మానవత్వం...(పూర్తి నవల)

 

                                                       మానవత్వం                                                                                                                                                            (పూర్తి నవల)

                                                                                              PART-1

ఆఫీసు పనిలో లీనమైపోయిన యామిని, ఆరవసారిగా తల్లి దగ్గర నుండి వచ్చిన సెల్ ఫోన్ ఆహ్వానం వలన, అవసరవసరంగా టేబుల్ మీదున్న ఫైళ్ళను మూసేసి, ఫైళ్ళను టేబుల్ సొరుగులో పెట్టి, సొరుగుకు తాళం వేసి, తాళం చెవిని హాండ్ బ్యాగులో వేసుకుని లేచింది.

సహ ఉద్యోగి నలిని యామినిని ఆశ్చర్యంగా చూసింది.

"ఏమిటి యామిని...ఈ రోజు త్వరగా బయలుదేరావు?"

"దివాకర్ వాళ్ళింట్లో నుండి వస్తున్నారు"

"పెళ్ళి చూపులకా?"

"ఆలాంటిదే" చిన్నగా నవ్వుతూ అన్నది యామిని.

యామినిని కోపంగా చూస్తూ "నాతో ఒక్క మాట కూడా చెప్పలేదే?" అన్నది నలిని.

"ఊష్! గట్టిగా మాట్లాడకు...'ప్లీజ్'. ….. అసలు వాళ్ళు ఎందుకు వస్తున్నారో తెలుసా? వాళ్ళకు నేను, మా కుటుంబం నచ్చాలట. మా కుటుంబంలోని వారికి వాళ్ళు నచ్చాలి. దాని తరువాతే మిగిలిన విషయాలన్నీ. అందుకే...అంతవరకు ఎవరిదగ్గరా చెప్పకూడదని ఆగాను"

"నువ్వు చాలా మొండిదానివే!?"

"చెప్పకూడదని అనుకోలేదు నలిని. అన్నీ ఓ.కే. అయిన తరువాత చెబుదామని ఆగాను "

"అర్ధమైంది. ఏది ఏమైనా...నీకు నా శుభకాంక్షలు..."

"థాంక్యూ! నేను బయలుదేరుతాను"

నవ్వుతూ సహ ఉద్యోగిని దగ్గర సెలవుతీసుకుని, మేనేజర్ రూముకు వెళ్ళి అనుమతి తీసుకుని నడకలో వేగం పెంచి మెట్రో రైలు స్టేషన్ కు వచ్చి చేరింది యామిని.

చేతి గడియారంలో టైము చూసింది. సాయంత్రం నాలుగు అయ్యింది.

'ఆరు గంటలకే కదా వస్తానని చెప్పాడు దివాకర్….ఒక గంటలో ఇంటికి వెళ్ళిపోవచ్చు’ మనసులోనే అనుకుని ఒకసారి చుట్టూ చూసింది యామిని. ప్లాట్ ఫారం మీద అక్కడక్కడా జనం నిలబడున్నారు. ‘ఇంకొంచం సేపట్లో జనం ఎక్కువ అవుతారు. ఆ లోపు రైలు వచ్చేస్తే పరవాలేదు’ అనుకుంటూ రైలు వచ్చే మార్గాన్నే చూస్తోంది. దూరంగా రైలు రావడం కనబడింది.

ప్రయాణీకులు ప్లాట్ ఫారం చివరకు వచ్చి నిలబడ్డారు. పెద్ద మోతతో ఆ విద్యుత్ రైలు వచ్చి ఆగింది.

లేడీస్ పెట్టెలోకి ఎక్కి కూర్చుంది. తనని రిలాక్స్ చేసుకుని, బ్యాగ్ తెరిచి సెల్ ఫోన్ తీసి చూసింది.

పన్నెండు మిస్డ్ కాల్స్. 'ఓ గాడ్' అనుకుంటూ వాటిని చెక్ చేసింది. అమ్మ మరియు దివాకర్...మారి మారి కాల్ చేశారు. మొదట తల్లికి ఫోన్ చేసింది. రింగ్ కొట్టిన వెంటనే 'ఫోన్’ తీసి కోపంగా మాట్లాడింది యామిని తల్లి సరోజ.

"ఏమిటే...ఫోన్ చేస్తే తీయవా?"

"సైలెంటులో పెట్టుంచాను...ఇప్పుడే తీసి చూశాను"

"అంటే ఇంకా ఆఫీసులోనే ఉన్నావా?"

"లేదమ్మా...బయలుదేరాను.వస్తున్నాను"

"బయలుదేరేవా! త్వరగారావే. ఇక్కడ అందరూ చాలాసేపటి నుంచి కాచుకోనున్నారు"

“అందరూ అంటే ఎవరమ్మా?"

"పెళ్ళికొడుకు తరఫు వాళ్ళు"

"ఏమిటీ!?"- సీటులో వేనక్కి జరిగి నిటారుగా కూర్చుంది యామిని.

"మూడు గంటలకే వచ్చాశారు. నువ్వు త్వరగా వచ్చి చేరు. పెళ్ళికొడుకు తల్లికి మొహమే మారిపోయింది. గొణుగుతూనే ఉన్నది. అందుకే 'లీవ్' పెట్టు...'లీవ్' పెట్టు అని మొత్తుకున్నాను. విన్నావా?"

"అమ్మా... ఆరు గంటలకు కదా వాళ్ళు వస్తామని చెప్పింది? మూడింటికే ఎందుకు వచ్చారట?"

“ఆరు గంటలకు ఒక ఫంక్షన్ కు వెళ్ళాలట. ఈరోజు ప్రొద్దునే చెప్పారట. అందుకే 'మూడింటికే వచ్చేస్తాం' అని మధ్యాహ్నమే ఇంటికి ఫోన్ చేసి చెప్పారు. నేనూ పదిసార్లు నీకు ఫోన్ చేశాను. ఫోన్ తీయలేనంత ముఖ్యమైన పనేమిటే?”

"సరేనమ్మా...గొణగకు. నేను వచ్చేస్తాను"

"సరే...స్టేషన్ నుండి నడిచి రాకు! 'ఆటో' చేసుకురా"

'సరే" అంటూ ఫోన్ కట్ చేసింది యామిని.

'ఛఛ! ఈరోజే పని ఎక్కువ రావాలా! 'ఫోన్’ అయినా గమనించి ఉండాలి. దివాకర్ తల్లితండ్రులు మొట్టమొదటిసారి నన్ను చూడటానికి వచ్చినప్పుడు నేను ఇలా నలిగిపోయిన చీర, వాడిపోయిన జిడ్డు మొహం వేసుకుని వాళ్ళ ముందు నిలబడాల్సి వచ్చిందే! ఇంతసేపు వాళ్ళను కాచుకోనిచ్చానే? వెళ్ళిన వెంటనే క్షమించమని అడగాలి’--అనుకుంటున్నప్పుడు తాను దిగాల్సిన స్టేషన్ వచ్చింది.

హడావిడిగా దిగింది. వేగంగా నడిచి స్టేషన్ బయటకు వచ్చి, ఆటో స్టాండు వైపుకు వెళ్ళింది. ఆటో స్టాండ్ దగ్గర చాలామంది గుమికూడి ఉన్నారు.

'ఏమీటీ గుంపు? ఎందుకని దారికి అడ్డంగా గుమి కూడి ఉన్నారు?' కొంచం విసుగ్గా గుంపును తోసుకుంటూ ముందుకు కదులు తుండగా...చెవిని తొలుస్తునట్టు ఒక శబ్ధం. సన్నని గొంతు నుండి వస్తున్న ఏడుపు. అది మామూలు ఏడుపు కాదు. గొంతు ఎండిపోతున్నా ఆపుకోలేని బాధతో కూడిన ఏడుపు. ఆ ఏడుపు విన్న వెంటనే యామిని పాదాలు సడన్ గా ఆగినై. గుంపును తోసుకుంటూ, ఏడుపు వస్తున్న వైపు వేగంగా వెళ్ళి ఆగింది. అక్కడ చూసిన దృశ్యం ఆమె గుండెను పిండేసింది.

పుట్టి కొన్ని గంటలే అయిన ఒక పసి గుడ్డు, పేగు కూడా పూర్తిగా కోయబడని స్థితిలో...మురికి కాలువ దగ్గరగా 'పాలీతిన్’ సంచీతొ చుట్టబడి పడుంది. కాళ్ళూ, చేతులూ ఎగరేసుకుంటూ గొంతు చించుకుని ఏడవటం వలన 'పాలితిన్’ సంచీ నుండి కొంచంగా బయటకు వచ్చిన ఆ పసిగుడ్డు, మట్టి నేల మీద ఉండగా... యామిని వొల్లు కంపిస్తూ, మనసు కొట్టుకుంటుంటే పరిగెత్తుకునెళ్ళి ఆ పసిబిడ్డను ఎత్తుకుంది.

"అయ్యో! ఎంత దారుణం ఇది? ఏమ్మా ఇంతమంది గుమికూడి ఉన్నారే...ఎవరైనా ఒక్కరు ఈ పసిబిడ్డను నేలపై నుండి తీసుండకూడదా? గొంతు చించుకునేల ఏడిపించి, వేడుక చూస్తూ నిలబడ్డారే...? మీకందరికీ హృదయం ఉండాల్సిన చోట రాయి పెట్టేశాడా ఆ దేవుడు?" ఆవేశంగానూ, కోపంగానూ అడుగుతూ పసిబిడ్డ చుట్టూ ఉన్న పోలితిన్ సంచీని తీసి అవతల పారేసింది.

ఆ పసిబిడ్డ వొల్లంతా చీమలు తిరుగుతున్నాయి...వొణికిపోయింది యామిని.

"అయ్యో ఎన్ని చీమలో? ఎవరైనా మంచినీళ్ళు ఉంటే ఇవ్వండి"

"ఏమ్మా! ఇప్పుడే పుట్టిన బిడ్డ అది. నీళ్ళు పోయబోతావా?" గుంపులో ఉన్న ఒక ఆవిడ అడగగా కన్నీటితో ఆవిడవైపు చూసింది యామిని.

"బిడ్డ వొళ్ళంతా మట్టి, మురికిగా ఉన్నది. కడిగితే ఏమీ అవదు. 'ప్లీజ్'....ఎదురు కొట్టుకు వెళ్ళి ఒక బాటిల్ నీళ్ళు తీసుకురండి" ప్రాధేయపడింది.

"ఇదిగో చూడమ్మా...చూస్తే వయసులో ఉన్న అమ్మాయిలాగా కనబడుతున్నావు. నీకు అనుభవం చాలదు. చల్లటి నీళ్ళు పోస్తే వెంటనే జ్వరం వస్తుంది. ఆ జ్వరం వస్తే బిడ్డ బ్రతకదు. బిడ్డ చచ్చిపోతే నీతో పాటు నేనూ పోలీసులకు పట్టుబడతానే"

"ఏమిటీ...జ్వరం వస్తుందా"

"అవునమ్మా! ఇంతకుముందే బిడ్డ ఏడ్చి ఏడ్చి గుక్క తిప్పుకోలేకపోయింది. చూడు...ఛాతి కూడ ఎలా పైకీ కిందకూ వేగంగా ఆడుతున్నదో..."...ఆవిడ చెప్పిన తరువాత...పసిబిడ్డను పూర్తిగా చూసింది యామిని.

ఆ పసిగుడ్డు చాలాసేపటి నుండి ఏడుస్తూ ఉండుండాలి. నాలిక ఎండిపోయి, ముఖమంతా ఎర్రబడి...గొంతు సరిగ్గా రాక, ఏడవటానికి తత్తరబిత్తర పడుతోంది. గుండె గూడు వేగంగా కొట్టుకుంటోంది. గొంతు దగ్గర ఏర్పడిన లోతు, వెక్కిళ్ళు మెల్లమెల్లగా తగ్గుముఖం పట్టటంతో... యామిని హృదయం తల్లడిల్లింది.

"అరె ఏమైంది...? పెద్దమ్మా కొంచం చూడమ్మా" భయంతో అడిగింది యామిని.

"ఇక బ్రతకదమ్మా..."

"రెండు గంటలుగా ఆపకుండా ఏడుస్తున్నది. ముఖమంతా రంగు మారింది. ఇక బ్రతకదు. సైలెంటుగా తీసిన చోటే పడేసి వచ్చేయమ్మా. చేతుల్లో ఉన్నప్పుడు ప్రాణం పోతే...మీమీదే పోలీసులు సందేహపడతారు. అందుకనే మేము దూరంగా నిలబడ్డాం. ఏమీ చేయకుండా మేమందరం ఎందుకు నిలబడున్నామో తెలుసుకోకుండా నువ్వెళ్ళి గబుక్కున బిడ్డను తీసుకున్నావే...?" గుంపులోని మరొక ఆవిడ యామినిని హెచ్చరించింది.

"మీరందరూ మానవ జన్మ ఎత్తిన వారేనా? మీ అందరికీ గుండెళ్ళో కొంత కూడా జాలి, దయ లేదా? రెండు గంటలుగా చీమలు, దోమలు కుట్టటం తో ఈ పసిగుడ్డు అల్లలాడిపోయుంటుందే. ఆ బిడ్డను కాపడదామనే ధ్యాస లేకుండా...'ఎప్పుడు చచ్చిపోతుంది?' అని కాళ్ళు నొప్పులుపుడుతున్నా నిలబడి వేడుక చూశారే. మీకందరికీ సిగ్గుగా లేదు? మీరందరూ పిల్లల్ను కన్న వాళ్ళే కదా? ఎలాగమ్మా ఇలా మనసులో జాలి లేకుండా నిలబడ్డారు...?”

"ఇలా చూడమ్మా...ఊరికే నోరు పారేసుకోకు! ఈ బిడ్డను కన్నదేవరో? ఏ సిగ్గుమాలిన పనివలన పుట్టిందో? కన్నదే ఎగరేసి విసిరేసి వెళ్ళింది...మాకేమిటి అవసరం?" గుంపులోని ఒకరు.

"అదే కదా...ఈ బిడ్డను తీసుకు వెళ్ళి మేమేమి చేసుకుంటాం?" గుంపులోని మరొకరు.

"ఎవరైనా 'ఆంబులాన్స్’ కు ఫోన్ చేయండయ్యా" గుంపులోని మొదటావిడ.

“చేస్తే పోలీస్ కేసు అవుతుంది” ఇంకో గొంతు.

“అవనివ్వండి …వాళ్ళే ఈ బిడ్డను ఏదైనా అనాధ శరణాలయంలో చేర్పిస్తారు" గుంపులోని మొదటావిడ.

"అంతవరకు ఆ బిడ్డ బ్రతికుంటుందా?”

గుమికూడిన గుంపులోని వారు దూరంగా నిలబడే మాట్లాడుతుంటే, వాళ్ళను కోపంతో చూసింది యామిని. తన చీర కొంగుతో బిడ్డ వొళ్ళంతా తుడిచి....గుండెలకు హత్తుకుని, అక్కడ నీలబడున్న ఆటోవైపుకు వెళ్ళింది.

"ఇదిగో అమ్మాయ్...బిడ్డను ఎక్కడికి తీసుకు వెడుతున్నావ్?" గుంపులో ఎవరో అరిచారు.

అక్కడ గుమికూడిని వాళ్ళెవరికీ సమాధనం చెప్పకుండా ఖాలీగా ఉన్న ఆటొలో ఎక్కి కూర్చుంది.

"అన్నా...బిడ్డ గుండె కొట్టుకోవటం తగ్గిపోతోంది. పక్కన ఏ ఆసుపత్రి ఉందో ఆ ఆసుపత్రికి వెళ్ళండి...త్వరగా" ఆటో డ్రైవర్ తో చెప్పింది యామిని.

"సరేనమ్మా..." స్పీడ్ పెంచాడు ఆటో డ్రైవర్. బిడ్డ చుట్టు తన చీర కొంగును కప్పింది.

ఆప్పుడు, పూర్తిగా ఏడుపు ఆగిపోయింది. గొంతు క్రింద పడే గుంట అతిమెల్లగా ఎగిసిపడుతోంది. మళ్ళీ యామిని కళ్ళు నీటితో నిండిపోగా, ఆ బిడ్డను గుండెలకు మరింత దగ్గరగా హత్తుకుంది.

"నీకు ఏమీకాదు. నిన్ను చనిపోనివ్వను. నేనున్నాను. నిన్ను కాపాడి, సంరక్షించే చోట నిన్ను చేరుస్తాను. నువ్వు బ్రతకాలి. "- బిడ్డ చెవిలో మాట్లాడుతూ వస్తుంటే....ఆసుపత్రి ఏంట్రన్స్ వచ్చింది. ఆటో ఆగింది.

తాను ఎందుకోసం పర్మిషన్ తీసుకుని ఆఫీసు నుండి త్వరగా బయలుదేరిందో… ఆ విషయమే మరిచిపోయి , ఆ బిడ్డను కాపాడటానికి ఆసుపత్రిలోకి పరిగెత్తింది యామిని.

*********************************************PART-2******************************************

"ఏమిట్రా ఇది...టైము ఆరు అవుతోంది. నాలుగు గంటలకే ట్రైన్ ఎక్కిందని చెప్పారు. ఇక్కడున్న హై టెక్ సిటీ నుండి యూసఫ్ గూడా రావటానికి రెండు గంటలా అవుతుంది?"

దివాకర్ తల్లి పార్వతి గట్టిగా అడగటంతో...చేతులు పిసుక్కుంది సరోజ. వాకిట్లోనే నిలబడి కూతురు రాకకోసం ఎదురుచూస్తున్న తండ్రి రామారావుకు దివాకర్ తల్లి మాటలు వినబడటంతో హడావిడిగా లోపలకు వచ్చాడు.

"కోపగించుకోకండి...'ట్రైన్’ లో ఏదైనా లోపం వచ్చుంటుంది. అబ్బాయిని పంపించాను. ఇప్పుడు వచ్చాస్తారు"

"ఈ మాటే ఒక గంట నుండి చెబుతున్నారు. కానీ, అమ్మాయీ రాలేదు...వెతకటానికి వెళ్ళిన అబ్బాయీ రాలేదు" రామారావును నిలదీసింది దివాకర్ తల్లి.

"సమస్య ఏమిటో తెలియలేదే… ఉండండి. మళ్ళీ ఒకసారి ఫోన్ చేయమంటాను” దివాకర్ తల్లితో చెప్పి, భార్య వైపు తిరిగి “సరొజా... మళ్ళీ ఇంకొసారి 'ఫోన్’ చేసి చూడు"- తండ్రి రామారావు ఆదుర్దాగా చెప్పాడు.

ఈలోపు దివాకర్ ముందుకు వచ్చి "నేనూ యామినికి 'ఫోన్’ ట్రై చేస్తునే ఉన్నా అంకుల్. ఏ సమాధానమూ లేదు"

"ఏమిటి బాబూ చెబుతున్నావు?" కంగారుగా అడిగాడు రామారావు.

"స్విచ్ ఆఫ్ చేసుకోనుంది" అని చెబుతున్నప్పుడు అతని గొంతు, ముఖమూ మారింది. రామారావు నీరసంగా భార్యను చూశాడు.

"ఒకవేల "ఫోన్’ లో 'చార్జ్' అయిపోయుంటుందేమో?" మెల్లగా చెప్పింది సరోజ.

"మనిషి మనిషికీ ఏదో ఒకటి చెబుతున్నారు. ఇదంతా నాకు సరి అనిపించటం లేదు. ఇది జరిగే పని కాదు. అందరూ లేవండి వెళ్దాం" కుర్చీలో నుండి లేస్తూ అన్నాడు దివాకర్ తండ్రి.

సరోజ గాబరా పడింది.

"కొ..కొంచం సేపు ఉండండి ఇప్పుడు వచ్చేస్తుంది..."

"ఏమ్మా... మాకు పనీ పాటా లేదనుకున్నారా? సాయంత్రం ఆరు గంటలకు నా మేనమామ మనుమురాలికి బారసాల ఫంక్షన్ ఉంది. అది వదిలేసి ఇక్కడే కూర్చుంటే....రేపు మా వాళ్ళ మొహాలు మేము చూడక్కర్లేదా?"

"అ... అదికాదండీ..."

"ఇలా చూడండి. ఏదో మా అబ్బాయి ఆశపడ్డాడు కదా అని ఇక్కడికి వచ్చాము…..కానీ, జరుగుతున్న తంతు చూస్తుంటే మీ అమ్మాయికి మా అబ్బాయి అంటే ఇష్టం లేదు లాగుందే?"

."అయ్యో...అలాగంతా లేదమ్మా"

"కాకపోతే ఏమిటమ్మా..? అమ్మాయిని చూడటానికి వస్తున్నాం అని మీకు తెలుసు. లీవు పెట్టి ఇంట్లో ఉండమని చెప్పుండాలి. మీరు చెప్పలేదు. సరే...ఫోన్ చేస్తే మాట్లాడుతుందీ అని అనుకుంటే ఫోను ఎత్తటమే లేదు. ఎలాగో ఆఫీసు నుండి బయలుదేరి, ట్రైన్ ఎక్కి వస్తోంది అని చెప్పేరు...మేమూ నమ్మాము. కానీ, ఇంతవరకు ఇంటికి వచ్చి చేరలేదు. 'ఫోన్’ ను 'స్విచ్' ఆఫ్ చేసిపెట్టింది. దీనికంతా ఏమిటి అర్ధం? మీ అమ్మాయికి ఈ సంబంధం ఇస్టంలేదని తెలుస్తోంది”

"అమ్మా" అంటూ నోరు తెరవబోయిన కొడుకును చూపులతోనే వారించింది దివాకర్ తల్లి.

"నువ్వు ఉరికే ఉండరా. ఉద్యోగానికి వెళ్ళే ఆడపిల్ల మనకు కరెక్టు కాదు. వద్దు అని చెప్పానా...విన్నావా? 'ఈ అమ్మాయే కావాలని ఒంటికాలుమీద నిలబడి మమ్మల్ని పిలుచుకొచ్చావు...ఇప్పుడేమైందో చూడు"

"అదికాదమ్మా! వచ్చే దారిలో ఏదైన సమస్య వచ్చుంటుంది...వచ్చిన తరువాత అడిగితేనే కదా నిజం తెలుస్తుంది?"

"నోరు ముయ్యరా! పెళ్ళి చూపులకే ఇంత ఆలశ్యంగా వచ్చే అమ్మాయి, రేపు మన ఇంటికి వచ్చిన తరువాత ఎలా ప్రవర్తిస్తుందో? ఇది మనకు సరిపడదు...బయలుదేరు"

"అమ్మా..."

"దివాకర్…. నీ ఇస్టాన్ని గౌరవించి మేము వచ్చాము. కానీ, ఆ అమ్మాయి మనల్ని గౌరవించటంలేదే? ఎందుకు ఆలశ్యమవుతోందో కనీసం ఫోనులో చెప్పచ్చు కదా. అదికూడా చేయలేని అమ్మాయి నీకెందుకురా? నీకేం తక్కువ...వేరే అమ్మాయి దొరకదా?" తండ్రి కూడా బయలుదేరటానికి సిద్దం అవగా...వేరు దారిలేక కుర్చీలోంచి లేచాడు దివాకర్.

రామారావు బాగా కలత చెందాడు.

"బాబూ...అవసరపడకండి. నా కూతురు ఇప్పుడు వచ్చేస్తుంది"

"ఇలా చూడండి. విదేశాలలొ పనిచేసే అల్లుడ్ని వదలకూడదని మీరు తహతహలాడుతున్నారు. కానీ, కుటుంబానికి తగిన అమ్మాయి మాకు కావాలికదా?" దివాకర్ తల్లి చెప్పింది.

సరోజకి కోపం వచ్చింది.

"ఇలా చూడండి...మగపెళ్ళి వాళ్ళు, ఇళ్ళు వెతుక్కుంటూ వచ్చేరే అని మిమ్మల్ని కూర్చోపెట్టి ఇంతసేపు మాట్లాడుతున్నాము. అంతేగానీ మీ అబ్బాయికోసమో...అతని విదేశీ ఉద్యోగం కోసమో కాదు"

"సరొజా"

"మీరు వూరుకోండి. బయటకు వెళ్ళిన అమ్మాయి ఇంటికిరావటానికి అటు ఇటూ అవుతుంది. ఇప్పుడే ఇలా మాట్లాడుతున్నారే , రేపు అమ్మాయి వాళ్ళింటికి వెడితే ఇంకా ఏమేమి మాట్లాడతారో? ఈవిడ మాటలు మంచిగా లేవు. ఈ సంబంధం పోతే పోనివ్వండి"

"చూసావారా దివాకర్!...మనకు ఇది అవసరమా? అమ్మాయి మాత్రమే కాకుండా...తల్లి కూడా కలిసి మనల్ని అవమానిస్తున్నారు”

"ఇదిగో చూడండి... మర్యాదగా మాట్లాడితే అందరికీ మంచిది"

"సరొజా…...ప్రశాంతంగా ఉండు"

"ఎందుకు ప్రశాంతంగా ఉండాలి? రెండు గంటల ముందే ఆఫీసు నుండి ఇంటికి బయలుదేరిన అమ్మాయి ఇంకా ఇంటికి ఎందుకు రాలేదని మనం టెన్షన్ పడుతుంటే, వీళ్ళు ఎలా మాట్లాడుతున్నారో చూశారా? ఆడపిల్లను కంటే అన్నిటికీ సర్ధుకుపోవాలా? వాళ్ళకే ఇంకో అమ్మాయి దొరుకుతున్నప్పుడు...మన అమ్మాయికి వెరే అబ్బాయి దొరకడా? మా అన్నయ్య కొడుకు ఉన్నాడు...దర్జాగా ఉంటాడు. బోలెడంత సంపాదిస్తున్నాడు"

"విన్నావారా దివాకర్ ...ఆల్ రెడీ పెళ్ళికొడుకు రెడీగా ఉన్నాడట. ఇక చాలు. ఇక ఒక క్షణం ఇక్కడ ఉండకూడదు. ఉంటే మన పరువు, మర్యాదలు తిసేస్తారు" అంటూ దివాకర్ తల్లి లేచి బయటకు వచ్చింది. ఆమె తరువాత దివాకర్, మిగిలిన వారు బయటకు వచ్చారు.

అప్పుడు అక్కడికి తన మోటార్ సైకిల్ మీద వచ్చాడు యామిని తమ్ముడు ప్రసాద్.

కొడుకును చూసిన వెంటనే పరిగెత్తుకొచ్చాడు రామారావు.

"ప్రసాద్, యామిని ఏదిరా?"

"అరగంట సేపు రైల్వే స్టేషన్ లో ‘వైట్’ చేసి చేశాను. రాలేదు నాన్నా. ‘ఫోన్’ చేసి చూశాను ‘లైన్’ దొరకలేదు"

"అయితే ఒకసారి ఆఫీసుకు వెళ్ళి చూసొస్తావా?"

"వెళ్ళేసే వస్తున్నాను. నాలుగు గంటలకు ముందే బయలుదేరిందట"

"అప్పుడు...నా కూతురు...ఎక్కడకి వెళ్ళుంటుంది?"

రామారావు, సరోజ తల్లడిల్లిపోగా...దివాకర్ తల్లి ఎగతాలిగా నవ్వింది.

"మంచి కుటుంబంరా ఇది. ఒక పెళ్ళికొడుకును రెడీగా ఉంచుకున్న విషయాన్ని దాచి, మనల్ని పిలిచి అమ్మాయిని చూసుకోమని చెప్పింది తల్లి . కానీ ఇప్పుడు కూతురు ఏ పెళ్ళికొడుకును వెతుక్కుంటూ వెళ్ళిందో తెలియటంలేదే?"

"హలో మర్యాదగా మాట్లాడండి" కోపంతో అరిచాడు ప్రసాద్.

"మర్యాదా? అదేమిటో మీకు తెలుసా? అమ్మాయిని సరిగ్గా పెంచటం చేతకానివాళ్ళు...మర్యాద గురించి మాట్లాడటమా?"

జవాబుగా మీనాక్షి కోపంగా అరవగా…

సమస్య పెద్దదై వీధిలోని వాళ్ళంతా గుమికూడి వేడుకగా చూస్తుంటే...ఆటోలో వచ్చి దిగింది యామిని.

"అమ్మా.... యామిని వచ్చేసింది"

దివాకర్ అరుపుతో అందరూ మౌనంగా వెనక్కి తిరిగి చూశారు. సరోజ అధిరిపడ్డది. చేతిలో ఒక బిడ్డతో వచ్చి దిగిన కూతుర్ను చూసిన మిగిలినవారు ఆశ్చర్యపోయారు. దివాకర్ తల్లి కళ్ళు పెద్దవి చేసుకుంది.

"దివాకర్ ఏమిట్రా ఇది....ఈమె పెళ్ళికూతురా?"

"అవునమ్మా"

"ఏమిటి...బిడ్డతో వచ్చింది?"

“అది తెలియదమ్మా...! యామినీ ఏమిటిది? ఎవరీ బిడ్డ? ఇంతసేపు ఎక్కడికెళ్ళావు?"

"దివాకర్ ఈ...ఈ బి"

"దాని బిడ్డే అయ్యుంటుంది"

"అ...మ్మా" అన్నాడు దివాకర్.

"ఈ కుటుంబంలో ఏదీ సరిలేదురా. ఏదో మన మంచి టైము...తాంబూళాలు పుచ్చుకోక ముందే అన్నీ బయటపడ్డాయ్. మనకు ఈ అసహ్యమంతా వద్దు….నువ్వు కార్లోకి ఎక్కు"

దివాకర్ బలవంతంగా కారులోకి ఎక్కాడు. మిగిలినవాళ్లంతా ఎక్కిన తరువాత కారు బయలుదేరింది.

యామిని ఏమీ అర్ధం కాక నిలబడ్డది.

