కళ్ళల్లో ఒక వెన్నెల....(పూర్తి నవల)

 

                                                                           కళ్ళల్లో ఒక వెన్నెల                                                                                                                                                      (పూర్తి నవల)

నీ భర్త గురించి ఏదైనా తెలిసిందా?” -- జాలిగా అడిగిన ప్రభుత్వ ఆసుపత్రి నర్స్ వైష్ణవీను చూసి విరక్తిగా నవ్వింది స్వేతా.

“ఆయనేమన్నా తప్పి పోయారా ఏమిటి? వదిలేసి పారిపోయినతను...ఎలాగమ్మా కనబడతాడు”

“ఏమిటీ?”

“అతను రాడమ్మా. రానే రాడు. వెనకబడి, వెనకబడి ఇష్టపడ్డాడమ్మా. నేనొక పిచ్చిదాన్ని! వాడు ఇష్టపడింది ఈ శరీరాన్ని అని అర్ధం చేసుకోక...నన్ను కన్నవారిని -- తోడబుట్టిన వాళ్ళనూ ఏడిపించి...అతన్ని నమ్మి వచ్చాసాను”

“ఏమిటి స్వేతా! నీలాంటి అమ్మాయలు తెలిసే ఇలాంటి తప్పు చెయొచ్చా?”

“తప్పేనమ్మా! అతని మీదున్న గుడ్డి నమ్మకం, మిగిలిన వాటిని మరిచిపోయేటట్టు  చేసింది. అతనికి నేను విసుగెత్తిపోయాను. వాడుకుని పారేసి వెళ్ళిపోయాడు. నేనిలా కడుపులో భారంతో...జీవించటానికీ దారి తెలియక...చనిపోనూ లేక...మధ్య రోడ్డులో నిలబడున్నాను” -- ఆమె మొహాన్ని మూసుకుని ఏడవటంతో, వైష్ణవీ కళ్ళు చెమ్మగిల్లినై.

“నీ భర్తా, నువ్వూ తీసుకున్న ఫోటో ఏదైనా ఉందా?”

“పెళ్ళికి ముందు తీసుకున్న ఫోటో ఉన్నదమ్మా”

“అది కూడా తీసుకురా”

“ఫోటో అడిగేరేమ్మా. తీసుకు వచ్చాను”

“ఫోటో...ఓ! నీ భర్త ఫోటోనా? ఇవ్వు...చూద్దాం”

నాకు తెలిసిన ఒకాయన పోలీసుగా ఉన్నారు. ఆయన దగ్గర ఈ ఫోటో ఇచ్చి వెతికించమని చెబుతాను. ఎలాగూ దొరుకుతాడు...భయపడకు”

స్వేతాను మొసగించి పారిపోయిన ఆమె భర్తను కనుగొన్నారా? కనుగోనుంటే ఎలా కనుగొన్నారు? ఎవరు కనుగొన్నారు?  ఎందుకు నర్స్ వైష్ణవి స్వేతా భర్తను పట్టుకోవాలని పట్టుబట్టింది? వీటన్నిటికీ సమాధానం ఈ నవల సమాధానం ఇస్తుంది.

*****************************************************************************************************

                                                                                             PART-1

మంచి నిద్రలో ఉన్నది వైష్ణవి. తెల్లారటానికి ఇంకా సమయం ఉంది -- పరుపు మీద సుఖంగా నిద్రపోతూ ఉంది. చిన్న చంద్రుడి లాంటి ముఖం. నిద్రలోనూ నవ్వుతూ ఉండి మెరిసే అందమైన ముఖం. నుదుటి వరకు వచ్చున్న తల వెంట్రుకలు గాలికి నాట్యమాడుతూంటే ఆమె మంచం చుట్టూ వాళ్ళంతా నిలబడున్నారు.

ఆమె తోబుట్టువులైన సరోజా, మురళీ, శృతి. వాళ్ళ చేతుల్లో కొన్ని వస్తువులు!

నైట్ లాంప్ ఆఫ్ చేయటం వలన...గది మొత్తం కటిక చీకటి.                     

సరోజా మెల్లగా సనిగింది.

“మురళీ! టైమెంత?”

“మూడు గంటల పద్నాలుగు నిమిషాలు”

రేడియం ముల్లు కలిగిన తన గడియారాన్నే చూస్తూ అతను చెప్పగా, శృతి తొందరపెట్టింది.

“లేపేద్దామా?”

“ఇంకా రెండు నిమిషాలు ఉంది. ఆగు” అన్న అతను, పూర్తిగా రెండు నిమిషాలు అవటంతో గుసగుసమని స్వరం ఇచ్చాడు.

“ఊ...ఇప్పుడు లేపు!” అన్న వెంటనే శృతి ఉత్సహాంతో చీకట్లో తడుముకుంటూ... వైష్ణవి చెవిదగ్గర చేరి రహస్యంగా పిలిచింది.

“అక్కా! అక్కా” -- చెవిపక్కగా వినబడ్డ సన్నని ధ్వని వలన వైష్ణవి యొక్క నిద్ర చిన్నగా చెదిరింది. చిన్న గొణుగుడితో పక్కకు తిరిగి పడుకుంది. ఇప్పుడు ముగ్గురూ కలిసి పిలవగా గబుక్కున లేచింది.

గది మొత్తం చీకటిగా ఉండగా -- కళ్ళు పెద్దవి చేసుకుని చూసింది. ‘కరెంటు పోయిందా? ఎవరో పిలిచారే!’

“సరోజా... మురళీ...ఎవర్రా నన్ను లేపింది” మెల్లగా పిలుస్తూనే చేతులు చాచి తడమ, తనకు అతి దగ్గరే అగ్గిపుల్ల గీస్తున్న శబ్ధం వినబడింది. ఆశ్చర్యపడుతూ లేచి కూర్చుంది.

చిన్న వెలుతురులో ముగ్గురూ కనబడ, ప్రశాంతంగా తల ఎత్తిన ఆమె మొహం వికసించింది. మురళీ కొవ్వత్తి వెలిగించ...దాన్ని తీసుకుని గుండ్రని ఆకారంలో ఉన్న ‘కేకు’ మీద గుచ్చింది సరోజా.

“హ్యాపీ బర్త్ డే టు యూ. హ్యాపీ బర్త్ డే టు అక్కయ్యా. హ్యాపీ బర్త్ డే టు యూ” -- ముగ్గురూ ఒకేసారి పాడగా, నిద్రమత్తు నుండి పూర్తిగా తేరుకుని ఉత్సాహంగా నవ్వింది వైష్ణవి. ఆమె మనసూ జలదరించింది.

“ఏమిట్రా ఇదంతా?”

“మా అక్కయ్యకు ఈ రోజుతో ఇరవై నాలుగు ఏళ్ళ వయసు ముగిసి, ఇరవై ఐదు పుట్టటంతో, ఈ మంచి రోజున మేము మా అక్కయ్యను విష్ చేస్తున్నాము” -- అని ఒళ్ళు వంచి భవ్యంగా చెప్పిన శృతిని కావలించుకుంది వైష్ణవి.

