మరవటం మర్చిపోయాను...(పూర్తి నవల)
మరవటం మర్చిపోయాను (పూర్తి నవల)
‘చెవిటి వాడి దగ్గర మాట్లాడుతూ, గుడ్డివాడిని చూసి కన్నుకొట్టటం లాంటి పనికిరాని పనే ప్రేమ’ -- అలా అని అనుకునే అమ్మాయి రోహిణీ.
‘నిలబడే విధంగా నిలబడితే, వికలాగంతో ఉన్న వాళ్ళు కూడా విజయం సాధించవచ్చు’ అనుకునే వాడు శ్యామ్.
ఈ సిద్దాంతంతో ఆమె, ఆ సిద్దాంతంతో అతనూ కలిసి ప్రయాణిస్తే...ఇద్దరి మధ్యా ఉన్నది స్నేహమా--ప్రేమా? ఇద్దరి మనసులూ కలుసుకుంటాయా...లేక వాళ్ళ ప్రేమ కర్పూరంలాగా గాలిలో కలిసిపోతుందా?
ప్రేమ వేరు వాళ్ళ మనసుల్లో కొమ్మలులా వ్యాపించ--
విధి వాళ్ళను ‘ఫుట్ బాల్’ లాగా ఆడుకోగా--
శ్యామ్-- రోహిణీ కలిసారా...విడిపోయారా?
ఎదురు చూడని మలుపులు, నిజమైన హాస్యం, దాంతోపాటూ కొంచం స్వారస్యమైన భవిష్యత్ సైన్స్.
‘మరవటం మర్చిపోయాను’--మాకు మాత్రమే కాదు...మీకూ మరిచిపోలేని ప్రేమ కథగా ఉంటుంది.
ఒక రోజా పువ్వు చెప్పింది:
ప్రేమించటం తెలియని అమ్మాయి జడలో ఉండటం కంటే, ప్రేమించి చనిపోయిన వాడి సమాధిపై ఉండటం మేలు!
***************************************************PART-1********************************************
ఇది ప్రేమ
కథ కాదు!
అయినా కానీ
ఈ కథలో
ప్రేమ తప్ప
ఇంకేదీ లేదు.
ఎందుకంటే, ఈ
ప్రేమ, మెరుపులాగా...ప్రారంభమైన
ఒకే క్షణంలో
ముగిసిపోయింది.
తేనెటీగలాగా చురుక్కున
కుట్టేసి, నొప్పి
అనుభవించే ముందే
ఎగిరిపోయింది.
ఆగ వలసిన
చోటుకు వస్తున్నప్పుడు
కండక్టర్ ‘విజిల్’ ఊది...నిలబడకుండానే
వెళ్ళిపోయిన బస్సులాగా
ఈ ప్రేమ
వెళ్ళిపోయింది.
ఈ ప్రేమను
అర్ధం చేసుకోవాలనుకుంటే, మొదట
శ్యామ్ ను అర్ధం
చేసుకోవటం ముఖ్యం.
అతన్ని అర్ధం
చేసుకున్నా, రోహిణీని
అర్ధం చేసుకోవటం
కష్టం. శ్యామ్
కే రోహిణీని
అర్ధం చేసుకోవటం
కుదరనప్పుడు, మనకిక్కడ...అయినా
కొంచం ప్రయత్నించి
చూద్దాం.
హైదరాబాద్ అమీర్ పేటలో
ఒక గ్రీటింగ్
కార్డులు తయారుచేసే
కంపెనీ, ఒక
బ్రహ్మాండమైన బిల్డింగులోని
నాలగవ అంతస్తులో
ఉన్నది.
ఒక తడిసిన
సెప్టంబర్ నెల
11
వ తారీఖు.
అమెరికాలోని ట్రేడ్
సెంటర్ భవనాలు
పడగొట్టబడ్డ జ్ఞాపకార్థ
రోజు.
ఆ రోజే
ఇక్కడ డిప్యూటీ
మేనేజర్ ఉద్యోగం
చేస్తున్న శ్యామ్
అనే శ్యామ్
కుమార్, రోహిణీ
అనే రోహిణీ
కుమారీని మొట్టమొదటిసారిగా
కలుసుకున్నాడు.
చెప్పాలంటే ఆ
రోజు ప్రొద్దున, శ్యామ్
‘బ్రేక్
ఫాస్ట్’ చెయ్యలేదు.
11 గంటల
సమయంలో ఆఫీసులో
కూర్చున్న తరువాత
ఒక అరటిపండును
వొలిచి, పాలల్లో
ముంచి మెల్లగా
తింటూ, ప్యూనుతో
గొడవ పడుతున్నాడు
శ్యామ్.
“రేయ్.
పాలు 12 రూపాయలు.
పండు ఏడున్నర
రూపాయి. మిగిలిన
అర్ధ రూపాయి
ఎక్కడరా?”
“ఏమిటి
సార్, ఇంత
పిసినారిగా ఉన్నారు?”
“నువ్వేమన్నా
అనుకో! నాకు
డబ్బే ముఖ్యం.
అడ్డదారిలో ఎలా
త్వరగా డబ్బుగల
వాడిని అవ్వాలని
నేను ప్రయత్నం
చేస్తున్నాను. మధ్యలో
నువ్వొచ్చి బ్యాలన్స్
లాక్కెలితే?
అర్ధ రూపాయి
తీసుకురా”
“ఇదిగోండి...”
ప్యూన్ డబ్బును
ఎగరేసి వెళ్ళగా, అది
నేలమీద పడి
దొర్లుతూ పరిగెత్త...దాన్ని
తీసుకోవటానికి
శ్యామ్ కిందకు
వంగ, అంతలో
ఆఫీసు మేనేజర్
‘హాయ్’ రామప్ప
ఒక దేవతతో
అతని గదిలోకి
దూరారు.
“శ్యామ్...ఈమె
నా కొత్త
‘పి.ఏ’. పేరు
రోహిణీ”
ఆమె అందం
చూసి శ్యామ్
చైజార, చేతిలో
ఉన్న అరటిపండు ముక్క జారి
పాలలో పడ--
“మేనేజర్
సార్...”
“ఏమిటి
శ్యామ్?”
“పండు
జారి పాలలో
పడిపోయింది సార్...”
“అది
జారి నీ
నోటిలోకి పడేలోపు
ఒక విషయం
చెబుతాను. ఈమెను
ఒక రెండు
రోజులు నీతోనే
ఉంచుకో”
“వావ్...చాలా
థ్యాంక్స్ సార్...మీరు
దైవం! చెఱకు
ఇస్తూ దాన్ని
తినడానికి కూలీ
కూడా ఇస్తున్నారు”
“ఏయ్
ఏయ్...ఊహల్ని
ఇష్టం వచ్చినట్టు
పరిగెత్తనివ్వకు.
మన కంపెనీ
బిజినెస్ గురించి, రూల్స్
గురించీ, టైమింగ్
అన్నిటిని చెప్పి
ఆమెకు ట్రైనింగ్
ఇవ్వటానికే ఆమెను
రెండు రోజులు
నీతో ఉంచుకో
అని చెప్పటానికి
వచ్చాను”
“ఓ...”
“ఇదిగో
చూడమ్మా, ఇతనే
శ్యామ్. ఈ
కంపెనీ యొక్క
బుర్ర--పునాది
రాయి. అద్భుతమైన
వాక్యాలు రాస్తాడు.
