పవిత్ర… (పూర్తి నవల)

                                                                                      పవిత్ర                                                                                                                                                                      (పూర్తి నవల)   

సతీసావిత్రి జీవించిన కాలం నుండి...భర్త ఎక్కడికి వెళ్ళినా, ఎవరితో జీవించి తిరిగి వచ్చినా, అతని పాదాలు తాకి కళ్ళకద్దుకుని అతనే తన భర్త అని చెప్పే మహిళనే పతివ్రత అంటున్నారు. కన్యాత్వం అనేది మగవాడికీ, ఆడదానికీ సమం కాదా?

పెళ్లైన జీవితం అందరికీ విజయవంతంగా ఉండటం లేదు. ఈ నవలలోని హీరోయిన్ పవిత్రకు కూడా అదే జరిగింది. కానీ అందులో ఆమె తప్పేమీ లేదు. పెళ్ళి చూపులకు వచ్చి, పవిత్రను పలుమార్లు చూసి, ప్రశ్నలతో పాటూ కట్నకానుకలు అడిగి పెళ్ళిచేసుకున్న తరువాత, ఆమె బాగుండలేదని, ఈ రోజు మహిళలాగా లేదని విడిచిపెట్టాడు పవిత్ర భర్త రామ్మోహన్.

పేరుకు తగినట్టే పవిత్ర పవిత్రమైనది, పరిశుద్దమైనది 'పవిత్ర’.ఒక్క విషయంలోనే కాదు, ప్రతి విషయంలోనూ పరిశుద్దమైనదే. ఏ పనిలోనైనా సరే నిజాయితీగా ఉండాలనుకుంటుంది.

తనకు ఏర్పడిన ఓటమిని విజయవంతంగా చేసుకునేందుకు తనని తాను పక్వ పరుచుకుంది పవిత్ర. మెరుగు దిద్దబడ్డ వజ్రంలాగా  మారిపోయింది. ఆమెకు పక్క బలంగా నిలబడ్డాడు ఆమె తమ్ముడు మనోహర్. కొన్నేళ్ళలో ఆమె 21 వ శతాబ్ధపు మహిళ లా మారిపోయింది.

అనుకోకుండా ఒక ఆసుపత్రిలో మాజీ భర్త రామ్మోహన్, మొదటి భార్య పవిత్రను చూస్తాడు. ఆమె 21 వ శతాబ్ధపు మహిళ లా మారిపోయుంది. అతని రెండవ భార్య అతని చేతికి ఒక బిడ్డను ఇచ్చి, మరొకడితో వెళ్ళిపోయింది. చేతి బిడ్డతో అవస్తపడుతున్న రామ్మోహన్ పవిత్ర మనసు గురించి తెలిసుండటంతో, ఆమెనే మళ్ళీ తన జీవితంలోకి తీసుకురావాలని ప్లాన్ వేస్తాడు. ఆమె మళ్ళీ తనజీవితంలోకి వస్తే, జాలి, దయా గుణం కలిగిన పవిత్ర తన బిడ్డను, తనని బాగా చూసుకుంటుందని అతనికి బాగా తెలుసు.  తిరిగి ఆమెతో కలిసి కాపురం చేద్దామని ఆమె వెనుక పడతాడు. అత్తగారిని తన మాటలతో ఒప్పిస్తాడు. అల్లుడితో తిరిగి కలిసిపొమ్మని తల్లి పవిత్ర మీద ఒత్తిడి తెస్తుంది.

తల్లి ఒత్తిడికి తలవొగ్గిందా పవిత్ర? 'కొట్టినా, తిట్టినా భర్తే' అనే పాత వాదనను నిజం చేస్తూ తిరిగి రామ్మోహన్ తో కలిసిపోయిందా? లేక తన జీవితాన్ని విజయవంతం చేసుకొవాలనుకున్నట్టుగా తాను పెట్టుకున్న లక్ష్యాన్ని చేరుకుందా?.....వీటన్నిటికీ సమాధానాలు ఈ నవల చదివితే దొరుకుతుంది.

                                                               ***********************************

                                                                                            PART-1

ఇళ్ళంతా మగవాళ్ళు, ఆడవాళ్ళు, బంధువులతో నిండిపోయింది. గోడ చివర నేరస్తురాలుగా నిలబెట్ట బడింది పవిత్ర. అందరూ మాట్లాడిన మాటలను, వంచుకున్న తలతో చాలా నిదానంగా వింటున్న పవిత్ర ఓర్పులో భూదేవి, పతివ్రతలలొ సీత, దయ చూపించటంలో తల్లి. అభిమానాన్నీ, గౌరవాన్నీ ఇవ్వటంలో దైవం. మొత్తానికి కుటుంబానికి తగిన వెన్నెల.

ఇన్ని గొప్పతనాలను తనలో ఉంచుకున్న ఆమెను ‘కుటుంబాన్ని నడపటానికి ప్రయోజనమే లేదూ’ అని వాదాడుతున్నాడు ఆమె భర్త రామ్మోహన్.

అతను చెబుతున్న నేరారోపణలకు అతని బంధువులు తల ఊపగా, ఆందోళనతో కాదని చెబుతున్నారు పవిత్ర యొక్క తల్లి-తండ్రులు. ఆడపిల్లను కన్నవారు కదా!

‘కార్యం జరగాలంటే గాడిద కాళ్ళు అయినా సరే పట్టుకునే కావాలి’ అనేలాగా తన అల్లుడు కాళ్ళు పట్టుకోవటానికైనా తయారుగా ఉన్నట్టు చెప్పి బ్రతిమిలాడుతున్నారు.

తండ్రి బ్రతిమలాడటం పవిత్ర కళ్ళల్లో నీళ్ళు తెప్పించినై. ఆమె తోబుట్టువైన మనోహర్ మొహంలో విపరీతమైన కోపాన్ని తెప్పించింది. తండ్రితో ఆవేశంగా మాట్లాడాడు.

“నాన్నా...మీరెందుకు నాన్నా ఆ మనిషి దగ్గరకు వెళ్ళి బ్రతిమిలాడుతున్నారు?” --  మనోహర్ కోపంగా అడిగినప్పుడు రామ్మోహన్ ‘లబోదిబో’ మంటూ ఎగిరాడు.

“విన్నావయ్యా...విన్నావా. మీ అబ్బాయి ఏం చెబుతున్నాడో విన్నావా? నీ కూతురు లాగానే వీడు కూడా నన్ను గౌరవించటం లేదు”

“క్షమించండి అల్లుడుగారూ...వాడు చిన్న పిల్లాడు...”

“ఏమిటీ...చిన్న పిల్లాడా? ఎద్దులాగా పెరిగున్నాడు. వీడు చిన్న పిల్లాడా?”

“అదే కదా...ఇంటల్లుడనే మర్యాద కొంచమైనా ఉందా?” -- రామ్మోహన్ తల్లి అడిగినప్పుడు, ఆమె వైపు కోపంగా తిరిగి చూసాడు మనోహర్.

“మర్యాదనేది తానుగా దొరకాలి. అడిగి తీసుకోకూడదు”

“మనో... నువ్వు కాముగా ఉండు”

“మాట్లాడకండీ నాన్నా. ఆ మనిషి అక్కయ్యను ఇష్టమొచ్చినట్టు నీచంగా తిడుతున్నాడు. వాడి పళ్ళు ఊడకొట్టకుండా బ్రతిమిలాడుతూ నిలబడ్డారు?”

“వినండయ్యా...ఈ అమ్మాయి మంచితనం తెలియకుండా మాట్లాడుతున్నాను అన్నారే! వీడు మాట్లాడేది విన్నారా? వీడే ఇలా మాట్లాడితే...ఇది ఎలా మాట్లుడుతుందో ఊహించుకోండి?”

