పగటిపూట భూతాలు...(పూర్తి నవల)

 

                                        పగటిపూట భూతాలు                                                                                                                 (పూర్తి నవల)

విశ్వవిద్యాలయాల్లో రాజకీయాల అధ్యయనమును రాజకీయ శాస్త్రం, రాజకీయ అధ్యయనాలు, లేదా ప్రభుత్వ పరిపాలన అంటారు. రోజువారీ జీవితంలో రాజకీయాలు అనే పదం దేశాల పరిపాలన విధానాన్ని,, ప్రభుత్వ నియమాలు, చట్టాల తయారీ మార్గాలను సూచించేందుకు ఉపయోగిస్తారు. 

అయితే ఇప్పుడు రాజకీయాలకు అర్ధం మారిపోయింది. ఎందుకంటే ఇప్పుడు ఇతర గ్రూపులలో, చాలా పెద్ద సంస్థలలో, పాఠశాలలో, మతసంస్థలలో....అంతెందుకు ప్రతి దాంట్లోనూ రాజకీయమనే పదప్రయోగం కనిపిస్తుంది.

 కానీ ఈ మధ్య రాజకీయం అంటే ఇలా చెబుతున్నారు:

రా అంటే రాక్షసంగా 

జ అంటే జనానికి 

కీ అంటే కీడు చేసే 

యం అంటే యంత్రాగం - 

రాక్షసంగా జనానికి కీడు చేసే యంత్రాగం.

రాజకీయ నేతల క్రింద పనిచేసే వారిని అడిగితే అమ్మో..."వాళ్ళు పగటి పూట భూతాలు" అంటున్నారు.

మరి ఈ నవలలో ఏముందో, రాజకీయాలకు పైన చెప్పిన సంక్షిప్తీకరణను ఎలా రుజువు చేసిందో ఒకసారి చదివి చూడండి.

                                                                                                          PART-1

గంధము, కుంకుమా కలిసిన రంగులో ఈశాన్య దిక్కు తెల్లవారుతోంది.

శుక్రవార సూర్యోదయ గాలి ఊపిరితిత్తులను తీపి పరుస్తుండగా, బాల్కనీలో నిలబడి ఆ గాలిని శ్వాసిస్తున్న నరేందర్ కు పక్కన ఉంచుకున్న సెల్ ఫోన్ పిలుపును  ఇచ్చింది.

నరేందర్ సెల్ ఫోన్ తీసుకుని దాన్ని ఆన్ చేసి చెవి దగ్గర పెట్టుకుని “ఎస్...” అన్నాడు.

“మిస్టర్ నరేందర్...?”

“స్పీకింగ్...”

“మిస్టర్ నరేందర్...! ముఖ్యమంత్రి ఇంటినుండి ఆమె పర్సనల్ సెక్రెటరీ పాండురంగం మాట్లాడుతున్నాను...”

“చెప్పండి సార్...”

“మీరు వెంటనే బయలుదేరి ముఖ్యమంత్రి గారి ఇంటికి రావాలి...”

“ముఖ్యమంత్రి ఇంటికా...?”

“ఎస్...”

“విషయం ఏమిటో తెలుసుకో వచ్చా సార్...?”

“ఫోనులో చెప్పే విషయం కాదు. నేరుగా రండి. ముఖ్యమంత్రి మీకొసం ‘వెయిట్’ చేస్తున్నారు. మీరు ముఖ్యమంత్రి ఇంటికి వస్తున్న విషయం ఇంకెవరికీ తెలియనివ్వద్దు. హై ర్యాంకింగ్ పోలీస్ అధికారులకు కూడా ఈ విషయం తెలియకూడదు. చాలా రహస్యమైనది. ముఖ్యమంత్రిని మీరు చూడటానికి వచ్చే విషయాన్ని మీ భార్యకు కూడా తెలియనివ్వకండి...బయలుదేరి వస్తారా?”

“ఇప్పుడే వస్తా...”

“ఇంకో ముఖ్యమైన విషయం మిస్టర్ నరేందర్. ప్రగతిభవన్ లో ఉన్న ముఖ్యమంత్రి ఇంటికి రావద్దు...”

“మరి...?”

“బేగంపేట లో ఒక బంగళా ఉంది. మీకు తెలిసుంటుందనుకుంటా...”

“తెలుసు...?”

“అక్కడికి రండి...సి.ఎం, నేనూ కాచుకోనుంటాము”

సెల్ ఫోన్ కట్ అయ్యింది.

నరేందర్ బాల్కనీ వదిలి కిందకు వచ్చాడు. నరేందర్ భార్య రూపా స్నానం ముగించుకుని, వంటింట్లో ‘టీ’ తయారుచేయటంలో బిజీగా ఉండగా, పాల కుక్కర్ విజిల్ వేసింది.

“రూపా...”

“ఏమిటండీ...”

“నాకు ‘టీ’ వద్దు...నేను బయలుదేరుతున్నాను...”

“ఎక్కడికి...?”

“ఉద్యోగ రహస్యం...చెప్పటానికి అనుమతి లేదు. ఇప్పుడే సెల్ ఫోనులో పిలుపు వచ్చింది”

“వెంటనే బయలుదేరాలా...?”

“వెంటనే...వెంటనే...”

నరేందర్ తన గదిలోకి దూరి జాగింగ్ డ్రస్సు తీసేసి, వేరే డ్రస్సుకు మారాడు.

క్రీమ్ రంగు సఫారీ.

రూపా వెనుకే వచ్చింది. “గౌతం అన్నయ్య ఇంకా కొంచం సేపట్లో వాకింగ్  చేయటానికి బయలుదేరి వచ్చేస్తారే...ఆయనకు నేనేం సమాధానం చెప్పను...?”

“వి.పి అని చెప్పు. ఆయన అర్ధం చేసుకుంటారు”

“వి.పి అంటే...?”

“వెరీ పర్సనల్...”

నరేందర్ పోర్టికోకు వచ్చి నీలి రంగు కారులోకి ఎక్కాడు. రూపా గేటును తెరిచి ఉంచటంతో, కారు వేగంగా బయటకు వచ్చి రోడ్డు ఎక్కింది.

తెల్లవారుతున్న చీకటి--మంచూ, చేతులు కలుపుకుని అన్ని రోడ్లకూ విరజిమ్మ -- నరేందర్ కారును ఎనభైలో నడిపాడు.

బుర్రలో ఆలొచనలు చెలరేగినై.

‘సి.ఎం ఇలా రహస్యంగా పిలవడం ఇది రెండోసారి. ఇంతకు ముందు రాష్ట్రమంతా బాంబు పేలుడ్లు జరిగినప్పుడు, దాని వెనుక ఉన్న దేశద్రోహ శక్తులను కనిపెట్టటానికి ఉన్న దార్లను పరిశోధించటానికి నన్ను పిలిచి రహస్యంగా మాట్లాడారు...’

‘ఇది రెండో పిలుపు’

‘ఎందుకై ఉంటుంది...?’

కరెక్టుగా ఇరవై నిమిషాల పయనం.

బేగంపేట, చిరు వెళుతురుతో అప్పుడే తెలవారుతోంది. సి.ఎం. కు సొంతమైన బంగళా ఉన్న రోడ్డులోకి కారును తిప్పి, బంగళా దగ్గరకు వచ్చాడు నరేందర్.

సెక్యూరిటీ గార్డు కొద్ది నిమిషాలు ఆపిన తరువాత లోపలకు వెళ్ళాడు.

పోర్టికోలో ‘సెక్రెటరీ’ పాండురంగం ఒక విధమైన ఆందోళనతో కాచుకోనున్నాడు.

“రండి...మిస్టర్ నరేందర్...!”

నరేందర్ ఆయనతో పాటూ పోర్టీకోలో నడుస్తూ అడిగాడు.

“సార్...ఏదైనా ఎదురు చూడని సంఘటనా?”

“ఎస్...”

“ఏమిటది...?”

“అది ముఖ్యమంత్రే చెబుతారు...”

ఆ పెద్ద బంగళా నిశ్శబ్ధంగా ఉంది. పనివాళ్ళేవరూ కంటికి కనబడలేదు.

హాలులోకి వెళ్ళి, దాని మధ్యలో ఉన్న మేడమెట్లు ఎక్కి -- ముఖ్యమంత్రి గది ముందుకు వెళ్ళి నిలబడ్డారు.

దగ్గరగా మూసున్న తలుపు మీద శబ్ధం చేసి, పాండురంగం లోపలకు వెళ్ళగా -- నరేందర్ ఆయన వెనుకే వెళ్ళాడు.

ముఖ్యమంత్రి విజయలక్ష్మి సోఫాలో తల వెనక్కి పెట్టుకుని ఆనుకోనున్నది కనబడింది. పక్కనే విజయలక్ష్మి భర్త ఆందోళన చెందుతున్న మొహంతో ఉండటం తెలిసింది.

‘ముఖ్యమంత్రి విజయలక్ష్మి కి యాభై ఏళ్ళ వయసు. సన్నగా ఉండే శరీర రూపం. ఎర్రని రంగు, నెరిసిన తలవెంట్రుకల కలయికతో జుట్టు ఒక చిన్న చక్రంలా చుట్టబడి ఉంది. చెవులకు చిన్న చిన్న బంగారు పోగులు తలతల మంటున్నాయి. లైట్ బ్లూ కలర్ చీర కట్టులో దర్జాగా ఉన్నది’

విజయలక్ష్మి భర్త నాగరాజు బట్ట తలతో పంచ - జుబ్బాతో ఉన్నారు.

నరేందర్ లోపలకు వచ్చి విజయలక్ష్మి ముందు నిలబడి 'సెల్యూట్' చేయగా -- దాన్ని మౌనంగా తీసుకుంటూ సోఫాను చూపింది.

"కూర్చోండి నరేందర్...”

నరేందర్ కూర్చున్నాడు.

విజయలక్ష్మి కొన్ని క్షణాలు మౌనంగా ఉండి, తరువాత నరేందర్ ను తలెత్తి చూస్తూ చెప్పింది.

"మీతో పర్సనల్ గా ఒక సహాయం అడగటానికే ఇంత ప్రొద్దున్నే మిమ్మల్ని రమ్మని చెప్పాను"

నరేందర్ తన మొహంలో ఒక పెద్ద ఆశ్చర్య చిహ్నాన్ని అతికించుకుని విజయలక్ష్మిని చూసాడు.

“అడగండి మ్యాడమ్...”

విజయలక్ష్మి హఠాత్తుగా పాండురంగాన్ని చూడగా, ఆయన ఆమె చూపులను అర్ధం చేసుకున్న వాడిలాగా, లోపలున్న ఒక గదిలోకి వెళ్ళీ, చేతిలో ఒక సీ.డి. తో బయటకు వచ్చాడు.

నరేందర్ యొక్క కన్ ఫ్యూజన్ ఎక్కువ అవుతున్నప్పుడే పాండురంగం ఆ సీ.డి. ని పక్కనున్న ఒక డెక్ లో పెట్టి ఆన్ చేశాడు.

టీ.వీ.తెర తెల్లని చుక్కలతో మొదలయ్యి కొద్ది క్షణాలలో దృశ్యం చూపించి, సడన్ గా ఒక ఆకుపచ్చని అడవి ప్రాంతాన్ని చూపించింది.

చిత్రం నిశ్శబ్ధంగా వెడుతోంది.

అడవి ప్రాంతంలో ఉన్న చిన్న కాలిబాట లాంటి దాన్ని కెమేరా చూపించుకుంటూ వెడుతుంటే--దృశ్యం గబుక్కున మారి ఒక కొండ గుహను చూపించింది.

దృశ్యం ఊగుకుంటూ కొండ గుహలోకి వెళ్ళగా -- ఒక దివిటీ వెలుగుతుండటం కనబడింది.

పసుపుగా ఒక వెళుతురు వ్యాపించి చీకటిని తరిమికొట్టి, తుపాకులతో నిలబడున్న ఇద్దర్ని చూపించింది.

మొహాలు సరిగ్గా కనబడలేదు.

కెమేరా కోణం ఇప్పుడు మారి, గుహలోని ఒక మూలను చూపగా -- చూస్తున్న నరేందర్ యొక్క చూపులు దీక్షగా చూసినై.

గుహలోని మూలలో ఇద్దరు ముడుచుకుని, కాళ్ళు దగ్గరగా పెట్టుకుని కూర్చున్నారు.

ఒక మగ మనిషి, ఒక స్త్రీ కాళ్ళపైనా, చేతులపైనా బురద మట్టి అతుక్కోనుండ--కళ్ళల్లో భయం. వేసుకున్న దుస్తులు చినిగి వేలాడుతున్నాయి. స్త్రీ ఏడుస్తున్నది.

విజయలక్ష్మి ఇప్పుడు నరేందర్ వైపు తిరిగింది. “నరేందర్! మీరు చూస్తున్న, మూల కూర్చున్న వ్యక్తులు ఎవరో తెలుస్తున్నదా?”

“ఎవరు మ్యాడమ్...?”

“నా కూతురు రాధాకుమారి, అల్లుడు గణేష్ రాం...”

నరేందర్ ఆశ్చర్యపోతూ విజయలక్ష్మిని చూడగా, ఆమె కొనసాగించింది.

“నరేందర్! నిన్న రాత్రి పన్నెండు గంటల సమయంలో ఒక ఫోన్ వచ్చింది. అది నా హాట్ లైన్ కి. అందుకనే ఫోనును నేనే తీసాను. ఫోనులో మాట్లాడినతను, రాజీవ్ గాంధీ రోడ్డు చివర్లో ఉన్న పోస్టు బాక్స్ లో ముఖ్యమైన ఒక సీ.డీ. ని పడేసినట్లు, అది తీసుకుని డెక్ లో వేసి చూడమని చెప్పాడు. నేను అదేదైనా రాజకీయ సమస్యగా ఉంటుందేమో నని అనుకుని, సెక్రెటరీ పాండురంగం గారిని పంపి సీ.డీ. ని తీసుకురమ్మని పంపాను. వెంటనే వేసి చూసాము. చూస్తే ఇలా ఒక విపరీతం. నా కూతుర్నీ, అల్లుడ్నీ, వాళ్లకు సెక్యూరిటీగా ఉన్న ఆరుగురు పోలీసులనూ ‘రేపటి భారతం’ అనే ఒక సంస్థ కిడ్నాప్ చేసి తీసుకు వెళ్ళి, అరణ్య ప్రదేశంలో ఖైదీలుగా అనచబడి ఉంచారు...”

నరేందర్ ఆశ్చర్యంతో మళ్ళీ టీ.వీ  తెరని చూసినప్పుడు, అక్కడ ఇప్పుడు దృశ్యం మారింది.

బాడీగార్డులుగా వెళ్ళిన ఆరుగురు పోలీసులనూ, అండర్ వేర్, బనియన్లతో మోకాళ్ళ మీద కూర్చోబెట్టారు. వాళ్ళకు ఎదురుగా తుపాకులు పెట్టబడున్నాయి.

ఇప్పుడు మాటలు వినిపించినై.

కెమేరా ఇప్పుడు అందరి మొహాలనూ ‘క్లోజ్ ఆప్’ లో చూపిస్తుంటే, చెవ్వు జివ్వున లాగుతున్న దోరణిలో ఒక గొంతు వినబడింది.

“ఈ సీ.డీ. ని చూస్తున్న వారందరికీ ‘రేపటి భారతం’ స్వాగతం చెబుతోంది. అహింస విధానాన్ని పాటించి పోరాటాలు జరిపి దేశంలో ఉన్న అన్ని సమస్యలకూ ఒక పరిష్కారం చేద్దామనే ఒకే ఒక మంచి నమ్మకంతో మొదలు పెట్టబడినదే ఈ సంఘం. కానీ, దేశమూ, మనుషులూ ఇప్పుడున్న పరిస్థితిలో అహింసా పోరాటం చేయలేని కారణంగా, ఇలాంటి ఒక హింసను చేతిలోకి తీసుకోవలసి వచ్చింది. గాంధీ గారి ఆత్మకు ఇది నచ్చదని తెలుసు. ఏం చేయను...? గాంధీజీ ఇష్టపడినట్లుగానే దేశంలో అన్ని పనులూ జరుగుతున్నాయా...?”

మాటలు ఆగిపోయాయి--టీ.వీ తెర మీద దృశ్యం మాత్రం పోతోంది. అల్లుడు గణేష్ రాం గడ్డాన్ని ఒక తుపాకి మొన పైకెత్తగా మళ్ళీ ఆడియో వినబడింది.

“ఇక విషయానికి వద్దాం. ముఖ్యమంత్రి విజయలక్ష్మి గారి కుమార్తె రాధాకుమారి, అల్లుడు గణేష్ రాం ఇప్పుడు మా దగ్గరున్నారు. పెళ్ళై ఆరునెలలే అయిన ఈ యువ దంపతులను ఇలా కొండ గుహలో దాచి పెట్టి ఉంచటం మాకు కష్టంగానే ఉంది. కానీ ఇంకో దారిలేదు. ఎర్రశిలా అడవులకు ఆనందంగా గడపటానికి వచ్చిన ఈ యువ దంపతులను, వాళ్ళకు బాడీగార్డులుగా వచ్చిన ఆరుగురు పోలీసులనూ మేము కిడ్నాప్ చేసుకోచ్చి ఈ అడవి ప్రాంతంలో దాచి పెట్టటానికి కారణం ప్రభుత్వం దగ్గర నుండి డబ్బులు రాబట్టుకోవాలని కాదు. మేము అడగబోయేది డబ్బు కాదు. న్యాయం...మేమడిగే న్యాయం ఏమిటీ...? తరువాత సీ.డీ. మీ చేతికి దొరికే వరకు ఆలొచిస్తూ ఉండండి. వందేమాతరం! జై హింద్!”

స్వరం ఆగిపోగా -- దృశ్యాలను ముగించుకుని టీ.వీ తెల్ల రంగు చుక్కలను ఉత్పత్తి చేసింది. 

పాండురంగం డెక్ ను ఆపేసి సీ.డీ ని బయటకు తీశాడు.

విజయలక్ష్మి కళ్ళు బాగా ఎర్రబడి -- ఒక చిన్న ఏడుపుకు తయారుకాగా, ఎడమ చేతిలో ఉన్న కర్చీఫ్ ను నోటి దగ్గర పెట్టుకుంది.

నరేందర్ కొద్ది నిమిషాలు మౌనంగా ఉండి విజయలక్ష్మి వైపు చూశాడు.

“మేడమ్! మీ అమ్మాయి, అల్లుడూ ఎర్రశిలా అడవులకు ఎప్పుడు వెళ్ళారు?”

“పోయిన వారం”

“అక్కడ ఎక్కడ బస చేసారు?”

“ఒక బంగళాలో...”

“అది ఎవరి బంగళా...?”

“ఒక ఎస్టేట్ ఓనర్ కు చెందింది”

“ఆయన పేరు...?”

“విశ్వం...! నా భర్తకు ఆయన స్నేహితుడు. సింగపూర్ లో ఆయనకు చాలా వ్యాపారాలు ఉన్నాయి. సంవత్సరానికి పది నెలలు ఆయన సింగపూర్ లోనే ఉంటాడు. రెండు నెలలు ఇండియాలో ఉంటాడు”

నరేందర్ కొద్దిసేపు మౌనంగా ఉండి, ఆ తరువాత అడిగాడు. “మేడమ్! మీ హాట్ లైన్ టెలిఫోన్ నెంబర్లో మాట్లాడిన ఆ వ్యక్తి గొంతు మీకు పరిచియమున్నట్టు అనిపించిందా?”

“లేదు”

అంతవరకు ఏమీ మాట్లాడకుండా కూర్చున్న విజయలక్ష్మి భర్త నాగరాజు నీరసించిన స్వరంతో నరేందర్ ను చూసారు.

“మిస్టర్ నరేందర్! మాకు ఒక్కత్తే అమ్మాయి. దాన్ని మేము మళ్ళీ ప్రాణాలతో చూడాలను కుంటున్నాము. మా అమ్మాయినీ, అల్లుడ్నీ మీరే రక్షించి తీసుకురావాలి”

“భయపడకుండా...ధైర్యంగా ఉండండి సార్! మీ అమ్మాయికీ, అల్లుడికీ మాత్రమే కాదు...ఆ గుంపు దగ్గర చిక్కుకున్న ఆ ఆరుగురు పోలీసుల ప్రాణాలకూ ప్రమాదం లేకుండా కాపాడొచ్చు...”

విజయలక్ష్మి దుఃఖాన్ని అనుచుకుని చెప్పింది. “నరేందర్! ఇది మీరు మామూలుగా చెప్పే రొటీన్ అభయంగా ఉండిపోకూడదు. ఆ కిడ్నాప్ గ్రూప్ మానవత్వమే లేని ఒక గ్రూప్. ఏదైనా చేయగల ధైర్యం ఉంది వాళ్ళ దగ్గర. వాళ్ళు ఈ సీ.డీ. ని మాత్రమే పంపలేదు...”

“ఇంకేం పంపారు...?”

“పాండురంగం...!”

“మేడమ్...”

“అది కూడా తీసుకువచ్చి చూపండి...”

నరేందర్ ఆశ్చర్యంగా చూస్తున్నప్పుడే, పాండురంగం పక్కనున్న గదిలోకి వెళ్ళారు.

ఇరవై క్షణాల తరువాత బయటకు వచ్చారు.

చేతిలో ఒక చిన్న బాటిల్. అందులో ఎర్రగా ఒక ద్రవం ఉంది.

బాటిల్ మూత దగ్గర కట్టబడున్న ఒక కాగితంలో తెలుగులో పొడి పొడి అక్షరాలు రాసున్నాయి.

నరేందర్ ఒక పెద్ద ప్రశ్నార్ధకాన్ని మొహం మీద పెట్టుకుని దాన్ని తీసుకుని చదివాడు.

హృదయంలో చిన్నగా భూకంపం వచ్చింది.

************************************************PART-2******************************************

ఉదయం పదకొండు గంటలు.

రాసిన హెడ్ లైన్స్ ను సరిచూసుకుంటున్న కళావతిని టెలిఫోన్ పిలిచింది. చూస్తున్న పనిని ఆపకుండానే రీసీవర్ ఎత్తి “హలో...” అన్నది. నలభై ఏళ్ళ కళావతి.

టెలిఫోన్లో స్వరం వినబడింది.

ఇది 'ఎదురీత’ పత్రిక ఆఫీసా?”

“అవును...”

“ఎడీటర్ కళావతి గారి దగ్గర మాట్లాడాలే...?”

“నేను కళావతినే మాట్లాడుతున్నాను...”

“నిజంగానే కళావతి గారేనా మాట్లాడేది...?”

“అవును...”

“మీ దగ్గర మాట్లాడాలని నాకు చాలా రోజుల నుండి ఆశ. ఈ రోజు ఆ ఆశ నెరవేరింది...”

“మీరెవరు...?”

“జనగణమన కేశవ్...”

“పేరే చాలా వ్యత్యాసంగా ఉందే...?”

“నేనూ కొంచం వ్యత్యాసమైన మనిషినే...”

“ఏ రకంగా మీరు వ్యత్యాసమైన మనిషి...?”

“ఒకటొకటిగా చెప్పనా?”

“చెప్పండి...”

“నేను ఏం.ఏ. డిగ్రీ పట్టా పుచ్చుకున్నాను. పనిచేసేది నాచారంలో ఉన్న ఒక పప్పుల మిల్లులో. పదివేల రూపాయలతో రెవెన్యూ డిపార్ట్ మెంట్లో ప్రభుత్వ ఉద్యోగం వస్తే...వద్దని చెప్పాను”

“ఎందుకని...?”

“ఇది ఒక అవినీతి దేశం. నిజాయతీ నాయకులూ -- అధికారులూ లేరు. ఎక్కడ చూసినా అవినీతి. అన్నిట్లోనూ అవినీతి. అంతా అవినీతే. అవినీతితో నిండిన ప్రభుత్వంతో పనిచేయటానికి బదులు నాచారంలోని ఒక పప్పుల మిల్లులో పనిచేయటానికి ఇష్టపడ్డాను. నెలకు మూడువేల రూపాయలు జీతం...”

“సరిపోతుందా...?”

“సరిపోదు...అందుకని రాత్రి పన్నెండింటి వరకు రిక్షా లాగుతను...”

“నిజంగానే మీరు ఒక వ్యత్యాసమైన వ్యక్తే. సరే...ఇప్పుడు నాకెందుకు ఫోన్ చేశారు...?”

“మీ పత్రిక రాజకీయ సమతుల్యంతో జరపబడుతున్న విధం నాకు చాలా బాగా నచ్చింది. ముఖ్యంగా అందులో వచ్చే శీర్షికల పేర్లు అద్భుతం. రెండు రోజుల క్రితం మీ పత్రికలో రాసిన ఒక వ్యాసం నా మనసులో అలాగే అతుక్కుపోయింది...ఇండియా స్వాతంత్రానికి మాత్రమే అరవై ఏళ్ళు పట్టింది...? అవినీతికి అదే అరవై ఏళ్ళు నిండింది. మత కలహాలకూ, కుల కలహాలకూ అదే వయస్సు! ఈ దేశంలో ఉన్న ఏ నాయకుడికీ జాతీయ జెండాను ఎగరేసే  అర్హత లేదు! -- ఇలాంటి రాతలు ఏ రోజూ నేను మర్చిపోలేను" 

“శీర్షికలను పొగడటానికే నాకు ఫోన్ చేసారా...?”

“లేదు...”

“మరి...?”

“మీ దగ్గర కొంచం మాట్లాడాలి?”

“దేని గురించి...?”

“ఫోనులో ఏదీ వద్దు...మిమ్మల్ని కలవటానికి నాకు సమయం కేటాయించారంటే, నేనొచ్చి మిమ్మల్ని కలుస్తాను...”

“ఏదైనా ముఖ్యమైన విషయమా?”

“అతి ముఖ్యమైన విషయం...ఆ విషయం మీ పత్రికలో వచ్చిందంటే, మీ పత్రిక సేల్స్ ఎక్కడికో వెళ్ళిపోతుంది...”

