వర్షంలో వెన్నెల...(పూర్తి నవల)

                                                                   వర్షంలో వెన్నెల                                                                                                                                                       (పూర్తి నవల) 

అనాధ పిల్లల మరియు వృద్దుల ఆశ్రమాలకు నా పత్రికా విలేఖరి స్నేహితుడితో ఇంటర్ వ్యూ కోసం వెళ్ళాను. అక్కడున్న పిల్లలతోనూ, వృద్దులతోనూ మాట్లాడినప్పుడు...అక్కడ వాళ్ళ ప్రాధమిక అవసరాలు పూర్తి అవుతున్నా, వాళ్ళ కళ్ళల్లో, వాళ్ళు ప్రేమ కొసం తపన పడుతున్నది నా మనసును చాలా బాధపెట్టింది.

కన్నవారి ప్రేమను వెతుకుతున్న ప్రయాణంలో ఉన్న శైలజాకి వర్షంలో వెన్నెలలాగా సంతోషమైన జీవితం దొరికితే, మన మనసులోనూ ఆనంద గాలి వీస్తుందని నాకు అనిపించింది.  ఈ నవలలోని నాయకి పాఠకులందరి మనసులలోనూ లోతుగా పాతుకుపోయి అందరినీ సంతోషపరుస్తుందని నమ్ముతున్నాను.

****************************************************PART-1******************************************

హైదరాబాద్ సిటీ ట్రాఫిక్ ఇరుకులో చిక్కుకుని, మెల్లగా దానిని దాటుకుని, బైపాస్ రోడ్డులో జారిపోతున్నట్టు వెడుతున్న ఆ విశాలమైన కారులోని ఏ.సి చల్లదనంలోనూ చెమటలు పడుతున్నాయి శైలజాకి! వినాయకుడిని మనసులో   తలుచుకుని ‘అంతా నీ దయే’ అంటూ ధైర్యం తెచ్చుకున్నా, కడుపులో భయం ఫీలింగ్ మాత్రం ఉంటూనే ఉంది. తన చూపులను కారు అద్దాలలో నుండి బయటకు పరిగెత్తించింది. బయట కొంచం మంచు పొగ మిగిలున్నది.

ముందు సీటులో డ్రైవర్ పక్కన కూర్చోనున్న మేనేజర్ సుందరం “లక్ష్మీ అమ్మగారిని చూస్తేనే అయ్యగారికి ఆరొగ్యం బాగుపడుతుందమ్మా. ఆమె వెళ్ళిపోయిన దగ్గర నుంచి అయ్యగారు మనసు విరిగిపోయి, సరిగ్గా నిద్రపోక, సరిగ్గా తిండి తినక ఆరొగ్యం పాడుచేసుకున్నారు. ఏదో ఆయన చెల్లి, పిల్లలూ ఉన్నందువలన కొంచం తట్టుకుంటున్నారు” అన్నారు, పెద్ద నిట్టూర్పుతో!

“మీలాగానే చాలా అందంగా ఉంటారమ్మా. ఆవిడ లేకుండా ఇల్లే చీకటి గుహలాగా బోసిపోతోందమ్మా” అని ఆయన మాట్లాడుతూ వెళ్ళ, మాట మార్చటం కొసం, “నాన్న ఇప్పుడు ఎలా ఉన్నారు సార్?” అని తడబడుతూ అడిగింది శైలజా.

“ఏంటమ్మా ఇది? నన్ను పోయి సార్ అంటున్నావు! అంకుల్ అనే పిలువమ్మా. నీ చిన్న వయసులో నన్ను అలాగే పిలిచేదానివి” అని వెనక్కి తిరిగి వెనుక సీటులో కూర్చోనున్న శైలజాను చూసి నవ్వారు పెద్దాయన. మాటలు కంటిన్యూ చేస్తూ “ఒక వారం రోజులుగా ‘ఐ.సి.యూ’ లోనే ఉన్నారు. కొంచం స్పృహలోకి  వచ్చినప్పుడు...మీ పేరు, అమ్మ పేరు చెప్పి అడుగుతున్నారు. వచ్చేనెల ఆపరేషన్ చేద్దాం అంటున్నారు డాక్టర్. అంతలోపు అమ్మగారు కూడా వచ్చేస్తే ఊరటగా ఉంటుందమ్మా” అన్నారు.

‘అమ్మనా? ఆవిడ ఎక్కడ వచ్చేది? కూతురే రాలేదే...’ అంటూ మనసులో అనుకుని మళ్ళి బయటకు చూడసాగింది శైలజా.

వినోధినీ, శైలజా కాలేజీ యొక్క అందాల దేవతలు. చదువులో ఒకరికొకరు పోటీ పడతారు. కానీ, ప్రాణ స్నేహితులు. ఇద్దరినీ స్నేహితులుగా చేసింది ఇద్దరి యొక్క శొకమే!

‘చాలా సేపటి నుండి పోతూనే ఉన్నామే?’ అని శైలజాకి అనిపించగానే “హాస్పిటల్, నగరం దాటి చాలా దూరమా అంకుల్?” అని అడిగింది.

“హాస్పిటల్ వెళ్ళిపోయిందమ్మా. మొదట ఇంటికి వెళ్ళి, మీరు స్నానం చేసి--డ్రస్సు మార్చుకుని ఆ తరువాత నాన్నగారిని వెళ్ళి చూద్దామమ్మా. ఎందుకంటే...తొమ్మిదింటి తరువాతే మనల్ని లోపలకు వెళ్ళనిస్తారు” అన్నారు.

పెద్ద బంగళా కాంపౌండ్లోకి వెళ్ళి, ఆ బంగళా వాకిలి ముందు  నిలబడ్డది కారు. కారు లోపలకు రావటం చూసిన గూర్కా గబగబా వచ్చి కారు డోరు తెరిచాడు. కారులో నుంచి దిగిన శైలజా ఆ బంగళాను చూసి నిర్ఘాంతపోయింది. బెంగళూరులో అప్పుడప్పుడు తన ప్రాణ స్నేహితురాలు వినోధినీ ఇంటికి  వెళ్ళటం శైలజాకు అలవాటు. అదికూడా పెద్ద బంగళానే. కానీ, దానికంటే నాలుగింతలు పెద్దదిగా ఉన్నది ఈ బంగళా.

“రండమ్మా” అని చెప్పి, “తాయారూ! పాప వచ్చేసింది. హారతీ తీసుకురా” అని గట్టిగా అరుస్తూ, ఆ బంగళా యొక్క వాకిలి మెట్లను ఎక్కి లోపలకు వెళ్ళారు మేనేజర్. ఇద్దరు స్త్రీలు వచ్చి హారతీ తీసి బొట్టుపెట్టారు. ఇంటిలోపలకు వెళ్లబోతున్న ఆమె, వేగంగా వచ్చి నిలబడ్డ ఎర్ర రంగు కారు వైపు తిరిగింది.

కారు నిలబడిన తరువాత, కారులో నుండి వేగంగా దిగి వచ్చిన ఆ యువకుడు ఆమెను చూసిన చూపులు, అన్యగ్రహం మనిషిని చూసినట్టు విరుచుకున్నాయి. ఆమెనే విరక్తితోనూ, కోపంతోనూ చూస్తూ మెట్లెక్కిన అతన్ని చూసి ఆశ్చర్యపోయి నిలబడ్డది శైలజా.

ఆ యువకుడు మంచి ఎత్తు, ఎత్తుకు తగిన శరీర అమరిక, మ్యాచింగ్ డ్రస్సు, అందంగా దువ్వుకున్న తలజుట్టు తో అందంగానూ, గంభీరం కలిసిన ముఖము కలిగి ఉన్నాడు. షార్పుగా ఉన్న కళ్ళల్లో మాత్రం కోపం. జీవితంలో మొదటిసారిగా ఒక మగాడి రూపాన్ని పరిశోధించిన ఆశ్చర్యం, ఆ కళ్ళల్లోని కోపం – పొత్తి కడుపులో నుండి వెలువడిన వేడి వలన వచ్చిన ఆశ్చర్యం ఒకటికొకటి పోటీపడ...తత్తరపాటుతో, అతన్ని చూస్తూ నిలబడ్డది బెంగళూరు.

