పదిహేడవ అల…(పూర్తి నవల)

 

                                                                      పదిహేడవ అల                                                                                                                                          (పూర్తి నవల)

న్యూమరాలజీలో పదిహేడు అంకె దేవతతో సమానం అని కొందరు నమ్ముతారు. అందువలన ఈ అంకె దైవిక సత్యంతో కూడిన సందేశం ఇస్తుందని నమ్ముతారు. పదిహేడు అంకెలోని మొదటి అంకె ఒకటి 'ధర్మం' ను సూచిస్తుందని(సూర్యుడు-1) మరియు అంకె ఏడు 'రహస్య ఆధ్యాత్మిక జ్ఞానాన్ని' (కేతు-7) సూచిస్తుందని,ఈ సంఖ్యల కలయిక (పదిహేడు) శుభప్రదంగా పరిగణించబడి మరియు విజయాన్ని ఆశీర్వదించడానికి ప్రసిద్ధి చెందిందని కొందరు నమ్ముతారు. అందుకే ఈ నవలకు 'పదిహేడవ అల ' అని పేరు పెట్టాము.

భార్గవ్ విశాఖపట్నంలో పనిచేసే విజయవాడ యువకుడు. సుగంధి విశాఖపట్నం కళాశాల ఒకదాంట్లో చదువుతున్న తెనాలి అమ్మాయి. అనుకోకుండా కలుసుకున్న ఇద్దరి కలయిక ప్రేమగా మారినప్పుడు...?(టర్నింగ్ పాయింట్స్ చెప్పేస్తే కథ యొక్క ఆసక్తి తగ్గిపోతుంది)

 ప్రేమ మీదున్న నమ్మకం, జ్యోతిష్యం మీదున్న నమ్మకం ఒక దాని దారిలో ఇంకొకటి క్రాస్ చేసేటప్పుడు ఏర్పడే చిక్కులు, దాని వలన జీవితంలో ఏర్పడే దాగుడుమూతలు, తరువాత సంధర్భ కారణాల వలన భార్యా-భర్తలు అయ్యే ఇద్దరి బంధుత్వ కన్ ఫ్యూజన్స్ -- ఇవన్నీ కలిపే ఈ నవల.

దీన్ని మేము రాసినప్పుడు ముందే తీర్మానించిపెట్టుకున్న కథా అంశం నుండి కొద్దిగా వేరుబడి, మేము కథను రాయకుండా, కథ మమ్మల్ని రాయించింది ఒక సపరెట్ కథ.

చదివే మీరు ఒక తియ్యని అనుభూతిని పొందుతారు.

*****************************************************************************************************

                                                                                                 PART-1

“మీకు జ్యోతిష్యం మీద నమ్మకం ఉందా?”

ప్రశ్న అడిగిన అక్షరను ఆశ్చర్యంతో చూసాడు భార్గవ్.

విశాఖపట్నం సముద్ర తీరాన అలలకు సమానంగా ప్రజా సమూహమూ అలల లాగా తోసుకుంటోంది.

బఠానీలూ, పాప్కార్న్, కొబ్బరి బోండాం, ఐస్ క్రీం అంటూ సకల వ్యాపారాలూ బిజీగా ఉన్నాయి. పిల్లలతో వచ్చిన కన్నవారు, అక్కడా ఇక్కడా చేతులు జోడించుకుని తిరుగుతున్న యువ ప్రేమికులు, ఒకళ్ళుగా వచ్చి మట్టి నేల మీద కూర్చున్న వారు అంటూ సముద్రతీరమే రంగు రంగులుగా ఉంది. చిన్న పిల్లల గుంపు ఒకటి సముద్రంలో మోకాలు లోతుకు వెళ్ళి నిలబడటం, పెద్ద అల వచ్చినప్పుడు అరుస్తూ వెనక్కి పరిగెత్తుకు రావటం సముద్రతీరాన్ని ఉత్సాహంగా ఉంచుతున్నది.

అక్షరకు ఇరవై రెండేళ్ళు. అభిమానం, వినయం కలిసిన ముఖం. చిన్న చిన్న పువ్వుల ముద్రలతో, నీలి రంగు చీర, అదే రంగు జాకెట్టు వేసుకుని తన అందానికి మరింత అందం చేకూర్చుకుంది.

ఆమెను తాకుతున్నట్టు మట్టిలో కూర్చోనున్న భార్గవ్ కు ఇరవై ఎనిమిదేళ్ళ వయసు. నీలి రంగు జీన్స్ ప్యాంటు, లైట్ బ్లూ కలర్ చొక్కా వేసుకుని ఉన్నాడు. మంచి ఎత్తుతో, దృఢమైన శరీర అమరిక. ఎప్పుడూ మొహాన నవ్వు.

“ఏమిటీ...హఠాత్తుగా జ్యోతిష్యం గురించి అడుగుతున్నావు?”

“మన ప్రేమ ఎటువంటి అపోజిషన్ లేకుండా సక్సస్ అవాలని ఇప్పుడు జోస్యం చూడబోతాను. అందుకే ఆ ప్రశ్న. మీకు ఇందులో నమ్మకం ఉందా - లేదా?”

ఒక్క క్షణం ఏం సమాధానం చెప్పాలో ఆలొచించుకుని అడిగాడు. “సరే, నమ్మకం ఉన్నదనే పెట్టుకో! ఇక్కడ జ్యోతిష్కుడు లేకుండా ఎలా జోస్యం చూస్తావు?”

ఆమె అందంగా కళ్ళు మూసి తెరిచింది. “జ్యోతిష్కుడు లేడు...కానీ జోస్యం చూడటానికి దారి ఉంది”

భార్గవ్ నవ్వాడు. “ఏం దారి ఉంది? ఇక్కడ సముద్రం అలలు మాత్రమే ఉన్నాయి”

“అవును! ఇప్పుడు మనం సముద్రపు అలలు పెట్టుకునే జోస్యం చూడబోతాం... దీనినే అలల జోస్యం అంటారు”

అతను కళ్ళు పెద్దవి చేసాడు. “అలల జోస్యమా…కొత్తగా ఉందే?”

“మొదట లేవండి” అన్న అక్షర...అతన్ని లేపి, సముద్రపు అలలు వచ్చి వెళ్ళే తడిసిన మట్టి నేలకు కొంచం దూరంగా నిలబెట్టి, తానూ అతని దగ్గరగా నిలబడింది. ఇప్పుడు ఇద్దరూ సముద్రాన్ని చూస్తున్నట్టు నిలబడ్డారు.

అక్షర చెప్పింది. “ఇప్పుడు రాబోయే పదిహేడు అలలలో ఒక అల అయినా మన కాలును తాకి వెళ్ళిపోతే, మన ప్రేమకు ఎటువంటి అపోజిషన్ లేకుండా అనుకూలంగా నెరవేరుతుంది. లేదంటే... ”

“ఇదేనా అలల జోస్యం? కొత్తగానే ఉంది”  అన్న భార్గవ్ తాము నిలబడ్డ చోటును గమనించాడు. “ఇంత దూరానికా? ఎప్పుడైనా ఒక అల వస్తుంది. అందువల్ల వంద అలలలో ఒక అల అని పెట్టుకుందాం”

ఆమె కచ్చితంగా ఉన్నది. “చెప్పింది. చెప్పిందే. ఆ భగవంతుడి ఆశీర్వాదాలు మన ప్రేమకు ఉంటే పదిహేడు అలలలో ఒక అల ఖచ్చితంగా మన కాలును తాకుతుంది”

“అదేమిటి ఏటూ కాని విచిత్ర పదిహేడు అంకె?”

