పగటిపూట భూతాలు...(పూర్తి నవల)

 

                                        పగటిపూట భూతాలు                                                                                                                 (పూర్తి నవల)

విశ్వవిద్యాలయాల్లో రాజకీయాల అధ్యయనమును రాజకీయ శాస్త్రం, రాజకీయ అధ్యయనాలు, లేదా ప్రభుత్వ పరిపాలన అంటారు. రోజువారీ జీవితంలో రాజకీయాలు అనే పదం దేశాల పరిపాలన విధానాన్ని,, ప్రభుత్వ నియమాలు, చట్టాల తయారీ మార్గాలను సూచించేందుకు ఉపయోగిస్తారు. 

అయితే ఇప్పుడు రాజకీయాలకు అర్ధం మారిపోయింది. ఎందుకంటే ఇప్పుడు ఇతర గ్రూపులలో, చాలా పెద్ద సంస్థలలో, పాఠశాలలో, మతసంస్థలలో....అంతెందుకు ప్రతి దాంట్లోనూ రాజకీయమనే పదప్రయోగం కనిపిస్తుంది.

 కానీ ఈ మధ్య రాజకీయం అంటే ఇలా చెబుతున్నారు:

రా అంటే రాక్షసంగా 

జ అంటే జనానికి 

కీ అంటే కీడు చేసే 

యం అంటే యంత్రాగం - 

రాక్షసంగా జనానికి కీడు చేసే యంత్రాగం.

రాజకీయ నేతల క్రింద పనిచేసే వారిని అడిగితే అమ్మో..."వాళ్ళు పగటి పూట భూతాలు" అంటున్నారు.

మరి ఈ నవలలో ఏముందో, రాజకీయాలకు పైన చెప్పిన సంక్షిప్తీకరణను ఎలా రుజువు చేసిందో ఒకసారి చదివి చూడండి.

                                                                                                          PART-1

గంధము, కుంకుమా కలిసిన రంగులో ఈశాన్య దిక్కు తెల్లవారుతోంది.

శుక్రవార సూర్యోదయ గాలి ఊపిరితిత్తులను తీపి పరుస్తుండగా, బాల్కనీలో నిలబడి ఆ గాలిని శ్వాసిస్తున్న నరేందర్ కు పక్కన ఉంచుకున్న సెల్ ఫోన్ పిలుపును  ఇచ్చింది.

నరేందర్ సెల్ ఫోన్ తీసుకుని దాన్ని ఆన్ చేసి చెవి దగ్గర పెట్టుకుని “ఎస్...” అన్నాడు.

“మిస్టర్ నరేందర్...?”

“స్పీకింగ్...”

“మిస్టర్ నరేందర్...! ముఖ్యమంత్రి ఇంటినుండి ఆమె పర్సనల్ సెక్రెటరీ పాండురంగం మాట్లాడుతున్నాను...”

“చెప్పండి సార్...”

“మీరు వెంటనే బయలుదేరి ముఖ్యమంత్రి గారి ఇంటికి రావాలి...”

“ముఖ్యమంత్రి ఇంటికా...?”

“ఎస్...”

“విషయం ఏమిటో తెలుసుకో వచ్చా సార్...?”

“ఫోనులో చెప్పే విషయం కాదు. నేరుగా రండి. ముఖ్యమంత్రి మీకొసం ‘వెయిట్’ చేస్తున్నారు. మీరు ముఖ్యమంత్రి ఇంటికి వస్తున్న విషయం ఇంకెవరికీ తెలియనివ్వద్దు. హై ర్యాంకింగ్ పోలీస్ అధికారులకు కూడా ఈ విషయం తెలియకూడదు. చాలా రహస్యమైనది. ముఖ్యమంత్రిని మీరు చూడటానికి వచ్చే విషయాన్ని మీ భార్యకు కూడా తెలియనివ్వకండి...బయలుదేరి వస్తారా?”

“ఇప్పుడే వస్తా...”

“ఇంకో ముఖ్యమైన విషయం మిస్టర్ నరేందర్. ప్రగతిభవన్ లో ఉన్న ముఖ్యమంత్రి ఇంటికి రావద్దు...”

“మరి...?”

“బేగంపేట లో ఒక బంగళా ఉంది. మీకు తెలిసుంటుందనుకుంటా...”

“తెలుసు...?”

“అక్కడికి రండి...సి.ఎం, నేనూ కాచుకోనుంటాము”

సెల్ ఫోన్ కట్ అయ్యింది.

నరేందర్ బాల్కనీ వదిలి కిందకు వచ్చాడు. నరేందర్ భార్య రూపా స్నానం ముగించుకుని, వంటింట్లో ‘టీ’ తయారుచేయటంలో బిజీగా ఉండగా, పాల కుక్కర్ విజిల్ వేసింది.

“రూపా...”

“ఏమిటండీ...”

“నాకు ‘టీ’ వద్దు...నేను బయలుదేరుతున్నాను...”

“ఎక్కడికి...?”

“ఉద్యోగ రహస్యం...చెప్పటానికి అనుమతి లేదు. ఇప్పుడే సెల్ ఫోనులో పిలుపు వచ్చింది”

“వెంటనే బయలుదేరాలా...?”

“వెంటనే...వెంటనే...”

నరేందర్ తన గదిలోకి దూరి జాగింగ్ డ్రస్సు తీసేసి, వేరే డ్రస్సుకు మారాడు.

క్రీమ్ రంగు సఫారీ.

రూపా వెనుకే వచ్చింది. “గౌతం అన్నయ్య ఇంకా కొంచం సేపట్లో వాకింగ్  చేయటానికి బయలుదేరి వచ్చేస్తారే...ఆయనకు నేనేం సమాధానం చెప్పను...?”

“వి.పి అని చెప్పు. ఆయన అర్ధం చేసుకుంటారు”

“వి.పి అంటే...?”

“వెరీ పర్సనల్...”

నరేందర్ పోర్టికోకు వచ్చి నీలి రంగు కారులోకి ఎక్కాడు. రూపా గేటును తెరిచి ఉంచటంతో, కారు వేగంగా బయటకు వచ్చి రోడ్డు ఎక్కింది.

తెల్లవారుతున్న చీకటి--మంచూ, చేతులు కలుపుకుని అన్ని రోడ్లకూ విరజిమ్మ -- నరేందర్ కారును ఎనభైలో నడిపాడు.

బుర్రలో ఆలొచనలు చెలరేగినై.

‘సి.ఎం ఇలా రహస్యంగా పిలవడం ఇది రెండోసారి. ఇంతకు ముందు రాష్ట్రమంతా బాంబు పేలుడ్లు జరిగినప్పుడు, దాని వెనుక ఉన్న దేశద్రోహ శక్తులను కనిపెట్టటానికి ఉన్న దార్లను పరిశోధించటానికి నన్ను పిలిచి రహస్యంగా మాట్లాడారు...’

‘ఇది రెండో పిలుపు’

‘ఎందుకై ఉంటుంది...?’

కరెక్టుగా ఇరవై నిమిషాల పయనం.

బేగంపేట, చిరు వెళుతురుతో అప్పుడే తెలవారుతోంది. సి.ఎం. కు సొంతమైన బంగళా ఉన్న రోడ్డులోకి కారును తిప్పి, బంగళా దగ్గరకు వచ్చాడు నరేందర్.

సెక్యూరిటీ గార్డు కొద్ది నిమిషాలు ఆపిన తరువాత లోపలకు వెళ్ళాడు.

పోర్టికోలో ‘సెక్రెటరీ’ పాండురంగం ఒక విధమైన ఆందోళనతో కాచుకోనున్నాడు.

“రండి...మిస్టర్ నరేందర్...!”

నరేందర్ ఆయనతో పాటూ పోర్టీకోలో నడుస్తూ అడిగాడు.

