వదిలేయండి. అది ఇక మీదట మీ సినిమా విషయాల దగ్గరకే రాదు...”

---- సత్యమూర్తి గారి మాటలను లెక్క చేయకుండా, అద్దం ముందుకు వెళ్ళి నిలబడి ఆ బురదలాంటి పేస్టును మొహానికి పూర్తిగా రాసుకోవటం మొదలు పెట్టాడు అశ్విన్.

ఆయన సహజమైన పద్దతిలో మాట మారుద్దామని ప్రయత్నించారు.

“తరువాత...మీకు ఎన్నింటికి విమానం?”

“.....................”

“నేనూ, మీ అత్తయ్య, మోహన్ అందరమూ ఏర్ పోర్టుకు రాబోతాము. మాకు ఈ రోజు ఒక దీపావళి. మా ఇంటి అల్లుడు ఒక ‘హీరో’ అయ్యి విదేశాలకు వెళ్తున్నాడనేది...నేను కలలో కూడా కల్పన చేయని ఒక విషయం...”

------ సత్యమూర్తి గారు ఎంత మాట్లాడినా అశ్విన్ మనసు కరగలేదు.

ఆయన చూస్తూండగానే విసురుగా బాత్ రూము తలుపు తెరుచుకుని లోపలకు వెళ్ళి గొళ్ళెం పెట్టుకున్నాడు. సత్యమూర్తి గారు ఒక పది నిమిషాల వరకూ  మంచం మీద కూర్చునే ఉన్నారు. లోపల మనసు ఉడికిపోతోంది...గంతులేసింది. అదే ఇంట్లో తన నడుం మీద, ఒక గుడ్డ పీలిక లేకుండా మూడు నెలల బిడ్డగా ఉన్నప్పుడు – అశ్విన్ ను ఎత్తుకుని బుజ్జగించటం తో ప్రారంభమైంది ఆయనలో ఆలొచనా పరుగు. ఎంత ఆపుకోవాలనుకున్నా, ఆపుకోలేకపోయాడు.

‘మావయ్యా...మావయ్యా…’ అంటూ ఆయన వెనుకే వచ్చి వచ్చి దాక్కునే వాడు అశ్విన్. అప్పుడు రఘుపతి వద్దన్నవన్నీ సత్యమూర్తి వాడికి చేస్తారు. ఒకసారి ‘జీన్స్ ప్యాంటు’ అడిగినందుకు....‘అదంతా బయటి దేశాల కళాచారం’ అని తండ్రి రఘుపతి వద్దన్నాడు. కానీ, ఒకటికి రెండు కొనుకొచ్చి వాడికి వేసి ఆనంద పడేవారు సత్యమూర్తి.  

వాడు కావలించుకుని ముద్దుల వర్షం కురిపించేవాడు.

అలా ప్రేమ చూపించిన వాడు ఇప్పుడు పిచ్చి పట్టి ఇలా నడుచుకుంటున్నాడు.

సత్యమూర్తి గారికి కన్నీరు చేరింది. కష్టపడి తుడుచుకుని లేచారు.

ముఖాన బలవంతంగా నవ్వు తెచ్చుకుని పైనుండి కిందకు దిగి వచ్చాడు. ఆలా వచ్చేటప్పుడు, ‘వీలుంటే ఏర్ పోర్టుకు వస్తాను అల్లుడూ. మీరు బలవంతం పెడుతున్నారు కాబట్టి రావటానికి ప్రయత్నిస్తాను...లేకపోతే కుదరదు అని ఇక్కడే చెప్పేవాడిని’ అంటూ ఏదో పరమ రహస్యంగా మాట్లాడిన వారిలాగా...మాట్లాడుతూ వచ్చారు. కానీ దాన్ని రఘుపతి గారు నమ్మలేదు.

“సత్యమూర్తీ...ఎందుకలా గొణుగుతావు? వాడు నీ దగ్గర ఒక్క మాట కూడా మాట్లాడి ఉండడని నాకు తెలుసు...” అని ఆయన సత్యమూర్తీ ను చూసి చెప్పారు.

సత్యమూర్తీ ముఖంలో కళాకాంతీ లేదు. వరలక్ష్మి దాన్ని చూసి కలత చెందింది. రాజేశ్వరి కూడా భర్త ఇలా అమర్యాద పడటాన్ని జీర్నించుకోలేక పోయింది. ‘ఇప్పుడే ఇలా అంటే, పోను పోను ఎంత కష్టపడాలో?’ అని ఒక ప్రశ్న ఆమెలో లేచి గొంతుకను అడ్డుకుంది.

‘ఒక సినిమా చాన్స్ అనేది ఇలా కూడా మనుష్యులను మారుస్తుందా?’ అని తనలో తానే మదన పడింది. రఘుపతి గారు ఆమె మనసును అప్పుడే చదివేసిన వాడిలా సమాధానం చెప్పడం మొదలుపెట్టాడు.

“సత్యమూర్తీ...ఇక వీడు మారేటట్టు కనబడటం లేదు. నువ్వు సితారాకి వేరే ఏర్పాటు చేయాలనుకుంటే దారాళంగా చేసుకో ‘ఏమిట్రా నిశ్చయతాంబూలాలు అయిపోయిందే’  అన్న బాధను వదిలేయి...! ” అన్నాడు. 

వరలక్ష్మికి గుండె దఢ పెరిగింది. “ఏమండీ...ఎంతమాట అనేసారు మీరు? వాడ్ని లాక్కుంటూ వచ్చి వాడ్ని మార్చే ప్రయత్నం చేయకుండా, అలాగే వదిలేస్తే వాడు ఏదో ఒక నటిని తీసుకు వచ్చి...‘ఇక ఈమే నా భార్య అని చెబితే ఒప్పేసు కుంటారా?’”

“పోవే పిచ్చిదానా...ఇప్పుడు మాత్రం నువ్వూ, నేనూ ఏం చేస్తున్నాం? అదేకదా చేస్తున్నాము. వాడు వాడి ఇష్టం వచ్చినట్లు ఆడుకుంటుంటే మనం చూస్తూ ఉన్నాం?”

“లేదండీ...ఇప్పుడేమైందని. రెండు రోజుల్లో వాడి కోపం తగ్గిపోతుంది. ఆ తరువాత అంతా బాగుంటుంది...”

“సరే...నీ మాటకే వస్తాను. ఆ తరువాత కూడా వాడు సరిలేకుండా పోతే?”

“దాని గురించి తరువాత మాట్లాడుకుందాం. మీరు నోరు మూసుకుని ఉండండి. సితారా కంటే మనల్ని అర్ధం చేసుకోగలిగిన ఇంకో కోడలు మనింటికి దొరకనే దొరకదు...”

“ఇలా చూడవే...మన స్వార్ధం కోసం, ఆ అమ్మాయి జీవితాన్ని పాడుచేయకు!”

రఘుపతి గారి దగ్గర ఒక న్యాయమైన మనసు ఉండటం నిదర్శనమయ్యింది.

“అల్లుడు చెప్పేదే సరి. పెళ్ళి అనేది నూరేళ్ళ పంట. అందులో నేను తొందరపడటానికి ఇష్టపడటం లేదు. అశ్విన్ ను నాకు బాగా తెలుసు. ఇన్ని రోజులలో నేను వాడి దగ్గర ఒక తప్పైన విషయం కూడా చూడలేదు. ఇప్పుడు ఇలా నడుచుకుంటున్నాడంటే అది సినిమా రంగానికి ఉన్న శక్తి అనే చెప్పాలి. మనం ఈ టైములో వాడి మీద బాగా నమ్మకంగా ఉండాలి” అంటూ సత్యమూర్తీ గారు బాధ్యతతో జవాబిచ్చారు.

తరువాత ఎంత బ్రతిమిలాడినా ఏమీ తినకుండానే బయలుదేరారు సత్యమూర్తి గారు మరియూ రాజేశ్వరి... వరలక్ష్మికి, రఘుపతి గారికి అశ్విన్ యొక్క చేష్ట ఇచ్చిన బాధ కంటే...వచ్చిన వాళ్ళిద్దరూ తినకుండా వెళ్ళిపోవటమే ఇంకా ఎక్కువ బాధ ఇచ్చింది. 

**************************************************PART-7*********************************************

మనసునూ,ఆకాశాన్నీ ఎప్పుడూ ఒకటనే చెబుతారు. ఆకాశంలో ఉండటానికి ఎటువంటి నిషేధమూ లేదు. పొడువు-వెడల్పు-ఎత్తూ లేదు. మనసు కూడా అంతే. అదికూడా ఎన్ని ఆలొచనలనైనా సరే తనలో ఉంచుకోగలదు.

ఒక క్షణసమయం లోపే ప్రపంచంలో ఏ మూలలోనైనా ఉన్నట్టు కల్పన చేసుకోవటం కుదురుతుంది. అందువలనే ఎవరి మనసులో ఏముందో ఎప్పుడూ అర్ధంకాని పజిల్ గానే ఉంటుంది.

సత్యమూర్తి గారూ మరియు రాజేశ్వరి మనో భారంతో బయటకు వెళ్ళేటప్పుడు చూస్తూ ఉన్నాడు బిచ్చగాడిలాగా ఉండే ఆ సన్యాసి. ఆయనకి అశ్విన్ ఇంటి ఎదురుగా ఉన్న చెట్టు కింద ఉన్న స్థలమే కూర్చునే పీఠం. ఆయన్ని చూడటానికి ఎవరెవరో వస్తూ ఉంటారు. కానీ, ఆయన ఎవరినీ తిరిగి కూడా చూడరు. ఎవరితోనూ సరిగ్గా మాట్లాడరు.

రఘుపతికీ, వరలక్ష్మికీ ఆయన వాలకం మాత్రమే కలత పెట్టే విషయం. అంతకు తప్ప, ఆయన వచ్చిన దగ్గర నుండి అన్నీ మంచిపనులే జరుగుతున్నట్టు వాళ్ళు అనుకుంటున్నారు.

సరికొత్త సూట్ కేసులో బట్టలను నొక్కిపెట్టి, నిర్మాత పంపిన కారు డిక్కీలో సూట్ కేసును పెట్టించి, తానూ కారు ఎక్కాడు అశ్విన్. గుమ్మం దగ్గర నిలబడున్న రఘుపతి ని, వరలక్ష్మి ని ఒక సారి చూసాడు.

ఒక్కడే కొడుకు!

మొదటి సారిగా విదేశాలకు వెళుతున్నాడు.

ఎవరి తోడు అవసరం లేదని చెప్పాడు.

వరలక్ష్మి చివరి వరకు ప్రయత్నించిది.

“నేనేమీ చిన్న పిల్లాడ్ని కాను. నేనే చూసుకుంటా” అని చెప్పాడు. ఆమె మొహంలో కొడుకును విడిపోతున్నామే అన్న శోకం. రఘుపతి గారు విపరీతమైన విసుగులో ఉన్నందువలన ఆయన మొహంలో కోపం మాత్రమే ఉంది.

కారులో ఎక్కి కూర్చున్న అశ్విన్ దిగి, వాళ్ళ దగ్గరకు వచ్చాడు. సంప్రదాయంగా కాళ్ళు ముట్టుకున్నాడు. “వెళ్ళోస్తానమ్మా... వెళ్ళొస్తా నాన్నా...” అని చెప్పి బయలుదేరాడు.

కొన్ని అడుగులు ముందుకు వేసిన అతను ఎందుకనో ఆగాడు. తిరిగి వచ్చాడు. ఇద్దరినీ ఒకసారి లోతుగా చూసిన అతను గొంతు సవరించుకుని, “అమ్మా...ఈ నిర్మాత తీయబోయే తరువాతి సినిమాలోనూ నేనే హీరోను.

కంటిన్యూ గా నాకు షూటింగ్ ఉంది. రెస్టే లేదు. ఇప్పుడు నేను పెళ్ళి చేసుకోవటం నిర్మాతకు నచ్చలేదు... ‘సినిమా రంగంలో పెళ్ళి అవటమనేది ఒక పెద్ద టర్నింగ్ పాయింట్ ఏర్పరిచే విషయం. అందువలన పెళ్ళి చేసుకోవటాన్ని కొన్ని సంవత్సరాలు వాయిదా వెయ్యి ’ అని చెప్పారు.

కానీ, నేను పెళ్ళే వద్దు అనే  నిర్ణయానికి వచ్చాసాను. మావయ్య దగ్గరచెప్పి సితారాకి ఇంకొక చోట సంబంధం చూసుకోమని చెప్పండి. నా కోసరం ఆమె కాచుకోవద్దు...” అని ఒక విధమైన కంగారుతో చెప్పిన అశ్విన్ గబగబా నడుచుకుంటూ వెళ్ళి కారులో ఎక్కి కూర్చున్నాడు...కారు బయలుదేరింది.

