పదిహేడవ అల…(పూర్తి నవల)

 

                                                                      పదిహేడవ అల                                                                                                                                          (పూర్తి నవల)

న్యూమరాలజీలో పదిహేడు అంకె దేవతతో సమానం అని కొందరు నమ్ముతారు. అందువలన ఈ అంకె దైవిక సత్యంతో కూడిన సందేశం ఇస్తుందని నమ్ముతారు. పదిహేడు అంకెలోని మొదటి అంకె ఒకటి 'ధర్మం' ను సూచిస్తుందని(సూర్యుడు-1) మరియు అంకె ఏడు 'రహస్య ఆధ్యాత్మిక జ్ఞానాన్ని' (కేతు-7) సూచిస్తుందని,ఈ సంఖ్యల కలయిక (పదిహేడు) శుభప్రదంగా పరిగణించబడి మరియు విజయాన్ని ఆశీర్వదించడానికి ప్రసిద్ధి చెందిందని కొందరు నమ్ముతారు. అందుకే ఈ నవలకు 'పదిహేడవ అల ' అని పేరు పెట్టాము.

భార్గవ్ విశాఖపట్నంలో పనిచేసే విజయవాడ యువకుడు. సుగంధి విశాఖపట్నం కళాశాల ఒకదాంట్లో చదువుతున్న తెనాలి అమ్మాయి. అనుకోకుండా కలుసుకున్న ఇద్దరి కలయిక ప్రేమగా మారినప్పుడు...?(టర్నింగ్ పాయింట్స్ చెప్పేస్తే కథ యొక్క ఆసక్తి తగ్గిపోతుంది)

 ప్రేమ మీదున్న నమ్మకం, జ్యోతిష్యం మీదున్న నమ్మకం ఒక దాని దారిలో ఇంకొకటి క్రాస్ చేసేటప్పుడు ఏర్పడే చిక్కులు, దాని వలన జీవితంలో ఏర్పడే దాగుడుమూతలు, తరువాత సంధర్భ కారణాల వలన భార్యా-భర్తలు అయ్యే ఇద్దరి బంధుత్వ కన్ ఫ్యూజన్స్ -- ఇవన్నీ కలిపే ఈ నవల.

దీన్ని మేము రాసినప్పుడు ముందే తీర్మానించిపెట్టుకున్న కథా అంశం నుండి కొద్దిగా వేరుబడి, మేము కథను రాయకుండా, కథ మమ్మల్ని రాయించింది ఒక సపరెట్ కథ.

చదివే మీరు ఒక తియ్యని అనుభూతిని పొందుతారు.

*****************************************************************************************************

                                                                                                 PART-1

“మీకు జ్యోతిష్యం మీద నమ్మకం ఉందా?”

ప్రశ్న అడిగిన అక్షరను ఆశ్చర్యంతో చూసాడు భార్గవ్.

విశాఖపట్నం సముద్ర తీరాన అలలకు సమానంగా ప్రజా సమూహమూ అలల లాగా తోసుకుంటోంది.

బఠానీలూ, పాప్కార్న్, కొబ్బరి బోండాం, ఐస్ క్రీం అంటూ సకల వ్యాపారాలూ బిజీగా ఉన్నాయి. పిల్లలతో వచ్చిన కన్నవారు, అక్కడా ఇక్కడా చేతులు జోడించుకుని తిరుగుతున్న యువ ప్రేమికులు, ఒకళ్ళుగా వచ్చి మట్టి నేల మీద కూర్చున్న వారు అంటూ సముద్రతీరమే రంగు రంగులుగా ఉంది. చిన్న పిల్లల గుంపు ఒకటి సముద్రంలో మోకాలు లోతుకు వెళ్ళి నిలబడటం, పెద్ద అల వచ్చినప్పుడు అరుస్తూ వెనక్కి పరిగెత్తుకు రావటం సముద్రతీరాన్ని ఉత్సాహంగా ఉంచుతున్నది.

అక్షరకు ఇరవై రెండేళ్ళు. అభిమానం, వినయం కలిసిన ముఖం. చిన్న చిన్న పువ్వుల ముద్రలతో, నీలి రంగు చీర, అదే రంగు జాకెట్టు వేసుకుని తన అందానికి మరింత అందం చేకూర్చుకుంది.

ఆమెను తాకుతున్నట్టు మట్టిలో కూర్చోనున్న భార్గవ్ కు ఇరవై ఎనిమిదేళ్ళ వయసు. నీలి రంగు జీన్స్ ప్యాంటు, లైట్ బ్లూ కలర్ చొక్కా వేసుకుని ఉన్నాడు. మంచి ఎత్తుతో, దృఢమైన శరీర అమరిక. ఎప్పుడూ మొహాన నవ్వు.

“ఏమిటీ...హఠాత్తుగా జ్యోతిష్యం గురించి అడుగుతున్నావు?”

“మన ప్రేమ ఎటువంటి అపోజిషన్ లేకుండా సక్సస్ అవాలని ఇప్పుడు జోస్యం చూడబోతాను. అందుకే ఆ ప్రశ్న. మీకు ఇందులో నమ్మకం ఉందా - లేదా?”

ఒక్క క్షణం ఏం సమాధానం చెప్పాలో ఆలొచించుకుని అడిగాడు. “సరే, నమ్మకం ఉన్నదనే పెట్టుకో! ఇక్కడ జ్యోతిష్కుడు లేకుండా ఎలా జోస్యం చూస్తావు?”

ఆమె అందంగా కళ్ళు మూసి తెరిచింది. “జ్యోతిష్కుడు లేడు...కానీ జోస్యం చూడటానికి దారి ఉంది”

భార్గవ్ నవ్వాడు. “ఏం దారి ఉంది? ఇక్కడ సముద్రం అలలు మాత్రమే ఉన్నాయి”

“అవును! ఇప్పుడు మనం సముద్రపు అలలు పెట్టుకునే జోస్యం చూడబోతాం... దీనినే అలల జోస్యం అంటారు”

అతను కళ్ళు పెద్దవి చేసాడు. “అలల జోస్యమా…కొత్తగా ఉందే?”

“మొదట లేవండి” అన్న అక్షర...అతన్ని లేపి, సముద్రపు అలలు వచ్చి వెళ్ళే తడిసిన మట్టి నేలకు కొంచం దూరంగా నిలబెట్టి, తానూ అతని దగ్గరగా నిలబడింది. ఇప్పుడు ఇద్దరూ సముద్రాన్ని చూస్తున్నట్టు నిలబడ్డారు.

అక్షర చెప్పింది. “ఇప్పుడు రాబోయే పదిహేడు అలలలో ఒక అల అయినా మన కాలును తాకి వెళ్ళిపోతే, మన ప్రేమకు ఎటువంటి అపోజిషన్ లేకుండా అనుకూలంగా నెరవేరుతుంది. లేదంటే... ”

“ఇదేనా అలల జోస్యం? కొత్తగానే ఉంది”  అన్న భార్గవ్ తాము నిలబడ్డ చోటును గమనించాడు. “ఇంత దూరానికా? ఎప్పుడైనా ఒక అల వస్తుంది. అందువల్ల వంద అలలలో ఒక అల అని పెట్టుకుందాం”

ఆమె కచ్చితంగా ఉన్నది. “చెప్పింది. చెప్పిందే. ఆ భగవంతుడి ఆశీర్వాదాలు మన ప్రేమకు ఉంటే పదిహేడు అలలలో ఒక అల ఖచ్చితంగా మన కాలును తాకుతుంది”

“అదేమిటి ఏటూ కాని విచిత్ర పదిహేడు అంకె?”

“పదిహేడు అంకె శుభప్రదంగా పరిగణించబడి మరియు విజయాన్ని ఆశీర్వదించడానికి ప్రసిద్ధి చెందిందని నమ్ముతారు. అందుకనే పదిహేడు”

వాళ్ళు మాట్లాడుకుంటున్నప్పుడే ఒక దాని వెనుక ఒకటిగా మూడు అలలు వచ్చి తిరిగి వెళ్ళినై.

“ఒకటి...రెండు...మూడు...” అంటూ లెక్కపెట్టటం మొదలుపెట్టింది అక్షర.

భార్గవ్ చిరుకోపంతో ఆమెనే చూస్తూ ఉండిపోయాడు. “నాలుగు...” అన్న అక్షర అతన్ని చూసి మళ్ళీ గద్దించింది “ఎమిటలా చూస్తున్నారు?”

“నువ్వు ఆందోళనగా నిలబడితే ఎంత అందంగా ఉన్నావో తెలుసా! ఆ అందం నాకే సొంతమవబోతోంది అని అనుకుంటేనే...”

“ఉష్...నా ఏకాగ్రతను చెదరగొట్టకండి. అలలను లెక్క పెట్టండి” అంటూ లెక్కపెట్టటాన్ని కంటిన్యూ చేసింది.

ఐదు, ఆరు, ఏడు, ఎనిమిది...అని వచ్చిన అలలు ఒక్కొక్కటీ సగం దారిలోనే తిరిగి వెళ్ళిపోయినై.

“తొమ్మిది...పది...”

పదకుండో అల కూడా వచ్చిన వేగంతో తిరిగి వెళ్ళిపోవటంతో...అతను కంగారుపడ్డాడు.  “ఏమిటిది? వద్దు. మనం అలల జోస్యాన్ని డ్రాప్ చేసేద్దాం”

జరగాటానికి ప్రయత్నించిన  అతన్ని లాగి పట్టుకుని కదలకుండా నిలబెట్టింది. ఆమె మనసులోనూ ఆందోళన చోటు చేసుకున్నట్టు ఆమె మొహం చూపిస్తోంది.

పన్నెండు...పదమూడు...పద్నాలుగు...అని వచ్చిన అలలన్నీ మధ్యలోనే తిరిగి వెళ్ళిపోయినై.

భార్గవ్ మొహం అదొలా అయిపోయింది. అక్షర ఏడ్చేదానిలాగా ఉన్నది. పదిహేను...పదహారు అలలు కూడా వాళ్ళను తాకకుండా తిరిగి వెళ్ళిపోవటంతో వాళ్ళిద్దరూ ఆందోళన శిఖర అంచులో ఉన్నారు.

చివరగా పదిహేడవ అల...

వాళ్ళిద్దర్నీ కిందకు తొసేలాగా దూకుడుగా వచ్చి, మోకాలు వరకు దుస్తులను తడిపి వెళ్ళింది.

అంతే! అక్షరా, భార్గవ్ అప్పుడే తమ ప్రేమ విజయం సాధించినట్లు “ఓ...ఓ..” అని ఉత్సాహ స్వరంతో భుజాలు కలుపుకుని నిలబడ్డారు. ఆ సముద్రం కొత్త కాంతితో వెలిగిపోతునట్టు అనిపించింది. చుట్టూ ఉన్న వాళ్ళందరూ అందంగా కనబడ్డారు. వీచిన సముద్రపు గాలిలో సువాసన పొంగింది.

కొంతమందికి ప్రేమ...ఒక పువ్వు, మెల్లమెల్లగా విచ్చుకుంటున్నట్టు పుడుతుంది. చాలా మందికి పొలాలలో నుండి అతివేగంగా వీస్తున్న నీటి పారుదలలాగా బయలుదేరుతుంది.

భార్గవ్ -- అక్షర ప్రేమ ఆ రెండు రకాలలోనూ చేర్చుకోవచ్చు. ఒక తీపి యాక్సిడెంట్ లాగానే వాళ్ళు అనుకోకుండా కలుసుకున్నారు.

వాళ్ళిద్దరి మధ్యా ఆ మొదటి పరిచయం జరిగింది వేలమంది జనం గుమికూడే పుణ్య స్థలంలో.

“తిరుపతికి వెళుతున్నావు కదా తిరుమలలో బ్రహ్మోత్సవాలు జరుగుతున్నాయి. ఏదో ఒకరోజు తిరుమలకు వెడితే ఆ వెంకటేశ్వరుడి ఆశీస్సులు దొరుకుతుందబ్బాయ్. ఖచ్చితంగా వెళ్ళు”

ఇంట్లో నుండి బయలుదేరేటప్పుడే భార్గవ్ దగ్గర అతని తల్లి చెప్పింది.

“కుదరదమ్మా! నాకు తిరుపతిలో ఆఫీసు పనికే టైము సరిపొతుందో లేదో తెలియదమ్మా. చాలా పని ఉంది” అని ఆమె ఆశను నిరాకరించి బయలుదేరాడు. బస్సు స్టేషన్ వరకు తండ్రి తన స్కూటీ మీద తీసుకు వచ్చి వదిలి వెళ్ళాడు.

తిరుపతి చేరుకున్నాడు. ఆఫీసు బుక్ చేసి ఉంచిన హోటల్ కు చేరుకున్నాడు. కొద్దిసేపు రూములో రెస్టు తీసుకుని ఆఫీసు పనులు మొదలుపెట్టాడు. అతని ప్రోగ్రాం ప్రకారం ఆఫీసు పనులు ముగించటానికి వారం రోజులు పడుతుందని అనుకున్నాడు. ఐదు రోజులలోనే పని ముగిసింది. తిరిగి బయలుదేరదామని అనుకున్నాడు. అప్పుడు అతనికి తిరుమల బ్రహ్మోత్సవాలు జ్ఞాపకానికి వచ్చింది. తల్లి చెప్పింది కూడా జ్ఞాపకానికి వచ్చింది. రెండు రోజులు టైము దొరికింది.

అంతే! భార్గవ్ ప్రయాణంలో మార్పు చేసుకున్నాడు. తిరుమలకు వెళ్ళే బస్సు  ఎక్కాడు. గంటన్నరలో తిరుమలలో దిగాడు. ఎక్కడ చూసినా జనం. ‘గోవిందా...గోవిందా’ అని పరవశంతో అరుస్తూ నడుస్తున్నారు కొంతమంది. వాళ్ళ వెనుకే భార్గవ్ కూడా నడిచాడు. అతని దగ్గర దర్శన టికెట్టు లేదు. సర్వ దర్శనం క్యూ బహుదూరానికి నిలబడింది. గుడి చుట్టూ ప్రదక్షిణం చేస్తే చాలు  అనుకున్నాడు. అటుగా నడిచాడు.

భక్తుల్లో ఒకడిగా వెడుతున్నప్పుడు, “సార్...ఒక్క నిమిషం...” అని ఒక ఆడగొంతు వినబడి గబుక్కున ఆగాడు.

పిలిచింది ఒక యుక్త వయసు యువతి. రోడ్డు పక్కగా భయపడుతూ నిలబడింది. అందమైన ముఖం. పసుపు రంగు పట్టు చీర కట్టుకోనుంది.

“సార్...నాతోపాటూ వచ్చిన స్నేహితులను ఈ గుంపులో మిస్ చేసాను. ఎక్కడ ఉన్నారో తెలియటం లేదు. ఒక ఫోను చేయాలి. ఒక నిమిషం మీ సెల్ ఫోన్ ఇస్తారా?” అని అడిగిన వెంటనే తన సెల్ ఫోన్ తీసిచ్చాడు.

ఆమె ఆందోళనతో సెల్ ఫోన్ లో నెంబర్లు నొక్కి, లైను దొరికిన వెంటనే మాట్లాడింది.

“ఏయ్ బాలా...నేను అక్షర మాట్లాడుతున్నాను. ఎక్కడికే వెళ్ళిపోయారు?”

చుట్టూ ‘గోవిందా’ నామస్మరణ అరుపులు పెద్దగా వినబడుతుంటే అక్షర అరిచి, అరిచి మాట్లాడవలసి వచ్చింది.

“ఏమిటీ...ధీక్షుతుల మఠానికి పక్కన ఉన్నారా? సరే అక్కడే నిలబడండి...నేను వచ్చేస్తాను”

మాట్లాడి ముగించిన వెంటనే ‘థ్యాంక్స్’ అంటూ సెల్ ఫోన్ ను తిరిగి ఇచ్చిన అక్షర “సార్, ధీక్షితుల మఠం ఎక్కడుంది?” అని అడిగింది.

పక్కన ఉన్న షాపులో విచారించి జవాబు చెప్పాడు “ఇదే వీధిలో ఇంకా కొంచం ముందుకు వెడితే ఉందట” అన్న అతను...ముందుకు నడిచాడు. ఆమె అతని వెనుకే నడిచింది.

కొన్ని అడుగులు వేసిన తరువాత అతని సెల్ ఫోన్ మోగింది.

భార్గవ్ ఎత్తిన వెంటనే అవతల పక్క ఒక ఆడగొంతు, “అక్షరా...” అని పిలిచింది. వెంటనే వెనక్కి తిరిగి, “ఏమండీ...మీకే  ఫోను...” అంటూ సెల్ ఫోనును ఆమెకు అందించాడు.

తీసుకుని మాట్లాడింది. తరువాత “ధీక్షితుల మఠానికి పక్కనే ఒక పెద్దాయన బడ్డీకొట్టు పెట్టుకున్నాడట. అక్కడ నిలబడున్నారట” అన్నది.

ఆమె ఫోనును తిరిగి ఇవ్వబోతుంటే, “ఫోను మీ దగ్గరే ఉండనియ్యండి. మీ స్నేహితులను కలుసుకున్న తరువాత తిరిగి ఇస్తే చాలు” అన్నాడు.

ధీక్షితుల మఠం దగ్గర గుంపు ఎక్కువగా ఉండటంతో, మళ్ళీ అక్షర ఫోనులో మాట్లాడి తన స్నేహితులను కనుగొనగలిగింది.

“చాలా థ్యాంక్స్ అండీ” అని ఆమె, ఆమె స్నేహితులు ధన్యవాదాలు తెలిపి ఫోనును తిరిగి ఇచ్చారు.

భార్గవ్ విశాఖపట్నం తిరిగి వచ్చి చేరిన తరువాత, సెల్ ఫోన్ ను రాత్రి పూట తీసుకున్న అక్షర యొక్క అందమైన మొహం మనసులో నీడలాగా ఆడుతూనే ఉంది.

‘ఇప్పుడు ఆమె ఏం చేస్తూ ఉంటుంది?’

మనసు పరితపించింది. తన సెల్ ఫోనులో రిజిస్టర్ అయున్న ఆమె స్నేహితురాలి ఫోనుకు ఫోన్ చేసాడు.

“హలో....” -- ఆడగొంతు.

“హలో...మీరు అక్షర యొక్క స్నేహుతురాలే కదా...?”

“ఊ...మీరెవరు?”

“తిరుమల…ధీక్షితుల మఠం…వీధి...సెల్ ఫోన్ ఇచ్చి...”

ఎంత ఆశ్చర్యం! ఫోనులో మాట్లాడింది అక్షరానే!

“మీరా...? నేను అక్షరనే మాట్లాడుతున్నాను. ఇది నా నెంబరే. ఆ రోజు నా ఫోనును ఒక స్నేహితురాలు చేతికి ఇవ్వటమే సమస్య అయ్యింది”

“ఓ.కే. అక్షరా...మీరు స్నేహితులతో కలిసి జాగ్రత్తగా విశాఖపట్నం వచ్చి చేరేరా అని అడగటానికే ఫోను చేసాను”

“నేనే మీకు ఫోను చేయాలని అనుకున్నాను...మర్చిపోయాను. చాలా థ్యాంక్స్ అండీ! మీ  పేరు...?”

“భార్గవ్”

అవతలివైపు చిన్న విరామం.

ఆమే, ‘భార్గవ్... భార్గవ్’ అని తనలో తాను ఉచ్చరించుకుంటోందని అతనికి అనిపించింది.

“మీరు తిరుమలకు మాటి మాటికీ వస్తారా?”

ఆమే అడిగింది.

“లేదండీ. ఆరోజు అనుకోకుండా తిరుమలకు వచ్చాను” అన్న అతను, అతను అక్కడికి వచ్చి చేరిన కథను వివరించాడు. ఆమె ‘ఊ’ కొట్టిందే తప్ప ఇంకేమీ చెప్పలేదు.

‘మనసులో ఆనంద పడుంటుంది!’

“ఏమిటండీ...ఏమీ చెప్పనంటున్నారు?”

“అదొచ్చి...నేను తెలియని మగవారి దగ్గర ఎక్కువగా మాట్లాడింది లేదు”

‘తెలియని మగవారు’-- అతనికి చురుక్కుమన్నది.

“మిమ్మల్ని ఇబ్బంది పెట్టాను...మన్నించండి” అని చెప్పి సెల్ ఫోన్ కనక్షన్ కట్ చేసాడు.

కొద్ది క్షణాల్లో సెల్ ఫోన్ మోగింది.

ఆమే. “మన్నించండి! నేను చెప్పింది మీ మనసును గాయ పరిచింది అనుకుంటా. ‘పరిచయం లేని వాళ్ళ దగ్గర’ అని చెప్పుండాలి”

అతని కోపం తగ్గింది. “పరిచయం ఎప్పుడో అయిపోయామే!” అన్నాడు.

“ఎప్పుడు?”

“తిరుమలలో...”

అవతలవైపు కూడా నవ్వు శబ్ధం వినబడింది.

అలా మొదలైన మాటలు...అంతటితో ఆగక సాగినై. మాటల సంధర్భాలలో ఆదివారాలలో సాయంత్రం పూట ఆమె, స్నేహితురాళ్ళు విశాఖపట్నం రామకృష్ణ బీచ్ కు వస్తున్నారు అనేది తెలుసుకున్నాడు.

అదేరోజు అతనూ వెళ్ళాడు. ఆ పెద్ద గుంపులో అనుకోకుండా చూసినట్లు చాతుర్యంగా కలుసుకున్నాడు.

ఇద్దరూ ఒకరి గురించి ఒకరు తెలుసుకున్నారు.

ఆమె సొంత ఊరు తెనాలి. మధ్య తరగతి కుటుంబం. తండ్రి బిల్డింగ్ కాంట్రాక్టర్. తల్లి హౌస్ వైఫ్. చెల్లెలు మీద అత్యంత అభిమానం పెట్టుకుంది. అక్షర, కాలేజీ పై చదువులకొసం వైజాగ్ వచ్చి స్టే చేస్తోంది.

భార్గవ్ కు విజయవాడ. తండ్రి కేంద్ర ప్రభుత్వ ఉద్యోగి ఆ ఇంటికి ఒకడే కొడుకు. వైజాగ టౌన్ షిప్ లో ఉన్న ఒక ప్రైవేట్ కంపెనీకి డెప్యూటీ జి.ఎం. గా పనిచేస్తున్నాడు.

తరువాత వచ్చిన రోజులలో బొర్రా గుహలు, ఉడా పార్క్ అంటూ  కలుసుకోవటం కొనసాగింది...ఒక మంచి రోజున ఒకరికొకరు తమ ప్రేమను బయటపెట్టుకుని...ఇదిగో ...ఇప్పుడు బీచ్ లో ‘అలల జోస్యం’ చూసేంతవరకు వచ్చారు.

***************************************************PART-2*******************************************

వైజాగ్ బస్ స్టేషన్.

అక్షర...తెనాలి వెళ్ళటానికి, భార్గవ్...విజయవాడ వెళ్లటానికి తయారుగా వచ్చారు.

“అక్షరా! ఆ రోజు ఆ ‘పదిహేడవ అల’ మాత్రం మన కాళ్ళ దగ్గరకు రాకుండా వెళ్ళిపోయుంటే నువ్వేం చేసేదానివి?”

ఆమె పరిహాసంగా నవ్వింది. “ఏం చేసుంటాను...? మన ప్రేమకు ఒక టాటా చూపించి, హాయిగా వెళ్ళిపోయే దానిని”

“రాక్షసీ...” -- దొంగ కోపం చూపించాడు.

అంతర్జాతీయ క్వాలిటీతో విస్తారంగా ఉన్నది వైజాగ బస్ స్టేషన్. ఫైవ్ స్టార్ హోటల్ రేంజ్ ఖరీదు చేసే ఇడ్లీ, బజ్జీ, వడ. అయినా రెస్టారెంట్లో జనం ఈగల్లా మూగుతున్నారు. వరుస క్రమంలో ఒకదాని వెనుక ఒకటి ముఖ్య సిటీలకు వెళ్ళే ప్రభుత్వ బస్సులు. వాటిలో ప్రయాణం చేయటానికి గుంపులు గుంపులుగా వస్తున్న పబ్లిక్. వాళ్ళిద్దరూ ఆ గోలలో ఉండి కుదిరినంతవరకు దూరంగా నిలబడి మాట్లాడుకున్నారు.

అక్షర అడిగింది, “ఏమండీ...మీ అమ్మా-నాన్న మన పెళ్ళికి ఒప్పుకుంటారా?”

“అంత సులభంగా ఒప్పుకోరు. మనం వేరువేరు కులం అనేది పెద్ద సమస్యగానే ఉంటుంది. నేను చాలా మొండిగా, పట్టుదలపట్టి, ఒత్తిడి చేసే ఒప్పుకునేటట్టు చేయగలను అనుకుంటున్నా. సరే, మీ ఇంట్లో ఏం చెబుతారు?”

“మా అమ్మ ఒక అమాయకురాలు. నేను ఏది చెప్పినా ‘సరే’ అని చెప్పేస్తుంది. నాన్నే కొంచం హడావిడి చేస్తారు...పాత ఆచారాలలో ఉరిపోయారు. నేను కులం కాని కులంలో పెళ్ళిచేసుకుంటే నా చెల్లెలు ప్రియాను ఎవరు పెళ్ళి చేసుకుంటారు అని ఆందోళన చెందుతారు”

“ఆయన్ని ఆందోళన చెందవద్దని చెప్పు! మీ చెల్లెల్ని కూడా నేనే చేసుకుంటా”

అక్షర మొహం ఎర్రబడింది. గబుక్కున తల తిప్పేసుకుంది. భార్గవ్ కొద్దిగా  భయపడ్డాడు.

“సారీ. నేను సరదాగా మాట్లాడాను...”

“సరదగా కూడా ఏదీ మాట్లాడ కూడదు! మన నోటి నుండి వచ్చే ఒక్కో మాటకీ శక్తి ఉందని మా నాన్న చెబుతారు”

ఆమె ఆందోళనను చెదరగొట్టటానికి...మాట మార్చాడు.

“ఊ...నీ దగ్గర అడగాలనుకుంటూ వుంటాను. కానీ మర్చిపోతాను. అవునూ...తెనాలిలో మీరు ఎక్కడుంటారు?”

“కొండవారి వీధిలో ఉన్నాం...”

“అంతపెద్ద సిటిలో ఇల్లే దొరకలేదా?”

“కొండవారి వీధి అనేది తెనాలిలో ఒక ఫేమస్ రోడ్డు”

పెద్ద ‘ఓ’ తో నవ్వాడు. సమాధానంగా ఆమె కూడా నవ్వింది.

తెనాలి వెళ్ళాల్సిన బస్సు వచ్చింది. ఆమె ఎక్కే ముందు చెప్పాడు. “మీ నాన్న ఏం సమాధానం చెప్పారో ఫోను చేసి చెప్పు”

‘నాన్నా, నేను, భార్గవ్ అనే ఒకర్ని ప్రేమిస్తున్నాను. ఈ విషయాన్ని మీ దగ్గర చెప్పి, మీ అంగీకారాన్ని అడగటానికే ఊరికి వచ్చాను’

ఎదురుగా ఉన్న డ్రస్సింగ్ టేబుల్ కు అమర్చబడ్డ నిలువెత్తు అద్దంలో తన మొహాన్ని చూస్తూ మళ్ళీ మళ్ళీ చెప్పి చూసుకుంది అక్షర. చోటు: తెనాలిలో ఉన్న ఇంట్లోని సపరేట్ గది.