కొన్ని క్షణాల తరువాత దివాకర్ తల్లి చెప్పిన మాటలను అర్ధం చేసుకున్న యామిని ఆశ్చర్య పడుతూ తల్లివైపుకు తిరిగి.

"అమ్మా! వాళ్లెందుకు అలా మాట్లాడి వెడుతున్నారు?"

"ఏయ్...ఏమిటే ఇది... ఎవరే ఈ బిడ్డ?"

"అమ్మా...నేను రైలు దిగి వచ్చేటప్పుడు..." అని చెబుతున్న కూతుర్ని హడావిడిగా ఇంటిలోపలకు లాక్కొచ్చాడు రామారావు

వీధిలో అంతవరకు వేడుక చూస్తున్న గుంపు, చెదరి వెళ్ళిపోయింది.

ఇంటిలోపలకు వెళ్ళి వెక్కివెక్కి ఏడుస్తోంది సరోజ.

"ఎవరి బిడ్డే ఇది?" కూతుర్ని అడిగాడు తండ్రి రామారావు.

విషయం చెప్పింది యామిని.

"ఏమే! నీకేమన్నా పిచ్చి పట్టిందా? ఎవరో బిడ్డను విసిరిపారేస్తే నీకేమొచ్చింది? ఆ పీడను ఇక్కడికెందుకు తీసుకువచ్చావు?” ఉగ్రంగా లేచింది తల్లి సరోజ.

"అమ్మా...?"--తల్లిమాటలతో అదిరిపోయింది యామిని.

"ఏమిటే అమ్మా? ఏమీ లేకుండానే దివాకర్ వాళ్ళ అమ్మ వెయ్యి మాటలు మాట్లాడి వెళ్ళింది. ఇప్పుడు చేతిలో బిడ్డతో వచ్చి నిలబడ్డావు. బుద్దిలేదా నీకు? పెళ్ళీడుకు వచ్చిన ఆడపిల్ల ఇలా చెతిలో ఒక బిడ్డతో వచ్చి నిలబడితే ఊరు ఏం చెబుతుంది?"

"ఇందులో ఊరు చెప్పేందుకు ఏముందమ్మా? నేను ఏం తప్పుచేశాను? ఈ బిడ్డ పాపం అమ్మా. మురికి కాలవ పక్కన ఒక కవర్ లో అనాధగా...చీమలు పాకుతూ...ఎలా ఏడుస్తూ పడుందో తెలుసా? ఆ నిమిషం ఆ బిడ్డను ఎలాగైనా కాపాడాలని అనిపించింది. అందుకే ఆసుపత్రికి ఎత్తుకు పరిగెత్తాను. ఇది తప్పా?"

"అది తప్పు కాదమ్మా. ఆసుపత్రిలో చేర్చిన తరువాత పోలీసులకు చెప్పి, వాళ్ళకు అప్పగించేసుండాలి. అక్కడితో మన బాద్యత ముగిసిపోతుంది. కానీ, నువ్వేం చేసేవు...ఆ బిడ్డను ఇక్కడికి తీసుకు వచ్చావు. అదే తప్పు....కాబట్టి, ఆ బిడ్డను ఇటివ్వు. నేనూ, అన్నయ్య పోలీస్ స్టేషన్ కు వెళ్ళి ఇచ్చేసి వస్తాం"...తండ్రి రామారావు చెయ్యి చాచాడు...ఇవ్వనన్నట్టు తల ఊపింది యామిని.

"వద్దు నాన్నా"

"వద్దా!??"

"ఇప్పుడు వద్దు నాన్నా! ఇప్పటికే ఈ బిడ్డ చావుతో పోరాడి, 'ఆక్సిజన్’ ఇవ్వబడి బ్రతికి వచ్చింది. డాక్టర్ మందులు ఇచ్చాడు. గంట గంటకూ మందూ, అరగంటకు ఒకసారి చలార్చిన పాలు ఇవ్వాలి. రేపు కూడా ఆసుపత్రికి తీసుకురమ్మన్నారు"

"వొసేయ్! నీకు నిజంగానే పిచ్చి పట్టింది. మాట్లాడకుండా ఆ బిడ్డను నాన్న దగ్గర ఇచ్చి పంపించు" అదమాయించింది తల్లి సరోజ.

"లేదమ్మా...ఇప్పటికే రాత్రి అయ్యింది. ఈ టైములో తీసుకు వెళ్ళి ఇస్తే వాళ్ళు ఎప్పుడు శరణాలయంలో చేరుస్తారో? ఒక వేల రాత్రంతా 'స్టేషన్’ లోనే ఉండిపోతే? ఈ బిడ్డకు ఇవ్వాల్సిన మందు, పాలూ టైము టైముకు ఎవరిస్తారు?"

"దాని గురించి నీకెందుకే బాధ?"

"అమ్మా... ఒక తల్లిగా ఉన్న నువ్వు ఇలా మాట్లడొచ్చా? బిడ్డకు ఆకలేస్తుంది. పాల 'పౌడర్’ కొనుక్కొచ్చాను. కాచి ఇచ్చి, మందు పోయాలి. దానికి ముందు వేడి నీళ్ళు పెట్టి స్నానం చేయించాలి"

"యామినీ..."

"ప్లీజ్ నాన్నా! కష్టపడి కాపాడి, మనకెందుకులే అని వదల లేక పోతున్నాన్ను. రెండు రోజులు ఉంచుకుని...ఆరొగ్యం సరైన తరువాత వెళ్ళి వదిలేసి వద్దాం"

"బుద్ది లేనిదానా! ఉరి గురించి తెలియని అయోమయంగా ఉన్నావు కదే...ఊళ్ళో జనం నాలిక మీద నరాలు లేకుండా మాట్లాడతారే?"

"ఉరు ఇంకేం చేస్తుందమ్మా? ఈ బిడ్డను ఈగలు, చీమలు, దోమలు మూగుతున్నప్పుడు వేడుక కదా చూసింది. 'ఎవరు కన్న బిడ్డో...ఎలా కన్నదో?' అంటూ నోట్లో నాలిక లేకుండా మాట్లాడుతూ నిలబడ్డది. ఇంకేం చేసింది?"

"అయ్యో...భగవంతుడా! దీని బుద్ది ఎందుకు ఇలా పోతోంది? ప్రశాద్...మొదట ఈ పీడను తీసుకు వెళ్ళి బయట ఎక్కడన్నా విడిచిపెట్టి రారా"

"అమ్మా..." యామిని ఆవేశంగా అరిచింది.

"ఏమే నేను చెప్పినదాంట్లో ఏమిటే తప్పు?"

"తప్పమ్మా! ఎవరో ఇద్దరు అవసరపడి, కోరికలు అణుచుకోలేక చేసిన తప్పుకు ఈ బిడ్డ ఏంచేస్తుంది? దేవుడూ, పిల్లలూ ఒకటే అని చెప్పిన నీ నోటితో ఈ బిడ్డను 'పీడ’ అని ఎలా చెబుతున్నావు?"

"యామినీ?"

"ఈ బిడ్డ తల్లి చేసిన అదే తప్పు నేను చేయను. బిడ్డను ఎవరికీ ఇవ్వను"- కన్న బిడ్డను తల్లి గుండెలకు హత్తుకున్నట్టు యామిని బిడ్డను హత్తుకుంటుంటే బెదిరిపోయి నిలబడ్డారు యామిని తల్లి తండ్రులు.

*********************************************PART-3*******************************************

"నీకు తెలుసుకదా తలపోయేంత పని ఉన్నా ఒక్క రోజు కూడా 'లీవు’ పెట్టదు. ఇప్పుడు ఎవత్తో కన్న బిడ్డకోసం రెండు రోజులుగా ఆఫీసుకు వెళ్ళకుండా ఇంట్లోనే వుంటూ ఏమేమి పనులు చేస్తోందో తెలుసా? దానికి స్నానం చేయించటం, బట్టలు మార్చటం, టైము టైముకు పాలు కాచి ఇవ్వటం...ఒక నిమిషం కూడా దాన్ని తన ఒడిలో నుండి కిందకు దింపలేదు. మరి ఆ ప్రేమ ఏమిటో"- టెలిఫోనులో పెద్ద కూతురి దగ్గర నిట్టూర్పుతో చెబుతున్న తల్లి మాటలను పట్టించుకోకుండా బిడ్డ వొంటిని గుడ్డతో సున్నితంగా తుడుస్తోంది యామిని.

ఆ పసి వొంటి మీద మడతలు మారినై. మృదువైన చర్మం మీద 'పౌడర్’ పూసి, నుదుటి మీద బొట్టు పెట్టింది. బిడ్డ కళ్ళు ఆమె ముఖాన్నే ఆశ్చర్యంగా చూస్తూ వుండగా ...మెల్లగా నవ్వింది.

"ఏమిట్రా నాన్నా....ఏమిటి చూస్తున్నారు? ఆకలేస్తోందా...పాలు తాగుదామా?"

"వెఱ్ఱి ముఖమా? దానికి ఆకలేస్తోందో లేదో, ఎపూడూ పాలు పడుతూనే ఉన్నావు! కన్న బిడ్డను కూడా ఇలా చూసుకోరు. ఆ పసిబిడ్డ 'బురదలో పుట్టిన తామర లాగా బాగానే ఉన్నది"

"రేయ్ బంగారం! నువ్వు తామరలాగా ఉన్నావట...మీ అమ్మమ్మ చెబుతోంది"

"ఏయ్... ఎవత్తో కన్న బిడ్డకు నేను అమ్మమ్మనా?"

"అమ్మా, ఒకటి నాతో మాట్లాడు...లేదంటే అక్కయ్యతో మాట్లాడు. అంతే కానీ ఇలా ఇద్దరి దగ్గరా మాట్లాడుతూ ఎందుకు ఫోన్ బిల్లు పెంచుతావు?"

"అన్నీ నాకు తెలుసు...నువ్వు నీ పనిచూసుకో"

"ఏమిట్రా బంగారం...అమ్మమ్మ ఎప్పుడూ చిటపటలాడుతూ ఉంటోంది అని ఆలోచిస్తున్నావా? ఆవిడకు ఈర్ష్య. నువ్వు ఆవిడ కంటే అందంగా ఉన్నావుగా...?"

"మా టైము ఎలా ఉందో చూసావా కుమారీ...నేను ఈ శనేస్వరాన్ని చూసి ఈర్ష్య పడుతున్నానట. అక్రమ సంబంధం వలన పుట్తిందని పారేసిందో...లేక ఆడపిల్లగా పుట్టిందని పారేసిందో...? దీన్ని చూసి ఈర్ష్య పడాలా?"----అన్న తల్లిని కోపంగా చూసింది యామిని.

"ఏమ్మా...తెల్లావారిన దగ్గర నుంచి రాత్రి పొద్దుపోయేదాకా అదే మాటలు, చెప్పిందే చెపుతావు? మీరు మాట్లాడేది ఈ పసిబిడ్డకి అర్ధమవుతుందా? ఈ పసిబిడ్డ తిరిగి మాట్లాడగలదా? మరెందుకు తప్పు తప్పుగా మాట్లాడుతూ మీ పాపాలను పెంచుకుంటారు?”

సరోజ కోపంగా ' ఫోన్’ పెట్టేసి యామిని దగ్గరకు వచ్చింది.

"ఇప్పుడు నేను తప్పుగా ఏం మాట్లాడేనే?"

"తప్పే...నువ్వు ఇలా మాట్లాడటం చాలా తప్పు"

"నువ్వు చేసేది మాత్రం కరెక్టా? బయట నేను తల ఎత్తుకు తిరగలేకపోతున్నాను"

"అంత పెద్ద పాపం నేనేం చేశాను?"

“ఎవత్తో విసిరి పారేసిన ‘పాపపు మూటను’ఇలా ఇంట్లోకి తీసుకొచ్చావే...ఇది పాపం కాదా?"

"ఏమ్మా...ఒక ప్రాణాన్ని కాపాడటం పాపమా?"

"బాగా కాపాడావులే! నీ మూలంగా మన కుటుంబ గౌరవం గాలిలో కలిసిపోయింది. ప్రశాద్ వాళ్ళ అత్తగారు ' ఫోన్’ లో మాట్లాడిన మాటలకు ఇంకొకరైతే దేంట్లోన్నా దూకి చస్తారు. నువ్వు దీన్ని ఎప్పుడు బయటకు పంపిస్తావో అప్పుడు వాళ్ళు మీ వదినని మనింటికి పంపిస్తారట"

"ఏమ్మా! వదిన మనింటికి రావటానికీ, ఈ పాపకూ ఏమిటమ్మా సంబంధం?"

"అదికూడా నేనే చెప్పాలా?...ఊరందరినీ పిలిచి అత్తగారింట్లో శ్రీమంతం చేసుకుని, పుట్టింటికి వెళ్ళి బిడ్డని కన్నది మీ వదిన. ఈ పాప ఏదైనా రాకూడని వ్యాధితో వచ్చుంటే?"

"అమ్మా..."

“ఈ పాప ఇక్కడుంటే, వదిన ఎలా తన బిడ్డను ఈ ఇంటికి తీసుకు వస్తుంది? నీకు నువ్వు చేసేదే కరెక్ట్. మిగిలినవాళ్ళ గురించి ఆలొచిస్తావా...ఆలొచించుంటే ఇలాంటి పని చేస్తావా?"--- సరోజ మాట్లాడుతుంటే యామినికి తల నొప్పిగా అనిపించింది.

రెండు రోజులుగా జరుగుతున్న వివాదంతో మనసు భారమై...సమాధానం చెప్పటానికి మనసు లేక...పాపను తీసుకుని తన గదిలోకి వెళ్ళి తలుపులు వేసుకుంది. వేడినీళ్ళు పోసి పాలు కలిపింది.

"రారా బుజ్జీ...పాలు తాగేసి మీరు కాసేపు నిద్ర పొండి. నేను స్నానం చేసి వస్తాను...సరేనా?" అంటూ పాపను వొళ్ళో పడుకోబెట్టుకుని పాల బాటిల్ ను పాప నోటికి అందించింది.

యామిని ముఖాన్నే చూస్తూ బాటిల్ లొని పాలను తానుగా తాగటం మొదలుపెట్టింది పాప. యామిని పాపను చూసి నవ్వుతూ పాప తలమీదున్న పట్టు రంగు వెంట్రుకలను సరిచేస్తుంటే, దిండు క్రింద ఉన్న సెల్ ఫోన్ మోగింది.

ఫోన్ తీసింది.

దివాకర్!

మౌనంగా చెవి దగ్గర పెట్టుకుంది.

"హలో!"

“……..”

"నీతో కొంచం మాట్లాడాలి"

"మాట్లాడు"

"ఫోనులో కాదు. నేరుగా. లీవు చెప్పి రా. నేను టాంక్ బండ్ పార్కులో మనం ఎప్పుడూ కలుసుకునే చోట ఉంటాను. "

"ఇప్పుడు ఇంట్లోనే ఉన్నాను"

"ఎందుకని...అఫీసుకు వెళ్ళలేదా?"

"పాపను వదిలేసి ఎలా వెళ్ళటం? కాబట్టి లీవు పెట్టేను"

"పాపా...?" అది ఇంకా నీదగ్గరే ఉన్నదా?"

"అవును..."

"ఏం పని చేస్తున్నావు యామినీ?" ఫోన్లోనే కోపంగా అరిచాడు. యామినీ మొహం చిట్లించుకుంది.

"ఏమిటి దివాకర్....నువ్వు కూడా మా అమ్మలాగా మాట్లాడుతున్నావు?"

"ఇంకెలా మాట్లాడమంటావు? ఇక్కడ నేను నీకొసం మా అమ్మతో పొరాటం చేస్తున్నాను. నువ్వేంట్రా అంటే సమస్యను పక్కనే పెట్టుకున్నావు? ఎప్పుడు దాన్ని విసిరి పారేస్తావు?"

"ఏమిటి దివాకర్...పాపాలు పెరగను పేరగను...మంచి చేసేవాళ్ళందరూ పాపాత్ములుగా కనబడుతున్నారా? ఒక బిడ్డను కాపాడినందువలన అందరూ నేనేదో పాపం చేసినట్లు మాట్లాడుతున్నారు. ‘విసిరి పారేసై’ అని నిర్లక్ష్యంగా చెబుతున్నావు! అంటే...ఆ బిడ్డ యొక్క తల్లి చేసిన పాపాన్నే నన్నూ చేయమని చెబుతున్నావా?"

”పాపమో-పుణ్యమో...ఇప్పుడు మనకి మన జీవితమే ముఖ్యం. మొదట అది అర్ధంచేసుకో"

"సారీ... నేను నీలాగా స్వార్ధంగ ఆలొచించలేను"

"యామినీ?"

"నేనూ, స్వార్ధపరురాలిగా ఉండుంటే రెండు సంవత్సరాలకు ముందు దెబ్బలతో రోడ్డు మీద పడున్న నిన్ను కాపాడి ఆసుపత్రిలో చేర్పించే దానిని కాను. ‘ఎవరో పడున్నారు...నాకెందుకులే' అని వెళ్ళిపోయేదాన్ని. అలా వెళ్ళానా...? నిన్ను కాపాడలా...?"

"........................."

“అప్పుడు నీకు నా సహాయ గుణం నచ్చింది. ఇప్పుడెలా నచ్చకుండా పోయింది? ఉద్యోగంలో జేరి నాలుగు డబ్బులు వెనుక వేసుకునేటప్పటికి మానవత్వం చచ్చిపోయిందా?"

"మూర్ఖంగా మాట్లాడకు! సహాయం చేయటాన్ని తప్పు అని చెప్పటంలేదు. కానీ, ఇలా ఇంట్లోకి తీసుకు వచ్చి ఉంచుకున్నావే?"

“అది పువ్వు లాంటిది. పాపం. పుట్టిన వెంటనే తల్లిని విడిపోయింది. మరణం వరకు వెళ్ళి తిరిగి వచ్చింది. రెండు రోజులైనా ఆ బిడ్డను నా పరామర్శలో ఉంచుకుని కాపాడాలని అనుకున్నాను. అది తప్పా?"

"అర్ధం లేకుండా మాట్లాడకు! ఇప్పటికే మా అమ్మ నీమీద కోపంగా ఉన్నది. నేనే ఎంతో పోరాడి ఆమెను నమ్మించాను. ఇంకా నువ్వు..."

"నమ్మించావా?"

"అవును"

"ఏమని...?"

"ఆ బిడ్డ నీ బిడ్డ కాదని"

"వో! అప్పుడే....ఈ బిడ్డ నా బిడ్డే అని మీ అమ్మ తీర్మానించేసిందా?"

"అమ్మను ఎందుకు తప్పు పడతావు? నువ్వు చేసిన కార్యం అలాంటిది! పెళ్ళి చూపుల రోజున కూడా నువ్వు ఆఫీసుకు లీవు పెట్టలేవా?"

“ఆఫీసులో పని ఎక్కువ. నువ్వు హటాత్తుగా పెళ్ళిచూపులకు వస్తున్నావని చెప్పావు? హటాత్తుగా ఆఫీసుకు లీవు వేయగలనా? నా పనులన్నీ సగంలో ఆగిపోయున్నాయి"

"ఇప్పుడు మాత్రం ఎలా లీవు పెట్టగలిగావు?"

"అదోచ్చి..."

"అవును...నాకు తెలియక ఆడుగాతున్నాను. నీకెందుకు ఆ బిడ్డ మీద అంత ఇంటరెస్టు?"

"నాకూ హృదయం ఉంది. దాంట్లొ ఇంకా తడి ఉంది. కష్టపడుతున్న వాళ్ళకు సహాయపడాలనే జాలి ఉంది"

"అలాగైతే నీ హృదయంలో నేను లేనా?"

"వూరికే సినిమా డైలాగులు మాట్లాడకు! ప్రమాదంలో చిక్కుకున్న నిన్ను కాపాడినందుకు...నువ్వు నన్ను ఇష్టపడ్డావు. నీ నిజాయతి అప్ప్రోచ్ నాకు నిచ్చింది. 'పెద్దలు అమోదిస్తే' మనం పెళ్ళిచేసుకుందాం అని మాట్లాడుకుని నిర్ణయించుకున్నాం. నేను ఆ నిర్ణయంలో నుంచి మారలేదు. నువ్వూ, మీ వాళ్ళూ నన్ను అర్ధం చేసుకోకుండా కోపగించుకుని వెళ్ళిపోయారు"

"వెళ్ళీపోక...! నువ్వు ఏం కార్యం చేసుకొచ్చి నిలబడ్డావో నీకు అర్ధం కాలేదా?"

"నాకు అర్ధం కాలేదు. ఒక చిన్న ప్రాణాన్ని కాపాడినందుకు ఎందుకు ఒక హత్య చేసి వచ్చినట్లు ఆందోళన పడతావు?"

"వితండావాదం చేయకు. చివరగా ఏం చెప్పదలుచుకున్నావు?"

"చివరగా ఏం చెప్పదలచుకున్నానా?”

“అవును. నీకు ఆ బిడ్డ ముఖ్యమా? లేక...నేను ముఖ్యమా?"

"దివాకర్...!"

“ఆ బిడ్డే ముఖ్యమనుకుంటే నన్ను మర్చిపో. నేను కావలనుకుంటే...ఈ నిమిషం ఆ బిడ్డను ఎక్కడన్నా పారేసిరా. నీ నిర్ణయం వెంటనే తెలుసుకోవాలి" అతను ఖచ్చితంగా చెప్పేటప్పటికి, యామిని మనసు చెదిరింది. నోటి నుండి పాలు కారుతున్నా, అమాయకంగా పడుకోనున్న ఆ పాప ను చూసింది.

'ఆదరించబడ్డ చోట, ఆప్యాయమైన పరామర్శింపులో బద్రంగా ఉన్నాము’ అనుకుంటూ హాయిగా నిద్రపోతోంది. పాలు కారుతున్న బుగ్గలను మృధువుగా తుడిచింది. చిన్న బెదురుతో కళ్ళు తెరిచి చూసింది పాప. యామిని ముఖం కనబడగానే ప్రశాంతంగా మళ్ళీ నిద్రలోకి వెళ్ళిపోయింది.

దూది లాంటి మెత్తని వేళ్ళతో తన వెళ్ళను పట్టుకున్న ఆ పాను చూసి యామిని హృదయం కరిగింది. మాతృత్వ భావము ఆమెలో కలిగింది. ఎడం చేత్తో పాపను హత్తుకుంటున్నప్పుడు దివాకర్ గొంతులో కఠినత్వం తెలిసింది.

"ఏయ్...లైన్లో ఉన్నావా...లేవా"

"ఉన్నాను...చెప్పు"

"నిర్ణయం నువ్వే చెప్పాలి"

"నేను కొంచం ఆలొచించుకోవాలి"

"ఎందుకు?"

"నువ్వు చెప్పినట్లు ఈ పాపను వెంటనే ఎక్కడా విడిచిపెట్టలేను. కొంచం..."

"అయితే...నీకు నేను అక్కర్లేదు?"

"నేను అలా చెప్పలేదు. ఎందుకు అవసరపడతావు?"

"నేను ఈ నెలే దుబాయ్ కి వెళ్ళితీరాలి. అంతలోపు మనం పెళ్ళిచేసుకోవాలి. ఆలొచించిటానికి టైము లేదు. ఇప్పుడే నిర్ణయం చెప్పు”

పెళ్ళి చేసుకున్న వెంటనే దుబాయ్ కి వెళ్ళాలా? కానీ...నాకు 'పాస్ పోర్ట్' అదీ లేదే?"

"నీకెందుకు 'పాస్ పోర్ట్'? అమ్మావాళ్ళతొనేగా నువ్వు ఉండబోయేది? నేను ఒక్కడ్నే దుబాయ్ వెల్తున్నాను. ఒక మూడు సంవత్సరాలు మాత్రమే. ఆ తరువాత ఇక్కడకొచ్చి వ్యాపారం మొదలుపెట్టాలి.నేను వచ్చేంతవరకూ నువ్వే నా కుటుంబాన్ని చూసుకోవాలి"

"ఓ...అన్ని నిర్ణయాలూ నువ్వే తీసేసుకున్నావా?"

"అవును! నువ్వు ఉద్యోగం మానేయి యామిని. ఇళ్ళు, అమ్మా-నాన్నలను చూసుకొవటానికే నీకు టైము చాలదు. అలాంటప్పుడు ఉద్యోగానికి ఎలా వెడతావు? ఇద్దరికీ కలిపి నేను సంపాదిస్తున్నాను కదా...?"

దివాకర్ మాట్లాడుతూ వెల్తుంటే... యామిని గట్టిగా కళ్ళు మూసుకుని ఆలొచించింది. కొద్ది నిమిషాల తరువాత చటుక్కున కళ్ళు తెరిచింది. దివాకర్ ఇంకా లైన్ లోనే ఉన్నాడు.

"సారీ...నా వల్ల కాదు"

"ఏది నీ వల్ల కాదు?"

"ఇప్పుడు చెప్పిన రెండింటినీ విడిచిపెట్టటం నా వల్ల కాదు"

"ఏ రెండూ...?"

"పాపనూ, ఉద్యోగాన్నీ రెండిటినీ విడిచిపెట్టలేను. నువ్వు నీ ఇష్టమొచ్చినట్లు ఏ నిర్ణయం తీసుకున్నా సరే. 'గుడ్ బై'!" అంటూ కచ్చితంగా చెప్పేసి ఫోన్ కట్ చేసింది.

*********************************************PART-4*******************************************

ఇల్లు తుడిచి, సాంబ్రాణి పొగను వేసి ఇళ్ళంతా వ్యాపింప జేస్తున్న సరోజ, వాడిన మొహంతో వచ్చిన భర్తను, బిడ్డను గుండెలకు హత్తుకుని వచ్చిన కూతురుని చూసి బిత్తరపోయింది.

"ఏమండీ...ఏమైంది? బిడ్డను పోలీసులకు అప్పగించలేదా? ఏయ్...నువ్వెందుకే బిడ్డను నీతోనే తీసుకు వచ్చావు?"

"అమ్మా...పాప గుడ్డను తడిపింది. మార్చి తీసుకు వస్తాను "- - అంటూ మామూలుగా గదిలోకి వెళ్ళింది. తల్లి గందరగోళంగా చూడగా, రామారావు చిన్నబోయిన ముఖంతో వచ్చి కుర్చీలో కూర్చున్నాడు.

"ఏమండీ...పోలీసు స్టేషన్ కు వెళ్ళలేదా?"

"వెళ్ళాము"

"మరెందుకు బిడ్డను ఇవ్వకుండా వచ్చారు?"

"సరోజా! వాళ్ళు...మేము చెప్పింది నమ్మలేదు".

"ఎందుకని?"

“మనం చెప్పేలాగా వాళ్ళకు ఎటువంటి ఫిర్యాదు రాలేదట. నిజంగానే ఈ బిడ్డ రోడ్డులో పడుందా అని గుచ్చి గుచ్చి అడిగారు"

"అయ్యో తరువాత...?"

"ఈ బిడ్డను అనాధ బిడ్డ అంటే నమ్మనంటున్నారు"

"ఎలా నమ్ముతారు...? ఇది ఆ బిడ్డకు స్నానం చేయించి, తల దువ్వి, పౌడర్ అద్ది, బుగ్గన చుక్క పెట్టి, మంచి డ్రెస్ వేసి, సింగారించి, పట్టుపరుపులాంటి గుడ్డలో తీసుకువెడితే ఎలా నమ్ముతారు?"

"నమ్మకపోయినా పరవాలేదు. తప్పు తప్పుగా మాట్లాడారు"

"ఏమని?"

"ఏమ్మా...నువ్వే బిడ్డను కనేసి, ఇప్పుడు అనాధ అని తీసుకువచ్చి వదుల్తావా? పెంచటానికి దారిలేని దానివి ఎందుకమ్మా కన్నావు? నీ అవసరానికి కనేసి...పరువు, మర్యాదకు భయపడి ఒక పసి బిడ్డను అనాధ చెయ్యబోతావా? నీలాంటి ఆడవాళ్ల వలనే అనాధశరణాలయాలు నిండి పొంగిపొతున్నాయి"

“ఆడ పిల్ల కదా! దాని భవిష్యుత్తు గురించి ఆలొచించావా? రేపు అది పెద్దదై నిలబడ్డప్పుడు, తల్లి తోడు లేక ఎంత కష్టపడుతుందో ఆలొచించావా? మీకు శరీర శుఖం మాత్రమే పెద్దగా తెలుస్తోందా?' అని అడుగుతున్నారు..."

"చాలండీ...చాలు"-- సరోజ చెవ్వులు మూసుకొన్నది.

"దీనికంటే ఎక్కువగా ఒక మహిళా పోలీసు సరోజా, ఆ మాటలు ...చెప్పటానికే నాకు వొళ్ళంతా గగుర్పుగా ఉన్నది"

"ఇది ఏమైనా సమాధానం చెప్పిందా?"

"ఆ...చెప్పిందిగా, 'క్షమించండి మేడం'. ఈ బిడ్డ నా బిడ్డే. నేనే పెంచుకుంటాను అని చెప్పి వచ్చేసింది"

"ఏమి కర్మమండీ ఇది?" తలమీద బాదుకుంటూ చెప్పింది సరోజ.

"నేను ఎంతో చెప్పి చూశాను. అది వినిపించుకోవటం లేదు"

"వినిపించుకోకపోతే అలా వదిలేయటమేనా? ఏది అది?"

"యామినీ... యామినీ..." అరుచుకుంటూ ఆవేశంగా కూతురి గదిలోకి వెళ్ళగానే, చూపుడు వేలును పెదవులమీద పెట్టుకుని "ఉష్" అంటూ తల్లి ఆవేశాన్నంతా అణిచివేసింది యామిని.

"ఉష్...శబ్ధం చేయకమ్మా. పిల్ల ఇప్పుడే నిద్రపోయింది"

"ఒసేయ్...పాపీ! నీకు బుర్రలో ఏమైనా ఉన్నదా? ఆ రోజే నెత్తీ నోరు కొట్టుకున్నానే! నా మాట విన్నావా?"