“ఇలా చూడవయ్యా, పవిత్రా గురించి మాకు బాగా తెలుసు. ఆ అమ్మాయి ఎవర్నీ ఎదిరించి మాట్లాడదు” -- పవిత్ర బాబాయ్ చెప్పటంతో, ఆయన పైన విరుచుకు పడ్డాడు రామ్మోహన్.

“అంటే నేను అబద్దం చెబుతున్నానా...?”

“అది ఊరికే తెలుసు!”

“మనో...నువ్వు కాసేపు నిదానంగా ఉండరా”

“ఎంతసేపు బాబాయ్? దగ్గర దగ్గర ఒక గంట సేపటి నుంచి అక్కయ్య నేరస్తురాలు లాగా నిలబడింది. ఇతను మాట్లాడుతున్నది అందరూ వింటూనే ఉన్నారు కదా?"

“ఇతను చెప్పేదాంట్లో ఒక చుక్క అయినా నిజముందా? న్యాయం ఉందా? ఇప్పుడెందుకు ఊర్లో అందరినీ పిలిచి పంచాయితీ పెడుతున్నాడని ఎవరైనా అడిగారా?”

“ఎవరూ అడగక్కర్లేదు. నేనే చెబుతాను. ఇంతకు మించి దీనితో నేను కాపురం చేయలేను. మీరే ఈ బాంధవ్యాన్ని తెంచేయండి” -- భర్త సాదారణంగా చెప్పగా... పవిత్ర శరీరమంతా కంపించింది.

కళ్ళల్లో నీరు ఉబికి వస్తుంటే మెల్లగా తలెత్తి భర్తను చూసింది. భార్య వైపు కన్నెత్తి కూడా చూడకుండా మాట్లాడుతుంటే...బంధువుల గుంపు స్థంభించిపోయింది. తమ్ముడు మనోహర్ రక్తం ఉడికిపోయింది.

పవిత్ర తండ్రి గోపాల కృష్ణ ఎక్కువగా బెదిరిపోయాడు “అల్లుడూ! ఏం మాట చెప్పారు?”

“మీ అమ్మాయిని వద్దని చెబుతున్నా. ఇంకా ఏమిటి...అల్లుడూ, గిల్లుడూ అంటూ బంధుత్వం కావలసి ఉంది?”

“ఏయ్...మా అక్కయ్య దగ్గర ఏమిటయ్యా అంత పెద్ద కొరత చూశావు? వద్దనటానికి”

“హు...ఒకటా, రెండా? కొరతలు అని వేటి వేటిని అంటామో, అవన్నీ మీ అక్కయ్య దగ్గర ఉన్నాయే" --- నిర్లక్ష్యంగా చెప్పిన అతని చొక్కా పుచ్చుకున్నాడు మనోహర్.

“ఇలా చూడూ...మా అక్కయ్య భర్తవని ఇంత ఓర్పుగా మాట్లాడుతున్నాను. లేదంటే...ఇక్కడే నిన్ను చంపి పాతేస్తాను”

“అయ్యో...అయ్యో...కుటుంబమేనా ఇది? మా అబ్బాయిని చంపేస్తామని చెబుతున్నారే! సరైన రౌడీ గుంపు దగ్గరకొచ్చి చిక్కుకున్నామే రామూ" -- అతని తల్లి గట్టిగా ఏడవగా, బంధువులొచ్చి ఇద్దర్నీ విడిపించారు.

“మనో! ఏమిట్రా ఇది? ఇది మీ అక్కయ్య జీవితం రా. కాస్త నిదానంగా ఉండు” -- కొడుకును సమాధానపరిచాడు తండ్రి గోపాల కృష్ణ.

అప్పుడు లోపలకు వచ్చింది పవిత్ర తల్లి స్వరాజ్యం. చేతిలో అర్చన పళ్లెం బుట్ట. వొళ్ళంతా చెమటతో స్నానం చేసినట్టు చెమట...ఆశ్చర్యంగా అందరినీ చూసింది.

“అరెరె...రండి...రండి అల్లుడుగారూ...రండి వదిన గారూ -- ఎప్పుడొచ్చారు?”

“మేమొచ్చి రెండు గంటలు అవుతోంది”

“అలాగా...క్షమించండి. ఈ రోజు వరలక్ష్మీ వ్రతం కదా. అందుకే గుడికి వెళ్ళాను. అక్కడ బాగా జనం. అందుకే ఆలశ్యం...”  మాట్లాడుతూ వచ్చిన ఆమె మొహం మారింది.

కూతురు కళ్ళల్లో నీరు, భర్త మొహంలో శోకం, బంధువుల మొహాలలో కలత...ఇవన్నీ గమనించిన స్వరాజ్యం ‘ఏదో సమస్య’  అని గ్రహించింది. తిన్నగా కూతురు పవిత్ర దగ్గరకు వచ్చింది.

“పవిత్రా...ఏమ్మా...ఏమైంది?”

“ఏమీ లేదమ్మా”--సన్నని స్వరంతో చెప్పిన పవిత్ర వైపు కోపంగా చూసాడు రామ్మోహన్.

“ఏమిటీ...ఏమీ లేదా? ఏమిటే...నేనొకడ్ని ఇక్కడ ఇంతసేపు కుక్కలాగా అరుస్తుంటే, నువ్వేంటే ‘కూల్’ గా ఏమీ లేదంటున్నావు? నన్ను చూస్తే నీకు జోకర్ లాగా కనబడుతున్నానా?”

“అల్లుడుగారూ...ఎందుకలా మాట్లాడుతున్నారు?”

“మీ అమ్మాయిని పెళ్ళి చేసుకున్నాగా...ఇంకెలా మాట్లాడను?”

“అల్లుడూ గారూ. ఏదైనా సమస్యా?”

“మీ అమ్మాయిని ఏ రోజున పెళ్ళి చేసుకున్నానో...ఆ రోజు నుంచి నా జీవితమే సమస్య అయిపోయింది”  

“అల్లుడు గారూ...”

“చదువుకోని పిల్ల వద్దని తలబాదుకున్నాను. విన్నావా అమ్మా! నీ వలనే నా జీవితం నాశనం అయ్యింది” -- తల్లి మీద కోపాన్ని చూపుతున్న అతన్ని భయంతో చూస్తూనే, కూతురి మొహాన్ని పైకెత్తింది స్వరాజ్యం.

“పవిత్రా...ఏమిటే ఇది? అల్లుడి గారితో ఏదైనా గొడవ పడ్డావా?”

“లేదమ్మా”

“మరెందుకు అల్లుడుగారు ఇలా మాట్లాడుతున్నారు? ఏమండీ...మీరెందుకు ఏమీ మాట్లాడకుండా నిలబడ్డారు? మనో...ఏమిట్రా ఇదంతా?”

“స్వరాజ్యం...నాకు ఏమీ అర్ధం కావటం లేదు. అల్లుడు ఏమిటేమిటో చెబుతున్నాడు. చాలా కోపంగా మాట్లాడుతున్నారు”

“మీ పంచాయతీ తరువాత పెట్టుకోండి. నా పని మిగించి నన్ను పంపండి. నాకు లక్ష పనులున్నాయి”

“ఏమయ్యా...కొంచం ఓర్పుగా మాట్లాడవయ్యా. గబుక్కున తెంచిపారేయటానికి ఇదేమన్నా ఆటనా? ఆడపిల్ల జీవితం”

“ఇదిగో పెద్దాయినా, నీ దగ్గర ‘అడ్వైజ్’ అడగలేదు. నాకు ఈమె వద్దు. ఈ రోజుతో అంతా అయిపోవాలి. తెంపేయండి”

స్వరాజ్యం ఆందోళన పడింది.

“అయ్యో...అల్లుడుగారూ...ఎంత మాట అనేశారు?”

