రూపం తెచ్చిన మార్పు…(పూర్తి నవల)
రూపం తెచ్చిన మార్పు (పూర్తి నవల)
తన చెల్లిని ప్రేమించి, పెళ్ళి చేసుకుంటానని ప్రామిస్ చేసి, పెళ్ళి చేసుకోకుండా మోసంచేసి, ఆమె ఆత్మహత్యకు కారణమైన వాడిని చంపేయాలనే ఆవేశంతో తయారవుతున్న జోసఫ్ ను, అతని స్నేహితుడు ‘ఆవేశంలో విజయం సాధించలేవు, పన్నాగంతో మాత్రమే విజయం సాధించగలవు’ అని సలహా ఇస్తాడు. అది నిజమే నని అర్ధం చేసుకున్న జోసఫ్, ఒక చిన్న పన్నాగంతో తన చెల్లిని మోసం చేసీన వెంకటేష్ దగ్గరే పనికి జేరి, తన అసలు పగను నెరవేర్చుకోవడానికి దగ్గరవుతాడు. కోటీశ్వరుడైన వెంకటేష్ ను హతమార్చటానికి కొన్ని అడ్డంకులు ఎదురవుతాయి.
ఆ అడ్డంకులను తొలగించుకుని జోసఫ్ తన ప్రతీకారాన్ని నెరవేర్చుకున్నాడా? లేక తనే ఆ అడ్డంకులకు లొంగిపోయాడా?.......తెలుసుకోవటానికి ఈ త్రిల్లింగ్ నవలను చదవండి:
***********************************
బొర్ల పడుకున్నాడు, జోసఫ్! కళ్ళు మూసుకున్నప్పుడు మళ్ళీ, మళ్ళీ చెల్లి రూపమే వచ్చింది! పకపక నవ్వింది! వెంటనే నవ్వు మారి, ఏడ్చింది!
ఆ గదంతా ఆమె కాళ్ళ గొలుసు శబ్ధం వినబడింది!
‘అన్నయ్యా? నా ఎడబాటు నిన్ను బాధిస్తోంది కదూ? చెల్లీ చెల్లీ అని నువ్వు అన్నప్పుడల్లా నాకు మన అమ్మే గుర్తుకు వచ్చేది. అమ్మలేని లోటును తీర్చిన నిన్ను వదిలిపెట్టి వెళ్ళకూడదని అనుకున్నాను, కానీ బ్రతికుంటే ఏదో ఒకరోజు, ఎవరికో ఒకరికి నేను తోడుగా వెళ్లాల్ల్సిందే అనేది గుర్తుకు వచ్చినప్పుడల్లా నా మనసు నన్ను వేధించింది. ‘ఇన్ని రోజులు నీ ప్రేమికుడి రూపాన్ని భర్తగా మనసులో పెట్టుకుని కాపురం చేసిన నువ్వు మరొకరికి భార్యగా వెళ్లగలవా’ అని నన్ను పదే పదే ప్రశ్నించింది. అందుకే చనిపోవాలని నిర్ణయించుకున్నాను. నా చావుకు నా ప్రేమికుడు కారణం కాదు. ఆయన చాలా మంచి మనిషి. ఏదో ఒక తప్పించుకోలేని నిర్భంధం వలన ఆయన నన్ను వదిలిలేసి ఇంకొకర్ని పెళ్ళి చేసుకోనుంటారు. అందువల్ల ఆ కొత్త దంపతులైనా ఆనందంగా బ్రతకనీ...నా మీద ప్రేమతో, పగ పేరుతో ఆయన్ని ఏమీ చేయకు....ప్లీజ్ అన్నయ్యా. ఆయన్ని ఏం చేయకు"
‘నో...నో’ అరుస్తూ లేచి కూర్చున్నాడు జోసఫ్!
అతని వొళ్ళంతా వొణుకుతో ఊగిపోతోంది. చెమటతో స్నానం చేసున్నాడు!
హడావిడి పడుతూ లోపలకు వచ్చాడు, స్నేహితుడు గోపాల్!
“ఏమిటి జోసఫ్ మళ్ళీ కలా?” అడిగాడు స్నేహితుడు గోపాల్
జోసఫ్ లేచాడు.
"నేను వెలుతున్నానురా, గోపాల్. మూడు పూట్లా తింటూ, నీ నీడలో జీవించటానికా పుట్టాను. నచ్చలేదురా! తిన్నగా వెళ్ళి, వాడి కథ ముగించి, పోలీసులకు లొంగిపోతాను!"
"తరువాత ఉరి స్తంభం ఎక్క బోతావా?"
"వెలాడిందే! నా చెల్లి మేరీ వేలాడిందే! గొంతు ఎముకలు విరిగి, కళ్ళు బయటకు వచ్చి, నాలుక బయటకు వచ్చి నా అందమైన మేరీ వికారంగా చావాలేదా? అది వాడుకూడా అనుభవించాలి. ఇప్పుడే వెడతాను"
గోపాల్ అడ్డుపడ్డాడు.
"మూర్ఖుడిలా మాట్లాడకు! నువ్వు వెళ్ళిన వెంటనే అతన్ని చంపేయగలవా? మొదట అతని దగ్గరకు చేరుకోగలవా? అతను ఇప్పుడు నగరంలోని కోటీశ్వరులలో ఒకడు. నువ్వు ఆ ప్రయత్నం చేస్తేనే పట్టుబడిపోతావు! ఆ తరువాత నువ్వు అనుకున్నది జరగదు! హత్యా ప్రయత్నం చేసేవని లోపల పెట్టి నీ నెత్తురు,కండ బయటకు తీసేస్తారు. అతన్ని చంపకుండానే నువ్వు చచ్చిపొతావు…అది కావాలా?”
“పరవాలేదు...అవును. నువ్వెందుకు నాకు అడ్డుపడుతున్నావు?”
“పిచ్చోడా! అడ్డుపడటం లేదురా! ఒక ఆడపిల్లను, అందులోనూ స్నేహితుడి చెల్లిని ప్రేమించి మోసం చేసినవాడిన వదిలేయమని నీకు నేను అడ్డుపడతానా? తెలివితేటలతో నడుచుకో. అప్పుడే నువ్వు అనుకున్నది సాధించగలవు అని చెబుతున్నాను. దానికోసం నేనొక మంచి వార్తతో వచ్చాను”
“ఏమిటది?”
“ఆ వెంకటేష్, డ్రైవర్ ఉద్యోగం కోసం మనుషులను తీసుకుంటున్నాడు!”
“అందుకని?”
“ఆ డ్రైవర్ ఉద్యోగంలో నువ్వు జేరాలిరా! ఆ ఉద్యోగం నీకు దొరికితే, అతను ప్రయాణం చేసే ప్రతిసారీ నువ్వు అతనితోనే ఉంటావు! అతని అలవాట్లు, పనులు నీకు తెలుస్తాయి! అప్పుడు నీ పని సులువు అవుతుంది. నీ పగను నువ్వు తీర్చుకోవాలి. కానీ, నువ్వు దొరకకూడదురా! అంతేగానీ, అలా ఆవేశపడ కూడదురా…. ఆవేశంలో తీసుకునే ఏ నిర్ణయానికైనా ఆయువు ఎక్కువ ఉండదు!”
జోసఫ్ తల ఎత్తాడు.
“ఇలా చూడు! ఒకరి ప్రాణం తీయడానికి కొద్ది నిమిషాలే పడుతుంది. దానికంటే, వాన్ని చిత్రవధ చెయ్యి! నీ చెల్లి మేరీ చనిపోయే ముందు ఎంత చిత్రవధ అనుభవించి ఉంటుందో, అంతే చిత్రవధ చనిపోయే ముందు ఆ వెంకటేష్ కూడా అనుభవించాలిరా….దానికోసం ఆలొచించు”
“నువ్వు చెప్పేది బాగుందే!”
“అమలు చెయ్యి! నీ మేరీ ఉరేసుకుంది! ఉరేసుకునే ముందు ఆమె ఎంత మనోవ్యాధితో భాదపడిందో! ఆ బాధే కదా ఆమెను ప్రాణం తీసుకోవాలనే నిర్ణయానికి తీసుకు వెళ్ళింది! దానికి కారణమైన వెంకటేష్ ని అంత చిత్రవధకు గురి చెయ్యొద్దా?”
“ఖచ్చితంగా చేయాలిరా, గోపాల్!”
చెల్లి కలలో కనిపించి చెప్పిన మాటలను స్నేహితుడికి చెప్పలేదు.
“దానికి కావలసిన సంధర్భం వచ్చింది! వెళ్ళిరా!”-- అన్నాడు గోపాల్.
“చాలా మంది ఆ ఉద్యోగం కోసం పోటీ పడతారే! వెంకటేష్ కోటీశ్వరుడు. నాకు ఆ ఛాన్స్ దొరుకుతుందా?”
“అది నీ చాకచక్యం. అతన్ని అంతంచేయాలనున్న
నీలోని పగను ప్లానుగా మార్చు”
జోసఫ్ లేచాడు!
“సరే గోపాల్! నేను బయలుదేరుతాను!”
“బెస్ట్ ఆఫ్ లక్! వివేకంతో నడుచుకుని విజయాన్ని కైవసం చేసుకో. నీకు తోడుగా నీ చెల్లి మేరీ ఉంటుంది!”
జోసఫ్ ఒక్క క్షణం కళ్ళ నీళ్ళు పెట్టుకున్నాడు. గబుక్కున తుడుచుకుని, వేగంగా లోనికి వెళ్ళాడు!
పది నిమిషాలలో స్నానం ముగించుకుని, డ్రస్సు మార్చుకుని, బయటకు వచ్చాడు!
వీధి చివరకు రాగానే, బస్సు రావటంతో, పరిగెత్తుకుని వెళ్ళి దాంట్లో ఎక్కాడు.
ఇరవై నిమిషాల ప్రయాణం తరువాత దిగి నడవసాగాడు.
పది నిమిషాల నడక!
సిటీ అవుటర్ లో, అది డబ్బుగలవారు నివసించే ప్రాంతం. వరుసగా విలాశమైన భవనాలు!
ఖాలీగా ఉన్న రోడ్డు!
వీధి చివర్న మొబైల్ ఇస్త్రీ బండి! కుక్కలతో నడుస్తున్న వృద్దులు.
‘సర్.సర్’ మని వేగంగా వెడుతున్న విదేశీ కార్లు.
ఒక పర్టికులర్ బంగళా దగ్గరకు వచ్చాడు. తల కంటే ఎత్తులో అమర్చ బడ్డ ‘గేటు’ బంగళాను అడ్డుకుంటోంది!
గేటును మెల్లగా తెరిచాడు.
వెంటనే సెక్యూరిటీ వచ్చాడు.
“ఎవరయ్యా నువ్వు? ఏం కావాలి?”
“యజమాని వెంకటేష్ గారిని చూడాలి!”
“అపాయింట్ మెంట్ ఉందా?”
“డ్రైవర్ పనికి మనుషులను తీసుకుంటున్నారట. అందుకనే వచ్చాను!”
జోసఫ్ ను ఒకసారి పైకీ కిందకూ చూశాడు సెక్యూరిటీ.
“నీకంటే ముందే ముగ్గురు వచ్చున్నారు! అందులోనూ రెకమెండేషన్ లెటర్లతో వచ్చారు! నీకు ఎవరి రెకమండేషన్?”
“దేవుడు!”
సెక్యూరిటీ నవ్వాడు.
“సరే! దేవుడు పేరు చెప్పిన కారణంగా నిన్ను లోపలకు పంపిస్తున్నాను! కానీ, నీకు ఉద్యోగం దొరుకుతుందని నాకు నమ్మకం లేదు! లోపలకు పో!”
జోసఫ్ లోపలకు నడిచాడు.
‘ఇంతకు ముందే ముగ్గురు. అందులోనూ రెకమండేషన్లతో. నాలుగో వాడిగా నేను?’
మొల్లగా నడుస్తున్న జోసఫ్ ఒక అందమైన పూలతోటను దాటాడు.
అక్కడ ఒక పిల్లాడు -- మూడేళ్ళ వయసున్న చిన్నవాడు. బంతితో ఆడుకుంటున్నాడు. పనిమనిషి ఒకత్తి కొంచం దూరంలో తిరుగుతోంది.
పెద్ద బంతితో ఆ పిల్లాడు ఉత్సాహంగా, ఆనందంగా ఆడుకుంటున్నాడు.
పనిమనిషి, సెక్యూరిటీ దగ్గరకు వెళ్ళి ఏదో మాట్లాడుతోంది. అతను కూడా ఆమెతో స్వారస్యముగా మాట్లాడుతున్నాడు.
పిల్లాడు ఎగరేసిన బంతి ‘గేటు’ దగ్గరకు వెడుతూండటం గమనించాడు జోసఫ్!
దగ్గర దగ్గర గేటుకు దగ్గరగా వెళ్ళింది బంతి! గేటు బయటకు వెళ్ళింది. కానీ సెక్యూరిటీ అక్కడ లేడు. కాబట్టి పిల్లాడు గేటు తోసుకుని బయటకు వెళ్ళే ప్రమాదం ఉంది.
పిల్లాడు బయటకు వెళ్ళిపోతాడేమో నన్న భయంతో జోసఫ్ గేటు వైపుకు వెళ్ళాడు. పిల్లాడ్ని చేరుకునే లోపు, పిల్లాడు గేటు తోసుకుని బయటకు వచ్చాడు.
‘నీలో వెంకటేష్ ను చంపాలని ఉన్న పగను, నీ మేధస్సుతో ప్లానుగా మార్చు! వివేకంగా నడుచుకుని విజయాన్ని కైవసం చేసుకో!’ --స్నేహితుడు గోపాల్ చెప్పిన మాటలు గుర్తుకు వచ్చాయి.
జోసఫ్ ఒక్క క్షణం ఆలొచించాడు. వేగంగా వెళ్ళి బంతిని పట్టుకున్నాడు. కావాలని బంతిని
రోడ్డుకు అవతలవైపుకు విసిరేశాడు!