“నాకు సేల్స్ ముఖ్యం కాదు. పత్రికలో ప్రచురించబడే వార్తలో నిజం ఉండాలి”

“మీ పత్రిక గురించి నాకు తెలియదా ఏమిటి? నేను మీతో మాట్లాడబోయే విషయానికి ఆధారమే ఇస్తాను...చాలా?”

“అది చాలు...”

“నేను ఎన్నిగంటలకు మిమ్మల్ని చూడటానికి రావచ్చు?”

“ఇప్పుడే రండి...! ఒక ముఖ్యమైన విషయం గురించి మాట్లాడటానికి మంచి రోజు, మంచి నక్షత్రం, మంచి టైము చూడాలా ఏమిటి...?”

“పది నిమిషాల్లో బయలుదేరి వస్తాను”

“ఇప్పుడు మీరు ఎక్కడ్నుంచి మాట్లాడుతున్నారు?”

“పంజాగుట్ట సిగ్నల్ పక్కనున్న పబ్లిక్ టెలిఫోన్ బూత్ నుండి...”

“దగ్గరలోనే ఉన్నారు...ఒక ఆటో పట్టుకుని వచ్చాయండి. మీ పేరు ఏం చెప్పారు...?”

“జనగణమన కేశవ్...”

“రండి...మీకొసం వెయిట్ చేస్తాను”

కళావతి టెలిఫోన్ రీజీవర్ను ఆలొచనతో పెట్టేసి, ఆ జనగణమన కేశవ్ కోసం కాచుకోనుంది.

                                                           ************************************

ఎర్రగా ఉన్న ద్రవం ఆడుతుంటే, ఆ బాటిల్ మెడలో కట్టబడి ఉన్న చిన్న కాగితంలో తెలుగులో విడి విడిగా రాయబడి ఉన్న అక్షరాల మీద తన దృష్టిని పెట్టాడు నరేందర్.

“సి.ఏం. గారికి,

ఈ యాభై మిల్లీ లీటర్ బాటిల్ లోపల ఉన్నది మీ అమ్మాయి శరీరంలోంచి తీయబడిన రక్తం. రక్తం గడ్డకట్ట కుండా ఉండటానికి 'లైసిన్ ఫ్లుయిడ్' చేర్చ బడింది. ఎందుకని ఈ రక్తం...? మీ మనసులో ఈ ప్రశ్న మొదలై ఉంటుంది. మాకు దొరకవలసిన న్యాయం మీ దగ్గర నుండి మాకు దొరకటానికి ఆలశ్యమయ్యే ఒక్కొక్క రోజూ, మీ అమ్మాయి శరీరంలో నుండి యాభై మిల్లిలిటర్ రక్తాన్ని తీసి మీకు పంపబడుతుంది.

మా మనసులోని కోరికలు ఏమిటి...? ఆ కోరికలకు ఎలాంటి న్యాయం దొరకాలి అనే విషయం గురించి చెప్పే సి.డీ. ఇంకో పన్నెండు గంటల లోపు మీకు దొరుకుతుంది. కోరికలను వెంటనే నెరవేర్చి తీరాలి. లేదంటే మీ కూతురు రాధాకుమారి శరీరం నుండి ఇరవై నాలుగు గంటలకు ఒకసారి యాభై మిల్లిలిటర్ రక్తాన్ని తీసి మీకు పంపుతూ ఉంటాము. రాధాకుమారి శరీరంలో ఇక నెత్తురు లేదనే పరిస్థితి వస్తే, మీ అల్లుడు గణేష్ రాం శరీరంలో నుండి రక్తం తీయటం మొదలుపెడతాం”

ఆ కాగితంలో రాసున్న లైన్లను చదివేసి విజయలక్ష్మి వైపు చూసాడు నరేందర్.

“మ్యాడమ్...ఈ బాటిల్లో ఉన్న రక్తాన్ని పరీక్షించి చూసారా...?”

“చూశాను...'బయో ల్యాబ్ టెక్నీషియన్’ ఒకర్ని ఇక్కడికి పిలిపించి పరీక్ష చేసినప్పుడు, అది నా కూతురు రక్తం గ్రూపుకు చెందిందనేది తెలిసింది...”

“మ్యాడమ్...! మీ దగ్గర కొన్ని ప్రశ్నలు అడగొచ్చా...?”

“ప్లీజ్...”

“ఈ ‘రేపటి భారతం’ సంస్థ ఇంతకు ముందు ఏ కారణానికైనా మిమ్మల్ని బెదిరించారా?”

“ఒకే ఒక సారి...”

“ఎప్పుడు...?”

“నేను పదవికి వచ్చిన కొత్తల్లో, రాష్ట్రంలో ‘లా అండ్ ఆర్డర్’ సరిగ్గా లేదని, కాబట్టి నేను రాజీనామా చేయాలని బెదిరించారు. దాన్ని నేను పెద్దగా తీసుకోలేదు”

“సరే...ఇప్పుడు వాళ్ళ కోరిక ఏమై ఉంటుందని మీరు అనుకుంటున్నారు...?”

“తెలియటం లేదే...?”

విజయలక్ష్మి చెబుతున్నప్పుడే, ఆమెకు ముందున్నటేబుల్ పైన ఉన్న సెల్ ఫోన్ రింగ్ అయ్యింది.

తీసి చెవి దగ్గర పెట్టుకుంది.

“ఎస్...”

అవతలవైపు పోలీస్ కమీషనర్ మాట్లాడారు.

“మ్యాడమ్...నేను పోలీస్ కమీషనర్ నిరంజన్”

“చెప్పండి”

“నా ముందు అన్ని పత్రికల విలేఖర్లు కూర్చోనున్నారు...”

“ఏ...ఏ...ఏమిటి విషయం...?”

“వాళ్ళు విన్న ఒక విషయం నిజమేనా అని నన్ను అడుగుతూ ట్రబుల్ పెడుతున్నారు...అదేంటంటే మీ కూతురూ, అల్లుడూ ‘రేపటి భారతం’ అనే ఒక సంఘం వాళ్ళు కిడ్నాప్ చేసారని చెబుతున్నారు...వార్త కరెక్టేనా మ్యాడమ్...?”

“.....................”

విజయలక్ష్మి మౌనం వహించగా, కమీషనర్ నిరంజన్ అవతలసైడు మాట్లాడారు.

“మ్యాడమ్...”

“అదొచ్చి...”

“న్యూస్ నిజమా...అబద్దమా మ్యాడమ్...?”

“నిజమే...ఈ విషయం పత్రికా విలేఖర్లకు ఎలా తెలిసింది...?”

“అది అడిగాను...”

“ఏం చెప్పారు...?”

“ఫోనులో సమాచారం వచ్చింది అన్నారు”

“సరే...మీరు వెంటనే బయలుదేరి నా బేగంపేట బంగళాకు రండి. ఈ సమస్యలో సహాయపడటానికి మిస్టర్ నరేందర్ ఇక్కడకొచ్చి నన్ను కలిసి మాట్లాడుతున్నారు”

విజయలక్ష్మి సెల్ ఫోన్ ఆఫ్ చేసి శోకంగా చూసింది.

“ఈ కిడ్నాప్ సంభవం బయటిలోకానికి తెలిసేలోపే, దీన్ని సాల్వ్ చేసేద్దామని అనుకున్నాను...కుదురలేదు. విషయం ఎలాగో పత్రికలకు వెళ్ళిపోయింది...?”

“మ్యాడమ్...! ఇది దాచి పెట్టబడే విషయం కాదు. మనం దాన్ని ఎంత దాచి పెడదామన్నా, వ్యవహారం బయటకు వచ్చే తీరుతుంది...శత్రువులను కనిపెట్టటానికి పోలీసులు తమ హడావిడి ప్రయత్నాన్ని చేయనివ్వండి. నేను ఒంటరిగా, అంటే డిపార్టు మెంటుకు తెలియకుండా ఎర్రశిలా అడవి ప్రాంతానికి వెళ్ళి వ్యవహారాన్ని హ్యాండిల్ చేస్తాను”

“నరేందర్! ఈ కార్యాన్ని మీ వలన విజయవంతంగా చేయటం కుదురుతుందా...?”

“బాధ పడకండి మ్యాడమ్...ఆ ‘రేపటి భారతం’ సంఘం కోరికలను తెలుపనివ్వండి. ఆ కోరికలను తీర్చటానికి పరిశీలిస్తున్నామని ప్రభుత్వం నుండి చెబుతూ ఉండండి ఈ లోపు నేను వాళ్ళను చుట్టుముడతాను”

విజయలక్ష్మి  స్వరం పెంచింది.

“నరేందర్! నాకు నా కూతురు, అల్లుడూ ప్రాణాలతో కావాలి. ఆమె మరో బాటిల్ రక్తం చిందించేలోపు, ఆమె నా కళ్ల ముందు ఉండాలి. ఆమె లేకపోయిన తరువాత ఈ లోకంలో నాకు అంతా చీకటే”

“బాధ పడకండి మ్యాడమ్. ఇంకో నలభై ఎనిమిది గంటల్లో  మీ కూతురు, అల్లుడూ మాత్రమే కాదు. వాళ్ళకు సెక్యూరిటిగా వెళ్ళిన పోలీసులను కూడా మీ ముందు ఉంచుతాను...”

నరేందర్ లేచి ఒక సెల్యూట్ చేశాడు.

                                                            ************************************

‘ఇంటర్ కాం’ మోగిన వెంటనే తాను ఎడిట్ చేస్తున్న న్యూస్ రిపోర్టును పక్కన పెట్టి ‘ఇంటర్ కాం’ బటన్ నొక్కింది కళావతి.

“ఎస్”

రెసెప్షన్ అమ్మాయి మాట్లాడింది.

“జనగణమన కేశవ్ అనే ఒక అతను మిమ్మల్ని చూడటానికి వచ్చారు. లోపలకు పంపనా...?”

“పంపు...”

కళావతి చూస్తున్న ఫైళ్ళను టేబుల్ పై నుండి తీసి, పక్కనున్న టేబుల్ మీద పెట్టి అర నిమిషం కాచుకున్న తరువాత -- తలుపు కొడుతున్న శబ్ధం వినబడింది.

“టక్...టక్...”

“లోపలకు రావచ్చు”

తలుపును తోసుకుంటూ లోపలకు వచ్చాడు ఆ యువకుడు. ముప్పై ఏళ్ళు ఉంటాయి. పాలతెలుపు రంగులో పంచ, చొక్కా. రెండూ అసలుసిసలు ఖద్దరు. తలమీద ఖదర్ టోపి.

“నమస్తే నమ్మా...”

“రండి జనగణమన కేశవ్...!”

“కొంచం ఆలశ్యమైంది...”

“పరవాలేదు...కూర్చోండి!” -- కళావతి తనుకు ఎదురుగా ఒక కుర్చీ చూపించగా -- అతను  కూర్చున్నాడు.

కళావతి నవ్వింది.

“ఇలాంటి ఒక డ్రస్సులో ఖచ్చితంగా మిమ్మల్ని ఎదురు చూడలేదు. మీరేదో ఆ కాలపు స్వతంత్ర పోరాట త్యాగి లాగా ఉన్నారే...?”

“నా మనస్సు అయోమయంలో ఉన్నప్పుడు నేను ఈ డ్రస్సుకు మారిపోతను. వెంటనే ప్రశాంతత దొరుకుతుంది...”

“మీ పేరులాగానే మీరు కూడా వ్యత్యాసంగా ఉన్నారే...సరే! నా దగ్గర ఏదో మాట్లాడలని ఫోనులో చెప్పారు. ఏమిటి విషయం...?”

“మీ పత్రిక నాకు నచ్చుతుంది. కారణం, స్వయంగా ఆలోచించడం తెలియని తెలుగు ప్రజలను మీ పత్రికే ఆలోచింప చేస్తోంది”

కళావతి నవ్వింది.

“ఈ విషయం మీరు ఫోనులోనే చెప్పారే...!”

“మ్యాడమ్...! ఒక మహిళగా ఉంటున మీరు ఎవరికీ, ఏ రాజకీయ నాయకుడికీ భయపడకుండా...కొరడా దెబ్బలాగా రాస్తున్నారు...ఈ ధైర్యం ఎవరికి వస్తుంది...?”

“నన్నూ, నా పత్రికనూ పొగడింది చాలు జనగణమన కేశవ్. విషయానికి వస్తారా...?”

“ఇదిగో వచ్చేస్తున్నా...! నేను ఇప్పుడు చెప్పబోయే విషయం చాలా ముఖ్యమైనది. రహస్యమైనది. ఒక అరగంట సేపు మాట్లాడలవలసి వస్తుంది...”

“మాట్లాడొచ్చే...”

“ఎవరి డిస్టర్బన్స్ ఉండకూడదు”

“అంతే కదా...” నవ్వింది కళావతి. ‘ఇంటర్ కాం’ రిజీవర్ ఎత్తి ఒక బటన్ నొక్కి, ‘పద్మా!” అన్నది.

అవతల పక్క బర బర అన్నది.

“ఎస్ మ్యాడమ్...”

“ఒక అరగంట సేపు నేను చాలా బిజీ. నన్ను చూడటానికి ఎవర్నీ పంపొద్దు...”

“ఎస్ మ్యాడమ్...”

“నాకు ఫోన్ వస్తే పెండింగ్ లో ఉంచు. ఏదైనా అర్జెంటు న్యూస్ అయితే మన సబ్-ఎడిటర్ ను చూడమని చెప్పు”

“ఎస్ మ్యాడమ్...”

కళావతి రీసీవర్ను పెట్టేసి జనగణమన కేశవ్ వైపు చూసింది. “ఇక మీరు విషయానికి రావచ్చు...”

“థ్యాంక్స్...! విషయంలోకి వచ్చే ముందు మీ దగ్గర కొన్ని ప్రశ్నలు అడగాలి...అనుమతిస్తారా...?”

“అడగండి...”

“మీ పూర్తి పేరు కళావతే కదా?”

“అవును... కళావతే...”

“పెళ్ళి చేసుకోవటానికి ఇష్టం లేదని విన్నాను. అది నిజమా?”

కళావతి అతన్ని విసుగ్గా చూసింది.

అతను నవ్వాడు. “ఏమిటి మ్యాడమ్. అలా చూస్తున్నారు...?”

“లేదూ...మీరు అడిగిన ప్రశ్నలన్నీ అనవసరమైన ప్రశ్నలు. ఏ విషయం చెప్పటానికి వచ్చారో, అది చెబితే పరవాలేదు”

“ఇలా అవసరపడితే ఎలా మ్యాడమ్...? మీకు సంబంధించిన కొన్ని విషయాలు క్లియర్ చేసుకుంటేనే కదా, ముఖ్యమైన ఆ విషయానికి రా గలుగుతాను...?”

“సరే...మీరు అడగాలనుకున్నవన్నీ అడిగేయండి...?”

“మీరు పత్రిక రంగంలోకి వచ్చి ఎన్ని సంవత్సరాలయ్యింది...?”

“ఏడెనిమిది సంవత్సరాలు...”

“ఈ పత్రికా రంగానికి రాక ముందు మీరు ఏం చేస్తూ ఉండేవారో చెప్పగలరా?”

“అది...వచ్చి...వచ్చి...”

“ఊ...చెప్పండి...”

“ఒక సంఘ సేవకురాలిగా ఉన్నాను...ఐ మీన్ సమూహ సేవ చేసేదాన్ని...”

జనగణమన కేశవ్ నవ్వాడు. “మ్యాడమ్! మీరు ఎలాంటి సంఘ సేవను చేసేరనేది నాకు బాగా తెలుసు. కేరళా నుండి, ముంబై నుండి అమ్మాయలను రప్పించి, ఇక్కడున్న సంపన్నులకు ‘సప్లై’ చేసి డబ్బు సంపాదించే వారు. దాన్ని పోయి సంఘ సేవ, సమూహ సేవ అని చెబుతున్నారే...అది సంఘ సేవా కాదు, సమూహ సేవా కాదు మ్యాడమ్, శరీర సేవ”

అతను మాట్లాడటం కొనసాగిస్తుంటే మొహం చిట్లించింది కళావతి. ఒక కోపమైన చూపు చూసి “ఐ...సే...గెట్ ఔట్!” అన్నది.

“ఏమిటి మ్యాడమ్...ఉన్నమాట చెబితే కోపం వస్తోందా...? చెప్పవలసిందంతా చెప్పి ముగిస్తాను. అన్నిటికీ కలిపి కోపగించుకోండి...సంఘ సేవ ముసుగులో శరీర సేవ చేస్తున్న మీరు పోలీసుల హడావిడి ఎక్కువ అవటం వలన అది వదిలేసి ఒక రాజకీయవేత్తతో కలిసి పత్రిక నడుపుతున్నారు...నటీ – నటులను ‘బ్లాక్ మైల్’ చేస్తున్నారు….

ఆ పత్రికను అప్పటి ప్రభుత్వం నిషేధించటంతో ఈ ‘ఎదురీత’ అనే రాజకీయ పత్రికను మొదలుపెట్టారు. దీన్నైనా బాగా నడుపుతున్నారా అంటే...అదీలేదు. సమాజం లోని వి.ఐ.పి.ల అంతరంగ విషయాలు, రాజకీయ వేత్తల అంతరంగ విషయాలను ‘ఫోటో’లు తీసి, ఆ అధికారులను పెట్టుకుని సంబంధించిన రాజకీయవేత్తలను బెదిరించి లక్షల రూపాయలు డబ్బు గుంజే పనిచేస్తున్నారు. ప్రొద్దున పూట ఒక భయంకరమైన బ్లాక్ మైలర్, పత్రికా రంగాన్ని కించ పరిచే మీలాంటి గడ్డి పోచలు బ్రతకటం నాకు ఇష్టం లేదు...సో.."

---అంటూ హీనంగా మాట్లాడుతూ తన తల మీదున్న ఖదర్ టోపీని తీశాడు----

లోపల అరచేతిలోకి సరిపోయే ఒక తుపాకీ అతని కృరమైన అవతారాన్ని చూప, జనగణమన కేశవ్  దాన్ని చేతిలోకి తీసుకుని గురి చూసాడు.

కళావతి నవ్వింది.

“ఇప్పుడు...నువ్వు నన్ను చంపబోతావు...?”

“అవును”

“సరే...నీ ఆశను నేనెందుకు చెడుపుతాను! కాల్చు”

కుర్చీలో వెనక్కి వాలుతూ జనగణమన కేశవ్ నే చూసింది కళావతి.

************************************************PART-3******************************************

నరేందర్ హైదరాబాద్ నుండి వైజాగ్ కు ఒక గంట సమయం విమాన ప్రయాణం, వైజాగ్ నుండి ఎర్రశిలా కు నాలుగు గంటల సమయం కారు ప్రయాణం చేసి, లాడ్జింగ్ ముందు తన సహ ఉద్యోగి గౌతం తో కలిసి నిలబడ్డప్పుడు, మద్యాహ్నం రెండు గంటలు.

వేడి లేని ఎండ. కొండ శిఖరాలకు తలపాగా కట్టి అందం చూస్తున్న మేఘాలు. వీస్తున్న చల్లని గాలికి బద్దకంగా ఎగురుతున్న పక్షులు. పచ్చటి ఆకులతో నిండిపోయిన 'టీ' తోటలకు మధ్యలో వీపు వెనుక బుట్టలను మోసుకు వెడుతున్న మహిళలు.

నరేందర్, గౌతం మెల్లగా నడుస్తూ కాంపౌండ్ గేటుకు ముందుకు వచ్చి నిలబడి, గ్రిల్ కడ్డీల మధ్య నుండి తొంగి చూశారు.

కాంపౌండ్ గేటు దగ్గర నుండి వంద మీటర్ల అవతల యూకలిప్టస్ చెట్లకు మధ్యలో బ్రహ్మాండమైన బంగళా కనబడింది. ఆ బంగళా కిటికీలు సగం వరకు రంగులు నిండిన గాజు గ్లాసుతో కనిపించినై.

నరేందర్ కాంపౌండ్ గేటును తోసి చూసాడు. అది కదలకుండా మొండికేసింది.

గౌతం చెప్పాడు.

“లోపల వైపు తాళం వేసున్నారు నరేందర్” 

“అలాగైతే లోపల ఎవరో ఉన్నారనే కదా అర్ధం?”

“చూపులకు ఎవరూ చిక్కలేదే! పిలిచి చూద్దామా...?”

“వద్దు, గౌతం...నేను మొదట్లో లోపలకు వెళ్ళి ఒక చూపు చూసి వస్తాను. ఎవరికీ కనబడకుండా వెళ్ళేటప్పుడే కేసుకు ఉపయోగపడే సమాచారం ఏదైనా దొరుకుతుంది”

“అయితే నేను...”

“నేను లోపల నుండి చెయ్యి చూపించేంత వరకు మీరు బయట ఉండే చూస్తూ ఉండండి...”

“నరేందర్...” ఆయన స్వరం పెంచాడు.

“చెప్పండి గౌతం...”

“ఈ బంగళా గురించి మీకుగానీ, నాకుగానీ ముందూ,వెనుక ఏమీ తెలియదు. మీరు ఒంటరిగా లోపలకు వెళ్ళటం అంత మంచిగా నాకు అనిపించటం లేదు...ఇద్దరం కలిసే వెళదాం...”

గౌతం చెబుతున్నప్పుడే బంగళా లాన్ వెడల్పుకు మధ్య మఫ్లర్ చుట్టుకున్న ఒక వ్యక్తి వేగంగా వస్తున్నది కనిపించింది.

“నరేందర్...! ఎవడో వస్తున్నాడు...”

“చూస్తే తోటమాలి లాగా కనబడుతున్నాడు”

కొద్ది నిమిషాల నడక తరువాత ఆ వ్యక్తి దగ్గరకు వచ్చాడు. నలభై ఏళ్ళు ఉంటాయి. బొగ్గు పూసినట్టు నల్లని ముఖం. నడి నెత్తి మీద ముళ్ళు ముళ్ళుగా నెరిసిన వెంట్రుకలు. పక్షి ముక్కులాగా పొడువుగా ఉన్న ముక్కు కింద దట్టమైన మీసాలు, స్వల్పంగా వెలిసిపోయిన స్వటర్. సుమారుగా మురికి పడ్డ లుంగీ.

“ఎవరు కావాలి...?”

“రెడ్ రోస్ రిసార్ట్ అంటే ఇదేనా?”

“అవునండి...”

“లోపల ఎవరున్నారు...?”

“ఎవరూ లేరండీ...నేను మాత్రమే...”

“గేటు తియ్యి...”

“మీరు ఎవరనేది తెలియకుండా నేను గేటు ఎలా తెరుస్తాను. తెలిస్తే యజమాని తిడతారు”

గౌతం స్వరం పెంచాడు. “పోలీసు డిపార్ట్ మెంట్ నుండి వచ్చాము. మర్యాదగా గేటు తెరు...! ప్రశ్నలు అడుగుతూ నిలబడద్దు...”

పోలీసు అన్న మాట వినంగానే, పనివాడి కళ్ళల్లో ఒక షాక్ తగిలిన భయం కనిపించింది. స్వటర్ లోపలకు చేతులు పోనిచ్చి, ఒక తాళం చెవుల గుత్తిని తీసి, గేటుకున్న తాళానికి విడుదల ఇచ్చి గేటును వెనుక వైపుగా లాగాడు. అది వినోదమైన మృగం లాగా ‘క్రీచ్’ అన్నపెద్ద శబ్ధంతో సగానికి పైగా లోపలకు వెళ్ళింది.

నరేందర్, గౌతం ఇద్దరూ మెల్లగా నడుచుకుంటూ లోపలకు వెళ్ళారు. 

బంగళా చుట్టూ పెరిగున్న యూకలిప్టస్ చెట్ల గాలి వలన ఆయిల్ వాసన ఎక్కువగా ఉంది.

గేటుకు తాళం వేసి, ఆ పనివాడు అత్యంత భవ్యంగా వాళ్ళ వెనుకే వస్తుండగా -- నరేందర్ అడిగాడు.

“నీ పేరేమిటి...?”

“గంగన్న సార్”

“ఈ ఊరేనా..?”

“అవునండి...”

“ఈ బంగళాలో నీకేం పని...?”

“బంగళాను చూసుకునే బాధ్యతను యజమాని నాకు అప్పగించి వెళ్ళారు”

“ఎవరు నీ యజమాని?”

“విశ్వం అయ్యగారు. ఆయన ఎక్కువగా సింగపూర్ లోనే ఉంటారు. ఎండా కాలంలో మాత్రం రెండు నెలలు ఇక్కడకు వచ్చి స్టే చేసి వెళతారు...”

“సరే...! ఆయన కాకుండా ఇంకా ఎవరెవరు ఇక్కడికి వచ్చి స్టే చేస్తారు...?”

“యజమానికి కావలసిన వాళ్ళు వచ్చి వారం, పది రోజులు ఉండి వెళ్ళటం ఉందయ్యా...”

ఇప్పుడు ముగ్గురూ హాలులో నడుస్తూ ఉన్నారు. ఒక చెట్టు కింద పడుకోనున్న ‘డాబర్’ మ్యాన్ కుక్క నరేందర్ నూ, గౌతం నూ చూసి మొరుగుదామా, వద్దా అని ఆలొచించింది.

నరేందర్ గంగన్న దగ్గర అడిగాడు.

“కావలసిన వాళ్ళు అంటే ఎవరు...?”

“అదంతా నాకు తెలియదు సార్...యజమాని యొక్క పి.ఏ. గారు నాకు ఫోన్ చేసి, ఫలానా తారీఖున...ఇన్ని గంటలకు ఇంతమంది వస్తారు...ఒక వారం, పది రోజులు ఉంటారు. కావలసిన వసతులు చేసివ్వు అని సమాచారం ఇస్తారు...నేను వచ్చిన వాళ్ళను బాగా చూసుకుని పంపిస్తాను”

పోయిన వారం ఇక్కడకు ఎవరు వచ్చి స్టే చేశారు?”

“అది...వచ్చండి...”

