రెండు ధృవాలు…(పూర్తి నవల)

                                                                            రెండు ధృవాలు                                                                                                                                                           (పూర్తి నవల) 

పరిపూర్ణంగా కథా పాత్రల గుణగణాల ఆంశంతో రాయబడ్డ నవల! సరాసరి గుణాలు ఉన్న మనుష్యులు కూడా, స్వార్ధం లేని ప్రేమ పక్కకు వస్తే, మనుష్యులుగా మారటానికి ఛాన్స్ ఉంది అనేది చెప్పే ఎమోషనల్ నవల.

కొన్ని సమయాలలో హద్దు మీరటం, సరిహద్దులు దాటటం మనిషి జీవితంలో జరుగుతుంది! అది విధి! కాలం కాలంగా ఇది జరుగుతోంది. కొన్ని బంధాలను విధిలించి పారేయలేము! ఆ కష్టాన్ని అనుభవిస్తేనే తెలుస్తుంది. మనకి ఏది కరెక్టు, ఏది తప్పు, తెలియని ఒక మత్తు వస్తుంది. సమయం గడిచిన తరువాత తెలిసినప్పుడు, చేయి దాటిపోయుంటుంది.

తల్లి స్పర్ష ప్రేమ!  భార్య స్పర్ష కామం! అవసరమైన సమయాలలో  కొడుకూ, కూతురి స్పర్షలు ఆనందం! వాళ్ళు ముట్టుకునే స్పర్ష దుఃఖాన్ని దూరం చేసి, శరీరానికి కొత్త ఉత్సాహం ఇస్తుంది! కావలించుకున్నప్పుడు హృదయం చోటు మారుతుంది!

***************************************************************************************************

                                                                                             PART-1

బలం అనేది దెబ్బతీసేది కాదు...ఉండిపోయేది!

చివరి క్షణాలలో పెద్దాయన.

గత ఆరు నెలలుగానే పద్మనాభం గారికి ఆరొగ్యం సరిగ్గా లేదు! ఇప్పటికే రెండుసార్లు హార్ట్ అటాక్ వచ్చి, అన్ని రకాల ట్రీట్మెంట్లూ తీసుకుని, ప్రాణాన్ని అరిచేతిలో పెట్టుకోనున్న మనిషి.

అన్ని రకాల వ్యాధులూ ఆయన శరీరంలో ఉన్నాయి.

ఆహారం కంటే కూడా మందులే ఎక్కువగా ఆయన శరీరంలో చోటు పట్టుకోనుంది.

వయసు యాభైనాలుగు సంవత్సరాలే! ప్రైవేట్ కంపెనీలో పనిచేశారు--కొంచం పెద్ద కంపెనీనే. పెద్ద పోస్టు మాత్రం కాదు. జస్ట్ సూపర్ వైజర్.

ఒక అబ్బాయి, ఇద్దరు అమ్మాయలు. కష్టపడి ముగ్గురినీ చదివించారు. అబ్బాయి డిగ్రీ పూర్తి చేసి, ఒక చోట పనికి చేరి, ఉద్యోగం చేస్తూనే ఎం.బి.ఏ. ముగించి, తన ప్రతిభతో ఒక పెద్ద కంపెనీలో పని సంపాదించుకున్నాడు. అతి మేధావి! స్కూలు చదువుకుంటున్నప్పట్నుంచి తండ్రికి ఏ మాత్రం డబ్బు ఖర్చు పెట్ట నివ్వకుండా, స్కాలర్ షిప్ తెచ్చుకుని తన చదువును ముగించాడు. తానుగానే ఉద్యోగం వెతుక్కున్నాడు.

మనోజ్ కుమార్ ఎక్కువగా మాట్లాడాడు. కోపం చూపించడు. ఇష్టా అయిష్టాలను  చూపించడు.

“ఏరా? నువ్వేమన్నా యంత్రమా? ఇంట్లో ఎవరిదగ్గర ఏదీ చెప్పవా - ఇంట్లో వాళ్ళ దగ్గరే మిత భాషిగా ఎలారా ఇలా ఉంటున్నావు?”

తరువాత చెల్లెలు కల్యాణీ అతన్ని గొడవకు ఈడుస్తుంది. ఆమె వాగుడుకాయ. ముక్కోపి. పట్టుదల మనిషి! ఎప్పుడూ ఏదో ఒక గొడవ తీసుకుని వచ్చి  నిలబడుతుంది.

స్కూలు చదువు ముగించి, కాలేజీలో చేరటానికి ఆమె చేసిన గోల అంతా ఇంతా కాదు. తనకు నచ్చిన కాలేజీ తాముంటున్న ఊర్లో లేదని చెప్పి, ఇంకో ఊరి కాలేజీకి దరఖాస్తు చేసి, సీటు దొరకటంతో, హాస్టల్లో ఉండాల్సిన అనివార్యం ఏర్పడింది. దానికీ చేర్చీ డబ్బు కట్టింది! రెండు ఖర్చులు!

తల్లి సరోజ కోపగించుకుంది.

“ఏమే! నీకు కాలేజీ ఫీజు, హాస్టల్ ఫీజు, భోజనం ఖర్చు అంటూ చాలా ఖర్చు అవుతుంది. నాన్న ఎక్కడ్నుంచి తెస్తారే అంత డబ్బు? మన ఊరి కాలేజీలో చదివి బాగుపడిన పిల్లలు లేరా?”

ఆవేశం ఎక్కువవగా, గొడవ బలం పుంజుకుంది.

“ఏం...నాన్న, మనోజ్ అన్నయ్య ఇద్దరూ సంపాదిస్తున్నారు కదా?”

“మనోజ్ కు ఇప్పుడే ఉద్యోగం దొరికింది! నాన్న ఒకరి సంపాదనతో ముగ్గుర్నీ చదివించి, ఐదుగురికి భోజనం, ఇంటద్దె! ఎక్కడ్నుంచి తెస్తారే? పదిపైసలు సేవింగ్స్ లేవు. నెలాఖరుకి చేతిలో డబ్బు చాలక టెన్షన్ వస్తోంది! మీ ఇద్దరికీ పెళ్ళిచేయటానికి మా దగ్గర డబ్బులు లేవు!”

“కన్న తరువాత, చేసే తీరాలి”

“ఎవరి దగ్గరుంది?”

“అప్పు చెయ్యి! అందరూ చేతులో ఉంచుకునా చేస్తున్నారు?”

“మనోజ్! ఇటు రా!”

“ఏంటమ్మా?”

“నువ్వూ ఈ ఇంట్లో పుట్టిన వాడివే కదా?”

“దేనికోసం ఈ ప్రశ్న?”

“దేంట్లోనూ కలిగించుకోవా! అది బయట ఊర్లో చదువుకుంటుందట! ఖర్చు తట్టుకోలేము...కుదరదూ అని చెప్పరా”

“అమ్మా! నేను జీతం డబ్బును తీసుకుని నీ చేతికి ఇచ్చేసి, కూరగాయలకు కూడా నీ దగ్గరే తీసుకుని వెళ్తున్నాను! ఇలాంటి వాటిలో నేను తల దూర్చనమ్మా!”

రెండో చెల్లెలు చప్పట్లు కొట్టింది.

“ఎందుకే చప్పట్లు కొడుతున్నావు?”

“మనోజ్ అన్నయ్య ఇంత పొడవైన వాక్యం మాట్లాడి నేను ఇప్పుడే వింటున్నాను”

కల్యాణీ కూడా నవ్వ,

సరోజ కోపం తలకెక్కింది.

“కన్నవారి కష్టాలు, ఏ కుక్కకైనా ఇక్కడ తెలుస్తోందా?”

పద్మనాభం లోపలకు దూరారు.

“వదులు సరోజా. అడ్జస్ట్ చేసుకుందాం. చదువుకోవటానికి ఆశ పడుతోంది. అది సెలెక్టు చేసిన కాలేజీ మంచి కాలేజీ. బాగా చదివితే, అక్కడే క్యాంపస్ ఇంటర్వ్యూ లో ఉద్యోగం వస్తుంది! ఖర్చులు అడ్జస్ట్ చేసుకుందాం. చేతులో ఉంచుకుని మన ఇంట్లో ఏది జరిగింది చెప్పు. అప్పు తీసుకుందాం”

“ఊరంతా అప్పు. ఇంట్లో దూరి కొట్టబోతారు” గొణిగింది సరోజ.

కల్యాణీ గెలిచి, బయట ఊరి కాలేజీలో చేరింది.

అప్పుడు పద్మనాభం గారే కాలేజీకి తీసుకు వెళ్ళి విడిచిపెట్టారు.

తరువాతది పద్మజా. పదోక్లాసు చదువుతోంది! ఇదే ఈ కుటుంబ పరిస్థితి. సరోజా కూడా ఖాలీగా ఉండదు.పచ్చళ్ళు, అప్పడాలు, చిప్స్ లాంటివి తయారు చేసి, కొంతమంది రెగులర్ కస్టమర్స్ ను పెట్టుకుని నెలకు ఒక చిన్న సంపాదన తన వంతుగా సంపాదిస్తున్నది!

అక్కడ మనోజ్ కుమార్ కష్టపడి ఏం.బి.ఏ. ముగించి కొంచం పెద్ద కంపెనీలో చేరాడు. మంచి జీతం రావటం మొదలయ్యింది.

తండ్రి కంటిన్యూగా రెండు షిఫ్టులు పనిచేసి, రెస్టు లేకుండా పనిచేసినందువలన నలభైతొమ్మిది సంవత్సరాల వయసులో జ్వరం, తలతిరగటం, వాంతి వచ్చి హాస్పిటల్లో చేరాడు.

అన్ని పరీక్షలూ జరిపారు.

పరిశుభ్రం లేని ఫ్యాక్టరీలో దుమ్ము, తుమ్ములతో, కంటిన్యూగా పనిచేయటం వలన, ఆయనకు అదే ఒక అంటువ్యాధిలాగా అయిపోయి, ఆయన ఆరొగ్యాన్ని బాధించింది.

ఒక వారం రోజులు ఉండి, ఇంటికి వచ్చారు.

అలా ఆయనకి మొదటి జబ్బు మొదలయ్యింది. ఆడపిల్లలు పెద్దపిల్లలవుతూ రావటంతో, వాళ్ళను తీరానికి చేర్చాలే! సొంతంగా ఒక ఇల్లు కూడా లేదే అన్న కలత ఆయన్ని మరింత బాధపెట్టింది.

 సరోజాకు భర్త మదనపడటం అర్ధమయ్యింది.

“ఏమండీ... మనోజ్ పైకొచ్చాడు కదా! ఇప్పుడు పెద్ద జీతమే కదా వస్తోంది! విదేశాలకు వెళ్లే ఛాన్స్ కూడా వస్తుంది. మీవల్ల కాకపోతే కంపల్సరీ రిటైర్మెంట్ తీసుకోండి?”

“లేదు సరోజా! అమ్మాయిల పెళ్ళిల్లు అయ్యేంతవరకూ నేను కష్టపడే తీరాలి.  పూర్తి బాధ్యత మనోజ్ మీద వెయ్యకూడదు” 

“మీవల్ల పనిచేయటం కుదరటం లేదే! మీ నాన్నకు  నువ్వు చెప్పరా మనోజ్!”

“నువ్వు చెబుతున్నావు కదమ్మా!”

“కొడుకు నోటి ద్వారా వింటే ఆయన మనసుకు ఒక ధైర్యం వస్తుంది”

అప్పుడు కూడా మనోజ్ మాట్లాడలేదు.

మంచికొడుకు. ఎటువంటి చెడు అలవాటూ లేదు. జీతం పూర్తిగా ఇచ్చేస్తాడు. అదంతా ఓకే. కానీ, ఓదార్పు మాటలు చెప్పి ప్రేమ చూపించడు. కానీ, కుటుంబీకులంటే ఎనలేని ప్రేమ. కానీ కలవడు. నీళ్ళల్లో తామారాకులాగా అంటీ అంటనట్టు నిలబడతాడు.

చుట్టుపక్కలున్న పిల్లలందరూ తల్లికి సన్నిహితంగా ఉండటం, ఆ తల్లులు ‘నా పిల్లాడిలాగా ఎవరూ ఉండరూ’ అని డప్పు వాయించుకుంటూ ఉంటే సరోజాకు మనసు నొప్పిగా ఉంటుంది.

తట్టుకోలేక గొణుక్కునేది.

“దేవకీ కొడుకుకు 25 సంవత్సరాలు! ఇప్పుడు కూడా వాడికి ముద్దలు పెడుతుంది దేవకీ. ఆమె ఒడిలో తల పెట్టుకుని పడుకుంటున్నారు పిల్లలు. ఇక్కడ అలాంటిది ఒక్కరోజైనా జరిగిందా? ”

దానికీ సమాధానం లేదు!

“వదులు సరోజా! సైలెంటు గా ఉండటం వాడి న్యాచర్! ఇంట్లో వాళ్లతో ప్రేమతో ఉండటాన్ని మాటల్లోనూ, చేష్టలలోనూ చూపించాలా? అలా చూపించటం మనవాడికి తెలియదు! ”

తల్లి ఒకరోజు బాగలేదని పడుకుంది.

ప్రేమగా అమ్మను చేరుకుని, ముట్టుకుని చూడటం, ఒక చిన్న స్పర్శ...వాత్సల్య చూపు...ఆదరణగా “ఇప్పుడెలాగుందమ్మా” అని నాలుగు మాటలు ఏదీ లేదు.

తట్టుకోలేక సరోజ అడిగినప్పుడు,

“నిన్ను నాన్న ఆసుపత్రికి తీసుకువెళ్ళి చూపించి, మందులు రాయించుకుని, కొనిచ్చారే. డాక్టర్ చూసి ‘పెద్ద సమస్య ఏమీ లేదు’ అని చెప్పారు కదా. తరువాత ఏమిటమ్మా? ”

తల్లి వంటను పొగడటం, తప్పు పట్టడం లాంటి నాలుగు మాటలు చెప్పడు.

తన నోటికి రుచిగా ‘ఇది చెయ్యి...అది చెయ్యి’ అని అడగడు.

షాపుకు రాడు.

పండుగలు, విశేషాల సమయంలో కూడా ఇంట్లో ఎవరి దగ్గర నవ్వుతూ, సంతోషంగా గడపడు.

మొహాన నవ్వే ఉండదు.

ఉండబట్టలేక ఒకరోజు సరోజ భర్తతో చెప్పింది!

“మనోజ్ ఎందుకు ఇలా ఉన్నాడో తెలుసా? దానికి కారణం మీరే? ”

“నేనా”

“మనకు పెళ్ళి జరిగి మీ ఇంటికి వచ్చినప్పుడు...మీ అమ్మా, చెల్లెళ్ళు, వదినా అంటూ ఒకటే కుటుంబంగా, ఉమ్మడి కుటుంబంగా జీవించేమే. మర్కెట్టులోలాగా ఎప్పుడూ చూడు కిక్కిరిసి”

“దానికీ, మనోజ్ యొక్క గుణానికీ ఏమిటే సంబంధం?”

“మనకు ఎలుకల బోను లాంటి ఒక రూము. తిరిగి పడుకుంటే గోడ తగులుతుంది. పాత ఫ్యాను. దాని శబ్ధం ఘోరంగా ఉంటుంది. దోమల బెడద. మురికి కాలవ వాసన. సగం రోజులు పవర్ కట్”

“దానికి?”

“మన దాంపత్యం ఆనందంగా గడవలేదు. ఏదో పడుకున్నాం, లేచాము అని యంత్రంలాగా అన్నీ జరిగినందువలన వాడిని కడుపుతో ఉన్నాను. అది కూడా ఏదో ఒకరోజు జరిగే బుర్ర కథ! ”

“ఉమ్మడి కుటుంబం అంటేనే అంతేనే!”

“కడుపులో బిడ్డను మోస్తున్న కాలంలో మీ ఆదరణ, ప్రేమ దొరకలేదు. మీ ఇంటి ఆడవాళ్ల టార్చర్. ఎప్పుడు చూడూ సంతలో లాగా గుంపు. గర్భిణీకి రెస్టు ఇద్దామనే ఉద్దేశమే మీ ఇంట్లో వాళ్ళకు లేదు. నేనూ సంతోషంగా మోయలేదు. ఒక మంచి సంగీతం, రుచికరమైన భోజనం...ప్రేమగల భర్త, ఏదీ దొరకక, నాకు నొప్పులు వచ్చి వీడు పుట్టాడు. యంత్రం లాంటి పరిస్థితుల్లో మొలచి, ఆర్ద్రత మనో పరిస్థితిలో మోసి, చేదుతో రోజులు గడిపి, ఒక స్త్రీ నవ్వును మర్చిపోతే, పుట్టబోయే బిడ్డ ఎలా నవ్వుతుంది. ఎలా ఉత్సాహంగా ఉంటుంది. మనోజ్ ఇలా ఉండటానికి కారణం ఇదే”

పద్మనాభం మౌనం వహించాడు.

“ఇలా చూడు! నువ్వు చెప్పేదే నిజం అని పెట్టుకున్నా! దానికి ఇప్పుడేం చేయగలం? ”

“ఇదేం ప్రశ్న”

 “వాడు తానుగా ఏ నిర్ణయం తీసుకోడు. ఇంట్లో వాళ్ళెవరినీ ఎప్పుడూ నొప్పించ లేదు. కోపగించుకోలేదు. చేతి నిండా సంపాదిస్తూ, ఆ సంపాదన మొత్తం ఇంటికే ఇస్తున్నాడు. ఈ రోజు వాడి వలనే ఈ కుటుంబం సుభిక్షంగా ఉంది! దీనికంటే ఏం కావాలే. పక్కింటి దేవకీ కొడుకు అమ్మ ఒడిలో పడుకుని బ్రతిమిలాడుతున్నాడు. కానీ ఏ పనీ చేయకుండా ఊరంతా ఆంబోతులాగా తిరుగుతున్నాడు. వాడి వల్ల ఆ ఇంటికి ఒక్క పైసాకూడా ప్రయోజనం లేదు. ఎదురింటి మాణిక్యం ఉత్త తాగుబోతు! ఈ వీధిలో క్రమశిక్షణ గల పిల్లాడు మన మనోజ్ మాత్రమేనే. దానికి సంతోషించు”

“సమాధాన పరుస్తున్నారా?”

 “ఏమే జీవితంలో ఉన్న కష్టాల కంటే, సుఖాలను పెద్దవి చేసి మాట్లాడుతున్నావు. ఎప్పుడూ సంతోషంగా ఉండు. జీవితం కూడా సంతోషంగా ఉంటుంది”

అలా చెప్పిన పద్మనాభం గారికే దెబ్బపై దెబ్బ, శరీరంపైన మరియు మనసులోనూ పడింది.

*************************************************PART-2*******************************************

మనోజ్ కుమార్ వలన ఇంటి యొక్క ఆర్ధిక పరిస్థితి మెరుగుపడింది. కొత్త వస్తువులు ఇంటిని నింపి, జీవనోపాధి పెరగ పెరగ, తండ్రికి ఆరొగ్య పరిస్థితి క్షీణిస్తూ రావటం మొదలయ్యింది.

మొదటి అటాక్ వచ్చినప్పుడు, కుటుంబం బెంబేలెత్తి పోయింది. కొంతమేరకు పెద్ద అటాకే!

చిన్నదిగా ఒక ఆపరేషన్ కూడా చెయ్యాలి అన్నారు. ఆంజియో - అదీ,ఇదీ అంటూ టెస్టుల లిస్టు రాసారు.

ఒక లక్ష రూపాయలవరకు అవుతుందని చెప్పారు.

“కుదురుతుందా మనోజ్?”

“ఏర్పాటు చేస్తాను”

ఏం చేశేడో తెలియదు. డబ్బులు తీసుకు వచ్చి ఇచ్చాడు. అటూ, ఇటూగా పదిహేను రోజులు ఆసుపత్రిలో ఉండి, ఇంటికి తీసుకు వచ్చారు.

కనీసం మూడు నెలలు రెస్టు తీసుకోవాలని చెప్పారు.

జీతం కట్ అవుతుంది. పద్మనాభం గారు అది తలుచుకుని క్షోభ పడ్డారు.

“నేను చూసుకుంటానని చెప్పరా! అప్పుడే ఆయన మనసుకు ధైర్యం వస్తుంది మనోజ్! ”

“నేనే కదమ్మా చెయ్యాలి. అది ఆయనకు బాగా తెలుసు. ఈ నోటి మాటలూ...నాటకమూ ఎందుకు? నేను చూసుకుంటాను కదా? ”

సరోజకు చురుక్కుమన్నది.

‘నేనే కదమ్మా చేయాలి’

'ఇది ఎత్తి పొడుపా? విచారమా? అహంకారమా?'

'ఇక్కడ నిజాన్ని ఎత్తి చూపితే, చాలా మంది జీర్ణించుకోలేరు! కోపం వస్తుంది!'

'ఓదార్పు అనేది అవసరమే. ఒక విధంగా అది కూడా కుంటి సమాధానమే'

'అయ్యో, నా దగ్గర లేదే. నేనేం చేయగలను? అని ఏడిస్తే వదిలిపెడతారా?'

'నువ్వే చెయ్యాలి’ అని చట్టం వేస్తారు. గొడవకు పూనుకుంటారు. బాధ్యతలు స్వీకరించాలి అని ఉపదేశం చేస్తారు.

'శబ్ధమే రాకుండా చేసినా, దానినీ తప్పు పడతారు’

పూర్తిగా అతనే భరించాలి అనే అనివార్యం వచ్చేసింది.

దానికోసం అతను ఏం ఆలొచిస్తున్నాడు అనేది అతని మొహంలో కొంచం గూడ కనిపించలేదు.

కానీ మేనేజ్ చేశాడు.

కల్యాణీ మూడో సంవత్సరం. కాలేజీ ఫీజు, హాస్టల్ ఖర్చు అంటూ దానికి కూడా మనోజే. పద్మజాకు ఇంటర్మీడియట్ క్లాసుకు కావలసిన ఖర్చులు.

మూడు నెలలు గడిచి, డాక్టర్ అనుమతించిన తరువాత, తండ్రి ఉద్యోగానికి వెళ్ళటం మొదలుపెట్టారు.

కానీ, ఇంతకు ముందులాగా ఉత్సాహంగా ఉండలేక పోతున్నారు. ఆయన దగ్గర అలసట, నీరసమే కాకుండా ఒక నేర భావన అదనంగా ఉన్నది.

ఆ సమయం మరో దెబ్బ బలంగా పడింది.

ఆదేమిటో?

పద్మజా ఒక కుర్రాడితో తిరుగుతున్నట్టు, తల్లికి సమాచారం రాగా, మొదట ఆమె  నమ్మలేదు.

ఒకరికి నలుగురుగా అదే సమాచారాన్ని చెప్పటంతో నిజమని నమ్మింది. సరోజ ఆందోళన చెందింది.

మనోజ్ ను మాత్రం పిలిచి ఒంటరిగా కలిసి చెప్పింది.

“రేయ్ మనోజ్! పద్మజా ఎవరో ఒక కుర్రాడితో సినిమా, మార్కెట్టు, హోటల్ అంటూ తిరుగుతోందట. చాలామంది చెబుతున్నారు”

అతను మాట్లాడలేదు......

“రేయ్, నాన్నకు ఒక అటాక్ వచ్చి సరి అయ్యి, ఆఫీసుకు వెళ్ళటం మొదలుపెట్టారు. ఇది ఆయన చెవులుకు వినబడితే, మొదటికే మోసం! అది కొంచం విచారించరా”

“నువ్వు పద్మజాను పిలిచి అడిగావా?”

“ఆధారం లేకుండా నేరం మోపకూడదు కదా?”

“సరే. దాని నడవడికలను నోట్ చేసావా? ”

 “ప్రొద్దున ఐదున్నరకే ట్యూషన్ కు వెళుతోంది! అక్కడ్నుంచి వచ్చి స్నానం చేసి, భోజనం చేసి, స్కూలుకు వెళుతోంది. సాయంత్రం క్లాసులు అయిపోగానే రెండు ట్యూషన్లకు వెళ్ళి, ఇంటికి తిరిగి వచ్చేటప్పటికి రాత్రి ఎనిమిది అవుతోంది”

“అక్కడే సమస్య!”

“ఏమిట్రా సమస్య...ఇంటర్ సెకెండ్ ఇయర్ చదువుతోందని మూడు ట్యూషన్లు పెట్టాము. అప్పుడే కదా మంచి మార్కులు తెచ్చుకుని కాలేజీకి వెళ్ళగలదు”

“ట్యూషన్ కు నువ్వు తోడు వెళతావా?”

“నేనెలా వెళ్ళగలను. అది సైకిల్లో వెళుతోంది...? ”

“సరే వదులు. నేను చూసుకుంటా”

“రేయ్! ఏమిట్రా జరుగుతోంది. నాకు కడుపులో తిప్పుతోంది”

 “అమ్మా! నేను ప్రొద్దున ఏడుగంటలకు బయలుదేరి, రాత్రి రావటానికి పది అవుతోంది. నాన్నకు ఆరొగ్యం బాగాలేదు. కల్యాణీ బయట ఊరిలో. నువ్వే గమనించాలి! మిగతా వాళ్ళ దగ్గర మూలిగితే లాభం లేదు”

“వెంటనే చూడరా!”

మరుసటి రోజు ప్రొద్దున పద్మజా ట్యూషన్ కు బయలుదేరుతుంటే,

“నేను నిన్ను డ్రాప్ చేస్తాను పద్మజా”

“ఈ రోజేంటి కొత్తగా? సరే రా! ”

వదిలిపెట్టి దూరంగా నిలబడ్డాడు. ఆమె కరెక్టుగా క్లాసు ముగించుకుని బయలుదేరింది.