ఇతను లేకుండా
ఇక్కడ ఒక్క
‘గ్రీటింగ్
కార్డు’ కూడా
అమ్ముడవదు. నీకు
అన్ని వ్యాపార
ట్రిక్కులూ నేర్పిస్తాడు.
ఓకేనా?”
“ఓకే
సార్”
“హై...నేను
శ్యామ్...”
“హై...నేను
రోహిణీ. ‘నైస్
టు మీట్
యూ’! ఏమిటి
రాస్తున్నారు?”
“ఒక
ప్రేమ కవిత్వం.
గ్రీటింగ్ కార్డు
కోసం...చదువుతారా?”
“వద్దు...వద్దు!
నాకు ప్రేమంటేనే
అలర్జీ”
“అలాగా...? నాకు
ప్రేమంటే ప్రాణం”
“నేను
ప్రేమను ద్వేషిస్తాను” అన్నది రోహిణీ.
“నేను
ప్రేమను ప్రేమిస్తున్నాను” అన్నాడు శ్యామ్.
“సరే
బాబూ...చాలా
సంతోషం. మీరిద్దరూ
ఇలాగే మాట్లాడుకుంటూ
ఉండండి. నాకో
చిన్న పనుంది.
ఏం.డి
గారి అమ్మాయి
మాధవి అమెరికాలో
చదువుకుని ఇండియా
వస్తోంది. నేను
ఏర్పోర్టుకు వెళ్ళి
తీసుకురావాలి”
“సరే... ‘హాయ్’ సార్” అన్నాడు శ్యామ్.
“ఆయనెందుకు
‘హాయ్’ అని
పేరు పెట్టుకున్నారు?” అడిగింది
రోహిణీ.
“అదొక
పెద్ద శోకమైన
కథ”
“హాయ్ లో
ఏమిటి శోకం?”
“అది
నేను చెప్పాలంటే
నువ్వు ఒక
రాత్రంతా నాతో
ఉండాలి”
“ఏమిటీ!?”
“అంతపెద్ద
కథ...త్వరగానో, షార్టుగానో
చెప్పటం కుదరదు
అని చెప్పటానికి
వచ్చాను”
“శ్యామ్, మీరు
ఈ ఆఫీసులో
ఎన్ని రోజులుగా
పనిచేస్తున్నారు?”
"తెలియదు”
“తెలియదా?”
“అదే
నిజం. నేను
ఈ ఆఫీసులో
చాలా రోజుల
నుండి ఉంటున్నాను.
కానీ, పని
చేస్తున్నానా అని
నాకే తెలియదు.
మేనేజర్నే అడగాలి”
నవ్వేసింది.
“వ్యత్యాసమైన
సమాధానమే. మీ
కింద ఎంతమంది
పని చేస్తున్నారు?”
“రెండు
వేల మంది”
“అబద్దం.
ఇక్కడ ఇరవై
మంది కూడా
లేరు”
“ఈ
ఆఫీసు నాలగవ
అంతస్తులో ఉంది.
నా కింద
మూడు అంతస్తులలో
ప్రభుత్వ ఆఫీసు.
అక్కడ పనిచేసే
వాళ్ళు ఖచ్చితంగా
రెండు వేలమంది
ఉంటారు”
“సుత్తి...చాలా
పెద్దదిగానే ఉంచుకున్నారు”
శ్యామ్, రోహిణీని
పై నుండి
కిందకు దీర్ఘంగా
చూశాడు.
“ఏమిటలా
చూస్తున్నారు?”
“నువ్వు
పెద్ద పెద్దవిగానే
ఉంచుకున్నావు!”
రోహిణీ ముఖమంతా
కోపంతో ఎరుపెక్కింది.
“ఏయ్...” అన్నది
కోపంగా.
“మీ
కళ్ళను, నోటినీ
చెప్పాను”
“మీ
నోరు ముయ్యండి.
మొదట పని
నేర్పించండి”
“విత్
ప్లషర్” అన్నాడు.
అది ‘విత్
ప్లషర్’ కాదు, ‘బ్లడ్
ప్రషర్’ అని
శ్యామ్ కు అప్పుడు
తెలియలేదు!
***************************************************PART-2********************************************
రోహిణీ -- పేరులో
ఉన్న వేడి
ఆమె అందంలో
లేదు. అయినా
కానీ, ఏదో
ఒక అర్ధం
కాని గ్లామర్
ఆమె దగ్గర
చాలా ఎక్కువగా
ఉంది. రక్తాన్ని
వేడెక్కించే ఆమె
చూపులు, పండిపోయున్న
ఆమె ఎర్రటి
లావుపాటి పెదవులు, అనగని
ఆమె పెద్ద
ఛాతి ఆమె
నవ్వును గ్లామర్
చేసి పిచ్చెక్కిస్తున్నాయి.
లేకుంటే రోహిణీ
సాధారణ అందగత్తే!
శ్యామ్ -- చూడగానే
వశీకరణ చేసుకునే
అందగాడు. నల్లటి
జుట్టు, బొద్దు
మీసాలు, మెరుపు
నవ్వు, ప్రేమ
ముఖం, కవిత్వ
హృదయం, ఛాతిలో
రోమాల అడవి.
‘సిక్స్
ప్యాక్’ శరీరం.
ఉట్టిపడే మగతనం.
తరువాత వచ్చిన
రోజులలో శ్యామ్
నోటిలోని జొల్లు
స్రవించు గ్రంధులు
ఎక్కువసేపు పనిచేసి
రోహిణీని చూసి
విపరీతమైన జొల్లును
ఉత్పత్తి చేస్తోంది.
ఏ మగాడి
కళ్ళకు ఏ
ఆడది అందంగా
కనబడుతుంది అనేది, ఆ
మగాడు ఆ
ఆడదాన్ని చూసే
ధోరణిలో ఉంటుంది.
శ్యామ్, రోహిణీని
చాలా దగ్గరగా
చూశాడు. అతని
కంటికి రోహిణీ
ప్రపంచ సుందరి.
మొదటి చూపులోనే
అతను ఆమె
ప్రేమలో పడ్డాడు.
ఆమె తనకోసమే
పుట్టింది అని
ఇనుప కడ్డీలాగా
గట్టి నమ్మకంతో
ఉన్నాడు.
తన సెల్
ఫోన్ రింగ్
టోన్ ను
‘నేను
మాట్లాడతాను ఇంకా, ఇంకా--భూలోకమే
నా కాలు
కింద’ అనే
పాటకు మార్చాడు.
‘అడ్డదారిలోనైనా
సరే డబ్బుగల
వాడిగా అవ్వాలి’ అనే
తన లక్ష్యంలో
నుండి కూడా
మారిపోయాడు.
‘రోహిణీని
ప్రేమించాలి. ఆమెను
ప్రేమలో పడేయాలి.
ఇదే ఇక
నా శాశ్వత
లక్ష్యం. అది
అతి పెద్ద
సవాలుగా ఉండబోతుంది’ అని అనుకున్నాడు.
రోహిణీకి ఇలాంటి
ప్రేమ విషయాలలో
ఆసక్తో, ఆశో
లేదు.
తల్లి-తండ్రీ
చనిపోయిన తరువాత, ఆమె
ఈ ప్రపంచంలో
ఇష్టపడే విషయాలు
రెండే రెండు.