“వూరికే అరిచి గోల చేయకండి. దీనితో రెండు సంవత్సరాలు కాపురం చేసిందే పెద్ద విషయం. ఇక మీదట దీనితో ఒక్క నిమిషం కూడా కాపురం చేయ్యలేను”

“అంత పెద్ద తప్పు నా కూతురు ఏం చేసింది?” 

“అమ్మాయిని కని పడేసారు. పచ్చి జఠం. ఒక్క అభిరుచి కూడా లేదు. చదువుదా లేదు కదా కొంచం డీసెంటుగా ఉండొద్దా? సుద్ద మట్టి బుర్ర” 

“అల్లుడుగారూ...”

“నా రంగుకూ, అందానికీ చదువుకూ మీ అమ్మాయి కొంచమైనా సరితూగుతుందా? దాని మొహం చూడండి...ఛఛ..దాన్ని చూస్తేనే నచ్చలేదు” --- అంటూ మొహం తిప్పుకున్న అతన్ని చూస్తూ కుమిలి పోయింది పవిత్ర.

కోపంతో అతని దగ్గరకు వెళ్ళాడు మనోహర్.

“ఏరా! మేమేమన్నా మా అక్కయ్య మొహాన్ని కప్పి పుచ్చి నీకు కట్టబెట్టామా? పెళ్ళి చూపులకు వచ్చినప్పుడు నీకు కళ్ళు దొబ్బినయా? నీ అంగీకారంతోనే కదా అంతా జరిగింది”

“నేనేమీ దీని అందంలో పడిపోయి తల ఊపలేదు. మా అమ్మ గోల భరించలేక సరేనన్నాను”

“దానికి మాత్రమేనా అంగీకరించావు? మెడ నిండా నగలు...నీకు ఒక మోటార్ సైకిల్, కట్నకానుకలు ఇచ్చామే?”

“ఏమిటి పెద్దగా మీరు ఇచ్చి చించింది? చదువుకోని పిల్లకు ఇది కూడా చెయ్యకపోతే ఎలా?”

“ఇలా చూడూ మాటి మాటికీ మా అక్కయ్యను చదువుకోలేదని సాధించావో, నీకు మర్యాదగా ఉండదు”

“అలాగేరా చెబుతాను. జస్ట్ ఎనిమిదో క్లాసు చదువుకున్న దానికి గౌరవం కావాలా? ఛఛ...నా చదువుకూ, ఉద్యోగానికీ ఎలాంటి అమ్మాయి దొరికుండేది?”

“నా కలే...చదువుకుని -- ఉద్యోగానికి వెళ్ళే అమ్మాయిని పెళ్ళి చేసుకోవాలనే. ఈ చదువురాని మొద్దు మొహాన్ని నాకు కట్టబెట్టి నా జీవితాన్నే చీకటిమయం చేసారు”

“ఎవరురా మొద్దు మొహం? నిన్నూ...”

“మనో! నువ్వు ఆగరా. ఏం వియ్యపురాలా...మీ అబ్బాయి మాట్లాడేది వింటూ, ఏమీ మాట్లాడకుండా నిలబడ్డారు?”     

“నేనేం మాట్లాడను? నేనే మా అబ్బాయి జీవితాన్ని పాడు చేసేను. డబ్బు, నగలూ ఎక్కువగా దొరుకుతుందని వాడ్ని బలిపసువుగా నిలబెట్టాను”

“ఏమ్మా మీ మాటలన్నీ ఒక మాదిరిగా ఉన్నాయి? ఎలాగైనా మీ అమ్మాయిని మా అబ్బాయికి ఇవ్వండి అంటూ చెప్పులు అరిగేలాగా తిరిగింది మర్చిపోయారా?”

“ఏమిటి కథలు చెబుతున్నారు? మా అమ్మ, మీ ఇంటి చుట్టూ తిరిగిందా...దేనికి? ఈ మొద్దు మొహం కోసమా?”

“తమ్ముడూ నువ్వు మాట్లాడేది చాలా తప్పు. ఈ పిల్లకు ఏం తక్కువని అలా మాట్లాడుతున్నావు?”

“ఊరుకోవయ్యా. ఆ విషయం గురించి వెయ్యిసార్లు మాట్లాడానే! దీనితో ఇక నేను జీవించలేను...అంతే”

“తొందర పడి మాటలు జారకు అబ్బాయ్”

“ఏమిటయ్యా, అర్ధం లేని న్యాయం మాట్లాడుతున్నారు? ఏమే...ఈ పేపర్లలో సంతకం  పెట్టు. నేను వెళ్లాలి" -- తన ముందు జాపబడ్డ కాగితాలను ఆశ్చర్యంతో చూసింది పవిత్ర.

“ఏమిటి చూస్తున్నావు? హు...పెట్టు"

“ఏమండీ...నేను...”

“హు...ఛ! నీ దగ్గర మాట్లాడటానికి రాలేదు. సంతకం మాత్రం పెట్టు” -- చిటపటలాడుతున్న మొహంతో నిలబడ్డ అతన్ని మౌనంగా ఒకసారి చూసి, అతను జాపిన కాగితాలను--పెన్నునూ ఆమె చేతిలోకి తీసుకుంది.

పవిత్ర కుటుంబమంతా ఒక్కసారిగా అధిరిపడింది.

                                                                                            PART-2

భర్త చూపిన పేపర్లను పైపైన ఒకసారి చదివి సంతకం పెట్టబోతున్నప్పుడు మనోహర్ కోపంగా అడ్డుకున్నాడు.

“అక్కా! ఏం చేస్తున్నవు నువ్వు?”

“ఏరా?”

“అతనేమో మూర్ఖుడిలా పేపర్లు జాపితే...నువ్వు ఆలొచించకుండా సంతకం పెడతావా?”

“మనో!”

“ఇది నీ జీవితం అక్కా...తొందరపడకు!”

“లేదురా...నేను తొందరపడటం లేదు. చాలా ఓర్పుగా ఉన్నాను. రెండు సంవత్సరాలుగా...దగ్గర దగ్గర ఏడువందల రోజులు ఈ మనిషి మాట్లాడిన మాటాలు, చేసిన నిర్లక్ష్యాలను సహించుకునే ఉన్నను”

“అ...క్కా...”

“చాలురా. అవమానపడటానికీ, అసహ్యించుకోవటానికీ హద్దు ఉంది. దాన్ని ఎప్పుడో ఆయన దాటాసారు. ఇన్ని రోజులుగా ఇంట్లో జరిగిన అసహ్యాన్ని ఇదిగో ఈ రోజు...అందరి ముందు జరిపాడు”

“అమ్మా... పవిత్రా!”

“క్షమించండి నాన్నా. నా పెళ్ళికొసం మీరు ఎంతో కష్టపడుంటారు....అప్పులపాలు అయ్యుంటారు అనేది నాకు తెలుసు. మీ కష్టమంతా వృథా అవకూడదనే నాన్నా నేను ఈయన చెప్పినట్టు ఇన్ని రోజులు బురద పాములాగా ఉండిపోయాను.

“కానీ...ఇప్పుడు...ఇప్పుడు కుదరటం లేదు నాన్నా. నా మొహం చూడటానికి కూడా ఇష్టపడటం లేని అతనితో నేను ఎలా నాన్నా కాపురం చేయటం?”

“ఏయ్...ఏమిటే వాగుతూనే ఉన్నావు? నిన్ను పెళ్ళి చేసుకోవటం నాకు జరిగిన పెద్ద ఘోరం. అక్కడికి నేనేదో నిన్ను కష్టపెట్టినట్టు సీన్ చూపిస్తున్నావే?” -- నిర్లక్ష్యంగా అడిగిన భర్తను తలెత్తి దీర్ఘంగా చూసింది పవిత్ర.

“నువ్వు నన్ను కష్టపెట్ట లేదూ?”

“ఏయ్...ఏమిటే మర్యాద లేకుండా వాగుతున్నావు?”

“నేనెందుకు నీకు మర్యాద ఇవ్వాలి? నువ్వు నాకు ఎవరు?”