ప్రొద్దున ట్యూషన్లో సమస్య లేదు.

ఆ రోజు మనోజ్ లీవు తీసుకుని మిగిలిన బయిటి పనులను ముగించుకుని సాయంత్రం నాలుగు గంటలకు స్కూలు వాకిటి దగ్గర దాక్కోగా, పద్మజా పుస్తకాలతో బయటకు వచ్చింది. సైకిలు తీసింది.

మనోజ్ ఆమె వెనుకే వెళ్ళాడు.

ఒక చోట సైకిల్ను ఆపి కాచుకోనుంది.

ఒక యువకుడు బైకు మీద వచ్చాడు. పద్మజా అతని బైకులో ఎక్కింది. బైకు బయలుదేరింది.

కాస్త దూరంగా ఉంటూ మనోజ్ తన బైకులో వాళ్ళను వెంబడించాడు. ఆ బైకు ఒక హోటల్ ముందు ఆగింది. హై క్లాస్ నాన్-వెజిటేరియన్ హోటల్.

ఇద్దరూ లోపలకు వెళ్లారు. మనోజ్ వాళ్ళ వెనుకే వెళ్ళాడు. వీళ్ళ కుటుంబం  ప్యూర్ వెజిటేరియన్. గుడ్డు కూడా తినరు. ఇది నాన్-వెజిటేరియన్ హోటల్.

ఇద్దరూ 'ఏ.సీ' హాలులోకి వెళ్లారు. మనోజ్ మొహానికి హ్యాండ్ కర్చీఫ్ కట్టుకుని ఆ ఏ.సీ. హాలులోకి వెళ్ళి వాళ్ళిద్దరికీ కనిపించకుండా వాళ్ళ వెనుక కుర్చీలో కూర్చున్నారు.

“నీకేం కావాలి?”

“ఫిష్ ఫ్రై!" పద్మజా చెప్ప, అతను చికెన్ బిరియానీ ఆర్డర్ చేశాడు.

మనోజ్ అదిరిపడ్డాడు.

'చేప వేపుడా? పద్మజానా ఇది?'

“చెప్పు పద్మజా”

 “ప్రొద్దున అన్నయ్య ట్యూషన్ కు తీసుకు వచ్చి దింపాడు. ఇది చాలా కొత్తగా ఉంది డేవిడ్”

‘డేవిడ్?' మనోజ్ కి మరో షాక్.

“దానికి?”

“ఈజీగా అడుగుతున్నావు? ఏదో అనుమానం వచ్చింది? అన్నయ్యకు దీనికంతా టైము లేదు. అమ్మ చెప్పుంటుంది! ఆమె నెమ్మదిగా ఉండదు”

“సరే! ఏం చేద్దాం? ”

“సమస్య ఇప్పుడు అది కాదు. నాకు పీరియడ్ రోజులు నాలుగు రోజులు డిలే అయ్యింది డేవిడ్...! ”

మనోజ్ కు తలపై పిడుగు పడినట్టు అనిపించింది.

“ఎ...ఎలా?” అడిగాడు డేవిడ్.

“పోయిన నెల రెండు రోజులు స్కూలుకు వెళ్ళకుండా...బీచ్ రిసార్టులో నువ్వు రూము తీసుకున్నావే! దాని ఫలితమే”

 “అంతే కదా?”

“ఏమిట్రా వాగుతున్నావు. సమస్య నాకురా. ఇక చెప్పేద్దామని అనిపిస్తోంది"

“నాకు అమెరికా వెళ్ళటానికి వీసా వచ్చేస్తుంది”

“అయితే?”

“వచ్చే నెల నేను వెలితే, తిరిగి రావటానికి రెండు సంవత్సరాలు అవుతుంది పద్మజా”

“సో”

“అబార్షన్ చేయించుకో! మొదట ఖాయపరచుకుని అబార్షన్ చేయించుకో. ఒకే రోజులో అయిపోతుంది”

ఆ మాటకు ఆమె షాకైనట్లు తెలియలేదు.

“ఏమిట్రా చెబుతున్నావు నువ్వు?”

“లుక్! జీవితాన్ని ప్రాక్టిల్ గా చూడు పద్మజా! నేను పైకెదగాలి. నువ్వూ స్కూలు దాటి కాలేజీ వెళ్ళి బాగు పడాలి. ఇప్పుడే ఇద్దరి ఇళ్ళల్లోనూ ఈ విషయం చెబితే సమస్య టైమ్ బాంబులాగా పేలుతుంది. ఈ మధ్యే మీ నాన్న ఒక అటాక్ నుండి తప్పించుకున్నాడు. ఈ విషయం చెప్పి ఆయన్ని చంపాలా? చెప్పు పద్మజా? ” 

ఆమె మౌనంగా ఉండిపోయింది.

మనోజ్ కి నెత్తురు వేడెక్కటం మొదలయ్యింది.

సహజంగా మనోజ్ నెమ్మదిగా ఉండే వ్యక్తి. దేనికీ ఆందోళన చెందడు. ఏ సమస్య వచ్చినా, దాన్ని వాళ్ళ, వాళ్ళ ద్రుష్టితో చూసి అర్ధం చేసుకుని పక్వంగా ఉంటాడు. గబుక్కున మాట జారడు.

ఇది చెల్లెలి పర్శనల్ వ్యవహారం.

లేచి ఆ డేవిడ్ చొక్కా పుచ్చుకోవాలని ఆవేశం వచ్చింది.

“ఆలస్యం చెయ్యద్దు పద్మజా! రేపు ప్రొద్దున్నే త్వరగా వచ్చేయి. ఈ రోజే నేను క్లీనిక్ లో ఏర్పాట్లు చేసి ఉంచుతాను. తెలిసిన క్లీనిక్కే. సమస్య ఏమీ రాదు. బయటకు తెలియకుండా అబార్షన్ చేయించుకోవచ్చు”

“కష్టంగా ఉంది డేవిడ్”

“సరే వద్దు. ఇంకేదన్నా దారి ఉంటే చెప్పు? నేను వింటాను”

“దారి నేను చెప్పనా డేవిడ్?” ఎక్కడ్నుంచో ఒక గొంతు వినబడ, మనోజ్ కు మరో షాక్.

'అదేవరు?' అనుకుంటూ వెనక్కి తిరిగి చూశాడు మనోజ్.

వాళ్ళున్న చోటుకి మరో యువకుడు వచ్చాడు.

“రేయ్ వినోద్! నువ్వా? నువ్వెలా ఇక్కడ? ”

కుర్చీని లాక్కుని వినోద్ వాళ్ళతో కలిసి కూర్చోగా, డేవిడ్ వంకర్లు తిరిగాడు.

“వినోద్! నువ్వు బయలుదేరు. మనం తరువాత మాట్లాడదాం! ” 

“ఇతనెవరు డేవిడ్?”

 పద్మజా అడగ,

“వినోద్ నువ్వు బయలుదేరు. ఇక్కడ మేము పర్సనల్ మ్యాటర్ మాట్లాడుకుంటున్నాము. నువ్వు మా మధ్యకు వచ్చింది అనాగరీకం”

“మీరిద్దరూ కలిసి తిరుగుతున్నది రెండు మూడు సార్లు చూశాను. ఇప్పుడు మీరు మాట్లాడుకున్నదంతా నేను విన్నాను. పోయిన నెల రిసార్టులో రూము తీసుకుని, ఆమెతో పాటూ నువ్వు అక్కడున్నది కూడా... ముందే తెలుసుంటే, మిమ్మల్ని వెళ్ళ నివ్వకుండా అడ్డుకోనుంటాను”

“వినోద్!”

“ఏమిట్రా ఈ ద్రోహం? అబార్షన్ అంటున్నావే? నీకు పీరియడ్ డిలే అయ్యి ఎన్ని రోజులయ్యింది అమ్మాయ్? ”

“అది అడగటానికి మీరెవరు?” పద్మజా కోపంగా అడగ,

“పల్లు రాలగొడతాను! స్కూల్లో చదువుతున్న అమ్మాయివి? చిన్న పిల్లవి… మంచి కుటుంబంలో పుట్టి, ఇంటికి తెలియకుండా వీడితో పాటూ తిరిగి రోజులు డిలే చేసుకున్నావే. వీడు అబార్షన్ చేసుకోమని చెప్పి అమెరికా వెళ్ళిపోతాడు. నువ్వు ఇంతకు ముందులాగా ఏదీ తెలియని దానిలాగ, ఏదీ జరగని దానిలాగా చదువుకోవటానికి వెళతావా? ఇది నేనడిగితే...'మీరెవరు?' అని నన్నే ప్రశ్నిస్తావా?”

అతని స్వరం పెద్ద దయ్యింది.

మనోజ్ కు మరో బలమైన షాక్.  

‘అన్నయ్యను, నేను అడగాల్సిన ప్రశ్నలు ఎవడో ఒకడు అడుగుతున్నాడు. ఎవరతను?'

“ఇదిగో చూడు డేవిడ్. నువ్వు తప్పు చేసి తప్పించుకుని పారిపోదామని చూస్తున్నావా...కుదురుతుందా? మీ నాన్న చెవికి అందిస్తే నిన్ను చంపేస్తారు. వరంగల్ కమాండర్ బెంజమిన్ అని చెబితే తమిళదేశానికే తెలుసు. చెప్పనా? ”

ఆ డేవిడ్ వణికిపోయాడు!

“నువ్వు అమెరికా వెళ్ళిపోతావా? వీసా తీసుకోగలవా? ”

“వినోద్! అరవకు”

“ఈయన ఎవరు డేవిడ్?” అడిగింది పద్మజా.

“ఏమ్మా! నిన్ను నాశనం చేసేసి పారిపోతున్నాడు! వాడ్ని చొక్కా పుచ్చుకుని ప్రశ్నించక, అబార్షన్ కు రెడీగా ఉన్నావా? చెప్పు”

“ఇది మా సమస్య. మీరెవరు?”

“అయ్యో పద్మజా! మాట్లాడకు. ఆయనకు పలుకుబడి ఎక్కువ. ఆయన తలుచుకుంటే ఏమైనా చెయ్యగలరు. మా నాన్నతో, వాళ్ళ అమ్మ కుటుంబ రీతిగా బాగా సన్నిహితం...నువ్వు మాట్లాడకు! ”

“ఆ భయం ఉంది కదా?”

“అందుకని... వినోద్...నేను...ఇప్పుడు...?”

“ఆమె మెడలో తాళి కట్టు! చర్చీలో ఉంగరం మార్చు! రెండు ఇళ్ళకూ వివరాలు తెలియాలి”

“అయ్యో!”

“మీ నాన్న నిన్ను కట్టేసి తోలు వొలుస్తారు! తట్టుకో! ఆయన నిన్ను చంపకుండా నేను చూసుకుంటాను! ఇదిగో చూడమ్మాయ్! నువ్వేమీ మాట్లాడొద్దు. వీడిని పెళ్ళి చేసుకో! క్రిస్టియన్ ఇంట్లో మంచిగా జీవిస్తావా? ”

“అయ్యో మా నాన్న!”

“ఈ తెలివి ఆలస్యంగా వస్తోందా? ఒక అటాక్ వచ్చినాయనకు ఎలాంటి గతి పడుతుందో నిదానంగా ఆలొచన వస్తోందా? మంచిగా ఉండే బుద్ది, చదువుతున్నప్పుడు రాకుండా...చెడు ఆలోచన, ఇల్లు దాటి వెళ్ళిన తరువాత, మిగిలిన వాళ్ళను ప్రశ్నలడగమంటోందా? ”

డేవిడ్ దయ్యం పట్టిన వాడిలాగా చూశాడు!

“అన్నిటినీ నేను చూసుకుంటాను! మీరిద్దరూ ఇప్పుడేమీ మాట్లాడకండి. ఇంటికి వెళ్ళి జాగ్రత్తగా ఉండండి. నోరు జారకండి...అర్ధమయ్యిందా? అబార్షన్ చేయించుకుందామని తీర్మానించుకుంటే చంపేస్తాను! బయలుదేరండి. మీ సొంత పనులు చూడండి. మీ ఇద్దరి కుటుంబాలతో నేను మాట్లాడి నిర్ణయం తీసుకునేంతవరకు మీరిద్దరూ కలుసుకోకూడదు. అర్ధమయ్యిందా? ఏమడిగావు? నేనెవరినా! నీకొక అన్నయ్య ఉంటే, చూస్తూ ఉరుకుంటాడా? ”

ఆ మాట విన్న వెంటనే ఇటుపక్క ఉన్న మనోజ్ కి చురుక్కుమన్నది.

'అన్నయ్యగా నేను ఇక్కడున్నా, మాట్లాడలేని పరిస్థితిలో నిలబడ...ఎవరో ఒక వినోద్ అని ఒకతను అన్నయ్య అంటూ దూరి, అన్నయ్య స్థానాన్ని చేతిలోకి తీసుకుని జరగబోయిన ఒక ఘోరమైన సంఘటనను ఆపబోతున్నాడు’

'ఏం చేస్తాడు?'

'ఈ విషయాన్ని సంబంధిత కుటుంబాలకు ఎలా తీసుకు వెళ్ళి జేరుస్తాడు’

'నా తండ్రికి ఇది తెలిస్తే, అది పెద్ద బాధింపు కలిగిస్తుందే'

'ఎలా ఆయన తట్టుకుంటారు?' 

'వరంగల్ కమాండర్ బెంజమిన్ దీన్ని ఎలా తీసుకోబోతారు?'

'కులం దాటి కాదు...మతం దాటి ప్రేమ!'

'ప్రేమను మించిన కామం!'

'ఈ మనిషి ఏం చేసి రెండు కుటుంబాలనూ మామూలు స్థితికి తీసుకు వస్తాడు!'

మనోజ్ కు ఆందోళనగా ఉంది!

*************************************************PART-3*******************************************

రెండు రోజులు ఇంట్లో మామూలుగానే గడిచింది.

తల్లి మాత్రం మనోజ్ ను కెలికింది.

“ఏంటయ్యా మనోజ్! ఏదైనా చేశావా? రోజూ ప్రొద్దున్నే పద్మజాను స్కూలుకు తీసుకు వెళ్ళి దింపుతున్నావు? సాయంత్రం తీసుకువస్తున్నావు. దాని దగ్గర మాట్లాడావా?”

“లేదు”

నిజంగానే అతను మాట్లాడలేదు...ఏదీ అడగలేదు.

“రేయ్ మనోజ్! ఎందుకురా ఇలా ఉన్నావు? ”

“నాకు ఏదీ తప్పుగా కనబడలేదమ్మా. ఏదైనా బయటపడితేనే కదా అడగగలను... తప్పు ఏదైనా ఉంటే బయటపడే తీరుతుంది. నువ్వు కంగారు పడకు… అర్ధమయ్యిందా? ”

తల్లి ఇంకేమీ మాట్లాడకుండా వెళ్ళిపోయింది.

ఉద్యోగానికి వెళ్ళే తండ్రి, గత మూడు రోజులుగా ప్రొద్దున తొందరగానే వెళ్ళి, రాత్రి తొమ్మిదింటికి వస్తున్నారు. మూడు రోజులుగా ఇదే జరుగుతోంది.

ఇంటికి వచ్చేటప్పుడు బాగా అలసిపోయి, నీరసంగా వస్తున్నారు. ఆయన మొహమంతా వాడిపోయి ఉంది.

“ఏమండీ మీ మొహం చూడటానికి చాలా డల్ గా ఉంది! మీరు సరిగ్గా తినటమూ లేదు”

“ఆకలి లేదు...పనీ ఎక్కువగా ఉంది!”

“వద్దండీ...మీరు ఆఫీసుకు వెళ్ళలేక పోతున్నారు! వద్దు! లీవు పెట్టండి. జీతం పోతే పోయింది! మనోజ్ సంపాదిస్తున్నాడుగా! మీరు ఉద్యోగం చెయ్యలేకపోతే ఉద్యోగం మానేయండి”

“లేదు సరోజా! అన్ని బాధ్యతలూ వాడి తల మీద నేను మోపకూడదు”

“మనోజ్! నువ్వు చెప్పరా... ”

“నాన్నా! మీవల్ల కాకపోతే ఉద్యోగం వదిలేయండి. నేను చూసుకుంటాను”

“లేదబ్బాయ్! నేను చెయ్యాల్సింది చాలా ఉంది! రేపు నేను వెళితే, బయటి ఊర్లో నాలుగురోజులు పనుంది! వారం చివర్లోనే వస్తాను”

“వద్దు! ఇప్పుడు మీకున్న ఆరోగ్య పరిస్థితికి మిమ్మల్ని నేను బయటి ఊరికి పంపను”

“నాన్నా! నేనూ మీతో రానా”

“వద్దు మనోజ్! ఆఫీసు స్టాఫ్ వస్తున్నారు. నేను వెళితేనే కొన్ని నిర్ణయాలు  తీసుకోగలుగుతాం”

మరుసటి రోజు కొన్ని దుస్తులు తీసుకుని బయలుదేరి వెళ్ళారు!...అమ్మ గాబరాపడింది.

మనోజ్ కి, పద్మజా వ్యవహారం అయోమయంగానే ఉంది. పద్మజా సమస్యను ఎలా డీల్ చేయాలో అతనికి అర్ధం కావటం లేదు.

రెండు రోజుల తరువాత తండ్రి యొక్క ఆఫీసు స్నేహితుడు ఒకర్ని మనోజ్ చూశాడు. మామూలుగా మాట్లాడాడు.

“నాన్నగారు ఎలా ఉన్నారు?”

“ఇప్పుడేమీ సమస్య లేదు సార్”

“ఆఫీసుకు నాలుగు రోజులు సెలవు పెట్టేరే! అందుకే అడిగాను! ”

మనోజ్ కు చురుక్కుమన్నది.

'నాన్న ఆఫీసు పని మీద బయట ఊరు వెళ్తున్నట్టు, ఇంకా కొంతమంది ఆఫీసు స్టాఫ్ కూడా వస్తున్నారని చెప్పారే'

‘ఈయనకే తెలియని ఆఫీసు రహస్య పనా! నేను నోరు జారకూడదు!’

వేరుగా వచ్చి తండ్రికి ఫోన్ చేశాడు మనోజ్. 

“చెప్పు మనోజ్!”

“ఏ ఊర్లో ఉన్నారు నాన్నా!”

“చెన్నైలో ఉన్నానయ్యా! నాకు ఏ సమస్యా లేదు...నువ్వు ధైర్యంగా ఉండు! ”

'ఫోనులో మాట్లాడేటప్పుడు తెలుగు మాటలు వినబడ్డాయి. చెన్నై అంటే తమిళ మాటలే కదా వినబడాలి!'

'అబద్దం చెబుతున్నారా! దేనికీ అబద్దం! ఈ ఆరొగ్య పరిస్థితిలో నాలుగు రోజులు ఇల్లు వదిలి దూరంగా ఎందుకు వెళ్ళాలి?'

సహించుకున్నాడు. తల్లి దగ్గర ఏమీ చెప్పలేదు.

వారం చివర్లో నాన్న వచ్చాశారు.

“సరోజా! నా స్నేహితుడు ఒకడు తన భార్యతో ఈ రోజు మనింటికి వస్తున్నారు. టిఫిన్ రెడీ చెయ్యి”

“సరేనండి!”

“మనోజ్...నువ్వూ ఉండు. పద్మజా నువ్వూ స్కూలుకు వెళ్ళకు”

“పిల్లలు ఎందుకు?”

“ప్రశ్నలు అడగకు సరోజా! చెప్పింది చెయ్యి! ”

ప్రొద్దున తొమ్మిదింటికి ఇంటి వాకిలిలో ఒక కారు వచ్చి ఆగింది! నాన్న వయసులో ఒక మనిషి. నల్లగా, మీసాలూ, రౌడీ మొహంతో ఉన్నారు. ఆయనతో ఆయన భార్య. వాళ్ళతో పాటూ ఒక యువకుడు!

“రండి బెంజమిన్”

మనోజ్ కు చురుక్కుమన్నది!

'బెంజమిన్!? ఆ డేవిడ్ తండ్రి పేరు బెంజమిన్ అనే కదా చెప్పారు...ఈయనేనా?'

“రండమ్మా! తమ్ముడూ రా! ”

ముగ్గురూ లోపలకు వచ్చి కూర్చోగా,

“సరోజా! తాగటానికి మంచి నీళ్ళు తీసుకురా! ”

“ఉండనీ పద్మనాభం!”

లోపలకు వచ్చింది అమ్మ! మనోజ్ ను సైగచేసి పిలిచింది!

“ఏరా? నాకు తెలిసి నాన్నకు క్రిస్తువ స్నేహితులు ఎవరూ లేరే?”

తల్లి మంచి నీళ్ళు ఇవ్వ,

“మనోజ్, పద్మజాను రమ్మని చెప్పు!”

మనోజ్ వచ్చాడు!

“వీడు నా కొడుకు మనోజ్ కుమార్. పెద్ద ఉద్యోగంలో ఉన్నాడు. ఈమె నా భార్య  సరోజా! పద్మజాను పిలు!”

పద్మజా వచ్చింది. శరీరంలో ఒక వణుకు ఉన్నది! వచ్చిన వాళ్ళు పద్మజాను పైకీ, కిందకూ చూసారు. 

“సరోజా! ఈయన బెంజమిన్! ఈవిడ ఆయన భార్య ఏంజలికా!”

“అతను వాళ్ళ కొడుకా?”

“లేదు వాళ్ల అబ్బాయ్ స్నేహితుడు వినోద్ -- వినోద్ చక్రవర్తి!”

పేరు విన్న వెంటనే మనోజ్ కరెంటు తీగను తొక్కిన వాడిలా అధిరిపడ్డాడు.

ఆ రోజు హోటల్లో మాట్లాడింది వినోద్! అతను నమస్తే చెప్పాడు. అదే గొంతు.

అడ్డు గోడకు అవతలపక్క ఉన్నందువలన, మనోజ్ ఎవరి మొహాన్నీ హోటల్లో చూడలేదు. తనని పద్మజా చూడకూడదని దాక్కున్నాడు. 

డేవిడ్ రాలేదు.

వినోద్ ఏర్పాటు చేసి, డేవిడ్ తల్లి-తండ్రులను తీసుకు వచ్చాడు. ఇందులో నాన్న ఎలా?

‘ఈ నాలుగు రోజులు బయట ఊరి ప్రయాణం అని చెప్పిన అబద్దం దీనికా?’

‘నాన్నకు అంతా తెలిసిపోయిందా?’

‘ఒక హార్ట్ పేషంట్ దీన్ని ఎలా తట్టుకో గలుగుతున్నారు!’

“ఇలా రామ్మా!” ఏంజలికా పద్మజాను పిలవ, ఆమె అక్కడే నిలబడింది!

“రామ్మా!”

మళ్ళీ ఒళ్ళంతా వణుకు.

తండ్రి లేచి వచ్చారు.

“పో...వాళ్ళు పిలుస్తున్నారు కదా...పో!”

తల్లి సరోజాకు ఏమీ అర్ధం కాలేదు!

“ఏమిటి భయమా?  అన్ని తప్పులూ చేసేసి ఇప్పుడెందుకు భయం? నువ్వు అన్నిటికీ తెగించిన దానివే కదా? భయపడుతున్నట్టు నాటకం ఆడుతున్నావా? చెప్పేవే!”

కొట్టటానికి చేతులెత్తారు.

“ఏమండీ! మూడో మనుషుల ముందు సొంత కూతుర్ని కొట్టటానికి చెయ్యి ఎత్తుతున్నారే...అయ్యో! ఇక్కడేం జరుగుతున్నది?” సరోజా గాబరాపడ్డది.

“నాన్నా! మీరు ఎమోషన్ అవకూడదు!” మనోజ్ కుమార్ వచ్చి ఆయన్ని పట్టుకున్నాడు.

వినోద్ కూడా లేచి వచ్చాడు. ఇద్దరూ కలిసి ఆయన్ని పట్టుకుని కూర్చోబెట్టారు.

“అమ్మా కొంచం వేడి నీళ్ళల్లో అల్లం, తేనె కలిపి వెంటనే తీసుకురండి”

ఆయన మొహం, గొంతుకకు పట్టిన చెమటలను వినోద్ తుడిచాడు. నీళ్ళు వచ్చినై. ఆయనకిచ్చి తాగించాడు.

బెంజమిన్ దగ్గరకు వచ్చారు.

“పద్మనాభం గారు! భవానీ గారు నా దగ్గర మాట్లాడిన తరువాతే నేను మిమ్మల్ని కలిసాను. నేనే ఒక మొరటోడ్ని. కత్తితో నరికేంత, తట్టుకోలేనంత కోపం వస్తుంది. అలాంటి నేను భవానీ గారి మాటలకు కట్టుబడి మౌనంగా ఉన్నాను” 

“మీరూ నన్ను కలుసుకుని, ముప్పై రోజులూ పూర్తిగా మాట్లాడి, నిర్ణయాలు  తీసుకున్నాము. ఆ తరువాత కూడా ఎమోషనల్ అవచ్చా! మీరు టెన్షన్ పడకూడదని వినోద్ పడుతున్న పాట్లు కొంచమా చెప్పండి! ఏమిటి పద్మనాభం గారు ఇది?”

వినోద్ ఆయన దగ్గర కూర్చుని ఛాతిమీద, వీపుమీద రాస్తున్నాడు.

“మనోజ్! ఇక్కడ ఏమిట్రా జరుగుతోంది? నాకు తల తిరుగుతోంది!”