“ఎందుకు తటపటాయిస్తున్నావు...?”

“ఎవరి దగ్గర చెప్పకూడదని పి.ఏ.సార్ గారి ఆర్డర్ అండి...”

“పోలీసుల దగ్గర చెప్పొచ్చు...చెప్పు...”

గంగన్న రెండుసార్లు ఎంగిలి మింగి చెప్పాడు.

“ముఖ్యమంత్రి గారి కూతురూ, అల్లుడూ....”

“వాళ్ళిద్దరు మాత్రమే వచ్చారా?”

“లేదండి...వాళ్ళ సెక్యూరిటీకి ఆరుగురు పోలీసులు కూడా వచ్చారండి...”

“ఎన్ని రోజులు స్టే చేసారు...?”

“ఒక వారం...! మొన్ననే నండి బయలుదేరి వెళ్ళారు...”

పోర్టీకో వచ్చింది.

రెండు విదేశీ కార్లు, రెక్సిన్ కవర్లు వేసి కప్పబడి ఉన్నాయి.

“ఇవన్నీ ఎవరి కార్లు...?”

“యజమానివి సార్...”

పోర్టికో మెట్లు ఎక్కి లోపలకు వెళ్ళారు.

“గంగన్నా...”

“అయ్యా...!”

“ఏ రోజైనా నువ్వు పోలీస్ స్టేషన్ కు వెళ్ళావా?”

“లేదండయ్యా...”

“ఇక మీదట కూడా నువ్వు పోకూడదు అనుకుంటే ఇప్పుడు నేనడిగే ప్రశ్నలకు, నిజమైన జవాబులు ఇవ్వాలి. అబద్దం చెప్పకూడదు...చెబితే పోలీస్ స్టేషన్ కు నువ్వు రావలసి వస్తుంది”

గంగన్న మొహంలో విచారం నాట్యమాడింది.

“అయ్యా...! నాకు అబద్దం చెప్పే అలవాటు లేదయ్యా. నాకు తెలిసినదంతా చెబుతాను..”

“ముఖ్యమంత్రి కూతురు, అల్లుడు ఎప్పుడు ఇక్కడ్నుంచి బయలుదేరి వెళ్ళారని చెప్పావు?”

“మొన్న...”

“ఎన్ని గంటలకు...?”

“సాయంత్రం నాలుగు గంటలు ఉంటుంది”

“కారులోనేగా వెళ్ళారు...?”

“అవునండయ్యా...”

“కారుకు ముందు, వెనుక రెండు జీపులలో ఆరుగురు పోలీసులూ వెళ్ళారా?”

“అవునండయ్యా...”

“ముఖ్యమంత్రి కూతురు, అల్లుడూ ఈ రిసార్టులో ఉన్న ఆ వారం రోజులలో, వాళ్ళను చూడటానికి ఎవరైనా వచ్చారా...?”

“లేదండయ్యా...”

“బాగా ఆలొచించి చెప్పు...”

“నాకు తెలిసినంత వరకూ లేదయ్యా...”

“ఈ రిసార్టులో ఏ గదిలో నువ్వు స్టే చేస్తావు?”

“అదిగో...ఆ ‘అవుట్ హవుస్’ లో...”

గంగన్న చెయ్యి చూపిన వైపు నరేందర్, గౌతం చూపులను తరమ, కొంచం దూరంలో ఒక చెట్టుకు కింద రేకుల షెడ్డుతో ఒక చిన్న గది కనబడింది.

“నీకు కుటుంబం ఉందా...?”

“లేదయ్యా...నేను మాత్రమే...”

“ముఖ్యమంత్రి కూతురూ, అల్లుడూ ఈ బంగళాలో ఏ గదిలో ఉన్నారు...?”

“మేడ మీద రెండో గదిలో...”

“వచ్చి చూపించు”

గంగన్న ఆ పెద్ద హాలులో నుండి మేడ మీదకు తీసుకు వెళ్ళాడు.

బంగళా గోడలకూ, నేలకూ వేయబడ్డ టైల్స్ పాల యొక్క తెల్ల రంగును ఛాలెంజ్ చేసే విధంగా ఉంది.

టీకు చెక్క మెట్లు ముగ్గురినీ మేడ మీదకు తీసుకు వెళ్ళినై.

పాలీష్ చేయబడ్డ ఒక ‘రోస్ వుడ్’ తలుపు ముందుకు తీసుకు వెళ్ళి నిలబెట్టాడు గంగన్న.

“ఈ గదే నండి...”

తలుపును తోశాడు నరేందర్.

పెద్ద గది - చూపులను విస్తరించింది. రాజుల కాలంలో ఉండేలాగా అందమైన ఒక డబుల్ బెడ్ -- లైట్ బ్రౌన్ కలర్ లో. గోడకు అతికించిన ఒక వాల్ పేపర్ కన్యాకుమారి యొక్క సూర్యోదయాన్ని న్యాచురల్ గా చూపించింది.

నరేందర్, గౌతం ఇద్దరూ లోపలకు వెళ్ళారు.

పది నిమిషాల వెతుకుదల.

నరేందర్ పిలిచాడు.

“గంగన్నా...”

“అయ్యా...”

“మొన్న ఇక్కడ్నుంచి బయలుదేరి వెళ్ళిన ముఖ్యమంత్రి కూతురూ, అల్లుడూ, ఆరు పోలీసులూ ఒక గుంపుగా కిడ్నాప్ చెయ్య బడ్డ విషయం నీకు తెలుసా..?”

అతను ముఖం ఆశ్చర్యంలో మునిగిపోయింది.

“నా...నా...నాకు తెలియదయ్యా...”

నరేందర్ నవ్వాడు.

“నీకు తెలియకుండా ఉండే ఛాన్సే లేదే! ఎందుకంటే నీకు తెలిసే ఆ కిడ్నాప్ జరిగుంటుందని ఈ గదిలో ఉన్న ఒక వస్తువు చెబుతోంది...”

“అయ్యా...మీరేం చెబుతున్నారు...?”

“ఇలారా...నా పక్కకు...”

గంగన్న చెమట పట్టిన మొహంతో భయపడి వణికిపోతూ వచ్చాడు.

“ఇది చూసావా...?”

నరేందర్ తన చేతికి, చేతిరుమాలను చుట్టుకుని ఆ వస్తువును తీశాడు.

************************************************PART-4******************************************

జనగణమన కేశవ్ చేతిలో ఉన్న తుపాకీ కొంచంగా వంగింది.

“కళావతి నవ్వింది......ఎందుకు తటపటాయింపు...కాల్చు...”

ట్రిగర్ నొక్కటానికి ప్రయత్నించిన జనగణమన కేశవ్ కు వెనుక ఏదో శబ్ధం వినబడింది.

వెనక్కి తిరిగాడు.

శబ్ధం చెయకుండా, ట్రిమ్ చేసిన గడ్డంతో ఒక మనిషి నిలబడి ఉన్నాడు. అతని చేతిలో ఉన్న తుపాకీ జనగణమన కేశవ్ నెత్తికి గురిపెట్టబడి ఉంది.

కళావతి నవ్వును పెద్దది చేస్తూనే తన ఎడం చేతిని జాపి -- జనగణమన కేశవ్ దగ్గరున్న తుపాకీ తీసుకుంది.

“ఖద్దర్ టోపీ పెట్టుకుని తుపాకీని ఇలా చేతితో పట్టుకోవచ్చా?”

“.........................”

“నీలాంటి వాళ్ళను ఎంతో మందిని చూసాను...! ఎవరు ఏ వేషం వేసుకుని ఈ గదిలోకి చొరబడ్డా, మాకు తెలిసిపోతుంది. ఈ పత్రిక ఆఫీసులో మిగిలిన వారి తుపాకీలు పేలవు”

జనగణమన కేశవ్ షాక్ దెబ్బ తిని కూర్చోనుండ... కళావతి గడ్డం ఆసామిని చూసింది.

“జనగణమన కేశవ్ ని మన మిల్లుకు తీసుకువెళ్ళి ఆ పరంధాముడి పాదాలను మొక్కుకోవటానికి దారి చూపండి...ఎక్కువ నెత్తురు చిందించకుండా అహింసా మార్గంలో పంపించి రండి...” 

కళావతి మాట్లాడుతున్నప్పుడే మరణ భయం బుర్రకు జేర, గబుక్కున కుర్చీలో ఉన్న తన శరీరాన్ని జార్చి, లేచి, గడ్డం ఆసామిని తోయడానికి ప్రయత్నించ ----

అతనూ నవ్వుతూ తప్పుకున్నాడు.

“చూశావా...ఈ తుంటరి పనులనే కదా వద్దనేది! నా చేతిలో తుపాకీ ఉన్నది నీకు కనబడలేదా...? మ్యాడమ్ ...వీడ్ని ఇక్కడే కాల్చి చంపేద్దామా...?”

“వద్దు...ఇది వ్యాపారం చేసే చోటు. మన రెగ్యులర్ చోటికి తీసుకు వెళ్ళిపో”

తల ఊపిన గడ్డపతను జనగణమన కేశవ్ యొక్క గొంతు మీద తన ఎడం చేతిని వేసి -- ముఖం మీద తుపాకీ ఉంచాడు.

“ఊ...నడు...”

ఆ గది వెనుక పక్క దాగి ఉన్న ఒక తలుపు వైపుకు నెట్టుకుంటూ వెళ్ళాడు.

టేబుల్ మీద ఉన్న ఇంటర్ కాం పిలవగా, కళావతి రిజీవర్ని తీసి “ఏమిటి?” అన్నది. అవతల సైడు రిసెప్షనిస్ట్ మాట్లాడింది.

“రిపోర్టర్ సుందర మూర్తి ఒక అవసర విషయంగా మిమ్మల్ని చూడటానికి వచ్చారు...మ్యాడమ్...”

“పంపించు...! సుందర మూర్తి ఎప్పుడొచ్చినా సరే, వైట్ చేయ నివ్వకు! వచ్చిన వెంటనే పంపు...”

“ఎస్...మ్యాడమ్...”

కళావతి రీజీవర్ను పెట్టేసి -- బాటిల్లో ఉన్న మంచి నీళ్ళను తీసుకుని గొంతు తడుపుకుంది.

తలుపు కొట్టబడింది.

“టక్...టక్...”

“రా... సుందర మూర్తి”

తలుపు తోసుకుని లోపలకు వచ్చిన ఆ సుందర మూర్తి కి వయసు ఎంత ఉంటుందో తెలుసుకోలేనంత శరీర దేహం. కారునలుపు రంగు. పక్కకు దువ్వుకున్న జుట్టు, ముందున్న బట్టతలని కనిపించకుండా చేస్తోంది. కళ్ళకు కళ్ళద్దాలు. భుజాన ఒక సంచీ, చొక్క జేబులో ఒక పెన్ను. పెన్ను పెట్టుకున్న చోట ఇంకు కారుంది. 

“నమస్తే మ్యాడమ్...”

“కూర్చో... సుందర మూర్తి...! ఏమిటీ నాలుగైదు రోజులుగా ఇటుపక్కకు రాలేదు...?”

సుందర మూర్తి  బీడా వేసుకున్న మరకలతో ఉన్న పళ్ళు చూపిస్తూ నవ్వాడు.

“గాలంలో ఒక చేప చిక్కు కుంది మ్యాడమ్. దాని గురించి వివరాలు సేకరించటానికే సమయం పట్టింది. చాలా తిరగ వలసి వచ్చింది...”

కళావతి నిటారుగా కూర్చుంది.

“దొరికిన చేప ఎక్కడిది...?”

“మనం ఎదురు చూడని చేప మ్యాడం...జడ్జ్ శివప్రసాద్”

“ఎలా...ఎలా..?”

సుందర మూర్తి తన భుజాన తగిలించుకున్న సంచీని తెరిచి, పచ్చ రంగు కవర్ తీశాడు.

టేబుల్ మీద పెట్టాడు.

అందులో నుండి ఫోటోలు బయటకు వచ్చాయి.

అన్ని ఫోటోలలోనూ ఒక యుక్త వయసు అమ్మాయి కనబడింది. ఏదో మత్తులో ఉన్నట్టు ఒక ధోరణి.

కళావతి ఫోటోలను చూసి అడిగింది.

“సుందర మూర్తీ! ఈ ఫోటోలో ఉన్న అమ్మాయి ఎవరు...?”

“జడ్జ్ శివప్రసాద్ యొక్క రెండో కూతురు. పేరు కవితాశ్రీ...”

“ఇదేం ఫోజు...?”

“మ్యాడమ్! ఈ కవితాశ్రీ డ్రగ్స్ తీసుకునే అలవాటుకు బానిస. అందాపూర్ వెళ్లే దోవలో ఒక ఎక్స్ టెన్షన్ ప్రాంతంలో ఉన్న ఒక బంగళా లోపల డ్రగ్స్ వ్యాపారం జరుగుతోంది. చాలా మంది ఆడపిల్లలు అక్కడికి వచ్చి వెడుతున్నారు. ఆ ఆడపిల్లలో ఈ కవితాశ్రీ కూడా ఒకత్తి. ఈ వివరం తెలుసుకున్న నేను కెమేరాతో వెళ్ళి ఆమె మత్తు డ్రగ్స్ తీసుకుని మత్తులో ఉన్నప్పుడు పది పదిహేను ఫోటోలు తీశాను...అవే ఇవి...”

“గుడ్...! నువ్వు ఫోటోలు తీసేటప్పుడు ఎవరూ చూడలేదుగా...?”

“లేదు మ్యాడమ్...”

“ఈ రోజు చాలా వేడి వేడి వార్త తీసుకొచ్చావు! సాయంత్రం వచ్చి కాషియర్ దగ్గర ఒక ఐదు వేలు తీసుకో...”  

“థ్యాంక్యూ...మ్యాడమ్...”

“ఇక ఈ వార్తను నేను చూసుకుంటాను. నువ్వు బయలుదేరు సుందర మూర్తీ...”

సుందర మూర్తి లేచి సెలవు తీసుకుని వెళ్ళిన తరువాత, కళావతి టెలిఫోన్ డైరెక్టరీని తీసి పేజీలు తిరగేసింది.జడ్జ్ శివప్రసాద్ టెలిఫోన్ నెంబర్ను కనిబెట్టి డయల్ చేసింది.

రింగు వెళ్ళి రిజీవర్ ఎత్తబడింది.

“హలో...”

“ఎస్...”

“జడ్జ్ శివప్రసాద్ గారి ఇల్లా...?”

“అవును...”

“జడ్జ్ గారు ఉన్నారా...?”

“ఉన్నారు...మీరెవరు...?”

“నేను లా మంత్రి గారి సెక్రెటరీ-కం-స్టెనో మాట్లాడుతున్నాను. జడ్జ్ గారి దగ్గర ఒక ముఖ్య విషయం చెప్పాలి”

“ఒక్క నిమిషం...! లైన్లో ఉండండి”

అర నిమిషం కాచుకుని ఉన్న తరువాత జడ్జ్ శివప్రసాద్ గారి గొంతు వినబడింది.

“ఎవరు...?”

“నమస్తే జడ్జి గారు...నేను ఎదురీత పత్రిక ఎడీటర్ కళావతి మాట్లాడుతున్నాను...”

“ఏమిటి విషయం...?”

“ఒక అసహ్యమైన విషయం గురించి మీ దగ్గర మాట్లాడాల్సి ఉంది...”

“అసహ్యమైన విషయమా...?”

“అవును సార్...మీ రెండో అమ్మాయి కవితాశ్రీ కాలేజీకి సరిగ్గా వెళ్ళకుండా డ్రగ్స్ అలవాటుకు బానిసై ఉన్నదని చెప్పటం అసహ్యమైన విషయమే కదా...?”

“ఏ...ఏమిటీ? నా కూతురు కవితాశ్రీ డగ్స్ తీసుకుంటోందా...ఏమిటి వాగుతున్నావు...?”

“తండ్రులందరూ ఇలాగే జడ్జ్ గారూ తమ కూతురు సవ్యంగా కాలేజీకి వెడుతున్నట్టు అనుకుంటూ ఉంటారు. అంతే గానీ అమ్మాయలు దారి తప్పి వెడుతున్నది తెలియదు...మీ కూతురు కవితాశ్రీ డగ్స్ తీసుకుని ఆ మత్తులో కళ్ళు మూసుకుని అర్ధ నగ్నంగా కూర్చోనున్న ఫోటోలు నా చేతిలో ఉన్నాయి...కొంతమంది మగ పిల్లల మొహాలు కూడా కనబడుతున్నాయి”

“నో...”

“ఇలా నో అంటూ గట్టిగా అరిస్తే నిజం అబద్దం అయిపోతుందా...? సాక్ష్యాలు నా దగ్గర ఉన్నాయి సార్. ఇంకో రెండు రోజులు...మీ అమ్మాయి గురించిన వార్త పేజీ నా పత్రికకు హైలైట్. అదేంటంటే ‘ఒక లేడి దారి తప్పి వెడుతోంది’ అనే హెడింగ్ తో ఆర్టికల్, మీ అమ్మాయి ఫోటోలు ప్రచురణ అవబోతున్నాయి...”

“వ...వద్దు”

“వద్దా...అదెల జడ్జ్ గారు...ఈ సమాజంలో తప్పు చేస్తున్న వారిని బయటకు తీసుకు వచ్చి, బయటపెట్టటమే కదా మా పని”

జడ్జ్ శివప్రసాద్ ఆందోళన  పడ్డాడు.

“దయచేసి మా అమ్మాయి గురించి రాయకండి. నా కూతుర్ని ఖండించి ఉంచుతాను. పత్రికలలో దాని గురించి వస్తే దాని భవిష్యత్తే దెబ్బ తింటుంది”

“ఓ...! మీ అమ్మాయి భవిష్యత్తు ఈ విషయంలో దాగుందా...? ఇది నేను ఆలొచించనే లేదే. కానీ జడ్జ్ గారూ...మా పత్రిక ధర్మం ప్రకారం మాకు దొరికిన సమాచారాన్ని మేము వార్తను చేసుకోవాలే...”

“ప్లీజ్...వద్దు...”

“మీరు ఇప్పుడు చెబితే...ఈ ‘ప్లీజ్’ కు ఒక రేటు మాట్లాడుకుందామా సార్”

“........................”

“ఏమిటి సార్...సైలెంటుగా ఉన్నారు...?”

జడ్జ్ గొంతు సవరించుకుని చిన్న స్వరంతో అడిగారు “నీకు ఎంత డబ్బు కావాలి?”

“మీ స్టెటస్ కు నేను ఫిక్స్ చేసిన అమౌంట్ ఐదు లక్షలు...”

“అ...అ...అంత డబ్బు నా దగ్గర ఉండదే!”

కళావతి నవ్వింది.

“జడ్జి గారూ...మీరు మీ ఉద్యోగంలో పెద్దగా నీతి మంతులు కాదని నాకు న్యూస్ వచ్చింది...నేరారోపణ కు లోనైన వాళ్ళకు, వాళ్ళకు ఫేవర్ గా తీర్పు రాయాలంటే దానికి మీరు తీసుకునే ఖరీదు పలు లక్షలు ఉంటాయని విన్నాను. అవినీతి కేసుల్లో చిక్కుకున్న ఎందరో మంత్రులనూ, ఐ.ఏ.ఎస్. అధికారులనూ బయటపడేసే పుణ్యం మీకే కదా ఉన్నది...”

“దాని గురించంతా మాట్లాడకు”

“సరే...మాట్లాడను...ఐదు లక్షలకు ఏం చెబుతారు...? మీరు డబ్బు ఇవ్వలేదనుకోండి, ఇంకో రెండు రోజుల్లో మీ అమ్మాయి గురించిన విషయం న్యూస్ గా వచ్చేస్తుంది. ఒకవేల నేను బ్లాక్ మైల్ చేసిన విషయాన్ని మీరు పోలీసులకు చెప్పి, నన్ను చట్ట పూర్వకంగా కలుద్దామనే ప్రయత్నం జరిగినా...మీ కూతురు పరువు అల్లరిపాలు అవుతుంది...”

“నీకు కావలసింది డబ్బే కదా...? ఇస్తాను...”

“ఇది తెలివగల వాళ్ళు చేసే పని...”

“డబ్బును ఎక్కడకొచ్చి ఇవ్వాలి...?”

“రేపురాత్రి ఎనిమిది గంటల నుండి, ఎనిమిదిన్నర లోపు ట్యాంక్ బండ్ దగ్గరున్న ‘లాలూ మార్ట్’ దగ్గరకు కారులో వచ్చి కాచుకోనుండండి...మా మనిషి ఒకతను మోటార్ సైకిల్లో వచ్చి మీతో మాట కలుపుతాడు. డబ్బు పెట్టెను అతని దగ్గర ఇచ్చేయండి...”

“సరే....”

“జడ్జ్ గారూ...! ఇప్పుడు నేను చెప్పింది ఎటువంటి ఇబ్బందీ లేకుండా జరగాలి. ఇందులో ఏదైనా తప్పు జరిగిందో, దాని ఫలితం మీ అమ్మాయికి కష్టాలు తెచ్చి పెడుతుంది"   

“ఆ ఫోటోలు...?”

“నా డబ్బు నా చేతికి ఎంత సేఫ్ గా వస్తుందో, ఫోటోలు కూడా అంతే సేఫ్ గా మీ దగ్గరకు వస్తాయి”

కళావతి రీజీవర్ను పెట్టేసి -- గ్లాసులో మిగిలున్న మంచి నీళ్ళను గొంతులోకి పోసుకుంది.

************************************************PART-5******************************************

నరేందర్ తన చేతి రుమాలను చేతికి చుట్టుకుని తీసిన ఒక వస్తువు ‘ఆష్ ట్రే’.

‘ఆష్ ట్రే’ లోపల నాలుగైదు బీడీ ముక్కలు కనబడగా-- నరేందర్ అడిగాడు.

“ఈ గదిలో స్టే చేసింది ముఖ్యమంత్రి కూతురు, అల్లుడూనే కదా?”

“ఆ...అవునండయ్య...”

“ముఖ్యమంత్రి అల్లుడికి బీడీ తాగే అలవాటుందంటే నేను నమ్మలేకపోతున్నాను. అయినా ఒక అనుమానంతో అడుగుతున్నా...అల్లుడు బీడీ తాగటం నివ్వెప్పుడైనా చూశావు”

“లేదండయ్యా...”

“అలాగైతే ఈ బీడీ ముక్కలకు సొంత వాళ్ళు ఎవరు?”

“తెలియదయ్యా...”

“నీకు తెలియకుండా ఉండే ఛాన్సే లేదే?”

అప్పుడు గంగన్న చెమటతో ఉన్నాడు.

గౌతం అతని భుజాలు తట్టారు. “తప్పు చేసిన వాడికే ఇలా చెమటలు పడతాయి. నువ్వుగా నిజం చెబుతావా...లేకపోతే నేను చెప్పించనా...?”

“అయ్యా! నాకేమీ తెలియదయ్యా...”

“గౌతం! వీడ్ని ఇలా శాంతియుతంగా అడిగితే జవాబు చెప్పడు. కొంచం కుశలం విచారించండి...”

గౌతం తన నడుముకు కట్టుకున్న బెల్టును నిదానంగా ఊడదీసాడు -- గంగన్న మోకాళ్ళపై కూర్చున్నాడు.

దన్నం పెట్టాడు. “అయ్యా...! నన్ను కొట్టద్దయ్యా! నిజం చెప్పేస్తాను”

“చెప్పు...”

“ఈ అడవి ప్రాంతానికి ఎవరైనా వేటకు వస్తే, రాత్రి స్టే చేయటానికి గది దొరుకుతుందా అని అడుగుతారు. ఎక్కువ డబ్బులు ఇస్తారు...అలా  దొరికే డబ్బుకు ఆశపడి నిన్న రాత్రి ఇద్దరి మనుషులకు ఈ గదిని అద్దెకు ఇచ్చాను. ఇది ఈ గెస్ట్ హౌస్ యజమానికి తెలియకుండా చేస్తున్న కార్యం”

“నిన్న రాత్రి ఇక్కడున్న వారు ఎవరు...?”

“పేరంతా తెలియదయ్యా...కానీ, బస చేసిన ఇద్దరూ మళయాల భాషలో మాట్లాడుకున్నారయ్యా. నిన్న రాత్రి వచ్చి బస చేసి ఈ రోజు ప్రొద్దున పది గంటలకల్లా బయలుదేరి వెళ్ళారండి...”

“సరే...! ముఖ్యమంత్రి కూతురూ, అల్లుడూ ఇప్పుడు ఎక్కడున్నారు...?”

“దాని గురించి నాకేమీ తెలియదయ్యా”

“గౌతం...! కుశలం విచారించండి...”

నరేందర్ చెప్పిన వెంటనే ఆయన చేతిలో ఉన్న బెల్టును పైకి ఎత్తేరు.

గంగన్న భయపడ్డాడు.

“అయ్యా...నిజంగా ముఖ్యమంత్రి కూతురు గురించీ, అల్లుడు గురించీ నాకేమీ తెలియదయ్యా. యజమానికి తెలియకుండా గదులను అద్దెకు ఇచ్చి డబ్బు సంపాదించటం తప్ప వేరే ఏ తప్పూ నేను చెయ్యలేదయ్యా”

గౌతం చేతిలోని బెల్టు, బలంగా గంగన్న వీపు మీద పడింది.

“అయ్యా...ఆ...ఆ...!”

“చెప్పు...నిజం చెప్పు...”

“అయ్యా...! చనిపోయిన మా అమ్మగారి మీద ఒట్టేసి చెబుతున్నాను. నాకు ఏమీ తెలియదయ్యా...”

మళ్ళీ కొట్టటానికి చెయ్యెత్తిన గౌతం ను ఆపిన నరేందర్ -- గంగన్న ని చూసాడు.

“నిజంగా నీకు తెలియదా?”

“తెలియదయ్యా...”

“సరే...గత ఒక నెలలో ఈ గెస్ట్ హౌస్ లో ఎంత మంది ‘స్టే’ చేసుంటారు? అంటే మీ యజమాని అనుమతితో వచ్చిన వాళ్ళు”

“ముఖ్యమంత్రి అమ్మాయి, అల్లుడూ తప్ప వేరే ఎవరూ ‘స్టే’ చెయ్యలేదండి...”