“నీ భర్తని”

“ఆ బంధాన్ని తెంపుకోవటానికే కదా ఇంతసేపు డ్రామా ఆడావు? నీ మీదున్న తప్పును కప్పి పుచ్చుకోవటానికి నా మీద బురద జల్లి ఇదిగో విడాకుల వరకు వెళ్ళిన తరువాత నీకెందుకు మర్యాద?”

“పవిత్రా...అలాగంతా మాట్లాడకమ్మా. వెయ్యి మాటలన్నా అతను నీ భర్త” అన్న తల్లిని చూసి విరక్తిగా నవ్వింది.

“హు...ఎన్నిమాటలన్నా అతను నా భర్త. ఈ మాటనే పదే పదే చెప్పే కదా అన్నిటినీ సహించుకుని కష్టాన్ని భరించ మంటున్నావు? మేమూ ఎంతవరకు సహించుకోగలం?”

“పవిత్రా!”

“ఒక్కొక్క వారం ఆయన స్నేహితులు ఇంటికి వచ్చినప్పుడల్లా నన్ను చూపించి...చదువులేని ఈ పిల్లకే నేను జీవితమిచ్చింది అని చెప్పేవారు. అంతేనా? ఎప్పుడు చూడూ నన్ను వెక్కిరిస్తూ, చీదరించుకుంటూ, చీటికీ మాటికీ మాటలంటూ నరకం చూపించారు. ఛామన ఛాయగా ఉండటం నా తప్పా. పెళ్ళి చూపుల్లో నన్ను చూసే కదా చేసుకున్నారు...అయినా కానీ జిడ్డు మొహం జిడ్డు మొహం అని రోజూ నన్ను ఆడిపోసుకునే వారు. నా బాధను నాలోనే దాచుకున్నాను...ఇప్పుడు నేను తిరిగి వచ్చేస్తే మీతో పాటూ నాకు గుప్పెడు అన్నం పెట్టరా?”

“అమ్మా... పవిత్రా...ఏమిట్రా చెబుతున్నావు?” గోపాల కృష్ణ గొంతు బొంగురు పోగా, పవిత్ర కళ్ళు చెమ్మగిల్లినై.

“నేను ఓర్చుకోలేకపోతున్నా? ఇస్టంలేని ఒకడితో ఉంటూ జీవితమంతా కొట్టుకోవటం కంటే...ఈ ఇంట్లో ఒక మూల -- మీ కూతురుగానే చివరి వరకు ఉండిపోతాను నాన్నా”

“అయ్యో...ఇందుకా ఇంత ఖర్చుపెట్టి నా కూతురికి పెళ్ళి జరిపించింది? భగవంతుడా...” .

“ఆయన్ని ఎందుకు పిలుస్తున్నావు?”

“ఆ భగవంతుడికి కూడా కళ్ళు లేకుండా పోయిందే!”

“లేదమ్మా. మనకే కళ్ళు లేనిది. ఆడపిల్లకు పెద్ద చదువులు ఎందుకు అని నువ్వే కదా చెప్పావు?”--- మనోహర్ కోపంతో అడగటంతో, స్వరాజ్యం నొరు మూసుకుని కన్నీరు కార్చింది.

“తప్పే. ఎక్కువగా చదివితే దానికి తగిన అల్లుడ్ని వెతుక్కుంటూ తిరగాలే అని అనుకున్నాను. నా కంటే ఎక్కువ చదువుకున్న అమ్మాయి వద్దు అని చెప్పటం వలనే కదా ఈ మనిషితో మాట్లాడి ఈ  సంబంధం ఖాయం చేసాము”

“ఇప్పుడు అదంతా పోయిందే...ఇక నా కూతురి జీవితం ఏమవుతుంది? చివరిదాకా ఇది ఒంటరిగా ఉండిపోయేటట్టు అనిపిస్తోందే?”

“మీ సనుగుడంతా మేము వెళ్ళిన తరువాత పెట్టుకోండి” అంటూ పవిత్ర వైపు తిరిగి “ఏయ్...సంతకం పెట్టవే” -- విసుగ్గా చెప్పిన అతని గొంతు పట్టుకున్నాడు మనో.  

“రేయ్...మా కన్నీరు, నీకు సనుగుడుగా అనిపిస్తోందా? నిన్ను చంపేస్తానురా. మా అక్కయ్య విధవరాలుగా ఉన్నా పరవాలేదు. ఆమెను వదిలేసి నువ్వు ఇంకొకత్తితో కులుకుదామని చూస్తున్నావా? వదలనురా. నువ్వు ప్రాణాలతోనే ఉండకూడదు” కోపంతో అతని గొంతు నొక్కగా అతను ఊపిరి పీల్చుకోవటానికి కష్టపడ్డాడు.  

అంత వరకు మాట్లాడకుండా కూర్చున్న బంధువుల గుంపు లేచి వాలిద్దర్నీ విడదీసిన తరువాత, మాటలు తగ్గి చేతులతో కొట్టుకున్నారు.

ఇంట్లోని శబ్ధం బయటకు వినబడింది. వీధి మొత్తం గుమికూడి వేడుక చూసింది. పవిత్ర బాగా కుంగిపోయింది. ఇంటి గొడవ, వీధి గొడవగా మారింది.

గోపాల కృష్ణ, స్వరాజ్యం కొడుకును ఆపుతున్నారు. పవిత్ర కళ్ళు కింద పడిన విడాకుల కాగితాల పైన పడింది.

‘ఇన్ని సమస్యలకూ ఇదే కదా కారణం? నా సంతకంతో సమస్య తీరిపోతుందంటే ...నేనెందుకు ఆలొచించాలి? ఎలాగూ వీడితో ఇక కాపురం చేయలేము. అలాంటప్పుడు అతనితో గొడవ పడటం దండగ కదా?’

కళ్ళల్లో పేరుకుని నిలబడ్డ నీళ్ళను గట్టిగా తుడుచుకుంది. కిందకు వొంగి కాగితాలను ఏరుకుని, అందులో గుర్తుపెట్టబడిన చోట్లలో గబ గబ సంతకం పెట్టటం మొదలుపెట్టింది.

                                                                                            PART-3

గుడిలో కర్పూర హారతితో పూజ జరుగుతున్నప్పుడు...విరక్తి చూపులతో అక్కడున్న స్తంభాన్ని ఆనుకుని కూర్చోనుంది స్వరాజ్యం. కంటి చివర్లో నీళ్ళు నిలబడున్నాయి. పాత జ్ఞాపకాలతో గతంలోకి వెళ్ళిన స్వరాజ్యం ను భుజం పట్టుకుని కుదిపింది మీనాక్షి.

“స్వరాజ్యం...ఏయ్ స్వరాజ్యం”

“ఊ...” -- ఉలిక్కిపడుతూ చూసింది స్వరాజ్యం.

“ఏమిటి స్వరాజ్యం... అక్కడ పూజ జరుగుతోంది. నువ్వు ఇక్కడ కూర్చోనున్నావు?"

“ఓ...పూజ మొదలయ్యిందా?” హడావిడిగా లేస్తున్న ఆమెను కూర్చోబెట్టి తానూ కూర్చుంది మీనాక్షి.

“పూజ పూర్తి అయిపొయిందిగానీ. నువ్వు ఇలా కూర్చో. ఎందుకు నీ మొహం అలా వాడిపోయింది?”

“ఉండు మీనాక్షి. నేను వెళ్ళి...”

“అరే ఉండు స్వరాజ్యం! గుడిలో చాలా గుంపు ఉంది. ఏదో పార్టీ వాళ్ళందరూ వచ్చున్నారు. గుంపు తగ్గనీ వెళదాం”

“అలాగా...?” -- అన్న స్వరాజ్యం మళ్ళీ నీరసంగా స్తంభానికి ఆనుకుని కూర్చుండిపోయింది. మీనాక్షి నిదానంగా అడిగింది.