వినోద్ లేచాడు. సరోజా దగ్గరకు వచ్చాడు.

“అమ్మా!  నేను చెబుతాను. వీళ్ళబ్బాయి డేవిడ్, మీ కూతురు పద్మజా ప్రేమించుకుంటున్నారు!”

సరోజా గబుక్కున తిరిగింది.

“మతం మారిన ప్రేమా?”

“అది మాత్రం కాదే!” పద్మనాభం ఆవేశంగా లేవ,

“మీరు కూర్చోండి. నేను అమ్మతో మాట్లాడతాను!” వినోద్ ఆయన్ని కూర్చోబెట్టి సరోజావైపు తిరిగాడు.

“అమ్మా! ఆవేశపడటం వలన లాభం లేదు. ప్రేమ ఏడెనిమిది నెలలు కొనసాగి... డేవిడ్, చెల్లెమ్మ ఇద్దరూ కలిసి అన్ని కట్టుబాట్లనూ వదిలేశారు. ఓర్పుగా వినండి! చెల్లెమ్మకు ఇప్పుడు నలభై ఐదు రోజులు దాటిపోయింది”

సరోజా అగ్నిపర్వతంలాగా తిరిగింది.

“ఏమిటి రోజులు దాటిపోయినైయా?”

సరోజా, పద్మజాను పట్టుకుని ఇష్టం వచ్చినట్టు కొట్టి “నా కడుపులో పుట్టిన అమ్మాయా నువ్వు? డీసెంటుగా ఉన్న మా ఇద్దరికీ నువ్వు ఎలా వచ్చి పుట్టావు?”

పద్మనాభం తల వొంచుకోనుండ,

“నిన్ను ఇప్పుడే నరికిపారేస్తాను. నువ్వు ప్రాణాలతో ఉంటే ఈ కుటుంబానికే అసహ్యం. పాపి! ఇది తట్టుకుని ఆయన ఇంకా ప్రాణాలతో ఉన్నారే. నా మాంగళ్యాన్ని తెంపకుండా నువ్వు ఉండవనుకుంటా?”

గోల చేస్తూనే కూతుర్ని కొట్ట... వినోద్ పరిగెత్తుకు వచ్చి అడ్డుపడ్డాడు.

“వదలండి తమ్ముడూ, కన్నవారికే తెలుస్తుంది ఆ నొప్పి!”

“అమ్మా! తప్పులేదు. మీకోపం న్యాయమైనదే. కానీ, ఆమె కడుపులో ఒక ప్రాణం  పెరుగుతోంది. ఆ ప్రాణాన్ని తీసే హక్కు ఎవరికీలేదు. ఆవేశపడకుండా, మాట్లాడకుండా ఉండండి”

బెంజమిన్ లేచారు.

“దీనికి కారణమైన నా కొడుకు డేవిడ్ను నేను చంపబోయేను, భవానీ అమ్మగారే అడ్డుపడింది!”

“ఎవరా భవానీ అమ్మగారు?” మనోజ్ అడగ,

“ఈ వినోద్ తల్లి!”

“వినోద్ మీకేమవుతాడు?”

“నేను చెబుతాను తమ్ముడూ!” ఏంజలికా లేచింది.

“డేవిడ్ మరియు వినోద్ స్నేహితులు. నా భర్త...బెంజమిన్ కు ఆరు సంవత్సరాలకు ముందు రెండి కిడ్నీలూ  పాడైపోయి, ఈయన్ని మేము కోల్పోయే ఘట్టానికి వచ్చినప్పుడు, తన కిడ్నీలలో ఒక కిడ్నీ ఇచ్చి, డబ్బూ ఖర్చుపెట్టి, ఈయన్నీ కాపాడి, మా కుటుంబాన్ని నిలబెట్టిన దేవతే భవానీ అమ్మగారు! వినోద్ తల్లి. అప్పట్నుంచి భవానీ అమ్మగారు ఏం చెప్పినా మాకు అది బైబుల్ లోని వాక్యంలాగా! ఆమె కన్న రత్నం ఈ వినోద్. డేవిడ్ ను చంపేయాలన్న ఈయన ఆవేశాన్ని ఆపగలిగింది వాళ్లే” 

పద్మనాభం కళ్ళు తడిసుండ,

“డేవిడ్, మీ అమ్మాయీ ఒకరినొకరు ఇష్టపడేది వినోద్ కు తెలిసిపోయింది. వాడు మధ్యలో దూరి వాళ్ళ ప్రేమను అడ్డుకునే లోపల అంతా జరిగిపోయింది. ఆ తరువాతే, వినోద్ అతని తల్లి భవానీ అమ్మగారుని లోపలకు తీసుకు వచ్చాడు”

వినోద్ తిరిగాడు.

“అమ్మా! డేవిడ్ విదేశాలకు వెళ్తున్నాడు. అందువల్ల అబార్షన్   చేయించుకోవటానికి ఇద్దరూ తయారయ్యారు! అప్పుడే నేనూ అన్నీ తెలుసుకున్నాను. ఇక మీదట ఆలస్యం చేయకుండా వాళ్ళిద్దరికీ వెంటనే పెళ్ళిచేసి, పద్మజాను వాళ్ళింటికి పంపండి”

బెంజమిన్ లేచాడు.

“పద్మనాభం గారు! ఆందోళన చెంది లాభం లేదు. నేను మతం మీద ఎక్కువగా నమ్మకం ఉన్నవాడిని! అందుకని మీ అమ్మాయిని మతం మారమని చెప్పటం లేదు! చర్చూ వద్దు...మీ ఆలయాలూ అవసరం లేదు. సింపుల్ గా ఒక హాలు తీసుకుని, తాలికట్టి, ఉంగరాలు మార్చుకుని, వెంటనే పెళ్ళిని రిజిస్టర్ చేసేద్దాం. ఏమంటారు?”

ఆయన తల ఎత్తారు. ఆయన చూపులు వినోద్ మొహం మీద పడ్డాయి. అతను దగ్గరకు వచ్చాడు.

“దేనికీ అంగీకరించని, విపరీతమైన కోపం ఉన్న బెంజమిన్ అంకుల్ అబ్బాయిని కన్నాయన. ఇప్పుడు కూడా ఆయనకేమీ నష్టం లేదు. ఆడపిల్లను కన్న మనకే నష్టం! అవమానమూ మనకే! వాళ్ళు చెప్పినట్టు చేసేద్దామా?”

“ఇందులో నేను చెప్పటానికి ఏమీలేదు వినోద్! మాట్లాడే హక్కూ నాకు లేదు. నేనిక తల ఎత్తుకుని నడిచే అవకాశం లేదు”

“అలా జరగకూడనిది ఏదీ జరగలేదు. ఈ కాలంలో ప్రేమ, జాతి, మతాన్ని దాటి నిలబడటం, హద్దులు మీరి పోవటం మనకు కొత్తగా ఉండొచ్చు. యాభై సంవత్సరాలుగా ఇవన్నీ జరగలేదని చెప్పగలమా?”

పద్మనాభం గారి మొహంలో ఎమోషనే లేదు.

“అమ్మా! మీరు చెప్పండి...” వినోద్ సరోజాను అడగ,

“నేనేం చెప్పగలను తమ్ముడూ? ఒక తల్లిగా తలవంచుకుని మాత్రమే నిలబడగలను! జరగనీ”

మనోజ్ దగ్గరకు వచ్చాడు వినోద్.

“మీరేమీ మాట్లాడలేదే మనోజ్! ఆమెకు అన్నయ్య మీరు!”

“సారీ అండీ. అది నేను కాదు...మీరే వినోద్!”

పద్మనాభం గారు చటుక్కున తిరిగారు.

“మీరూ అన్నయ్యే మనోజ్!”

“నాకు ఆ అర్హతలేదు. తోడబుట్టిన వారి నడవడికలను గమనించాల్సిన బాధ్యత ఒక సహోదరుడికి ఖచ్చితంగా ఉంది. తోడ బుట్టని మీరు చూపించిన శ్రద్ద నేను చూపించలేదు! మాట్లాడే అర్హత నాకు లేదు”

“అరెరే! నేర భావన, కుంగుదల చాలు! వెంటనే మాట్లాడి పెళ్ళి జరిపేద్దాం. పద్మజాను విదేశాలకు పంపటానికి మేము ఏర్పాటు చేస్తాం”

ఏంజలికా సరోజా దగ్గరకు వచ్చింది.

“ఇలా చూడండి! జరగకూడనది జరిగిపోయింది. మీ కూతుర్ని మా కూతురుగా చూసుకుంటాం”

సరోజా బోరున ఏడ్చింది. ఒక్క క్షణం తరువాత కళ్ళు తుడుచుకుని ఏంజలికా యొక్క రెండు చేతులు పుచ్చుకుని “చాలా థ్యాంక్సండీ...!” అన్నది సరోజా.

“థ్యాంక్సును భవానీ అమ్మగారికి చెప్పండి”

పద్మనాభం గారు వెంటనే తిరిగారు.

“ఆవిడ వచ్చి వాదించి, ఈయన్ని కన్విన్స్ చేసింది! ఈయనకు ప్రాణమిచ్చిన భవానీ అమ్మగారి మాటలు తీసేయగలమా? కోపం తగ్గి ఆయనే మాట్లాడటానికి ఇక్కడకు వచ్చారు. మేమే పెళ్ళి ఏర్పాట్లు చేస్తాం”

“సరి! టిఫిన్ రెడీ చేస్తాను!”

“వద్దండీ”

“ఆంటీ భోజనం చేసే వెళదాం!” వినోద్ చెప్పగా, సరోజా లోపలకు వెళ్ళ, ఏంజలికా పద్మజా దగ్గరకు వచ్చింది.

“లోపలకు రా మాట్లాడదాం”

మొదట్లో ఆందోళనతో ఉన్న పద్మజా, అది తగ్గి మామూలు పరిస్థికి రాగా,

ఏంజలికా భవ్యంగా మాట్లాడ,

అత్తగారితో పద్మజా బాగా కలిసిపోయింది!

“ఇంకో రెండు రోజుల్లో డేవిడ్ తో వస్తాం! మా మనవుడు పదిలంగా ఉన్నాడా? నా కొడుకుకు ఎంత అవసరమో!”

హాలులో బెంజమిన్ మౌనంగా ఉండ, పద్మనాభం గారు వాకిట్లోకి వచ్చారు. ఆయన మొహాన అదే సోకం. చెప్పలేని నొప్పి.

వినోద్ ఆయన దగ్గరకు వచ్చాడు. ఆయన భుజం మీద చెయ్యి వేశాడు.  

పద్మనాభం గారు అతని మీద తలవాల్చి ఏడ్చాడు.

ఆయన్ని సమాధానపరచి, కన్నీరు తుడిచి, కూర్చోబెట్టి, వీపు మీద రాస్తున్నాడు.

మనోజ్ ఇదంతా చూస్తున్నాడు.

‘ఎలా దయ చూపుతున్నాడు! నా తండ్రంటే అతనికి ఎందుకంత ప్రేమ!’

‘కన్న కొడుకును -- నేను ఒక రోజు కూడా తండ్రి దగ్గర ఇలా నడుచుకున్నదే లేదే?’

'ఎంత అభిమానం?’

‘నా చెల్లెలు కొసం వాదించి...అబార్షన్ అవాల్సిన బిడ్డను కాపాడి, చెడిపోయిన దాన్ని కాపాడి, పెళ్ళి వరకు తీసుకు వచ్చిన అతను ఈ వినోద్!’

‘సొంత అన్నయ్య అయిన నేను దేంట్లోనూ కలుగజేసుకోక -- దూరంగా నిలబడున్నానే’

‘బెంజమిన్ అంకుల్ కు అతని తల్లి భవానీ అమ్మగారు కిడ్నీ ఇచ్చి ప్రాణం కాపాడినందువలన, ఆ కుటుంబం వాళ్ళకు రుణపడి ఉండటం న్యాయమే!’

‘మా కుటుంబం కోసం వీళ్లెందుకు వాదించాలి!’

‘డేవిడ్ మరియు వినోద్ స్నేహితులు అయినందునా?’

‘అర్ధం కావటం లేదే’

“ఇలా చూడండి! ఇకమీదట టెన్షన్ పడకూడదు. ప్రశాంతంగా ఉండండి...అంతా నేను చూసుకుంటాను...సరేనా?”  వినోద్ చెప్పగా, నాన్న సరేనన్నట్టు తల ఊప,

“టిఫిన్ రెడీ” అని అమ్మ స్వరం వినబడ, అందరూ కూర్చోగా...అమ్మకు సహాయంగా వినోద్ తీసుకు వచ్చి వడ్డన చేశాడు. సరోజాకు అతనిపైన ఒక  అభిమానమే వచ్చేసింది.

“మీరుండండి తమ్ముడూ! పద్మజా నువ్వు రా! వచ్చి వడ్డించు”

“ఉండనీయమ్మా! చెల్లెలు షాకులో నుండి పూర్తిగా బయటకు రాలేదు. నేనూ ఈ ఇంటి అబ్బాయినేనని నమ్మండి. ‘రండి, పొండి’ అనేది వద్దు. ‘రారా’ అని పిలవండి. సరేనా?”

“సరేరా!” అని సరోజా చెప్ప, అతను నవ్వాడు.

ఒకే సమయంలో రెండు కుటుంబ శభ్యులనూ సులభంగా తనవైపుకు  తిప్పుకున్నాడు వినోద్!

పద్మజా కూడా అతన్ని ‘అన్నయ్యా’ అని సంభోదిస్తూ అతనికి బాగా  దగ్గరయ్యింది.

మనోజ్ కు ఈర్ష్యగా ఉన్నది.

‘ఇన్ని రోజులు ఈ కుటుంబంలో జీవించి నేను సాధించలేనిది, ఇతను, ఈ వినోద్ ఎలా ఒకే రోజులో సాధించగలిగాడు?’

వినోద్ అందరికీ టిఫిన్ వడ్డించ,

“వినోద్! నువ్వు కూడా తిను”

“నేనూ, మనోజ్ కలిసి తింటాము. మనోజ్! నువ్వు ఏ సంవత్సరం?”

“సంవత్సరం తొంభై! నెల డిసెంబర్”

“నేనూ అదే సంవత్సరం జనవరీ! నీ కంటే పదినెలలు పెద్ద వాడిని”

“నీకూ అన్నయ్యనే. నువ్వు ఎక్కువగా మాట్లాడవా! అదీ మంచిదే. మాట్లాడితే, ఎప్పుడూ పగే. దానికోసం మాట్లాడకుండా ఉండగలమా? రా! ఇద్దరం ఒకటిగా తిందాం”

తానే చెయ్యి పుచ్చుకుని కూర్చోబెట్టి, స్నేహాన్ని చూపించాడు.

“టిఫిన్ రుచిగా ఉందండి!” ఏంజలికా చెప్ప,

“చెల్లెలికి వంట చేయటం వచ్చా?” వినోద్ అడగ,

“తినటం మాత్రం తెలుసు” తల్లి చెప్ప, అందరూ నవ్వ, పద్మజా ముఖం  వాడిపోయింది.

ఏంజలికా అడ్డుపడి, “పద్మజా చిన్న పిల్ల! వంట నేను నేర్పిస్తాను. ఆమె పై చదువులు  చదవటానికి డేవిడ్ ఏర్పాటు చేస్తాడు. బయటి దేశంలో  చదవకపోవచ్చు”

అప్పుడే! మంచి రోజు చూసేశారు.

“వచ్చే ఆదివారం చాలా మంచి రోజు” ఏంజలికా చెప్పింది.

“హాలు దొరుకుతుందా!” సరోజా అడగ,

“అంతా నేను ఏర్పాటు చేస్తానమ్మా, మీరు టెన్షన్ పడకండి” వినోద్ చెప్ప,

“తమ్ముడూ! దీనికంతటికీ కారణం మీ అమ్మ భవానీ అమ్మగారు! ఆమెను చూసి నేను కృతజ్ఞతలు చెప్పాలి. పెళ్ళిలో ముఖ్య అంగం ఆవిడే!”

“సరేమ్మా”

“తమ్ముడూ మీ నాన్న ఎక్కడున్నారు?” సరోజా అడగ,

“విదేశాలలో ఉంటున్నారమ్మా!”

“ఆయన పెళ్ళికి వస్తారా?”

“తెలియదమ్మా...పెళ్ళికి మూడు రోజులే ఉంది కదమ్మా”

“అవును...అదీ కష్టమే!”

“ఇక మేము బయలుదేరతాం!”

వాకిలిదాకా వచ్చి సాగనంపారు! వర్షం కురిసి వెలిసినట్లు ఉన్నది.

*************************************************PART-4*******************************************

వినోద్ అన్ని ఏర్పాట్లూ చేసేశాడు. హాలు ఒకటి బుక్ చేసి, హోటల్లో విందుకు ఏర్పాటు చేసి, పెళ్ళి రిజిస్టర్ చేయటానికి కావలసిన పనులను సరిచేసుంచి -- అంతా రెడీ చేశాడు!

మొదట్లో మనోజ్ దేంట్లోనూ కలుగజేసుకోలేదు.

సరోజా అతన్ని పిలిచి కొపగించుకున్నది.

“నువ్వే పద్మజాకు తోడ బుట్టిన అన్నయ్యవి! నువ్వు మౌనంగా ఉన్నావు! కానీ, వినోద్ అన్నిటినీ ముందు వేసుకుని పెళ్ళి పనులు చేస్తున్నాడు. నాన్నకు కుదరటం లేదు...ఇప్పుడు కూడా నువ్వు ఏమీ చేయకుండా ఉంటే న్యాయమా?”

మనోజ్ కి చురుక్కుమన్నది! 

కుటుంబమంతా వినోద్ వైపుకు చేరుకోగా, అంతకు ముందే మనోజ్ కి అతని మీద  ఒక  కోపం వచ్చింది. అది చేతకాని తనం కారణంగా వచ్చిన ఈర్ష్యా కోపం.

నాన్న దగ్గర అతని సానుభూతి -- తల్లి యొక్క ఒత్తిడి! పద్మజా 'అన్నయ్యా' అంటూ వినోద్ ను పిలవటం, అన్నీ కలిపి మనోజ్ ని కోపానికి బానిస చెయ్య, తల్లి దగ్గర విరుచుకుపడ్డాడు.

“నన్నేం చేయమంటావు. పద్మజా విషయం అతనికి ఎలా తెలిసిందో, ఎవరు చెప్పి  అతను కలుగజేసుకుంటున్నాడో ఏదీ నాకు తెలియదు. అన్ని పనులు అతనే తన నెత్తిమీద వేసుకుని చేస్తున్నాడు. కనీసం నన్ను కలుపుకోవటం కూడా లేదు. నేనుగా ఏ విషయం ఎవరినీ అడగనని నీకు తెలుసు కదా...అవును నేను తెలియక అడుగుతున్నా, నిన్న వచ్చిన వినోద్ మీ అందరికీ హీరో అయిపోయాడా?నన్ను తక్కువగా చూస్తున్నారు”

“అలా ఎవర్రా చెప్పింది?”

“ఇన్ని రోజులు ఈ కుటుంబాన్ని నేనే కదా చూస్తున్నాను. ఇప్పుడు కూడా నేనే చూసుకుంటున్నాను. నాన్న ఆరొగ్యానికి లక్షల లెక్కలో ఖర్చు అయినప్పుడు, నేనేమన్నా చెప్పానా?”

“అది నీ బాధ్యత మనోజ్! ఆ వినోద్ బయటి మనిషి! అతను ఇంత ఇదిగా శ్రద్ద చూపిస్తుంటే నీకు సంతోషంగా లేదా?” 

“అందుకని”

“అతను కలుగజేసుకోకపోతే దీని గతి ఏమిటి? అబార్షన్ చేయించుకోనుంటుంది. ఆ డేవిడ్ ఎగిరిపోయుంటాడు. రేపు ఇది జీవితం మొదలు పెట్టేటప్పుడు, చెడిపోయిన కథ బయటకు వస్తే, మనం కుటుంబం మంతా ఆత్మహత్య చేసుకోవాలి! అర్ధమయ్యిందా?”

“నేనెందుకు చేసుకోవాలి...మీ పెంపకం సరిలేదు”

పద్మనాభం గారు ఆందోళనతో చూడ,

“అమ్మా! నేను బాగా చదువుకున్నాను. క్రమశిక్షణతో ఉన్నాను. నాకు నేనే ఉద్యోగం వెతుక్కున్నాను. ఈ రోజు కుటుంబ బాధ్యతనూ చేతిలోకి తీసుకున్నాను. కన్నవారిని వదిలిపెట్టలేదు. ఒక మధ్య తరగతి కుటుంబం పెద్ద కొడుకు ఏం చేయాలో, దానికంటే ఎక్కువే చేస్తున్నాను. చెడిపోయిన చెల్లెలికి కొత్తగా ఒక అన్నయ్య మొలకెత్తాడని, వాడిని నెత్తి మీద పెట్టుకుని ఆడుతున్నారా? ఒక మంచి కొడుకును నేను...ఇప్పుడు వాడికంటే తక్కువ అయిపోయానా? మీకందరికీ కృతజ్ఞతా భావమే లేదా?”

“సరోజా!” పద్మనాభం గారు వేసిన కేకతో ఇల్లే అదిరింది.

“ఏమండీ! ఎందుకలా అరుస్తున్నారు. మీ ఆరొగ్యం తట్టుకుంటుందా?”

“వద్దే! నేను చచ్చిపోతాను”

“చూడరా! నాన్నకు చెమటలు పట్టి--కాళ్ళూ, చేతులూ వణుకుతున్నాయి”

“వినోద్ కు ఫోను చెయ్యి! అతనొచ్చి ఈయన్ని పట్టుకుంటే ఈయనకు సరి అయిపోతుంది”

“మనోజ్! అలా మాట్లాడకు!” ఆయన స్వరంలో ఏడుపు!

“ఎందుకురా అలా మాట్లాడతావు? ఏమండీ! మీరు టెన్షన్ పడకండి”

తల్లి ఆయన్ని పట్టుకుని కూర్చోబెట్ట,

పెళ్ళి ఏర్పాట్ల గురించి చెప్పటానికి వినోద్ రాగా, ఇక్కడ కలహం.

“అమ్మా! నాన్నకు ఏమయింది?”

“ఏ...ఏమీ లేదు వినోద్”

“లేదే. ఎక్కువ చెమటలు పట్టున్నాయి! గుండెల్లో నొప్పి పుడుతోందా నాన్నా?”

అతను ఆయన్ని పట్టుకోగా, ఆయనకు కళ్ళు చీకట్లు కమ్మ,

“మనోజ్ వచ్చి పట్టుకో! హాస్పిటల్ కు తీసుకు వెళదాం”

“వద్దు వినోద్! నాకేమీ లేదు. పెళ్ళి పూర్తి అయ్యెంత వరకు నేను ప్రాణాలతో ఉంటాను”

“ఏమండీ!”

వినోద్ ఆయన మాట వినక, ఆయన్ని పట్టుకుని కారులో ఎక్కించ,

“మనోజ్...రా! అమ్మా రండి!”

పద్మజా కూడా వాళ్లతో వెళ్ల, వినోద్ కారు తీశాడు. పెద్ద హాస్పిటల్ కు వచ్చి నిలబడింది.

వినోద్ కు డాక్టర్లు పరిచయస్తులు. ఇంతకు ముందు అతనికే చికిత్స చేసిన ఆసుపత్రి.

పరిశోధించారు.

“బీ.పీ ఎక్కువగా ఉంది! ఈ.సీ.జీ. చూసేద్దాం”

ఒక గంట సమయంలో అన్ని పరీక్షలూ అయినై. మనోజ్ దూరంగా నిలబడ్డాడు.

డాక్టర్ పిలిచాడు. వినోద్ లోపలకు వెళ్లాడు.

“ఇప్పుడు ఎటువంటి సమస్యా లేదు. ఏదైనా ఇంటి విషయాలలో టెన్షన్ పడ్డారా?”

“అవును...చెల్లి పెళ్ళి దగ్గర పడుతోంది”

“సరే! ఈయన యొక్క హెల్త్ ముఖ్యం కాదా? ఆ విషయం చెప్పి, జాగ్రత్తగా చూసుకోండి! సాయంత్రం తీసుకు వెళ్ళొచ్చు”

వినోద్ డబ్బులు కట్టటానికి వచ్చాడు!   

“కట్టేశాను!” మనోజ్ గొంతు వినబడింది.

“నేను కడతాను కదా మనోజ్!”

“అదైనా నేను చేస్తానే. అది మాత్రమే నేను చెయ్యగలను. ఆ హక్కును నువ్వు నా దగ్గర నుండి లాక్కోకు”

వినోద్ మొహం మాడిపోయింది.

“నేను బయలుదేరతాను. నాకు పనుంది! ఇంటికి సాయంత్రం వచ్చేయండి”

“నువ్వు కూడా ఉండరా మనోజ్”

“పిలుచుకు వచ్చిన ఆయనకు, తీసుకువెళ్ళి వదిలిపెట్టటం చేతకాదా! నేనెందుకు? వస్తాను”

అతను వేగంగా నడవ,

“అమ్మా! వాడికి నా మీద కోపమా?”

“లే...లేదయ్యా...!”