దగ్గరకు వచ్చిన అతని చూపులో కొంత మార్పు వచ్చి పోయింది. ఒకరికొకరు ఆశ్చర్యంగా చూసుకుంటూ నిలబడ్డ, మేనేజర్ సుందరం మధ్యలో వచ్చి, “తమ్ముడూ...మన వినోధినీ. గుర్తు పట్టనంతగా ఎదిగిపోయింది పాప” అన్నారు.

ఆమె దగ్గర “ఇది మీ అత్తయ్య కొడుకు కిషోర్ తమ్ముడమ్మా” అని పరిచయం చేశారు. అందమైన చేతులతో నమస్కరించిన ఆమె, చిన్న నవ్వు ఒకటి చిందించింది. అతని దగ్గర నుండి జవాబు నమస్కారమో, నవ్వో రాలేదు.

దాంతో కోపం తెచ్చుకున్న ఆమె ఎర్రబడ్డ కళ్లతో మేనేజర్ వైపుకు తిరిగి “అంకుల్! నేను త్వరగా హాస్పిటల్ కు వెళ్ళి, వెంటనే బెంగళూరు బయలుదేరాలి” అన్నది శైలజా.

“ఈ మాత్రానికే ఎందుకు రావాలి? నువ్వు రాకుండానే ఉండి ఉండొచ్చు. ఎందుకు వచ్చావు?” కోపమైన స్వరంతో అడిగిన అతన్ని భయంతో చూసిన ఆమెకు ‘నేను వినోధినీ కాదు. వచ్చింది తప్పే. వెళ్ళిపోతాను’ అని అరిచి పరిగెత్తి వెళ్ళిపోదామా? అని అనిపించింది. ‘ఇతనేమో ఈ ఇంటి యజమాని కాడే. ఇతనికి నేనెందుకు భయపడాలి?’ అంటూ ఆమె లోపలి మనసు ఆమెకు ధైర్యం ఇచ్చింది. 

పనిపిల్ల చూపిన గదిలోకి వెళ్ళి గొళ్ళేం పెట్టుకుంది. స్నేహితురాలిని సెల్ ఫోనులో పిలిచింది. “ఏయ్ వినోధినీ! మీ ఇంట్లో సింహం, పులి అన్నీ ఉన్నాయని  చెప్పలేదేం...చాలా భయపడిపోయాను. మీ అత్త కొడుకుటగా, పేరు కిషోరట. నన్ను ఎంత కోపంగా చూసాడో తెలుసా...నన్ను వదలరా బాబూ అని పరిగెత్తుకు వచ్చాను” అని గ్యాప్ ఇవ్వకుండా చెప్పింది.

“నువ్వే భయపడ్డావు అంటే అది ఖచ్చితంగా సింహమో...పులోనే అయ్యుంటుంది. త్వరగా అక్కడ్నుంచి బయలుదేరి వచ్చాయి...పట్టుబడిపోకు” ఆందోళన  చెందింది వినోధినీ.

“అది నేను చూసుకుంటా వినోధినీ... నువ్వు ఇది విను. మీ ఇల్లు చాలా ‘సూపర్ ' గా, అద్దాలమేడలాగా ఉన్నది. నువ్వు తప్పక రావాలి...నీ గది గురించి చెప్పనే అక్కర్లేదు” అని వర్ణించుకుంటూ  వెళ్ళింది.

“చాలు...చాలు. నేను అక్కడికంతా రాను. నువ్వు ఇంకో గంటలో బయలుదేరు. ఎక్కువసేపు అక్కడే ఉంటే పట్టుబడిపోతావు”--హెచ్చరించి ఫోనును పెట్టేసింది వినోధినీ.

ఊహ తెలిసిన రోజు మొదలు అనాధ ఆశ్రమంలోనే పెరిగింది శైలజా. ఆశ్రమంలోని మిగిలిన పిల్లల దగ్గరలేని అందం, తెలివి, అల్లరి శైలజా దగ్గర ఉన్నందువలన...ఆశ్రమం యొక్క వార్డన్ భువనేశ్వరి శైలజా పైన కొంచం ఎక్కువ ప్రేమ వొలకబోసి పెంచింది. స్కూలు చదువును విజయవంతంగా ముగించటంతో, బెంగళూరులోని ఒక కాలేజీలో ‘బి.ఏస్.సి’ కంప్యూటర్ సైన్స్ కోర్స్ తీసుకుని చదువుతోంది శైలజా. 

చదువుకు కావలసిన డబ్బును కాలేజీ ఆఫీసులోనే సాయంత్రం పూట పార్ట్ టైమ్ జాబ్ చేస్తూ సంపాదించి, అక్కడే హాస్టల్లో ఉన్నది. ఆమె పనిచేస్తూ చదువుకుంటున్నందు వలనే శైలజాకు సపరేట్ గది ఇవ్వబడింది. వినోధినీ వచ్చి చేరిన తరువాతే రెండున్నర సంవత్సరం జీవితం ఆనందంగా గడిచింది. గత పదిహేను రోజులుగా మనశ్శాంతి పోయి, ఏదో తెలిసినంత వరకు పరీక్ష రాసిన  వినోధినీ నిజానికి అయోమయంలో ఉన్నది. కారణం, తండ్రి దగ్గర నుండి వచ్చిన అర్జెంట్ ఆహ్వానం. 

వినోధినీకి మూడు సంవత్సరాల వయసు ఉన్నప్పుడు...తండ్రి మోహన్ కుమార్, తల్లి యొక్క నడవడిక మీద ఏదో ఒక సంధర్భంలో అనుమానించటంతో -- కూతురు వినోధినీను తీసుకుని బెంగళూరులో ఉన్న తల్లి ఇంటికి వచ్చేసిన లక్ష్మీ తిరిగి భర్త దగ్గరకు వెళ్ళనే లేదు. తండ్రి మోహన్ కుమార్ తన తప్పును త్వరలోనే తెలుసుకుని ఎంత బ్రతిమిలాడినా, ప్రయత్నం చేసినా, వినోధినీ యొక్క తల్లి  మనసు మారలేదు. 

బంధువులు యొక్క ఎగతాలి మాటలూ, తోడబుట్టిన వారి విసుగు వినోధినీను ఎక్కువగా బాధ పెట్టింది. కన్నవారు చేసిన తప్పుకు తాను బలి అయిన ఫీలింగ్ వలన తల్లి--తండ్రినీ ప్రేమించటం కుదరలేదు!

కానీ, ఇప్పుడు తండ్రికి హార్ట్ అటాక్ వచ్చి...సీరియస్ కండిషన్లో ఉన్నట్టు, చివరిసారిగా ఒకసారైనా కూతురు మొహాన్ని చూడాలని వినోధినీకు కబురు వచ్చింది. కబురు తీసుకువచ్చిన వ్యక్తిని కూడా చూడటానికి వినోధినీ ఒప్పుకోలేదు. కానీ, కన్నవారి ప్రేమకోసం తపన పడుతున్న శైలజా వల్ల అలా ఉండటం కుదరలేదు!  

“దయచేసి నేను చెప్పేది విను వినోధినీ. ఒకసారి వెళ్ళి మీ నాన్నను చూసిరా. ఉరిశిక్ష పడిన నేరస్తుడికి కూడా చివరి ఆశ నెరవేర్చుకోవటానికి సందర్భం ఇస్తున్నారు. ప్రేమకోసం కాకపోయినా, సేవా మానవత్వంతోనైనా నువ్వెళ్ళి ఆయన్ని చూడు వినోధినీ. ఇప్పుడు ‘సెమిస్టర్’ కూడా అయిపోయిందే”  -- బ్రతిమిలాడింది శైలజా.  

“అదంతా కుదరదు శైలూ. నాకు ఇద్దరి మీదా ప్రేమ లేకపోయినా, నన్ను  వదిలేయకుండా పెంచి మనిషిని చేసింది అమ్మ. ఆమెకు నచ్చనిది ఏదీ నేను చెయ్యలేను. ఈ విషయంలో నన్ను బలవంత పెట్టకు శైలూ. ప్లీజ్” అని ముగింపు పెట్టింది.