“డబ్బుకోసం నువ్వు ఎంతమందికి తావిచ్చావు...?”

“ఏడెనిమిది మంది ఉంటారండి...”

“వాళ్ళ పేర్లూ, అడ్రస్సులూ అన్నీ తెలుసా?”

“తెలియదు సార్...ఒక రాత్రి...రెండు రాత్రులు అని బస చేస్తారండి...ప్రొద్దున్నే వెళ్ళిపోతారండి...”

“ఆడవారూ ఇక్కడికి వస్తుంటారా..?”

“వస్తారు...”

“ఈ గెస్ట్ హౌస్ లో మొత్తం ఎన్ని గదులు?”

“పద్నాలుగు...”

“రా...వచ్చి...ఒకొక్కటీ చూపించు”

గంగన్న బెల్టు తో దెబ్బ తిన్న చోటును చేత్తో తోముకుంటూ, గది బయట ఉన్న వరండాలో తడబడుతూ నడవటం మొదలుపెట్టాడు.

దారిలో వస్తున్న ఒక్కొక్క గదిని చూపగా -- నరేందర్ మరియూ గౌతం గదిలోకి వెళ్ళి చూపులతో చెక్ చేస్తున్నారు.

మొదటి అంతస్తులో ఏడు గదులు. రెండో అంతస్తులోనూ ఏడు గదులు.

అన్నిటినీ చూసుకుంటూ టెర్రస్ కు వచ్చారు. ఐదువేల చదరపు అడుగులతో టెర్రస్ బ్రహ్మాండంగా కనబడింది -- దాని చివరకు వెళ్ళి -- నిలబడి చూశారు.

కళ్ళకు కనిపించినంత దూరం వరకు చెట్లు దట్టంగా ఒకదాని నొకటి చేతులు పుచ్చుకున్నట్టు కనిపించాయి. సాయంత్రపు సంధ్యా సూర్య కిరణాలు, వోల్టేజీ తగ్గిన ఒక బల్బు లాగా మారి యుండగా, ఆ సాయం సమయం -- చీకటిలో దాక్కోటానికి నిమిషాలను లెక్క పెట్టుకుంటోంది.

“గంగన్నా...” నరేందర్ పిలిచాడు.

“అయ్యా...!”

“ఈ ‘గెస్ట్ హౌస్’ కి రావటానికి ఈ అడవి ప్రాంతంలో ఎన్ని దోవలున్నాయి...?”

“రెండు దార్లు ఉన్నాయయ్యా”

“ఆ రెండు దోవలూ ఏవెవో ఇక్కడ్నుంచే చూపించు...”

“అదిగో...ఎర్రటి పూత పడిపోయి ఒక చెట్టు తెలుస్తోందే...ఆ చెట్టు దగ్గర నుండి వెడితే ఒక దారి ఉందయ్యా. అందులో కారు పోలేదు. బైకులు మాత్రం పోవచ్చు”

“ఇంకో దారి...?”

గంగన్న తిరిగి చూసి పశ్చిమ దిశలో ఒక బాటను చూపించాడు.

“ఆ బాటను అతికినట్టు ఒక దారి ఉందండి! అదే ఈ బంగళాకు వచ్చే కరెక్ట్ దారండి”

“ఈ అడవి ప్రాంతంలో ఎవరైనా నివాసమున్నారా...?”

“లేరండయ్యా...”

నరేందర్ ఇంకేదో అడగాలనుకున్నంతలో  -- అతను సాక్స్ వేసుకున్న కాలి లోపల ఏవో పాకుతున్న ఫీలింగ్.

వంగుని చూశాడు.

గండు చీమలు.

కాలు విధిలించి -- చీమలను వదిలించుకుని చూపులను కిందకు తీసుకు వెళ్లాడు........

టెర్రస్ యొక్క పారాపెట్ గోడ అంచుల్లో నుండి చీమలు వరుసగా ఒక విధమైన మిలటరీ డిసిప్లేన్ తో వేగంగా వెడుతున్నాయి.

“అయ్యా...! ఇలా జరగండి. ఈ గండు చీమ కుట్టిందంటే, తేలు కుట్టినంత నొప్పి పుడుతుంది...”

నరేందర్ కొంచం జరిగి నిలబడి మళ్ళీ ఆ చీమల వరుసను చూశాడు.

ఆ చీమల నోటి దగ్గర ఏదో నల్లని ముక్కలు.

నరేందర్ బుర్ర గోక్కున్నాడు.

బాగా శుభ్రంగా ఉండే ఈ టెర్రస్ పారాపెట్ గోడలో ఇన్ని చీమలకు ఏం తిండి దొరికుంటుంది...?

గౌతం అడిగాడు.

“ఏమిటి నరేందర్...! ఆ చీమల్నే చూస్తూ నిలబడ్డారు”

“ఆ చీమల నోరు చూశారా?”

“నల్లగా దేన్నో పట్టుకోనుంది...”

“అది ఏమిటో తెలియటం లేదే...?”

“దానికి నచ్చిన -- తినే వస్తువుగా ఉంటుంది”

గౌతం చెబుతున్నప్పుడే, ఆ చీమల వరుసను చూస్తూ అవి ఎటు నుండి వస్తున్నాయో, రెండో వరస ఎక్కడికి వెడుతోందో చూడటానికి నడిచాడు నరేందర్.

చీమల వరుస టెర్రస్ యొక్క పారాపెట్ గోడ అంచులో హుషారుగా పోతూ -- టెర్రస్ చివరిలో ఉన్న ఒక వాటర్ ట్యాంక్ దగ్గర ముగిసి -- వాటర్ ట్యాంక్ ఎడమ వైపు చిన్న విరిగిన గోడ సంధులోకి వెడుతున్నాయి...వస్తున్నాయి.

నరేందర్ పక్కనే నిలబడున్న గంగన్న ను చూసాడు.

“ఇదేమిటి, వాటర్ ట్యాంకా...?”

“ముందు ఇది నీటి తొట్టిగా ఉండేదయ్యా. ఇందులో పగుల్లు ఉన్నాయని చెప్పి తొట్టిలోపల మట్టిపోసి మూసేసి, పైన సిమెంటు వేసి మూశాసారు. ఈ తొట్టికి బదులు ఒక కొత్త తొట్టిని కట్టాశాము...ఆ మూల చూసారా...అదే కొత్త నీటి తొట్టి...”

నరేందర్ ఆ కొత్త వాటర్ ట్యాంకును చూసేసి -- మళ్ళీ కిందకు వంగి చీమల వరుసను చూసాడు. పక్కన పడున్న ఒక చెక్కను తీసుకుని--ఒక చీమను మాత్రం వరుసలో నుంచి తోసి, దాని నోటిలో ఉన్న నల్లని ఆహార ముక్కను చూసాడు.

చీమ దాన్ని వదిలేసి పరుగుతీయగా -- నరేందర్ ఆ ఆహర ముక్కను చెక్కతో కెలక -- అది చెక్కకు అతుక్కుంది.

“గంగన్నా”

“అయ్యా!”

“కిందకు వెళ్ళి ఒక గాజు గ్లాసులో నీళ్ళు నింపి, అందులో కొంచం ఉప్పు వేసి  తీసుకురా..."

“సరేనయ్యా...”

గంగన్న తల ఊపి అక్కడ్నుండి జరుగగా -- గౌతం పక్కకు వెళ్ళి మోకాళ్ళ మీద కూర్చున్నాడు.

“నరేందర్! ఇప్పుడెందుకు ఈ చీమ పరిశోధన?”

“పరిశోధన చీమ గురించి కాదు, గౌతం...”

“మరి...?”

“దాని నోటిలో ఉన్న ఆహారం ముక్క గురించి”

“ఏమిటి నీ అనుమానం...?”

“అది చర్మం ముక్క అయ్యుండచ్చు...! అందులోనూ ఒక మనిషి యొక్క చర్మం తోలు ముక్క...”

“నరేందర్...!” అంటూ ఆశ్చర్యంతో గౌతం చూడగా, నరేందర్ నవ్వాడు.

“ఉప్పు కరిగిన నీళ్ళు రానివ్వండి. అందులో ఆ ఆహారం ముక్కను వేస్తే తెలిసిపోతుంది...”

“నరేందర్...! మీరు చెప్పేది నిజం అయితే, మట్టి పోసి నింపిన ఈ తొట్టె లోపల...”

“మనిషి దేహం ఉంటుంది...”

“మై-గాడ్”--- గౌతం తల మీద చెయ్యి పెట్టుకున్నారు.

“సరిపోయింది...! గెస్ట్ హౌస్ లోపలకు వచ్చీరాగానే ఇలా ఒక సమస్యా...?”

************************************************PART-6******************************************

“డేవిడ్!”

పిలుస్తూనే ఎదురుకుండా నిబడున్న అతన్ని చూసింది కళావతి.

అతను భవ్యంగా, "మ్యాడమ్..." అన్నాడు.

“జనగణమన కేశవ్ ను ఏం చేశావు?”

“ప్రస్తుతానికి సెడెటివ్ ఇచ్చి స్పృహలో లేకుండా చేసుంచాను. రాత్రి పదకుండు గంటల తరువాతే డిస్పోజ్ చేయాలి...”

“జాగ్రత్త...ఏ కార్యం చేసినా అందులో మిగులు ఉంచకూడదు”

“నాకు తెలియదా మ్యాడమ్...?”

“జనగణమన కేశవ్ కథను ముగించటానికి ముందు, నీకు ఇంకో పని ఉన్నది...”

“చెప్పండి మ్యాడమ్...”

“ఈ రోజు రాత్రి ఎనిమిది గంటల నుండి ఎనిమిదిన్నర గంటల లోపు ట్యాంక్ బండ్ వెనుక ఉన్న రోడ్డులో ఉండే లాబరర్స్ శిల దగ్గర జస్టీస్ శివప్రసాద్ తన తెల్ల కార్లో వస్తారు”

“ఏదైనా సమాచారం అందించాలా మ్యాడమ్?”

“సమాచారం ఏమీ లేదు. ఆయన ఒక బ్రీఫ్ కేసు ఇస్తారు. తీసుకునిరా...”

“ఎస్...మ్యాడమ్”

“ఆయన కారు దగ్గరకు వెళ్ళి, ఆయనతో మాట్లాడే ముందు చుట్టు పక్కల ఉన్న పరిస్థితులు ఒకటికి రెండు సార్లు గమనించు...”

“ఎస్...మ్యాడమ్....”

“బైకు నెంబర్ మార్చేయి...నీ మొహం గుర్తు తెలియకుండా హెల్మెట్ వేసుకో. మిగిలిన మొహాన్ని కనబడనివ్వకుండా కూలింగ్ గ్లాసు వేసుకో...”

“ఎస్...మ్యాడమ్...”

“సూట్ కేసులో ఐదు లక్షలు ఉంటాయి. జాగ్రత్తగా తీసుకురా...”

“నేను ఇక్కడ్నుంచి ఎన్ని గంటలకు బయలుదేరాలి మ్యాడమ్...?”

“ఎనిమిదింటికి...”

“నేనొక్కడినే ఒంటరిగా వెడితే చాలుగా మ్యాడమ్?”

“చాలు... ప్రతాప్ కి వేరే పని ఇచ్చాను...నువొక్కడివే పని ముగించుకునిరా ...”

అతను తల ఊపి బయలుదేరుతున్న క్షణం -- కళావతి చెయ్యెత్తి చిటిక వేసి “ఒక్క నిమిషం...” అన్నది.

అతను ఆగాడు.

“ఏమిటి మ్యాడమ్...?”

“ఇది న్యాయమూర్తి వ్యవహారం. జాగ్రత్తగా హ్యాండిల్ చేయి”

“మీరు చెప్పక్కర్లేదు మ్యాడమ్. నాకు వీపు వైపు కూడా రెండు కళ్ళు ఉన్నాయి...”

“డబ్బు జాగ్రత్త…”

“నా ప్రాణమే పోయినా ఆ డబ్బు మీ చేతికి వచ్చి చేరుతుంది...”

“సరే! జనగణమన కేశవ్ ని ఎక్కడికి తీసుకు వెళ్ళి డిస్ పోస్ చేస్తావు...?”

“రెండు రకాలుగా ఆలొచించి ఉంచాను మ్యాడమ్...”

“ఎలా? చెప్పు...”

“జనగణమన కేశవ్ ని హైదరాబాద్ అవుటర్ కు తీసుకు వెళ్ళి తగలబెట్టేద్దామని ఆలొచిస్తున్నా...లేదంటే...”

“చెప్పు...”

“రేపు తెల్లవారు జామున ఏనుగు దంతాలను తీసుకు రావటం కోసం ఇక్కడ్నుంచి నాకు తెలిసిన ఒక మనిషి ఎర్రశిలా అడవికి బయలుదేరి వెడుతున్నాడు. అతనితో నేనూ వెడతాను.

వ్యానులో ఉన్నప్పుడే జనగణమన కేశవ్ ని కూడా తీసుకువెడతాను. అక్కడ అడవికి వెళ్ళిన తరువాత, జనగణమన కేశవ్ కథను ముగించి, శవాన్ని డిజ్ పోస్ చేయటం సులభం..."

కళావతి నవ్వింది.

“ఏది చెసినా, తరువాత ప్రాబ్లం రాకుండా చెయ్యి! ఎర్రశిలా అడవులకు వెళ్ళి ఎప్పుడు తిరిగొస్తావు?”

“రెండు రోజుల్లో...”

“ఏనుగు దంతాలు దొంగరవాణా చేసే మనిషి ఎవరు?...మన ఫారెస్ట్ మినిస్టర్ గోవింద రాజులే కదా...?”

“అవును...మ్యాడమ్...”

“కమీషన్ మాట్లాడుకున్నావా...?”

“మాట్లాడ కుండా ఉంటానా మ్యాడమ్...?”

“రెండు రోజుల్లో తిరిగి వచ్చేయి...ఆలశ్యం చెయ్యకు...ఇక్కడ హైదరాబాద్ లో చాలా పనులున్నాయి...”

“నాకు తెలియదా మ్యాడమ్...? రెండు రోజుల్లో అన్ని పనులూ ముగించుకుని ఇక్కడికి వచ్చేస్తాను...”

“బయలుదేరు...

                                                                ************************************

నరేందర్, గౌతం ఇద్దరూ కాచుకోనుండగా -- గంగన్న ఒక గాజు గ్లాసులో ఉప్పు కరిగించిన నీటితో వచ్చాడు.

“ఇదిగోనండయ్యా...”

నరేందర్ ఆ ఉప్పు కలిపిన నీళ్ళల్లో చీమల దగ్గర నుండి సేకరించిన చర్మం ముక్కలను ఒక పుల్లతో గుచ్చి తీసి నీళ్ళల్లో వేశాడు.

నీళ్ళల్లోని చర్మం ముక్కలు తేలుతుండగా -- నరేందర్ వాటిని పుల్లతో తీసి శుభ్రం చేసి తీవ్రంగా గమనించాడు.

“గౌతం...”

“ఏమిటి నరేందర్...?”

“ఇది మనిషి చర్మం యొక్క ముక్కలే”

“ఎలా చెబుతున్నావ్ నరేందర్...?”

“చర్మం ముక్కల యొక్క టిష్యూ స్ట్రక్చర్ చెబుతోంది. ప్రాణి, పక్షుల యొక్క చర్మం ముక్కలై ఉంటే, ఉప్పు నీటిలో వేసిన ఈ సమయానికి చర్మం ముక్కలు మరికొన్ని ముక్కలై ఉండేవి..." నరేందర్ చెప్పుకుంటూ గంగన్న వైపు తిరిగాడు.

గంగన్న మొహం ఇప్పుడు బొగ్గు నలుపుకు మారింది.

" గంగన్నా”

“అయ్యా...”

“ఈ పాత నీటి ట్యాంకును ఎప్పుడు మూసేసి, ఆ కొత్త ట్యాంకును కట్టారో తెలుసా...?”

“ఒక రెండు నెలలు ఉంటుందయ్యా...”

“అప్పుడు నువ్వు పక్కనే ఉన్నావా?”

“లేదండి...! నేనప్పుడు ఊరికి వెళ్ళానండి...”

“నీ ఊరు ఏది...?”

“అమలాపురం దగ్గర కోరుమంచి గ్రామమండి”

“నువ్వెందుకు ఊరికి వెళ్ళావు...?”

“ఊర్లో రెండు పెద్ద విషయాలు జరిగిపొయినై అయ్యా...వెళ్ళి చెయ్యాల్సింది చేసేసి వచ్చానయ్యా...”

“ఊర్లో ఎన్ని రోజులు ఉన్నావు...?”

“రెండు వారాలు...”

“నువ్వు ఊరు వెళ్ళిన సమయంలో ఇక్కడ ఈ గెస్ట్ హౌస్ ఎవరి చూపుల్లో ఉండేది...?”

“అది...వచ్చయ్యా...”

“ఊ...చెప్పు...”

“నాకు తెలిసిన ఒక మనిషిని చూసుకోమని చెప్పి వెళ్ళాను...”

“ఎవరా మనిషి...?”

“అతని పేరు వీరప్ప...కాకిపాలెం లో వాడి ఇళ్ళు”

“నువ్వు ఊరెళ్ళిన రెండు వారాలూ, ఆ వీరప్ప ఇక్కడే ఉన్నాడా?”

“అవునండయ్యా...”

“నువ్వు ఊరికి వెళ్ళేటప్పుడు బంగళాను ఎవరికి అద్దెకు ఇచ్చి వెళ్ళావు....?”

“అప్పుడు ఎవరూ లేరండయ్యా...”

“సరే...ఈ నీటి తొట్టిని కట్టిందెవరు?”

“అంతకు ముందే మాట్లాడుంచిన కూలీ పనోళ్ళు. పాత తొట్టిని మూసేసి, కొత్త తొట్టిని కట్టి వెళ్ళినట్టు నేను ఊరి నుండి తిరిగి వచ్చిన వెంటనే వీరప్ప చెప్పాడు”

“ఆ వీరప్ప ఇల్లు ఎక్కడుందని చెప్పావు...?”

“కాకి పాలెం గ్రామం...”

“కరెక్టు అడ్రస్సు...?”

“ఇంటి నెంబర్ అంతా తెలియదయ్యా...ఆ గ్రామానికి వెళ్ళి వీరప్ప ఇల్లు ఏదీ అని అడిగితే చెప్పేస్తారటయ్యా”

“ఇక్కడ పలుగు ఉందా?”

“ఉందయ్యా...”

“తీసుకు వచ్చి ఈ ట్యాంకును పగులకొట్టు...”

“అయ్యా...”

“ఏమిటి...?”

“ఇంటి యజమానిని ఒక మారు అడిగి చూద్దామయ్యా”

“ఎవరినీ అడగక్కర్లేదు. ట్యాంకు లోపల ఒక శవాన్ని పడేసి, మట్టి పోసి మూసేసి, ఇటిక రాళ్ళు పెట్టి సిమెంటుతో పూసి సమాధి చేసి వెళ్ళున్నారు. ఒక్కొక్క చీమనూ చూడు...వాటి నోటిలో బటానీ సైజుకు చర్మం ముక్క...లోపలున్న శవం ఎవరిదనేది తెలియాలంటే ఇప్పుడే తొట్టిని పగులకొడితేనే కుదురుతుంది! వెళ్ళి పలుగు తీసుకురా...”

గంగన్న చెమెట కారుతున్న మొహంతో, కిందకు వెళ్ళగా నరేందర్ తన సెల్ ఫోన్ తీసుకుని -- విశాఖపట్నం పోలీస్ స్టేషన్ కు ఫోన్ చేశాడు. తాను ఎవరిననేది పరిచయం చేసుకున్నాక అవతల సైడున్న ఇన్‌స్పెక్టర్ మోహన్ భవ్యమయ్యాడు.

“చెప్పండి సార్...”

“రెడ్ రోస్ రెస్ట్ హౌస్ మీకు తెలుసా?”

“తెలుసు సార్”

“వెంటనే జీపు వేసుకుని రండి. ఇద్దరు కానిస్టేబుల్స్, ఒక పోలీసు కుక్క, ఇక్కడే పోస్ట్ మార్టం చేయడానికి ఒక డాక్టర్, ఇద్దరు వార్డ్ బాయిస్...”

“ఎస్...సార్”

“పత్రిక వాళ్ళకు తెలియకూడదు...”

“ఎస్...సార్”

నరేందర్ సెల్ ఫోన్ ఆఫ్ చేసి పాత వాటర్ ట్యాంక్ దగ్గరకు వచ్చి దాన్ని చుట్టూ చూశాడు.

ఆ ట్యాంకును హడావిడిగా మూసేసారు అనేది మొదటి చూపులోనే తెలిసిపోయింది.

“నరేందర్...”

“చెప్పండి, గౌతం...”

“మనం ఈ అడవికి వచ్చింది, ముఖ్యమంత్రి అమ్మాయినీ, అల్లుడ్నీ కనుక్కోవటానికి...కానీ, ఈ గెస్ట్ హౌస్ లోపల ఏవేవో చెడు కార్యాలు జరిగాయి. ఇక్కడ జరిగిన కార్యాలకూ,------ముఖ్యమంత్రి అమ్మాయి, అల్లుడ్నీ కిడ్నాప్ చేయటానికీ ఏదైనా సంబంధం ఉంటుందని అనుకుంటున్నారా?”

“ఉండొచ్చు....ఉండకపోవచ్చూ. కానీ ఒక విషయం నిజం...”

“ఏమిటది...?”

“ముఖ్యమంత్రి అమ్మాయీ, అల్లుడూ కిడ్నాప్ చేయటానికి కారణం ఈ రెడ్ రోస్ గెస్ట్ హౌస్ సంబంధించిన ఏదో ఒక సమస్యే...ఈ ట్యాంకులోపల ఉండే శవం ఎవరిదనేది తెలిస్తే, ఈ కేసులో కొంచం వెలుతురు దొరుకుతుంది”

నరేందర్ చెబుతున్నప్పుడే -- గౌతం చిన్నగా ఆందోళన పడుతూ అడవి ప్రాంతంలోని ఎడమ వైపుకు చెయ్యి చూపించారు.

“నరేందర్...అక్కడ చూడండి...”

నరేందర్ తన చూపులను ఆయన చూపిన వైపుకు తీసుకు వెళ్ళగా ----

బంగళా నుండి వంద మీటర్ల దూరంలో చెట్ల మధ్య నుండి చిన్నగా పొగ వస్తోంది.

“హఠాత్తుగా పొగ ఎలా...”

“అక్కడ ఎవరో ఉన్నారు నరేందర్...”

“గౌతం! మీరు ఇక్కడే  ఉండండి...నేను వెళ్ళి అది ఏమిటో చూసొస్తాను...”

“నరేందర్...! నేనూ రానా...?”

“వద్దు. పలుగుతో గంగన్న వచ్చిన వెంటనే ఈ వాటర్ ట్యాంకును పగులకొట్టే పని వెంటనే జరగాలి....”

చెప్పేసి, నరేందర్ పరిగెత్తుతూ, నడుస్తూ మేడ మీద నుండి కిందకు దిగి వచ్చి -- హాలులోకి వచ్చి  -- బంగళా బయటకు పరిగెత్తాడు.

అడవి యొక్క ఎడమ వైపు చెట్లకు పైన ఆ పొగ కనబడింది.

నరేందర్ పరిగెత్తే వేగాన్ని పెంచాడు.

చెట్లతో దట్టంగా ఉన్న ఆ చోట సన్నని కాలిబాట కనబడగా -- నరేందర్ షూ శబ్ధం చేస్తూ పరిగెత్తాడు.

చిన్న చిన్న మొక్కలను తాక్కుంటూ వెళ్ళాడు.

రెండు నిమిషాల పరుగు.

పొగ వస్తున్న చోటు వచ్చింది. దట్టమైన కారు నలుపు పొగ మండలం.

నరేందర్ ఇంకా పక్కకు వెళ్ళాడు.

ఒక మనిషి దేహం తట్టుకోలేక కొట్టుకుంటూ...కాలుతున్నది కనబడింది.

గాలిలో నెత్తురు, చర్మం కాలే వాసన. 

************************************************PART-7******************************************

గదిలో అటూ, ఇటూ ఆందోళనగా నడుస్తున్న కళావతి తలెత్తి చూసింది. గొడ మీద  అతికించబడినట్టు ఉన్న గడియారాన్ని చూసింది.

టైము రాత్రి పదకుండు గంటలు: చోటు కళావతి ఇల్లు.

‘జడ్జి దగ్గర డబ్బు తీసుకురావటానికి వెల్లిన డేవిడ్ ఇంకా వచ్చి చేరలేదే...?’

‘ఏదైనా సమస్యా...?’

‘పోలీసులకు చిక్కుంటాడో?’

‘ఉండదు. అలా గనుక జరిగుంటే, ఈ పాటికి పోలీసులు ఇక్కడికి వచ్చుంటారే...?’

ఆ గది ఏ.సీ. వలన బాగా చల్లబడి ఉన్నా, కళావతికి చెమట కారుతోంది.

తలుపులు తెరుచుకుని బాల్కనీ లోకి వచ్చి నిలబడి రోడ్డును తొంగి చూసింది.

రోడ్డు నిశ్శబ్ధంగా ఉంది.

‘జడ్జి డబ్బులివ్వకుండా మోసం చేసుంటాడో?’

‘అలా జరిగుంటే డేవిడ్ ఫోన్ చేసుంటాడే?’

కళావతి ఆలొచిస్తున్నప్పుడు లోపల ఫోన్ మోగటం వినిపించింది.

గది తలుపును ఒక్క తోపు తోసి పరుగున వెళ్ళి రిజీవర్ ఎత్తింది.

“హలో...”

“మ్యాడమ్...”

అవతల పక్క డేవిడ్. కళావతి ఆందోళన పడుతూ అడిగింది.