“సార్...ఏదైనా ఎదురు చూడని సంఘటనా?”

“ఎస్...”

“ఏమిటది...?”

“అది ముఖ్యమంత్రే చెబుతారు...”

ఆ పెద్ద బంగళా నిశ్శబ్ధంగా ఉంది. పనివాళ్ళేవరూ కంటికి కనబడలేదు.

హాలులోకి వెళ్ళి, దాని మధ్యలో ఉన్న మేడమెట్లు ఎక్కి -- ముఖ్యమంత్రి గది ముందుకు వెళ్ళి నిలబడ్డారు.

దగ్గరగా మూసున్న తలుపు మీద శబ్ధం చేసి, పాండురంగం లోపలకు వెళ్ళగా -- నరేందర్ ఆయన వెనుకే వెళ్ళాడు.

ముఖ్యమంత్రి విజయలక్ష్మి సోఫాలో తల వెనక్కి పెట్టుకుని ఆనుకోనున్నది కనబడింది. పక్కనే విజయలక్ష్మి భర్త ఆందోళన చెందుతున్న మొహంతో ఉండటం తెలిసింది.

‘ముఖ్యమంత్రి విజయలక్ష్మి కి యాభై ఏళ్ళ వయసు. సన్నగా ఉండే శరీర రూపం. ఎర్రని రంగు, నెరిసిన తలవెంట్రుకల కలయికతో జుట్టు ఒక చిన్న చక్రంలా చుట్టబడి ఉంది. చెవులకు చిన్న చిన్న బంగారు పోగులు తలతల మంటున్నాయి. లైట్ బ్లూ కలర్ చీర కట్టులో దర్జాగా ఉన్నది’

విజయలక్ష్మి భర్త నాగరాజు బట్ట తలతో పంచ - జుబ్బాతో ఉన్నారు.

నరేందర్ లోపలకు వచ్చి విజయలక్ష్మి ముందు నిలబడి 'సెల్యూట్' చేయగా -- దాన్ని మౌనంగా తీసుకుంటూ సోఫాను చూపింది.

"కూర్చోండి నరేందర్...”

నరేందర్ కూర్చున్నాడు.

విజయలక్ష్మి కొన్ని క్షణాలు మౌనంగా ఉండి, తరువాత నరేందర్ ను తలెత్తి చూస్తూ చెప్పింది.

"మీతో పర్సనల్ గా ఒక సహాయం అడగటానికే ఇంత ప్రొద్దున్నే మిమ్మల్ని రమ్మని చెప్పాను"

నరేందర్ తన మొహంలో ఒక పెద్ద ఆశ్చర్య చిహ్నాన్ని అతికించుకుని విజయలక్ష్మిని చూసాడు.

“అడగండి మ్యాడమ్...”

విజయలక్ష్మి హఠాత్తుగా పాండురంగాన్ని చూడగా, ఆయన ఆమె చూపులను అర్ధం చేసుకున్న వాడిలాగా, లోపలున్న ఒక గదిలోకి వెళ్ళీ, చేతిలో ఒక సీ.డి. తో బయటకు వచ్చాడు.

నరేందర్ యొక్క కన్ ఫ్యూజన్ ఎక్కువ అవుతున్నప్పుడే పాండురంగం ఆ సీ.డి. ని పక్కనున్న ఒక డెక్ లో పెట్టి ఆన్ చేశాడు.

టీ.వీ.తెర తెల్లని చుక్కలతో మొదలయ్యి కొద్ది క్షణాలలో దృశ్యం చూపించి, సడన్ గా ఒక ఆకుపచ్చని అడవి ప్రాంతాన్ని చూపించింది.

చిత్రం నిశ్శబ్ధంగా వెడుతోంది.

అడవి ప్రాంతంలో ఉన్న చిన్న కాలిబాట లాంటి దాన్ని కెమేరా చూపించుకుంటూ వెడుతుంటే--దృశ్యం గబుక్కున మారి ఒక కొండ గుహను చూపించింది.

దృశ్యం ఊగుకుంటూ కొండ గుహలోకి వెళ్ళగా -- ఒక దివిటీ వెలుగుతుండటం కనబడింది.

పసుపుగా ఒక వెళుతురు వ్యాపించి చీకటిని తరిమికొట్టి, తుపాకులతో నిలబడున్న ఇద్దర్ని చూపించింది.

మొహాలు సరిగ్గా కనబడలేదు.

కెమేరా కోణం ఇప్పుడు మారి, గుహలోని ఒక మూలను చూపగా -- చూస్తున్న నరేందర్ యొక్క చూపులు దీక్షగా చూసినై.

గుహలోని మూలలో ఇద్దరు ముడుచుకుని, కాళ్ళు దగ్గరగా పెట్టుకుని కూర్చున్నారు.

ఒక మగ మనిషి, ఒక స్త్రీ కాళ్ళపైనా, చేతులపైనా బురద మట్టి అతుక్కోనుండ--కళ్ళల్లో భయం. వేసుకున్న దుస్తులు చినిగి వేలాడుతున్నాయి. స్త్రీ ఏడుస్తున్నది.

విజయలక్ష్మి ఇప్పుడు నరేందర్ వైపు తిరిగింది. “నరేందర్! మీరు చూస్తున్న, మూల కూర్చున్న వ్యక్తులు ఎవరో తెలుస్తున్నదా?”

“ఎవరు మ్యాడమ్...?”

“నా కూతురు రాధాకుమారి, అల్లుడు గణేష్ రాం...”

నరేందర్ ఆశ్చర్యపోతూ విజయలక్ష్మిని చూడగా, ఆమె కొనసాగించింది.

“నరేందర్! నిన్న రాత్రి పన్నెండు గంటల సమయంలో ఒక ఫోన్ వచ్చింది. అది నా హాట్ లైన్ కి. అందుకనే ఫోనును నేనే తీసాను. ఫోనులో మాట్లాడినతను, రాజీవ్ గాంధీ రోడ్డు చివర్లో ఉన్న పోస్టు బాక్స్ లో ముఖ్యమైన ఒక సీ.డీ. ని పడేసినట్లు, అది తీసుకుని డెక్ లో వేసి చూడమని చెప్పాడు. నేను అదేదైనా రాజకీయ సమస్యగా ఉంటుందేమో నని అనుకుని, సెక్రెటరీ పాండురంగం గారిని పంపి సీ.డీ. ని తీసుకురమ్మని పంపాను. వెంటనే వేసి చూసాము. చూస్తే ఇలా ఒక విపరీతం. నా కూతుర్నీ, అల్లుడ్నీ, వాళ్లకు సెక్యూరిటీగా ఉన్న ఆరుగురు పోలీసులనూ ‘రేపటి భారతం’ అనే ఒక సంస్థ కిడ్నాప్ చేసి తీసుకు వెళ్ళి, అరణ్య ప్రదేశంలో ఖైదీలుగా అనచబడి ఉంచారు...”

నరేందర్ ఆశ్చర్యంతో మళ్ళీ టీ.వీ  తెరని చూసినప్పుడు, అక్కడ ఇప్పుడు దృశ్యం మారింది.

బాడీగార్డులుగా వెళ్ళిన ఆరుగురు పోలీసులనూ, అండర్ వేర్, బనియన్లతో మోకాళ్ళ మీద కూర్చోబెట్టారు. వాళ్ళకు ఎదురుగా తుపాకులు పెట్టబడున్నాయి.

ఇప్పుడు మాటలు వినిపించినై.

కెమేరా ఇప్పుడు అందరి మొహాలనూ ‘క్లోజ్ ఆప్’ లో చూపిస్తుంటే, చెవ్వు జివ్వున లాగుతున్న దోరణిలో ఒక గొంతు వినబడింది.