“అవునన్నయ్యా! సహాయం చేసే ఆయన దగ్గర ఎందుకమ్మా దాస్తావు?” లోపలకు వచ్చిన పద్మజా, జరిగిందంతా చెప్ప,

“మన్నించయ్యా వినోద్!” అమ్మ ఏడవ,

“వినోద్ అన్నయ్యా! మీరు లేకపోతే నా జీవితమే నాశనం అయ్యుంటుంది. ఎక్కడ్నుంచో వచ్చి దాన్ని ఆపారు మీరు. మనోజ్ అన్నయ్యకు దానివలన కోపం లేదు. మీ మీద ఈర్ష్య. తాను చెయ్యాల్సిన పని మీరు చేసేరే అన్న ఈర్ష్య”

“నువ్వు ఉరుకోవే”

“ఏమ్మా! మంచి చేసేవాళ్ళను పొగడినా, వాళ్ల మీద అభిమానం చూపించినా అది తప్పా?”

“పద్మజా! నువ్వు మాట్లేడేది తప్పు! మనోజ్ అన్నయే మీ కుటుంబాన్ని  మోస్తున్నాడు. ఇప్పుడొచ్చిన నన్ను మీరు ఓవర్ గా పొగడితే, వాడికి కోపం తప్పక వస్తుంది”

“వినోదన్నయ్యా! ఇంటి ఖర్చులకు డబ్బులు ఇచ్చినంత మాత్రానా ఒకడు కుటుంబ హెడ్ అవగలడా? దాన్ని దాటి ఎన్నున్నాయి! ఒక్క రోజు కూడా వాడు నా దగ్గర ప్రేమగా మాట్లాడిందే లేదు. యంత్రం లాగా ఉంటాడు. నవ్వు కూడా రాదు”

“అది అతని గుణంగా కూడా ఉండొచ్చు పద్మజా! తన బాధ్యతలను అతను విశ్మరించలేదే? అదే అన్నిటికంటే ముఖ్యం. మిగతా విషయాలలో అందరూ ఒకేలాగా ఉండగలరా?”

“తప్పు చేసింది నేను! దాన్ని సరిచేయాలని చూస్తున్న మీ మీద కోపగించుకుంటే ఏమిటి లాభం?”

అమ్మ ఏడుస్తూ ఉంటే,

“అమ్మా! మీరు స్ట్రాంగుగా ఉండాలి. అప్పుడే నాన్న టెన్షన్ పడకుండ ఉంటారు. పెళ్ళి జరిగేంత వరకు నేను పెళ్ళి పనులు చేసే తీరాలి. చెల్లెలు, డేవిడ్ ఇంటికి వెళ్ళిపోతే నేను తప్పుకుంటాను. ఆ తరువాత దేంట్లోనూ తల దూర్చను”

సరోజా అదిరిపడ్డది.

“లేదు వినోద్! ఆ తరువాత కూడా నువ్వు ఇక్కడికి రావాలి. నువ్వు మమ్మల్ని వదిలి ఒక్క రోజు కూడా వేరుగా ఉండకూడదు. నేను నిన్ను కనని తల్లిని! నేను చెబుతున్నా”

“సరేమ్మా!”

నర్స్ వచ్చి పిలిచింది.

ముగ్గురూ లోపలకు వెళ్ళారు. నాన్న మేలుకోనున్నారు.

“మనోజ్ ఎక్కడ?”

తల్లి ఏదో చెప్పాలని ప్రయత్నించ, వినోద్ అడ్డుపడ్డాడు.

“ఆఫీసు నుండి ఫోను వచ్చింది! అర్జెంటుగా బయలుదేరి వెళ్ళాడు”

“వినోద్  ఇలారా!”

“ఏంటి  నాన్నా?”

“మనోజ్ మాటలు నిన్ను గాయపరచి ఉంటే, నేను దాని కోసం క్షమాపణలు...”  ఏడ్చారు.

“నాన్నా! ఏ...ఏమిటిది? అలా నేనేమన్నా చెప్పానా?”

“నువ్వు చెప్పవయ్యా...మనసులోనే బాధపడతావు”

“నాన్నా! ఒక కుటుంబం అని వచ్చేటప్పుడు ఇలాంటి చిన్న చిన్న గొడవలు ఉండే తీరుతాయి. మనోజ్ తప్పుగా ఏమీ మాట్లాడలేదు. అతని కోపం నన్ను ఎప్పుడూ బాధ పెట్టదు. మీరు దీనికి టెన్షన్ పడితే, మళ్ళీ మీకే కష్టం”

“ఆ విషయాన్ని ఆయనకు బాగా వివరించి చెప్పు వినోద్!”

“అమ్మా! నేను మాట్లాడతాను. మనోజ్ కూడా కష్టపడుతున్నాడు. అతని వల్లే అన్నీ జరుగుతున్నాయి. నేను ఇప్పుడు వచ్చిన వాడిన. దయచేసి వాడ్ని ఉంచుకుని నన్ను గొప్పగా మాట్లాడకండి. పద్మజా...ముఖ్యంగా నీకే   చెబుతున్నా!”

“అన్నయ్యా! నువ్వే...!”

“వదులమ్మా...చాలు! అలా మాట్లాడితే, ఎవరికైనా సరే కోపం వచ్చే తీరుతుంది. ఏ బంధుత్వాన్నీ మనం పోగొట్టుకోకూడదు. అర్ధం అయ్యిందా?”

పద్మనాభం గారి కళ్ళల్లో నీళ్ళు...... వినోద్ ఫోను మోగింది. తీసాడు.

“చెప్పమ్మా! హాస్పిటల్లో ఉన్నాను. నాన్నకు...సారీ...సారీ... మనోజ్ వాళ్ళ నాన్నకు ఆరొగ్యం బాగాలేదు. అడ్మిట్ చేశాము”

బయటకు వెళ్ళిపోయాడు.

“పాపం! ఎంత మంచి కుర్రాడు? నా కడుపున పుట్టలేదే నని బాధగా ఉందండీ”

పద్మనాభం గారు అదేకన్నీటితో....

“మనోజ్ ఎందుకిప్పుడు కోపం? ఈ కుర్రాడు సమాధానపరుస్తున్నాడు!  అవమానంగా ఉంది”

“చాలు సరోజా! మనోజ్ ను నువ్వూ బాధపెట్టకు! బోసు చెప్పినట్టు నడుచుకో!  కల్యాణీకి విషయం చెప్పావా”

“రేపు ప్రొద్దున వస్తోంది”

“పెద్ద చెల్లెలు వస్తోందా?” అడుగుతూ లోపలకు వచ్చాడు వినోద్.

“తమ్ముడూ ఫోనులో మీ  అమ్మగారా?”

“అవును. వివరం చెప్పాను. గాబరా పడింది!”

“చూడటానికి ఇక్కడకు వస్తారా?”

“తెలియదమ్మా!”

“ఇంత మంచి కుర్రాడ్ని కని, పద్మజా పెళ్ళికి కారణంగా ఉన్న ఆమెను నేనే చూడాలి”

“నేనూ చూడాలమ్మా. రేపే మా ఇద్దరినీ తీసుకు వెళతావా అన్నయ్యా?”

“సరేమ్మా”

“సరోజా! నువ్వు, పద్మజా ఇంటికి వెళ్లండి” చెప్పారు పద్మనాభం గారు.

“దేనికీ? సాయంత్రం అందరం ఒకటిగా వెళదాం”

“లేదమ్మా! పెళ్ళి దగ్గర పడుతున్నది! ఇల్లు శుభ్రం చేయండి. నాతో వినోద్ ఉంటాడు”

“అవునమ్మా! మీరిద్దరూ బయలుదేరండి” వినోద్ కూడా ఆ మాటే చెప్పాడు.

*************************************************PART-5*******************************************

రాత్రి ఎనిమిదింటికి మనోజ్ వచ్చాడు! ఆ లోపే పద్మనాభం గారిని వినోద్ ఇంటికి తీసుకు వచ్చి చేర్చాడు. పెళ్ళి పనులు చేయటానికి బయలుదేరి వెళ్ళాడు.

రాత్రి డిన్నర్ రెడీ అయ్యింది.

భర్తకు పెట్టేసి, మనోజ్ ను పిలిచింది సరోజా!

“నాకు వద్దు. బయట తిన్నాను”

“ఇదిగో చూడు మనోజ్! నువ్వెందుకు అలా ఉన్నావు! ఆ వినోద్ సరైన సమయంలో చేయూతనిచ్చి, కుటుంబ పరువును కాపాడింది నిజమే కదా?” 

“దాన్ని కాదనగలమా?…ఎవరూ మర్చిపోలేదు”  

“చేసిన వాళ్ళకు థ్యాంక్స్ చెబుతూ నాలుగు మాటలు మాట్లాడటం పద్దతి కాదా?”

“దాన్ని నేను నిరాకరించలేదే”

“మరెందుకు అంతకోపం! నీకోపం కారణంగా మీ నాన్న టెన్షన్ పడి, ఆసుపత్రికి వెళ్లారు. ఆయనకు ఏదైనా జరిగుంటే, నేరం పద్మజా మీద పడేది. కష్టపడి ఏం లాభం? ఆయన్ని పిలుచుకు రావటానికి కూడా నువ్వు రాలేదు”

“అందుకే అతను ఉన్నాడు కదా...”

“అతను మేము కన్న కొడుకారా...?”

“అమ్మా, నాన్న అని పిలవటం మొదలుపెట్టేడే”

“ఒరేయ్! అభిమానమున్నపెద్దలను అమ్మా, నాన్నా అని పిలవటం తప్పారా? దానివల్ల అతను నీ చోటుకు రాగలడా? ఇంకా, ఇంకా దూరంగా జరిగిపోయి మీ నాన్నకు ఏదైనా జరిగేలాగ చెయ్యకు... మనోజ్”

తల్లి బోరున ఏడవ,

మనోజ్ కి ఏదోలాగా అయిపోయింది.

“సరోజా! మనోజ్ డిన్నర్ పూర్తి అయ్యిందా?” తండ్రి స్వరం.

“ఇస్తున్నా! చూశావారా! పెద్ద కొడుకువని మా ఇద్దరికీ నీ మీద ప్రేమ, అక్కర  ఎక్కువరా! అది అర్ధం చేసుకో. నీ చోటుకు ఎవరూ, ఎప్పుడూ రాలేరు మనోజ్. మా ఇద్దర్నీ కాపాడి, మా ఇద్దరికీ తల కొరివి పెట్టే హక్కు నీకు మాత్రమేరా”

“సరే వదులు”

“కాస్త పాలు ఇస్తాను. నాన్న దగ్గరకు వెళ్ళి సమాధానపరుస్తున్నట్టు నాలుగు మాటలు మాట్లాడు. ఆయన  బాగా వాడిపోయారురా...”

మనోజ్ కి కూడా మనసులో ఒక నేర భావన ఏర్పడింది.

అది ప్రకృతి ఇచ్చిన ఎమొషన్!

‘ఎవరో ఒక వినోద్, మంచే కదా చేస్తున్నాడు. నాతో ప్రేమగా, భవ్యంగా  నడుచుకుంటున్నాడు’

‘నేను ఇలా కోపగించుకోవటంలో న్యాయం లేదే?  నాన్న యొక్క ఆవేదన ఎక్కువ అవటానికి నేను కారణమా? ఒక హార్ట్ పేషంట్! జీవితాంతం నేరారోపణకు నేను కారణమవకూడదు’

మెల్లగా తండ్రి దగ్గరకు వచ్చాడు.

“నాన్నా!” అంటూ మంచం మీద కూర్చున్నాడు.

“డిన్నర్ చేశావా మనోజ్!”

“బయట తిన్నాను! అమ్మ పాలు ఇచ్చింది. తాగాను! మీకు ఇప్పుడు ఏ సమస్యా లేదు కదా”

“లేదు మనోజ్! నువ్వేరా ఈ కుటుంబానికి పెద్ద. నేను పోయిన తరువాత మీ అమ్మకూ, ఇద్దరు చెల్లెల్లకూ నువ్వేరా గతి?”

“నాన్నా! అదంతా ఇప్పుడెందుకు”

“కోపగించుకోకురా....చేసిన వాళ్ళకు కృతజ్ఞతలు తెలిపేది సంప్రదాయం. పద్మజా ఒక పసిపాప, తెలియక ఏదైనా మాట్లాడుంటే, దాన్ని మనసులో పెట్టుకోకు”

“లేదు నాన్నా”

“ఏదేదో జరిగిపోయింది. చైదాటి పోయిందిరా మనోజ్! ఇప్పుడు పరిస్థితి సరి అయ్యింది! నువ్వు ఏదీ మనసులో పెట్టుకోకుండా ప్రేమగా ఉండరా”

అతను మాట్లాడలేదు.

“వేరే మతం వాడిని ప్రేమించటం కూడా తప్పు కాదు. ఆ తరువాత ఘటనకు అది  వెళ్ళిపోయింది! మేము జాగ్రత్తగానే పెంచాము. ఎక్కడ తప్పు జరిగిందనేది తెలియటం లేదు”

“వదలండి! జరిగిపోయింది కదా”

“మనోజ్! కొన్ని సమ్యాలలో హద్దు మీరటం, సరిహద్దులు దాటటం మనిషి జీవితంలో జరుగుతుంది! అది విధి! కాలం కాలంగా ఇది జరుగుతోంది. కొన్ని బంధాలను విధిలించి పారేయలేము మనోజ్! ఆ కష్టాన్ని అనుభవిస్తేనే తెలుస్తుంది. మనకి ఏది కరెక్టు, ఏది తప్పు, తెలియని ఒక మత్తు వస్తుంది. సమయం గడిచిన తరువాత తెలిసినప్పుడు, చేయి దాటిపోయుంటుంది”

ఆయన దేని గురించి చెబుతున్నాడో అర్ధం కాలేదు.

“బాధ్యతలు వస్తే, తప్పించుకు రాలేము మనోజ్”

“నేను ఈ కుటుంబాన్ని వదిలిపెట్టను నాన్నా! బాధ్యతలను విశ్మరించను”

“ఇప్పుడు నేను చెప్పింది నీకోసం కాదయ్యా...నా కోసం!”

“అర్ధం కాలేదు”

కొద్ది నిమిషాలు కళ్ళు మూసుకుని ఆలొచించారు.

“నేను మీ కందరికీ నాన్నను! నా కూతుర్లకు పెళ్ళి చేయటం, ఈ కుటుంబాన్ని నడిపించటం నా కమిట్ మెంటే కదా, దాన్ని నేను విధిలించిపారేయగలనా చెప్పు?”

“నాన్నా ఇప్పుడు మీకు ఆరొగ్యం బాగలేదు. అయినా కూడా మీరు ఇంకా చేయాలని ఎవరూ ఎదురుచూడటం లేదు”

“తెలుసురా”

“నేను చూసుకుంటాను నాన్నా...తప్పు ప్రేమ, దిక్కు మారి వెళ్ళినప్పుడు, ఆ  వినోద్ కలుగజేసుకుని అడ్డుపడి, పద్మజా జీవితం నాశనం అవకుండా, మనం  అవమానపడకుండా చేశాడు. దానికి చాలా థ్యాంక్స్! అంతవరకు ఓకే. మీ హాస్పిటల్ ఖర్చు అతను ఇవ్వకూడదు. దానికి నేనున్నాను.

నేను మిమ్మల్ని వదిలిపెట్టను. అతనికీ అని కొన్ని హద్దులు ఉన్నాయి. అతను వాటిని దాటకూడదు! పెళ్ళి ఏర్పాట్లను అతను చెయ్యనివ్వండి. దాన్ని అడ్డుకోను. బెంజమిన్ గారి కుటుంబానికి వాళ్ళ అమ్మ ముఖ్యం. అందువలన పద్మజా వాళ్ల కుటుంబం లోపలకు వెళ్లేంతవరకు వినోదే అన్నీ జరపనీ. ఆ తరువాత అతను ఇక్కడకు రాకూడదు”

పద్మనాభం గారి మొహాన షాక్.

“ఎందుకయ్యా?”

“ఇదేం ప్రశ్న? నాకు అతను నచ్చలేదు నాన్నా. అతని మాటలూ, అప్రోచ్ అందరికీ నచ్చచ్చు. అది నేను వద్దని అడ్డుకోవటం లేదు. నా కుటుంబంలో అతను కలుగజేసుకోవటం ఇక వద్దు. సారీ నాన్నా! అతను ముఖ్యమని ఇక్కడున్న వాళ్ళు అనుకుంటే, నేను తప్పుకుంటాను”

ఆయన కళ్ళల్లో నొప్పి!

“సారీ నాన్నా! దీన్ని మనసులో పెట్టుకుని మీరు బాధపడకండి! నా మనసులో ఉన్నది నేను చెప్పాలి కదా? ప్రొద్దున కల్యాణీ వస్తోంది. నేను రైల్వే స్టేషన్ కు వెళ్లాలి”

బయటకు వచ్చాడు.

తలుపు చాటున నిలబడి అంతా విన్నది తల్లి.

“మనోజ్! పాలు చల్లారిపోయినై. వేడి చేసి ఇవ్వనా?”

“వద్దమ్మా వేడిగా ఉన్నప్పుడే తాగాలి! చల్లారిపోయిన దాన్ని వేడి పెడితే రుచి ఉండదు! జీవితమూ అంతే”

బయటకు వెళ్ళిపోయాడు.

తల్లి భర్త గది లోపలకు వచ్చింది.

“మందు ఇవ్వనా?”

“అన్ని పనులూ ముగించుకుని రా...నేను మాట్లాడాలి”

“ఎక్కువగా మాట్లాడకండీ”

“మాట్లాడాలని అనుకున్నప్పుడు మాట్లాడేయాలి సరోజా! ఆ తరువాత ఒక వేల మాట్లాడటమే కుదరకపోతే!”

సరోజా గబుక్కున తన వేళ్లతో ఆయన నోరు మూసింది.

“నిప్పు అంటే నోరు కాలిపోదు సరోజా! పనులు ముగించుకుని రా”

“సరే నండీ!

మనోజ్, పద్మజా నిద్రపోగా... సరోజా తిరిగి భర్త గదిలోకి వచ్చింది.

“ఇదిగో చూడండి మనోజ్ మాటలను పెద్దగా పట్టించుకోకండి...ఏ రోజు వాడు మనతో కలిసినట్లు ఉండే వాడు! వాడి చిన్నప్పటి నుండి  అది వాడి స్వభావమని మీకు తెలియదా?”

“తెలుసు! కానీ ఇప్పుడు నా పరిస్థితి వేరు”  

“పేషంటనా! ఏమీ లేదు...టెన్షన్ తగ్గించే మాత్రలను కరెక్టుగా వేసుకుంటూ రెస్టు తీసుకుంటే ఏ బ్యాడ్ పరిస్థితి రాదు. ఇంతకు ముందు మీరు ఎలా ఉండేవారో అలా అయిపోవచ్చు”

“నేను అది చెప్పటం లేదు సరోజా. ఒక అసహ్యం నుండి మన కుటుంబాన్ని కాపాడింది వినోద్”

“నిజమే.ఆ సహాయాన్ని నేను నా జీవితాంతం మరిచిపోను”

“మూడో కంటికి విషయం తెలియకుండా ముగించాడు. నాన్నా అని ఆశగా పిలిచి...ఛాతీ, వీపు అతను రుద్దుతున్నప్పుడు, ఎంత సంతోషంగా ఉండేదో తెలుసా సరోజా?”

“తెలుసండి”

“సరోజా...తల్లి స్పర్ష ప్రేమ!  భార్య స్పర్ష కామం! అవసరమైన సమయాలలో  కొడుకూ, కూతురి స్పర్షలు ఆనందం! ఇక్కడ ముట్టుకునే స్పర్ష దుఃఖాన్ని దూరం చేసి, శరీరానికి కొత్త ఉత్సాహం ఇస్తుంది సరోజా! కావలించుకున్నప్పుడు హృదయం చోటు మారుతుంది సరోజా! దాన్ని వినోద్ అందంగా అర్ధం చేసుకున్నాడు! మనోజ్…. నాన్నా అంటూ నా మీద ఏ రోజన్నా చెయ్యి పెట్టేడా? నవ్వుతూ సంతోషంగా మాట్లాడాడా?

కోపం మాత్రం వస్తోంది! పద్మజా పెళ్ళి ముగిసిన తరువాత వినోద్ ఈ ఇంటికి రానే కూడదట. ఎందుకు సరోజా? వినోద్ అలా ఏం ద్రోహం చేశాడు? వాడి మీద అంత  ఈర్ష్య ఎందుకు. ఇది మంచిదా సరోజా?  వాడు వస్తే, వీడు ఉండడట. నాకు చాలా బాధగా ఉంది సరోజా”

ఆయన స్వరంలో శోకం కనబడింది.

“వదలండి. సరి చేసుకోవచ్చు. ఇప్పుడు దాన్ని మనసులో పెట్టుకుని మీరు టెన్షన్  పడకూడదు. మీ ఆరొగ్యం మరింత దెబ్బతింటుంది. వినోద్ ఈ ఇంటికి రాకుండా ఉండలేడు”

“లేదు సరోజా! అతని పరిచయం కొనసాగితే, మనోజ్ ఖచ్చితంగా మనల్ని వదిలి వెళ్ళిపోతాడు”

“జరగదండి”

“మనోజ్ యొక్క పట్టుదల నీకు తెలియదా?”

“అందుకోసం ఆ కుర్రాడ్ని మనం వదులుకోగలమా?”

“అసలు కుదరదు సరోజా! కానీ, కన్న కొడుకును నువ్వు దూరం చేసుకోలేవు”

“ఎందుకు విడదీసి మాట్లాడుతున్నారు? మనోజ్ కి దూరంగా ఉండటం  మీ వల్ల కుదురుతుందా! ఇప్పుడు ఆ బాధ ఎందుకు? పద్మజా ను కన్న వాళ్ళం మనం...అన్నయ్య మనోజ్, ఇలా అందరూ ఉంటే...ఎవరికి తెలిసింది గర్భం దాల్చేంత వరకు పద్మజా వెళ్ళిందని. ఆమెను కాపాడి మంచి దారికి తీసుకు వచ్చింది ఎవరు?”

“ఈ వినోద్!”

“లేదండీ! అతని తల్లి భవానీ”

“దానికీ?”

“సమస్యను తీర్చి, ఒక మూర్ఖత్వపు బెంజమిన్ ను మన ఇంటికి తీసుకు వచ్చింది ఆ భవానీ. ఆమె మన మనోజ్ మనసును గూడా మార్చగలదు”

“అలాగా చెబుతావు?”

“ఖచ్చితంగా! రేపు కల్యాణీ వచ్చిన తరువాత, నేనూ పద్మజా ను తీసుకుని ఆ భవానీ గారిని చూడటానికి వాళ్ళింటికి వెళ్లబోతాము”

“దేనికీ?” ఆయన షాకయ్యాడు.

“మీరెందుకు ఇంత షాక్ అవుతున్నారు? వాళ్ళింటికి మేము వెళ్లకూడదా?”

“లేదు...లేదు సరోజా! వినోద్ ను చూస్తేనే మనోజ్ కు అసలు నచ్చదు. అలాంటి వినోద్  ఇంటికే తన తల్లి, చెళ్లెల్లూ వెళితే, మనోజ్ జీర్ణిచుకోగలడా...చెప్పు? పెళ్ళి  అతి దగ్గరలో ఉంది. అలాంటప్పుడు నువ్వు చెప్పేది షాక్ కాకపోతే మరేమిటి?”

“వాడి దగ్గర చెప్పా వెళ్తాము? మీరు బయట పెట్టకండి. అది మేము చూసుకుంటాము”

“వద్దు సరోజా, ప్లీజ్...”

“ఎందుకు ఇలా భయపడుతున్నారు? మనోజ్ మాటలకు మనం ఎక్కువగా కట్టుబడితే, రేపు అదే మనకు కష్టం తెస్తుంది. మీరు దీన్ని అర్ధం చేసుకుని  నడుచుకోవాలి. నేనొక తల్లిని. నా బిడ్డలకు ఒక మంచి జరగాలి. దాన్ని చేసే వాళ్ళు నాకు ముఖ్యం. వాడ్ని ఎలా దారికి తేవాలో నాకు బాగా తెలుసు”

“విపరీతాన్ని ఖరీదుపెట్టి కొనద్దు సరోజా!” 

“ఇప్పుడు మీరు రెస్టు తీసుకోండి! నేను చూసుకుంటాను. ప్రొద్దున్నే కల్యాణీ  వస్తోంది”

“దానికి జరిగిందంతా తెలీదు. అది ఎన్ని మాటలు మాట్లాడుతుందో?”

“అది పెద్దది! తన చెల్లెలు ఇలా నడుచుకున్నది...అర్జెంటుగా పెళ్ళి చేసుకోబోతున్నది, ఇవన్నీ దానికి తెలిస్తే తట్టుకుంటుందా?”

“వేరే దారి లేదు! నేను మాట్లాడుకుంటాను. మీరు దేంట్లోనూ తల దూర్చకండి.  మాట్లాడకుండా ఉండండి”

ఆయన మాట్లాడలేదు. సరోజా బయలుదేరింది.

“ఎక్కడికి వెళ్తున్నావు సరోజా?”

“ఈ వారం చివర్లో పద్మజా వెళ్ళిపోతుంది! నేను దానితో పాటూ పడుకుంటాను”

“సరే! తలుపు వేసేసి వెళ్ళు!”

సరోజా వెళ్ళిన తరువాత ఆయన తలుపులు ఒకసారి చెక్ చేసుకుని, మళ్ళీ లైటు   వేశారు.

సెల్ ఫోన్ వెతికారు. దొరకలేదు.

మెల్లగా లేచి హాలుకు వచ్చారు. అక్కడ వెతక, టీ.వీ. పక్కన ఉంది.

అది తీసుకుని వాకిలికి వచ్చారు.