“ఏమిటి డేవిడ్...ఏమైంది...? జడ్జి డబ్బులు తీసుకు వచ్చి ఇచ్చారా లేదా?”

“ఇచ్చారు మ్యాడమ్...”

“మరెందుకు తీసుకురాలేదు...?”

“ఒక చిన్న సమస్య మ్యాడమ్...”

“ఏమిటది...?”

“నేను జడ్జి దగ్గర నుండి డబ్బు పెట్టెను తీసుకుని బైకులో వస్తున్నప్పుడు, నా పాత పార్ట్ నర్ ఒకతను అడ్డగించాడు. నాకూ, వాడికీ ఇదివరకట్నించే పగ. ఒక హత్య చేసినందుకు జైలు శిక్ష అనుభవించి బయటకు వచ్చిన అతను, నన్ను చూసిన తరువాత గొడవ మొదలుపెట్టాడు. వాడికి దొరక కుండా వేరే దారిలో బైకును పోనిచ్చాను. వాడూ నన్ను తన స్కూటర్ లో వెంబడించాడు. మౌలాలీ దగ్గర వెళ్ళేటప్పుడు నా బండి పంక్షర్ అయ్యింది. నేను బండిని అక్కడే పడేసి చీకట్లో పరిగెత్తటం మొదలు పెట్టాను”

కళావతి ఆందోళన యొక్క చివరి వరకూ వెళ్ళి అరిచింది.

“ఆ...తరువాత...?”

“వాడూ నన్ను తరుముకుంటూ వచ్చాడు. ఒకచోట ఎవరూ లేరు. అక్కడ ఇద్దరం గొడవ పడ్డాం. ఇద్దరి చేతిలోని కత్తులూ మారి మారి ఒకల్ని ఒకరు పొడిచాయి. నాకు భుజాల దగ్గర, తొడల దగ్గర లోతుగా కత్తి దిగింది. అయినా కానీ ఓర్చుకోలేక చివరకు వాడిని చంపేశాను.

ఎలాగో పెట్టెను తీసుకుని శ్రమ పడుతూ రోడ్డుకు వచ్చాను. ఇక్కడొక టెలిఫోన్ బూత్ ఉంది. అందులో నుంచి మీకు ఫోన్ చేస్తున్నాను. ఇక్కడ ఆటో, టాక్సీ ఏదీ లేదు. నేను నడవలేకపోతున్నాను. కళ్ళు తిరుగుతున్నాయి”

అతను మాట్లాడుతుంటే.

కళావతి అడ్డుపడింది.

“ఇప్పుడు నువ్వు ఎక్కడ్నుంచి మాట్లాడుతున్నావు?”

“మౌలాలీ మైన్ రోడ్డు నుండి కొంచం దూరం వెళ్ళి రెండో క్రాస్ రోడ్డులో ఒక ఫోన్ బూత్ ఉంది...మ్యాడమ్. అక్కడ్నుంచే...”

“టెలిఫోన్ బూతులో ఇంకెవరన్నా ఉన్నారా?”

“లేరు మ్యాడమ్...ఇది డబ్బులేసి మాట్లాడే బూత్...! మీరు వెంటనే కారు వేసుకుని రండి మ్యాడమ్. ఎవరి చూపులకైనా నేను కనబడితే ఆపదే...”

“భయపడద్దు డేవిడ్...ఇప్పుడే వచ్చేస్తాను”

రీసీవర్ను ఎగరేసినట్టు పెట్టి, టీపా మీదున్న కారు కీస్ తీసుకుంది కళావతి.

రెండు నిమిషాల తరువాత --

పోర్టికోలో నిలబడున్న ఆమె కారు, కాంపౌండ్ గేటును దాటి ఒక తుటాలాగా దూసుకు వెళ్ళింది.

ట్రాన్స్ పోర్ట్ లేని నగర వీధులలొ, సోడియం లైట్ల వెలుతురులో నిర్మానుష్యంగా ఉండగా -- కిలోమీటర్లను కారు సులభంగా జీర్ణం చేసుకుంది.

మౌలాలీ రోడ్డుకు కారు వచ్చినప్పుడు సమయం పదకొండూ-ముప్పై.

మౌలాలీ చీకట్లో వచ్చింది.

కారు వేగం తగ్గింది. ‘మైన్ రోడ్డులో నుండి సెకెండ్ క్రాస్ స్ట్రీట్ ఏది...?’

కళావతి తలను బయటకు పెట్టి వెతికింది, రెండు నిమిషాల గందరగోళం తరువాత రెండవ క్రాస్ వీధి కళ్ళకు కనబడింది.

కారును ఆ వీధిలోకి పోనిచ్చింది.

పొడుగ్గా ఉన్న రోడ్డు. దానికి రెండు పక్కల వరుసగా ఇళ్ళు. పోను, పోనూ ఆ ఇళ్ళు కూడా లేవు. ఖాలీ స్థలం కనబడింది.

‘ఈ చోట టెలిఫోన్ బూత్ ఉంటుందా?’

కళావతికి మొదటిసారిగా అనుమానం వచ్చింది.

బ్రేక్ నొక్కింది.

కారు ఆగింది.

‘దిగి చూద్దామా?’ చిన్నగా హృదయంలో దఢ పుట్టగా, ధైర్యం తెచ్చుకుని కిందకు దిగింది.

కొన్ని మిడతలు గిర-గిర ఎగురుతుండగా చుట్టూ ఏదీ కనబడలేదు. తల పైకెత్తి చూసింది. ఆకాశం అంతా జల్లినట్లు నక్షత్రాలు కనబడ్డాయి.

‘దారి తప్పి వచ్చామా...?’

ఆలొచిస్తున్న ఆమెను ఆ స్వరం లాగింది.

“రండి మ్యాడమ్...”

కళావతి తిరిగి చూసింది.

పదడుగుల దూరంలో -- చీకట్లో ఎవరో నిలబడున్నారు.

‘ఇది డేవిడ్ గొంతు లాగా లేదే..!’

“ఎవరది...?”

గొంతు వినబడింది.

“నేనెవరో తెలియటం లేదా మ్యాడమ్...?”  అడుగుతూ ఆ రూపం దగ్గరకు వచ్చింది.

రెండడుగులు దగ్గరకు వచ్చిన వెంటనే -- రూపం ఛాతికి అడ్డుగా చేతులు కట్టుకు నిలబడగా -- కళావతి ఆ రూపాన్ని క్షుణ్ణంగా చూసిన వెంటనే ఆమె వెన్నుముకలో చలి మొదలయ్యింది.

నక్షత్రాల వెలుతురులో నవ్విన ఆ రూపం --

జనగణమన కేశవ్.

“ను...ను...నువ్వా...?”

“నేనే...”

కళావతి ఆందోళనతో అటూ, ఇటూ చూడగా, జనగణమన కేశవ్ నవ్వుతూ అడిగాడు.

“ఎవర్ని వెతుకుతున్నారు మ్యాడమ్...?”

“డే... డేవిడ్...?”

“ఇప్పుడు డేవిడ్ నే చూడబోతాము. కార్లో ఎక్కండి మ్యాడమ్...” 

కళావతి తన మనసులో ఏర్పడుతున్న ఆందోళనను కనబడనివ్వకుండా, ధైర్యంగా అడిగింది.

“డేవిడ్...ఎక్కడ...? మొదట అది చెప్పు. వాడ్ని నువ్వు ఏం చేశావు..?”

“కార్లో ఎక్కండి మ్యాడమ్...వెడుతూ మాట్లాడుకుందాం...”

“కుదరదు...! డేవిడ్ ఎక్కడ...?”

జనగణమన కేశవ్ తన చేతిలో కనబడకుండా ఉంచుకున్న తుపాకీ తీసి కళావతి గొంతుకు పెట్టాడు.

“ఇంకో మాట మాట్లాడావా...! నీ గొంతుకలో తూటా దూసుకు వెడుతుంది...మర్యాదగా కారెక్కి కూర్చో..." చెప్పటంతో ఆపకుండా ఆమె మెడ పుచ్చుకుని కారులోకి తోశాడు.

                                                          ************************************

శరీరం కాలుతున్న వాసన గాలిలో నిండిపోయుండగా -- నరేందర్ చేతి రుమాలతో ముక్కు మూసుకుని దగ్గరగా వెళ్ళాడు.

కాలుతున్న శరీరంపైన తన జెర్కిన్ కోటును తీసి కప్పి -- మంటలను ఆర్పేడు

చాలా భాగం కాలిపోయి ఉన్న పరిస్థితి లో, ఆ శరీరాన్ని దొర్లించి, మొహాన్ని చూశాడు నరేందర్.

ప్లాస్టర్ తో అతికించబడ్డ నోటితో గంగన్న.

మనసులో ఏదో విరిగిన భావం. అటూ, ఇటూ చూశాడు. ఎవరూ కంటి చూపులకు కనబడలేదు.

‘గంగన్న శరీరానికి ఎవరు నిప్పు అంటించారు?’

చిన్నగా కదులుతున్న గంగన్న శరీరాన్ని--ఊపాడు నరేందర్. నోటికి అతికించబడిన ప్లాస్టర్ తీశాడు.

“గంగన్నా... గంగన్నా...”

“....................”

“గంగన్నా... గంగన్నా...”

“ఊ...ఊ...” మూలుగు వినబడింది.

“ఇలా చూడు...”

తెరుచుకున్న నోరు మంచి నీళ్ళ కోసం తపించ -- కనురెప్పలు చిన్నగా తెరుచుకున్నాయి.

“అయ్యా...”

“నీ వొంటికి నిప్పు పెట్టింది ఎవరు..?”

చెయ్యి పైకెత్తి ఏదో చెప్ప ప్రయత్నించాడు గంగన్న. నోరు కోఆపరేట్ చేయటం ఇష్టం లేక ఒక పక్కకు పోయింది.

“చెప్పు గంగన్నా...నీ వోంటికి ఇలా మంట పెట్టి పోయింది ఎవరు...?”

“అయ్యా! నీ...నీళ్ళు...”

నోరు వేగంగా తెరుచుకుని మూసుకోగా -- నరేందర్ అటూ, ఇటూ చూశాడు.

కొంచం దూరంలో ఏదో కాలువలాగా కనబడ్డది...పరిగెత్తుకు వెళ్ళి చూశాడు.

కురిసిన వానకు నిలబడ్డ ఆ చిన్న గుంటలో బురదతో కూడిన నీళ్ళు.

రెండు చేతులతోనూ నీళ్ళను తీసుకుని వేగంగా గంగన్న దగ్గరకు వచ్చాడు నరేందర్.

తెరిచున్న నోటిలో ఆ నీళ్ళు పోసాడు.

నీళ్ళు నోటిలో నుండి గొంతుకకు పోకుండా నోటి పక్క నుండి  కారిపోయినై.

“గంగన్నా... గంగన్నా...”

బాడీలో కదలిక లేదు.

తెరిచున్న కళ్ళు ప్రాణం విడిచిపోయిందని తెలుపగా... నరేందర్ అతని కళ్ళు మూసాడు.

లేచి నిలబడి చుట్టూ చూసినప్పుడు -- కొంచం దూరంలో ఒక పొదకి పక్కన ఖాలీ కిరోసిన్ టిన్ దొరికింది. నరేందర్ దాని దగ్గరకు చేరుకుని ముట్టుకోకుండా జాగ్రత్త పడుతూ చూశాడు.

ఐదు లిటర్ల క్యాన్ అది. 

‘శత్రువులు ఇక్కడే ఉన్నారు!’

‘గమనిస్తూ ఉంటున్నారు!’

నరేందర్ ఆలొచిస్తున్నప్పుడే -- అతని ప్యాంటు జేబులో ఉన్న సెల్ ఫోన్ రింగ్ అయ్యింది.

తీసి ఆన్ చేసి చెవిదగ్గర పెట్టుకున్నాడు.

అవతలి సైడు గౌతం మాట్లాడాడు.

“నరేందర్...అదేమి పోగ? ఏదైనా ముఖ్యమా?”

“చాలా ముఖ్యం...”

“ఏమిటి నరేందర్...?”

“పలుగు తీసుకురావటానికి కిందకు వెళ్ళిన గంగన్న ను ఎవరో అడవిలోకి బలవంతంగా లాక్కుని వెళ్ళి కిరసనాయల్ పోసి తగల బెట్టారు...”

గౌతం ఆశ్చర్యపోయాడు.

“మై గాడ్...! ఇది ఎలా సాధ్యం...?” 

“మనం మూడో అంతస్తు ఖాలీ మేడ మీద ఉన్నప్పుడే కింద చాలా విషయాలు జరిగినై...”

“గంగన్న ని కాపాడగలిగారా...?”

“లేదు...! నేను వెళ్ళేటప్పటికే చిన్నగా ప్రాణం కొట్టుకుంటోంది. ఏదో చెప్పటానికి ప్రయత్నించాడు. మంచి నీళ్ళు అడిగాడు. తీసుకొచ్చి పోసే లోపు ఫ్రాణం విడిపోయింది...”

“రెడ్ రోస్ గెస్ట్ హౌస్ లో -- మనం కాలుమోపినప్పటి నుండి ఒక్కొక్క నిమిషమూ, మనకు తెలియని సంభవాలు ఇస్తున్నది. ఇక రాబోవు నిమిషాలు ఎలా ఉంటుందో...ఇక్కడున్న పాత వాటర్ ట్యాంకు లోపల ఒక శవం ఉంది...”

“గౌతం...”

“చెప్పండి నరేందర్...!”

“నేను ఈ అడవిలోపలకు కొంచం దూరం వెళ్ళొస్తాను. ఈ లోపు ఇన్‌స్పెక్టర్ మొహన్ వచ్చాడంటే, మనుష్యులను పెట్టి వాటర్ ట్యాంకును పగుల గొట్టమనండి”

“నరేందర్! అడవిలోపలకు మీరొక్కరే ఒంటరిగా వెళ్ళటం అంత మంచిగా నాకు అనిపించటం లేదు. ఊటీ పోలీసులకు విషయం తెలిపి ఒక కమాండో బృందాన్ని రమ్మని చెప్పి, వాళ్ళ సహాయంతో అడివిని అన్వేషిద్దాం...ఇంకాసేపట్లో చీకటి పడిపోతుంది”

“దానికి ఇప్పుడు అవసరం లేదు గౌతం. ఊటీకి సమాచారం వెళ్ళి, కమాండో బృందం ఇక్కడికి వచ్చేలోపు శత్రువులు మన కంటి చూపల నుండి   మాయమైపోతారు...ప్రస్తుతానికి ఈ వేగంతోనే అడవిలోపలకు వెడితేనే ఏదైనా ప్రయోజనమైన సమాచారం దొరుకుతుంది. నేను ఎప్పటికప్పుడు మిమ్మల్ని సెల్ ఫోన్లో కలుస్తాను...”

“నరేందర్, చాలా అలర్ట్ గా...! తుపాకీ తయారుగా ఉండనీ...”

“నా గురించి కలవరపడకండి గౌతం! పూర్తిగా చీకటి పడేలోపు గెస్ట్ హౌస్ కు వచ్చేస్తాను. ఇన్‌స్పెక్టర్ మొహన్ దగ్గర -- తగలబడిపోయిన గంగన్న శవాన్ని పోస్ట్ మార్టంకి తీసుకు వెళ్ళమని చెప్పండి...ఖాలీ కిరోసిన్ టిన్ను ఒకటి పక్కనే ఉంటుంది. దాన్ని కూడా తీసుకువెళ్ళమని చెప్పండి”

“అవన్నీ నేను చూసుకుంటాను. నరేందర్, అడవిలోకి వెళ్ళే మీరు అలర్టుగా ఉండండి”

నరేందర్ సెల్ ఫోన్ ఆఫ్ చేసి తన చూపులను తీవ్రం చేసి కిందకు చూశాడు.

పచ్చగడ్డి, మట్టి కలిసిన ఆ ప్రాంతంలో కాలడుగుల ముద్ర పదిలమై ఉంది-- అదే దారిలో నడవటం మొదలు పెట్టాడు. సాయంత్రపు సూర్యుడి కిరణాలు చెట్టు ఆకుల మధ్య అడ్డుపడుతుండగా ఒక విధమైన మసక చీకటి కమ్ముకుంది.

‘ఇంకొక అరగంట లోపు సూర్యకాంతి పూర్తిగా తొలగి పోతుంది. అప్పుడు ఈ అడవి ప్రాంతం చీకటి పిడికిలిలో చిక్కుకుంటుంది. అంతలో కనీసం ఒక కిలోమీటర్ దూరమైనా అడవిలోపలకు వెళ్ళిపోవాలీ.

వేగంగా నడిచాడు.

ఆకాశంవైపుకు ఎదిగున్న చెట్ల చివర్లలో పక్షులు కూర్చుని -- కూస్తున్నాయి. పొదల మధ్యలో దాక్కున్న అడవి కోళ్ళు, కుందేళ్ళు నరేందర్ యొక్క కాలి నడక శబ్ధం విని చిన్న చిన్న గంతులేసి వెనకున్న పొదలవైపు పరిగెత్తినై.

చూపులు చుట్టూతా గమనించగా -- వేగంగా నడుస్తున్న నరేందర్ యాభై అడుగులు నడిచినప్పుడు -- గబుక్కున ఆగాడు.

కింద ఒక సిగిరెట్ పెట్టె పడుంది.

తీశాడు.

ప్యాకెట్ కొత్తగా ఉంది. కొద్ది సమయం క్రితమే కింద పడిపోయుండాలి.

అదే దోవలో నడిచాడు.

లోపలకు వెళ్ళను వెళ్లను అడవి యొక్క దట్టమైన పొదలు, చెట్లు, మొక్కలు, ఎక్కువైన సూర్యుడి కాంతి వీపు వెనుక కనుమరుగవుతున్నది.

వంద మీటర్ల దూరం లోపలకు వెళ్ళిన తరువాత -- అంతవరకు తోడుగా వచ్చిన కాలిబాట హఠాత్తుగా మాయమై పొదలు మాత్రమే కనబడ్డాయి. నరేందర్ ఆలొచనతో నిలబడ్డాడు.

************************************************PART-8******************************************

కారులోని డ్రైవర్ సీటులోకి కళావతిని తోసేసి... జనగణమన కేశవ్ ఆమె పక్కన కూర్చున్నాడు.

“ఊ...కారును...నడుపు...”

కళావతి కారును నడపకుండా జనగణమన కేశవ్ నే చూడగా...అతను నవ్వాడు.

“ఏమిటి చూస్తున్నావు...? కారు ఎలా నడపాలనేదే మరిచిపోయిందా...నేర్పించనా...?”

కళావతి చిన్నదైన మొహంతో అడిగింది.

“డేవిడ్ ను ఏం చేశావు...?”

“డేవిడ్ ను నువ్వు చూడాలి...అంతే కదా...? కారును నేను చెప్పే వైపుకు తోలు. డేవిడ్ ను చూడొచ్చు”

“అతను ప్రాణాలతో ఉన్నాడా...లేడా?”

“వెడితే నీకే తెలుస్తుంది...ప్రశ్నలడగకుండా కారు నడుపు...” చేతిలో ఉంచుకున్న తుపాకీని మళ్ళీ కళావతి గొంతు దగ్గర పెట్టాడు.

కారు ఇగ్నీషియన్ కు ప్రాణమివ్వగా -- గియర్ మార్చ బడి బయలుదేరి వెళ్ళింది.

జనగణమన కేశవ్ ఆమెను చూడటానికి వసతిగా ఉంటుందని తిరిగి కూర్చుని, తుపాకీని ఆమె మెడ దగ్గర పెట్టి ఆమెను తరుముతున్నాడు.

“కారును వేగంగా నడపకూడదు. నలభై, యాభై లలో వెలితే చాలు. మధ్యలో ఎక్కడా కారును ఆపకూడదు. తప్పించుకోవటానికి ఎలాంటి ప్రయత్నమూ చేయకూడదు. ఈ మూడు నిబంధనలు పాటిస్తూ కారు నడపాలి. ఈ మూడింటిలో ఏ నిబంధనను మీరినా సరే నిన్ను కుక్కను కాల్చినట్టు కాల్చిపారేసి నా పాటికి నేను వెళ్ళిపోతాను”

కారు మైన్ రోడ్డుకు వచ్చింది.

“చెర్లపల్లి వైపు తిరుగు...”

కారు తిరిగింది.

రవాణా రహదారి. ఒక నల్ల రిబ్బన్ లాగా కనబడింది.

కారు వెడుతూ ఉంటే... జనగణమన కేశవ్ నవ్వాడు.

“ఇలాంటి పరిస్థితి వస్తుందని నువ్వు ఎదురు చూసుండవు...కదా కళావతి...?”

“........................”

“ఓడ కూడా ఒక రోజు బండీలో ఎక్కుతుంది. బండి కూడా ఒక రోజు ఓడలో ఎక్కుతుందని పెద్ద వాళ్ళు చెప్పింది నిజమైంది. చూశావా...?”

“.........................”

“నీ మనసులో ఇప్పుడు ఏమేమి ఆలొచనలు వెడుతున్నాయో నేను చెప్పనా...?”

“............”

“డేవిడ్ దగ్గర నుండి ఈ జనగణమన కేశవ్ ఎలా తప్పించుకున్నాడు...? -- ఇది నీ యొక్క మొదటి ఆలొచన”

“....................”

“రెండో ఆలొచన. జడ్జి దగ్గర నుండి డేవిడ్ డబ్బులు తీసుకున్నాడా ...లేదా?”

“....................”

“ఆలొచన మూడు. అలా డబ్బులు తీసుకోనుంటే, ఆ డబ్బు ఎక్కడ...?”

“......................”

“ఇది నాలుగో ఆలోచన. డేవిడ్ ప్రాణాలతో ఉండుంటాడా...లేదా...?”

చెమట కారుతున్న మొహంతో కళావతి జనగణమన కేశవ్ ను చూసింది.

“ఇలా చూడూ! జరిగినదంతా మర్చిపో ఇక మీదట మనం స్నేహితులం. నీకు ఎంత డబ్బు కావాలి? చెప్పు, ఇస్తాను”  అన్నది కళావతి.

జనగణమన కేశవ్ నవ్వాడు.   

“నేను డబ్బు కోసమా ఇదంతా చేసేనను కుంటున్నావు...ఓసి పిచ్చి దానా...! నీ డబ్బు ఎవరికి కావాలి...?”

“నీకు చేతులెత్తి నమస్కారం చేస్తాను. ఇకమీదట ఎటువంటి తప్పు పనీ చేయను. జడ్జి గారి దగ్గర డబ్బులు తీసుకోనుంటే, మళ్ళీ తిరిగి ఆ డబ్బు ఆయనకే ఇచ్చేస్తాను. పత్రికను కూడా మంచిగా జరుపుతాను. నన్ను ఏమీ చెయ్యద్దు...”

“నిన్ను క్షమించగలిగేంత అధికారం నాకు లేదు కళావతి...ఆ అధికారం నా బాసుకే ఉంది”

“ఎవరు నీ బాస్...?”

“వచ్చి చూడు...తెలుస్తుంది!”...చెప్పేసి జనగణమన కేశవ్ చిన్నగా ఒక నవ్వు నవ్వాడు.

                                                          ************************************  

విశాఖపట్నం నుండి ఇన్‌స్పెక్టర్ మొహన్, పోలీసు బృందంతో వచ్చి చేరినప్పుడు సాయంత్రం సమయం ఆరు.

ఇద్దరి కానిస్టేబుల్స్, ఒక డాగ్ స్క్వాడ్ చీఫ్, అక్కడే పోస్ట్ మార్టం చేయటానికి ఒక ప్రభుత్వ డాక్టర్. ట్యాంకును పగుల కొట్టటానికి ఇద్దరు కూలీలు.

గౌతం ఎదురుగా వెళ్ళి, మూడో అంతస్తు మేడ టెర్రస్సుకు తీసుకు వెళ్ళాడు. ఇన్‌స్పెక్టర్ మొహన్ అడిగాడు.

“సార్...మిస్టర్ నరేందర్ ఎక్కడ...?” 

గౌతం వివరంగా చెప్పగా -- ఇన్‌స్పెక్టర్ మొహన్ ఆశ్చర్యపోతూ, కానిస్టేబుల్స్ ను చూశాడు.

“మొదట గంగన్న యొక్క శవాన్ని ఇక్కడికి తీసుకు వచ్చేయండి...”

శవం ఎక్కడుందో గౌతం చెప్పిన తరువాత కానిస్టేబుల్స్ అటు వెళ్ళారు.

“ఏ ట్యాంకు సార్...?”

“అదిగో...ఆ పాత తొట్టె”

దాని పక్కకు వెళ్లారు.

ఇన్‌స్పెక్టర్ మొహన్ పనివాళ్ళను చూసి కళ్ళు చూపగా...వాళ్ళు పలుగుతో పాటు ట్యాంకు దగ్గరకు చేరేరు!

ట్యాంకు దెబ్బ తినడం మొదలయ్యింది.

ఇటికలు, సిమెంటూ చేదర -- తొట్టి పళపళ మంటూ విరిగింది.

పది నిమిషాలు!

ట్యాంకు పైన సిమెంటుతో కప్పిన పలక వేరుగా కింద పడి ముక్కలైంది.

లోపల మట్టి.

పనివాళ్ళల్లో ఒకడు మట్టిని కెలుక, వందల లెక్కలో గండు చీమలు గుంపు గుంపుగా పైకొచ్చినై.

గౌతం, డాక్టర్, ఇన్‌స్పెక్టర్ మొహన్ జరిగి నిలబడగా -- మట్టిని తవ్వి బయట పోస్తున్నారు.

మట్టి లెవల్ తగ్గను తగ్గను ఇప్పుడు ముక్కు తట్టుకోలేని వాసన.

పనివాళ్ళు సెంటు జల్లుకున్న చేతి రుమాలను ముక్కుకు అడ్డుగా పెట్టుకుని, మట్టిని వేగంగా తీసి పడేశారు. గండు చీమలు టెర్రస్ మొత్తం పరిగెత్తుతున్నాయి.