PART-2
పిల్లాడు నవ్వాడు! బంతిని తీసుకురావడానికి రోడ్డు అవతలవైపుకు నడిచాడు పిల్లాడు! ఆ పిల్లాడు రోడ్డు క్రాస్ చేస్తూ రోడ్డు మధ్యకు వచ్చాడు. వేగంగా వస్తున్న కారు ఒకటి పిల్లాడి వైపుకు వస్తూ ఉండటంతో, జోసఫ్ ఒక జంపు చేసి వెళ్ళి పిల్లాడిని చేతులతో ఎత్తుకుని రోడ్డుకు అటువైపుకు వెళ్ళి పడ్డాడు!
జోసఫ్, పడిన వేగంలో గాయపడ్డాడు. గాయంతో లేచాడు----
కారులో నుండి దిగిన ఆ మహిళ, ఆందోళనతో దగ్గరకు వచ్చింది.
“ఏమైంది?”
“లేదమ్మా! ఏమీ అవలేదు!” చెప్పాడు జోసఫ్.
అంతలో వెంకటేష్ కారు వచ్చింది!
వెంకటేష్ కారు దిగగానే, ఆ మహిళ ఆయన దగ్గరకు వచ్చింది.
“ఇతను మాత్రం సరైన సమయంలో కాపాడకపోయుంటే, పిల్లాడు నా కారు క్రింద పడుంటాడు!”
వెంకటేష్ పిల్లాడ్ని ఎత్తుకున్నాడు.
“మీ సెక్యూరిటీ ఏం చేస్తున్నాడు?”
“నేను కనుక్కుంటాను…చాలా థ్యాంక్స్ అండీ!”
“అది ఈ మనిషికి చెప్పండి!”
ఆమె కారులో ఎక్కి వెళ్ళిపోయింది.
వెంకటేష్, జోసఫ్ దగ్గరకు వచ్చాడు.
“పిల్లాడి ప్రాణం కాపాడిన మీకు నేను ఎలా కృతజ్ఞతలు చెప్పను. లోపలికి రండి!”
ఈ లోపు సెక్యూరిటీ--పనిమనిషి భయపడుతూ వచ్చారు. వెంకటేష్ ఆవేశంగా వాళ్ళ వైపు తిరిగి, “మీరిద్దరూ పనిచేసే లక్షణం ఇదేనా! ఇప్పుడే మీరు ఇంటికి వెళ్ళచ్చు!”
“అయ్యగారూ!”
“నా ముందు నిలబడకండి. పొండి అవతలికి!” అంటూ వాళ్ళ మీద విసుక్కుని, జోసఫ్ వైపు తిరిగి “మీరు లోపలకు రండి!”
పిల్లాడితో పాటూ వెంకటేష్ లోపలకు వెళ్ళాడు. అతని వెనుకే జోసఫ్ కూడా వెళ్ళాడు.
డ్రైవర్ ఉద్యోగానికి వచ్చిన క్యాండిడేట్స్ అక్కడ వెయిట్ చేస్తున్నారు.
“మీ పేరేమిటి?”
“జోసఫ్!”
“ఈ వీధిలో ఎవరినైనా చూడటానికి వచ్చారా?”
“మిమ్మల్ని చూడటానికే వచ్చాను సార్!”
“నన్ను చూడటానికా? ఎందుకు?”
“డ్రైవర్ పనికి మనుషులను తీసుకుంటున్నట్టు విన్నాను. అందుకే”
చటుక్కున వెనక్కి తిరిగాడు వెంకటేష్.
ఇద్దరు పనివాళ్ళు అతని దగ్గరకు పరిగెత్తుకు వచ్చారు.
“డ్రైవర్ పనిలో చేరటానికి ఎంతమంది వచ్చారు?”
“ముగ్గురు సార్----రెకమండేషన్ లెటర్ తో వచ్చారు!”
“వాళ్ళను పంపించేయండి! ఈయన మిస్టర్ జోసఫ్ !ఈయన్ని డ్రైవర్ పనిలోకి నేను సెలెక్ట్ చేశాసేను!”
జోసఫ్ తల పైకెత్తాడు.
“నువ్వు ఈ రోజే పనిలోకి చేరొచ్చు, జోసఫ్! పిల్లాడి ప్రాణాన్ని కాపాడిన నీకు ఏదో ఒకటి చెయ్యాలి అనుకున్నాను. దానికి కృతజ్ఞతగా నిన్ను ఎప్పుడూ నా పక్కనే ఉంచుకుంటాను...సరేనా?”
“చాలా థ్యాంక్స్ అయ్యగారూ!”
పనివాళ్ళందరినీ పిలిచాడు వెంకటేష్.
“జోసఫ్ ని లోపలకు తీసుకు వెళ్ళి భోజనం పెట్టండి. సాయంత్రం లోపు జోసఫ్ కు కావలసిన డ్రస్సు, టోపీ అన్నీ తయారవ్వాలి! అడ్వాన్స్ ఏమన్నా కావాలా జోసఫ్?”
“వద్దయ్యగారూ! వచ్చిన వెంటనే నాకు పని దొరుకుతుందని నేను ఎదురు చూడలేదు! పిల్లాడి తల్లి బయటకు వెళ్ళేరా?”
“తల్లి-తండ్రీ ఇద్దరూ బయటకు వెళ్ళారు!”
“అంటే, పిల్లాడు మీ అబ్బాయి కాదా?”
“లేదు జోసఫ్! ఆ అబ్బాయి, మా అక్కయ్య కొడుకు! నాకు పెళ్ళై ఆరు నెలలే అవుతోంది!”
వెంకటేష్ ముఖంలో ఉన్న నవ్వు చటుక్కున మాయమయ్యింది. ఒక గంభీరం చోటు చేసుకుంది!
“వెళ్ళి పని చూడు జోసఫ్!” అని చెప్పి వేగంగా లోపలకు వెళ్ళాడు వెంకటేష్.
వెంకటేష్ మొహంలో
ఏర్పడిన మార్పుకు కారణం తెలియక నిలబడ్డాడు జోసఫ్.
రాత్రి తొమ్మిదింటికి గదికి చేరుకున్నాడు జోసఫ్.
గోపాల్ చిన్న ఆందోళనలో ఉన్నాడు!
“ఏమిట్రా ఇంత లేటుగా వచ్చావు? నా ప్రాణం నాలో లేదు! ఆ వెంకటేష్ ని ఆవేశంలో నువ్వు ఏమైనా చేసి
దొరికిపోయావేమో నని భయపడిపోయాను!”
“ఇదిగో! ఇది తిను!”
జోసఫ్ తాను కొనుక్కొచ్చిన స్వీట్ ప్యాకెట్ లో నుండి ఒక లడ్డూ తీసి గోపాల్ నోట్లోకి తోశాడు!
“ఎందుకురా?”
జోసఫ్, గోపాల్ను కూర్చోబెట్టి అన్ని విషయాలూ చెప్పాడు.
“చూశావా? నువ్వు తెలివిగా నడుచుకున్నందుకు ఇమ్మీడియేట్ రిజల్ట్స్. వెంకటేష్
తోనే నువ్వు ఎప్పుడూ ఉండాల్సిన ఛాన్స్ దొరికింది! ఇక నిదానంగా ఉండు! సమయం కలిసొచ్చినప్పుడు నీ పని ముగించుకో”
“అవును గోపాల్! అది నాకే అర్ధమవుతోంది! నేను అనుకున్న పని జరగాలంటే ఓర్పుతోనే ఉండాలి!”
“ఆ ఇంట్లో ఇంకెవరెవరు ఉన్నారు?”
“వెంకటేష్ గారి భార్య సింగపూర్ వెళ్ళిందట. రేపు వస్తుందట. వెంకటేష్ గారి అక్క, బావ ఉన్నారు! పనివాళ్ళు ఎక్కువగా ఉన్నారు. సిగ్గులేని వెంకటేష్, తన బంధువులను పక్కనే ఉంచుకుని ఇల్లరికపు అల్లుడుగా జీవిస్తున్నాడు!”
“అవునురా! కోట్ల కొలది డబ్బు! సుదర్శనమూర్తి కూతురు భార్యగా దొరకటం మాటాలా?”
మరుసటి రోజు ప్రొద్దున్నే పనికి వెళ్ళిపోయాడు జోసఫ్.
పని వాళ్ళు కాఫీ ఇచ్చారు. కాఫీ తాగి జోసఫ్ కారును తుడవటం మొదలు పెట్టాడు!
ఏడున్నర కల్లా వెంకటేష్ స్నానం చేసి రెడీ అవటంతో జోసఫ్ కి పిలుపు వచ్చింది!
జోసఫ్ లోపలకు వచ్చి వెంకటేష్ కి నమస్తే చెప్పాడు. వెంకటేష్
తో పాటూ అతని అక్కయ్య, బావ అతనితో వచ్చారు!
“నువ్వేనా జోసఫ్? సరైన సమయంలో నా పిల్లాడ్ని కాపాడావు! చాల థ్యాంక్స్ తమ్ముడూ!” వెంకటేష్ అక్కయ్య అన్నది.
“దానికేగా నీ తమ్ముడు ఏమీ అడగకుండా అతనికి ఉద్యోగం ఇచ్చాడు!” అన్నాడు వెంకటేష్ బావ మోహన్ రావ్.
ఆ మాటలు వెంకటేష్ కి నచ్చలేదు.
“జోసఫ్! నువ్వు లోపలకు వెళ్ళి ‘టిఫెన్’ చేసిరా! మనం బయలుదేరదాం!”
“వెంకటేష్! పనివాళ్ళకూ, డ్రైవర్ కూ నువ్వు ఎక్కువ చోటు ఇవ్వకు!”
“ఎవర్ని ఎక్కడ ఉంచాలో నాకు బాగా తెలుసు బావా! మీరు మీ పని చూసుకోండి!”
జోసఫ్ లోపలకు వెళ్ళాడు. వెంకటేష్ బావ మోహన్ రావ్ జోసఫ్ దగ్గరకు వచ్చి “ఒక్క నిమిషం జోసఫ్!” అన్నాడు.
“ఏమిటి?”-- అడిగాడు జోసఫ్.
“నా మూడేళ్ళ అబ్బాయి బాగానే మాట్లాడతాడు. ‘రోడ్డుకు ఎలా వచ్చావూ’ అని వాడ్ని అడిగాను. ‘బంతి ఆడుకుంటూ వచ్చాను నాన్నా’…ఆ అంకుల్ బంతిని తీసుకుని రోడ్డుకు అవతలవైపుకు విసిరేశారు’. ఆయ్ జాలీ! అనుకుంటూ నేను దాన్ని తీసుకోవటానికి పరిగెత్తాను అన్నాడు!”
జోసఫ్ గుండె గుభేలు మన్నది.
PART-3
“ఏమిటి? పిల్లాడ్ని కాపాడినట్టు ఒక నాటకమాడి, పనిలోకి చేరావా?”
జోసఫ్ కి చెమటలు పట్టినై.
వెంకటేష్ బావ గొంతు సవరించుకుని స్వరం తగ్గించి “ఇలా చూడు! నేను మంచివాళ్ళకంటే, దొంగల్ని త్వరగా గుర్తించగలను! నువ్వు నా దగ్గర కొంచం జాగ్రత్తగా ఉండు! అర్ధమయ్యిందా?”
“ఏమండీ! వస్తారా?” -- మోహన్ రావ్ ని పిలిచింది భార్య.
“వస్తున్నా సుందరీ!”
వెంకటేష్ బావ వేగంగా నడిచి వెళ్ళాడు. జోసఫ్
కి ఇంకా గుండె దఢ తగ్గలేదు.
‘ఈ ఇంట్లో మనల్ని గమనించటానికి ఒక శత్రువు ఉన్నాడే! నేను చాలా హెచ్చరికగా ఉండాలి!’-- మనసులోనే అనుకున్నాడు జోసఫ్.
“జోసఫ్! టిఫెన్ తినడానికి వెళ్ళలేదా?” వెంకటేష్ గొంతు వినబడింది.
“ఇదిగో వెలుతున్నా సార్!”
జోసఫ్ లోపలకు నడిచాడు. పది నిమిషాలలో కారు దగ్గరకు వచ్చాడు. వెంకటేష్ పెట్టెతో వచ్చాడు. జోసఫ్ కారు డోర్ తెరిచాడు. ఆయన కూర్చున్న వెంటనే కారు డోర్ మూసి, తను డ్రైవర్ సీటులో కూర్చున్నాడు.
కారు తీశాడు.
“నేరుగా తాజ్ హోటల్ కు పో జోసఫ్!”
“సరే సార్!”
“జోసఫ్! మా బావ ఒక రకమైన మనిషి! పనివాళ్ళను కసురు కుంటూనే ఉంటాడు. ఎవర్నీ సంతోషంగా ఉండనివ్వడు. నువ్వు ఆయన్ని పట్టించుకోవద్దు! అర్ధమైందా?”
“నేను అందరి దగ్గరా మర్యాదగానే ఉంటాను సార్”
“అదే కరెక్ట్ జోసఫ్! అది సరే జోసఫ్, నువ్వు ఎక్కడ స్టే చేస్తున్నావు?”
“ఫ్రేండు రూములో!”
“మన బంగళాకు వెనుక గదులు ఉన్నాయి! అక్కడ నువ్వు ఉండొచ్చు!”
“కష్టాలలో ఆదరించిన స్నేహితుడ్ని వదిలేసి ఎలా రాగలను సార్? క్షమించాలి! నేను అతనితోనే ఉండనా?”
“నీకు మానవత్వం ఎక్కువ లాగుందే! సరే! మీ ఫ్రెండ్ షిప్ నా వల్ల చెడిపోకూడదు. అక్కడే ఉండు!”
స్టార్ హోటల్ రావటంతో, కారు ఆపాడు, జోసఫ్!
“జోసఫ్...ఇక్కడ ఒక్క గంటే పని. తరువాత ఏర్ పోర్టుకు వెళ్ళాలి!!”
“సరే సార్!”