“థ్యాంక్యూ రా. నేను కూడా మరిచిపోయాను... మురళీ లైటు వేయరా”

 “వేసేసాను” అంటూనే స్విచ్ నొక్కాడు మురళీ...గది మొత్తం వెలుతురు వ్యాపించింది. గోడ గడియారాన్ని చూసిన ఆమె విస్తుపోయింది.

“ఏమిట్రా ఇది? టైము మూడున్నరే అవుతోంది. అప్పుడే కేకుతో వచ్చారు?”

“అక్కా! మూడు గంటల పదహారో నిమిషంలోనే నువ్వు పుట్టావట. అందుకే అదే టైములోనే తీసుకువచ్చాము. ఎలా ఉంది?”

“ఇదంతా బాగానే ఉంది. రాత్రి మొత్తం మేలుకుని తెల్లవారింతరువాత ‘కాలేజీ’ కి వెళ్ళి నిద్రపోతావా? ఏయ్! శృతీ! నువ్వూ వీళ్ళతో కలిసి గెంతులేస్తున్నావా? స్కూల్లో నిద్ర వస్తే ఏం చేస్తావే?”

“అక్కా! మనందరికీ సెలవు అక్కా!”

“సెలవా… ఎందుకు? ఈ రోజు శుక్రవారమే కదా? ఈ రోజు ఎందుకు సెలవు?”

“మనమే సెలవు పెట్టబోతాము”

“ఎందుకు?”

“నీ పుట్టిన రోజును సరదాగా గడపబోతాము”

“దెబ్బలు పడతాయి! ఇదేమిటి కొత్త అలవాటు?”

“పో అక్కా! ఇన్ని సంవత్సరాలూ నువ్వొకదానివే పనికి వెళ్లావు? అందుకని ‘బర్త్ డే లను’ పొదుపుగా ఒక పాయసంతో సెలెబ్రేట్ చేసి ఆనందించాము. ఇప్పుడు నేను కూడా పనికి వెళ్తున్నా కదా” -- అన్న సరోజాని కోపంగా చూసింది వైష్ణవి.

“దానికి?”

“అందుకే...కాస్త పెద్దగా సెలెబ్రేట్ చేద్దామని ‘ఐడియా’ వేశాము”

“తప్పు! ఈ చిన్న విషయానికి సెలవు పెట్టి, చదువు వేస్టు చేయకూడదు. మొదట చదువు. తరువాతే ఇదంతా. సరేనా...”

“ఏంటక్కా నువ్వు! ఈ రోజు లెక్కల పరీక్ష ఉందక్కా. దాన్నుంచి తప్పించుకుందామని చూస్తే...” -- అని ముద్దుగా సనిగిన శృతీ యొక్క చెవ్వును నొప్పి పుట్టకుండా మెలేసింది వైష్ణవి.

“అల్లరి పిల్లా! లెక్కల్లో ‘వీక్’గా ఉన్నావని నిన్ను ‘ట్యూషన్’ కి కూడా పంపుతుంటే...నువ్వు లేక్కల పరీక్ష రోజే ‘డిమికీ’ కొడుతున్నావా? ముక్కలు చేస్తా”

“పో అక్కా! నువ్వెప్పుడూ ఇంతే. సరోజక్కా! వచ్చే నెల నీ పుట్టిన రోజు వస్తోంది కదా. అప్పుడు మనం ఎక్కడికైనా బయటకు వెళ్దాం. సరేనా...?”

“దాని గురించి అప్పుడు చూద్దాం. ఇప్పుడు నువ్వు పరీక్షకు చదువు. ఊ...త్వరగా వెళ్ళు...!”

“మొదట కేకు కట్ చేయక్కా. కొవ్వొత్తి కరిగిపోతోంది”

“అమ్మా-నాన్నా అందరూ లేవనీరా”

“ఈ రోజు ఎక్కువ పని ఉన్నదని, రాత్రికి ఇంటికి రానని నాన్న ఫోన్ చేసి నిన్న సాయంత్రమే చెప్పేసారు. అమ్మను మేమే లేపాము. బ్రష్ చేసుకుని ఇప్పుడు వచ్చేస్తుంది”

“ఏమిటి మురళీ! అమ్మనెందుకు ఇలా అర్ధరాత్రి లేపారు? పాపం రా!”

“అలా బాగా గడ్డిపెట్టమ్మా! గాడిదలు. పెరుగుతున్న కొద్దీ చిన్న పిల్లలు అవుతూ వెళుతున్నారు” -- అంటూ చీర కొంగుతో ముఖం అద్దుకుంటూ లోపలకు వచ్చింది తల్లి మేనకా.

ఎంతోకొంత పోయే నిద్రను కూడా భంగం కలిపించిన పరిస్థితిలోనూ ఆమె ముఖం అందంగానూ, కళాకాంతులతోనూ ఉన్నది. చురుకుదనం, వాత్సల్యము నెలకొని ఉన్న నడిచే దేవత. ఆ కుటుంబం లోని మొత్త మెంబర్స్ కు, తండ్రి చక్రవర్తి తో కలిపి మేనకా మాత్రమే ఆధారం.

మేనకాకు భర్త, పిల్లలే లోకం. వాళ్ళకు మేనకా మాత్రమే లోకం! తల్లిని చూసిన  వెంటనే మంచం దిగి, పాదాలకు మొక్కింది వైష్ణవి.

“ఆశీర్వాదం చెయ్యండమ్మా”

“మహారాణిగా ఉండరా. ఈ పుట్టిన రోజు నువ్వు సంతోషంగా ఉండాలి” -- అని కూతురి నుదుటి మీద ముద్దు పెట్టి విష్ చేసింది.

“సరి...సరి. త్వరగా వచ్చి కేకు కట్ చేయక్కా”

“నేనింకా బ్రష్ కూడా చేయలేదే!”

“నువ్వు బర్త్ డే బేబీవి. బ్రష్ చేసుకోకపోతే తప్పులేదు. రా అక్కా”

“నాన్న?”

“నాన్న రావటానికి రేపు రాత్రి అవుతుంది. ఈ లోపు నీ పుట్టిన రోజు అయిపోతుంది”

“అవునమ్మా! నాన్నకు రెండు రోజులు పూర్తిగా పని ఉందట. నువ్వు కేకు కట్ చేయ్యి. పాపం! ఇంతసేపు మేలుకునే ఉన్నారే. ఆకలేస్తుంది”

“చూసావా! అమ్మ అంటే అమ్మే. మన ఆకలిని కరెక్టుగా కనిపెట్టేశారు చూడు” -- సరోజా తల్లిని మెచ్చుకుంది.

“సరి...సరి. అక్కయ్య కేకు కట్ చేయబోతోంది! అందరూ బర్త్ డే పాట పాడండి” -- అనగానే, అందరూ చప్పట్లు కొట్టి విష్ చేయ – ‘ప్లాస్టిక్’ కత్తితో కేకు కట్ చేసింది వైష్ణవి.

మురళీ దేన్నో ఒకటి పేల్చ, జిగినా ముక్కలు పూవుల చినుకుల్లాగా ఎగురుతూ గదంతా తేలుతుంటే  -- వైష్ణవి హృదయం జలదరించింది. అందరికీ కేకు  తినిపించ, వాళ్ళూ ఆమెకు తినిపించ--ఆకాశం వెలుతురవటం మొదలుపెట్టింది.