కానీ, ఆరోజు నుండి వినోధినీ ప్రశాంతంగా లేదు అనేది మాత్రం అర్ధమయ్యింది. ‘సెమిస్టర్’ పరీక్షలు అయిపోయి కాలేజీకి సెలవులు ఇచ్చినా కూడా బెంగళూరు అవుటర్ లో ఉన్న ఇంటికి వెళ్ళలేదు.  ఎప్పుడు చూడూ ఆలొచనలలోనే ఉండటం గమనించి “చూడు వినోధినీ, నువ్వు ఇలాగే ఉంటే, నీకు పిచ్చి  పడుతుంది. ఎవరో ఒక అనాధ అయిన నామీదే ఎంతో ప్రేమ, ఆదరణ చూపుతున్నావు. ఆయన నిన్ను కన్న తండ్రి. నువ్వెళ్ళి  చూడకుండానే ఆయనకేదైనా...సారీ వినోధినీ, ఒక మాటకు చెప్పాను. ఏదైనా జరగకూడనిది జరిగితే...నీకు నేర భావన ఏర్పడి, జీవితాంతం ప్రశాంతత లేకుండా పోతుంది”

“నువ్వు చెప్పినట్లే నేనూ అనుకున్నాను. ఇప్పుడు వెళ్ళకపోతే, తరువాత...” అని చెప్పిన ఆమెతో, అదే మంచి తరుణం అనుకుని మరింత బలవంతపెట్టింది శైలజా.

చివరిగా వినోధినీ చెప్పిన నిర్ణయం, శైలజాను షాకుకు గురిచేసింది. “ఓ.కే. శైలజా!  నువ్వు చెప్పినట్టు ఆయన చివరి కోరికను నెరవేరుద్దాం. కానీ, మా అమ్మను నేను  మోసం చేయదలుచుకోలేదు. అదేలాగా నేను ఇక్కడ లేనని నా మావయ్యకు   తెలిస్తే నన్ను ప్రాణాలతో ఉండనివ్వడు. అందుకని మనకు ఇప్పుడు ఒకే ఒక దారి ఉంది. నా బదులు నువ్వు వెళ్ళిరా” అన్నది.

“వ్యక్తి మార్పిడా...? ఏం, నన్ను జైలు కూడు తినిపించాలని నీకు ఆశగా ఉన్నదా?” అని వెక్కిరింతగా అడిగిన శైలజా, “నువ్వూ...నీ కుటుంబం ఈ సమస్యను తీర్చుకోండి. నన్నెందుకు ఇందులోకి లాగుతావు?” అని కోపంగా అడిగింది.

కానీ, వినోధినీ కళ్ళల్లో కనిపించిన కన్నీరు చూసి కొంచం శాంతించింది శైలజా. “ఏయ్...ఏదో ఒక కోపంలో చెప్పాను. సారీ వినోధినీ...సారీ” అని ఆమె భుజాలను పట్టుకుంది.

“లేదు శైలజా. నేను ప్రశాంతంగా ఉండలేకపోతున్నాను. నేనేం చేయను? మా మామయ్యతో చూచాయిగా చెప్పి చూశాను. నేను నీతో చెప్పినట్లే ఆయన, నేను వెళ్ళినట్లు తెలిస్తే చంపేస్తానని నన్ను బెదిరించారు” అని ఏడ్చింది.

స్నేహితురాలు ఏడవటం తట్టుకోలేని శైలజా “ఓ.కే. వినోధినీ. నీకొసం, నీ బదులు నేను వెళ్ళి మీ నాన్నను చూసొస్తాను. చూసేసి వెంటనే తిరిగి వచ్చేస్తాను. భగవంతుడు అలా రాసుంటే...దాన్ని మనం మార్చలేము” అని చెప్పి అంగీకరించింది శైలజా. 

శైలజా చేతులను పుచ్చుకున్న వినోధినీ “చాలా చాలా థ్యాంక్స్. నువ్వు  ఒప్పుకుంటావని నాకు నమ్మకం ఉంది! అక్కడ ఏదైనా సమస్య వస్తే, నేనే దానికి కారణమని నేరుగా వచ్చి చెబుతాను. అక్కడ నా మాటకు ఖచ్చితంగా ముఖ్యత్వం ఉంటుంది. నువ్వు భయపడకుండా వెళ్ళిరా” అని చెప్పి ఆమెను సాగనంపింది.

బెంగళూరు నుండి బయలుదేరుతున్నప్పుడు, మనసులో ఒక మొండి ధైర్యం ఉంది. కానీ, తెల్లవారు జామున హైదరాబాదు చేరుకుని -- బస్సు నుండి దిగినప్పుడు, తెలియని ఊర్లో -- తెలియని మనుషుల దగ్గరకు వెళ్తున్నామే అన్న భయం ఏర్పడింది. వినోధినీ యొక్క తండ్రి ఇంటికి టెలిఫోన్ చేసి కాంటాక్ట్ చేసి --  ఆమె వచ్చిన విషయాన్ని తెలియపరచ, తరువాతి అరగంటలో మధ్య వయసు మనిషి ఒకరు ఆమె దగ్గరకు వచ్చి, “వినోధినీ?” అని అడిగారు. ‘అవును’ అని తల ఊపింది శైలజా.

“నేను, మీ నాన్నగారి ఇంట్లో ఇరవై ఐదు సంవత్సరాలుగా మేనేజర్ గా ఉంటున్న సుందరం. మీరు చిన్న పిల్లగా ఉన్నప్పుడు చూసాను. ఇప్పుడు మహాలక్ష్మి లాగా ఉన్నారు. సార్ చూస్తే పొంగిపోతారు. రండమ్మా...వెళ్దాం” అని చెప్పి ఆమెను పిలుచుకుని వెళ్ళి కారులో ఎక్కించారు.  

****************************************************PART-2******************************************

రోజాపువ్వు రంగు, తెలుపురంగు కలిసి ఉన్న గోడలతో మెరిసిపోతున్న ఆ అందాల స్నానాల గదిలోనే ‘కాపురం ఉండొచ్చు’ అనే విధంగా అనిపించింది. అంత బ్రహ్మాండంగా ఉన్నది స్నానాల గది. స్నానం చేసి హ్యాండ్ బ్యాగ్ తీసుకుని  కిందకు దిగి వచ్చింది. ఆ భవనం యొక్క ఒక్కొక్క చోటూ ఒక్కో అందంతో ప్రకాశిస్తోంది.

“చిన్న యజమాని గారు మిమ్మల్ని బ్రేక్ ఫాస్ట్ చేయటానికి రమ్మని చెప్పారమ్మా” ఎదురుగా వచ్చిన పనిమనిషి చెప్పి ఆమెను పిలుచుకు వెళ్ళింది. ‘చిన్న యజమాని...? వినోధినీ రానేరాదని నమ్మి, ఇతను తనకు తానే ఆ బిరుదు  పెట్టుకున్నాడో? అందువలనే నన్ను చూసి ‘ఎందుకు వచ్చావు?’ అని అడిగాడా? ఎలాగైనా వినోధినీను ఇక్కడికి రప్పిస్తాను. ఆ తరువాత ఎలా ‘చిన్న యజమాని’ గా పిలిపించుకుంటాడని చూస్తాను’ -- మనసు రగిలిపోయింది.

కిషోర్ తో పాటూ డైనింగ్ టేబుల్ దగ్గర కూర్చోనున్న మేనేజర్--ఆమె నిలబడి ఉండటాన్ని చూసి, తడబడుతూ తింటున్న చోటు నుండి లేచి “రామ్మా...కూర్చోమ్మా” అంటూ  తన పక్కనున్న కుర్చీని చూపించారు.