అప్పుడే స్నానం చేసి ముగించింది. తడితో ఉన్న లంగాను ఛాతి వరకు లాగి  కట్టుకోనున్నది. తల వెంట్రుకల నుండి బొట్లు బొట్లుగా పడుతున్న నీటి బిందువులను తుండుతో దులుపుకుంటోంది. ఆ రోజు తెల్లవారు జామున ఇంటికి వచ్చి చేరిన దగ్గర నుండి...తానొచ్చిన కారణాన్ని తండ్రి దగ్గర ఎలా చెప్పాలి అనే ఆందోళన లోపల పరిగెత్తుతున్నది.

వంట గదిలో నుండి అమ్మ రెడీ చేస్తున్న స్వీటు వాసన గాలిలో కలిసొచ్చి నసాలాన్ని తాకింది. దగ్గరలో ఉన్న అమ్మవారి గుడి నుండి వస్తున్న భక్తి గీతాలను వింటోంది. ఆ పాటల ధ్వని మధ్యలో హాలులో ఉన్న ‘టీవీ’ లో ప్రసారమవుతున్న ‘ఈ రోజు రాశి ఫలాలు’ మాత్రం ఆమె చెవులకు క్లియర్ గా వినబడుతోంది. అందులోనూ ఆమె రాశికైన ఫలను:

‘కుంబరాశి ప్రేక్షకుల్లారా... ధనిష్ట నక్షత్రంలో పుట్టిన మీరు అనుకున్న కార్యం విజయవంతమవుతుంది. బంధువులు మీకు అనుసరణగా నడుచుకుంటారు. పెళ్ళికాని యుక్త వయసు ఆడపిల్లలకు వరుడు దొరుకుతాడు. ఈ రోజు మీకు అదృష్టం ఇచ్చే రంగు ఆకుపచ్చ. అదృష్ట అంకె ఏడు’

అక్షర ఒక్క క్షణంలో నార్మల్ కు వచ్చింది. రోజువారీ క్యాలండర్ చూసింది. తారీఖు ఏడు. అదృష్టమైన అంకే! అదృష్టమైన రంగు ఆకుపచ్చ...? హడావిడిగా బీరువా తెరిచింది.

పలు రంగులలో చీరలు. చుడీ దారులు...ఇదిగో ఆకుపచ్చ రంగు చీర. దానికి మ్యాచింగు గా డార్క్ ఆకుపచ్చ రంగులో జాకెట్టు వెతికి తీసుకుంది.

ఆ దుస్తులు వేసుకుని గది తలుపులు తెరిచినప్పుడు.

“అక్కా” అంటూ ఉత్సాహంతో పరిగెత్తుకు వచ్చింది అబి అని పిలువుబడే అభయ.

“అబీ...” -- చెల్లెల్ని అమాంతం కౌగలించుకుంది.

“ఎప్పుడక్కా వచ్చావు?”

“తెల్లరు జామున ఐదంటికి వచ్చాను. బస్ స్టేషన్ నుండి నాన్న టూ వీలర్లో తీసుకు వచ్చారు. నువ్వు మంచి నిద్రలో ఉన్నావు”

అక్షర ఒక విధమైన అందం అయితే... అభయ ఇంకోరకంగా అందం. తామర  పువ్వు, రోజా పువ్వూ రెండూ అందంగా ఉన్నట్టే! ఇద్దరూ వాళ్ళ తల్లిలాగా ఎర్ర రంగులో ఉన్నారు. అభయ ఎప్పుడూ అక్కయకు ముద్దు.

“ఏమిటే...ఇంతసేపూ నిద్రపోయావా?”

“కాలేజీ రికార్డు బోలెడు రాయవలసి వచ్చిందక్కా. రాత్రి చాలాసేపు మెలుకువగా ఉన్నాను”

“ఏమే...ఈరోజు సెలవు రోజే కదా? పొద్దున రాయచ్చు కదా?”

“అక్కా. పొద్దున నువ్వు వచ్చేస్తావు...పగలంతా నీతో మాట్లాడుతూ ఉందామని రాత్రే పూర్తి చేసేశాను”

అక్షర గబుక్కున కన్నీరు పెట్టుకుంది. మాటి మాటికి చెల్లెలితో మాట్లాడుతున్నా, ఇలా నేరుగా కలుసుకోవటానికి అది సరి అవుతుందా?

అమ్మ అన్నపూర్ణ లోపలకు వచ్చింది. “స్నానం చేసేవా అక్షరా. నీకు ఇష్టమని పెసరట్టు, ఉప్మా, అల్లం పచ్చడీ చేసాను. రా...వచ్చి తిను”

ఇదే తల్లి...కాలేజీలో చేరటానికి అక్షరా విశాఖపట్నం బయలుదేరేటప్పుడు ఏడ్చింది. కారణం, కుటుంబమే ఆమె లోకం.

సొంత ఇంట్లోనే తనని బంధువులాగా మర్యాద చేయటం ఇబ్బందిగా ఉన్నది అక్షరాకి. మౌనంగా అమ్మతో పాటూ తినటానికి వెళ్ళింది.

టిఫెన్ తిన్న తరువాత...తండ్రి ఉన్న హాలులోకి తొంగి చూసింది. శ్రీనివాసమూర్తి, ముక్కు మీదకు జారుతున్న కళ్ళద్దాలను పైకి తోసుకుని, దినపత్రిక చదువుకుంటున్నారు. ఏనుగు రంగు నలుపులో ప్యాంటూ, తెల్ల చొక్కా, నుదిటి మీద  చిన్నదిగా విభూతి గీత. దాని మధ్యలో కుంకుమ.

అక్షరా ఎప్పుడూ తండ్రితో బిడియం లేకుండా మాట్లాడుతుంది. కానీ, ఇప్పుడు హెడ్ మాస్టర్ గదిలోకి వెళ్ళే స్కూలు పిల్లలా భయంతో వెళ్ళింది.

“నాన్నా”

తలెత్తారు. “రా... అక్షరా...టిఫిన్ తిన్నావా?” ప్రేమగా వచ్చింది ప్రశ్న.

“తిన్నా నాన్నా”

“నీ చదువు ఎలా వెడుతున్నది?”

“ఈ ‘సెమిస్టర్’ లోనూ అన్ని సబ్జెక్ట్స్ లలోనూ మంచి ‘మార్కులు’ తెచ్చుకున్నా నాన్నా...” అని తడబడుతూ చెప్పిన అక్షరాని ప్రశ్నార్ధకంగా చూసారు.

“కాలేజీకి డబ్బులేమన్నా కట్టాలామ్మా?”

“అదేం లేదు నాన్నా...మీ దగ్గర ఒక విషయం మాట్లాడాలి”

శ్రీనివాసమూర్తి యొక్క మొహంలో మార్పు.

“ఏమిటి అక్షరా...చెప్పు” అంటూ ఆమెను లోతుగా చూసారు.

లంకణాలు చేసిన దానికి లాగా మొహం మాడిపోయింది. గొంతు బొంగురు పోయినట్టు చిన్న స్వరంతో మాట్లాడింది.

“నాన్నా...నేను భార్గవ్ అని ఒకర్ని...” -- పలుసార్లు మనసులో ప్రాక్టీస్ చేసి చూసుకున్నా...మాటలు అంతకు మించి రావటానికి నిరాకరించాయి.

“ఏమిటి...?” అన్నారు తండ్రి కొంచం గట్టిగా.

“నాన్నా...నేను భార్గవ్ అనే ఒకర్ని ప్రేమిస్తున్నాను” -- బహిరంగంగా చెప్పేసింది.

షాక్ తిన్న తండ్రి చేతిలోని న్యూస్ పేపర్ జారిపోయింది. ఆయన స్వరం పిడుగు పడిన శబ్ధంతో వచ్చింది. 

“బుద్దుందా నీకు? నిన్ను చదువుకోవటానికి పంపానా...లేక ప్రేమించటానికి పంపానా?”

అక్షరా వణికిపోయింది. ఇలాంటి ఒక పిడుగులాంటి అరుపు ఆమె ఎదురు చూడలేదు. కళ్ళల్లో నుండి ధారగా నీళ్ళు కారినై. ఇంతలో తండ్రి యొక్క అరుపు విని లోపలున్న అన్నపూర్ణ, అభయ వచ్చాశారు. అక్షరా, తల్లి భుజాల మీద వాలిపోయి వెక్కి వెక్కి ఏడ్చింది.

“ఏమిటి...ఇలా ఏడుస్తోంది? మీరేమైనా తిట్టారా?” -- ఆందోళన చెందింది అన్నపూర్ణ.

ఆ ప్రశ్నకు జవాబు చెప్పకుండానే కూతుర్ని చూసి కోపంగా అడిగారు.

“ఎవరే ఆ అబ్బాయి...కాలేజీలో నీతో చదువుతున్నాడా?”

“లేదు నాన్నా...ఆయనది విజయవాడ. వైజాగ్ లో ఒక కంపెనీలో డిప్యూటీ  మేనేజర్ గా పనిచేస్తున్నారు”

“అతను ఏ కులం?”

అది కూడా చెప్పటంతో, ఆయన మొహం మరింత ఎర్ర బడింది.

“ప్రేమించుకోవటంతో ఆపాసారా? లేక రిజిస్టర్ మ్యారేజీ చేసేసుకున్నారా?”

జవాబు చెప్పటానికి ఆమెకు నాలిక తిరగలేదు. ఏడుపే పొంగుకు వచ్చింది. ఆమెతో పాటూ ఆమె తల్లీ, చెల్లీ కళ్ళు నలుపుకున్నారు.

అంతకంటే ఇంకేమీ మాట్లాడకుండా తండ్రి శ్రీనివాసమూర్తి మొహం తిప్పుకున్నారు.

అన్నపూర్ణ అక్షరాని హాలులో ఉన్న సోఫాలో కూర్చోబెట్టి నిదానంగా విచారించటం మొదలుపెట్టింది.

భార్గవ్ ను కలుసుకున్న విధం మరియు ప్రేమ గురించిన మిగిలిన సమాచారం అక్షరా మాటలతో బ్రీఫ్ గా వచ్చినై.

“ఏమిటే ఇలా చేసేసావు?”  అని గొనుక్కోవటం తప్ప అన్నపూర్ణకి ఇంకో దారి తెలియలేదు.

సముద్రంలో ప్రశాంతంగా పోతున్న పడవ, హఠాత్తుగా సుడిగాలిలో చిక్కుకున్నట్లు... అంతకు ముందు వరకు కుతూహలంగా ఉన్న ఆ కుటుంబం ఇప్పుడు కలతతో చిక్కుకుని పోయింది.

ఒక ప్రళయం వచ్చి అన్నిటినీ తలకిందలు చేసినట్టుంది భార్గవ్ ఇల్లు.

మిగిలిన వస్తువులన్నీ అలాగే ఉన్నాయి...మనుషుల హృదయాలు మాత్రమే దెబ్బతిని ఉన్నాయి.

భార్గవ్ తల్లి ప్రభావతి ఒక పక్క కూర్చుని ఏడుస్తున్నది. తండ్రి ప్రకాష్ రావ్ ఇంకో పక్క కోపంతో మొహం తిప్పుకుని ఉన్నారు.

మధ్యలో భార్గవ్, ‘వాళ్లను ఎలా సమాధాన పరచాలి?’ అనేది తెలియక  నిలబడున్నాడు.

“మన కులం ప్రజలలోనే ఒక మంచి అమ్మాయిని చూసి నీకు పెళ్ళి చేద్దామని ఎంత ఆశగా ఉన్నానో తెలుసా?” పొంగుకు వస్తున్న కన్నీటిని చీరకొంగుతో తుడుచుకుంటూ మాట్లాడింది తల్లి.

“కులం కంటే కూడా మనసుకు నచ్చిన అమ్మాయే కదమ్మా ముఖ్యం?” -- కొడుకు వివరణ ఇస్తున్నప్పుడు తండ్రి అడ్డుపడి గట్టిగా అరిచాడు.

“ఇలా చూడరా! కన్న తల్లీ-తండ్రీ కావాలంటే మేము చెప్పింది చెయ్యి. లేకపోతే మా మొహానికే కనబడకు...అలాగే తిరిగి వెళ్ళిపో” 

“కన్న కొడుకు కంటే మీకు కులగౌరవం ఎక్కువైపోయింది...అంతే కదా?” -- అని కోపంగా అడిగిన భార్గవ్, తన సూట్ కేసును తీసుకు వచ్చి సోఫా మీదపెట్టి, బయట ఆరేసిన తన ప్యాంటూ - షర్టులను మడతపెట్టి అందులో పెట్టుకోవటం మొదలుపెట్టాడు.

అతను చేస్తున్నది ఓరకంటితో గమనిస్తున్నది అతని తల్లి.

ట్రాఫిక్ ఎక్కువగా ఉన్న రోడ్ల మీద వెలుగుతున్న ‘సిగ్నల్’ లైట్లను చూసుంటారు! మొదట ఎర్ర లైటు...మనల్ని అడ్డగించి ఆపుతుంది. తరువాత ఆరెంజి...తయారుచేస్తుంది. చివరగా పచ్చ రంగు లైటు...బయలుదేర మంటుంది.

ఒక కొత్త విషయం వచ్చినప్పుడు మనిషి మనసు కూడా ఇదే వరుసక్రమంలో పనిచేస్తుంది. మొదట అపోజ్ చేస్తుంది, తరువాత ఆలొచిస్తుంది, ముగింపులో అంగీకరిస్తుంది!

గట్టి ఆలొచన తరువాత శ్రీనివాసమూర్తి...భార్యను పిలిచి “పూర్ణా, దాన్ని ఇక్కడకు రమ్మని చెప్పు” అన్నారు.

అక్షరా కన్నీటిని తుడుచుకుంటూ తండ్రి ఎదురుగా వెళ్ళి నిలబడింది.

“నువ్వు ఇంకో కులానికి చెందిన వాడిని ప్రేమిస్తున్నావు. అతనెవరో, ఎలాంటి  గుణం ఉన్నవాడో...నాకు తెలియదు. మీరిద్దరూ పెళ్ళి చేసుకుంటే ఇదే విధంగా కలిసి జీవితాంతం జీవిస్తారా అనేదీ తెలియదు. అందువల్ల ఆలోచించి నేను ఒక నిర్ణయం తీసుకుంటాను”

దఢ దఢ మని కొట్టుకుంటున్న ఆమె గుండె శబ్ధం ఆమెకే బాగా వినబడుతోంది.

తండ్రి కొనసాగించాడు. “ఆ భార్గవ్ యొక్క జాతకాన్ని తీసుకురా. మీ ఇద్దరి జాతకాలనూ మన రెగులర్ జ్యోతిష్కుడు దగ్గర  చూపించి....ఇద్దరికీ జాతకం కలిసిందా, మీ భవిష్యత్తు బాగా ఉంటుందా? అని అడుగుదాం. జాతకం కలిస్తే  పెళ్ళి జరుపుదాం. లేదంటే నువ్వు ఈ ప్రేమను మరిచిపోవలసిందే”

చెప్పిన మరు క్షణం శ్రీనివాసమూర్తి లేచి వెళ్ళిపోయారు.

కొన్ని సార్లు ఎండ ఉన్నప్పుడు వర్షం పడుతుంది. అదేలాగా సగం సంతోషం, సగం బాధతో నిలబడింది అక్షరా. తండ్రి చెప్పిన మాటలు ఆమె చుట్టూ తిరిగుతూ రీ సౌండుగా వినబడ్డాయి.

‘జాతకం కలిస్తే పెళ్ళి!’

***************************************************PART-3*******************************************

భార్గవ్ హడావిడిగా సూట్ కేసులో దుస్తులు పెడుతున్నప్పుడు అందులోనుంచి ఒక ఫోటో జారి కింద పడింది. అది పట్టించుకోనట్లు తన పనిలో ఉండిపోయాడు. తల్లి ప్రభావతి గమనించింది. అది అక్షరా ఫోటో! ఆమె అందంగా నవ్వుతూ ఉన్న అద్భుత దృశ్యం. 

ప్రభావతి లేచి వెళ్ళి ఆ ఫోటోను తీసి, చూసి, తన మొండితనాన్ని మర్చిపోయి అడిగింది: “ఏరా, ఈమేనా ఆ అమ్మాయి?”

భార్గవ్ తిరిగి చూడకుండానే తల ఊపాడు.

తల్లి ఆ ఫోటోను తీసుకు వెళ్ళి తన భర్త దగ్గర చూప...ఓరకంటితో చూసేసి, చూడనట్లు తిరిగి నిలబడ్డారు.

ప్రభావతి అడిగింది...”ఈమె పేరు ఏమిట్రా చెప్పావు?”

“అక్షరా అమ్మా”

“అందంగానే ఉంది! సొంత ఊరు ఏది?”

“తెనాలి అమ్మా...వైజాగ్ లో చదువుకుంటోంది”

“ఆమె తండ్రి ఏం చేస్తున్నాడు?”

ఇప్పుడు ప్రకాష్ రావ్ తన పట్టుదలను వదిలి మాట్లాడటం మొదలుపెట్టారు. భార్గవ్ కూడా ఉత్సాహంగా జవాబు చెప్పాడు.

స్కూలు అన్యువర్షరీ నాటకంలో అల్లూరి సీతారామరాజు వేషం వేసిన చిన్న కుర్రాడు వీర మాటలు మాట్లాడి నటిస్తాడు. మధ్యలో వాడికి అతికించిన మీసం సగ భాగం ఊడిపోయి వేలాడుతోంది. వెంటనే ప్రేక్షకులు ‘ఓ’ అంటూ నవ్వుతారు. అంతవరకు సీరియస్ గా ఉన్న నాటకం,  క్షణంలో హాస్యంగా మారిపోతుంది. ఇదే విధంగానే భార్గవ్ ఇంట్లో జరిగింది!

“ఏమే, కులాంతర వివాహం చేస్తే, బంధువులందరికీ ఏం జవాబు చెప్పాలి?”

“లోకంలో జరగనిదా? ఏదైనా చెప్పి సమాధాన పరుద్దాం...దాని గురించి మీరేమీ పెద్దగా బాధ పడకండి. వదిలేయండి”

ఈ సంభాషణ జరుగుతున్నప్పుడు భార్గవ్ ‘సెల్ ఫోన్’ మోగింది. అక్షరానే పిలిచింది!

అతను మెల్లగా జారుకుని, వేరే గదిలోకి వెళ్ళి మాట్లాడాడు.

“చెప్పు అక్షరా.ఏమైంది?”

“చెబుతాను. మొదట మీ ఇంట్లో ఏం జరిగిందో చెప్పు”

“మన ప్రేమకు విజయం. మొదట కుదరనే కుదరదు అని చెప్పిన అమ్మా-నాన్నా, ఇప్పుడు మన పెళ్ళిని ఎలా జరపాలని మాట్లాడుకుంటున్నారు. సరే, మీ నాన్న ఏం చెప్పారు?”

తండ్రి చెప్పిన జాతకం విషయం చెప్పింది.

“ఏమిటి అక్షరా, మనసులు రెండూ కలిసినప్పుడు, జాతకాలు కలిసాయా అని ఎందుకు చూడటం?”

“మా నాన్న ఇంతవరకు దిగివచ్చిందే పెద్ద విషయం”

“సరే, నా జాతకాన్ని వెంటనే పంపనా?”

“వద్దు, మీరు వైజాగ్ వస్తున్నప్పుడు తీసుకు రండి. నాన్నకు నేను పంపిస్తాను”

“సరే...నువ్వెప్పుడు వైజాగ్ బయలుదేరుతున్నావు?”

“రేపు రాత్రికి. సొమవారం ప్రొద్దున మనం కలుసుకుందాం”

భార్గవ్ నాలుగు అంచులలోనూ పసుపు రాయబడ్డ జాతకాన్ని తీసి  మడతపెట్టుకుని, ఒక పత్రికలో పెట్టి, టేబుల్ మీద పెట్టాడు. తరువాత కిటికీకి దగ్గరగా వచ్చి నిలబడి వీధిని వేడుకగా చూసాడు.

పొద్దుటి పూట విశాఖపట్నం ఉత్సాహంగా హడావిడిగా ఉన్నది. రోడ్డు మీద వాహనాలు వేగంగా వెడుతున్నాయి. సిటీ బస్సులలో జనం నిండిపోయున్నారు.

హఠాత్తుగా అతని ‘సెల్ ఫోన్’ ఒక్కసారి మాత్రం మోగి ఆగిపొయింది. అక్షరా వస్తున్నదనే దానికి అది కాలింగ్ బెల్.

ఇంట్లో నుండి బయటకు వచ్చాడు. వీధి చివర అక్షరా ఒక ఆటోలో రావటం చూసిన వెంటనే చేతులు ఊపాడు. ఆటో తిన్నగా అతని దగ్గరకు వచ్చి నిలబడింది. అందులో నుండి దిగిన ఆమె, ఆటోను వెయిట్ చేయమని చెప్పి వచ్చింది.

“రా... అక్షరా”

“ఈ చోటుకు ఎప్పుడు మారారు?”

“ఒక సంవత్సరం అయ్యింది”

ఇద్దరూ భార్గవ్ గదికి వచ్చారు. అక్షరా ఆ గదిని చుట్టూ చూసింది. చిన్న వంట గది, స్నానాల గది, బెడ్ రూమ్ అంటూ ఒక చిన్న ఇల్లు అని చెప్పవచ్చు.

“పెద్దదిగా ఉందే...మీరు ఒక్కరే ఉంటున్నారా?”

“లేదు...నీతోటి ఉండబోతాను - మన పెళ్ళి జరిగిన తరువాత!”

“జోకులొద్దు” -- ముద్దుగా గదమాయించింది.

“ఇంకో ఫ్రెండ్ ఉన్నాడు. చాలా మంది కలిసి ఉండే హాస్టల్స్ నాకు నచ్చలేదు. అందుకని అద్దెకు ఇల్లు తీసుకున్నాను”

అక్కడున్న కుర్చీలో కూర్చుంది. ఇంట్లో పెళ్ళి గురించి మాటలు మొదలైన తరువాత అతన్ని కలుసుకోవటం ఇదే మొదటిసారి. అక్షరాకి ఈ రెండు రోజులలోనే అందం ఎక్కువయ్యింది. బుగ్గలు ఎరుపెక్క, పెదాలు మెరవ -- కొత్త పెళ్ళి కూతురులాగా మొహం మీద....ఆమెను చూస్తేనే ఆనందంగా ఉన్నది.

సిగ్గుతో తల వంచుకుని “చూసింది చాలు! జాతకం ఇవ్వండి...” అన్నది.

భార్గవ్ మామూలు పరిస్థితికి వచ్చి జాతకం తీసి ఆమెకు ఇచ్చాడు.

“మీ నాన్నకు వెంటనే ‘కొరియర్’ లో పంపిస్తావా?”

జవాబు చెప్పకుండా తన చేతిలో ఉన్న పసుపు అంటించి ఉన్న ఇంకొక కాగితాన్ని తీసింది. అది ఆమె జాతకం కాపీ.

“నా జాతకాన్ని కూడా తీసుకువచ్చాను. నాన్నకు పంపటానికి ముందు ఒక జ్యోతిష్కుడి దగ్గరకు వెళ్ళి మన జాతకాలు ఇచ్చి కలిసినయా చూడమందాం”

అతను ఆశ్చర్యపోయాడు. “ఎందుకు?”

“జాతకాన్ని మా నాన్నకు పంపి, ఆయన ఒక మంచి రోజు చూసి జ్యోతిష్కుడి దగ్గర కలిసిందా చూసి, అంతవరకు మనం ఎందుకు ఆగాలి? ఇప్పుడే తెలుసుకుందాం”

భుజాలు ఎగరేసిన అతను “నువ్వు చెబితే సరే” అన్నాడు.

అక్షరా లేచి, “ఆఫీసుకు సెలవు చెప్పండి. నేను ఆల్రెడీ ఎంక్వయరీ చేసి...గాంధీ నగర్ జ్యోతిష్కుడు ఒకాయన అడ్రస్సు నోట్ చేసి పెట్టుకున్నాను. అక్కడికి వెళదాం”

భార్గవ్ దానికీ తల ఊపాడు. ఇద్దరూ ఆటోలో ఎక్కారు.

ఆన్యువల్ పరీక్షలు రాసి, ఫలితాలకు ఎదురు చూస్తూ ఆందోళన చెందుతున్న స్టూడెంట్స్ పరిస్థితిలోనే ఉన్నారు భార్గవ్, అక్షరా!

వాళ్ళ జాతకాలను చేతిలో ఉంచుకున్న జ్యోతిష్కుడు ఒక మధ్య వయసు వ్యక్తిగా ఉన్నాడు. ఆయన ఎడమవైపు...పంచాంగం, కుడివైపు ల్యాప్ టాప్. ‘జ్యోతిష్క పండితులు విజయ సారధీ’ -- బయట వేలాడుతున్న పలక ఆయన పేరు తెలిపింది.

రెండు జాతకాలనూ తీసి ఉంచుకుని ఒక తెల్లకాగితం మీద గడులు వేసాడు. కొన్ని అంకెలను వేరు అంకెలతో కూడి, మైనస్ చేసి మధ్యలో భార్గవ్, అక్షరా లను తలెత్తి ఎటువంటి చలనం లేకుండా ఒకసారి చూసారు. మళ్ళీ చాలాసేపు లెక్కలు వేసిన తరువాత తల ఎత్తారు.

“భార్గవ్, అక్షరా అంటే మీరేనా?”

“అవునండీ”

“పెద్దవాళ్ళు ఎవరూ మీతో రాలేదా?”

లేదని తల ఊపారు ఇద్దరూ!

“రెండు జాతకాలూ అసలు కొంచం కూడా కలవటం లేదే...!”

మామూలుగానే చెప్పారు విజయ సారధీ. కానీ, ఒక బాంబు పేలిన షాక్ ఏర్పడింది ఇద్దరికీ. కలతతో ఒకర్ని ఒకరు చూసుకున్నారు.

ఆయన వివరించారు. “అక్షరా రాశి, నక్షత్రం -- భార్గవ్ యొక్క రాశి, నక్షత్రం...రెండింటికీ రోజులు కలవటం లేదు. అంటే ఆయుష్ బలం లేదు. అబ్బాయి జాతకంలో అష్టమాధిపతి బాధించే స్థానంలో కలిసి ఉండటం వలన, ఈ అమ్మాయిని పెళ్ళి చేసుకుంటే...ఒక సంవత్సరం లోపు అక్షరాకి మరణం నిశ్చయం”

ఆమె షాక్ నుండి తేరుకుని తిరిగి నోరు తెరిచింది. “దీనికేమన్నా పరిహారం ఉన్నదా...?”