“పదిహేడు అంకె శుభప్రదంగా పరిగణించబడి మరియు విజయాన్ని ఆశీర్వదించడానికి ప్రసిద్ధి చెందిందని నమ్ముతారు. అందుకనే పదిహేడు”

వాళ్ళు మాట్లాడుకుంటున్నప్పుడే ఒక దాని వెనుక ఒకటిగా మూడు అలలు వచ్చి తిరిగి వెళ్ళినై.

“ఒకటి...రెండు...మూడు...” అంటూ లెక్కపెట్టటం మొదలుపెట్టింది అక్షర.

భార్గవ్ చిరుకోపంతో ఆమెనే చూస్తూ ఉండిపోయాడు. “నాలుగు...” అన్న అక్షర అతన్ని చూసి మళ్ళీ గద్దించింది “ఎమిటలా చూస్తున్నారు?”

“నువ్వు ఆందోళనగా నిలబడితే ఎంత అందంగా ఉన్నావో తెలుసా! ఆ అందం నాకే సొంతమవబోతోంది అని అనుకుంటేనే...”

“ఉష్...నా ఏకాగ్రతను చెదరగొట్టకండి. అలలను లెక్క పెట్టండి” అంటూ లెక్కపెట్టటాన్ని కంటిన్యూ చేసింది.

ఐదు, ఆరు, ఏడు, ఎనిమిది...అని వచ్చిన అలలు ఒక్కొక్కటీ సగం దారిలోనే తిరిగి వెళ్ళిపోయినై.

“తొమ్మిది...పది...”

పదకుండో అల కూడా వచ్చిన వేగంతో తిరిగి వెళ్ళిపోవటంతో...అతను కంగారుపడ్డాడు.  “ఏమిటిది? వద్దు. మనం అలల జోస్యాన్ని డ్రాప్ చేసేద్దాం”

జరగాటానికి ప్రయత్నించిన  అతన్ని లాగి పట్టుకుని కదలకుండా నిలబెట్టింది. ఆమె మనసులోనూ ఆందోళన చోటు చేసుకున్నట్టు ఆమె మొహం చూపిస్తోంది.

పన్నెండు...పదమూడు...పద్నాలుగు...అని వచ్చిన అలలన్నీ మధ్యలోనే తిరిగి వెళ్ళిపోయినై.

భార్గవ్ మొహం అదొలా అయిపోయింది. అక్షర ఏడ్చేదానిలాగా ఉన్నది. పదిహేను...పదహారు అలలు కూడా వాళ్ళను తాకకుండా తిరిగి వెళ్ళిపోవటంతో వాళ్ళిద్దరూ ఆందోళన శిఖర అంచులో ఉన్నారు.

చివరగా పదిహేడవ అల...

వాళ్ళిద్దర్నీ కిందకు తొసేలాగా దూకుడుగా వచ్చి, మోకాలు వరకు దుస్తులను తడిపి వెళ్ళింది.

అంతే! అక్షరా, భార్గవ్ అప్పుడే తమ ప్రేమ విజయం సాధించినట్లు “ఓ...ఓ..” అని ఉత్సాహ స్వరంతో భుజాలు కలుపుకుని నిలబడ్డారు. ఆ సముద్రం కొత్త కాంతితో వెలిగిపోతునట్టు అనిపించింది. చుట్టూ ఉన్న వాళ్ళందరూ అందంగా కనబడ్డారు. వీచిన సముద్రపు గాలిలో సువాసన పొంగింది.

కొంతమందికి ప్రేమ...ఒక పువ్వు, మెల్లమెల్లగా విచ్చుకుంటున్నట్టు పుడుతుంది. చాలా మందికి పొలాలలో నుండి అతివేగంగా వీస్తున్న నీటి పారుదలలాగా బయలుదేరుతుంది.

భార్గవ్ -- అక్షర ప్రేమ ఆ రెండు రకాలలోనూ చేర్చుకోవచ్చు. ఒక తీపి యాక్సిడెంట్ లాగానే వాళ్ళు అనుకోకుండా కలుసుకున్నారు.

వాళ్ళిద్దరి మధ్యా ఆ మొదటి పరిచయం జరిగింది వేలమంది జనం గుమికూడే పుణ్య స్థలంలో.

“తిరుపతికి వెళుతున్నావు కదా తిరుమలలో బ్రహ్మోత్సవాలు జరుగుతున్నాయి. ఏదో ఒకరోజు తిరుమలకు వెడితే ఆ వెంకటేశ్వరుడి ఆశీస్సులు దొరుకుతుందబ్బాయ్. ఖచ్చితంగా వెళ్ళు”

ఇంట్లో నుండి బయలుదేరేటప్పుడే భార్గవ్ దగ్గర అతని తల్లి చెప్పింది.

“కుదరదమ్మా! నాకు తిరుపతిలో ఆఫీసు పనికే టైము సరిపొతుందో లేదో తెలియదమ్మా. చాలా పని ఉంది” అని ఆమె ఆశను నిరాకరించి బయలుదేరాడు. బస్సు స్టేషన్ వరకు తండ్రి తన స్కూటీ మీద తీసుకు వచ్చి వదిలి వెళ్ళాడు.

తిరుపతి చేరుకున్నాడు. ఆఫీసు బుక్ చేసి ఉంచిన హోటల్ కు చేరుకున్నాడు. కొద్దిసేపు రూములో రెస్టు తీసుకుని ఆఫీసు పనులు మొదలుపెట్టాడు. అతని ప్రోగ్రాం ప్రకారం ఆఫీసు పనులు ముగించటానికి వారం రోజులు పడుతుందని అనుకున్నాడు. ఐదు రోజులలోనే పని ముగిసింది. తిరిగి బయలుదేరదామని అనుకున్నాడు. అప్పుడు అతనికి తిరుమల బ్రహ్మోత్సవాలు జ్ఞాపకానికి వచ్చింది. తల్లి చెప్పింది కూడా జ్ఞాపకానికి వచ్చింది. రెండు రోజులు టైము దొరికింది.

అంతే! భార్గవ్ ప్రయాణంలో మార్పు చేసుకున్నాడు. తిరుమలకు వెళ్ళే బస్సు  ఎక్కాడు. గంటన్నరలో తిరుమలలో దిగాడు. ఎక్కడ చూసినా జనం. ‘గోవిందా...గోవిందా’ అని పరవశంతో అరుస్తూ నడుస్తున్నారు కొంతమంది. వాళ్ళ వెనుకే భార్గవ్ కూడా నడిచాడు. అతని దగ్గర దర్శన టికెట్టు లేదు. సర్వ దర్శనం క్యూ బహుదూరానికి నిలబడింది. గుడి చుట్టూ ప్రదక్షిణం చేస్తే చాలు  అనుకున్నాడు. అటుగా నడిచాడు.

భక్తుల్లో ఒకడిగా వెడుతున్నప్పుడు, “సార్...ఒక్క నిమిషం...” అని ఒక ఆడగొంతు వినబడి గబుక్కున ఆగాడు.