“ఏం స్వరాజ్యం...ఎందుకు అలా ఉన్నావు? వొంట్లో బాగోలేదా?”

“వొంటికి ఏం ఖర్మ. అది బాగానే ఉన్నది”

“స్వరాజ్యం”

“నా మీద ఆ భగవంతుడికి ఏం కోపమో...తెలియటం లేదు. నా కుటుంబాన్ని ఇలా కష్టాలకు వదిలేసేడే?” -- తడైన కళ్ళను వొత్తుకుంది.

“ఏమిటి నువ్వు... ఇంకానా పాత విషయాలను జ్ఞాపకం ఉంచుకున్నావు?”

“ఎలా మర్చిపోను? నా కళ్ళ ముందే నా కూతురు ఒంటరిగా నిలబడుందే! దానీ చూసినప్పుడల్లా కడుపు తరుక్కుపోతోందే?”

“బాధపడకు...ఇప్పుడు పవిత్ర ఎలా ఉంది?”

“ఊ...వున్నది. మనోతో పాటూ పనికి వెడుతోంది...వస్తోంది. ఇంకా ఏవేవో పరీక్షలు రాస్తోంది. ప్రమోషన్ వస్తుందట”

“నువ్వు నమస్కరిస్తున్న అమ్మవారు నిన్ను వదులుకోలేదు”

“ఏం చెబుతున్నావ్ మీనాక్షీ?”

“జీవితమే పోయిందని నీ కూతురు బాధపడుతూ కూర్చోకుండా బాగానే ఎదిగిపోయిందే! చదువుకుని ఉద్యోగానికి వెళ్లే స్థాయికి ఎదిగిపోయిందే? నీ కొడుకు కూడా ఇరవై నాలుగు క్యారట్ల బంగారమే.

ఈ రోజుల్లో మగపిల్లలు మీసాలు రావటం మొదలుపెట్టగానే అమ్మాయల్ని వెతకటం మొదలుపెడతారు. కానీ నీ కొడుకు...అక్కయ్యను ఎలాగైన జీవింపజేయాలని అనుకుంటున్నాడు. తన గురించి ఆలొచించటమే లేదే? ఇలాంటి కొడుకు దొరకటం అదృష్టం. భగవంతుడు నీకు రెండు రత్నాలను ఇచ్చాడు”

"నిజమే...ఇద్దరూ రత్నాలే -- వెతికినా దొరకని రత్నాలే”

“మనో మాత్రం ధైర్యంగా అక్కను పైకెత్తి ఉండకపోతే నా కూతురు కూడా నాలాగా ముడుచుకు పోయుంటుంది. ఏడ్చి ఏడ్చి కరిగిపోయి ఉంటుంది. ప్రాణం కూడా పోగొట్టుకుని ఉండేదేమో? కానీ అలాంటిది ఏదీ జరగనివ్వలేదు తమ్ముడు. కింద పడిపోయిన దానిని లేపి నిలబెట్టాడు”

పవిత్ర చదివిన స్కూలుకు వెళ్ళి సర్టిఫికెట్టులు తీసుకుని, మళ్ళీ చదవమన్నాడు. ‘చదువే నీ కొరడా...నీ భవిష్యత్తుకు తోడు’ అని చెప్పి చెప్పి చదివించాడు.

తమ్ముడి ప్రొత్సాహంతో పవిత్ర కూడా మిగితా విషయాలను పక్కకు తోసేసి చదవటం మొదలుపెట్టింది. తమ్ముడు  చెప్పిందంతా చదివి అన్నిటినీ పాస్ చేసింది.

దొరికిన విజయం ఆమెను మరింత ఉత్సాహ పరచ -- పెద్ద పెద్ద చదువులు చదివి -- ఈ రోజు తమ్ముడు పని చేసే కంపెనీలోనే అతని కంటే పెద్ద పదవిలో కూర్చో బెట్టబడింది.

కూతురు ఎదుగుదలను చూసి తండ్రి గోపాల కృష్ణ తనని తాను తేర్చుకున్నాడు. స్వరాజ్యం మాత్రం పాత విషయాలను మరిచిపోలేకపోయింది. కన్న తల్లి కదా...?

పవిత్ర వయసులో ఉన్న ఏ అమ్మాయి అయినా సరే...పిల్లా పాపలతో వెళ్ళటం చూస్తే చాలు, స్వరాజ్యం మనసు తపించిపోతుంది. తన కూతురుకీ పిల్లలు పుట్టుంటే తాను అమ్మమ్మను అయ్యుండేదే నని సనుగుడు మొదలుపెట్టేది.

“ఏమిటి స్వరాజ్యం...మౌనంగా ఉన్నావు?”

“మనసు దేని దేనినో ఆలొచించి తపిస్తోంది మీనాక్షీ. సరే...నేను బయలుదేరనా? పిల్లలు వచ్చే సమయం అయ్యింది” అంటూ నిట్టూర్పు విడుస్తూ లేచింది స్వరాజ్యం.

“రా...దేవుడ్ని చూసి దన్నం పెట్టుకు వెళదాం” -- అంటూ ఇద్దరూ అలంకారం చేసున్న అమ్మవారిని మనసుకరిగేలా వేడుకుని గుడిలో నుండి బయటకు వచ్చారు.

“స్వరాజ్యం...నువ్వు నడిచా వచ్చావు?”

“అవును...సాయంత్ర పూట నడిస్తే వొంటికి మంచిదని డాక్టర్ చెప్పాడు”

“సరేరా...మాట్లాడుకుంటూ నడుద్దాం. నిన్ను చూసి ఎన్ని రోజులైంది?" ఇద్దరూ వీధి చివరగా నడవటం మొదలుపెట్టారు.

“అవును...నేను నీ గురించి ఏమీ అడగనేలేదే? నువ్వెలా ఉన్నావు?”

“హు... ఉన్నాను. ఆయన సంపాదనలో ఉన్నదాంతో సరిపుచ్చుకుని హాయిగా  జీవిస్తున్నాం”

“నువ్వు అదృష్టవంతు రాలివి”

“ఏం చెప్పావు?”

“పిల్లలు లేకుండా ఉండటంకంటే...కళ్ళ ముందు కన్న కూతురు ఇలా ఒంటరి ఓంటరిగా నిలబడటం చూడటానికి చాలా కష్టంగా ఉంది”

“ఎందుకు స్వరాజ్యం అలా మాట్లాడుతున్నావు?”

“ఇంకేం చేయమంటావు? కూతురు హాయిగా కాపురం చేసుకోవలసిన వయసులో జీవితాన్ని పారేసుకుని నిలబడిందే నని నేను ఒక పక్క కష్టపడుతుంటే...ఈ మనో దాని కంటే ఎక్కువ కష్టపెడుతున్నాడు”

“ఏం...వాడేం చేసాడు?”

“వస్తున్న మంచి సంబంధాలన్నిటినీ వద్దని చెబుతున్నాడు”

“ఎందుకు...?”

“ఇంట్లో అక్కయ్య ఇలా ఉంటే నేను పెళ్ళి చేసుకోవటం కుదరదు అంటున్నాడు”

“వాడు చెప్పేది న్యాయమే కదా?”

“కానీ, ఇద్దరూ అలా నిలబడితే...నా వంశం అభివ్రుద్ది కాకుండా పోతుందే? నా ప్రాణం పొయే లోపల ఒక మనవుడినో, మనుమరాలునో ఎత్తుకుని బుజ్జగించాలని నా  మనసు కొట్టుకుంటోంది”

“నీ ఆశలోనూ న్యాయముంది”

“ఇది నా పిల్లలు అర్ధంచేసుకోవటం లేదే. నిన్న కూడా మనోకి ఒక మంచి సంబంధం వచ్చింది. పిల్ల తండ్రికి మన మనో బాగా నచ్చాడు. మళ్ళీ మళ్ళీ వస్తున్నారు. కానీ వీడు పట్టుదలగా వద్దూ అంటున్నాడు. నేనూ, వాడి మనసు మారదా అని ప్రతి గుడికీ వెళ్ళొస్తున్నాను. కానీ, ఒక్క దేవుడూ నా ప్రార్ధనను వినిపించుకోవటం లేదు”

“నేను ఒకమాటంటే తప్పుగా అర్ధం చేసుకోవుగా?”