మంచి నీళ్ళు తాగటానికి లేచి వచ్చిన మనోజ్, తండ్రి సెల్ ఫోనుతో ఆ సమయంలో వాకిలికి వెళ్ళటం చూశాడు.

మెల్లగా ఆయన్ని వెంబడించాడు.

ఆయన నెంబర్లు నొక్కాడు. అవతలి వైపు మోగింది.

“నేనే మాట్లాడుతున్నా”

ఆయన మాట్లాడను మాట్లాడను, వాకిలిలో ఉన్న చెట్టు వెనుక నిలబడి మనోజ్ వినడం మొదలుపెట్టాడు.

నాలుగు మాటలే మాట్లాడారు.

చార్జ్ లేక స్విచ్ ఆఫ్ అయ్యింది సెల్ ఫోను.

*************************************************PART-6*******************************************

మొదటి నాలుగు మాటలు.

“వినోద్! నేను నాన్నను మాట్లాడుతున్నారా”

ఒక విరామం.

“అమ్మ దగ్గర ఫోను ఇవ్వరా! నేను ఇప్పుడే మాట్లాడాలి”

చార్జ్ లేని ఫోను కట్ అయిపోయింది.

“ఛఛ! భవానీ దగ్గర మాట్లాడే సమయంలోనా చార్జ్ అయిపోవాలి”

చెప్పుకుంటూ ఆయన లోపలకు రాగా...ఆయన్నే చూస్తూ నిలబడ్డ మనోజ్ కుమార్ ఎదురుపడ్డాడు. ఆయన మొహం మారిపోయింది.

అతను ఏమీ అడగలేదు. కానీ చూపులు మాత్రం ఆయనపైనే ఉన్నాయి.

నాలుగు అడుగులు నడిచినాయన వెనక్కి తిరిగారు.

“లోపల టవర్ లాగలేదు...అందుకే బయటకు వచ్చి మాట్లాడాను. పెళ్ళికి ఇంకా  మూడు రోజులేగా ఉంది? పిల్లను కని నేను ఏమీ చేయకుండా ఉన్నాను! ఆరొగ్యం బాగలేదు. అవతలి వారి నెత్తిన పెడుతున్నాను. మనసు ఒకలాగా వేధిస్తోంది. అందుకే వినోద్ కు ఫోను చేసి అడిగాను. ఈ పరిస్థితిల్లో నేనేం చేయగలను”

మాట్లాడుతూ లోపలకు వచ్చాశారు.

చెమటలు కారిపోయినై. గుండె దఢతో ఒళ్లంతా ఒకలాగా ఊగింది. పడుకోలేకపోయాడు.

గుండె పట్టేసినట్టు ఉంది.

‘కూడదు! నేను ఏమోషనల్ అయ్యి ఏ విపరీతమూ రాకూడదు. పెళ్ళి జరిగి ముగిసేంతవరకూ నేను బాగుండాలి’

పడుకున్న ఆయనకు ఉత్సాహమే రాలేదు.

మధ్య రాత్రి నిదానంగా నిద్రలోకి జారారు.

ప్రొద్దున్నే మనోజ్ త్వరగా లేచి, స్నానం చేసి, పెద్ద చెల్లెలు కల్యాణీని పిలుచుకు రావటానికి రైల్వే స్టేషన్ కు బయలుదేరి వెళ్ళాడు.

రైలు అరగంట ఆలస్యం.

ఏదో ఒక పుస్తకం కొనుక్కుని కూర్చున్నాడు!

మనసులో కఠినమైన ఉక్కబోత. చదవటానికి ఇష్టం లేక పోయింది. కాఫీ తాగాడు.

ఒక విధంగా రైలు వచ్చి, కల్యాణీ దిగింది.

“ఏం మనోజ్? నాన్నకు అసలు బాగుండలేదా? ‘నాలుగు రోజులు సెలవి పెట్టి రావే’ అని అమ్మ ఫోనులో ఏడ్చింది. మొదటి అటాక్ వచ్చిన తరువాత మళ్ళీ  సమస్యా! నాన్న ఇప్పుడు ఇంట్లోనా...హాస్పిటల్లోనా?”

అతను ఏమీ మాట్లాడకుండా నడిచాడు.

బయటకు వచ్చి ఒక హోటల్ లోపలకు వెళ్లాడు.

“ఎందుకు ఇక్కడికి వచ్చావు?”

“టిఫిన్ తిని వెళ్దాం. పళ్ళు తోముకున్నావా?”

“ఊ...ఎందుకు? టిఫిన్ సమయం ఇంకా కాలేదే”

“చెప్తాను! కూర్చో”

ఆమె చేతులు శుభ్రం చేసుకుని రాగా, టిఫిన్ ఆర్డర్ చేశాడు.

“నాన్న ఇప్పుడు ఇంట్లోనే ఉన్నారు. కానీ, ఎమోషన్, టెన్షన్ పడకూడదని హెచ్చరిక చేశారు”

“ఉద్యోగానికి వెళ్లటం లేదా?”

“వెళ్తున్నారు! ఇప్పుడు సెలవులో ఉన్నారు”

“తరువాత ఎందుకురా, అర్జెంటు అర్జెంటుగా నన్ను రమ్మన్నది అమ్మ?”

“ఆదివారం పద్మజాకు పెళ్ళి”

“ఏమిటీ? మన పద్మజాకు పెళ్ళా? అదీ వచ్చే ఆదివారమా? ఏమిట్రా చెబుతున్నావు? దానికంటే పెద్దవాళ్లం ఇద్దరం ఉన్నామే? అక్కయ్య నేనున్నప్పుడు దానికి ఎందుకురా ఈ అర్జెంటు పెళ్ళి?”

ఆందోళన చెందింది.

“నన్ను పూర్తిగా మాట్లాడనిచ్చి, ఆ తరువాత నువ్వు మాట్లాడు! అందుకే నిన్ను టిఫిన్ కు తీసుకు వచ్చాను”

జరిగినదంతా ఒక్కటి కూడా విడిచిపెట్టకుండా చెప్పి, వినోద్ అనే కొత్త శక్తి మూలాన్ని చెప్పి, అతన్ని తన కన్నవాళ్ళు ఎలా సపోర్టు చేస్తున్నారో చెప్పి, అతనిపైన తనకున్న సకల అయిష్టాన్నీ వివరించి చెప్పాడు.

“అది వదలరా! ఎంత గుండె ధైర్యం రా పద్మజాకి! గర్భం అయ్యెంతవరకు  వెళ్ళిందే? అందులోను మతం వదిలి వెళ్ళి...దాన్ని ఎలారా వదిలిపెట్టారు? నరికి పారేసుండొద్దా. మీకందరికీ సిగ్గూ-సెరం ఏమీ లేదా?”

“ఆ వినోద్ మనింటి విషయంలో కలుగజేసుకోవటం వలనే ఇది బయటకు  వచ్చింది!”

“ఎవర్రా అతను? మన కుటుంబ విషయాల్లోకి రావడానికి అతనెవరురా? అతనికేం హక్కురా? మతం మారి పద్మజాకు ఒక పెళ్ళి జరిగితే పెద్దదాన్ని నా జీవితం ఏంకాను? రేపు నన్ను పెళ్ళి చేసుకోవటానికి ఎవరు వస్తారు? ఈ విషయాన్ని దాచి పెళ్ళి జరపగలమా? లేక చెబితే ఎవడైనా పెళ్ళి చేసుకోవటానికి ముందుకు వస్తాడా? చెప్పు మనోజ్?”

“ఉండవే! ఇంతలో నీకు నీ పెళ్ళి గురించి బాధా? అంతా స్వార్ధం”

“బాధపడకుండా? నువ్వు మాత్రం ఏం చేస్తున్నావు? నీ గురించి మాత్రమే కదా ఆలొచిస్తున్నావు?”

“నోరు ముయ్యి! నువ్వు ఇంత ఖర్చుపెట్టి, హాస్టల్లో జేరి చదువుతున్నావే! అదంతా ఎవరి డబ్బే? నేను పంపే డబ్బే నని అర్ధమయ్యిందా?”

“అన్నయ్యే కదా? నాన్నకు బాగుండకపోతే, నువ్వే కదా చెయ్యాలి. ఇదేమన్నా త్యాగమా ఏమిటి?”

“పొగరే నీకు? త్యాగమని నేను చెప్పలేదే! మన  కుటుంబంలో ఎవరికీ కృతజ్ఞతా భావం లేదు. నీ దగ్గర మాత్రం దాన్ని నేను ఎలా ఎదురు చూడగలను. ఎవడో ఒక వినోద్ వచ్చిన వెంటనే వాడివైపుకు వెళ్ళిపోయి నన్ను పక్కకు తొసేసారు. నీకేం బాధ. నాకెందుకని నేను వెళ్ళిపోయుంటే, నీ చదువు మధ్యలోనే ఆగిపోతుంది! పెద్దగా మాట్లాడుతున్నావు”

కల్యాణీ బెంబేలు పడింది.

“రేయ్ కోపగించుకోకు! నువ్వు కుటుంబ హెడ్! నాకు అన్నయ్య...ఆ హక్కుతో  చెప్పాను”

“కొత్తగా ఒక అన్నయ్య వచ్చాడు. కుటుంబమే అతనికి జెండా ఎగరేసి అతని వెనుకే నిలబడుంది. నీ చదువుకు అతను డబ్బు కట్టే ఛాన్స్ కూడా ఉంది”

“ఏమిట్రా మనోజ్ నువ్వు! నా దగ్గర కోపగించుకుంటున్నావు. నాలుగు దెబ్బలు వేయాల్సిన దానిని వదిలేసి, నా మీద కోపగించుకోవటంలో న్యాయం లేదు”

“సరే పోనీ..టిఫిన్ తిను...”

“ఊ...”

“ఇంటికి వెళ్ళిన వెంటనే, నీకు కోపం వచ్చినా దాన్ని నాన్న ఎదురుగా చూపకు. ఆయన గనుక చచ్చిపోతే, ఆ నేరం మన మీద...”

“ఎందుకురా అలా మాట్లాడుతున్నావు”

“అభిమానం, ప్రేమ చోటు మారితే, చిల్లుపడితే, పగిలిపోతే విసుగే వస్తుంది. నిన్ను హెచ్చరించటానికే టిఫినుకు తీసుకు వచ్చాను. కొంచం జాగ్రత్తగా నడుచుకో. ఇక మీదట ఎవరి దగ్గర నుండీ కృతజ్ఞతలు ఎదురు చూడకు. ఎవరు, ఎప్పుడు, ఎవరివైపు మొగ్గు చూపుతారో ఎవరికీ తెలియదు…”

ఆమె టిఫిన్ పూర్తి చేసింది.

“నీ చదువు నువ్వు పూర్తిగా ముగించవచ్చు. దానికి నేను గ్యారంటీ. తరువాత నన్ను విడిచిపెట్టి వెళ్లటానికి నీకు పూర్తి స్వాతంత్రం ఉంది... బిల్లు ఇవ్వయ్యా”

“నువ్వేం తినలేదే మనోజ్”

“కడుపు నిండుగా ఇంట్లో పెడుతున్నారే”

“ఎక్కువగా మాట్లాడని నువ్వు...ఇప్పుడు ఎక్కువ మాట్లాడుతున్నావేరా!”

“నేను అందులో కొంచం వీకేనమ్మా! కొత్తగా వచ్చిన అన్నయ్యను చూడు! ప్రేమ, అభిమానం ఇంటినే ఎత్తేస్తుంది! సరి...వెళ్దామా”

ఇద్దరూ ఆటో పుచ్చుకుని ఇంటికి వచ్చారు.

“రా... కల్యాణీ..." తల్లి స్వాగతించ,

“కల్యాణీ వచ్చేసిందా!" తండ్రి గొంతు వినబడ,

“ఎక్కడ నా గర్భిణీ చెల్లి?”

అలా ఆమె అడిగిన వెంటనే, తల్లికి చురుక్కుమన్నది.

“మనోజ్ చెప్పాడా?”

“అవును! వాడొక్కడే నన్ను ఈ ఇంటి వ్యక్తిగా గౌరవమిచ్చి చూస్తున్నాడు”

“సరేనే...ఇదేమన్నా ఫోనులో చెప్పే విషయమా? మొదట నాన్నను వెళ్ళి చూడు”

ఆమె లోపలకు వెళ్ళింది.

“రామ్మా కల్యాణీ”

“ఏమిటి నాన్నా! బాగున్న మిమ్మల్ని దూదిలాగా, ముక్కలు ముక్కలు చేసేసిందా నా చెల్లెలు?”

“ఏమిటే మాట్లాడుతున్నావు నువ్వు? ఇప్పుడే అంతా ఒక విధంగా సహజ పరిస్థికి వచ్చింది. లోపలకొచ్చి కాఫీ తాగు! రా...”

తల్లి కల్యాణీని లోపలకు లాక్కు వచ్చింది. “నువ్వెందుకురా దాని దగ్గర అంతా ఒప్పగించావు? ” అంటూ అక్కడే ఉన్న మనోజ్ ను కసురుకుని, కల్యాణీ వైపు తిరిగి “సరే, వాడు చెప్పినా, నాన్న ఆరొగ్యం గురించి తెలిసుండి కూడా ఆయనెదురుగా అలాగా మాట్లాడతావు”

పద్మజా బయటకు వచ్చింది.

ఆమె దగ్గరకు వెళ్ళిన కల్యాణీ విసుగుతో పద్మజాను చూసి , ఆవేశంగా చేతులెత్త, పద్మజా ఆమె చెయ్యిని పుచ్చుకుంది.

కల్యాణీ ఒక్క నిమిషం నిర్ఘాంతపోయి, “చేసిన తప్పుకు నిన్ను చంపేసుండాలి. అలా చేయటానికి ఇక్కడ ఎవరికీ ధైర్యం లేదు. నేను చెయ్యి ఎత్తితే పట్టుకుంటావా? ఎంత పొగరే నీకు?”

“నన్ను కొట్టటానికి నువ్వు ఎవరు?”

“నీ అక్కను”

“నన్ను కన్నవారే నన్ను కొట్టలేదు. ఇక్కడున్న ఎవరూ నన్ను ఆదరించలేదు...ఎవరో ఒకతను, మధ్యలో చొరబడి, నన్ను కాపాడటానికి వచ్చాడు. పెళ్ళి ఏర్పాట్లూ చేశాడు. నువ్వే ఇంకొకరి మీద పడి తింటున్నావు! నువ్వు నన్ను కొట్టటానికి చేయి ఎత్తుతావా? విరిచేస్తాను, జాగ్రత్త”

తల్లి ఆశ్చర్యపోయింది.

“కొవ్వెక్కిందే నీకు! నీ మీద ప్రేమ పొంగి, పెళ్ళికి ముందే నువ్వు చేసిన పనికి అవమానం తట్టుకోలేక నిన్నుకొట్టటానికి రాలేదు! నీ వల్ల రేపు నా జీవితం ప్రశ్నార్ధకం అయిపోతుందే! ఆ విషయం ఈ ఇంట్లో ఎవరి బుర్రకూ ఎక్కలేదు. నీ పెళ్ళే ఇప్పుడు అందరికీ ముఖ్యమయ్యింది—ఇప్పుడు అదే పెద్దదిగా కనబడుతోంది”

“ఆ టెన్షన్ నాకూ ఉందమ్మా!” తండ్రి వచ్చాడు.

“దాని గురించి తరువాత మాట్లాడదాం. మీరు లోపలకు వెళ్లండి”

“నాన్న! మీకేం అవకూడదు. ఇది చేసిన ఘనకార్యంతో నన్ను పెళ్ళిచేసుకోవటానికి ఎవరు ముందుకు వస్తారు నాన్నా? నా మెడలొ తాలి ఎక్కుతుందా?”

తండ్రిని కావలించుకుని ఏడుపు మొదలుపెట్టింది పెద్దది.

“నువ్వు బాధపడకు కల్యాణీ! ఇప్పుడు దాని గురించి ఆలొచించే సమయం కాదమ్మా”

“మీరందరూ ఆలొచించ కుండా ఉండొచ్చు! కానీ నేను నా జీవితం గురించి ఆలొచించక్కర్లేదా?”

మనోజ్ లోపలకు వచ్చాడు.

“కల్యాణీ! పెద్దన్నయ్య వినోద్ వస్తారు. ఆయన వల్ల జరగనిది అని ఏదీ ఉండదు.  నీ పెళ్ళి ఆయన జరుపుతారు”

తండ్రి మొహం ఎరుపెక్కింది!

“ఎందుకురా అతన్ని లాగుతున్నావు? ఇప్పుడు మన కుటుంబ అవమానం  నాలుగు గోడలు దాటకుండా ఉంది అంటే దానికి ఆ వినోదే కదా కారణం. అది మరిచిపోయి గుచ్చి గుచ్చి మాట్లాడుతున్నావు”

సరోజా కోపగించుకోగా,

“ఎవరా వినోద్? అతనెందుకు నాకు పెళ్ళి చెయ్యాలి? ఎవరో ఒకరు కలిగించుకుని పెళ్ళి చేయటానికి నేనేమన్నా అనాధనా?” కల్యాణీ ఉరిమింది. 

“నోరు ముయ్యి కల్యాణీ! అతను ఎవరో కాదు. నీ ఇష్టం వచ్చినట్లు మాట్లాడకు!” తండ్రి అరిచాడు.

“ఎవరో కాకపోతే, అతను మనకి ఏ విధంగా బంధువు?”

“నీకు తెలియదు కల్యాణీ? వీళ్ళిద్దరే అతనికి తల్లీ--తండ్రులు! అందుకే అతన్ని ఏమన్నా అంటే వీళ్ళకు పొడుచుకు వస్తుంది”

తండ్రి మనోజ్ ను చూసి దన్నం పెట్టాడు.

“చాలురా మనోజ్! ఎందుకురా వినోద్ మీద నీకు ఇంత ఈర్ష్య. అతను మనకు మంచే  కదా చేశాడు! ఎటువంటి చెడూ జరగలేదే”

ఆయన ఏడ్చారు.

తల్లి తిరిగింది.

“చాలురా! మీరిద్దరూ మా పిల్లలేనా? నాన్నను పిచ్చివాడ్నిగా చేసి, ఒక మూల కూర్చోబెట్టే తీరుతారా? మీ ఇద్దరికీ ఎందుకురా అంత ఆశ -- మీ అమ్మను విధవరాలుగా చూడటానికా? ”

బోరుమని ఏడ్చింది.

తండ్రి మనసు విరిగి వెనక్కి తిరిగి నడుస్తుంటే, తూలి కింద పడబోతుంటే పద్మజా వచ్చి పట్టుకుంది.

“రండి నాన్నా!” అంటూ ఆయన్ని తీసుకువెళ్ళి మంచం మీద కూర్చోబెట్టింది!

“నాన్నా! ఏ ప్రాబ్లమూ లేదే!”

“లేదమ్మా! రోజువారి దెబ్బలు తినడం మొదలు పెట్టాను. ఈ హృదయం  స్ట్రాంగుగా ఉన్నదని అర్ధం”

తల్లి వచ్చింది.

“ఇలా చూడండి! ఏదీ చెవులో వేసుకోకుండా మీరు ప్రశాంతంగా ఉండండి! అదే అన్నిటికీ మంచిది”

“సరోజా! నువ్వు, పద్మజా ను తీసుకుని వినోద్ ఇంటికి వెళ్ళాలన్నావు కదా?!”

“లేదండీ! ఇప్పుడున్న మనో పరిస్థితిలో నేను వెళ్లను. మంచి చేసే వాళ్ళింటికి  వెళ్ళి కన్నీరు పెట్టుకుంటే అది మహా పాపం. ఎలాగూ భవానీ గారు పెళ్ళికి వస్తారు కదా! అప్పుడు మాట్లాడతాను. మీరు స్నానాకి రండి!”

“చాలా నీరసంగా ఉంది సరోజా!”

“సరే! కాసేపు పడుకోండి! టిఫిన్ తిని స్నానం చేద్దురుగాని!”

బయటకు వచ్చింది.

కొడుకునూ, కూతుర్ను చూడటానికి విరక్తిగా ఉంది.

మనోజ్ కుమార్ లోపలకు వెళ్ళిపోయాడు. కల్యాణీ అతని వెనుకే వెళ్ళింది.

“నేను నీతో చెప్పే కదా తీసుకువచ్చాను. ఎందుకు అంత గోల చేశావు?”

“ఏమిట్రా అలా మాట్లాడుతున్నావు. కష్టపడబొయేది నేను!”

“అలా ఏమీ జరగదు. ఇప్పుడు నువ్వు చదువు ముగించి, ఉద్యోగానికి వెళ్ళిన తరువాతే కదా నీకు పెళ్ళి. ఆ టైములో చూసుకుందాం! ఇకనైనా నోరు మూసుకోనుండు”

“నేను రేపే బయలుదేరతాను!”

“పెళ్ళి ఆదివారమే!”

“ఏ కార్యానికీ నేను ఉండబోయేది లేదు. ఇదే విషయమని తెలిసుంటే, నేను వచ్చే ఉండను!”

అమ్మ లోపలకు వచ్చింది!

“నువ్వు హ్యాపీగా వెళ్ళిపోవచ్చు! నువ్వుంటేనే గోల!”

“నేనా గోల చేస్తున్నా. చెడిపోయిన దాన్ని తరిమే ధైర్యం లేదు. నన్ను అంటావా?”

“కార్యం అని ఎందుకే చెబుతావు? అది నీ చెల్లెలు. ఎక్కడికి వెళ్ళినా అది జీవించాలి. దాని కడుపులో బిడ్డ! రాతి గుండె నీది! అమ్మాయిగా పుట్టిన కారణంగా, అందరికీ అన్నీ వస్తుంది! అప్పుడు తెలుస్తుంది బాధ!”

“నేను దాని లాగా ఇంత మూర్ఖంగా, అనాగరీకంగా నడుచుకోను”

“సరి...సరి...! నేనేం మాట్లాడను. నీ ఇష్టం వచ్చినట్టు చెయ్యి!”

అక్కడ తండ్రి గదిలో ఫోను మోగింది. ఆయన ఎత్తారు.

“నాన్నా! వినోద్ మాట్లాడుతున్నా! రాత్రి ఫోనులో చార్జ్ లేదా!”

“అవునయ్యా...”

“ఇప్పుడు అమ్మతో మాట్లాడతారా!”

“లేదయ్యా! వద్దు”

“ఏం నాన్నా మీ స్వరంలో ఉత్సాహాం లేదు? మళ్ళీ బాగుండలేదా? నేను రానా?”

“వద్దు వినోద్...తప్పుగా తీసుకోకు!”

“పెళ్ళి ఏర్పాట్లన్నీ చేసి ముగించాను! మీ దగ్గర చెప్పాలి”

“వద్దు. నీ మీద నాకు పూర్తి నమ్మకం ఉంది. ఒకేసారి పెళ్ళిలో చూసుకుందాం”

“నాన్నా...!”

“అర్ధం చేసుకో వినోద్! ఇప్పుడు మనో కష్టమూ వద్దు. నువ్వు తెలివిగల వాడివి! సరేనా?”

“సరే నాన్నా”

ఆయన ఫోను కట్ చేశారు.

లోపలకు వచ్చిన కల్యాణీ, పెళ్ళి వివరాలు అడిగింది.

“ఒక చిన్న హాలులో జరుగుతుంది”

“ఎటువంటి సంప్రదాయంతో?”

“తాళి కట్టి, ఉంగరం మార్చుకునేటట్టు...”

“దానికి నగలు వేస్తున్నావా? పెళ్ళి ముహూర్తం చీర, డ్రస్సు ఖర్చులు?”

తల్లి తల ఎత్తి చూసింది అక్కడే ఉన్న తల్లి.

“నా దగ్గరున్న ముప్పై కాసులలో సగం దానికి వేస్తున్నాను”

“మిగతాది?”

“నీకే!”

“పారిపోయేదానికి ఎందుకు పదిహేను కాసులు?”

“అది పారిపోలేదు...పెద్దలు చూసి చేస్తున్న పెళ్ళి! ఎవరూ ఏదీ అడగలేదు.  కట్టుకున్న చీరతో ఏలుకోవటానికి వాళ్ళు సిద్దంగా ఉన్నారు! వేరే మతంగా ఉన్నా వాళ్ళకు మానవత్వం చాలానే ఉంది!”

“కట్టుకున్న చీరను వాళ్ళ కొడుకు లాగేసిన కారణంగానే, కట్టుకున్న చీరతో ఒప్పుకుంటున్నారు!”

“ఆపవే! కన్న తల్లికి ఎదురుగా ఇలా అసహ్యంగా మాట్లాడకే”

“నీ చిన్న కూతురు చెడిపోయి రావటం పుణ్యం. నేను మాట్లాడేది అసహ్యమా?”

“నువ్వు ఇక్కడ ఉండటానికి ఇష్టం లేదంటూ వెళ్ళి పోతానని చెప్పావు! ఆ తరువాత ఎందుకే నీకు ఇన్ని వివరాలు?”

“చెడిపోయిన మొహాలు ఎలా ఉన్నాయో నేను చూడాలి!”

“అమ్మా! నువ్వు లోపలకు రా!” పద్మజా పిలవ,.

“ప్రసవ నొప్పులు వచ్చినట్టున్నాయి! వెళ్ళి చూడు”

సరోజా కుంగిపోయింది.

‘మంచి చేసిన వినోద్ పైన, ఈర్ష్యతో కచ్చెగా ఉన్న ఒక బిడ్డ! వచ్చిన వెంటనే తన జీవితం నాశనం అయిపోతుందే అంటూ అగ్నిలాగా మాటలను విసురుతున్న ఒక కూతురు! కడుపుతో నిలబడ్డ ఒకత్తి! రోగిష్టి భర్త! భగవంతుడా! ఇంత అవకతవకలున్న కుటుంబమా ఇది?’