"ఎందుకమ్మా అలా కేకలేస్తున్నావు?"

"ఎందుకు అడగవే? పోలీసులు నమ్మకపోతే ఏమిటిప్పుడు? ఏదైనా అనాధ ఆశ్రమంలో తీసుకు వెళ్ళి పడేసి వచ్చుండొచ్చు కదా? ఇలా తిరిగి ఇంటికి తీసుకు వచ్చావే...?"

"అమ్మా...నీ మాట కోసమే తీసుకువెళ్లాను. కానీ, అక్కడ ఆ 'మేడం' చెప్పిన తరువాతే ఈ పాప ఇంకా ఎన్నికష్టాలు ఎదుర్కోవాలో అర్ధమయ్యింది. పాపం...ఆడపిల్లకు తల్లి యొక్క తోడు, సంరక్షణ ఎంత ముఖ్యమో నీకు తెలియదా అమ్మా?"

"ఒసేయ్...అది పాపను కన్న తల్లి ఆలొచించి ఉండాలి"

ఒకతికి రాయి లాంటి హృదయం ఉన్నదని, మనమూ అలాగే ఉండాలా?"

"ఓసేయ్..."

"ఇంకా కొన్నిరోజుల్లో అది పెరుగుతుంది. దానికి మంచి చెడు చెబుతూ పెంచాలి. చదివించాలి. వయసుకు వచ్చినప్పుడు రక్షణగానూ, పక్క బలంగానూ నిలబడాలి. అది ఇష్టపడ్డ చదువును చదివించాలి. సమాజంలో అందరూ గౌరవించే విధంగా దాన్ని ఎత్తులో ఉంచాలమ్మా.

తరువాత పెళ్ళి వయసు రాగానే అల్లుడిని వెతకాలి…పెళ్ళి, పదహారు రోజుల పండుగ, శ్రీమంతం, ప్రసవం, బారసాల అని ఎన్నో సంబరాలు ఉన్నాయమ్మా. అన్నిటికీ తల్లి కచ్చితంగా కావాలి. నేను దానితో ఉండే తీరాలి.

దుర్దృష్టకరంగా కొంతమంది అమ్మాయలకు తల్లి లేకుండా పోతుంది. తల్లి ప్రేమ, అభిమానం, సంరక్షణ దొరకక వాళ్ళు పడే కష్టాలు నా కళ్ళతో చూశానమ్మా. అలాంటి కష్టం ఈ పాపకు రాకూడదు"

"యామినీ..."

"పుట్టుకతో ఇది ఒక అనాధ అయ్యుండొచ్చు. కానీ, దీన్ని అనాధాగా పెరగనివ్వను. ఇక నేనే దీనికి అమ్మ. ఇదే దాని ఇళ్లు. ఈ తల్లి ఒడిలో, తాత-అమ్ముమ్మల ప్రేమలో నా బిడ్డ సంతోషంగా పెరగుతుంది..."

"నోరు మూసుకో!"….చాలా కఠినంగా చెప్పింది సరోజ.

"అమ్మా...?"

"పాప...పాప అంటూ దాని గురించే మాట్లాడుతున్నావే! నీ గురించి, నీ జీవితం గురించి, నిన్ను కన్నవాళ్ళను గురించి, వాళ్ళు ఎంత ఏడుస్తారో, వారి బాధ్యతలు, వాళ్ళ ఆశల గురించి, నీ కుటుంబం గురించి ఆలొచించావా...? కన్నవారి ఆశలను, కలలను తీర్చటం పిల్లల బాధ్యత. అది తీర్చకపోగా వాళ్ళ మనసుకు మరింత కష్టాలను తెచ్చిపెట్టట్టం న్యాయమా?"

"......................."

"ఇప్పటికే చుట్టుపక్కల వాళ్ళు, పిల్లను ఇచ్చిన ఇంట్లోని వాళ్ళూ, పిల్లను తెచ్చుకున్న ఇంట్లోని వాళ్ళూ అడిగే ప్రశ్నలకు సమాధానం చెప్పలేక చచ్చిపోతున్నాం. రెండు రోజులకే ఇంత కష్టంగా ఉందంటే... నువ్వు జీవితాంతం ఉంచుకుంటాను అంటున్నావే! ఇది సాధ్యమేనా?"

“ఎందుకు సాధ్యపడదు? మనం ఉరుకొసం జీవించ కూడదు. మన కోసం జీవించాలి"

"ఊరుతో కలిసి జీవించటమేనే జీవితం. ఊరుతో విరోధం పెట్టుకోవచ్చు, బంధుమిత్రులతో విరోధం పెట్టుకోగలమా? మీ అక్కయ్య పరిస్థితిని ఆలొచించించి చూడు? దాని అత్తగారింట్లో ఏమేమి మాట్లాడతారో?"

"అమ్మా...నేనేమీ తప్పుడు మార్గంలో వెళ్ళి బిడ్డను కని రాలేదే! ఆదరణ లేని బిడ్డకు జీవితం ఇస్తున్నాను. న్యాయంగా చూస్తే నేను చేస్తున్న పనిని అందరూ మెచ్చుకోవాలి"

"మెచ్చుకుంటారు...మెచ్చుకుంటారు! నా భార్య అడుగుతున్న ప్రశ్నలకే సమాధానం చెప్పలేకపోతున్నాను" అంటూ లోపలకు వచ్చిన ప్రశాద్ ను చూసిన వెంటనే యామిని మొహం మారింది.

"అన్నయ్యా?"

"ఇలా చూడు...ఇలాంటి విప్లవాత్మక పనులన్నీ సినిమాలకు, కథలకు సరిపోతుంది. యధార్ధానికి సరిపోదు"

"ఇదేమీ విప్లవాత్మకమైన పనికాదు. మానవ స్వభావం. మనసులో దయ, జాలీ ఉన్న వాళ్ళు చేసే సాధారణ సహాయం"

"అది ఒంటరిగా ఉన్న మనిషి చెయ్యొచ్చు. లేకపోతే జీవితంలో అన్నీటినీ పోగొట్టుకొని ఒంటరి అయుపోయిన మనిషి చెయ్యొచ్చు. కానీ, నువ్వొ....నేనో చెయ్యలేము"

"ఎందుకు చెయ్యలేము?"

“మనమంతా ఒక కుటుంబం. బంధు మిత్రులనే వలలో చిక్కుకోనున్నాం యామిని. వాళ్ళను కాదని ఏమీ చెయ్యలేము"

"అందుకని...?"

"మాట్లాడకుండా నేను చెప్పేది విను. నువ్వు మామూలుగా పనికి వెళ్ళిపో...దీన్ని నేను చూసుకుంటాను"---అంటూ నిదానంగా చెప్పిన ప్రశాద్ మాటలకు కంగారు పడ్డది.

"అన్నయ్యా! ఏం చెయ్యబోతావు?"

"కంగారుపడకు....బిడ్డను చంపను. నేనూ పిల్లలను కన్న వాడినే"

"ఇంకేం చెయ్యబోతావు?"

"నాకు తెలిసిన ఒకాయన 'కారుణ్య గృహం' నడుపుతున్నాడు. అతని దగ్గర వదిలేద్దాం. అక్కడ ఇలాంటి పాపలు చాలా ఉన్నారు...వాళ్ళతోపాటు కలిసి ఇది కూడా పెరగనీ"

"నువ్వు...దీని వర్తమాన కాలం మాత్రమే చూస్తున్నావు అన్నయ్యా! నేను భవిష్యత్తు గురించి ఆలొచిస్తున్నాను”

"మొదట నీ భవిష్యత్తు గురించి ఆలొచించు...ఆ దివాకర్ ఫోన్ చేసినప్పుడు నువ్వు నిర్లక్ష్యంగా మాట్లాడావుటగా?"

"దివాకర్ ఒక స్వార్థపరుడు. ఆదిపత్య మనోభావం కలిగినవాడు. అతన్ని నా భవిష్యత్తుగా ఆలొచించటం మూర్ఖత్వం"

"అయితే రమేష్ ను పెళ్ళిచేసుకో! వాడికేం తక్కువ? సొంత మామయ్య కొడుకు...నీమీద చాలా ప్రేమగా ఉంటాడు"

"అమ్మా.....ఇప్పుడు సమస్య నాకు పెళ్ళిచేయడం గురించి కాదు. ఈ బిడ్డకు సంరక్షణ..."

"సమస్యే ఈ పాపే కదా! మొదట దాన్ని నా దగ్గర ఇవ్వు. ఈ రోజే వెళ్ళి విడిచిపెటి వచ్చేస్తాను"--... ప్రశాద్ గుడ్డ ఊయలలొ నిద్ర పోతున్న పాపను ఎత్తుకోగా, ఆ స్పర్శకు ఉలిక్కిపడిన పాపకు నిద్ర చెదిరిపోయింది.

"ఇవ్వు నా బిడ్డను...!”- ఆవేశంగా అతని దగ్గర నుండి పాపను లాక్కుని తన గుండెలకు హత్తుకుంది యామిని. గ్రద్ద దగ్గర నుండి తన పిల్లను కాపాడుకున్న కోడిలాగా చిరుత వేగంతో ఉన్న యామిని ని చూసి ప్రశాద్ మాత్రమే కాదు... సరోజ కూడా హడలిపోయింది.

*********************************************PART-5*******************************************

కుటుంబ శభ్యులందరూ కలిసి ఒక చోట కూడి ఎవరికి తోచిన సలహా వారు ఇస్తున్నా, వాటిని పట్టించుకోకుండా బయలుదేరటానికి సిద్దమయ్యింది యామిని. బట్టలను సూట్ కేసులో సర్ధుతున్న ఆమె భుజం పట్టుకుని ఆవేశంగా తనవైపు తిప్పాడు పెద్ద కొడుకు సుధాకర్.

"మేమందరం ఇంత దూరం చెబుతున్నా, ఏమీ పట్టించుకోకుండా నీపాటికి నువ్వు బయలుదేరటానికి అర్ధమేమిటే?"

"ఇంత జరిగిన తరువాత-ఈ ఇంట్లో ఉండలేను అనేదే అర్ధం"

"ఓహో...అంత దూరం వెళ్ళిపోయావా? ఎక్కడికి వెల్దామని నీ ఉద్దేశం?"

"ఎక్కడికో వెల్తాను! ఈ విశాలమైన ప్రపంచంలో ఏదో ఒక మూలలో నాకూ, నా బిడ్డకు చోటు లేకుండానా పోతుంది?"

"విన్నారా నాన్నా మీ కూతురు చెప్పేది?"

"వింటూనే ఉన్నాను. ఇంకా ఏమేమి వినాలని ఈ నుదుటి మీద రాసుందో?"

"ఇలా చెబితే ఎలా మామయ్యా? ఇంట్లో నుండి వెళ్ళేది ఇదొక్కత్తే కాదు...ఈ కుటుంబ పరువు, మర్యాద కూడా"

"అవి ఎప్పుడో పోయినై? ఇంకా ఏముంది పోవటానికి?" అన్నది చిన్న కోడలు.

"ఆడపిల్లకు ఎందుకింత పట్టుదల? ఎవరో కని పారేసిన బిడ్డ కోసం...మొత్త కుటుంబాన్నీ దులిపేసుకుని వెళ్ళేంత ధైర్యం ఎక్కడ్నుంచి వచ్చింది?"

"ఇంకెక్కడ నుండి వస్తుంది? చేతిలో చదువు ఉంది. మంచి ఉద్యోగం ఉంది. ఇవి ఉంటే ధైర్యం రాకుండా ఉంటుందా?"

"అదేమిటి...చదువుకుంటేనో, ఉద్యోగ్యం చేస్తేనో మాత్రమే మాకు ధైర్యం వస్తుందా? ఈ చదువు, ఉద్యోగం లేకపోయినా నా వల్ల ఈ బిడ్డను కాపాడటం కుదురుతుంది" చెప్పింది యామిని.

"ఎలా కాపాడుతావు?"

"ఉద్యోగానికి వెళ్ళే సంపాదించుకోవాలా? కూలీ పనిచేసుకుని కూడా సంపాదించుకోవచ్చు. బిడ్డ కొసం ఏ పనైనా చేస్తాను"

"నువ్వు చేస్తావే! సంపాదిస్తే మాత్రం చాలా? ఒక్కదానివే ఎలా జీవిస్తావే? అందులోనూ మెడలో తాలి లేకుండా చేతిలో ఒక బిడ్డతో వెళ్ళి నిలబడితే...ఎక్కడా నీకు ఇల్లు దొరకదు. ఒకవేల దొరికినా...ఈ సమాజం నిన్ను ప్రశాంతంగా వదులుతుందా...ప్రశ్నలు అడిగే చంపేస్తుంది"

"హూ...కన్నవాళ్ళూ--ఇన్ని సంవత్సరాలు నాతొనే పెరిగిన తోడబుట్టిన వాళ్ళూ...మీరే ఇన్ని ప్రశ్నలు అడుగుతున్నప్పుడు, సమాజం అడగబోయే ప్రశ్నలకు బాధపడితే కుదురుతుందా?” ఎదురు ప్రశ్న వేసింది యామిని.

"నీ మీద మాకు ప్రేమాభిమానాలు ఉన్నందువలన... నిన్ను ప్రశ్నలు అడిగే హక్కు మాకు ఉంది”

"మీ ప్రేమాభిమానాలు నాకు అర్ధం కాక కాదు. అదే ప్రేమాభిమానాలు నా బిడ్డ మీద నాకు ఉన్నది"

"అదేమిటి నీ బిడ్డ...నిజంగా నువ్వే కన్నట్లున్నావే?" అంటూ అడిగిన ప్రశాద్ భార్య వైపు కోపంగా చూసింది యామిని.

"మీ చేతిలో ఉన్న పాప మా అన్నయకే పుట్టిందని మీరు చెబితే, నేనూ పవిత్రమైన దానినే అనేదీ నిజం"

"యామినీ!"

"ఎందుకన్నయ్యా అరుస్తావు? కోపం వస్తోందా? ఇదే కోపం నీ భార్య నన్ను అన్నప్పుడు రాలేదే?"

"అది..."

"చెప్పన్నయ్యా! ఎందుకు తటపటాయిస్తావు? అప్పుడైతే...మీరందరూ నన్ను నమ్మటం లేదు కదూ?"

"పిచ్చిదానిలా మాట్లాడకు! ఎవత్తో కన్న బిడ్డకోసం నువ్వెందుకే ఇలా అవమానపడతావు? అమ్మ చెప్పేది వినవే. ఈ బిడ్డ నీకు వద్దే. మాట్లాడకుండా మా అన్నయ్య కొడుకును పెళ్ళిచేసుకో. ఎంతమంది పిల్లలైనా కను. సంతోషంగా ఉండు. ఇది మాత్రం నీకు వొద్దు"

"క్షమించమ్మా! పెళ్ళి-బంధుత్వాలు...వీటి పైన నాకున్న నమ్మకం, పూర్తిగా పోయిందమ్మా. 'నువ్వు నా భార్యగా వస్తే చాలు. అది తప్ప ఇంకేదీ నాకు ముఖ్యం కాదు’ అని చెప్పిన దివాకర్ నన్ను అర్ధంచేసుకోలేదు. మీ అన్నయ్య కొడుకు మాత్రం అర్ధం చేసుకుంటాడా?"

"..........................."

"వద్దమ్మా! తెలిసో-తెలియకో...ఇది నా బిడ్డే అని అందరూ చెప్పేశారు. నాకు తెలియకుండానే నేనూ ఈ బిడ్డను నా బిడ్డగా స్వీకరించాను. ఇక ఇదే నా జీవితం. మిగిలిన నా జీవితాన్ని దీని తోనే జీవిస్తాను"

"ఎందుకే అలా మాట్లాడుతున్నావు? నేను చెప్పేది విను. వయసులో ఉన్న ఆడది ఒంటరిగా కాలం గడపలేదే"

"గడపగలనమ్మా! ఈలోకంలో అందరూ చెడ్డ వాళ్ళు కారు.. చాలామంది మంచివాళ్ళూ ఉన్నారు"

"ఇలా చూడు...ఇలా డైలాగులు మాట్లాడుకుంటూ వెళ్ళి, రేపే 'తప్పైపోయింది’ అంటూ వచ్చి నిలబడతావు..."

"కచ్చితంగా నిలబడను. బాగా జీవిస్తాను. వెయ్యి బంధాలున్నా నేను అనాధను. అనాధకు అనాధే బంధువు. ఇక ఈ బిడ్డ నా బిడ్డ. నేను పెంచి పెద్ద చేస్తాను. ఇది చనిపోవడానికి పుట్టిన బిడ్డ కాదు...ఏదో సాధించటానికి పుట్టిన బిడ్డ"

"......................."

"ఏం బంగారం! నాశనం అయిపోతాం అని మాట్లాడిన వీళ్ళ ముందు మనం మంచిగా జీవించి చూపించాలి. జీవితంలో సాధించి చూపించాలి. నువ్వు...సాధించటానికే పుట్టావు. నువ్వెప్పుడూ జయిస్తూనే ఉంటావు.అందువలన నీ పేరు జయ... జయ.... జయ!" పిల్ల చెవిలో మూడు సార్లు పేరును ఉచ్చరించింది. పిల్ల వొళ్ళు పులకరించింది.

పాపను తన గుండెలకు హత్తుకుని, సర్ధుకున్న సూట్ కేసును తీసుకుని బయలుదేరటానికి సిద్దమయ్యింది....తల్లి సరోజ వచ్చి మళ్ళీ అడ్డుకుంది.

"యామినీ...ఏమిటే ఇది? నువ్వు నిజంగానే వెళ్ళి పోతావా?"

"అమ్మా....నేనూ, జయ ఇక్కడుంటే నీ కొడుకూ, కూతురూ వెళ్ళిపోతారు. మిమ్మల్ని చూడటానికి కూడా ఎవరూ రారు. నీకు, నాన్నకు తీరని అవమానం. వీటన్నిటికంటే నేను వెళ్ళిపోవడమే మంచిది"

"నువ్వు వెళ్ళిపోతే మాత్రం అవమానం జరగదా?"

"నాకు ముగ్గురు పిల్లలే అని చెప్పమ్మా" అంటూ వెళ్ళిపోతున్న యామినిని చూస్తూ సుధాకర్ అరిచాడు.

"పో...పో! ఎవరో అనాధ బిడ్డకోసం మమల్ని వదిలించుకుని పోతున్నావు కదూ...రేపు అది పెరిగి పెద్దదైన తరువాత నిన్నూ ఇలాగా వదిలిపెట్టి వెళ్ళిపోతుంది. అప్పుడు తెలుస్తుంది బంధు ప్రేమ అంటే ఏమిటో. నేను చెప్పేది జరుగుతుందో, లేదో చూడు"

"హు...చూద్దాం"

"ఏమండీ! నిజంగానే వెడుతోందండి. వద్దని చెప్పండి. అయ్యో వెలుతోందే... ఏమండీ చెప్పండి..." సరోజ అల్లలాడిపోయింది.

"వెళ్ళనీ...వదిలేయ్! అదే చెప్పింది కదా మనకి ముగ్గురు పిల్లలని"

"ఏమండీ?"

"నీళ్ళు తీసుకురా...తల తడుపుకోవాలి"

తండ్రిమాటలు స్పష్టంగా చెవిలో పడినా...తిరిగి చూడకుండా బయటకు నడిచింది యామిని. వీధిలో ఖాళీగా వెడుతున్న ఆటోను ఆపి అందులో ఎక్కింది. ఇంతకు మునుపే స్నేహితురాలి సహాయంతో ఏర్పాటు చేసుకున్న 'వుమన్స్ హాస్టల్’ వైపుకు బయలుదేరింది...ఆమె జీవిత ప్రయాణం.

తరువాతి సమస్య ఆఫీసులో మొదలయ్యింది. మధ్యాహ్నం లంచ్ టైములో అందరూ అమె చుట్టూ గుమికూడారు.

"ఏం యామిని...ఇంటి నుండి వచ్చాశావుటగా? ఇప్పుడు ఒంటరిగానా ఉంటున్నావు?"

"లేదే...నా పాపతో పాటూ ఉంటున్నా"

"నీకెందుకీ అక్కర్లేని పని? పెద్ద చదువు చదువుకున్నావు...ఇలా మూర్ఖంగా చేశావే?"

"ఏది మూర్ఖం?"

"రోడ్డులో పడున్న బిడ్డకోసం నువ్విలా రోడ్డుకు వచ్చాశావే....?"

"ఏం యామిని...నువ్వేమన్నా నిన్ను ‘మదర్ తెరసా’ అనుకుంటున్నావా? రోడ్డు మీద పడున్న బిడ్డల్నందరినీ తీసుకుని పెంచబోతావా?”

"అదేకదా...ఒకరోజుకు రోడ్ల మీద, చెత్త కుండీలలో బొలెడంత మంది పిల్లలను పారేస్తున్నారు. ఇక మీదట పారేయ దలచుకున్న పిల్లలను యామిని దగ్గర ఇవ్వండి అని చెప్పేద్దామా?"

"కరెక్ట్! తరువాత ఈ ఉద్యోగం వదిలేసి, ఫుల్ టైం అనాధ ఆశ్రమ యజమాని అయిపోతుంది. మంచి ఆదాయమూ వస్తుంది"

నలిని ఆటపట్టించటానికి చెప్పినా... యామిని కోపం ఆకాశాన్ని అంటింది.

"ఆపండి! మీరంతా మనుషులేనా? మనసులో బాధ లేకుండా మాట్లాడుతున్నారే...? అనాధ ఆశ్రమాలు పెరగటం, బిడ్డలను విసిరి పారేయడం గేలి చేసే విషయమా? మనమందరమూ సిగ్గు పాడాల్సిన-అవమాన పడాల్సిన విషయం"

"యామిని"

"నోరు ముయ్యి సురేష్! నీలాంటి మగవారు...ఆకలి తీర్చుకోవటానికి ఆడవారిని వెతుకుతున్నారు. బలహీనమైన, క్రమశిక్షణ లేని ఆడపిల్లలు...మీ దగ్గర మోసపోతున్నారు. అలా మీరు చేస్తున్న తప్పుకు పసిపిల్లలు బలి అవుతున్నారు.

మీలాంటి మగవారు ఆకలి తీరగానే వెళ్ళిపోతారు. కానీ గర్బం దాల్చేమని తెలుసుకున్న రోజు నుండి ఆ ఆడది ఎన్ని కష్టాలు పడుతుందో ఆలొచించుంటారా ? ఇంట్లో వాళ్ళకో, బయటి వాళ్ళకో తెలిసిపోతుందని భయపడి భయపడి కడుపులోనే చంపేయటానికి ప్రయత్నిస్తారు. ఆ సామర్ధ్యం కూడా లేని అమాయకులు...కడుపు చూపేస్తుందని భయపడి ప్రాణాలు వదిలేస్తారు.

దానికీ ధైర్యం లేని ఆడపిల్లలు, బయట తల చూపించ కుండా నేరస్తులలాగా తలదాచుకుంటూ బిడ్డను కన్న తరువాత దాన్ని ఏం చేయాలో అర్ధంకాక ఇలా విసిరి పారేస్తున్నారు. కానీ...పది నెలలు కడుపులో మోసిన బిడ్డను విసిరేటప్పుడు, ఒక తల్లిగా ఆమె ఎంత క్షోభ పడుంటుందో ఎవరైనా ఆలొచించి చూశారా?

విసిరి వేయబడ్డ బిడ్డ ఎవరి చేతికైనా దొరికిందో? కుక్క కరుచుకు పోయిందో నని ఒక్కొక్క క్షణమూ...ఏం ఆమె చివరి ఊపిరి ఉన్నంత వరకూ భయమూ, నేరం చేశానే అనే మనో క్షోభ ఆమెను కొంచం కొంచంగా నలిపేస్తుందే! ఆ నొప్పిని మీరు ఉహించగలరా? అలా ఉహిస్తే....మీవల్ల తప్పుచేయడం కుదురుతుందా?

ఆడపిల్లల శీలానికీ, క్రమశిక్షణకు పేరుమోసింది మన దేశం. కానీ, ఇప్పుడు క్రమశిక్షణ కరువయ్యింది, అన్యాయమూ, అక్రమమూ తల ఎగరేసుకుంటూ ఆడుతున్నాయి. దాని గురించి ఏ రోజైనా ఆందోళన చెందుతున్నామా? ఇలా క్రమశిక్షణ లేని తల్లితండ్రులకు పుట్టిన ఒకే ఒక నేరానికి, ఏ పాపమూ ఎరుగని పసి పిల్లలు తమ జీవితాంతమూ నేరారోపనను మోస్తున్నారే!

వీటిని తలచుకుని మనం సిగ్గుపడాలి...బాధపడాలి. ఇలా జరగకూడదని ఆశపడాలి. దీనిని ఆపటానికి మనం పోరాడాలి. అది వదిలేసి...గేలి చేస్తున్నారు"- అంటూ ఆయసపడుతూ మాట్లాడిన యామినిని చూసి....అందరూ శిలలలాగా నిలబడ్డారు.

“ఒక సెలెబ్రిటీ పది మంది పిల్లలను దత్తతు తీసుకున్నదని పొగడుతారు. కానీ, అదే పనిని మీలో ఒక్కత్తి నైన నేను చేస్తే తప్పు పడుతున్నారే? తప్పైన పనిచేశానని గుమికూడి మాట్లాడుతున్నారే?"

"ఈ ప్రపంచంలో అనాధ పిల్లలే ఉండకూడదని అనుకునే దాన్ని నేను. దానికొసం నేను చేసిన చిన్న ప్రయత్నమే ఇది. వీలైతే మీరూ నలుగురు పిల్లలను కాపాడండి. వీలుపడదు అంటే నోరు మూసుకుని మౌనంగా ఉండండి. అది వదిలేసి మంచి కార్యాలు చేస్తున్న వారిని ఏవేవో పిచ్చి మాటలు చెప్పి వాళ్ళను స్వార్ధ పరులుగా మార్చకండి. మీకు చాలా పుణ్యం వస్తుంది" అంటూ చేతులెత్తి నమస్కరించింది....వాళ్ళందరూ చెదిరి పోయారు.

*********************************************PART-6*******************************************

    "అ...త్త...య్యా! అత్తయ్యా చెప్పు..." అంటున్న రమాదేవిని చూసి నవ్వింది మూడేళ్ళ జయ.

"రమా అత్తయ్య"

"ఓసి నా బంగారమే" అంటూ జయను అమాంతం ఎత్తుకుని ముద్దాడింది రమాదేవి. అప్పుడు కాలింగ్ బెల్ మోగింది.

"ఎవరు?"

"నేనే"- యామిని గొంతు వినగానే, రమాదేవి చేతులలో నుంచి ఒక్క సారిగా జారింది జయ.

"అమ్మ వచ్చింది...అత్తయ్యా త్వరగా తలుపు తెరు"

"అమ్మను చూడాలా?" అంటూ తలుపు తెరిచిన వెంటనే...బయట నిలబడున్న యామిని కాళ్ళను చుట్టేసుకుంది జయ. కూతురును గబుక్కున ఎత్తుకుని రమాదేవి వైపు చూసింది యామిని.

"ఏం రమా... జయ బాగా అల్లరి చేసిందా?"

"చ...చ... జయ 'గుడ్' గర్ల్! బుద్దిగా ఆడుకుంటూనే ఉంది. అక్కా... జయ ఎంత అందంగా మాట్లాడుతోందా తెలుసా?"

"హు..మూడేళ్ళు అవుతోందే! సరే రమా...రాత్రికి వంట చేయాలి. వెళ్ళిరానా?"

"సరే అక్కా"

" జయా బుజ్జీ...ఆంటీకి 'టాటా' చెప్పు..."

"టాటా...అత్తా రేపు వస్తాను"

"గుడ్ బై రా బంగారం"- రమాదేవి నవ్వుతూ చెయ్యి ఉపింది. యామిని తన ఇంటి తలుపులు తెరుచుకుని లోపలకు వెళ్ళింది.

రమాదేవిని తలుచుకున్న యామిని మనసు రమాదేవి గురించి గొప్పగా బావించంది. ‘ఆమే గనుక లేకపోతే ఆఫీసులోనూ, జయను చూసుకోవటంలోనూ చాలా శ్రమ పడేదాన్ని’

మొదటి నాలుగు రోజులు వాళ్ళున్న కాలనీకి దగ్గరున్న పిల్లల శిశుసంరక్షక కేంద్రంలో జయను ప్రొద్దున వదిలేసి సాయంత్రం తీసుకురావటం చేసేది యామిని. కానీ, నాలుగే రోజుల్లో పక్కింట్లో కాపురం ఉంటున్న రమాదేవి బాగా పరిచయమవడం...ఇద్దరూ కలిసిపోవడం జరిగింది.

'పెళ్ళై నాలుగేళ్ళయినా పిల్లలు పుట్టకపోవడంతో తల్లిని కాలేకపోతున్నానే అన్న బాధ ఆమె మాటల్లో బాగా కనబడటంతో, యామిని మనసు బారమయ్యింది. ‘ఈ దేముని ఆటలను ఏమని చెప్పాలి? పిల్లలకోసం పరితపిస్తున్న వాళ్ళకు పిలలను ఇవ్వకుండా, పిల్లలు అవసరం లేని చోట పిల్లలను ఇచ్చి....రోడ్డు మీద విసిరిపారేయిస్తున్నాడే?’

ఆ తరువాత వారంలో రమాదేవి నోరు తెరిచి అడిగేసింది.

"అక్కా...నేను ఇంట్లో ఖాళీగానే ఉన్నాను. పిల్లను ఎందుకు శిశుసంరక్షక కేంద్రంలో వదుల్తున్నావు? నా దగ్గర ఇచ్చి వెళ్ళండి"

"అది కాదు ఉమా...నీకెందుకు అనవసరమైన శ్రమ అని...?"