“చాలు ఆటలాడింది. వెళ్ళి మీ పనులు చూసుకోండి. అమ్మకు చాలా పనున్నది. వైషూ! నువ్వెళ్ళి మొదట స్నానం చేసిరా! శృతీ! నువెళ్ళి చదువుకో! సరోజా నువ్వు అమ్మకు కొంచం అంట్లు కడిగిపెట్టమ్మా” -- అని అందరికీ తలో పని ఇచ్చింది తల్లి మేనకా.

“అంటే అన్నయ్యకు మాత్రం పనిలేదా? వాడు మాత్రం మీ ముద్దు బిడ్డా?” -- శృతీ అబద్దమైన కోపంతో అడిగింది.

“ఎవరు చెప్పారు? వాడికీ పని ఉన్నది”

“అమ్మా!” -- సనిగాడు మురళీ.

“ఈ గదిని చెత్త కాగితాలతో నింపింది నువ్వే కదా? నువ్వే ఈ గదిని శుభ్రం చెయ్యాలి”

“హు...మంచి పని” అన్న చెల్లి తల మీద చురుక్కున ఒక మొట్టికాయ వేశాడు.

“వాగుడుకాయా! నన్ను తగిలించకపోతే నీకు నిద్ర రాదే?”

“మురళీ! ఏమిట్రా అక్కడ శబ్ధం?”

“ఏం లేదమ్మా! శృతీని...చదువుకోమన్నాను”

వైష్ణవీ నవ్వుతూ స్నానాలగదిలోకి వెళ్ళింది. బట్టలు ఉతుక్కుని స్నానం చేసి బయటకు వచ్చినప్పుడు, నెయ్యి వాసన గుమగుమలాడ, కేసరి తయారవుతూ ఉన్నది.

“అమ్మా! కేసరి వాసన నోరూరిస్తోంది”

“వచ్చాసావా! ఉండు...వస్తున్నా” అన్న తల్లి, చెక్క అలమరా తెరిచి ఒక లావుపాటి కవరు తీసి ఇచ్చింది.

“ఏంటమ్మా ఇది?”

“కొత్త చీర! జాకెట్టు కూడా కుట్టించి ఉంచాను. సరిగ్గా ఉన్నదా...చూడు. చీర కట్టుకుని దీపం వెలిగించి దేవుడుకి దన్నం పెట్టుకో"

“థ్యాంక్స్ అమ్మా”

“అక్కా...ఒక్క నిమిషం” అంటూ పరిగెత్తుకు వచ్చింది సరోజా.

“ఏమిటే?”

“ఇదిగో! ఇది నా బహుమతి”  -- అని ‘పార్సల్’ జాపింది.

“ఏమిటే కొన్నావు?” -- ఆత్రంగా అడిగింది.

“నీ యూనీఫారం చాలా పాతబడిపోయింది! అందుకే కొత్తది కొన్నాను”

“ఎందుకే ఇంత ఖర్చు పెడుతున్నావు?”

“నాన్న దగ్గర డబ్బు పిండే కొన్నాను”

“అక్కా! ఇది నా యొక్క చిన్న బహుమతి” -- అంటూ ఒక తెల్ల సాక్స్ ను బహుమతిగా ఇచ్చాడు మురళీ. వైష్ణవీ కళ్ళు చెమ్మగిల్లాయి.

“నా ‘పాకెట్ మనీ’ తో ఇదే కొనగలిగాను. నాకు ఉద్యోగం దొరికిన తరువాత, నీకు పెద్ద బహుమతి కొనిస్తానక్కా”

“చాలురా! నువ్వు చెప్పిందే చాలు”

“అందరూ జరగండి. నేను మా అక్కయ్యకి గిఫ్ట్ ఇవ్వద్దా?” -- అంటూ మిగిలిన వారిని పక్కకు తోస్తూ ముందుకు వచ్చిన శృతీని చూసి ఎగతాలిగా నవ్వాడు మురళీ.

“అబ్బో! పెద్ద బహుమతా... ఈ సంవత్సరం ఏమిటో? రబ్బర్...చేతి రుమాలా?”

“నేనేమీ నీలాగా పిసినారి కాదు. నా అక్కయ్యకు కొత్త ‘లంచ్ బాక్స్’ కొన్నాను. ఇందాక్కా...నచ్చిందా?” అంటూ ఆమె జాపిన బాక్సును ఆతృతతో తీసుకున్నది వైష్ణవీ.

“వావ్! నేనే కొత్తగా ఒకటి కొనుక్కోవాలనుకున్నాను. పాత దాంట్లో గిన్నెల మధ్య రబ్బర్ తెగిపోయింది”

“అందుకేక్కా. అమ్మా, నేనూ వెళ్ళి కొనుకొచ్చాము”

“సరేమ్మా! పనికి టైమవుతోంది. అందరూ త్వరగా టిఫిన్ తినడానికి రండి. వైషూ...!”

“ఏంటమ్మా?”

“నువ్వు తినేసి, వెళ్ళే దోవలో నాన్నకు భోజనం క్యారియర్ ఇచ్చేస్తావా?”

“సరేమ్మా!”

“త్వరగా తల దువ్వుకుని రా! నేను క్యారేజీ రెడీ చేస్తాను”

“సరేమ్మా!”

“అలాగే ఫ్రిడ్జ్ లో పువ్వులు ఉన్నాయి. అందరూ పెట్టుకోండి. లంచ్ కిపెరుగన్నం పెట్టేయనా?”

“సరేమ్మా” అని అందరి దగ్గర నుండి ఒకేసారి జవాబు రాగానే, మేనకా వంట గదిలోకి వెళ్ళింది -- నలుగురూ హడావిడిగా తమ పనులకు బయలుదేరారు.

డ్రస్సు మార్చుకుని, తల దువ్వుకుని, అమ్మ ఇచ్చిన పువ్వులు పెట్టుకొని నాలుగు ఇడ్లీలు తినేసి శృతీ, మురళీ సైకిల్ వెనుక సీటులో కూర్చోగా ఇద్దరూ స్కూలుకు బయలుదేరారు. సరోజా తొందరపడుతూ, తన టీచర్ పనికి బయలుదేరి వెళ్ళింది. చివరగా వైష్ణవీ రెడీ అయ్యింది.

“వైషూ! ఇది నీ లంచ్ బాక్స్. ఈ క్యారియర్ నాన్నకు. మర్చిపోకుండా తినమని చెప్పు”

“సరేమ్మా”

“బస్సుకు చిల్లర ఉందా?”

“ఉందమ్మా. వెళ్ళొస్తా” అంటూ తన హ్యాండ్ బ్యాగులో లంచ్ బాక్స్ ను పెట్టుకుని, హ్యాండు బ్యాగును భుజాలకు తగిలించుకుని, తండ్రి క్యారేజీ బుట్టను చేతిలోకి తీసుకుని బస్ స్టాండ్ వైపుకు నడవటం మొదలుపెట్టింది.