కారును పార్కింగ్ లో ఉంచి, జోసఫ్ సీటులో జారి కూర్చుని కళ్ళు
మూసుకున్నాడు. మళ్ళీ చెల్లి మేరీ రూపం కళ్ళ ముందుకు వచ్చింది. ఆ రూపం అతని మనసును
కెలికింది.
‘భార్యా, మామగారూ వస్తున్నారా?’
‘నా మేరీ ఉండవలసిన చోట ఒక కోటీశ్వరియా?’
జోసఫ్ కి కోపం వచ్చింది! రక్తం వేడెక్కింది!
‘నువ్వు వాళ్ళ మీద కోపం తెచ్చుకుని ఏమిటి లాభం జోసఫ్? ద్రోహి ఈ వెంకటేష్! మేరీని మోసం చేసింది వెంకటేష్. ఈ విషయం వాళ్ళకు తెలుసో తెలియదో?’
ఆ ప్రశ్న జోసఫ్ మనసులో తలెత్తగానే కొంచంగా వణికాడు.
‘అలాగూ ఉండొచ్చో?’
‘మేరీని మోసం చేసినట్లే, ఈ డబ్బున్న కుటుంబంలోకి చొరబడటానికి ఏమేమి నాటకాలు, వేషాలూ వేశాడో ఈ వెంకటేష్?’
‘ఆ విషయం కూడా కనిపెట్టాలి! అన్నిటినీ బయటపెట్టి, అతన్ని రోడ్డు మీద మీదకు తీసుకు వచ్చి నిలబెట్టి అప్పుడు చంపాలి!’
‘ఇది జరుగుతుందా?’
‘ఎందుకు జరగదు? బూజ్ లో ఏర్పడిన భూకంపంలో ఒకే రాత్రితో ఒక కోటీశ్వరడు అన్నీ పోగొట్టుకుని బిచ్చగాడు అవలేదా? ఎవరికీ ఏదీ శాశ్వతం కాదు! ఒక్క క్షణంలో అన్నీ మారోచ్చు! మార్చాలి!’
‘తొందరపడకు జోసఫ్! నిదానంగా నడుచుకో! ఇక మీదటే నీకు 'ఓర్పు’ అవసరం! గోపాల్ గొంతు చెవిలో మారుమోగింది!’
‘నీ అడ్వైజ్ ప్రకారమే నడుచుకుంటా! నా లక్ష్యం నెరవేరాలి!’
విమానాశ్రయానికి వచ్చాడు. పది నిమిషాలలో విమానం దిగింది. పరిశోధనలన్నీ ముగించుకుని అమల, సుదర్శనమూర్తి బయటకు వచ్చారు!
వెంకటేష్ పరిగెత్తుకు రాగా, అది విమానాశ్రయం అనేది మర్చిపోయి, వెంకటేష్ ని కౌగలించుకుంది, అమల.
జోసఫ్ కి వొళ్ళు మండింది!
కొత్త డ్రైవర్ అని జోసఫ్ ని పరిచయం చేశాడు వెంకటేష్. ఇద్దరికీ వందనం తెలిపాడు జోసఫ్!
పెట్టెలను డిక్కీలో పెట్టి, అందరూ కారు ఎక్కగానే-- జోసఫ్ పురాణాన్నే చెబుతూ వచ్చాడు వెంకటేష్.
అమల ఆశ్చర్యపోయింది.
“మనకి ఇలాంటి మానవత్వం, దయ,
జాలి గుణం కలిగిన వాళ్ళే కావాలి!”
పళ్ళు కొరుక్కున్నాడు జోసఫ్!
‘అది నీ భర్తకు కొంచం కూడా లేకపోవటంతోనే కదా, నా మేరీ ప్రాణాలు వదిలింది! అతనిపై పగ తీర్చుకోవటానికే కదా నేనొచ్చింది!’
ఇల్లు వచ్చేసింది!
జోసఫ్ పెట్టెలు తీసుకు వచ్చి లోపల పెట్టాడు.
వెంకటేష్ యొక్క అక్కయ్య, బావ వీళ్ళను స్వాగింతించటానికి పరిగెత్తుకు రావటంతో -- జోసఫ్ గదిలో ఒక చివరగా నిలబడ్డాడు.
“నేను భోజనం చేసి అమలతో కాసేపు మాట్లాడేసి వస్తాను జోసఫ్! నువ్వు బయట ఉండు!”
జోసఫ్ కారు దగ్గరకు వచ్చాడు!
సెక్యూరిటీ జోసఫ్ దగ్గరకు వచ్చాడు!
“నువ్వు భోజనం చేశావా జోసఫ్?”
“అయ్యిందన్నా!”
“పరవాలేదే! యజమానుల మనసులో పెద్ద చోటు పట్టావు! నిన్ను నాకూ బాగా నచ్చుతుంది!”
“థ్యాంక్స్ అన్నా!”
“జోసఫ్, మన యజమాని అక్కయ్య భర్త ఉన్నాడే, అతని దగ్గర మాత్రం నువ్వు చాలా జాగ్రత్తగా ఉండాలి!”
“ఎందుకు?”
“ఎవరినీ ఇక్కడ చొరవగా ఉండనివ్వరు”
“ఏదో ఒక నెపం వేసి తరుముతాడు! అతనితో పోట్లాట పెట్టుకోలేము! పెద్ద సిగ్గు చేటు ఏమిటో తెలుసా? మనం తీసుకునే జీతంలో పది శాతం అతనికి కమీషన్ గా ఇవ్వాలి!”
“అంత దరిద్రుడా?”
“లేకపోతే, ఉద్యోగంలోనే ఉండలేము! నీ దగ్గరకూ వస్తాడు! చూడు!”
“అతను ఎందుకు వీళ్ళతో ఇక్కడే ఉంటున్నాడు?”
“అతనికి ఒక్క పనీ లేదు! పెద్దాయన వీళ్ళను ఎందుకు ఇంట్లోనే పెట్టుకుంటున్నాడో ఎవరికీ తెలియదు. అల్లుడు మీద మర్యాద ఉండాల్సిందే. అందుకోసం ఆయన కుటుంబాన్నే భరించాలా?….సరేన్నా! మనం మాట్లాడుకునేది చూసి ఎవరూ సందేహ పడకూడదు!”
జోసఫ్ అక్కడ్నుంచి వెనక్కి తిరిగి వెళ్ళాడు.
ఎదురుగా మోహన్ రావ్!
జోసఫ్ నమస్తే చెప్పాడు.
“సెక్యూరిటీతో ఏమిటి రహస్య ఆలొచన పెట్టావు. ఎవర్ని మోసం చేద్దామని ప్లాన్ వేస్తున్నావు? నా పిల్లాడ్ని పెట్టుకుని మోసం చేసి లోపలకు వచ్చావు. అది నాకు తెలియదనుకున్నావా? ఈ విషయం అందరితో చెప్పకుండా నిన్ను వదలను!”
జోసఫ్ నవ్వాడు.
“ఎందుకు నవ్వుతున్నావు?”
జోసఫ్ అతని దగ్గరగా వచ్చాడు.
“మా యజమాని ఈ ఇంటి అల్లుడు! ఇంటల్లుడుగా ఉండటం అవమానం...పోతేపోనీ! ఆ విషయం వదిలేద్దాం. ఆయన బావవు నువ్వు...పనీ పాటూ లేని సోమరివి. ఉచిత భోజనం చేసే వాడివి. కష్ట పడి పని చేస్తున్న మమ్మల్ని తరమటానికి నీకు యోగ్యత ఉందా?”
మోహన్ రావ్ బిగుసుకుపోయాడు. … అతనికి కోపం నడి నెత్తికి ఎక్కింది!
“రేయ్! మర్యాద లేకుండా నాతో ఎగతాలిగా మాట్లాడతావా? నా పవర్ ఏమిటో తెలుసా? ఎవర్ని చూసి ఉచిత భోజనం గాడివి అని చెప్పావు? ఇంకో పది నిమిషాలలో నిన్ను మెడ పుచ్చుకుని గెంటకపోతే...నా పేరు మోహన్ రావే కాదు?”
వణుకుతున్న గొంతుతో, ఆందోళనతో ఆ మోహన్ రావ్ లోపలకు వెళ్ళాడు.
సెక్యూరిటీ జోసఫ్ దగ్గరకు వచ్చాడు. “అన్నీ విన్నాను! తొందరపడ్డావే జోసఫ్! ఇప్పుడే నీ ఉద్యోగం ఊడిపోతుంది” అన్నాడు.
PART-4
వేగంగా లోపలకు వచ్చిన మోహన్ రావ్ “సుందరీ! వెంటనే….బయలుదేరు! ఒక్క నిమిషం కూడా ఈ ఇంట్లో ఉండకూడదు” అరిచాడు.
సుందరీ, వెంకటేష్, అమల, సుదర్శనమూర్తి పరిగెత్తుకు వచ్చారు.
“ఏమైందండీ?”
“కొత్తగా వచ్చిన డ్రైవర్ నన్ను మర్యాద లేకుండా మాట్లాడాడు...ఇష్టం వచ్చినట్టు కూసాడు”
“ఎందుకు? ఎందుకలా మాట్లాడాడు?”…అడిగింది సుందరి.
“నేను ఈ ఇంట్లో ఒక పనికిమాలిన వేధవనట. పనిపాటా లేకుండా ఉచిత భోజనం తింటున్నానట. ఒక పనివాడు మాట్లాడాల్సిన మాటలా ఇవి?”
సుందరి, వెంకటేష్ దగ్గరకు వచ్చింది.
“ఏమిట్రా తమ్ముడూ ఇది?”
“అక్కా! అతను చాలా మంచివాడు. నీ పిల్లాడి ప్రాణం కాపాడిన వాడు. ఈ పనిలో నేను అతన్ని చేర్చుకోవడానికి అదే కారణం”
“అలాగైతే నేను చెప్పేది అబద్దమా?”-- అడిగాడు మోహన్ రావ్.
సుదర్శనమూర్తి, వెంకటేష్ దగ్గరకు వచ్చాడు.
“అల్లుడూ ఎందుకు ఈ వివాదం? వాడ్ని పిలిచి అడగండి! సరైన జవాబు రాకపోతే వాడ్ని పనిలోంచి తీసేయండి!”
వెంకటేష్ బయటకు వచ్చాడు.
“జోసఫ్! ఇటురా!”
జోసఫ్ బవ్యంగా వచ్చి నిలబడి నమస్తే చెప్పాడు.
“నువ్వు సార్ దగ్గర అమర్యాదగా మాట్లాడావా?”
“లేదండి!”
“అబద్దం చెబుతున్నాడు!”—అరిచాడు మోహన్ రావ్.
“అయ్యగారూ! నేనెందుకు ఈయనతో గొడవ పెట్టుకుంటాను. ఒక పక్కగా నిలబడున్న నా దగ్గరకు ఆయనే వచ్చారు!”
“దేనికి?”
“నువ్వు జీతం తీసుకున్న వెంటనే అందులో పది శాతం కమీషన్ నాకు ఇచ్చేయలని అడిగారు! నేను బెదిరిపోయి సెక్యూరిటీ దగ్గర “ఏమిటిది?” అని అడిగాను. ఇదే ఇక్కడి అలవాటు. ఇవ్వకపోతే నువ్వు ఉద్యోగంలో ఉండలేవు! మారు మాట్లాడకుండా ఇచ్చేయి అన్నాడు”
అందరూ షాక్ అయ్యారు.
వెంకటేష్ కి కొంచం కొంచం ఈ విషయంపై అవగాహన ఉంది. సుందరికు కూడా భర్త యుక్క నీచమైన బుద్ది బాగా తెలుసు. జోసఫ్ అది అందరి ముందూ చెప్తాడని ఎవరూ ఊహించలేదు!
“ఏమండీ! లోపలకి రండి!”
“ఎ...ఎందుకు?”
“రండి అంటే రండి!”
భర్తను లోపలకు లాకెళ్ళింది సుందరి.
“సుందరీ! ఇతని దగ్గర నేను నిజంగా కమీషన్ అడగలేదు!”
“ఇలా చూడండి! మీ
నీచమైన గుణం నాకూ, నా తమ్ముడికీ తెలుసు. పెద్దాయన ముందు నా పరువే పోయింది! ఇక ఈ ఇంట్లో నేను ఎలా తలెత్తుకు తిరగగలను?”
“సుందరీ -- అదొచ్చి....?”
“చాలు ఆపండి! పెట్టేది తినేసి ఒక మూల కూర్చోండి! లేకపోతే భర్త అని కూడా చూడకుండా తరిమి పారేస్తాను అర్ధమయ్యిందా?”
మోహన్ రావ్ మాట్లాడలేదు!
వెంకటేష్ బయటకు వచ్చాడు. తిన్నగా జోసఫ్ దగ్గరకు వెళ్ళాడు.
“అయ్యగారూ! నేను ఉద్యోగం మానుకుంటానండి!”
“నిన్ను నేను ఉద్యోగంలోంచి తీశేశానా?”
“లేదండి! బంధుత్వంలో పగుల్లు పడటానికి నేను కారణం కాకూడదు కదా?”
“అలా ఎప్పుడూ జరగదు! మా బావ నీచమైన మనిషి అని నాకూ, నా అక్కయకీ, చూచాయగా మా మామగారికీ కూడా తెలుసు ఇది తెలుసు. శభలో నువ్వు మా బావ తోలు వొలిచిన ధైర్యాన్ని నేను అభినందిస్తున్నాను. ఆ మనిషి ఇక నువ్వున్న వైపుకే రాడు. వెళ్ళి పనిచూడు!”
జోసఫ్ చేతులు జోడించాడు.
లోపలకు వెళ్ళిన వెంకటేష్ నేరుగా సుదర్శనమూర్తి దగ్గరకు వెళ్ళాడు. “మామయ్యా! సారీ!” అన్నాడు.
“ఎందుకు అల్లుడూ?”
“నేను మీ ముందు తల వంచుకుని నిలబడున్నానే...అందుకు!”