వరలక్ష్మీ, రఘుపతీ ఒకరి మొహాలు ఒకరు చూసుకుని బిత్తర పోయారు. తరువాత....

“ఏమండీ వాడు నిర్ణయమే చేసేసాడే”

“మనసులోనే దాచుకోకుండా బయటకు చెప్పాడే! దానికి పెళ్ళి అయ్యి, వీడి భార్యగా సితారా ఉండుంటే ఏం జరిగుండేది? విడాకులు ఇవ్వబోతాను అని మాట్లాడటం మొదలు పెట్టుంటాడు. మంచి కాలం సితారాకి మంచి జాతకం. తప్పించుకుంది...”

“అయ్యో...మా అన్నయ్య ఇప్పుడు కూడా నమ్మకంగా మాట్లాడి వెళ్ళాడే...?”

“ఇక మీదట మట్లాడవద్దని చెప్పు...నువ్వేంటి చెప్పేది నేనే చెబుతాను”

రఘుపతి గారు ఫోను వైపు నడిచారు. పెదవులపై ఉగ్రమైన గొణుగుడు.

ఆయన ఫోను దగ్గరకు వెళ్ళేటప్పుడు, అది మోగటం మొదలైయ్యింది. చేతిలోకి తీసుకున్నారు. ‘హలో’ అన్నారు.

“మావయ్యా! నేను సితారా మాట్లాడుతున్నాను.  ఆయన బయలుదేరేరా...?”

“బయలుదేరి వెళ్ళేడమ్మా. వెళ్ళేటప్పుడు నీకు ఒక విషయం చెప్పి వెళ్ళాడు”

“అలాగా మావయ్యా! నాకు తెలుసు. ఏమిటీ...అన్నిటికీ ‘సారీ’ చెప్పమన్నారనుకుంటా? కానీ నేను దేనినీ మనసులో పెట్టుకోలేదు. దానికంత అవసరం లేదని చెప్పాలి...ఎందుకంటే...నేను మూడో మనిషిని కాదే...”

“వాడు చెప్పింది ఏమిటి అనేది తెలుసుకోకుండా, నువ్వుగా ఇలా ఆశగా మాట్లాడితే ఎలాగమ్మా...? అవును, మీ నాన్న ఇంటికి వచ్చాడా?”

“లేదే...”

“సరే. వస్తే నాకు ఫోను చేయమని చెప్పు”

“చెబుతాను. ఆయన ఏదో చెప్పారని చెప్పారే...అది?”

“నేను చెప్పేస్తాను. చెప్పే తీరాలి. కానీ నువ్వు తట్టుకోగలవా?”

“అలాగంటే?”

“నావరకు అదొక మంచి విషయమే. కానీ నీకు షాకుగా ఉంటుంది...”

“విషయం చెప్పండి మావయ్యా”

“చెప్తాను. అంతా నా తలరాత. నీ పెళ్ళి నిశ్చయ తాంబూలాలకు ఎటువంటి అర్ధమూ లేకుండా పోయింది. ఆ ఫోటో ఆల్బం -- సీ.డీ. అన్నిటినీ పారేసి తగలబెట్టు. నిన్ను ఇంకొకర్ని పెళ్ళి చేసుకోమని చెప్పాడు. ఆయన గారు ఇప్పుడప్పుడే పెళ్ళి చేసుకోబోయేది లేదట...”

“మావయ్యా...”

"నాకు తెలుసు నువ్వు బాధపడతావని. బాధ పడు. ఏడవాలి అనిపిస్తే ఏడ్చేయి. నేను ఏమీ చెయ్యలేను? ఒక విధంగా నా కొడుకును అభినందిస్తున్నాను. ఏదో ఒక ముగింపుకు వచ్చి కట్ అండ్ రైట్ గా చెప్పాడే...అంత వరకు సంతోషం...”

ఆయన మాట్లాడుతున్నప్పుడే అవతల పక్క కనెక్షన్ కట్ చేసింది సితారా. దాన్ని ఆయన ఎదురు చూసిన వాడిలాగా “పిచ్చి పిల్ల. ఇకమీదట చిన్న వయసు నుండే ‘నీకు అతను -- వాడికి నువ్వు’ అని చెప్పి చెప్పి పెంచే విధానాన్ని అన్ని కుటుంబాలూ వదిలి పెట్టాలి. ఏదో ఆ సమయానికి గోక్కునే లాగా ఏదో ఒకటి ఇలా మాట్లాడి పెట్టేస్తున్నాము. కానీ అది తరువాత విపరీతంగా పని చేసేటప్పుడు ఎవరు తట్టుకోగలరు...?”  అనుకుంటూ తనలో తానే మాట్లాడుకున్నారు.

వరలక్ష్మి అలాగంతా గొనుక్కోలేదు. కాని, భర్త చెప్పింది కరెక్టేనని అనుకుంది.

విమానశ్రయం!

లోహానికి రెక్కలు పెట్టే చోటు...మనిషి బుర్రకు ఎంత శక్తి ఉన్నదో ఇక్కడికొస్తే తెలుసుకోవచ్చు. అలాగే, శ్రమకు ఆకాశం కూడా హద్దుకాదు అనేది చెప్పేది కూడా ఇదే చోటు.

మహాలక్ష్మిని కవులుకు తీసుకున్న వాళ్ళు -- మహాలక్ష్మిని లాగి పట్టుకుని తాళం వేసి ఉంచుకున్న వాళ్ళూ-- అందరూ సరళంగా వచ్చి వెళ్ళే చోటు అది. రిసెప్షన్ అని రాసున్న చోట అశ్విన్ కూర్చోనున్నాడు. అతనితో పాటూ సినిమా కోసం పనిచేసే ముఖ్య వ్యక్తులు కొందరు ఉన్నారు.

గ్లామర్ డ్రస్సుతో విమానాశ్రయంలోని ఉద్యోగస్తులను, వస్తున్న, వెళ్తున్న ప్రయాణీకులను తన దుస్తుల అలంకార ఆకర్షణతో తనవైపు తిప్పుకుంటున్న నటి ఒకత్తి  అశ్విన్ పక్కనే కూర్చుని అతనితో నవ్వి నవ్వి మాట్లాడుతోంది.

“అల్లుడూ... షర్మీలా మ్యాడం ను గమనించావా... అశ్విన్ కొత్త మనిషి. భవిష్యత్తులో అతనికి విపరీతమైన మార్కెట్ ఉంటుందని లెక్క వేసుకుని ఇప్పుడే వల విసురుతోంది...” -- అసిస్టంట్ డైరెక్టర్ ఒకరు తన మనసులో ఉన్నది చెప్పాడు.

“బండి నడవాలి కదా...లేకపోతే ఏడు సంవత్సరాలుగా సినిమా చాన్స్ లు లేకున్నా అంత డబ్బు పోగుచేయ గలిగేదా?”

“అది సరే...ఈ కుర్రాడు ఒక రౌండు కొడతాడని నమ్ముతున్నావా?”

“ఈ కాలంలో ఎవరి గురించీ ఏదీ చెప్పలేం. తమిళనాట ఒకాయన ముప్పై ఏళ్ళు నిలబడలా?”

“ఎవర్ని చెబుతున్నావనేది తెలియటం లేదు... కానీ అలాంటి వాళ్ళు చాలా మంది ఉన్నారు...స్వరం లేకపోయినా ‘డబ్బింగ్ వాయిస్’, ఫైటుకు డూపు, డాన్స్ తెలియకపోతే వ్యాయామం, కెమేరామ్యాన్ దయతో కొన్ని యాంగిల్స్ మాత్రమే నవ్వే సెటప్. మ్యాకప్ మ్యాన్ దయవలన అమ్మోరి మచ్చలను కూడా, మూసి ఉంచే రంగులు కూడా ఉన్నాయే...”

“అయితే ఎవరూ ఒక నటుడుగా ఉండక్కర్లేదు. ఒక మంచి శరీరం, అందులో ప్రాణం ఉంటే అదే చాలూ అంటావా?”

“అలా అయిపోయిందే...ఎన్.టి.ఆర్. లాగా ప్రాణమిచ్చి నటించే వారు ఎవరున్నారు?”

“అలాగంతా జనరలైజ్ చేసి మాట్లాడకు...తరువాత నీ పని గోవిందా. ఈ రోజు అన్ని రంగాలలోనూ పోటీ. ఆ కాలంలోలాగా కొట్టేసి -- ఫైట్ చేసేదని చెప్పలేరు. నిజంగానే కొట్టుకోవాలి...” అని వాళ్ళిద్దరూ మారి మారి మాట్లాడుకుంటుంటే ఒక విషయం ఖాయం అయ్యింది.

అశ్విన్ వాళ్ళను బాగా బాధించటం మొదలు పెట్టాడని.

“వీడు కనుక ప్రభలమైతే తరువాత చాలా కష్టమవుతుందప్పా. ఇంకా మొదటి సినిమా షూటింగ్ కూడా మొదలవలేదు. కానీ, ఈలోపే ఇంటర్వ్యూ అనే పేరుతో అతను చెప్పిన డూప్స్ చూసావా?”

“అదీ చూసాను. దాన్ని కూడా లక్ష్యం చేయకుండా ఉండే మన నిర్మాతనూ చూసాను! నాకేమో ఇదంతా పబ్లిసిటీ స్టంట్ లాగా కనబడుతోంది. పత్రిక వాళ్ళ వరకు మంచిగా రాయించటమే కష్టం. గుస గుసలు రాయించటం పెద్ద విషయమే కాదు...?”

“వాళ్ళల్లో కొంతమంది మరీ మోసం. లోకంలో ఎవరెవరో ఏదేదో చేస్తున్నారు. అవన్నీ వదిలేస్తారు. ఒక సినిమా వాడు వీపు గోక్కోవటంలో కూడా వెనుక ఏదో రహస్యం ఉంది అని ఏదేదో రాసేస్తారు...అది ఎందుకలా...?”

“ఏమిటి నువ్వు...పిచ్చి పిచ్చిగా ప్రశ్నలు అడుగుతున్నావు...? ఎవరో ఒక రామస్వామి ఏదో ఒకటి చేసేడే అనుకో. దాన్ని అలాగే రాస్తే ఎవరు ఆ రామస్వామి అని మొదట్లో అడుగుతారు. ఆ తరువాతే విషయానికే వస్తారు. కానీ, ఒక నటుడు చేస్తే ‘ఓ...అతనా?’ అని నేరుగా విషయానికే వస్తారు. పత్రిక వాళ్ళకు బాగా తెలుసు స్వామీ...మనం మాత్రం ఏం పెద్ద యోగ్యులమా? షూటింగులో మనం ఎన్ని అవకతవక పనులు చేస్తున్నాం?” -- వాళ్ళు పలు విషయాలు మాట్లాడి అలిసిపోయారు.

విమానం ఆలస్యంగా వస్తోందని తెలిసింది. దూరంగా ఒక గాజు అడ్డు పలక అవతల డైరెక్టరూ -- నిర్మాత మాట్లాడుకుంటున్నారు.

అసిస్టంట్ డైరెక్టర్ మాటలకు మధ్య...సెండ్ ఆఫ్ ఇవ్వటానికి వచ్చిన వాళ్ళు వెళ్ళిపోయారా అని చూడటానికి వెను తిరిగినప్పుడు -- అతని కళ్ళకు కాంతిలాగా కనబడింది సితారా.

శోకంగా నిలబడి, అశ్విన్ నే చూస్తూ ఉన్నది. అక్కడ్నుంచి పిలిచినా అశ్విన్ చెవిలో పడదు. పిలవటానికి సంధర్భం కూడా దొరక లేదు. అందువల్ల ఏం చేయాలో తెలియక అవస్తపడుతోంది. అది చూసిన అసిస్టంట్ డైరెక్టర్ కు సితారా ని చూస్తే పాపం అనిపించింది. మెల్లగా లేచి అశ్విన్ దగ్గరకు వెళ్లి అతని ఏకాగ్రతను చెరిపి, సితారా వైపు చెయ్యి చూపించాడు.

అశ్విన్ కి కాస్త చిరాకు అనిపించింది.

ఆ నటి కూడా చూసింది. అశ్విన్ ఆ నటి దగ్గర చెప్పేసి సితారా వైపుకు మెల్లగా నడిచి వెళ్ళాడు. ఆమె దగ్గరకు వెళ్ళిన అతను ఆమె కళ్ళల్లో కన్నీటి బొట్లు చూసాడు. అతను చూస్తున్నప్పుడు ఆమె రెండు కళ్ళలో నుంచి రెండు బొట్లు, కొండమీద నుండి దూకినట్టు కిందపడి దొర్లినై.

“ఏమిటి సితారా! ఇక్కడకొచ్చి ఏడ్చి గోలచేసి ‘సీన్’ క్రియేట్ చెయ్యబోతావా? ఎవర్నీ రావద్దని నేను చెప్పానే...?”