‘తండ్రి ఉండుంటే ఆయన తన టూ వీలర్ వాహనం మీద నన్ను తీసుకు వెళ్ళి వదిలిపెట్టి, ఆ తరువాత తన ఆఫీసుకు వెళ్తారు. ఈ రోజు తండ్రి ఓ.టీ చేస్తునందువలన, తనకు ఈ రోజు బస్సు ప్రయాణం’

ఆమె బస్ స్టాండు కు వంద మీటర్ల దూరంలో వస్తున్నప్పుడు, ఎక్కువ గుంపుతో వస్తోంది ఆ బస్సు…వచ్చే బస్సు, బస్ స్టాండులో ఆగలేదు!... తరువాతి బస్సునైనా పట్టుకోవాలి.

 ‘వెళ్ళే దోవలో ఒక స్టాపింగ్ ముందే దిగి, తండ్రికి క్యారేజీ ఇచ్చేసి, తొమ్మిది గంటలలోపు హాస్పిటల్లోకి వెళ్ళిపోవాలి’. నడక వేగం పెంచింది.

నడుస్తున్నప్పుడే తన చుట్టూ ఏదో హడావిడి కనబడ, చూపులను తిప్పింది. తన ఎదురుగా వస్తున్న వారి చూపులో భయం కనబడ, తానూ అయొమయంలో వెనక్కి తిరిగింది.

‘దబదబ’ మనే శబ్ధంతో ఆయస పడుతూ ఒకడు పరిగెత్తుకు వస్తుండగా -- నలుగురైదుగురు మగవాళ్ళు అతన్ని తరుముకుంటూ వస్తున్నారు.

‘ఏదైనా పోట్లాటా?’ -- వైష్ణవీ ఒళ్ళు వణకటం మొదలయ్యింది.   

***************************************************PART-2******************************************

బరువైన దేహంతో, గుండు కొట్టించుకున్న తలతో ఎత్తుగా పరిగెత్తుకు వస్తున్న అతన్ని -- తరుముకొస్తున్న వాళ్ళలోని ఒకడు వైష్ణవీని చూసి అరిచాడు.

“మ్యాడం! వాడ్ని పట్టుకోండి...వాడ్ని పట్టుకోండి! హలో...బ్లూ చీరా! అతన్ని పట్టుకోండి” -- గంభీరమైన స్వరంతో అతను అరుస్తూ పరిగెత్తి వస్తుంటే, ఆమె ఎక్కువ ఆశ్చర్యపోయింది.

‘బ్లూ చీరా? నాకే చెబుతున్నాడా? ఎవరతను? ఎందుకని వీడ్ని తరుముతున్నారు? ఈ రౌడీ గుంపుతో నన్నూ కలిపేస్తారు లాగుందే!’

“హలో...మిమ్మల్నే. పట్టుకోండి! లేకపోతే అతన్ని కిందకు తొసేయండి...ప్లీజ్!”

వైష్ణవీ భయంతో -- ముందు పరిగెత్తుకొస్తున్న అతన్ని చూసింది. అత్యంత వేగంగా పరిగెడుతున్నాడు అతను. జింకను తరుముతున్న చిరుతపులి పరుగు కాదు అది. చిరుతపులి దగ్గర నుండి తన ప్రాణాన్ని కాపాడుకోవటానికి భయంతో పరిగెడుతున్న జింక పరుగు.

‘వీడ్ని పట్టుకోవాలా? ఒకవేల వీడ్ని చంపటానికి తరుముతున్నారా? ఒక ప్రాణం పోవటానికి మనమెందుకు కారణంగా ఉండాలి? మాట్లాడకుండా వెళ్ళిపోదాం’ -- అనుకుని తిరిగిన క్షణంలో అది జరిగింది.

‘దొమ్’ అంటూ ఆమె కుడి భుజంపై బలంగా డాష్ కొట్టాడు అతను. డాష్ కొట్టిన వేగంలో వైష్ణవీ కుడి చేతిలో ఉన్న క్యారేజీ బుట్ట దూరంగా వెళ్ళి పడిపోయి చెల్లా చెదురయ్యింది. హఠాత్తుగా డాష్ కొట్టిన షాక్ లో - వేగంలో బ్యాలన్స్ తప్పింది.

బొంగరంలాగా ఒక చుట్టు చుట్టి, బ్యాలన్స్ పోయి, కింద పడిపోతున్నప్పుడు, ఒక మగవాడి బలమైన చెయ్యి ఆమెను పట్టుకుని ఆపింది.

ఏం జరిగిందని ఆమె తెలుసుకునే లోపు, అదే గంభీర స్వరం మళ్ళీ వినబడింది.

“హలో! మీకు ఏం కాలేదే...?”

స్వరానికి సొంతమైన అతని ఇనుములాంటి చేయి తనని పట్టుకున్నదని తెలుసుకుని బెదిరి, అతని దగ్గర నుండి తన చేతిని విడిపించుకుని నిలబడ్డది. అతన్ని చూసింది.

తనని డాష్ కొట్టినతను చాలా దూరం వెళ్ళిపోయున్నాడు. అతన్ని ఇప్పుడు ఏడెనిమిది మందున్న గుంపు తరుముతోంది. తన దగ్గర నిలబడున్న అతను కూడా అతన్ని పట్టుకోవాలనే పరుగుకు రెడీ అవుతూనే అడిగాడు.

“మ్యామ్! మీకేం కాలేదే!”

“లేదు”

“సరే...మీ వస్తువులన్నీ కింద పడున్నాయి చూడండి. అవి తీసుకోండి” -- అంటూనే అతను వదిలిపెట్టిన పరుగును మొదలుపెట్టాడు. వైష్ణవీ కోపంతో అతన్ని తిట్టింది.

“రౌడీ వెధవలు. వీళ్ళ రౌడీ తనానికి హద్దే లేకుండా పోయింది. పోలీసు వాళ్ళంతా ఏం చేస్తున్నారో” -- ఆమె పెద్ద స్వరంతో తిట్టగా, పరిగెత్తిన అతను ఆయాసంతో నిలబడి తిరిగాడు.

వైష్ణవీ ఒళ్ళు బలంగా వణికింది. భయంతో ఎంగిలి మింగుతూనే అతన్ని చూసింది.

ఒక్క క్షణం...ఒకే క్షణం...ఆమెను చూసేసి, అతి చిన్న నవ్వు పారేసి, తన బలాన్నంత కూడగట్టుకుని మళ్ళీ పరిగెత్తటం మొదలు పెట్టడు.

అతడు తన కళ్ల నుండి తప్పి పోగా, కొంచం ప్రశాంతతో కిందకు చూసింది. పొద్దున తల్లి తొందరపడి -- ఆశగా వండిన కేసరీ, ఇడ్లీలూ, అన్నమూ చిందరవందరగా పడున్నాయి. కళ్ళల్లో నీరు నిండింది.

‘ఇది నాన్న కోసం ఇచ్చిన లంచ్ అయ్యిందే!’ బయట తింటే ఒంటికి పడదనే కారణంగా, ఆయన ఎక్కువ సమయం పనిచేయవలసిన రోజులలో లంచ్, టిఫిన్ తానే తీసుకువెళ్ళి ఇస్తుంది వైష్ణవీ.