“ఈ సీ.డీ. ని చూస్తున్న వారందరికీ ‘రేపటి భారతం’ స్వాగతం చెబుతోంది. అహింస విధానాన్ని పాటించి పోరాటాలు జరిపి దేశంలో ఉన్న అన్ని సమస్యలకూ ఒక పరిష్కారం చేద్దామనే ఒకే ఒక మంచి నమ్మకంతో మొదలు పెట్టబడినదే ఈ సంఘం. కానీ, దేశమూ, మనుషులూ ఇప్పుడున్న పరిస్థితిలో అహింసా పోరాటం చేయలేని కారణంగా, ఇలాంటి ఒక హింసను చేతిలోకి తీసుకోవలసి వచ్చింది. గాంధీ గారి ఆత్మకు ఇది నచ్చదని తెలుసు. ఏం చేయను...? గాంధీజీ ఇష్టపడినట్లుగానే దేశంలో అన్ని పనులూ జరుగుతున్నాయా...?”

మాటలు ఆగిపోయాయి--టీ.వీ తెర మీద దృశ్యం మాత్రం పోతోంది. అల్లుడు గణేష్ రాం గడ్డాన్ని ఒక తుపాకి మొన పైకెత్తగా మళ్ళీ ఆడియో వినబడింది.

“ఇక విషయానికి వద్దాం. ముఖ్యమంత్రి విజయలక్ష్మి గారి కుమార్తె రాధాకుమారి, అల్లుడు గణేష్ రాం ఇప్పుడు మా దగ్గరున్నారు. పెళ్ళై ఆరునెలలే అయిన ఈ యువ దంపతులను ఇలా కొండ గుహలో దాచి పెట్టి ఉంచటం మాకు కష్టంగానే ఉంది. కానీ ఇంకో దారిలేదు. ఎర్రశిలా అడవులకు ఆనందంగా గడపటానికి వచ్చిన ఈ యువ దంపతులను, వాళ్ళకు బాడీగార్డులుగా వచ్చిన ఆరుగురు పోలీసులనూ మేము కిడ్నాప్ చేసుకోచ్చి ఈ అడవి ప్రాంతంలో దాచి పెట్టటానికి కారణం ప్రభుత్వం దగ్గర నుండి డబ్బులు రాబట్టుకోవాలని కాదు. మేము అడగబోయేది డబ్బు కాదు. న్యాయం...మేమడిగే న్యాయం ఏమిటీ...? తరువాత సీ.డీ. మీ చేతికి దొరికే వరకు ఆలొచిస్తూ ఉండండి. వందేమాతరం! జై హింద్!”

స్వరం ఆగిపోగా -- దృశ్యాలను ముగించుకుని టీ.వీ తెల్ల రంగు చుక్కలను ఉత్పత్తి చేసింది. 

పాండురంగం డెక్ ను ఆపేసి సీ.డీ ని బయటకు తీశాడు.

విజయలక్ష్మి కళ్ళు బాగా ఎర్రబడి -- ఒక చిన్న ఏడుపుకు తయారుకాగా, ఎడమ చేతిలో ఉన్న కర్చీఫ్ ను నోటి దగ్గర పెట్టుకుంది.

నరేందర్ కొద్ది నిమిషాలు మౌనంగా ఉండి విజయలక్ష్మి వైపు చూశాడు.

“మేడమ్! మీ అమ్మాయి, అల్లుడూ ఎర్రశిలా అడవులకు ఎప్పుడు వెళ్ళారు?”

“పోయిన వారం”

“అక్కడ ఎక్కడ బస చేసారు?”

“ఒక బంగళాలో...”

“అది ఎవరి బంగళా...?”

“ఒక ఎస్టేట్ ఓనర్ కు చెందింది”

“ఆయన పేరు...?”

“విశ్వం...! నా భర్తకు ఆయన స్నేహితుడు. సింగపూర్ లో ఆయనకు చాలా వ్యాపారాలు ఉన్నాయి. సంవత్సరానికి పది నెలలు ఆయన సింగపూర్ లోనే ఉంటాడు. రెండు నెలలు ఇండియాలో ఉంటాడు”

నరేందర్ కొద్దిసేపు మౌనంగా ఉండి, ఆ తరువాత అడిగాడు. “మేడమ్! మీ హాట్ లైన్ టెలిఫోన్ నెంబర్లో మాట్లాడిన ఆ వ్యక్తి గొంతు మీకు పరిచియమున్నట్టు అనిపించిందా?”

“లేదు”

అంతవరకు ఏమీ మాట్లాడకుండా కూర్చున్న విజయలక్ష్మి భర్త నాగరాజు నీరసించిన స్వరంతో నరేందర్ ను చూసారు.

“మిస్టర్ నరేందర్! మాకు ఒక్కత్తే అమ్మాయి. దాన్ని మేము మళ్ళీ ప్రాణాలతో చూడాలను కుంటున్నాము. మా అమ్మాయినీ, అల్లుడ్నీ మీరే రక్షించి తీసుకురావాలి”

“భయపడకుండా...ధైర్యంగా ఉండండి సార్! మీ అమ్మాయికీ, అల్లుడికీ మాత్రమే కాదు...ఆ గుంపు దగ్గర చిక్కుకున్న ఆ ఆరుగురు పోలీసుల ప్రాణాలకూ ప్రమాదం లేకుండా కాపాడొచ్చు...”

విజయలక్ష్మి దుఃఖాన్ని అనుచుకుని చెప్పింది. “నరేందర్! ఇది మీరు మామూలుగా చెప్పే రొటీన్ అభయంగా ఉండిపోకూడదు. ఆ కిడ్నాప్ గ్రూప్ మానవత్వమే లేని ఒక గ్రూప్. ఏదైనా చేయగల ధైర్యం ఉంది వాళ్ళ దగ్గర. వాళ్ళు ఈ సీ.డీ. ని మాత్రమే పంపలేదు...”

“ఇంకేం పంపారు...?”

“పాండురంగం...!”

“మేడమ్...”

“అది కూడా తీసుకువచ్చి చూపండి...”

నరేందర్ ఆశ్చర్యంగా చూస్తున్నప్పుడే, పాండురంగం పక్కనున్న గదిలోకి వెళ్ళారు.

ఇరవై క్షణాల తరువాత బయటకు వచ్చారు.

చేతిలో ఒక చిన్న బాటిల్. అందులో ఎర్రగా ఒక ద్రవం ఉంది.

బాటిల్ మూత దగ్గర కట్టబడున్న ఒక కాగితంలో తెలుగులో పొడి పొడి అక్షరాలు రాసున్నాయి.

నరేందర్ ఒక పెద్ద ప్రశ్నార్ధకాన్ని మొహం మీద పెట్టుకుని దాన్ని తీసుకుని చదివాడు.

హృదయంలో చిన్నగా భూకంపం వచ్చింది.

************************************************PART-2******************************************

ఉదయం పదకొండు గంటలు.

రాసిన హెడ్ లైన్స్ ను సరిచూసుకుంటున్న కళావతిని టెలిఫోన్ పిలిచింది. చూస్తున్న పనిని ఆపకుండానే రీసీవర్ ఎత్తి “హలో...” అన్నది. నలభై ఏళ్ళ కళావతి.

టెలిఫోన్లో స్వరం వినబడింది.

ఇది 'ఎదురీత’ పత్రిక ఆఫీసా?”

“అవును...”

“ఎడీటర్ కళావతి గారి దగ్గర మాట్లాడాలే...?”

“నేను కళావతినే మాట్లాడుతున్నాను...”

“నిజంగానే కళావతి గారేనా మాట్లాడేది...?”

“అవును...”

“మీ దగ్గర మాట్లాడాలని నాకు చాలా రోజుల నుండి ఆశ. ఈ రోజు ఆ ఆశ నెరవేరింది...”