ఒకటి, ఆమె
నల్లని -- పొడవైన
జడను. ఎంత
కత్తిరించినా అది
ఎంత సులభంగా
పెరుగుతోంది? అనే
ఆశ్చర్యం.
రెండోది, వేడి
‘గులాబ్
జామూన్’
ఇప్పుడు, శ్యామ్
చూసిన అపాయకరమైన
ప్రేమ చూపులతో
ఆమె మెదడులో
ఒక హెచ్చరిక
గంట, ఆగకుండా
వినబడుతోంది.
‘ఇక
అతనితో జాగ్రత్తగా
ఉండాల్సిందే. ఇది
పెద్ద సవాలుగా
ఉండబోతుంది’ అని
అనుకున్నది.
లోకంలో రెండే
రకాల మగవాళ్ళు
ఉన్నారు.
ఆడవారిని చూసి
జొల్లు కార్చేవారు.
ఆడవారిని చూసి
ఎక్కువ జొల్లు
కార్చేవారు.
శ్యామ్ తన
ఏడో తెలివిని
కవ్వించి, రెండో
ప్రపంచంలో రోహిణీ
గురించిన మత్తులో
ఉన్నాడు.
‘ఇలాంటి
ఒక అమ్మాయి
తనకు దొరికితే...’--
‘దొరికితే? కాదు...దొరికింది!’
‘నన్ను
ప్రేమించటానికి
భగవంతుడే ఆమెను
పంపించాడు’ అని
అనుకున్నాడు.
'అది
నిజం కాకపోతే, ఆ
నగరంలో ఉన్న
నలభై వేల
ఆఫీసులలో, తొమ్మిది
వేల భవనాలలో, అరకోటి
తెలుగు జనాభాలో
సరిగ్గా ఆమెకు
తన ఆఫీసులో
మాత్రమే ఉద్యోగం
దొరికింది.
ఎలా?’
ఆ అద్భుతాన్ని
ఒకే ఒక
మాటలోనే వివరించటం
కుదురుతుంది.
విధి!
ఆపై వచ్చిన
వారాలలో శ్యామ్
-రోహిణీ ఇద్దరికీ
మధ్య జరిగిన
గొడవ-ప్రేమ
సంఘటనల
సంగ్రహం ఇదిగో!
***************************************************PART-3********************************************
ఆఫీసు ‘లిఫ్టు’!
చెవిలో ఇయర్
ఫోన్ తగిలించుకుని
పాటలు వింటూ
నిలబడున్నది రోహిణీ.
మూసుకుంటున్న లిఫ్ట్
తలుపులను వేగంగా
పరిగెత్తుకు వచ్చి
ఆపి లోపలకు
దూరాడు శ్యామ్.
“హాయ్
రోహిణీ...”
“హాయ్
శ్యామ్...”
‘లిఫ్ట్’ పైకెక్కటం
మొదలయ్యింది.
“ఏం
పాట వింటున్నావు?” అన్నాడు.
గబుక్కున అతనికి
దగ్గరగా వచ్చి
అతన్ని రాసుకుంటూ, తన
చెవిలో ఉన్న
‘ఇయర్
ఫోన్’ ను
అతని చెవికి
మార్చింది.
‘అంతా
రామ మయం’
“ఓ
గాడ్...బ్రహ్మాండం!
అద్భుతం”
“అలాగా? ఈ
పాట నీకూ
నచ్చుతుందా శ్యామ్?”
“లేదు...నువ్వు
నన్ను ఇలా
వచ్చి రాసుకుంటున్నది
చెప్పాను”
చటుక్కున కోపగించుకుని
జరిగింది.
“చూడటానికి
‘మాడర్న్’ గా
ఉన్నావు! బుర్ర
కథ పాటలు
వింటున్నావు?” అని
శ్యామ్ ఎగతాలిగా
నవ్వాడు.
అతన్ని కోపంగా
చూసి వెళ్ళిపోయింది
రోహిణీ.
ప్రసిద్ద హోటల్.
కంపెనీ డీలర్స్
ఇచ్చిన విందులో
కలుసుకుని--కోలాహలంగా
ఉన్నది ఆఫీసు
మొత్తం.
“రోహిణీ...”
“చెప్పు
శ్యామ్”
“నావల్ల
జీర్ణించుకోవటమే
కుదరటం లేదు”
“మరి... ‘ఫ్రీ’ గా
దొరుకుతోంది కదా
అని మూడు
ప్లేట్ల బిరియాని
తింటే?”
“అది
చెప్పటం లేదు”
“మరి?”
“నువ్వు
ఒక ‘అల్
ట్రా మోడ్రన్
గర్ల్’. నువ్వు
పోయి బుర్ర
కథ పాటలను
విని ఆనందిస్తున్నావే...ఏదో
అడ్డు తగులుతోందే!
నేను హైదరాబాద్
అమీర్ పేటలో
మనోతత్వ డాక్టర్
దగ్గర ఒక
‘అప్పాయింట్
మెంట్’ తీసుకోనున్నాను”
“ఎప్పుడు
వెళ్ళబోతావు?”
“నాకు
కాదు...నీకు”
“నేను
బాగానే కదా
ఉన్నాను”
“ఏదీ...నీ
తలను బాగా
ఊపు?”
ఊపి చూపింది.
“ఎందుకు?”
“లోపల
నట్లు ఊడిపోయిన
శబ్ధం వస్తున్నదా
అని చూసాను”
“నేను
బాగానే ఉన్నాను.
నాకేమీ లేదు.
నువ్వేమీ బాధపడక్కర్లేదు.
నీ పని
ఎలా పోతోంది?”
“అలాగే
ఉంది”
“ఏమిటీ?”
“నాలుగు
రోజుల క్రితమే
నువ్వు ఆఫీసుకు
వచ్చావు”
“అందుకని...?”
“ఆ
రోజు నుండి
పనిచేయటం కుదరటం
లేదు”
“అర్ధం
కాలేదు...”
“ఇదిగో
చూడు...ఇది
చాలా చిన్న
కథ. ఎక్కువగా
బంకలాగా లాగలేము.
అందువలన ఇప్పుడే
చెప్పేస్తున్నాను.
ఐ.లవ్.యూ
రోహిణీ”
“రిజెక్టడ్!
నీ అప్లికేషన్ను
నేను తిరస్కరిస్తున్నాను”
“సరే.
అట్నుంచి వస్తాను.
నువ్వెలా ఈ
ఉద్యోగానికి వచ్చావు?”
“బస్సులో”
“నేను
అది అడగలేదు...ఎందుకు
వచ్చావు?”
“పాత
ఉద్యోగం చాలా
విసుగు అనిపించింది.
కొత్తగా ఏదైనా
చేసి చూడాలని
అనిపించింది. నీకు
తెలుసా శ్యామ్...నేను
‘లా’ చదివాను”
“అబ్బో...అలాగా? నువ్వు
పెద్ద న్యాయాధిపతి
అయ్యుండచ్చే?”
“అది
కూడా పెద్ద
విసుగే. ఎదురుకుండా
ఇద్దరు నిలబడి
రోజంతా గోల
గోలగా మాట్లాడుకుంటూ
ఉండేటప్పుడు, వాళ్ళ
ఎదురుగా ఒక
మహిళ కూర్చుని
ఏమీ మాట్లాడకుండా
వేడుక చూస్తూ
ఉండటం లాంటి
ఒక నరకం, లోకంలో
ఇంకేదీ లేదు”
“అర్ధమయ్యింది.