మట్టి యొక్క లెవల్ పూర్తిగా తగ్గినప్పుడు -- ముడుచుకున్న స్థితిలో ఒక చేయి, కాలూ బయటపడ్డాయి.

చీమలతో చుట్టుకోనున్న ఆ చెతిపైనా, కాలుపైనా సగం శాతం చర్మం మిగిలి ఉంది.

గౌతం చేతి గుడ్డతో ముక్కును మూసుకుని, తొట్టెకు పక్కకు వెళ్ళి తొంగి చూశాడు.

“మిగిలిన మట్టిని తవ్వి తీసేసి, శవాన్ని అలాగే ఉంచేయండి...”

పనివాళ్ళు ఆ పనిలో దిగారు.

తొట్టిలో ఉన్న మట్టినంతా బయట పడేసిన తరువాత -- కొంచంగా చర్మం అతుకొనున్న ఆ మానవ ఎముకల గూడు కాళ్ళనూ, చేతులనూ జరిపి బోర్లా పడుకోబెట్టి ఉన్నది.

                                                      ************************************                                                                                    

కారు నడుపుతున్న కళావతి అడుగ, జనగణమన కేశవ్ తన చేతిలో ఉంచుకున్న తుపాకీ అంచుతో తన ముక్కును గోక్కుంటూ చెప్పాడు.

“పక్కనే ఉన్నాం....వచ్చాశాము...”

“నాకు టయర్డుగా ఉన్నది. ఏదైనా ఒక బడ్డీ కొట్టు దగ్గర ఆపి, ఒక కూల్ డ్రింక్ తాగనా?”

“వద్దు! కారును ఎక్కడా ఆపకూడదు. మన చోటుకు వెళ్ళి చేరిన వెంటనే నీకు కావలసిన కూల్ డ్రింక్ దొరుకుతుంది. ఇప్పుడు ఎడం వైపుకు తిరుగు...”

రోడ్డుకు ఎడంవైపు ఇప్పుడొక చిన్న మట్టి రోడ్డు కనబడగా, కళావతి కారును ఆవైపుకు తిప్పింది.

చీకటి రోడ్డు.

ఏ దిక్కులోనూ లైటు వెలుతురు లేదు.

“ఈ చోటు ఏ చోటు...”

“అది తెలుసుకోవటం వలన నీకేమీ ప్రయోజనం ఉండదు. మాట్లాడకుండా కారు నడుపు”

కళావతి వస్తున్న కోపాన్ని అనుచుకుని కారు నడప -- కొద్ది నిమిషాల ప్రయాణం తరువాత జనగణమన కేశవ్ ఆమె వీపును తుపాకీతో ముట్టుకుని “కారుని అలాగే ఒక పక్కగా, రోడ్డుకు చివరగా ఆపు” అన్నాడు.

కారును రోడ్డుకు చివరిగా తీసుకు వెళ్ళి, పొదలను రాసుకుంటూ ఆపింది.

కళావతిని కారు దింపాడు.

“ఊ...నడు”

వీపుకు తుపాకీ ఆనించి, దానితో తీసుకుంటూ నడిచాడు జనగణమన కేశవ్.

చెట్టు ఎక్కువగా ఉన్న ఆ ప్రాంతంలో ఒక ఇల్లు తక్కువ కాంతితో కనబడగా -- ఒక కుక్క రెండు సార్లు అరిచి వూరుకుంది.

తలుపు దగ్గరగా మూసుకున్నది -- అది తెరుచుకుని లోపలకు వెళ్ళారు.

కొంచం పాత కాలపు ఇల్లు.

కళావతి ఆశ్చర్యపోతూ, భయంతో అటూ, ఇటూ చూస్తున్నప్పుడే -- బలవంతంగా ఒక సోఫాలో కూర్చో బెట్టబడింది.

కళావతి ఆందోళనతో అడిగింది.

“ఎవరు...నీ బాస్...?”

“ఇప్పుడు వచ్చేస్తారు...దానికి ముందు నువ్వు వెంటనే ఒక ఫోన్ చేయాలి”

“ఫోనా...ఎవరికి?”

“నీ పి.ఏ. కి...”

“దేనికీ?”

“ప్రశ్నలేమీ అడగక...రీసీవర్ తీయి. నీ పి.ఏ. ఇంటికి ఫోన్ చెయ్యి. ఏం మాట్లాడాలో నేను ఇప్పుడు చెబుతాను. నీ పి.ఏ. పేరు హేమానే కదా? ‘హేమా...నేను కళావతి  మాత్లాడుతున్నాను...నాకు రెండు రోజులుగా మనసు ప్రశాంతంగా లేదు. వారం, పది రోజులు బయట ఊరికి వెళ్ళి ప్రశాంతంగా ఉండేసి రావాలని అనుకుంటున్నా. నేను ఏ ఊర్లో ఉన్నానో నీకు కూడా తెలియకపోవడం మంచిది.

పత్రికకు సంబంధించిన పనులన్నీ నువ్వు చూసుకో. నేను ఎక్కడ అని అడిగే వారికి, నార్త్ ఇండియా ఆలయాలకు వెళ్ళానని చెప్పు...నాతో నువ్వు సెల్ ఫోన్లో కూడా మాట్లాడొద్దు. ఏదైనా ముఖ్య విషయం అయితే ఖచ్చితంగా నేనే నీకు ఫోన్ చేస్తాను’-- ఇదే నువ్వు నీ పి.ఏ. కు చెప్పాల్సిన విషయం”

కళావతి జనగణమన కేశవ్ ను కోపంగా చూసింది.

“దేని కోసం నేను అలా మాట్లాడాలి?”

“ఎదురు ప్రశ్నలు వేయకు...చెప్పినట్టు ఫోన్ చెయ్యి...లేకపోతే...?”

కళావతి యొక్క ఎడమ చెవి రంధ్రంలో తుపాకీ పెట్టాడు.

“నీ చెవిలోపల బుల్లెట్ పేలుతుంది. నువ్వు ఇప్పుడే చావడానికి ఇష్టపడితే...దారలంగా మొండి పట్టు పట్టొచ్చు...ఫ్రాణాలతో ఉండాలని ఇస్టపడితే...నేను చెప్పినట్టు నీ పి.ఏ.కి ఫోన్ చెయ్యి...”

చెవి లోపల తుపాకీ గుచ్చుకుంది. నొప్పితో ప్రాణమే పోయినంత ఫీలింగ్.

“చే...చే...చేస్తాను. తు...తు...తుపాకీ తీయ్యి...”

“ఊ...ఫోన్ చెయ్యి...”

టెలిఫోన్ ను దగ్గరకు జరిపాడు జనగణమన కేశవ్. “నేను చెప్పినదాంట్లో ఒక్క మాట కూడా మార్చకుండా చెప్పాలి...”

కళావతి రీసీవర్ను చేతిలోకి తీసుకుని, తన పి.ఏ. ఇంటి నెంబర్లను నొక్కింది.

అవతలసైడు తన పి.ఏ. దొరికిన వెంటనే, జనగణమన కేశవ్ చెప్పినట్టు మాట్లాడేసి రిజీవర్ను పెట్టేసింది.

“చాలా...ఇక నేను ఏం చేయాలి?”

“చచ్చిపోవాలి...”

వెనుక గొంతు వినబడటంతో తిరిగి చూసింది కళావతి.

డేవిడ్.

చేతులు కట్టుకుని, భవ్యమైన ఒక నవ్వుతో నిలబడున్న డేవిడ్ ని చూస్తూ మెల్లగా లేచింది కళావతి.

“డే... డేవిడ్...నువ్వా?”

“నేనే...! అనుమానంగా ఉంటే నా పక్కకు వచ్చి నిలబడి నన్ను ముట్టుకు చూడండి...".

కళావతి వొళ్ళంతా చెమటలు--గొంతు ఎండి పోవటంతో ఉమ్మును మింగి అడిగింది.

“ను...వ్వె...ఎలా...ఇతనితో...?"

“సారీ మ్యాడం...! పార్టీ మారాను. పార్టీలు మారటం రాజకీయవేత్తలకే హక్కా...? ఇక మీదట నాకు బాస్ మీరు కాదు. అదిగో...ఆయనే..."

డేవిడ్ చెయ్యి చూపిన వైపుకు కళావతి చూపులను తీసుకు  వెళ్ళింది.

ఒక తలుపుకు ఆనుకుని నిలబడ్డ ఆ మనిషిని చూసి ఆశ్చర్యపోయింది.

డేవిడ్ కొనసాగించాడు “జడ్జి ఇచ్చిన డబ్బు ఇప్పుడు నా దగ్గరే ఉంది మ్యాడమ్. కొత్త బాస్ ఆ డబ్బును నన్నే తీసుకోమని చెప్పారు”

“డే... డేవిడ్...ను...ను...నువ్విలా?”

“పార్టీ మారింది తప్పు అని చెబుతున్నారా...? మీరు న్యాయమైన దారిలో డబ్బు సంపాదించుంటే, ఈ రోజు ఈ పరిస్థితి మీకు వచ్చేది కాదు. ఏ చెట్టు విత్తనాలు నాటారో, ఈ రోజు దానినే మీరు పంటగా తీసుకోవాలి...చేతిలో ఒక పత్రిక ఉంచుకుని వి.ఐ.పి. లను బ్లాక్ మైల్ చేసి కొల్లలుగా డబ్బు సంపాదించారు...ఇదంతా ఏ విధంగా న్యాయం మ్యాడమ్?"

“నేను...సంపాదించిన మొత్త డబ్బును ఇచ్చేస్తాను. ఆ పత్రిక వృత్తిని వదిలేస్తాను...నన్ను ఏమీ చేయకండి"

డేవిడ్ నవ్వాడు.

“క్షమాబిక్ష పిటీషన్ను నా దగ్గర పంపించటం వలన ఏ ప్రయోజనమూ లేదు. మీ క్షమాబిక్ష పిటీషన్ను పరిశీలించాల్సింది నా కొత్త బాస్. బాస్!...మీరేం చెబుతారు...?”

ఆయన తలుపుకు ఆనుకుని నిలబడే  కళావతిని చూసి చిన్న స్వరంతో అడిగారు.

“పత్రిక వృత్తిని వదిలేస్తావా?”

“అవును”

“వదిలేసి ఏం చెయ్యబోతావు...?”

“ఇంకేదన్నా వ్యాపారం చేసుకుని...!”

“నీకు ఇంకా ఏ ఏ వ్యాపారాలు తెలుసు...? అదీ కాకుండా ఇప్పుడు నేనెవరో నీకు తెలిసిపోయింది. ఇక మీదట నువ్వు ప్రాణాలతో ఉంటే అది నాకు తల మీద వేలాడుతున్న కత్తిలాగా ఉంటుంది. ఇప్పుడు నీకేం వయసు ...? నలభై ఉంటుందా? చాలు! ఈ భూమి మీద నలభై ఏళ్ళు జీవిస్తే చాలు. ఎనభై ఏళ్ళు జీవించినా ఇదే జీవితమే...జీవిత  పోరాటాన్నిమొదలు పెట్టక ముందే వెళ్ళి చేరిపోవటం మంచిది”

మాటలను ఒక్క క్షణం ఆపిన ఆ మనిషి, మళ్ళీ నోరు తెరిచాడు.

“అందువలన నీ క్షమాబిక్ష పిటీషన్ను రిజెక్ట్ చేస్తూ, నీకు మరణ దండన ఖాయం చేస్తున్నా”

జనగణమన కేశవ్ అడ్డుపడి మాట్లాడాడు. “కళావతి! నీ యొక్క మరణం కత్తితోనో, తుపాకీతోనో, విషంతోనో జరగబోదు. అది సుఖమైన మరణం”

కళావతి మరణ భయంతో అలాగే శిలలాగా కూర్చుండిపోగా, డేవిడ్ హడావిడిగా ముందుకు వచ్చాడు.

************************************************PART-9******************************************

కాలి నడక బాటను ఆక్రమించుకున్నట్టు పొదల గుంపు ఉండగా -- నరేందర్ ఆగాడు.

చూపులను అటూ ఇటూ పోనిచ్చాడు...వేరు బాట కనబడటం నిరాకరించిది.

పక్షుల శబ్ధాల పూర్తిగా తగ్గిపోయి, ఒక విధమైన నిశ్శబ్దం చోటు చేసుకుంది........

‘తిరిగి నడుద్దామా?’

నరేందర్ ఆలోచిస్తున్నప్పుడు—‘ఖరక్...’

వెనుకవైపు ఆ కాళ్ళ నడక శబ్ధం వినబడింది.

తిరిగి చూశాడు.

ఎవరూ లేరు!.

‘శబ్దం వినబడిందే...’

‘భ్రమా...?’

మళ్ళీ చెవులకు శ్రద్ధ, చూపులను క్షుణ్న పరచుకుని జాగ్రత్తగా అంగులం, అంగులంగా జరిగాడు నరేందర్.

ఆకులు విరుగుతున్న శబ్దం మాత్రం ఏదో రహస్యం మట్లాడుతున్నట్టు వినబడుతోంది.

నరేందర్ తుపాకీని రెడిగా ఉంచుకుని -- ముందుకు మెల్లగా జరిగాడు.

“ఖరక్...”

మళ్ళీ అదే కాలినడక శబ్దం.

ఈ సారి శబ్దం వచ్చిన వైపు చూడలేదు.

‘ఎడమ వైపా, కుడి వైపా...లేక వెనుక వైపా...?’

మళ్ళీ ఆ శబ్దం కోసం నరేందర్ కాచుకోనున్నాడు.

ఒక్క నిమిషం.

రెండు నిమిషాలు...--

శబ్దమే లేదు----

నరేందర్ ధైర్యాన్ని తెచ్చుకుని పక్కన కనబడ్డ కాలిబాటలొ దూరి -- లోపలకు తొంగి చూశాడు. దట్టమైన చెట్లకు మధ్య చీకటి అల్లుకోనున్నది…మళ్ళీ నిశ్శబ్దం.

‘లోపలకు వెళ్దామా, వద్దా?’

నరేందర్ ఆలొచిస్తున్న క్షణంలో

‘త్తట్...’

పక్కనున్న ఒక చెట్టు నుండి ఒక చెయ్యి మొలకెత్తింది. నరేందర్ చేతిలోని తుపాకీని తొసేసింది.

నరేందర్ తడబడుతూ తిరిగి చూడగా.

అతను నిలబడున్నాడు. చేతిలో 'మిషెన్ గన్’. మొహం తెలియకుండా ఉండాటానికి తలకి ఒక నల్ల మాస్కు వేసుకుని దాన్ని మెడవరకు దించుకోనున్నాడు. కావాలనే గొంతు మార్చి మాట్లాడాడు.

“నరేందర్! ఇన్ని రోజులు నగరాలలో మాత్రమే గూఢాచార పనులు చేసేవారు. ఇప్పుడు అడవి లోపలకు వచ్చేసారు. ఇక్కడ మీరు గెలువలేరు. మీ చేతిలో ఇప్పుడు తుపాకీ కూడా లేదు. ఈ నిమిషం నేను తలుచుకుంటే మీ శరీరాన్ని ఈ ‘మిషిన్ గన్’ లోని తూటాలతో జల్లెడలాగా చేయగలను. కానీ నాకు ఇచ్చిన ఆర్డరే వేరు. మీరు చనిపోయేది ఎవరికీ తెలియకూడదట.

అంటే మీ బాడీ పోలీసులకు దొరక కూడదు. ఈ అడవిలో అదెలా సాధ్యమని అడుగుతున్నారా...? సాధ్యమే...శ్రమం అనుకోకుండా ముందుకు నడుస్తారా...”

నరేందర్ నడిచాడు.

“రెండు చేతులూ పైకెత్తి నడవండి సార్. నా చేతిలోని తుపాకీకి మర్యాద అవసరం లేదు...”

నరేందర్ చేతులు పైకెత్తేడు.

“హు...నడవండి...! ఒక విషయాన్ని ఇప్పుడే చెప్పేస్తాను. నన్ను ఢీ కొందామని ఏదైనా ఒక చిన్న ప్రయత్నం చేసినా సరే, ఈ తుపాకీ మిమ్మల్ని చిల్లులు చేస్తుంది...”

నరేందర్ మనసులో మొదటిసారిగా ఒక భయం పుట్టింది. ‘ఈ అడవిలోపలే మన జీవితం ముగిసిపోతుందో?’

‘ఎలా తప్పించుకోవటం...?’

‘అతని చేతిలో తుపాకీ...!’

‘ట్రిగర్ను చిన్నగా కదిలించినా, ఇరవై తూటాలన్నా మన శరీరంలోకి వెళ్ళిపోతుందే...!’

వెనుక ఒక గొంతు వినబడింది.

“ఎడమ పక్కగా తిరిగి నడు...”

‘ఎక్కడికి తీసుకు వెడుతున్నాడు...?’

‘అడుగుదామా...?’

నరేందర్ ఆలొచించిన క్షణం -- వెదురు చెట్ల పొదల్ల పక్కన అటవి శాఖ తగిలించున్న ప్రకటన పలక అక్షరాలను చూపించింది.

హెచ్చరిక.

మనిషిని మింగే బురద గుంట ప్రాంతం.

బాటను వదిలి నడవ కూడదు.

ప్రకటన పలకలో ఉన్న హెచ్చరిక పంక్తులు ఓరకంటితో చదివి జీర్ణం చేసుకున్న నరేందర్ కు తుపాకీ పెటుకున్న ఆ మనిషి ఆలొచన అర్ధమయ్యింది.

‘తుపాకీ తూటాలకు పని ఇవ్వకుండా, బురదగంటకు పని ఇవ్వాలని ఆలొచిస్తున్నాడు...!’

నరేందర్ వీపు వెనుక తుపాకీ చివరి అంచు గుచ్చుకుంది.

“ఏమిటి ఆలొచిస్తున్నావు? త్వరగా...! అడుగులు పెద్దవిగా వేయాలి”

“షూ లేస్ ఊడిపోయినై. కట్టుకోవచ్చా?”

“నో...”

తుపాకీ అంచు నరేందర్ ను మళ్ళీ ముట్టుకుని తోసింది.

                                                                ************************************

పాత వాటర్ ట్యాంకును పూర్తిగా విరగొట్టి, లోపల ఉన్న ఎముకల గూడును, ఫోరెన్సిక్ మనుషులు ఇద్దరు తీసి, మూడవ అంతస్తు మేడ మీద నేల మీద పడుకో బెట్టారు.

గౌతం పక్కనున్న డాక్టార్ను చూశాడు. “దీన్ని చూస్తున్నప్పుడు మీకేమనిపిస్తోంది డాక్టర్”

డాక్టర్ ఎముకల గూడునే కొద్దిసేపు పరీక్షగా చూసి చెప్పాడు.

“ఇది ఒక స్త్రీ యొక్క శరీరంగా ఉండొచ్చు. ఎందుకైనా మంచిది. పరిశోధన చేసి చూద్దాం”

ఇన్‌స్పెక్టర్ మొహన్ అడ్డుపడి అడిగాడు.

“ఈ శవాన్ని ఇక్కడ పూడ్చిపెట్టి సుమారు ఎన్ని రోజులు అయ్యుంటుంది డాక్టర్...?”

“ముప్పై రోజుల నుండి నలభై రోజులు! చీమలు శరీరాన్ని తినకుండా ఉండుంటే, కొంత మేరకు మామూలుగా ఉండే ఉండేది”

మట్టి అతుక్కోనున్న ఎముకల గూడును, ఒక చిన్న బ్రష్ తో శుభ్రం చేస్తున్న ఫోరెన్సిక్ నిపుణులలో ఒకరు హఠాత్తుగా అరిచాడు.

“అయ్యా! ఇది చూడండి...”

గౌతం అతనివైపు తిరిగాడు.

“ఏమిటది...?”

“శవం యొక్క ఎడం చేతి వేలులో ఒక ఉంగరం ఉంది”

“ఏదీ దాన్ని తీయి”

మట్టితో మటికొట్టుకు పోయిన, మాసిపోయి డల్ గా కనిపిస్తున్న ఆ ఉంగరాన్ని తీసి -- గౌతం ముందు జాపాడు.

ఆయన తీసుకుని చూశాడు.

ఉంగరంపైన ఏదో ఒక అక్షరం ఉంది.

మట్టిని తుడిచి చూశాడు గౌతం.

‘కే’ అని ఆంగ్ల అక్షరం.

పక్కకొచ్చి తొంగిచూసిన ఇన్‌స్పెక్టర్ మొహన్ చిన్న స్వరంతో చెప్పాడు.

“గత ఒక నెల నుండి మాయమైపోయిన అమ్మాయలు ఎవరెవరు అని లిస్టును పెట్టుకుని విచారణ చేస్తే ఇక్కడ చచ్చిపోయింది ఎవరనేది తెలుస్తుంది సార్”

“మిస్టర్ మొహన్! మీరు వెంటనే ఒక కార్యం చేయాలి...”

“చెప్పండి సార్...”

“ఈ గెస్ట్ హౌస్ లో కాపలాదారుగా ఉన్న గంగన్న వాగ్మూలం ఇచ్చేటప్పుడు పాత నీళ్ళ ట్యాంకును మూసేసి, కొత్త ట్యాంకును కట్టేటప్పుడు కాకిపాలం గ్రామానికి చెందిన వీరప్ప అనే ఒకతను ఇక్కడ ఉండేవాడట. అతను మన చేతికి దొరికితే...ఈ శవం ఎవరిదనేది తెలిసిపోతుంది. మీరు వెంటనే జీపులో ఉన్న వయర్ లెస్ మూలంగా కాకిపాలం పోలీస్ స్టేషన్ని కాంటాక్ట్ చేసి ఆ వీరప్పని ఇక్కడికి తీసుకు రమ్మని చెప్పండి...”

“ఎస్...సార్...”

ఇన్‌స్పెక్టర్ మూడో అంతస్తు మేడ నుండి దిగి జీపువైపు నడక సాగించినప్పుడు, గౌతం డాగ్ స్క్వాడ్ లీడర్ వైపు తిరిగాడు.

“కుక్కను స్మెల్ చేయించండి”

డాగ్ స్క్వాడ్ లీడర్ గొలుసుతో కలిపి పట్టుకున్న కుక్క దగ్గర కూర్చున్నాడు.

“బ్లాకీ...! స్పిక్...!”

అది అరిచింది.

దాని మెడను తడిమి “గో అండ్ స్మెల్ ఇట్...”

బ్లాకీ అని పిలువబడే ఆ నలుపు డాబర్ మాన్ మెల్లగా నడిచి, శవం పక్కకు వెళ్ళి నిలబడి ఆలొచనలతో ఒక చూపు చూసి, వాసన చూసింది.

                                                           ************************************

అడవిలో ఇప్పుడు చీకటి బాగా అలుముకుంది...పురుగుల అరుపులు చెవులు చిల్లులు పడేలా ఉన్నాయి.

నరేందర్ వీపున తుపాకీ అంచు గుచ్చుకుంటూనే ఉంది.

‘హఠాత్తుగా వెనక్కి తిరిగి అతన్ని దెబ్బతీద్దామా..?’

‘అది తెలివైన పని కాదు. నేను తిరిగే క్షణం అతని చేతిలో ఉన్న తుపాకీ తొందరపడుతూ తూటాలను కక్కడం మొదలు పెడుతుంది...!’

‘ఏం చేద్దాం?’

నరేందర్ ఆలొచిస్తున్నప్పుడే, అతని ప్యాంటు జేబులోని సెల్ ఫోన్ మోగింది.

తుపాకీ అంచు వీపుకు గట్టిగా గుచ్చుకుంది.

“సెల్ ఫోన్లో ఎవరు...?”

“తీసి మాట్లాడితేనే కదా తెలిసేది...”

“మాట్లాడండి...కానీ, ఇప్పుడున్న కష్టమైన పరిస్థితి గురించి ఏమీ చెప్పకూడదు. మామూలుగా మాట్లాడాలి”

నరేందర్ సరేనని తల ఊపి, జేబులో ఉన్న సెల్ ఫొన్ని తీసి చెవి దగర పెట్టుకున్నాడు.

అవతల సైడు ముఖ్యమంత్రి విజయలక్ష్మి మాట్లాడింది.

“మిస్టర్ నరేందర్...”

“మ్యాడమ్...”

“ఇంతవరకు మీ దగ్గర నుండి సమాచారమే లేదు. ఎర్రశిలా అడవులకు వెళ్ళి చేరిపోయారా...?”

“చేరాను మ్యాడమ్...ప్రస్థుతం రెడ్ రోస్ గెస్ట్ హౌస్ లో విచారణ ప్రారంభించి జరుగుతోంది...”

“నా కూతుర్నూ, అల్లుడ్నీ కాపాడి తీసుకు వస్తారా నరేందర్...?”

“మీరేమీ కంగారు పడకండి మ్యాడమ్”

“ఇక్కడ...అన్నీ సాయంత్రం పత్రికలలోనూ న్యూస్ వచ్చేసింది”

“వాళ్ళకు ఎలా సమాచారం వెళ్ళింది మ్యాడమ్?”

“తెలియదు...! దీన్ని విచారించటానికి సి.బి.ఐ. అధికారులు వచ్చేశారు. కేంద్ర హోం మినిస్టర్ నాకు ఫోన్ చేసి, ఏం సహాయం కావాలని ఆడుగుతున్నారు. నాకు ఏం చేయాలో  తెలియటం లేదు. నేను ఎలాంటి నిర్ణయానికీ రాలేక పోతున్నాను.

నేను మిమ్మల్నే నమ్ముకున్నాను. ఏదైనా సరే నా కూతురూ, అల్లుడూ ఆ కిడ్నాపర్స్ దగ్గర నుండి కాపాడబడాలి. వాళ్ళకు ఏదైనా జరిగితే నేను తట్టుకోలేను...”

“మ్యాడమ్...ధైర్యంగా ఉండండి...”

“ఇంకో గంటాగి మళ్ళీ మీకు ఫోన్ చేస్తాను...అప్పుడు మీరు మాకు మంచి సమాధానం చెప్పాలి...” విజయలక్ష్మి ఏడుస్తున్న స్వరంతో చెప్పగా -- సెల్ ఫోన్ ఆఫ్ చేసి ప్యాంటు జేబులో పెట్టుకున్నాడు.