“తినేటప్పుడు ఎందుకు లేస్తారు...మీరు కూర్చోండి” అని ఆయనతో చెప్పి, తనని కూర్చోమని చెప్పిన కుర్చీ కిషోర్ కి తిన్నగా ఎదురుగా ఉండటంతో, ఆమెకు కొంచం భయం అనిపించింది. దాన్ని దాస్తూ కూర్చుని తినడం మొదలుపెట్టిన ఆమె, “అంకుల్, పన్నెండు గంటలకు బస్సు ‘బుక్’ చేసుకున్నాను. అంతలో బయలుదేరవచ్చు కదా?” అన్నది.

“అందుకే ‘ఎందుకొచ్చావు?’ అని నేనడిగింది. ఏమొటో మామయ్య మీద ప్రేమ ఉన్నట్టు నటించి వస్తే...మేము అది నిజమని నమ్మేస్తామా? నిన్ను చూస్తేనే ఆయనకు మళ్ళీ సమస్య వస్తుంది! ఇప్పుడే బయలుదేరు”

మాటలను అగ్నిలాగా కక్కినతన్ని కోపంగా చూసింది. రెండు కళ్ళూ నిప్పులు కక్కుతుండ, ఆ నిప్పుతో కాలిపోతున్నట్టు ఆమెలో ఫీలింగ్ కలిగింది.

“వదలండి బ్రదర్! పాపకు అమ్మంటే భయం ఉంటుంది కదా. నాన్నను చూడాలని మనసులో అనిపించుంటుంది. వచ్చింది. ఎంతైనా ఒకరి నీడలో బ్రతికే ప్రాణం. ఆమె వాలకం చూస్తుంటే వాళ్ళకు తెలియకుండా వచ్చినట్టు అనిపిస్తోంది. ఏం చేస్తుంది. మనం ఏమన్నా చెయ్యగలమా అని చూద్దాం” అని జవాబు చెప్పిన స్వరం ఎక్కడ్నుంచో వినిపిస్తునట్టు ఉన్నది.

అవమాన పడినట్టు ఫీలింగుతో తలవంచుకుని ప్లేటులో చెయ్యి పెట్టింది శైలజా. ఎందుకనో ఏడుపు వస్తున్నట్టు ఉన్నది. ‘ఇతనెందుకు నన్ను ఇలా శత్రువులాగా చూస్తున్నాడు?’ అని పరితపించింది మనసు.

‘లేదు! మనపని, వినోధినీ యొక్క నాన్నని చూడటం మాత్రమే. అంతేగానీ ఎవరు కోపగించుకున్నా, ద్వేషించినా బాధపడకూడదు!’ అని తనలో తానే చెప్పుకున్న ఆమె, గబగబా రెండు ఇడ్లీలు తిని ముగించింది.

చేతులు కడుక్కుని ముగించగానే, “ఓ.కే. అంకుల్! నేను బయలుదేరతాను” అని కిషోర్ చెప్పటం విని మనసులో కాస్త ప్రశాంతత అనిపించింది.

కానీ మరుక్షణమే, “సరే...మీరు బయలుదేరండి” అన్న ఆయన శైలజాను చూసి “నువ్వూ ఆయనతో వెళ్ళి మీ నాన్నను చూసి ధైర్యం చెప్పి, లక్ష్మీ అమ్మగారిని పిలుచుకు వస్తానని చెప్పమ్మా. అప్పుడే ఆయన కొంచమైనా ప్రశాంతత పొందుతారు” అని చెప్పగా, ఆమె షాకయ్యింది.

‘ఇప్పుడు అతనితో వెళ్ళాలా?’

“మీరు కూడా రండి అంకుల్. నాకు కొంచం ధైర్యంగా ఉంటుంది” అన్న ఆమెను కోపంగా చూస్తూ, “ఎందుకని...నేనేమన్నా సింహమా, పులా...నిన్ను కరిచి తింటానికి? ఆయనకు వేరే పనుంది. వస్తే రా, లేకపోతే పో” అన్నాడు.

సంకోచిస్తూ వెళ్ళింది. డ్రైవింగ్ సీటులో అతను కూర్చోగా, వెనుక సీటులో కూర్చుందామనుకుని వెనకు డోర్ తీసింది.

“నేను నీకు డ్రైవర్ కాదు. యజమాని అమ్మగారు...వెనకాలే కూర్చుంటారో? అమ్మ ఇంటి పొగరు అలాగే ఉంది. పద్దతిగా ముందు కూర్చో” అని వొంగుని కారు డోర్ తెరిచాడు.

వేరు దారిలేక అతని పక్కనే కూర్చున్నప్పుడు భయం వేసింది. తెలియని మొగాడితో మొట్టమొదటిసారిగా కారులో ప్రయాణం. కాళ్ళూ--చేతులూ వణికినై. ‘హలో ఎఫ్.ఎం రేడియో’ లో పాటలు వినిపించ, శైలజా హృదయంలో పందెం గుర్రం పరిగెత్తింది. అర్ధ యుగంలాగా గడిపిన ప్రయాణానికి తరువాత, ఆ పెద్ద హాస్పిటల్లో కారు ఆపిన అతను--ఆమె దిగిన తరువాత కారును లాక్ చేసి ముందుకు నడిచాడు. 

వాకిలి దగ్గరకు వెళ్ళంగానే, “ఇదిగో చూడు! నువ్వు ఏ ఉద్దేశంతో వచ్చున్నా నాకు బాధలేదు. కానీ, మామయ్య దగ్గర మాత్రం సక్రమంగా మాట్లాడు. ఏడ్చి, గోలచేసి నటించక్కర్లేదు” అని ఆమెను చూస్తూ  నిర్లక్ష్య చూపుతో చెప్పాడు.

చురుక్కుమని కోపం తలకెక్కగా, “హలో! ఆయనేదో మీ నాన్నలాగా చాలా కరుగుతున్నారు? నేనెలా నటించాలో నాకు తెలుసు. దానికి ఎవరి సలహానూ నాకు అక్కర్లేదు” అని చిన్న స్వరంతో ఆమె మెల్లగా అతన్ని కసురుకుంది.

కోపంగా ఆమె వైపుకు ఒక అడుగు వేశాడు.

“గుడ్ మార్నింగ్ కిషోర్” అన్న గొంతు విని వెనక్కి తిరిగాడు. “ఈయన మన ఫ్యామిలీ డాక్టర్! ఈమె వినోధినీ. మామయ్య యొక్క ఒకత్తే కూతురు” అని పరిచయం చేసిన అతన్ని విచిత్రంగా చూసేసి, డాక్టర్ కు ‘నమస్తే’ చెప్పింది. కారణం, అతని ముఖంలో కనబడిన చిన్న నవ్వు. ‘ఇతనికి అందంగా నవ్వటం కూడా తెలుసా?’

ఆమెను చూసి ఆశ్చర్యంతో నవ్వారు ఆయన “రామ్మా, లోపలకు వెళ్ళి చూడొచ్చు. ఇప్పుడు ‘నార్మల్’ గానే ఉన్నారు. నువ్వు వచ్చాసావు కదా...ఇక ఆందోళన పడటానికి ఏమీలేదు...” -- ఆమె కళ్ళల్లో నీళ్ళు చూసిన డాక్టర్ ధైర్యం చెప్పాడు. దగ్గర ఉన్న కిషోర్ ఆమెను చూసి ఎగతాలిగా నవ్వగా, ముగ్గురూ లోపలకు వెళ్ళారు.

“మోహన్ సార్...గుడ్మార్నింగ్. కొంచం కళ్ళు తెరిచి చూసారంటే ఎవరోచ్చారో తెలుస్తుంది” అంటూ మోహన్ కుమార్ గారిని లేపారు డాక్టర్.

మెల్లగా కళ్ళు తెరిచిన ఆయన చుట్టూ అణ్వేషించ, ఆయన చూపులు కొత్తగా వచ్చిన శైలజా మీద పడింది.

“వినోధినీ మామయ్యా!” అని కిషోర్ చెప్పగా, ఆ క్షణంలో ‘తాను ఎవరు?’ అనేది మరిచింది శైలజా.