“పద్మజా! నేను గుడికి వెళ్తున్నాను. నాన్న పేరు మీద అర్చన చేయించాలి! నువ్వొస్తావా?”

“అది చర్చుకు అయితే వస్తుంది! అక్కడ అర్చన చేస్తారా?”

 తల్లి తిరిగి చూసింది.

“అంతా భగవంతుడే! మనసులో కల్మషం ఉంటే, ఏ భగవంతుడూ మనకు తోడు రాడు”

“ఓ...శరీరంలో కల్మషం ఉంటే, తప్పులేదనుకుంటా?”

తల్లి దగ్గరకొచ్చింది.

“నేను దాన్ని పిలిచాను! నిన్ను కాదు. చేతులెత్తి దన్నం పెడతాను! ఈ పెళ్ళి జరిగి ముగిసేంతవరకు నువ్వు మాట్లాడకుండా ఉండు! ఆ తరువాత కూడా నీ ఆవేశం తగ్గకపోతే, నన్ను చంపేయి!”

తల్లి లోపలకు వెళ్ళిపోయింది.

మనోజ్ కుమార్ బట్టలు మార్చుకుని బయటకు వచ్చాడు.

“ఎక్కడికి వెళ్తున్నావు?”

“బ్యాంకులో కొంచం పనుంది”

“నేనూ వస్తాను!”

“దేనికీ?”

“నాకు డబ్బులు కావాలి!”

“ఈ నెల కోటా అమ్మ పంపించేసిందే! అంతకంటే ఎక్కువ ఇవ్వటానికి నా దగ్గర లేదు! నిన్ను వీపున మోసుకుని తిరగటానికి నేను రెడీగాలేను”

అతను వేగంగా బయటకు వెళ్లాడు.

అమ్మ దగ్గరకు వచ్చింది కల్యాణీ!

“నేను నీ దగ్గర చాలా మాట్లాడాలి”

“ఇంకానా! ఇంతకు ముందే టన్నులు, టన్నులుగా మాట్లాడావే! ఇంకా నువ్వు మాట్లాడి నేను వింటే నాకు స్ప్రుహ పోతుంది! నువ్వు మాట్లాడింది చాలు!”

తల్లి వెళ్ళిపోగా, కల్యాణీ పిచ్చి పట్టిన దానిలాగా నిలబడింది.

*************************************************PART-7*******************************************

నాన్న వద్దన్నా వినోద్ వినలేదు! మరుసటి రోజు వచ్చాడు.

“ఎలా నాన్నా ఉన్నారు!”

“ఉన్నానయ్యా! నువ్వెందుకు కష్టపడతావు?”

“ఏం కష్టం నాన్నా? చెల్లి పెళ్ళికి నా వల్ల చేయగలిగిన సహాయం”

“అమ్మా! ఈయనే పెద్దన్నయ్యా?” వెక్కిరింతగా అడిగింది కల్యాణీ.

“ఓ... కల్యాణీ వచ్చేసిందా? పనుల ఒత్తిడిలో అడగటం మర్చిపోయాను!”

“హలో! కల్యాణీ అంటూ మా ఇంట్లో వాళ్ళు పిలవచ్చు...కానీ, మీరు మూడో మనిషి! అంత హక్కు తీసుకోకండి” 

మొహం మీద కొట్టినట్టు కల్యాణీ చెప్ప,

మనోజ్ కుమార్ అది ఎంజాయ్ చేసి నవ్వ, తండ్రి బాధపడ్డాడు.

పద్మజా దగ్గరకు వచ్చింది.

“అన్నయ్యా! నా దగ్గర నువ్వు హక్కు తీసుకోవచ్చు. కారణం నన్ను జీవింప చేయబోయేది నువ్వు! నేను మత్రమే ఈ ఇంట్లో నీ చెల్లెల్ని! అర్ధం అయిందా?”

“చాలే! ఎవరికీ ఇలాంటి ఒక అన్నయ్య అవసరం లేదే!”

కల్యాణీ జవాబు చెప్ప,

తల్లి దగ్గరకు వచ్చింది.

“వినోద్! అది అలా మాట్లాడినందుకు నేను క్షమాపణలు అడుగుతున్నా. నువ్వు మనసులో ఏమీ పెట్టుకోకు నాయనా!”

“ఏంటమ్మా మీరు! ఒకే కుటుంబమని అయిన తరువాత ఇదంతా నేను పెద్ద విషయంగా పట్టించుకోను”

“ఒకే కుటుంబమని ఎవరూ ఇక్కడ ఒప్పుకోలేదు. మీరుగా వచ్చి ఇక్కడ అందరి  దగ్గరా హక్కు తీసుకోకండి”

కల్యాణీ చెప్ప, పద్మనాభం గారు హర్ట్ అయ్యారు.

“నోరు ముయ్యి కల్యాణీ! నేనూ చాలా ఓపికగా ఉంటున్నా! నేను ఏదైనా మాట్లాడి, అది ఎవరి మనసునైనా గాయ పరుస్తుందేమోనని ఓర్చుకుంటూ,  సహించుకుంటూ వెడితే, నువ్వు హద్దులు దాటి వెళ్తున్నావు. ఇంటికి రావలసిన ఒక పెద్ద అవమానాన్ని అడ్డుకుని, పెళ్ళి కుదిర్చి, దాన్ని అందంగా జరుపుదామనుకుని కష్టపడుతున్న ఒక వ్యక్తిని, షిఫ్టు వేసుకుని అవుమానపరుస్తున్నారే....?”

“నాన్నా! వదలండి...”

“ఉండయ్యా! ఇక మాట్లాడకుండా ఉండలేను. పద్మజాకు పెద్ద వాళ్ళుగా ఉన్నవాళ్ళు దాని జీవితం కోసం ఏం చేశారు? అరే, కన్నవాళ్లం మేము ఏం చేసాము... ఈ వినోద్ కు శ్రద్ద ఎందుకు? ఏమిటి అవసరం?”

“ఎవరు పిలిచారు...” కల్యాణీ అడగ,

తండ్రి లేచొచ్చాడు.

లాగి ఒక లెంపకాయ కొట్టారు!

అందరూ ఆశ్చర్యపోగా,

“నాన్నా! ప్లీజ్!”

“లేదయ్యా! నేను వచ్చిన దగ్గర నుండి చూస్తున్నా! మనోజ్ నీ మీద విసుగు చూపిస్తున్నా, దాన్ని గంభీరంగా చూపిస్తున్నాడు. కానీ, ఇది, వచ్చిన దగ్గర నుండి ఓవరుగా మాట్లాడుతోంది! అరె, నా దగ్గర మాట్లాడనీ. నీ దగ్గర మాట్లాడే హక్కు ఏముంది? అలా ఎందుకు ముయ్యలేని నోరు?”

“నేను వెళ్తున్నా”

“దారాళంగా వెళ్ళు! నిన్ను ఎవరూ ఇక్కడ ఉండమని చెప్పలేదు. ఇది నా ఇల్లు.  ఇప్పుడూ నేను సంపాదిస్తూనే ఉన్నాను. నాకొక తలవంపు ఏర్పడకుండా నన్ను కాపాడిన ఇతనూ నాకు ఒక కొడుకే. మీ అమ్మ కూడా దాన్ని ఒప్పుకోవటానికి రెడీ. మీ ఎవరి అంగీకారమూ నాకు అవసరం లేదు! ఇక ఎవరైనా అతని గురించి మాట్లాడితే, తరువాత నేను చేసేదే వేరు!”

మనోజ్ మొహం ఎర్ర బడింది.

“మనోజ్! కన్న కొడుకువు నువ్వు! నిన్ను అవమాన పరుస్తున్నారు నాన్న! నువ్వు మౌనంగా ఉన్నావే?”

తల్లి కసురుకుంది. “నువ్వు కూతురివేనా? విడిపోవడానికి ప్రేరేపిస్తున్నావా? తండ్రీ--కొడుకులను విడదీస్తున్నావా? ఆయనకు అసలే బాగుండలేదు. ఆయన్ని చంపేయటానికి వచ్చేవటే?”  

“అమ్మా! ఎందుకు అమంగళ మాటలు! ఈ పెళ్ళి కారణంగా దాని భవిష్యత్తు ప్రశ్నార్ధకం అయిపోతుందేమోనని కల్యాణీ భయపడుతోంది! దాంట్లో ఏమీ తప్పు లేదే?”

కల్యాణీ గబుక్కున తిరిగింది.

“అందులో కొంతైనా నిజమే కదా! మన సమాజం అలాగే కదా ఉన్నది? అది భయపడటంలో తప్పులేదు! చదువుకున్న అమ్మాయి! తెలివి గలది! కొంచం ఫ్యూచర్ ఆలొచిస్తోంది! ఆమె చోట నిలబడి చూస్తే, అందులో ఉన్న న్యాయం అర్ధమవుతుంది”

కల్యాణీ ఆశ్చర్యపోయింది.

‘కరెక్టుగా నాడి పట్టుకున్నాడు. నేను ఎదిరించటంలో నాకు సపోర్టుగా మాట్లాడుతున్నాడు. ఇతను తప్పు మనిషి కాదు. మంచి వాడే!’

“ఇలా చూడు కల్యాణీ...నువ్వు నన్ను మూడో వ్యక్తిగా చూడొచ్చు. అందులో తప్పులేదు. నిన్ను నేను అర్ధం చేసుకున్నాను. ఇప్పుడు పద్మజా పెళ్ళి ముఖ్యం! దాన్ని పంపించాలి. నీ చదువు ముగియనీ. నీకు మంచి ఉద్యోగమూ, దాని తరువాత తగిన వరుడు దొరుకుతాడని హామీ ఇస్తున్నాను. అందమూ, తెలివి ఉన్న నీకు పెళ్ళి ఎందుకు జరగదు? బాగానే జరుగుతుంది”

కల్యాణీ మౌనంగా ఉండిపోయింది.

నాలుగు నిమిషాల సేపు మాట్లాడి ఆమెను మూగదాన్ని చేశాడు.

మనోజ్ ఇంకా ఎక్కువ కోపగించుకున్నాడు.

‘ఇదే అతని బలం. పెద్ద చాతుర్యం! ఎంతపెద్ద శత్రువునైనా తనవైపుకు తిప్పేసుకుంటాడు’

‘ఇదెలా సాధ్యమవుతోంది?’

‘సొంత అన్నయ్యను నేను! అమెను గొడవ చేయటానికి పురికొల్పటమే కుదిరింది తప్ప, ఆమెకొక నిజాయితీ అయిన ధైర్యాన్ని నేను ఇవ్వలేకపోయాను. అతను వచ్చిన దగ్గర నుండి గొడవే. ఆ గొడవ పెద్దదయ్యేటప్పుడు అణిచివేశాడు’

‘ఇతను పెద్ద పదవిలో ఉన్నాడు. బాగా సంపాదిస్తున్నాడు. సొంతంగా కారు, ఇల్లు అన్నీ ఉన్నవాడు.

వీళ్ళమ్మ సెంట్రల్ గవర్నమెంటులో అధికారి. ఎటువంటి కష్టమూ లేదు. మనలాంటి వారి యొక్క హీనమైన మాటలు వినేసి, మనకొసం కష్టపడక్కర్లేదే. అయినా కూడా అతను కోపగించుకోలేదు. ఇప్పుడు మనం సిగ్గుతో తల వంచుకోవాలి?’

“నాన్నా వద్దు! నన్ను పొగడుతూ మీరు మాట్లాడకూడదు. అది వాళ్ళెవరికీ నచ్చలేదు. నాకది అవసరమూ లేదు. సరే! అది వదలండి! పెళ్ళి పనులు అన్నీ పూర్తి అయినై! మండపం -- హోటల్లో భోజనం అంతా రెడీ. చీర, తాళి మా అమ్మ ఈ రోజు కొంటుంది!”

“అక్కర్లేదు!” మనోజ్ లోపలకు వచ్చాడు.

“అది మా బహుమతి మనోజ్!”

“అవసరం లేదు. అది మేము చేసుకుంటాము”

“ఏమిట్రా ఆ మాటలు?”

మనోజ్ -- తండ్రి దగ్గరకు వచ్చి సంతకం పెట్టిన ఒక చెక్కును జాపాడు.

“నాన్నా! పెళ్ళి కొసం ఇంతవరకు ఎంత ఖర్చు అయిందో, ఒక్క రూపాయికి తగ్గకుండా, ఈ చెక్కులో రాసి ఆయనకు ఇచ్చేయండి”

“మనోజ్...అక్కర్లేదు”

“పద్మజా నా చెల్లెలు! దానికి చెయ్యాల్సిన బాధ్యత నాకే ఉంది! మిగిలినవారి  సహాయానికి చాలా థ్యాంక్స్! డబ్బు అవసరం లేదు. అర్ధమయ్యిందా?”

తల్లి నిర్ఘాంతపోయింది.

తండ్రి వేదనతో చూశాడు.

“సరే నాన్నా! నేను ఖర్చు లెక్క చెబుతాను. మొత్తం రాసి చెక్కు ఇవ్వండి! మనోజ్ చెప్పేదాంట్లో కూడా తప్పులేదు. ఒక అన్నయ్య యొక్క న్యాయమైన ఫీలింగ్ అది! దీనికి నేను అడ్డురాను. హక్కు అతనికే”

“సరే నాయనా”

“నేను ఖర్చులను దీంట్లో రాసి ఉంచుతాను! మీరు సరి చూసి చెక్కు రాసి ఇవ్వండి”

“అలాగే వినోద్”

“నేను వెళ్ళొస్తాను. ఎల్లుండి ప్రొద్దున ఒక పెద్ద వ్యాన్ తీసుకు వస్తాను. అందరూ రెడీగా ఉండండి!”

అతను బయలుదేర,

“వినోద్! మీ అమ్మను చూడకుండా నాకు మనసు చాలా కష్టంగా ఉంది” సరోజా చెప్ప,

“చూద్దామమ్మా!” నవ్వుతూ వాకిలి మెట్లు దిగాడు.

బైకు స్టార్ట్ చేయ,

“ఒక్క నిమిషం!” అని గొంతు వినబడ తిరిగాడు. కల్యాణీ నిలబడుంది.

“చెప్పండి?”

“ఎందుకు ‘మీరు’ అని చేరి పిలుస్తున్నారు? నేనేమన్నా మూడో వ్యక్తినా? ఈ ఇంట్లో మీరూ ఒకరు అని చెప్పుకుంటూ, నన్నెందుకు వేరుగా చూస్తారు?”

“అదంతా ఏమీలేదు...”

“నేను మీ దగ్గర క్షమాపణలు అడుగుతున్నాను!” అతని పాదాలు ముట్టుకుంది.

“అయ్యో! ఏమిటిది? రోడ్డు మీదకొచ్చి...ఎవరైనా చూస్తే?”

“తప్పులేదు! నా కంటే మీరు పెద్దవారు. నేను తప్పుగా మాట్లాడాను.కానీ, అందుకు కోపగించుకోకుండా, నా మనసులో ఏర్పడే ఎమోషన్స్ ను సరిగ్గా అర్ధం చేసుకుని, దాన్ని విడమరిచి చెప్పి నాకోసం సపొర్టుగా మాట్లాడినప్పుడు...నేను చాలా అవమానంగా ఫీలయ్యాను”

లోపల నుండి అంతా చూస్తున్నాడు మనోజ్.

“అందులో తప్పు లేదు! మిగతావారు మన మీద కోపగించుకోకుండానూ, దానికి కారణం ఏమై ఉంటుందని నేను ఆలొచిస్తాను. చాలా సమయాలలో మనం నేరస్తులుగా ఉండచ్చు. కొన్ని సమయాలలో పశ్చాతాపం అవతలవారి మీద పడుతుంది...నీది రెండో రకం”

కళ్ళు పెద్దవి చేసింది.

“తల్లీ-తండ్రి మంచి వాళ్ళు! వాళ్ళ పిల్లలకు అంతా మంచే జరుగుతుంది...బయలుదేరనా!”

“మళ్ళీ సారీ...”

“చాలు...బాకీ ఉంచుకో...” నవ్వుతూ అతను బైకు తీయగా, అతను వెళ్లే దిక్కువైపునే చూస్తూ నిలబడ్డది కల్యాణీ.

మెల్లగా లోపలకు రాగా,

ఎదురుగా మనోజ్. అతని చూపులు కోపంగా కనబడ, లోపలకు వెళ్ళింది.

“అతను తన స్టెయిలులో నిన్ను కూడా తనవైపు లాక్కున్నాడుగా?”

“లేదు మనోజ్! తొందరపడకుండా, మిగిలిన వారి మనసును అర్ధం చేసుకునే గుణమూ, ఓర్పూ ఆయనకు ఉంది”

“అది నాకు లేదు అంటున్నావా?”

“నేను నిన్ను చెప్పలేదు! నాకు అవి లేవు! ఆయన్ని తప్పుగా మాట్లాడినా, ఆయన నాకు మంచే చేస్తానని చెప్పినప్పుడు, మనసు సిగ్గు పడింది”

“సో, ఈ ఇంట్లో నేను ఒంటరి వాడిని!”

“ఎందుకు అలా అనుకుంటావు? మంచే చేస్తున్న అతనితో చేతులు కలుపుకో! తప్పేముంది?”

“నీ ఉపదేశానికి థ్యాంక్స్. నా విషయంలో నువ్వు తల దూర్చకు”

తండ్రి దగ్గరకు వచ్చింది కల్యాణీ.

“సారీ నాన్నా”

తలెత్తి చూసారు ఆయన.

“వినోద్ దగ్గర క్షమాపణలు అడిగాసాను! ఆయన్ని అర్ధం చేసుకున్నా నాన్నా!”

“సారీ కల్యాణీ. భుజాల ఎత్తుకు పెరిగిన కూతుర్ని, చేయి చేసుకున్నది తప్పే!”

“లేదు నాన్నా! ఆ దెబ్బ, వినోద్ యొక్క ఓర్పుతో కూడిన నమ్మకం నన్ను ఆలొచింపచేసింది! నేను అర్ధం చేసుకున్నాను”

తల్లి వచ్చింది.

“సంతోషమే! నీ దగ్గర ఇలాంటి ఒక మార్పు వెంటనే వస్తుందని నేను ఎదురు చూడలేదు”

“సరోజా! బోసు, ఎలాంటి వారినైనా మార్చేస్తాడు! అతని లాంటి ఒక అహింసావాది ఎవరూలేరు! ఈ మధ్య కాలంలో మనం చూస్తున్న నిజం ఇది!”

“అవునండి”

“కానీ, మనోజ్ కోపం మాత్రం కొనసాగుతోంది! భయంగా ఉందండి”

“మారతాడు! మనోజ్ మనసుని అర్ధం చేసుకుని, డబ్బు తీసుకోవడానికి వినోద్  అంగీకరించాడే!”

“ఇదిగో చూడు కల్యాణీ! వినోద్ చెప్పటంతో ఆగడు. నీకు ఉద్యోగం ఏర్పాటు చేస్తాడు. పెళ్ళి కొడుకును కూడా తీసుకు వస్తాడు చూడు”

కల్యాణీ ముఖంలో ఒక కాంతి.

“చదువు ముగించి, ఉద్యోగం దొరకనీ నాన్నా! అదే ముఖ్యం!”

“సరే. మనం ప్యాకింగ్ పనులు చూద్దాం, నాతో రా కల్యాణీ!”

తండ్రి లేచి ఒంటరిగా వచ్చారు. ఫోను చేశారు.

అవతలి వైపు వినోద్!

“చెప్పండి  నాన్నా!”

“నువ్వెక్కడున్నావు?”

“ఇంటికి దగ్గరలో ఉన్నాను!”

“నువ్వు ఇంట్లోకి వెళ్ళిన తరువాత, భవానీని కొంచం మాట్లాడమని చెప్పు”

“సరే నాన్నా!”

ఆయన ఫోను ఆఫ్ చేసి తల ఎత్తగా, మనోజ్ జరిగి నిలబడున్నాడు. అతని చూపులు షార్పుగా ఉన్నాయి.

“లే...లేదు! చెక్కును బ్యాంకులో వెయ్యమని చెప్పాలి. అతనికి టైము లేకపోతే, వాళ్ళమ్మ భవానీ దగ్గర ఇవ్వాలి. అందుకే వాళ్ళకు ఫోనులో...”

మనోజ్ ఎటువంటి మాట మాట్లాడకుండా కొన్ని క్షణాలు అక్కడ నిలబడి లోపలకు  వెళ్లాడు.

ఆయనకు చెమటలు పట్టినై.

అలాగే మంచం మీద కూలబడి పోయరు.

శరీరమంతా, కారణం లేని ఒక తపన! తల తిరుగుతున్నట్టు అనిపించింది.

పడుకుండిపోయారు.

స్ప్రుహ తప్పే పరిస్థితిలోకి మెల్లగా జార,

ఫోను మోగింది! ఆయనకు వినబడలేదు.

మనోజ్ వెళ్ళి తీశాడు.

“నేనే మాట్లాడుతున్నా”

“నేనంటే? ఎవరు?” -- అడుగుతూ స్క్రీన్ మీద చూడ ‘డార్లింగ్’ అని ఉంది!

“మీరు ఎవరండి?”

అవతలివైపు ఒక్క క్షణం ఆలొచిస్తున్నట్టు తెలియ, ఫోన్ కట్ అయ్యింది!

‘ఎవరు ఈ డార్లింగ్?’

‘నాన్న మామూలుగా తన ఫోనులో ఎవరి పేరూ వెయ్యరే’

‘మనోజ్ పేరుకు మై సన్! అమ్మకు స్వీటీ!’

‘కల్యాణీకు డాటర్ -- పద్మజాకు ముద్దు పిల్ల! ఆ కుటుంబానికి మాత్రమే అది తెలుసు’

‘ఇది ఎవరు డార్లింగ్!’

‘మళ్ళీ డయల్ చేద్దామా?’

డయల్ చేశాడు.

స్విచ్ ఆఫ్ అనే గొంతు కొనసాగ, అది పెట్టేసి వచ్చాడు!

లోపలకు వచ్చిన తల్లి, “ఈ పాలు తాగండి! ఇలా చూడండి...ఏమైంది? ఎందుకిలా చెమటలు పట్టినై?”

తల్లి కేకలు వేయగా...ముగ్గురు పిల్లలూ పరిగెత్తి రాగా,

“రేయ్! నాన్నకు స్ప్రుహ తప్పుతున్నట్టు ఉందిరా!”

మొహం మీద నీళ్ళు జల్ల, కళ్ళు తెరిచారు. తల్లి ఆందోళన పడింది.

“ఏ...ఏమీ లేదు! కొంచంగా తల తిప్పింది...ఒంట్లో బాగా నీరసం, అలసట. అందుకే చెమటలు. కళ్ళు తిరగటం. ఇప్పుడు సరిపోయింది! పాలు ఇవ్వు సరోజా!”

తల్లి పాల గ్లాసు ఇచ్చి పక్కనే కూర్చోగా,

“నాన్నా! నేను ఇక మీదట తప్పుగా మాట్లాడను! నా వల్ల మీకు ఎటువంటి సమస్య రాదు నాన్నా!” కల్యాణీ ఏడ్చింది.

“లేదమ్మా! నాకు కళ్ళు తిరగటానికి కారణం నా ఆరొగ్యమే. మీరెవరూ కారణం కాదు. మీ ఇద్దరికీ ఒక మంచి జీవితం సెట్ అయితే, ఆ తరువాత నాకేం జరిగినా పరవాలేదు!”

“నేనున్నా! మీరు మాత్రమే నాకు సపోర్ట్!”

“నిన్ను వదిలి నేను వెళ్ళిపోనే! నువ్వు బాధపడకు!”

“సరే నాన్నా! మీరు పడుకోండి!” -- అందరూ వెళ్ళిపోగా, మనోజ్ కి టెన్షన్ గా ఉంది.

‘ఎవరీ డార్లింగ్?’

‘మళ్ళీ నేను ఫోన్ చేస్తే స్విచ్ ఆఫ్’

‘నేను అనుమానించేది కరక్టేనా?’

మనసులో చాలా ప్రశ్నలు పరిగెత్తాయి!

‘దీంట్లో ఉన్న నిజం నేను కనిబెట్టాలి!’

‘ఇప్పుడొద్దు!’

‘పద్మజా పెళ్ళి జరగనీ! ఆ తరువాత నేను అణ్వేషనలో దిగే తీరాలి’

*************************************************PART-8*******************************************

చెప్పినట్టే ఆదివారం పెళ్ళి గ్రాండుగా జరిగింది.

ఒక చిన్న హాలు! రెండు కుటుంబాలూ కలిపి మొత్తం యాభై మందే.

ఆ హాలును అందంగా అలంకరించి, అన్ని ఏర్పాట్లనూ వినోదే చూసి చూసి చేశాడు.

మంచి క్యాటరింగ్ వాళ్లనూ, ఫోటో గ్రాఫర్ను, వీడియో గ్రాఫర్నూ ఏర్పాటు చేశాడు.

అందరూ కలిసిపోయారు.

ముహూర్త సమయం. వినోద్ బొంగరం లాగా చుడుతూ ఉంటే, డేవిడ్ కుటుంబం అంతా అక్కడ ఉండ,

“ముహూర్త సమయం వచ్చేసింది? తాళి కట్టేసి, ఉంగరాలు మారుద్దామా! ఎలా?”

సరోజా అడ్డుపడింది.