“పరిహారమే లేదమ్మా. ఈ జాతకం కలిగిన ఆయనకి కలిసిపోయే వేరు రాశి - నక్షత్రం కలిగిన అమ్మాయిని చూసి పెళ్ళి చేయటమే ఒకే ఒక పరిహారం...దారి”

అంతకు మించి అక్కడ కూర్చోవటానికి ఇద్దరికీ కుదరలేదు...లేచేశారు.

మళ్ళీ ఆటో పుచ్చుకుని భార్గవ్ గదికి వచ్చేంత వరకు ఇద్దరూ ఏమీ మాట్లాడుకోలేదు.

గదికి వచ్చి కూర్చున్న తరువాత అక్షరా తన చేతులో ఉన్న జాతకాన్ని చూసింది. గడులలో ఉన్న గ్రహాలు, నక్షత్రాలూ బ్రహ్మాండంగా ఆకారం పెంచుకుని వచ్చి ఆమె తలని చుట్టి చుట్టి వస్తున్నట్టు అనిపించింది. కళ్ళు మూసుకుని మనోదృఢంతో ఆ భయాన్ని విధిలించి కొట్టింది.

భార్గవ్ ను చూసి ఆందోళనతో చెప్పింది:

“ఈ జాతకం, జ్యోతిష్కం అంతా పచ్చి అబద్దమండి. ఉత్త మోసపూరిత పని”

“నువ్వు విరక్తితో మాట్లాడుతున్నావు అక్షరా! యధార్ధాన్ని ఆలొచించి చూడు. మీ నాన్న జ్యోతిష్కుడుని చూసేసి మనకి పెళ్ళి చేయటానికి ఒప్పుకుంటారా?”

ఆమె మౌనం వహించింది.

మొహంలో విచారం చోటు చేసుకోగా, ఇద్దరూ మనిషికో మూలలో కూర్చున్నారు.

కొంత సేపటి ఆలొచన తరువాత అక్షరా దగ్గర స్పష్టత పుట్టింది.

“ఏమండీ, నా జాతకానికి కలిసిపోయేటట్టు మీ జాతకాన్ని మార్చి రాసేస్తే...?" అన్నది వేగంగా.

ఉలిక్కిపడ్డాడు భార్గవ్. “ఏం చెబుతున్నావు అక్షరా?”

“ఒక జ్యోతిష్కుడు సహాయంతో మీరు పుట్టిన తారీఖు, సమయం మార్చి రాసి, నా జాతకంతో కలిసేటట్టుగా నకిలీగా కొత్త జాతకాన్ని తయారు చేద్దాం. దాన్ని మా నాన్నకు పంపుదాం”

“ఇలా కన్న వాళ్ళను మోసం చేసి పెళ్ళి చేసుకోవాలా?”

“వేరే దారి లేదండి. మన ప్రేమ...హర్డుల్ పరుగు పందెం లాగా ఒక్కొక్క అడ్డంకిని దాటుకుంటూ వచ్చున్నాం. ఈ చివరి అడ్డంకిని కూడా దాటితేనే పెళ్ళి”

అతని మొహంలో భయం రేఖలు పరిగెత్తినై. “వద్దు అక్షరా. ఒకవేల జ్యోతిషం  ఫలిస్తే, పెళ్ళి తరువాత, నీకు ఏదైనా ఆపద ఏర్పడితే...? కనుక...మనం విడిపోదాం”

కన్నీరు ధారగా కారుతుండగా వెక్కి వెక్కి ఏడ్చింది ఆమె.

“కుదరదండీ...నేను ఒక రోజు జీవించినా, అది మీ భార్యగానే జీవించాలి”

అతని కళ్ళు కూడా చెమ్మగిల్లినై. ఆమె చెప్పినదానికి తల ఊపటం తప్ప, వేరు దారిలేదు. మరు క్షణం.

ప్రేమికుడి చేతులను బలంగా పుచ్చుకున్నది. ఇష్టమైన, పోగొట్టుకున్న వస్తువు ఒకటి మళ్ళీ తిరిగి దొరికినట్లు ఇద్దరి మనసుల్లోనూ ప్రశాంతత పూసింది.

తరువాత వాళ్ళల్లో తలెత్తిన ఒకే ప్రశ్న: ‘దొంగ జాతకం తయారు చేయడానికి ఏ జ్యోతిష్కుడి దగ్గరకు వెళ్ళాలి?’

“ఇప్పుడు చూసొచ్చిన జ్యోతిష్కుడి దగ్గరకు వద్దు. మనం తిరిగి వస్తున్నప్పుడు నెహ్రూ నగర్ లో ‘జ్యోతిష్కు నిలయం’ అని ఒక బోర్డు చూసాను. అక్కడికి వెళ్దాం” అన్నది అక్షరా.

గంగిరెద్దులాగా తల ఊపాడు భార్గవ్.

నెహ్రూ నగర్ లోని ‘జ్యోతిష్కు నిలయం’ ను వెతుక్కుంటూ అక్కడికి చేరుకున్నప్పుడు, జ్యోతిష్కుడు ఒంటరిగా , ఆసక్తితో పేపర్ చదువుతున్నాడు.

వాళ్ళను చూసిన వెంటనే ఉత్సాహంతో, “రండి...రండి. జాతకం చూడాలా?” అంటూ చదువుతున్న పేపర్ను మడత పెట్టాడు.

అక్షరా భయపడుతూ, భయపడుతూ విషయాన్ని చెప్పినప్పుడు ఆయన నవ్వారు. “జాతకాన్ని మార్చి రాయాలా. కుజ దోషం ఉన్న అమ్మాయల తల్లి-తండ్రులు వచ్చి అడిగినందువలన జాతకాన్ని మార్చి రాసిచ్చాను. కానీ ఒక ప్రేమ జంట నా దగ్గరకు వచ్చి అడగటం ఇదే మొదటి సారి”

ఆయన బహిరంగంగా మాట్లాడటం వలన... అక్షరాకి ధైర్యం వచ్చింది.

“సార్, మీరు మాకు సహాయం చేసి పెట్టాలి”.అంటూ రెండు జాతకాలనూ...దాంతో పాటూ డబ్బును టేబుల్ మీద పెట్టింది. “ఇది మీ దక్షణ”.

డబ్బును చూసిన వెంటనే ఆయన మొహం వికసించింది. ఆయనే ఎదురు చూడని మొత్తం. “మీరిద్దరూ పెళ్ళి చేసుకోవాలనేది బ్రహ్మ విధించిన విధి. అందువలనే ఇప్పుడు నా ముందు వచ్చి నిలబడ్డారు” అంటూ నవ్వుతూ డబ్బు తీసుకుని లోపల పెట్టారు.

కొత్త గీతలూ, గడులూ తయారైనై. పుట్టిన తారీఖూ, సమయం మారింది. భార్గవ్ ఇంకోసారి పుట్టాడు. నక్షత్రాలూ, గ్రహాలూ చోటు మారినై. శని, శుకృడు దిస మారింది. దోషాలు తప్పుకున్నాయి. చివరగా జ్యోతిష్కుడు ఆ కాగితానికి నాలుగు అంచులలోనూ పసుపురాసి, తీసి అక్షరా దగ్గర ఇచ్చాడు. కొత్త జాతకం పుట్టింది.

జ్యోతిష్కుడి స్వరం పెద్ద ఉచ్వాశతో పలికింది.

“ఇప్పుడు మీ ఇద్దరి జాతకాలూ బాగా, పూర్తిగా కలిసినై”

అక్కడ్నుంచి తిన్నగా ‘కొరియర్’ ఆఫీసుకు వెళ్ళిన అక్షరా, ఒక కవరు మీద తన  తండ్రి అడ్రస్సు రాసి... భార్గవ్ నకిలీ జాతకాన్ని అందులోపెట్టి అతికించింది. తప్పు చేస్తున్నాం అనే భావన రాగా....‘నాన్నా, మిమ్మల్ని మొసం చేస్తున్నందుకు నన్ను క్షమించండి...’ అని మనసులో మళ్ళీ మళ్ళీ చెప్పుకుంది.

“ఈ కవర్ను తెనాలి పంపించాలి” అని చెప్పినప్పుడు, ఆమెకే తెలియకుండా ఆమె చేయి వణికింది.

మెల్లగా నిద్రపోతున్న రాత్రి.  హాస్టల్ గదిలో చదువుకోవటానికి అక్షరా కుర్చునున్నా మనసు వేరే ఎక్కడికో వెడుతోంది. జాతకం పంపి నాలుగు రోజులయ్యింది. ‘నాన్న దగ్గర నుండి ఎప్పుడు సమాధానం వస్తుంది’ అని ఎదురు చూస్తున్న మనసు నీళ్ళళ్ళో పడి కొట్టుకుంటున్న చీమలాగా గిలగిలా కొట్టుకుంది.

ఆలొచనలలో చిక్కుకున్న ఆమెను ‘సెల్ ఫోన్’ పిలిచింది. వేగంగా తీసింది. ఒక కొత్త నెంబర్. అనుమానంతో ఎత్తి “హలో” అన్నది. 

“వార్తలు చెప్పేది సౌభాగ్యవతి. మీరు ఆత్రుతగా ఎదురుచూస్తున్న జ్యోతిషం ముగింపు ఈ రోజు ప్రకటించబడింది...”

‘ఏదో వ్యాపార ప్రకటన లాగుంది...!’ అని సెల్ ఫోన్ ను ఆఫ్ చేద్దామనుకున్నప్పుడు సడన్ గా గుర్తుకు వచ్చింది. ఇది అభయ స్వరం!

ఆమె కొనసాగించింది “భార్గవ్ - అక్షరా ఇద్దరి జాతకాలను పరిశీలించి  అన్వేషించిన తెనాలి జ్యోతిష్క పండితులు, రెండు జాతకాలూ అద్భుతంగా కలిసినట్లు తెలిపారు” అని చెప్పుకుంటూ వెళ్ల, అక్షరా ఉత్సాహంతో అడ్డుపడింది.

“ఏయ్ అబీ...నువ్వే కదా?”

“నేనేనక్కా. ఇది నా కొత్త సెల్ ఫోన్ నెంబర్. నాన్న కొనిచ్చింది”

“ఆట పట్టించింది చాలు. విషయం చెప్పు”

“ఏంటక్కా...విషయాన్నే వార్తలు లాగా చదివేను కదక్కా...”

“అదంతా నిజమేనే...నాన్న ఏం చెప్పేరే?”

“అదొచ్చి...కొంచం ఉండు...” అని అభయ చెప్పిన తరువాత, కొన్ని క్షణాల విరామం తరువాత.

“అక్షరా, నేను నాన్నను మాట్లాడుతున్నాను”

“చెప్పండి నాన్నా” అన్నది గుండె వేగంగా కొట్టుకుంటుంటే.

“అంతా మంచి వార్తేనమ్మా. మీ ఇద్దరి జాతకాలూ బ్రహ్మాండంగా కలిసినై. భార్గవ్ వాళ్ల తల్లి-తండ్రులను ఒక మంచి రోజు చూసి మన ఇంటికి రమ్మని చెప్పు. తరువాత మనం ఒక రోజు వాళ్ళింటికి వెళదాం”

“ఎందుకు నాన్నా వెళ్ళాలి?” -- అని అభయ అల్లరిగా అడగటం, “అక్కయ్య పెళ్ళి నిశ్చయం చేయటానికి” అంటూ అమాయకంగా తల్లి జవాబు చెప్పటం, నాన్న నవ్వుతూ సెల్ ఫోను ను టీవీ లాగా మార్చి కుటుంబమంతా కుతూహలంగా ఉండటాన్ని కళ్ళ ముందు చూపించారు.

అక్షరా కళ్ళల్లో ఆనంద కన్నీరు పొంగింది.

***************************************************PART-4*******************************************

‘ఆత్మీయులకు...నమస్కారములతో. జరుగుతున్న శుభకృత నామ సంవత్సరం జేష్ట మాసం 25 వ తారీఖు మంగళవారం ఉదయం 6.50 గం.లకు విజయవాడ వాస్తవ్యులు ప్రభావతీ - ప్రకాష్ రావ్ కుమారుడు భార్గవ్  అనే వరునుకి తెనాలి వాస్తవ్యులు శ్రీనివాసమూర్తి - అన్నపూర్ణ దంపతుల పుత్రిక అక్షరా అనే వధువుకు జీవిత భాగస్వామిగా పెద్దలు నిర్ణయించిన ఈ పెళ్ళి తెనాలి రైల్వే ఆడిటోరియంలో జరుగబోతోంది కనుక...’

మైకు పెట్టకపోయినా, పెళ్ళి శుభలేఖను గట్టిగా చదివారు... అక్షరా  స్నేహితులు బాలా మరియూ దీపికా, వీళ్ళ అల్లరితో హాస్టల్ గది కళకళలాడుతోంది. ఎదురుగా శుభలేఖను ఇచ్చిన భార్గవ్, అక్షరా  అమాయకులై నిలబడున్నారు.

“భార్గవ్ సార్, పెద్దలచే నిర్ణయించబడింది అని వేసేరే...వాళ్ళా మీ ఇద్దరికీ పెళ్ళి నిశ్చయం చేసారు? మీరిద్దరే కదా ప్రేమించి పెళ్ళి చేసుకోబుతున్నారు?” అని ఎగతాలిగా, సందేహంగా అడిగింది బాలా.

“అవునమ్మా! ఆ ప్రేమకు మీ సెల్ ఫోనూ...అందులో ఉన్న సిమ్ కార్డు నే సాక్ష్యం”

ఆమెతో కలిసి ఆట పట్టించింది దీపిక.

వాళ్ళ మాటలను దారి మళ్ళించటానికి...“మీరు తప్పకుండా పెళ్ళికి రావాలి” అన్నాడు.

“ఖచ్చితంగా వస్తాం, సార్” అన్న వెంటనే…

అక్షరా, “రండి, ఇంకా గీత, అభి, జననీ, విశాలిని అందరికీ పత్రిక ఇవ్వాలి” అంటూ అతన్ని తోసుకుంటూ జరిగింది.

స్నేహితులకు పత్రిక ఇచ్చి ముగించిన తరువాత, హాస్టల్ వాకిట నిలబడి కొంచం సేపు మాట్లాడుకున్నారు.

“నిశ్చయ తాంబూలాలలో కలుసుకున్నప్పుడే, మీ నాన్నా, మా నాన్నా దగ్గరి స్నేహితుల్లాగా అయిపోయారు...గమనించావా?” అని అడిగింది అక్షరా గర్వంతో.

“అవును...! మీ అమ్మగారూ, మా అమ్మగారూ కూడా దగ్గరి బంధువులలాగా సహజంగా మాట్లాడుకున్నారు. కానీ, నీ చెల్లెలు అభయ మాత్రం నాతో మాట్లాడ  లేదు” - తప్పు పట్టాడు భార్గవ్.

“అలాగా...? ‘బావగారి దగ్గర ఎందుకే కోపం?’  అని దాన్నే అడుగుతాను” అంటూ అక్షరా సెల్ ఫోన్ తీస్తుంటే “అయ్యో...వద్దు” అని అడ్డుకోబోయేడు.

అతన్ని పట్టించుకోకుండా నెంబర్లు నొక్కింది.

అవతలవైపు అభయ స్వరం. “హలో అక్కా, ఎలా ఉన్నావు?”

“బాగున్నాను. నీ దగ్గర ఒక విషయం అడగాలి. బావగారు మన ఇంటికి  వచ్చినప్పుడు...నువ్వు ఆయనతో మాట్లాడనే లేదటగా...ఎందుకే? ‘నీ చెల్లెలుకు మాటలు రావా? లేక మూగ సినిమా హీరోయిన్ లాగానా?’ అని అడుగుతున్నారే”

“నేనెక్కడ అడిగాను?” అంటూ భార్గవ్ తడుముకుంటుంటే అక్షరా వదలకుండా “సరే, బావగారు పక్కనే నిలబడ్డారు. ఇదిగో ఆయన దగ్గర మాట్లాడు. నీ స్వరాన్ని వినని” అంటూ అతని చేతికి సెల్ ఫోను ఇచ్చింది.

భార్గవ్ వంకర్లు తిరుగుతూ, “హలో...” అన్నాడు.

పూర్తిగా రెండు నిమిషాలు నవ్వుతూ వినేసి...”పెట్టేస్తా అభయా” అని చెప్పి సెల్ ఫోన్ను తిరిగి ఇచ్చేసాడు.

“ఏం చెప్పిందండి అభీ?”

“కాకినాడ కాజాలంటే నాకు చాలా ఇష్టం. తెనాలి వచ్చేటప్పుడు ఎక్కువ కొనుక్కురండి అని చెప్పింది!”

“అలాగా చెప్పింది?” అన్నది అక్షరా అమాయకంగా.

“నువ్వొక దానివి! నీ చెల్లెలు మాట్లాడలేనే లేదు”

అక్షరాకి నవ్వు వచ్చింది “సిగ్గు పడుతోంది అనుకుంటాను”

“సరే అది వదులు. నేను బయలుదేరనా?”

“బయలుదేరతారా?” అని మనసు లేక అడిగింది అక్షరా.

“నేను బయలుదేరకపోతే, నీ స్నేహితురాళ్ళు మళ్ళీ ఎగతాలి చేయటానికి వచ్చేస్తారు” అని నవ్వుతూ వెళ్ళిపోయాడు.

పట్టు చీరలు జిగేలు మన్నాయి. జరీ పంచెలు గంభీరంగా ఉన్నాయి. బ్యూటీ పార్లర్ల నుండి తిన్నగా వచ్చి దిగిన వాళ్ళలాగా కొంత మంది మహిళలు విపరీత మేకప్ తో తిరుగుతున్నారు. నిన్నటి వరకు పెట్టెల్లో నిద్రపోతున్న బంగారు ఆభరణాలు, ఈ రోజు మహిళల మెడలను అలంకరిస్తూ పుట్టిన ఫలితాన్ని చేరుకున్నాయి. బంధువులు, స్నేహితులు కూర్చోనున్న కుర్చీల వరసకు మధ్య దూరి పిల్లలు అటూ, ఇటూ పరిగెత్తుతున్నారు. కల్యాణ మండపం అంతా మంగళ వాద్యాలు వినబడి చెవులను ఆనంద పరుస్తున్నాయి.

వాకిట్లో భార్గవ్ తల్లి-తండ్రులు, అక్షరా తల్లి-తండ్రులూ నిలబడి...వస్తున్నవారిని స్వాగతిస్తున్నారు. బర్తతో గుసగుస లాడింది అన్నపూర్ణ.

“ఇంటర్ క్యాస్ట్ పెళ్ళికి మన బంధువులు వస్తారో, రారో అని సందేహించారే! ఇప్పుడు చూడండి...ఎంతమంది జనమో”

శ్రీనివాసమూర్తి కూడా గుసగుస గానే సమాధానం చెప్పారు. “నువ్వొక పిచ్చిదానివే! కులం కాని కులం వాళ్ళతో ఎలా పెళ్ళి జరుపుతున్నామో వేడుక చూడటానికి వచ్చారు”

“ఏవండీ, అందరినీ లోపలకు రమ్మంటున్నారు పురోహితులు” అంటూ బంధువు ఒకరు వచ్చి చెప్పటంతో, వాళ్ళు లోపలకు వెళ్ళారు.

వైజాగ నుండి భార్గవ్ ఆఫీసు స్నేహితులు, అక్షరా కాలేజీ స్నేహితులూ వచ్చారు. వాళ్ళందరికీ కూల్ డ్రింక్స్ ఇస్తూ ఉపచరణ చేస్తున్న అభయ, ప్రభావతి కళ్ళకు కనబడింది. వెంటనే భర్త దగ్గర, “ఏమండీ...మనకు ఇంకో అబ్బాయి ఉండుంటే వాడికి ఈ చిన్నమ్మాయి అభయాని పెళ్ళి చేసి మన కోడలుగా చేసుకోనుండొచ్చు”

“నీకు చాలా ఎక్కువ అత్యాశే” అంటూ నవ్వారు ప్రకాష్ రావ్.

పెళ్ళి వేదికపైన పెళ్ళి అలంకరణతో కుర్చోనున్న భార్గవ్ -- అక్షరా జంటను చూసి కన్నవారు మనసారా ఆనందపడ్డారు.

ముహూర్త సమయం దగ్గర పడింది.

అగ్ని గుండంలో నుండి వస్తున్న పొగ మెల్లగా విస్తరించింది. కెమేరా, వీడియో లైట్లు కళ్ళు చెదిరే వెలుతురు ఇస్తున్నాయి. పురోహితుడు, “మాగళ్యం తంతునానేనా, నవ జీవన...” అని మంత్రాలు చెబుతూనే మేళాల బృందానికి చేతితో సైగ చేయ -- ముహూర్తం వేళ వాయిద్యం గాలిలో కలవ అక్షరా మెడలో భార్గవ్ మూడు ముళ్ళూ వేయ, పెళ్ళికి వచ్చిన వాళ్ళు జల్లిన అక్షింతలు -- ఆశీర్వాదాలూ వాళ్ళ మీద పడ్డాయి.

ఒక మగవాడికీ, ఆడదానికీ పెళ్ళి నిశ్చయం చేసినప్పటి నిమిషం నుండి శరీరంలోనూ, మనసులోనూ, ఒక విధమైన కరెంటు ఉత్పత్తి అవుతుంది. వాళ్ళ చూపుల్లో, మాటల్లో, నడకలో, దుస్తులలో, భావాలలో ఆ విద్యుత్ శక్తి బయటపడటాన్ని మిగిలిన వాళ్ళు తెలుసుకోగలరు. పెళ్ళి రోజు దగ్గర పడను పడను దాని కొలత పెరుగుతూ వెళ్ళి, ఊరంతా చూస్తూండగా తాళి కట్టే సమయంలో శిఖరాన్ని చేరుకున్న తరువాత...ఒంటరి తనం తీయదనంలో భావాలు కట్లు విప్పుకుంటున్న మొదటి రాత్రి నుండి మెల్ల మెల్లగా తగ్గటం ప్రారంభమవుతుంది.

మొదటి రాత్రి కోసం ఏర్పాటు చేయబడ్డ గదిలోకి ఒంటరిగా వదిలిపెట్టబడ్డారు భార్గవ్, అక్షరా.

మల్లె పువ్వులతో అలంకరించిన మంచం, దగ్గరలో ఉన్న స్వీట్లూ, పండ్లూ ఉంచిన పళ్లెం, పొగతో సువాసనను వెదజల్లుతున్న అరటిపండులో గుచ్చున్న అగర్ బత్తులు.

భార్గవ్ మౌనంగా కూర్చోనున్నాడు. అతనికి దగ్గరగా అందాలు ఒలకబోస్తూ కూర్చోనున్న అక్షరా హఠాత్తుగా అడిగింది. 

“ఏమండీ...పెళ్ళిలో మా నన్నగారు ఇచ్చిన సారె వరుసలో ఏదైనా తక్కువైందా?”

“ఎగతాళి చేస్తున్నావా?”

“మరి...? మొదటి రాత్రి అనే సంతోషమే లేకుండా, మౌనంగా కూర్చోనున్నారు?”

“అదంతా ఏమీ లేదు!”

వెంటనే అతని మొహాన్ని పట్టుకుని తనవైపుకు తిప్పుకుంది. “అబద్ధం చెప్పకండి. విషయమేమిటో చెప్పండి?”

“ఒక విషయం నా మనసులో ముళ్ళులాగా గుచ్చుకుంటోంది. జ్యోతిష్కుడు చెప్పాడే...పెళ్ళి అయిన ఒక సంవత్సరం లోపు నీకు ఆపద ఉందని...”

అతని నోటి మీద చెయ్యిపెట్టి అతన్ని మాట్లాడనివ్వకుండా అడ్డుకుంది అక్షరా. “ఎప్పుడు జ్యోతిష్కుడు అలా చెప్పాడో...అప్పట్నుంచే నాకు జ్యోతిష్యం పైన ఉన్న నమ్మకం పోయిందండి. దాన్ని నేను పూర్తిగా  మర్చిపోయాను...మీరూ మరిచిపొండి. ఇక మీదట ఈ టాపిక్ ఎత్తకూడదు”

“క్షమించు అక్షరా...ఇక మాట్లాడను”

వాళ్ళ మాటలు వేరు దిశగా తిరిగినై.

“నీ పరీక్షా ఫలితాలు ఎప్పుడు వస్తాయి?”

“జూలైలో వస్తాయి. ఖచ్చితంగా పాస్ అవుతాను”

మాటల మధ్యలో భార్గవ్ మెల్లగా అమె భుజాలను పట్టుకున్నాడు. అప్పుడు అతని సెల్ ఫోన్ మోగి ఆగిపోయింది.

దాన్ని తీసి చూసేసి, “మా స్నేహితుడు ఎస్.ఎం.ఎస్. చేసాడు”

అక్షరా సిగ్గుతో మొహాన్ని మూసుకుంది. “ఈ టైములో కూడానా?”

“తప్పుగా ఏమీ పంపలేదు అక్షరా. మొదటి రాత్రి లైట్లు ఆపేసే ముందు, సెల్ ఫోను స్విచ్ ఆఫ్ చేయాలని పంపాడు”

ఆమె చిన్నగా నవ్వి, నోరు మూసుకుంది.

అతను నవ్వుతూ సెల్ ఫోనులను మౌనం చేసిన తరువాత, గదిలోని లైట్లను ఆపాడు.

మొదటి రాత్రి గదిలో చీకటి కమ్ముకుంది...రెండు శరీరాలు ఒకటిగా కలిసి హృదయంలో ఆనంద వెలుతురును ప్రకాశింప చేయటం మొదలు పెట్టినై.

భార్గవ్....ఉత్సాహంగా నడుస్తూ ఇంట్లోకి వస్తున్నప్పుడు, వంట గదిలో నుండి అక్షరా సెల్ ఫోనులో మాట్లాడుతున్నది వినబడింది.

వైజాగ్ లో అదే సీతాపురం.

అంతకు ముందు స్నేహితులతో కలిసున్న అతని ఇంటికి ఇప్పుడు వాళ్ళిద్దరూ వేరు కాపురం వచ్చిన తరువాత కొత్త కళ వచ్చింది. స్నేహితుడు ఇంకొక గదికి వెళ్ళిపోవడంతో ఇంట్లో అక్షరా సారెగా తెచ్చిన కొత్త మంచం, పరుపు, బీరువా లాంటి వస్తువులు నిండి ఉన్నాయి. అంతకంటే పెద్ద మార్పు....ఇంటిలోపలకు వస్తున్న వెంటనే భార్గవ్ ని అంటుకునే ఉత్సాహం. ఆఫీసు పనులతో ఎంత అలసట చెందినా, ఇంటికి వచ్చిన వెంటనే అతనిలో కొత్త ఉత్సాహం పుట్టేస్తుంది.

వేరు కాపురానికి వచ్చి ఒక నెల అయిపోయింది. మధ్యలో విజయవాడ, తెనాలీ అంటూ మార్చి మార్చి ప్రయాణాలు, పిలుపులూ, విందులు, అన్నీ ఒక విధంగా ముగిసినై.

అక్షరా యొక్క అమ్మ--నాన్న, చెల్లి అభయ ముగ్గురూ ఇక్కడికి వచ్చి...రెండు రోజుల క్రితమే బయలుదేరి వెళ్ళారు.