అతని ప్రారంభమే ఆమె వరకు బాణంలా గుచ్చుకుంది.

“అశ్విన్...ఏమైంది! నీకేమైంది? ఒక కాళ్ళ జర్రిని కూడా కొట్టి చంపాలనే నీకు అనిపించదే. ‘దాని వలన ఏ మనిషికీ బాధింపు లేదు దాన్నెందుకు భయపడి చంపటం’ అంటూ దాన్ని అలాగే వదిలేసిన వారు మీరు...”

“ఇదిగో చూడూ...ఇప్పుడు కూడా నేను అటువంటి వాడినే. ఇప్పుడెందుకు ఆ కాళ్ళజెర్రి కథ...అది చెప్పు”

“నేను ఒక తప్పూ చేయలేదే...చేయని తప్పుకు నాకెందుకు ఇంత పెద్ద శిక్ష?”

“శిక్షా...ఏమిటి వాగుతున్నావు?”

“మరి...జరిగిన నిశ్చయ తాంబూలాలను లేదని చేస్తే దానికి అర్ధమేమిటి?”

“ఇదిగో చూడు...నేను సంతోషంగా విదేశాలకు వెళ్ళటానికి ఇష్టపడుతున్నాను. ఇలా నన్ను వెతుక్కుంటూ వచ్చి నా ప్రశాంతతను చెడపకు. నీ ప్రశ్నకు క్లుప్తంగా సమాధానం చెబుతాను.

నిన్ను పెళ్ళి చేసుకోవాలని ఆశపడ్డ అశ్విన్ వేరు...ఇప్పుడున్న అశ్విన్ వేరు. ఆ అశ్విన్ ‘హీరో’ కాదు. సాధారణ యువకుడు. కానీ ఇప్పుడు అలా కాదు!  ఇప్పుడున్న అశ్విన్ ఒక హీరో. నాకు చాలా విషయాలు అవసరమవుతున్నాయి. అందులో ఒకటి ‘ఇమేజ్’. పెళ్ళి చేసుకుంటే అది వేరే విధంగా అయిపోతుంది. ఇది అర్ధం చేసుకుని నా నుంచి తొలగిపో...” 

“అశ్విన్...ఇదే నీకు ఆటంకమైతే, నేను కాచుకోనుంటానే...?”

“అది సరే...ఆ పాపాన్ని ఏ గంగలో స్నానం చేసి పోగొట్టుకోను?”

“అశ్విన్...కాచుకోవటంలో నాకు ఎటువంటి విచరమూ లేదు...”

“నాజూకుగా చెప్పి చూసాను. నీకు అర్ధం కాలేదు. ఇప్పుడు బహిరంగంగానే చెబుతున్నాను...విను. నేనొక ‘హీరో’. నువ్వు ఒక సాధారణ ఆడదానివి. ‘హీరో’కి ‘హీరోయిన్’నే సరైన జోడిగా ఉండగలదు. అదిగో కనబడుతోందే... షర్మీలా! ఆమెలాంటిదని పెట్టుకో...” అంటూ షర్మీలా ని ఆమెకు చూపించాడు.

సితారా కి మొదటిసారిగా ముల్లు గుచ్చుకున్నట్టు చురుక్కు మన్నది.

అతని దగ్గర ఒక హేలన నవ్వు.

చూస్తున్న అసిస్టంట్ డైరెక్టర్లలో ఒకరు రావడంతో, అతని వైపుకు తిరిగాడు.

ఆమె స్థానువులా అయిపోయింది.

**************************************************PART-8*********************************************

జీవిత సంఘటనలకు కారణంగా ఉండేవి మన చేష్టలే అనేది పలువురి సలహాలు. మన మొత్త చేష్టలే మన జీవితం అంటున్నారు. అదే సమయం ఆ జీవితాన్ని మన ఆలొచనల వలనే జీవిస్తున్నాం అని అనుకుంటున్నాం. కానీ నిజం అది కాదు. ఈ శరీరంలో ఒక విషయం కూడా మన కంట్రోల్లో లేదు.  రక్త ప్రవాహం, హృదయం కొట్టుకోవటం, అవయవాల పనులు, ఆకలి-దాహం ఇలాంటివన్నీ వాటి ఇష్టానికి అవి పనిచేస్తున్నవే! మనసు దాన్ని అర్ధం చేసుకుని దానికి కావలసింది చేసిస్తోంది. ఆ సన్యాసి కూడా ఇదే చెప్పాడు.

నువ్వు శ్వాసించుకుంటున్నావు అని అనుకుంటున్నావు. నిజం అదికాదు...శ్వాస ప్రక్రియ ఒక ప్రకృతి సంబంధితం. నీ మనోబలంతో దాన్ని ఆపాలి అనుకుంటే ఆపవచ్చు. ఆపుకోవటం అనేది నీ ఆలొచనా శక్తి. కానీ ఎంతసేపు అలా చేయగలం? దానికి ఇంతే సమయం అని నిర్ణయించబడింది. దాని కంటే ఎక్కువసేపు చేస్తే శరీరం సహకరించదు.

జీవితంలో కూడా ప్రకృతికి ఎదురుగా ఎవరైనా సరే కొంచం సమయమే చేయగలరు. అలా యెడతెరిపి లేకుండా చేస్తూనే ఉండలేరు.

సితారా గది తలుపు దగ్గరకు వేసుకుంది.మామూలుగా పొద్దున ఏడు గంటల తరువాత ఆ తలుపులు మూసి ఉండవు. కానీ, ఈ రోజు ఎవరూ చూడలేదు. టైము తొమ్మిది దాటుతోంది. తలుపులు తీయలేదు. మోహన్ కు ఎందుకో అనుమానం వచ్చింది.

తలుపు దగ్గరకు వెళ్ళి చూసాడు. అవతల వైపు తాళం ద్వారంలో అడ్డు. లోపలకు చూడలేకపోయాడు. మోహన్ కు ఆందోళన మొదలయ్యింది. గదిని చుట్టి వచ్చాడు. కిటికీ తలుపులు కూడా మూసున్నాయి.

“సితారా...ఏయ్, సితారా...” -- అని తలుపుకు ముందు నిలబడి అరిచిన అతను చేతులు నలుపుకున్నాడు.  మోహన్ అరుపులు విని సత్యమూర్తీ, రాజేశ్వరీ హడావిడి పడుతూ వచ్చారు.

“నాన్నా...సంతింగ్ రాంగ్. టైము తొమ్మిదైనా సితారా లేవలేదు చూడండి”

“నేనూ దాని గురించే ఆలోచిస్తున్నాను...ఇంతసేపటి వరకు లోపల అది ఏం చేస్తోందిరా?”

“ఏం ప్రశ్న నాన్నా అది...తలుపులు పగలకొట్టాల్సిందే. ఎందుకంటే... సితారా  ఇప్పుడు స్ప్రుహలో ఉన్నట్టు నాకు అనిపించడం లేదు...”

“అయ్యయ్యో...ఏమిట్రా ఏమిటెమిటో చెబుతున్నావు. సితారా...తల్లీ...”

రాజేశ్వరి శోకగీతం పాడటం మొదలుపెట్టింది. చివర్లో సినిమాలలోలాగా తలుపులు పగలకొట్టుకునే లోపలకు వెళ్ళాల్సి వచ్చింది.

అక్కడ మంచం మీద సితారా ఒళ్ళు మరచిన నిద్రలో...దగ్గర్లో ఆమె మింగిన నిద్ర మాత్ర అట్టలు. సుమారుగా యాభై మాత్రలు మింగుంటుంది.

అవే మోహన్ కు సితారా తీవ్ర పరిస్థితిని ఎత్తి చూపినై. వాటి పక్కనే ఒక లెటర్. తీసి చదివాడు.

‘అశ్విన్ బావ లేని ఒక పెళ్ళి జీవితాన్ని నేను కలలో కూడా ఊహించుకోలేదు. ఇక ఆయన నన్ను పెళ్ళి చేసుకుంటారనే నమ్మకం పోయింది. నేను ఒక తప్పూ చెయ్యలేదు. కానీ, దేవుడు నాకు అతిపెద్ద శిక్ష వేసాడు. అందుకని ఆ దేవుని దగ్గరే న్యాయం అడుగుదామని అడగటానికి వెళ్తున్నాను. దీనికి నేనే కారణం...వేరే ఎవరూ కారణం కాదు!’

--అని రాసి, సంతకమూ పెట్టుంది.

చదివిన క్షణాన్న దాన్ని మడతపెట్టి చొక్కా జేబులో పెట్టుకున్న మోహన్, ఆమెను అలాగే ఎత్తుకుని కారువైపుకు పరిగెత్తాడు. వెనుకే సత్యమూర్తీ రాజేశ్వరి పరిగెత్తారు.

న్యూయార్క్!

మ్యాన్ హటన్ అనే చోట సినిమా షూటింగుకు ఏర్పాటు చెయ్యబడింది. భారదేశాన్ని అలాగే ప్రతిబింబిం చేసే చోటు. ఎక్కడ చూసినా ఒకటే జనం. కారును పార్క్ చేయటం, తీయటం రోజూ 'జిం' కు వెళ్ళినట్లు కఠినమైన ట్రైనింగ్ చేష్ట. భారతీయులు చాలామంది కళ్ళకు కనబడ్డారు. వాళ్ళల్లో గుజరాతీ ప్రజలు ఎక్కువ.

మేకప్ వేసుకుని ఒక స్టోరీ క్యారెక్టర్ లాగా కార్లో కూర్చోనున్న అశ్విన్ ఆ పరిస్థితిలో తననే మరిచిపోయాడు...పూర్తిగా కొత్త పరిస్థితి. కొత్త మనుషులు! లోకం ఎంత అభివృద్ది చెందిదో తెలుసుకోవాలంటే అక్కడ ఐదు నిమిషాలు కూర్చుని గమనిస్తే చాలు. అశ్విన్ కూడా గమనించాడు. షూటింగ్ ఏర్పాట్లు వేగంగా జరుగుతున్నాయి.

హీరోయిన్ హడావిడిగా ఉన్న బజారు వీధిలో హీరోని వెతుక్కుంటూ వస్తోంది. ఆమెను చూసేసిన హీరో, ఆమెను ఆటపట్టించటానికి, దాక్కుంటాడు. కానీ, అతను దాక్కున్నదే విపరీతమైపోతుంది. ఆ విరామంలో ఒక టెర్రరిస్ట్, హీరోయిన్ని లాగి పట్టుకుని ఆమె గొంతుకకు నేరుగా తుపాకీ పెట్టి తప్పించుకోవటానికి ప్రయత్నిస్తాడు.

పోలీసులు చుట్టు ముడతారు. ఆ వీధే భయపడి చూస్తోంది.

తరువాత ఏం జరుగుతుందో తెలియని పరిస్థితి...దఢ దఢ నిమిషాలు ప్రారంభం.

వెండితెర మీద సుమారు ఇరవై నిమిషాలు రాబోవు దృశ్యం. దానికోసమే పనులు జరుగుతున్నాయి. హీరోయిన్ భారతదేశంలోనే తన దుస్తుల విషయంలో పెద్ద పట్టింపు లేకుండా ఉంటుంది. అమెరికాలో గాలికి బదులు తుఫాన గాలి వీచవచ్చు. అలా ఒక దారాళం!

బుసబుసలాడుతున్న వులన్ కోటు. దానిపై భాగాన బటన్ వేయకుండా వదిలేసింది. తల జుట్టును రంగు రంగుల పూతతో నింపేసింది. భుజాలకు ఒక సంచీ. ఆమె చూపులు అప్పుడప్పుడు అశ్విన్ ను వెతుకుతున్నట్టు ఉంటాయి. అతనూ ఆమెను చూస్తున్నాడు.

నిర్మాత సహాయకుడు అటూ ఇటూ తిరుగుతున్నాడు. సెల్ ఫోన్ మోగటంతో తీసి చెవి దగ్గర పెట్టుకున్నాడు అతను. అతని మొహాన ఆశ్చర్యం విస్తరించటం చూస్తే అతని చెవిలో ఏదో చెడ్డ వార్త ఒక ఎలుకలాగా దూరుండాలి అని అనిపించింది. చేతులు విధిలించుకుంటూ--ఒక కారులోపల కూర్చోనున్న అశ్విన్ వైపుకు పరిగెత్తుకు వచ్చాడు.

అచ్చు మన ఊరి బుద్ది! అతను వచ్చిన వేగంతో చాలా కార్లు ‘బ్రేక్’ వేసుకుని ‘కీచ్’ మని శబ్ధం చేస్తూ సడన్ గా ఆగటంతో కొన్ని కార్లు ఒకటికొకటి ఢీ కొన్నాయి. ప్రపంచం మొత్తం మనుషులు ఒకేలాగనే ఉన్నారు.