“ఈ పెళ్ళి జరగటానికి ముఖ్య కారణమైన వినోద్ తల్లి భవానీ గారు ఇంకా రాలేదే! ఆవిడ రానివ్వండి”

బెంజిమిన్ ముందుకు వచ్చారు.  

“కరెక్టే! భవానీ గారు రాలేదా వినోద్? ఆమే కదా నాతో వాదించి, నా కోపాన్ని తగ్గించి, ఈ పెళ్ళి జరగటానికే కారణం”

“ఆవిడ మా కుల దేవత!” ఏంజలికా చెప్పింది.

“ఏమైంది బాబూ?” సరోజా అడగ,

“సారీమ్మా! అమ్మ బయట ఉరు వెళ్లాల్సిన ఒక నిర్భంధం వచ్చింది. ఆమెతో పాటూ పని చేసిన ఒకావిడ హార్ట్ అటాక్ వచ్చి చనిపోయింది.  అమ్మ వెళ్లే తీరాల్సిన పరిస్థితి. తాళి కట్టేంతవరకూ అమంగళ వార్త చెప్పకూడదని చెప్పారు! మీరు ఆపకుండా అడుగుతున్నప్పుడు నాకు వేరే దారి తెలియలేదు”

“భగవంతుడా! ముఖ్యమైన మనిషి ఆవిడే కదా?”

“సరే! తిరిగి వచ్చిన తరువాత, ఆవిడ దగ్గర ఆశీర్వాదం తీసుకుందాం. ఇప్పుడు పెళ్ళి జరగనివ్వండి”

సుమూహూర్త సమయంలో డేవిడ్ పద్మజా మెడలో తాళి కట్టాడు డేవిడ్. ఇద్దరూ ఉంగరాలను మార్చుకుని, షేక్ హ్యాండ్ ఇచ్చుకున్నారు. పరస్పరం ఇద్దరూ స్నేహంతో కౌగలించుకున్నారు.

“దీనికంతా భవానీనూ, వినోదూనే కారణం. భవానీ రాలేకపోయింది. వినోద్ కు మనం థ్యాంక్స్ చెప్పాలి”

డేవిడ్ లేచొచ్చి, అతనికి సాలూవా కప్పి, పూలమాల వేసి, ఒక ఉంగరమూ వేశాడు.

“అంకుల్! ఏమిటిదంతా?”

“తప్పులేదు! ఇది మా అభిమానం! మేము నీకు ఇవ్వగలిగిన మర్యాద”

“పద్మజా నా చెల్లెలు అంకుల్”

డేవిడ్ ముందుకు వచ్చాడు.

“ఏరా అల్లుడూ! నీకూ, నాకూ నాలుగేళ్ళ స్నేహం, పరిచయం! కానీ నిన్న వచ్చిన పద్మజా నాకంటే ఎక్కువా?”   

“రేయ్! ఇక మీదట నేనేరా నిన్ను అల్లుడూ అని పిలవాలి!”

“...........”

“నా మాటకు మర్యాద ఇచ్చి, నా చెల్లికి జీవితం ఇచ్చావే అదే చాలురా!”

ఇద్దరూ కావలించుకున్నారు.

సరోజా మనోజ్ దగ్గరకు వచ్చింది.

“ఇదిగో చూడూ మనోజ్! వినోద్ డేవిడ్ ను అల్లుడని పిలుస్తూ థ్యాంక్స్ చెబుతున్నాడు. కానీ, నువ్వు పద్మజా సొంత అన్నయ్యవు అయ్యుండి. మాట్లాడకుండా నిలబడ్డావు! వాళ్ళ కుటుంబం ఏమనుకుంటుందిరా?”

మనోజ్ మౌనం పాటించ, పక్కకు వచ్చిన కల్యాణీ,

“వదులమ్మా! సమస్యను లేపకు!”

“కల్యాణీ! డేవిడ్ మన అల్లుడే! వీడు తప్ప మిగిలిన వాళ్లందరూ అతనితో నవ్వుతూ మాట్లాడుతున్నారు. వీడు మాత్రం నవ్వకుండా, వేరుగా ఉంటే ఏం అనిపిస్తుంది? పోరా వెళ్ళి మాట్లాడరా మనోజ్”

“అమ్మా! నువ్వు అర్ధం చేసుకోవా! మనకోసం కష్టపడుతున్నది వినోద్!  వీడు అక్కడికి వెళ్ళి డేవిడ్ ను అవమానపరుస్తాడు! అది డేవిడ్ వల్ల తట్టుకోవటం కుదరదు. సమస్య పెద్దది అయ్యి, ఆనందమైన పెళ్ళి, కలవరం అవుతుంది! గొడవకు నువ్వే విత్తనం వేస్తావా?”  

“సరోజా! ఇలా రా!” భర్త పిలవ,

తల్లి వెళ్లగానే కల్యాణీ జరిగింది.  

“ఒక్క నిమిషం ఆగు కల్యాణీ!” మనోజ్ పిలవ,

“ఏమిటి?”

“నేను వినోద్ ను అవమాన పరుస్తాను! అది డేవిడ్ తట్టుకోలేడు కదా?”

"అదే కదా నిజం”

“నిన్న వచ్చిన వినోద్, తప్పుగా వచ్చిన డేవిడ్ ఇద్దరూ హీరోలు అయిపోయారు! నువ్వు పుట్టిన దగ్గర నుండి నీతో జీవించిన నేను విల్లన్ అయిపోయానా? చెప్పు  కల్యాణీ!”

“ఇక్కడ, మండపంలో మనిద్దరి మధ్యా వివాదం వద్దు మనోజ్!”

కల్యాణీ జరిగి వెళ్లగా, మనోజ్ విరక్తి శిఖరానికే వెళ్ళిపోయాడు!

హోటల్లో ఏర్పాటు చేయబడిన భోజనం హాలులో వడ్డించబడింది!

జనం తగ్గి కుటుంబ వ్యక్తులు మాత్రం ఉండ,

“మా ఇంట్లోనే ‘ఫస్ట్ నైట్’ జరుపుదాం!” ఏంజలికా చెప్ప,

“దానికంతా ఇక అర్ధం ఉందా!” మనోజ్ అడగ, డేవిడ్ ముఖం నల్లబడింది.

అందరూ నొచ్చుకున్నారు.

వినోద్, మనోజ్ దగ్గరకు వచ్చాడు.

“తప్పు మనోజ్! జరిగింది జరిగిపోయింది. దాన్ని సరి చేసి పెళ్ళి కూడా చేశాము.  ఇప్పుడు ఇలా ఎందుకు మాట్లాడటం! డేవిడ్ మనింటి అల్లుడు! అతను మనసును గాయపరచకు?”

“నాకు ఒక విషయం తెలియాలి వినోద్... డేవిడ్ మా ఇంటి అల్లుడా...మీ ఇంటి అల్లుడా?”

“మనోజ్! పద్మజా మన చెల్లెలు!”

“నా చెల్లెలా...నీ చెల్లెలా?”

బెంజమిన్ లోపలకు వచ్చారు.

“ఏమిటి తమ్ముడూ ఇలా మాట్లాడుతున్నారు! ఇరు కుటుంబాలనూ కలపటానికి వినోద్ పడ్డ పాట్లు కాస్తా కూస్తా! నేనూ వచ్చిన దగ్గర నుండి గమనిస్తున్నాను! మీరు దేంట్లోనూ కలుగజేసుకోకుండా ఉండిపోయారు! మొహాన నవ్వు లేదు”

“ఇక్కడ సంతోష పడేలాగా ఏదీ లేదే”

“తమ్ముడూ తప్పుకు కారణం డేవిడ్, పద్మజా ఇద్దరూ! అది అర్ధం చేసుకోవాలి” 

“నేను తప్పు చేసిన పద్మజాను ఆమొదించలేదే! అందువలన మీ డేవిడ్ ను  గౌరవించి, అల్లుడిగా నేను మనస్పూర్తిగా ఆమోదించలేను”

వినోద్ అడ్డుపడి,

“మనోజ్! మాట్లాడకుండా ఉండు! అంతా మంచిగా జరిగిన తరువాత ఎందుకు ఈ మాటలు. ఇవి అనవసరమైన మాటలు”

“యూ షటప్! నువ్వు మరీ అతిగా కలుగజేసుకుంటున్నావు! అది నాకు నచ్చలేదు”

“అతను కలుగజేసుకోక పోయుంటే నీ చెల్లెలి మెడలో తాళి కట్టే ఉండను! అతన్ని షటప్ అంటున్నావు. కృతజ్ఞత ఉందా నీకు?”

“చెడిపేసి నువ్వు పారిపోతే వదిలేస్తారా! కష్టపడి పెళ్ళి జరిపేవాడిని”

“అయ్యో...వద్దు మనోజ్! నువ్వు మాట్లాడే మాటలు పద్మజాను బాధిస్తుంది. అది  సంతోషంగా జీవించాలి".

“పోరా!” వినోద్ ను మనోజ్ తోసాడు.

“అతన్నా తోసావు?” బెంజమిన్, మనోజ్ ను లాగి ఒకటిచ్చాడు.

“అంకుల్! ఎందుకు చెయ్యి చేసుకుంటున్నారు!” వినోద్ అడ్డుపడ,

“డేవిడ్ ను తోసున్నా, చెప్పున్నా నేను ఓర్చుకునే వాడిని, నిన్ను ముట్టుకుంటే ఉరికే వుండను. నేను ప్రాణాలతో ఉండటానికి మీ అమ్మ భవానీనే కారణం!”

డేవిడ్ చేతులను పద్మనాభం గారు పట్టుకున్నారు.

“అల్లుడూ! నేను క్షమాపణలు అడుగుతున్నాను. వియ్యంకులూ మీరూ క్షమించండి!”

బెంజమిన్ కాళ్ల మీద పడ,

మనోజ్ ఆగ్రహించాడు!

“మీ కొడుకును ఈ బెంజమిన్ చెయెత్తి కొడుతున్నారు! దాన్ని అడ్డుకునే ధైర్యం  చేయక, ఆయన కాళ్ల మీద పడుతున్నారా?”

“రేయ్! నువ్వెందుకురా వినోద్ ను తోసావు?” బెంజమిన్ అరవ,

“వదలండి బావా!” పద్మనాభం గారు ఆందోళన పడ,

వినోద్ అడ్దుపడి,

“సార్! మనోజ్ నా తమ్ముడులాగా! అతను నన్ను తోసినా తప్పులేదు! ఇక్కడ జరిగిన ఏ సంఘటనా నా చెల్లెలు పద్మజాను బాధించకూడదు! అందరినీ నేను చేతులెత్తి వేడుకుంటున్నాను” 

ఏంజలికా దగ్గరకు వచ్చింది.

“అబ్బాయ్ నువ్వు బాధపడకు! మేము ఏ సమస్యా తీసుకు రాము”

“ఏమండీ...”

బెంజమిన్, మనోజ్ దగ్గరకు వచ్చి క్షమాపణలు అడిగాడు!

కోపిష్టి మనిషి అయిన ఆయన, చేతులెత్తి నమస్కరించాడు.

“మీ అమ్మాయిని మా ఇంటికి తీసుకు వచ్చి దింపటానికి, ఎవరు వస్తున్నారు!”

ఎవరూ మాట్లాడలేదు.

“వినోద్! నువ్వు వెళ్ళి రావయ్యా! నీ చెల్లెల్ని నువ్వే తీసుకు వెళ్ళి దింపి రావయ్యా!”

సరోజా చెప్పగా,

“అమ్మా! వినోద్ తో పాటూ నేనూ వెళ్తాను!” కల్యాణీ చెప్ప,

“సరే…రా కల్యాణీ!” అన్నాడు వినోద్.

మనోజ్ అక్కడ ఉండలేక, భోజనం కూడా చేయకుండా వెళ్ళిపోయాడు.  

బెంజమిన్ కుటుంబంతో వినోద్, కల్యాణీ కూడా బయలుదేర,

పద్మజా కన్నీటితో నిలబడింది. సరోజా కూతురి దగ్గరకు వచ్చి కూతుర్ని కావలించుకుని ఏడ్చింది.

“మంచిగా ఉండమ్మా! మంచి కుటుంబం! నిన్ను అంగీకరించి కోడలుగా స్వీకరించి నీకు జీవితం ఇచ్చారు! వాళ్ళ మనసు కష్టపడకుండా మంచిగా పెద్ద వాళ్ళను గౌరవిస్తూ నడుచుకో...సరేనా?”

ఏంజలికా ఆమెను హత్తుకుని “అమ్మా...నాకు కూతుర్లు లేరు. ఇక మీదట పద్మజా నే నా కూతురు! మనవుడితో పాటూ వస్తోంది! ఆమెను కూతురులాగా చూసుకుంటాను. మీరు బాధపడకండి”

“నాకు మీ మీద ఆ నమ్మకం ఉందమ్మా"

“మేమొస్తాం”

“అమ్మా! మీ వల్ల కుదిరినంతవరకు ప్యాక్ చేయండి. నాన్న ఏ పనీ చేయకూడదు. పద్మజా ను దింపి, నేనూ, కల్యాణీ ఇక్కడకు వచ్చేస్తాము. ఆ తరువాత హాలు ఖాలీ చేస్తే చాలు! సరేనా?”

“సరే నాయనా”

చాలామంది వెళ్ళిపోవటంతో ఆ హాలు ఖాలీగా అనిపించింది.

పద్మనాభం గారు అలాగే కూర్చుండి పోయారు.

“ఏమిటండీ?”

“మనోజ్ ఎందుకు అలా బిహేవ్ చేస్తున్నాడు సరోజా?”

‘నాకూ అర్ధం కావటం లేదు! మౌనంగా ఉంటాడు. నవ్వడు, ఎవరితోనూ కలవడు. ఎవరి మీద పెద్దగా అభిమానం, ప్రేమ చూపించడు! ఇవన్ని మనకే తెలుసు. కానీ ఇంత ఘోరంగా మాట్లాడగలడని ఈ రోజే తెలుసుకున్నాను. ఈ బిహేవియర్ చేంజ్ ఎందుకు వచ్చిందో తెలియటం లేదు”

“అదే మనం చేసిన తప్పు సరోజా! వాడి గుణాలు తెలుసుకున్న వెంటనే చిన్న వయసులోనే వాడిని సరిదిద్ది, సరైన దారిలో తీసుకురాకుండా పోయాము. ఇది మనం చేసిన తప్పు. అది ఇప్పుడు పెద్ద గుంతగా తయారయ్యింది”  

“కల్యాణీ కూడా తప్పుగా మాట్లాడింది! దాన్ని వినోద్ సరి చేసేసాడు! మనోజ్ ని మాత్రం మార్చటం కుదరటం లేదు...” 

“కారణం మనోజ్ కు వినోద్ నచ్చలేదు! మన కుటుంబం వినోద్ పైన చూపుతున్న ప్రేమాభిమానలు వాడు పూర్తిగా తట్టుకోలేక పోతున్నాడు. అదే కారణం”

“వియ్యంకుడు, మన మనోజ్ ను కొట్టటం నాకే నచ్చలేదు!”

“వినోద్ ను మనోజ్ తోసాడు! డేవిడ్ ను తప్పుగా మాట్లాడాడు! వియ్యంకుడు మొరటు మనిషి! చేయి చేసుకున్నాడు”

“మంచి కాలం, పద్మజా ని మన దగ్గరే వదిలేసి వాళ్ళు వెళ్ళిపోయుంటే ఏమయ్యేది...?”

“వినోద్ వదిలిపెట్టాడు సరోజా! వాడి మాటకు వాళ్ళ కుటుంబమే కట్టుబడుతుంది”

“ఇప్పుడు మనోజ్ భోజనం చేయకుండా, కోపంగా వెళ్ళిపోయాడు! ఏ మనో పరిస్థితిలో ఇంటికి వస్తాడో తెలియటం లేదే” 

“వాడే తప్పు చేసేసి, వాడే కోపగించుకుంటే ఎలా సరోజా?”

“సరే నండీ! మనం జీవించాలంటే, మన కొడుకును మనం శత్రువుగా చూడగలమా?”

“వీళ్ళిద్దరినీ కలపటానికి ఏమిటి దారి?”

“వినోద్ మంచి కుర్రాడు! ఏం చెప్పినా వింటాడు. మనోజ్ ను సమాధాన  పరచటమే కష్టంగా ఉంది”

ఇద్దరూ బాధపడ్డారు.

అక్కడ డేవిడ్ ఇంట్లో...కోడలకు హారతీ తీసి, ఒక హిందూ కుటుంబంలో చేయాల్సిన సంప్రదాయాలు చేసారు.

పూజ గదికి రాగా, అక్కడ ప్రధానంగా ఏసు, మేరీ బొమ్మలు ఉన్నాయి. వాటితో పాటూ వినాయకుడు, లక్ష్మీ దేవీ, సరస్వతీ, వెంకటేశ్వర స్వామి, అమ్మవారు అంటూ సకల దేవతల ఫోటోలూ ఉన్నాయి.

కల్యాణీ ఆశ్చర్యపడుతూ అడిగేసింది.

“దానికి కారణం, వినోద్ తల్లి భవానీనే అమ్మా!”

“అలాగా?”

“ఈయనకు ఆమె యొక్క ఒక కిడ్నీ ఇచ్చి ఈయన్ని కాపాడి, ఈ ఇంటికే వెలుగునిచ్చిన దైవం! సో, ఆవిడ అలవాట్లు, వాళ్ల దైవం అన్నీ మా ఇంట్లోనూ ఉన్నాయి. మాకు కూడా మతం పిచ్చి లేదమ్మా!”

“భవానీ అమ్మగారు లేకుండా డేవిడ్ పెళ్ళి జరగటమే ఒక లోటు!”

బెంజమిన్ చెప్ప,

“అమ్మను నేను తీసుకు వస్తాను!” వినోద్ చెప్పి,

“మేము బయలుదేరతాము. నాన్న పేషంట్! ఇద్దరూ ఒంటరిగా ఉంటారు! కల్యాణీని ఇంట్లో దింపాలి”

“వినోద్! కోపగించుకోకు! ఆ మనోజ్ ఎందుకు అలా ఉన్నాడు?”

“వదలండి అంకుల్!...అతన్ని తప్పుగా అనుకోకండి. అతను చాలా మంచి వాడు. కుటుంబం అంటే అంత ప్రేమ. నేను కష్టపడ్డా నన్ను ఖర్చు పెట్టనివ్వలేదు. డబ్బు ఇచ్చేశాడు. ఎక్కువ స్వీయ మర్యాద ఎదురు చూస్తాడు. మీలో ఎవరి మీద అతనికి కోపం లేదు. నేను నచ్చలేదు”

“నిన్ను ఇష్టపడని వారు ఎవరైనా సరే, వాళ్ళూ మాకు వద్దు వినోద్”

“ప్లీజ్ అంకుల్ అలా చెప్పకండి! ఇదొక చిన్న ఈగో సమస్య. దీన్ని నేను సరి చేసుకుంటాను! అతనికి అర్ధం అయ్యేటట్టు చేస్తాను. దానికి నాకు కాస్త టైము కావాలి”

పద్మజా వినోద్ చేతులు పట్టుకుంది.

“త్వరగా సరి చేసేయి అన్నయ్యా! లేకపోతే నాన్న ఆరొగ్యం మరింత క్షీణిస్తుంది. ఆయన ఆరొగ్యం సరి అవాలంటే మీరిద్దరూ చేతులు కలపాలి!” ఏడ్చింది.

“అరెరె! ఇదొక సమస్యే కాదు. నేను సరి చేస్తాను. ఇక్కడకొచ్చి నువ్వు ఏడవచ్చా...సంతోషంగా ఉండు! మనోజ్ కూడా నిన్ను చూడటానికి వస్తాడు.  అంకుల్ అర్ధం చేసుకోండి... కల్యాణీ వెళ్దామా?”

కల్యాణీ శిలలా నిలబడింది.

‘ఎంత గొప్ప యువకుడు! ఎలా అందరినీ ఆకర్షించి తనవైపు లాక్కుంటున్నాడు’

‘ఇతనిపైన ప్రాణమే పెట్టుకుంటున్నారే!’

‘ఇతని తల్లిని ఈ కుటుంబం దైవంగా భావిస్తోంది!’

‘ఆ అమ్మను మేమెవరమూ చూడలేదే’

‘వెంటనే చూడలి!’

ఏంజలికా కల్యాణీకి చీరపెట్టి గౌరవించింది.

ఇద్దరూ బయలుదేరారు.

కారును వినోద్ డ్రైవ్ చేస్తుంటే, పక్కనే కల్యాణీ.

“మిమ్మల్ని చూడ చూడ ఆశ్చర్యంగా ఉంది వినోద్! నాకు ఏం చెప్పాలో తెలియటం  లేదు”

“అలాంటప్పుడు వదిలేయి!”

“నిజంగానే మిమ్మల్ని పెళ్ళి చేసుకోబొయే అమ్మయి చాలా అదృష్టం చేసుండాలి”

“అదంతా ఏమీ లేదు కల్యాణీ!”

“ఎవరా పెట్టి పుట్టిన వారో?”

అతని ఫోన్ మోగింది.

“చెప్పమ్మా! అక్కడ పెళ్ళి మంచిగా జరిగి, పద్మజాను ఆమె అత్తగారింట్లో దింపేసి, ఇంటికి తిరిగి వెళ్తున్నా. హాలులో అమ్మా, నాన్నలు ఉన్నారు! వాళ్లను ఇంట్లో దింపాలి”

“......................”

“నాన్నకు ఏ సమస్యా లేదమ్మా! నువ్వు పెళ్ళికి రాకపోవటమే అందరూ లోటుగా బావిస్తున్నారు!”

అతని వేలు తగిలి స్పీకర్ బటన్ ఆన్ అవగా,

“రాకూడదనేగా, బయట ఊరు వెళ్లానని నిన్ను అబద్దం చెప్పమని చెప్పాను!”

గబుక్కున ఆఫ్ చేశాడు!

మరింత ఆశ్చర్యంతో కల్యాణీ అతన్నే చూస్తూ ఉన్నది.

*************************************************PART-9*******************************************

ఇంటికి తీసుకువచ్చి దింపాడు వినోద్! ఆ తరువాత కల్యాణీ ఏమీ మాట్లాడలేదు.

వినోద్ బయలుదేరి వెళ్ళాడు!

మనోజ్ ఆ రోజు రాత్రి పదింటికి ఇంటికి వచ్చాడు.

“బయట తిన్నాను! నాకేమీ వద్దు!”

“మనోజ్ పెళ్ళి ఏ సమస్యా లేకుండా మంచిగా జరిగింది. నువ్వు కోపగించుకోకురా!”

“ఆ విషయంగా నాతో ఎవరూ మాట్లాడకండి! వదిలేయండి!”

“ఎందుకురా అలా మాట్లాడుతున్నావు?”

“ఈ ఇంట్లో నా పొజిషన్ ఏమిటో నాకు అర్ధమయ్యింది! ఏ కుంటి సాకూ అవసరం లేదు! అతి త్వరలో దీనికంతా ఒక సమాధానం చెబుతాను”

తల్లి నిద్రపోలేదు.

కల్యాణీ కూడా నిద్రపోలేదు.

‘రాకూడదనే బయటి ఊరుకు వెళ్ళానని అబద్దం చెప్పమన్నాను!’ వినోద్ తల్లి చెప్పిన ఆ మాట కల్యాణీకి గుర్తుకు వచ్చినప్పుడల్లా చురుక్కు మంటోంది.

‘డేవిడ్ కుటుంబమంతా ఆమెను కులదేవతగా కొని ఆడుతోంది! ఈ పెళ్ళి జరగటానికి ఆవిడే కారణం అంటున్నారు. మొరటు బెంజిమిన్ ను, కన్విన్స్ చేసి, పెళ్ళి వరకు తీసుకువచ్చి వదిలిందిట!’

‘వినోద్ ను ముట్టుకున్నందుకే, మనోజ్ ని బెంజిమిన్ కొట్టారే’

‘గర్భం దాల్చిన నా చెల్లి పరువు పోకుండా రక్షించిన ఆవిడ, పెళ్ళికి రాకూడదని ఎందుకు ఇంట్లోనే ఉండిపోయేరు’

‘ఎందుకని?’

ప్రశ్న పెద్దదిగా తలెత్తింది.

‘అమ్మ దగ్గర ఇది చెబుదామా?’

‘అది కన్ ఫ్యూజన్ తెస్తుందా?’

‘మనోజ్ ఆపోసిట్ గా నిలబడ్డాడు’

‘అయోమయంగా ఉంది! రేపు బయలుదేరాలి! ఇక లీవు పెట్టలేను. చివరి సంవత్సరం!’

‘నువ్వు చదువు ముగించు! జాబ్ కు నేను గ్యారంటీ!’ అతను హామీ ఇచ్చింది గుర్తుకు వచ్చింది.

మరుసటి రోజు ప్రొద్దున, కల్యాణీ బ్యాగు సర్దుకుంటోంది! మనసులోకి వచ్చి వినోద్ తొంగి చూశాడు.

‘మిమ్మల్ని పెళ్ళి చేసుకోబోయే అమ్మాయి అదృష్టవంతురాలు’

కారులో ఆమె చెప్పింది!

‘అది నేనుగా ఉండకూడదా?’

‘మా కుటుంబంపైన ఎనలేని ప్రేమ పెట్టుకున్న నువ్వు, ఈ కుటుంబానికి అల్లుడుగా వస్తే, ఈ కుటుంబానికే అది అదృష్టం!’

‘నాకు అతని మీద ప్రేమ పుట్టిందని అమ్మ దగ్గర చెప్పేద్దామా?’