"ఇందులో నాకేం శ్రమ వుంది? ప్రొద్దున ఏడు గంటలకు వెడితే, రాత్రి తొమ్మిదింటికి వస్తారు నా భర్త. అంతసేపు వూరికినే కూర్చుంటే పిచ్చి పట్టినట్లు అవుతోంది. అందుకే అడిగాను"

"అది కాదు రమా...ఇది పసి పిల్ల. మాటి మాటికి టాయ్ లెట్ వెల్తుందే..."

"నేను శుబ్రంగా ఉంచుకుంటాను...దీనికంతా అదృష్టం కావాలి"

"మీ ఆయన ఏమీ చెప్పరా?"

”నా గోల భరించలేక ఆయనే నాకు ఈ ఐడియా ఇచ్చారు. మిగిలిన పిల్లలతో కలిసి జయ కష్టపడటం కంటే.... జయను నేను చేసుకుంటాను! నాకూ కొంచం హాయిగా ఉంటుంది. లేకపోతే నా మనసు నన్ను వేధిస్తుంది"అన్నది రమాదేవి. ఒక ఆడదానిగా రమ మనసు పడే ఆవేదనను అర్ధం చేసుకో గలిగింది యామిని.

యామినికి కూడా శిశుసంరక్షక కేంద్రంలో పాపను వదిలిపెట్టి వెళ్ళటానికి మనసులేదు! తల్లి ప్రేమ దొరకాలనే కదా పాపను వదలకుండా కాపాడింది. కానీ, ఉద్యోగాన్ని వదలనూ లేదు. ఇంటద్దె, తిండి, పిల్ల సంరక్షణ అని అన్నింటికీ ఆమె జీతం కావాలే! అందువలన వేరే దారి లేక శిశుసంరక్షక కేంద్రంలో వదిలి వెళ్ళింది.

రమ యొక్క కోరిక విని సగం మనసుతో వొప్పుకుంది. కానీ, రెండే రోజుల్లో రమ....జయకి ఇంకో తల్లిగా మారిపోగా, యామిని మనసు ప్రశాంతత పొందింది. ఆ రోజు నుండి ఈ రోజు వరకు ప్రొద్దున్నంతా రమ సంరక్షణలోనూ, రాత్రిపూట యామిని కౌగిట్లోనూ పెరగడం మొదలుపెట్టింది జయ.

"అమ్మా..."

"ఏం నాన్నా...?"

"ఈ రోజు రమ అత్త దగ్గర నేను ఆ, ఆ, ఇ, ఈ....లు రాయటం నేర్చుకున్నాను"

"నిజంగానా? నా తల్లికి రాయటం వచ్చిందా?"

"బాగా రాస్తాను. అత్త, పాటలు కూడా నేర్పిస్తోంది తెలుసా? తరువాత...ఒకటి...రెండూ అన్నీ చెబుతాను"

“నా బంగారమే! నా బిడ్డ పెరిగింది. ఇక స్కూల్లో చేర్చొచ్చే?"

"నేను స్కూలుకు వెళ్ళాలి. కొత్త 'బ్యాగ్' కావాలి"

"తరువాత, కాళ్ళకు...’షూ’...మెడకు ‘టై’! కొత్త ‘వాటర్ బాటిల్"--ముద్దు ముద్దు మాటలతో ఆరాటంగా చెప్పగా, యామిని ఆలొచనలో పడింది. 'ఏ స్కూల్లో చేర్చాలి?'

స్కూల్లో చేర్చటానికి వెళ్ళినప్పుడు తరువాతి సమస్య మొదలయ్యింది. అప్లికేషన్‌ లో తల్లి పేరును మాత్రమే ఆమె రాసి ఇవ్వటంతో...ఫారం తీసుకున్న స్టాఫ్ అది చూసి కళ్ళు పెద్దవి చేసింది.

"ఏంటమ్మా... పాప తండ్రి పేరు రాయకుండా వదిలేశారు?"

"సారీ...ఆయన లేరు"-- అని యామిని చెప్పటంతో ఆ స్టాఫ్ యామినిని పైకీ క్రిందకూ స్కాన్ చేసింది.

"చనిపోయారా?"

"లేదు"

"మరి?"

"పాపకు అమ్మా-నాన్నా అన్నీ నేనే"

"అలా అంటే?"

"అదంతే!"

"ఓ...ఇల్లీగల్ చైల్డా?" అన్న స్టాఫ్ ముకంలో హేళన కనబడంతో......

స్టాఫ్ ను దీర్గంగా చూసింది యామిని.

"ఏం చెప్పారు...?"

"అదేనమ్మా... తప్పైన రీతిలో వచ్చిన పాపే కదా?"

"ఒక కరెక్షన్...తప్పైన తండ్రికి, తల్లికి జన్మించిన పరిశుద్దమైన పాప"

"ఈ వివరణ అంతా 'హెచ్.ఎం' సార్ దగ్గరకు వెళ్ళి చెప్పండి"-అంటూ నిర్లక్ష్యంగా అప్లికేషన్ను యామిని చేతికే ఇచ్చింది.

యామిని కొంచం కూడా దిగులు పడలేదు. కుడి చేత్తో స్టాఫ్ తిరిగి ఇచ్చిన అప్లికేషన్ ఫారం ను తీసుకుని, ఎడం చేత్తో కూతుర్ను పటుకుని హెడ్ మాస్టర్ను కలిసింది. వివరాలు చెప్పిన తరువాత ఆయన ముఖం మారింది.

"అలాగైతే...మరెందుకు పాప తొలిరాత బాక్స్ లో ' వై ' అని రాసారు?"

"అది నా పేరులోని మొదటి అక్షరం సార్..."

"ఓ! అది మంచి విషయమేనండీ. కానీ, మాకు అన్ని వివరాలూ కావాలే"

"అలాగైతే ఇలాంటి పిల్లలందరూ చదువుకోనేలేరా సార్"

"అలా కాదమ్మా! వాళ్ళందరికీ 'గార్డియన్’ పేరుంటే చాలమ్మా..."

"అంటే...వాళ్ళందరినీ 'అనాధ’ అని ముద్ర వేసే చదివించాలా? వీళ్ళతో చదువుకునే తోటి పిల్లలు వీళ్ళను వేరు చేసి చూస్తే...వీళ్ళ మనసు ఎంత బాధ పడుతుంది"

"సారీ...దీనికి నేను ఏం చేయను? వీళ్ళందరూ వాళ్ళకని ప్రత్యేకంగా ఏర్పాటై యున్న స్కూల్లో చేరి చదివితే పిల్లల మధ్య బేధాలు ఏర్పడవు. మీరు కావాలంటే అలాంటి స్కూల్లో..."

"కుదరదు! నేను ఈ పాపను నా పాపగనే పెంచుతున్నాను. అలాగే చదివించుకుంటాను"

"అలాగైతే మీరు మాకు సరైన వివరాలు ఇచ్చే కావాలి"

"ఇప్పుడేమంటారు? మీకు పాప తండ్రి పేరు కావాలి....అంతే కదా?"

"అవును!"

"ఒక్క నిమిషం!"--అన్న యామిని కూతురు వైపు తిరిగింది.

"జయా బుజ్జీ..."

"ఏంటమ్మా?"

"మనమందరం ఎవరి పిల్లలం?"

"దేముడి పిల్లలం!"

"వెరీ గుడ్....నీకు ఏ దేముడంటే ఇష్టం"

"కృష్ణుడు"

“అయితే నువ్వు, కృష్ణుడి పాపవేగా?"

"అవును"

"సరి"- అంటూ తండ్రి పేరు 'కృష్ణుడు’ అని రాసి ఇచ్చింది. హెడ్ మాస్టర్ నోరు వెళ్ళబెట్టాడు.

"ఏంటమ్మా ఇది?"

"మార్పులు తానుగా రావు సార్...మనమే మార్చాలి"-అని యామిని అన్నప్పుడు తనకు తెలియకుండానే నవ్వాశాడు హెడ్ మాస్టర్.

స్కూల్ చదువుతో పాటూ ప్రపంచ స్నేహ బంధాలనూ, మంచి క్రమ శిక్షణను, దైవ భక్తిని, పరోపకారం, స్వీయ రక్షణ కళలను కూతురికి నేర్పించింది యామిని.

జయాకు ఐదేళ్ళు వచ్చిన తరువాత స్వీయ రక్షణ కళ నేర్పే పాఠశాలకు పంపింది. రోజు నేర్చుకు వచిన కళను యామిని దగ్గర చేసి చూపిస్తుంది జయ. ఉప్పొంగిపోయిన యామిని చప్పట్లు కొట్టి కూతుర్ను ఉత్సాహ పరుస్తుంది. అటు చదువునూ ఇటూ లోక జ్ఞానాన్నీ నేర్చుకోవటంలో జయ చురుకుదనం చూసి యామిని గర్వపడేది.

మగవారి నుండి దూరంగా ఉండాలని హెచ్చరించింది. స్కూల్లో, బస్సులో రోజూ జరుగుతున్న విషయాలను కూతురు చెబుతుంటే వినేది.

'తల్లితండ్రులకు, పిల్లలకు మధ్య ప్రేమాభిమానాలు మాత్రమే కాకుండా స్నేహపూరిత బంధం ఉండాలి. అదే పిల్లలను చెడు దార్లలోకి పోకుండా అడ్డుకుంటుంది. ఏదిజరిగినా తల్లి-తండ్రులకు చెప్పడం, వాళ్లతో కలిసి ఆలొచించడం' సంతోషాన్ని, మంచి ఆలొచనలను పంచుతుంది అనేది యామిని నమ్మకం.

సుమారు పదిహేను సంవత్సరాల తరువాత, ఒకరోజు సాయంత్ర వేలలో... ట్యాంక్ బండ్ పార్కులో నడుస్తున్నప్పుడు దివాకర్ తన కుటుంబంతో కలిసి ఎదురు వచ్చాడు.

"నువ్వు యామినివే కదా?" - అని అడిగిన అతన్ని గుర్తుపట్టింది. అతనితో ఒక ఆమె, ఇద్దరు పిల్లలూ ఉన్నారు. పెద్ద పిల్ల జయ కంటే ఒక వయసు చిన్నదిగా కనబడింది.

"ఏమిటి యామిని....నన్ను ఇంకా గుర్తుపట్టలేదా?"

"గుర్తుపట్టాను...ఇది నీ భార్యా?"

"అవును"

"ఈమె దగ్గర నన్ను ఎవరని పరిచయం చేస్తావు?"

దివాకర్ తడబడుతుంటే, అతని భార్య కొంచం కన్ ఫ్యూజ్ అయ్యి "ఎవరికి?" అని అడిగింది.

"తెలిసినవాళ్ళు" అంటూ భార్యతో గబుక్కున దివాకర్ చెప్పడం విన్న యామిని నిర్లక్ష్యంగా అతనివైపు ఒకసారి చూసి ముందుకు అడుగు వేసింది.

"యామిని! ఈ అమ్మాయి ఆ రోజు...."

"నా కూతురే"-నొక్కి చెప్పి, కూతురు జయతో కలిసి అడుగులువేసింది.

జయ తల్లి వంక చూసింది.

"అమ్మా..."

"హూ"

"ఎవరమ్మా ఆ అంకుల్?"

"తెలిసినాయన...ఎప్పుడో చూసిన జ్ఞాపకం"--చెప్పింది యామిని.

చలనం లేని ఆ సమాధానం, మనసులో ఎలాంటి బాధ, ఆత్రమో ఏర్పడక పోవటం యామినినే ఆశ్చర్యపరచింది.

అంతకంటే ఆశ్చర్యం.....కొన్ని సంవత్సరాల తరువాత, కూతుర్ను వెతుక్కుని ఇంటి వాకిట్లో కాచుకోనున్న యామిని తల్లి సరోజ.

కన్న తల్లిని చూసినప్పుడు మనసులో ఏర్పడ్డ ఏదో తెలియని భావం, కళ్ళల్లో చేరిన నీళ్ళు ఆమెకు తెలియకుండానే "అమ్మా..." అన్నాయి.

*********************************************PART-7*******************************************

                        

"ఆ మనిషి నన్ను ఇక్కడికి రానివ్వలేదు. నువ్వైనా ఒకసారొచ్చి చూశావా? దగ్గర్లోనే ఉంటున్నా మమ్మల్ని చూడాలని అనిపించలేదు. ఎంత రాతి గుండె నీకు"--అత్రమూ, ఆవేశమూ, కోపమూ కలిగిన మాటలతో ఏడుస్తూ అన్నది సరోజ.

మారని నవ్వుతో కాఫీని చల్లార పోసి గ్లాసును తల్లికి ఇస్తూ.

"కాఫీ తాగమ్మా"

"నేను అడిగినదానికి సమాధానం చెబుతావా నువ్వు?"

"అమ్మా! నేను ఈ ఇంట్లో ఉంటునట్లు మీకందరికీ తెలుసు. కానీ, ఎవరైనా వచ్చి చూశారా? అలాంటప్పుడు నేనెలా రాగలను? ఒకవేల వచ్చినా అవమానంతో తిరిగి వెళ్ళాలి. అలా జరిగి మనసు ప్రశాంతతను కోల్పోవటం ఎందుకని నేను రాలేదు"

"హూ...బాగా మాట్లాడుతావే నువ్వు. నీకు వైరాగ్యం ముఖ్యం. మీ నాన్నకూ, అన్నయ్యలకు గౌరవం ముఖ్యం...మధ్యలో కన్న తల్లిని బాధ పెట్టేరు కదా మీరు"

"సరి...సరి...వదిలేయమ్మా! అందరూ ఎలాగున్నారు?"

"ఏదో ఉన్నాం" అన్న మీనాక్షి కళ్ళు……బాగా పొడుగెదిగి, దిట్టంగా నిలబడ్డ జయను ఒకసారి పైకీ, కిందకూ చూసినై.

"యామినీ ఇదేమిటీ...వయసు కంటే పొడుగెదిగి నిలబడింది. సంపాదిస్తున్నదంతా దీని తిండికే ఖర్చుపెడుతున్నావా?"

"అమ్మా...పిల్ల ఎదురుగా ఉన్నప్పుడు మాట్లాడాల్సిన మాటలా అవి?"

"ఇది పిల్లా? నీకు అక్కయ్యలాగా ఉన్నది"

"జయా...నువెళ్ళి హోం వర్క్ ఉంటే చేసుకోరా..."

"సరేనమ్మా" - జయ తన గదిలోకి వెళ్ళిన వెంటనే, తల్లిపై కోపం కక్కింది యామిని.

"ఏమ్మా మీరు ఇంకా మారలేదా?"

"ఏమిటే... ఇప్పుడు నేనేం తప్పుగా మాట్లాడాను? రాత్రింపగళ్ళు పని చేసి నువ్వు చిక్కి శల్యమైపోయి నిలబడ్డావు. అదేమో లావుగా బొద్దుగా తలతల మెరిసిపోతోంది. అందుకే కోపం వచ్చి అలా అడిగాను"

"కోపమా? అమ్మా అది నీ మనుమరాలు"

"చీచీ....ఎవరికో పుట్టింది నాకు మనుమరాలా? నోరు కడుక్కోవే..."

"అమ్మా"

"ఇలా చూడవే....నువ్వు కావాలంటే దానికి అమ్మ అని చెప్పుకుంటూ తిరుగు. కానీ, ఆ అనాధ గాడిద నాకు ఏరోజూ మనుమరాలు కాలేదు"

"ఈ మాట ఎప్పుడో చెప్పేశారు కదా...! మళ్ళీ ఎందుకు ఇప్పుడొచ్చి జ్ఞాపకం చేస్తున్నావు?"

"నేనే ఎందుకు వచ్చనో పరోక్షంగా అడుగుతున్నావా?"

"లేదు...నేరుగానే అడుగుతున్నాను. ఇప్పుడు ఎందుకు వచ్చావు?"

"అలా అడుగు. మన రమేష్ లేడు..."

"దయచేసి ఎవరి పురాణాలూ నా దగ్గర చెప్పకు..."

"పూర్తిగా వినవే...అతని భార్య చనిపోయింది తెలుసా?".

"ఎప్పుడూ!?…"

“అది జరిగి రెండు నెలలు అయ్యింది...జబ్బు మనిషిని కట్టబెట్టి మా అన్నయ్య కొడుకు జీవితాన్నే నాశనం చేశాడు. నువ్వు గనుక ఈ దరిద్రాన్ని తీసుకు రాకుండా ఉండుంటే....ఈపాటికి నిన్ను వాడికి పెళ్ళిచేసి ఇచ్చేదాన్ని. ఇప్పుడు ఇద్దరూ, పిల్లా పాపలతో సంతోషంగా ఉండేవారు"

"ఆపండమ్మా! ప్రతి విషయాన్నీ నా పిల్లతో ముడివేయకండి?"

"భగవంతుడు వేసిన ముడిని ఎవరూ ఉడదీయలేరు యామినీ. అందుకే నిన్ను వెతుక్కుంటూ వచ్చాను"

"ఏందుకు?"

"రమేష్ చాలా పాపమే. ముగ్గురు పిల్లలను పెట్టుకుని ఒంటరిగా అల్లల్లాడిపోతున్నాడు. నువ్వూ ఇక్కడ ఒంటరిగా పోరాడుతున్నావు కదా! అందుకని..."- అంటూ మాట్లాడుతున్న తల్లిని కోపంగా చూసింది.

"అందుకని?"

"అంటే అదొచ్చి...నువ్వు వాడిని పెళ్ళిచేసుకో"

"అమ్మా...?"

"ఎందుకే అరుస్తావు? వాడు నీ మామ కొడుకేగా? ఇంకా, ఇప్పటికీ నీ జ్ఞాపకంగానే ఉన్నాడు"

"చిచీ! ఇలా మాట్లాడటానికి నీకు అసహ్యంగా లేదు?"

"యామినీ..."

"నా జ్ఞాపకంగానే ఉన్నవాడు వేరే పెళ్ళి చేసుకుని పిల్లల్ని ఎలా కన్నాడు?"

"ఆ పెళ్ళీ...మా వదిన కోసం చేసుకున్నాడు"

"ఎవరికొసం చేసుకున్నాడో? చేసుకున్నాడుగా...! దానితో కాపురంచేసి పిల్లల్ని కూడా కన్నాడే...? ఇప్పుడు ఆమె చచ్చిపోయి రెండు నెలలు కూడా కాలేదు అప్పుడే ఇంకో పెళ్ళాం కావలటనా? మనిషేనా అతను?" ఆవేశపడింది.

"వొసాయ్..వాడ్ని తప్పు చెప్పకు! ఇది నేను తీసుకున్న నిర్ణయం"

"ఏ ధైర్యంతో ఈ నిర్ణయం తీసుకున్నావు? నాకు పెళ్ళి చెయ్యండని నేనొచ్చి అడిగానా?"

"ఏమే...పిల్లల్ను అడిగా కన్నవారు పెళ్ళి చేస్తున్నారు.? మాకు మాత్రం మీ మీద ప్రేమ ఉండదా?"

"ఆహా....మీకు ఎలాగమ్మా ఇంత ప్రేమ వచ్చింది? అందులోనూ ఇన్నేళ్ళ తరువాత వచ్చింది?"

"అదా...ఇదిగో ఈ పిల్లను పెంచాలని మమ్మల్ని వదిలి ఇన్నిరోజులు వేరుగా ఉండిపోయావు! ఇప్పుడు ఇది గుర్రంలాగా పెరిగి దర్జాగా ఉన్నదే? ఇక తన దారి తాను చూసుకోనీ. నువ్వు...నా మాటలు విని నడుచుకో"

“చాలు. ఇక ఆపండి. ఇంతవరకే మీకు మర్యాద! దయచేసి బయటకు వెళ్ళండి”

"ఏ.మి.టే?"

"వెళ్ళిపొండి! ఇంకాసేపు మీరు ఇక్కడుంటే నా నోటికి ఏవైనా నీచమైన మాటలు వస్తాయి"

"వస్తాయే...వస్తాయి! ఏదో కన్న బాధ్యతకు నీకు ఒక జీవితం ఏర్పాటు చేసి ఇద్దామని ఇక్కడకు వచ్చాను చూడు. నువ్వు ఏవైనా మాట్లాడతావు...ఎంతైనా మాట్లాడతావు"

"నా జీవితం ఇదేనని నిర్ణయించుకుని పదిహేను సంవత్సారాలయ్యింది. దీని తరువాత ఎందుకు ఇంకో జీవితం."

"ఇప్పుడు ఇలాగే మాట్లాడతావు! నువ్వు కష్టపడి పెంచుతున్నావే అది...రేపే ఎవడిన్నన్నా లాక్కుని వెళ్ళినప్పుడు ఒంటరిగా నిలబడతావే! అప్పుడు తెలుస్తుంది ఈ తల్లి యొక్క అవసరం. ఇది పెరిగి నీకు గంజి పోస్తుందని ఎదురు చూడకు"

"దేనినీ ఎదురు చూసి నా బిడ్డను నేను పెంచటం లేదు. ఇదేమీ వ్యాపారం కాదమ్మా. జీవితం! జీవించే జీవితం అవతలివారికి ఉపయోగపడేలా ఉండాలని అనుకున్నాను. అలాగే జీవిస్తున్నాను. నా లక్ష్యం, బాధ్యత దాన్ని మంచిగా పెంచడమే…దానికి పక్వత వచ్చి ఎలాంటి నిర్ణయం తీసుకున్నా నాకు సంతోషమే. అది ఎలా జీవించాలనుకుంటే అలాగా జీవింప చేస్తాను. దాని దగ్గర నుండి ఎలాంటి ప్రతిఫలమూ ఎదురుచూడటంలేదు. అది నా బిడ్డ. ఎప్పుడూ దానికి నేనే. దాంట్లో ఏ మార్పూ లేదు. మీరు వెళ్ళొచ్చు"

"ఇలా చూడవే...నేను...."

“వద్దమ్మా...అమ్మా అనే మాటకు చాలా మాహాత్యం ఉన్నది. దాన్ని నేను గౌరవిస్తాను. దయచేసి దాన్ని చెడపకండి...ప్లీజ్"

సరోజ మొహం చిటపటలాడింది.

"ఎలాగైనా పోవే. ఇక నీ గుమ్మం తొక్కను"-అంటూ వెళ్ళిపోయింది.

యామిని ఆయాసపడుతూ సోఫాలో వాలిపోయి కళ్ళు మూసుకుంది. పక్క గదిలో కూర్చుని వాళ్ళ వాదనలను విన్న జయ మెల్లగా లేచి వచ్చింది.

తల్లి యొక్క వాడిపోయిన ముఖాన్ని చూసిన జయకు ఏడుపు ముంచుకు వచ్చింది. తన వల్ల తల్లికి ఏర్పడ్డ కష్టాలనూ, అవమానాలనూ చూసి అలవాటు పడినా, ఇప్పుడు బాగా వివరాలు అర్దమైన తరువాత...తన పుట్టుక మీద విరక్తి ఏర్పడింది. తనని కన్నవాల్ల తప్పు వలన ఈ రోజు ఎన్ని హృదయాలు కష్టాలను భరిస్తున్నాయి?

విరక్తి పెరుగుతున్నా యామినిని చూస్తున్నప్పుడు మనసు, శరీరమూ జలదిరించింది. ఇలా కూడ ఒక మహిళ జీవించగలదా? ఎక్కడో కాలువ పక్కన పడున్న శిశువుకోసం తన కుటుంబాన్నీ, భవిష్యుత్తును పక్కన పెట్టి...జీవితాన్ని అంకితం చేయొచ్చా? ఆమె మహిళ కాదు...జీవించే దైవం!

కళ్ళు తుడుచుకుని...తల్లి పాదాల దగ్గర కూర్చుంది జయ.

యామిని పాదాల మీద కన్నీటి బొట్లు పడగా, గబుక్కున చెదిరి నిలబడింది.

"బంగారం! ఎందుకురా క్రింద కూర్చున్నావు? లే. అమ్మ దగ్గరకు వచ్చి కూర్చో" అని చెప్పిన తల్లి కాళ్ళను గట్టిగా పట్టుకుంది జయ.

"అమ్మా...అమ్మా, మీరు దేవత అమ్మా!" అంటూ ఏడుస్తున్న జయను కంగారుగా పైకిలేపి వొళ్ళో కూర్చోబెట్టుకుంది.

"ఏరా...ఎందుకు ఇలా ఏడుస్తున్నావు? కళ్ళు తుడుచుకో" .

"వద్దమ్మా...నేను ఏడవాలి...నన్ను ఏడవనివ్వు!"

"వద్దు తల్లీ! ఆడువారి బలహీనం వాళ్ళ కన్నీరే. అమ్మ ఏ రోజైనా ఏడుస్తున్నానా? నువ్వు ఏడవచ్చా?"

"కుదరటంలేదమ్మా! నావల్ల...మీకు ఎన్ని కష్టాలు"

"దెబ్బలు తింటావ్! ఇదంతా ఒక కష్టమా? అమ్మమ్మకు నిదానంగా మాట్లాడటం తెలియదు. ఆమె స్వభావమే అంతే"

“లేదు...అమ్మమ్మ కూడా మంచిదే. ఆమెకు నా మీదే కోపం. దాన్ని తప్పు అని చెప్పలేమే!"

"పెద్ద మనిషిలాగా మాట్లాడటం చేతనవుతుంది. కానీ, పసిపిల్లలాగా ఏడుస్తున్నావే! ముందు లే. లేచి ఇలా వచ్చి కూర్చో..." చెబుతూ కూతుర్ని పక్కన కూర్చోబెట్టుకుని చీర కొంగుతో జయ మొహం తుడిచింది.

"అమ్మా..."

"చెప్పరా"

"అమ్మమ్మకు ఎందుకమ్మా నేనంటే ఇష్టం లేదు? మా అమ్మ చేసింది తప్పే. కానీ, అందులో నా తప్పేముంది?”

“అమ్మమ్మకు నీ మీద కోపం లేదురా! వాళ్ళ అన్నయ్య కొడుకును నేను పెళ్ళిచేసుకోలేదని కోపం"

"నాకోసమని మీరు ఆ అంకుల్ ని పెళ్ళిచేసుకోలేదా?"

"అయ్యయ్యో...ఆ బియ్యం మూటనా పెళ్ళిచేసుకునేది. చాన్సే లేదు. ఎప్పుడు చూడు రైస్ మిల్ లాగా ఏదో ఒకటి నములుతూనే ఉంటాడు. నాకు వాడ్ని చూస్తేనే మహా అలర్జీ"

"అలాంటప్పుడు ఇంకెవరినైనా పెళ్ళి చేసుకోని ఉండచ్చే?"

“ఏమిటీ వయసుకు మీరిన ప్రశ్నలు? వెళ్ళు...వెళ్ళి పడుకో"

"లేదమ్మా...ఒకవేల మీరు ఇంకెవరినైనా పెళ్ళి చేసుకోనుంటే అమ్మమ్మ-తాతయ్యలకు మీ మీద కోపం వచ్చి ఉండేది కాదుగా?" అంటున్న కూతుర్ని చూస్తున్నప్పుడు, మనసులోకి దివాకర్ వచ్చి వెళ్ళాడు. అతని మాటలు కూడా గుర్తుకు రావడంతో...ఇబ్బందిగా నవ్వింది యామిని.

“మన దేశంలో నలుగురు పిల్లలున్న ఒక మొగవాడికి ఈజీగా పిల్లనిచ్చి పెళ్ళిచేస్తారు. కానీ, పసిపిల్లతో ఉన్న ఆడదాన్ని ఏ మగాడూ ఆమొదించి పెళ్ళిచేసుకోడు"

"సరె...వదిలేయ్. అమ్మాయిగా పుడితే కచ్చితంగా పెళ్ళి చేసుకోవాలా ఏమిటి? పెళ్ళి, పిల్లలూ మాత్రమే జీవితం కాదురా! ఇంకా ఎంతో ఉన్నది. ప్రాణాలతో ఉన్నంతవరకు ఎవరికైనా మంచి చేయాలి. కష్ట పడుతున్న జీవికి మనవల్ల చేయగలిగిన సహాయం చేయాలి. మనకొసం స్వార్ధంగా జీవించడం జీవితం కాదురా”

"ఇదిగో నేను నీకొసం జీవిస్తున్నాను. నువ్వు పలువురి మంచికొసం జీవించాలి. జీవితంలో ఏదో ఒకటి సాధించాలి. ఈ రోజు మనల్ని హేళనగా చూసేవారిని...చులకనగా మాట్లాడేవారి ముందు మనం సాధించి చూపాలి. మనల్ని వెలివేసిన అందరూ ఆశ్చర్య పడేటట్టు జీవితంలో పైపైకి ఎదిగిపోవాలి.

"నువ్వు విజయం సాధించటానికి పుట్టావు. అందుకనే నీకు జయ అని పేరు పెట్టాను. చెప్పు! నువ్వు విజయం సాధిస్తావా? చదువులో, భవిష్యత్ జీవితంలో విజయం సాధించి చూపుతావా?" అంటూ యామిని నమ్మకంతో అడుగగానే, జయ నిటారుగా కూర్చుంది. కళ్ళను గట్టిగా తుడుచు కుంది.

"ఖచ్చితంగా...మీరు పడ్డ ఒక్కొక్క కష్టానికీ, చిందించిన ఒక్కొక్క చెమట చుక్కకూ, నా విజయంతో సమాధానం చెబుతాను. ఇక ఎవరు ఏంచెప్పినా బాధ పడను. ఏడవను, బలహీన పడను"

"విజయం సాధిస్తాను! చదువులో కచ్చితంగా మొదటి ర్యాంకులో వస్తాను. యామిని కూతురు అన్న అంగీకారంతో చదివి ముగించి ఈ ఊరు కోసం...మీ కల కోసం...కష్టపడుతున్న జీవులకొసం నా జీవితాన్ని అంకితమిస్తాను. ఇది ప్రామిస్" అంటున్నప్పుడు యామినియే భ్రమించి పోయింది.