హృదయం కరిగి, కన్నీళ్ళు చేరుకున్న కళ్ళతో ఆయన్ని చూసింది. ప్రేమ, అభిమానం, బంధం అనే మాటల బాధింపును ఆ క్షణంలో ఫీలయ్యింది. కళ్ళు నీటితో నిండ, నోట మాటలురాక వెనక్కి తిరిగి కిషోర్ ను చూసింది.

ఆ చూపుల్లో అతనికి ఏం తెలిసిందో, ఆయన దగ్గరకు వెళ్ళి ఆయన భుజాలమీద  చేతులు వేసి, “ఏమిటి మామయ్యా మీరు...చిన్న పిల్లాడిలాగా వినోధినీను ఏడిపిస్తున్నారు. మీరేమీ బాధపడకండి. ఆమె ఇకమీదట మీ దగ్గరే ఉండబోతుంది. ఇంకో గంటలో మిమ్మల్ని గదికి మారుస్తారు. అప్పుడు ఎక్కువగా మాట్లాడొచ్చు. ఇప్పుడు పల్స్ రేటు, గుండే రేటు ‘చెక్’ చేసే సమయం కదా డాక్టర్?” అని డాక్టర్ను చూసాడు.

“యస్...యస్! దీంతో మీరు వార్డుకు వెళ్ళి, రెండు రోజులు అక్కడ ఉన్న తరువాత ఇంటికి వెళ్ళిపోవచ్చు” అన్నారు డాక్టర్.

“అప్పుడు నేను ఇంటికి వెళ్ళి అమ్మనూ, వినోధినీనూ పంపిస్తాను మామయ్యా.  ఈలోపు మీరు కొంచం రిలాక్స్ అవండి” అన్న కిషోర్, శైలజా చేతిని గట్టిగా నొక్కి పుచ్చుకున్నాడు.

అప్పుడు స్వీయ జ్ఞాపకానికి వచ్చిన శైలజా, తలపైకెత్తి కిషోర్ ను చూసింది.  “వెళ్దామా?” అని పిలిచినతను, ఆమె చేతులను విడిచి పెట్టకుండా బయటకు లాక్కొచ్చాడు. కొంచం దూరం వచ్చిన తరువాత, ముట్టుకోకూడనిది దేన్నో ముట్టుకున్న వాడిలాగా శైలజా చేతిని ‘చటుక్కున’ వదిలేసి “ఎందుకు ఈ ఏడుపు  నాటకాలు?” అని విసుక్కున్నాడు.

‘ఛ! ఏమిటితను ఇలా ఉన్నాడు? మంచిదే అనుకోవటం తెలియదు లాగుంది’ అని అనుకున్న ఆమె “మీకు సమస్య ఏమిటో నాకు అర్ధం కావటం లేదు! నేను  రావటం మీకు నచ్చలేదని మాత్రం తెలుస్తున్నది. దాని గురించి నాకు బాధలేదు. ఓ.కే., ఆయన్ని చూసేశాను. బయలుదేరతాను” అని చెప్పి వేగంగా నడవటం ప్రారంభించింది.

“అన్నయ్యా! వినోధినీ వచ్చిందా? అమ్మ -- పిలుచుకురమ్మని చెప్పింది” -- గొంతు విని తిరిగి చూసిన ఆమె, కిషోర్ పోలికతో, అతనికంటే కొంచం ఎత్తు తక్కువగా -- గోధుమ రంగు కలరులో ఒక యువకుడు నిలబడున్నాడు.

“ఎందుకలా అరుస్తావు శంకర్? ఇది హాస్పిటల్ అని తెలియదా...ఈమే వినోధినీ” అని ఆమెను పరిచయం చేసాడు.

శంకర్ కళ్ళు పెద్దవవగా, “అయ్యో! ఎంత అందం! ఫోటోలో చూసినట్లు లేదే” అని ఆశ్చర్యపోయాడు.

“వినోధినీ...ఇతను నా తమ్ముడు శంకర్. బి.ఈ. కంప్యూటర్ సైన్స్ రెండో సంవత్సరం” అని చెప్పగా, చెయ్యి జాపి, “హలో! ఎలా ఉన్నారు?” అని నవ్వాడు శంకర్.  

అతని కళ్ళల్లోని పిల్లతనము, కుతూహలము శైలజాను ఆకర్షించ “హాయ్! మిమ్మల్ని కలుసుకోవటం నాకు చాలా సంతోషంగా ఉంది” అని ఇంగ్లీష్ లో చెప్పి షేక్ హ్యాండ్ చేసింది.

కిషోర్ యొక్క విసుగు కలిసిన స్వరం అడ్డుపడ్డది. “నువ్వు బయలుదేరు శంకర్! కాలేజీకి టైము అవటంలేదా?” అని అడగ, “ఉండండన్నయ్యా. ఈ అందమైన దేవతతో రెండు మాటలు మాట్లాడేసి వెళ్ళిపోతాను. నేను ‘బైకు’ మీద ఇంటికి తీసుకు వెళ్తాను. మాట్లాడుతూ వెళ్ళొచ్చు!” అని ఆమెకు ఆలొచన అందించాడు.  

“అవన్నీ నేను చూసుకుంటాను. నువ్వు బయలుదేరు” అని తమ్ముడ్ని తరిమాడు.

“ఓ.కే.. ఏంజల్! నేను సాయంత్రం వచ్చి మాట్లాడతాను. బై...బై” అని చెప్పేసి నవ్వుతూ, చెయ్యి ఊపుతూ బయలుదేరాడు శంకర్.

“రా...వెళ్దాం” అని ఆమెతో చెప్పి, కారువైపుకు కిషోర్ నడవగా “ఒక్క నిమిషం” అంటూ అతన్ని పిలిచి “నేను ఎక్కడికీ రాలేను. బయలుదేరతాను. బై...” అని చెప్పి, హ్యాండ్ బ్యాగును భుజాలకు తగిలించుకుని వెనక్కి తిరిగి నడవటం మొదలుపెట్టింది.

వేగంగా వచ్చి ఆమె భుజాలను లాగి పట్టుకున్న కిషోర్ “ఇందుకే నువ్వు  రాకుండానే ఉండి ఉండవచ్చు అని చెప్పాను. మామయ్య పరిస్థితి చూసిన తరువాత కూడా, నీకు జాలి రాలేదంటే నువ్వు ఆయన కూతురుగా ఉండే ఛాన్స్ లేదు” -- కోపంగా మాట్లాడాడు.

‘నిజం చెప్పేద్దామా?’ అని ఒక్క క్షణం అనుకున్న ఆమె, వినోధినీను తలుచుకుని మౌనం పాటించింది.

“నో! నాకు కోపం తెప్పించకు వినోధినీ. మామయ్య ఇంకా నీతో మాట్లాడలేదు. మా  అమ్మ కూడా నిన్ను చూడాలని కాచుకోనుంది. కాబట్టి నువ్వు ఇప్పుడు నాతో వచ్చే తీరాలి. లేకపోతే...నిన్ను ఎత్తి కారులో పడేస్తాను. డీసెంటుగా నువ్వుగా వచ్చేస్తే మర్యాదగా ఉంటుంది” అని బెదిరించాడు. అతని ఖచ్చితమైన స్వరం, సవాలు వదిలే చూపులను చూసి ఏం చెయ్యాలో తెలియక నిలబడిపోయింది.

ఎక్కడో చిక్కుకుపోయినట్టు దిగులు పడింది. అడ్జెస్ట్ చేద్దాం అని ధైర్యం చెప్పిన మనసు, ఇప్పుడు తడబడి స్తంభించి నిలబడింది. అతని చేతిని మెల్లిగా జరిపి అడ్డుతొలగించుకున్న ఆమె, ఎడం చేతిని తిప్పి--టైము చూసింది. “నేను ఆల్రెడీ టికెట్టు బుకు చేసుకున్నాను. వెళ్ళేసి మళ్ళీ వస్తాను. ప్లీజ్...అర్ధం చేసుకోండి, మిస్టర్ కిషోర్”

 సంసయిస్తూ ఆమె చెప్పగా ఆశ్చర్యంతో ఆమెను చూశాడు.