అయితే నీకు
నచ్చిన ఉద్యోగం
ఏది?”
“ఏర్
హోస్టస్!”
“ఎందుకని?”
“అక్కడే
అందరు మగవాళ్ళనూ
బెల్టుతో కట్టిపడేయగలం”
“హా...హా...హా...హా...”
ఆమె ఏది
చెప్పినా నవ్వాలని
ఇంతకు ముందే
తీర్మానం నెరవేర్చుకుని
ఉన్నాడు శ్యామ్.
రోహిణీని ప్రేమ
మాటలతో, ప్రేమ
చూపులతో, సంధర్భం
దొరికినప్పుడు
ప్రేమ సైగలతో, చేష్టలతో
పడేసి సరైన
టైము చూసి
గ్రద్ద చూపులతో
ఎత్తుకెళ్ళిపోదాం
అని కాచుకోనున్నాడు.
ఆఫీసు.
ఉద్యోగం సమయంలో
కవిత్వం రాస్తున్నాడు.
అతని డైరీ
పిచ్చ పిచ్చగా
కవిత్వ వర్షంతో
తడుస్తూ ఉన్నది.
ఒక పేజీలో
‘రోహిణీ
-- ఈమె నా
కోసమే పుట్టింది!
ఆమెను నేను
ప్రేమిస్తున్నాను.
ఆమె చిలిపి
నవ్వును --
ఆమె గుండ్రటి
కళ్ళనూ--
ఆమె పోడవాటి
జడను --
నున్నగా ఉండే
ఆమె కడుపును
--
మెడకు కింద
ఉండే హృదయ
రూప మచ్చనూ
--
మాట్లాడేటప్పుడు
కొరికి లాగే
ఆమె కింది
పెదాలనూ --
ఆమె ఆవలింత
మౌనాన్ని
--
తుమ్ము యొక్క
సంగీతాన్నీ --
నుదుటి మీద
పెట్టుకునే చిన్న
బోట్టును ---
అవును రోహిణీ...నేను
నిన్ను.
పిచ్చివాడిలాగా
ప్రేమిస్తున్నాను’
“ప్రేమించుకో...నాకేమీ
బాధ లేదు” అన్నది రోహిణీ.
“ఏమిటంత
సాధారణంగా చెప్పేసావు? నాకే
రుచీ పచీ
లేదు. చెప్పులు
తీయటం లేదా?”
“ఇదిగో
చూడు శ్యామ్...నన్ను
నువ్వు ప్రేమించటం
నీ ఇష్టం.
నువ్వు మాత్రమే
కాదు...ఈ
ఆఫీసులో తొంబై
శాతం మంది
నన్ను ప్రేమిస్తున్నారని
నాకు బాగా
తెలుసు. ఈ
ఆఫీసులో నన్ను
ప్రేమించని మగాడు
ఒకే ఒకడే”
“ఎవరది?”
“కంపెనీ
ఎం.డి”
“ఆయన
చనిపోయి నలభై
సంవత్సరాలు అవుతోందే!
ఆఫీసులో ఆయన
ఫోటో మాత్రమే
కదా ఉంది”
“అందుకోసమే
ఆయన నన్ను
ప్రేమించటం లేదు”
“ఏయ్
పాపీ”
“నా
ఏరియాలో డెబ్బై
శాతం. రోడ్డులో
వెళ్తున్నప్పుడు
ఎనభై శాతం...నన్ను
చూసినంత మాత్రానే
నూరు శాతం
మగవాళ్ళు నన్నే
ప్రేమిస్తున్నారని
నాకు బాగా
తెలుసు. నేనేమన్నా
కృష్ణ పరమాత్మానా, అందరి
దగ్గర ఒకే
సమయంలో ఉండటానికి!”
“అయినా
కానీ...”
“అయినా
కానీ నీ
ఊహలను నేను
అడ్డుకోలేను. ఎవరి
ఊహలనూ నేను
అడ్డుకోలేను. చాలా
మంది కలలలో...నేను
దుస్తులు లేకుండానే
వస్తున్నట్టు నాకే
బాగా తెలుసు.
నీ కలలో
ఎలా వస్తున్నాను?”
“అది...అది...”
“పరవాలేదు...చెప్పు”
“లంగా
-- షర్టులో!”
“థ్యాంక్స్.
అంత మంచి
వాడివా నువ్వు?”
“అంతలో
అలారం మోగి
నన్ను లేపి
చంపుతోంది...దరిద్రం”
“అరె
ఇడియట్...అదేకదా
చూసాను. సరే...నువ్వు
ఇంత నిజమన్నా
చెబుతున్నావే! ఇలా
చూడు శ్యామ్...నన్ను
నీ కలలలో
నువ్వేం చేసుకోవాలనుకుంటే
అదే చేసుకో!
కానీ, ఎదురుగా
ఉన్నప్పుడు నన్ను
ట్రబుల్ చెయ్యకు!”
మరుసటి రోజు.
“ఏయ్
ఏయ్ ఏయ్... శ్యామ్”
“ఏమిటి...ఏమిటి
రోహిణీ?”
“అదివ్వు...ఇవ్వు
మొదట్లో...”
రోహిణీ వేగంగా
వచ్చి శ్యామ్
చేతిలో ఉన్న
తన పెన్నును
లాక్కుంది.
“ఏమిటీ...ఒక
పెన్ను కొసం...ఇలా...”
“ఇలా
చూడు శ్యామ్...నా
వస్తువులను అవతలి
వారు ఉపయోగించటం
నాకు ఇష్టం
ఉండదు”
“పెన్నునే
కదా తీసేను.
దానికి ఇంత
సీను వెయ్యాలా?”
“పెన్నో...పెన్సిలో...? నా
వస్తువులను ముట్టుకోకు
-- అందులోనూ నా
అనుమతి లేకుండా!
నాకు నచ్చదు.
నేను అదో
రకం...”
“అదొక
రకం అంటే?”
“అదో
రకం అంటే, దానివలన
ఒక కంపెనీలో
నాకు ఉద్యోగమే
పోయిందని పెట్టుకో”
“అలాగా...అదెలా?”
“నేను
పనిచేస్తున్న కంపెనీలో, ఎం.డి
తో మాట్లాడుతున్నాను.
అప్పుడు నా
చేతిలో ఉన్న
‘పర్సనల్
డైరీ’ కింద
పడిపోయింది. ఎం.డి.
చటుక్కున కిందకు
వంగి అది
తీసి ఇచ్చారు.
వెంటనే నేను
ఉద్యోగానికి రాజీనామా
ఇచ్చేసి వచ్చాశాను”
“ఎందుకలా...ఎందుకు?”
“నా
పర్సనల్ డైరీని
ఆయనెలా ముట్టుకోవచ్చు?”
“ఏయ్.సిల్లీ
గర్ల్...కిందపడిన
డైరీనినే కదా
ఆయన తీసిచ్చాడు?”
“నేను
అంత ‘పొససివ్,సెన్సిటివ్’ అని
చెప్పొచ్చాను. ఇక
మీదట నా
వస్తువులను దేనినీ
ముట్టుకోకు”
“ఓసి
రాక్షసీ. నేను
నిన్ను పాల్కోవా
అనుకున్నాను. నువ్వొక
సైకోనా?”