“మాట్లాడాను...”

“చేతులు పైకెత్తి నడు. ఇక ఫోన్ వచ్చినా మాట్లాడ కూడదు”

“అలాగే”

నరేందర్ చేతులు ఎత్తుకుని నేరుగా చేసుకుంటూ, రెండు నిమిషాల సమయం ఆ ఒంటి బాటలో నడవగా...బాట మధ్యలో ఒక చెట్టు కొమ్మ క్రిందకంటా వేలాడుతోంది.

నరేందర్ బుర్రలో చిన్నదిగా ఒక ఫ్లాష్.

కనురెప్పలు మూసి తెరుచుకునే సమయం కూడా పట్టలేదు. చేతులు పైకెత్తుకుంటూ నడిచిన నరేందర్ గబుక్కున ఎగిరి చెట్టు కొమ్మని పట్టుకుని --- బార్ ఆడుతున్నట్టు శరీరాన్ని పైకెత్తి -- తన షూ వేసుకున్న కాళ్ళతో వెనుక వస్తున్న అతని మొహం దగ్గరకు తీసుకు వెళ్ళి ఆపాడు.

“హు....!”

కొంచం నిర్లక్ష్యంగా వచ్చిన అతను, నరేందర్ యొక్క హఠాత్తు దాడిని ఎదురు చూడకపోవటంతో, అతని దెబ్బకు తూలి కింద పడ్డాడు.

అతని  చేతిలో ఉన్న తుపాకీ పక్కనున్న  పొదర్లలో వెళ్ళి పడటంతో – నరేందర్ ఎగిరి వెళ్ళి దాన్ని తీసుకున్నాడు.

కింద పడిన అతను లేచి పరిగెత్తగా -- నరేందర్ చేతిలోని తుపాకీని పైకెత్తి అరిచాడు.......

“ఏయ్ పరిగెత్తకు...ఆగు...”

అతను ఆగకుండా పరిగెత్తటంతో---

నరేందర్ అతన్ని తరిమాడు.

‘అతన్ని కాల్చకూడదు...ప్రాణాలతో పట్టుకోవాలి.

అతను అతి సులభంగా చిన్న చిన్న చెట్లను, పొదర్లనూ దాటుకుంటూ రన్నింగ్ రేసులో పరిగెత్తుతున్నట్టు వేగంగా పరిగెత్తుతున్నాడు.

ఒక కిలో మీటర్ దూరానికి పరిగెత్తే లోపు నరేందర్ కు అర్ధమైపోయింది.

‘అతన్ని తరిమి పట్టుకోవటం కష్టం...!’

కాళ్ళకు కింద కాల్చవలసిందే!

నరేందర్ తుపాకీ ట్రిగర్ నొక్కాడు.

“టట్...టట్...టట్...టట్...టట్...”

తూటాలు దూసుకు వెళ్ళినై.

పరిగెత్తుతున్న అతన్ని తూటాలు శరీరంలో కొన్ని భాగాలలో తగలగా, అతను శబ్ధం చేయకుండా కిందకు వొరిగిపోయాడు.

నరేందర్ ఆయసపడుతూ పరిగెత్తుకు వెళ్ళి -- కింద పడి రక్తం ధారలో కొట్టుకుంటున్న అతని పక్కకు వెళ్ళి వంగాడు. కళ్ళు తేలేసి నీరసంతో పడున్న అతని తలను పట్టుకుని పైకెత్తాడు. తలమీదున్న టోపీని లాగేసి అతని ముఖాన్ని చూశాడు.

గుర్తు తెలియ లేదు.

“ఎవరు నువ్వు...?”

“...........................”

“చెప్పు...ఎవరు నువ్వు? ముఖ్యమంత్రి అమ్మాయినీ, అల్లుడ్నీ కిడ్నాప్ చేసింది ఎవరు...? పనివాడు గంగన్న ను తగలబెట్టింది ఎవరు...?”

నరేందర్ అడుగుతున్నప్పుడే ----

అతనికి ఊపిరందక, ప్రాణం పోగొట్టుకునే చివరి నిమిషాలలో ఉన్నాడు.

నరేందర్ అతని చెంపలమీద కొట్టాడు.

“చెప్పు. నువ్వు ఎవరు...నీ పేరేంటి?”

“...............................”

“ముఖ్యమంత్రి అమ్మాయినీ, అల్లుడ్నీ ఎక్కడ ఉంచారు...?”

“...........”

నరేందర్ అతన్ని ఊపుతున్నప్పుడే -- అతని ఊపిరి అతన్ని వదలి వెళ్ళిందనే సూచనను, అతను తన తలను వంచినప్పుడు తెలుసుకున్నాడు.

************************************************PART-10*****************************************

ఇన్‌స్పెక్టర్ మొహన్ ఇరవై నిమిషాల తరువాత వేగంగా మేడ మీదకు వచ్చాడు.

గౌతం అడిగాడు.

“ఏమిటి మిస్టర్ మొహన్...! కాకిపాలెం పోలీస్ స్టేషన్ కి వయర్ లెస్ లో మాట్లాడి, ఆ వీరప్ప గురించి అడిగారా...?”

“అడిగాను సార్...వాళ్ళు కూడా వెంటనే ఆ గ్రామంలో విచారించి సమాచారం ఇచ్చారు...”

“ఏమిటా సమాచారం?”

“ఆ వీరప్ప పదిహేను రోజుల కిందటే చనిపోయాడట...”

“ఏమిటీ? వీరప్ప చనిపోయాడా...?”

“అవును సార్…”

“ఎలా...?”

“ఒంట్లో బాగుండక వారం పది రోజులు హాస్పిటల్లో ఉన్నాడట. కిడ్నీ ఫైల్యూర్ అయి చనిపోయాడట”

‘ఇంకేమైనా సమాచారం ఉందా?”

“వీరప్ప కి ఫ్యామిలీ లేదు. ఒంటరి వాడు. పని. ఇళ్ళు కట్టే మేస్త్రీ. సగం రోజులు పనికే వెళ్ళడట. మిత్రులూ, బంధువులూ ఎవరూ లేరు కాబట్టి ఊరి ప్రజలే శవాన్ని తీసుకు వెళ్ళి దహనం చేసేరట”

గౌతం తల పట్టుకున్నాడు.

“అంతా గందరగోళంగా ఉంది...పోలీస్ కుక్క స్మెల్ చేసేసి ఎక్కడికీ వెళ్ళకుండా ఇక్కడే కూర్చుండి పోయింది.ఇది ఒక నెలకు ముందు జరిగిన సంభవం. హంతకుల స్మెల్ చెరిగిపోయుంటుంది. అందువలన కుక్క వలన ఎటూ వెళ్ళలేని పరిస్థితి ఏర్పడింది అని డాగ్  స్క్వాడ్ లీడర్ చెప్పాడు”

“సార్...! ఈ పాత ట్యాంకులో ఒక శవాన్ని పూడ్చి పెట్టి, కొత్త ట్యాంకును కట్టాలంటే ఒక ఇళ్ళు కట్టే మేస్త్రీ లేకుండా చేయలేరు. ఆ మేస్త్రీ వీరప్పగా ఉండొచ్చు. నేను ఎందుకైనా మంచిది ఇప్పుడే కాకిపాలెం గ్రామానికి వెళ్ళి వీరప్ప తలదాచుకున్న ఇంట్లో శోధన చేసి, ఏదైనా క్లూ దొరుకుతుందేమోనని చూస్తాను...” ఇన్‌స్పెక్టర్ మొహన్ చెప్పాడు.  

“ప్లీజ్...అది చెయ్యండి...” అన్నాడు గౌతం.

                                                                             ************************************

ఢిల్లీ నుండి వచ్చిన ప్రత్యేక టాస్క్ బృందం, పెద్ద అధికారులు ఐదుగురు -- ముఖ్యమంత్రి విజయలక్ష్మి కీ, ఆమె భర్త నాగరాజు కూ ముందు అటేన్షన్ లో నిలబడ్డారు.

“మ్యాడమ్...! మీ యొక్క కూతురు, అల్లుడూ కిడ్నాప్ చేయబడి ఉండటం సాధారణ విషయం కాదు. ఈ వ్యవహారాన్ని టాకిల్ చేయటానికి ఒక క్రిమినల్ కంట్రోల్ డిపార్ట్ మెంట్ పోలీస్ అధికారిని వేరుగా అపాయింట్ చేసి అడవికి పంపించటం తప్పు...ఈ సమస్యను ఎదుర్కోవటానికి మీరు స్పేషల్ కమాండో బృందాన్ని పంపిచి ఉండాలి”

విజయలక్ష్మి భర్త కళ్ళల్లో ఉబికి వస్తున్న నీటిని తుడుచుకుంటూ “నా కూతురు, అల్లుడూ కిడ్నాప్ చేయబడటం బయట ప్రపంచానికి తెలియక ముందే వాళ్ళను విడిపించుకు రావాలనే ఆలొచనతోనే యాంటీ-టెర్రరిస్ట్ స్పేషల్ పోలీస్ అధికారి నరేందర్ గారిని పంపించాము...ఇందులో ఏ తప్పూ లేదే...?”

అధికారులలో ఒకరు అన్నారు. “మిస్టర్ నరేందర్ చాలా టాలంటడ్ అధికారే. ఒప్పుకుంటాము. కానీ ఇది ఒంటరి మనిషి చేయగలిగే కార్యం కాదు. ఒక ముఖ్యమంత్రి కూతుర్నీ, అల్లుడ్నీ కిడ్నాప్ చేసిన గుంపు మామూలు గుంపు అయ్యిండదు. ఎన్నో ముందేర్పాట్లు చేసుకునే కిడ్నాప్ చేసుంటారు. కాబట్టి, వాళ్లను అంత సులభమైన మనుషులుగా మనం లెక్క వేయడం తప్పు...”

విజయలక్ష్మి ఏడుస్తున్న స్వరంతో అడిగింది. “సరే ఇప్పుడు ఏం చేయాలి చెప్పండి...”

“అడవి ప్రాంతానికి వెళ్ళిన నరేందర్ ఏదైనా వివరం ఇచ్చారా?” 

“ఇచ్చారు...”

“ఏం వివరం ఇచ్చారు...?”

“ఎర్రశిలా అడవి ప్రాంతానికి ఇప్పుడే వెళ్ళినట్లు, త్వరలోనే కిడ్నాపర్లను కనిపెట్టేస్తానని, త్వరలోనే నా కూతురునూ, అల్లుడినీ విడిపించబోతున్నట్టు చెప్పారు”

“క్షమించాలి మ్యాడమ్...అంతపెద్ద అడవి ప్రాంతంలో ఒక మిలటరీ బెటాలియన్ లోపలకు వెళ్ళి వెతికినా, కిడ్నాప్ చేసిన బృందాన్ని కనుక్కోలేరు. మిస్టర్ నరేందర్ ఒక ఒంటరి మనిషిగా నిలబడి మీ కూతుర్ని, అల్లుడ్నీ రెస్క్యూ చేస్తాననడం సాధ్యమే కాదు...”

“సరే...మీ ప్లాన్ ఏమిటి?” నాగరాజు అడిగారు.

“ఈ రోజు రాత్రికే నాలుగు కమాండో బృందాలు ఢిల్లీ నుండి విమానం ద్వారా వైజాగ్ వెళ్ళి జేర్తారు. వైజాగ్ చేరిన కొన్ని గంటల సమయంలో వాహనాలలో వాళ్ళు ఎర్రశిలా అడవి ప్రాంతానికి వెళ్ళిపోతారు. మరుసటి రోజు తెల్లవారు జామున నుండి వేతకటం మొదలు పెడతారు”

నాగరాజు కళ్ళల్లో నీటితో ఆ అధికారులను చేతులెత్తి నమస్కరించాడు.

“మిమ్మల్నందరినీ దేవతలుగా అనుకుని, ముఖ్యమంత్రి భర్త అనే అధికారంతో కాకుండా, ఒక కూతురికి తండ్రిగా అడుగుతున్నాను. మాకున్నది ఒకత్తే కూతురు. ఆమె మాకు ప్రాణాలతో దక్కకపోతే మేమిద్దరం ప్రాణాలతో ఉండము...మా కూతుర్నీ, అల్లుడ్నీ కాపాడండి”

అధికారులలో ఒకరు అడిగారు. “కిడ్నాపర్లు వాళ్ళ కోరికలు ఏమైనా చెప్పారా?”

“ఇంతవరకు చెప్పలేదు. తరువాతి సీ.డీ. వచ్చేంత వరకు కాచుకోనుండమన్నారు...”

“మిస్టర్ నరేందర్ ఇప్పుడు సెల్ ఫోన్ లో దొరుకుతారా...?”

“ప్రయత్నం చేద్దాం...”

చెప్పిన విజయలక్ష్మి తన సెల్ ఫోన్ తీసి నరేందర్ సెల్ ఫోనుకు ఫోను చేసింది.

కనెక్షన్ దొరకలేదు.

‘మళ్ళీ...మళ్ళీ...’

నరేందర్ యొక్క సెల్ ఫోన్ అవతలసైడు పట్టుదలతో మౌనంగా ఉండిపోయింది.

                                                                    ************************************

రాత్రి సమయం తొమ్మిది గంటలు.

రెడ్ రోజ్ గెస్ట్ హౌస్ లో పోర్టికోలో అటూ, ఇటూ నడుస్తున్నాడు గౌతం.

నరేందర్ ఇంకా అడవి ప్రాంతం నుండి తిరిగి  రాలేదు!

‘నరేందర్ కు ఏమైయుంటుంది...?’

గౌతం కు పొత్తి కడుపులో తిప్పింది. వైజాగ్ నుండి కాపలాకు వచ్చిన  సబ్-ఇన్‌స్పెక్టర్  ఒకతను, పరిస్థితిని అర్ధం చేసుకుని దగ్గరకు వచ్చి అడిగాడు.

“సార్...! ఒక పోలీస్ బృందంతో లోపలకి వెళ్ళి వెతుకుదామా...? అడవి లోపల ఆయనకు ఏదైనా ఆపద ఎదురై ఉండొచ్చు...”

“ఆయన ఆపదలొ చిక్కుకునే వ్యక్తి కాదు. ఒక వేల చిక్కుకున్నా, జయించుకుని వచ్చేస్తారు...”

“అయినా కానీ అది ఒక అడవి ప్రాంతం...! ఎందుకైనా మంచిది ఒకసారి లోపలకు వెళ్ళి చూసొద్దాం...”

“ఇప్పుడు టైమెంత...?”

“తొమ్మిది ఐదు సార్...”

“ఇంకో అరగంట చూద్దాము...” అని చెప్పిన గౌతం గెస్ట్ హౌస్ వాకిటి పక్క గేటును చూసుకుంటూ చెమటలు కార్చుకుంటూ నడిచాడు.

ఆందోళనతో ఆయనకు బి.పి. ఎక్కువై, తల తిరుగుతున్నట్టు అనిపించింది.

‘ఒక మాత్ర వేసుకోవాలి. లేకపోతే  కింద పడిపోతాం...’

ఆలొచించిన ఆయన బి.పి. కంట్రోల్ మాత్ర తీసుకోవటం కొసం తన గదికి వైపుకు నడిచారు.

హృదయం లోపల భయం.

‘నరేందర్ ఎందుకు రాలేదు...?’

‘ఆ కిడ్నాపర్ క్రిమినల్స్ చేత కిడ్నప్ చేయబడుంటాడో...?’ తల తిప్పటం ఎక్కువైంది.

ఆలొచిస్తూ నడుస్తున్న గౌతం వరాండాలో నడుచుకుంటూ, తన గది దగ్గరకు వెళ్ళి -- తలుపు మీద చిన్నగా చెయ్యి పెట్టి తోశాడు.

లోపలకు వెళ్ళాడు.

చూపులు గదిలోకి వెళ్ళగా  --  సంతోషంలో అధిరిపడ్డాడు.

నరేందర్ మంచంలో వెనక్కు ఆనుకుని కళ్ళు మూసుకుని ఉన్నాడు.

గౌతం పరిగెత్తుకు వెళ్ళి నరేందర్ ను కౌగలించుకున్నాడు. “నరేందర్...!”

నరేందర్ కళ్ళు తెరిచి నవ్వాడు “ఏమిటి గౌతం...చాలా ఎమొషనల్ అయిపోయారా...?”

“మరి...? అవును, అడవి నుండి ఎప్పుడు తిరిగొచ్చావు...?”

“నేనొచ్చి ఒక గంట అవుతోంది....వాకిలి ద్వారం నుండి రాలేదు. బంగళా యొక్క వెనుక పక్క గోడ ఎక్కి దూకి వచ్చాను...కొన్ని విషయాలను దూరంగా ఉండి గమనించటానికే ఎవరి కంటిలోనూ పడకుండా ఈ గదిలో ఉంటూనే గమనిస్తూనే ఉన్నాను...మీరు, ఇన్‌స్పెక్టర్ మొహన్ మాట్లాడుతున్నదీ , పొస్ట్ మార్టం వ్యాను వచ్చి పాత నీళ్ళ ట్యాంకులో ఉన్న బాడీని, తగలబడిపోయిన గంగన్న బాడీనీ తీసుకువెళ్ళటం ఇలా అన్నిటినీ చూస్తూనే ఉన్నాను. గుర్తు తెలియని శవం చేతి వేలుకు ఉన్న ఉంగరం మీ దగ్గరే కదా ఉంది...?”

“అవును...”

“అది ఇటు ఇవ్వండి”

గౌతం ఒక పాలీతీన్ పేపర్లొ చుట్టిపెట్టున్న ఆ ఉంగరాన్ని తీసిచ్చాడు.

నరేందర్ దానిని చూసి సన్నటి స్వరంతో అడిగాడు.

“ఉంగరం మీదున్న ఆ ‘కె’ అక్షరం చూసి “అది ఎవరనేది గ్రహించారా గౌతం...?”

“లేదు! ఇన్‌స్పెక్టర్ మొహన్ కాకిపాలెం గ్రామానికి వెళ్ళి వీరప్ప ఇల్లంతా పరిశోధించిన తరువాతే ఈ ‘కె’ అక్షరం వేసున్న మనిషి ఎవరనేది తెలుస్తుంది...”

నరేందర్ నవ్వాడు.

“గౌతం! మనం ఇప్పుడు వెంటనే హైదరాబాద్ బయలుదేరుతున్నాం...."

“హైదరాబాదు కా...?”

“ఊ...”

“దేనికి నరేందర్...? ఇప్పుడే మనం కేసులోకి దూరాము. ముఖ్యమంత్రి అమ్మాయి, అల్లుడూ ఎక్కడున్నారో తెలియదు. తగలబెట్టబడిన గంగన్న -- పాత నీళ్ళ తొట్టిలో ఒక మహిళ శవం...అంటూ ఇక్కడ ఎన్నో ప్రాబ్లంలు. ఈ పరిస్థితిల్లో మనం హైదరాబాద్ వెళ్ళి ఏం చెయ్యబోతాం...?”

“హైదరాబాద్ కు వెళ్ళి కొన్ని విషయాలు క్లియర్ చేసుకు రావాలి...”

“నరేందర్ మీరు చెప్పేది నాకేమీ అర్ధం కావటం లేదు...”

కొద్ది క్షణాల మౌనం తరువాత నరేందర్ చెప్పటం మొదలుపెట్టాడు. “గౌతం...! నేను అడవిలోకి వెళ్ళినప్పుడు కొన్ని సంఘటనలు జరిగినై. ఒకడు  ఒక మిషన్ గన్నుతో నన్ను  పట్టుకున్నాడు. నన్నొక ‘ఊబి’ దగ్గరకు తీసుకు వెళ్ళి దాంట్లోకి తొసేద్దామని చూశాడు. కాని నేను వాడిని కొట్టి వాడి దగ్గరున్న తుపాకీని లాగేసుకున్నాను. అతను తప్పించుకుని పారిపోదామని చూశాడు.  నేను కాల్చేశాను. అతను ఆక్కడిక్కడే చనిపోయాడు. వాడి దుస్తులను వెతికాను...ఒక మొబైల్ ఫోనూ, బనీను లోపల పెట్టుకున్న ఒక ఐదువందల రూపాయల కట్ట దొరికింది...”

చెప్పిన నరేందర్ తన బనీనులోపల చేతులు పోనిచ్చి ఒక చిన్న మొబైల్ ఫోను, కొత్త ఐదువందల రూపాయల నోట్ల కట్ట తీసి మంచం మీద పెట్టాడు.

వాటిని గౌతం ఆశ్చర్యంగా చూస్తున్నప్పుడే నరేందర్ మళ్ళీ చెప్పటం కొనసాగించాడు. 

“చనిపోయిన అతని దుస్తులను మళ్ళీ పరిశోధిస్తూ, ఇంకేదైనా దొరుకుతుందేమోనని వెతుకుతున్నప్పుడు ఈ మొబైల్ ఫోన్ రింగ్ అయ్యింది. తీసి ఆన్ చేసి చెవిదగ్గర పెట్టుకున్నా. అవతలసైడు నుండి ‘డేవిడ్... డేవిడ్’ అంటూ ఎవరో పిలిచారు. నేను ‘ఎస్’ అని సమాధానమిచ్చాను. వెంటనే కనెక్షన్ కట్ అయ్యింది. అంటే నా గొంతు డేవిడ్ గొంతులాగా లేదని అవతల పక్క ఉన్న వ్యక్తికి తెలిసిన వెంటనే కనెక్షన్ కట్ చేసాడు"

“అంటే...చనిపోయిన వ్యక్తి పేరు డేవిడ్...?”

“అవును...”

“అవతలసైడు మాట్లాడిన గొంతు ఎలా ఉన్నది, నరేందర్...?”

“కొంచం బొంగురుతో ఉన్న మగ గొంతుక. ఆ గొంతును ఇంతకు ముందు ఎక్కడో విన్నట్టు ఉంది...”

“ఎక్కడ...?”

“దాని గురించే గత రెండు గంటలుగా ఆలొచన చేస్తున్నాను...పక్షి వలలొ చిక్కనే లేదు...”

“డేవిడ్ యొక్క శరీరం ఇప్పుడు ఎక్కడ...? అడవిలోనే పడేసి వచ్చాసారా నరేందర్...?”

“లేదు...”

“మరి...”

“నేను డేవిడ్ ను కాల్చినప్పుడు వచ్చిన తుపాకీ శబ్ధాన్ని గమనించి ఫారెస్ట్ అధికారులు  వెంటనే ఆ చోటుకు వచ్చి చేరారు. నేను ఎవరనేది తెలిసిన వెంటనే కావలసిన సహాయం చేయటానికి ముందుకు వచ్చారు. డేవిడ్ యొక్క శవాన్ని వైజాగ్ హాస్పిటల్ కు తీసుకు వెళ్ళమని చెప్పి నేను వెనుతిరిగాను....”

“సరే! మనం ఇప్పుడు ఎందుకు హైదరాబాదుకు వెళ్ళ బోతున్నాం...?”

“ఐదు వందల రూపాయల నోట్ల కట్ట మీద అతికించున్న కాగితం ముక్కను చూశారా గౌతం?”

గౌతం ఆ నోట్ల కట్టను చేతిలోకి తీసుకుని చూశాడు. అన్నీ కొత్త నోట్లు -- రబ్బర్ బ్యాండ్ వేసున్న చోట ఒక చిన్న కాగితం ముక్క అతికించబడి ఉంది. ఆ కాగితం ముక్కపై అచ్చు చేయబడ్డ అక్షరాలు బాగానే కనిపించినై. అది హైదరాబాద్ బ్యాంకు బ్రాంచ్ పేరు.

నరేందర్ ను తల ఎత్తి చూశాడు గౌతం.

“ఈ బ్యాంకులో నుండి డేవిడ్ డబ్బులు తీసుంటాడు అని చెప్పటానికి ప్రయత్నిస్తున్నారా నరేందర్...?” 

“ఉండొచ్చు! అయినా నాకు ఒక సందేహం...”

“ఏమిటది...?”

“రూపాయి నోటు కట్ట మీద అతికించబడిన ఆ కాగితం ముక్కను మళ్ళీ ఒకసారి చూడండి -- బ్యాంకు పేరుకు పైన పెన్సిల్ తో రాసున్న మూడ ఆంగ్ల అక్షరాలు కనబడుతున్నాయే, చూశారా...?”

“అవును...! HCJ అని రాసుంది”

“దానికి ఏమిటి అర్ధం...?”

“అది బ్యాంకీ వాళ్ళ రహస్య గుర్తు అయ్యుంటుంది”

“లేదు గౌతం...! నాకు దగ్గర దగ్గర అన్ని బ్యాంకుల రహస్య గుర్తులు తెలుసు. HCJ అనేది కొంత వ్యత్యాసంగా ఉంది. దాన్ని కనిబెట్టటానికే హైదరాబాద్ వెడుతున్నాము. ఈ తోక యొక్క చివరి అంచు దొరికితే తల ఎక్కడుందో తెలుస్తుంది...”

“ఎప్పుడు బయలుదేరబోతున్నాం నరేందర్...?”

“ఇప్పుడే...! వైజాగ్ వరకు కారు. అక్కడ్నుంచి తెల్లవారు జామున విమానం. ఏడు ఎనిమిది గంటల కల్లా మనం హైదరాబాద్ కు వెళ్ళి జేరి, పది గంటల కల్లా ఆ బ్యాంకు మేనేజర్ ముందు కూర్చుంటాము”

************************************************PART-11****************************************

కూర్చోనున్నారు.

బ్యాంకు మేనేజర్ జోసఫ్ తల జుట్టుకు డై వేసుకుని, గొంతుకు ఒక టై కట్టుకోనున్న యాభై ఏళ్ళ మనిషి. ఏ.సి. చల్లదనంలో కూర్చుని ఒక ఆరొగ్యమైన ఉత్సాహంలో ఉన్నాడు.