“వాట్...మిస్టరా? వెరీగుడ్ వినోధినీ, మనం వెళ్దామా? లేక...నిన్ను ఎత్తుకునే వెళ్ళాలనుకుంటే నేను రెడీ” -- ఎగతాలి నవ్వుతో అడిగాడు.

‘ఇతని దగ్గర నుంచి తప్పించుకోలేమూ అనేది అర్ధమైపోయింది. ఆలొచిస్తూ అతని కారు ఉన్న వైపుకు నడిచింది. మళ్ళీ అతనితో కారులో ఒంటరి ప్రయాణం. కానీ, ఈసారి మనసులో భయం మాత్రమే ఉంది. దీంట్లోంచి ఎలా తప్పించుకోబోతాం అన్న భయం.

వినోధినీ యొక్క తండ్రి ఇంటిని కంపార్ చేస్తే కిషోర్ ఇల్లు చాలా చిన్నది. ఆ చిన్న ఇంటి ముందు కారు ఆపాడు. మెల్లగా దిగి నిలబడ్డ ఆమె అటూ--ఇటూ చూస్తుంటే “ఏంటమ్మా...అక్కడే నిలబడిపోయావు? రామ్మా...ఇదికూడా నీ ఇల్లే. నేనెవరో తెలుస్తోందా? నేను నీ అత్తయ్య ప్రభావతి” అని మర్యాదగా మాట్లాడిన ఆ స్త్రీ ఆమెకు బాగా నచ్చింది. శైలజా పెరిగిన అనాధ ఆశ్రమ హెడ్ భువనేశ్వరి యొక్క దయనీయ చూపు ఆ స్త్రీ దగ్గర కనబడటంతో ఆమె మనసు తేలిక పడింది.

ఆమెను చూస్తూ నమస్తే చెప్పింది. దగ్గరగా ఒక యువతి నవ్వుతూ వచ్చి నిలబడ, “ఇది నా పెద్ద కూతురు పద్మ. చిన్నది ప్రమీలా, స్కూలుకు వెళ్ళింది. వీలిద్దరికీ మధ్యలోనే శంకర్. పెద్దవాడు కిషోర్”

“హాయ్” అంటూ ఆ యువతిని చూసి నవ్వినప్పుడు, శైలజా చేతులను ఆమె పుచ్చుకుంది. “నిన్ను చూడాలని ఎంత ఆశగా ఉన్నామో తెలుసా? ప్రమీలా, శంకర్ లీవు పెడతామన్నారు. సాయంత్రం వచ్చిన తరువాత చూడచ్చు అని పంపించాము. అయినా కానీ, శంకర్, ఆసుపత్రికి వచ్చి నిన్ను చూసే కాలేజీకి వెళ్తానని మొండికేసి వచ్చాడు. వినోధినీ మంచి అందం కదమ్మా?” 

“మీరూ చాలా అందంగా ఉన్నారు” అని వినోధినీ చెప్పగా, “ఏమిటీ మీరూనా? మనలో అవన్నీ ఎందుకు? నువ్వు...పో...రా...అనే పిలు” నవ్వుతూ చెప్పింది పద్మ.

“అలాగంతా మర్యాద ఇవ్వకుండా పిలవకు పద్మా. మేడమ్, మిస్ అనే ఆమెను అందరూ పిలవాలి. ఎందుకంటే మేడమ్ బెంగళూరులో పెరిగింది” అని వెక్కిరింతగా చెప్పాడు కిషోర్.

“ఏం నాయనా...వచ్చీ రావటంతోనే ఆ పిల్లతో గొడవపడాలని ఆశపడుతున్నావా?  అలాగంతా చెప్పకురా” అని చెప్పిన తల్లితో “నేనా గొడవపడాలని అనుకుంటున్నా? నన్ను ‘మిస్టర్’ అని పిలిస్తే నాకెలా ఉంటుంది” అంటూ ఆమెను కోపంగా చూశాడు.

“అరెరె...’బావా’ అని కదా పిలిచుండాలి? కనీసం ‘మావయ్యా’ అని అన్నా పిలవచ్చు వినోధినీ” -- కళ్ళల్లో అల్లరితో చెప్పింది పద్మ. 

“నువ్వు దెబ్బ తినబోతావు చూడు...నేను అలాగా చెప్పాను? ‘కిషోర్’ అని పేరుపెట్టి  పిలిస్తే చాలు. ఈ మర్యాదలన్నీ అవసరమా అని అడుగుతున్నా” అంటూ జేబుల్లో చెయ్యి పెట్టుకుంటూ స్టైలుగా చెప్పాడు.

“మొదటి సారిగా ఇంటికి వచ్చిన పిల్లను ఎంతసేపు బయటే నిలబెడతారు? ప్రభావతీ, వెళ్ళి హారతీ తీసుకురా” అన్న స్వరం వచ్చిన వైపు అందరూ తిరిగారు. అక్కడ పెద్దాయన ఒకరు నిలబడున్నారు.

“ఈయనే నీ మావయ్యమ్మా?” అని చెప్పేసి వేగంగా ఇంటిలోపలకు వెళ్ళింది ప్రభావతీ. హారతీ తీసి ఆమెను లోపలకు పిలుచుకు వచ్చిన తరువాత, “నేను చంద్రశేఖరం. నా చెల్లెలు లక్ష్మీ ఎలా ఉన్నది?” అని అడిగారు.

కిషోర్ లాగా కాకుండా ప్రియంగా మాట్లాడిన ఆ కుటుంబీకులతో కలిసిపోవటానికి సంసయించలేదు శైలజా. ఆయనకు నమస్కరించిన ఆమె “బాగుంది మావయ్యా. మిమ్మల్నందరినీ కలుసుకున్నందుకు నాకు చాలా సంతోషంగా ఉంది” అని మనసారా చెప్పింది.

“అబద్దం చెప్పకు! అలాగే పారిపోదామనుకున్న నిన్ను బెదిరించి పిలుచుకు వచ్చాను. అమ్మా, ఇదిగో నీ తమ్ముడి కూతురు. ఇప్పుడే వెళ్ళిపోవాలని పట్టుదలతో ఉంది. మీకు కావాలంటే ఏదైనా చెప్పి ఆపి ఉంచుకోండి. ఆ తరువాత, మావయ్యను ఇంకో గంటలో గదికి మారుస్తారు. ఇంకో పది నిమిషాలలో బయలుదేరదాం” అని చెప్పి అక్కడ్నుంచి కదిలాడు.

“ఇక నా తమ్ముడు బ్రతుకుతాడు. నిన్ను చూసిన తరువాత సగం ప్రాణం వచ్చుంటుంది. లక్ష్మీ కూడా వచ్చేస్తే, బాధేలేదు. కానీ, అది ఎలా అనేదే అర్ధం కావటం లేదు. మొండిగా ఉండి మీ ముగ్గురి జీవితాలూ పాడు చేసిందమ్మా” అని కళ్ల నీళ్ళు పెట్టుకుంది ప్రభావతీ.

“అలాగంతా కళ్ల నీరు పెట్టుకోకూడదు ప్రభా. నువ్వు కూర్చోమ్మా. నువ్వొచ్చింది లక్ష్మీకి తెలుసా?” అని అడిగాడు చంద్రశేఖరం.

దాన్నే మంచి సందర్భంగా తీసుకున్న ఆమె “తెలియదు అంకుల్! నేను వచ్చి వెంటనే తిరిగి వెళ్ళిపోదామని ‘రిటర్న్ టికెట్టు’ కూడా బుక్ చేసుకున్నా. ప్లీజ్...మీరైనా చెప్పండి, నేను బయలుదేరతాను” అని ఆయనతో చెప్పింది.

“లేదమ్మా...నువ్వు ఒక్కరోజైనా ఉండాలి. తమ్ముడితో ఉండి మాట్లాడి వెళ్ళిపోతే, అతడి మనసు కాస్త ధైర్య పడుతుంది. ఆపరేషన్ చేసుకోనని మొండికేస్తున్నాడు. ‘ఎవరికొసం ఇక జీవించాలి?’ అని విరక్తిగా మాట్లాడుతున్నాడమ్మా. మందులూ--చికిత్సా తీసుకోనని చెబుతున్నాడు. నువ్వొచ్చి మాట్లాడి ‘అమ్మ కూడా వస్తుందని’ ధైర్యం చెబితే మంచిది.అందుకే చెబుతున్నా “అని కన్నీటితో చెప్పింది ప్రభావతీ.