మద్యాహ్నం లంచ్
టైము.
వేగంగా శ్యామ్
దగ్గరకు వచ్చింది
రోహిణీ.
“నేను
క్యాంటీనుకు వెళుతున్నాను.
నీకేమైనా కావాలా?”
“నాకు
ఏం కావాలో
నీకు బాగా
తెలుసు రోహిణీ” అంటూ రోహిణీని
ఆశగా చూసాడు.
“ఏమిటలా
చూస్తున్నావు?”
మళ్ళీ అదేలాగానే
చూస్తూ నిలబడ్డాడు.
“ఏమిటీ...ఏం
కావాలి? నోరు
తెరిచి చెబితేనే
కదా తెలుస్తుంది?”
శ్యామ్ మెల్లగా, “వేడిగా
కాఫీ” అన్నాడు.
“అంతేనా? నువ్వు
ఇంకేదో చెప్పబోతావని
అనుకున్నా”
“ఏం
చెబుతానని అనుకున్నావు?”
రోహిణీ సర్దుకుని
“టీ
చెబుతావేమోనని
అనుకున్నా”
ఇద్దరూ ఒకర్ని
ఒకరు చూసుకున్నారు.
“రోహిణీ...నేనొకటి
చెప్పనా?”
“ఊ...”
“నేను
నీకు ‘బల్బు’ ఇస్తే, నువ్వు
నాకు ‘ట్యూబు
లైటు’ ఇస్తున్నావు”
రోహిణీ నవ్వుకుంటూ
వెళ్ళిపోయింది.
మేనేజర్ ‘హాయ్’ రామప్ప
గది.
“శ్యామ్...ఈ
ఆదివారం ఏం
చేస్తావు?”
“అది
సోమవారం నాడే
సార్ నాకే
తెలుస్తుంది”
“అలాగంటే...?”
“ఏదో
ఒకటి చేస్తాను
సార్. ఇప్పుడు
తెలియదు. సొమవారం
ఆలోచిస్తేనే ఆదివారం
ఏం చేసానో
నాకే అర్ధమవుతుంది.
ఏం సార్...ఒక
‘బ్యాచులర్’ దగ్గర
ఇలా కఠినమైన
ప్రశ్నలన్నీ అడుగుతున్నారు?”
“ఆదివారం
ఆఫీసు స్టాఫ్
అంతా కలిసి
టూర్ వెళుతున్నాం.
నువ్వు వస్తావా...?”
“ఖర్చు
దండగ. నేను
రాను...”
“ఏం.డి
కూతురు మాధవి
కూడా వస్తోంది.
చూడటానికి ఆమె
సూపర్ గా
-- పాల మీగడ
గడ్డలా తళ
తళమని ఉంటుంది”
“ఛఛ...ఒక
మేనేజర్ మాట్లాడే
మాటలా ఇవి? నేను
రాను సార్”
“ఆఫీసు
మొత్తమూ అని
చెప్పాను”
“నేను
రాను అని
చెప్పాను”
“ఆఫీసు
మొత్తం అంటే
నీకింకా అర్ధం
కాలేదంటే నువ్వు
ఉత్త మట్టి
బుర్రగాడివి. ఇప్పుడు
నువ్వు చేస్తున్న
ఉద్యోగమే ఎలా
చేస్తున్నావో తెలియటం
లేదు. నీకు
అర్ధమయ్యేటట్టు
నేనే చెబుతా...ఆఫీసు
మొత్తం అంటే
రోహిణీని కూడా
కలిపి”
‘సార్...నేనెప్పుడు
రానని చెప్పాను?”
***************************************************PART-4********************************************
ఆదివారం.టూర్!
బస్సే కోలాహలంగా
ఉంది. ఏ
టూరూ బయలుదేరటానికి
ముందు ఏర్పడే
ప్రారంభ కాల
ఉత్సాహం, ఆ
గుంపు దగ్గర
కూడా కనబడింది.
ఒకటే గోల, శబ్ధం, ఈలలూ, చప్పట్లూ, పాట, బస్సుకు
పక్కన ‘డాం.డాం.డాం’ మోత, నవ్వులు, గేలీ
-- ఎగతాలి....
ఎం.డి.
కూతురు మాధవి, అమెరికాలో
చదువుకుని వచ్చింది.
ఆమె, ఈ
గుంపుకు కొత్త.
అందరికీ పరిచయం
చేయబడింది.
శ్యామ్ యొక్క
చేతులను నొక్కి
పట్టుకుని చాలాసేపు
షేక్ హ్యాండ్
ఇచ్చింది. అది
గమనించటం మరిచిపోలేదు
రోహిణీ. ఆమెలో
చిన్నదిగా ఒక
ఈర్ష్య రవ్వపేలింది.
‘అది
ఎందుకు’ అనేది
ఆమెకే అర్ధం
కాలేదు!
శ్యామ్ కి ‘గిటార్’ వాయించటం
తెలుసు అని
ఆరోజే ఆఫీసులో
వాళ్ళందరికీ తెలిసింది.
‘ఉండిపోరాదే..గుండె
నీదేలే’ పాటను
అతను మధురంగా
‘గిటార్’ వాయించ
‘హాయ్’ రామప్ప
లేచి డాన్స్
చేసారు. చప్పట్లు
మారుమోగినై.
తరువాత మాధవి
ఒక ఆంగ్ల
పాట పాడగా, దానికి
తగినట్లుగా ఇంపుగా
‘గిటార్’ వాయించాడు
శ్యామ్. మాధవి
బాగా ఎమోషనల్
అయ్యింది.
“నీకు
ఇంగ్లీష్ పాటలు
నచ్చుతాయా?” అని
అడిగింది.
“అవన్నీ
విన్నది కూడా
లేదు”
“మరెలా
వాయించావు?”
“వాటన్నింటినీ
ఎప్పుడో తెలుగులో
‘కాపీ’ కొట్టేసారుగా!” అనగానే గుంపు
గొల్లుమని
నవ్వింది. మాధవి
కూడా ఆ
నవ్వులతో తన
నవ్వును కలిపింది.
మరి కొంతమంది
కూడా పాడగా, వాళ్ళందరికీ
కూడా ‘గిటార్’ సంగీతం
వాయించాడు శ్యామ్.
అప్పుడప్పుడు ఓర
కంటితో రోహిణీని
చూస్తూ ఉన్నాడు.
రోహిణీనేమో మాధవి
శ్యామ్ ను మింగేసేలాగా
చూస్తూ ఉండటాన్ని
గమనించింది.
మార్నింగ్ బ్రేక్
ఫాస్ట్ కోసం
బీచ్ రోడ్డులోని
ఒక హోటల్
దగ్గర బస్సు
ఆపబడింది. అందరూ
టిఫిన్ సెంటర్
లోకి పరిగెత్తారు.
శ్యామ్ ‘గిటారు’ తో
హోటల్ తోట వైపుకు
నడిచాడు. చాలా
దూరం నడిచిన
తరువాత ఒక పొద
దగ్గరున్న చెట్టు కింద
కూర్చున్నాడు. ఏకాంతంగా
‘గిటార్’ వాయించడం
ప్రారంభించాడు.
సంగీతం ఉత్సాహంగా
ప్రవహించింది. చుట్టుపక్కలను
నింపింది.