“మీరెవరు...?”

“జనగణమన కేశవ్...”

“పేరే చాలా వ్యత్యాసంగా ఉందే...?”

“నేనూ కొంచం వ్యత్యాసమైన మనిషినే...”

“ఏ రకంగా మీరు వ్యత్యాసమైన మనిషి...?”

“ఒకటొకటిగా చెప్పనా?”

“చెప్పండి...”

“నేను ఏం.ఏ. డిగ్రీ పట్టా పుచ్చుకున్నాను. పనిచేసేది నాచారంలో ఉన్న ఒక పప్పుల మిల్లులో. పదివేల రూపాయలతో రెవెన్యూ డిపార్ట్ మెంట్లో ప్రభుత్వ ఉద్యోగం వస్తే...వద్దని చెప్పాను”

“ఎందుకని...?”

“ఇది ఒక అవినీతి దేశం. నిజాయతీ నాయకులూ -- అధికారులూ లేరు. ఎక్కడ చూసినా అవినీతి. అన్నిట్లోనూ అవినీతి. అంతా అవినీతే. అవినీతితో నిండిన ప్రభుత్వంతో పనిచేయటానికి బదులు నాచారంలోని ఒక పప్పుల మిల్లులో పనిచేయటానికి ఇష్టపడ్డాను. నెలకు మూడువేల రూపాయలు జీతం...”

“సరిపోతుందా...?”

“సరిపోదు...అందుకని రాత్రి పన్నెండింటి వరకు రిక్షా లాగుతను...”

“నిజంగానే మీరు ఒక వ్యత్యాసమైన వ్యక్తే. సరే...ఇప్పుడు నాకెందుకు ఫోన్ చేశారు...?”

“మీ పత్రిక రాజకీయ సమతుల్యంతో జరపబడుతున్న విధం నాకు చాలా బాగా నచ్చింది. ముఖ్యంగా అందులో వచ్చే శీర్షికల పేర్లు అద్భుతం. రెండు రోజుల క్రితం మీ పత్రికలో రాసిన ఒక వ్యాసం నా మనసులో అలాగే అతుక్కుపోయింది...ఇండియా స్వాతంత్రానికి మాత్రమే అరవై ఏళ్ళు పట్టింది...? అవినీతికి అదే అరవై ఏళ్ళు నిండింది. మత కలహాలకూ, కుల కలహాలకూ అదే వయస్సు! ఈ దేశంలో ఉన్న ఏ నాయకుడికీ జాతీయ జెండాను ఎగరేసే  అర్హత లేదు! -- ఇలాంటి రాతలు ఏ రోజూ నేను మర్చిపోలేను" 

“శీర్షికలను పొగడటానికే నాకు ఫోన్ చేసారా...?”

“లేదు...”

“మరి...?”

“మీ దగ్గర కొంచం మాట్లాడాలి?”

“దేని గురించి...?”

“ఫోనులో ఏదీ వద్దు...మిమ్మల్ని కలవటానికి నాకు సమయం కేటాయించారంటే, నేనొచ్చి మిమ్మల్ని కలుస్తాను...”

“ఏదైనా ముఖ్యమైన విషయమా?”

“అతి ముఖ్యమైన విషయం...ఆ విషయం మీ పత్రికలో వచ్చిందంటే, మీ పత్రిక సేల్స్ ఎక్కడికో వెళ్ళిపోతుంది...”

“నాకు సేల్స్ ముఖ్యం కాదు. పత్రికలో ప్రచురించబడే వార్తలో నిజం ఉండాలి”

“మీ పత్రిక గురించి నాకు తెలియదా ఏమిటి? నేను మీతో మాట్లాడబోయే విషయానికి ఆధారమే ఇస్తాను...చాలా?”

“అది చాలు...”

“నేను ఎన్నిగంటలకు మిమ్మల్ని చూడటానికి రావచ్చు?”

“ఇప్పుడే రండి...! ఒక ముఖ్యమైన విషయం గురించి మాట్లాడటానికి మంచి రోజు, మంచి నక్షత్రం, మంచి టైము చూడాలా ఏమిటి...?”

“పది నిమిషాల్లో బయలుదేరి వస్తాను”

“ఇప్పుడు మీరు ఎక్కడ్నుంచి మాట్లాడుతున్నారు?”

“పంజాగుట్ట సిగ్నల్ పక్కనున్న పబ్లిక్ టెలిఫోన్ బూత్ నుండి...”

“దగ్గరలోనే ఉన్నారు...ఒక ఆటో పట్టుకుని వచ్చాయండి. మీ పేరు ఏం చెప్పారు...?”

“జనగణమన కేశవ్...”

“రండి...మీకొసం వెయిట్ చేస్తాను”

కళావతి టెలిఫోన్ రీజీవర్ను ఆలొచనతో పెట్టేసి, ఆ జనగణమన కేశవ్ కోసం కాచుకోనుంది.

                                                           ************************************

ఎర్రగా ఉన్న ద్రవం ఆడుతుంటే, ఆ బాటిల్ మెడలో కట్టబడి ఉన్న చిన్న కాగితంలో తెలుగులో విడి విడిగా రాయబడి ఉన్న అక్షరాల మీద తన దృష్టిని పెట్టాడు నరేందర్.

“సి.ఏం. గారికి,

ఈ యాభై మిల్లీ లీటర్ బాటిల్ లోపల ఉన్నది మీ అమ్మాయి శరీరంలోంచి తీయబడిన రక్తం. రక్తం గడ్డకట్ట కుండా ఉండటానికి 'లైసిన్ ఫ్లుయిడ్' చేర్చ బడింది. ఎందుకని ఈ రక్తం...? మీ మనసులో ఈ ప్రశ్న మొదలై ఉంటుంది. మాకు దొరకవలసిన న్యాయం మీ దగ్గర నుండి మాకు దొరకటానికి ఆలశ్యమయ్యే ఒక్కొక్క రోజూ, మీ అమ్మాయి శరీరంలో నుండి యాభై మిల్లిలిటర్ రక్తాన్ని తీసి మీకు పంపబడుతుంది.

మా మనసులోని కోరికలు ఏమిటి...? ఆ కోరికలకు ఎలాంటి న్యాయం దొరకాలి అనే విషయం గురించి చెప్పే సి.డీ. ఇంకో పన్నెండు గంటల లోపు మీకు దొరుకుతుంది. కోరికలను వెంటనే నెరవేర్చి తీరాలి. లేదంటే మీ కూతురు రాధాకుమారి శరీరం నుండి ఇరవై నాలుగు గంటలకు ఒకసారి యాభై మిల్లిలిటర్ రక్తాన్ని తీసి మీకు పంపుతూ ఉంటాము. రాధాకుమారి శరీరంలో ఇక నెత్తురు లేదనే పరిస్థితి వస్తే, మీ అల్లుడు గణేష్ రాం శరీరంలో నుండి రక్తం తీయటం మొదలుపెడతాం”

ఆ కాగితంలో రాసున్న లైన్లను చదివేసి విజయలక్ష్మి వైపు చూసాడు నరేందర్.

“మ్యాడమ్...ఈ బాటిల్లో ఉన్న రక్తాన్ని పరీక్షించి చూసారా...?”

“చూశాను...'బయో ల్యాబ్ టెక్నీషియన్’ ఒకర్ని ఇక్కడికి పిలిపించి పరీక్ష చేసినప్పుడు, అది నా కూతురు రక్తం గ్రూపుకు చెందిందనేది తెలిసింది...”

“మ్యాడమ్...! మీ దగ్గర కొన్ని ప్రశ్నలు అడగొచ్చా...?”

“ప్లీజ్...”