భార్గవ్ ప్యాంటూ -- షర్టూ తీసేసి లుంగీలోకి మారాడు. స్నానాల గదికి వెళ్ళి కాళ్ళూ, చేతులూ, మొహం కడుక్కుని వచ్చాడు. వంట గదిలో ఒక చేతిలో సెల్ ఫోను, మరో చేతిలో గరిటతో అక్షరా.

“ఏమిటి...నువ్వు? మటన్ బిరియానీ చేసుంటావు అని చూస్తే...ఫోనులో మాట్లాడుతూ ఉన్నావు?” అని భర్త అడిగినప్పుడు పట్టించుకోకుండానే, ఫోనులో మాటలు కంటిన్యూ చేసింది.

“నువ్వు చెప్పినట్టు మిక్సీలో రుబ్బి తీసేసాను” -- మాట్లాడినట్లే మసాలాను తీసి పెట్టుకుంది.

“.......................”

“అమ్మా! మటన్ను కుక్కర్ లో వేసేసాను. తరువాత...” అంటూ సంభాషణ కంటిన్యూ అవగా, అతనికి అర్ధమయ్యింది. “ఓ.కే...మీ అమ్మ దగ్గర అడుగూతూనే బిరియానీ చేస్తున్నావా? ఈ రోజు తిన్నట్టే” అంటూ ఎగతాలి చేసాడు.

అక్షరా గబుక్కున వెనక్కి తిరిగి, “మీరు ఇక్కడ ఉంటే...నాకు పనే జరగదు...జరగండి” అంటూ అతని వీపు మీద చెయ్యి వేసి తోసి వంటగది నుండి బయటకు పంపింది.

మంచి కుర్రాడిలాగా హాలులోకి వచ్చి అక్కడున్న టీవీ ఆన్ చేసి, చూడటం మొదలుపెట్టాడు.

అక్షరాతో వాళ్ళ అమ్మా, “ఏమే, అల్లుడు ఏదో చెప్పినట్టు వినిపించింది?” అన్నది.

“ఆయన ఇప్పుడు టీవీ చూడటానికి కూర్చుండిపోయారమ్మా. అక్కడేమిటి...ఎవరో నవ్వుతున్న శబ్ధం?”

“మీ నాన్నా, అభయా! నేను నీకు సెల్ ఫోనులో వంట చేయటం నేర్పిస్తున్న విధం చూసి పగలబడి నవ్వుతున్నారు”

అక్షరా కొంత కోపంతో, “అలాగా...? ఫోను అభీ దగ్గర ఇవ్వమ్మా” అన్నది.

అభయా ఉత్సాహంతో కాంటాక్ట్ లోకి వచ్చింది.

“చెప్పక్కా”

“ఏయ్ అభీ! నీకు మటన్ బిరియాని చేయటం వచ్చా?”

“రాదక్కా”

“తరువాత ఎందుకే నవ్వుతావు? పెళ్ళి చేసుకోవటానికి ముందే వంట చేయటం నేర్చుకునే దారి చూడు”

“దేనికక్కా...? సెల్ ఫోను ఉంది కదా! నేనూ నీలాగానే అమ్మ దగ్గర అడిగి...” అని నవ్వటం మొదలుపెట్ట, తల్లి ఫోను లాక్కుంది.

“నువ్వు దీనితో మాట్లాడుతూ బిరియానీని పాడుచేయకు”

“సరేమ్మా”

“కుక్కర్ను మూసేసి విజిల్ పెట్టేసావా?”

“విజిల్ పెట్టేసానమ్మా”

“మూడు విజిల్స్ వచ్చేంతవరకు వదిలేయి”

“సరేమ్మా”

“పెరుగు పచ్చడి తయారు చేసావా?”

“చేస్తూ ఉన్నానమ్మా”

కొంతసేపటి కల్లా బిరియానీ రెడీ.

“చాలా బాగుంది అక్షరా” అని మెచ్చుకుంటూ తిన్నాడు భార్గవ్ -- భార్యకు ఒకటే సంతోషం. “ఇప్పుడేనండీ నేను పాస్ అయ్యాను”

“ఎప్పుడు పరీక్షా ఫలితాలు వచ్చినై...చెప్పనే లేదే?”

“నేను వంటను చెప్పేనండీ!” అంటూ, హడావిడిగా సెల్ ఫోన్ తీసుకుని నెంబర్లు నొక్కింది.

“ఇప్పుడెవరికి?” అంటూ ఎగతాలిగా చూసాడు.

“అమ్మా...బిరియానీ చాలా గొప్పగా ఉందట. ఆయన అడిగి అడిగి పెట్టించుకున్నారు. నాకు కూడా మిగల్చకుండా తింటున్నారంటే చూసుకో”

తింటూ ఉన్న భార్గవ్ కు ఎక్కిళ్ళు వచ్చినై. “బాగుందని ఒక మాటే కదా చెప్పాను? ఇలా సర్టిఫికేట్ చదువుతున్నావే?”

అక్షరా ఇంకా మాట్లాడుతూనే ఉంది. “అమ్మా! మీరు ఇక్కడికి వచ్చినప్పుడు మీకందరికీ నా చేత్తో వంట చేసి పెడతాను”

తల్లి ఏదో చెప్పినందుకు...గబుక్కున చిన్నగా నవ్వి “సరేమ్మా” అంటూ ఫోను కట్ చేసింది.

“ఎందుకు నవ్వావు?”

“అమ్మ చెబుతోంది...మీరు బాగా సన్నగా ఉన్నారట. ఇలా నోటికి రుచిగా వంట చేసి పెట్టి, ఒక పది కిలోలైనా పెంచి మిమ్మల్ని లావుగా చెయ్యాలట!”

అంతే...అతనికి పొలమారింది. తల మీద తడుతూ గ్లాసుతో మంచి నీళ్ళు తీసుకు వచ్చింది.

ఆ రోజు అతను ఉత్సాహమైన మనో స్థితిలో ఉన్నాడు. ఆఫీసుకు వెళ్ళి త్వరగానే ఇంటికి వచ్చాడు.

ఇంట్లోకి వస్తున్నప్పుడే తలుపు తెరిచి ఉండటం గమనించాడు. ‘ఇదేమిటి బాధ్యతే లేకుండా...తలుపు మూసి ఉంచకూడదా?’

“అక్షరా... అక్షరా …”

లోపలకు వచ్చిన వాడు తిన్నగా వంట గదిలోకి వెళ్ళాడు. అక్కడ ఆమె లేదు. స్నానాల గది. అక్కడా లేదు.

ఆదుర్దాతో బెడ్ రూముకు వెళ్ళినతను ఆశ్చర్యపోయాడు. అక్షరా నిద్రపోతున్నది. దగ్గరకు వెళ్ళి చూసినప్పుడు మొహమంతా ఎర్రబడి ఉంది.

“ఏయ్... అక్షరా” అంటూ మెల్లగా లేపినా లేవలేదు. ఆమె నుదుటి మీద చెయ్యిపెట్టి చూసినతను అధిరిపడ్డాడు.

సెగలా కక్కుతున్నంత వేడి.

***************************************************PART-5*******************************************

‘ఇద్దరి జాతకాలకూ పొత్తే లేదు. మీ రాశి, నక్షత్రం బట్టి మీరు పెళ్ళి చేసుకుంటే ఒక సంవత్సరం లోపే అక్షరాకి అకాల మరణం ఏర్పడుతుందీ’

ఆ గదిలో అశరీర వాక్కులాగా వినబడింది. ఎప్పుడో చెప్పిన జ్యోతిష్కుడి స్వరం.

లైటు వేయకపోవటం వలన గదంతా చీకటిగా ఉన్నది. ఫ్యాను కూడా తిరగటం  లేదు. కిటికీ కర్టెన్ లో కొంచం కూడా కదలిక లేదు.

“అక్షరా...” అని గట్టిగా అరిచాడు.

ఆ అరుపుతో అక్షరా మేలుకుంది.

“వచ్చాసారా...? చాలా అలసటగా ఉండటంతో అలాగే నిద్ర పోయాను” అంటూనే లేవటానికి ప్రయత్నించింది.

భార్గవ్ అడ్డుకున్నాడు.

“లేవకు అక్షరా. నీకు జ్వరంగా ఉంది”

“మీకు టిఫిన్ చేయాలే?”

“హోటల్ నుండి తెప్పించుకుందాం. అలాగే పడుకోనుండు. వచ్చేస్తాను” అన్నతను...లైటు, ఫ్యాను వేసేసి వేగంగా బయటకు వెళ్ళాడు.

కొద్ది సమయం తరువాత అతను వచ్చినప్పుడు, అక్షరా లేచి మంచం మీద కూర్చోనుంది.

“ఏమండీ...ఎక్కడికెళ్ళారు?”

“టాక్సీ పిలుచుకు రావటానికే! రా...హాస్పిటల్ కు వెళ్ళి వచ్చేద్దాం”

“ఏమిటండీ మీరు? ఒక మాత్ర వేసుకుంటే జ్వరం పోతుంది. దీనికొసం...” అన్నది నీరసంగా.

“చూడు ఒళ్ళు ఎంత వేడిగా ఉందో? మాట్లాడకుండా నాతోరా” అన్నాడు బాధతో.

అక్షరా లేచి నడిచింది. ఆమెను చేయి పుచ్చుకుని తీసుకు వెళ్ళేటప్పుడు, “నేనేమన్నా పేషంటునా...? వదలండి” అని చేతిని వదిలించుకోవటానికి ప్రయత్నించింది.

“మాట్లాడుకుండా రా” -- కేకలు వేసాడు.

భర్త చూపించిన శ్రద్ధ, మనసును సంతోష పరచింది. లోలోపల గర్వ పడింది.

ఇద్దరూ బయటకు వచ్చి, ఇంటికి తాళం వేసి బయలుదేరారు.

డాక్టర్ దగ్గరకు వెళ్ళి ఇంటికి తిరిగి వచ్చినప్పుడు టైము ఎనిమిది అవుతోంది.

భార్యను ఏ పని చేయనివ్వలేదు. అతనే గంజి కాచి తీసుకు వచ్చాడు. తానే పడదామనుకున్నాడు. అలాగే మాత్ర ఇచ్చాడు.

ఆమె నిద్రపోవటం మొదలుపెట్టినప్పుడు, అతని సెల్ ఫోన్ మోగింది. ఫోన్ చేసింది అక్షరా నాన్నగారు.

గదికి బయటకు వచ్చి మాట్లాడాడు.

“హలో...నమస్తే మావయ్యా”

“నమస్తే అల్లుడూ...బాగున్నారా?”

“బాగున్నాం మావయ్యా”

“ఫోనును అక్షరా దగ్గర ఇవ్వండి. వాళ్ళ అమ్మ మాట్లాడాలట”

“అదొచ్చి... అక్షరాకి బాగా జ్వరంగా ఉంది మావయ్యా. మంచి నిద్ర పోతోంది”

“ఏమిటీ...జ్వరమా? ఇప్పుడెలా ఉంది?”

అవతలివైపు శ్రీనివాసమూర్తి ఆందోళనపడ్డాడు.

అంతలో అక్షరా నిద్ర చెదిరి, లేచి వచ్చింది.

భార్గవ్ దగ్గర నుండి ఫోను తీసుకుంది. గబగబా మాట్లాడింది.

“ఏమీ లేదు నాన్నా. నాకు తెలికైన జ్వరం. దానికే ఈయన భయపడి హాస్పిటల్ కు తీసుకు వెళ్ళారు. డాక్టర్ ఇంజెక్షన్ చేసి మందులు ఇచ్చాడు. ఇప్పుడు బాగానే ఉన్నా”

“అక్షరా, ‘వైరస్’ జ్వరంగా ఉంటుందేమోమ్మా! ఇప్పుడే నేనూ, మీ అమ్మా బయలుదేరి వస్తాము”

“అదంతా ఏమీ వద్దు నాన్నా. ఇది మామూలు జ్వరమే”

“సరే అమ్మడూ. ఆరొగ్యం జాగ్రత్తగా చూసుకో”

అమ్మా, అభయ అంటూ ఒకరి తరువాత ఒకరు ఆందోళనతో మాట్లాడిన తరువాత ఫోన్ కట్ చేసింది అక్షరా. నీరసంతో భర్తను చూసింది.

“ఏమండీ...నాకు జ్వరం అని చెప్పేసారు! అమ్మ, నాన్నా, అభయ ముగ్గురూ టెన్షన్ పడ్డారు. రాత్రి అనేది కూడా చూడకుండా వెంటనే బయలుదేరి వస్తామని చెబుతున్నారు. మంచికాలం నేను ఫోనులో మాట్లాడినందు వలన సమాధానమయ్యారు” 

“సారీ. ఆందోళనలో ఏం చెప్పాలో నాకు తెలియలేదు”

పెద్దగా నిట్టూర్పు విడిచి గదిలోకి వెళ్ళి పడుకుంది.

మరుసటి రోజు పొద్దున మామూలుగా లేచి ఉత్సాహంగా వంటపనిలో మునిగిపోయింది.

భార్గవ్ వచ్చి ప్రేమగా అడిగాడు “అక్షరా...ఇప్పుడెలా ఉంది?”

“బాగుందండి. జ్వరం ఎటుపోయిందో తెలియటం లేదు”

“ఈ రోజు రెస్టు తీసుకు. నేను ఆఫీసుకు సెలవు చెప్పేసి ఇంటి పనులు చూసుకుంటాను”

అక్షరా ప్రేమ కోపంతో చూసింది. “ఎందుకు...? నేను బాగానే ఉన్నాను. మీరు పనికి బయలుదేరండి”

“అది కాదు...” అని ఏదో చెప్పటానికి ప్రయత్నించిన అతన్ని ఆపింది.

“అదొచ్చీ...”

“ఊ...జ్యోతిష్కుడు చెప్పినట్టు ఎక్కడ నేను చచ్చిపోతానోనని భయపడుతున్నారు”

ఉలిక్కిపడి ఆమె నోరు నొక్కాడు.

“దయచేసి దాని గురించి మాట్లాడకు”

మెల్లగా అతని చేతిని తొలగించింది.

“ఏది జ్ఞాపకం తెచ్చుకోకూడదో...దాన్ని తలుచుకుని తలుచుకుని భయపడి, నాకూ జ్ఞాపకం చేస్తున్నారు”

“నేనేం చేయాలి...చెప్పు”

“దేని గురించీ బాధపడకుండా ఆఫీసుకు వెళ్ళి రండి. ఆదివారం ఎక్కడికైనా పిక్నిక్ వెళ్ళొద్దాం”

“సరి”

ఆ ఆదివారం వాళ్ళు అరకులోయకు వెళ్ళారు.

ఇద్దరూ చేతులు జోడించుకుని అరకులోయ అందాలను తిలకిస్తూ నడుస్తూ  అక్కడక్కడ కనబడుతున్న అటవీ లోయలను ఆనందొత్సాహంతో చూస్తున్నారు. ఒక పచ్చిక బయలు లాగా ఉన్న చోట ఇద్దరూ పక్కపక్కనే కూర్చుని, ఒకరినొకరు రాసుకుంటూ ప్రకృతి అందాలను ఆశ్వాదించారు. వాళ్ళ మనసుల్లో ఉత్సాహమూ, కుతూహులమూ పొంగి పొర్లుతోంది.

ఏదో ఒక స్కూలు నుండి ‘ఎస్కర్షన్’ వచ్చున్న విధార్ధీ - విధార్ధినులూ, టీచర్లు తొడురాగ...

అటవీ ప్రాంతాన్ని ఆశ్చర్యంతో చూసారు. కొంత మంది విదేశీ పర్యాటకులు ఫోటోలు తీస్తున్నారు.

భార్య భుజాన్ని ముట్టుకున్నాడు. “అక్షరా, నేను ఇంతకు ముందే ఇక్కడకు వచ్చి చాలా చోట్లు చూసాను. నీతోపాటూ వచ్చి చూస్తున్నప్పుడు ఒక్కొక్క చోటూ చాలా కొత్తదిగా, మొదటిసారి చూస్తున్నట్టు కుతూహలంగా ఉంది”

ఆమెకు సిగ్గుతో కలిసిన ఆనందం. “అవునండీ...అభిమానించే వాళ్ళు పక్కనుంటే ప్రపంచమే కొత్తగా కనబడుతుంది”

మాట్లాడుతూనే చాలా సమయం గడిపారు.

“ఆ రోజు నీకు జ్వరం వచ్చినప్పుడు నేనెంత భయపడ్డానో తెలుసా?”

పచ్చ గడ్డి నేల మీద ఉన్న గడ్డి ముక్కల్ను ఏరి తుంపుతూ మాట్లాడింది. “మీరు చెప్పిన వెంటనే నాకు పాత జ్ఞాపకాలు వచ్చేసినై”

“ఏమిటది...?”

“నాకు పదేళ్ళ వయసప్పుడు అమ్మోరు పొసి ఒళ్ళంతా చిన్న చిన్న పొక్కులతో నిండిపోయింది. జ్వరంతో పడుకోనున్నాను. ఒళ్ళంతా మంట పుడుతొంది. అమ్మ...వాకిట్లో వేపాకులు కట్టింది. నాన్న విసన కర్రతో విసురుతూ ఉన్నారు. అప్పుడు అభీ నా పక్కన నిలబడి ఏడుస్తూనే ఉన్నది. అది దేవుని దగ్గర ఏం వేడుకుందో తెలుసా?"  

“ఏం వేడుకుంది?”

“దానికీ అమ్మోరు రావాలని వేడుకుంది. అదేలాగా దానికీ వచ్చింది”

“అక్షరా, ఇంట్లో ఒకరికి అమ్మోరు వస్తే, పిల్లలందరికీ వస్తుంది”

“అది కాదండీ. నేను దాని అభిమానాన్ని చెబుతున్నా” -- చెప్పేటప్పుడే ఆమె కళ్ళు ఎర్రబడ్డాయి.

“నువ్వు అభయ జ్ఞాపకంగానే ఉన్నావనుకుంటా. ఆమె వైజాగ్ వచ్చి నీతో ఒక వారం రోజులు ఉండనీ. ఏమంటావు?”

“అదంతా వద్దు”

“లేదు...తను వస్తే నీకు సపోర్టివ్ గా ఉంటుంది” అన్న అతను ఫోను తీసుకుని నెంబర్లు నొక్కటం ప్రారంభించాడు.

“అయ్యో...ఏం చేస్తున్నారు?”

“సెల్ ఫోను పెట్టుకుని మ్యాజిక్కా చేయగలను? ఫోనే చేస్తున్నాను”

“ఎవరికి?”

“మీ నాన్నకు”

“దేనికీ?”

“ఉండు...తెలుసుకుంటావు” అంటూ మాట్లాడాడు.

“హలో నమస్తే మావయ్యా. బాగున్నారా?”

“.........................”

“ఉన్నాను మావయ్యా... అక్షరా కూడా బాగుంది...” అన్న అతను తిన్నగా విషయానికి వచ్చాడు.

“అక్షరా ఎప్పుడూ అభయ జ్ఞాపకంతోనే ఉంటోంది. మాట్లాడుతూంటే మాటకు మాట చెల్లెలి పురాణమే. ఆ రోజు వంటగది మూలలో నిలబడి ఏడుస్తూ ఉన్నది. అడిగితే...ఉల్లిపాయలు తరుగుతున్నా అని చెబుతోంది. నిజానికి ఏడుస్తున్నది. మీరు అభయాని ఒకఒక వారం రోజులు ఇక్కడకు పంపించండి. ఆమె ఉంటే అక్షరా సంతోషంగా ఉంటుంది” 

“..........................”

“కాలేజీకీ వెళ్ళాలా...‘లీవు’ దొరకదా? సరే మావయ్యా” అన్న అతను, “మీ నాన్న నీతో మాట్లాడాలట” అంటూ ఫోను ఇచ్చాడు.

మొదట తండ్రి మాట్లాడాడు, తరువాత తల్లి మాట్లాడింది, తరువాత అభయా మాట్లాడి ముగించిన తరువాత ఫోను కట్ చేసిన అక్షరా కోపంతో భర్తను  చూసింది.

“ఎందుకండీ ఇలా ఎక్కువ చేసి చెబుతున్నారు? నేను అభీ జ్ఞాపకంతో ఏడ్చెనా?”

“అన్నీ నిన్ను చూసి నేర్చుకున్నదే అక్షరా” అన్నతను “మీ నాన్నా - అమ్మా ఏం చెప్పారు?” అన్నాడు.

“ఇంకో నెల రోజుల తరువాత కాలేజీ ‘లీవు’ లో అభీ, అమ్మా వస్తారట”

“దానికా అంతసేపు మాట్లాడారు?”

“ఎందుకు అడగరు? అభీని వదిలి ఉండలేకపోతున్నానని, నేను దానిమీద బెంగ పెట్టుకుని ఏడుస్తున్నట్టు అబద్దం చెప్పారు. అమ్మ నాకు సలహాల వర్షం కురిపించింది. పెళ్ళి అయిపొతే పుట్టింటి మనుషులను మర్చిపోవాలట. తోడబుట్టిన చెల్లెల్ని అయినా సంధర్భం దొరికినప్పుడే చూడాలట. దాన్ని తలుచుకుని భర్త ముందు ఏడవకూడదట. నాకు ఇది అవసరమా?”

“సారీ అక్షరా...కావాలంటే మళ్ళీ మీ నాన్నకు ఫోను చేసి, ఇదంతా నా లీలలు అని  చెప్పేయనా?”

అతని దగ్గరున్న ఫొనును లాక్కుని తరువాత “దీనిని లోయలో పడేస్తా...” అని ముద్దుగా బెదిరించింది.

“అయ్యయ్యో...అలా విసిరేయకమ్మా. మన ప్రేమ మొదలయ్యిందే ఈ సెల్ ఫోను  వలనే...మర్చిపోయావా?” అంటూ నవ్వాడు.

“దానికోసమైనా దీన్ని లోయలో పడేయాలి!”

“అదేమిటి!”

గేలి మాటలు, ఎగతాలి, వేడుక చూడటంలో టైము గడిచింది. సాయంకాలం సూర్యాస్తమయం అక్కడ ఇంకా బాగా అనిపించింది. పలు యుక్త వయసు జంటలు జోడిగా తిరుగుతున్నారు. వాళ్ళ మధ్యలో డెబ్బై ఏళ్ళు దాటిన తాతయ్య, అమ్మమ్మ చేతులు జోడించుకుని పచ్చగడ్డి మీద గంభీరంగా నడిచి వచ్చిన దృశ్యం పలువురిని ఆకట్టుకుంది.

“ఏమండీ, మనకు వయసు పైబడి ఇలా అయిన తరువాత ఇదేలాగా అరకులోయకు పిక్నిక్ రావాలి” అన్నది కళ్ళల్లో కల మెరుపుతో.

భార్గవ్ కు షాక్ కొట్టినట్టు అయ్యింది. పెదాలు నవ్వుతున్నట్టు ఉన్నా, లోపల భయం పరిగెత్తుతున్నది.

‘నేనూ, అక్షరా నూ ఈ వయసు వరకు విడిపోని జంటగా జీవించగలమా? లేక...జాతకం మధ్యలో దూరి మమ్మల్ని విడదీస్తుందా?’

***************************************************PART-6*******************************************

ఇంటి వాకిట ఉన్న మేడమెట్ల కింద నిలబెట్టి ఉంచబడింది భార్గవ్ స్కూటర్.  మట్టిలో ఆడుకుని వచ్చిన పిల్లాడిలా దాని ఒళ్ళంతా దుమ్ము పట్టుంది. సాయంత్రం వేల ఇంట్లోంచి బయటకు వచ్చి నిలబడ్డది అక్షరా. ఆమె చూపులు ఆ స్కూటర్ మీద పడగా , దాని సీటు కింద ఉంచబడ్డ గుడ్డను తీసుకుని దుమ్మును పూర్తిగా దులిపి, తుడిచింది. తరువాత వాకిట్లోకి తోసుకుంటూ వచ్చి ఎక్కి కూర్చుని స్టార్ట్ చేసి బయలుదేరింది.

తరువాత ట్రాఫిక్ ఎక్కువ వున్న రోడ్డులో ఉత్సాహంగా ఒక రౌండు కొట్టొచ్చి తిరిగి ఇంటికి నడుపుకుంటూ వచ్చినప్పుడు వాకిట్లో నిలబడున్న భార్గవ్ అడిగాడు.

“అక్షరా...ఏం చేస్తున్నావు?”

ఆమె గర్వంతో...స్కూటర్ను ఎప్పుడూ ఉంచే చోటుకు తీసుకువెళ్ళి స్టాండు వేసి నిలబెట్టింది. “స్కూటర్ నడిపి చూడాలని ఆశగా ఉంటే...తీసుకుని ఒక రౌండు కొట్టొచ్చాను”

ఆదుర్దా తగ్గకుండా “వద్దు...ఇక మీదట బండి నడపొద్దు”

నడుం మీద చేతులు పెట్టుకుని సరదాగా కోపంగా చూసింది. “వైజాగ్ లో ఎంతోమంది అమ్మాయలు బండి నడుపుతున్నారు. నావల్ల కాదా?”

ఏదో చెప్పలనుకున్నది చెప్పలేక తడబడ్డాడు. తరువాత చిన్న స్వరంతో చెప్పాడు. “వద్దు అక్షరా, కనీసం ఒక సంవత్సరం వరకు నువ్వు బండీ తోలొద్దు”

గబుక్కున భర్త మోహాన్ని చూసింది. అతను అంతలా బయపడుతున్నది ఆమె మనసును తాకుండాలి. “సరేనండీ...ఇప్పటికి నేను బండిని తోలను. చాలా...?”

చెప్పిన ఆమె లోపలకు వెళ్ళిపోయింది. చివరలో నిలబెట్ట బడ్డ బండిని చూస్తున్నప్పుడు, అంతనికి ఎందుకో భయంగా ఉన్నది.

పొత్తి కడుపులో నుండి ఒక భయం బంతి పైకి లేచొచ్చి గుండెను అడ్డుకుంది. పాములు ఆడించేవాడు పామును హెచ్చరికతో పట్టుకుని బుట్టలో బంధించే లాగా, రెక్సిన్ కవరు వేసి స్కూటర్ను మూసిన తరువాత ప్రశాంతత పుట్టింది.

“అక్షరా... అక్షరా...”

పిలుస్తూనే లోపలకు వెళ్ళాడు. వంట గదిలో ఉన్న ఆమె. “ఉండండి వస్తున్నా...” అని స్వరం పెంచి అరిచింది.

చేతిలో ఉన్న బ్రీఫ్ కేసును సోఫా మీద పెట్టేసి కూర్చోండి పోయాడు. వంట గది నుండి వచ్చిన ఆమె లేత ఎర్ర రంగు పెద్ద పువ్వులు వేసిన ‘నైలక్స్’ చీర కట్టుకోనుంది. ముఖాన ఎప్పుడూ ఉండే సంతోషం. నుదుటి మీద కాస్తంత చెమట పట్టుంది.

ఆమె చెయ్యి పుచ్చుకుని లాగి తన దగ్గర కూర్చో బెట్టుకున్నాడు. “వంట గదిలో పని చేసుకుంటున్నావా?”