“డర్టీ బిచ్...ఇడియట్...” అని కార్లో వాళ్ళు గొనుక్కోగా, అశ్విన్ దగ్గరకు జేరి, అతని ముందు సెల్ ఫోన్ ను జాపాడు నిర్మాత సహాయకుడు.

“ఏమిటి సార్?”

“మాట్లాడండి...మీ అమ్మగారు లైన్లో ఉన్నారు...”

“అమ్మగారా...?” అని నోరు తెరుచుకుని సగం మనసుతో చెవిలో పెట్టుకున్నాడు.

“అశ్విన్...”

“ఏంటమ్మా...”

“బాగున్నావా?”

“ఊ...ఇప్పుడు ఇది అడగటానికే ఫోన్ చేసావా?”

“లేదయ్యా...ఇక్కడ జరగకూడని విషయం ఒకటి జరిగిపోయింది...”

“ఏంటమ్మా?”

“సితారా నిన్ను చూడటానికి ఏర్ పోర్టుకు వచ్చిందా?”

“దానికేంటమ్మా ఇప్పుడు... సితారా కి వేరే పెళ్ళి చెయ్యి అని నీతో చెప్పాను కదా. ఇంకా ఎందుకు ఆమె గురించి మాటలు”

“దాని దగ్గర కూడా ఈ మాటే మాట్లాడావా?”

“మాట్లాడాను. నేనిప్పుడు షూటింగులో ఉన్నాను. అందులోనూ ముఖ్యమైన పాత్ర...ఇప్పుడు మాట్లాడాల్సిన విషయమా ఇది?”

“లేదయ్యా... సితారా నిద్ర మాత్రలు మింగింది. మంచికాలం మోహన్ చూసేసాడు. లేదంటే చాలా ఘోరం జరిగిపోయేది”

“అనుకున్నా...ఇలాంటిదేదో ఆమె చేసుకుంటుందని నేను ఎదురు చూసాను. కానీ ఒక విషయం...ఇదంతా ఉత్త మూర్ఖత్వం. ఇలా ఏదైనా చేసుకుంటే ఆమెపై జాలిపడి మనసు మార్చుకుంటానని ఎదురు చూడకండి. నా వరకు సితారాని వదిలేసింది వదిలేసిందే”

“ఎందుకురా ఇలా మాట్లాడతావు...? నీకే ఇది కరెక్ట్ అనిపిస్తోందా? అలా ఏమిట్రా ఆ అమ్మాయి అంత పెద్ద తప్పు చేసింది? ఏదో తెలియక ఇంటర్వ్యూ ఇచ్చింది! దానికి ఇంత పెద్ద శిక్షా? నీ మామా -- అత్తయ్యలు ఇద్దరూ బెదిరిపోయి నిన్ను తలుచుకుంటూ కుమిలిపోతున్నారు...”

“ఏమ్మా... సితారాకి ఏం తక్కువ? తనకి నేను తప్ప ఇంకెవరూ దొరకరా? ఎందుకు మీరందరూ నన్ను సితారాకి కట్టబెట్టటానికి ప్రయత్నిస్తున్నారు? పెళ్ళి అనేది ప్రకృతిగా జరగాల్సిన విషయం...కొట్టి కూర్చోబెట్టి చేసేది కాదు. ఇది మీకు తెలుసు”  

“లేదురా...మీ అమ్మను నేను చెబుతున్నా. నువ్వు నా ఎదురుగా ఉంటే నీ కాళ్ళ మీద పడేదాన్ని. సితారాని పెళ్ళి చేసుకుంటానని చెప్పరా. అప్పుడు ఆమె త్వరగా గుణమై లేచి వస్తుంది”

“చాలమ్మా...ఇక ఈ విషయంగా ఫోను అదీ చెయ్యకు...పెళ్ళి అనేది చాలా ఆశగా జరగాల్సిన విషయం. నా ఆశ ఇప్పుడు సితారా మీద లేదు. లేనే లేదు...”

“దానిపైన ఆశ లేదా...లేకుండానే ఆమెతో కలిసి తిరిగావా? నీకు ఆమె...ఆమెకు నీవు అని చెప్పి చెప్పి పెంచటం నీకే తెలుసు కదరా?”

“అమ్మా...నేనిప్పుడు షూటింగులో ఉన్నాను. ఎప్పుడు ఏది మాట్లాడాలో తెలియదా నీకు...? సాధారణ చిన్న వయసు కథలన్నీ ఇకమీదట చెప్పకమ్మా. ఇలా నా దగ్గర మాత్రమే కాదు, ఎవరి దగ్గరా చెప్పకండి. పెళ్ళి అనేది వారి వారి సొంత విషయం. అది తీర్మానించుకోవలసింది పెళ్ళి చేసుకోబోయే వాళ్ళు. మీరు కాదు...మీ ఆశ కోసం పెళ్ళి చేసుకోవటం కుదరదు....”

“ఇప్పుడు ఇంత మాట్లాడుతున్న నువ్వు, నిశ్చయ తాంబూలాలకు ఎందుకురా ఒప్పుకున్నావు...? అల్లుడుగా దాని పక్కన కూర్చుని నవ్వుతూ ఫోటోలు కూడా తీసుకున్నావే...అప్పుడు ఎక్కడ పోయింది ఈ బుద్ది?”--ఇప్పుడు ఆమె మాటలలో కఠినత్వం గ్రహించాడు అశ్విన్.

“అప్పుడు కూడా నేను కన్ ఫ్యూజన్ లో ఉన్నాను. నిజం చెప్పాలంటే అప్పుడు మీ దయ మీద బ్రతుకుతున్నాను. అందువలన మీ మాటను వినే తీరాల్సిన అవసరం ఉంది. కానీ, ఇప్పుడు నా కాళ్ళ మీద నిలబడటానికి నేర్చుకున్నాను. ఇక నాకు ఎవరి దయాదాక్షణ్యాలు అవసరం లేదు.

కాదూ కూడదూ అంటూ ఇదే విషయం కోసం నాకు మాటి మాటికి ఫోన్ చేసేవనుకో... సితారా నిద్ర మాత్రలు వేసుకున్నట్టే ఇక్కడ నేనూ వేసుకుంటాను. చిన్నగా ముగియ వలసిన విషయాన్నిపెద్ద విషయంగా చేయకు! కొడుకునే  చంపిన తల్లిగా తరువాత నిన్ను ఈ లోకమే ఆడిపోసుకుంటుంది. ఆలొచించకో...” అని చెప్పి సెల్ ఫోన్ను కట్ చేసాడు.

బయట...నిర్మాత సహాయకుడు అందరి దగ్గర ప్రాధేయపడుతున్నాడు. ఇదే ఇండియా అయ్యుంటే...’సరే పొండిరా’ అని చెప్పేసి వెళ్ళిపోతూ ఉండచ్చు. ఇక్కడ అలా కుదరదు. పోలీసులూ వచ్చారు. ఒక్కొక్క పోలీసు పుష్టిగా, దేహ దారుఢ్యంతో ఉన్నాడు.

ఒకటికి పది జీవ నదులు. పంట పండించే భూములే ఇండియాకంటే పదిరెట్లు ఎక్కువ...పంటలకు కరువు లేదు. ప్రతి ఇంట్లోనూ నాలుగైదు కార్లు...అదే అమెరికాలో పెద్ద చిక్కు. మనుష్యులకు అక్కడ కావలసిన చోటు తక్కువ. కార్లకు మాత్రం ఎక్కువ చోటు కావాలి. అందువలనే ఎప్పుడు చూడూ సమస్య.

అక్కడ జరిగి ముగిసిన సంభవం -- నిర్మాతను కూడా లాకొచ్చింది. ‘హీరోయిన్’ కూడా తన కారు దిగి అశ్విన్ దగ్గరకు వచ్చి, “ఏమిటి ప్రాబ్లం...?” అన్నది.

చిటపటలాడుతున్న అతను, ఆమెను చూసిన వెంటనే కొంచం చల్ల బడ్డాడు. కృతిమ నవ్వుకు మారాడు.

“నతింగ్...ఒక చిన్న యాక్సిడెంట్” అన్నాడు.

ఆమె... అశ్విన్ కారులోకి ఎక్కి, అతని దగ్గరగా కూర్చుని బయటకు చూసింది.

ఒక విధంగా ఫైను కట్టి సమస్యను పోలీసులు ఒక ముగింపుకు తెచ్చారు. నిర్మాత సహాయకుడు బలసాలులైన పోలీసు వారితో కరచాలనం చేసాడు.

“ఇక్కడ సమస్య ముగిసింది. బై ద బై...రేపు నయగారాలో షూటింగట. మీరు ఇంతకు ముందే అక్కడికి వెళ్ళారు కదా?” అని హీరోయిన్ సహజంగా మాట్లాడటం ప్రారంభించింది.

“లేదు. నాకు ఈ విదేశీ ట్రిప్పు చాలా కొత్త మ్యాడం”

“మ్యాడమా...వాట్ ఈజ్ దిస్ నాన్సెన్స్?”

“మరి...మిమ్మల్ని ఎలా పిలవాలి?”

“నాకు అందంగా షర్మీలా అనే పేరుంది మిస్టర్. అశ్విన్...”

“సో... షర్మీలా అని పిలవమంటున్నారు”

“అశ్విన్...ఏమిటిది? మనం నటిస్తున్న ఈ సినిమా మాత్రం బాగా ఆడిందా, మనకు కనీసం పది సినిమాలు ఖచ్చితం. మనమూ ఒక ప్రేమ పక్షులలాగా పత్రిక వాళ్ళ ముందు తిరగాలి. మనం పెళ్ళి చేసుకుంటామో...చేసుకోమో అని వాళ్ళు జుట్టు పీక్కోవాలి...”

“ఎందుకు అలా?”

“మీకు ఈ సినిమా ప్రపంచం గురించి సరిగ్గా తెలియదనుకుంటా. ఒక నటుడో, నటో  ఫాన్స్ మనసులో నెమ్మదిగా తెల్లుతున్న పాలు లాగా ఉండాలి. పాలు పొంగనూ కూడదు, చలారి పోనూ కూడదు. అదేలాగా ఒక జోడి ఇక్కడ సెట్ అవడం కష్టం. సెట్ అయ్యిందా, ఆ జోడి విడిపోకుండా వాళ్ళే చూసుకోవాలి. నేను చెప్పేదాంట్లో పలు రహస్యాలు ఉన్నాయి...” షర్మీలా ఒక పెద్ద నిట్టూర్పు వదిలి మళ్ళీ మొదలు పెట్టింది.

“నన్ను సినిమాకు బుక్ చేయటానికి వచ్చిన వాళ్ళ దగ్గర ‘హీరో’ ఎవరు అని అడుగుతా. వాళ్ళు ఎవర్ని వేయాలని నన్ను అడిగితే...వెంటనే మీ పేరు చెబుతా. మీరు కూడా మిమ్మల్ని అడిగినప్పుడు నా పేరు చెప్పాలి. అలా చేస్తే ఇంకో జోడి లోపలకు రాకుండా చూసుకోవచ్చు...” -- షర్మీలా ఒక రహస్యాన్ని మాత్రమే చెప్పింది. అంతలో విజిల్ శబ్ధం వినబడి షాటుకైన విషయం చెవిలో వినబడటం మొదలయ్యింది.

“ఓ.కే...నేను రాత్రి రూములో మాట్లాడుతాను. మనిద్దరికీ పక్క పక్క రూములే. కానీ మనకి ఒక రూము చాలు. ఎందుకో తెలియదు. మీరు నాకు బాగా నచ్చారు. ఇద్దరికీ పేర్ల జాతకం బాగా కుదురుతొందని మా జోస్యుడు చెప్పారు. మీరు కావాలంటే చూడండి...ఈ సినిమాలో మన ఒక్కొక డూయెట్టు పెద్ద హిట్ అవుతుంది...” అంటూనే కిందకు దిగి తనకైన పొజిషన్ వైపు వెళ్ళసాగింది షర్మీలా అనే ఆ నటి.

అశ్విన్ కి అంతా కలలాగా ఉంది. సినిమా పత్రికలలో వచ్చిన ఈమె ఫోటోలను చూసి సొల్లు కార్చాడు. అప్పుడేమో ఆమెతోనే నటిస్తాడనో...ఆమె ఇలా మాట్లాడుతుందనో అతను కలలో కూడా ఊహించుకోలేదు.

అతను నోరెళ్ళ బెట్టాడు. అది ఎవరు చూసారో లేదో...ఇద్దరు లైట్ బాయ్'స్! చూశారు. అర్ధమైనట్టు ఒకర్ని ఒకరు చూసుకుని నవ్వుకున్నారు.