“మీరు అలా మాట్లాడనే కూడదు! మీరు చేసిన త్యాగానికి ముందు మేమంతా ఎందుకూ పనికిరాము! మీ కొసం మేము దేనినైనా సహిస్తాం అల్లుడూ”
“దేనికైనా ఒక హద్దు ఉంటుందిగా మామయ్యా! మా బావకు ఉద్యోగం ఇప్పించారు! అక్కడ డబ్బులు కాజేశాడని ఉద్యోగంలో నుంచి తరిమేశారు! మీ పరువే పోయింది! ఇప్పుడు నా పరువు పోతోంది!”
“వదిలేయండి...ఆ మాటలను వదిలేయండి! కానీ ఆ డ్రైవర్ ధైర్యవంతుడుగానూ, నిజాయతీ పరుడుగానూ ఉన్నాడు! నాకు అతను నచ్చాడు! ఇలాంటి వ్యక్తులను మనం వదులుకోకూడదు!”
“అవును మామయ్యా!”
“సరే టిఫిన్ చేద్దాం రండి!”
అమల, సుందరిని పిలవటానికి లోపలకు వచ్చింది!
“వదినా...టిఫెన్ కు రండి”
“వద్దమ్మా! నాకు మనసే బాగుండలేదు!”
“వదినా! నేను గానీ, నాన్న గానీ ఒక్క మాటైనా అన్నామా? దాని గురించి ఆలొచించకండి! కుటుంబం అంటే అన్నీనూ! దీనికొసం మనసు పాడుచేసుకోవచ్చా? కడుపు మీద కోపం తెచ్చుకుంటే, ఆరొగ్యం పాడైపోతుంది! అన్నయ్య గారూ మీరూ రండి!”
సిగ్గు అనేది లేకుండా మోహన్ రావ్ డైనింగ్ టేబుల్ కుర్చీలో కూర్చున్నాడు. ఒక పట్టు పట్టాడు.
వెంకటేష్ కే అసహ్యం వేసింది!
మోహన్ రావ్ వక్కపొడి వేసుకుని బయటకు వచ్చాడు. కారు డోర్ తెరిచున్నది. సీటులో జోసఫ్ నిద్రపోతున్నాడు.
మోహన్ రావ్ శబ్ధం చేసాడు. జోసఫ్ లేచాడు. కానీ పట్టించుకోలేదు!
“పొగరురా నీకు? నీ దగ్గర ఎప్పుడురా నేను కమీషన్ అడిగాను?”
“సరే పోరా!”
“ఏమిటి...'రా' నా?”
“నీకు ఈ మర్యాదే ఎక్కువ! నన్ను ఏమీ చేయలేవు! అతి త్వరలో నిన్ను ఈ ఇంటి నుంచే తరిమేస్తాను చూడు!”
మోహన్ రావ్ ఆశ్చర్యపడ్డాడు.
“చూడరా మోహన్ రావ్! నువ్వు చెప్పింది కరక్టే! పిల్లాడ్ని పెట్టుకుని నాటకం ఆడే నేను లోపలకు వచ్చాను. నా
నాటకం ఇంకా పూర్తి కాలేదు! నీలాంటి పనిపాటూ లేని వాళ్ళను తరిమితేనే నేను అనుకున్నది జరుగుతుంది!"
“అరి వెధవా! పెద్ద నాటకంతోనే ఈ ఇంట్లోకి వచ్చావా?”
“అవును! సుదర్శనమూర్తి గారి ఆస్తులను చేజిక్కుంచుకోవటం కోసమే వచ్చాను!”
మోహన్ రావ్ కి తల తిరిగింది.
‘నిన్న పనిలో జేరిన డ్రైవర్ వలన ఇలా మాట్లాడటం కుదురుతుందా? ఇది నేను చెబితే...ఎవరూ నమ్మరే. నేను అలా చెప్పనే లేదు అని వీడు భయంలేకుండా ప్రామిస్ చేస్తాడే! ఈ ఇంట్లో నాకంటే వీడికే ఎక్కువ మర్యాద! నా పరిస్థితి ఇంత దిగజారిపోయిందే!’
మోహన్ రావ్ కి ఏడుపు ముంచుకు వచ్చింది.
తలెత్తి కోపంగా జోసఫ్ ని చూసాడు.
“ఏమిటి చూస్తున్నావు? పళ్ళు కొరకటం నా దగ్గర పెట్టుకోకు! నీ కళ్ళు పీకేస్తాను. పో!”
మోహన్ రావ్ బెదిరిపోయి లోపలకు వెళ్ళాడు.
జోసఫ్ పగలబడి నవ్వాడు.
బయలుదేరి ఇంటికి వెళ్ళాడు జోసఫ్. గోపాల్ తో విషయాలన్నీ చెప్పాడు.
గోపాల్ ఆశ్చర్యపడ్డాడు.
“పరవాలేదే? ఇంత తెలివిగా పనిచేసేవు! వెరిగుడ్!”
జోసఫ్ లేచి నడిచాడు.
“వెంకటేష్ ఆ ఇంటి అల్లుడు. ఇల్లరికపు అల్లుడు. అంతవరకు ఓకే. కానీ అల్లుడి
అక్కయ్యనూ, ఆమె
భర్తనూ సుదర్శన్ కుటుంబం భరిస్తోంది! ఎందుకు? సరే ఆ విషయం మనకెందుకు. వెంకటేష్ అక్కయ్యనూ, బావనూ తీసి బయట పడేస్తే, తరువాత ఘట్టానికి వెళ్ళోచ్చు!”
“జోసఫ్! తొందరపడకు! ఆ మోహన్ రావ్ సగం పిచ్చోడని తెలిసి, ఒక ఆట ఆడాశావు! కానీ, అక్కయ్య విషయంలో అది ఫలించదు! అక్కయ్యను నువ్వు కెలికినా, వెంకటేష్ వూరికే ఉండడు. నీ వేగాన్ని ఇక్కడ తగ్గించుకోవాలి?”
జోసఫ్ నవ్వాడు.
“గోపాల్! ఒకే ఆటను అన్ని చోట్ల ఆడలేము! మార్చి ఆడాలని నాకు తెలుసు!”
“సరే! వీళ్ళను తరిమి నువ్వు ఏం సాధించ దలచుకున్నావు?”
“కర్ణుడి యొక్క కవచ కుండలాలను తీసింది దేనికి? అతన్ని పడగొట్టటానికే కదా? ఇక్కడ వెంకటేష్ యొక్క పక్క బలాలను అన్నిటినీ తీసేసి, అతన్ని నిరాయుధుడిగా నిలబెట్టే కదా నేను నా కార్యాన్ని సాధించగలను?”
“చెయ్యి! కానీ, ఇక్కడ నీ లెక్క తప్పు!”
“ఎలా?”
“వెంకటేష్ యొక్క బలం అతని అక్కయ్యో, బావో కాదు! మామగారు కోటీశ్వరడు సుదర్శనమూర్తి మరియు అతని కూతురు అమల. వీళ్ళిద్దరే వెంకటేష్ కి కవచాలుగా ఉంటారు!”
జోసఫ్ మాట్లాడలేదు.
“ఆ కంచె దాటి నువ్వు సులభంగా లోపలకు వెళ్ళలేవు జోసఫ్! నీ ఉద్దేశం వాళ్ళకు ఆవగింజంత తెలిసినా నీకు ప్రమాదం వస్తుంది!”
“అవును గోపాల్!”
“నిదానంగా ప్రవర్తించు! ఒకే ఒక ప్రశ్న! మేరీను మోసం చేసి, కోటీశ్వరురాలి మెడలో వెంకటేష్ తాలి కట్టాడు. సరే! కానీ, ఏమీలేని ఈ వెంకటేష్ ని కోటీశ్వరుడైన సుదర్శనమూర్తి ఎలా అల్లుడిగా ఒప్పుకున్నాడు? ఆయన అంతస్తుకు సరితూగే ఒక పెళ్ళి కొడుకు దరకడా? మళ్ళీ అతనితో పాటూ అతని అక్కయ్యనూ, బావనూ కూడా ఉంచుకున్నాడు. ఇందులో ఏదో ఒక రహస్యం దాగుంది. అదేమిటో తెలుసుకుంటే నీ పని ఇంకా సులువుగా ముగిసిపోతుంది”
జోసఫ్ గబుక్కున వెనక్కి తిరిగాడు.
“గోపాల్! ఇది చాలా మంచి ప్రశ్న! ఈ ప్రశ్నకు మాత్రం సమాధానం తెలుసుకుంటే, నా పని సులభం అవుతుంది!”
“జోసఫ్! ఇలా చూడు...”
“చెప్పు గోపాల్!”
“నేను చెబుతున్నానని కోపగించుకోకు! చనిపోయిన మేరీ ఇక తిరిగి రాదు కదా? దానికోసం పగ తీర్చుకుని, నిన్ను నువ్వే నాశనం చేసుకుంటావా?”
జోసఫ్ ముఖం కోపంతో ఎర్ర బడింది!
“గోపాల్! మేరీ నా ప్రాణం అని నీకు తెలుసు! నేను జీవించిందే ఆమె కోసమే! ప్రేమ పేరుతో ఆమెను మోసం చేసి ఆమె ఆత్మహత్య చేసుకునేటట్టు చేశాడు ఆ వెంకటేష్! నేను కళ్ళు మూసుకుంటే చాలు నా మేరీ నా కళ్ల ముందుకొచ్చి నన్ను వేధిస్తోంది. ఆ ద్రోహి వెంకటేష్ లెక్కను పూర్తి చేయటమే నేను మేరీకి ఇచ్చే కానుక! నా నిర్ణయంలో ఎటువంటి మార్పూ లేదు!”
గోపాల్ మౌనం వహించాడు.
PART-5
ఇద్దరు మగవాళ్ళు, ఇద్దరు ఆడవాళ్ళూ వెంకటేష్ బంగళా వాకిటికి వచ్చారు!
“ఎవరండీ మీరు?” అడిగాడు సెక్యూరిటీ.
“మోహన్ రావ్ అనే ఆయన ఈ ఇంట్లోనే కదా ఉన్నారు?”
“అవును!”
“మా నలుగురి దగ్గర చీటీ పెడుతున్నానని చెప్పి గడిచిన ఒక సంవత్సరం నుండి దగ్గర దగ్గర లక్ష రూపాయలు వసూలు చేశారు! ఇది నా ఇల్లు అని ఒకసారి చెప్పారు! సరే బాగా వసతి ఉన్న మనిషే కదా అని మేమూ చీటీలో చేరేము! కానీ, ఆ మనిషి మోసగాడుగా ఉంటాడేమోనని ఇప్పుడు మేము సందేహ పడుతున్నాం! ఎక్కడాయన?”
సెక్యూరిటీ ఉత్సాహపడి వాళ్ళను లోపలకు పంపాడు. వెంకటేష్
ని కలిసి వాళ్ళతో మాట్లాడేటట్టు చేశాడు.
సుందరి రావటంతో, అందరూ కలవటంతో కలవరం అయ్యింది.
“నేను అలాంటి చీటీ ఏదీ పెట్టలేదు! ఇది నాటకం!” మోహన్ రావ్ అరిచాడు.
“అబద్దం చెబితే పోలీసులకు వెల్తాము. మా డబ్బు రాకుండా ఇక్కడ్నుంచి కదలం! పెద్ద మనుషులుగా ఉంటూ పేదల కడుపులు కొడతారా?”
గొడవ పెద్దదై---- సుదర్శనమూర్తి కళ్ళతో సైగ చేయగా---- అమల లోపలకు వెళ్ళి డబ్బు తీసుకు వచ్చింది. “ఇదిగోండి! ఇందులో లక్ష రూపాయలు ఉంది! ఇక ఇటుపక్కకే రాకూడదు!” అంటూ వెంకటేష్ ఇవ్వబోయాడు.
“ఇవ్వద్దు వెంకటేష్! నేను చీటీ పాటే పెట్టలేదు! నన్ను నమ్మండి!”
“చాలు బావా. నువ్వు చెప్పిన అబద్దాలు చాలు! మిమ్మల్ని మార్చనే లేము?”
వచ్చిన వాళ్ళు డబ్బు తీసుకుని వెళ్ళిపోయారు.
సుందరి, భర్త దగ్గరకు వచ్చింది.
“బయటకు వెళ్ళిపొండి! ఇక మీదట ఈ ఇంట్లో మీరు ఉండటం కుదరదు!”
సుదర్శనమూర్తి అడ్డుపడి “తొందరపడకు సుందరి! నేను డబ్బు ఇచ్చేశాను కదా!”
“లేదు మామయ్యా! అవమానంతో నా ప్రాణమే పోతోంది! కొన్ని రోజులు భర్త లేకుండా జీవిస్తే నేనేమీ చచ్చిపోను. ఈ మనిషిని దండిచాలి!”
“వెంకటేష్! నేను తప్పే చేయలేదురా!”
“అక్కయ్య చెప్పింది న్యాయమే. మీరు ఇక్కడ ఉండొద్దు. వెళ్ళిపొండి! వెంటనే వెళ్ళిపొండి!”
“నేను ఎక్కడికి వెళ్ళను?”
“వీధిలో నిలబడండి! నాది లేకుండా పోతేనే మీకు బుద్ది వస్తుంది!”
వెంకటేష్ లోపలకు వెళ్ళిపోయాడు.
మిగిలిన వాళ్ళంతా తలో దిక్కుకు వెళ్ళారు.
మోహన్ రావ్ మాత్రం ఒంటరిగా నిలబడ్డాడు. మెల్లగా నడుచుకుంటూ వాకిలి చేరాడు.
అక్కడ విషపూరిత నవ్వుతో జోసఫ్ నిలబడున్నాడు.
‘ఇది వీడి పనేనా?’ మోహన్ రావ్ కి చురుక్కున గుండెలో ఒక ముళ్ళు గుచ్చుకుంది!
జోసఫ్ కారు నడుపుతున్నాడు.
వెంకటేష్ కోపంతో ఉగిపోతున్నాడు.
“ఆఫీసుకు వెళ్ళద్దు జోసఫ్! మనసే బాగుండలేదు!”