పిలిచింది ఒక యుక్త వయసు యువతి. రోడ్డు పక్కగా భయపడుతూ నిలబడింది. అందమైన ముఖం. పసుపు రంగు పట్టు చీర కట్టుకోనుంది.

“సార్...నాతోపాటూ వచ్చిన స్నేహితులను ఈ గుంపులో మిస్ చేసాను. ఎక్కడ ఉన్నారో తెలియటం లేదు. ఒక ఫోను చేయాలి. ఒక నిమిషం మీ సెల్ ఫోన్ ఇస్తారా?” అని అడిగిన వెంటనే తన సెల్ ఫోన్ తీసిచ్చాడు.

ఆమె ఆందోళనతో సెల్ ఫోన్ లో నెంబర్లు నొక్కి, లైను దొరికిన వెంటనే మాట్లాడింది.

“ఏయ్ బాలా...నేను అక్షర మాట్లాడుతున్నాను. ఎక్కడికే వెళ్ళిపోయారు?”

చుట్టూ ‘గోవిందా’ నామస్మరణ అరుపులు పెద్దగా వినబడుతుంటే అక్షర అరిచి, అరిచి మాట్లాడవలసి వచ్చింది.

“ఏమిటీ...ధీక్షుతుల మఠానికి పక్కన ఉన్నారా? సరే అక్కడే నిలబడండి...నేను వచ్చేస్తాను”

మాట్లాడి ముగించిన వెంటనే ‘థ్యాంక్స్’ అంటూ సెల్ ఫోన్ ను తిరిగి ఇచ్చిన అక్షర “సార్, ధీక్షితుల మఠం ఎక్కడుంది?” అని అడిగింది.

పక్కన ఉన్న షాపులో విచారించి జవాబు చెప్పాడు “ఇదే వీధిలో ఇంకా కొంచం ముందుకు వెడితే ఉందట” అన్న అతను...ముందుకు నడిచాడు. ఆమె అతని వెనుకే నడిచింది.

కొన్ని అడుగులు వేసిన తరువాత అతని సెల్ ఫోన్ మోగింది.

భార్గవ్ ఎత్తిన వెంటనే అవతల పక్క ఒక ఆడగొంతు, “అక్షరా...” అని పిలిచింది. వెంటనే వెనక్కి తిరిగి, “ఏమండీ...మీకే  ఫోను...” అంటూ సెల్ ఫోనును ఆమెకు అందించాడు.

తీసుకుని మాట్లాడింది. తరువాత “ధీక్షితుల మఠానికి పక్కనే ఒక పెద్దాయన బడ్డీకొట్టు పెట్టుకున్నాడట. అక్కడ నిలబడున్నారట” అన్నది.

ఆమె ఫోనును తిరిగి ఇవ్వబోతుంటే, “ఫోను మీ దగ్గరే ఉండనియ్యండి. మీ స్నేహితులను కలుసుకున్న తరువాత తిరిగి ఇస్తే చాలు” అన్నాడు.

ధీక్షితుల మఠం దగ్గర గుంపు ఎక్కువగా ఉండటంతో, మళ్ళీ అక్షర ఫోనులో మాట్లాడి తన స్నేహితులను కనుగొనగలిగింది.

“చాలా థ్యాంక్స్ అండీ” అని ఆమె, ఆమె స్నేహితులు ధన్యవాదాలు తెలిపి ఫోనును తిరిగి ఇచ్చారు.

భార్గవ్ విశాఖపట్నం తిరిగి వచ్చి చేరిన తరువాత, సెల్ ఫోన్ ను రాత్రి పూట తీసుకున్న అక్షర యొక్క అందమైన మొహం మనసులో నీడలాగా ఆడుతూనే ఉంది.

‘ఇప్పుడు ఆమె ఏం చేస్తూ ఉంటుంది?’

మనసు పరితపించింది. తన సెల్ ఫోనులో రిజిస్టర్ అయున్న ఆమె స్నేహితురాలి ఫోనుకు ఫోన్ చేసాడు.

“హలో....” -- ఆడగొంతు.

“హలో...మీరు అక్షర యొక్క స్నేహుతురాలే కదా...?”

“ఊ...మీరెవరు?”

“తిరుమల…ధీక్షితుల మఠం…వీధి...సెల్ ఫోన్ ఇచ్చి...”

ఎంత ఆశ్చర్యం! ఫోనులో మాట్లాడింది అక్షరానే!

“మీరా...? నేను అక్షరనే మాట్లాడుతున్నాను. ఇది నా నెంబరే. ఆ రోజు నా ఫోనును ఒక స్నేహితురాలు చేతికి ఇవ్వటమే సమస్య అయ్యింది”

“ఓ.కే. అక్షరా...మీరు స్నేహితులతో కలిసి జాగ్రత్తగా విశాఖపట్నం వచ్చి చేరేరా అని అడగటానికే ఫోను చేసాను”

“నేనే మీకు ఫోను చేయాలని అనుకున్నాను...మర్చిపోయాను. చాలా థ్యాంక్స్ అండీ! మీ  పేరు...?”

“భార్గవ్”

అవతలివైపు చిన్న విరామం.

ఆమే, ‘భార్గవ్... భార్గవ్’ అని తనలో తాను ఉచ్చరించుకుంటోందని అతనికి అనిపించింది.

“మీరు తిరుమలకు మాటి మాటికీ వస్తారా?”

ఆమే అడిగింది.

“లేదండీ. ఆరోజు అనుకోకుండా తిరుమలకు వచ్చాను” అన్న అతను, అతను అక్కడికి వచ్చి చేరిన కథను వివరించాడు. ఆమె ‘ఊ’ కొట్టిందే తప్ప ఇంకేమీ చెప్పలేదు.

‘మనసులో ఆనంద పడుంటుంది!’

“ఏమిటండీ...ఏమీ చెప్పనంటున్నారు?”

“అదొచ్చి...నేను తెలియని మగవారి దగ్గర ఎక్కువగా మాట్లాడింది లేదు”

‘తెలియని మగవారు’-- అతనికి చురుక్కుమన్నది.

“మిమ్మల్ని ఇబ్బంది పెట్టాను...మన్నించండి” అని చెప్పి సెల్ ఫోన్ కనక్షన్ కట్ చేసాడు.

కొద్ది క్షణాల్లో సెల్ ఫోన్ మోగింది.

ఆమే. “మన్నించండి! నేను చెప్పింది మీ మనసును గాయ పరిచింది అనుకుంటా. ‘పరిచయం లేని వాళ్ళ దగ్గర’ అని చెప్పుండాలి”

అతని కోపం తగ్గింది. “పరిచయం ఎప్పుడో అయిపోయామే!” అన్నాడు.

“ఎప్పుడు?”

“తిరుమలలో...”

అవతలవైపు కూడా నవ్వు శబ్ధం వినబడింది.

అలా మొదలైన మాటలు...అంతటితో ఆగక సాగినై. మాటల సంధర్భాలలో ఆదివారాలలో సాయంత్రం పూట ఆమె, స్నేహితురాళ్ళు విశాఖపట్నం రామకృష్ణ బీచ్ కు వస్తున్నారు అనేది తెలుసుకున్నాడు.

అదేరోజు అతనూ వెళ్ళాడు. ఆ పెద్ద గుంపులో అనుకోకుండా చూసినట్లు చాతుర్యంగా కలుసుకున్నాడు.