“ఈ ‘రేపటి భారతం’ సంస్థ ఇంతకు ముందు ఏ కారణానికైనా మిమ్మల్ని బెదిరించారా?”

“ఒకే ఒక సారి...”

“ఎప్పుడు...?”

“నేను పదవికి వచ్చిన కొత్తల్లో, రాష్ట్రంలో ‘లా అండ్ ఆర్డర్’ సరిగ్గా లేదని, కాబట్టి నేను రాజీనామా చేయాలని బెదిరించారు. దాన్ని నేను పెద్దగా తీసుకోలేదు”

“సరే...ఇప్పుడు వాళ్ళ కోరిక ఏమై ఉంటుందని మీరు అనుకుంటున్నారు...?”

“తెలియటం లేదే...?”

విజయలక్ష్మి చెబుతున్నప్పుడే, ఆమెకు ముందున్నటేబుల్ పైన ఉన్న సెల్ ఫోన్ రింగ్ అయ్యింది.

తీసి చెవి దగ్గర పెట్టుకుంది.

“ఎస్...”

అవతలవైపు పోలీస్ కమీషనర్ మాట్లాడారు.

“మ్యాడమ్...నేను పోలీస్ కమీషనర్ నిరంజన్”

“చెప్పండి”

“నా ముందు అన్ని పత్రికల విలేఖర్లు కూర్చోనున్నారు...”

“ఏ...ఏ...ఏమిటి విషయం...?”

“వాళ్ళు విన్న ఒక విషయం నిజమేనా అని నన్ను అడుగుతూ ట్రబుల్ పెడుతున్నారు...అదేంటంటే మీ కూతురూ, అల్లుడూ ‘రేపటి భారతం’ అనే ఒక సంఘం వాళ్ళు కిడ్నాప్ చేసారని చెబుతున్నారు...వార్త కరెక్టేనా మ్యాడమ్...?”

“.....................”

విజయలక్ష్మి మౌనం వహించగా, కమీషనర్ నిరంజన్ అవతలసైడు మాట్లాడారు.

“మ్యాడమ్...”

“అదొచ్చి...”

“న్యూస్ నిజమా...అబద్దమా మ్యాడమ్...?”

“నిజమే...ఈ విషయం పత్రికా విలేఖర్లకు ఎలా తెలిసింది...?”

“అది అడిగాను...”

“ఏం చెప్పారు...?”

“ఫోనులో సమాచారం వచ్చింది అన్నారు”

“సరే...మీరు వెంటనే బయలుదేరి నా బేగంపేట బంగళాకు రండి. ఈ సమస్యలో సహాయపడటానికి మిస్టర్ నరేందర్ ఇక్కడకొచ్చి నన్ను కలిసి మాట్లాడుతున్నారు”

విజయలక్ష్మి సెల్ ఫోన్ ఆఫ్ చేసి శోకంగా చూసింది.

“ఈ కిడ్నాప్ సంభవం బయటిలోకానికి తెలిసేలోపే, దీన్ని సాల్వ్ చేసేద్దామని అనుకున్నాను...కుదురలేదు. విషయం ఎలాగో పత్రికలకు వెళ్ళిపోయింది...?”

“మ్యాడమ్...! ఇది దాచి పెట్టబడే విషయం కాదు. మనం దాన్ని ఎంత దాచి పెడదామన్నా, వ్యవహారం బయటకు వచ్చే తీరుతుంది...శత్రువులను కనిపెట్టటానికి పోలీసులు తమ హడావిడి ప్రయత్నాన్ని చేయనివ్వండి. నేను ఒంటరిగా, అంటే డిపార్టు మెంటుకు తెలియకుండా ఎర్రశిలా అడవి ప్రాంతానికి వెళ్ళి వ్యవహారాన్ని హ్యాండిల్ చేస్తాను”

“నరేందర్! ఈ కార్యాన్ని మీ వలన విజయవంతంగా చేయటం కుదురుతుందా...?”

“బాధ పడకండి మ్యాడమ్...ఆ ‘రేపటి భారతం’ సంఘం కోరికలను తెలుపనివ్వండి. ఆ కోరికలను తీర్చటానికి పరిశీలిస్తున్నామని ప్రభుత్వం నుండి చెబుతూ ఉండండి ఈ లోపు నేను వాళ్ళను చుట్టుముడతాను”

విజయలక్ష్మి  స్వరం పెంచింది.

“నరేందర్! నాకు నా కూతురు, అల్లుడూ ప్రాణాలతో కావాలి. ఆమె మరో బాటిల్ రక్తం చిందించేలోపు, ఆమె నా కళ్ల ముందు ఉండాలి. ఆమె లేకపోయిన తరువాత ఈ లోకంలో నాకు అంతా చీకటే”

“బాధ పడకండి మ్యాడమ్. ఇంకో నలభై ఎనిమిది గంటల్లో  మీ కూతురు, అల్లుడూ మాత్రమే కాదు. వాళ్ళకు సెక్యూరిటిగా వెళ్ళిన పోలీసులను కూడా మీ ముందు ఉంచుతాను...”

నరేందర్ లేచి ఒక సెల్యూట్ చేశాడు.

                                                            ************************************

‘ఇంటర్ కాం’ మోగిన వెంటనే తాను ఎడిట్ చేస్తున్న న్యూస్ రిపోర్టును పక్కన పెట్టి ‘ఇంటర్ కాం’ బటన్ నొక్కింది కళావతి.

“ఎస్”

రెసెప్షన్ అమ్మాయి మాట్లాడింది.

“జనగణమన కేశవ్ అనే ఒక అతను మిమ్మల్ని చూడటానికి వచ్చారు. లోపలకు పంపనా...?”

“పంపు...”

కళావతి చూస్తున్న ఫైళ్ళను టేబుల్ పై నుండి తీసి, పక్కనున్న టేబుల్ మీద పెట్టి అర నిమిషం కాచుకున్న తరువాత -- తలుపు కొడుతున్న శబ్ధం వినబడింది.

“టక్...టక్...”

“లోపలకు రావచ్చు”

తలుపును తోసుకుంటూ లోపలకు వచ్చాడు ఆ యువకుడు. ముప్పై ఏళ్ళు ఉంటాయి. పాలతెలుపు రంగులో పంచ, చొక్కా. రెండూ అసలుసిసలు ఖద్దరు. తలమీద ఖదర్ టోపి.

“నమస్తే నమ్మా...”

“రండి జనగణమన కేశవ్...!”

“కొంచం ఆలశ్యమైంది...”

“పరవాలేదు...కూర్చోండి!” -- కళావతి తనుకు ఎదురుగా ఒక కుర్చీ చూపించగా -- అతను  కూర్చున్నాడు.

కళావతి నవ్వింది.

“ఇలాంటి ఒక డ్రస్సులో ఖచ్చితంగా మిమ్మల్ని ఎదురు చూడలేదు. మీరేదో ఆ కాలపు స్వతంత్ర పోరాట త్యాగి లాగా ఉన్నారే...?”

“నా మనస్సు అయోమయంలో ఉన్నప్పుడు నేను ఈ డ్రస్సుకు మారిపోతను. వెంటనే ప్రశాంతత దొరుకుతుంది...”

“మీ పేరులాగానే మీరు కూడా వ్యత్యాసంగా ఉన్నారే...సరే! నా దగ్గర ఏదో మాట్లాడలని ఫోనులో చెప్పారు. ఏమిటి విషయం...?”

“మీ పత్రిక నాకు నచ్చుతుంది. కారణం, స్వయంగా ఆలోచించడం తెలియని తెలుగు ప్రజలను మీ పత్రికే ఆలోచింప చేస్తోంది”

కళావతి నవ్వింది.

“ఈ విషయం మీరు ఫోనులోనే చెప్పారే...!”