మనసు మండుతుంటే, వొంగుని పాత్రలు సేకరిస్తుంటే కుడి భుజం బాగా నొప్పి పుట్టింది. ‘ఇనుములాగా ఢీ కొట్టాడే...ఆంబోతు! పక్కనుండి వెళ్ళుండచ్చు కదా?’ మనసులో శపించుకుంటూ ఎడం చేత్తో -- నొప్పి పుడుతున్న చోటును నొక్కుకుంది.

“అరెరే...భోజనమంతా చిందిపోయిందే! ఏమ్మా, ఇది లంచ్ భోజనమా?” -- రోడ్డు మీద నిలబడ్డవారు అడగ, తల ఊపింది. “అవును”.

“మీ ఇల్లు ఎక్కడమ్మా?”

“ఇక్కడే పక్కనే...”

“అయితే ఇంటికి వెళ్ళి వేరే భోజనం తీసుకు వెళ్ళమ్మా” అన్నారు ఒకరు.  

“కాలం చెడిపోయిందమ్మా! ఈ రోజుల్లో ఆడవాళ్ళు పట్టపగలు కూడా తిరగలేకపోతున్నారు”

“కరెక్టే! ఆ బండ వెధవ ఎలా ఢీ కొట్టి వెళ్తున్నాడో చూశారా?”

“మంచి కాలం...ఇంకో రౌడీ వెధవ పట్టుకున్నాడు. లేకపోతే ఈ అమ్మాయి రోడ్డు మీద పడుండేది”

“భోజనం పోతేపోయింది...వదులమ్మా. నీకేం జరగలేదు కదా! అంతవరకు సంతోషం” -- ఒక్కొక్కరూగా వోదార్పు మాటలు చెప్పగా, మౌనంగా ఇంటివైపు నడవటం మొదలుపెట్టింది.

‘మంచికాలం...ఆ బండోడు పడిపోకుండా పట్టుకున్నాడు’

అతను పట్టుకున్న ఎడం చేయి చురుక్కు, చురుక్కు మంటోంది. చూపులు న్యాచురల్ గా ఆ చోటికి వెళ్ళగా, ఎడం మోచేతికి కొంచం కింద అతను పట్టుకున్న చోటు కొంచంగా కందిపోయుంది.

‘మూర్ఖపు పట్టు...ఇనుప చేతులు! ఖచ్చితంగా అతనొక రౌడీనే. ఛఛ! పుట్టిన రోజు నాడు రౌడీ ముఖాన్ని చూడవలసి వచ్చిందే!’ -- మనసులో అతన్ని తిట్టుకుంటూ ఇల్లు చేరుకుంది.

తల్లి దగ్గర పూర్తి వివరం చెబితే భయపడుతుందని ‘కాలు స్లిప్ అవటం వలన భోజనం బుట్ట కిందపడిందీ’ అని చెప్పి అమ్మను నమ్మించింది.

మేనకా ఆందోళనచెంది కూతురి నుదుటి మీద కొంచంగా విభూది రాసి -- తలమీద కూడా కొంచం జల్లింది. క్యారేజీ గిన్నెలు తోమి, మళ్ళీ భోజనం నింపి, సాగనంప...

పరుగులాంటి నడకతో బస్సు ఎక్కి - జనం గుంపులో చిక్కుకుని  - నలిగి కంపెనీకి వెళ్ళి భోజనం క్యారేజీ ఇచ్చింది.

తండ్రి దగ్గర నిలబడి మాట్లాడే సమయంలేక ఆయసపడుతూ పరిగెత్తి, పరిగెత్తి వచ్చి ప్రభుత్వ ఆసుపత్రి లోపలకు వెళ్ళినప్పుడు టైము పదిన్నర అయిపొయింది.

ఆగకుండా పరిగెత్తి, తాము దుస్తులు మార్చుకునే గదికి చేరుకుని, అలమారులో ఉన్న తన తెల్ల దుస్తులను తీసుకుని, తన వస్తువులను అందులో పెట్టి తాళం వేసి, తెల్ల దుస్తుల నర్స్ డ్రస్సుతో, జడను గుండ్రంగా చుట్టుకుంటున్నప్పుడు ఆమె సహ ఉద్యోగి సంధ్యా నర్స్ వచ్చింది.

“ఏమిటి సిస్టర్...ఇంత ఆలస్యం చేశారు?”

“సారీ సంధ్యా! వచ్చే దారిలో ఒక చిన్న ప్రమాదం...అందుకే ఆలస్యమైపోయింది” -- మాట్లాడుతూ వార్డులోకి వచ్చింది.

“ప్రమాదమా...దెబ్బ తగిలిందా?”

“లేదు. చిన్నగా తగిలింది. చీఫ్ డాక్టర్ వచ్చారా?”

“మీకు మంచి టైము. ఇంకా రాలేదు. రిజిస్టర్ లో సంతకంపెట్టండి”

“థ్యాంక్యూ సంధ్యా! నావల్ల నీకే శ్రమ. నేను తొమ్మిదింటికి రావలసింది” అంటూ డాక్టర్ రూములోకి వెళ్ళి అటెండన్స్ రిజిస్టర్ లో సంతకం పెట్టింది.

“సరే, సంధ్యా! ఇక నేను చూసుకుంటాను. నువ్వు బయలుదేరు”

“సరే సిస్టర్! పేషంట్ల పేర్లు ఇందులో రాసుంచాను”

“సరే”

“సిస్టర్! లోపల డ్రస్సింగ్ రూములో ఒక పేషెంటు ఉన్నాడు. కాలుకి దెబ్బ తగిలింది. కట్టు వేయండి. ఇంజెక్షన్ వేసేసాను”

“సరే, నేను చూసుకుంటా. నువ్వెళ్ళిరా. నా వలనే నీకు ఆలస్యమయ్యింది. సారీమ్మా”

“పరవాలేదు సిస్టర్! ఈ రోజు పుట్టిన రోజు అని చెప్పారే! గుడికి వెళ్ళొచ్చారా?”

“లేదు. సాయంకాలం వెళతా. నేను ఎప్పుడూలాగానే కరెక్టు టైముకు ఇంట్లొంచి బయలుదేరాను. వచ్చే దారిలో కొంతమంది రౌడీలు, రోడ్డు మీద గొడవపడ్డారు. ఒకడ్ని ఏడెనిమిదిమంది తరుముకు వెళ్ళారు. అందులో ఒకడు నన్ను ఢీకొట్టి తొసేసి వెళ్ళిపోయాడు”

“అయ్యో! తరువాత...?”