“ఎక్కడికి వెళ్ళను సార్?”
“తెలియటం లేదు జోసఫ్?”
“మీ బావగారి విషయంతో మనసు సరిలేదా సార్?”
“అవును జోసఫ్! తన పరువు కోసం అక్కయ్య బావను వెళ్ళిపొమ్మంది! కానీ ఆయన లేరని ఇంట్లో కూర్చుని బాధపడుతోంది! నేనేం చేయను? నా మామగారి దగ్గర నాకు ఏం మర్యాద ఉంటుంది జోసఫ్?”
“సార్....నెనొకటి చెప్పనా?”
“చెప్పు జోసఫ్!”
“ఆయన్ని లోపలకు రమ్మని పిలవండి! ఒక పిల్లాడు కూడా ఉన్నాడు! ఆ పిల్లాడికి నాన్న అవసరం కాదా? క్షమించి వదిలేయండి సార్...పాపం”
“జోసఫ్! నీకు ఎంత మంచి మనసు?”
“సార్! తోడ పుట్టినది అక్కయ్య! ఆమె భర్తను విడిచిపెట్టగలదా?”
“సరే! ఆ మనిషిని ఎక్కడ వెతికేది?”
“సాయంత్రం బ్రాందీ షాపుకు వస్తారు! నేను చూసాను”
“కర్మ! కష్టపడటం చేత కాదు! వైన్ షాప్ కు పోవాలా?”
“సరే సార్! తాగేసి రోడ్డు మీద నిలబడి ఇష్టం వచ్చినట్టు వాగినా మనకే కదా అవమానం? స్నేహం అంటే వదిలేయచ్చు. ఎందుకంటే అది మనం వెతుక్కున్నదే! బంధుత్వం, దేవుడు ఇచ్చింది! అది ఎంత కష్టంగా ఉన్నా, వదిలేయ లేము సార్”
వెంకటేష్ ఆశ్చర్యపోయాడు.
“ఎంత బాగా మాట్లాడావు జోసఫ్?”
ఆ రోజు సాయంత్రం ఏడు గంటలకు వైన్ షాపు వాకిట్లో మోహన్ రావ్ నిలబడుంటే, వెంకటేష్ వెళ్ళి అతన్ని పిలిచాడు.
“నన్ను ఇంట్లోంచి తరిమింది మీ అక్కయ్య. అది వచ్చి పిలిస్తే గానీ నేను రాను. అంతవరకు నేను రాను”
“మీ భార్య వైన్ షాపు వాకిటికి వస్తే ఎవరికి అవమానం? ఏమ్మాట్లాడుతున్నారు మీరు?”
“ఓ అలా ఒకటుందో?”
“త్వరగా బండిలోకి ఎక్కండి?”
వెంకటేష్ కారులోకి ఎక్కాడు మోహన్ రావ్.
కారు బయలుదేరింది.
“ఇతనే ఇంకా డ్రైవరా? ఇంకా తీసేయలేదా?”
“నోరు ముయ్యండి! మిమ్మల్ని ఇంటికి తీసుకురావాలని చెప్పిందే అతను. అతను చాలా మంచివాడు. మీరు ఎంత చెప్పినా, ఏం చెప్పినా అతన్ని ఉద్యోగంలో నుండి తీయను....అర్ధమయ్యిందా?”
కారు ఆగింది. మోహన్
రావ్ దిగాడు.
లోపలకు వచ్చిన వెంకటేష్, “అక్కా! నువ్వు వాకిట్లోకి వచ్చి బావను లోపలకు
రమ్మని పిలు!”
వేరే దారి లేక సుందరి వచ్చి పిలిచింది.
పిల్లాడు పరిగెత్తుకుని తండ్రి దగ్గరకు వచ్చాడు. మోహన్
రావ్ వాడ్ని ఎత్తుకుని ముద్దాడాడు!
“నేను నీకోసమే తిరిగి వచ్చాను! లేకపోతే వచ్చే వాడినే కాదు!”
“నాన్నా! రేపు స్విమ్మింగుకు వెళదామా?”
“నువ్వు స్కూలు నుండి వచ్చిన వెంటనే తీసుకు వెడతాను”
సుదర్శనమూర్తి, అమల అతన్ని పట్టించుకోనే లేదు!
మోహన్ రావ్ లోపలకు వచ్చి తన భార్య దగ్గర “పెద్దాయన, అమల నన్ను పట్టించుకోలేదు!”
“వాళ్ళు మీ మీద ఉంచిన మర్యాద ఎప్పుడో పోయింది!”
“అయితే ఇంకెందుకు నేను ఈ ఇంట్లో ఉండాలి?”
“అంత గౌరవం చూస్తే, మంచి ఉద్యోగం వెతుక్కుని, నన్నూ, మీ పిల్లాడిని తీసుకు వెళ్ళగరా?”
“నువ్వు నాతో వస్తావా?”
“మీరు మనిషిగా మారి, కుటుంబ భారాన్ని తీసుకుంటే సంతోషంగా వస్తాను. తమ్ముడే ముఖ్యమని ఉండను! కానీ, అలా జరుగుతుందని నాకు నమ్మకం లేదు!”……సుందరి వెళ్ళిపోయింది.
మోహన్ రావ్ కూడా
భార్య వెనుకే వెళ్ళాడు.
వెంకటేష్ మామగారి దగ్గరకు వచ్చాడు!
“మామయ్యా! ఆ మనిషి వలన మన పరువు బజారు పాలు అవుతోంది. అందుకే పిలుచుకు వచ్చాను!"
సుదర్శనమూర్తి సమాధానం చెప్పకుండా లేచి వెళ్ళిపోయాడు.
మోహన్ రావ్ తిరిగి రావటం ఆయనకు నచ్చలేదు అనేది వెంకటేష్ కి అర్ధమయ్యింది!
వెంకటేష్ లోపలకు వచ్చాడు. అమల లేచి నిలబడుంది.
“ఈ ఇంట్లో నా మర్యాద తగ్గుతోందా అమలా?”
“లేదండి! కానీ మీ కుటుంబీకులు మిమ్మల్ని అవమాన పరుస్తున్నారు! కాలుకు చెప్పు సరిపోలేదంటే, చెప్పులు తీసి పారేయాలి!”
“నీకూ నేను చేసింది తృప్తిగా లేదా?”
“నాన్నకు నచ్చనది, ఏదీ నాకు నచ్చదు!”
అమల లోపలకు వెళ్ళిపోయింది.
వెంకటేష్ కి అవమానం అనిపించింది!
‘పెళ్ళి అయినప్పుడున్న మామగారు, భార్యా కాదు వీళ్ళు! మారటం మొదలు పెట్టారు’
‘ఏ పరిస్థితుల్లో పెళ్ళి జరిగింది అనేది కూడా మరచి పోయారా?’
‘నేను మాట్లాడాలా?’
‘నన్ను మాట్లాడించాలని నిర్ణయించుకున్నారా?’ ప్రశ్నకు పైన ప్రశ్న తలెత్తటంతో కన్ ఫ్యూజన్ లో పడ్డాడు వెంకటేష్.
PART-6
ప్రొద్దున వెంకటేష్ ని కారులో తీసుకు వెళ్ళి ఆఫీసులో దింపిన తరువాత, కారు తీసుకుని జోసఫ్ ఇంటికి వచ్చేయాలి!
అమల బయటకు వెళ్ళుంటే పిలుచుకు రావాలి.
మధ్యలో వెంకటేష్ ఎక్కడకన్నా వెళ్ళాలంటే కారు తీసుకుని వెళ్ళాలి!
సాయంత్రం మూడు గంటల తరువాత పిల్లవాడిని స్కూల్ నుండి తీసుకు రావాలి. తిరిగి వెంకటేష్ ఆఫీసుకు వెళ్ళాలి!
ఆ రోజు ఎప్పుడులాగానే పిల్లాడ్ని తీసుకు వచ్చాడు జోసఫ్ !
“కొంచం సేపు ఉండు! మేము స్విమ్మింగుకు వెళ్ళాలి. మమ్మల్ని తీసుకు వెళ్ళి వదిలేసి, ఒక గంట తరువాత రా!” … మోహన్ రావ్, జోసఫ్ తో చెప్పాడు.
“అయ్యగారితో చెప్పి వస్తాను”
“దేనికి?”
“జీతం ఇచ్చేది ఆయనే కదా. ఆయన దగ్గర చెప్పాల్సిన బాధ్యత నాకుంది!”
వెంకటేష్ కి ఫోన్ చేసి చెప్పాడు జోసఫ్.
“తీసుకు వెళ్ళి దింపు! అక్కడే ఉండి మళ్ళీ వాళ్ళను తీసుకు వచ్చి దింపిన తరువాత వస్తే చాలు. నాకు ఆరు గంటలకు కారు వస్తే చాలు!”
“సరే సార్”
మోహన్ రావ్ ని, పిల్లాడ్ని ఇద్దర్నీ ఎక్కించుకుని బయలుదేరాడు జోసఫ్. వాళ్ళను స్విమ్మింగ్ పూల్ దగ్గర దింపినప్పుడు జోసఫ్ కి ఆ ఐడియా తట్టింది! ‘సెల్ ఫోన్’ తీసి ఎవరితోనో మాట్లాడాడు.
“జవహర్...నువ్వు వెంటనే నేను చెప్పే స్విమ్మింగ్ పూల్ దగ్గరకు రావాలి”
“అర్జెంటా జోసఫ్?”
“అవును. మరో పెద్ద నాటకం ఆడటానికి ఒక మంచి సంధర్భం దొరికింది. నువ్వు వెంటనే రా”
“నేను ఏం చేయాలి? నేను మాత్రం వస్తే చాలా?”
“నువ్వు మాత్రం వస్తే చాలు...నువ్వు ఇక్కడికి వచ్చిన తరువాత ఏం చేయాలో చెబుతా?”
“సరే, ఇంకో పావు గంటలో అక్కడుంటా”
జోసఫ్ ఫోన్ కట్ చేసి కారు సీటులో వెనక్కు వాలి ‘మోహన్ రావ్, ఈ రోజుతో నీ ఆట పూర్తిగా కట్. ఈ ఇల్లు వదిలి నువ్వు వెళ్ళిపోతావు? నా పని సులువు అవుతుంది’ మనసులోనే నవ్వుకున్నాడు.
కారులో కూర్చుని
రిలాక్స్ అయ్యాడు జోసఫ్
జవహర్ వచ్చాడు.
“జవహర్ ఆ మోహన్ రావ్ కొడుకును నువ్వు కిడ్నాప్ చేయాలి. ఒక రెండు రోజుల తరువాత ఆ అబ్బాయిని విడిచి పెట్టాలి”
“కిడ్నాపా? ఎక్కడ్నుంచి?”
“ఆ అబ్బాయి స్విమ్మింగ్ పూల్లో ఉన్నాడు. గ్యాలరీలో మోహన్ రావ్ ఉంటాడు. నేను ఎలాగైనా మోహన్ రావును అక్కడ్నుంచి బయటకు తీసుకు వస్తాను. నువ్వు పని కానించి అబ్బాయిని తీసుకుని వెళ్ళిపో. నేనే నీకు ఫోన్ చేసి మాట్లాడతాను”
“సరే...దీని వలన మనకేమిటి లాభం?”
“నీకు లక్షల్లో డబ్బులు...నాకు మోహన్ రావ్ ఆ ఇంటి నుండి బయటకు వెళ్లటం. అవును! అతని నిర్లక్ష్యం వలన పిల్లాడ్ని పారేస్తే, ఆ ఇంట్లో భూకంపమే వస్తుంది! అందులో సుందరి కూడా కలిసి బయటకు వెళ్ళిపోతుంది”
“ఓ.కే. జోసఫ్...అబ్బాయి డీటైల్స్ చెప్పు”
“ఇది పోయిన సారిలాగా చీటీపాట డ్రామా కాదు. చాలా జాగ్రత్తగా చేయాలి”
“నీకెందుకు...ఈ జవహర్ మీద నమ్మకం ఉంచే కదా నన్ను పిలిచావు. నేను చూస్కుంటా. నువ్వు పిల్లాడి డీటైల్స్ ఇవ్వు”
“పసుపు టోపి, రెడ్ టీ షర్ట్...బ్లూ రంగు రబ్బర్ ట్యూబు తో తేలుతూ ఉంటాడు! ఆ పిల్లాడే! నల్ల చొక్కా వేసుకుని విసిటర్స్ గ్యాలరీలో కూర్చున్నతను ఆ పిల్లాడి తండ్రి! ఇక నీదే పని!”
“సరే! ఆ మనిషిని
బయటకు తీసుకు వెళ్ళిన మరు క్షణం నా పని మొదలవుతుంది” అని
చెప్పి స్విమ్మింగ్ పూల్ లోనికి వెళ్లాడు జవహర్.
కారులో కూర్చుని
అంతవరకు రిలాక్స్ అయిన జోసఫ్, ఇప్పుడు టెన్షన్లో ఉన్నాడు..
పిల్లల విభాగంలో పిల్లాడు స్విమ్మింగ్ నేర్చుకుంటున్నాడు. మోహన్
రావ్ కొంచం దూరంగా కూర్చున్నాడు.
పిల్లాడు రబ్బరు ట్యూబు లోపల దూరి నీళ్ళల్లో తేలుతున్నాడు.
పెద్దవాళ్ళు
స్విమ్మింగ్ చేసే చోట జవహర్ దిగాడు.
జోసఫ్ తన సెల్ ఫోన్ తీశాడు, మోహన్ రావ్ నెంబర్ కు డయల్ చేశాడు.
మోహన్ రావ్ సెల్ ఆన్ చేశాడు.
“ఆ డ్రైవర్ కుర్రాడ్ని పట్టివ్వటానికి ఒక మంచి సంధర్భం వచ్చింది మోహన్ రావ్ సార్”
“మీరెవరు మాట్లాడేది?”
“అది అంత ముఖ్యం కాదు! నిన్ను అవమాన పరుస్తున్న అతనిపై నువ్వు పగ తీర్చుకోవాలా? అక్కర్లేదా?”