“చెప్పు”

“నువ్వెందుకు పవిత్రకి ఇంకొ పెళ్ళి చేయకూడదు? అదీ ఎంత కాలం ఇలా ఒంటరిగానే ఉంటుంది? దానికని ఒక జీవితాన్ని ఏర్పరిచి ఇచ్చేస్తే... మనో తానుగా పెళ్ళి చేసుకోవటానికి ఒప్పుకుంటాడు”

“మీనాక్షీ! నువ్వు చెప్పేది కరెక్టుగా జరుగుతుందా?”

“ఏం...నువ్వు ఇదంతా ఆలొచించనే లేదా?”

“అయ్యో...నేనెలా?”

“ఏమిటి నువ్వు? కాలం ఎంతో మారిపోయింది. ఇంకా భయపడుతూ కూర్చున్నావే?”

“లేదు మీనాక్షీ...ఒకసారి మా ఆడపడుచు ఈ మాట ఎత్తినప్పుడు పవిత్ర గట్టిగా ఆవిడ్ని మందలించింది. దాని మనసును ఇంకా గాయ పరచ కూడదని మేము ఆ మాట వదిలేసాము”

“తప్పు స్వరాజ్యం! అది చిన్న పిల్ల...ఇంకా ఎన్ని రోజులు అది ఇలా ఒంటరిగా ఉంటూ కష్టపడుతుంది? ఒక పిల్లాడన్నా ఉంటే అది వేరుగా ఉండేది!”

“అలా ఉండుంటే నేనెందుకు బాధ పడతాను? దానికీ దారి లేకుండా పోయిందే!”

“అది కూడా మంచికే జరిగింది”

“ఎలా?”

“అవును! పిల్లాడుండుంటే మళ్ళీ పెళ్ళికొడుకును చూడటంలో కష్టం ఏర్పడుతుంది. పిల్లాడితో ఎవడు ఒప్పుకుంటాడు? ఇప్పుడు అలా లేదే! ఏదో రెండో పెళ్ళివాడైనా పరవాలేదా?”

“రెండో పెళ్ళి వాడా?”

“అవును! దీనికీ అది రెండో సారే కదా?”

“ఊ”

“ఇలా చూడూ...నువ్వు దేని గురించీ బెంగపెట్టుకోకు! నాకు తెలిసున్న చోట పవిత్ర గురించి చెప్పుంచుతాను. మంచి అబ్బాయి దొరికితే మాట్లాడి సెటిల్ చేసుకుందాం. ఏమంటావ్...?”

“ఎందుకైనా మంచిది నేను ఆయనతో ఒకసారి మాట్లాడతాను"

"మాట్లాడు. అమ్మాయి జీవితం గురించి ఆయన కూడా బాధ పడుతూ ఉంటాడు కదా?  బాగా అర్ధమయ్యేటట్టు చెప్పు. అలగే మీ అబ్బాయి దగ్గర కూడా చెప్పు”

“మనో దగ్గరా?”

“వాడు నాలుగు చోట్లకు వెళ్లే వాడే కదా? ఎవరైనా మంచి వాడు దొరికితే చూడనీ. మంచి జరిగితే చాలు. సరేనా?”

“ఊ”

“సరే. నువ్వింటికెళ్ళు. నేను కూరగాయలు కొనాలి... వెళ్ళిరానా”

“సరే”

“మర్చిపోకుండా ఇంట్లో మాట్లాడు” -- మీనాక్షీ చెప్పేసి కుడి వైపున ఉన్న షాపుకు వెళ్ళగా...ఏదో తెలియని భయంతో, ఇంటివైపుకు నడవసాగింది స్వరాజ్యం.

                                                                                  PART-4

ఇంట్లోకి వెళుతున్నప్పుడు, ఇంట్లో నుండి పిల్లల కుతూహలం, భర్త యొక్క ఉత్సాహ మాటలూ గుమ్మం వరకు వినబడ్డాయి. స్వరాజ్యంను చూడగానే సంతోషంగా ఆహ్వానించారు.

“స్వరాజ్యం, రా...రా...! పిల్లలు మంచి వార్తతో వచ్చారు చూడు”

“ఏమిటా వార్త?”

“అమ్మా...అక్కయ్య ఈ పరీక్షలలోనూ పాసైంది. వెంటనే ప్రమోషన్ అనౌన్స్ చేశారు. ‘స్వీటు’ తీసుకో” -- స్వీట్లు ఉన్న డబ్బాను అందించిన అబ్బాయిని ప్రశాంతంగా చూసింది.

“చాలా సంతోషం” -- అని చెప్పి జరిగి నిలబడ్డ అమెను ముగ్గురూ అర్ధం కాకుండా చూసారు.

పవిత్ర నిదానంగా అమ్మను చేరుకుంది.

“అమ్మా…”

“ఊ”

“ఏమిటమ్మా...మేము ఎంత సంతోషమైన వార్తను చెప్పాము. నువ్వు ఎటువంటి రియాక్షనూ చూపకుండా ఏమీ జరగనట్టు వెడుతున్నావు?” -- అన్న కూతుర్ని నిదానంగా పరీక్షించింది స్వరాజ్యం.

పవిత్ర మొహంలో గెలుపు యొక్క కాంతి ప్రకాశిస్తోంది. అది ఆమె మొహానికి ఎక్కువ అందం చేకూర్చింది.  రోజంతా ఏసీ గదిలో ఉండి పనిచేయటంతో పవిత్ర రంగు మారింది.

దానికి తోడు చదువుకున్న కళ, స్వయంగా సంపాదిస్తున్నమే అన్న ఆత్మ విశ్వాసం కలిసి ఆమెను యువతిగా మార్చింది. అయినా కానీ నుదురుకు పక్కగా కొన్ని నెరిసిన వెంట్రుకలు కనబడి ఆమె వయసును తెలుప, నిట్టూర్పు విడిచి జరిగింది తల్లి.

“అమ్మా! ఏమైందమ్మా? నేను అడుగుతూనే ఉన్నాను. నువ్వు ఏమీ చెప్పటం లేదు?”

“ఏమడిగావు...?”

“నాకు ప్రమోషన్ రావటం మీకు సంతోషం కలిగించటం లేదా?”

“లేదు”

----చటుక్కున సమాధానం చెప్పిన తల్లిని చూసి మొహం మారింది కొడుకుకు.

“అమ్మా...”

“అవున్రా. నాకు సంతోషంగా లేదు”

“ఎందుకని?”    

“నిజమైన సంతోషం ఏమిటో తెలుసా?” -- అని మాట్లాడటం మొదలుపెట్టిన తల్లిని చేయెత్తి వద్దు అని ఆపింది పవిత్ర.

“వద్దమ్మా...నువ్వు ఏమీ చెప్పొద్దు”

“ఎందుకే...ఇంకా ఎన్ని రోజులు ఇలాగే ఉంటావు?”

“ఏం...నాకేం తక్కువ? చదువుకున్నాను. స్వయంగా సంపాదిస్తున్నాను. నా నిజాయితీతో ఉద్యోగంలో ప్రమోషన్ తెచ్చుకున్నాను”

“అది మాత్రం చాలా...?”

“ఇంకేం కావాలి?”

“నీకని ఒక కుటుంబం...భర్త...పిల్లలూ...”

“అమ్మా...” --- అరిచింది పవిత్ర.