“భోజనం అంతా రోడ్డు మీద పడిపోయి వేస్ట్ అయిపోయింది. తిరిగి ఇంటికి వెళ్ళి భోజనం కట్టించుకుని, నాన్న దగ్గర ఇచ్చేసి రావటానికి ఆలస్యమయ్యింది”

“పరవాలేదు సిస్టర్! ఎప్పుడూ పావుతక్కువ తొమ్మిదింటికల్లా వచ్చేస్తారు. ఈ రోజు రాకపోయేసరికి ‘లీవు’ తీసుకున్నారేమో అనుకున్నా”

“లేదు...లేదు. చెప్పకుండా ఎప్పుడూ లీవు తీసుకోను”

“హ్యాపీ బర్త్ డే సిస్టర్” -- సంధ్య, వైష్ణవీ చేతులు పుచ్చుకుని షేక్ హ్యాండ్ ఇస్తే...నవ్వుతూ చిన్నగా మొహాన్ని చిన్న బుచ్చుకుంది వైష్ణవీ.

“థాంక్యూ...సిస్టర్!”

“ఒక ఆంబోతు వచ్చి డాష్ ఇవ్వటంతో భుజం దగ్గర చాలా నొప్పిగా ఉంది. ఇంకో ఆంబోతు నన్ను కింద పడకుండా పట్టుకున్న చోట కూడా నొప్పి పుడుతోంది.”

“నొప్పి ఇంజేక్షన్ వేయనా సిస్టర్?”

“వద్దు. నువ్వు బయలుదేరు. నేను ఇంటికి వెళ్ళి ట్యాబ్లెట్ వేసుకుంటా. అవును! ఆ పేషెంట్ ఎక్కడున్నారు?”

“ఇదిగో...ఇక్కడే” -- గదికి మధ్యగా వేయబడున్న పచ్చ రంగు తెరను చూపించింది సంధ్యా.

“అయ్యయ్యో! పేషెంటును ఉంచుకునే ఇంతసేపు మాట్లాడుతున్నామా? నువెళ్ళు. నేను చూసుకుంటాను” అంటూ ఆమెను బయటకు పంపించి, మందులున్న ట్రే తో తెరను పక్కకులాగి లోపలకు వెళ్ళిన ఆమె బలంగా అదిరిపడ్డది.

ఆసుపత్రిలో పేషెంట్లను పరీక్షించే బెడ్ మీద కూర్చుని, కుడి కాలును మాత్రం జాపుకోనున్నాడు అతను. అతను -- పొద్దున ఆమె చేతిని పుచ్చుకుని ఆమెను కింద పడకుండా ఆపినతను.

వైష్ణవీకి ఒళ్ళు చెమటలు పట్టింది. ‘అయ్యో! ఇతనా? వీడ్నిపెట్టుకునా వీడి గురించి మాట్లాడాము? ఏం చెబుతాడో? భగవంతుడా! డాక్టర్ కూడా ఇంకా రాలేదే! వీడి దగ్గర ఒంటరిగా వచ్చి చిక్కుకుపోయామే!’

అశ్విన్ యొక్క మొహమే వికసించింది. ‘పొద్దున చూసిన బూరగదూది చేతులకు సొంతమైనదా ఈమె? ఎంత మెత్తన? చిన్న పిల్ల యొక్క లేత చేతులను ముట్టుకున్నట్టు జలదరించిందే!’

మళ్ళీ ఆమెను చూడటంతో అతని మనసు కుతూహలం చెందింది. చేతిలో మందులతో ఆమె భయపడుతూ నిలబడున్న అవతారం, మరింత ఎక్కువ నవ్వును తెప్పించ...చిన్నగా నవ్వాడు.

“హలో! నన్ను చూస్తే, రౌడీలాగానా ఉన్నాను?” -- అతను అదే గంభీర స్వరంతో అడగ, ఆందోళనతో కాదన్నది.

“లే...లేదే!”

“మరి? ఇప్పుడు ఆ సిస్టర్ దగ్గర ఏం చెప్పారు?”

“పొంచి వినటం తప్పు”

“అది అవతలి వారు మాట్లాడే రహస్యమైతేనే! మీరు లౌడ్ స్పీకర్ లేకుండానే లౌడ్ స్పీకర్ లాగా ప్రచారం చేసారే! దీన్ని దాక్కుని దొంగతనంగా వినాలా?”

“అది...నేను మీ గురించి మాట్లాడలేదు”

“వేరే ఎవరి గురించి? ఓ! మీ మీద డాష్ కొట్టిన  -- ఆ ఆంబోతు గురించి మాట్లాడారా?”

“ఊ....ఊ”

“దెబ్బ బాగా తగిలిందో?” -- అన్న అతన్ని కోపంగా చూసింది.

“అదంతా ఏమీ లేదు. మీకు ఎక్కడ గాయం?”

“అతని బరువు నూట ఇరవై కిలోలు. అతను డాష్ కొడితే నొప్పి పుట్టకుండానా ఉంటుంది? మర్చిపోకుండా మందు వేసుకోండి” -- అతను సహజంగా మాట్లాడ...భయమూ, తడబాటూ తగ్గిపోగా...మందుతో వెళ్ళింది.

“ఏం గాయం సార్...చూపించండి...” -- మందులను టేబుల్ మీద ఉంచి, దూది ముక్కతో అతని దగ్గరకు జరగ, కుడి కాలు జాపాడు. ప్యాంటును కొంచంగా మడతపెట్టుకుని...మొకాలుకు దగ్గరగా చర్మం గోక్కు పోయి ఉండగా, నెత్తురు గడ్డకట్టింది.

“అరె...ఎలా ఏర్పడింది?” -- ఆమె ఆందోళన చెందటం ఎంజాయ్ చేసాడు.

“రోడ్డు మీద పడటంతో దెబ్బ తగిలింది”

“పడిపోయారా? అరెరె! గాయం బాగా లోతుగా ఉండేట్టు ఉందే!” అంటూ ఒక చేతితో అతని కాలు పుచ్చుకుని, దూదితో గాయాన్ని శుభ్ర పరిచింది”

“ష్...ఆ…”

“కాలును కదపకండి. కొంచం నొప్పిగానే ఉంటుంది. ఓర్చుకోండి”

“ఊ...” -- నవ్వుతూ తల ఊపాడు.

“ఇప్పుడు మందు రాయబోతాను. మంటపుడుతుంది. ఇక్కడ చూడకండి”

“సరి” అన్న అతను, ఆమె ముఖాన్నే చూసాడు. లేతగానూ, దయతో కలిపిన  తెల్లటి ముఖం. ఆమె ట్రీట్ మెంట్ చేసిన విధమూ, మాట్లాడిన విధమూ చూసి ఆనందించాడు.

నెమలి ఈకతో రాస్తున్నట్టు...మంచు బిందువులు జల్లుతున్నట్టు ఉండటంతో...అతను మైమరచి ఆనందసాగరంలోకి వెళ్ళిపోయుండటంతో... వైష్ణవీ మందురాసి, గాయానికి కట్టుకడుతూ అడిగింది.

“ఏం సార్...ఎవరతను?”

“ఎవరు?”

“అతనే...ఒకడ్ని తరుముకుంటూ వెళ్ళేరే?”

“అతనా? అతను ఒక హంతకుడు, దొంగ”

“దొంగా? అలాగైతే మీరు పోలీసా --- దొంగా--పోలీసూ ఆట ఆడుతున్నారా?”

“ఏమిటి ఎగతాళా?”

“మరి? మీరు చెప్పేది అలాగే ఉంది?”