“మీరు మాట్లాడేది వినబడటం లేదు! ఉండండి నేను బయటకు వచ్చి మాట్లాడుతాను!”
మోహన్ రావ్ సెల్ ఫోన్ తో బయటకు వచ్చాడు.
మోహన్ రావ్ బయటకు
వెళ్ళటం చూసి, స్విమ్మింగ్ పూల్ ల్లో ఉన్న జవహర్ హుషారయ్యాడు.
సివిమ్మింగ్ పూల్లో పిల్లాడు తెలుతుంటే, మెల్లగా చెయ్యి జాపి పిలిచాడు.
పిల్లాడు తేలుకుంటూ వచ్చాడు!
“నువ్వు అందంగా ఉన్నావు! ఇటు రా”
“అక్కడ లోతుగా ఉంటుంది! నేను రాను!”
“నువ్వు తేలుతూనే కదా వస్తావు? ఎక్కడ తెలితే ఏమిటి? రా! ధైర్యంగా రా!”
పిల్లాడు తేలుకుంటూ వచ్చాడు.
“హాయి! బాగుందే!లోతుగా ఉన్న చోట స్విమ్ చేసేనని అమ్మతో చెప్పాలి!”
జవహర్ మునిగాడు. నీళ్ళ లోపలకు వెళ్ళి ఊపిరి బిగబెట్టాడు. ఒక
చెయి జాపి అబ్బాయిని పట్టుకుందామని ప్రయత్నించాడు. జవహర్ చేయి అబ్బాయి రబ్బర్
ట్యూబు మీద పడింది. జవహర్ చేతి వేలుకున్న ఉంగరం ట్యూబుకు గుచ్చుకుని చిల్లి
పడింది. గాలి బయటకు వచ్చి, రబ్బర్ ట్యూబులో నీళ్ళు జేర, అది నీళ్ళల్లోకి దిగటం మొదలు పెట్టింది.
జవహర్ వొళ్ళు
జలదరించింది. జవహర్ మెల్లగా వెనక్కి తిరిగి, పైకి వచ్చాశాడు. ఎవరూ ఏదీ గమనించలేదు!
అంతలొ జోసఫ్ ఫోను మాట్లాడి ముగించాడు.
అక్కడ ఉండటం మంచిది కాదని కారు తీశాడు.
మాట్లాడిన తరువాత మోహన్ రావ్ ఉత్సాహంతో లోపలకి వచ్చాడు. పిల్లలు స్విమ్మింగ్ చేసే చోట పిల్లాడు కనిపించలేదు!
బాగా చూశాడు. గుండె గుభేల్ మన్నది! స్విమ్మింగ్ పూల్ బయట, అన్ని చోట్లా చూశాడు. పిల్లాడు లేనే లేడు!
స్విమ్మింగ్ చేస్తున్న ఇంకో పిల్లాడి దగ్గరకు వెళ్ళి గుర్తులు చెప్పి అడిగాడు. ఆ పిల్లాడికి అర్ధం కాలేదు!
చీకటి పడుతున్న సమయం, చలికాలం కనుక అందరూ పైకొచ్చారు. కానీ పిల్లాడు రాలేదు. మోహన్ రావ్ వణికిపోయాడు.
"నా పిల్లాడు, నీలి రంగు రబ్బర్ ట్యూబుతో తేలుతూ
ఉండేవాడు! మీరు చూశారా?"
ఎవరికి తెలియలేదు!
వెతికే సమయం అరగంట దాటింది. మోహన్
రావ్ కి ఆందోళన పెరిగింది. నీలి రంగు ట్యూబ్ మెల్ల మెల్లగా పైకి వస్తుంటే మోహన్ రావ్ హడలిపోయి అటు చూశాడు. పిల్లాడి కాలు కనబడింది!
మోహన్ రావ్ పరిగెత్తుకు వచ్చాడు -- చెయ్యి కనబడింది!
బెదిరిపోయి మోహన్ రావ్ స్విమ్మింగ్ పూల్ లోకి దిగాడు. లోతుకు వెళ్ళి చెయ్యి జాపితే పిల్లాడు చిక్కాడు! పైకి ఎత్తేడు. భారంగా ఉన్నది. బాగా నీళ్ళు తాగుతున్నాడు!
పిల్లాడితో మోహన్ రావ్ కారు ఉండే చోటు దగ్గరకు వచ్చాడు. అప్పుడు పిల్లాడి తల వెనక్కి వాలింది.
గజగజ లాడిపోయాడు మోహన్ రావ్!
విషయం బయటకు పొక్కాగా జనం చేరారు. "త్వరగా ఆసుపత్రికి తీసుకు వెళ్ళండి!"
కారు లేదు! ఒకరు ఆటో తీసుకు వచ్చారు.
మోహన్ రావ్ పిల్లాడితో లోపలకు ఎక్కాడు. సహాయానికి ఇద్దరు తోడు వెళ్ళారు.
పదిహేను నిమిషాలలో హాస్పిటల్లో ఉన్నాడు. పిల్లాడ్ని లోపలకు తీసుకు వెళ్ళారు.
పది నిమిషాల తరువాత డాక్టర్ బయటకు వచ్చాడు.
"సారీ సార్! పిల్లాడు చనిపోయి ఇరవై నిమిషాలు అవుతోంది!"
మోహన్ రావ్ కి కళ్ళు బైర్లు కమ్మాయి-- స్పృహ కోల్పోతున్నట్టు అనిపించింది.
PART-7
ఇంటికి ఫోన్ వచ్చింది. అమల ఎత్తింది. వార్త విన్న వెంటనే గట్టిగా ‘అయ్యో’ అని అరిచింది.
సుదర్శనమూర్తి పరిగెత్తుకు వచ్చారు. “ఏమ్మా? ఎందుకు అలా అరిచావు?”
“నాన్నా! స్విమ్మింగ్ పూల్ కు వెళ్ళిన పిల్లాడు నీటిలో మునిగి చనిపోయాడట! ఫోన్ వచ్చింది!”
“ఏం చెబుతున్నావమ్మా నువ్వు?”
ఆయన గట్టిగా అరవటంతో సుందరి వచ్చింది. ఇద్దరూ విషయం చెప్పి అల్లాడి పోగా,-- సుందరి అలాగే శిలలాగా నిలబడిపోయింది. ఆమె అలాగే ఒరిగిపోగా, అమల పట్టుకుంది.
సుదర్శనమూర్తి వెంటనే ఫోన్ చేసి వెంకటేష్ కి చెప్పాడు. ఉక్కిరిబిక్కిరి అయ్యి హాస్పిటల్ కు పరిగెత్తేడు. ఆ కుటుంబమే నీరసించి పోయింది!
తరువాతి రెండు గంటలలో హాస్పిటల్ ఫార్మాలిటీస్ ముగిసి, పిల్లాడి బాడీని ఇంటికి తీసుకు వచ్చారు.
సుందరి ఏడుపును ఎవరూ ఆపలేకపోయారు.
‘నా బుజ్జీ! నన్ను వదిలి ఎలా వెళ్ళావురా? నీకెలా మనసు వచ్చింది?’ అని వెక్కి వెక్కి ఏడ్చింది.. అందరూ ఏడుస్తున్నారు.
గుంపు చేరింది!
మోహన్ రావ్ ఒక మూలలో నిలబడ్డాడు. ఎల జరిగిందని మోహన్ రావ్ ని అడిగారు. అతను వివరిస్తుంటే--
సుందరి ఆవేశంగా లేచి వచ్చింది.
“హంతకుడా! నా పిల్లాడ్ని చంపిన పాపివి నువ్వేరా”
“అలా చెప్పకు సుందరీ! పిల్లాడికి తండ్రిని నేను”
“లేదు! నువ్వు తండ్రివి కావు! యముడివి! పిల్లాడ్ని సరిగ్గా పట్టించుకోకుండా చంపేశావు! తమ్ముడూ! వెంటనే పోలీసులను పిలు! ఈ పాపాత్ముడిని పట్టుకుని ఉరి స్తంబంఎక్కించండి! నాకు నా పిల్లాడు కావాలి...కావాలి!”
దయ్యం పట్టిన దానికి మల్లే ఆమె అరుస్తుంటే, ఎవరూ ఆమెను సమాధాన పరచలేకపోయారు!
బాడీ తీసారు!
మగవాళ్ళు శవంతో నడవగా, సుందరి అరుస్తూ, ఏడుస్తూ వాకిటి వరకు పరిగెత్తుకు వచ్చింది.
“నా పిల్లాడ్ని ఎత్తుకెళ్ళకండీ! వాడు నాకు కావాలి! కావాలి!”
ఏడ్చి, ఏడ్చి వాకిట్లో స్పృహ తప్పి పడిపోయింది. అమల వచ్చి పట్టుకుంది.
పిల్లాడ్ని శ్మశానానికి తీసుకు వెళ్ళారు. చితిపైన ఉంచి వెంకటేషే అన్ని కార్యాలు చేశాడు!
మోహన్ రావ్ దగ్గరకు వచ్చాడు----
“దూరంగా వెళ్ళవయ్యా! పక్కకు రాకు!” వెంకటేష్ కోపంగా అరిచాడు.
వెంకటేషే తలకొరివి పెట్టేడు.
కొంచం దూరంగా నిలబడి చితి మంటను చూశాడు జోసఫ్. ఆ మంటల్లో మేరీ ముఖం కనబడుతుందేమోనని
వెతికేడు. కానీ కనబడలేదు!
మొదటిసారిగా జోసఫ్
ముఖంలో విచారం కనబడింది.
మెల్లగా నడుచుకుంటూ
కారు దగ్గరకు వెళ్లాడు. డోర్ తెరుచుకుని సీటులో కూర్చుని కళ్ళు మూసుకున్నాడు.
‘ఏంటన్నయ్యా
ఇది...పగ తీర్చుకోవలసింది వెంకటేష్ మీద. ఈ పిల్లాడ్ని ఎందుకు బలితీసుకున్నావు?
నీ మనసు ఇంత నీచంగా ప్లాన్ చేస్తుందని నేననుకోలేదు.
నువ్విలా చేస్తావని నేను ఊహించుంటే అసలు పగ తీర్చుకోమని నేను నిన్ను ఒత్తిడి
చేసుండను. ఇక నేను నీకు కనబడను’
‘లేదు
మేరీ! నేను ఆ పిల్లాడ్ని చంపమని జవహర్ తో చెప్పలేదు. వాడ్ని కిడ్నాప్ చేసి,
రెండు రోజులు ఉంచుకుని, వెంకటేష్ దగ్గర 20 లక్షలు డబ్బులడుగు. మోహన్ రావే డబ్బుకొసం ఇలా చేయించాడని చెప్పమన్నాను. కానీ, అతను ఎందుకిలా చేశాడో నాకు అర్ధం కావటంలేదు’
‘లేదు...లేదు...లేదు’ అంటూ కలవరిస్తున్న జోసఫ్ ను తట్టి లేపి “ఇంటికి వెలదాం” అన్నాడు వెంకటేష్.
కార్యాలు ముగించుకుని అందరూ ఇళ్లు చేరుకున్నారు!
సుందరి మాత్రం అలాగే ఏడుస్తూ నీరసంగా ఒరిగిపోయింది. అమల ఆమెను ఓదార్చటానికి సకల ప్రయత్నాలు చేసింది. కానీ ఏదీ ఫలించలేదు!
వెంకటేష్ వచ్చి బ్రతిమిలాడాడు.
“అక్కయ్యా! జరిగింది జరిగిపోయింది! నువ్వు రా అక్కా. కొంచంగా ఎంగిలిపడు”
సమాధానమే లేదు!
మోహన్ రావ్ ఒక మూలగా నిలబడ్డాడు.
సుందరి అలాగే అతన్ని చూసింది. పిల్లాడు ఒక మూలలో నిలబడి ‘ఆమ్మా’ అని పిలుస్తున్నట్టు అనిపించింది. సుందరి హడావిడిగా లేచింది.
“ఇదిగో వస్తున్నానురా నాన్నా!”
ఆమె పరిగెత్తింది. పిల్లాడు ఇంకో చోట నిలబడున్నట్టు అనిపించి. తల విరబూసుకుని అటు పరిగెత్తింది.
“అమ్మా! నేను ఇక్కడ ఉన్నాను!”
వేరే దిక్కు నుండి పిలుస్తున్నట్టు ఒక బ్రమ. అటు పరిగెత్తింది.
సుందరీ ను చూసి కుటుంబమే భయపడ్డది. పిల్లాడు మేడ మెట్ల చివర నిలబడున్నట్టు కనబడ-- సుందరి అక్కడికి పరిగెత్తి, కాలు జారి దొర్లు కుంటూ క్రింద పడిపోయింది.
వెంకటేష్, మిగిలిన వాళ్ళూ పరిగెత్తుకుంటూ వచ్చేలోపు సుందరి తలకిందలుగా, తల మీద గట్టి దెబ్బతో రక్తపు మడుగులో పడుండటంతో కుటుంబమే షాకుకు గురి అయ్యింది!
వెంకటేష్, అమల సుందరిని ఎత్తుకోగా - జోసఫ్ ఆందోళనతో కారు తీయగా -- పెద్దాయన అల్లాడి పోయాడు.
కారు బయలుదేరింది.
అది చాలా పెద్ద హాస్పిటల్!
వెంటనే ఇద్దరు వార్డు బాయ్స్ పరిగెత్తుకుని వచ్చారు. -- స్టెక్ఛర్లో సుందరిని పడుకోబెట్టి వేగంగా కదిలారు.
ఏమర్జన్సీ డిపార్టు మెంటుకు సుందరిని తీసుకు వెళ్ళారు.
డాక్టర్లు వేగంగా తమ చికిత్సను మొదలుపెట్టారు.
బయట కుటుంబం అంతా ఆందోళనతో కాచుకోనుంది. అరగంట తరువాత ఒక డాక్టర్ బయటకు వచ్చాడు.