ఇద్దరూ ఒకరి గురించి ఒకరు తెలుసుకున్నారు.

ఆమె సొంత ఊరు తెనాలి. మధ్య తరగతి కుటుంబం. తండ్రి బిల్డింగ్ కాంట్రాక్టర్. తల్లి హౌస్ వైఫ్. చెల్లెలు మీద అత్యంత అభిమానం పెట్టుకుంది. అక్షర, కాలేజీ పై చదువులకొసం వైజాగ్ వచ్చి స్టే చేస్తోంది.

భార్గవ్ కు విజయవాడ. తండ్రి కేంద్ర ప్రభుత్వ ఉద్యోగి ఆ ఇంటికి ఒకడే కొడుకు. వైజాగ టౌన్ షిప్ లో ఉన్న ఒక ప్రైవేట్ కంపెనీకి డెప్యూటీ జి.ఎం. గా పనిచేస్తున్నాడు.

తరువాత వచ్చిన రోజులలో బొర్రా గుహలు, ఉడా పార్క్ అంటూ  కలుసుకోవటం కొనసాగింది...ఒక మంచి రోజున ఒకరికొకరు తమ ప్రేమను బయటపెట్టుకుని...ఇదిగో ...ఇప్పుడు బీచ్ లో ‘అలల జోస్యం’ చూసేంతవరకు వచ్చారు.

***************************************************PART-2*******************************************

వైజాగ్ బస్ స్టేషన్.

అక్షర...తెనాలి వెళ్ళటానికి, భార్గవ్...విజయవాడ వెళ్లటానికి తయారుగా వచ్చారు.

“అక్షరా! ఆ రోజు ఆ ‘పదిహేడవ అల’ మాత్రం మన కాళ్ళ దగ్గరకు రాకుండా వెళ్ళిపోయుంటే నువ్వేం చేసేదానివి?”

ఆమె పరిహాసంగా నవ్వింది. “ఏం చేసుంటాను...? మన ప్రేమకు ఒక టాటా చూపించి, హాయిగా వెళ్ళిపోయే దానిని”

“రాక్షసీ...” -- దొంగ కోపం చూపించాడు.

అంతర్జాతీయ క్వాలిటీతో విస్తారంగా ఉన్నది వైజాగ బస్ స్టేషన్. ఫైవ్ స్టార్ హోటల్ రేంజ్ ఖరీదు చేసే ఇడ్లీ, బజ్జీ, వడ. అయినా రెస్టారెంట్లో జనం ఈగల్లా మూగుతున్నారు. వరుస క్రమంలో ఒకదాని వెనుక ఒకటి ముఖ్య సిటీలకు వెళ్ళే ప్రభుత్వ బస్సులు. వాటిలో ప్రయాణం చేయటానికి గుంపులు గుంపులుగా వస్తున్న పబ్లిక్. వాళ్ళిద్దరూ ఆ గోలలో ఉండి కుదిరినంతవరకు దూరంగా నిలబడి మాట్లాడుకున్నారు.

అక్షర అడిగింది, “ఏమండీ...మీ అమ్మా-నాన్న మన పెళ్ళికి ఒప్పుకుంటారా?”

“అంత సులభంగా ఒప్పుకోరు. మనం వేరువేరు కులం అనేది పెద్ద సమస్యగానే ఉంటుంది. నేను చాలా మొండిగా, పట్టుదలపట్టి, ఒత్తిడి చేసే ఒప్పుకునేటట్టు చేయగలను అనుకుంటున్నా. సరే, మీ ఇంట్లో ఏం చెబుతారు?”

“మా అమ్మ ఒక అమాయకురాలు. నేను ఏది చెప్పినా ‘సరే’ అని చెప్పేస్తుంది. నాన్నే కొంచం హడావిడి చేస్తారు...పాత ఆచారాలలో ఉరిపోయారు. నేను కులం కాని కులంలో పెళ్ళిచేసుకుంటే నా చెల్లెలు ప్రియాను ఎవరు పెళ్ళి చేసుకుంటారు అని ఆందోళన చెందుతారు”

“ఆయన్ని ఆందోళన చెందవద్దని చెప్పు! మీ చెల్లెల్ని కూడా నేనే చేసుకుంటా”

అక్షర మొహం ఎర్రబడింది. గబుక్కున తల తిప్పేసుకుంది. భార్గవ్ కొద్దిగా  భయపడ్డాడు.

“సారీ. నేను సరదాగా మాట్లాడాను...”

“సరదగా కూడా ఏదీ మాట్లాడ కూడదు! మన నోటి నుండి వచ్చే ఒక్కో మాటకీ శక్తి ఉందని మా నాన్న చెబుతారు”

ఆమె ఆందోళనను చెదరగొట్టటానికి...మాట మార్చాడు.

“ఊ...నీ దగ్గర అడగాలనుకుంటూ వుంటాను. కానీ మర్చిపోతాను. అవునూ...తెనాలిలో మీరు ఎక్కడుంటారు?”

“కొండవారి వీధిలో ఉన్నాం...”

“అంతపెద్ద సిటిలో ఇల్లే దొరకలేదా?”

“కొండవారి వీధి అనేది తెనాలిలో ఒక ఫేమస్ రోడ్డు”

పెద్ద ‘ఓ’ తో నవ్వాడు. సమాధానంగా ఆమె కూడా నవ్వింది.

తెనాలి వెళ్ళాల్సిన బస్సు వచ్చింది. ఆమె ఎక్కే ముందు చెప్పాడు. “మీ నాన్న ఏం సమాధానం చెప్పారో ఫోను చేసి చెప్పు”

‘నాన్నా, నేను, భార్గవ్ అనే ఒకర్ని ప్రేమిస్తున్నాను. ఈ విషయాన్ని మీ దగ్గర చెప్పి, మీ అంగీకారాన్ని అడగటానికే ఊరికి వచ్చాను’

ఎదురుగా ఉన్న డ్రస్సింగ్ టేబుల్ కు అమర్చబడ్డ నిలువెత్తు అద్దంలో తన మొహాన్ని చూస్తూ మళ్ళీ మళ్ళీ చెప్పి చూసుకుంది అక్షర. చోటు: తెనాలిలో ఉన్న ఇంట్లోని సపరేట్ గది.

అప్పుడే స్నానం చేసి ముగించింది. తడితో ఉన్న లంగాను ఛాతి వరకు లాగి  కట్టుకోనున్నది. తల వెంట్రుకల నుండి బొట్లు బొట్లుగా పడుతున్న నీటి బిందువులను తుండుతో దులుపుకుంటోంది. ఆ రోజు తెల్లవారు జామున ఇంటికి వచ్చి చేరిన దగ్గర నుండి...తానొచ్చిన కారణాన్ని తండ్రి దగ్గర ఎలా చెప్పాలి అనే ఆందోళన లోపల పరిగెత్తుతున్నది.