“ఏమిటి నాగరాజ్...’పార్టీ’ ఒక కొత్త మోహానికే బీటు వేస్తోంది”

“అది సరైన దయ్యం...! ఈ రోజు రాత్రికి ఈ కుర్రాడ్ని పొట్లం కట్టేస్తుంది. ఇతని జీవితాన్ని కూడా అలాగే మింగేస్తుంది. ఇతనూ, అన్నీ పోగొట్టుకున్నాకే కళ్ళు తెరుచుకుంటాడో...లేక ముందే కళ్ళు తెరుచుకుంటాడో...ఎవరికి తెలుసు...?”

“కుర్రాడ్ని చూస్తే పాపంగా ఉంది. మంచి కుటుంబం నుంచి వచ్చాడు. స్టార్టింగే ‘హీరో’ వేషం.

కానీ, ఇది నిర్మాతను బుట్టలో వేసుకుని ‘హీరోయిన్’  అయిపోయింది. ఇప్పుడు వీడినీ బుట్టలో పడేసి...పెళ్ళి వరకు తీసుకు వెళ్ళి ముగిస్తుంది చూడు...” అని మాట్లాడు కుంటూ ఒక తర్మోకోల్ వంచి పుచ్చుకుని, దాని మీద పడుతున్న సూర్యకాంతిని, రోడ్దుపైకి చెదరగొడుతున్నారు.

ఇంకొకడు అదేలాగా ఇంకో పక్క నిలబడ...రోడ్డు మీద కొత్త విధమైన కాంతి. అలాంటి వెలుతురే సినిమా కెమేరాకు ఇష్టం. దృశ్యాలను అద్భుతంగా తీసి ఇస్తుంది. కెమేరా మ్యాన్ మ్యాజిక్ చేసాడు అని చెప్పుకుంటారు. పత్రిక వాళ్ళు రాసి పారేస్తారు.

**************************************************PART-9*********************************************

ఆశ అనే భావోద్వేగం గురించి ఆలొచించి చూస్తే చివరిగా నవ్వే మిగుల్తుంది! మనం వేటి మీదంతా ఆశ పెట్టుకున్నామో...అవన్నీ మనల్ని వదిలి వెళ్ళబోతాయి లేక వెళ్ళిపోయుంటాయి.

ఆశ అనేది ఒక ‘ఆసిడ్’ లాంటింది. ఎంత అందమైన దానినైనా ఆశ పడ్డ తరువాత చెదలు పట్టిపోయి, వికారంగా అయిపోతాయి. మొదట కొన్న గడియారం, మొదట కొన్న ఇల్లు, మొదట కొన్న కారు అని వరస చేసుకుని, ఈ రోజు వాటి మీద మనకు ఉన్న ఆశ  గురించి ఆలొచిస్తే వేడుకగా ఉంటుంది.

మనం ఆశగా కొనే ఒక వస్తువు, ఆ క్షణాన మాత్రం ఆనందానిచ్చి -- తరువాత దాని చోటు అడ్డుకునే వేరే ఒకటిగా మారుతుంది. ఇదంతా చూసిన తరువాత కూడా మనం ఆశపడకుండా ఉండలేము అనేదే దురదృష్టం.

ఆ సన్యాసి కూడా ఇదే చెప్పారు. “ఆశ పడమోకు...ఆశ పడమోకు. అతని మీద నువ్వు పెట్టే ఆశ చాలా ప్రమాదకరమైన ఆశ...”...అది కూడా సితారా ఆసుపత్రి నుండి తిరిగి వస్తున్నప్పుడు.

అది ఆమె చెవిలో కూడా వినబడింది.

రఘుపతి గారు, రాజేశ్వరి – సత్యమూర్తి గారి  ఇంటికే వచ్చి హాలులో కూర్చున్నారు.

ఎదురుగా సత్యమూర్తి గారు , రాజేశ్వరి మరియు మోహన్.

మోహన్ ‘జివ్వు జివ్వు’ అని ఎర్రబడి -- కోపంగా కూర్చోనున్నాడు.

రాజేశ్వరి కళ్ళు విచారంగా ఉన్నాయి.

“జరిగింది జరిగిపోయింది. ఇంతకు మించి ఆ నిశ్చయతాంబూలల గురించి తలుచుకుని మనకి మనమే కన్ ఫ్యూజన్ అవటంలో అర్ధం లేదు...” అన్న రఘుపతి గారికి మొదటి నుంచే అదే అభిప్రాయంగా ఉన్నది.

“ఈ అమ్మాయి ఇలా చేసుకుంటుందని ఎవరూ ఎదురు చూడలేదు. మనమందరం ఒకటిగా కలిసి ఇక ఈ పెళ్ళి గురించి ఆలొచించ వలసిన అవసరమే లేదు అనే నిర్ణయానికి వచ్చినా, సితారా వలన కుదురుతుందా అనేది తెలియదు.  ప్రస్తుతానికి కొన్ని రోజులు కావాలంటే మనం మాట్లాడకుండా ఉందాం. కానీ, ఇలా ఎన్నిరోజులు మనం కొనసాగిస్తూ ఉండగలం...అనేది తెలియటం లేదు...”

“చాలు, ఈ మాటలు ఇంతటితో ఆపండి. నా చెల్లెలు మనసు మార్చి ఆమెను పెద్ద పొజిషన్ కు తీసుకురావటం నావల్ల కుదురుతుందని నేను గట్టిగా చెప్పగలను. ఇవన్నీ జరిగిన తరువాత ఒక వేళ అశ్విన్ తిరిగి వచ్చినా, నేను వాడ్ని మన్నించను...” అని మోహన్ ఆవేశంగా చెప్పాడు.

రఘుపతి గారు గబుక్కున లేచారు.

“నువ్వు ఇప్పుడు చెప్పినట్టు జరిగితే నాకంటే సంతోషపడే మనిషి ఇంకెవరూ ఉండరు మోహన్. అశ్విన్ ఒక రోజు బాధ పడి తిరిగివస్తాడు. ఆ రోజు సితారా గొప్పగా ఉండాలి. అలా జరిగితేనే ఆ దరిద్రుడికి తను ఆడిన ఆట ఎంత ఘోరమైనదో అర్ధమవుతుంది.

వరలక్ష్మి, బయలుదేరు...ఇక మనకు ఈ ఇంట్లో ఏ పనీ లేదు. సత్యమూర్తీ ...నీ కూతురు ఇక మా ఇంటికి రానవసరం లేదు. ఆమె పెళ్ళి పత్రిక మాత్రమే రావాలి. నేనూ, వరలక్ష్మీ ఇద్దరం సితారా పెళ్ళికి వస్తాము...” -- అని చెప్పేసి వాకిలి వైపుకు వేగంగా నడిచారు రఘుపతి గారు. ఆయనతో పాటూ ఏడుస్తూ వెళ్ళింది వరలక్ష్మి.

సత్యమూర్తి గారు, రాజేశ్వరీ బయటకు వెళుతున్న వాళ్ళిద్దరినీ చూస్తూ ఉండిపోయారు. కానీ ఆపలేకపోయారు. ఎందుకంటే వాళ్ళను ఏం చెప్పి ఆపాలో వాళ్ళకు అర్ధం కాలేదు.

రాత్రి సమయం!

కానీ, కరెంటు సహాయంతో ఊరినే పగలుగా పెట్టుకున్నారు అమెరికా దేశస్తులు. హోటల్ మేడ మీద కూర్చోనున్న అశ్విన్నలిని మనసులో ఆశ్చర్యపోయే భ్రమ. ‘ఈ లోకం, ఇందులో జీవించే మనుషులు, అతని విశ్వరూపం అంతా, ఎంతో తెలియదు?’ అని ఆలొచించి నిట్టూర్పు విడిచాడు. అతని ముందు అతి ఖరీదైన వైన్ బాటిల్ ఉంది.

దాని వాసనే అద్భుతంగా ఉంది. ‘సెంటు’ లాగా తీసి పూసుకోవచ్చు. అయినా, అది తాగే వస్తువుగా ఉన్నందువలన అతనికి సంశయంగా ఉంది.

షర్మీలా పారదర్శక గౌను వేసుకుని, చేతిలో ఒక పైపు సిగిరెట్టుతో అతని దగ్గరకు వచ్చి కూర్చుంది. ఆమె అంతకు ముందే తాగేసి తూలుతూ వచ్చింది. ‘పొద్దుటి నుండి షూటింగ్ పేరుతో నడుము విరిచారు’ అని సనిగింది.

అశ్విన్ చాలా ‘టేకు’ లు తీసుకున్నాడు. నటించటానికి అతను వేసుకున్న ప్లాన్ ఒకటి...ఆ రోజు అక్కడ జరిగింది ఒకటి.

డైరెక్టర్ షూటింగ్ సమయంలో అందరి ముందు “ఉత్త మట్టి బుర్ర లాగున్నావే...” అని పలుసార్లు అందరికీ వినబడేటట్టు అశ్విన్ ను తిట్టారు. ఇవన్నీ అతన్ని కోపగించుకునేలా చేసింది. నిర్మాత కూడా అతని దగ్గరకు వచ్చి ఓదార్పుగా ఏమీ మాట్లాడలేదు.

“ఏమిటి అశ్విన్...డైరెక్టర్ తిడుతున్నారే నని వర్రీ అవుతున్నావా?” -- అంటూ షర్మీలా ఆ విషయంతో మాటలు మొదలుపెట్టింది.

“అవును...నేనేమన్నా పుట్టుకతోనే నటుడినా...?  కొత్త వాడినే కదా. అంతమాత్రానా అందరి ముందూ అలాగా మాట్లాడతారు...?” అని చెప్పేటప్పుడు అతని గొంతు బొంగురు పోయింది.

“హేయ్...ఏంటయ్యా నువ్వు? ‘కమాన్’ యూ! నేను లెంపకాయలే తిన్నాను. డైరెక్టర్ అంటే అలాగే ఉంటారు...” అంటూ వైనును తీసుకుని అతని పెదవుల దగ్గరకు తీసుకు వెళ్ళింది.

న్యూ యార్క్ నగర చలికి ఆమె మాటలూ, ఆమె చేష్టాలూ, పెదాల దగ్గర వైను –‘పరమ సుఖం’ అంటే ఇలాగే ఉంటుందని తెలియపరిచింది.

ఆమె గ్లాసులో పోసిచ్చింది. ఆమె కళ్ళు మిక్కిలి చిన్నవిగా మత్తుతో ఉబికి ఉన్నాయి. ముందుకు పడుతున్న కురులను వెనక్కి తోసుకుంది. కావాలనే అతని కళ్ళ ముందుకు ఛాతిని తీసుకు వచ్చి బద్దకం తీర్చుకుంటున్నట్టు విరుచుకుంది. అప్పుడు అనుకోకుండా ఒక విషయం జరిగింది. ఆమె అతనిపై వాలిపోయింది. మొదట చిన్నగా నవ్వుకున్నా, తరువాత ఎందుకో ఆమెను పక్కకు తోసాడు.

“ఏమిటి అశ్విన్...నేను నీకు నచ్చలేదా?” అన్నది కొంచం మత్తుతో వచ్చిన ముద్దు మాటలతో.

“అది...అది...”

“నాకు అందరి మగవాళ్ళ గురించి బాగానే తెలుసు. ముఖ్యంగా...నీ గురించి బాగా తెలుసు...”  ఆమె ఏదో రహస్యం మాట్లాడుతున్నట్టు చెప్పింది.

అశ్విన్ ఆమెను సుధీర్ఘంగా చూసాడు. ఉన్నది అరవై అంతస్తుల ఎత్తు భవనంలో, అరవైయ్యో అంతస్తులో...అప్పుడప్పుడు మినుగురు పురుగుల్లా విమానాలు రావటం, పోవటం జరుగుతోంది. మన ఊర్లో పొలాలపైన మినుగురు పురుగులు ఎగురుతాయి. ఇక్కడ అది వేరుగా ఉంది.  నేల మీద న్యూయార్క్ నగరం జిగేలు మంటోంది.

“ఏమిటి అశ్విన్...ఏమీ మాట్లాడనంటున్నావు! పొద్దున మర్యాదగా మాట్లాడిన నేను ఇప్పుడు రా, పో అని మాట్లాడుతున్నాననా...? స్నేహం చేయగ చేయగ ఈ ఫీల్డులో ఇద్దరి మధ్య గ్యాప్ దగ్గరైపోతుంది. నాటకీయతకంతా చోటులేదు. ఎంత కావాలన్నా సరే కెమేరా ముందు నటించ వచ్చు. కానీ, తరువాత  చేయకూడదు...”

“ఇప్పుడు నేను నటించటం లేదు షర్మీ...”

“నటిస్తున్నావని నేను చెప్పలేదే. కానీ, చాలా విషయాలు నీ వెనుక దాగున్నాయి...”