గొంతు ఎండిపోయి -- పెదాలు అతుకున్నట్టు అయిపోయి మాటలు బయటకు రావటానికి నిరాకరిస్తున్నాయి. కిషోర్ యొక్క కఠినత్వాని ఎదుర్కొన్న ఆమె, ఈ ప్రేమ పూర్వక మాటలను నిర్లక్ష్యం చెయ్యలేకపోయింది. ‘నిజం చెప్పేద్దాం అంటే... వినోధినీను పట్టించాల్సి వస్తుంది’. ఆలొచిస్తున్న ఆమె దగ్గరకు ఒక పనిమనిషి వచ్చి జ్యూస్ ఇచ్చింది.

అప్పుడు అక్కడికి వచ్చిన కిషోర్, మావయ్యను గదికి మార్చిన విషయాన్ని  చెప్పటమే కాకుండా, అనాధ ఆశ్రమానికి వెళ్ళి హాస్పిటల్ కు వస్తానని చెప్పాడు.

“ఉండయ్యా, వినోధినీను కూడా తీసుకువెళ్ళు...తమ్ముడు నడుపుతున్న అనాధ  మరియు వృద్దుల ఆశ్రమంలో ఈరోజు ‘టంగుటూరి ప్రకాశం పంతులు’ పుట్టిన రోజు కారణంగా విశేష లంచ్ ఏర్పటు చేసున్నాం. నువ్వెళ్ళి చూసిరామ్మా” -- అన్నది ప్రభావతీ.

“సారీ ఆంటీ, నేను ఇప్పుడే బయలుదేరాలి. భయంగా ఉంది...నేనొచ్చింది అమ్మకు తెలిసిపోతుందేమోనని” అన్నది!

“వదిలేయమ్మా. కొంచమైనా మావయ్య గుణ లక్షణాలు ఉంటే, ఆయన మనసు వచ్చేది. దీనికి పూర్తిగా, ఒళ్ళంతా బెంగళూరు పొగరు. ఇదిగో చూడు, నువ్వు ‘మేజర్’. నీ మీద ఎటువంటి యాక్షనూ తీసుకోలేరు. నేనే వచ్చేవారం కోర్టు ద్వారా మీ అమ్మను మీట్ అవ్వాలని ఉన్నాను. విడాకులు తీసుకోలేదు కనుక నీమీద మావయ్యకు హక్కు ఉంది. కానీ, నీకే నాన్న మీద ప్రేమ, దయ, జాలి, గౌరవం కొంచం కూడా లేనప్పుడు, మేము ఏం చేయగలం” అని కోపంగా అరిచాడు.

సంకటముతో నిలబడున్న ఆమె భుజాల మీద చెయ్యి వేసిన ప్రభావతీ, “ఇంతకాలం మీకొసం తపించి, తపించి...అదే వాడి ఆరోగ్యాన్ని దెబ్బతీసింది. నిన్ను చూడలని ఎంత పరితపించి పొయాడో తెలుసా? చివరిగా నీకొసం స్కూలు వాకిట్లో నిలబడిన మీ నాన్నను అవమానించటమే కాకుండా...ఇంకోసారి వచ్చి నిన్ను చూస్తే ఆత్మహత్య చేసుకుంటానని బెదిరించింది మీ అమ్మ లక్ష్మీ. మనసును విరకొట్టిన ఆ మాటలనూ, బాధనూ తన మనసులోనే పూడ్చిపెట్టుకుని, నడుస్తున్న శవంలాగా బ్రతుకుతున్నాడు. ఇప్పుడు...” -- చీర కొంగుతో కళ్ళు  తుడుచుకుంది ప్రభావతీ.

‘ప్రేమ, అభిమానం, బంధం అనేవి ఇంత నొప్పి కలిగించేవా?’ అని ఆలొచించింది శైలజా. ఆమెకు ఇవన్నీ తెలియకుండానే పోయిందే!

“ప్రభా! దాని ముందు ఏడవద్దని ఇప్పుడే కదా చెప్పాను. పాపం వినోధినీ. తను ఏం చేయగలదు?” అన్నారు పెద్దాయన.

“ఇన్ని రోజులు మీ అమ్మకోసం ఉన్నది చాలు. మావయ్య కోసం రెండు రోజులు గడుపు. నాతో వచ్చి చూడు. ఎంతమంది పిల్లలు కన్నవాళ్ళు లేక అవస్త పడుతున్నారో అర్ధమవుతుంది. ఇప్పుడు...ఉన్న ఆయనకోసం నువ్వు ఏం చెయ్యబోతావో అప్పుడు నిర్ణయించుకో” -- గంభీర స్వరంతో కిషోర్ చెప్ప, అతన్ని చూసి నవ్వాలని అనిపించింది. ఆమెకా తెలియదు?  కన్నవారు లేక ఒక్కొక్క స్టేజీలోనూ ఆమె పడ్డ అవస్తలు ఎన్నో చెప్పలేము!

ఒకపక్క భయంగా ఉన్నా ‘ఏం జరుగుతుందో...చూద్దాం!' అన్న మొండి ధైర్యం వచ్చింది.

కిషోర్ తో బయలుదేరింది.

****************************************************PART-3******************************************

కారు జరగటం మొదలై ఐదు నిమిషాల వరకు ఇద్దరి మధ్యా మౌనం ప్రధానమైన భాషగా ఉన్నది. కారులో పాటలు కూడా పెట్టుకోలేదు కిషోర్.

“ఇదిగో చూడు వినోధినీ! మనం గొడవపడే మనుషులం కాదు. ఇంకా చెప్పాలంటే కలిసి ఒకటిగా పెరిగాం. పెద్దవాళ్ళు చేసిన నేరం కోసం... మనమెందుకు ఒకరికొకరు శత్రువులుగా ఉండాలి? మనం సహజంగా ఉండొచ్చు కదా... ” అని స్వరం తగ్గించి చెప్పాడు.

ఆ స్వరం ఆమెలో ఒక గిలిగింత కల్పించింది. ఇతనితో సహజంగా ఉండటం కంటే, గొడవపడటమే మేలు అనుకున్న ఆమె...మౌనంగా కారు అద్దాల ద్వారా బయటకు చూస్తూ కూర్చున్నది.

సహనం కోల్పోయిన అతను,  “ఇప్పుడు మావయ్య మీద జాలి పడో, ప్రేమ ఉండో వచ్చినట్టు నాకు అనిపించటం లేదు. నువ్వు రాకుండా ఉండుంటే...నేనే సర్ది  చెప్పేవాడిని. ఇప్పుడు చూడు. నిన్ను ఒక రెండు రోజులు ఇక్కడే ఉంచాలనుకుని...అందరూ నీ కాళ్ళ మీద పడాలని ఎదురు చూస్తున్నావు. మీ అమ్మకున్న పొగరే నీకూ ఉంది!” అని మళ్ళీ కఠిన స్వరంతో మాట్లాడాడు.

“నేను వచ్చింది మీకు నచ్చలేదని నేను మొదట్లోనే అర్ధం చేసుకున్నాను.  ఇక్కడున్న ఆస్తికి ఆశపడి నేను రాలేదు. ఇదంతా మీరే పెట్టుకుని, చిన్న యజమానిగానే ఉండండి. ఎక్కడ మీ ఆ పదవికి, ఆస్తికి ఆటంకం వస్తుందోనన్న భయమే కదా? నేను... ”

హఠాత్తుగా కారు సడన్ ‘బ్రేకు’ తో ఆగిన వేగంలో ముందుకు పడుంటుంది. సీటుబెల్టు వలన తప్పించుకుంది. తిరిగి అతన్ని చూసింది. కోపంతో మొహం ఎర్రబడుంది. చేతులు ‘స్టీరింగ్’ పైన ఉన్నాయి.