‘చెప్పి, ఒకసారి వినోద్ తల్లిని --నాకు కాబోయే అత్తగరినీ నేను చూస్తే, మనసు సంతోషపడదా?’

‘రాత్రికే కదా ఊరెళ్లాలి! పగలు వాళ్ళింటికి వెళ్లకూడదా?’

మొదట వాళ్ళను కలిసి మాట్లాడి, తరువాత అమ్మ దగ్గర చెప్పొచ్చు.

మనోజ్ ప్రొద్దున్నే బయలుదేరటంతో,

“అమ్మా! వినోద్ తల్లిని చూసి ఒక థ్యాంక్స్ చెప్పటం మర్యాద! ఈ రోజు వెళితే నేనూ వస్తా!”

“నాన్న దగ్గర మాట్లాడతాను! ముగ్గురం వెళదాం”

“సరే. నేను వినోద్ దగ్గర మాట్లాడతాను” అన్నారు తండ్రి.

వాళ్ళు బయటకు వెళ్ల, ఆయన వినోద్ కు ఫోను చేసి చాలా సేపు మాట్లాడారు.

“సరోజా! వినోద్ ఇప్పుడు వస్తాడు! మిమ్మల్ని కారులో తీసుకు వెళ్తాడు”

“మీరూ రండి నాన్నా”

“లేదమ్మా! నాకు నీరసంగా ఉంది! మీరు వెళ్ళి రండి!”

వినోద్ వచ్చి వాళ్లను కారులో తీసుకువెళ్లాడు.

కారులో ఎక్కిన వాళ్ళు మౌనంగానే ఉన్నారు.

‘ఆ రోజు అమ్మ మాట్లాడింది కల్యాణీ చెవిలో పడింది. ఇంటికి వెళ్ళిన తరువాత కల్యాణీ అమ్మ దగ్గర ఏం మాట్లాడుతుందో?’ వినోద్ భయపడ్డాడు.

కారు ఆగినప్పుడు భవానీ పరుగున వచ్చి స్వాగతించింది.

మహాలక్ష్మి కళతో, మంచి రంగుతో, అందంగా, చాలా లక్షణంగా ఉంది భవానీ.

అదే నవ్వు! అభిమాన పూర్వక మాటలూ! ఉపచరణ!

సరోజాకు, థ్యాంక్స్ చెప్పటం కుదరలేదు.

“వినోద్ కు అలాగే మీ గుణం. అందర్నీ సులభంగా ఆకర్షించుకునే గుణం!”

నవ్వింది.

“నేను బెంజిమిన్ ఇంటికి వెళ్ళి పద్మజాను చూస్తాను”

“పెళ్ళికి రాకపోవటం పెద్ద లోటే!”

“క్షమించాలి! నేను బయట ఊరికి వెళ్ళలేదు! రాకూడదనే అబద్దం చెప్పమన్నాను”

సరోజా ఆశ్చర్యపోయింది.

“ఎందుకమ్మా?”

“దానికొక న్యాయమైన కారణం ఉంది! చెబితే మీరే ఒప్పుకుంటారు! అది సమయం వచ్చినప్పుడు చెబుతాను”

కల్యాణీని కౌగలించుకుని ముద్దుపెట్టింది.

“అందంగా ఉన్నావు! ఈ సంవత్సరం డిగ్రీ అయిపోతుంది కదా? నీకు వినోద్ ఉద్యోగం ఇప్పిస్తాడు. మేము ఏర్పాటు చేస్తాము. నీకేమమ్మా మహారాణివి!”

కల్యాణీకు ఆనందం!

సరోజా అంతకంటే ఎక్కువ సంతోషపడింది!

“ఆయనకు ఆరొగ్యం బాగలేదు...రావాలనే ఆశపడ్డారు భవానీ!”

“దానికేమమ్మా? వీలున్నప్పుడే రానివ్వండి!”

ఇద్దరికీ భోజనం వడ్డించింది భవానీ.

“మీ వంట బ్రహ్మాండంగా ఉంది! ప్రభుత్వ ఉద్యోగం, ఇంగ్లీష్ నాలెడ్జ్, అందం, తెలివి...ఇంకా ఏం కావాలి? మిమ్మల్ని చూస్తే ఆశ్చర్యంగా ఉంది భవానీ”

బయలుదేరే సమయం, కల్యాణీకి పట్టు చీర పెట్టింది.

“తీసుకెళ్ళి దింపిరా వినోద్!”

ఇంటికి తీసుకు వచ్చి దింపాడు వినోద్! మళ్ళీ తిరిగి వెళ్లాడు.

సరోజా, కల్యాణీ నోరు నొప్పి పుట్టేంత వరకు పొగడారు.

“సరే! నువ్వు ఈ రోజు రాత్రి రైలుకి బయలుదేరతావు! అంతలో మనోజ్ వస్తాడో, రాడో?”

“వాడు రాకపోతే వినోద్ కు ఫోను చేస్తానమ్మా!”

“చాలే! ఆ వినోద్ ను ఇంకా కష్టపెట్టకూడదు?”

“అమ్మా! నేనొకటి చెప్పనా?”

“చెప్పమ్మా!”

“నా చదువు ముగించుకుని వచ్చేస్తా! వినోద్, మన కుటుంబంపైన ప్రాణమే పెట్టుకున్నాడు కదా...?”

“దానికేమిటిప్పుడు...అది మనందరికీ బాగా తెలుసు కదా”

“నాకు ఆయన్ని బాగా నచ్చిందమ్మా”

“ఎవరికే అతను నచ్చంది”

“ఆయనే ఈ ఇంటికి అల్లుడుగా వస్తే, నువ్వూ, నాన్నా ఒప్పుకోరా?”

తల్లి తల ఎత్తి చూసింది.

“చెప్పమ్మా! ఇలాంటి ఒక భర్త, అత్తగారూ ఎవరికమ్మా దొరూతారు? నా ఆశ తప్పా అమ్మా?”

“నాకూ ఆ ఆశ ఉంది కల్యాణీ!”

“అమ్మా!”

“తొందరపడి నేను నొరు జారకూడదని చెప్పలేదు! ఇప్పుడు నువ్వే చెప్పేశావు! అలా ఒకటి జరిగితే, మన కుటుంబానికే అదొక అదృష్టం. కానీ, ఒక సంకటం ఉందే!”

“ఏమిటి?”

“మనోజ్, వినోద్ ను శత్రువుగా చూస్తున్నాడే. సమస్య పెద్దదవుతూ పోతోంది! మనోజ్, దీనికి అంగీకరిస్తాడా?”

“వాడి అంగీకారం ముఖ్యం లేదమ్మా!”

“ఏమిటే అలా మాట్లాడుతున్నావు? వాడు నీ అన్నయ్య”

“వాడికి డేవిడ్ నచ్చలేదు. పద్మజా జీవించకుండా పోయిందా? నాకు వినోద్ బాగా నచ్చాడు. నువ్వు నాన్న దగ్గర మాట్లాడమ్మా! నాన్న వద్దనరు”

“ప్రొద్దున్నే నాన్నతో మాట్లాడతాను. నువ్వు బయలుదేరు!”

“నేనున్నప్పుడే మాట్లాడమ్మా”

తల్లి ఆలొచించింది!

“సరే రా! వెళ్ళి మాట్లాడేద్దాం”

*************************************************PART-10******************************************

తండ్రి కిటికీలో నుండి బయటకు చూస్తూ, డీప్ గా ఆలొచిస్తూ పడుకున్నారు.

“నాన్నా!” కల్యాణీ గొంతు వినబడ,

మెల్లగా లేచి కూర్చున్నారు!

“ఏమ్మా! కాలేజీ హాస్టల్ కు బయలుదేరావా?”

“ఇంకో అరగంటలో బయలుదేరుతా... మనోజ్ రాలేదు!”

“నువ్వు వినోద్ దగ్గర చెప్పుంటే, కారుతో వచ్చుంటాడే!”

“ఫోను చేశాను నాన్నా. వచ్చేస్తారు! వినోద్ తల్లిని చూసి వచ్చిన తరువాత నేనూ, అమ్మా మాట్లాడుకున్నాము!”

 “నా చదువు ముగిసిన తరువాత, ఖచ్చితంగా నాకు మంచి ఉద్యోగం చూసిపెడతానని చెప్పారు!”

“నీకు ఉద్యోగం, పెళ్ళీ అన్నీ జరుగుతాయి. నాకు ఆ నమ్మకం వచ్చింది!”

“దాని గురించి మాట్లాడటానికే ఇప్పుడు మేము వచ్చింది! అమ్మా నువ్వే చెప్పు”

“ఏమిటది సరోజా?”

“నాకూ అందులో ఇష్టమే! కల్యాణీకి అదే ఆలొచన ఉంది! నోరు తెరిచి నా దగ్గర అడిగేసింది! మీరు కూడా ఖచ్చితంగా వద్దని చెప్పరని మాకు నమ్మకం ఉంది”

“ఏమిటా ఇష్టం? చెప్పండి!”

రాహుకాల సమయం వాకిట్లో కారు వచ్చి నిలబడింది! వినోద్ దిగి లోపలకు వస్తున్నాడు.

“వినోద్ కంటే ఒక మంచి కుర్రాడు ఈ లోకంలోనే ఉండడు!  మనోజ్ ను -- వినోద్ ను కలపాలంటే ఒకే ఒక వంతెనే ఉందండి!”

“చెప్పు! అంతకంటే సంతోషం నాకు వేరే ఏదీ లేదు!”

వినోద్ అది వింటూ లోపలకు రాగా,

“మన కల్యాణీని, వినోద్ కు ఇచ్చి పెళ్ళి చేసేస్తే...?”

తండ్రి ముఖం వెంటనే మారి పోయింది! వినోద్ అలాగే నిలబడిపోయాడు.

“అతని కంటే మంచి అల్లుడు మనకు దొరకడు! భవానీ లాంటి అత్తగారు ఈ లోకంలోనే ఉండరండి”

ఆయన ముఖం ఎర్రబడ, నరాలన్నీ లాక్కుపోగా...ఆయన శరీరమే ఒక విధంగా ఊగిపోగా,

వినోద్ లోపలకు వచ్చాడు.

“అమ్మా! ఏం మాట్లాడుతున్నారు మీరు?”

“మీ అమ్మ దగ్గర ప్రొద్దున్నే మాట్లాడుంటాను...సరే, ఈయన దగ్గర అడగకుండా, చెప్పకుండా మాట్లాడ వద్దనుకున్నా...!”

“ఇది ఎప్పటికీ జరగదమ్మా!”

“ఎందుకు వినోద్ అలా చెబుతున్నావు? మనోజ్ గురించి బాధపడకు! వాడు ఎదిరించినా నేను వాడితో మాట్లాడి సరిచేస్తాను. అది నా భాద్యత”

“ఎంతో మూర్ఖుడైన మొరటు బెంజిమిన్ ను సరి చేసిన భవానీకి మనోజ్ ను  సరిచేయటం కష్టమా! ఇద్దరూ కలుసుకుంటే ఆవిడ సాదిస్తుంది! నువ్వు బాధపడకు”

“ఆయన నాకు నాన్న, మీరు అమ్మ... మనోజ్ తమ్ముడు-- పద్మజా చెల్లెలు...అప్పుడు... కల్యాణీ కూడా చెల్లే కదా?”

“నో వినోద్. అలా చెప్పకండి? నేను మిమ్మల్ని  ఇష్టపడుతున్నాను”

“లేదు...లేదు. వినోద్ చెప్పేదే కరెక్ట్! వాడు నా కొడుకే! పెళ్ళి కొడుకుగా  మారలేడు!”

ఆయన స్వరం పెద్దగా వినబడింది.

“ఏం మాట్లాడుతున్నారు, వాడ్ని నేను పది నెలలు మోసి కన్నానా! భవానీ కన్న పిల్లాడు ఈ వినోద్! కొడుకు అని చెబితే...పెళ్ళికొడుకు కూడా కొడుకే!”

“లేదు...లేదు...లేదు!” ఆయన గుండె పట్టుకుని వాలిపోగా, కుటుంబమే బెదిరిపోయింది.

ఆయనకు మొహం కందిపోయి, శరీరం వణుకుతూ, చెమటతో స్నానం చేసి, ఒక విధమైన ఫిట్స్ లాగా రాగా, సరోజా కేకలు పెట్టింది.

అమాంతం బోసు ఆయన్ని ఎత్తుకుని కారులో వేశాడు! అందరూ కారెక్క, కారు బయలుదేరింది.

“ఏమండీ? ఏమండీ?”

“ఎందుకు నాన్నకు ఇంత ఆందోళన! అడగకూడనిది ఏదీ నేను అడగలేదే?”

"కల్యాణీ! విమర్శలు ఇప్పుడొద్దు! ఆయన ఆరొగ్యం ఇప్పుడు ముఖ్యం. డాక్టర్లు చూడనీ! ఇంకేదీ మాట్లాడకు! ప్లీజ్”

“అవునే ముందు నాన్న బయటపడనీ! అంతా మంచే జరుగుతుంది!”

ఆసుపత్రిలో చేర్చ, ఎమర్జన్సీ చికిత్సా విభాగానికి ఆయన్ని తీసుకు వెళ్ల, తీవ్ర చికిత్స ప్రారంభమైంది.

ఆందోళనతో కాచుకోనుండ, మనోజ్  విషయం తెలుసుకుని వచ్చాడు.

“ఏమిటి? ఏం జరిగింది నాన్నకు?”

“కారణం వద్దు మనోజ్. మొదట ఆయన కోలుకోనీ! తరువాత మాట్లాడదాం”

మనోజ్, కల్యాణీను వేరుగా తీసుకు వెళ్ళి అడగ, ఆమె కొంచం సంసయించి, తరువాత చెప్ప,

“ఛాన్సే లేదు! వాడు నా శత్రువు! ఏ కాలంలోనూ ఈ ఇంటికి అల్లుడు అవలేడు”

“నాకు నచ్చాడు!”

“నాన్న కూడా వినోద్ అల్లుడు కాలేడు అనే కదా అడ్డుపడ్డారు”

 “................................”

“సరి... వినోద్ ఏం చెప్పాడు?”

“ఆయనా ఇష్టపడలేదు! నువ్వు నాకు చెల్లెలు అంటున్నారు”

“తప్పించుకున్నాను”

కొన్ని గంటలు పోరాడిన తరువాత డాక్టర్ బయటకు వచ్చాడు.

“ఐ యాం సారీ. ఆయన ఇక బ్రతకరు. అందువల్ల వెంటీలేటర్ తో ఇంటికి తీసుకు వెళ్ళొచ్చు”

కుటుంబమే దుఃఖంలో మునిగిపోయింది.

ఆంబ్యులాన్స్ ఇచ్చారు. అందులో ఉంచి ఆయన్ని ఇంటికి తీసుకు వెళ్లారు.

ఇంటికి తీసుకు వచ్చిన మరు క్షణమే పద్మజాకు విషయం తెలుప, వెంటనే ఆందోళన పడుతూ బయలుదేరారు.

ఆయనకు కొంచంగా స్ప్రుహ ఉంది.

అందరూ వచ్చాసారు. చుట్టూ నిలబడ్డారు.

“నువ్వు మాత్రం లోపలకు రా సరోజా!”

వచ్చింది!

“నేనింక బ్రతకను! వినోద్ ను మన కొడుకుగా అనుకున్నాము. అందువలన అతను అల్లుడు కాలేడు. అర్ధమయ్యిందా?”

సరోజా ఏదో మాట్లాడటానికి రాగా, “నువ్వు మనోజ్ ని పిలు! నేను చూడాలి”

“నేను ఇక బ్రతకను! ఈ కుటుంబానికి పెద్ద నువ్వే! ఇది నా చివరి వాగ్మూలం! వినోద్ ఎక్కడ?”

“వాళ్లమ్మను పిలుచుకు రావటానికి వెళ్లాడు!”

“తలుపు ముయ్యి”

అతను ముయ్య. పదిహేను నిమిషాలు అతనితో మాట్లాడారు. మనోజ్ మౌనంగా వింటూ ఉన్నాడు.

అతనూ ఏదో చెప్పాడు. వివాదం మొదలయ్యింది!

తరువాత కల్యాణీ పిలవబడింది.

“నన్ను క్షమించమ్మా! వినోద్ ఈ ఇంటి అల్లుడు అవలేడు!”

“............................”

“అతనూ ఒప్పుకోలేదు! నీకు మంచి జీవితం అతనే ఏర్పాటు చేస్తాడు”

పద్మజా -- డేవిడ్ పిలవబడ్డారు.

“నా కూతుర్ని బాగా చూసుకోండి అల్లుడూ!”

వినోద్ వచ్చాసాడు.

“అమ్మ రాలేదా బోసు?” సరోజా అడగ,

“ఆవిడ ఇంట్లో లేదు! ఫోను చేస్తే ఎత్తటం లేదు! నేను వచ్చేసానమ్మా”

“నాన్న నిన్ను పిలిచారు!” మనోజ్ చెప్ప,

లోపలకు వెళ్ళిన అతనూ పదిహేను నిమిషాలు మాట్లాడాడు! తొందరగా పిలిచాడు! అందరూ గుమికూడ, ఆయన ప్రాణం, సరోజా మొహాన్ని చూస్తున్న కళ్ళల్లో నుండి విడిపోయింది.

కుటుంబమే ఏడ్చింది!

అందరికీ కబురు వెళ్ళింది.

ఆ రోజే తీసేద్దమనే నిర్ణయానికి వచ్చారు.

“పెద్ద కొడుకును స్నానం చేసి తడి బట్టలతో రమ్మని చెప్పండి!” బ్రాహ్మడు చెప్పాడు.

“మనోజ్ రా!”

మనోజ్  వెనక్కి తిరిగాడు.

"వినోద్ నువ్వు స్నానం చేసిరా!”

“ఏయ్ మనోజ్! నువ్వే ఆయన కొడుకువి. తలకొరివి పెట్టే హక్కు నీకే ఉంది” వినోద్ చెప్ప.

అందరూ అది అమోదించ,

“ఆయన కొడుకుగా ఉండి, ముప్పై ఏళ్ల వయసు అనేది ఉత్త నెంబరే. కానీ, నువ్వు ఒక నెలలో కుటుంబ గౌరవాన్ని కాపాడి, చెల్లి పెళ్ళి జరిపి, గంభీరంగా నిలబడ్డావే! అందరినీ అభిమానించావే! అత్మార్ధంగా అమ్మా, నాన్న, తమ్ముడూ, చెల్లెలూ  అంటూ అందరినీ దగ్గరకు చేర్చుకున్నావే. అభిమానానికి రోజులు, నెలలు ముఖ్యం కాదు. అది లోతైన మనసులో నుండి రావాలి! వచ్చింది. నువ్వు తల కొరివి పెడితే నాన్న ఆత్మ శాంతిస్తుంది. అమ్మ ఆనందిస్తుంది! హక్కును నేను వదిలిపెడుతున్నా...చెయ్యి!”

సరోజా కూడా దానికి అంగీకరించ,

కొన్ని గుసగుసలు దాటి “ఇది వాళ్ల కుటుంబ విషయం! మనోజే చెప్పేశాడు. భార్య ఒప్పుకుంది! ఇంకేం కావాలి?” అని మాట్లాడారు కొందరు.

కల్యాణీకు మాత్రమే ఇందులో కోపం, ఓటమి అంతా! వినోద్ స్నానం చేసి తడిబట్టలతో వచ్చి, మనోజ్ దగ్గరగా నిలబడ, తండ్రి అంత్యక్రియలు జరిగే ఏర్పాటు చేశారు.

శ్మశానానికి వెళ్ళింది.

వినోద్ తలకొరివి పెట్టాడు! మనోజ్ పక్కన నిలబడ్డాడు.

శరీరం కాలుతున్నప్పుడు, మనోజ్  ఏడుస్తూ వినోద్ హృదయం మీద వాలాడు.

“నన్ను క్షమించు వినోద్”

“ఎందుకురా? నీపైన నాకెప్పుడూ కోపం లేదు. ఎంత పెద్ద ఛాన్స్ ను నువ్వు నాకు వదిలిపెట్టవు!”

“వదిలిపెట్టానా?” అంటూ ఒక చిన్న నవ్వు నవ్వి, “మనం ఇప్పుడు తిన్నగా అమ్మను చూడటానికి వెళుతున్నాము... భవానీ అమ్మ ఇంటికి! బండి తీయి”

ఎలెక్ట్రిక్ క్రిమటోరియం! బూడిద కూడా రాగా, దాన్ని కుండలో సేకరించుకుని వినోద్ కారు తీశాడు.

ఇంటి ముందు కారు ఆగ, భవానీ తలుపు తీయ, వినోద్ తో మనోజ్ నిలబడ,

భవానీ అధిరి పడింది.

“తలకొరివి పెట్టిన వాడ్ని ఎందుకురా ఇక్కడికి తీసుకు వచ్చావు?”

“అమ్మా! తలకొరివి పెట్తింది నేను!" వినోద్ చెప్ప,

“ఏ...ఏమిటి? నువ్వా?”

“మనోజే పెట్టమన్నాడు! అమ్మ ఒప్పుకుంది!”

భవానీ తల వంచుకోనుంది. జుట్టు విరబోసుకుని ఉన్నది.

“అమ్మా నేను లోపలకు రానా?”

“రా బాబూ”

“నాన్న నా దగ్గర అన్నీ చెప్పారమ్మా!” అతని కళ్ళు తడవ,

తండ్రి మాట్లాడిన స్వరం చెవిలోపల.

“మనోజ్! ఇది నా మరణ వాంగ్మూలం! నీ దగ్గర దాచటం నాకిష్టం లేదు. నేను భవానీని ప్రేమించి హద్దు మీరినందువలనే ఆమె గర్భం దాల్చింది!

ఆ తరువాతే జాతీ, కులం, అదీ, ఇదీ అంటూ పలువురు మాట్లాడ, మమ్మల్ని విడదీసి, మీ అమ్మను ఇంట్లోనే కట్టి పడాశారు. నేనూ పిరికివాడినై, భవానీకి తాళి ఇవ్వలేకపోయాను. ఇప్పటివరకూ కుదరలేదు. ఆమె అడగలేదు. మొదట పుట్టింది వినోద్! ఆ తరువాతే సరోజాకు మీరు ముగ్గురూ పుట్టారు. భవానీ సంపాదించి ఇల్లు కట్టి, కొడుకును పెంచి పెద్ద చేసి అంతా చేసింది! ఒక్క పైసా కూడా నేను ఆమెకు  సహాయం చేయలేదు. ఆమె అడగలేదు.

నా సమాజ గౌరవం చెడిపోకూడదని, ఆమె, వినోద్ నిర్ణయం తీసుకుని జీవించారు.  తాను ఎవరు అనేది ఈ లోకానికి చెప్పలేదు. బంగారంలాగా పెంచింది తన కొడుకును. ఇప్పటి వరకు అతనూ నన్ను తప్పు పట్టలేదు, కోపగించుకోలేదు. దూరంగా జరిగి వెళ్లలేదు. మీ ముగ్గురికీ అతను అన్నయ్యరా! భవానీ ఇప్పుడు ఇక్కడికి ఎందుకు రాలేదో తెలుసా?

నేను ఉన్నప్పుడు తెలియని నిజం, చనిపోయిన తరువాత తెలిస్తే మీ అమ్మ సరోజాకు, పిల్లలకూ నా మీద ఉన్న మర్యాద తగ్గి పోతుందని చివరిసారిగా నా  మొహం కూడా చూడటానికి రాలేదు. ఆమె నా కుల దేవత రా! నా పిల్లలకు ఆమె సెక్యూరిటీ దేవుడు. అలా ఉండే పద్మజా విషయం పసిగట్టింది. బెంజమిన్ గారిని కలిసింది. ఈ నిజం నీకు మాత్రమన్నా తెలియకపోతే నా శరీరం వేగదురా.

మనోజ్! కొడుకు ఎలారా అల్లుడు అవగలడు? అర్ధం చేసుకోరా మనోజ్!”

చెప్పి ముగించారు.

“అమ్మా! మీరు దైవమే! ఇప్పటికీ మా అమ్మ మనసు విరిగిపోకూడదని, మీ భర్త చనిపోయే సమయంలో కూడా మీరు చూడటానికి రాలేదు కదమ్మా! దీని కంటే ఒక త్యాగం ఉందా! ఉంటుందా? ఈ మీ త్యాగాన్ని గౌరవించాలనే మీరు కన్న బిడ్డకు, ఆయన పెద్ద కొడుకుకు తల కొరివి పెట్టే ఛాన్స్ నేను ఇచ్చాను. ఇది నాన్న నాకు చెప్పలేదు! ఆయన ఆత్మ శాంతి చెంద నేను చెప్పేనమ్మా! తప్పా?”

అతని దగ్గరకు వచ్చి, చెయ్యి పుచ్చుకున్న భవానీ అతన్ని గట్టిగా హత్తుకుని నుదిటి మీద ముద్దు పెట్టి, భర్త చనిపోయినందుకు భోరున ఏడ్చింది.

“నువూ నా కొడుకువే కదరా”

వినోద్ కుమార్ – మనోజ్ కుమార్ అనే రెండు దృవాలనూ ఒకటిగా కలపటానికి తన ప్రాణం ఇచ్చిన తండ్రి ఆత్మ ఇక శాంతిస్తుంది.

కొన్ని నిజాలు లోకానికి తెలియకుండా ఉండటమే మంచిది!

ఇద్దరు కొడుకులూ తల్లి ఒడిలో ముఖం దాచుకుని దుఃఖం తీరేంత వరకు ఏడవనీ.

*************************************************సమాప్తం*******************************************