“వంట గదిలో పని చేయక, నాట్యమా ఆడగలం?”

“అరె! ఇలా చెమటలు పట్టినయే. అందుకే అడిగాను” అన్న అతను, తన చెతి రుమాలను తీసి భార్య చెమట మీద అద్దాడు.

“ఏమిటి ఈ రోజు ఎక్కువ మజాగా ఉన్నారు?”

“నాకు మేనేజర్ గా ప్రమోషన్ వచ్చింది...”

అక్షరా కళ్ళు పువ్వుల్లా విరుచుకున్నాయి.

“అలాగా?”

“ఏమిటి అలాగా అనడంతో ఆగిపోయావు?”

“ఇంకేం చేయాలి?”

“వెంటనే పరిగెత్తుకు వెళ్ళి ‘స్వీటు’ చేస్తావేమోనని అనుకున్నా”

గబుక్కున అతను చెంపల  మీద ముద్దు పెట్టింది.

“ఈ స్వీటు చాలా?”

“దీన్ని అడ్వాన్స్ గా పెట్టుకుంటా. మిగతాదీ...?”

“మిగిలింది...తరువాత. కొత్త ప్రమోషన్ తో మీకు ఎంత జీతం పెరిగింది?”

“అదా? జీతం మాత్రం ఎనభై వేలు వస్తుంది. ఒక కారు, దాన్ని తోలేందుకు ఒక డ్రైవర్ను ఇచ్చారు”

“ఆహా....అప్పుడు మీరు రోజూ ఆఫీసుకు కారులో వెళతారన్న మాట”

"విదేశాలకు విమానంలో ఎగరటానికి కూడా ఛాన్స్ ఉంది”

“అయితే భార్యను తోడుగా తీసుకు వెళ్ళొచ్చా?”

“భార్య మాత్రమే కాదు...మామగారు, అత్తగారూ, మరదలూ అందరినీ తోడు తీసుకెళ్ళొచ్చు. పెద్ద పదవి కదా?”

“ఈ వేలాకోలమే వద్దనేది...”

“అది వదిలేయ్. ఇప్పుడు నేను నీకు ఏం కొనుకొచ్చానో తెలుసా?”

“ఏముంటుంది. స్వీటూనూ, మల్లె పువ్వులూనూ తెచ్చుంటారు. అంతే కదా?”

“అదంతా అప్పుడు! ఇప్పుడు మన పరిస్థితి వేరు” అన్న అతను బ్రీఫ్ కేసు తెరిచాడు. లోపల నుండి చిన్న నీలం రంగు వెల్వేట్ బాక్స్ ఒకటి తీసి ఆమె ముందు జాపాడు.

లోపల ఖరీదైన నెక్లస్ తళతళ మెరుస్తోంది.

అక్షరా మొహం మారింది. “ఏమిటిది?” అన్నది.

“డైమండ్ నెక్లస్. ఎలా ఉన్నది?”

“ఎందుకు కొనుకొచ్చారు?”

“ఇదేం ప్రశ్న! నీకు వేసి నీ అందం చూసుకోవటానికే...”

ఆశగా నెక్లస్ తగిలించడానికి వచ్చిన అతని చేతిని పుచ్చుకుని ఆపింది.

భార్గవ్ అప్పుడే ఆమె కోపాన్ని చూసాడు. “ఏమిటి...నగ బాగాలేదా? పది కాసులమ్మా? నీకు ఎంతో బాగుంటందని ఆశ ఆశగా కొనుకొచ్చాను”

“అదే అడుగుతున్నాను...నన్ను అడగకుండా ఎందుకు నగ కొనుక్కొచ్చారు?” -- సెగ లేచింది.

“హఠాత్తుగా ఒక బహుమతి ఇచ్చి నీకు ఆనంద అదుర్స్ ఇవ్వాలని అనుకున్నా. అందుకే నగల కొట్టుకు నేనే వెళ్ళి…”

“నన్నూ షాపుకు తీసుకు వెళ్ళుంటే...నాకు నచ్చిన ‘డిజైన్’ చూసి కొనుక్కోనుంటాను. అది వదిలేసి మీరు ఏదో ఒకటి కొనుక్కు వచ్చి వేసుకో అంటే ఏమిటి అర్ధం?”

అప్పుడు అతనికీ కోపం వచ్చింది. “ఛ...నీకొసం నగ కొనుక్కొచ్చేను చూడు. నన్ను తిట్టుకోవాలి”

అక్షరా కోపంతో వంటగదిలోకి వెళ్ళింది.

రాత్రి అతను డిన్నర్ చేయను అని అనడంతో భార్య కూడా డిన్నర్ చేయకుండా పడుకుంది.

ఒకే పరుపు మీద ఇద్దరూ వేరు వేరు దిశలలో తిరిగి పడుకున్నారు. కొంచం సేపట్లో అక్షరా దగ్గర నుండి సన్నగా ఏడుపు శబ్ధం. భార్గవ్ ధైర్యం చేసి లేచి ఆమెను తిప్పాడు.

“ఇప్పుడెందుకు ఏడుస్తున్నావు?”

దానికి సమాధానం...ఏడుపే.

“సరే...లే. ఇద్దరం డిన్నర్ తిందాం”

అక్షరా కళ్ళు తుడుచుకుంటూ లేచింది.కొద్ది సేపట్లోనే ఏడుపు మారి సహజ పరిస్థితికి వచ్చేసింది.

“ఏమండీ...వడియాలు వేయించి ఇవ్వనా?”

“వద్దు ఇలా కూర్చో”

కూర్చుంది. తినడం మొదలు పెట్టిన అతను, అన్నం కలిపి ఆమెకు నోట్లో పెట్టాడు...ఆమె అది తింటూ, తన కంచంలో నుండి అన్నం ముద్ద తీసి అతని నోటికి అందించింది...ఇద్దరికీ నవ్వు వచ్చింది.

పొద్దున తొమ్మిది గంటలు అవుతున్నది. స్నానం చేసి, డ్రస్సు వేసుకుని రెడీ అయి వచ్చిన భార్గవ్, ‘ఈ రోజు ఆమెను నగల  షాపుకు తీసుకువెళ్ళి...తీసుకున్న నగని తిరిగి ఇచ్చేసి, ఆమె అడిగేలాగా వేరే నగ కొనివ్వాలి’ అనే నిర్ణయంతో “అక్షరా... అక్షరా...” అని పిలిచాడు.

గదిలో నుండి అలంకారంతో వచ్చిన ఆమెను చూసి స్థానువయ్యాడు.

మెడలో ఆ నెక్లస్.

“పొద్దున్నే లేచి అద్దం ముందు నిలబడి నెక్లస్ పెట్టుకుని చూసాను. బాగానే ఉన్నది”

ఆనందం పొంగి ఆమెను లాగి హత్తుకున్నాడు.

విందు భోజనం తినేటప్పుడు మధ్యలో చూడకుండా పచ్చి మెరపకాయ నమిలినా, వడ-పాయసం అని తింటుంటే ఆ కారాన్ని మర్చిపోతాం.

ప్రియమైన మొగుడు -- పెళ్ళాల దాంపత్యమూ విందులాగానే...!

“ఏమండీ, ఎల్లుండి ఏం రోజో చెప్పండి”

ఉల్లిపాయ తరుగుతూ అడిగింది.

ముఖన సోపు నురుగుతో సగం 'సేవింగ్' లో ఉన్న భర్త తిరిగాడు.

“ఏమిటీ...?”

“పొండి మీరు. మీకు ఏదీ జ్ఞాపకముండదు...ఎల్లుండి మే ఏడు. మన పెళ్ళి రోజు. ఇప్పుడన్నా జ్ఞాపకమొచ్చిందా?”

“ఆ...” -- అని అరిచాడు

“ఏమైందండీ?”

“నువ్వు చెప్పిన వెంటనే షాక్ లో బ్లేడు తగిలి చెంపలమీద కోసుకుంది...?”

భార్గవ్ మొహంలో కొంటెతనం కనబడటంతో, అక్షరా అర్ధం చేసుకుని నవ్వింది.

“ఆ...అయ్యో...” అని అరిచింది అక్షరా.

“నువ్వెందుకు అరుస్తున్నావు?”

“బ్లేడుతొ చెంప కోసుకుందని మీరు చెప్పిన షాకింగ్ న్యూస్ తో నా వేలును కొసుకున్నాను...”

మొదట ఆందోళన చెందిన అతను, భార్య ఓరకంటితో చూడటాన్ని చూసి ఆమె ఎగతాలి చేస్తోందని అర్ధం చేసుకున్నాడు.

“భర్తకు గాయం తగిలితే అదే సమయం భార్యకు కూడా గాయం పడుతోంది...ఎంత ఆశ్చర్యమో చూసావా?”

“అవును...రేపు న్యూస్ పేపర్లలో హెడ్ లైన్స్ లో వేసేయాల్సిందే”

“మంచి ఐడియా”

ఒక చేత్తో ఉల్లిపాయా, మరో చేతితో కత్తితో దన్నం పెట్టింది.

“మనం ఒకరినొకరు ఎగతాలి చేసుకున్నది చాలు”

“మన పెళ్ళి రోజును మర్చిపోతానా...ఎప్పుడు ఒక సంవత్సరం ముగిస్తుందా అని ఎదురు చూస్తూనే ఉన్నానే నేను”

“ఎందుకు?” -- ఆశ్చర్యంగా అడిగింది.

కళ్ళల్లోపడిన ధూళి మనల్ని అప్పటికప్పుడు టెన్షన్ పెట్టినా, నొప్పి తగ్గిన తరువాత ధూళి పడ్డదే మర్చిపోతాం. అదే లాగానే అక్షరాకి, భార్గవ్ జాతకం ప్రకారం పెళ్ళి జరిగిన ఒక సంవత్సరంలో తన ప్రాణానికి ముప్పు వస్తుంది అనే విషయాన్నే మరిచిపోయింది.

భార్గవ్ అది చెప్పకుండా “మన పెళ్ళి రోజును పండుగలాగా చేసుకోవటానికి నాకు మాత్రం ఆశగా ఉండదా?” అన్నాడు.

ఆమె సంతోషం పట్టలేకపోయింది. లేచొచ్చి అతని పక్కన కూర్చుంది. “ఒక సంవత్సరం గడిచిందే తెలియలేదండీ”

“సరే, ఆ రోజును ఎలా సెలబ్రేట్ చేద్దాం? నువ్వే చెప్పు”

“మన ఇంట్లోనే మామూలుగా జరుపుకుందాం. మీ ఫ్రెండ్స్ ను పిలవండి. ఇంట్లోనే విందు ఏర్పాటు చేస్తాను”

“సరే”

భర్త ఆఫీసుకు బయలుదేరిన తరువాత, ఇంటి తలుపులు మూసి తాళం వేసింది. ‘రేపు పెళ్ళిరోజు. విజిటర్స్ వస్తారు. విందు వంటకు కావలసిన వన్నీ ఈ రోజే కొనొకొచ్చి పెడదాం’ అని నిర్ణయించుకుంది.

ఆటో పుచ్చుకుని వెళ్లమని భార్గవ్ చెప్పాడు. కానీ కవరు వేసి ఉంచిన స్కూటర్ను  చూసిన వెంటనే ఆమె మనసు మారింది.

‘స్కూటర్లో వెళ్తే ఏం?’

పెళ్ళి అయి ఒక సంవత్సరం ఒక నిమిషంలాగా గడిచి పోయింది. అనుకున్న వెంటనే మనసులో ఉత్సాహం ఉరకలు వేసింది. ఆకాశంలో ఎగురుతున్న ఫీలింగ్.

స్కూటర్ కవర్ను తీసింది. తళతళమని మెరిసిపోతున్న మెటల్ తో కనబడింది. వాకిటి వరకు దాన్ని తోసుకుంటూ వచ్చి మెల్లగా కూర్చుని స్టార్ట్ చేసింది.

ఆమెతోనే, కంటికి కనబడని విధి ఆమెతో బయలుదేరింది.

ఆఫీసులో అతను హడావిడిగా పనిచేసుకుంటున్నప్పుడు సెల్ ఫోన్ మోగింది. కొత్త నెంబర్. మాట్లాడటానికి ఖాలీ లేక కట్ చేసాడు. మళ్ళీ మళ్ళీ మోగింది. విసుక్కుంటూనే తీసాడు.

“అవును, భార్గవ్ నే మాట్లాడుతున్నా చెప్పండి...”

“...................”

“అవును...నా స్కూటరే”

చెప్పేటప్పుడే దిగులుతో మనసు విరిగిపోయింది.

షాక్ న్యూస్...చేతిలో ఉన్న సెల్ ఫోన్ జారి పడ...వణుకుతున్న స్వరంతో అరిచాడు.

“అ…క్ష…రా...”

***************************************************PART-7*******************************************

అక్షరా ఇక లేదు.

వైజాగ్ ట్రాఫిక్ ఎక్కువగా ఉన్న రోడ్డులో స్కూటర్ లో ఉన్నప్పుడు, వెనుక నుండి వచ్చిన ప్రభుత్వ బస్సు, కట్టుబాటు తప్పి వేగంగా ఢీ కొనడంతో ఎత్తి పడేయబడింది.  తల వెనుక బలమైన గాయం ఏర్పడ, రక్తం ఎక్కువగా పోవటంతో, గుంపు చేరి ‘ఆంబులాన్స్’ వచ్చే లోపు...

భార్గవ్ వెళ్ళినప్పుడు ఆమె శరీరం, వైజాగ్ ప్రభుత్వ హాస్పిటల్ శవ గిడ్డంగికి వెళ్ళుంది. షాక్ తో నిలబడలేక ఒరిగిపోయిన అతన్ని...పక్కన ఉన్న వారు పట్టుకున్నారు.

ఎన్నో ప్రమాదాలలో...ఎంత మందో మరణం చెందుతున్నారు. మన వరకు అవి ఉత్త వార్తలు. ఆ మరణాలు మన మనసును ఏ విధంగానూ బాధ పెట్టదు. కానీ, మనకు కావలసిన వారికి హఠాత్తుగా మరణం సంభవించినప్పుడు ఆ షాకును అనుభవిస్తాం, ఫీలవుతాము.

అక్షరా మరణం ఒక భయంకర కలలాగా ఉన్నది. ఇరు కుటుంబాల వారూ,  బంధువులూ వైజాగుకే వచ్చేసారు. పోస్టు మార్టం తరువాత వాళ్ళింటికే దేహం తీసుకురాబడింది. భార్గవ్ను కావలించుకుని ఏడ్చారు బంధువులు.

నీటిలో పడి కొట్టుకుంటున్న చీమలు, చిన్న గుంపుగా చేరి తేలుతున్నట్టు, బాధలో కష్టపడుతున్న వాళ్ళందరూ కలిసి ఏడ్చారు. వాళ్ళ హృదయాలలో అక్షరా మరణం ఏర్పరిచిన గాయం జీవితాంతం నొప్పి పుట్టిస్తూనే ఉంటుంది.

పొద్దుటి పూట వైజాగ్ చురుకు తనంతోనే మేల్కుంది. వాకింగ్ ట్రాక్స్ లో వాకింగ్ చేస్తున్న వారు, వేడి వేడిగా అమ్ముడు పోతున్న దినపత్రికలు, సెగలు కక్కుతున్న కాఫీ షాపులు.

గాంధీ నగర్ కాలనీలోని వీధులలో దూరిన ఆ ఆటో తిన్నగా భార్గవ్ ఇంటి ముందు వచ్చి ఆగింది. అందులో నుండి దిగారు అక్షరా తల్లితండ్రులు, చెల్లి అభయ.

శబ్ధం విని బయటకు వచ్చిన భార్గవ్ తల్లి-తండ్రులు, ముఖం వికసించ నమస్కరించారు.

“రండి...రండి...”

లోపలకు వెళ్ళి కూర్చున్నారు. హాలులో అక్షరా యొక్క పెద్ద ఫోటో, జరీ పూలమాలతో గోడకు వేలాడుతోంది. దాన్ని చూసిన వెంటనే అన్నపూర్ణా, అభయ పొంగి వస్తున్న తమ కన్నీటిని తుడుచుకున్నారు.

“బాగున్నారా బావగారూ?”

కూతురు చనిపోయిన తరువాత కూడా తనని ‘బావగారూ’ అని పిలవటంతో శ్రీనివాసమూర్తికి గొంతుక అడ్డు పడింది.

“ఏదో ఉన్నాం బావగారూ!”

కొన్ని క్షణాల మౌనం. ప్రభావతి లోపలి నుండి కాఫీ తీసుకు వచ్చి అందరికీ ఇచ్చింది. అది తాగి ముగించిన తరువాత సంభాషణ మొదలైయ్యింది.

ప్రకాష్ రావ్ చెప్పారు: “అక్షరా చనిపోయి ఒక సంవత్సరం అయిపోయింది. మన అలవాటు ప్రకారం సంవత్సరీకాలు పెట్టుకుందాం అని భార్గవ్ ని అడిగాము. వాడికి ఇంకెవరినీ పిలవటం ఇష్టం లేదు. మన రెండు కుటుంబాలూ మాత్రం ఉండి చేస్తే చాలని చెప్పాడు”

శ్రీనివాసమూర్తి పెద్ద నిట్టూర్పుతో చెప్పారు. “ఈ ఒక సంవత్సరంగా మేము ఎక్కడికీ వెళ్లలేదు బావగారూ. ఎంత దుఃఖమున్నా జీవించి తీరాల్సిందే కదా? మీ ఫోను వచ్చిన తరువాతే... అక్షరా చనిపోయి ఒక సంవత్సరం అయ్యిందనేది జ్ఞాపకమొచ్చింది. అందరం వచ్చాసాము” 

“అక్షరా లాంటి మంచి కోడలు దొరికినా, మాకు అదృష్టం లేకుండా పోయింది” -- చీర్ కొంగుతో కన్నీరు తుడుచుకున్న ప్రభావతి...

ఇలా సంభాషణ కొన సాగితే అభయనూ, అన్నపూర్ణానూ ఏడవటం ప్రారంభించేస్తారు. శ్రీనివాసమూర్తి గబుక్కున మాట మార్చాడు.

“అల్లుడు ఎక్కడ?”

“బయటకు వెళ్లాడు. ఇప్పుడు వచ్చేస్తాడు”

చెప్పినట్టే కొద్ది సమయం తరువాత వచ్చాడు. అతన్ని చూసిన వెంటనే వచ్చిన వాళ్ళు స్టన్ అయ్యారు.

మునుపున్న శరీరంలో సగానికి చిక్కిపోయాడు. కళ్ళ కింద నల్లటి మచ్చలు. అతుక్కుపోయిన బుగ్గలూ, కొంచంగా పెరిగిన గడ్డంతో మంచాన పడి లేచిన రోగిలాగా ఉన్నాడు. అతన్ని ఈ రూపంలో వాళ్ళు ఎదురు చూడలేదు.

భార్గవ్ వాళ్లను చూసిన వెంటనే “రండి మావయ్యా...రండి అత్తయ్యా” అని స్వాగతిస్తూ లోపలకు వచ్చాడు. అన్నపూర్ణ తన కూతురు, అల్లుడితో పెళ్ళి అలంకరణలో గంభీరంగా చూసిన జ్ఞాపకం వచ్చినప్పుడు ఏడుపు పొంగుకు వచ్చింది. అతనికి కూడా మనసు భారంగా అయ్యుండొచ్చు. మౌనంగా లోపలకు వెళ్ళిపోయాడు.

శ్రీనివాసమూర్తి అడిగారు. “ఏమిటండీ...అల్లుడు ఇలా చిక్కిపోయి, సగం అయిపోయారు?”

“అక్షరా జ్ఞాపకాలు అతన్ని కాల్చుకు తింటున్నాయి. నడుస్తున్న శవంలాగా జీవిస్తున్నాడు. మొదట్లో రెండు నెలలు ఇక్కడ ఉండి వాడ్ని చూసుకున్నాం. తరువాత మేము విజయవాడ వెళ్ళిపోయాము. మునపటిలాగా ‘మెస్’ లో తింటూ, ఆఫీసుకు వెళ్ళొస్తూ ఈ ఇంట్లో ఒక్కడే ఉంటున్నాడు”

హాలులో ప్రకాష్ రావ్, శ్రీనివాసమూర్తి కూర్చుని మాట్లాడుకుంటున్నారు... అన్నపూర్ణ, అభయ - ప్రభావతితో కలిసి లేచి లోపలకు వెళ్లారు.

పగలు పన్నెండు గంటలకు అక్షరా ఫోటోను పెట్టి దన్నం పెట్టుకున్నారు. ప్రకాష్ రావ్ నడుముకు తుండు కట్టుకుని పూజలన్నీ చేసాడు. 

లంచ్ హోటల్ నుండి తెప్పించాలని అనుకున్నారు. కానీ అన్నపూర్ణ, అభయ... ప్రభావతితో కలిసి వంటచేసారు. అందరూ భోజనాలు చేయడానికి కూర్చోగా... అభయ వడ్డించింది. 

పెద్ద గుంపుగా జేర్చుకుని, శాస్త్ర సంప్రదాయ కార్యాలు ఏదీ వాళ్ళు చేయలేదు. రెండు కుటంబాలూ కలిసి వాళ్లను కన్నీటిలో తేలనిచ్చి...కళ్ళు మూసిన అక్షరా యొక్క ఆత్మకు అంజలి ఘటిస్తున్న ఒక ఫంక్షన్ లా చేసారు.

సాయంత్రం రైలుకు తెనాలికి తిరిగి వెళ్దామనుకున్న శ్రీనివాసమూర్తి ఫ్యామిలీని ఎక్కువ బలవంత పెట్టి అడ్డుకున్నారు ప్రకాష్ రావ్ దంపతులు.

రాత్రి భార్గవ్ బయటకు వెళ్ళినప్పుడు... అభయ పక్కింటి అమ్మాయితో మాట్లాడుతున్నప్పుడు...లోపల అన్నపూర్ణ దగ్గర మెల్లగా మాటలు మొదలుపెట్టింది ప్రభావతి.

“వదినా, మీ అభయాకు ఏమైనా సంబంధాలు చూస్తున్నారా?”

“లేదమ్మా... అక్షరా కి ఇలా అవటంతో మేము విరిగిపోయాము. దీని గురించి ఆలొచించటం కుదరలేదు”

“భార్గవ్ ని తలుచుకుంటేనే మాకు బాధగా ఉంది. వాడికి మళ్ళీ పెళ్ళి చేస్తేనే జీవితంపై వాడికి ఒక పట్టు వస్తుంది. లేకపోతే ఏదో ఒకరోజు వాడు కూడా మాకు  లేకుండా పోతాడు”

సంభాషణ ఏ దిశగా వెళుతున్నదీ అనేది అన్నపూర్ణకి అర్ధమయ్యింది -- ప్రభావతి కంటిన్యూ చేసింది.

“ఇలా అడుగుతున్నానే అని తప్పుగా అర్ధం చేసుకోకండి. మీ అభయాను మా భార్గవ్ కు పెళ్ళి చేసిస్తే...వాళ్ళిద్దరి జీవితాలూ బాగుంటాయి. మనమూ ప్రశాంతంగా ఉండొచ్చు”

అన్నపూర్ణ సమాధానం చెప్పకుండా తన భర్తవైపు చూసింది.

వాళ్లను ఒంటరిగా ఆలొచించుకోవటానికని ప్రకాష్ రావ్, ప్రభావతి అక్కడ్నుంచు కదిలారు.

అన్నపూర్ణ, “ఏమండీ...మన అభయ జాతకాన్నీ, అల్లుడు జాతకాన్నీ కాంపార్ చేసి చూద్దామా?” అని అడిగింది.

“మనం జాతకం చూసే కదా అక్షరాకి పెళ్ళి చేసాము. అక్షరా చనిపోయిందే...! అప్పట్నుంచే నాకు జ్యోతిష్యం పైన ఉన్న నమ్మకం పోయింది. నా ఆలొచనంతా మన అభయాను రెండో భార్యగా పెళ్ళి చేసివ్వాలా అనేదే...” అన్నారు  శ్రీనివాసమూర్తి. 

అన్నపూర్ణ ముఖంలో ప్రశాంతత చోటు చేసుకుంది. “దీనికా ఇంతగా ఆలొచించారు? అల్లుడి గురించి మీకు తెలియదా చెప్పండి? బంగారం కదండీ. అక్షరాకి అతనితో జీవించే అదృష్టం లేకపోయింది. అభయా అయినా చక్కగా జీవించనివ్వండి”  

వాళ్ళు మాట్లాడుకుని ఒక నిర్ణయానికి వచ్చినప్పుడు ప్రకాష్ రావ్, ప్రభావతి వచ్చారు. ఇద్దరి నవ్వు మొహాలనూ చూసిన తరువాత వాళ్లకు నిర్ణయం తెలిసిపోయింది.

పెళ్ళి చాలా వరకు నిశ్చయం అయిపోయింది. ఒకే ఒక ముఖ్యమైన విషయం బాకీ ఉన్నది. అభయానీ, భార్గవ్ ని పెళ్ళికి ఒప్పించటం.

వాళ్ళు ఒప్పుకుంటారా?

“ఏం మాట్లాడుతున్నారు మీరు? అక్షరా జ్ఞాపకాలతోనే జీవితమంతా గడపాలని నేను నిర్ణయించుకున్నాను. దయచేసి వెళ్ళిపొండి”

టపాకాయలా పేలేడు భార్గవ్. ఎదురుగా నిలబడ్డ కన్నవారు అతన్ని సమాధాన పరచటానికి ప్రయత్నించారు.  

“ఇదంతా ఎమోషన్ కు లోబడి మాట్లాడేది. జీవితాంతం ఒంటరిగా గడపటం కుదురుతుందా? విధవరాలు అయిన స్త్రీ కూడా మళ్ళీ పెళ్ళి చేసుకుంటున్నారే. మగవాడైన నువ్వెందుకు ఒంటరి జీవితం జీవించాలి?”

“ఒక వేల నేను పెళ్ళి చేసుకున్నా అక్షరా చెల్లెల్నా...ఎవరు మీకు ఈ ఆలొచన చెప్పింది?”

“అక్షరా యొక్క తల్లి-తండ్రులే”

ధైర్యంగా ఒక అబద్దం చెప్పింది ప్రభావతి.

భార్గవ్ మాట్లాడలేకపోయాడు. ప్రకాష్ రావ్ కి కంటితో సైగ చూపిన ప్రభావతి, అతికేటట్టు మాట్లాడటం మొదలు పెట్టింది.

“అభయాకు వస్తున్న వరులు...పెద్దమ్మాయి కులం కాని కులంలో పెళ్ళి చేసుకుందని తెలిసిన వెంటనే వద్దని తిరిగి వెళ్ళిపోతున్నారట. అందుకే అభయాను నీకే పెళ్ళి చేసి ఇద్దామని చూస్తున్నారు”

నిజం సగం -- మిగతాది కల్పితం కలిపి తెలివిగా మాట్లాడింది. భార్గవ్ కు ఇక వద్దని  చెప్పటానికి మనసు రాలేదు. ఇంతకు ముందు ఒకసారి అక్షరాతో సరదాగా నీ చెల్లెల్నూ ‘నేనే పెళ్ళిచేసుకుంటాను’ అని చెప్పిన వెంటనే, ఆమె  కోపగించుకున్నది జ్ఞాపకానికి వచ్చింది. ‘ఆ రోజు...విధి నా నోటి ద్వారా ఆ మాటలు రప్పించుంటుందా?’