*********************************************PART-8*******************************************

పాత జ్ఞాపకాల నుండి బయట పడిన యామిని, తన వొళ్ళో ఉన్న ఫోటోను ఆశగా తడిమి చూసుకుంది. కాన్వొకేషను శభలో కోటుతోనూ, తలమీద టోపీతోనూ, మెడలో వేయబడ్డ గోల్డ్ మెడల్ తోనూ గంభీరంగా డిగ్రీ సర్టిఫికేట్ తీసుకుంటూ నవ్వుతున్నది జయ.

ఎన్నిసార్లు చూసినా చూస్తూ ఉండాలనే ముఖం. నమ్మకం, మనోధైర్యం గల...మెరుపులాంటి కళ్ళు, ప్రపంచాన్ని పాలించే మహిళలాంటి ఒక ధోరణి. నిలబడున్న దోరణిలో ఒక గంభీరం. కళ్ళార్పకుండా చూసి ఆనందపడింది యామిని. ఆమె మనసు పూర్తిగా ఆనందంతో నిండిపోయింది.

కూతుర్ను చూసి గర్వపడింది. తరువాత ఏం చదువుదాం? అని ఆలొచిస్తున్న సమయంలో పలు కళాశాలల నుండి ఆఫర్లు రావడంతో, వాటన్నిటినీ పక్కన పెట్టి, ఇంటికి దగ్గరలో ఉన్న కాలేజీలో చేరింది.

" "ఏరా....పై చదువు ఏం చదువుదామను కుంటున్నావు....లా చదువుతావా? సైకాలజీ చదువుతావా? సోషియాలజీ జదువుతావా లేక ఎం.బి.ఏ చదువుతావా? “

లేదమ్మా...నేను టీచర్ కావాలి. అందులోనూ స్పెషల్ చిల్డ్రన్స్ కి" అన్నప్పుడు కన్ ఫ్యూజ్ అయ్యింది యామిని.

"నువ్వేం చెబుతున్నావో నాకు అర్ధం కావటం లేదు"

మాట్లాడుతున్నప్పుడే గొంతు అడ్డు పడింది… ఈ లోపు ఎవరిదో పిలుపు.

"యామిని అక్కా?"

"హాయ్ రమా...రా.రా. రండి సార్...లోపలకు రండి. ఎలా ఉన్నారు?"

"బాగున్నాం. మీరెలా ఉన్నారు...నేను పని ముగించుకుని వస్తాను"--చెప్పి ఆయన వెనుతిరిగాడు.

“మెల్లగా రండి. మేము చాలా మాట్లాడుకోవాలి. చూసి ఎన్ని సంవత్సరాలయ్యిందో...కదక్కా?"

"అవును! అందుకని వచ్చినాయన్ని కూర్చోమని కూడా చెప్పకుండా పంపించేయనా? లోపలకు రండి సార్. కాఫీ తాగి వెళ్ళచ్చు"

"లేదండీ...ఆఫీసు పని మీద వచ్చాను. మిమ్మల్ని చూడాలని తను మొండికేసింది. అందుకే తీసుకు వచ్చాను. నేను వెళ్ళి వచ్చేస్తాను"--అని చెప్పి సెలవుతీసుకుని కార్లోకి ఎక్కాడు.

రమా చేతులు పుచ్చుకుని లోపలకు వచ్చింది యామిని.

"ఏయ్ రమా...నీకు ముగ్గురు పిల్లలా?” అంటూ పిల్లలను “రండిరా"--అంటూ పిల్లలందరినీ కలుపుకుని కౌగలించుకుంది.

 

“అవునక్కా...ఇద్దరమ్మాయలూ, ఒక అబ్బాయి"

"వెరీ గుడ్! నువ్వు కూర్చో. తినడానికి ఏదైనా తీసుకు వస్తాను"--అంటూ లోపలకు వెళ్ళి బిస్కెట్లు, పండ్లు తీసుకువచ్చి ఇచ్చింది. వాటిని తీసుకుని తింటూ ఆటల్లోకి వెళ్ళారు. రమ వాకిటి తలుపులు మూసింది.

“రాహుల్, ప్రీతీ...గోల, గోడవ చేయకుండా కూర్చుని ఆడుకోవాలి.ఏదీ విరకొట్టకూడదు"

"సరేనమ్మా..."

"ఆక్కా! మీరు రండి...అలా కూర్చుని మాట్లాడుకుందాం"

“ఉండు...నీకు కాఫీ తీసుకు వస్తాను"

"అదంతా తరువాత చూసుకుందాం. ముందు కూర్చొ అక్కా. జయ ఎలా ఉంది? బాగా ఎత్తు పెరిగుంటుందే? చూడటానికి ఎలా...మీలాగా అందంగా ఉంటుందా?"

"ఇదిగో...ఇది చూడు!"--అని అంతకు ముందు వరకు చేతిలో ఉంచుకున్న ఫోటోను రమకు అందించింది యామిని.

ఫోటో చూసి ఆశ్చర్యపోయింది రమ.

"అక్కా మన జయానేనా ఇది? అయ్యో...ఎంతగా ఎదిగిపోయిందో? ఎంత అందమో? చదువు అయిపోయిందా? అరె...గోల్డ్ మెడల్ కూడా ఇచ్చారే?"

“యూనివర్సిటీ లోనే ఫస్ట్ ర్యాంక్"

"వావ్...! వినటానికే సంతోషంగా ఉందక్కా. అవును...ఏది అది ?"

"ట్రైనింగ్ కోసం తిరుపతికి వెళ్ళింది. ఈరోజు వస్తుంది"

"ఏం ట్రైనింగ్? ఐ.ఏ.ఎస్ చదువుతోందా?"

"ఊహూ...అవన్నీ వద్దట. టీచర్ కావాలని మొండికేస్తోంది"

"ఓ...అది కూడా మంచిదే కదక్కా? అయితే జయ టీచరయ్యింది?"

"అవును రమా...నీకు ఎప్పుడు పిల్లలు పుట్టారు? నువ్వు ఇప్పుడు ఎక్కడుంటున్నావ్?"

“మేము వరంగల్లో ఉంటున్నామక్కా. బహుశ వచ్చే నెల ఇక్కడికే మార్చేస్తారని అనుకుంటున్నా. ఆ విషయం మాట్లాడటానికే ఈరోజు వెళ్ళారు”

“చాలా సంతోషమే. అప్పుడైతే ఇక నిన్ను అప్పుడప్పుడు చూడచ్చు" అంటూ ఆడుకుంటున్న పిల్లలవైపు చూసింది యామిని….ఆశ్చర్యపోయింది.

ఇద్దరాడపిల్లలూ ఒకేలాగా ఉన్నారు...అబ్బాయేమో వాళ్ళ వయసు లోనే ఉన్నాడు.

"రమా..."

"అక్కా..."

"నీ కూతుర్లు ట్విన్సా?"

"అవునక్కా"

“ఒకే లాగ ఉన్నారే! వయసు ఎంత?"

"తొమ్మిదవుతోంది"

"అబ్బాయికి?”

"వచ్చే నెల వస్తే తొమ్మిది పూర్తి అయ్యి పది మొదలవుతుంది"

యామిని కన్ ఫ్యూజ్ అయ్యింది. అది ఆమె మొహంలో కనబడింది.

అది చూసిన రమ "ఏమక్కా...కన్ ఫ్యూజ్ అయ్యావా?"

"లేదు...ఒక సంవత్సరం కూడా గ్యాప్ ఇవ్వకండా కన్నావా?"— యామిని ఆశ్చర్యపోతూ అడిగింది.

రమ మౌనంగా పిల్లలవైపు చూసింది. వాళ్ళు ఆటల్లో ముమ్మరంగా ఐక్యమైపోయున్నారు...గొంతు సరిచేసుకుంది.

"లేదక్కా...వీళ్ళ ముగ్గురూ నేను కన్న పిల్లలు కారు..."

"ఏమిటీ?" యామిని షాక్ అయ్యిందని ఆమె ముఖం చూపుతోంది.

"అవునక్కా...వీళ్ళు దేముడిచ్చిన పిల్లలు"

"అర్ధం కాలేదు..."

"మీకే తెలుసు కదా. మేము సంవత్సరాల తరబడి పిల్లలకోసం తపస్సు చేసింది...డాక్టర్ చేసిన పరిశోధనలలో నా గర్భ సంచీ పూర్తిగా పెరగలేదని చెప్పారు. నేను పిల్లలల్ను కనలేనని చెప్పశారు.

ఏడ్చాను...అరిచాను...చచ్చిపోవాలని ప్రయత్నం చేశాను. కానీ, నా భర్త దేముడక్కా. ఆయనే నన్ను సమాధాన పరిచారు. ఒక బిడ్డను దత్తతు తీసుకుని పెంచుకుందామని చెప్పారు"

"మంచి నిర్ణయం రమా. నీ భర్త నిజంగానే దేముడే"

"అవునక్కా! కానీ, అందులోనూ చాలా చిక్కులే. ఆయన తల్లి-తండ్రులు చదువుకోని వారు. గ్రామంలో ఉన్నారు. వాళ్ళు దీనికి ఖచ్చితంగా వొప్పుకోరు. దాంతోపాటూ...దత్తతు తీసుకున్న పిల్లలను ఎవరూ అనాధ అని ఒక్క మాట కూడా అనకూడదని నిర్ణయం తీసుకున్నాం"

"దానికొసం ఏం చేశారు?"

"వాళ్ళమ్మకు ఫోన్ చేసి నేను గర్భంగా ఉన్నానని చెప్పారు. నాకు అమ్మ లేదు. నాన్నా, అన్నయ్యా ఉన్నారు. అన్నయ్య అమెరికాలో ఉన్నాడు. అందువలన బిడ్డను కనటానికి అమెరికాకు వెళ్ళినట్లు చెప్పారు. మా ఇంటికి ఫోన్ చేసి అత్తగారింట్లో ఉన్నానని చెప్పారు. అబద్దం చెప్పటం తప్పే. కానీ, మా పిల్లలే నన్న గుర్తింపుతో పెరగాలని అలా చెప్పాల్సి వచ్చింది"

"మంచి విషయం కోసం అబద్దం చెబితే తప్పు లేదు. కానీ, శ్రీమంతం అదీ ఇదీ అని ఎవరూ మాట్లాడలేదా?"

“అలాంటి మాట వచ్చినప్పుడే మేము రాహుల్ ను దత్తత్తు తీసుకున్నాము. నెలలు నిండకుండానే బిడ్డని కన్నానని చెప్పేశాము"

"మరి ఈ ఆడపిల్లలు...?"

"అది చాలా కష్టమైంది అక్కా! ఈయనకి నెల్లూరులో ఉద్యోగం దొరికినప్పుడు ట్రైన్ లో వెళ్ళాము. అప్పుడు రాహుల్ ఆరు నెలల పిల్లాడు. రైల్వే స్టేషన్లో దిగుతున్నప్పుడు టాయ్ లెట్ లో నుండి పసిపిల్ల ఏడుపు వినబడింది. ప్రయాణీకులందరూ దిగిపోయారు. నేనూ, ఆయన టాయ్ లెట్ తలుపు తెరిచి చూసినప్పుడు అక్కడ ఈ ఇద్దరు పిల్లలూ ఒక పాత గుడ్డలో చుట్టబడి వాష్ బేసిన్ క్రింద ఉంచారు”

"అయ్యో"--తల్లిడిల్లిపోయింది యామిని.

“క్రింద పడుంటే పిల్లలు రైలు పట్టాల మీద పడుంటారు. మంచికాలం...జాగ్రత్తగా పడేసి వెళ్లారు. ఎలాగో మా కళ్ళల్లో పడింది. మాకు ఆ పిల్లలను అనాధాలుగా వదిలిరావటానికి మనస్కరించలేదు. అదే...మేమే తీసుకున్నాం. ఇప్పుడు నాకు ముగ్గురు పిల్లలు" -అంటూ గర్వంగా చెప్పింది రమ.

యామిని కళ్ళు చెమర్చినై.

రమను తన భుజాలపై వంచుకుంది.

“ఎంత పెద్ద గొప్ప కార్యం చేశావు రమా! నిన్ను తలుచుకుంటే గర్వంగా ఉంది”

"మీరు చేసినంత గొప్ప కార్యం నేనేమీ చెయలేదే! నాకు పిల్లలు పుట్టే భాగ్యమే లేదని తెలిసిన తరువాతే నేను ఈ నిర్ణయానికి వచ్చాను. దానికి నా భర్త కూడా ఆమొదం తెలిపారు. కానీ మీరు...? జయ అనాధ అవకూడదని...మీ కుటుంబాన్నీ, మీ భవిష్యత్తును, అన్నింటినీ వదులుకుని ఒంటరిగా నిలబడ్డారే?”

“ఎంతోమంది మిమ్మల్ని తప్పుగా మాట్లాడారు. వాళ్ళను లెక్క చేయకుండా, దేనికీ భయపడకుండా ధైర్యంగా ఒంటరిగా నిలబడి దాన్ని పెంచి పెద్ద చేశారే! మీరు చేసిన త్యాగం కంటే నేను గొప్పగా ఏమీ చెయ్యలేదు. నిజం చెప్పాలంటే ఒక పిల్లను దత్తత్తు తీసుకోవలనే ఆలొచన మీవల్లే కలిగింది"

"రమా, ఇలా ఒక్కొక్కరూ ఒక్కొక్క బిడ్డను దత్తతు తీసుకుంటే మన సమాజం అనాధ పిల్లలు లేకుండానే అయిపోతుంది. తలచుకుంటేనే ఎంత సంతోషంగా ఉందో చూడు..."-- యామిని సంతోషంగా చెబుతుంటే, ఉత్సాహంగా లోపలకు వచ్చింది జయ.

"అమ్మా...నాకు ఉద్యోగం దొరికింది!"

*********************************************PART-9*******************************************

"అమ్మా..."

"ఏమిట్రా?"

“ఈ రోజు స్కూల్లో నన్ను పిలిచి ఒక విషయం చెప్పారు"

"ఏమిటది?"

"మా స్కూల్లో హాస్టల్ కూడా ఉన్నదని చెప్పాను కదా?"

"అవును"

"మొత్తం తొంబై మంది హాస్టల్లొ ఉంటున్నారట. కానీ ఇద్దరే పనివాళ్ళు ఉన్నారట. అందులోనూ ఒకరు బాగా వయసైన వారట..." అన్న కూతురు వైపు కన్ ఫ్య్యుజ్ గా చూసింది యామిని.

"దానికేమిటిప్పుడు...?"

"పాపమమ్మా! ఆ పిల్లలందరూ మానసిక పరిపక్వత తక్కువగా ఉన్న పిల్లలమ్మా. అందులో ఇరవై మంది పదిహేనేళ్ళ వయసు పైబడిన వాళ్ళు"

"సరేరా... దానికి మనం ఏంచేయాలట?"

”ఆడవాళ్లకే మాత్రమే ఉండే శరీరక సమస్యలు ఎక్కువగా ఉన్నాయి కదమ్మా. వాళ్ళు వాటిని ఎలా తీర్చుకుంటారు...పాపమమ్మా..."

"నాకు అర్ధమైంది. కానీ...దాని గురించి నీ దగ్గర ఏం మాట్లాడారు?"

"ఆ పిల్లలను చూసుకోవటానికి మనుష్యులు లేక చాలా ఇబ్బంది పడుతున్నారట. అందుకోసం నన్ను హాస్టల్లొ ఉండి ఉద్యోగం చెసుకోవటం కుదురుతుందా అని అడిగారు"

"ఏమిటీ?"

"మేము ట్రైనింగ్ వెళ్ళాము కదా! అప్పుడు అక్కడ ఉన్న పిల్లలను చాలా ప్రేమతో, అభిమానంతో బాగా చూసుకున్నానని అక్కడ ఉన్న వాళ్ళు చెప్పారట...అందుకే నన్ను అడిగారు."

"నువ్వేం చెప్పావు?”

"అమ్మతో మాట్లాడి చెబుతానన్నాను..."- అంటూ జయ చెప్పి ముగించేలోపు యామిని ముఖం మారింది.

"అంటే... తల్లిని వదిలేసి వెళ్ళిపోతావా?"-- యామిని గొంతు బొంగురు పోవటం చూసి తల్లడిల్లిపోయిన జయ…

"చచ...మా అమ్మను వదిలిపెట్టి నేను మాత్రం ఒంటరిగా ఎలా ఉండగలను? దానికి కూడా వాళ్ళే ఒక ఐడియా చెప్పారు"

"ఏమిటది?”

"హాస్టల్లో ఉంటూ స్కూల్లో ఉద్యోగం చేసే వాళ్ళకు వేరుగా గది ఇస్తారట. మనం అందులో ఉండొచ్చు...అక్కడే తిన వచ్చు. అలా వద్దనుకుంటే వేరుగా వంట చేసుకోవచ్చు. కాబట్టి ఇద్దరమూ వెడదామా?"

"ఏమిట్రా బంగారం...అలా అడుగుతున్నావు? ఇది మనం "లోన్’ వేసి కొనుక్కున్న ఇళ్ళు. ఇంకా అప్పు ఉంది. ఇంకొకటి...నా ఉద్యోగాన్ని వదిలేసి ఎలా అక్కడికి రాను?"

"చాలమ్మా...ఇంత కాలం మీరు కష్టపడింది చాలు. ఇక నేను కష్టపడతాను. మీరు రెస్ట్ తీసుకోండి"

"ఏయ్... ఇదే సాకుగా పెట్టుకుని నన్ను వృద్దురాలిని చేసి మూల కూర్చో పెట్టాలని అనుకుంటున్నావా?"

"అయ్యో....ఏమిటమ్మా మీరు....?"

"భయపడకు...సరదాగా అన్నాను. సరే...ఇప్పుడు ఏం నిర్ణయం తీసుకున్నావు?"

"అమ్మా...బ్యాంకులో ఉన్న డబ్బు తీసి 'లోన్’ పూర్తిగా కట్టేద్దాం. ఈ ఇంటిని అద్దెకు ఇచ్చేద్దాం. ఇద్దరం హాస్టల్లో ఉందాం. నేను స్కూలుకు వెళ్ళిన తరువాత, మీకు బోరు కొడితే, ఇదే కాంపౌండ్లో మనొవ్యాధితో బాధ పడుతున్న వృద్దులు ఉన్నారు. మీరు వాళ్ళతో మాట్లాడుతూ వాళ్ళను చూసుకోవచ్చు. వాళ్ళతో మాట్లాడుతూ ఉంటే మీకు కాలక్షేపమూ అవుతుంది, వాళ్ళకు ఆనందంగానూ ఉంటుంది. నాకు మనస్పూర్తిగా సేవ చేసినట్లూ ఉంటుంది. ఏమంటావమ్మా?"

'ఇంత చిన్న వయసులో ఈ అమ్మాయికి ఏంత తెలివి? సేవ చేయటానికి ఎంత ఆరాటం చూపుతోంది? ఈమె ఎందుకు తన గురించి ఆలొచించటం లేదు? పెద్ద చదువు చదువుకున్న జయకు మంచి జీవితం ఎలా ఏర్పరచాలా అని నేను పోరాడుతున్నానూ’

'ఇదేమో సేవలు చేస్తానూ...నిన్నూ కూర్చోబెట్టి తిండి పెడతాను అంటోందే! ఎక్కడ్నుంచి వచ్చింది ఈ విస్తృత స్వభావం? దృఢమైన మనసు?'

"మీదగ్గర నుంచేనమ్మా"- అని అంటున్న జయను ఆశ్చర్యంతో చూసింది యామిని.

"ఏమిటి...ఏం చెప్పావు?"

"మీ మనసులో ఎం తలచుకుంటున్నారో నాకు తెలుసమ్మా"

"అరే నా మాహాలక్ష్మీ. నిన్ను కూతురుగా చేసుకున్నందుకు నేను ఎంత పుణ్యం చేసుకున్నానో?"--అంటూ జయను గట్టిగా కౌగలించుకుంది.

ఆ కౌగలింతలో కొన్ని క్షణాలు కళ్ళు మూసుకుంది జయ.

"మనం హాస్టల్లోకి మారిపోదామా?"

"కొన్ని రోజులు పోనీరా...నా ఉద్యోగాన్ని నేను హటాత్తుగా మానలేను. ఇన్ని సంవత్సరాలు మనల్ని కాపాడింది ఈ ఉద్యోగమేరా. ఇప్పుడు ఉన్నపలంగా విడిచిపెట్టి రాలేను. అంతేకాక నీ పెళ్ళికి అని రెండు చీటీలు వేశాను"

"ప్చ...ఎందుకమ్మా మీకు ఈ అక్కర్లేని పని?"

"ఏమిట్రా... అలా చెప్పావు? నీకు పెళ్ళి వయసు వచ్చింది. నేను డబ్బులు చేర్చొద్దా?"

"వద్దమ్మా! నాకు వాటిల్లో అంతా ఆరాటం లేదు"

"జయా"

"ప్లీజ్ మనం ఇలాగే ఉండిపోదామమ్మా?"

"రేయ్ బుజ్జీ...ఏమిట్రా ఇది? నీ పెళ్ళిని ఎంతో గ్రాండుగా చేయాలని నేను కలలు కంటుంటే....నువ్వెమిటి..."

"వద్దమ్మా... నావల్ల ఇంత వరకు మీరు పడ్డ అవమానాలు చాలు. ఇకమీదట ఎవరి ముందూ నా తల్లిని తల వంచుకో నివ్వను"

"ఏమిట్రా చెబుతున్నావు?”

"ఏమ్మా...పది, పన్నెండో సంవత్సరాలు చదువుకోటనికి వెళ్ళిన స్కూల్లో ఎన్ని ప్రశ్నలు అడిగారు? ఈ పిల్ల తండ్రి ఎవరు?వదిలేసి వెళ్ళిపోయారా? లేక మీరు వదిలేసి వచ్చారా? ఎప్పుడు పుట్టింది? ఎలా పుట్టింది? తప్పు చేసినందువలన పుట్టిన పిల్లా" --అంటూ ఎన్ని ప్రశ్నలు!

"అక్కడేదో...మీరే తప్పు దోవలో వెళ్ళి నన్ను కన్నట్లు హేళన మాటలు.... నిర్లక్ష్యంతో కూడిన తప్పుడు చూపులు. అబ్బబ్బ...నేను దేనీనీ మరిచి పోలేకపోతున్నానే!" అంటున్న జయా వొళ్ళు కంపించింది.

"జయా...అవన్నీ ఎప్పుడో జరిగినై. ఇప్పుడెందుకు వాటి గురించి ఆలోచిస్తున్నావు?"

"లేదమ్మా...స్కూల్లో చేర్చటానికే అన్ని ప్రశ్నలు అడిగారే ...పెళ్ళంటే ఇంకెన్ని అడుగుతారో?"

"జయా…. "

"ఇప్పుడు మనకేం తక్కువ? సంతోషంగా, మనశ్శాంతితో హాయిగా ఉన్నామే? ఇలాగే ఉండిపోదామే?"

"అది కాదురా...! నువ్వు ఆడపిల్లవు. నాకు ఓపికి ఉండంగానే నిన్ను ఒక మంచివాడి చేతికి అప్పగించేస్తే నా బాధ్యత పూర్తవుతుంది"

"మరైతే నా బాధ్యత?"

"........................"

”హాయిగా జీవించాల్సిన వయసులొ నాకోసం అన్నీ వదులుకుని ఒంటరిగా నిల్చున్నావేమ్మా. మిమ్మలని అలాగే నిలబెట్టేసి నేను ఎక్కడికి వెల్తాను...ఎలా వెల్తాను?"

"చిన్న పిల్ల లాగా మాట్లాడకు! అమ్మ కథ వేరు..."

"ప్లీజమ్మా...దయచేసి ఈ విషయం వద్దు. పెళ్ళి, కుటుంబం అనే మాటలు నాకు నచ్చలేదు. మగవాళ్ళను చూస్తే నాకు చిరాకుగా ఉంది. ఒక మగవాడి వలనే కదా నేను వీధిలోకి అనాధగా విసిరివేయబడ్డాను అనేది తలచుకుంటేనే కోపం వస్తోంది...అసహ్యం వేస్తోంది..."

"జయా...శాంతి! శాంతంగా ఉండు. మనం దీని గురించి తరువాత మాట్లాడుకుందాం"

"లేదమ్మా....ఎప్పుడూ మాట్లాడినా నా నిర్ణయం ఇదే! తాత, మామయ్యా, అమ్మమ్మ అందరూ ఏం చెప్పారు? నేను పెద్దైన తరువాత నిన్ను విడిచిపెట్టి వెళ్ళిపోతాను అన్నారే...వాళ్ళ మాటలను నిజం చేయకండి"

"నా పుట్టుక రహస్యం, ఇంకొకరి మూలంగా తెలియకూడదనే చెప్పారు? నేను సాధించాటం కోసమే పుట్టానని నన్ను మనో నిబ్బరంతో పెంచి, ఇప్పుడు మళ్ళీ పెళ్ళి అనే సంకటం లో తోసేసి...నా పుట్టుకను అందరూ హేళన చేసేటట్టు చేసేయకమ్మా?"

"నేను యామిని కూతురుగా పెరిగి-జీవించి ముగిస్తాను. నా తల్లి లాగానే అవతలి వారికొసమే జీవించి పుట్టుక ఫలాన్ని నేరవేర్చుకుంటాను. నాకు ఇంకేమీ వద్దమ్మా"-- అని ఏడుస్తూ నిలబడ్డ కూతురును చూసి విస్తుపోయింది యామిని.

*********************************************PART-10******************************************

"నేను ఎం చెప్పను. పాపిస్టోడు తాగితాగి ఆరొగ్యం పాడుచేసుకున్నాడు. నువ్వు ఇంటినుంచి వెళ్ళిన రోజు నుండి తాగటం మొదలు పెట్టారు. రోజు రొజుకూ తాగటం ఎక్కువ అయ్యింది. అందులోనూ నువ్వు ఇంట్లో నుండి వెళ్ళిన తరువాత ఎప్పుడూ తాగుడే. ఒంట్లో ఏ వ్యాధి ఉన్నా హాస్పిటల్ వైపుకు వెళ్ళను అని ఇంట్లోనే కూర్చునే ఉండటం వలన అన్నీ పోయినై...అన్నీ పోయినై..." --అంటూ సరోజ గట్టిగా ఏడ్చింది.

ఆ రోజు సెలవు రోజు కాబట్టి కొంచం సేపు ఎక్కువగా నిద్రపోతున్న జయ ఆ ఏడుపు విని హడావిడిగా లేచింది.

అదే హడావిడితో మంచం దిగి బయటకు వచ్చింది. హాలులో కూర్చోనున్న తన తల్లికి కాఫీ చల్లార్చి ఇస్తోంది నా తల్లి యామిని.

"మొదట కాఫీ తాగమ్మా"

"వద్దే...భర్త అలా మంచానికి అతుక్కుపోయింటే నా గొంతులోకి ఆ కాఫీ కాదు కదా మంచి నీళ్ళు కూడా దిగటం లేదు. నా పసుపు కుంకాలు పోబోతున్నాయి?"

"మొదట అలా మాట్లాడటం ఆపు...నాన్నకు ఏమీ కాదమ్మా. కాపాడుకుందాం"

"ఎలా కాపాడతావే? అందులోనూ రెండు కిడ్నీలూ పాడైపోయినై అని డాక్టర్లు చెప్పాశారే...!మంచానికే పరిమితమై ఉన్నారే మీ నాన్న"----అంటూ ఏడుస్తూ చెబుతున్న సరోజ కి కన్నీరుతో పాటు ముక్కు కారటంతో లేచి ముక్కు చీదుకుని, ముఖం కడుక్కుని వచ్చి కూర్చుంది.

అంతవరకు బిడియంతో నిలబడ్డ జయ "అమ్మమ్మా" అని పిలిచింది.

గబుక్కున వెనక్కి తిరిగిన సరోజ ఆ పరిస్తితిలోనూ పళ్ళు కొరుక్కుంది.

"ఎవరికి ఎవరే అమ్మమ్మ?"

"అమ్మా..."

“అన్నిటికీ కారణం ఈ శనేశ్వరమే కదా! దీన్ని ఎప్పుడు ఇంట్లోకి తీసుకు వచ్చావో, అప్పుడే మనింట్లో ఉన్న సంతోషం, ప్రశాంతత అన్నీ పోయినై. దరిద్రం...దరిద్రం. ఎవత్తో తనకు వద్దని రోడ్డు మీద పారేస్తే నువ్వు ఇంట్లోకి తీసుకు వచ్చావు...నిన్ను అనాలే"

"అమ్మా...నాన్న తాగి తాగి తన ఆరొగ్యం పాడుచేసుకుంటే నా కూతురు ఏంచేస్తుంది?"

"నువ్వు దీన్ని తీసుకు వచ్చినందువలనే నీ జీవితం నాశనమైంది. కన్న కూతురు జీవితం ఇలా అయిపోయిందే అన్న బాధ ఆయనకు ఉండదా?"

"బాగుందే! పూర్వం తాగేవాడే తాను తాగడానికి ఏదైనా ఒక కారణం కనిపెడతాడు. ఇప్పుడు దానికి సపొర్ట్ చేసేవాళ్ళు కూడా కారణం కనిపెడుతున్నారే! బాగానే ఉంది అభివృద్ది"

"ఏమే...మరణంతో పోరాడుతున్న మనిషి గురించి నేను మాట్లాడుతున్నాను. నువ్వేంటి వేలాకోలం చేస్తున్నావు"

"జయా...నువ్వెళ్ళి కాఫీ పెట్టుకుని తాగు. అమ్మమ్మకు ఏదైనా టిఫిన్ చెయ్యి"

"సరేనమ్మా..."