“ఇంకో 12 గంటల సమయం దాటితే గానీ నేను ఏమీ చెప్పలేను. తలమీద బలంగా దెబ్బ తగిలింది. చాలా నెత్తురు పోయింది! మా వల్ల అయినది చేస్తున్నాము. మీరు దేముడ్ని నమ్ముకోండి!”
డాక్టర్ వెళ్ళిపోయాడు.
ఒక నర్స్ వచ్చింది.
“ఇక్కడ గుంపు జేరకూడదు! ప్రొద్దున్నే రండి! అందరూ వెళ్ళండి!”
అందరూ ఇంటికి వచ్చాశారు.
మోహన్ రావ్ వాకిట్లో నిలబడ్డాడు. వెంకటేష్ తిరిగి చూసాడు. కోపం తలెకెక్కింది!
“జోసఫ్! ఆ మనిషిని మెడ పట్టుకుని బయటకు గెంటు! వాడ్ని చూస్తుంటే నాకు చంపేయాలన్న కోపం వస్తోంది!”
అమల వెంకటేష్ దగ్గరకు వచ్చింది.
“అలా చెప్పకండి!”
“లేదు అమల! అతను ఈ ఇంట్లోనే ఉండకూడదు!”
వెంకటేష్ గట్టిగా అరిచాడు.
మోహన్ రావ్ దగ్గరకు వచ్చాడు జోసఫ్. “ఇలా రావయ్యా!”
“ఏమిటి? మర్యాద లేకుండా మాట్లాడుతున్నావు?”
“నీకు మర్యాద పోయి మూడు రోజులు అయ్యింది! ఈ ఇంట్లో ఇంకా నువ్వు ఉంటే, యజమాని నిన్ను చంపేస్తారు! మాట్లాడ కుండా వెళ్ళిపో!”
“నేను ఎక్కడికి వెడతాను”
“నన్ను అడిగితే? పిల్లాడ్ని చూసుకోవటానికి దిక్కులేదు. చంపేసావు! భార్య మరణ సయ్య మీద ఆసుపత్రిలో. నిన్ను ఎలాగయ్యా క్షమించగలరు? వెళ్ళిపో! ఎక్కడికైనా ఈ కుటుంబానికి కనిపించనంత దూరం వెళ్ళిపో!”
“ఒక డ్రైవర్ తరమేటంతటి హీన స్థితికి వచ్చాసేనే?”
“ఇప్పుడు కూడా పొగరు అనగలేదా? నిన్ను నేను కొట్టి తరిమే పరిస్థితి తెచ్చుకోకుండా నువ్వే వెళ్ళిపో!”
“నువ్వు ప్లాను వేసుకునే కదరా ఈ ఇంట్లోకి వచ్చావు! ఆ రోజు స్విమ్మింగ్ పూల్ కు వచ్చింది నువ్వే?”
“అవునయ్యా! నీ పిల్లాడ్ని చంపింది నేనే: మీ యజమాని దగ్గర ఈ విషయం చెప్పి చూడరా. ఇప్పుడు బయటకు వెళ్ళరా!”
“రా'...నా”
“అవును కుక్కా!”
మోహన్ రావ్ విలవిలలాడి పోయాడు. జోసఫ్ అతన్ని పుచ్చుకుని గేటు బయటకు తోసేసి లోపలకు వచ్చాడు.
వెంకటేష్ లోపల కూర్చుని పిచ్చి పట్టిన వాడిలాగా వాగుతున్నాడు.
అమల అతన్ని ఎంత సమాధాన పరిచినా అతని వాగుడ్ని ఆపలేకపోయింది.
అమల తండ్రి దగ్గరకు వచ్చింది. ఆయన మొహంలో విరక్తి మిడిసి పడుతోంది.
“న్నాన్నా...”
“నీకు ఈ వెంకటేష్ ని ఇచ్చి పెళ్ళిచేసి ఉండకూడదమ్మా!”
“ఏమిటి నాన్నా మాట్లాడుతున్నారు?”
“ఏదో ఒక శాపం ఉందమ్మా! ఏదో ఒక సంభవం జరుగుతూనే ఉంది! ఇంట్లో ఏడుపులు, పెడబొబ్బులు ఉన్నాయి! మరణ అరుపు తగ్గలేదు! ఇంతకు ముందు మన ఇల్లు ఇలానా ఉండేది? మనకు ఇదంతా అవసరమా అమలా! ఇక మీదట ఏం జరగబోతోందో? ఎవరి కడుపు మంటో మనల్ని పట్టుకుని పీడిస్తున్నదే?”
“వదిలేయండి నాన్నా! మనిషి జీవితం ఎప్పుడూ సంతోషంగా ఉంటుందని అనుకోకండి! అందులో లోటు బాట్లు ఉంటాయి!”
“ఈ పాపాలలో మనకి ప్రమేయమే లేదమ్మా!”
“మీరు ప్రశాంతంగా ఉండండి నాన్నా!”
తెల్లవార్లూ ఎవరూ నిద్రపోలేదు! ప్రొద్దున్నే హాస్పిటల్ కు బయలుదేరారు.
PART-8
అక్కడ ఒక గంట తరువాతే డాక్టర్ వచ్చాడు.
“ఆమె ప్రాణానికి ఆపద లేదు”
“హమ్మయ్య” వెంకటేష్ చేతులెతి దన్నం పెట్టాడు.
“ఉండండి! తొందరపడకండి!”
“ఏం డాక్టర్?”
“తలపై బలమైన దెబ్బ తగలటంతోనూ, పిల్లాడు పోయినందువలన ఆమె మెదడు ఆందోళనతో వాపు చెందింది!”
“ఏ...ఏమిటీ?”
“సృహ వచ్చింది! నా బిడ్డని నేను చూడాలని పిచ్చి పట్టిన దానిలాగా లేచి, మందుల ట్యూబును పీకి పారేసి బయటకు వచ్చింది! ఆమెను పట్టుకుని, మత్తు మందు ఇన్ జెక్షన్ ఇచ్చి, పడుకో బెట్టాము. దానికి మేము పడ్డ బాధ వివరించలేను”
“అయ్యో!”
“ఈ ఒక్కరోజు ఇక్కడ ఉండనివ్వండి. రేపు ఇంటికి తీసుకు వెళ్లిపొండి! ఇక వైద్యం అవసరం లేదు!”
“ఇంట్లో ఉంచుకుని ఆమెను పట్టుకోగలమా డాక్టర్?”
“ఖచ్చితంగా కుదరదు. దానికి నేను ఒక దారి చెబుతాను. మనోవ్యాధితో బాధపడే వారిని సంరక్షించే సంస్థ ఒకటుంది! దానికి నేను రెకమండేషన్ లెటర్ ఇస్తాను. ఖచ్చితంగా చేర్చుకుంటారు! సుమారుగా ఒక డొనేషన్ ఇవ్వండి! అప్పుడప్పుడు వెళ్ళి చూడండి! ఇప్పుడు ఇది తప్ప వేరే దారి లేదు”
“మేము ఇప్పుడు చూడచ్చా?”
“మెల్లగా వెళ్ళి చూడండి!”
వెంకటేష్, అమల లోపలకు వెళ్ళారు. కళ్ళు తెరుచుకునే ఉన్నది సుందరి!
“అక్కా!”
“నా పిల్లాడి దగ్గరకు నన్ను తీసుకు వెళ్ళు!”
“సరేక్కా! దానికోసమే నేనొచ్చాను!”
“లేదు...నువ్వు అబద్దం చెబుతున్నావు! నన్ను అందరూ మొసం చేస్తున్నారు. నా పిల్లాడి దగ్గర నుండి నన్ను వేరు చేస్తున్నారు! నాకు నా బిడ్డ కావాలి!”
హఠాత్తుగా గట్టిగా అరవటంతో, డాక్టర్ పరిగెత్తుకు వచ్చాడు. మిగిలిన వాళ్ళు సుందరిని లాగి పట్టుకున్నారు. డాక్టర్ మళ్ళీ మత్తు ఇంజెక్షన్ ఇచ్చాడు.
సుందరి సృహ కోల్పోయింది.
వెంకటేష్, అమల బెదురుతో బయటకు వచ్చారు.
సుదర్శనమూర్తి బాధతో చూశాడు—“నాన్నా! మనవల్ల అవదు నాన్నా! వెంటనే మనొవ్యాధి సంరక్షణ కేంద్రంలో చేర్చేయాలి”
జోసఫ్ కొంచం దూరంలో నిలబడి కళ్ళు
తుడుచుకుంటూ అన్నీ వింటూ నిలబడున్నాడు..
“అమలా! డాక్టర్ దగ్గర లెటర్ తీసుకుని, వెంటనే అక్కయ్యను అక్కడ చేర్చేద్దాం!”
“సరే నండి!”
“ఈ అక్కయ్యా, ఈమె కుటుంబం బాగా బ్రతకాలనే కదా నేను త్యాగం చేసాను! ఆ రోజు అక్కయ్య పెట్టిన ఏడుపూ, పెడబొబ్బులు వలనే కదా నా మనసు మారింది! నా త్యాగానికి అర్ధమే లేకుండా పోయింది!”---వెంకటేష్ అక్కడే ఓర్పు నసించి కూర్చున్నాడు.
ఏం మాట్లాడాలో తెలియక మౌనంగా నిలబడింది అమల.
వెంకటేష్ మాటలు విని
జోసఫ్ ఆశ్చర్యపడ్డాడు...’త్యాగమా? ఈయన
త్యాగం చేశాడా?’ ‘త్యాగమా? కోటీశ్వరుల కుటుంబంలో జీవించటానికి ఇష్టపడి, నా చెల్లెలు మేరీ కి ద్రొహం చేసింది త్యాగమెలా అవుతుంది?’
పళ్ళు కొరుక్కున్నాడు జోసఫ్!
ఆ రోజు సాయంత్రం మనోవ్యాధి సంరక్షణ కేంద్రంలో సుందరిని చేర్చారు -- సుదర్శనమూర్తి ఒక పెద్ద మొత్తాన్ని డొనేషన్ గా ఇచ్చాడు.
సుందరిని గొలుసులతో కట్టవలసిన అవసరం ఏర్పడుతోందేమో అన్నట్టు ప్రవర్తించింది సుందరి!
అందరూ బయటకు వచ్చారు.
కొంచం దూరంగా నిలబడున్నాడు మోహన్ రావ్. వెంకటేష్ కోపంగా అతని దగ్గరకి వెళ్లాడు, అతని చొక్కాను రెండు చేతులతో పుచ్చుకున్నాడు.
“ఇప్పుడు నీకు తృప్తిగా ఉందా? నువ్వు తీసుకున్న అప్పును కట్టటానికీ, నువ్వు జైలుకు వెళ్ళకుండా తప్పించుకోవటానికి, ఆ రోజు నన్ను నేను తాకట్టు పెట్టుకున్నాను! ఇప్పుడేమైంది? అదంతా ప్రయోజనం లేకుండా పోయింది! నా కళ్ళ ముందు నిలబడితే, నిన్ను నేను చంపేస్తాను...పారిపో!”
మోహన్ రావ్ గొంతు నొక్కటానికి వెంకటేష్ ప్రయత్నించాడు. జోసఫ్ అడ్డుకున్నాడు-- వెంకటేష్ ని పక్కకు లాకొచ్చాడు!
“వద్దు అయ్యగారూ. ఉన్న బాధలు చాలవా?”
అందరూ తలో పక్కకూ వెళ్ళి కూర్చున్నారు.
అందరూ ఇంటికి వచ్చేటప్పటికి రాత్రి పది గంటలు అయ్యింది.
“జోసఫ్! నువ్వు ఇంటికి వెళ్ళి ప్రొద్దున్నే రా!”
******
“ఏం జరుగుతోంది జోసఫ్?" ఇంటికొచ్చిన జోసఫ్ ని అడిగాడు గోపాల్.
“నేను అనుకున్నదాని కంటే ఎక్కువగానే జరుగుతోంది! వెంకటేష్ చుట్టూ ఉన్న బంధువులు చిన్నాబిన్నమయ్యారు! ఇక వెంకటేష్ ఒక్కడే!”
“ఏం చెయ్యబోతావు?”
“తెలియటం లేదు! నేను ఏదో ఒకటి చెయ్యాలి. ఆ కోటీశ్వరడు సుదర్శనమూర్తి, అతని కూతురు అమల ఈ వెంకటేష్ కుక్కను ఇంటి నుండి తన్ని తరిమేయాలి!”
“అది జరుగుతుందా జోసఫ్! ఏది ఏమైనా ఆ వెంకటేష్, సుదర్శనమూర్తి అల్లుడు కదా?”
“అయితే ఏమిటి? అల్లుడు మంచివాడైతే ఊరే మెచ్చుకుంటుంది. అదే అల్లుడు చెడ్డవాడు, అయోగ్యుడు అయితే సహిస్తుందా?”
“ఏమంటున్నావు?”
“దానికీ ఒక నాటకం జరపాల్సిందే. దానికి కావలసిన ఏర్పాట్లు చేస్తూనే ఉన్నాను!”
“జాగ్రత్త! నువ్వు ఉంటున్నది డబ్బు గల వాళ్ళ ఇంట్లో. ఏదైనా తప్పు జరిగిందో అన్నీ తల కిందలవుతాయి. నీకు ఆపద వస్తుంది చూసుకో!”
“రానీ! నా మేరీ నే పోయింది! ఆమె చావుకు కారణమైన వారిని నడిరోడ్డులో నిలబెట్టి వారి చావుకు వారే కారణం అయ్యేటట్టు చేయాలనేదే కదా నా పధకం. ఆ పధకం యొక్క చివరి ఘట్టానికి నేను దగ్గరవుతున్నాను గోపాల్”
గోపాల్ ఏమీ మాట్లాడలేదు!
“ఏమిట్రా ఏమీ మాట్లాడటం లేదు?”