“విషయాలు దాగున్నాయా...?”

“అవును. నీ విషయం గురించి ‘ప్రొడ్యూసర్’ నా దగ్గర మాట్లాడారు. నీతో పాటూ నీకు ఆదరణగా ఉండమని చెప్పారు...”

“షర్మీ...”

“నేను ఇరవై సినిమాలు చేసున్నాను. నటి అవటానికి ముందు నేను పడ్డ పాట్లు ఒక కుక్క కూడా పడుండదు. ఎలాగో వాళ్లతో పోరాడి ‘హీరోయిన్’ అయిపోయాను. ఫాన్స్ మనసులో ఒక ‘హీరోయిన్’ గా ఉండే నేను నిజానికి ఒక సరకు.  నా పాత జీవితం గురించి నీకు క్లుప్తంగా నీ దగ్గర చెప్పేసాను. నాకు పెద్దగా ఎలాంటి ఆశ లేదు. ఎన్ని రోజులు ఇలా పరిగెత్త గలనో పరిగెత్తి, తరువాత అలాగే కథ ముగించుకోవాలి.

నటికీ, కృతిమ అందానికి మాత్రమే సంబంధం ఉన్నట్లు చాలామంది అనుకుంటున్నారు. అదంతా కరెక్టు కాదు. నటికి, ఆత్మహత్యలకూ మధ్య పెద్ద సంబంధం ఉంది. అలా ఎందుకు అని అడిగితే ఒక పుస్తకం రాసేంత విషయం చెబుతాను...” -- ఆ రాత్రి పూట అతను పూర్తిగా ఎదురు చూడని ఒక టాపిక్ ను ఆమె మాట్లాడ... అశ్విన్ నాలిక తడబడటం మొదలయ్యింది.

“ఒక విధంగా నిన్ను తలుచుకుని గర్వ పడుతున్నాను అశ్విన్. నీ లాంటి ‘క్యారక్టర్’ సినిమా కథలలోనే వచ్చున్నారు. కానీ, నిజ జీవితంలో ఇప్పుడే చూస్తున్నాను. అశ్విన్! నీకు ఎటువంటి సహాయం కావాలన్నా నేను చెయ్యటానికి రెడీగా ఉన్నాను. ఇంకా బాగా చెప్పాలంటే ఒక అద్దె భార్యగా నీతో జీవించటానికి కూడా నేను రెడీ. కానీ, అది నిన్ను కించ పరిచినట్టు అయిపోతుంది. అందువలన ఆ విషయంలో నిన్ను బలవంత పెట్టటానికి రెడీగా లేను...” -- షర్మీలా అంత విస్తారంగా మాట్లాడి ముగించగా, అతని కళ్ళు మొదటిసారిగా కన్నీరు పెట్టుకోవటం చేసినై.

“షర్మీ...నేను ఏడవనే కూడదు అనే ఒక లక్ష్యం గలవాడిని. చచ్చిపోయేటప్పుడు  కూడా నవ్వుతూ చావాలనేది నాకు ఇష్టం. కానీ ప్రొడ్యూసరూ, నువ్వూ నన్ను కళ్ళనీళ్ళు పెట్టుకునేలా చేసారు. ఈ సినీ రంగం మీద నాకు పెద్దగా మర్యాదు లేదు. ఇదొక జూదం ఆడే ఆట స్థలంగానే చూసాను. అదేలాగా ఈ సినిమాలోకంలోకి దూరిపోయిన నీలాంటి, నటీమణులపైన పెద్దగా గౌరవమో, మర్యాదో లేదు. ‘శరీరం పెట్టుకుని బ్రతికే వాళ్ళే కదా?’ అనే భావనే దానికి కారణం. కానీ, ఇప్పుడది మారిపోయింది. నీకు ఇప్పుడు ఎలా కృతజ్ఞతలు చెప్పాలో తెలియటం లేదు. దయచేసి నా గురించి నీకు తెలిసింది నీతోనే పోనీ. అది ఇంకెవరికీ తెలియకూడదు...”

“తెలియదు అశ్విన్...ఖచ్చితంగా తెలియదు. నిర్మాత.... ‘నీ విషయాన్ని ఇద్దరి దగ్గర మాత్రమే చెబుతాను’ అని నీ దగ్గర చెప్పారటగా...?”

“అవును.  ఆ ఇద్దరిలో ఒకరు మా ‘నాన్న’ అని నాకు తెలుసు. కానీ, ఆ రెండో మనిషి నువ్వు అయ్యుంటావని నేను కొంచం కూడా ఎదురు చూడలేదు...”

“ఆ రెండో వ్యక్తిని నేనుగా ఉండటమే నీకు మంచిది. ఎందుకంటే...నేను మాత్రమే నీకు పెద్ద ఎత్తున సహాయం చేయగలను. అవును. ఆ అమ్మాయి...అదెవరు గిటారానా, సితారానా...ఏదో ఒక పేరు చెప్పారే...”

“సితారా...”     

“ఆమె చాలా సెన్స్ టివా...?”

“అలా చెబితే అది మామూలే. ఆమె చాలా పొససివ్. అందులొనూ నా విషయంలో చాలా చాలా...”

“అవును. నీకు అమ్మవారు వచ్చినప్పుడు, ఆ అమ్మాయి అంగప్రదక్షిణం చేసి,  మెట్లకు పసుపు కుంకుమలు రాయడం చేసిందటగా?”

“ఓ...ఇవన్నీ కూడా ‘ప్రొడ్యూసర్’ చెప్పేసారా?”

“ఉత్తగా చెప్పలేదు...అలాగే మనసు విరిగి నీరసంగా చెప్పారు...చివరకు ఏడ్చేసారు...”

“షర్మీలా! చాలు. నేను భరించలేకపోతున్నాను. నేను న్యూయార్కులో అవన్నీ మరిచిపోయి ఉన్నాను...”

“అదెలా అశ్విన్...నువ్వు మరిచిపోగల విషయాలా ఇవన్నీ? బాధ పడకు...ఇక నీ దుఃఖంలో పాలు పంచుకోవటానికి నేను వచ్చాసాను. సినిమా కల్పిత కథలలో హీరోయిన్ గా నటిస్తున్న నాకు లోకంలో ఎవరికీ దొరకని ఒక సంధర్భం నువ్వు నా కిచ్చావు! నిజ జీవితంలో -- అందులోనూ ఒక గొప్ప లక్ష్యం కోసం నటించే సంధర్భం అనేది మామూలు విషయమా ఏమిటి?” -- చెప్పేటప్పుడే ఆమె కళ్ళు తడిసినై.

మళ్ళీ ప్రారంభించింది.

“ఎందుకురా అమ్మాయిగా పుట్టాము...నటి అయ్యాము: ఎంత పాపం చేసుకోనుంటే ఇలా అయ్యుంటాను అని అనుకుని కుమిలిపోయాను. కానీ, ఇప్పుడు నాకు కొంచం హాయిగా ఉంది. లేదంటే నీకు సహాయపడగలనా?” అని ఆమె అడగటంతో, మొదటిసారిగా ఆమె చేతులు వెతికి పట్టుకున్నాడు అశ్విన్.

ఆ చేతుల మీద ఆమె కన్నీటి బొట్లు రెండు చుక్కలు పడినప్పుడు...అక్కడ మఫ్లర్ - స్వటర్ లో హాజరైన నిర్మాత మేనేజర్ అతని దగ్గర సెల్ ఫోన్ ఇచ్చి “సార్! లైన్లో మీ నాన్న...” అన్నాడు. ఆ తరువాత ఆ ఫోనును చెవి దగ్గర పెట్టుకోవటానికే సంశయంతో ఇబ్బంది పడ్డాడు అశ్విన్. చేతులలోనే చిన్న వణుకు. ఇబ్బంది పడుతూనే చెవి దగ్గర పెట్టుకున్నాడు.

“హలో...”

“నేను రఘుపతి మాట్లాడుతున్నాను హీరో గారూ...”

“నాన్నా...”

“అరే...నీకు నేనేమవుతానో అనేది కూడా నీకు గుర్తుందా? పరవాలేదే...నేను కొంచం పుణ్యం చేసుకోనుండాలి. నీకు ఒక వార్త. అది మంచి వార్తా...లేక చెడ్డ వార్తా అనేది నాకు తెలియదు. నా వరకు చెడ్డ వార్తే...”

“ఏం వార్త నాన్నా...?”

“ఏమీ లేదు. మీ అమ్మకు ఈ భూమి మీద ఉండటం ఇష్టం లేదట. అందుకని వెళ్ళిపోయింది...”

“నాన్నా...!”

అతని చేతి నుండి సెల్ ఫోన్ జారిపోయింది. దాన్ని షర్మీలా వేగంగా చేతిలోకి తీసుకుని చెవి దగ్గర పెట్టుకుంది. ఆయన మాట్లాడుతూనే ఉన్నాడు.

“చనిపోయేటప్పుడు కూడా నీ జ్ఞాపకమే. అదే సమయం గుండె పగిలి ఆమె చనిపోవటానికి నువ్వే కారణమని చెబుతాను. కానీ నువ్వు అదంతా వినవు! ‘విధి ముగిసిపోయింది. వెళ్ళిపోయింది’ అని చెబుతావే. అది కూడా నిజంగా ఉండొచ్చు. అభివృద్ది అనే పేరుతో ఒక అత్యాశ నిన్ను దిక్కు మార్చి, ఈ కుటుంబాన్ని ఇప్పుడు ఏడిపిస్తోంది. ఆమె ఇష్ట ప్రకారమే నీకు వార్త తెలిపాను. బయలుదేరి వచ్చి తలకొరివి పెట్టటం...పెట్టకపోవటం నీ ఇష్టం.

ఎందుకంటే...నా వరకు నువ్వు చచ్చిపోయావని భావిస్తున్నాను. కానీ పాపం వరలక్ష్మీ...దానివల్ల కాలేదు!” -- రఘుపతి గారు మాట్లాడి ముగించేలోపు, షర్మీలానే స్థంభించిపోయింది.

అశ్విన్ అలాగే ఆమె ఒడిలో తలపెట్టుకున్నాడు. షర్మీలా అతని జుట్టు మీద చెయ్యిపెట్టి తల పైకెత్తింది. అతని కళ్ళల్లో నీరు వరదలాగా పొంగుతోంది. పెదాలు రెండూ వణుకుతున్నాయి.

“నిర్మాత చెబుతున్నప్పుడు కూడా ఆయన కొంచం ఎక్కువ చెప్పాడనే అనుకున్నాను. ఇప్పుడే తెలుస్తోంది...ఆయన చెప్పింది. నువ్విక్కడ హీరోగా నటించడానికి వచ్చి, నీ ఆ అబద్దమైన పత్రిక ఇంటర్వ్యూ ఎంత కరెక్టో...నువ్వు భయపడ్డట్టే నీ తల్లి ప్రాణం పోయింది. కనీసం ఆ అమ్మాయి సితారానైనా జీవించేటట్టు చేయాలి. దానికి ఇప్పుడేంటి దారి అని ఆలొచించటమే మన తెలివితేటలు...” -- అన్న ఆమెను చిన్న పిల్లవాడిలాగా ఏడుస్తూ చూసాడు.

అతని కన్నీరును తుడిచింది ఆమె.

“షర్మీ! నా పరిస్థితి ఎవరికీ రాకూడదు. ఎవరికీ రాకూడదు...” -- అనీ కంటిన్యూ గా వెక్కి వెక్కి ఏడ్చాడు.

“బాగా ఏడు అశ్విన్...బాగా ఏడు. మా అమ్మగారు చనిపోయినప్పుడు కూడా నేను  నీలాగనే ఇబ్బందుల్లో ఉన్నాను. అప్పుడు ఒక సీనులో నేను శవంగా యాక్టింగ్ చేస్తున్నా. ప్రాణమున్న ఈ శవం చెవిలో నిజమైన శవం గురించి చెప్పటం ఎందుకని యూనిట్ లో ఎవరూ ఏమీ చెప్పలేదు.

యాక్టింగ్ పూర్తి అయ్యి నేను మేకప్ ను కడుకుంటున్నప్పుడు చెప్పారు...అందులోనూ అప్పుడే సమాచారం వచ్చిందని చెప్పారు. కానీ ఒక లైట్ మ్యాన్...పొద్దున్నే వార్త వచ్చిందమ్మా. డైరెక్టరే ఇప్పుడు వదిలేస్తే మీ కాల్ షీట్ దొరకటానికి పదిహేను ఇరవై రోజులు అవుతుంది. అందుకని ఈ రోజే ముగించేద్దాం అని చెప్పారు అని చెప్పాడు.