వంట గదిలో నుండి అమ్మ రెడీ చేస్తున్న స్వీటు వాసన గాలిలో కలిసొచ్చి నసాలాన్ని తాకింది. దగ్గరలో ఉన్న అమ్మవారి గుడి నుండి వస్తున్న భక్తి గీతాలను వింటోంది. ఆ పాటల ధ్వని మధ్యలో హాలులో ఉన్న ‘టీవీ’ లో ప్రసారమవుతున్న ‘ఈ రోజు రాశి ఫలాలు’ మాత్రం ఆమె చెవులకు క్లియర్ గా వినబడుతోంది. అందులోనూ ఆమె రాశికైన ఫలను:

‘కుంబరాశి ప్రేక్షకుల్లారా... ధనిష్ట నక్షత్రంలో పుట్టిన మీరు అనుకున్న కార్యం విజయవంతమవుతుంది. బంధువులు మీకు అనుసరణగా నడుచుకుంటారు. పెళ్ళికాని యుక్త వయసు ఆడపిల్లలకు వరుడు దొరుకుతాడు. ఈ రోజు మీకు అదృష్టం ఇచ్చే రంగు ఆకుపచ్చ. అదృష్ట అంకె ఏడు’

అక్షర ఒక్క క్షణంలో నార్మల్ కు వచ్చింది. రోజువారీ క్యాలండర్ చూసింది. తారీఖు ఏడు. అదృష్టమైన అంకే! అదృష్టమైన రంగు ఆకుపచ్చ...? హడావిడిగా బీరువా తెరిచింది.

పలు రంగులలో చీరలు. చుడీ దారులు...ఇదిగో ఆకుపచ్చ రంగు చీర. దానికి మ్యాచింగు గా డార్క్ ఆకుపచ్చ రంగులో జాకెట్టు వెతికి తీసుకుంది.

ఆ దుస్తులు వేసుకుని గది తలుపులు తెరిచినప్పుడు.

“అక్కా” అంటూ ఉత్సాహంతో పరిగెత్తుకు వచ్చింది అబి అని పిలువుబడే అభయ.

“అబీ...” -- చెల్లెల్ని అమాంతం కౌగలించుకుంది.

“ఎప్పుడక్కా వచ్చావు?”

“తెల్లరు జామున ఐదంటికి వచ్చాను. బస్ స్టేషన్ నుండి నాన్న టూ వీలర్లో తీసుకు వచ్చారు. నువ్వు మంచి నిద్రలో ఉన్నావు”

అక్షర ఒక విధమైన అందం అయితే... అభయ ఇంకోరకంగా అందం. తామర  పువ్వు, రోజా పువ్వూ రెండూ అందంగా ఉన్నట్టే! ఇద్దరూ వాళ్ళ తల్లిలాగా ఎర్ర రంగులో ఉన్నారు. అభయ ఎప్పుడూ అక్కయకు ముద్దు.

“ఏమిటే...ఇంతసేపూ నిద్రపోయావా?”

“కాలేజీ రికార్డు బోలెడు రాయవలసి వచ్చిందక్కా. రాత్రి చాలాసేపు మెలుకువగా ఉన్నాను”

“ఏమే...ఈరోజు సెలవు రోజే కదా? పొద్దున రాయచ్చు కదా?”

“అక్కా. పొద్దున నువ్వు వచ్చేస్తావు...పగలంతా నీతో మాట్లాడుతూ ఉందామని రాత్రే పూర్తి చేసేశాను”

అక్షర గబుక్కున కన్నీరు పెట్టుకుంది. మాటి మాటికి చెల్లెలితో మాట్లాడుతున్నా, ఇలా నేరుగా కలుసుకోవటానికి అది సరి అవుతుందా?

అమ్మ అన్నపూర్ణ లోపలకు వచ్చింది. “స్నానం చేసేవా అక్షరా. నీకు ఇష్టమని పెసరట్టు, ఉప్మా, అల్లం పచ్చడీ చేసాను. రా...వచ్చి తిను”

ఇదే తల్లి...కాలేజీలో చేరటానికి అక్షరా విశాఖపట్నం బయలుదేరేటప్పుడు ఏడ్చింది. కారణం, కుటుంబమే ఆమె లోకం.

సొంత ఇంట్లోనే తనని బంధువులాగా మర్యాద చేయటం ఇబ్బందిగా ఉన్నది అక్షరాకి. మౌనంగా అమ్మతో పాటూ తినటానికి వెళ్ళింది.

టిఫెన్ తిన్న తరువాత...తండ్రి ఉన్న హాలులోకి తొంగి చూసింది. శ్రీనివాసమూర్తి, ముక్కు మీదకు జారుతున్న కళ్ళద్దాలను పైకి తోసుకుని, దినపత్రిక చదువుకుంటున్నారు. ఏనుగు రంగు నలుపులో ప్యాంటూ, తెల్ల చొక్కా, నుదిటి మీద  చిన్నదిగా విభూతి గీత. దాని మధ్యలో కుంకుమ.

అక్షరా ఎప్పుడూ తండ్రితో బిడియం లేకుండా మాట్లాడుతుంది. కానీ, ఇప్పుడు హెడ్ మాస్టర్ గదిలోకి వెళ్ళే స్కూలు పిల్లలా భయంతో వెళ్ళింది.

“నాన్నా”

తలెత్తారు. “రా... అక్షరా...టిఫిన్ తిన్నావా?” ప్రేమగా వచ్చింది ప్రశ్న.

“తిన్నా నాన్నా”

“నీ చదువు ఎలా వెడుతున్నది?”

“ఈ ‘సెమిస్టర్’ లోనూ అన్ని సబ్జెక్ట్స్ లలోనూ మంచి ‘మార్కులు’ తెచ్చుకున్నా నాన్నా...” అని తడబడుతూ చెప్పిన అక్షరాని ప్రశ్నార్ధకంగా చూసారు.

“కాలేజీకి డబ్బులేమన్నా కట్టాలామ్మా?”

“అదేం లేదు నాన్నా...మీ దగ్గర ఒక విషయం మాట్లాడాలి”

శ్రీనివాసమూర్తి యొక్క మొహంలో మార్పు.

“ఏమిటి అక్షరా...చెప్పు” అంటూ ఆమెను లోతుగా చూసారు.

లంకణాలు చేసిన దానికి లాగా మొహం మాడిపోయింది. గొంతు బొంగురు పోయినట్టు చిన్న స్వరంతో మాట్లాడింది.

“నాన్నా...నేను భార్గవ్ అని ఒకర్ని...” -- పలుసార్లు మనసులో ప్రాక్టీస్ చేసి చూసుకున్నా...మాటలు అంతకు మించి రావటానికి నిరాకరించాయి.

“ఏమిటి...?” అన్నారు తండ్రి కొంచం గట్టిగా.

“నాన్నా...నేను భార్గవ్ అనే ఒకర్ని ప్రేమిస్తున్నాను” -- బహిరంగంగా చెప్పేసింది.

షాక్ తిన్న తండ్రి చేతిలోని న్యూస్ పేపర్ జారిపోయింది. ఆయన స్వరం పిడుగు పడిన శబ్ధంతో వచ్చింది. 

“బుద్దుందా నీకు? నిన్ను చదువుకోవటానికి పంపానా...లేక ప్రేమించటానికి పంపానా?”

అక్షరా వణికిపోయింది. ఇలాంటి ఒక పిడుగులాంటి అరుపు ఆమె ఎదురు చూడలేదు. కళ్ళల్లో నుండి ధారగా నీళ్ళు కారినై. ఇంతలో తండ్రి యొక్క అరుపు విని లోపలున్న అన్నపూర్ణ, అభయ వచ్చాశారు. అక్షరా, తల్లి భుజాల మీద వాలిపోయి వెక్కి వెక్కి ఏడ్చింది.