“మంచి పెంపకం! ఎందుకిప్పుడు సంబంధమే లేకుండా ఆస్తి గురించి  మాట్లాడుతున్నావు? ”--వెర్రి కోపంతో అడిగాడు.

అతని కోపం వలన ఏర్పడ్డ భయాన్ని కప్పి పుచ్చుకుని, "మరి! నేను వచ్చిన దగ్గర నుండీ విసుగు, కోపంతో మాట్లాడుతూ ఉంటే ఏమనుకోవాలి? నేనే ఎన్ని సమస్యలతో వచ్చానో తెలుసుకోకుండానే మాట్లాడుతున్నావు? మిగిలిన వారి గురించి మీకు ఎటువంటి పట్టింపూ లేదు. ఎంతసేపూ మీరు, మా నాన్న ఎన్ని బాధల్లో ఉన్నారో అనేదే మీకు ముఖ్యం. ఎందుకంటే మీ ఆలొచనలో మాకేమీ సమస్యలు ఉండవు? నేను ఇంట్లో వాళ్ళకి తెలియకుండా వచ్చాను...నేనొచ్చింది వాళ్ళకు తెలిస్తే నన్ను చంపేస్తారు. అందుకనే వెంటనే తిరిగి వెళ్ళిపోవాలని 'టికెట్టు బుక్' చేసుకున్నాను" అని తానూ కోపంగానే మాట్లాడింది.

కొద్ది సేపటి వరకు అతని దగ్గర నుండి సమాధానం లేదు. తరువాత "నాకు మావయ్య మీద ప్రేమ-అభిమానం కంటే, అంతకంటే ఎక్కువ మర్యాద ఉంది. దాన్ని నీ దగ్గర నిరూపించాల్సిన అవసరం నాకు లేదు. కానీ, మావయ్య కోసం చెబుతున్నా...విను. ఆల్రెడీ--అంటే ఎప్పుడో ఆయన ఆస్తిలో డెబ్బై ఐదు శాతం నీ పేరుకూ, పాతిక శాతం ఆయన నడుపుతున్న అనాధ ఆశ్రమానికీ రాయించేసేను. ఇకమీదట ఇలా అసహ్యంగా మాట్లాడకు!" -- ఎమోషనల్ స్వరంతో గట్టిగా చెప్పాడు.

కొద్ది క్షణాలు మౌనంగా ఉన్న ఆమె, “సారీ. నేను మిమ్మల్ని అలా మాట్లాడి ఉండకూడదు." అని క్షమాపణలు కోరింది.

అతను కూడా చూపల నుండి కఠినత్వాన్ని దాచి, "పరవాలేదు...నేనూ నిన్ను అంత కఠినంగా మాట్లాడుండకూడదు" అని కారును కదిపాడు.

“మావయ్య అనుభవించిన బాధలను, ఆయనతో ఉంటూ చూసినందువలన నాకు  మీ ఇద్దరి మీద కోపం. అత్తయ్య ఆయన మీద కోపంతో రాలేదు. నువ్వు ఒకసారైనా వచ్చి చూసుండొచ్చే? కనీసం ఫోనులోనైనా ఆయనతో మాట్లాడుండొచ్చే? నీకు ఆయన మీద ప్రేమే లేదనేదే నాకు మంట" అని కారణం చెప్పాడు.

'ఇతనికి వినోధినీ రాలేదన్నదే కోపమే తప్ప, నా మీద ఏమీ లేదు ' అని ఒకసారి బుర్రలో అనిపించ, మనసు కొంచం ప్రశాంతత చెందింది.

"అది పదిహేడు సంవత్సరాలకు ముందు, మనసు మొద్దుబారి పోవటం వలన ఏర్పడింది. పెద్దల చేష్టల వలన పిల్లలు అనుభవించే అవమానాలు, వేదనలు జీవితం మీద ఎంత విరక్తిని ఏర్పరుస్తుందని అనుభవించిన వాళ్ళకు మాత్రమే అర్ధమవుతుంది" అన్నది శైలజా.

"ఇప్పుడు మనం వెళ్ళబోయేది 'దయా' అనాధ--వృద్దాశ్రమం. మావయ్య ఇది ప్రారంభించి పది సంవత్సరాలు అవుతోంది. పండుగ రోజుల్లో మావయ్య ఇక్కడకు వస్తారు. పిల్లలకూ, వృద్దులకూ రకరకాల పలహారాలు, భోజనం పెట్టించి, వాళ్ళతోనే పండుగ జరుపుకుంటారు. మేము పిలిస్తే ‘కూతుర్నీ, భార్యను విడిపోయిన దుఃఖము -- వాళ్ళతో ఉన్నప్పుడు తెలియటం లేదు’ అని చెప్తారు. మనుషులు తప్పు చేయటం సహజం. తప్పు చేసిన వాళ్ళు. దేవుడిలాగా గుడిలోనే ఉండాలి. ఏం మీ అమ్మ తప్పే చేయని మనిషా?" అని తిరిగి చూసి ఆమెను అడిగాడు.

"ఎవరు తప్పు చేసారు అనే అన్వేషణ అవసరంలేని విషయం.కానీ, కన్నవారు స్వార్ధపరులుగా ఉంటే, పిల్లల జీవితం ఎప్పుడూ ప్రశ్నార్ధకమే" అన్న ఆమె, మాట మార్చాలనే ఉద్దేశంతో "మీరు ఏం చదువుకున్నారు?" అని విచారించింది.

ఆమెను ఆశ్చర్యంగా చూసిన అతను, "నేను బి.కాం. తరువాత ఎం.బి.ఏ.  సొంతంగా 'కంప్యూటర్--లాప్ టాప్' బిజినెస్. మావయ్య ఆరొగ్యం బాగుండలేకపోవటంతో గత ఆరు నెలలుగా ఆయన్ హోటల్ ను కూడా చూసుకోవలసి వచ్చింది. నువ్వు వచ్చేస్తే, నీకు అన్నీ నేర్పించి నా పనులు చూసుకుంటాను.  లేక--లక్ష్మీ అత్తయ్య వచ్చినా ఆవిడే చూసుకుంటుంది. అంతకు ముందు ఆవిడే చూసుకునేది" అని సృష్టం చేశాడు.

"అది జరుగుతుందనేది అనుమానమే" అన్నది ఆలొచనతో.

"జరుగుతుంది! నా తర్వాతి పని అదే. నేనూ బెంగళూరు వచ్చి, అత్తయ్యను తీసుకు వస్తాను చూడు" -- ఛాలెంజ్ చేశాడు.

‘నిజం తెలిసేటప్పుడు, నా గతి ఏమిటీ?’ అని ఆలొచించిన ఆమెకు శరీరమంతా వణికింది. ఆమె దగ్గర కదలిక చూసిన అతను “ఏమిటీ...ఏ.సి. చలిగా ఉందా వినోధినీ?” అని అడిగాడు.

‘శైలజా అని పిలిస్తే ఎలా ఉంటుంది?’ అని అనుకోవటంతో మళ్ళీ వణుకు ఏర్పడింది. ఏ.సి. తగ్గించాడు. “వేస్తున్న ఎండకు, అందులోనూ ఒక బెంగళూరు నివాసికి, చలి వేస్తోందంటే ఆశ్చర్యంగా ఉంది” అన్నాడు ఎగతాలి నవ్వుతో.

అతని నవ్వు వెచ్చదనం ఇచ్చినట్టుగా ఉన్నది. జవాబుగా నవ్వుదాం అని తుళ్ళిపడుతున్న మనసును అనిచి, చూపులను తిప్పి మౌనంగా బయటకు చూసింది.

ప్రకృతి అందాలను ఎంజాయ్ చేస్తున్నప్పుడు కారు ఒక గేటు ముందు ఆగింది.

‘దయా నిలయం’ అన్న నేమ్ బోర్డు ఉన్న ఆ పెద్ద స్థలంలోకి కారువెళ్ళి ఒక బిల్డింగ్ ముందు