“ఎందుకని? నన్ను చూస్తే పొలీసు లాగా తెలియటం లేదా?” -- అతను అడగ, ఎగతాళిగా నవ్వింది.

“తెల్ల చొక్కా, నీలి రంగు జీన్స్ మీ పోలీసు యూనీఫారమా?”

“హలో! పోలీసులంటే ఎప్పుడూ కాకీ డ్రస్సు వేసుకునే ఉండాలా! మేమంతా ‘కలర్’ డ్రస్సు వేసుకోకూడదా?” -- అశ్విన్ సీరియస్ గా అడగ, అప్పుడే అమె అతన్ని నెమ్మదిగా చూసింది.

మిలటరీ పోలీసు కట్టింగ్ ‘క్రాఫు’, లిమిట్ గా కత్తిరించుకున్న మీసాలూ. క్లీన్ సేవ్ తో ముఖం తలతలలాడుతోంది. దృఢమైన శరీరం. కూర్చున్న పొజిషన్ లోనూ నిటారు రూపం. గట్టి కండరాలు. సరాసరి మనిషి కంటే కొంచం ఎక్కువ ఎత్తు. కళ్ళల్లో షార్ప్ నెస్.

భయంగా లేచింది. ఆమె కళ్ళల్లో కనబడ్డ బెరుకుతనం చూసి కళ్ళు పెద్దవి చేసి అడిగాడు అశ్విన్.

“నమ్మకం వచ్చిందా?”

“సార్...! మీరు...నిజంగానే పోలీసా?”

“ఇంకా నమ్మలేదా?”

“లేదు సార్! నేను...నిజమైన పోలీసుని...ఇంతవరకు ఇంత దగ్గరగా చూడలేదు. సినిమాలోనే చూసాను. అదే...”

“సరే! నన్ను బాగా చూసుకోండి”

“ఏమిటీ?”

“దగ్గరగా చూడలేదన్నారుగా...?”

“ఎక్స్ క్యూజ్ మి సార్” అనే భవ్యమైన స్వరం వినబడటంతో ఆమె వెనక్కి తిరిగింది. కాకీ దుస్తుల్లో కొంచం పెద్ద మీసాలతో కానిస్టేబుల్ ఒకరు నిలబడున్నారు.

“చెప్పండి రమణా! వాడేం చెబుతున్నాడు?”   

“ఆ ఆడమనిషి తాళి చైన్ వాడి దగ్గరే ఉన్నది సార్. తీసుకున్నాము. వాడిప్పుడు లాక్-అప్ లోనే ఉన్నాడు”

“ఆ ఆడమనిషి దగ్గర చైన్ ఇచ్చేసారా?”

“ఇంకా లేదు సార్! మీరు వస్తే స్టేట్ మెంట్ రాసేసి...”

“ఇదిగో వస్తున్నా” అంటూనే ప్యాంటుతో గాయాన్ని మూసి అశ్విన్ కిందకు దిగాడు. హడావిడిపడుతూ ఆయన్ని ఆపింది వైష్ణవీ.

“అయ్యో! కాలు కిందపెట్టకండి…ఇప్పుడే కదా కట్టువేసింది. డాక్టర్ వచ్చిన తరువాత చూపించి...”

“ఏమండీ! ఇది ఒక మామూలు గాయం. దీనికి ఈ ట్రీట్ మెంటే ఎక్కువ. నాకు చాలా పనుంది. వెళ్ళిరానా...?”

“జాగ్రత్తగా చూసి వెళ్ళండి” అంటూ ఆయనతోనే వెళ్ళింది. పోలీసతను వేగంగా బయటకు వెళ్ళి పోలీసు వాహనంలో ఎక్కి బండిని తీయ, వాకిటి వరకు వెళ్ళినతను వెనక్కి తిరిగాడు. నిలబడి సంకోచంతో ఆమెను చూసాడు.

“హలో మ్యాడం”

“చెప్పండి సార్”

“ఇప్పుడు నేను పోలీసని...”

“నమ్ముతున్నా సార్”

“మంచిది. నా పేరు అశ్విన్. గాంధీ నగర్ పోలీస్ స్టేషన్ ఇన్‌స్పెక్టర్”

“ఓ...”

“మీ పేరు ఏమిటని చెప్పనే లేదు!”

“నా పేరు... వైష్ణవీ”

“వావ్...బాగా సూటైన పేరు. మీ అభిమానమైన చికిత్సకు థ్యాంక్స్...ఆ తరువాత మీకు నా బర్త్ డే గ్రీటింగ్స్”

“ఆ...” ఆశ్చర్యంతో కళ్ళు పెద్దవి చేసింది.

“చాన్స్ దొరికితే మళ్ళీ కలుసుకుందాం. బై...బై” అంటూ అతను వ్యానులోకి ఎక్కి, కూర్చుని, చెయ్యూప -- వాహనం బయలుదేరింది.

వైష్ణవీ వాకిలిలోనే కదలకుండా నిలబడింది.  

***************************************************PART-3******************************************

పెద్ద పొట్టతో తన ముందు కూర్చోనున్న ఆమెకు బ్లడ్ ప్రషర్ పరీక్షిస్తోంది వైష్ణవీ. ఏటో చూస్తూ కూర్చోనుంది ఆమె. కళ్ళు నీరసించి పోయుండగా  -- ఎండిపోయిన దేహమూ, విచారంతో ఉన్న ఆమె ముఖం…ఆమెను చూడటానికి మనసు బాధపడింది.

“స్వేతా!”

“అమ్మా...”

“నీ భర్త గురించి ఏదైనా తెలిసిందా?” -- జాలిగా అడిగిన వైష్ణవీను చూసి విరక్తిగా నవ్వింది ఆమె.

“ఆయనేమన్నా తప్పి పోయారా ఏమిటి? వదిలేసి పారిపోయినతను...ఎలాగమ్మా కనబడతాడు”

“ఏమిటీ?”

“అతను రాడమ్మా. రానే రాడు. వెనకబడి, వెనకబడి ఇష్టపడ్డాడమ్మా. నేనొక పిచ్చిదాన్ని! వాడు ఇష్టపడింది ఈ శరీరాన్ని అని అర్ధం చేసుకోక...నన్ను కన్నవారిని -- తోడబుట్టిన వాళ్ళనూ ఏడిపించి...అతన్ని నమ్మి వచ్చాసాను”

“ఏమిటి స్వేతా! నీలాంటి అమ్మాయలు తెలిసే ఇలాంటి తప్పు చెయొచ్చా?”

“తప్పేనమ్మా! అతని మీదున్న గుడ్డి నమ్మకం, మిగిలిన వాటిని మరిచిపోయేటట్టు  చేసింది. అతనికి నేను విసుగెత్తిపోయాను. వాడుకుని పారేసి వెళ్ళిపోయాడు. నేనిలా కడుపులో భారంతో...జీవించటానికీ దారి తెలియక...చనిపోనూ లేక...మధ్య రోడ్డులో నిలబడున్నాను” -- ఆమె మొహాన్ని మూసుకుని ఏడవటంతో, వైష్ణవీ కళ్ళు చెమ్మగిల్లినై.