అభయా భ్రమ పట్టిన దానిలాగా నిలబడింది. ఆమె కలలో కూడా అనుకోని ఒక ప్రశ్నను అడిగారు కన్నవారు.

“బావను పెళ్ళి చేసుకోవటం నీకు సమ్మతమేనా?”

పెళ్ళి అన్న వెంటనే ఒక అమ్మాయికి రావలసిన సిగ్గూ, సంతోషం, ఇబ్బంది, గుండె వేగంగా కొట్టుకోవటం -- ఏదీ ఆమెకు రాలేదు. మొదట ఆశ్చర్యం, తరువాత కన్ ఫ్యూజన్.

అక్కయ్యనూ, బావనూ పెళ్ళి అలంకరణతో నిల్మడున్న దృశ్యాలే మనసులో కదులుతున్నాయి. బావను ఒంటరిగా కల్పనలో కూడా చూసింది లేదు. ఇప్పుడు హఠాత్తుగా ఇలా అడిగితే...?

‘అక్కయ్య భర్త నాకు వరుడు! అక్కయ్య ఉన్న చోట ఇక నేను. ఇది కరక్టేనా...?’

అభయా యొక్క కాళ్ళు అమెకు తెలియక నడిచి వెళ్ళి హాలులో ఉన్న అక్కయ్య ఫోటో ముందు నిలబడ్డాయి. ఆ ఫోటోలో అక్షరా ప్రాణాలతో వచ్చి నిల్బడినట్లు అనిపించింది. ‘నేను ఏం నిర్ణయం చెప్పాలి అక్కా?’ అని అడిగేటట్టు ఆమె రూపాన్నే చూస్తూ నిలబడ్డది. అక్కయ్య యొక్క అందమైన ముఖం తనని చూసి మృదువుగా నవ్వుతున్నట్టు అనిపించింది. అభయా కళ్ళల్లో నుండి కన్నీరు పొంగింది.  

‘అక్కయ్య మరణం వలన బావ మనసు, శరీరం వాడిపోయి ఉన్నాయి. నేనూ అదే దుఃఖంలో ఉన్నాను. ఒకే బాధతో తపించిపోతున్న రెండు జీవులు పెళ్ళి చేసుకుని ఒకరికొకరు ఓదార్పుగా ఉండటంలో ఏముంది తప్పు?’

ఒక మెరుపులాగా అనిపించిన ఆ ఆలొచనతో మనసు స్పష్టత పొందింది. అక్కడకు వచ్చిన తల్లి ఆమె మొహం చూసే ఆమె నిర్ణయాన్ని ఊహించుకోగలిగింది. అప్పుడు గోడమీదున్న బల్లి వేసిన శబ్ధం వినిపించింది. “బల్లి చెప్పేసింది. మంచి శకునం. ఇక పెళ్ళి మంచిగా జరుగుతుంది” అన్నది తల్లి, ఆనందంతో.

భార్గవ్ -- అభయా పెళ్ళి తెనాలి శివాలయంలో చాలా సింపుల్ గా జరిగింది. దగ్గర బంధువులనూ, స్నేహితులనూ మాత్రం పిలిచారు. గుడికి దగ్గరలో ఉన్న ఒక పెద్ద  రెస్టారెంటులో ఉదయం టిఫిను, లంచ్.

భార్గవ్ నీ, అభయానీ పూలమాలలతో చూసినప్పుడు వారిని కన్నవాళ్ళకు హృదయం నిండింది. అక్షరా మరణం మనసులో పైకెత్తిన భారాన్ని ఈ పెళ్ళి కిందపెట్టింది.

పెళ్ళి ఎంత సింపుల్ గా జరిగిందో...అలాగే మొదటి రాత్రి గది కూడా సింపుల్ గా అలంకరించబడి ఉంది. మంచానికి దగ్గర ప్లేటులలో పళ్ళూ, స్వీట్లూ, మల్లె పువ్వుల మూరల సన్నటి వాసన.

గది మధ్యలో అక్షరా యొక్క అందమైన ఫోటో.

మంచం మీద పట్టు పంచ, ఫుల్ హ్యాండ్ షర్ట్ వేసుకోనున్న భార్గవ్ మనసులో ఒక విధమైన ఇబ్బంది చోటు చేసుకుంది. క్వోస్చన్ పేపర్ను చేతిలో ఉంచుకుని జవాబు తెలియక బిత్తర చూపుల స్టూడెంట్ మనో పరిస్థితిలో ఉన్నాడు.

గది తలుపు తెరుచుకుని, మళ్ళీ గొళ్ళెం పెట్టబడ్డ శబ్ధం. కంటిన్యూ గా వినబడుతున్న కాళ్ళ గొలుసు యొక్క చిన్న శబ్ధం.

పెళ్ళి కూతురుగా సిగ్గుతో తలవంచుకుని వచ్చింది అభయ.

అతని హృదయం ‘దిక్కు-దిక్కు’ మని కొట్టుకుంది.

***************************************************PART-8*******************************************

మొట్టమొదటి సారిగా స్కూల్లో విడిచిపెట్టబడ్డ చిన్నపిల్లలాగా మొదటి రాత్రి గదిలోకి భయంతో వచ్చి నిలబడింది అభయ. కటిక చీకటిలో నుండి హఠాత్తుగా భయటకొచ్చి వెలుతురును చూస్తున్న వాడిలాగా తడబడ్డాడు భార్గవ్.

వీళ్ళు ఇంతవరకు ఒకొరికొకరు ఎదురుబొదురుగా నిలబడి ఒక్క మాట కూడా మాట్లాడుకున్నది లేదు. కానీ, ఇకమీదట వీళ్ళిద్దరూ భార్యా -- భర్తలుగా కలిసి జీవించబోతారు.

లోపలకు వచ్చిన అభయ తల ఎత్తినప్పుడు ఎదురుగా గోడమీద అక్షరా యొక్క ఫోటో.

మెల్లగా దాని ఎదురుగా వెళ్ళి నిలబడింది. అతను అత్రుతతో దగ్గరకు వెళ్ళి చూసాడు.

ప్రాణమున్న నవ్వుతో ఫోటోలో అక్షరా.

“ఈ ఫోటో ఎప్పుడు తీసింది బావా?”

ఇదే అభయా భార్గవ్ తో మాట్లాడిన మొదటి మాట.

“ఇది నేనూ, అక్షరానూ ప్రేమించుకుంటునప్పుడు మా అమ్మా, నాన్నలకు చూపించి ఓ.కే. అనిపించుకోవటం కోసం తీసుకున్నది”

“అక్కయ్య ఇందులో చాలా అందంగా ఉన్నదే?”

“అవును అభయా. అందంగా ఉండటానికోసమే ‘స్టూడియో’ కి వెళ్ళి తీసుకున్నాం”

మాట్లాడుకుంటూనే తిరిగి వచ్చారు. భార్గవ్ మంచం మీద కూర్చోగా, అభయా కూడా సహజంగా దగ్గరే కూర్చునే అడిగింది.

“బావా, అక్కయ్యను మొట్టమొదటి సారి ఎక్కడ చూసారు?”

“తిరుమల సన్నిది వీధిలో...”

అతను వివరించి చెప్ప చెప్ప....ఆ దృశ్యం వాళ్ళ కళ్ళెదురుగా ప్రాణం పోసుకుంది.

భార్గవ్, తాను తిరుమల బ్రహ్మోత్సవాల కారణంగా తిరుమలకు వచ్చిన  భక్తులు మధ్యలో నడుస్తున్నట్టు ఫీలైయ్యాడు. గుంపులో స్నేహితులను పోగొట్టుకొని సెల్ ఫోన్ అప్పుగా అడుగుతూ నిలబడున్న అక్షరా అతని మనసు కళ్ళ ముందు వచ్చింది.

మనసును ఏకాగ్రపరచి వింటున్న అభయా, భార్గవ్ -- అక్షరాల మధ్య తాను కూడా దూరి...జరుగుతున్నది నేరుగా చూస్తున్నట్టు ఫీలయ్యింది.

కళ్ళకు కట్టినట్టు అక్షరాని మొదటిసారిగా కలుసుకున్నది చెప్పి ముగించిన భార్గవ్, “అక్షరా దగ్గర నేను ఎప్పుడు ఐ.లవ్.యూ. చెప్పానో తెలుసా?”  

“ఎప్పుడండీ?”

ఈగర్ గా అడుగ...సమాధానం చెప్పటం మొదలుపెట్టాడు.

భార్గవ్ నూ, అభయా నూ తమకు ఫస్ట్ నైట్ అనేదే మర్చిపోయి మాట్లాడుతూనే ఉన్నారు. మాటల ఆధార సృతిగా అక్షరా ఉన్నది. హ్యాపీ కలలు నెరవేర వలసిన రాత్రి, పూచే జ్ఞాపకాలుగా గడిచింది. 

మధ్యరాత్రి దాటి...వాళ్ళకే తెలియకుండా నిద్ర వాళ్ళను చుట్టుముట్టింది.

మరుసటి రోజు భార్గవ్ ఆఫీసుకు వెళ్ళాల్సి ఉంది. సాయంకాలం తిరిగి వచ్చాడు.

వైజాగుకు వచ్చిన అతని తల్లి-తండ్రులు, అభయ తల్లి-తండ్రులు ఊరికి తిరిగి వెళ్ళగా...ఆ ఇంట్లో భార్గవ్ , అభయా ఒంటరిగా విడిచిపెట్టబడ్డారు.

రెండో రోజు రాత్రి.

భార్గవ్ బెడ్ రూములో కూర్చోని ఉన్నప్పుడు, అభయా ఆకుపచ్చ రంగు చీరతో,  కొత్త అందాలతో వచ్చి నిలబడింది.

ఆమెను చూసిన తరువాత ఏదో ఆలోచించాడు.

“ఏమిటీ అంత ఆలొచన?”

“లేదు అభయా, ఇదేలాంటి ఆకుపచ్చ రంగులో అక్షరాకు చీర కొనిచ్చిన జ్ఞాపకం వచ్చింది”

గలగలమంటూ నవ్వింది. “ఇది అదే చీరే బావా. మీకు ఇష్టమని బీరువాలో నుండి తీసి కట్టుకున్నాను. నాకు బాగుందా?”

“సూపర్ గా ఉంది”

మంచం మీద కూర్చున్న ఆమె కళ్ళు, గోడమీదున్న అక్షరా ఫోటోవైపుకు మళ్ళినై.

“బావా...చీర విషయంగా నాకూ, అక్కయ్యకూ పోట్లాటలూ వస్తుంది”

“నిజంగానా...? నమ్మలేకపోతున్నానే...!”

“అవును బావా. మా అమ్మ. లేత ఎరుపు రంగులో పట్టు చీర కట్టుకోమంది. సంక్రాంతి రోజున దాన్ని ఎవరు కట్టుకోవాలన్న ప్రశ్నతో మా ఇద్దరికీ పెద్ద గొడవ. నాన్న వచ్చి ‘అక్షరానే పెద్దది. ఆమే కట్టుకోవాలి’ అని చెప్పాసారు. నాకు ఒకటే ఏడుపు. అక్షరా సడన్ గా మనసు మార్చుకుని ‘ఇదిగో నువ్వే కట్టుకో’ అని చెప్పింది. నాకు అక్కసు వచ్చి నువ్వేంటి నాకు వదిలిపెట్టి ఇచ్చేది అని చెప్పి కట్టుకోను అని చెప్పాను”

“ఆ!” అంటూ నవ్వాడు. ఆ నవ్వుతో అభయా కూడా కలిసింది.

“తరువాత అమ్మే ఆ చీర కట్టుకుంది”

“ఇలా చిన్న చిన్న పోట్లాటలు ఉంటేనే జీవితం స్వారస్యంగా ఉంటుంది. కదా అభయా?”

“అవును బావా. ఈ ఒక్క సంవత్సరంలో ఎప్పుడైనా మీకూ-అక్షరాకూ మధ్యా గొడవ వచ్చిందా?”

“వచ్చిందే...”

“........................”

“నన్ను అడగకుండా ఎందుకు నెక్లస్ కొనుక్కు వచ్చారు అని అడిగి కోపగించుకుంది. నీకు ఆశ్చర్యంగా ఉండనీ అని చెప్పి సమాధానపరచటానికి ప్రయత్నించాను”

అభయా “ఊ” కొడుతూ వింటోంది.

కలిసిపోవలసిన హృదయాలు కథలు చెప్పుకుంటున్నాయి.

ఆ తరువాత వచ్చిన రాత్రులూ అలాగే గడిచినై.

“ఏమిటి భార్గవ్...కళ్ళు చాలా ఎర్రగా ఉన్నాయి?”

అతని ఆఫీసు స్నేహితులు అడగ, సమాధానంగా నవ్వి వూరుకున్నాడు. దగ్గర ఉన్న ఇంకో స్నేహితుడు “కొత్త పెళ్ళి కొడుకు కదా...రాత్రి చాలాసేపటి వరకు నిద్ర పోయుండడు” అని గేలి చేసాడు.

‘తన పరిస్థితి తెలియక గేలి చేస్తున్నారు’ అని చటుక్కున అతని మనసులో ఒక ఘర్షణ ఏర్పడింది.

భార్యా -- భర్తల మధ్య సహజంగా జరగవలసిన ఒకటి జరగకుండా దాగుడుమూతలు ఆడుకుంటోందే?

బెడ్ రూములో అక్షరా గురించిన మాటలతోనే కలుసుకున్నారు. ఒక పరుపు మీద పడుకున్నా నీటిలో ఉండే తామర పువ్వుకు అతుక్కోకుండా నీరు దూరంగా జరిగే వెళ్ళేలాగా దూరంగా పడుకున్నారు. ఇంతవరకు భార్గవ్ వేలు కూడా అభయా మీద పడలేదు.

తనకీ, అభయాకీ మధ్య కంటికి కనబడని ఒక సన్నటి తెర పడి వేరు చేస్తూనే ఉంది. ఆ తెర ఏమిటనేది కనిబెట్టేసాడు.

బెడ్ రూములో ఉన్న అక్షరా యొక్క ఫోటో.

ఆ రోజు సాయంత్రం భార్గవ్...బెడ్ రూములో నుండి అక్షరా యుక్క ఫోటోను తీస్తున్నప్పుడు అయోమయంగా చూసింది అభయా.  

“ఏమిటి...అక్కయ్య ఫోటోను తీస్తున్నారు?”

జవాబు చెప్పకుండా నవ్వుతూ దాన్ని తీసుకుని వెళ్ళగా, అభయా కూడా అతని వెనుకే వెళ్ళింది. అతను వెళ్ళింది పూజ రూముకు.

తిరుమల వెంకటేశుడు, మహలక్ష్మీ, వినాయకుడు అంటూ పూజ గది అంతా నిండి ఉన్న దేవుడి ఫోటోలకు మధ్య అక్షరా ఫోటోను పెట్టాడు.

అభయా ఆశ్చర్యంతో దగ్గరకు వచ్చి “బావా” అన్నది.

“అక్షరా దేవతగా ఉండి మనల్ని కాపాడుతుంది” వాళ్ళు చేతులు జోడించి అక్షరా ఫోటోకు నమస్కరించ, ఆమె దేవుళ్ళతో కలిసిపోయింది.

బెడ్ రూము తలుపులు మూసేసి లోపలకు వచ్చిన ఆమె, చీర కట్టుకోనుంది. ఆకాశంలాంటి నీలిరంగు. ఆమె యొక్క ఎర్రటి దేహానికి ఆ నీలి రంగు ప్రకాశవంతంగా ఉండి, ఆమె అందాన్ని రెట్టింపు చేసింది.

అప్పుడే ఆమెను కొత్తగా చూస్తున్నట్టు కళ్ళార్పకుండా చూసాడు భార్గవ్.

ఐదున్నర అడుగుల ఎత్తుతో, బంగారంతో చెక్కిన శిలలాగా మెరిసిపోయింది.  

ఆమెను అలాగే ఎత్తుకుని మంచం మీద కూర్చో బెట్టాడు. గడ్డం ముట్టుకుని ఆమె ముఖాన్ని పైకెత్తాడు. అతని కళ్ళు ఆమె దగ్గర అనుమతి అడిగినై. జవాబు చెప్పకుండా ఆమె కళ్ళు కిందకు వంగినై. దాన్నే అనుమతిగా తీసుకుని....

నిజానికి ఆ రోజే వాళ్ళకు ఫస్ట్ నైట్.

ఆఫీసు ముగించుకుని ఇంటికి వచ్చాడు భార్గవ్. శబ్ధం విన్న వెంటనే వాకిటికి పరిగెత్తుకు వచ్చి స్వాగతం పలికే అభయా కనబడలేదు.

“అభయా... అభయా...”

జవాబు మాట కూడా చెప్పకుండా లోపలి నుండి వచ్చింది.

ఆమె ముఖాన్ని చూసినతను ఆందోళన చెందాడు. వానలో తడిసిన కోడి పిల్లలాగా అలా ఒక వణుకు.

“ఏంటి అభయా...అదోలా ఉన్నావు?” -- ఆశ్చర్యంతో అడగ, ఏడుస్తూ అతన్ని కావలించుకుంది. అక్కడ టేబుల్ మీద ప్యాంటూ - షర్టూ జతలు, ఇస్త్రీపెట్టె పెట్టుంది.

ఒక్క క్షణం భయపడ్డాడు. “అయ్యో, ఇస్త్రీ చేస్తునప్పుడు షాక్ కొట్టిందా?”

“లేదు” అంటూ అభయా తల ఊపిన తరువాతే అతనికి పొయిన ప్రాణం తిరిగొచ్చింది. “మరెందుకు ఇలా షాక్ తిన్నదానిలాగా ఉన్నావు?”

అతని చొక్కా ఒకటి తీసుకు వచ్చి చూపింది.

“కాస్త నిర్లక్ష్యంగా ఉండటంతో...వీపు వైపు కాలిపోయి చిల్లు పడింది”

“అరె...దీనికా ఇలా భయపడిపోయావు?”

“లేదండీ. మీరు తిడాతారని అనుకుని...”

“ఛఛ...దీనికిపోయి తిడతానా?” అన్న అతను చొక్కా విప్పగా... అభయా దాన్ని తీసుకుని “లేదండీ...పదిహేనువందల రూపాయల చొక్కా...ఒక్క క్షణంలో చిల్లుపడింది...” అంటూ మనసు ఉండబట్టలేక చెప్పింది.

“పోతే పోయింది...వదులు”

“మీకిష్టమైన గంధం రంగు చొక్కా”

“అదే రంగులో ఇంకో చొక్కా కొనుక్కుందాం” అన్న అతను స్నానాల గదిలోకి వెళ్లాడు. ముఖం కడుక్కుని తిరిగినప్పుడు చేతిలో టవల్ తో అభయా.

ఆ టవల్ తీసుకుని అతను మొహం తుడుచుకోగా “ఒకసారి మా నాన్న చొక్కా ఇదేలాగా కాలిపోయి చిల్లిపడింది. ఆ తరువాత...నాన్న, నాన్న...” అంటూ ఏడ్చింది.

“ఏమిటి...బెల్టు విప్పి కొట్టారా?”

“కొట్టుంటే కూడా పరవాలేదు...నాతో నాలుగు రోజులు మాట్లాడలేదు”

“నేను అలాగంతా కోపగించుకోను” అంటూ అభయాకి అభయం ఇస్తూ జరిగాడు.

అద్దం ఎదురుగా నిలబడి తల దువ్వుకుంటున్నప్పుడు. పక్కన వచ్చి  నిలబడింది. ఆమె పెదాలు తుళ్ళినై.

“ఏమిటి...?”

“ఏమీ లేదు...”

“ఏమిటి ఏమీ లేదు?”

“మీకు నామీద లోలోపల కోపం...మంచి చొక్కాను పాడుచేసానని”

“అలాగంతా లేదు అభయా”

“కొత్త అమ్మాయినని వచ్చిన కోపాన్ని అనుచుకున్నారు”

“నేను కోపమే రాలేదని చెబుతున్నానే...?”

భర్తను కౌగలించుకుంది...కళ్ల నిండా కుండపోతగా కన్నీరు.

“ఏయ్...ఎందుకు ఇప్పుడు ఏడుస్తున్నావు?”

“లేదండీ. నా మనసు విననంటోంది. చాలా మంచి గుడ్డను పాడుచేసాను. నన్ను తిట్టండి...కొట్టండి”

చిన్న పిల్లలాగా ఏడుస్తున్న ఆమెను చూసి ఆశ్చర్యపోయాడు.

“సరే...కళ్ళు మూసుకో. నువ్వు చేసిన తప్పుకు ఇప్పుడే శిక్ష వేస్తాను”

ఆమె కళ్ళను గట్టిగా మూసుకోగా, మొహం దగ్గరకు వెళ్ళి...

“ఇచ్”

అభయా గబుక్కున పెదాలు తుడుచుకుంటూ తప్పుకుంది.

“ఏమిటిది...శిక్ష వేస్తాను అని...”

“అవును...దీనికి పేరే ముద్దుగా శిక్షించటం అంటారు. ఇక మీదట నువ్వు తప్పు చేస్తే నీకు ఇదే శిక్ష”

“ఊరుకోండి” -- సిగ్గు నవ్వుతో లోపలకు పరిగెత్తింది.

ఏడుస్తున్న ఆమెను నవ్వించేననే మనో విజయంతో నవ్వుకున్నాడు భార్గవ్.

“బావా...”

పిలుస్తూ వంట గది నుండి బయటకు వచ్చిన అభయా రెండు చేతుల్లోనూ గ్లాసులు.

“ఏమిటి అభయా, మైసూర్ పాక్ చేస్తానని లోప్లకు వెళ్లావు! ఇప్పుడు గ్లాసులతో వస్తున్నావు?”

“అదొచ్చి...నేను మైసూరు పాక్ బాగానే చేస్తా. కానీ ఈ రోజు పాకం పట్టటానికి నీళ్ళు పోస్తున్నప్పుడు, నీళ్ళు ఎక్కువ అయినై. చేసింది వేస్టు అవకూడదని దాన్ని గ్లాసులో పోసి తీసుకు వచ్చాను...అదేనండీ” అన్న అభయా అది తాగటానికి వీలుగా స్పూనూ వేసి ఇవ్వటంతో భార్గవ్ నవ్వు ఆపుకోలేకపోయాడు. 

ఆమె దొంగ కోపంతో “ఊరికే నవ్వకండి. కావాలంటే రెండు దెబ్బలు వేయండి” అన్నది.

“బాగా జ్ఞాపకం చేసావు! ఇలా తప్పు చేస్తే నా న్యాయస్థానంలో శిక్ష ఏమిటో తెలుసు కదా? ముద్దు శిక్ష” అంటూ అతను ఆమె భుజాలు పట్టుకున్నాడు.

“అయ్యో...నన్ను వదిలిపెట్టండి. లోపల కూర మాడిపోతున్న వాసన వస్తోంది”

“కూర మడిపోయిందా? అయితే ఆ తప్పుకూ కలిపి ముద్దు శిక్ష ఇప్పుడే ఇస్తాను. కలిపి తీసుకో”

“బావా, ఎవరో కాలింగ్ బెల్ కొడుతున్నారు” అని అతన్ని ఏమార్చి జారుకోగా, అతను ఆమెను తరుముకుంటూ వెళ్ళ...

భార్యా-భర్తల మధ్య అదొక ప్రేమ దాగుడుమూతలు!

“ఏయ్... అభయా...”

గొంతువిని తిరిగింది. వాళ్ళు నివసిస్తున్న ఏరియాలో ఉన్న షాపింగ్ మాల్ కు ఒంటరిగా వచ్చింది.

ఎదురుగా రమ్యా. తెనాలిలో హైయర్ సెకండరీ ఆమెతో కలిసి చదువుకున్నది.

“ఏయ్...ఎలాగున్నావు?”

“బాగున్నా అభయా...నువ్వేమిటి ఇక్కడ...?”

“నాకు పెళ్ళి అయ్యి ఇక్కడే ఉంటున్నా. నువ్వు...?”

“నాకూ పెళ్ళి అయ్యింది. ఒక గిఫ్టు కొందామని వచ్చాను”

“ఎవరికి?”

“నా భర్తకే! వచ్చే పద్నాల్గవ తారీఖు ఆయన పుట్టిన రోజు. ఆయనకు చేతి గడియారం కొన్నాను. బాగుందా?”

తీసుకుని చూసింది. “చాలా బాగుంది”

“అభయా, నా భర్త యొక్క పుట్టిన రోజును ఆయనకు తెలియకుండానే తెలుసుకుని ఆ రోజు పొద్దున గిఫ్టు ఇవ్వబోతాను”

“ఎలా. ఆయనకు తెలియకుండా ఆయన పుట్టిన రోజును తెలుసుకున్నావు?”

"ఆయన లేనప్పుడు ఆయన జాతకాన్ని వెతికి తీసాను. అందులో నుండి ఆయన కరెక్ట్ అయిన పుట్టిన రోజును కనిబెట్టాను. మా ఇద్దరికీ పెళ్ళి సంబంధం కుదిరినప్పుడే నాకు ఆయన పుట్టిన రోజు తెలుసు. అయితే సరిగ్గా గుర్తులేదు. అది ఆయనకు తెలియకూడదనే ఆయన జాతకాన్ని వెతికి తీసి తారీఖు చూసాను.  ఆయనే ఎదురు చూడని సమయంలో గిఫ్టు ఇస్తేనే నిజమైన సంతోషం ఉంది”

కొంచం సేపు మాట్లాడిన తరువాత స్నేహితురాలు వెళ్ళిపోయింది. అభయాకి ఆమె సెల్ ఫోన్ నెంబర్ అడిగి తీసుకోవాలని కూడా అనిపించలేదు. అభయాకి అనిపించింది ఒకటే ఒకటి.

భార్గవ్ పుట్టిన రోజును అతనికి తెలియకుండానే తెలుసుకుని సడన్ గా గిఫ్టు ఇచ్చి ఆశ్చర్యపరచాలి అనేదే!

ఇంటికి వచ్చిన వెంటనే మొదటి పనిగా అతని బీరువాను వెతికి చూసింది. కొంతసేపటి వెతుకులాట తరువాత అక్షరా, భార్గవ్ ఇద్దరి జాతకాలూ దొరికినై. దాన్ని తీసుకుంటున్నప్పుడే భార్గవ్ యొక్క ఇంకో జాతకం దొరికింది. అతని  పుట్టిన రోజును వెతికిన ఆమె షాకయ్యింది.

భార్గవ్ పేరు మీద రెండు జాతకాలు కనబడ్డాయి.....రెండు జాతకాలలోనూ వేరు వేరు పుట్టిన తారీఖులు ఉన్నాయి.

***************************************************PART-9*******************************************

దగ్గర దగ్గర ఇరవై రోజుల తేడాతో పుట్టిన సమయం కూడా మారి ఉన్నది.