మాధవి ఆ
తోట మట్టిలో
వయ్యారంగా నడిచి
వచ్చింది. ఆమె
వేసుకున్న టైటైన
టీ షర్ట్
బొత్తాలు జస్ట్
లైక్ దట్
ఊడిపోయి, ఆమె
యౌవ్వనాన్ని అడ్వర్టైజ్
చేసింది. ఆమె
యొక్క టైటైన
జీన్స్, ఆమెను
మరింత గ్లామర్
గా చూపించి
కిక్ ఎక్కించింది.
సంగీతాన్ని ఎంజాయ్
చేసింది ఆమె.
ఇటువైపు, అటువైపూ
పలు కోణాలలో
నిలబడి తన
మొబైల్ ఫోనులో
ఫోటోలు తీసింది.
కళ్ళు మూసుకుని
ఎంజాయ్ చేస్తూ, గిటార్ను
వాయించి ముగించాడు
శ్యామ్. కళ్ళు
తెరిచినప్పుడు, ఫోటోలు
తీస్తూ ఉన్నది
మాధవి.
“అయ్యో...అయ్యో...ఏం
చేస్తున్నారు?”
“అంత
మర్యాద అక్కర్లేదు.
మాధవి...నువ్వు...రా...పో...అంటూ
చెప్పినా కూడా
చాలు”
“ఏం
చేస్తున్నావు నువ్వు? ఆ
ఫోటోలన్నిటినీ
తిరిగి ఇచ్చేయి.
లేకపోతే డిలేట్
చేసేయి”
“ఎందుకని?”
“ప్లీజ్...సెంటిమెంటల్
గా నాకు
ఫోటోలు తీస్తే
నచ్చదు. డిలేట్
చేసేయి...ప్లీజ్!”
“సరే!
కానీ, ఒక
షరతు”
“ఏమిటి?”
“నాకు
నువ్వు ‘గిటారు’ వాయించడం
నేర్పాలి”
“అది
చాలా సింపుల్.
గి.టా.ర్...గిటార్
అంతే”
“‘గిటర్’ అని
మాట్లాడటం నేర్పించమనలేదు.
గిటారు వాయించడం
నేర్పించమన్నాను”
“నేనే
ట్రైనింగ్ తీసుకుంటున్నాను.
ఎవరైనా పెద్ద
విద్వాంసుడి దగ్గర
నేర్చుకో. బాగా
నేర్పుతారు”
“లేదు
లేదు...నేనేమన్నా
వేదిక ఎక్కి
కచేరీనా చెయ్యబోతాను? సింపుల్
గా పొద్దు
పోవటానికి వాయించటం
నేర్చుకుంటే చాలు”
“నేర్పించవచ్చు...తప్పులేదు.
కానీ...”
“అయితే
ఇప్పుడే నేర్పించు”
“సరే.
ఇదిగో...మొదట
‘గిటారు’ ను
ఇలా పట్టుకోవాలి.
ఇలా వాయించాలి”
శ్యామ్, మాధవి
చుట్టూ పట్టుకుని
‘గిటార్’ ను
పట్టుకోవటం నేర్పించ
-----
దూరంగా, టిఫిన్ తింటూనే
వీళ్ళనే చూస్తున్న
రోహిణీ కోపంగా
కుర్చీలో నుండి
లేచింది.
ప్లేటును అలాగే
పడేసి వాళ్ళ
వైపుకు నడిచింది.
శ్యామ్, తప్పించుకోలేక
మాధవిని కౌగలించుకుని
నేర్పిస్తుంటే, ఆమె
వాసన అతన్ని
ఉక్కిరి బిక్కిరి
చేయ, అతని
చేతులు ఇష్టం
వచ్చినట్టు ఆమె
మీద పడగా--
ఆమేమో దాన్ని
పట్టించుకున్నట్టే
తెలియటం లేదు.
అమెరికా ప్రకృతి.
రోహిణీ వేగంగా
వచ్చి పొదకు
అటుపక్కగా నిలబడి
వాళ్ళను గమనించడం
మొదలుపెట్టింది.
“ఇదిగో
చూడు మాధవి...ఇలా
వాయించాలి” -- అతను
ఆమె చేతులను
అదిమి పట్టుకుని
వాయించి చూప, ఆమె
ఒళ్ళు చెమటపట్టి
వణికింది.
“సడన్
గా ఎందుకింత
చెమటలు పడుతున్నాయి
నీకు?”
“అది...అది...నువ్వు
ముట్టుకున్న వెంటనే...”
“నేను
వాయించటాన్ని గమనించు”
అతని సన్నిహితాన్ని
అనుభవించిన మాధవి
కళ్ళు తడిసినై.
ఏదీ అర్ధం
కాలేదు ఆమెకు.
అయినా కానీ, “ఊ...ఊ” అన్నది.
పొదకి అవతలి
వైపు నిలబడున్న
రోహిణీ, పొద
ఆకులను పీకి, కోపంతో
నమిలి ఉమ్ముతున్నది.
“తరువాత
దీంట్లో ‘కీ
సిగ్నేచర్’ ఉంది, ‘టైం
సిగ్నేచర్’ ఉన్నది”
మాధవి శరీరం జలదరించింది.
“ఇంత
స్పీడుగా నేర్పొద్దు
శ్యామ్. ఏదీ
అర్ధం కావటం
లేదు. ఒకే
రోజులో పూర్తి
చేస్తావా?”
“నువ్వు
సరిగ్గా వాయించేటప్పుడు, నీకు
ఈ శబ్ధం
వినిపించాలి”
శ్యామ్ వాయించి
చూపించాడు.
“శబ్ధం
వినబడుతోందా?”
“వినబడలేదు”
పొదల వెనుకే
ఉన్న రోహిణీ
హఠాత్తుగా అరిచింది.
“ఆ...అయ్యో...అమ్మో...”
“ఇప్పుడు
వినబడుతోంది...” అన్నది మాధవి.
శ్యామ్ అధిరిపడ్డాడు.
“ఏయ్...అది...నేను
కాదు. వేరే
ఎవరో అరుస్తున్నారు”
శ్యామ్ పొద
చుట్టూ పరిగెత్తుకు
వెళ్ళి చూసాడు.
మరోసారి అధిరిపడ్డాడు.
అక్కడ రోహిణీ
తన కాలు
పుచ్చుకుని పడిపోయింది.
“అయ్యో
రోహిణీ...ఏమైంది?”
“పా...పా...పా...”
“పాల
ఐస్ క్రీం
కావాలా?”
“ఊహూ.
పా...పా...పా...”
“పాపం
పసివాడు సినిమానా?”
మాధవి పరిగెత్తుకు
వచ్చింది. “ఓ
గాడ్...
రోహిణీ. ఏం
జరిగింది?”
“పా...పా...పాము...!
అయ్యో నా
కాలు మీద
పొదల్లో ఉన్న
పాము కాటేసి
వెళ్ళిపోయింది...పెద్ద
పాము...నాగు
పాము...”
“పామా!” -- శ్యామ్
బెదిరిపోయి గెంతులు
వేశాడు.
“వెళ్ళిపోయిందా...ఎటు
వెళ్ళింది?” అడిగింది
మాధవి ఆదుర్దాగా.