"ఏయ్...ఆగు! నీ చేతులతో ఇస్తే మంచి నీళ్ళు కూడా తాగను. నాకోసం ఏమీ చెయ్యకు"

"ఎందుకమ్మా అంత అనవసర పట్టుదల? అది నీ మనుమరాలు"

“వెయ్యి సార్లు అమ్మమ్మా అని చెప్పినా....ఇది నాకు మనుమరాలు అవలేదు"-- సరోజ కచ్చితంగా తెలిపింది.

ఇక అక్కడ ఉండబుద్ది కాని జయ వంటింట్లోకి వెళ్ళింది.

కాసేపు మౌనం తరువాత సరోజ గొంతు వినబడింది.

"చివరి సారిగా ఒకసారి నిన్ను చూడాలని నాన్న ఆశపడ్డారు. అందుకోసమే ఇప్పుడు వచ్చాను. ఈ రోజు ఆఫీసుకు సెలవే కదా? ఒక సారి వచ్చి పో! నీకు బోలడంత పుణ్యం వస్తుంది"

”ఎందుకమ్మా పెద్ద పెద్ద మాటలు మాట్లాడతావు? స్నానం చేసి వస్తాను. కలిసే వెల్దాం"

"నువ్వొక్కత్తివే వస్తే చాలు" --అని చెప్పి...చాల్లారిపోయున్న కాఫీని నోట్లో పోసుకున్న తల్లిని కాసంత బాధతో చూసింది యామిని. ‘ఎన్ని రోజులైనా తల్లి మారదు’ అనుకుంటూ అక్కడ్నుంచి కదిలింది యామిని.

"గబగబా స్నానం చేసిరా. నాన్న ఒక్కరే ఉంటారు. డాక్టర్ వచ్చే టైము...నేను అక్కడ ఉండాలి"

"అయన ఒక్కరే ఉన్నారా?"

"అవును...రెండు నెలలుగా నేను ఒక్కదాన్నే కష్టపడుతున్నాను"

"ఎందుకమ్మా...నువ్వు ఒక్కదానివే?...అన్నయ్య, వదిన వాళ్ళంతా రావటం లేదా?"

"వాళ్ళు ఎలా వస్తారు? వస్తే నేను ఖర్చులకు డబ్బులు అడుగుతానని భయపడి ఉంటారు"

"ఏంటమ్మా మీరు చెప్పేది? అప్పుడు ఆసుపత్రి ఖర్చులకు, తిండికి ఏం చేస్తున్నావు?"--కూతురు ప్రేమగా అడిగేటప్పటికి సరోజకి ఒక్కసారిగా ఏడుపు ముంచుకు వచ్చింది.

"అదెందుకే అడుగుతావు? మగ పిల్లలు...మగ పిల్లలని వాళ్ళు చెప్పిన మాటలు విని నిన్ను బయటకు పంపించాము. కొన్ని రోజులు మామూలుగా ఉన్నారు. ఒక రోజు పెద్దోడు ఏదో వ్యాపారం పెడుతున్నానని చెప్పి మామగారితో వెళ్ళి సెటిల్ అయ్యాడు. చిన్నోడు తన పెళ్ళాం మాటలు విని వేరుగా వెళ్ళిపోయాడు. మునుపంతా ఏదో ఒక రోజు వచ్చి ఖర్చులకు డబ్బిచ్చి వెళ్ళేవాడు. తండ్రి మంచాన పడిన దగ్గర నుంచి రావటం మానేశాడు. చెతిలో, మెడలో ఉన్నవన్నీ తాకట్టు పెట్టి కాలం గడిపాను.

ఇప్పుడు ఏమీ లేదు. అందుకనే ప్రభుత్వ ఆశుపత్రికి తీసుకువెళ్ళి చేర్చాను. మందులు, డాక్టర్ల ఫీజూ లాంటి ఖర్చులు లేవుగానీ కాఫీ,టీ ఖర్చులు, బస్సు చార్జీలూ, తిండి లాంటివాటికి డబ్బులు కావాలి కదా...చుట్టు పక్కల అప్పు చేసి కాలం గడుపుతున్నాను"

"ఏమ్మా ఇన్ని కష్టాలు పడుతున్నా నాతో ఒక మాటైనా చెప్పాలని తోచలేదు కదా నీకు?"

"నన్నేం చేయమంటావు....ఇంతకు ముందు నిన్ను చూడటానికి వచ్చేదాన్ని... అది ఎలాగో మీ నాన్నకు తెలిసిపోయింది. నాతో రెండు నెలలు మాట్లాడలేదు"

"అవునా!?”

"అంత కోపం ఎందుకో? ఆసుపత్రిలో చేర్చే ముందు కూడా...యామిని దగ్గర చెప్పనా? అని అడిగాను. ‘దాని డబ్బుతో వైద్యం చేయించు కోవడం కంటే...నా ప్రాణం పోయినా పరవాలేదు’ అని చెప్పారు"

ఇప్పుడు వొంట్లో ఓపిక లేదు. ప్రాణ భయం వచ్చేసింది. కొండంత ఆశ పెట్టుకున్న కొడుకులు రావడమే మానేశారు. మనసు కృంగిపోయింది. అందుకనే చివరగా నిన్ను ఒకసారి చూడాలని రాత్రంతా ఒకటే కలవరింత"

తన విషయంలో తండ్రి గురించి తల్లి చెప్పేది అబద్దమని తెలిసినా, తను మాటలు పెంచితే అమ్మ వాదనకు దిగుతుందని ఆ విషయం గురించి నోరు మెదపలేదు యామిని.

"సరేమ్మా! నువ్వు ఏడవకు. నేనున్నాను. నాన్నకు కిడ్నీ మార్చగలరేమో అడిగి చూద్దాం"

"రెండు నెలల క్రితమే చెప్పారు...కిడ్నీ దొరక లేదు"

"అలాగా!"

“ఆపరేషన్ చేసి వేరే కిడ్నీ పెడితే బ్రతుకుతారని చెప్పారు. కుటుంబంలో వాళ్ళ కిడ్నీ అయితే బాగా చేరుతుంది అన్నారు. నా కిడ్నీ తీసుకోండి అని చెప్పాను. కానీ, నా నెత్తురు వేరే గ్రూపట. అది సెట్ అవదని చెప్పారు"

"ఏమ్మా...అన్నయ్యలకు నాన్న బ్లడ్ గ్రూపే కదా?”

"అయ్యో! అదెందుకు అడుగుతావు? డాక్టర్ చెప్పింది వాడి దగ్గర చెప్పేటప్పుడే...మీ వదిన పెద్ద గొడవ చేసింది. కాటికి వెల్లాల్సిన వయసులో బ్రతకటానికి ఎందుకు అంత ఆరాటం. అన్ని బాధ్యతలూ తీర్చేశారు కదా. బ్రతికుండి ఇంకా ఏం చేస్తారు? నా భర్త కిడ్నీ ఇచ్చేసి, రేపు ఆయనకేదైనా అయితే...నేనూ, పిల్లలూ రోడ్డు మీద కూర్చుని బిచ్చమెత్తుకోవాల్సిందే....! కొట్టి తరిమేసినట్లుగా తరిమి కొట్టింది. ఆ తరువాత నాన్నను చూడటానికి కూడా రాలేదు. ముగ్గురు పిల్లల్ని కన్నా మేము అనాధలుగానే నిలబడ్డాం"--తల్లి ఏడుపు యామినిని కాల్చింది.

భర్తను కాపాడు కోవటానికి తల్లి ఎంతో పోరాడిందని అర్ధమయ్యింది యామినికి. ఇద్దరు మగ పిల్లలు ఉండి కూడా తిండికి దారిలేక తల్లి-తండ్రులు అల్లల్లాడిపోయారని ఆమె మనసు కొట్టుకుంది.

వేగంగా తన గదిలోకి వెళ్ళి బీరువాలో ఉన్న డబ్బును తీసుకు వచ్చి ఇచ్చింది.

"అమ్మా, ప్రస్తుతానికి ఇది ఖర్చులకు ఉంచుకో. నువ్వు హాస్పిటల్ కు వెళ్ళు. నేను స్నానం చేసి, నాకు తెలిసున్న వారి దగ్గర కిడ్నీ దొరుకుతుందా అని అడిగొస్తాను. నువ్వు బయలుదేరు..."

"యామినీ! కిడ్నీ దొరుకుతుందా?"

"దొరుకుతుందమ్మా! దానికి చాలా మంది ఉన్నారు. ప్రయత్నించి చూద్దాం. నాన్నను ఎలాగైనా కాపాడు కుందాం"

"కానీ...డబ్బులు?"

"అదంతా నేను చూసు కుంటాను. నువ్వు బయలుదేరు....”

"ఏమిటోనమ్మా...నువ్వైనా నా భర్తను కాపడి నాకివ్వు. ఆయనా లేకపోతే ఈ మొగ పిల్లలు నన్ను రోడ్డు మీద వదిలేస్తారు..."

"అలగంతా ఏమీ జరగదు లేవమ్మా. దేముడు మీద నమ్మకం ఉంచు. నాన్నకు ‘ఓ పాజిటివ్ రక్తమే’ కదా! ఎలాగైనా ‘కిడ్నీ’ దొరుకుతుంది. ఖచ్చితంగా నాన్నను కాపాడుకుంటాము. నువ్వు ధైర్యంగా వెళ్ళు. నేను ఏర్పాట్లన్నీ పూర్తి చేసుకుని హాస్పిటల్ కు వస్తాను"

"సరేనమ్మా! నిన్ను నమ్మే వెడుతున్నాను. త్వరగా వచ్చేయ్ తల్లి"

"వచ్చేస్తానమ్మా! ఆశుపత్రి పేరు, వార్డు నెంబరు చెప్పు..." అని యామినీ అడిగింది. ఆ మాటలు జయకు వినబడ్డాయి.

సరోజ చెప్పిన హాస్పిటల్ డీటైల్స్ ను తన మనసులో దాచుకున్న యామిని తీవ్ర ఆలొచనలో మునిగిపోయింది.

*********************************************PART-11******************************************

తన ముందు నిలబడ్డ యువతిని ఆశ్చర్యంగా చూశాడు చీఫ్ డాక్టర్.

"ఏంటమ్మా చెబుతున్నావు...కిడ్నీ దానం చెయ్యబోతావా?"

"అవును డాక్టర్! మా తాతయ్య రామారావు గారు ఇక్కడ అడ్మిట్ అయ్యున్నారు! ఆయన బ్లడ్ గ్రూపూ, నా బ్లడ్ గ్రూపూ ఒకటే. నా కిడ్నిని తాతయ్యకు పెట్టండి"

"చూడటానికి చిన్న పిల్లలాగా ఉన్నావే? ఒక్క దానివే వచ్చావు! కిడ్నీలను అలా హఠాత్తుగా తీయలేమమ్మా. దానికి కొన్ని నియమ నిభందనలూ, పరీక్షలూ, పరిశోధనలూ ఉన్నాయి"

"ఏమేమి పరీక్షలు చేయాలో చేసుకోండి. నేను రెడీగానే ఉన్నాను. ఎలాగైనా తాతయ్యను కాపాడండి డాక్టర్"

"ఉండమ్మాయ్! టెస్టులు తీయటానికి ముందు కిడ్నీ ఇచ్చే వాళ్ళ బంధువుల సంతకాలు కావాలి. మీ అమ్మా-నాన్నలను తీసుకొచ్చావా?"

"లేదు డాక్టర్!"

"ఏం?"

"నాకు నాన్న లేరు"

"సారీ....అయితే మీ అమ్మను తీసుకురా?"

"సారి డాక్టర్. ఆమె ఇప్పుడు ఊర్లో లేదే"

"నో...నో...వాళ్ళ అనుమతి లేకుండా మేము ఏమీ చెయ్యలేము"

"డాక్టర్ ప్లీజ్...మొదట తాతయ్య ప్రాణం కాపాడండి. ఆ తరువాత..."

"చూడమ్మాయి...ఇదేమీ నువ్వు ఆడుకునే ఆట కాదు. శరీరంలో ఉండే ముఖ్యమైన అవయవం తీసి ఇస్తున్నావు. ఇది ఎవరికీ తెలియకుండా ఎలా చేయగలవు? నువ్వేమో చిన్న పిల్లవు. రేపే సమస్య వస్తే....?"

"డాక్టర్....... పరిస్తితిని కొంచం అర్ధం చేసుకోండి. అమ్మమ్మ మా మీద కోపంగా ఉన్నది. నేను కిడ్నీని ఇస్తున్నానని తెలుసుకుందా కచ్చితంగా ఆవిడ వొప్పుకోదు. అందుకనే ఎవరికీ తెలియకుండా వచ్చాను. ప్లీజ్ డాక్టర్...ఆలశ్యం చెయ్యకండి"

“నీ ఆరాటం అర్ధం అవుతోంది. కానీ, మాకు కొన్ని రూల్స్ ఉన్నాయి. ఓక పని చెయ్యి. మీ అమ్మను వెంటనే బయలుదేరి రమ్మను. ఆవిడ ‘ఓకె’ అంటే పరీక్షలు మొదలు పెడదాం"

"డాక్టర్..."

"సారీ...మీ అమ్మగారు వస్తేనే...లేకపోతే నేనేమీ చెయ్యలేను"

"ఎక్స్ క్యూస్ మి డాక్టర్" అన్న గొంతువిని అధిరిపడి వెనక్కి తిరిగి చూసింది జయ.

"కమిన్" అన్న అనుమతి పిలుపుతో లోపలకు వచ్చిన యామిని అక్కడ జయ ఉండటం చూసి ఆశ్చర్యపోయింది.

" జయా! నువ్వేమిటి ఇక్కడ? ఎప్పుడొచ్చావు?"

"అది...అది...ఇప్పుడే వచ్చానమ్మా తాతయ్య ఆరొగ్యం గురించి అడిగి తెలుసు కుంటున్నా"

జయ తడబడటంతో డాక్టర్ చూపులు ఒకసారి జయా వైపుకు వెళ్ళి తిరిగి యామిని వైపుకు వచ్చాయి.

"మీరు....ఈ అమ్మాయికి బంధువులా?"

"ఈ అమ్మాయి మా అమ్మాయి డాక్టర్"

"ఓ...మీ అమ్మాయా! ఇక్కడికి ఎందుకు వచ్చిందో తెలుసా?”

"దేనికి?"

"తన కిడ్నీని దానం చేయడానికి"

"ఏమిటీ?" ఆశ్చర్యంతో కూతురు వైపు చూసింది.

జయ మౌనంగా నిలబడింది

"ఏమిట్రా ఇదంతా?"

"మీరు ప్రయత్నించిన చోట వెంటనే కిడ్నీ దొరికే చాన్సే లేదని చెప్పారటగా. నాదీ, తాతయ్యదీ ఒకటే బ్లడ్ గ్రూప్ కదా? అందుకని నేనే కిడ్నీ ఇద్దామని వచ్చాను. ఈ శరీరం మీరు పెట్టిన బిక్ష. ఇందులోని ఒక్కొక్క అవయవం మీ నాన్నకు సరిపోతుందంటే...అమ్మమ్మ మాంగల్యాన్ని కాపాడుతుందంటే నా హృదయాం ఇవ్వటానికైనా నేను సిద్దంగా ఉన్నాను"

" జయా...!"

“ఈ హృద్యయాన్ని ఇవ్వటానికి నా ప్రాణం అడ్డుగా ఉంటే ఆ ప్రాణాన్ని వదలాడినికైనా నేను సిద్దమే"--అంటున్న కూతురు నొరు మూసింది.

"ఎందుకే అంత పెద్ద మాటలు?"

"డాక్టర్ మీ అనుమతి కావాలని అడుగుతున్నారు. మీరు అనుమతి ఇస్తే ఇప్పుడే అన్ని పనులూ మొదలు పెడతారు. సరేనని చెప్పమ్మా...ప్లీజ్"

"అవసర పడొద్దు! కొంచం వైట్ చేద్దాం"

"మనం వైట్ చెయ్యచ్చు. కానీ తాత ఆరోగ్య పరిస్థితి సీరియస్ గా ఉందే? ఆలొచించకమ్మా! ఒక కిడ్నీ ఇచ్చినందువలన నాకు ఏ ఆపద రాదు. డాక్టర్...అమ్మతో కొంచం మాట్లాడండి" జయా బ్రతిమాలాడుతున్నట్టు చెప్పటంతో డాక్టర్ యామినితో మాట్లాడటం మొదలు పెట్టాడు.

కూతురు వెనుకే వచ్చిన సరోజ, అక్కడ జయ ఉండటం చూసి కోపంతో బయటే నిలబడిపోయింది...లోపల మాట్లాడుకుంటున్న మాటలు బలంగా వినబడ్డాయి. జయ మాట్లాడుతున్న ఒక్కొక్క మాట ముళ్ళ కొరడాగా మారి ఆమె హృదయ్యాన్ని తాకింది.

“పుట్టిన కొన్ని గంటల నుండి, ఇదిగో ఈ రోజు ప్రొద్దున వరకు ఈ చిన్న పిల్లను ఎంత అవమానించాను, ఆమె పుట్టుక గురించి ఎన్ని మాటలు అన్నాను, అమ్మమ్మా అనే ఒక పిలుపును కూడా సహించుకోలేక నా మాటలతో ఎంత వధించాను!

ఆమె నా మాంగల్యాన్ని కాపడటానికి...తన ప్రాణమైనా ఇస్తానంటోందే! అయ్యో...ఎంత గొప్ప మనసు కలిగున్నదో! కానీ, నేను...? ఛ ఛ..." మొట్టమొదటి సారిగా తన మీద తనకే విరక్తి కలిగింది.

జయా మీద జాలి, గౌరవం వచ్చింది. లోపల యామినిని, డాక్టర్నూ తన చాకచక్య మాటలతో మొండిగా నిలబడి ఆమోదించేటట్టు చేసింది జయ. మరు క్షణమే అన్ని పరిశోధనలూ ప్రారంభించటంతో, డాక్టర్ గది నుండి మౌనంగా బయటకు వచ్చింది యామిని.

ఆమె మనసు ఎక్కువగా నలిగిపోయుంది. దాని కంటే జయను తలచుకుంటే ఆశ్చర్యం ఎక్కువైంది. సదా ఎల్లప్పుడూ తేలు లాగా తన మాటలతో కాటువేసే తన తల్లి మాంగల్యం కాపాడటం కోసం...తన కిడ్నీని ఇవ్వటానికి ఎంతో సరళంగా ముందుకు వచ్చింది. ఇలాంటి మనసు ఎలా వచ్చింది?

"జయ నా కూతురు. నా పెంపకంలో పెరిగింది. నేను బాగానే పెంచాను"--మనసు గర్వపడగా, కళ్ళల్లో నీళ్ళు ఉబికినై.

"యామినీ...!" తల్లి పిలిచిన తరువాతే తల్లి అక్కడున్నది జ్ఞాపకానికి వచ్చంది యామినీకి.

"అమ్మా...నువ్వు ఇక్కడే ఉన్నావా? లోపల నా కూతురు మాట్లాడింది విన్నావా?"

"విన్నానమ్మా! ఈ పాపాత్మురాలికి నీ బిడ్డ వేసిన బిచ్చం సాధారణ బిచ్చం కాదమ్మా. మాంగల్య బిచ్చం. నా కఠంలో ప్రాణం ఉన్నంతవరకూ దీన్ని మర్చిపోను. నన్ను క్షమించు యామినీ. జయ ను ఎన్ని సార్లు విధిలించి పారేశాను. కానీ...నా పిల్లలు చేయలేని పనిని అది చేస్తోందే! అది చాలా గొప్పది. నేనే మరీ దిగజారిపోయాను"

”అమ్మా...అలాగంతా మాట్లాడకు.ఇప్పుడైనా నా కూతుర్ను మీ మనుమరాలుగా అంగీకరిస్తారా?”

"ఖచ్చితంగా"

"అయితే నాతో రండి. జయతో మాట్లాడండి. అది చాలా సంతోష పడుతుంది..."

"ఇప్పుడొద్దు యామినీ"

"ఎందుకమ్మా?"

"దాని మొహం చూసి మాట్లాడటానికే నాకు సిగ్గుగా ఉంది… ఎందుకంటే దాని దగ్గర నేను

మరీ దిగజారి నడుచుకున్నాను...అందుకని..."

"అదంతా అప్పుడే మరిచిపోయుంటుందిలే అమ్మా"

“కానీ నా మనసు వొప్పుకోవట్లేదే! మొదట దానికి పరిశోధనలు అయిపోనీ. తరువాత ఇక్కడికి వచ్చినప్పుడు మాట్లాడుతా. ఇప్పుడు నాన్న వార్డులో ఒంటరిగా ఉంటారు. నేను వెళ్ళనా?"......

"సరేనమ్మా"

"నువ్వు జయాతో ఉండి దాన్ని చూసుకో. జాగ్రత్త!" అని చెప్పి నడిచి వెడుతున్న తల్లిని తృప్తిగా చూసింది యామిని. 'జయా తన విశాల హౄదయంతో అమ్మమ్మ మనసును గెలుచుకుంది’ అని యామిని మనసు కుతూహల పడ్డది. కానీ, పుట్టుకతో వచ్చిన గుణం అంత శులభంగా మారిపోదు అనే విషయాన్ని త్వరలోనే గ్రహించింది యామిని.

*********************************************PART-12******************************************

అన్ని పరిశోధనలూ పూర్తి అయ్యి కిడ్నీ మార్పిడి శస్త్ర చికిత్స విజయవంతంగా ముగిసేంతవరకూ కూతురుతోనూ, మనుమరాలుతోనూ బాగానే ప్రవర్తించింది సరోజ. పెద్దగా రాసుకు పూసుకుని ఉండకపోయినా, తన కూతురుతో చెప్పి టైము టైముకూ పళ్ళ రసం, మందూ-మాత్రలు, కూరగాయల సూప్ ఇవ్వమనడం, జయను మంచం మీద నుండి లేవకుండా చూసుకుంది.

కానీ, పది రోజుల సెలవు ముగిసిన తరువాత యామిని మళ్ళి ఉద్యోగానికి వెళ్ళేటానికి రెడీ అయినప్పుడు, తిరిగి తన నిజ స్వరూపాన్ని చూపించింది సరోజ.

"నువ్వు ఉద్యోగానికి వెళ్ళిపోతే మీ నాన్ననే చూసుకోనా.... జయానే చూసుకోనా?" ముఖం చిట్లించుకుంటూ అడిగినప్పుడు యామిని మనస్సు చివుక్కుమన్నది. యామిని జవాబు చెప్పటానికి రెడీ అవుతుంటే ఆమె చేతిని పుచ్చుకుని తనవైపుకు లాగింది జయ.

"నేనేమన్నా చిన్న పిల్లనా? నన్ను నేనే చూసుకుంటాను...మీరు బయలుదేరండి"

"లేదురా బంగారం, ఆపరేషన్ చేసిన వొళ్ళు కదా?"

"ఇదేమన్నా పెద్ద ఆపరేషనా? చిన్న వయసే కదా? అందులోనూ ఆరొగ్యమైన, దృఢమైన శరీరమేగా? ఇక తానుగా లేచి పనులు చేసుకోనీ"

సరోజ అలా చెప్పటంతో యామిని కోపం ఆపుకోలేకపోయింది.

కానీ, ఆశుపత్రిలో ఉండి మాటలను పెంచటానికి ఇష్టపడలేదు. ఆసుపత్రి బిల్లు కట్టేసి ఇంటికి వెళ్ళడానికి రెడీ అవుతున్నప్పుడు మొదలయ్యింది తరువాత సమస్య.

"యామినీ...మేమున్న ఇంటికి ఆరు నెలలు అద్దె బాకీ ఉన్నాము. అడ్వాన్స్ డబ్బు అయిపోయింది. అందుకని, మీ ఇంటికే వెళ్ళిపోదామా? నాన్నను అప్పుడప్పుడు చెక్ అప్ కు పిలుచుకు రావాలి. దానికి ఆటో మాట్లాడుకోవాలి. మీ ఇంట్లో ఉంటే వసతిగా ఉంటుంది కదా?" సరోజ ఆరాటపడుతూ అడిగింది.

యామినికి ఇష్టం లేకపోయినా 'సరే' అని తల ఊపటానికి రెడీ అవుతున్నప్పుడు తండ్రి రామారావు అడ్డుపడ్డాడు.

"వద్దు! ఇప్పటికే యామిని మనకి ఎంతో చేసింది. ఇంకా దాన్ని ఇబ్బంది పెట్టకూడదు"

"ఏమిటి నాన్నా మీరు...కన్న వాళ్ళకు చేయడాన్ని ఇబ్బంది అనుకుంటానా?"

"నువ్వు అనుకోవమ్మా. కానీ, గాడిదల్లాగా ఇద్దరు కొడుకులు ఉండంగా, ఆడపిల్ల దయలో బ్రతకాలనుకుంటుంటే...కష్టంగా ఉన్నదే"--అంటున్నప్పుడు ఆయన గొంతు బొంగురు పోయింది.

ఎంతో గంభీరంగా…ఎంతో ధైర్యంతో...ఎంతో ఆవేశంతో మాట్లాడే ఆయన, ఈ ఒక నెలలో పూర్తిగా మారిపోయారు. అందులోనూ జయ కిడ్నీయే తనకు పెట్టబడిందని అని తెలుసుకున్నప్పుడు జయ చేతులు పుచ్చుకుని కళ్ళకు అద్దుకుంటూ కన్నీరు కార్చేరు.

ఆ తరువాత నుండి ఈ రోజు వరకు ఆయనలో కనిపించింది ప్రశాంతత, ప్రశాంతత, ప్రశాంతత మాత్రమే! మరణం కోరలలోకి వెళ్ళి కష్టపడి తిరిగి వచ్చినందువల్ల, మనసు పరిపక్వత పొంది ఉండవచ్చు. కోపమో, విరోధమో, ఆరాటమో అతని ప్రాణం కాపాడలేదు. ప్రెమ, అభిమానం మాత్రమే కాపాడింది.

కన్న కూతురు, ఆమె చేరదీసిన బంధువు చూపిన ప్రేమ వలనే తను ఈ రోజు ప్రాణాలతో ఉన్నానని ఆయన హృదయం అర్ధం చేసుకుని కృతజ్ఞతతో నిండిపోయింది.

కానీ, సరోజ! మొగుడి ప్రాణం దక్కగానే ఆమె ముఖం నుండి విచారము, కృతజ్ఞత మాయమైనట్లు షష్టంగా తెలుస్తోంది.ఆమె మాటలు దానిని రుజువు చేశాయి. జయను చూస్తున్న ఆమె కళ్ళల్లో పాత ద్వేషపూరిత భావన ఉన్నదని తెలుసుకున్నప్పుడు యామిని చాలా బాధ పడింది. ఎంత ప్రయత్నించినా యామిని తల్లి గుణాన్ని మార్చలేకపోయింది.

ఆసుపత్రిలో వేరు వేరు వార్డులలో ఉన్నప్పుడే జయపై అప్పుడప్పుడు చీదరింపును కక్కిన తల్లి, ఒకే ఇంట్లో కళ్ళెదుట కనబడే తన కూతురును చూసి వూరికినే విడిచిపెడుతుందా? తన చీదరింపుతోనే జయను ఫుట్ బాల్ ఆడుకుంటుందే నన్న భయం యామిని మనసులోకి జొరబడింది.

అందువల్ల తండ్రి యొక్క విముఖతను తోసిపుచ్చలేక యామిని అవస్తపడుతున్నప్పుడు సరోజ కలుగచేసుకుంది.

"వంకరగా మాట్లాడకండి....ఏ బిడ్డైతే ఏమిటి? ఇద్దరినీ మనమే కదా కన్నాము? ఒకేలాగానే కదా పెంచాము? మనల్ని చూసుకోవలసిన బాధ్యత దీనికీ ఉంది" అన్నప్పుడు యామిని నవ్వుకుంది.

“అదికాదు సరొజా...నాలుగు నెలలుగా ఆశుపత్రిలోనే కదా ఉన్నాము. నీ కొడుకులు రెండు సార్లు వచ్చి చూశెళ్ళారు. పది పైసలు కూడా ఇవ్వలేదు. పాపం....మొత్త ఖర్చునూ యామిని ఒక్కత్తిగా ఖర్చుపెట్టిందే! ఇంకా దీని దగ్గర ఉండి దాన్ని శ్రమ పెట్టాలా?"

"ఎవరికి చేసింది...కన్న తండ్రికే కదా చేసింది. దాని బాధ్యతే కదా అది?"

"ఇదే భాద్యత గురించి నీ కొడుకుల దగ్గర చెప్పొచ్చు కదా?"

"వాళ్ళకు బోలెడు ఖర్చులు ఉంటాయి? పిల్లల్ను చదివించాలి. తిండి, బట్టలు అని ఎన్నో ఖర్చులు? దీనికి అలా లేదే! ఇన్ని సంవత్సరాలు తాను సంపాదించింది ఎవత్తో కన్నదానికి ఇది ఖర్చుపెట్టింది. ఇకనైనా మనకొసం ఖర్చుపెట్టనివ్వండి?"---అన్న తల్లి మాటలకు యామినికి వెక్కిళ్ళు వచ్చినై.

“ఏమిటిది...ఆ రోజు మాంగల్య భిక్ష పెట్టిన దైవం...ఈరోజు మళ్ళీ ఎవరో కన్న బిడ్డ అయిపోయిందా? ఊహూ...అమ్మ మారదు. ఇది ఆమె పుట్టుకతో వచ్చిన గుణం. ఇప్పుడే ఇన్ని మాటలంటోందే. ఇంట్లో ఉంచుకుంటే ఇంకెన్ని మాటలు అంటుందో? ప్రశాంత వాతావరణంతో ఉన్న నా ఇళ్లు యుద్ద భూమిగా మారిపోతుందే. దీన్ని అనుమతించకూడదు. కన్న వాళ్ళను కాపాడవలసిన బాధ్యత ముఖ్యమైనదే. దానికోసం జయ మనసును గాయపరచ కూడదు.