“ఏమిటి...ఇలా ఏడుస్తోంది? మీరేమైనా తిట్టారా?” -- ఆందోళన చెందింది అన్నపూర్ణ.

ఆ ప్రశ్నకు జవాబు చెప్పకుండానే కూతుర్ని చూసి కోపంగా అడిగారు.

“ఎవరే ఆ అబ్బాయి...కాలేజీలో నీతో చదువుతున్నాడా?”

“లేదు నాన్నా...ఆయనది విజయవాడ. వైజాగ్ లో ఒక కంపెనీలో డిప్యూటీ  మేనేజర్ గా పనిచేస్తున్నారు”

“అతను ఏ కులం?”

అది కూడా చెప్పటంతో, ఆయన మొహం మరింత ఎర్ర బడింది.

“ప్రేమించుకోవటంతో ఆపాసారా? లేక రిజిస్టర్ మ్యారేజీ చేసేసుకున్నారా?”

జవాబు చెప్పటానికి ఆమెకు నాలిక తిరగలేదు. ఏడుపే పొంగుకు వచ్చింది. ఆమెతో పాటూ ఆమె తల్లీ, చెల్లీ కళ్ళు నలుపుకున్నారు.

అంతకంటే ఇంకేమీ మాట్లాడకుండా తండ్రి శ్రీనివాసమూర్తి మొహం తిప్పుకున్నారు.

అన్నపూర్ణ అక్షరాని హాలులో ఉన్న సోఫాలో కూర్చోబెట్టి నిదానంగా విచారించటం మొదలుపెట్టింది.

భార్గవ్ ను కలుసుకున్న విధం మరియు ప్రేమ గురించిన మిగిలిన సమాచారం అక్షరా మాటలతో బ్రీఫ్ గా వచ్చినై.

“ఏమిటే ఇలా చేసేసావు?”  అని గొనుక్కోవటం తప్ప అన్నపూర్ణకి ఇంకో దారి తెలియలేదు.

సముద్రంలో ప్రశాంతంగా పోతున్న పడవ, హఠాత్తుగా సుడిగాలిలో చిక్కుకున్నట్లు... అంతకు ముందు వరకు కుతూహలంగా ఉన్న ఆ కుటుంబం ఇప్పుడు కలతతో చిక్కుకుని పోయింది.

ఒక ప్రళయం వచ్చి అన్నిటినీ తలకిందలు చేసినట్టుంది భార్గవ్ ఇల్లు.

మిగిలిన వస్తువులన్నీ అలాగే ఉన్నాయి...మనుషుల హృదయాలు మాత్రమే దెబ్బతిని ఉన్నాయి.

భార్గవ్ తల్లి ప్రభావతి ఒక పక్క కూర్చుని ఏడుస్తున్నది. తండ్రి ప్రకాష్ రావ్ ఇంకో పక్క కోపంతో మొహం తిప్పుకుని ఉన్నారు.

మధ్యలో భార్గవ్, ‘వాళ్లను ఎలా సమాధాన పరచాలి?’ అనేది తెలియక  నిలబడున్నాడు.

“మన కులం ప్రజలలోనే ఒక మంచి అమ్మాయిని చూసి నీకు పెళ్ళి చేద్దామని ఎంత ఆశగా ఉన్నానో తెలుసా?” పొంగుకు వస్తున్న కన్నీటిని చీరకొంగుతో తుడుచుకుంటూ మాట్లాడింది తల్లి.

“కులం కంటే కూడా మనసుకు నచ్చిన అమ్మాయే కదమ్మా ముఖ్యం?” -- కొడుకు వివరణ ఇస్తున్నప్పుడు తండ్రి అడ్డుపడి గట్టిగా అరిచాడు.

“ఇలా చూడరా! కన్న తల్లీ-తండ్రీ కావాలంటే మేము చెప్పింది చెయ్యి. లేకపోతే మా మొహానికే కనబడకు...అలాగే తిరిగి వెళ్ళిపో” 

“కన్న కొడుకు కంటే మీకు కులగౌరవం ఎక్కువైపోయింది...అంతే కదా?” -- అని కోపంగా అడిగిన భార్గవ్, తన సూట్ కేసును తీసుకు వచ్చి సోఫా మీదపెట్టి, బయట ఆరేసిన తన ప్యాంటూ - షర్టులను మడతపెట్టి అందులో పెట్టుకోవటం మొదలుపెట్టాడు.

అతను చేస్తున్నది ఓరకంటితో గమనిస్తున్నది అతని తల్లి.

ట్రాఫిక్ ఎక్కువగా ఉన్న రోడ్ల మీద వెలుగుతున్న ‘సిగ్నల్’ లైట్లను చూసుంటారు! మొదట ఎర్ర లైటు...మనల్ని అడ్డగించి ఆపుతుంది. తరువాత ఆరెంజి...తయారుచేస్తుంది. చివరగా పచ్చ రంగు లైటు...బయలుదేర మంటుంది.

ఒక కొత్త విషయం వచ్చినప్పుడు మనిషి మనసు కూడా ఇదే వరుసక్రమంలో పనిచేస్తుంది. మొదట అపోజ్ చేస్తుంది, తరువాత ఆలొచిస్తుంది, ముగింపులో అంగీకరిస్తుంది!

గట్టి ఆలొచన తరువాత శ్రీనివాసమూర్తి...భార్యను పిలిచి “పూర్ణా, దాన్ని ఇక్కడకు రమ్మని చెప్పు” అన్నారు.

అక్షరా కన్నీటిని తుడుచుకుంటూ తండ్రి ఎదురుగా వెళ్ళి నిలబడింది.

“నువ్వు ఇంకో కులానికి చెందిన వాడిని ప్రేమిస్తున్నావు. అతనెవరో, ఎలాంటి  గుణం ఉన్నవాడో...నాకు తెలియదు. మీరిద్దరూ పెళ్ళి చేసుకుంటే ఇదే విధంగా కలిసి జీవితాంతం జీవిస్తారా అనేదీ తెలియదు. అందువల్ల ఆలోచించి నేను ఒక నిర్ణయం తీసుకుంటాను”

దఢ దఢ మని కొట్టుకుంటున్న ఆమె గుండె శబ్ధం ఆమెకే బాగా వినబడుతోంది.

తండ్రి కొనసాగించాడు. “ఆ భార్గవ్ యొక్క జాతకాన్ని తీసుకురా. మీ ఇద్దరి జాతకాలనూ మన రెగులర్ జ్యోతిష్కుడు దగ్గర  చూపించి....ఇద్దరికీ జాతకం కలిసిందా, మీ భవిష్యత్తు బాగా ఉంటుందా? అని అడుగుదాం. జాతకం కలిస్తే  పెళ్ళి జరుపుదాం. లేదంటే నువ్వు ఈ ప్రేమను మరిచిపోవలసిందే”

చెప్పిన మరు క్షణం శ్రీనివాసమూర్తి లేచి వెళ్ళిపోయారు.

కొన్ని సార్లు ఎండ ఉన్నప్పుడు వర్షం పడుతుంది. అదేలాగా సగం సంతోషం, సగం బాధతో నిలబడింది అక్షరా. తండ్రి చెప్పిన మాటలు ఆమె చుట్టూ తిరిగుతూ రీ సౌండుగా వినబడ్డాయి.