“ఎటు
వెళ్ళింది అంటే...వెళ్ళేటప్పుడు
అదేమన్నా అడ్రస్సు
ఇచ్చా వెళుతుంది...ఎక్కడికో
వెళ్ళిపోయింది...అదిగో...అటే
వెళ్ళింది”
రోహిణీ ఏదో
ఒక వైపుగా
చై చూపింది.
మాధవి వంగుని
అటువైపుగా పాముని
వెతుక్కుని వెళ్ళింది.
శ్యామ్ తిరిగి
రోహిణీని చూశాడు.
అతను చూస్తూ
ఉన్నప్పుడే, రోహిణీ
యొక్క ముక్కులో
నుండి సన్నగా
నెత్తురు కారటం
ప్రారంభించింది.
అది చూసి
శ్యామ్ భయపడిపోయాడు.
“అయ్యో...
రోహిణీ...ముక్కు
నుండి నెత్తురు.
డాక్టర్...డాక్టర్...” కేకలు వేశాడు.
“శ్యామ్...
శ్యామ్...భయపడకు...భయపడకు”
“డాక్టర్...డాక్టర్”
“ఏయ్...
షెటప్! గోల
చేయకుండా ఇలా
కూర్చో. నేను
చచ్చి పోతానేమోనని
నాకు భయంగా
ఉంది...నా
పక్కన కూర్చో
శ్యామ్. నేను
నీ మీద
కొంచం ఆనుకుంటాను...”
“లేదు...డాక్టర్
దగ్గరకు...”
“డాక్టర్
దగ్గరకు తరువాత
వెళదాం. చెబుతున్నా
కదా...కొంచం
పక్కన కూర్చోరా...ఇడియట్!” --- రోహిణీ
చివాట్లు పెట్టింది.
శ్యామ్ భయపడుతూ
కూర్చున్నాడు.
రోహిణీ అతని
మీద వసతిగా
ఆనుకుంది.
“ఏయ్...ఏం
చేస్తున్నావు...?”
“అయ్యో...కళ్ళు
బైర్లు కమ్ముతున్నాయే!
తలతిరుగుతోందే...నోట్లో
నురుగు వస్తోందే...గుండె
దఢ దఢ
మని కొట్టుకుంటోందే”
పాము కనబడక
మాధవి తిరిగి
వచ్చి అడిగింది.
“ఏయ్...పాము
ఏ చోట
కరిచింది...?”
“కాలు
మీద...” అన్నది రోహిణీ.
“కాలు
చూపించు...”
రోహిణీ కాలు
ఎత్తి చూపింది... మాధవి అనుమానంతో
చూసింది.
“ఏయ్...కాలు
మీద పాము
కరిచిన గాట్లే
ఏమీ లేవే...?”
“అది
నోరు లేని
జీవి...దాని
నోరును వెతికితే
కనబడుతుందా? శ్యామ్...నాకు
గుండె అంతా
పట్టేస్తున్నట్టు
ఉంది. తల
తిరుగుతోంది. నన్ను
వదిలేసి వెళ్ళిపోకు...”
“రోహిణీ...రా!
డాక్టర్ దగ్గరకు
వెళదాం...”
“నావల్ల
నడవటం కుదరదు.
ఇదిగో ఈమెను
వెళ్ళమని చెప్పు.
ఏయ్ మాధవీ...త్వరగా
వెళ్ళు. డాక్టర్ను
పిలుచుకురా...”
“నేనా...నేను
వెళ్ళను”
రోహిణీ ఉమ్మును
నురుగులాగా నోటి
ద్వారా బయటకు
వదిలింది.
శ్యామ్ భయపడి
“అయ్యో...నోట్లోంచి
నురుగు వస్తోంది.
వెళ్ళు మాధవీ...త్వరగా.
డాక్టర్...డాక్టర్...” అని అరిచాడు.
తోట మట్టినేలపై
నడవటానికి తడబడుతున్నా
వేగంగా అడుగులు
వేస్తూ ఆయాసపడుతూ
పరిగెత్తటం మొదలుపెట్టింది
మాధవి.
రోహిణీ గబుక్కున
లేచి కూర్చుని
ఆమె పరిగెత్తటాన్ని
వేడుకు చూస్తూ
నవ్వింది.
శ్యామ్ ఆశ్చర్యపోయి, “ఏయ్...అయితే
పాము కరవలేదా?”
“పాము
ఏమిటీ, నన్ను
కరవట మేమిటీ!
నేను చైనా
హోటల్లోనే పాము
మాంశం తిన్న
దాన్ని”
“మొదట
నెత్తురు వచ్చిందే? నోటి
నుండి నురుగు
వచ్చిందే...?”
“అయ్యో...మాటి
మాటికీ అదే
చెప్పకు! అదంతా
సెటప్”
“అలాగా...
మాధవి పాపం” అని శ్యామ్
జాలిపడ్డాడు.
రోహిణీ కోపంగా
చూస్తూ, “ఏమిటి
పాపం? ఒక
తెల్ల తోలు
వచ్చి ‘గిటార్’ నేర్చుకోవాలి
అన్న వెంటనే
‘టాం
టాం అంటూ’ జొల్లు
కార్చటమేనా? ఏముంది...డబ్బు
గలది కదా!
అలాగే బ్రాకెట్
వేసేద్దామని చూస్తున్నావా? నాకు
తెలుసయ్యా...నీ
లక్ష్యమే అడ్డు
దోవలో డబ్బు
సంపాదించాలి. అంతే
కదా?”
“ఛఛ”
“మరి? దొరికింది
కదానని గట్టిగా
కౌగలించుకుని కరిగి
కరిగి గిటారు
నేర్పిస్తున్నావు...చంపేస్తా!”
“నిన్ను
అర్ధం చేసుకోవటమే
కుదరటం లేదు”
“నన్ను
అర్ధం చేసుకోవటానికి
ఈ జన్మలో
ప్రయత్నించకు”
“ఏం
రోహిణీ?”
"అది
నీవల్ల కాదు.
అటు చూడు...ఆమెను
ఎలా పరిగెత్తించానో”
శ్యామ్ మళ్ళీ
అటు వైపు చూశాడు.
“డాక్టర్...డాక్టర్” అని అరుస్తూ
మాధవి తోట
మట్టినేలపై పరిగెత్తలేక
అవస్తపడుతున్నది
తెలుస్తోంది.
రోహిణీ పడీ
పడీ నవ్వింది.
శ్యామ్ జాలిగా
మాధవి వెళ్తున్నవైపు చూస్తూ, ‘ఈ రోహిణీ
ఒక మర్మ
దేవత’ అని
అనుకున్నాడు.
***************************************************PART-5********************************************
మళ్ళీ బస్సు ప్రయాణం!
‘ఒకరోజు
ఎంజాయ్ చేసాను.
మరుసటి రోజు
ఛీ అన్నాను.
నిన్ను నేను
చంపకుండా చంపి.
పూడ్చెనే...క్షమిస్తావా
క్షమిస్తావా?’
రోహిణీ సన్నటి
స్వరంతో శ్యామ్
ను సూటిగా చూసి
పాడగా అతను
కాగితంగా మారి
కిటికీ ద్వారా
బయటకు చూపులను
పరిగెత్తించి, తిరిగి
మళ్ళీ రోహిణీని
చూసినప్పుడు.
ఆమె మిగిలిన
మగవారిని చూస్తూ
పాడుతున్నది.