"అమ్మ మన ఇంట్లో ఉంటే జయను ఉసికొలుపుతుంది. కత్తి కంటే పదునైనది నాలుక. మాట్లాడే చంపేస్తుంది. దానికి మనం అసలు తావు ఇవ్వకూడదు”--తీర్మానించుకున్న యామిని నిటారుగా కూర్చుంది.

"నాన్న చెప్పేదే కరెక్ట్ అమ్మా. మీరు మన పాత ఇంటికే వెళ్ళిపొండమ్మా"

"ఏం మాట్లాడుతున్నావే నువ్వు?"

"అదికాదమ్మా...ఎల్ల వేలలా ఇళ్ళు తాళం వేసుంటే, ఇంటి యజమాని ఇళ్లును ఇంకెవరికైనా ఇచ్చేస్తాడు. తరువాత మన వసతికి మనకు ఇళ్లు దొరక్టం కష్టమౌతుందే...?"

"ఎందుకు వేరే ఇళ్లు చూసుకోవాలి? ఇది నీ సొంత ఇళ్లే కదా? ఇంత పెద్ద ఇంట్లో మాకు ఒక రూము ఇవ్వవా?"

"ఛఛ...అలా కాదమ్మా! నేనున్నది మూడో అంతస్తు. నాన్న వల్ల మెట్లు ఎక్కటం కష్టం"

"ఎందుకు మెట్లెక్కాలి? మీ అపార్ట్ మెంట్లో లిఫ్ట్ ఉంది కదా?"

"అలా కాదమ్మా...నాన్న బాగా స్వతంత్రం గా ఉన్న మనిషి. పాత ఇంటి చుట్టూ పరిచయం ఉన్న వాళ్ళు ఉన్నారు. ఎప్పుడు కావాలంటే అప్పుడు బయటకు వెళ్ళి రావచ్చు. విడిగా ఉండే ఇళ్లు. ఏటువంటి శ్రమా లేదు…..ఇక్కడ అలా కాదు. నాలుగు గోడల మధ్యే పడుండాలి. చుట్టు పక్కల ఉన్న వాళ్ళు ఉద్యోగాలకి వెల్తారు. కాబట్టీ ప్రొద్దున్నంతా అన్ని ఇళ్ళూ తాళలు వేసే ఉంటాయి.

నేనూ, జయ ఇద్దరం ఉద్యోగాలకు వెళ్ళిపోతాం. మీరిద్దరూ ఒంటరిగా ఉండాలి. అర్జెంట్ సహాయానికి కూడ మనుష్యులు ఉండరు" అని చెప్పిన కూతురును తీవ్రంగా చూసింది సరోజ.

"నువ్వు ఏం చెప్ప దలుచుకున్నావు?" కూతుర్ను గట్టిగా అడిగింది సరోజ.

"ఇవ్వాల్సిన అద్దె బాకీ, నెల నెలా అద్దె నేనే ఇచ్చేస్తాను. సరుకులు, నాన్నకు మందులు -అవన్నీ కూడా నేనే కొనిస్తాను. చెక్-అప్ వెళ్ళటానికి నేనే టాక్సీ బుక్ చేసి తీసుకు వస్తాను. రోజూ పని అయిన తరువాత వచ్చి చూసి వెడతాను"

"అంటే...మీ ఇంటికి మమ్మల్ని పిలుచుకు వెళ్ళవు?"

"అమ్మా..."

"అర్ధమయ్యిందే! నిన్ను ఇంట్లోనుండి పంపించేసినందుకు సమయం చూసి పగ తీర్చుకుంటున్నావు కదూ?"

"అయ్యో అమ్మా...."

“నాకు జరగాల్సిందే...చావుకు దగ్గర అవుతున్న రోజుల్లో నైనా కొన్ని రోజులు కన్న బిడ్డ ఇంట్లో ప్రశాంతంగా కూర్చుని గంజి తాగుదామని ఆశ పడ్డను! నాకు ఈ అవమానం జరగాల్సిందే"

"అమ్మా...నేనలా..."

"వద్దు!నువ్వు మాకు ఎటువంటి ఖర్చూ పెట్టకు. మా తలరాత ఎలా ఉందో అలాగే జరగనీ. నువ్వు బయలుదేరు"

"......................"

“ఈ ఊర్లో, ఈ ప్రపంచంలో ఎన్నో వృద్ధాశ్రమాలు ఉన్నాయి...అక్కడ మాకు చోటు దొరక కుండానా పోతుంది? పో...నువ్వూ, ఆ శణేశ్వరం సంతోషంగా ఉండండి. మేము ఎలా పోతే నీకేమిటి?"

"అమ్మా..."

" సరోజా ఎందుకలా మాట్లాడతావ్? మన కూతురి మనసు ఎంత బాధ పడుతుందో ఆలొచించావా?"

"అది ఆలోచించిందా? ఇంత వయసు వచ్చిన తరువాత కూడ మనం ప్రశాంతంగా కుర్చుని తినే భాగ్యం మనకు లేదండి. నలుగురు బిడ్డలను కన్నాం. అందరూ మనల్ని వదిలేసేరు. పోతే పోనివ్వండి. పిల్లలే పుట్టకుండా ఎంతోమంది ఉన్నారు. మనమూ అలా అనుకుందాం"

"అమ్మా...."

“దాన్ని వెళ్ళమని చెప్పండి. మన సంగతి మనం చూసుకుందాం. ఏదైనా అనాధ ఆశ్రమంలో చోటు దొరుకుతుందా అని చూద్దాం. అదీ దొరకకపోతే...అదిగో కళ్ళకు కనిపించే దూరంలోనే ఉన్నది ట్యాంక్ బండ్. వెళ్ళి దూకేద్దాం"-- అన్న తల్లిని గట్టిగా కౌగలించుకుంది యామిని.

"వద్దమ్మా! అలా మిమ్మల్ని వదిలి పెట్టనమ్మా. మీకు నేనున్నాను. మన ఇళ్లు ఉంది. వెల్దామమ్మా...మనింటికే వెల్దామమ్మా..."-- యామిని ఏడుస్తూ చెప్పగా సరోజ సంతోష పడింది.

*********************************************PART-13******************************************

ఒక నెలరోజులు ఇంటి దగ్గర ఉండి రెస్టు తీసుకోవాలనుకున్న జయకు అమ్మమ్మ పోరుతో రెస్టు దూరమయ్యింది. నిలబడితే...నడిస్తే...కూర్చుంటే....వంట చేస్తున్నా...తింటున్నా అంటూ ఒక్కొక్క విషయంలోనూ వెయ్యి తప్పులు కనిబెట్టిన సరోజని చూస్తే...డేగను చూసిన కోడిపిల్లలా తల్లి వీపు వెనుక దాక్కునేది జయ. యామిని ఉద్యోగానికి వెళ్ళిన తరువాత తన గదికే అంకితమైపోతుంది జయ. దానికి కూడా ఆవేశంగా అరుస్తుంది సరోజ.

"నేనేమో ఈ ఇంటికి పనిమనిషిలాగాను, ఇది యజమనురాలు లాగానూ హక్కు తో రూములోకి వెళ్ళి కూర్చుంటోంది? ఇక్కడ ఒంటరిగా ఉండి అవస్తపడుతున్నానే?"--అంటూ తన కోపాన్ని వంట గిన్నెల మీద చూపిస్తుంది.

రామారావు భార్య మీద అరుస్తాడు. "ఏందుకే ఆ పిల్లను కనబడనివ్వకుండా చేస్తున్నావు? దానిది కూడా ఆపరేషన్ చేసుకున్న వొళ్ళు. అదికూడా ఎక్కవ పనులు చేయకూడదు. కానీ, నీ దగ్గర చిక్కుకుని అవస్తపడుతోంది"

"ఎందుకు మాట్లాడరూ? టైముకు ఠా అంటూ మంచం దగ్గరకే తినడానికి తెస్తున్నాగా! ఏదైనా మాట్లాడతారు"

"సరోజా...దేనిని మరిచిపోయినా క్షమాపణ ఉంటుంది. కానీ, చేసిన త్యాగాన్ని మరిచిపోతే క్షమాపణే ఉండదు. ఆ పిల్ల చేసిన త్యాగాన్ని మరిచిపోకు"

"ఆపండి...నాకు పాఠాలు చెప్పడం ఆపి నిద్రపొండి. ఇప్పటికి అన్నీ అనుభవిస్తున్నది మీరు మాత్రమే" మాటకు మాట అగ్ని కణాలను వెదజల్లుతున్న భార్యతో మాటలు పొడిగించటం ఇష్టంలేక కళ్ళు మూసుకుని పడుకున్నారు.

గదిలోపలే బంధీగా ఉండటం కుదరక, బయట తిరగనూ లేక ఉక్కిరిబిక్కిరి అవుతున్న జయ రాత్రి తల్లితో మాటలు మొదలుపెట్టింది.

"అమ్మా..."

"ఏమిట్రా?"

"నేను రేపటి నుంచి ఉద్యోగానికి వెళ్ళనా?"

"ఎందుకే అంత తొందర? ఆపరేషన్ అయ్యి ఒక నెల కూడా అవలేదు..."

"చిన్న ఆపరేషనే కదమ్మా! ఎటువంటి నొప్పీ లేదు. ఇంట్లోనే ఒక్కత్తిగా బంధీగా ఉండలేకపోతున్నాను"--అంటున్న కూతురు మొహంలోకి లోతుగా చూసింది యామిని.

"అమ్మమ్మ ఏమైనా అన్నదా?"

"ఛఛ...అదేమీ లేదమ్మా?" ---వెంటనే కాదన్న కూతుర్ని తన చేతులతో బంధించి తన ఒడిలోకి లాక్కుని పడుకోబెట్టుకుంది యామిని.

"బంగారం...నాకు నీ గురించీ తెలుసు. అమ్మమ్మ గురించీ తెలుసు. పుట్టుకతో వచ్చిన అమ్మమ్మ గుణాన్ని మార్చగలం అని అనిపించటంలేదు. కానీ తాతయ్య పాపం. ఆయనకోసం మనం కొంచం సర్దుకు పోవలసిందే. ఇప్పటికే మామయ్యలు వదిలేశారు”

“మీ పెద్దమ్మ పెద్ద కుటుబంలో కలిసి జీవిస్తున్నది. ఆమె దగ్గరకు వెళ్ళి ఈమె జీవించలేదు. మనమే ఈవిడ్ని చూసుకోవాలి. అందుకని...."

“ఎందుకమ్మా బాధపడతావు? కన్నవారిని మనతో ఉంచుకుని చూసుకోవడం బాధ్యత మాత్రమే కాదమ్మా, అది ఒక భాగ్యం. పెద్ద పుణ్యం. అది అందరికీ దొరకదు. అమ్మమ్మా, తాతయ్య మనతో ఉండటంలో నీకంటే నాకే ఎక్కువ సంతోషం"

"జయా..."

"అవునమ్మా! నా వల్లే కదా మీరు వాళ్ళ దగ్గర నుండి వేరుగా వచ్చారు…..మీలాగానే వాళ్ళు కూడా వేదన పడుంటారు కదా...?"

"ఆ కథ అంతా ఇపుడెందుకే?"

“మిగిలున్న వాళ్ళ జీవిత కాలాన్నివాళ్ళు మీతో కలిసి ప్రశాంతంగా-సంతోషంగా జీవించాలమ్మా. కానీ, అమ్మమ్మకు నన్ను చూస్తేనే గిట్టట్లేదు. కోపంతో అరుస్తున్నారు. తాతయ్య చాలా బాధపడుతున్నారు. అందుకే...నేను ఉద్యోగానికి వెడితే, అమ్మమ్మకు టెన్షన్ కొంచమైనా తగ్గుతుంది కదా?"

“తాతయ్య ప్రశాంతంగా రెస్టు తీసుకుంటున్నారు. నాకూ ఏ పనీ లేకుండా కూర్చోవటం కష్టంగా ఉంది. పిల్లల ఆలొచనలే వస్తున్నాయి. ఇన్నిరోజులు లీవు తీసుకున్నదే ఎక్కువ. నేను రేపటి నుంచి ఉద్యోగానికి వెడతానమ్మా...ప్లీజ్"--అన్న కూతురి మాటలలోని నొప్పిని గ్రహించగలిగింది యామిని.

తన తల్లి గురించి బాగా తెలిసున్నందువలన, కచ్చితంగా ఈ ఇంట్లో జయకు ప్రశాంతత దొరకదు అనే నిర్ణయానికి వచ్చిన యామిని తల ఊపింది.

"సరే...ఉద్యోగానికి వెళ్ళు! కానీ బస్సులో వెళ్ళకూడదు"

"ఎందుకమ్మా?"

"ఆపరేషన్ చేయించుకున్న మనిషివి. బస్సులో ఎలాగైనా తోసుకుంటారు. అందుకని రేపటి నుండి ఇద్దరం ఆటోలో వెల్దాం. నిన్ను డ్రాప్ చేసి నేను ఆఫీసుకు వెడతాను. సరేనా...?"

"సరేనమ్మా" మనస్పూర్తిగా చెప్పిన జయ చాలా రోజుల తరువాత ఆ రోజే ప్రశాంతంగా నిద్రపోయింది. తెల్లవారేలోపే ఇద్దరూ లేచి ప్రొద్దున-మధ్యాహ్నానాన్నికి వంట చేసి ముగించి స్నానాలు పూర్తిచేసుకుని ఉద్యోగానికి బయలుదేరుటకు సిద్దమవుతున్నప్పుడు పక్కమీద నుండి లేచొచ్చింది సరోజ.

మధ్యాహ్నం భొజనాన్ని టిఫ్ఫిన్ బాక్స్ లో నింపుతున్న యామిని దగ్గరకు వచ్చింది సరోజ.

"వంటా అది చేశాశావా యామినీ? నేనే చాలాసేపు నిద్ర పోయినట్టున్నాను"

"పరవాలేదమ్మా....హాట్ బాక్స్ లో ఇడ్లీలు, చట్నీ ఉంది. నాన్నకు ఇచ్చేసి...మీరూ తినండి. మధ్యాహ్నాన్నికి అన్నం, కూర, చారు చేశాను. పాలు కాచాను. కాఫీ ఇవ్వనా"

"నేను పళ్ళు తోముకుని వచ్చేస్తాను. అవును...నువ్వేంటి రెండు టిఫిన్ బాక్సుల్లో భోజనం పెట్టుకున్నావు....ప్రొద్దున కూడా ఆఫీసులోనే తింటున్నావా?"

“లేదమ్మా...ఒకటి నాకు, ఇంకొకటి జయకు. అది కూడా ఈరోజు నుండి ఆఫీసుకు వెడుతోంది"

"ఓహో... అది కూడా వెళ్ళిపోతే మిగితా పనులను ఎవరు చూసుకుంటారు?"

"అన్ని పనులూ అయిపోయినై అమ్మా?"

"వంట సామాన్లు తోమడం, బటలు ఉతకడం...?"

"అవన్నీ మేము వచ్చిన తరువాత చూసుకుంటాము. మీరు మొదట బ్రష్ చేసుకు రండి. ఈ లోపు నేను మీకూ,నాన్నకూ కాఫీ కలిపి ఉంచుతాను" అని చెప్పి యామిని ఆ పనిలోకి దిగటంతో, మొహం చిట్లించు కుంటూ అక్కడ్నుండి బయలుదేరిన సరోజకి జయ ఎదురు పడ్డది.

"అమ్మా...నేను రెడీ?" అంటూ ఉత్సాహంగా వచ్చిన జయకు వంటగది వాకిట్లోనే నిలబడి తననే చూస్తున్న సరోజ కనబడింది. ఆమె కళ్ళల్లోకి చూడలేకపోయింది జయ. ఎందుకంటే సరోజ కళ్ళలో విపరీతమైన క్రొధం తెలిసింది.

మామూలుగానే జయకు పసుపు రంగు చీర అందంగా ఉంటుంది. అందులోనూ ఈ రోజు లేత పసుపు రంగు చీరతో, సాధారణ అలంకారంతో వచ్చి నిలబడటంతో సరోజకి కళ్ళు కుట్టినై.

'వీధిలో పడున్న అనాధకు ఎక్కడ్నుంచి వచ్చింది ఇంత ఆందం? ఏమి రంగు...ఎంత ఆకర్షణ? అంతా నాకూతురి కష్టార్జితం. నెయ్యి, పాలూ పోసి పోసి పెంచినట్టుంది. అందుకే ఇంత అందం వచ్చింది. నేను కూడా నీడలో కూర్చుని దీనిలాగా తిని ఉంటే నేనూ దీనిలాగా ఉండేదాన్ని’

"అమ్మా...ఇంకా బ్రష్ చేసుకోలేదా?--అంటూనే వెనక్కి తిరిగిన యామిని, గది బయట నిలబడున్న కూతుర్ను చూసి నవ్వింది.

" జయా....రెడియా?"

"రెడియేనమ్మా"

"అయితే రా...రెండు ఇడ్లీలు తిను. ఎనిమిదింటికల్లా ఆటో వచ్చేస్తుంది. రా...రా..." కూతురుకీ, తనకీ టిఫిన్ పెట్టుకుని తినడం మొదలుపెట్టగానే, సరోజ నుదురు చిట్లించింది.

"ఆటోనా...దేనికి యామిని? ఇంకెక్కడికైనా వెడుతున్నారా?"

"లేదమ్మా...పనికే వెడుతున్నాం"

"దానికెందుకు ఆటో? ఇన్నిరోజులూ బస్సులోనే కదా వెళ్ళేదానివి?"

"అవునమ్మా...కానీ, జయకు ఆపరేషన్ చేశారు కదా? బస్సులో జనం ఉంటారు. కుట్లు వేసిన చోట ఎవరూ తోయకూడదు కదా.....అందుకే ఆటో బుక్ చేశాను"

"ఎందుకని...ఆపరేషన్ చేయించుకున్న వాళ్ళెవరూ బస్సుల్లో వెళ్ళటం లేదా? ఇదేమన్నా కుబేరుడి ఇంట్లో పుట్టిందా?" సరోజ ఆత్రంగా అడగగానే... జయకు తింటున్న ఇడ్లీ ముక్క గొంతులోకి దిగటానికి మొరాయించింది.

యామినికి కొపం తలకెక్కింది.

"అమ్మా...ఇప్పుడెందుకు ప్రొద్దున్నే గొడవ మొదలుపెట్టావు?"

"నేను గొడవ చేస్తున్నానా? ఆటోలో పక్క వీధికి వెళ్ళటానికే వంద రూపాయలు అవుతాయి. మీరు రోజూ వెడితే ఎంత ఖర్చు అవుతుంది?"

"అవనీ! కొని సార్లు ఖర్చు గురించి ఆలొచించగలమా?"

"ఇలా చూడు యామిని...దీనికి నువ్వు ఎక్కువ అలుసు ఇస్తున్నావు...ఎక్కడ ఉండాల్సిన వాటిని అక్కడే ఉంచాలి"

"అమ్మా ప్లీజ్...ప్రొద్దున్నే మూడ్-అవుట్ చెయ్యద్దు"

"........................"

" జయా …టైము ఎనిమిదయ్యింది. ఆటో వచ్చిందా చూడు. నేను ఇప్పుడు వచ్చేస్తాను"

"సరేనమ్మా"--అని చెప్పిన జయా, చేతులు కడుక్కుని,టేబుల్ మీదున్న ఫైలు తీసుకుని గుమ్మం దాటి బయటకు అడుగు పెట్టిన వెంటనే తల్లి దగ్గరకు కోపంగా వెళ్ళింది యామిని.

"అమ్మా...మీకు ఇదే చివరిసారిగా చెబుతున్నా. దయచేసి నా కూతురును గదమాయించి మాట్లాడకు. అదేమీ ఏమీ తెలియని పిల్ల కాదు. దాని మనసు ఎంత బాధ పడుతుందో ఒక్కరోజైనా ఆలొచించావా?"

"నువ్వు ఆలొచించావా?"

"ఏమిటీ?"

“నిన్ను కని, ప్రేమతో పెంచి, ఎన్నో ఆశలతో పెద్ద దాన్ని చేశామే...నిన్ను ఇలా ఒంటరి దానిగా చూడటానికా? పెళ్ళి చేసుకోకుండా ఒక పిల్లను తీసుకు వచ్చి దాని చేత అమ్మా అని పిలిపించుకుంటున్నావే...ఈ తల్లి మనసు ఎంత తరుక్కుపోతోందో ఎప్పుడైనా ఆలొచించావా?"

"అయ్యో...అయ్యో...ఇప్పుడు నాకేమైంది? నేను బాగానే ఉన్నానుగా?"

"దొంగ జీవితం జీవిస్తున్నావు యామిని. ఎవత్తో కన్నదానికి అరువు తల్లిగా మారి---నీ సొంతవాళ్ళను విడిచిపెట్టి...నీ సుఖాలను వదులుకుని సన్యాసిని లాగా జీవిస్తున్నావు. నీ కష్టార్జితాన్ని ఒకత్తిగా పీక్కు తిని, ఈ రోజు తలతల మెరిసిపోతూ నిలబడున్న దాన్ని చుస్తే నాకు వొళ్ళు మండుకోస్తోంది"

నా కూతురిని ఇలా ఒంటరిదాన్ని చేసిందే! నని నా రక్తం ఉడికిపోతోంది. నీ ఈ పరిస్థితికి అదే కారణమని దాని మీద నాకు విపరీతమైన కోపమూ, కచ్చె వస్తోందే కానీ...దానిమీద నాకు దయ, జాలి, ప్రేమ కొంచం కూడా కలగటం లేదు. సంతోషంగా చేసిన త్యాగం కూడా నాకు పెద్దగా కనిపించటం లేదు. నువ్వు చేసిన త్యాగానికి ముందు అది చేసిన త్యాగం ధూలితో సమానం.

దాన్ని నెత్తిన పెట్టుకుని ఊరేగలేను…నావరకు నాకు అది నా కుతురు కాళ్ళకు చుట్టుకున్న బురదపాము! అంతే"-- చెవిలో పడిన పిడుగు వలన, కాళ్ళకు చెప్పులు వేసుకుంటున్న జయ మనసు గాజు ముక్కలలా చెదిరిపోయింది.

*********************************************PART-14******************************************

"కడుపు బాగా నొప్పి పుడుతోంది. నా వల్ల కావటంలేదు"--కన్నీళ్ళతో ఆ పదమూడేళ్ళ మూగపిల్ల సైగలతో చెప్పగా, జయ ప్రేమతో ఆ పిల్ల తల నిమురుతూ పడుకోబెట్టింది.

“రెండు రోజులు నొప్పి ఉంటుంది. తరువాత తగ్గిపోతుంది. భయపడకూడదు"- సైగలతోనే సమాధానం చెప్పింది జయ. అర్ధమైనట్లు తల ఊపి జయను గట్టిగా కౌగలించుకుని కళ్ళు మూసుకున్నది ఆ పిల్ల.

జయ గొంతుకలో ఏదో అడ్డుపడిన ఫీలింగ్.

మహిళలకు మాత్రమే వచ్చే నొప్పి. అవస్త. తల్లి నీడలో పెరుగుతున్నప్పుడు ఇవన్నీ అంత పెద్దవిగా తోచవు. పెద్దదై నిలబడినప్పుడు పేగు బంధం చూపించే ప్రేమ, చూసుకునే విధం ఎక్కువగా ఉన్నప్పుడు ఇదొక కొత్త అనుభూతిని ఇస్తుందనేదీ నిజం.

కానీ, ఈ పిల్లలు? పుటినప్పటినుంచి తల్లి ముఖాన్ని చూడని అమాయకపు జీవులు. ఆకలినో, దాహాన్నో, సుఖాన్నో, బాధనో ఎవరి దగ్గర చెప్పుకుంటారు? ఎలా చెబుతారు? హృదయాన్ని ఆక్రమించే భయ బావాన్ని ఎవరి దగ్గర చూపగలరు? ఒకేవేల తమ భాష మూలం చెప్పినా అది ఎంతమంది గ్రహించగలరు?

గొంతుకలో అడ్డుపడ్డ దుఃఖం అక్కడ్నుండి విడుపడి కళ్ళల్లో నీరుగా కనబడింది. వరుసగా పడుకున్న పిల్లలను పరిశోధించింది. చీకటి భయమో...ఒంటరితనం వలన ఏర్పడ్డ కలతనో తెలియటంలేదు. ఒకొళ్ళకొకళ్ళు కౌగలించుకునో, చేతులు గట్టిగా పట్టుకునో పడుకున్నారు.

ఎంత బాధాకరమైన విషయం! అనాధగా పుట్టటమే ఘోరం. అందులోనూ ఇలా మూగ, గుడ్ది, మానసిక వికలాంగంతో పుట్టి అనాధగా చేయబడటం ఘోరాతిఘోరం. ఆడపిల్లల విషయం చెప్పనే అక్కర్లేదు...అది మరింత వేధన.

దేముడా! మనుష్యులు చేసే పాపాలకు నువ్వు దండన ఇవ్వవలసిందే. దాన్ని నేను వద్దనడంలేదు. కానీ, ఆ దండనను పాపం చేసిన వాళ్ళకు అప్పుడే ఇచ్చేయి. అదివదిలేసి ఇలా ఏ పాపమూ చేయని పసిపిల్లలను అంగవైకల్యంతో పుట్టించి ఎందుకు వేధిస్తావు? ఈ పిల్లలు చేసిన పాపం ఏమిటి?

ఎందుకని వీళ్ళకు ఈ శిక్ష? పాపం చేస్తున్నప్పుడే దండన దొరికితేనే భయం ఉంటుంది? మళ్ళీ పాపం చేయకూడదనే ఆలొచన వస్తుంది? అది వదిలేసి పెద్దలు చేసిన పాపానికి పిల్లలని శిక్షించడం ఏ విధంగా న్యాయం?

"జయా!"--ఆశ్రమ వార్డన్ పిలుపుతో ఈ లోకానికి వచ్చింది.

"మేడం..."

"నువ్వింకా ఇంటికి వెళ్ళ లేదా?"

"లేదు మేడం! గౌరీకి ఈ రోజు కడుపు నొప్పి ఎక్కువగా ఉన్నది. పాపం...గిలగిలా కొట్టుకుంది. అందుకని మందు ఇచ్చి పడుకో పెడుతున్నాను”

"అది మంగ చూసుకుంటుంది కదా! టైము తొమ్మిది అవుతోంది. ఇంట్లో అమ్మ ఎదురుచూస్తుంది కదా...నువ్వు బయలుదేరు"

"అయ్యో...టైము తొమ్మిదైపోయిందా!---అదుర్దా పడుతూ లేచిన జయా చేతులను గౌరీ గట్టిగా పుచ్చుకోనుంది నిద్రలోనే.

మెల్లగా గౌరీ చేతులను విడదీసుకుంది జయ.

"పిల్లలందరూ నీతో బాగా చనువుగా ఉంటారనుకుంటా?"

"అవును మేడం...మేమందరం ఒకే జాతి కదా!"

" జయా..."

"అది...అది...మేమందరమూ మహిళలమే అన్నాను"

"నేనూ ఒక మహిళే కదా జయా. నా దగ్గర ఇంత చనువుగా ఉండరు, మాట్లాడరు"

"మీరు టీచర్ మేడం. నేను వాళ్ళల్లో ఒకత్తిని. అంతే కాకుండా వీళ్ళ భాషను చదువుకున్నాను"

"అందుకనే ఇక్కడే ఉండి ఉద్యోగం చేయగలవా అని అడిగాను. నువ్వే ఏమీ చెప్పటం లేదు"--ఆవిడ కష్టం గా చెబుతుంటే, జయ మనసు తానుగానే సరోజ దగ్గరకు వెళ్ళింది.

"ఇంట్లో ఆవిడ చేత వధ పడటం కంటే...ఈ పిల్లలకు తల్లిగా మారి సేవలు చేసుకుంటూ ఇక్కడే ఉండిపోవచ్చు. ఇందులో దొరికే ఆత్మ తృప్తి ఇంకెందులోనూ దొరకదు. కానీ అమ్మ? అమ్మను విడిచిపెట్టి ఎలా రాగలను? ఇప్పుడు అమ్మ కూడా నాతో రాలేదు?

"జయా"

"మేడం..."

"ఏమిటి అలొచిస్తున్నావు? బయలుదేరమ్మా! మిగిలినవి రేపు మాట్లాడుకుందాం"

"సరే మేడం"

"ఈ సమయంలో బస్సులు ఉంటాయా?"

"దొరుకుతై మేడం...వెళ్ళొస్తాను"---అన్న జయ విశ్రాంతి గదికి వెళ్ళి తన హాండ్ బ్యాగును తీసుకుని, ఆశ్రమ వాకిటిని వదిలి, రోడ్డు మీద నడుస్తుంటే పెద్దగా గుంపు లేని బస్సు రావటం, జయ చెయ్యి చాచటం--బస్సు ఆగటంతో--ఆ బస్సులోకి ఎక్కి కూర్చుంది.

టికెట్టు కొసం డబ్బులు తీస్తున్నప్పుడు సెల్ ఫోన్ గురించిన ఆలొచన వచ్చింది. తీసి చూసింది. అదిరిపడ్డది. పదిహేను మిస్స్డ్ కాల్స్ అని తెరమీద కనబడుతోంది. సెల్ ఫోన్ను ఆన్ చేసి చూసింది. ఆ పదిహేను కాల్సూ అమ్మ దగ్గర నుండే. వెంటనే అమ్మకు ఫోన్ చేసింది.