ముద్రించబడ్డ కాగితాలలో...పెన్నుతో రాయబడ్డ జాతకాలు. ఒకటి మగ్గిన పాతది.  ఇంకొకటి కొత్తగా ఉన్నది. అందులో వైజాగ్ ముద్రాలయం ఒకదాని పేరు అచ్చు వేయబడుంది.

అభయా మనసు కన్ ఫ్యూజ్ అయ్యింది. ఒకటి నిజమైన జాతకం. ఇంకొకటి నకిలీనా...? వీటితో కలిసున్న అక్షరా జాతకం ఒకటి.

జాతకాలను చూస్తున్నప్పుడు ఒక కాగితం వచ్చి కిందపడగా, తీసి చూసింది.

‘జ్యోతిష్క పండితుడు’ అని, అడ్రస్సు ముద్రించబడ్డ కాగితంలో అర్ధంకాని కొన్ని జ్యోతిష్య లెక్కలు.

అభయా ఒక నిర్ణయానికి వచ్చినట్లు, తన హ్యాండ్ బ్యాగులో జాతకాలనూ, ముందు ఆలొచనతో భార్గవ్ - అక్షరా ఇద్దరి ఫోటోలను తీసుకుంది. ఇంటికి తాళంపెట్టి బయటకు వచ్చింది. రోడ్డు మీద వస్తున్న ఆటోను ఆపి ఎక్కి కూర్చుని చెప్పింది.

“....నగర్ వెళ్ళండి”

ఆమె మనసులో వరుసగా అనుమానాలు అలల లాగా లేచినై. ఏదో వేగంలో చేతికి దొరికిన జ్యోతిష్కుడు అడ్రస్సుకు బయలుదేరిందే తప్ప...తాను వెళ్ళే చోటు తన ప్రశ్నకు జవాబు ఇస్తుందా అనేది కూడా ఆమెకు తెలియదు.

జ్యోతిష్కుడు ఇల్లు వచ్చింది. ఆటోవాడిని వెయిట్ చేయమని చెప్పి లోపలకు వెళ్ళింది. అక్కడ జ్యోతిష్కుడుతో ఒకరు మాట్లాడుతూ ఉండటంతో కాచుకోనుండ వలసి వచ్చింది. అతను వెళ్ళిన తరువాత లోపలకు వెళ్ళింది.

అదే జ్యోతిష్య పండితుడు.

అభయా తన హ్యాండ్ బ్యాగును తెరిచి అన్నిటినీ తీసింది. అయ్యా, “నేను జ్యోతిష్యం చూడటానికి రాలేదు. ఒక అనుమానమును అడిగి క్లియర్ చేసుకోవటానికి వచ్చాను”

"పరవాలేదు...అడగండి”

“ఈ జాతక వివరణ మీరు రాసినవా?”

ఆయన ఆ జాతకం తీసుకుని క్షుణ్ణంగా చూస్తున్నప్పుడే, భార్గవ్ -- అక్షరా జంటగా ఉన్న ఫోటోను తీసి జాపింది.

జాతక వివరణ, ఫోటోనూ ఒకసారి చూసినప్పుడు జ్యోతిష్కుడికి గుర్తుకు వచ్చింది.

“అవును...ఒక సంవత్సరం పైనే అయ్యుంటుంది. వీళ్ళిద్దరూ నా దగ్గరకు వచ్చి, జాతకాలు ఇచ్చి కలుస్తున్నాయా చూడమన్నారు”

అభయా యొక్క హృదయం వేగంగా కొట్టుకుంది. “మీరేం చెప్పారు...జ్ఞాపకం ఉందా?”

“మరిచిపోగలమా? రెండు జాతకాలూ ఒక్క విషయంలోనూ కలవలేదు. ఒక వేల ఇద్దరికీ పెళ్ళి జరిగితే, ఒక సంవత్సరం లోపు ఆ అమ్మాయి చచ్చిపొతుందని చెప్పాను”

అగ్ని పర్వతంలా పొంగివస్తున్న ఫీలింగ్స్ ను అనుచుకుంది.

“అయ్యా, ఇది కూడా భార్గవ్ జాతకమే. ఈ రెండింటిలో ఏది నిజమైన జాతకమో కనుక్కొగలమా?”

అది తీసుకుని చూసిన ఆయన తల ఆడించారు.

“ఇది నకిలీ జాతకం. నేను జాతకం కలవదని చెప్పినందువలన, వాళ్ళు ఇంకెవరో ఒక జ్యోతిష్కుడ్ని కలిసి...పుట్టిన తారీఖూ, పుట్టిన సమయాన్నీ మార్చి నకిలీగా తయారు చేసున్నారు. జాతకాన్ని మార్చుకోవచ్చు...తల రాతను మార్చలేము”

అభయా ఆయనకు ఫీజు ఇచ్చింది.

“ఎందుకమ్మా డబ్బులు? నువ్వు జ్యోతిషిమే చూడలేదే?”

“దయచేసి తీసుకోండి. మీరు నాకు పెద్ద సహాయం చేసారు”

“ఒక విషయం మాత్రం అడగాలి. ఏం జరిగింది?”

“మీ జ్యోతిష్యం ఫలించింది”

ఏడుపు స్వరంతో చెప్పి బయలుదేరింది.

తిరిగి అదే ఆటోలో యంత్రంలాగా ప్రయాణం చేసి, ఆటో చార్జ్ ఇచ్చేసి ఇంటిలోపలకు వెళ్ళింది...తిన్నగా పూజ గదిలోకి వెళ్ళింది.

దాని మధ్యలో దేవుళ్ళ ఫోటో మధ్య అక్షరా ఫోటో. అది చూసిన వెంటనే  అనిచిపెట్టుకున్న ఫీలింగ్స్ అన్నీ ఏడుపుగా పేలినై.

ఆమె ఏడుస్తున్నప్పుడు భార్గవ్ వచ్చాడు. భార్య ఏడవటం చూసి బెంబేలెత్తి పోయాడు.

“అభయా, ఎందుకు ఏడుస్తున్నావు? అక్షరా జ్ఞాపకం వచ్చిందో?” అన్న అతను తాను కూడా  దుఃఖించాడు.

అభయాకి భార్గవ్ ని చూడ చూడ విరక్తిగా ఉన్నది. తన అక్కయ్య చావుకు ఇతనే కారణం అనే ఆలొచన మన్సులో పరిగెత్తింది.

“సరే అభయా, రా వెళ్దాం” అంటూ ఆమెను పూజ గది నుండి బయటకు తీసుకు రావటానికి ప్రయత్నించినప్పుడు, అతని చేతిని విధిలించుకుంది.

అభయా యొక్క ఆ చేష్ట అతన్ని ఆశ్చర్య పరిచింది.

“ఏమైంది అభయా?” అన్నాడు.

ఆమె తన దగ్గరున్న రెండు జాతకాలనూ తీసి జాపింది.

“దీనికేమిటి అర్ధం?”

అవి తీసుకుని చూసిన తరువాత అతనికి అర్ధమయ్యింది. తాను అభయా దగ్గర ఈ  జాతక రహస్యాన్ని ఇంతవరకు చెప్పలేదనేది అతనికి గుర్తుకు వచ్చింది.

“నాకూ, అక్షరాకీ జాతకాలు కలిస్తేనే పెళ్ళి అని మీ నాన్న చెప్పారట. కానీ, మా ఇద్దరి జాతకాలూ కలవలేదు. ఆ తరువాత అక్షరా ఆలొచనప్రకారం అబద్దంగా ఒక జాతకాన్ని రెడీచేసి...”

“అలాగైతే జ్యొతిష్యం ప్రకారం మీరిద్దరూ పెళ్ళిచేసుకుంటే అక్షరా చచ్చిపోతుందని తెలిసే మా అక్కయ్యను పెళ్ళిచేసుకున్నారు. అవునా?” -- ఆవేశంగా అడిగింది.

చూడటానికి అందంగా ఉండే, ఆకుపచ్చని అడవులు, మంటల్లో కాలిపోతే ఘోరంగా ఉంటాయి. అందమైన స్త్రీలు కూడా కోపగించు కుంటునప్పుడు అలా మారిపోతారు. వాళ్ళ కోపం కూడా అంత ఈజీగా ఆర్పలేనిదిగా అయిపోతుంది.

అది చూసి ఆశ్చర్యపోయాడు.

నిన్నటి వరకు వంచిన తలను ఎత్తని అభయా, ఈ రోజు అతన్ని నేరస్తుడుని  చేస్తూ ముద్దాయి బోనులో నిలబెట్టి న్యాయవాదిలాగా ప్రశ్నలు అడుగుతోంది.

“జ్యొతిష్యం ఖచ్చితంగా ఫలిస్తుందని నేను అనుకోలేదు. కానీ, మనసులో ఎక్కడో ఒక భయం నన్ను కదిలిస్తోంది. మనిద్దరం విడిపోదాం అని చెప్పాను. కుదరదు అని చెప్పింది అక్షరా. ‘నిన్ను ప్రేమించి మరొకరిని పెళ్ళి చేసుకోవటం నావల్ల కాదు. అదే జరిగితే అప్పుడు కూడా నేను చచ్చిపోతాను. నా వరకు నేను మీతో ఒక్క రోజైనా మీ భార్యగా జీవించాలి. ఆ తరువాత నేను చనిపోయినా నాకు ఆనందమే’. నేను అక్షరాని సమాధన పరచలేకపోయాను. అక్షరానే నకిలీగా ఒక  జాతకం రాయిద్దాం అని పట్టుదల పట్టింది. నేనూ అంగీకరించవలసి వచ్చింది”

“అక్కయ్య ఏం చెప్పినా, ఏం చేసినా మీరు పెళ్ళి మాత్రం చేసుకోనుండ కూడదు. అక్కయ్య పైన మీకు నిజమైన ప్రేమ ఉండుంటే ఆమెను పెళ్ళి చేసుకోనుండరు. ‘ఆమె ఎక్కడున్నా, ఎవరితో ఉన్నా మంచిగా జీవిస్తే చాలు’ అని తప్పుకోనుంటారు”

భార్గవ్ కళ్ళల్లో కన్నీరు కారింది. “అవును అభయా...అప్పుడే ఆమెను వదిలేసి తప్పుకోనుండాలి. నేను తప్పు చేసేసాను”

ఆమెకు భార్గవ్ మొహాన్ని చూడటానికే కంపరం పుట్టింది.

“నా వరకు మీరొక నేరస్తుడే. అక్కయ్య చావుకు మొదటి  కారణం మీరే.  అక్కయ్య సంవత్సరీకాలకు మమ్మల్ని వైజాగ్ పిలిచి, సోకంలో మునిగిన వాడిలాగా మాకు కనిపించి, పెద్దల ద్వారా నన్ను పెళ్ళికి అడిగి తంత్రంగా కాయలు జరిపేరు”

ఇప్పుడు ఆమె కళ్ళకు భార్గవ్ ఒక ద్రోహిలాగా కనబడ్డాడు. అంతకుపైన అతని ముందు నిలబడలేక వేగంగా గదిలోపలకు వెళ్ళి తలుపులు మూసుకుంది.

మూసిన తలుపుల ఇరువైపులా రెండు మనసులు కుమిలిపోతూ నిద్రపోకుండా ఆ రాత్రంతా గడిపినై.

తెల్లవారిన తరువాత అభయా లేచి, స్నానం చేసి, దుస్తులు మార్చుకుని చేతిలో సూట్ కేసుతో బయలుదేరటానికి రెడీగా నిలబడింది.

భార్గవ్ మౌనంగా ఆమె ఎదురుగా వచ్చి నిలబడ్డాడు.

భర్త మొహం కూడా చూడకుండా, ఎక్కడో చూస్తున్నట్టు “ఊరికి బయలుదేరుతున్నా” అన్నది.

“సరి...నీ ఇష్టం” అన్న అతను, అతనే వైజాగ బస్సు స్టేషన్ దాకా వచ్చి ఆమెను తెనాలి వెళ్ళే బస్సులో ఎక్కించాడు. బస్సు బయలుదేరే ముందు అడిగాడు.

“ఎప్పుడు తిరిగొస్తావు?”

అభయా సమాధానమే చెప్పకుండా మొహం తిప్పుకుంది.

బస్సు బయలుదేరింది.

“ఏయ్... అభయా, నీ జ్ఞాపకమంతా ఎక్కడుంది? బంగాళదుంపలు తోలు తీసివ్వమంటే...” అని తల్లి కేకలెయ్యటం గమనించింది. తాను ఏదో అలొచనలో, ఉడకబెట్టిన బంగాళదుంపల తోలును తీస్తూ, తోలును గిన్నెలోనూ, దుంపను నేల మీద చోటు మార్చి వేస్తోంది.

“లేదమ్మా...టీవీలో పాటలు వింటున్నా...” అని మాట తప్పించింది.

అభయా వచ్చి రెండు రోజులు అయిపోయింది. కూతురు రావటం కన్నవాళ్ళకు మహా సంతోషం. ఆమె కూడా తన మనో వేధనను కనబడనివ్వకుండా ఆనందంగా ఉన్నట్టు చూపించుకుంది.

నిజం తెలియనందువలన కూతురు ఏదో కొన్ని రోజులు ఉండి వెళదామని వచ్చుంటుందని కన్నవారు అనుకుంటున్నారు.

ఆ రోజు శ్రీనివాసమూర్తి  సెల్ ఫోన్ మోగింది. భార్గవే పిలిచాడు. ఎత్తేరు.

“బాగున్నారా అల్లుడు గారూ...” అన్న కుశల ప్రశ్నల తరువాత ఆయన గట్టిగా చెప్పారు.

“అభయా...అల్లుడుగారు మాట్లాడుతున్నారు”

మొహాన ఎటువంటి ఫీలింగ్స్ చూపించకుండా వచ్చి సెల్ ఫోనును తీసుకుని లోపలకు వెళ్ళి తలుపులు వేసుకుంది.

అవతలవైపు భార్గవ్ మొదలు పెట్టాడు.

“కులాశాగా ఉన్నావా?”

“.......................” -- ఆమె సమాధానం చెప్పలేదు.

“సరే...నేను మనశ్శాక్షికి నిజాయతీగానే నడుచుకుంటున్నాను. నువ్వు నన్ను ఒక నేరస్తుడిగా చూడటాన్ని తట్టుకోలేకపోతున్నాను. కానీ, ఇప్పుడు నేను ఫోను చేసింది వేరే విషయంగా! గ్యాస్ బుక్ చేయాలి. బుక్కు దొరకలేదు. దాన్ని ఎక్కడ పెట్టావు?”

“వంట గదిలోని పై అలమరాలో...” -- అంతే అభయా మాట్లాడింది.

రెండు నిమిషాలాగి, “దొరికింది” అని భార్గవ్ మాట వినబడగానే సెల్ ఫోన్ కట్ చేసింది. 

గది నుండి బయటకు వస్తున్నప్పుడు ఆమె మొహం ముడుచుకుపోయినట్లు  ఉండటాన్ని అన్నపూర్ణ గమనించింది. కూతురు వచ్చినప్పటి నుండి ఆమెకు మనసులో ఒక సందేహం. ‘భర్తతో గొడవపడి వచ్చిందో?’ అని!

అభయా తన గదికి వెళ్ళి నేలమీద కూర్చుని బుర్ర గోక్కుంటోంది.

“అభయా...” అని అమ్మ పిలుస్తున్న శబ్ధం విని తల తిప్పకుండా “ఏంటమ్మా” అన్నది విసుగ్గా!

అన్నపూర్ణ కూతురి దగ్గరకు వచ్చి, కూర్చుని, కూతురి భుజం మీద చేయివేసి “ఏం అభయా, ఒంట్లో బాగుండలేదా?” 

“నేను బాగానే ఉన్నానమ్మా” -- సన్నటి స్వరంతో చెప్పింది.

“ఎందుకే దాస్తావు? తల్లికి తెలియనది ఉందా?  వచ్చినప్పటి నుండీ నేనూ గమనిస్తూనే ఉన్నాను. నువ్వు గలగల మంటూ ఉత్సాహంగా మాట్లాడటం లేదు. అల్లుడు కూడా ఫోనులో సరిగ్గా మాట్లాడటం లేదు. ఏమైందే మీకిద్దరికీ?”

అంతే. అభయా తన తల్లిని కావలించుకుని ఏడవటం మొదలుపెట్టింది.

అన్నపూర్ణ బెంబేలు పడ్డది. “ఏమండీ...ఇక్కడకు రండి...” -- కేకవేసి భర్తను  పిలిచింది.

కన్నవాళ్ళిద్దరూ అభయా దగ్గర కూర్చుని బుజ్జగిస్తూ విచారించారు. ఏదో భార్యా -- భర్తల పోట్లాటలాగా ఉంది అని అనుకున్న వారికి ఆమె చెప్పిన విషయం తలమీద పిడుగు పడినట్లు ఉన్నది.

“ఏమిటే చెబుతున్నావు? అల్లుడు ఇచ్చింది నకిలీ జాతకమా?”

శ్రీనివాసమూర్తి ఆవేశపడ్డారు. “అక్షరా చనిపోయినప్పుడు జ్యోతిష్యం అబద్దమైపోయిందే అని మనసు విరిగి పోయాను. ఇప్పుడే కదా తెలుస్తున్నది, జ్యోతిష్యం అబద్దం చెప్పలేదు... భార్గవ్ మనల్ని మోసం చేసాడు”

“అల్లుడు...మన కూతురు అక్షరాని కూడా అబద్దం చెప్పేటట్టు చేసేరు”

“వాడేమిటే అల్లుడు? పాపాత్ముడు, అయోగ్యుడు. నా కూతురి ప్రాణాన్ని బలితీసుకున్నాడు”

“అయ్యో...మన అమ్మాయిని తెలిసే మనం బలి ఇచ్చేశేమే...?” గుండెలమీద కొట్టుకుంటూ ఏడ్చింది అన్నపూర్ణ. ఆమెతో కలిసి అభయా, శ్రీనివాసమూర్తి కూడా మనసు గాయపడటంతో ఏడ్చారు.

అక్షరా మరణానికి భార్గవ్ చేసిన జాతక మార్పిడి మోసమే కారణం అని అనుకున్న ఆ కుటుంబమే ఏడుస్తూ ఉన్నది.

అభయా వచ్చి ఒక నెల రోజులు అయ్యింది.

ఆ రోజు టేబుల్ ముందు కూర్చుని ఒక ధరకాస్తును ఎంతో ఏకాగ్రతతో పూర్తి చేస్తోంది. కన్నవారు వచ్చారు.

“ఏమిటే అది?”

“నేను ఇక్కడే ఉండి కాలేజీలో ఎం.ఎస్.సి. చదవబోతాను”

“అప్పుడు మొగుడింటికి తిరిగి వెళ్ళవా?”

కడుపులో తిప్పటంతో ఆందోళనతో అడిగింది తల్లి. తండ్రి మాత్రం కూతురుకి సపోర్టుగా ఉన్నారు.

“నువ్వు ఏ నిర్ణయం తీసుకున్నా నీకు తోడుగా ఉంటాను అభయా. ఏం చెయ్యబోతావు...చెప్పు”

భవిష్యత్తు ఒక ప్రశ్నార్ధకంగా నిలబడి భయపెడుతూంటే -- ఏం సమాధానం చెప్పలి అని అభయా ఆలొచిస్తున్నప్పుడు...కాలింగ్ బెల్ మోగింది. తల్లి వెళ్ళి తలుపు తీసింది.

వాకిట్లో భార్గవ్ తల్లి-తండ్రులు నిలబడున్నారు.

***************************************************PART-10******************************************

అన్నపూర్ణ ఒక్క క్షణం ఆశ్చర్యపోయింది, తరువాత తమాయించుకుని, “ర...రండి...” అన్నది.

ప్రకాశ రావ్, ప్రభావతి లోపలకు అడుగుపెడుతుంటే అభయా వేగంగా తన గదిలోకి వెళ్ళి తలుపులు మూసుకుంది. ఇంటికి వచ్చిన వియ్యంకులను చూసిన  వెంటనే మొహం వికసించి, ఉత్సాహంగా స్వాగతించే స్వాగతం లేదు. ఇష్టం లేనట్లే స్వాగతిస్తునట్టు శ్రీనివాసమూర్తి ఇంకెక్కేడో చూసుకుంటూ “రండి...రండి...” అన్నారు. 

వాళ్ళు అక్కడకొచ్చిన పరిస్థితి అలాంటిది. చూస్తేనే నోరూరించే మంచి భోజనాన్ని, జ్వరం వచ్చి, ఒళ్ళు కాలుతుంటే చూసినప్పుడు కడుపులో తిప్పుతూ వాంతి వస్తుంది. ట్రబుల్, ఒంట్లో పరిస్థితే తప్ప, భోజనం తప్పు కాదు. ఇప్పుడు అభయా కన్నవాళ్ళు...జ్వరం వచ్చిన వారి పరిస్థితిలోనే ఉన్నారు.

“కూర్చోండి”

కూర్చున్నారు.

“ఏమిటి బావగారూ...బాగున్నారా? అభయా బాగుందా?”

మొహం తిప్పుకునే సమాధానం వచ్చింది. “ఊ...”

తాగటానికి మంచి నీళ్ళు తీసుకు వచ్చి ఇచ్చిన అన్నపూర్ణ, “కాఫీ తీసుకువస్తాను...” అంటూ జారుకుందామనుకుంది.

“కాఫీ తరువాత ఇద్దురుగాని వదినా. మీరు ఉండండి. ఒక ముఖ్యమైన విషయం  మాట్లాడాల్సి ఉంది” అంటూ ఆపింది ప్రభావతి.

“వైజాగ్ వెళ్ళినప్పుడు భార్గవ్ చెప్పాడు. కోపగించుకుని అభయా ఇక్కడికి వచ్చేసిందట?” అని ప్రకాశ రావ్ మొదలుపెట్టారు.

“మీ అబ్బాయి...జాతకాన్ని మార్చి మోసం చేసింది న్యాయమా? మీరే చెప్పండి?” -- ఎదుటి వారి దగ్గర నుండి మాటలు మొదలైనై.

“బావగారూ...నిజం చెప్పాలంటే -- కులం కాని కులంలో పెళ్ళి చేస్తున్నామని మేము జాతక విషయాన్ని గురించి ఆలొచించనే లేదు. ఇప్పుడు సమస్య మొదలైన తరువాతే జరిగిన విషయమే మాకు తెలుసు”

“నకిలీ జాతకాన్ని నమ్మి పెళ్ళి చేయటంతో భార్గవ్ యొక్క రాశి, నక్షత్రము అక్షరా ని ప్రమాదంలో చంపేసింది” -- చెబుతున్నప్పుడే శ్రీనివాసమూర్తి స్వరం బొంగురుపోయింది. పక్కనే ఉన్న అన్నపూర్ణ కూడా కళ్ళు తుడుచుకుంది.

“ఒక విషయం బావగారూ. అక్షరానే జాతకాన్ని మార్చి రాయాలని పట్టుపట్టి చెప్పిందట. అందువలనే ఇద్దరూ కలిసి వెళ్ళి జ్యోతిష్కుడుతో నకిలీ జాతకం రాయిపించారు. అభయా నకిలీ జాతకం రాసిచ్చిన జ్యోతిష్కుడుని కలిసుంటే,  ఎవరు నకిలీ జాతకం రాసిమన్నారో జ్యోతిష్కుడే మీకు వివరంగా చెప్పుంటారు. ఇందులో భార్గవ్ తప్పు లేదు బావగారూ. అతను చేసిన తప్పంతా ప్రేమించిన . అక్షరా పట్టుదలకు లొంగిపోవటమే” 

“మీరు సులభంగా చెప్పేసారు. ఈ మోసంలో చనిపోయింది మా అమ్మాయే కదా?”

“భార్గవ్ జీవితం కూడా బాధింపుకు గురి అయ్యింది. అక్షరా చనిపోయిన దుఃఖంలో నడుస్తున్న శవంలాగా జీవించాడు. ఇప్పుడు అభయాని పెళ్ళి చేసి ఇచ్చిన  తరువాతే మంచిగా ఉంటున్నాడు. వాడ్ని మళ్ళీ నొప్పించేటట్టు ఈమె వేరుగా  వస్తే ఎలాగండీ?”  

“ఆమె ఈ విషయాన్ని తట్టుకలేకపోతోంది”

“ఆమె దగ్గర మేము మాట్లాడి చూస్తాము. అభయాను పిలవండి”

అభయా ఉన్న గది దగ్గరకు వెళ్ళి తలుపు కొట్టింది తల్లి.

“మీ అత్తయ్య, మావయ్యా వచ్చారమ్మా. బయటకురా”

లోపల నుండి ఏ సమాధానమూ లేదు. అనుమానంతో తలుపు సంధుల్లోంచి లోపలకు చూసేసి “మూలలో కూర్చోనుంది” అన్నది.

ప్రభావతి కూడా లేచి వెళ్ళి తలుపు తట్టింది. “అభయా...నీ దగ్గర మాట్లాడాలమ్మా”

గోడకు ఆనుకుని కూర్చోనున్న ఆమె, మోకాళ్ళ మధ్యలో ముఖం దాచుకుని  ఏడ్చింది. లేచి రాలేదు.

మంటలు, ఆర్పే ప్రయత్నాలకు లొంగి పోకుండా మండుతున్నప్పుడు అగ్నిమాపకదళం వచ్చి నీళ్ళు పోసినా మాత్రం ఆరిపోతుందా? కాల్చి వేయాల్సిన వాటిని కాల్చి బూడిద చేసిన తరువాతే కదా ఆరిపోతున్నాయి? మనుషుల కోపతాపాలు కూడా మంటలలాగానే...బంధుత్వాలు నేలకొరిగిపోయేంత వరకు తగ్గనే తగ్గదు.

“బావగారూ, మీరైనా కూతురికి బుద్ది చెప్పండి” అన్నాడు ప్రకాష రావ్.

“నా కూతురు న్యాయంగానే నడుచుకుంటోంది. మీ అబ్బాయే అనవసర విత్తనాలను చల్లాడు. ఆ విత్తనాలనే ఏరిపారేయాలి”

ప్రకాష రావ్, ప్రభావతి నూ ఓటమితో ఆ ఇంటి నుండి బయటకు వస్తున్నప్పుడు వాళ్ల మనసును ఒక ప్రశ్న వేధించుకు తింటోంది.

‘ఇక భార్గవ్ జీవితం ఏమవుతుంది?’

మధ్యరాత్రి, చాలాసేపటివరకు నిద్ర రాక పొర్లాడుతున్నది అభయా. కళ్ళల్లో కన్నీరు.

‘అక్కా నీ మరణానికి కారణం విధి మాత్రమే కాదు...తెలిసే నిన్ను బలి ఇచ్చిన భార్గవ్ స్వార్ధం కూడా ఒక కారణమే!’

చిటికడి విషం, బిందెడు పాలను నాశనం చేసినట్లే అభయా యొక్క జ్ఞాపకాలలో భార్గవ్ మీద ఏర్పడిన విరక్తి ఆమె మనసంతటినీ తీవ్రంగా ఆక్రమించింది.

“తమ్ముడూ. నీ భార్య ఎక్కడ...? ఊరికి వెళ్ళిందా?”

భార్గవ్ తన ఇంటి తలుపులు తెరుస్తున్నప్పుడు అడిగింది పక్కింటి ఆవిడ.