స్వేతా ముఖాన్ని జాలిగా ముట్టుకుంది. “షు! ఏడవకూడదు. ఇలా నువ్వు ఏడిస్తే...అది నీ బిడ్డనే బాధపెడుతుంది. ఏడవకమ్మా”

“నర్సమ్మా! నాకు...ఒక సహాయం చేస్తారా?”

“ఏం చేయాలి...చెప్పు!”

“దీన్ని ఇకపై...ఏం చేయలేమా అమ్మా?” -- తన కడుపు ముట్టుకుని చూపించి ఆమె అడగ -- తల్లడిల్లిపోయింది వైష్ణవీ.

“ఏయ్! ఏమిటా మాటలు?”

“నాకు ఇది వద్దమ్మా. ఇది వద్దు”

“అయ్యో! ఏమిటిది? ఇన్ని రోజులు లేనిది...ఇప్పుడేమిటి...?”

“నేను ఈ రోజు వస్తాడు...రేపొస్తాడు అని ఏదో నమ్మకంతో కాచుకోనున్నాను.  కానీ... అతను ఇక రాడు”

“ఏం?”

“వాడు...ఇంకో పెళ్ళి చేసుకున్నాడట” -- స్వేతా వెక్కి వెక్కి ఏడవగా, ఆశ్చర్యపోయింది వైష్ణవీ.

“స్వేతా! ఏం చెబుతున్నావు?”

“అవునమ్మా! ఇక మీదట వాడ్ని వెతక కూడదట. పెళ్ళి చేసుకుని, కొత్త భార్యతో వేరే ఊరికి వెళ్ళిపోయాడట”

“ఇదంతా నీకు చెప్పింది ఎవరు?”

“అతని స్నేహితుడు. నా పెళ్ళప్పుడు కూడా అతను ఉన్నాడు”

“అవునూ! మీ పెళ్ళి ఏ రిజిస్టర్ ఆఫీసులో జరిగింది?”

“అక్కడకంతా పిలుచుకు వెళ్లలేదమ్మా. రోడ్డు అంచులో ఉన్న వినాయకుడి గుడిలోకి తీసుకు వెళ్ళి తాళి కట్టాడు”

“ఏమిటి స్వేతా...ఇలానా మోసపోయేది?”

“లేదమ్మా! నేనూ అడిగాను. దానికి అతను చెప్పాడు ‘ఇంట్లో అన్నయ్యను ఉంచుకుని నేను పెళ్ళి చేసుకుని వెళ్ళి నిలబడితే మనల్ని ఎలా ఇంట్లో చేరుస్తారు? అందుకని అన్నయ్యకు పెళ్ళి జరిగేంతవరకు ఓర్చుకో. ఆ తరువాత ఇంట్లో చెప్పి, ఊరంతా పిలిచి గొప్పగా పెళ్ళి చేసుకుందాం’ అని చెప్పాడు”

“ఇప్పుడు వాళ్ళ అన్నయ్యకు పెళ్ళి జరిగిందా?”

“తెలీదమ్మా! ఇతను వెళ్ళిపోయి నాలుగు నెలలు దాటిందమ్మా”

“నర్సమ్మా! చాలా సేపటి నుంచి కూర్చోనున్నాం? సూది వేసి పంపమ్మా” -- గదికి బయట నుండి మాట వినబడ, స్వేతాకి వేయాల్సిన టీకాను తీసింది వైష్ణవీ.

“చీరను కిందకు దించు స్వేతా! సూదివేయాలి” అంటూ మందు నింపుకుని దూదితో వచ్చింది. సూది వేసి దూదితో నొక్కింది.

“ఇలా చూడు స్వేతా! అనవసరమైన ఆలొచనలతో నీ మనసును పాడుచేసుకోకు. ఇప్పుడు మాట్లాడటానికి నాకు టైము లేదు. వచ్చే బుధవారం మళ్ళీ చెక్ అప్ కు రా. మాట్లాడదాం...సరేనా?”

“దీన్ని ఏమీ చేయలేమామ్మా?”

“ఇప్పుడు ఏడోనెల. బిడ్డ పూర్తి రూపం వచ్చేసింది. ఇప్పుడుపోయి...ఇలా అడగొచ్చా? ఇది నీ బిడ్డ స్వేతా”

“ఆ చండాలుడి విత్తనమేమ్మా”

“నీ రక్తం, ప్రాణం కలిపి పుట్టబోయే బిడ్డ! నీకు లాగానే ఉంటుంది”

“వద్దమ్మా! నాకులాగా మోసపోయే గుణంతో పుట్టి, కష్టపడకూడదు. నా కష్టం నాతోనే పోనీ. ఇది నాకు వద్దు”

“సరే...సరే. ఏడవకు. ఇప్పుడింటికెళ్ళు. వచ్చేవారం ఒక పన్నెండు గంటలకు రా. సావకాసంగా మాట్లాడుకుందాం”

“సరేనమ్మా”

“తరువాత....నీ భర్తా, నువ్వూ తీసుకున్న ఫోటో ఏదైనా ఉందా?”

“పెళ్ళికి ముందు తీసుకున్న ఫోటో ఉన్నదమ్మా”

“అది కూడా తీసుకురా”

“దేనికమ్మా?”

“నేనూ తెలిసిన చోట వెతుకుతాను”

“ఇక ఇప్పుడు వెతికి ప్రయోజనం ఏంటమ్మా?”

“మొదట వాడు దొరకనీ. తరువాత ఏం చేయాలని ఆలొచిద్దాం. మర్చిపోకుండా ఫోటో తీసుకురా”

“సరేనమ్మా” -- చీరను సరిచేసుకుంటూ స్వేతా బయటకు వెళ్ళిపోగా తన పనిలో లీనమైపోయింది వైష్ణవీ. లంచ్ టైము వరకు కూర్చోటానికి కూడా  సమయంలేనంతగా పని.

ఎంతోమంది పేషెంట్లు...రకరకాల వ్యాధులు! పిల్లలూ, పెద్దవాళ్ళూ, మగవాళ్ళూ, ఆడవాళ్ళూ అంటూ ఎవరినీ వదిలిపెట్టని వ్యాధులు.

పేషంట్లతోనూ, మందు -- మాత్రలతోనూ పొర్లి, మధ్యాహ్నం రెండు గంటలకు పైన రెస్టు దొరికింది...కాళ్ళూ చేతులూ శుభ్రంగా కడుక్కుని లంచ్ బాక్స్ తీసుకున్నప్పుడు, మేడ మీద నుండి ఇద్దరు నర్సులు పరిగెత్తుకు వచ్చారు.

“సిస్టర్! డాక్టర్  వెళ్ళిపోయారా?”

“ఇప్పుడే వెళ్ళారు. ఏమైంది?”

“నిన్న సాయంత్రం ఒకమ్మాయికి బిడ్డ పుట్టిందే. పేషంట్ పేరు కూడా  కామాక్షి”

“అవును! ఆమెకేమిటిప్పుడు?”

“బిడ్డను వదిలేసి వెళ్ళిపోయింది”

“ఏమిటీ?” -- హడావిడిగా లేచింది వైష్ణవీ.

“అవును సిస్టర్!