“ఎందుకే అరుస్తావు? ఉద్యోగమూ, డబ్బూ మాత్రమే జీవితానికి ముఖ్యం కాదు. ఒక స్త్రీకి ఏ వయసుకు ఏది జరగాలో అవన్నీ జరగాలి”

“నాకు అన్నీ జరిగి ముగిసిపోయింది కదా అమ్మా”

“లేదు పవిత్రా...అది ఏదో మన బ్యాడ్ టైమ్. అలా జరిగిపోయింది. అందుకని అలాగే ఉండిపోతావా? నీకని సెక్యూర్డ్ లైఫ్ అక్కర్లేదా?”

“అమ్మా...దయచేసి దాని గురించి మాట్లాడకు”

“నేను కాకపోతే ఇంకెవరు మాట్లాడతారే?”

“అమ్మా, ఇప్పుడెందుకు అక్కయ్యను ట్రబుల్ చేస్తావు?”---కొడుకు క్రాస్ చేసాడు.

“నువ్వు నోరు ముయ్యరా. అంతా నీ వల్లే వచ్చింది”---సాధించింది.

“స్వరాజ్యం...ఈ రోజు ఏమైందే నీకు? ఇప్పుడెందుకు గొల చేస్తూ కోపగించుకుంటున్నావు?”

“అవును...అంతా వీడు చేసిన నిర్వాకమే కదా! ఇదేదో కోపంలో విడాకుల పత్రాలలో సంతం పెట్టిందే అనుకోండి, వీడేం చేసుండాలి? వాటిని చింపేసి, ఆ మనిషి తోటి సమాధానం మాట్లాడుండాలా...కాదా?

అలా చేశాడా వీడు. అక్కను ఆమె భర్తతో కలుపుతాడని ఎదురు చూస్తే...చదివించాడు. ఉద్యోగంలో చేర్చాడు. ఇవా ముఖ్యం?”

“అమ్మా...ఏం మాట్లాడుతున్నావో ఆలొచించే మాట్లాడుతున్నావా?”

“అవునురా. పిల్లపాపలతో, భర్తతో జీవించాల్సిన దానిని ఇలా ఫైలూ, డైరీ పట్టుకుని తిరిగేటట్టు చేసావే!”

“అమ్మా, ఇప్పుడెందుకు తమ్ముడ్ని తిడుతున్నావు? వాడి వల్లే నేను మీ ముందర పూర్తిగా నిలబడున్నాను. అది మర్చిపోకండి”

“నేను మర్చిపోలేదే...నువ్వు పూర్తి జీవితం జీవిస్తున్నావా?”

“ఖచ్చితంగా...నేను మనస్పూర్తిగా, ప్రశాంతంగా, సంతోషంగా జీవిస్తున్నాను”

“అబద్దం చెబుతున్నావు?”

“లేదమ్మా. ఆ మనిషితో జీవించింది ఒక నరక జీవితం. బానిస లాగా జీవించాను. ఇప్పుడే...తమ్ముడి వలన ప్రశాంతమైన మరు జీవితం దొరికిందమ్మా. ఇందులో కన్నీరు...అవమానం...కుమిలిపోవటం ఏదీ లేదు. ప్రశాంతత, తృప్తి, ఆత్మ ధైర్యం...పరిపూర్ణత అన్నీ ఉన్నాయమ్మా. నాకు ఈ జీవితమే చాలమ్మా”

“కానీ నాకు ప్రశాంతత -- పరిపూర్ణత లేదే? నేను కన్న ఇద్దరూ వాళ్ళకోసం ఒక జీవితం అమర్చుకోకుండా ఇలా ఒంటరిగా నిలబడున్నారే?”

“పెళ్ళి, కుటుంబం మాత్రమే జీవితం కాదమ్మా. నేను సాధించాల్సింది ఇంకా చాలా ఉందమ్మా. దయచేసి నన్ను నా దారిలో పోనివ్వు”

“చూడండి...ఏం మాట్లాడుతోందో!”

“ఏం స్వరాజ్యం...అది చెప్పేదాంట్లో ఏం తప్పుంది?”

“ఏమండీ మీరు కూడానా?”

“అవును! చదువుకునే వయసులో ఆడపిల్లకు ఎందుకు పెద్ద పెద్ద చదువులు అంటూ ఇంట్లోని వంట గదిలో పడేసావు. మంచివాడా--చెడ్డవాడా అనేది తెలుసుకోకుండానే ఒకడి చేతిలో పెట్టాము. చివరికి ఏమైంది? దానికి చదువు లేదనే ఒక కుంటి సాకు చెప్పి, దీన్ని వదిలేసి ఎవత్తినో తీసుకు వచ్చాడు. మనం ఏం చేయగలిగాం చెప్పు?

కూర్చుని ఏడవడం తప్ప ఇంకేం చేశాము! ఇప్పుడు అది తమ్ముడి సహాయంతో తన కాళ్ళ మీద లేచి -- తలెత్తుకు  నిలబడింది. ఈ సమయంలో దాన్ని మళ్ళీ ఎందుకు హింసిస్తావు?”

“అంటే నేను మీ అందరినీ హింసిస్తున్నాను?”---- స్వరాజ్యం ఏడుస్తున్న స్వరంతో అడిగినప్పుడు -- గోపాల కృష్ణ హడావిడి పడుతూ -- “కాదు” అన్నాడు.

“అలా కాదు స్వరాజ్యం...మన పిల్లల మనసును...దాని నొప్పిని మనమే తెలుసుకో లేకపోతే ఎలా?”

“నా మనసులోని నొప్పిని ఎవరూ తెలుసుకోవటం లేదే? తెల్లారటం దగ్గర నుండి, చీకటి పడేంత వరకూ మనిషికో పక్కకి వెళ్ళిపోతున్నారు. నేను ఒకత్తినే...ఇంట్లో ఒంటరిగా నా మనసుతో పోరాడుతున్నానే.

నా వేదన మీకు అర్ధం కాలేదా? వచ్చే వాళ్ళూ -- వెళ్ళే వాళ్ళూ అందరూ...‘నీ కూతురు ఇంకా నీ ఇంట్లోనే ఉన్నదా?’ అని అడుగు తున్నప్పుడు నా మనసు గిలగిలా కొట్టుకుంటోందే!

కన్నతల్లి తన పిల్లలు హాయిగా, సంతోషంగా జీవించాలని ఆశపడదా! నేనూ అంతే కదా. ఆశపడుతున్నాను.  అది తప్పా? చెప్పండి...నా ఆశ తప్పా?” -- పొంగుకొస్తున్న కన్నీటితో అడిగిన తల్లిని బిడ్డ లిద్దరూ కౌగలించుకున్నారు.

“లేదమ్మా...మీ ఆశలో తప్పే లేదు”

“నాకు వేరే ఆశ ఇంకేముంటుంది చెప్పు? కళ్ళు మూసేలోపు ఒక మనవుడినో, మనవరాలినో వొడిలో ఉంచుకుని బుజ్జగించాలనే కదా ఇంత బ్రతిమిలాడుతున్నాను" అంటున్న తల్లి కన్నీటిని తుడిచింది పవిత్ర.

“ఏడవద్దమ్మా. త్వరలోనే నీ ఆశ తీరుతుంది”

గబుక్కున తలేత్తింది స్వరాజ్యం.

“ఏమిటి...? అలాగైతే...నువ్వు పెళ్ళి చేసుకుంటావా?”

“నా జీవితం ప్రారంభించిన వేగంతోనే అస్తమించిది కదా! ఇక పెళ్ళనే మాటకే చోటు లేదు”

“అంటే...?”

“అంటే తమ్ముడున్నాడు కదా! వెంటనే వాడికి ఒక అమ్మాయిని చూడండి”

“అక్కా...” -- అధిరిపడ్డాడు మనో.