“అవునండీ” -- తలవంచుకుని చెప్పేసి ఇంట్లోకి వెళ్ళాడు.

ఇల్లు మొత్తం ఒకటే దుమ్ము. దుస్తులు అక్కడా ఇక్కడా పడున్నాయి. వంటగది గట్టు మీద బొద్దింకలు. పక్కన ఎలుకలు పరిగెత్తి ఆడుకుంటున్నాయి.

భార్య మాత్రం ఇంట్లోంచి వెళ్ళిపోతే ఆ ఇల్లు భక్తులు రాక -- పొదలు, పిచ్చి చెట్లు, పాడైపోయిన పాడుబడ్డ గుడి లాగా అయిపోతుంది.

చూపులు లేని ఒకడు శస్త్ర చికిత్స ద్వారా కంటి మార్పిడి జరిగి వెలుతురును చూసి ఆనందించేటప్పుడు. మళ్ళీ అతను చూపు పోగొట్టుకుని, గుడ్డివాడై చీకట్లో అవస్త పడటం జరిగితే...

అలా ఒక కష్టాన్ని అనుభవిస్తున్నాడు భార్గవ్.

అక్షరా చనిపోయినప్పుడు అతనికున్నది దుఃఖం మాత్రమే. ఇప్పుడు అభయా విడిపోయి వెళ్ళినప్పుడు, అక్షరా మరణానికి అతనే కారణం అంటూ నేర భావమూ కలిసి ఏర్పడింది. హోటల్ భొజనం, మాట్లాడుకోవటానికి కూడా తోడులేకపోవటం. ఒంటరిగా ఉండటం. ఈ జీవితంతోటి దుఃఖం, అవమానం వేరే!

ఇది చాలదన్నట్లు చుట్టుపక్కల ఉన్నవారు “మీ భార్య ఎక్కడ?” అని అడిగి...గాయం ఏర్పడిన చోట ముల్లుతో గుచ్చుతున్నట్లు ఉంది.

తన తల్లీ, తండ్రీ ఆమెను ఓదార్చి, సమాధానపరిచి పిలుచుకు వస్తారని నమ్మాడు. కొంతసేపటి క్రితం తండ్రి దగ్గర నుండి వచ్చిన సెల్ ఫోన్ పిలుపు, ఆ నమ్మకాన్ని ముక్కలు చేసింది.

“భార్గవా, నీ మామగారు మాట్లాడకుండా మొహం చాటేశారు. అభయా ఒక గదిలోపలకి దూరి, తలుపులు మూసుకుని బయటకు రానని చెప్పేసింది”

అందరికీ ఇలాంటి ఇబ్బందికరమైన తరుణాలు వస్తూ ఉంటాయి. అన్నీ ఉండి, ఏమీ లేనట్లు ఒంటరి జీవితం గడపటంలో ఉన్న క్రూరత్వాన్ని అతను అనుభవిస్తూ ఉన్నాడు.

మనసులో ఒక ఆవేశం మొదలయ్యింది.

అభయా తిరిగొచ్చి తనతో కాపురం చేయకపోయినా పరవాలేదు, తాను కావాలనే అక్షరాని చనిపోయేటట్టు చేసినట్టు అనుకుంటోంది...ఆ ఆలొచననైనా మార్చే కావాలి.

సెల్ ఫోన్ తీసుకుని నెంబర్లు నొక్కాడు.

కొంత విరామం తరువాత అవతలి పక్కనుండి...”హలో” అన్నది.

ఆ స్వరాన్ని గుర్తు పట్టగలిగాడు. అభయా తల్లి అన్నపూర్ణ.

“అత్తయ్యా -- నేను భార్గవ్ మాట్లాడుతున్నాను”

అవతలి వైపున్న అన్నపూర్ణ స్వరం వణికింది.  

“అల్లుడుగారూ...మీరా?”

“అత్తయ్యా, అభయాతో మాట్లాడాలి. నా తరఫు న్యాయాన్ని చివరిసారిగా ఒకసారి ఆమెతో చెప్పేయాలి. ఆమెను మాట్లాడమనండి”

“ఆమె ఇంట్లో లేదండీ”

“అలా చెప్పమన్నదా? నాతో మాట్లాడటం ఇష్టం లేకపోతే ఆ మాటను తానే నాతో చెప్పమనండి”

“నిజంగానే అభయా ఇంట్లోలేదు అల్లుడూ. వాళ్ళ నాన్నతో కలిసి బయటకు వెళ్ళింది”

“ఎక్కడికి?”

కొంచం తడబడిన తరువాత ఏడుపుతో సమాధానం వచ్చింది.

“వకీలు దగ్గరకు వెళ్ళింది. మీ దగ్గర నుండి విడాకులు పొందటానికి దావా వేస్తుందట”

షాక్ లో అతని చేతులు వణుక, సెల్ ఫోన్ జారి కింద పడి విరిగిపోయింది.

ఇంటికి తిరిగి వచ్చినప్పుడు అభయా మొహం చెమట పట్టుంది. అది గమనించకుండా శ్రీనివాసమూర్తి, “వకీలును ఏర్పాటు చేసి దావా వేసేశాము” అని చెబుతున్నారు.

అన్నపూర్ణ మాత్రం కూతుర్ని గమనించింది. “ఏమిటి అభయా...అదొలా ఉన్నావు?” అని ప్రేమతో విచారించింది.

“తల తిప్పుతున్నట్టు ఉందమ్మా?” అన్న ఆమె వేగంగా ఇంటి వెనుకకు వెళ్ళింది. ఆమెను పట్టుకోవటానికి పరిగెత్తింది అన్నపూర్ణ.

“ఉవ్వ...” వాంతి చేసుకుంటున్న శబ్ధం.

“చూసమ్మాయ్...” అంటూ తల్లి జాలి చూపింది.

తల్లీ-కూతుర్లు గుసగుసమని మాట్లాడుకుంటున్న శబ్ధం. అభయాని ఆమె గదిలోకి తీసుకు వెళ్ళి పడుకోబెట్టి అన్నపూర్ణ బయటకు వచ్చి భర్తతో చెప్పింది.

“అభయా గర్భంతో ఉంది…”

శ్రీనివాసమూర్తి షాక్ తో శిలలా నిలబడ్డారు.

***************************************************PART-11******************************************

నది మధ్యలో నుండి గట్టువైపుకు ఈతకొడుతున్న మనిషి...హఠాత్తుగా సుడిగుండంలో చిక్కుకుని మునిగిపోతున్నప్పుడు ఎంత వేదన అనుభవిస్తాడో అదే వేదనను అనుభవించింది ప్రియా.

ఆమె ముఖం వేసంకాల ఎండలో ఎండిపోయిన మల్లె పువ్వు లాగా వాడిపోయున్నది. ఒంట్లోని నీరసంతో పాటూ, మనసు కష్టమూ కలిసి నరక వేదన పడుతొంది.

ఆమె మనసులో సడన్ తుఫాన.

అక్కర్లేని విజిటర్ వస్తే తిరిగి పంపించేయాలి?

తన శక్తినంతా కూడబెట్టుకుని లేచింది.

కన్న తల్లి ఆందోళన పడింది. “అలాగే పడుకో...ఎందుకు లేస్తున్నావు?”

“హాస్పిటల్ కు వెళ్తానమ్మా. ఈ గర్భాన్ని తీయించుకుంటాను”

చెప్పి ముగించేలోపు ఫడేల్ మని చెంపమీద దెబ్బ పడింది! అలాగే మంచం మీద పడిపోయింది. ఆమె కళ్ళ నుండి కన్నీళ్ళు పారుతోంది.

అన్నపూర్ణ ఆవేశంగా మాట్లాడింది. “ఒక బిడ్డలేదేనని ఎంతో మంది తపస్సు చేస్తున్నారు? నువ్వేమిట్రా అంటే...ప్రాణం పోసుకున్న పిండాన్ని  తీయించుకుంటానంటున్నావే... పాపిస్టిదానా”

అభయా ఏడుస్తున్న శబ్ధం విని వచ్చిన శ్రీనివాసమూర్తి  వివరం తెలుసుకున్న తరువాత పార్టీ మారారు. కూతురు పార్టీ నుండి భార్య పార్టీకి!

“నీ లోపల ఒక ప్రాణం సృష్టించబడి ఉన్నది. నువ్వు నీ భర్తతో కలిసి జీవించటమే మంచిది”

“అది నావల్ల కాదు నాన్నా. అక్కయ్య చావుకు కారణంగా ఉన్న ఆయనకి… ఆయనకు నేను వేస్తున్న శిక్షే ఇది...”

ఆమె వెక్కి వెక్కి ఏడుస్తుంటే...కన్ ఫ్యూజన్, దుఃఖంతో షాకై నిలబడ్డారు శ్రీనివాసమూర్తి, అన్నపూర్ణనూ!

దిక్కు తెలియని అడవిలో చిక్కుకుని, బయటకు వెళ్లటానికి దారి తెలియక కొట్టుకుంటున్నప్పుడు, నమ్మకం ఇచ్చేలాగా ఒకే ఒక సన్నని బాట కంటికి కనబడితే...అలాగే ఉన్నది భార్గవ్ కు ఆ వార్త విన్నప్పుడు!

అభయా వాళ్ళ అమ్మ హఠాత్తుగా ఫోను చేసింది. ఒకటి రెండు మాటల్లో కుశల ప్రశ్నలు అడిగి తరువాత చెప్పింది.

“అల్లుడుగారూ...ఒక సంతోషమైన విషయం. అభయా గర్భంగా ఉంది. ఇప్పుడు మూడోనెల”

జీవితంలో కొన్ని క్షణాలు అద్భుతమైనవి. అందులో ఒకటి, ఒక మగాడికి... ‘ నీ రక్త బంధం -- వారిసు, అభివ్రుద్ది చెందుతోంది ’ అని ప్రకటన చేసే సమయమే. కుటుంబమంతా కుతూహలంగా సెలెబ్రేట్ చేసుకోవలసిన వార్తను అత్తగారి ద్వారా దొంగతనంగ తెలుసుకోవలసి వచ్చింది.

భార్గవ్ కళ్ళల్లో కన్నీరు చేరినై. గొంతుక ఎండిపోయింది.

“అల్లుడు గారూ...” అవతల పక్క అన్నపూర్ణ స్వరం బొంగురుపోయుంది.

“ఇప్పుడు కూడా ఆమె మీ మీద కోపంతోనే ఉంది. నేను దానికి తెలియకుండా ఫోను చేస్తున్నాను. తెలిస్తే నన్ను తిడుతుంది”

“సరే...అత్తయ్యా...”

అన్నపూర్ణ ఫోన్ కట్ చేసింది.

భార్యను నొప్పితో విడిపోయినతని రాత్రులు ఘోరమైనవై,  గడిచిన రోజుల  జ్ఞాపకాలు, జరుగుతున్న కాలం వేదనలు అన్నీ కలిసి అతన్ని నిద్రపోనివ్వకుండా చేస్తున్నాయి. రాత్రిపూట నిద్ర పట్టక అవస్త పడి, తెల్లవారు జామున నిద్రపొయాడు.

పొద్దున కళ్ళు తెరిచినప్పుడు సోఫాలో ఉన్న కాగితం గాలికి టపటప అంటోంది. న్యాయస్థానం ద్వారా ముందు రోజు అభయా పంపించిన విడాకుల నోటీస్ అది.

భార్గవ్ కి తెల్లవారు జామున వచ్చిన కల...జ్ఞాపకానికి వచ్చింది. అతని మనసు బండరాయి మోపినట్లు బరువెక్కటం మొదలయ్యింది.

ఆ కలలో...

మంచు కురుస్తున్న లండన్ విమానాశ్రయం. శరీరం సన్నబడి తలనెరిసి వయసైన రూపంలో వస్తున్న భార్గవ్. పలు సంవత్సరాలకు ముందే అభయాను విడిపోయి లండన్ కంపనీ ఒక దాంట్లో ఉద్యోగానికి చేరింది మెరుపులాగా జ్ఞాపకాలలో...ఇండియా వెళ్ళే విమానంలో ఎక్కి సీటు వెతుక్కుంటూ వెళుతున్నప్పుడు కాలు తడబడి కిందపడిపోతున్న అతన్ని పట్టుకున్న యుక్త వయసు అమ్మాయి లేత చేతులు.

తిరిగితే... అక్షరా! అవును, ఆమే.

“నువ్వు...నువ్వు...” అంటూ అతను తడబడుతున్నప్పుడు ఆమె వెనుక వయసైన రూపంలో వచ్చి నిలబడింది అభయా. ఆమె కళ్ళల్లో కన్నీరు.

“ఇది మన కూతూరేనండి. అక్క పేరే పెట్టాను”

అక్షరానే మరుజన్మ ఎత్తినట్లు చిన్న అక్షరా.

“అక్షరా...” -- బొంగురు కంఠంతో అతను పిలిచినప్పుడు, కల చెదిరి మెళుకువ వచ్చేసింది.

ఎన్నో సినిమాలలో చూసిన ముగింపు! మొగుడూ, పెళ్ళాం విడిపోయి జీవించి ఇరవై ఏళ్ళ జీవితాన్ని పారేసుకున్న తరువాత...తమ కూతురు ద్వారా ఒకటి చేరే ముగింపు.

అది తన జీవితంలోనూ జరుగుతుందా?

భార్గవ్ మనసు ఆందోళన చెందటం మొదలుపెట్టింది. గుడిసెలో తగలబడి మండుతున్న మంటలను చూసి భయపడి వెళ్ళి ఆర్పటానికి హడావిడి పడుతున్న మనిషిలాగా...వెంటనే ఈ సమస్యను తీర్చేయలని అతని మనసు తొందరపడుతోంది.

ఒక నిర్ణయంతో మంచం మీద నుండి లేచాడు.

కుటుంబంలో ఒకరికి రోగం వచ్చినా కూడా మిగిలిన వాళ్ళు ఆ రోగం యొక్క వేదనను అనుభవిస్తారు. అనురాగం అలాంటిది. శ్రీనివాసమూర్తి అలాగే కలత చెంది ఉన్నారు. ఆయన సెల్ ఫోన్ మోగటంతో...మెల్లగా తీసి చూసి ఆయన ఆందోళన చెందారు.

అవతల సైడు భార్గవ్.

“అల్లుడూ…”

‘బాగున్నారా?’ అనేటట్టు అనవసరమైన మాటలు లేకుండా తిన్నగా విషయానికి వచ్చాడు.

“మావయ్యా, అభయా దగ్గర ఒక ముఖ్యమైన విషయం మాట్లాడాలి. ఫోను ఆమె దగ్గర ఇవ్వండి”

ఆయన కన్ ఫ్యూజన్ తో అడిగారు. “ఏం విషయం అల్లుడూ?”

“నేను విడాకులు ఇవ్వటానికి రెడీగా ఉన్నాను...అందుకే”

ఆయనకు గుండె గుభేలుమంది.

***************************************************PART-12******************************************

‘విడాకులకు రెడీ’ అంటున్నారు అల్లుడు..........

శ్రీనివాసమూర్తి యొక్క మనసులో చిన్నగా అంటుకోనున్న నమ్మకం పట్టు తెగిపోయింది.

"అల్లుడు గారూ...కొన్ని రోజులు అయితే అభయా మనసు మారుతుంది. ఇంతలో మీరు తొందరపడకండి" అన్నారు బొంగురు కంఠంతో.  

"ముళ్ళు మీద నిలబడినట్లు ఉంది మావయ్యా. ఈ సమస్యను ముగిస్తేనే నాకు ప్రశాంతత. మీరు ఫోనును..."

యంత్రంలాగా వెనక్కి తిరిగి కూతురు ఉన్న గదికి వెళ్ళి సెల్ ఫొనును ఆమె ముందు జాపారు.

" అల్లుడు గారే..." అన్న వెంటనే మొహం చిట్లించుకున్న అభయాతో “విడాకులు  ఇవ్వటానికి అల్లుడు రెడీగానే ఉన్నారట" అన్న వెంటనే సమాధానపడి ఫోను తీసుకుంది.

"చెప్పండి"

"అభయా...కోర్టు, వకీలు నోటీసు ఇవన్నీ ఎందుకు?"

"మీతో జీవించటం నాకు ఇష్టం లేదు అనేది ఇంతకంటే నాగరీకంగా చెప్పటం నాకు తెలియదు"

"మంచిది అభయా! దానికి నువ్వు ఇంత కష్టపడి ఉండక్కర్లేదు. నా దగ్గర చెప్పుంటే నేనే సుముఖంగా విడాకులు ఇచ్చేవాడిని"

"ఇప్పటికీ ఏమీ మించిపోయింది లేదు. కోర్టులో మీరే విడాకులకు సమ్మతం చెప్పేయండి"

"సరే అభయా, అయితే  నువ్వు మీ అమ్మా--నాన్నలతో వైజాగ్ వచ్చేయి. నా తల్లి-తండ్రులూ ఇక్కడికి వచ్చేస్తారు"

"ఎందుకు?" -- అన్నది గబుక్కున.

"కోర్టు వ్యవహారం అని వచ్చేస్తే, అన్నీ చట్టపరంగా కరెక్టుగా ఉండాలి. పెళ్ళీలో నువ్వు తీసుకు వచ్చిన పట్టు చీరలూ, నగలు, సారె సామానులూ అన్నిటినీ వెనక్కి తీసుకో. ఆ తరువాత ఇక్కడే ఒక వకీలును ఏర్పాటు చేసుకుని విడాకుల పత్రంలో నేను సంతకం పెట్టి ఇచ్చేస్తాను"

అభయా కొంచం కూడా సంకోచించకుండా ఒక్క మాటలో తన భవిష్యత్తును నిర్ణయించుకుంది.

"సరే"

దుఃఖం ఏర్పడిన ఇంట్లో కూడినట్లు భార్గవ్ వైజాగ్ ఇంట్లో అతని తల్లి-తండ్రులు, అభయా, అభయా యొక్క తల్లి-తండ్రులు మౌనంగా గుమికూడి ఉన్నారు. వాళ్ళందరి మొహంలోనూ సోకం.

భార్గవ్ సారెగా తీసుకువచ్చిన ఒక్కొక్క వస్తువునూ తీసి ఇస్తున్నాడు. ఆమె ఒక్కొక్కటీ తీసుకుని పెట్టెలో సర్ధుకుంటోంది. వాళ్ళిద్దరి మొహాలు ఎటువంటి భావాలూ చూపకుండా బిగించుకుని ఉన్నాయి.

విడాకులకు సంబంధించిన ఏ కార్యంలోనూ కన్నవారు తల దూర్చక గదిలో ముడుచుకుని కూర్చోటం వలన, చేయవలసిన పనులను వీళ్ళే చేసుకుంటున్నారు.

తన కాలేజీ సర్టిఫికేట్లను కూడా జ్ఞాపకంగా తిరిగి తీసుకుని జాగ్రత్తగా పెట్టుకుంది అభయా.

భార్గవ్ ఫోనులో వకీలుతో మాట్లాడిన తరువాత ఆమెను పిలిచాడు.

"వీళ్ళెవరూ వకీలు ఆఫీసుకు రారు. మనిద్దరమే వెళదాం"

కారులో బయలుదేరారు. దారిలో, " అభయా, నీ దగ్గర ఒంటరిగా ఒక విషయం మాట్లాడవలసి ఉంది..." అన్న వెంటనే, ఒకసారి అతన్ని చూసి తరువాత ఓకే అన్నట్లు తల ఊపింది.

కారు బీచ్ వైపు రోడ్లోకి తిరిగింది.

సముద్రం తన గర్జనను, కంటిన్యూగా అలలుగా తీరానికి పంపగా, ఊరడించి వాటిని వెనక్కి పంపుతూ ఉన్నది తీరం.

అందులో దారి పొడుగునా మనుషుల గుంపు. మట్టంతా పాదల ముద్రలు. కొంచం ముందు వేడుక చూడటానికి వచ్చిన వాళ్ళూ, గాలికోసం వచ్చిన వాళ్ళూ, ప్రేమించుకోవటానికి వచ్చిన వాళ్ళూ, విడిపోయి మళ్ళీ కలుసుకోవటానికి వచ్చిన వారు అంటూ విధవిధమైన అడుగుల ముద్రలతో చేరిపోయున్నాయ వీళ్ళద్దరి అడుగుల ముద్రలు.

భార్గవ్ తో కలిసి నడుస్తున్న అభయా గబుక్కున ఆగి అతన్ని చూసింది 'ఏమిటి విషయం?' అని అడిగే చూపు.

అతను చూసిన చూపులో అస్పష్టత ఉన్నది.

"అభయా, మనం విడిపోతున్న విషయంలో నేను నిజాయితీగా నడుచుకున్నాను. కానీ నువ్వు నిజాయితీగా నడుచుకోలేదు"

ఆమె మొహం ఎర్ర బడ్డది. "ఏం చెబుతున్నారు?"

"నువ్వు గర్భంగా ఉన్న విషయాన్ని నా దగ్గర నుండి దాచావు!"

ఆమె దగ్గరున్న కోపం...గాలిపోయిన బలూన్ లాగా దిగిపోయింది.

"అది...మీ మీదున్న కోపం వలన..."

"అది మనిద్దరి బిడ్డ. మనం విడిపోవటానికి ముందు ఎలా డబ్బూ, నగలూ అన్నిటి గురించి మాట్లాడి డిషేషన్ తీసుకున్నామో, అదేలాగా...పుట్టబోయే బిడ్డ గురించి కూడా మాట్లాడి ఒక నిర్ణయానికి వచ్చుండాలి"

ఆమె మౌనంగా  నిలబడ్డది.

“మన వారసుడు...తండ్రిలేని బిడ్డగా పెరగబోతోంది. నువ్వు నన్ను శిక్షిస్తున్నట్టు అనుకుని మన బిడ్డని శిక్షించబోతావు"

అభయా బిగువైన మొహంతో చెప్పింది. "అది విధి"

"విధిని నమ్ముతున్నావు. కానీ అక్షరా మరణించుటం కూడా విధి అని ఎందుకు నమ్మనంటున్నావు? -- భార్గవ్ స్వరంలో ఆరాటం ధ్వనించింది.

ఆమె స్వరం ఆవేశంగా వినబడింది "మీరే కదా మీ జాతకాన్ని మార్చి రాసారు"

“లేదు... దానికి కూడా నువ్వు చెప్పిన విధియే కారణం. దొంగ జాతకాన్ని రాద్దామని మమ్మల్ని నిర్ణయింపచేసింది ఆ విధే. అదే నేను వద్దని ఖచ్చితంగా చెప్పినా నాకు తెలియకుండా అక్షరా టూ వీలర్ను నడిపించుకుని తీసుకు వెళ్ళింది"

"అబద్దం. అక్కయ్య చనిపోవడానికి కారణం మీరేనని మీ మనశ్శాక్షికి తెలుసు. అందువలనే దొంగ జాతకం రాసిన విషయాన్ని నా దగ్గర దాచారు”

భార్గవ్ స్వరం పెద్దదయ్యింది "మూర్ఖురాలులాగా మాట్లాడకు! నా మనసులో కపటం ఉండుంటే జాతకాలను చింపి పారేసుండే వాడిని. నీ చూపులకు, అక్షరా చూపులకు కనబడేటట్టు బీరువాలో ఉంచేవాడిని కాను" -- 

అతను దూరంగా జరుగ, అభయా అక్కడే నిలబడింది. అమె మనసులో అలజడి అలలు మొదలైనై.

'ఇతను నిర్ధొషా? ఇతనితో కలిసి జీవించనా?' -- మనసులో పొంగిన ప్రశ్నలతో, ఎగుసుకుంటూ వస్తున్న అలలను చూసింది. 'ఈ సముద్రం నా ప్రశ్నకు జవాబు చెబుతుందా?'

భార్గవ్ తిరిగి వచ్చి పిలిచాడు.

"అభయా, ఏం చేస్తున్నావు ఇక్కడ నిలబడి. రా...వకీలు దగ్గరకు..."

అతను ఎటువంటి భావాలను బయట పడనీయకుండా పెదాలను మాత్రం కదిపాడు.

"నాలుగు..." -- అక్షరా చెప్పిన అదే అలల జ్యోతిషం.

భార్గవ్ కు అర్ధమయ్యింది. "అభయా...నువ్వు..."

“తిరగకుండానే చెప్పింది. అవును. నా దావాలో ఈ సముద్రం అలలు తీర్పు రాస్తుంది.  పదిహేడు అలలలోపు ఒక అల అయినా నన్ను ముట్టుకుంటే...మనం కలిసి జీవిద్దాం...."

అతను ఆందోళన చెందాడు. 'అలలు తాకే దూరం కంటే, చాలా దూరం వెనుక నిలబడింది ఆమె. ఇంతదూరానికి ఒక అల అయినా వస్తుందా'

అభయా, కంటిన్యూ గా  నోరు తెరిచి లెక్కపెడుతోంది. "తొమ్మిది...పది..."

"..................."

"పదకుండు...”

పన్నెండవ అల తిరిగి వెళ్ళిన తరువాత భార్గవ్ మనసు ఆందోళన చెందటం మొదలుపెట్టింది. అలలు వాళ్ళిద్దరి జీవితాన్ని ఒడ్డుకు చేరుస్తుందా?

పదమూడు...పద్నాలుగు...

ఊహూ...అన్ని అలలూ నాలుగైదు అడుగుల దూరంలోనే తిరిగి వెళ్ళిపోయినై. ఇప్పుడు అభయా స్వరం తగ్గింది. మొహం విలవిలపోయింది. ఒళ్ళు వణుకు పుట్టించే మంత్రం. ఉచ్చరించింది. "పదిహేను...పదహారు..."

చివరగా వచ్చిన అల.

"పదిహేడు..." -- అభయా కళ్ళు మూసుకు ఉచ్చరించినప్పుడు ఆమె పాదాలను నిదానంగా తాకి ఆశీర్వదించింది ఆ అల.

ఆ అల వేగంతో కిందకు వాలిపోతున్న ఆమెను భార్గవ్ వేగంగా పట్టుకున్నాడు. ఆమె కళ్ళల్లో ఆనంద కన్నీరు. అతన్ని కావలించుకుంది.

చిన్న గ్యాప్ తరువాత రెండు హృదయాలూ ఒకటిగా చేరడాన్ని చూసి సముద్రపు అలలు ఆనందపడ్డాయి. సాయంత్రపు ఎండ జోలపాట పాడింది. జనం చేసే గోల శబ్ధం, విష్ చేసే శబ్ధంగా మారింది.

'మర్మ 'నవలను పూర్తిగా చదవటానికి ముందే, ముగింపు తెలుసుకోవటానికి చివరిపేజీని తిప్పి చూస్తున్నట్టు, ముందుగానే జీవిత మలుపులు మనం తెలుసుకోవచ్చా ఏమిటి? లేదు...! మలుపులతో ప్రయాణం కొనసాగించవలసిందే!!

అక్కడ ఒకరి మీద ఒకరు చేతులు వేసుకుని తీరాన్ని ఉద్దేశించి నడుస్తున్నారు భార్గవ్, అభయానూ. ఆమె కడుపులో ఆనంద అల.

***************************************************సమాప్తం*******************************************