ఐదు వందల రూపాయల నోట్ల కట్ట మీద ఉన్న HCJ అక్షరాలను చూసేసి, తన నుదిటి బాగాన్ని ఒక వేలితో గోక్కుంటూ ఆలొచించాడు.

“బ్యాంకులో ఇలాంటి ఒక రహస్య గుర్తు లేదే?”

“ఈ HCJ అక్షరాలను మీ బ్యాంకు ఉద్యోగస్తుల్లో ఎవరో ఒకరే కదా రాసుండాలి...?”

“అదెలా! డబ్బు తీసుకున్న తరువాత బ్యాంకు కస్టమర్ కూడా ఏదైనా  గుర్తు కోసం రాసుండొచ్చు...?”

“ఎందుకైన మంచిది, మీ స్టాఫ్ కి చూపించి ఇది ఎవరి రాతో అడగండి...”

“అవును...ఈ డబ్బు మీకు ఎలా దొరికిందో నేను తెలుసుకోవచ్చా...?”

“అతనొక క్రిమినల్ వ్యక్తి. పేరు డేవిడ్”

మేనేజర్ ఆలొచించాడు.

“డేవిడ్...! అలాంటి పేరుతో మాకు ఏ కస్టమరూ లేడే...” చెప్పిన మేనేజర్ ఇంటర్ కాం ను నొక్కి మాట్లాడారు.

“మిస్టర్ దేవా...! ఒక్క నిమిషం వచ్చి వెళ్ళండి”

ఆ దేవా వచ్చాడు.

మేనేజర్ రూపాయల నోట్ల కట్ట చూపించి వివరాలు చెప్పగా...ఆయన తీసుకుని చూసి, “సార్! ఇది కాషియర్ ప్రతిమా యొక్క రాత...” అన్నాడు.

కాషియర్ ప్రతిమా పిలుచుకురాబడ్డది. ఇరవైమూడేళ్ళ వయసు. సాల్వార్ కమీజ్, మీగడలాంటి వొళ్ళు, ఐస్క్రీం స్వరం, చెవిలో బంగారు జిమికీలు ఆడుతున్నాయి.

“సార్...ఇది నా అక్షరాలే. HCJ అంటే హై కోర్టు జడ్జి"

హై కోర్టు జడ్జి...?”

“ఎస్...! హై కోర్టు జడ్జి శివప్రసాద్. ఈ బ్యాంకులో చాలా సంవత్సరాలుగా కస్టమర్. ఆయన ఒక రోజు నాకు ఫోన్ చేసి ‘ఐదు లక్షల రూపాయలు డ్రా చేయాలి. ఇంకో గంటలో వస్తాను. డబ్బు ఐదు వందల రూపాయల నోట్ల కట్టలుగా ఉంటేనే మంచిది. తీసి పెడతావా అమ్మాయ్?’ అని అడిగారు. నేనూ, ఆయన వచ్చేలోపే ఈ ఐదు వందల నోట్ల కట్టలను తీసి ఒక గుర్తుకోసం HCJ అని కాగితం రాసి ఉంచాను. చెప్పినట్టే అరగంట తరువాత ఆయన వచ్చారు. డబ్బులు తీసుకుని వెళ్ళిపోయారు”

నరేందర్ కుర్చీలో నిటారుగా కూర్చున్నాడు.

“ఆయనే వచ్చేరా...?”

“అవును...”

“ఎంత డబ్బు డ్రా చేశారు...?”

“ఐదు లక్షలు...”

‘అంత పెద్ద అమౌంట్ ఆయన ఎందుకు తీయాలి...?’ నరేందర్ తనలో తానే ప్రశ్నించుకున్నాడు. తరువాత ప్రతిమాను చూశాడు.

“ఏ తారీఖున ఆ డబ్బు డ్రా చేసేరో తెలుసా...?”

“కంప్యూటర్లొ చూసి చెబుతాను సార్”

“ప్లీజ్”

ఆమె మేనేజర్ గది వదిలి వెళ్ళి, కంప్యూటర్ చూసి తిరిగి వచ్చింది.

“పోయిన నెల నాలుగో తారీఖు సార్...”

“డబ్బును తీసుకు వెళ్ళటానికి ఆయన మాత్రమే వచ్చారా? లేక ఎవరైనా తోడు వచ్చారా...?”

“ఆయన మాత్రమే వచ్చారు. చాల టెన్షన్ లో ఉన్నారు...”

నరేందర్ లేచాడు.

“ఈ వివరాలు బయట ఎవరికీ తెలియకూడదు. చాలా రహస్యంగా ఉంచాలి”

మేనేజరూ, ప్రతిమా ఇద్దరూ తల ఊపగా -- నరేందర్, గౌతం ఒక ‘క్లూ’ దొరికిన సంతోషంలో మేనేజర్ గది వదిలి బయటకు వచ్చారు.

కారులో ఇరవై నిమిషాల ప్రయాణం.

కోర్టుకు బయలుదేరటానికి రెడీ అవుతున్న హై కోర్టు న్యాయమూర్తి ఆయన బంగళాలోనే దొరికేరు.

నరేందర్ వివరాలు చెప్పగా...చిన్నగా ఆశ్చర్యపోయారు.

“ఏస్...! ఆ తారీఖున నేను ఐదు లక్షలు డ్రా చేసింది నిజమే...”

“ఆ డబ్బును ఎవరికి ఇచ్చారు?”

“అది...వచ్చి...వచ్చీ...”

“ప్లీజ్...! నిజం చెప్పండి...మీరు చెప్పబోయే ఒక నిజమే పలు నిజాలను బయటకు తెస్తుంది”

జడ్జి శివప్రసాద్ కర్చీఫ్ తో నుదుటి చెమటను తుడుచుకుని, ఒక ఐదు నిమిషాలు ఖర్చుపెట్టి -- పోయిన నెల నాలుగవ తారీఖున కళావతి ఫోన్ చేసి బ్లాక్ మైల్ చేసి ఐదు లక్షల రూపాయలు డబ్బు అడిగిన వివరాలు చెప్పేరు.

“మీరు డబ్బు తీసుకు వెళ్ళి ఇచ్చారు?”

“అవును”

“అతను ఎవరనేది తెలియదు...?”

“తెలియదు...”

“ఆ తరువాత ఆ కళావతి మీకు ఫోన్ చేసి మాట్లాడిందా...?”

“లేదు...”

“మీరు ఆమెను కాంటాక్ట్ చేయటానికి ప్రయత్నించారా...?”

“చేశాను...! నా కూతురు మాదక ద్రవ్యాల మత్తులో ఉన్నప్పుడు తీసిన ఫోటోలను కళావతి దగ్గర నుండి తిరిగి తీసుకుందామని ఆమె పత్రిక ఆఫీసుకు ఫోన్ చేసాను. కానీ, ఆమె బయట ఊరు వెళ్ళినట్లు ఆమె పి.ఏ. చెప్పింది”

“బయట ఊరంటే...ఏ ఊరు..?”

“ఏదో నార్త్ ఇండియా వైపు వెళ్ళినట్టుగా చెప్పింది”

“ఆ పి.ఏ. ఫోన్ నెంబర్ ఏమిటో చెబుతారా సార్...”

“నాకు తెలియదు” ----చెప్పిన జడ్జి శివప్రసాద్ ఏడుపు స్వరంతో నరేందర్ ను చూశాడు.

“మిస్టర్ నరేందర్...! ఇది నా కూతురికి సంబంధించిన సమస్య. ఆమె పెళ్ళి కావలసిన అమ్మాయి. ఈ విషయం బయటకు పొక్కకుండా ఉండేలా చూడాల్సిన బాధ్యత మీదే...”

నరేందర్ నవ్వాడు.

“భయపడకండి సార్...మీ అమ్మాయి పేరు ఈ కేసులో రాకుండా చేయటం నా బాధ్యత”

                                                                                         ************************************

పత్రిక ఆఫీసు.

కళావతి యొక్క పి.ఏ. హేమా తన ఎదురుగా వచ్చి కూర్చున్న నరేందర్ ను, గౌతం ను భయం చూపులతో చూస్తూ “ఎస్...మీకు ఏం కావాలి సార్...? అన్నది.

“నిజం కావాలి...”

“ఏ నిజం...?”

“కళావతి ఏ ఊరికి వెళ్ళింది...?”

“దాని గురించి నాకేమీ తెలియదు సార్”

“సరే, నడు...లాకప్ లోకి వెళ్ళి మాట్లాడుకుందాం. ఒక రెండు రోజులు లోపల ఉంటే చాలు. నీ మనసులో ఉన్న అన్ని నిజాలూ బయటకు పరిగెత్తుకు వస్తాయి...”

హేమా కన్నీటితో నమస్కారం చేసింది.

“సార్! సత్యంగా...ఆమె ఏ ఊరికి వెళ్ళిందనేది నాకు తెలియదు సార్...పోయిన నెల నాలుగవ తారీఖు రాత్రి పదకొండు గంటలకు పైన నా ఇంటికి ఫోన్ చేసి బయట ఊరు వెళ్తున్నానని, తిరిగి రావటానికి కొన్ని రోజులవుతుందని చెప్పింది”

“కారణం...?”

“మనసు బాగుండలేదని చెప్పింది”

“పోయిన నెల నాలుగవ తారీఖున ఫోన్ చేసి మాట్లాడిన కళావతి ఆ తరువాత...అంటే ఒక నెల రోజులుగా నీకు ఫోన్ చేయనే లేదా...?”

“లేదు సార్...”

“ఎందుకు ఫోన్ చేయలేదనే సందేహం నీకు రాలేదా...?”

“వచ్చింది సార్...కానీ నేను ఎవరిదగ్గరకు వెళ్ళి ఈ విషయం గురించి మాట్లాడగలను...”

“ఇక్కడ కళావతి గది ఎక్కడుంది?”

“పత్రిక ఆఫీసుకు వెనుక ఉంది సార్.”

“రా...వచ్చి చూపించు...”

హేమా వాళ్ళను తీసుకు వెళ్ళింది.

ఆఫీసు వెనుక ఉన్న భవనంలో ఉన్నది ఆ గది. మంచి బద్రత కోసం కట్టబడింది.

“తాళం చెవి...?”

“నా దగ్గర లేవు సార్...”

గౌతం ను తలెత్తి చూసాడు నరేందర్. “సరే! పెద్ద తాళం చెవిని ఉపయోగించుకో వలసిందే”

ఇక్కడ ఒక పలుగు దొరుకుతుందా?

************************************************PART-12****************************************

నరేందర్ రూ, గౌతమూ ముఖ్యమంత్రి విజయలక్ష్మి గారి ఇంటికి పోయి చేరినప్పుడు మధ్యాహ్నం రెండు గంటలు.

రిసెప్షన్ హాలులో సెక్రటరీ పాండురంగం స్వాగతించాడు.

“రండి మిస్టర్ నరేందర్! అడవి నుండి ఎప్పుడు తిరిగొచ్చారు?”

“ఈ రోజు ప్రొద్దున్నే...”

“మ్యాడమ్ మీ సెల్ ఫోన్ కి చాలా సార్లు ప్రయత్నం చేసారు. మీరు దొరకనే లేదు. ఏమైంది మీ సెల్ ఫోన్ కి...?”

“ఏమో తెలియదు సార్. హఠాత్తుగా ట్రబుల్ ఇచ్చింది. రిపేర్ కు ఇచ్చాను! మ్యాడమ్ ఉన్నారా?”

“లేరు! ఈ రోజు ముఖ్యమైన ఒక విదేశీయ రాయబారి అసంబ్లీలో ఆలొచన. మూడు గంటలు తరువాత తిరిగి వస్తారు...మ్యాడమ్ గారి కూతురు గురించి, అల్లుడు గురించి ఏదైనా వివరాలు దొరికినయా నరేందర్...?”

“కొన్ని ముఖ్యమైన వివరాలు దొరికినై. వాటి గురించి మాట్లాడటానికే వచ్చాము...”

“మ్యాడమ్ గారి భర్త లోపలే ఉన్నారు. మీరు ఆయనతో మాట్లాడుతూ ఉండొచ్చు. ఆ లోపు మ్యాడమ్ గారు వస్తారు...ప్లీజ్...రండి...”

పాండురంగం వాళ్ళను లోపలకు తీసుకు వెళ్ళాడు. ఒక ఏ.సి. గదిలో విశ్రాంతి కోసం పడుకోనున్నారు విజయలక్ష్మి భర్త నాగరాజు -- నరేందర్ ను, గౌతం ను చూసిన వెంటనే లేచి కూర్చున్నారు. మొహాన మూడు రోజులుగా గీయని తెల్ల గడ్డం.

పాండురంగం బయటకు వెళ్ళిపోవటంతో, నాగరాజు తన ఎదురుగా ఉన్న సోఫాలో నరేందర్ ను, గౌతం ను కూర్చోమన్నారు.

“ప్లీజ్! కూర్చోండి”

కూర్చున్నారు.

నాగరాజు అడిగారు.

"ఏదైనా ప్రయోజన పడే వివరం దొరికిందా. మిస్టర్ నరేందర్?"

నరేందర్ సమాధానం చెప్పకుండా గౌతం ను చూడగా... గౌతం లేచి వెళ్ళి గది తలుపు మూసొచ్చాడు.

నాగరాజు మొహం మారింది.

“ఎందుకు గది తలుపులు మూసారు?”

నరేందర్ నవ్వాడు.

“పనికొచ్చే విషయాలు మీ దగ్గర చెప్పాలి కదా...అందుకనే! మ్యాడమ్ లేరని తెలుసుకునే ఇప్పుడు వచ్చాను...”

“ఏం చెబుతున్నారు...?”

“మిస్టర్. నాగరాజు...! మేము ఇప్పుడు అన్ని నిజాలతోనూ మీ ఎదురుకుండా కూర్చోనున్నాము”

“నిజాలా...? ఏం నిజాలు?”

“డేవిడ్ కి మీరే బాస్ లాగుందే!”

“డేవిడా? ఎవరది...?”

“గౌతం...! ఈయన దారికి రారు. కళావతి యొక్క సపరేట్ గదిలో మనకి దొరికిన ఆ సి.డి. ని సారుకు వేసి వినిపించండి...”

గౌతం తనతో పాటూ తీసుకు వచ్చిన సి.డి. ని తీసాడు.

నరేందర్ చెప్పాడు. 

“ఈ సి.డి. రెండు నెలలకు మునుపు రికార్డు చేయబడిన ఒక టెలిఫోన్ సంభాషణ. కళావతికి ఫోన్ చేసి మీరు టెలిఫోన్ లో మాట్లాడుతుంటే, అది ఆమె రికార్డు చేసింది. ఆ టెలిఫోన్ సంభాషణనే మనం ఇప్పుడు వినబోతాం”

గౌతం సి.డి. ని ప్లేయర్లో పెట్టి బటన్ నొక్కాడు...సి.డి తిరగటం మొదలు పెట్టి స్వరాలు బయటపడ్డాయి.

“మాట్లాడేది ఎవరు -- కళావతేనా?”

“అవును”

“నేను ఎవరో తెలుస్తోందా?”

“తెలియకేం...? ఈ రాష్ట్రానికి బొమ్మలాగా ఉండే ముఖ్యమంత్రి భర్త. ఇంకా చెప్పాలంటే ముఖ్యమంత్రి నీడ”

“నా శక్తి ఏమిటో తెలిసి కూడా నువ్వు ఆటలాడటం కొంచం కూడా సరిలేదు...ఒక ప్రభుత్వం నడుస్తోందంటే కొంచం అవినీతి అలా, ఇలా ఉండటం జరుగుతుంది. దాన్ని గొప్పగా నీ పత్రికలో రాస్తున్నావే...ప్రాణాలతో ఉండాలని అనుకుంటున్నావా లేక మట్టి కిందకు వెల్దామనుకుంటున్నావా...?”

“ఈ బెదిరింపులన్నీ నా దగ్గర వద్దు. నువ్వు ఎలాంటి అయోగ్యుడివో నాకు తెలుసు. ఇంకో ఆరు నెలలలో జరగబోయే జనరల్ ఎన్నికలలో నీ భార్యే గెలవాలని, ముఖ్యమంత్రి అవ్వాలని నువ్వు వేసిన ప్లాను నా చెవికి వచ్చింది”

“......................”

“ఏమిటి సైలంట్ అయిపోయావు...? మీ ఈజీ ప్లాన్ ఏమిటో చెప్పనా...? మీ కూతుర్నీ, అల్లుడ్నీ మనుషులను ఏర్పాటు చేసి కిడ్నాప్ చేయించటం. తీర్చలేని కోరికలను ప్రభుత్వం ముందు ఉంచి ఆమె ప్రాణానికి ఆపద అని వేషాలు వేయటం. దీని వలన ఆంధ్ర రాష్ట్ర ప్రజలందరూ మీ భార్య మీద జాలి పడతారు. ఆ జాలితో అందరూ ఆమెకే ఓటు వేస్తారు”

“ఏ...ఏయ్...ఇదంతా నీకు ఎవరు చెప్పారు?”

“ఎవరు చెబితే ఏమిటి...? ఇది నిజమా, కాదా?”

“ఇదిగో చూడు కళావతీ...నన్ను కొంచం అడ్జెస్ట్ చేసుకుని నడుచుకో. నీకు కావలసిన డబ్బు నీ ఇల్లు వెతుక్కుంటూ వస్తుంది...”

“ఇప్పుడు మాట్లాడేవే, ఇదే మాటంటే...మన ఇద్దరి మధ్యా ఒక ఒప్పందం వేసుకుందామా...?  ఈ ప్రభుత్వ పాలనలో ఏ తప్పు జరిగినా, నా పత్రిక పట్టించుకోదు. ఈ పట్టించుకోవటం అనే పనికి ఒక ధర మాట్లాడు కుందాం. డబ్బు కరెక్టుగా రావాలి. డబ్బు కోసం నేను రాను. నా మనిషి డేవిడ్ వస్తాడు. భ్రీఫ్ కేసులో ఉంచి చడీచప్పుడు లేకుండా ఇచ్చేయాలి. ఏమిటీ...డీల్ ఒప్పందం ఒకేనేగా”

“ఓ.కే”

“ఇప్పుడు ఓకే చెప్పేసి రేపు...నువ్వు మాట మార్చినా, నా పత్రికలో నీ కథ ప్రచురణ అవుతుంది...”

“అలాగంతా చేయద్దు కళావతీ. నీ మనిషి డేవిడ్ దగ్గర వారం వారం డబ్బు ఇచ్చేస్తాను. చాలా?”

“చాలు...”

“తరువాత...”

“ఏమిటి...?”

“నా కూతుర్నీ, అల్లుడ్నీ కిడ్నాప్ చేసిన నాటకం ఒక రోజు మొదలవుతుంది. నీ పత్రికలో దానికి చాలా ముఖ్యత్వం ఇచ్చి ప్రచురించాలి. వార్తను చదువుతున్న మహిళలు కన్నీరు కార్చి ఏడవాలి. ఆంధ్ర రాష్ట్ర ప్రజల దగ్గర ఓట్లు వేయించుకోవాలంటే చాలా సెంటి మెంట్లు అవసరపడుతోంది...”

“మీరు ఒక మంచి రోజు చూసి, నాటకం మొదలు పెట్టండి...నేను నా సహాయంగా నా పత్రికలో ప్రచురించి ప్రజల మనసును కరిగించేస్తాను. దీనికి వేరుగా ఒక మొత్తం ఇవ్వాలి...”

“ఇస్తే పోతుంది...”

“డేవిడ్ ని వచ్చేవారం పంపిస్తాను”

“పంపు...పంపు...”

సీ.డి తిరగటం ఆగింది.

ఆ ఏ.సీ. గదిలో నాగరాజు కు ముఖమంతా చెమట పట్టింది.

నరేందర్ లేచి వెళ్ళి నవ్వుతూ ఆయన భుజం మీద చెయ్యి వేశాడు.

“కొన్ని పత్రిక యజమానులు ఇలాగే సార్. ఏదో ఒక రకంగా పట్టుబడేటట్టు చేస్తారు. కళావతి ఇలా ఒక సి.డి. ని  తన చేతిలో ఉంచుకుంటుందని మీరు కొంచం కూడా ఎదురు చూసుండరు...”

నాగరాజు చెమటను కూడా తుడుచుకోకుండా, అలాగే కూర్చుండిపోగా, నరేందర్ మళ్ళీ మాట్లాడాడు.

“సార్...మీకొక విషయం తెలుసా? డేవిడ్ ఇప్పుడు ప్రాణాలతో లేడు. నన్ను చంపటానికని అడవికి వచ్చిన అతను, నా చేతులతోనే ప్రాణాలు వదిలేడు. సహాయం అతను తీసుకు వచ్చిన తుపాకీయే.

అతను చనిపోయి కింద పడేటప్పుడు అతను ఉంచుకున్న మొబైల్ ఫోనులో మీరు డేవిడ్ - డేవిడ్ అంటూ పిలిచారు. ఆ తరువాత ఆఫ్ చేసారు. ఆ గొంతు ఎక్కడో విన్నామే అని ఆలొచించి, ఆలొచించి చూస్తే ఏమీ గుర్తుకు రాలేదు. చివరగా కళావతి సి.డి లో మీ గొంతు విన్న తరువాత, అరె! మ్యాడమ్ గారి భర్త గొంతు కదా అనిపించింది...”

నాగరాజు వొళ్ళంతా వణుకుతుంటే లేచి నరేందర్ చేతులు పుచ్చుకున్నాడు.

“మిస్టర్ నరేందర్! మీరు వయసులో చిన్న వారు. అయినా కానీ మీ కాళ్ళ మీద పడి మన్నించమని వేడుకుంటాను.ఈ వ్యవహారం ఏదీ బయటకు తెలియకూడదు. తెలిస్తే నా పరువు, మర్యాద అంతా పోతుంది”

“మిమ్మల్ని కాపాడాలంటే నేను ఇప్పుడు అడిగే ప్రశ్నలకు నిజమైన సమాధానం చెప్పాలి”

“అ...అడగండి...”

“మీ అమ్మాయి, అల్లుడూ ఇప్పుడు ఎక్కడున్నారు...?”

“కర్నాటక రాష్ట్రం బందిపూర్ అడవిలో నాకు కావలసిన ఒక మనిషి యొక్క బంగళాలో...”

“ఈ కిడ్నాప్ నాటకం గురించి మీ కూతురికీ, అల్లుడికీ తెలుసా?”

“తెలియదు...”

“మీ భార్యకు....?”

“తెలియనే తెలియదు. ఆమె ఒక అమయకురాలు!”

“సరే! కళావతిని చంపేసి వాటర్ ట్యాంకులో పెట్టి ఖననం చేసింది ఎవరు...?”

“డేవిడ్, జనగణమన కేశవ్, సెక్యూరిటీ గంగన్న, మేస్త్రీ వీరప్ప....”

“గంగన్న తనకు ఏమీ తెలియదని చెప్పాడే?”

“అబద్దం...ఆ టైములో వాడు సెలవు పెట్టున్నా, పధకానికి సహాయం చేసాడు. కళావతి మరణం ఏ కారణం చేత బయటిలోకానికి తెలియనే కూడదని చాలా జాగ్రత్తగా ఉన్నాము. కానీ, నా భార్య విజయలక్ష్మి, కూతుర్నీ, అల్లుడ్నీ అదే రెడ్ రోస్ గెస్ట్ హౌస్ కు పంపించింది. ఎన్నికలకు ముందు ఆ కిడ్నాప్ నాటకాన్ని ప్రారంభించాలని అనుకుని నేను కూడా నా మనుషులతో కార్యంలోకి దిగాను”

“మీ భార్యకు ఇది నాటకమని తెలియకుండా ఉన్నందువలనే ఆమె ఆందోళన చెంది నన్ను సహాయానికి పిలిచింది. నేనూ, గౌతం ఇద్దరం సహాయానికి వచ్చి విచారణ కోసం రెడ్ రోస్ గెస్ట్ హౌస్ కు వెళ్ళటంతో మీరు భయపడ్డారు. మా ప్రయత్నాలను గమనించటానికి డేవిడ్ అక్కడికి వచ్చాడు. మీరు భయపడినట్లే కళావతి మరణాన్ని మా పోలీసు చూపులు వాసన పట్టి బయటకు తేవటంతో, మీరు తీవ్రంగా భయపడ్డారు. డేవిడ్ కు మొబైల్ ద్వారా అప్పుడు మీరు సమాచారం అందించారు. దాని ఫలితం? డేవిడ్ హడావిడిగా గంగన్నని మంటలకు బలి ఇచ్చేసి, అడవిలోపల ఉంచే నన్ను చంపాలని అనుకున్నాడు. ఇప్పుడు నేను చెప్పేదంతా కరక్టే కదా సార్...?" 

సరే అనేటట్టు తల ఊపిన నాగరాజు, నరేందర్ కు నమస్కరించాడు.

“మిస్టర్ నరేందర్! ఇవేవీ బయట ఎవరికీ తెలియకూడదు. మీకు కావలసిన డబ్బు లక్షలలో... కాదు... కాదు...కోట్లలో ఇస్తాను...ఆ సి.డి. ని నా దగ్గర ఇచ్చేయండి”

“సారీ సార్...ఈ సి.డి. ని ఇంతకు ముందే ఇంకొకరికి అమ్మేందుకు మాట్లాడాము...”

“ఎవరికి...?”

“న్యాయదేవతకి...!”

నాగరాజు భయపడి వణుకుతున్నప్పుడే నరేందర్ తన చొక్కా జేబులో ఉంచుకున్న అరెస్టు వారెంటును తీసి అతని మొహానికి నేరుగా జాపాడు. 

“మీ భార్య వచ్చేలొపు జీపు దగ్గరకు వెళ్ళిపోదాం సార్...”

నాగరాజు-నరేందర్, గౌతంలతో కలిసి నడవసాగాడు. అప్పుడు గౌతం అన్నాడు:

“నరేందర్! రాత్రి పూట భూతాల కంటే, ఈ పగటి పూట భూతలే చాలా ప్రమాదకరమైనవి”

నరేందర్ చిన్నగా నవ్వాడు.

************************************************సమాప్తం*****************************************