“మ్యాడమ్...! ఒక మహిళగా ఉంటున మీరు ఎవరికీ, ఏ రాజకీయ నాయకుడికీ భయపడకుండా...కొరడా దెబ్బలాగా రాస్తున్నారు...ఈ ధైర్యం ఎవరికి వస్తుంది...?”

“నన్నూ, నా పత్రికనూ పొగడింది చాలు జనగణమన కేశవ్. విషయానికి వస్తారా...?”

“ఇదిగో వచ్చేస్తున్నా...! నేను ఇప్పుడు చెప్పబోయే విషయం చాలా ముఖ్యమైనది. రహస్యమైనది. ఒక అరగంట సేపు మాట్లాడలవలసి వస్తుంది...”

“మాట్లాడొచ్చే...”

“ఎవరి డిస్టర్బన్స్ ఉండకూడదు”

“అంతే కదా...” నవ్వింది కళావతి. ‘ఇంటర్ కాం’ రిజీవర్ ఎత్తి ఒక బటన్ నొక్కి, ‘పద్మా!” అన్నది.

అవతల పక్క బర బర అన్నది.

“ఎస్ మ్యాడమ్...”

“ఒక అరగంట సేపు నేను చాలా బిజీ. నన్ను చూడటానికి ఎవర్నీ పంపొద్దు...”

“ఎస్ మ్యాడమ్...”

“నాకు ఫోన్ వస్తే పెండింగ్ లో ఉంచు. ఏదైనా అర్జెంటు న్యూస్ అయితే మన సబ్-ఎడిటర్ ను చూడమని చెప్పు”

“ఎస్ మ్యాడమ్...”

కళావతి రీసీవర్ను పెట్టేసి జనగణమన కేశవ్ వైపు చూసింది. “ఇక మీరు విషయానికి రావచ్చు...”

“థ్యాంక్స్...! విషయంలోకి వచ్చే ముందు మీ దగ్గర కొన్ని ప్రశ్నలు అడగాలి...అనుమతిస్తారా...?”

“అడగండి...”

“మీ పూర్తి పేరు కళావతే కదా?”

“అవును... కళావతే...”

“పెళ్ళి చేసుకోవటానికి ఇష్టం లేదని విన్నాను. అది నిజమా?”

కళావతి అతన్ని విసుగ్గా చూసింది.

అతను నవ్వాడు. “ఏమిటి మ్యాడమ్. అలా చూస్తున్నారు...?”

“లేదూ...మీరు అడిగిన ప్రశ్నలన్నీ అనవసరమైన ప్రశ్నలు. ఏ విషయం చెప్పటానికి వచ్చారో, అది చెబితే పరవాలేదు”

“ఇలా అవసరపడితే ఎలా మ్యాడమ్...? మీకు సంబంధించిన కొన్ని విషయాలు క్లియర్ చేసుకుంటేనే కదా, ముఖ్యమైన ఆ విషయానికి రా గలుగుతాను...?”

“సరే...మీరు అడగాలనుకున్నవన్నీ అడిగేయండి...?”

“మీరు పత్రిక రంగంలోకి వచ్చి ఎన్ని సంవత్సరాలయ్యింది...?”

“ఏడెనిమిది సంవత్సరాలు...”

“ఈ పత్రికా రంగానికి రాక ముందు మీరు ఏం చేస్తూ ఉండేవారో చెప్పగలరా?”

“అది...వచ్చి...వచ్చి...”

“ఊ...చెప్పండి...”

“ఒక సంఘ సేవకురాలిగా ఉన్నాను...ఐ మీన్ సమూహ సేవ చేసేదాన్ని...”

జనగణమన కేశవ్ నవ్వాడు. “మ్యాడమ్! మీరు ఎలాంటి సంఘ సేవను చేసేరనేది నాకు బాగా తెలుసు. కేరళా నుండి, ముంబై నుండి అమ్మాయలను రప్పించి, ఇక్కడున్న సంపన్నులకు ‘సప్లై’ చేసి డబ్బు సంపాదించే వారు. దాన్ని పోయి సంఘ సేవ, సమూహ సేవ అని చెబుతున్నారే...అది సంఘ సేవా కాదు, సమూహ సేవా కాదు మ్యాడమ్, శరీర సేవ”

అతను మాట్లాడటం కొనసాగిస్తుంటే మొహం చిట్లించింది కళావతి. ఒక కోపమైన చూపు చూసి “ఐ...సే...గెట్ ఔట్!” అన్నది.

“ఏమిటి మ్యాడమ్...ఉన్నమాట చెబితే కోపం వస్తోందా...? చెప్పవలసిందంతా చెప్పి ముగిస్తాను. అన్నిటికీ కలిపి కోపగించుకోండి...సంఘ సేవ ముసుగులో శరీర సేవ చేస్తున్న మీరు పోలీసుల హడావిడి ఎక్కువ అవటం వలన అది వదిలేసి ఒక రాజకీయవేత్తతో కలిసి పత్రిక నడుపుతున్నారు...నటీ – నటులను ‘బ్లాక్ మైల్’ చేస్తున్నారు….

ఆ పత్రికను అప్పటి ప్రభుత్వం నిషేధించటంతో ఈ ‘ఎదురీత’ అనే రాజకీయ పత్రికను మొదలుపెట్టారు. దీన్నైనా బాగా నడుపుతున్నారా అంటే...అదీలేదు. సమాజం లోని వి.ఐ.పి.ల అంతరంగ విషయాలు, రాజకీయ వేత్తల అంతరంగ విషయాలను ‘ఫోటో’లు తీసి, ఆ అధికారులను పెట్టుకుని సంబంధించిన రాజకీయవేత్తలను బెదిరించి లక్షల రూపాయలు డబ్బు గుంజే పనిచేస్తున్నారు. ప్రొద్దున పూట ఒక భయంకరమైన బ్లాక్ మైలర్, పత్రికా రంగాన్ని కించ పరిచే మీలాంటి గడ్డి పోచలు బ్రతకటం నాకు ఇష్టం లేదు...సో.."

---అంటూ హీనంగా మాట్లాడుతూ తన తల మీదున్న ఖదర్ టోపీని తీశాడు----

లోపల అరచేతిలోకి సరిపోయే ఒక తుపాకీ అతని కృరమైన అవతారాన్ని చూప, జనగణమన కేశవ్  దాన్ని చేతిలోకి తీసుకుని గురి చూసాడు.

కళావతి నవ్వింది.

“ఇప్పుడు...నువ్వు నన్ను చంపబోతావు...?”

“అవును”

“సరే...నీ ఆశను నేనెందుకు చెడుపుతాను! కాల్చు”

కుర్చీలో వెనక్కి వాలుతూ జనగణమన కేశవ్ నే చూసింది కళావతి.

************************************************PART-3******************************************

నరేందర్ హైదరాబాద్ నుండి వైజాగ్ కు ఒక గంట సమయం విమాన ప్రయాణం, వైజాగ్ నుండి ఎర్రశిలా కు నాలుగు గంటల సమయం కారు ప్రయాణం చేసి, లాడ్జింగ్ ముందు తన సహ ఉద్యోగి గౌతం తో కలిసి నిలబడ్డప్పుడు, మద్యాహ్నం రెండు గంటలు.

వేడి లేని ఎండ. కొండ శిఖరాలకు తలపాగా కట్టి అందం చూస్తున్న మేఘాలు. వీస్తున్న చల్లని గాలికి బద్దకంగా ఎగురుతున్న పక్షులు. పచ్చటి ఆకులతో నిండిపోయిన 'టీ' తోటలకు మధ్యలో వీపు వెనుక బుట్టలను మోసుకు వెడుతున్న మహిళలు.

నరేందర్, గౌతం మెల్లగా నడుస్తూ కాంపౌండ్ గేటుకు ముందుకు వచ్చి నిలబడి, గ్రిల్ కడ్డీల మధ్య నుండి తొంగి చూశారు.