ఆ తరువాత హడావిడిగా వేగంగా వెళ్ళేనా..వాళ్ళు శవాన్ని తీసుకు వెళ్ళిపోయారు. శ్మశానానికి పరిగెత్తేను. అంతలో కట్టెల మీద పడుకోబెట్టి తల కొరివి పెట్టేశారు. నేను చివరగా చూసింది అమ్మను కాదు...అమ్మ యొక్క నిప్పునే...” -- అని చెబుతూ షర్మీలా కూడా కన్నీరు పెట్టుకుంది.  

**************************************************PART-10********************************************

పుట్టినప్పుడే మన మరణం తారీఖు తీర్మానం చేయబడుతోంది. దాన్ని తెలుసుకోవటం అనేది, మన వీపును మనం ఎలా చూడలేమో అలాగే ఉంటోంది.

తెలియకుండా ఉండాల్సినవి...తెలియకుండా ఉండటమే కరెక్ట్. అది తెలిసిపోతే...తెలుసుకున్నా ఆ క్షణం నుండే ఒక విధమైన మనో మరణం ఏర్పడిపోతుంది.

వరలక్ష్మీ చావుకు అందరూ వచ్చారు. బాగా నీరసమైన వ్యక్తిత్వంతో సితారా కూడా వచ్చింది. ఎదురుగా ఉన్న చెట్టు నీడలో కూర్చుని నవ్వుతూ ఆ సన్యాసి చూస్తూ ఉన్నాడు. చివరిదాకా అశ్విన్ రాలేదు. అందరూ దాని గురించే మాట్లాడి అలసిపోయారు. ‘వాడు ఒక మనిషే కాదు’, ‘రాతి గుండె మనిషి’, సినిమా ‘మోహం వాడ్ని మార్చేసింది’ అన్నారు.

సన్యాసి మాత్రం నవ్వాడు.

“ఎప్పుడూ, అన్నిటినీ ఈ లోకం తలకిందలు చేసేస్తోంది” అన్న ఆయన, ఖచ్చితంగా సితారా ఆయన్ని దాటి వెడుతున్నప్పుడు “నిన్ను కాపాడాడు...నిన్ను కాపాడాడు” అన్నారు.

“ఏమిటీ వాగుడు? నన్ను చూసినప్పుడల్లా ఏదైనా మాట్లాడుతూ...? ఏదైనా సరే తిన్నగా చెప్పండి...మీరొక పెద్ద భగవంతుడునని అనుకుంటున్నారో?” -- అని ఒక కసురు కసురుకుంది.

ఆయన కొంచం కూడా చలించలేదు.

“అవును...కానీ నేను కాదు...అతను!” అన్నారు రెండు అర్ధాలతో!

అన్ని కార్యాలూ ముగిసిపోయినై!

వరలక్ష్మీ ఫోటో ముందు దీపం వెలుగుతూ ఉంది. కొంచం దూరంగా రఘుపతి గారు మౌనంగా కూర్చోనున్నారు. రఘుపతి గారి ఇంట్లో అన్ని పనులూ సితారానే చేస్తోంది.

మిక్కిలి మౌనంగా ఉన్నది.

ఇంట్లో అక్కడక్కడా అశ్విన్ ఫోటోలు.

రఘుపతి గారు లేచారు. ఒక్కొక్క ఫోటోనూ తీసుకుంటూ వెళ్ళారు.  అది చూసిన రాజేశ్వరీకి కూడా మనసు కొట్టుకుంది.

“వద్దు అన్నయ్యా...అవన్నీ ఇప్పుడెందుకు తీస్తున్నావు?”

“.......................”

“చెబితే వినండి...అంత దూరం నుండి టికెట్టు కొనుక్కుని రావద్దా?”

“రాజేశ్వరీ...నోరు ముయ్యి! ఎన్ని టికెట్లు కావాలి నీకు? నేను కొనివ్వనా? ఏం మాట్లాడుతున్నావు నువ్వు...? కన్న తల్లి కార్యం కంటే వాడికి షూటింగే ముఖ్యమై పోయిందా...?”  అంటూ రఘుపతి గారికి సపోర్టుగా మాట్లాడారు సత్యమూర్తి గారు.

“లేదు...ఇది చాలా ఎక్కువ. నీళ్ళు తగిలి నీళ్ళకు నొప్పి కలగదు. ఈ రోజుల్లో సినిమా ఛాన్స్ రావడమనేది చాలా పెద్ద విషయం. అందులోనూ హీరో ఛాన్స్ అనేది సాధారణ విషయం కాదు. దాన్ని వదిలి పెట్టకుండా ఉండాలని అశ్విన్ ఎలా నడుచుకోవాలో తెలియక నడుచుకుంటున్నాడు” అంటూ రాజేశ్వరీ తన నమ్మకాన్ని ఒలకబోసి చూపించింది.

ఆ మాటలను ఖండిస్తున్నట్టు చూసాడు మొహన్.

“మనసు ఎంత కష్టపడుంటే వరలక్ష్మీకి హార్ట్ అటాక్ వచ్చుంటుందమ్మా? ఆలొచించి చూడు. ఈమె ప్రాణం పోయినందుకు వాడే కారణం. నా వరకు ఇక వాడు నా కొడుకు కాదు..." అని రౌద్రంగా గర్జించారు రఘుపతి గారు.

అవన్నీ వింటూ చిన్న చిన్న పనులు చేస్తోంది సితారా.

ఆమె ఏమనుకుంటోందో ఎవరివల్లా ఊహించను కూడా కుదరటం లేదు. ఆమె కూడా ఆ పరిస్థితిలో మనసు విరిగి తాను అనుకున్నది చెప్పటానికి రెడీగా లేదు.

మొహన్ మెల్లగా ఆమె దగ్గరకు వెళ్ళాడు. గొంతు  సవరించుకున్నాడు. ఆమె కూడా తలెత్తి చూసింది.

“ఏమిటి సితారా...ఇంత పెద్ద సంఘటన జరిగింది. నువ్వేమీ మాట్లాడటం లేదు?”

“ఏం మాట్లాడాలి?”

“అతను చేసింది కరెక్టా?”

“ఎవరు?”

“సితారా...ఏమిటే...నన్నే లోతుగా చూస్తున్నావా?”

“నువ్వే నా లోతు చూడటానికి వచ్చావు...”

“సరే...అలాగే పెట్టుకో...వాడికోసం నిద్ర మాత్రలు మింగేవే...ఇప్పుడేమంటావు?”

“నేనేం చెప్పలేదే...”

“సితారా! నా కోపాన్ని ఎక్కువ చేయకు. అల్ప సినిమా హీరో ఛాన్స్ కోసం బంధుత్వాలనే అవతల పారేసిన వాడిని నువ్వు ఇంకా మనసులో పెట్టుకోనుంటే అది అబద్దం...”

“తరువాత?”

“ఏమిటే తరువాత అంటూ నన్ను వెక్కిరిస్తున్నావు...? మీ గొడవల వలన ఒక ప్రాణమే పోయింది. ఇంకా నీకు బుద్ది రాలేదంటే ఆ తరువాత నిన్ను ఆ దేవుడే కాపాడాలి...”

“ఆయన నీ రూపంలో వచ్చి తలుపులు పగులకొట్టి నన్ను కాపాడేరే...!”

"చాలు ఆపు. ప్రాణం అనేది విలువకట్టలేనిది. దాన్ని ఒక మంచి విషయం కొసం త్యాగం చేయొచ్చు. ఇలా ‘హీరో’ అయిపోయాను కదా అని తల గర్వంతో ఆడుతున్న కేవలమైన ఒకరి కోసం దాన్ని వదిలేయకు...”

“చూద్దాం...”

“ఏమిటే చూద్దాం...? ఇంకానా నీకు వాడిపై నమ్మకం ఉంది?”

“నేనేం చేయను? నాకూ, ఆయనకూ ఉన్న బంధం పలు సంవత్సరాల బంధుత్వంతో ఏర్పడింది. ఇప్పుడు జరుగుతున్న చేదు విషయాలన్నీ మహా అయితే ఒక నెల కూడా అయ్యుండదు. ఈ కొన్ని రోజులా...ఆ పలు సంవత్సరాలా? గెలిచేది?”

“చెడిపోవటానికి పలు రోజులు అక్కర్లేదు...కొన్ని క్షణాలు చాలు. ఇదే అతని విషయంలో జరిగింది. అత్తయ్య చనిపోయే ముందు, ఒక విషయం చెప్పి చనిపోయింది...అది నీకు తెలుసు కదా?”

“..................” -- ఆమె నెమ్మదించింది.

“నిన్నే...ఆమె ఇష్టపడినట్టే నువ్వు నడుచుకోవాలి”

“అత్తయ్య ఇలా ఒక ధర్మ సంకటాన్ని నాకు ఇచ్చుండకూడదు...”

“అది నీకు ధర్మ సంకటం కాదు! విడుదల. అత్తయ్యను తలుచుకుంటే నాకు ఇప్పుడు ఎంత సంతోషంగా ఉందో తెలుసా?”

అత్తయ్య వరలక్ష్మి గురించి అతను గర్వ పడుతున్నప్పుడు... రఘుపతి గారు అక్కడకు  వచ్చారు.

“అవునమ్మా... మొహన్ చెప్పిందే కరెక్టు. నీ మనసును మార్చుకో. నేనే నీకు మంచి సంబంధం చూస్తాను. ‘నా పదో రోజు కార్యం జరిగే లోపు సితారాకి సంబంధం ఖాయం చేయాలి’ అని మీ అత్తయ్య చెప్పింది. ఆమె ఆత్మ సంతోష పడటానికీ, శాంతించడానికీ...నువ్వు దానికి ఒప్పుకునేదాంట్లోనే ఉంది...” అన్నారు.

వేరే దారిలేక సితారా మౌనంగా ఆయన్ని చూసింది. 

తొమ్మిదో రోజు!

సంబంధం కుదిరి అన్ని విషయాలూ మాట్లాడి ముగించారు. రఘుపతి గారు ఆ పెళ్ళి కొడుకు దగ్గర మాట్లాడాడు.

"అల్లుడు గారూ...మీకు నా హౄదయపూర్వక కృతజ్ఞతలు. నా వరకు మీరు ఎవరై ఉన్నా, నా కొడుకు లాగానే మిమ్మల్ని అనుకుంటున్నా. నా కన్న కొడుకు గొంతు కోసాడు. కానీ, అన్నీ తెలిసి మీరు ఒప్పుకున్నారు. నా భార్య చనిపోయి ఈ రోజు తొమ్మిదో రోజు. వాడి దగ్గర నుంచి ఇప్పటి వరకు ఒక ఫోను కూడా రాలేదు. వాడేమిటో ఈ ప్రపంచానికే మహారాజు అయినట్టు అనుకుంటున్నాడు.

నా ఆస్తి - పాస్తులతో వాడికి దేని మీదా ఇంటరెస్ట్ లేదు. ఇవన్నీ ఎక్కడికి పోతాయి? ఒకే వారసుడైన నాకే వచ్చి చేరబోతోంది అనేది వాడి ఆలొచన అయ్యుంటుంది. కానీ, ఒక ద్రోహి అయిన వాడికి నా ఆస్తిలో చిల్లి గవ్వ కూడా ఇవ్వను. ఇదంతా నా స్వీయ సంపాదనతో వచ్చింది.

నా వరకు సితారా నా కోడలుగా అవాల్సింది. కానీ, ఆమెను నా కూతురుగా దత్తతు తీసుకోబోతున్నాను. ఈ ఆస్తి అంతా ఇక దానికీ, మీకూ మాత్రమే. నాకు ఒకే ఒక ఆశ. నా కొడుకు ఎదురు కుండా మీరు పిల్లా పాపలతో బ్రహ్మాండంగా జీవించి చూపాలి. అంతే...” అని రఘుపతి గారు కొడుకు మీదున్న తన కోపాన్నంతా కక్కాడు.

ఆ పెళ్ళికొడుకు కూడా అంగీకరిస్తున్న భావనతో ఆయన చేతులు పట్టుకున్నాడు.

అంతా చూస్తూ నిలబడ్డాడు మొహన్. సితారా ఏదైనా గొడవచేసి వాళ్ళ ప్రయత్నాలను పాడుచేస్తుందో అనే ఒక భయం అతని దగ్గర తిరుగుతూనే ఉన్నది.

ఆ సమయంలో ఒక ‘కొరియర్’ పోస్ట్.

మొహన్ వెళ్ళి సంతకం పెట్టి తీసుకున్నాడు.

అమెరికా నుండి అశ్విన్ పంపించాడు. అతని చేతి రాతను చూసిన మరు క్షణం... మొహన్ దగ్గర వణుకు.

అశ్విన్ మన్నించమన్నట్టు ఏదైనా రాసి, అది ఇప్పుడు బయటకు తెలిస్తే, సితారా వేగంగా తన మనసు మార్చుకుని...పాత మనో పరిస్థితికి వెళ్ళిపోతే అనే అనుమానంతో ఉత్తరాన్ని దాచటానికి ప్రయత్నించాడు.