“ఊరికే ఉండు. నీకూ వయసు అవుతోందే! అమ్మా, వెంటనే తమ్ముడికి మంచి సంబంధం చూడు. వచ్చే ముహూర్తంలోనే పెళ్ళి పెట్టుకుందాం” 

“అక్కా...చెబుతే విను. నాకెందుకు ఇప్పుడంత తొందర?”

“చూసావా...వీడుకూడా ఇదే సమాధానాన్ని సంవత్సరాల తరబడి చెబుతున్నాడు”

“అమ్మా...వాడిని పెళ్ళికి ఒప్పించటం నాదే బాధ్యత. మొదట మీరు అమ్మాయిని చూడండి”

“అమ్మాయి కోసం మనం వెతకక్కర్లేదు.ఇంతకు ముందే ఒక ఆడపెళ్ళివారు వచ్చి అడుగుతూనే ఉన్నారు. వాళ్ళకు మన మనో బాగా నచ్చాడట. వీడు గట్టిగా ‘ఊ’ అని చెప్పటం లేదు”

“ఇక మీదట ఒప్పుకుంటుండమ్మా. మీరు మిగతా విషయాలను గురించి మాట్లాడండి.  ఏమ్మా...ఇప్పుడు సంతోషమే కదా?”

“పవిత్రా”

“ఏమిటమ్మా?”

“నీకొక తోడు కావద్దా?”

“ఏం...ఇప్పుడే నాకు మీరంతా తోడుగా ఉన్నారుగా?”

“అది కాదు...నీకొక పెళ్ళి...”

“అమ్మా, నువ్వు దేనికీ బాధపడకూడదనే కదా తమ్ముడ్ని ఒప్పించాను. పెళ్ళి మాత్రం జరగనీ...వాడు గబగబా పిల్లల్ను కని పారేస్తాడు. నేనూ, మీరూ పెంచుకుందాం. సరేనా? అవును మీకు ఎంతమంది మనవుళ్ళు కావాలి? ఆరు... ఏడూ...చాలా?”

పవిత్ర ఎగతాలిగా అడుగుగా...కన్నీటిని మరచి నవ్వటం మొదలుపెట్టింది స్వరాజ్యం.

తండ్రి కూడా కలిసి నవ్వటంతో...కన్నవారి సంతోషాన్ని మనసారా అనుభవిస్తున్న పవిత్ర  తమ్ముడి వైపు చూసింది. ఎప్పుడులాగా కాకుండా వాడి మొహం వాడిపోయున్నది.

                                                                                  PART-5

పౌర్ణమి చంద్రుడు వెన్నెలను విరజిమ్ముతున్నాడు. మేడపైన అటూ ఇటూ నడుస్తూ ఏదో ఆలొచిస్తున్నాడు మనో. అతని మనసు ఎన్నో రకాల ఆలొచనలతో గందరగోళ పడుతుంటే, ఆలొచిస్తూ తమ్ముడ్ని వెతుక్కుంటూ వచ్చింది పవిత్ర.

“మనో”

“అక్కా...”

“ఏమిట్రా...టైము పదకుండు అవుతోంది. నువ్వింకా భోజనం చెయ్యకుండా ఇక్కడ ఏం చేస్తున్నావురా?”

“ఆకలి లేదక్కా”

“ఎందుకని”

“తెలియటం లేదు”----నీరసంగా చెప్పి నడిచి వెళ్ళటానికి ప్రయత్నించిన అతని భుజం పట్టుకుని ఆపింది.

“మనో”

“ఊ...”

“ఏమిట్రా...ఎందుకలా మూడ్ -- అవుట్ గా ఉన్నావు?”

“అ...అలాగంతా ఏమీ లేదక్కా – ఏమీలేదు”

“అబద్దం చెప్పకు! నీ మొహం చూసే నీ మనసును కనిపెట్టగలను”

“అక్కా”-- ఆశ్చర్యపోయాడు తమ్ముడు.

“చెప్పు...ఏమిటి నీ సమస్య?”

“సమస్య అంటూ ఏమీ లేదక్కా...నాకు...నాకు ఇప్పుడు పెళ్ళి అవసరమా?”

“ఎందుకురా అలా అడుగుతున్నావు?”

“వద్దక్కా. నేను కూడా నీలాగా ఉండిపోతాను” బాధ పడుతూ చెప్పిన అతని గడ్డం పుచ్చుకుని తలపైకెత్తింది. అతని కళ్ళల్లో నీళ్ళు. ఆందోళన పడ్డది.

“రేయ్...”

“చేసుకోలేనక్కా...నిన్ను ఈ పరిస్థితిలో వదిలేసి నేను ఎలా?”

“నువ్వూ అమ్మలాగా మాట్లాడకు. నేను జీవించిన దానిని. నాకోసం నువ్వెందుకు నీ యౌవనాన్ని, జీవితాన్నీ పాడుచేసుకుంటావు?”

“లేదక్కా, నేను...”

“మాట్లాడకు! ఈ నిర్ణయం ఎప్పుడో తీసుకోనుండాలి. పాపం...మన వలన అమ్మకు ఎంత మనో కష్టం?”

“లేదక్కా. గుడిలో ఎవరో మన గురించి అడిగుంటారు. అందుకే అమ్మ అలా  మాట్లాడుంటుంది. రెండు రోజుల్లో నార్మల్ అయిపోతుంది. అంతలో నువ్వు తొందరపడి మాట ఇచ్చావు?”

“లేదురా. ఇది తొందరపడి తీసుకున్న నిర్ణయం కాదురా. నీకూ వయసు అవుతోంది!  నీకొక పెళ్ళి చేయాలే?  ఇన్ని రోజులు నా కోసమే జీవించావు. ఇక నీ కొసం కూడా జీవించాలి కదా?”

“ఏంటక్కా...వేరు చేసి మాట్లాడుతున్నావు?”

“లేదు మనో. ఇన్నిరోజులు నేను స్వార్ధంగా ఉండిపోయాను అనిపిస్తోంది”

“అక్కా”

“నా గురించి మాత్రమే నేనూ, నువ్వు ఆలొచిస్తూ ఉండి పోయుంటాము. అమ్మ యొక్క ఆవేధన, బాధలూ చూసావా...నీ జీవితం గురించి ఆలొచించనే లేదే?”

“అవునక్కా...ఆలొచించకుండానే వదిలేసాము”

“ఆ తప్పు మళ్ళీ చేయకూడదనే నీ పెళ్ళి మాటలు ఎత్తేను. నువ్వు దేని గురించి ఆలొచించకుండా భొజనం చేసి పడుకో. జరగవలసినదంతా బాగానే జరుగుతుంది”

“లేదు...నేను...”

“ఏమీ మాట్లాడకు! మొదట వచ్చి భొజనం చెయ్యి”

“వెళ్ళక్కా...తరువాత తింటాను”

“రేయ్...ఇప్పుడు టైమెంతో తెలుసా? మధ్యరాత్రా తింటావు? రారా”

“అక్కా”

“ఏమిట్రా?”

“నువ్వు చివరిదాకా ఇలాగే ఉండబోతావా?”----తడబడుతూ అడిగిన మనో వైపు ఆశ్చర్యంగా చూసింది పవిత్ర.

“....................”

“అతనే ఇంకొకత్తిని పెళ్ళి చేసుకుని వెళ్ళిపోయాడు. ఏ తప్పూ చేయని నువ్వు ఎందుకక్కా ఒంటరిగా నిలబడాలి? నీకేమైనా వయసైపోయిందా? ఇప్పుడు చెప్పక్కా ‘ఊ' అని ఒక్క మాట. నీకు ఎలాంటి పార్ట్ నర్ ను తీసుకు వచ్చి నిలబెడతానో చూడు” అన్న మనోని చూసి వద్దు అని తల ఊపి చెప్పింది.

“లేదురా...అది సరి రాదురా