కాంపౌండ్ గేటు దగ్గర నుండి వంద మీటర్ల అవతల యూకలిప్టస్ చెట్లకు మధ్యలో బ్రహ్మాండమైన బంగళా కనబడింది. ఆ బంగళా కిటికీలు సగం వరకు రంగులు నిండిన గాజు గ్లాసుతో కనిపించినై.

నరేందర్ కాంపౌండ్ గేటును తోసి చూసాడు. అది కదలకుండా మొండికేసింది.

గౌతం చెప్పాడు.

“లోపల వైపు తాళం వేసున్నారు నరేందర్” 

“అలాగైతే లోపల ఎవరో ఉన్నారనే కదా అర్ధం?”

“చూపులకు ఎవరూ చిక్కలేదే! పిలిచి చూద్దామా...?”

“వద్దు, గౌతం...నేను మొదట్లో లోపలకు వెళ్ళి ఒక చూపు చూసి వస్తాను. ఎవరికీ కనబడకుండా వెళ్ళేటప్పుడే కేసుకు ఉపయోగపడే సమాచారం ఏదైనా దొరుకుతుంది”

“అయితే నేను...”

“నేను లోపల నుండి చెయ్యి చూపించేంత వరకు మీరు బయట ఉండే చూస్తూ ఉండండి...”

“నరేందర్...” ఆయన స్వరం పెంచాడు.

“చెప్పండి గౌతం...”

“ఈ బంగళా గురించి మీకుగానీ, నాకుగానీ ముందూ,వెనుక ఏమీ తెలియదు. మీరు ఒంటరిగా లోపలకు వెళ్ళటం అంత మంచిగా నాకు అనిపించటం లేదు...ఇద్దరం కలిసే వెళదాం...”

గౌతం చెబుతున్నప్పుడే బంగళా లాన్ వెడల్పుకు మధ్య మఫ్లర్ చుట్టుకున్న ఒక వ్యక్తి వేగంగా వస్తున్నది కనిపించింది.

“నరేందర్...! ఎవడో వస్తున్నాడు...”

“చూస్తే తోటమాలి లాగా కనబడుతున్నాడు”

కొద్ది నిమిషాల నడక తరువాత ఆ వ్యక్తి దగ్గరకు వచ్చాడు. నలభై ఏళ్ళు ఉంటాయి. బొగ్గు పూసినట్టు నల్లని ముఖం. నడి నెత్తి మీద ముళ్ళు ముళ్ళుగా నెరిసిన వెంట్రుకలు. పక్షి ముక్కులాగా పొడువుగా ఉన్న ముక్కు కింద దట్టమైన మీసాలు, స్వల్పంగా వెలిసిపోయిన స్వటర్. సుమారుగా మురికి పడ్డ లుంగీ.

“ఎవరు కావాలి...?”

“రెడ్ రోస్ రిసార్ట్ అంటే ఇదేనా?”

“అవునండి...”

“లోపల ఎవరున్నారు...?”

“ఎవరూ లేరండీ...నేను మాత్రమే...”

“గేటు తియ్యి...”

“మీరు ఎవరనేది తెలియకుండా నేను గేటు ఎలా తెరుస్తాను. తెలిస్తే యజమాని తిడతారు”

గౌతం స్వరం పెంచాడు. “పోలీసు డిపార్ట్ మెంట్ నుండి వచ్చాము. మర్యాదగా గేటు తెరు...! ప్రశ్నలు అడుగుతూ నిలబడద్దు...”

పోలీసు అన్న మాట వినంగానే, పనివాడి కళ్ళల్లో ఒక షాక్ తగిలిన భయం కనిపించింది. స్వటర్ లోపలకు చేతులు పోనిచ్చి, ఒక తాళం చెవుల గుత్తిని తీసి, గేటుకున్న తాళానికి విడుదల ఇచ్చి గేటును వెనుక వైపుగా లాగాడు. అది వినోదమైన మృగం లాగా ‘క్రీచ్’ అన్నపెద్ద శబ్ధంతో సగానికి పైగా లోపలకు వెళ్ళింది.

నరేందర్, గౌతం ఇద్దరూ మెల్లగా నడుచుకుంటూ లోపలకు వెళ్ళారు. 

బంగళా చుట్టూ పెరిగున్న యూకలిప్టస్ చెట్ల గాలి వలన ఆయిల్ వాసన ఎక్కువగా ఉంది.

గేటుకు తాళం వేసి, ఆ పనివాడు అత్యంత భవ్యంగా వాళ్ళ వెనుకే వస్తుండగా -- నరేందర్ అడిగాడు.

“నీ పేరేమిటి...?”

“గంగన్న సార్”

“ఈ ఊరేనా..?”

“అవునండి...”

“ఈ బంగళాలో నీకేం పని...?”

“బంగళాను చూసుకునే బాధ్యతను యజమాని నాకు అప్పగించి వెళ్ళారు”

“ఎవరు నీ యజమాని?”

“విశ్వం అయ్యగారు. ఆయన ఎక్కువగా సింగపూర్ లోనే ఉంటారు. ఎండా కాలంలో మాత్రం రెండు నెలలు ఇక్కడకు వచ్చి స్టే చేసి వెళతారు...”

“సరే...! ఆయన కాకుండా ఇంకా ఎవరెవరు ఇక్కడికి వచ్చి స్టే చేస్తారు...?”

“యజమానికి కావలసిన వాళ్ళు వచ్చి వారం, పది రోజులు ఉండి వెళ్ళటం ఉందయ్యా...”

ఇప్పుడు ముగ్గురూ హాలులో నడుస్తూ ఉన్నారు. ఒక చెట్టు కింద పడుకోనున్న ‘డాబర్’ మ్యాన్ కుక్క నరేందర్ నూ, గౌతం నూ చూసి మొరుగుదామా, వద్దా అని ఆలొచించింది.

నరేందర్ గంగన్న దగ్గర అడిగాడు.

“కావలసిన వాళ్ళు అంటే ఎవరు...?”

“అదంతా నాకు తెలియదు సార్...యజమాని యొక్క పి.ఏ. గారు నాకు ఫోన్ చేసి, ఫలానా తారీఖున...ఇన్ని గంటలకు ఇంతమంది వస్తారు...ఒక వారం, పది రోజులు ఉంటారు. కావలసిన వసతులు చేసివ్వు అని సమాచారం ఇస్తారు...నేను వచ్చిన వాళ్ళను బాగా చూసుకుని పంపిస్తాను”

పోయిన వారం ఇక్కడకు ఎవరు వచ్చి స్టే చేశారు?”

“అది...వచ్చండి...”

“ఎందుకు తటపటాయిస్తున్నావు...?”

“ఎవరి దగ్గర చెప్పకూడదని పి.ఏ.సార్ గారి ఆర్డర్ అండి...”

“పోలీసుల దగ్గర చెప్పొచ్చు...చెప్పు...”

గంగన్న రెండుసార్లు ఎంగిలి మింగి చెప్పాడు.

“ముఖ్యమంత్రి గారి కూతురూ, అల్లుడూ....”

“వాళ్ళిద్దరు మాత్రమే వచ్చారా?”

“లేదండి...వాళ్ళ సెక్యూరిటీకి ఆరుగురు పోలీసులు కూడా వచ్చారండి...”

“ఎన్ని రోజులు స్టే చేసారు...?”

“ఒక వారం...! మొన్ననే నండి బయలుదేరి వెళ్ళారు...”

పోర్టీకో వచ్చింది.

రెండు విదేశీ కార్లు, రెక్సిన్ కవర్లు వేసి కప్పబడి ఉన్నాయి.

“ఇవన్నీ ఎవరి కార్లు...?”