“ఏమిటా ఉత్తరం...ఎవరి దగ్గర నుండి?” -- సత్యమూర్తి గారు బలమైన స్వరంతో అడుగగా, “ఏమీ లేదు నాన్నా! టెలిఫోన్ బిల్లు వచ్చింది” అన్నాడు.

ఆ మాటతో సితారా గబుక్కున వెనక్కి తిరిగింది. నిన్ననే టెలిఫోన్ బిల్లు వచ్చింది, ఆ ఉత్తరాన్ని ఆమె తీసుకున్నది. అదీ కాకుండా టెలిఫోన్ బిల్లు కొరియర్ లో వస్తుందా?  కాబట్టి, మొహన్ దేన్నో దాస్తున్నాడు అనే ఆలొచనతో -- అక్కడున్న పరిస్థితి గురించి బాధ పడకుండా వేగంగా అతని ముందుకు వెళ్ళి నిలబడింది. అన్నయ్య మొహంలోకి దీక్ష్గాగా చూసింది.  

“ఏమిటి సితారా...?”

“ఏదీ ఆ కొరియర్ లెటర్ చూపించు...”

“ఇప్పుడెందుకు అది? నువ్వు పెళ్ళి కూతురివి. పెళ్ళి కొడుకు చూస్తున్నాడు చూడు...”

“అది నాకు తెలుసు. దాని కోసం నా నమ్మకాన్ని వదులుకో లేను. ఆ లెటర్ ఖచ్చితంగా అమెరికా నుండి బావ రాసుంటాడు...”

“.....................”

“ఏమిట్రా శిలలా నిలబడి పోయావు? బావేగా పంపింది...?” -- సితారా స్వరంలో వేగమూ, కఠినత్వమూ ఎక్కువైనై.

మొహన్ కు ఇబ్బందిగానే ఉంది.

రఘుపతి గారు వేగంగా వచ్చి, వాడి చేతిలో ఉన్న ఉత్తరాన్ని తీసుకుని అడ్రెస్సు చూసాడు. చాలా జాగ్రత్తగా చించారు. అందులో కొన్ని ఫోటోలతో ఒక ఉత్తరం ఉంది.

అందరూ ఆశ్చర్యంతో చూశారు. ముఖ్యంగా పెళ్ళి కొడుకు.

ఉత్తరాన్ని చదివిన రఘుపతి గారి ముఖం ఎర్ర బడింది.

“వీడొక కొడుకా?” అని ఛీదరించుకోవటం ప్రారంభించారు. ఆయన చేతిలో ఉన్న ఉత్తరాన్నీ, ఫోటోలనూ సత్యమూర్తి గారూ లాక్కుని చూసారు. ఆయన ముఖం కూడా ఎర్రబడింది.

తరువాత మొహన్, ఆ తరువాత రాజేశ్వరి, చివరగా సితారా.

ఫోటోలో పెళ్ళి దుస్తులలో షర్మీలాతో అశ్విన్! ఫోటో వెనుక ఒక నోట్.

‘ఇది షూటింగ్ ఫోటో కాదు. ‘ఒరిజినల్’! సినిమా రంగానికి చెందిన నాకు  షర్మీలానే కరెక్టు జోడి. మేము విక్టరీ దంపతులుగా ఉండబోతాము. దీని తరువాత కూడా సితారా మనసు మారలేదంటే, ఆమెను రెండో భార్యగా పెళ్ళి చేసుకుని మా ఇంటి పనిమనిషిగా ఉంచుకోవటానికి నేను రెడీ! షర్మీ కూడా దానికి ఓకే చెప్పింది’---అని రాసుంది. అది చదివిన సితారా అలాగే కళ్ళు తిరిగి పడిపోయింది. 

రోజులు చాలా తొందరగా గడిచినై.

సితారాకి పెళ్ళి జరిగి, ఆమె గర్భం దాల్చింది. అశ్విన్ ‘హీరో’ గా నటించిన సినిమా రిలీజ్ అవబోతోంది. ఉరంతా ఆ సినిమా పోస్టర్లే.  కారులో  వెళుతున్నప్పుడు ఆ పోస్టర్ను చూసిన సితారా...ఆ పోస్టర్ మీద ‘థూ’ అని ఉమ్మేసింది.

మొహన్ అంతకంటే కోపంగా ఉన్నాడు. ఆ పోస్టర్ను చించాడు. రఘుపతి గారు గడ్డం పెంచుకోనున్నారు. అశ్విన్ సినిమా ఫ్లాప్ అవ్వాలని మొక్కుకుని పెంచుకున్న గడ్డం. వాడు తల ఎత్తనే కూడదు. వీధి వీధిగా వెళ్ళి అడుక్కోవాలి అనేవన్నీ ఆయన మొక్కులు. చూసే వాళ్ళందరి దగ్గర ఇదే చెప్పాడు.

అశ్విన్ సినిమా ‘ప్రీ వ్యూ’ షోను చూసిన డిస్టిబ్యూటర్లు క్లైమాక్స్ మార్చి తీస్తే సినిమా బాగా ఆడుతుంది అనేలాగా చెప్పారు. నిర్మాత ఆ ఆలొచనలోనే ఉన్నాడు.

కథ ప్రకారం అతను ప్రేమించిన అమ్మాయిని నిద్రపోతున్నప్పుడు నిప్పంటించి చంపేందుకు ప్లాన్ వేసుకుంటారు. ఆమె లేచి ఎక్కడికీ పారిపోకూడదని నిద్ర మాత్రలు ఇచ్చేసుంటారు. అది తెలుసుకున్న హీరో ఆమెను కాపాడటానికి ప్రయత్నిస్తాడు. ఆ పోరాటంలో అతను కూడా ప్రాణాలు వదలటంతో  -- ఇద్దరి శరీరాలూ కౌగలించుకుని మంటల్లో కాలిపోతుంటాయి.

‘ప్రేమకు ప్రపంచంలో ఇదే ముగింపు’ అని అప్పుడు తెరమీద అక్షరాలు పడగా, సినిమా పూర్తి అవుతుంది.

ఆ సీను కోసం అశ్విన్ నిర్మాతను ఒత్తిడి చేసాడు. డూపు  లేకుండా తానే ఆ సీనులో నటిస్తానంటాడు. ఆయనేమో అతన్ని సందేహంతో చూస్తారు.

“వద్దు అశ్విన్...ఇంకా కొన్ని రోజులైనా మీరు షర్మీలాతో సంతోషంగా జీవించటానికి ప్రయత్నించండి...” అన్నారు.

“లేదు సార్... నా ప్లాన్ ప్రకారం అంతా జరిగి ముగిసింది. నేనే ఇప్పుడు నా కుటుంబానికి విలన్. ఫాన్స్ కు మాత్రం ‘హీరో’. ఈ హీరో విలన్ గానే ఉండిపోతేనే , నేను దేనికోసం కష్టపడ్డానో, దానికో అర్ధం ఉంటుంది. ప్లీజ్ సార్...” అని ఒత్తిడి చేస్తాడు.

చివరిదాకా నిర్మాత ఒప్పుకోలేదు. కానీ, నిర్మాతకే తెలియకుండా డైరెక్టర్ దగ్గర్ షూటింగ్ పెట్టమని చెప్పి, ఆ సీనులో నటించడానికి రెడీ అయ్యాడు.

హీరోయిన్ షర్మీలా నిద్ర మత్తులో ఉన్నప్పుడు ఇల్లు తగలబడటం మొదలవుతుంది. “రెడీ, స్టార్ట్ కెమేరా” అని డైరెక్టర్ చెప్పటంతో, ఆవేశంగా లోపలకు పరిగెత్తాడు అశ్విన్.

వెళ్ళిన వేగంతో అతను తిరిగి వచ్చేయాలి. లోపల షర్మీలాకు మారుగా ఆమె బొమ్మ శరీరం. దాన్ని వెళ్ళి కావలించుకున్న వాడు అలాగే మంటల్లో పడిపోయాడు.

డైరెక్టర్ అరిచాడు. “కట్” అని.

ఆ తరువాత ఆయన చెప్పటంతో, అటూ, ఇటూ అందరూ పరిగెత్తటంతో ఒక్క  ప్రయోజనమూ లేకపోయింది.

అక్కడ ఉండటానికి ఇష్టం లేక షర్మీలా పరిగెత్తుకు వెళ్ళి కారులో కూర్చుంది. ఏడుస్తూ డ్రైవర్ను కారు తీయమని చెప్పటంతో కారు బయలుదేరింది.

ఆమె జ్ఞాపకాలు వెనక్కి వెళ్ళినై.

‘ఒక కొత్త నటుడితో నటించ గలవా?’ అని అడిగిన నిర్మాత ఆమెను పిలిచి మాట్లాడినప్పుడు ఆయన చెప్పినదంతా ఒక రాతి మీద చెక్క బడినట్లు ఆమె మనసులోనూ అచ్చు అయిపోయింది.

“షర్మీలా...నేను ఒక నమ్మలేని...అదే సమయం ప్రామిస్ గా ఒక నిజం చెబుతున్నా. అశ్విన్ అనే ఒక యువకుడు. అతనికి పెళ్ళి కూడా నిశ్చయమైపోయింది. నిశ్చయం కూడా జరిగిపోయింది. అలాంటి సమయంలో  అతనికి ఆటంబాంబు లాంటి వార్త తెలియవచ్చింది. అంతకు ఆరు నెలల ముందు ఒక బస్సు యాక్సిడెంట్లో అతనికి రక్తం ఎక్కించారు. రక్త మార్పిడి వలన అతనికి ‘ఎయిడ్స్’ వ్యాధి సోకిందని తెలిసింది. చాలా జాగ్రత్తగా   ఉంటూ, మందులు వేసుకుంటూ ఉంటే ఒక పది సంవత్సరాలు ప్రాణాలతో ఉండటం ఎక్కువే అవుతుందని డాక్టర్లు చెప్పారట.

అది ఇతను బయట చెప్పనూ లేని పరిస్థితి. ఎందుకంటే... అతను చేసుకోబోయే అమ్మాయి అతని బంధువు. పుట్టిన దగ్గర నుండి ఇద్దరి మధ్య విపరీతమైన ప్రేమట. అతని తల్లి-తండ్రులకు ఇతను ఒకడే కొడుకు. అమ్మాయికి ఇతనంటే పిచ్చి ప్రేమ.

అలాంటి పరిస్థితుల్లో ఇతనికి పెళ్ళి చేసుకోవటం ఇష్టం లేదు. అదే కదా మంచి నిర్ణయం అవుతుంది! కానీ ఆ అమ్మాయి కారణం అడుగుతుందే...ఆమెకు ఏం చెప్పాలి...? ఎయిడ్స్ అని చెబితే ‘పరవాలేదు’ అని చెప్పి ఆమె కలిసి జీవించటానికే ప్రయత్నిస్తుందట. ఆమె అలాంటి వ్యక్తి. ఆమె అతన్ని రిజెక్ట్ చేయాలి. వీడిని కన్న వాళ్ళు కూడా వీడ్ని రిజెక్ట్ చేయాలి. అతనికి ఎయిడ్స్ వచ్చింది బయటకు తెలియకూడదు. ఇదే ఇప్పుడు అశ్విన్ కు కావలసింది. నాకు ‘హీరో’ ఛాన్స్ ఇవ్వండి. నా కథనే ఒక ప్రేమ కథా చిత్రంగా తీయండి మిగిలింది నేను చూసుకుంటానన్నాడు. నాకు అర్ధమైపోయింది. ఒక మంచి కోరిక కోసం సహాయం అడుగుతున్నాడు. అతని కథ కూడా సినిమాకు పనికి వస్తుంది. నేను చేయటానికి రిస్క్ తీసుకో దలిచాను. నువ్వు కూడా సహాయపడితే చాలా బాగుంటుంది. ఏమంటావు?” --  షర్మీలా మనసులో...ఆ రోజు ఆయన అడిగింది  జ్ఞాపకమొచ్చింది.

అశ్విన్ అనుకున్నది సాధించాడు. ఒక విధంగా త్యాగంతో విధినే జయించాడు. ‘ఎయిడ్స్’ వ్యాధితో కుళ్ళిపోవలసిన శరీరాన్ని, ముందే యాక్సిడెంట్ అన్న పేరుతో నిప్పుకు అర్పించుకున్నాడు. అందువలన అతని తండ్రితో సహా అందరూ ఆనందపడతారు.  

‘ఇలా కూడా ఒకరి వలన త్యాగం చేయటం కుదురుతుందా?’

అశ్విన్ వెక్కి వెక్కి ఏడ్చింది.

ఆమెతో పాటూ...మనలో పలువురు!  

**************************************************సమాప్తం*******************************************