‘జాతకం కలిస్తే పెళ్ళి!’

***************************************************PART-3*******************************************

భార్గవ్ హడావిడిగా సూట్ కేసులో దుస్తులు పెడుతున్నప్పుడు అందులోనుంచి ఒక ఫోటో జారి కింద పడింది. అది పట్టించుకోనట్లు తన పనిలో ఉండిపోయాడు. తల్లి ప్రభావతి గమనించింది. అది అక్షరా ఫోటో! ఆమె అందంగా నవ్వుతూ ఉన్న అద్భుత దృశ్యం. 

ప్రభావతి లేచి వెళ్ళి ఆ ఫోటోను తీసి, చూసి, తన మొండితనాన్ని మర్చిపోయి అడిగింది: “ఏరా, ఈమేనా ఆ అమ్మాయి?”

భార్గవ్ తిరిగి చూడకుండానే తల ఊపాడు.

తల్లి ఆ ఫోటోను తీసుకు వెళ్ళి తన భర్త దగ్గర చూప...ఓరకంటితో చూసేసి, చూడనట్లు తిరిగి నిలబడ్డారు.

ప్రభావతి అడిగింది...”ఈమె పేరు ఏమిట్రా చెప్పావు?”

“అక్షరా అమ్మా”

“అందంగానే ఉంది! సొంత ఊరు ఏది?”

“తెనాలి అమ్మా...వైజాగ్ లో చదువుకుంటోంది”

“ఆమె తండ్రి ఏం చేస్తున్నాడు?”

ఇప్పుడు ప్రకాష్ రావ్ తన పట్టుదలను వదిలి మాట్లాడటం మొదలుపెట్టారు. భార్గవ్ కూడా ఉత్సాహంగా జవాబు చెప్పాడు.

స్కూలు అన్యువర్షరీ నాటకంలో అల్లూరి సీతారామరాజు వేషం వేసిన చిన్న కుర్రాడు వీర మాటలు మాట్లాడి నటిస్తాడు. మధ్యలో వాడికి అతికించిన మీసం సగ భాగం ఊడిపోయి వేలాడుతోంది. వెంటనే ప్రేక్షకులు ‘ఓ’ అంటూ నవ్వుతారు. అంతవరకు సీరియస్ గా ఉన్న నాటకం,  క్షణంలో హాస్యంగా మారిపోతుంది. ఇదే విధంగానే భార్గవ్ ఇంట్లో జరిగింది!

“ఏమే, కులాంతర వివాహం చేస్తే, బంధువులందరికీ ఏం జవాబు చెప్పాలి?”

“లోకంలో జరగనిదా? ఏదైనా చెప్పి సమాధాన పరుద్దాం...దాని గురించి మీరేమీ పెద్దగా బాధ పడకండి. వదిలేయండి”

ఈ సంభాషణ జరుగుతున్నప్పుడు భార్గవ్ ‘సెల్ ఫోన్’ మోగింది. అక్షరానే పిలిచింది!

అతను మెల్లగా జారుకుని, వేరే గదిలోకి వెళ్ళి మాట్లాడాడు.

“చెప్పు అక్షరా.ఏమైంది?”

“చెబుతాను. మొదట మీ ఇంట్లో ఏం జరిగిందో చెప్పు”

“మన ప్రేమకు విజయం. మొదట కుదరనే కుదరదు అని చెప్పిన అమ్మా-నాన్నా, ఇప్పుడు మన పెళ్ళిని ఎలా జరపాలని మాట్లాడుకుంటున్నారు. సరే, మీ నాన్న ఏం చెప్పారు?”

తండ్రి చెప్పిన జాతకం విషయం చెప్పింది.

“ఏమిటి అక్షరా, మనసులు రెండూ కలిసినప్పుడు, జాతకాలు కలిసాయా అని ఎందుకు చూడటం?”

“మా నాన్న ఇంతవరకు దిగివచ్చిందే పెద్ద విషయం”

“సరే, నా జాతకాన్ని వెంటనే పంపనా?”

“వద్దు, మీరు వైజాగ్ వస్తున్నప్పుడు తీసుకు రండి. నాన్నకు నేను పంపిస్తాను”

“సరే...నువ్వెప్పుడు వైజాగ్ బయలుదేరుతున్నావు?”

“రేపు రాత్రికి. సొమవారం ప్రొద్దున మనం కలుసుకుందాం”

భార్గవ్ నాలుగు అంచులలోనూ పసుపు రాయబడ్డ జాతకాన్ని తీసి  మడతపెట్టుకుని, ఒక పత్రికలో పెట్టి, టేబుల్ మీద పెట్టాడు. తరువాత కిటికీకి దగ్గరగా వచ్చి నిలబడి వీధిని వేడుకగా చూసాడు.

పొద్దుటి పూట విశాఖపట్నం ఉత్సాహంగా హడావిడిగా ఉన్నది. రోడ్డు మీద వాహనాలు వేగంగా వెడుతున్నాయి. సిటీ బస్సులలో జనం నిండిపోయున్నారు.

హఠాత్తుగా అతని ‘సెల్ ఫోన్’ ఒక్కసారి మాత్రం మోగి ఆగిపొయింది. అక్షరా వస్తున్నదనే దానికి అది కాలింగ్ బెల్.

ఇంట్లో నుండి బయటకు వచ్చాడు. వీధి చివర అక్షరా ఒక ఆటోలో రావటం చూసిన వెంటనే చేతులు ఊపాడు. ఆటో తిన్నగా అతని దగ్గరకు వచ్చి నిలబడింది. అందులో నుండి దిగిన ఆమె, ఆటోను వెయిట్ చేయమని చెప్పి వచ్చింది.

“రా... అక్షరా”

“ఈ చోటుకు ఎప్పుడు మారారు?”

“ఒక సంవత్సరం అయ్యింది”

ఇద్దరూ భార్గవ్ గదికి వచ్చారు. అక్షరా ఆ గదిని చుట్టూ చూసింది. చిన్న వంట గది, స్నానాల గది, బెడ్ రూమ్ అంటూ ఒక చిన్న ఇల్లు అని చెప్పవచ్చు.

“పెద్దదిగా ఉందే...మీరు ఒక్కరే ఉంటున్నారా?”

“లేదు...నీతోటి ఉండబోతాను - మన పెళ్ళి జరిగిన తరువాత!”

“జోకులొద్దు” -- ముద్దుగా గదమాయించింది.

“ఇంకో ఫ్రెండ్ ఉన్నాడు. చాలా మంది కలిసి ఉండే హాస్టల్స్ నాకు నచ్చలేదు. అందుకని అద్దెకు ఇల్లు తీసుకున్నాను”

అక్కడున్న కుర్చీలో కూర్చుంది. ఇంట్లో పెళ్ళి గురించి మాటలు మొదలైన తరువాత అతన్ని కలుసుకోవటం ఇదే మొదటిసారి. అక్షరాకి ఈ రెండు రోజులలోనే అందం ఎక్కువయ్యింది. బుగ్గలు ఎరుపెక్క, పెదాలు మెరవ -- కొత్త పెళ్ళి కూతురులాగా మొహం మీద....ఆమెను చూస్తేనే ఆనందంగా ఉన్నది.

సిగ్గుతో తల వంచుకుని “చూసింది చాలు! జాతకం ఇవ్వండి...” అన్నది.