“యజమానివి సార్...”

పోర్టికో మెట్లు ఎక్కి లోపలకు వెళ్ళారు.

“గంగన్నా...”

“అయ్యా...!”

“ఏ రోజైనా నువ్వు పోలీస్ స్టేషన్ కు వెళ్ళావా?”

“లేదండయ్యా...”

“ఇక మీదట కూడా నువ్వు పోకూడదు అనుకుంటే ఇప్పుడు నేనడిగే ప్రశ్నలకు, నిజమైన జవాబులు ఇవ్వాలి. అబద్దం చెప్పకూడదు...చెబితే పోలీస్ స్టేషన్ కు నువ్వు రావలసి వస్తుంది”

గంగన్న మొహంలో విచారం నాట్యమాడింది.

“అయ్యా...! నాకు అబద్దం చెప్పే అలవాటు లేదయ్యా. నాకు తెలిసినదంతా చెబుతాను..”

“ముఖ్యమంత్రి కూతురు, అల్లుడు ఎప్పుడు ఇక్కడ్నుంచి బయలుదేరి వెళ్ళారని చెప్పావు?”

“మొన్న...”

“ఎన్ని గంటలకు...?”

“సాయంత్రం నాలుగు గంటలు ఉంటుంది”

“కారులోనేగా వెళ్ళారు...?”

“అవునండయ్యా...”

“కారుకు ముందు, వెనుక రెండు జీపులలో ఆరుగురు పోలీసులూ వెళ్ళారా?”

“అవునండయ్యా...”

“ముఖ్యమంత్రి కూతురు, అల్లుడూ ఈ రిసార్టులో ఉన్న ఆ వారం రోజులలో, వాళ్ళను చూడటానికి ఎవరైనా వచ్చారా...?”

“లేదండయ్యా...”

“బాగా ఆలొచించి చెప్పు...”

“నాకు తెలిసినంత వరకూ లేదయ్యా...”

“ఈ రిసార్టులో ఏ గదిలో నువ్వు స్టే చేస్తావు?”

“అదిగో...ఆ ‘అవుట్ హవుస్’ లో...”

గంగన్న చెయ్యి చూపిన వైపు నరేందర్, గౌతం చూపులను తరమ, కొంచం దూరంలో ఒక చెట్టుకు కింద రేకుల షెడ్డుతో ఒక చిన్న గది కనబడింది.

“నీకు కుటుంబం ఉందా...?”

“లేదయ్యా...నేను మాత్రమే...”

“ముఖ్యమంత్రి కూతురూ, అల్లుడూ ఈ బంగళాలో ఏ గదిలో ఉన్నారు...?”

“మేడ మీద రెండో గదిలో...”

“వచ్చి చూపించు”

గంగన్న ఆ పెద్ద హాలులో నుండి మేడ మీదకు తీసుకు వెళ్ళాడు.

బంగళా గోడలకూ, నేలకూ వేయబడ్డ టైల్స్ పాల యొక్క తెల్ల రంగును ఛాలెంజ్ చేసే విధంగా ఉంది.

టీకు చెక్క మెట్లు ముగ్గురినీ మేడ మీదకు తీసుకు వెళ్ళినై.

పాలీష్ చేయబడ్డ ఒక ‘రోస్ వుడ్’ తలుపు ముందుకు తీసుకు వెళ్ళి నిలబెట్టాడు గంగన్న.

“ఈ గదే నండి...”

తలుపును తోశాడు నరేందర్.

పెద్ద గది - చూపులను విస్తరించింది. రాజుల కాలంలో ఉండేలాగా అందమైన ఒక డబుల్ బెడ్ -- లైట్ బ్రౌన్ కలర్ లో. గోడకు అతికించిన ఒక వాల్ పేపర్ కన్యాకుమారి యొక్క సూర్యోదయాన్ని న్యాచురల్ గా చూపించింది.

నరేందర్, గౌతం ఇద్దరూ లోపలకు వెళ్ళారు.

పది నిమిషాల వెతుకుదల.

నరేందర్ పిలిచాడు.

“గంగన్నా...”

“అయ్యా...”

“మొన్న ఇక్కడ్నుంచి బయలుదేరి వెళ్ళిన ముఖ్యమంత్రి కూతురూ, అల్లుడూ, ఆరు పోలీసులూ ఒక గుంపుగా కిడ్నాప్ చెయ్య బడ్డ విషయం నీకు తెలుసా..?”

అతను ముఖం ఆశ్చర్యంలో మునిగిపోయింది.

“నా...నా...నాకు తెలియదయ్యా...”

నరేందర్ నవ్వాడు.

“నీకు తెలియకుండా ఉండే ఛాన్సే లేదే! ఎందుకంటే నీకు తెలిసే ఆ కిడ్నాప్ జరిగుంటుందని ఈ గదిలో ఉన్న ఒక వస్తువు చెబుతోంది...”

“అయ్యా...మీరేం చెబుతున్నారు...?”

“ఇలారా...నా పక్కకు...”

గంగన్న చెమట పట్టిన మొహంతో భయపడి వణికిపోతూ వచ్చాడు.

“ఇది చూసావా...?”

నరేందర్ తన చేతికి, చేతిరుమాలను చుట్టుకుని ఆ వస్తువును తీశాడు.

************************************************PART-4******************************************

జనగణమన కేశవ్ చేతిలో ఉన్న తుపాకీ కొంచంగా వంగింది.

“కళావతి నవ్వింది......ఎందుకు తటపటాయింపు...కాల్చు...”

ట్రిగర్ నొక్కటానికి ప్రయత్నించిన జనగణమన కేశవ్ కు వెనుక ఏదో శబ్ధం వినబడింది.

వెనక్కి తిరిగాడు.

శబ్ధం చెయకుండా, ట్రిమ్ చేసిన గడ్డంతో ఒక మనిషి నిలబడి ఉన్నాడు. అతని చేతిలో ఉన్న తుపాకీ జనగణమన కేశవ్ నెత్తికి గురిపెట్టబడి ఉంది.

కళావతి నవ్వును పెద్దది చేస్తూనే తన ఎడం చేతిని జాపి -- జనగణమన కేశవ్ దగ్గరున్న తుపాకీ తీసుకుంది.

“ఖద్దర్ టోపీ పెట్టుకుని తుపాకీని ఇలా చేతితో పట్టుకోవచ్చా?”

“.........................”

“నీలాంటి వాళ్ళను ఎంతో మందిని చూసాను...! ఎవరు ఏ వేషం వేసుకుని ఈ గదిలోకి చొరబడ్డా, మాకు తెలిసిపోతుంది. ఈ పత్రిక ఆఫీసులో మిగిలిన వారి తుపాకీలు పేలవు”

జనగణమన కేశవ్ షాక్ దెబ్బ తిని కూర్చోనుండ... కళావతి గడ్డం ఆసామిని చూసింది.

“జనగణమన కేశవ్ ని మన మిల్లుకు తీసుకువెళ్ళి ఆ పరంధాముడి పాదాలను మొక్కుకోవటానికి దారి చూపండి...ఎక్కువ నెత్తురు చిందించకుండా అహింసా మార్గంలో పంపించి రండి...” 

కళావతి మాట్లాడుతున్నప్పుడే మరణ భయం బుర్రకు జేర, గబుక్కున కుర్చీలో ఉన్న తన శరీరాన్ని జార్చి, లేచి, గడ్డం ఆసామిని తోయడానికి ప్రయత్నించ ----

అతనూ నవ్వుతూ తప్పుకున్నాడు.

“చూశావా...ఈ తుంటరి పనులనే కదా వద్దనేది! నా చేతిలో తుపాకీ ఉన్నది నీకు కనబడలేదా...? మ్యాడమ్ ...వీడ్ని