కాల్ కనెక్ట్ అవకపోవటంతో.....మళ్ళీ మళ్ళీ ప్రయత్నించింది. చివరగా విసుగుతో ఫోన్ ను ఆఫ్ చేసి బ్యాగులో పడేసినప్పుడు దీగాల్సిన చోటు వచ్చింది. బస్సు దిగి ఇంటి వైపుకు నడవటం మొదలు పెట్టింది. మామూలుగా సాయంత్రం ఆరు గంటలకు నడిచి వెళ్ళే వీధి. ఈ రోజు రాత్రి పది గంటలు అవుతుండగా...హడావిడి తగ్గి మనుష్యుల పోకడే తగ్గిపోయి కనిపించింది.

మూసున్న ఇళ్ళల్లో నుండి టెలివిజన్ కాంతులు, వీదిలో కుక్కల అరుపులు మాత్రమే వినిపిస్తుండగా జయా నడకను వేగవంతం చేసింది. ఇంటి సమీపానికి వెళ్ళి నప్పుడు అక్కడ నిలబడ్డ యామిని పరిగెత్తుకుంటూ వచ్చింది.

"జయా...వచ్చేశావా? ఎందుకమ్మా ఇంత ఆలశ్యం?"

"సారీమ్మా...కొంచం లేటయ్యింది"

"ఒక ఫోన్ చెయ్య కూడదా? నేనెంత భయపడ్డానో తెలుసా? రోజులు బాగా లేవురా జయా? పగటి పూటే ఆడపిల్లల్ని రోడ్డు మీద స్వతంత్రంగా ఆడుకోవటనికి పంపటం లేదు. నువ్వేంట్రా అంటే...ఒక్క దానివి ఇంత రాత్రివేలలో..."

"ఇదిగో నీ తెలివిగల కూతురు వచ్చేసింది కదా? ఇప్పుడైనా వచ్చి బోజనం చేయవే. నువ్వు రాకుండా, మీ నాన్న నిద్రపోకుండా నన్ను చూసి గొణుగుతునే ఉన్నాడు. వాకిట్లోనే నిలబడి మీ ప్రేమను వొలకబోయాలా?" సనుగు కుంటూ వెళ్ళిన సరోజ వెనుకే ఇద్దరూ మౌనంగా వెళ్ళారు.

ఇంట్లోకి వెళ్ళిన వెంటనే భర్త గది తలుపులు దగ్గరకు వేసి, యామిని దగ్గరకు వచ్చి అడిగింది.

"ఇంతసేపు ఎక్కడ ఉరు తిరిగి వస్తందో అడిగావా...?

"హాస్టల్లొ ఎదో ఒక పిల్లకు వొంట్లో బాగుండలేదుట. అందుకని ఆ పిల్లతో ఉండి చూసుకుందట"

"ఇదెప్పుడు డాక్టర్ అయ్యింది?"

"అమ్మా..."

"నువ్వు ఉత్త అమాయకురాలివి యామిని. అందుకే నిన్న పుట్టిన పిల్లకూడా నిన్ను ఏమారుస్తోంది. కానీ, ఈ సరోజ ని ఎవరూ ఏమార్చలేరు"

"అమ్మా...నువ్వెళ్ళి పడుకో. మొదట అది భోజనం చేయనీ"

"అలాగే నిర్లక్ష్యంగా వదిలేయ్. ఎవరెవరితో ఎక్కడెక్కడ తిరిగొస్తోందో?"

"అమ్మా...ఆ...ఆ..." గట్టిగా అరిచింది యామిని.

"నా మీదెందుకే అరుస్తావు? వయసులో ఉన్న అమ్మాయి. మధ్య రాత్రి దాకా ఉరు తిరిగోస్తే ఏమిటి అర్ధం? ఇదేమన్నా సత్రమా....”

"నా కూతురు గురించి నాకు తెలుసు. మీరు అనవసరంగా బాధ పడకండి. వెళ్ళి పడుకోండి"

"ఎవరెలా పోతే నాకేమొచ్చింది?"

"కానీ, ఒకటి మాత్రం చెప్తాను. విను.....నువ్వు ఇప్పుడే దీన్ని కంట్రోల్లో పెట్టటం మంచిది. లేకపోతే రేపే తన తల్లిలాగా కడుపు పెంచుకుని వచ్చి నిల..."

"అమ్మమ్మా..."-- జయా అరుపుతో యామిని అధిరిపడ్డది.

సరోజ మాత్రం బెదరలేదు!

"ఎందుకే అరుస్తావు? మీ అమ్మ ఎవడి దగ్గరో ఏమారిపోయే కదా నిన్ను కన్నది. లేకపోతే ఉత్తపాపానికే నిన్ను రోడ్డు మీద పారేసి వెడుతుందా? దాని బుద్దులే కదా నీకు వస్తాయి? వూరికెనా చెప్పారు తల్లిలాగనే బిడ్డ: దారం లాగానే చీర అని...."

“అయితే మా అమ్మ కచ్చితంగా మీకు పుట్టలేదు..."

జయా ఆవేశంగా అనడంతో యామినితో పాటూ గదిలో నుండి వచ్చిన రామారావు కూడా కంపించిపోయారు. సరోజకి రక్తం ఉడికిపోయింది.

"ఏయ్...ఏం కూస్తున్నావే. నాలుక చీరి పారేస్తాను. యామిని నా కూతురే".......

"ఖచ్చితంగా నీ కూతురు అయ్యుండదు"

"ఏయ్..."

"తల్లి లాగానే పిల్లలు అన్నారు. మీ అమ్మాయి మీలాగా స్వార్థపరురాలిలాగా, పేరాశ పట్టిన పిశాచి లాగా, అవతలవారిని కష్టపెట్టి అందులో సంతోషాన్ని వెతుక్కునే అల్ప జంతువులాగా కదా ఉండాలి?

కానీ, మా అమ్మ దేవత కదా! జాలి చూపటంలోనూ...దయా గుణంలోనూ, మానవత్వం చూపటంలోనూ, అభిమానం చూపటంలోనూ ఆవిడ కళ్ళకు కనబడే దేవత కదా...? ఆవిడ మీ కూతురెలా అవుతుంది?"

"ఏమేవ్ యామిని! ఏమిటే ఈ అనాధ గాడిద ఏమిటేమిటో వాగుతోంది? నువ్వేమో రాయిలాగా నిలబడ్డావు?"

"అది ఇంకేం చేయగలదు సరోజా? మెత్తగా ఉన్న వాళ్ళు కఠోరంగా మారితే ఏం జరుగుతుందో నువ్వు తెలుసుకోవద్దా? జయను ఎన్ని మాటలన్నావు, ఎంత బెదిరించావు? అది మాత్రం ఎంత దూరం పరిగెడుతుంది? అదే...ఆగి, నిలబడి చూస్తోంది"

"ఏమయ్యొవ్...బుద్దిలేని మనిషీ! ఎవత్తో ఒకత్తికొసం నన్నే ప్రశ్నలడుగుతావా? ఇక్కడ పంచాయతీ చెయ్యమని నిన్ను ఎవరైనా పిలిచారా? వెళ్ళవయ్యా...వెళ్ళి నీ పనిచూసుకో"

"తాతయ్యా...నువ్వెళ్ళి చెవులు మూసుకుని పడుకో. మంచి వాళ్ళు మంచి విషయాలను మాత్రమే వినాలి...వెళ్ళు తాతాయ్యా"

జయ ఎదిరించే బానిలో మాట్లాడటంతో, తాతయ్య రామారావు ‘సరే’ అన్నట్టు తల ఊపి "సరేనమ్మా"--అనేసి అంతకు మించి అక్కడ నిలబడకూడదని గదిలోకి వెళ్ళి గొళ్ళేం పెట్టుకున్నారు.

యామిని మాట్లాడకుండా నిలబడి ఉండటం చూసి సరోజ దగ్గరకు వెళ్ళింది జయ.

"ఏమన్నారు...? మా అమ్మ తప్పు దోవలో వెళ్ళి నన్ను కన్నదా? మా అమ్మకు ప్రశవం చూశారా? లేదు...నన్ను కన్న తల్లి మీకు తెలుసా?"

"ఏయ్...ఏయ్...ఏమిటి మీద మీదకు వస్తున్నావు?”

“నన్ను కన్న తల్లి తానుగా నన్ను విసిరిపారేసుండదు. మీలాంటి ఒక రాక్షస అత్తగారిలా వచ్చి, ఆడపిల్లతో వస్తే నీకు ఇంట్లో చోటు లేదు అని చెప్పుంటుంది. లేకపోతే మీలాగ హృదయమే లేని ఒక నయవంచకుడు నన్ను కన్న తల్లికి తెలియకుండా తీసుకువచ్చి పారేసుంటాడు"

“అలా కూడా కాకపోతే మీలాంటి స్వార్ధ గుణం కలిగిన ఒక వేట కుక్క, వెటాడి వెళ్ళిపోయినందువలన నా తల్లి మోసిన మలినం గా పుట్టుంటాను. ఆమెకు మీలాగే పేరాశ కలిగిన తల్లి ఉండుంటుంది. ఆమె కూడా నన్ను విసిరి పారేసుంటుంది"

"ఏయ్...ఎందుకే ప్రతి దానికీ నాలాంటిది...నాలాంటిదని చెబుతున్నావు"

"అవును...!అద్భుతమైన తల్లి దొరికి కూడా, మీలాంటి మనుషులే మమ్మల్ని అనాధగా నిలబెడుతున్నారు. ఎన్ని రోజులు...ఎన్నిసార్లు మీ నోటితో అనాధ అనే మాటను విని విని...నేనూ అనాధలాగానే..."

మాటలు గొంతుకకు అడ్డుపడటంతో... యామిని నోరు తెరిచింది.

"జయా..."

"వద్దమ్మా...అనాధ అనే పిలుపుతో ఇక్కడ ఉండటం కంటే...అనాధ శరణాలయానికే వెళ్ళిపోతాను"

"జయా "

"చాలమ్మా...నావలన రోజూ అమ్మమ్మ దగ్గర గొడవు పడుతూ ఎంతో మనో వేదనతో కష్టపడుతున్నారు మీరు? కన్నవారికి మీ వేదన అర్ధం అవకపోయుండొచ్చు. కానీ, నాకు అర్ధమవుతోందమ్మా, ఇకమీదట నాకోసం మీరు పోరాడద్దొమ్మా?"

"........................"

"నేను వెళ్ళిపోతానమ్మా! నాలాగా ఉన్న ఎందరో జీవులకు నా సహాయం కావలసుంది. ఇలా కొందరికి అడ్డుగా పరిగెత్తుతూ ఉండటం కంటే, ఏ పాపం ఎరుగని ఆ పాపత్ములకు మంచి సన్నిహితురాలుగా ఉండి నా జీవితాన్ని ఇంకొకరికి ఉపయోగపడేటట్టు చేసుకుంటాను. నన్ను వెళ్ళనీయమ్మా...ప్లీజ్"

బ్రతిమిలాడుతున్న కూతుర్ను చూసింది. లోతుగా చూసింది. కళ్ళలోకి చూసింది.

ఒకసారి కాదు అలా మళ్ళీ మళ్ళీ చూసి..ఒకసారి నిట్టుర్పు విడిచి చెప్పింది.

"పో..."

"అమ్మా..."

"పో...వెళ్ళిపో"--గట్టిగా చెప్పింది యామిని.

*********************************************PART-15******************************************

లంచ్ టైము. పిల్లలందరూ వరుసగా కూర్చుని భోజనం చేస్తున్నప్పుడు...వాళ్ళను ఒకసారి పర్యవేక్షించి, నీరసంగా తన క్లాసులోని కూర్చీలో కూర్చుంది జయ. ఆకలనే భావమే లేకుండా... కడుపు, మనసు మొద్దుబారి పోయున్నాయి.

ఈ రోజుతో నాలుగు రోజులు అయ్యింది! అమ్మనూ...అమ్మతో పాటు జీవించిన ఇళ్ళు వదిలి. శాశ్వతంగా వదిలి వచ్చి. దేముడిచ్చిన గొడుగులాంటి అద్భుతమైన బందుత్వంతో చివరివరకు ఉండలేకపోయేనన్న బాధతో గుండె నొప్పి పుడుతోంది. అందులోనూ ఒకే మాటతో, 'పో...'అన్న అమ్మ తాను వస్తువులతో ఇంటి నుంచి బయటకు వెళ్ళేంతవరకు తన గది నుండి బయటకు రాకుండా ఉండటమే....హృదయాన్ని పిండుతున్నట్టు ఉన్నది.

'నా మీద అమ్మ కోపం తెచ్చుకుందే...' అని తటపటాయిస్తున్నప్పుడు సరోజ బలవంతంగా జయను బయటకు గెంటేయటానికి తహతహలాడింది.

"చిలక్కు చెప్పినట్టు చెప్పానే...దాన్ని పెంచద్దు...అదిపెద్దదైతె నీకు గంజి పొస్తుంది అనుకోకు, పోయదు! విన్నావా! వినలేదే? ఇదిగో ఇప్పుడు రెక్కలు వచ్చిన తరువాత ఎగిరిపోతోంది....పోనీ. ఈ రోజుతో నిన్ను పట్టుకున్న శని వదిలిందని అనుకో. మొదట స్నానం చెయ్యి. అది వెళ్ళిన తరువాత...ఇళ్ళు కడిగేస్తాను" అన్నప్పుడు బాధకు కంటే నవ్వు వచ్చింది జయకు.

అమ్మమ్మ గుణం ఆమెకు తెలియందా? ముందుకు వెడితే కరుస్తుంది. వెనకకు వస్తే తంతుంది. ఇంట్లో ఉంటే...'కాళ్ళకు చుట్టుకునే బురద పాము’ అంటుంది. వెళ్ళిపోతానూ అంటే దాంట్లోనూ నేరం వెతుకుతుంది.

ఇది ఆమె పుట్టుక గుణం. ఇక దేని గురించి బాధపడకూడదూ అనే వేగంతో రాత్రికి రాత్రి బయలుదేరి వచ్చి ఇక్కడ ఆశ్రయం తీసుకున్నాను.

అయినాకాని తల్లి మొహం చూడకుండా హృదయం తాపత్రయపడుతోంది. నిద్ర, ఆహారం మీద ఆశక్తి లేక తల్లిప్రేమ కోసం మనసు పరితపిస్తోంది. అదే సమయం మనసులో ఒక అలొచన ముళ్ళులాగా గుచ్చుకుంటోంది.

వెళ్ళిపోతాను అన్న వెంటనే ‘పో’ అని చెప్పిందే! వద్దని ఒక మాట కూడా అనలేదే. ఆడ్డుకోలేదంటే అమ్మకు నా మీద విరక్తి ఏర్పడిందా?

ఇదే కన్న కూతురైతే పంపించి ఉంటుందా? అనే ఆలొచనే ఆమెను ఎక్కువగా వేధిస్తున్నది.

"జయమ్మగారూ...." --బయట సెక్యూరిటీ పిలుపుతో తిరిగి చూసింది.

"ఏమిటి రాఘవ్?"

"మీరు ఇక్కడే ఉన్నారా? మీకొసం మీ రూములో, డైనింగ్ హాలులో అన్నిట్లో వెతికి వస్తున్నానమ్మా..."

"ఏమిటి విషయం?"

"మిమ్మల్ని వెతుక్కుని ఒక అమ్మ వచ్చిందమ్మా..."

"ఏమిటీ?" గబుక్కున లేచింది. ‘అమ్మ అయ్యుంటుందో’

"ఎవరు...ఎక్కడున్నారు"

"ఎవరని తెలియటం లేదమ్మా...కానీ పెట్టా-బేడా పుచ్చుకుని వచ్చారమ్మా"

"ఏమిటీ"

"మన వార్డన్ అమ్మగారితో మాట్లాడారు....ఇప్పుడే మీ రూములో సామాన్లన్నీ పెట్టొచ్చాను"

రాఘవ్ చెప్పి ముగించే లోపే గాలిలా ఎగురుకుంటూ తనకని కేటాయించిన గది వైపుకు వెళ్ళింది జయ.

ఆయసపడుతూ వచ్చి నిలబడ్డ కూతురును, తాను తీసుకు వచ్చిన వస్తువులను గదిలొని అలమరాలో పెడుతున్న యామిని నిదానంగా తిరిగి చూసింది. జయ వొళ్లంతా జలదరించింది. పరిగెత్తుకొచ్చి తల్లిని వాటేసుకుంది.

"అమ్మా...నువ్వేనా? వచ్చాశావా? నన్ను వెతుక్కుని వచ్చాశావా...ఇది కల కాదు కదా...?"

"వదులు...నన్ను వదులు. నాకు చాలా పనుంది"

"అమ్మా..."

"వచ్చి నాలుగు రోజులైనా ఒక వస్తువునైనా సర్ధి పెట్టావా? అన్నీ చిందరవందరగా పడున్నాయి"

"అయ్యో అమ్మా...మొదట నువ్విలా వచ్చి కూర్చో. నాకు ఏం చేయాలో తోచటంటం లేదు. ఎలాగమ్మా...ఎలాగమ్మా వచ్చావు! అందులోనూ ఇన్ని సామాన్లతో వచ్చేవేమిటీ?"- అంటూ యామినిని తీసుకు వచ్చి మంచం మీద కూర్చోబెట్టి తల్లి కాళ్ళ దగ్గర కూర్చుంది.

ఉత్సాహమూ, ఆనందమూ, అదుర్దాతో వికసించిన కూతురు మొహాన్ని చూసి నవ్వింది యామిని.

"నన్ను చూడకుండా....నేను లేకుండా నువ్వు ఉండగలవా?"

"అయ్యో... పిచ్చే పట్టుంటుంది. రెండు సార్లు ఫోన్ చేశాను. అమ్మమ్మ ఎత్తింది. అందుకే కట్ చేశాను. ఎలాగైనా ఈ రోజు మీ ఆఫీసుకు రావాలని మేడం దగ్గర పర్మిషన్ తీసుకున్నాను. సాయంత్రం రావాలని అనుకున్నాను"

"మంచికాలం రాలేదు. నేను ఉద్యోగం వదిలేశాను"

"అమ్మా..."

"అవును...ఉద్యోగం వదిలేశాను. ఆఫీసులొ ఇచ్చిన సెటిల్ మెంట్ డబ్బుతో ఇంటి లోన్ తీర్చేశాను. ఇంటి బాధ్యతను అమ్మమ్మ దగ్గర విడిచిపెట్టాను. ఇక మనకి బయటి ఖర్చులు ఏమీ లేవు. నువ్వు చెప్పినట్లే ఇక్కడున్న వారిని చూసుకుంటూ మనమూ ఇక్కడే ఉండిపోదాం"--అన్న తల్లిని నమ్మలేనట్లు చూసింది జయ.

"ఏంటమ్మా చెబుతున్నావు? ఏమ్మా ఆన్నిటిని వదులుకుని వచ్చావా?"

"ఇరవైఐదు ఏళ్ళ వయసున్నప్పుడే నీకొసం అందరినీ వదిలించుకుని వచ్చిన దానిని నేను. ఇప్పుడు యాభై ఏళ్ళప్పుడు రాలేనా?"

"అమ్మా..."

"నువ్వు నా బిడ్డవురా...నిన్ను ఒంటరిగా కలత పెట్టి నేను అక్కడెలా ఉండగలను...చెప్పు?" యామిని ప్రేమగా అడగటంతో కూతురుకి కళ్ళు చెమర్చినై.

"అమ్మమ్మ నిన్ను ఎలా వదిలింది?"

"ఆవిడకు నా కంటే మన ఇళ్లు, నేను సంపాదించే సొమ్ము మాత్రమే ముఖ్యం. ఇప్పుడు కావలసింది...ఉండటానికి ఒక ఇళ్లు- కడుపుకు తిండి. అవి దొరికిన తరువాత నేను రావటం గురించి పెద్దగా బాధపడలేదు

తాతయ్య మాత్రం బాధ పడ్డారు. ఆరోగ్యం బాగుపడ్డాక సమయం దొరికినప్పుడు మనల్ని చూసి వెళ్ళమన్నాను. వాళ్ళ కాలం వరకు కూర్చుని తినేలాగా డబ్బును బ్యాంకులో వేశాను. ఉన్నంతవరకు మన ఇంట్లో ఉండనీ. ఒక కూతురుగా...కన్నివారికి చేయవలసిన బాధ్యతలను చేశాశాను. ఇక మీదట ఒక తల్లి లాగా నీతో ఉండం వరకే నా బాధ్యత. అందుకనే వచ్చాశాను" అని చెప్పి నిట్టూర్పు విడిచిన తల్లి వొడిలో తల పెట్టుకుని ఏడ్చింది జయ.

వెక్కి వెక్కి ఏడ్చింది.

సంతోషంతో కూతుర్ను చూసింది.

"ఎందుకురా ఇప్పుడు ఏడుస్తున్నావ్?"

"లేదమ్మా...నాకోసం మళ్ళీ అందర్నీ వదిలి వచ్చేశావే! మిమ్మల్ని నేను అనాధను చేశానే?"

"ఛఛ....అలా మాట్లాడ కూడదు. ఎవరూ అనాధలు కాదు. నాకు నువ్వు...నీకు నేనూ....మనకి ఈ జివితం చాలురా".....

"ఇకమీదట అయినా మీ అమ్మా-నాన్నలతో సంతోషంగా ఉంటావని కదా నిన్ను వదిలేసి వచ్చాను. కానీ..."

"సంతోషమనేది బందువులతో ఉండదమ్మా. మంచి మనసులో--మంచి నడవడికలో ఉంటుంది. నా కూతురుతో ఉండటమే నాకు నిజమైన సంతోషం"

"అయ్యో...ఇన్ని సంవత్సరాలు నీతొ ఉండి కూడా నిన్ను పూర్తిగా అర్ధం చేసుకోలేకపోయానే...నేను పాపాత్మురాలిని...పాపాత్మురాలిని!" --అంటూ నెత్తి బాదు కుంటూ ఏడుస్తున్న జయను అడ్డుకుంది యామిని.

"ఏరా...’పో’ అని నేను చెప్పటంతో బాధపడ్డావా? ఈ అమ్మ నిన్ను అసహ్యించు కుందనుకున్నావా?"

"అవునమ్మా"

"పిచ్చిదానా....నేను నిన్ను అసహ్య హించు కుంటానా చెప్పు? అమ్మమ్మను మనింటికి తీసుకు వస్తున్నప్పుడే నాకు తెలుసు...మన ప్రశాంతత బయటకు వెళ్ళిపోతుందని. కానీ, కన్నవారిని వదిలేశామనే అపవాదు మనమీద పడకూడదనే వాళ్ళను తీసుకు వచ్చాను. ఆ తరువాత ప్రతి రోజూ నువ్వెంత కష్టపడ్డావో నాకు తెలియదనుకున్నావా?"

"అమ్మా..."

"అమ్మమ్మ గుణం మారదు. కానీ ఆవిడకు కోపం ఎక్కువవటమే నాకు ఆశ్చర్యం కలిగించింది"

"అమ్మమ్మకు ఎందుకమ్మా అంత కచ్చె, కోపం? నేను ఒక రోజు కూడా ఆమెను అమర్యాదగా చూడలేదు"

“కుట్టటం తేలు యొక్క గుణం. గడ్డి తిన్నా పాలు ఇవ్వటం ఆవు యొక్క గుణం. రెండు తమ తమ స్వభావాన్ని మార్చుకోవు. మనమే మంచిది ఎన్నుకుని, చెడును దూరంగా ఉంచాలి. అమ్మమ్మ చేసింది తప్పు మాత్రమే కాదు...పెద్ద పాపం. ఒక పసిపిల్ల మనసును మాటలతో గుచ్చి, కెలికి గాయపరచటం దేముడికే చేసిన నేరం. పాపం చేసిన అందరికీ దేముడి శభలో శిక్చ ఉంది. అమ్మమ్మకూ అది కచ్చితంగా ఉన్నది"

"వద్దమ్మా....నీ నోటితో అలా చెప్పకమ్మా?"

" జయా "

ఇప్పుడు మీరిచ్చిందే పెద్ద శిక్చ. ఆ ఇంట్లో ఒంటరిగా ఉన్న ప్రతి ఒక్క రోజూ...ఒక ముద్ద అన్నం తినేటప్పుడూ అయ్యో...ఇది మన పిల్ల యొక్క కష్టార్జితమే! దాన్ని అనాధగా విడిచిపెట్టి మనం ఇక్కడ కూర్చుని ఉన్నమే? అని ఆమె మనసు ఆమెను ప్రశ్నిస్తుంది. వెయ్యి ప్రశ్నలు వేస్తుంది. మనశ్శాక్షి ఇచ్హే శిక్చ నుండి ఒక్కరు కూడా తప్పించుకోలేరు"

"అది నిజమే! ఇప్పుడు మాట్లాడటానికో, వాదించటానికో మనుషులు లేకపోవటంతో ఆమెకు మన విలువ తెలుస్తుంది. నిన్ను ఎన్నొ రోజులు ఎన్నెన్ని మాటలు అనుంటుంది?"

"అమ్మా...అవన్నీ నీకెలా...?"

"ఏం...నువ్వు చెప్పకపోతే నాకు తెలియదా? నిన్ను ఎలాగైనా నా ఇంట్లో నుండి పంపించేయాలనే బలవంతంగా నాతో మన ఇంటికి వచ్చిందని నాకు, తాతయ్యకూ తెలుసు. పిల్లలు వాళ్ళు పడుతున్న బాధను ప్రత్యేకంగా తల్లికి చెప్పక్కరలేదురా.....నీ మొహం చూసే తెలుసుకున్నాను"

అప్పుడే నిర్ణయం తీసుకున్నాను. త్వరలోనే దీనికి ఒక ముగింపు పెట్టలి అని. ఆ రోజు నువ్వే ఈ ముగింపును చెప్పటంతో...అదే సరైన ముగింపు అని నాకూ మనసులో అనిపించింది. నిన్ను అడ్డుకోలేదు. నువ్వు ప్రతి రోజూ, ప్రతి పూట అమ్మమ్మ వలన అవమాన పడటాన్ని నేను తట్టుకోలేకపోయాను. అందుకే...’పో’ అని చెప్పాను. కానీ నువ్వు వెళ్ళిపోతున్నది చూడటానికి నాకు శక్తి లేదు. గదిలోకి వెళ్ళిపోయాను. నా కూతురు జాగ్రత్తగా వెళ్ళి చేరాలని....మనం ఎప్పుడూ వెళ్ళే ఆటో అతనికి ఫోన్ చేసి గేటు బయట ఉండమని చెప్పాను. నిన్ను దింపేసి అతను నాకు ఫోను చేసిన తరువాతే నేను ప్రశాంతంగా ఉండగలిగాను”

ఆ నిమిషం నుండే ఇక్కడికి రావటానికి నేను చేయవలసిన అన్ని పనులనూ మొదలుపెట్టాను. ఇదిగో వచ్చాశాను" అంటున్న తల్లిని ఆశ్చర్యంతో చూసింది జయ.

కళ్ళల్లో నుండి కారుతున్న నీరు ఆగిపోయింది. ఆమె మనసంతా యామిని చోటుచేసుకుంది.

"ఏం మనిషి ఈవిడ? ఉరు, పేరూ తెలియని--ఎవత్తో ఒకతి కని పారేసిన నాకోసం...నా ప్రాణం కాపాడటం కొసం తన సంసార జీవితాన్ని వదులుకుంది. నన్ను అనాధగా వదిలిపెట్ట కూడదని తన తల్లి-తండ్రులను, కుటుంబీకులను, బంధుత్వాలను అని...అన్నింటినీ వదులుకుంది.

మనసులో ఉండే మానవత్వాన్ని బయట పెట్టింది. తన భవిష్యత్తు గురించి కూడా ఆలొచించకుండా నన్ను తన కూతురుగా ఎన్నుకుని పెళ్ళికాని కన్యా తల్లిగానే జీవించిందే. ఇప్పుడు కూడా...నాకొసం....నేను ఒంటిరితనంలోకి వెళ్ళి కష్టపడకూడదనే భావనతో ఇదిగో...మళ్ళీ చేరిన బంధుత్వాలను వదులుకుని మళ్ళీ నాకోసం, నన్ను వెతుక్కుంటూ వచ్చేసింది.

అమ్మా...నువ్వు మామూలు మనిషివి కాదు.జీవించే దైవానివి! నాకూ తల్లీ, తండ్రీ, స్నేహితురాలు, ప్రాణం, హృదయం, భవిస్యూత్తు అంటూ అన్నీ నీవే అయ్యావు. ఈ వొంట్లో ప్రాణం ఉన్నంతవరకు నీకొసమే బ్రతుకుతాను. ఇది నీమీద ప్రతిజ్ఞ.

"ఇలాగే చూస్తూ కూర్చుంటే ఎలా? లంచ్ బ్రేక్ అయిపోయి క్లాసులు మొదలు పెట్టారు. నువ్వు క్లాసుకు వెళ్ళొద్దా?"

"వెళ్ళాలి...కానీ, నువ్వు...ఒంటరిగా ఉంటావే? నేను కావాలంటే లీవు చెప్పేయనా?"

"వద్దు...మొదట నువ్వు పనికి వెళ్ళు. నేను అలాగే ఇక్కడున్న వృద్దులను చూసుకుంటూ నా పనిని మొదెలడతాను. మేడం దగ్గర అన్నీ మాట్లాడేశాను. ఇక ఆ పనులు వెంటనే ప్రారంభించాలి"--అంటూ నవ్వుతూ చెబుతున్న తల్లిని తృప్తిగా చూసి మురిసిపోయింది జయ.

"సరేమ్మా...నేను బయలుదేరుతాను"

"వెళ్ళి రా"---నవ్వుతూ వీడ్కోలు చెప్పిన యామిని, గది తలుపులు మూసి తాళం వేసి, తన కొత్త ఉద్యోగాన్ని మొదలుపెట్టటానికి బయలుదేరింది.

ఇక వీరి ప్రపంచం ప్రశాంతంగానూ...ఆనందంగానూ ఉంటుంది.

*********************************************సమాప్తం******************************************