షాకయ్యి ‘ఓసి
దుర్మార్గురాలా!’ అనుకున్నాడు.
“శ్యామ్...ఇప్పుడు
నువ్వు పాడు”
“మనసులో
నిన్ను ఉంచుకున్నానూ
అని పాడాలని
అనుకుంటున్నా...దాని
తరువాత తెలియటం
లేదు”
“నీకు
పూర్తిగా ఏది
తెలుసు చెప్పు?”
“సడన్
గా అడిగితే
ఎలా పాడేది?”
“అది
వదులు...నాకు
వేడిగా గులాబ్
జామూన్ కొని
పెడతావా?”
“డబ్బులివ్వు”
“పిసినారీ.
నువ్వే ఇవ్వు”
మాధవి ఇంకా
తన చూపులతో
శ్యామ్ ను తినేలాగా
చూస్తోంది.
మధ్యలో బోటింగ్ సెంటర్ దగ్గర బస్సు ఆగింది.
కరెక్ట్ అయిన
సమయం చూసి
రోహిణీని పక్కకు
తోసాడు శ్యామ్.
“ఎందుకలా
చెప్పావు?” రోహిణీని
అడిగాడు శ్యామ్
“ఏం
చెప్పాను?”
“నాకు
ఏదీ పూర్తిగా
తెలియదని”
“సరదాగా”
“నీకు
బాయ్ ఫ్రెండ్
ఎవరూ లేరా?”
“లేరు”
“నీలాంటి
అందమైన అమ్మాయలకు...”
“బాయ్
ఫ్రెండ్ ఉండటం
తప్పనిసరా?”
“అందరూ
ఒక కోతినైనా
తమకు తోడుగా
ఉంచుకుంటారు”
“నాకు
ఏ కోతీ
వద్దు” అంటూ శ్యామ్
ను దీర్ఘంగా
చూసింది.
“అదెందుకు
నన్ను చూసి
చెబుతున్నావు?”
“ఉత్తినే”
“ఎందుకు
నీకు బాయ్
ఫ్రెండ్ వద్దు? నువ్వు
లెస్బియనా?”
“కాదు”
“మరి?”
“ఎవరికీ
గర్ల్ ఫ్రెండుగా
ఉండటం నాకు
ఇష్టం లేదు”
“ఓ...”
“ఎవరికీ
ఏదీగానూ ఉండటం
నాకు నచ్చదు”
“ఓ...”
“ఏమిటీ
ప్రతిదానికీ ఓ.ఓ
అంటున్నావు?”
“ఓ...”
“ఇదిగో
చూడు...నేను
నేనుగా ఉండటానికి
ఇష్టపడుతున్నాను.
స్వతంత్రంగా ఉండటానికి
ఇష్టపడుతున్నాను.
ఎవరికీ సమాధానం
చెప్పటం నాకు
నచ్చదు”
“ఎవరికైనా
సమాధానం చెప్పటంలో
ఏముంది తప్పు? మన
మీద అక్కర
చూపటానికి ఒక
వ్యక్తి కావద్దా?”
“అలా
ఎవరైనా ఉంటే...ఆ
తరువాత ఏం
జరుగుతుందంటే, ఒక
స్టేజీలో వాళ్ళ
ఫీలింగ్స్ ను
గాయపరచ వలసి
వస్తుంది. తరువాత
నన్నే ఎక్కువగా
గాయపరచుకో వలసి
వస్తుంది”
“కమాన్
రోహిణీ....ప్రేమ
ఒక దేవుడు”
“లేదు...ప్రేమ
ఒక శని”
“హఠాత్తుగా
ఒక రోజు
నువ్వు ప్రేమలో
పడిపోతే ఏం
చేస్తావు?”
“నేను
ప్రేమలో పడటమా...ఛాన్సే
లేదు”
“పడిపోయేవే అనుకో...అప్పుడు
-- తరువాత?”
“పడితే
వెంటనే లేచి
బయటకు వచ్చేస్తాను.
పడిపోయే ఉండను”
“ఇదేం
జవాబు?”
“ఇదే
జవాబు! ఆ
గుంటలో చాలా
మంది పడటం
చూసాను. గుంట
అని తెలిసి
ఎవరైనా పడతారా? లేక...పడినా
లేవకుండా ఉంటారా?”
“ప్రేమ
ఉన్నదే...అదొక
ఉన్నతమైన ఫీలింగ్.
దాన్ని మాటల్లో
వర్ణించలేము”
“సారీ
శ్యామ్. మాటల్లో
వివరించలేనిది
ఏదీ నా
జీవితంలో వద్దు.
అది నాకు
సెట్ అవదు.
అది ఉపయోగం
లేదు. నేను
చాలా ప్రాక్టికల్
రకం. ఒక
వస్తువును ఏ
గ్యారంటీ లేకుండా
కొనేది వేస్టు.
అది ప్రేమగా
ఉన్నా సరే!”
“ప్రేమ, దేవుడు
సృష్టించింది”
“అలాంటప్పుడు
ఎందుకు కోర్టు
గుమ్మాల దగ్గర
అంతమంది విడాకుల
కోసం నిలబడుతున్నారు?”
“ఎందుకంటే
విడాకులు మనిషి
సృష్టించింది”
“మూర్కత్వపు
వాదన”
“లేదు
రోహిణీ. మా
తల్లి-తండ్రులు
కూడా విడాకుల
దంపతులే. అందువలన
నాకేమైనా ప్రేమ
మీద నమ్మకం
పోయిందా? లేదే!”
“సరే...ప్రేమంటే
ఏమిటి?”
“అదే
చెప్పానే...దాన్ని
వ్యాసంలాగా రాయలేము.
చేసి చూపించటానికి
అదేమన్నా వంట
కార్యమా -- బలవంతం
చేయటానికి హింసాత్మకం
కాదు. ఎవరూ
దాన్ని కళ్ళతో
చూడలేరు. అదో
అద్భుతం. ఎప్పుడైనా
నీలో ఆ
ఫీలింగ్ వచ్చే
తీరుతుంది”
“అలా
వస్తే, తప్పు
అడ్రస్సుకు వచ్చిందని
అనుకుని అదే
తిరిగి వెళ్ళిపోతుంది”
“రోహిణీ, ప్రేమనేది...”
“నాకు
తల నొప్పిగా
ఉంది”
“ఒకే
ఒక మాట
చివరిగా మాట్లాడేస్తాను”
“సరే, త్వరగా
చెప్పు. నాకు
తలనొప్పి ఎక్కువగా
ఉంది”
“ప్రేమ
అనేది...తలనొప్పి
కలిగించేది కాదు.
ప్రేమ అనేది
మనసును నొప్పి
కలిగించేది”
ఆమె అర్ధంకాక
చూసింది!
***************************************************PART-6********************************************
ఆ క్లినికల్ రీసెర్చ్ ఇన్స్-టిట్యూట్ సంస్థ జీడిమెట్లలో ఉంది. ఎక్కువ హడావిడి లేని ప్రశాంతమైన ఆ భవనంలో, ఈ ప్రపంచాన్నే తలకిందలు చేయగల ఒక పరిశోధన జరుగుతున్నదని బయటున్న బడ్డీకొట్టు పెట్టుకున్న సామాన్య మానవుడు నుండి పార్లమెంటులో ఉంటున్న