భార్గవ్ మామూలు పరిస్థితికి వచ్చి జాతకం తీసి ఆమెకు ఇచ్చాడు.

“మీ నాన్నకు వెంటనే ‘కొరియర్’ లో పంపిస్తావా?”

జవాబు చెప్పకుండా తన చేతిలో ఉన్న పసుపు అంటించి ఉన్న ఇంకొక కాగితాన్ని తీసింది. అది ఆమె జాతకం కాపీ.

“నా జాతకాన్ని కూడా తీసుకువచ్చాను. నాన్నకు పంపటానికి ముందు ఒక జ్యోతిష్కుడి దగ్గరకు వెళ్ళి మన జాతకాలు ఇచ్చి కలిసినయా చూడమందాం”

అతను ఆశ్చర్యపోయాడు. “ఎందుకు?”

“జాతకాన్ని మా నాన్నకు పంపి, ఆయన ఒక మంచి రోజు చూసి జ్యోతిష్కుడి దగ్గర కలిసిందా చూసి, అంతవరకు మనం ఎందుకు ఆగాలి? ఇప్పుడే తెలుసుకుందాం”

భుజాలు ఎగరేసిన అతను “నువ్వు చెబితే సరే” అన్నాడు.

అక్షరా లేచి, “ఆఫీసుకు సెలవు చెప్పండి. నేను ఆల్రెడీ ఎంక్వయరీ చేసి...గాంధీ నగర్ జ్యోతిష్కుడు ఒకాయన అడ్రస్సు నోట్ చేసి పెట్టుకున్నాను. అక్కడికి వెళదాం”

భార్గవ్ దానికీ తల ఊపాడు. ఇద్దరూ ఆటోలో ఎక్కారు.

ఆన్యువల్ పరీక్షలు రాసి, ఫలితాలకు ఎదురు చూస్తూ ఆందోళన చెందుతున్న స్టూడెంట్స్ పరిస్థితిలోనే ఉన్నారు భార్గవ్, అక్షరా!

వాళ్ళ జాతకాలను చేతిలో ఉంచుకున్న జ్యోతిష్కుడు ఒక మధ్య వయసు వ్యక్తిగా ఉన్నాడు. ఆయన ఎడమవైపు...పంచాంగం, కుడివైపు ల్యాప్ టాప్. ‘జ్యోతిష్క పండితులు విజయ సారధీ’ -- బయట వేలాడుతున్న పలక ఆయన పేరు తెలిపింది.

రెండు జాతకాలనూ తీసి ఉంచుకుని ఒక తెల్లకాగితం మీద గడులు వేసాడు. కొన్ని అంకెలను వేరు అంకెలతో కూడి, మైనస్ చేసి మధ్యలో భార్గవ్, అక్షరా లను తలెత్తి ఎటువంటి చలనం లేకుండా ఒకసారి చూసారు. మళ్ళీ చాలాసేపు లెక్కలు వేసిన తరువాత తల ఎత్తారు.

“భార్గవ్, అక్షరా అంటే మీరేనా?”

“అవునండీ”

“పెద్దవాళ్ళు ఎవరూ మీతో రాలేదా?”

లేదని తల ఊపారు ఇద్దరూ!

“రెండు జాతకాలూ అసలు కొంచం కూడా కలవటం లేదే...!”

మామూలుగానే చెప్పారు విజయ సారధీ. కానీ, ఒక బాంబు పేలిన షాక్ ఏర్పడింది ఇద్దరికీ. కలతతో ఒకర్ని ఒకరు చూసుకున్నారు.

ఆయన వివరించారు. “అక్షరా రాశి, నక్షత్రం -- భార్గవ్ యొక్క రాశి, నక్షత్రం...రెండింటికీ రోజులు కలవటం లేదు. అంటే ఆయుష్ బలం లేదు. అబ్బాయి జాతకంలో అష్టమాధిపతి బాధించే స్థానంలో కలిసి ఉండటం వలన, ఈ అమ్మాయిని పెళ్ళి చేసుకుంటే...ఒక సంవత్సరం లోపు అక్షరాకి మరణం నిశ్చయం”

ఆమె షాక్ నుండి తేరుకుని తిరిగి నోరు తెరిచింది. “దీనికేమన్నా పరిహారం ఉన్నదా...?”

“పరిహారమే లేదమ్మా. ఈ జాతకం కలిగిన ఆయనకి కలిసిపోయే వేరు రాశి - నక్షత్రం కలిగిన అమ్మాయిని చూసి పెళ్ళి చేయటమే ఒకే ఒక పరిహారం...దారి”

అంతకు మించి అక్కడ కూర్చోవటానికి ఇద్దరికీ కుదరలేదు...లేచేశారు.

మళ్ళీ ఆటో పుచ్చుకుని భార్గవ్ గదికి వచ్చేంత వరకు ఇద్దరూ ఏమీ మాట్లాడుకోలేదు.

గదికి వచ్చి కూర్చున్న తరువాత అక్షరా తన చేతులో ఉన్న జాతకాన్ని చూసింది. గడులలో ఉన్న గ్రహాలు, నక్షత్రాలూ బ్రహ్మాండంగా ఆకారం పెంచుకుని వచ్చి ఆమె తలని చుట్టి చుట్టి వస్తున్నట్టు అనిపించింది. కళ్ళు మూసుకుని మనోదృఢంతో ఆ భయాన్ని విధిలించి కొట్టింది.

భార్గవ్ ను చూసి ఆందోళనతో చెప్పింది:

“ఈ జాతకం, జ్యోతిష్కం అంతా పచ్చి అబద్దమండి. ఉత్త మోసపూరిత పని”

“నువ్వు విరక్తితో మాట్లాడుతున్నావు అక్షరా! యధార్ధాన్ని ఆలొచించి చూడు. మీ నాన్న జ్యోతిష్కుడుని చూసేసి మనకి పెళ్ళి చేయటానికి ఒప్పుకుంటారా?”

ఆమె మౌనం వహించింది.

మొహంలో విచారం చోటు చేసుకోగా, ఇద్దరూ మనిషికో మూలలో కూర్చున్నారు.

కొంత సేపటి ఆలొచన తరువాత అక్షరా దగ్గర స్పష్టత పుట్టింది.

“ఏమండీ, నా జాతకానికి కలిసిపోయేటట్టు మీ జాతకాన్ని మార్చి రాసేస్తే...?" అన్నది వేగంగా.

ఉలిక్కిపడ్డాడు భార్గవ్. “ఏం చెబుతున్నావు అక్షరా?”

“ఒక జ్యోతిష్కుడు సహాయంతో మీరు పుట్టిన తారీఖు, సమయం మార్చి రాసి, నా జాతకంతో కలిసేటట్టుగా నకిలీగా కొత్త జాతకాన్ని తయారు చేద్దాం. దాన్ని మా నాన్నకు పంపుదాం”

“ఇలా కన్న వాళ్ళను మోసం చేసి పెళ్ళి చేసుకోవాలా?”

“వేరే దారి లేదండి. మన ప్రేమ...హర్డుల్ పరుగు పందెం లాగా ఒక్కొక్క అడ్డంకిని దాటుకుంటూ వచ్చున్నాం. ఈ చివరి అడ్డంకిని కూడా దాటితేనే పెళ్ళి”

అతని </