“నీ ఆవేశం తప్పు అని నేను చెప్పటం లేదు? పగ తీర్చుకునే కారణంగా, ఒక మనిషి అన్నీ సాధించలేడు జోసఫ్! చివరికి మిగిలేది బాధ, ఆవేధన, నేర భావం. వెంకటేష్ మీద పగ తీర్చుకోవటానికి ఆ పసిపిల్లవాడిని, అదే మోహన్ రావ్ కొడుకును ఎందుకు బలితీసుకున్నావు. ఆ పసివాడు ఏం చేశాడు, వాడి తల్లి ఏం చేసింది. బిడ్డను పోగొట్టుకున్న ఆ తల్లి శాపం నిన్ను ఊరికే వదులుతుందా? నీ చెల్లి చావుకు కారణం ఆ వెంకటేష్...అతను చేసిన పాపానికి ఆ కుటుంబమే ఎక్కువ అనుభవించేటట్టు చేశావు. అవి చాలవా?”
“నిన్న మేరీ కూడా కలలో కనబడి ఈ మాటే చెప్పింది.చాలవు! ముఖ్యమైన మనిషి వెంకటేష్. అతని పతనాన్నీ, చావునూ నేను చూడాలి గోపాల్. దానికోసం, నేను వేసే ప్లానులో మధ్యలో ఎవరెవరు బలి అవుతారో నాకు తెలియదు. అది వాళ్ల దురదృష్టం. దానికి నేను కారణం కాదు. ఆ వెంకటేషే కారణం!”
జోసఫ్ గొంతులో ప్రతీకార కచ్చే తాండవమాడింది.
గోపాల్ బాధతో జోసఫ్ ని చూశాడు.
PART-9
అప్పుడే లోపలకు
వస్తున్నాడు జోసఫ్! లోపలమాటలు వినబడటంతో లోపలకు వెల్దామా,
వద్దా అనే ఆలొచనతో అక్కడే నిలబడ్డాడు.
అక్కయ్య కుటుంబం పతనమవటంతో వెంకటేష్ ఆఫీసుకు సరిగ్గా వెళ్ళటం లేదు.
అందువల్ల అమల చాలా బాధకు గురి అయ్యింది!
ఆఫీసులో చాలా పనులు ఆగిపోయున్నాయి!
సుదర్శనమూర్తి దగ్గర ఫిర్యాదు వచ్చింది! అతను కూతురు దగ్గరకు వచ్చాడు. “ఏమ్మా? అల్లుడు ఎప్పుడు మామూలు మనిషయ్యి, రెగులర్ జీవితంలోకి వస్తాడు? అతని చుట్టూ చాలా బాధ్యతలు ఉన్నాయి!”
“నేను మాట్లాడుతాను నాన్నా”
సోకంగా సోఫాలో కూర్చున్న
భర్త దగ్గరకు వచ్చింది అమల, వెంకటేష్ దగ్గర మాట్లాడటం మొదలు పెట్టింది.
“ఎప్పుడు పనుల మీద శ్రద్ద పెడతారు?”
“నాకు ఇష్టం లేదు!”
“మీ ఆవేదనను అర్ధం చేసుకోగలను! అందుకోసం వేల మంది కార్మీకుల జీవితం ప్రశ్నార్ధకం అవచ్చా?”
“దాని గురించి నేను బాధపడటం లేదు!”
“ఇలా మాట్లాడటం న్యాయంగా ఉందా?”
“నా బంధుత్వాలు అన్నీ పోయినై! నేను అనాధగా నిలబడ్డాను!”
“ఏం? మీకు సహాయం చేయటానికి నేను లేనా? నన్ను మీరు మనిషిగా లెక్క వేయటం లేదా?”
వెంకటేష్ కి కోపం వచ్చింది!
“లేదు! లేక్క వేయటం లేదు! నేను నిన్ను ఇష్టపడి పెళ్ళి చేసుకోలేదు! డబ్బుకోసం, నిర్భందం కోసం చేసుకున్నాను. దేనికోసం నన్ను నేను త్యాగం చేసుకున్నానో, అదంతా వృధా అయ్యింది! నాకు జీవించటానికే నచ్చలేదు”
గబుక్కున లేచాడు. ఆ గది నుండి తన గదికి
వెళ్ళాడు. అది మేడపై నుండి చూసారు సుదర్శనమూర్తి.
గుమ్మంలోకి వచ్చి నిలబడ్డ జోసఫ్ ఇదంతా విన్నాడు. వెంకటేష్ మాటలు అతనిలో వికారం పుట్టించింది. కడుపు తిప్పుతున్నట్టు అనిపించింది.
లోపల అమల ఏడవటం గమనించాడు.
సుదర్శనమూర్తి గారు కూడ అమల ఏడవటం గమనించారు.
ఆయనలో ఉన్న వేదన, ఆవేశంగా మారటం మొదలుపెట్టింది.
వెంకటేష్ బయటకు వెళ్లటానికి రెడీ అయ్యి హాలుకు
వచ్చినప్పుడు.
“అల్లుడుగారూ ఆగండి! నేను కొంచం మాట్లాడాలి?”
“ఏం మాట్లాడాలి?”
“మీ అక్కయ్య కుటుంబం నాశనం అయ్యుండొచ్చు. కానీ దానికి కారణం మేము కాదు! నా కూతుర్ని దండిస్తే, ఇక వూరికినే ఉండను!”
వెంకటేష్ వెనక్కి తిరిగాడు.
“మామయ్యా నాకు ప్రేమ ఒకటే తెలుసు. మీకు డబ్బు తప్ప ఏమీ తెలియదు!”
సుదర్శనమూర్తి కి ఆగ్రహం ఎక్కువైయ్యింది.
“మాటలు తిన్నగా రానివ్వండి అల్లుడు గారూ! ఆ డబ్బూ మీకూ అవసరమొచ్చింది కదా! మీరే వెతుక్కుంటే వచ్చారు. మిమ్మల్ని ఎవరూ కట్టేసి లాక్కు రాలేదు! మీ స్వార్ధం కోసం నా కూతురు మెడలో తాలికట్టారు!”
గబుక్కున తిరిగాడు వెంకటేష్!
“అవును! నా బావ తీసుకున్న పెద్ద అప్పుకు డబ్బులు కట్టటానికీ, ఆయన జైలుకు వెళ్ళకుండా అడ్డుకోవటానికి -- డబ్బు అవసరం ఉండి మీ అమ్మాయి మెడలో తాలి కట్టానండి! ఈ రోజు మా అక్కయ్య పరిస్థితి చూశారు కదా. చూసి కూడా ఎలా ఇలా మాట్లాడ గలుగుతున్నారు”--- అని చెప్పేసి మామగారి జవాబుకు ఎదురుచూడకుండా బయటకు నడిచాడు. గుమ్మం దగ్గర కనబడ్డ జోసఫ్ ను చూసి “రా జోసఫ్...మనం బయటకు వెల్దాం” అన్నాడు.
కారులో వెడుతూ “సార్...” అని వెంకటేష్ తో మాట్లాడబోయాడు జోసఫ్.
“నువ్వేం అడగబోతావో నాకు తెలుసు...నేనే చెప్తాను. అప్పుడే నా మనసులో ఉన్న భారం తగ్గుతుంది. అంతవరకు నువ్వు సిటీలోనే తిరుగు”
జరిగిన సంఘటలను వెంకటేష్ చెప్పటం మొదలుపెట్టాడు!
మనసు బాగుండక ఒక రోజు సముద్ర తీరానా కూర్చున్నాను.
‘ఎలా అప్పులు తీర్చబోతాను? బావ మోహన్ రావ్ మంచి మనిషి కాదని అతన్ని పెళ్ళి చేసుకునేంతవరకు అక్కయకు తెలియదు. తెలిసుంటే అక్కయ్య అతన్ని పెళ్ళి చేసుకునేదా? ఇప్పుడు అప్పుల వాళ్ళు ఇంటి మీదకు వచ్చి కూర్చున్నారు. ఒకటా-రెండా...ఏకంగా పదిహేను లక్షలు. అప్పు కట్టకపోతే మోహన్ రావ్ బావను జైల్లో పెడతారు. అప్పుడు అక్కయ్య పరిస్థితి. పదిహేను రోజులలో అప్పు మొత్తం కట్టాలని చెప్పారు. ఏం చేయను? ఎలా కట్టను?' అనే కలతతో, ఏం చేయాలో తెలియక కూర్చున్ని ఉన్న నాకు ఒకమ్మాయి సముద్రంలోకి దిగటం కనబడింది. చీకటి సమయం.
లేచి పరిగెత్తాను!
అంతలో ఆ అమ్మాయి వేగంగా లోపలకు దిగిపోయింది. నేను కూడా పరుగు పెట్టి వెళ్ళి ఆమెను కాపాడాను. ఆమె చెప్పిన అడ్రస్సుకు--బంగళాకు తీసుకు వెళ్ళాను.
ఆ అమ్మాయే అమల!
ఆమె ఆత్మహత్యా ప్రయత్నం గురించి తెలుసుకున్న ఆమె తండ్రి సుదర్శనమూర్తి వణికిపోయి ఏడవటం మొదలు పెట్టాడు.
నేను కారణం అడిగాను.
"చెప్తానండీ! నాకు అన్ని వసతులూ ఇచ్చిన ఆ దేవుడు, నా కూతురుకు ఇవ్వవలసింది ఇవ్వలేదు!" --అన్నాడు ఆయన.
"అలా అంటే?"
“ఆమెకు 18 ఏళ్ళ వయసొచ్చినా ఇంకా పుష్పవతి కాలేదు. ఒక డాక్టరమ్మను కలిసినప్పుడు, పరిశోధనలు చేసేరు! అమలకి గర్భ సంచీనే లేదు! ఒక ఆడదానికి జీవితంలో దొరికేవేవీ అమలకు దొరకదని అర్ధం చేసుకున్నాను. ఇది ఆమె మనసులోకి దూరి ఆమెను తీవ్రమైన చిత్రవధకు గురిచేస్తోంది. అందుకే ఆమె చచ్చిపోవాలనే నిర్ణయానికి వచ్చింది!"
"తప్పండీ! మీరు పుట్టిందే ఏదో ఒకటి సాధించటానికే! వారసుడు కావాలంటే రేపు దత్తతు కూడా తీసుకోవచ్చు" అంటూ మాట్లాడి మాట్లాడి ఆమె మనసులో జీవించాలనే నమ్మకాన్ని కలుగజేశాను.
నా మాటలతో ఆనందపడిన
ఆమే నన్నే పెళ్ళిచేసుకోవాలని ఆశ పడింది.
తన ఆశను తండ్రితో చెప్పింది.
రెండు రోజుల తరువాత సుదర్శనమూర్తి కబురుపెట్టారు.
నేను వెళ్ళేను.
“మా ఆమ్మాయి నిన్నే పెళ్ళి చేసుకోవాలని పట్టుపడుతోంది. ఏమంటావు” హఠాత్తుగా అలా అడిగేసరికి ఏం చెప్పాలో నాకు అర్ధంకాలేదు.
“లేదు సార్...నేను పీకల్లోతు అప్పులో ఉన్నాను. నేనంటే, నేను కాదు. మా బావ చేసిన అప్పును నేను పదిహేను రోజుల్లో తీరుస్తానని ఒప్పుకున్నాను. ఆ పని మీదే ఉన్నాను. అది పూర్తి అయ్యేంత వరకు నేను దేని గురించీ ఆలొచించలేను”--అని నిజాన్ని చెప్పేశాను.
“హోస్...ఇంతే కదా. ఆ డబ్బు నేనిస్తాను. ఇప్పుడే ఇస్తాను. నా కూతుర్ని పెళ్ళి చేసుకో” -- ప్రాదేయపడ్డారు సుదర్శనమూర్తి.
“అది కాదు సార్....”
“చెప్పు...సరిపోదా? ఇంకా ఎంత కావాలి చెప్పు గంటలొ ఇస్తాను...కానీ నా కూతుర్ను మాత్రం కాదనకు”
“అది కాదు సార్. నా చిన్న తనంలోనే నా తల్లి-తండ్రులు చనిపోతే, మా అక్కయ్యే నన్ను కాపాడింది. చదివించింది. ఇప్పుడు మీ అమ్మాయి కొసం నా అక్కయ్యను వదులుకోలేను. పెళ్ళి తరువాత మా అక్కయ్య నాతోనే ఉంటుంది. మా బావ కూడా నాతోనే ఉంటాడు. వీళ్ళందరినీ నేనే కాపాడాలి. వసతిగా జీవించిన మీ అమ్మాయి అక్కడకొచ్చి నాతోపాటూ కష్టాలు పడాలి"
“చూడు వెంకటేష్. ఇదేనా నీ సమస్య. దీనికి విరుగుడు నా దగ్గరుంది. నేను ఐదు వ్యాపారాలు నడుపుతున్నాను. వయసు పెరగటంతో ఈ మధ్య కొంత తడబడుతున్నాను. మా అమ్మాయికి త్వరగా పెళ్ళి చేసి, వచ్చే అల్లుడు దగ్గర నా బాధ్యతలన్నీ అప్పగిద్దామని అనుకున్నాను. కానీ మా అమ్మాయికున్న లోటు తెలిసిన తరువాత ఎవరూ ముందుకు రావటం లేదు…మా అమ్మాయికి జీవితం ఇవ్వు... నీ సమస్యలన్నీ నేను తీరుస్తాను" అన్నారు.
ఏం జవాబు చెప్పాలో తెలియక మౌనంగా ఉన్నాను.
మళ్ళీ ఆయనే మాట్లాడారు “ఏం వెంకటేష్. నీ సమస్యలు ఎలా తీరుస్తానా అని ఆలొచిస్తున్నావా. మీ బావ చేసిన అప్పు మొత్తం తీర్చటానికి నీకు నేను డబ్బులిస్తాను. నిన్ను నా కంపెనీలకు ఎం.డి చేస్తాను. నీ అక్కయ్యా, బావా నీతోనే ఇక్కడే ఉండొచ్చు. మీ బావకు మన కంపెనీలోనే ఒక మంచి ఉద్యోగం ఇద్దాము. నాకు ఒక్కతే అమ్మాయి కనుక ఆమెను విడిచి నేను ఉండలేను. ఇంత
పెద్ద ఇల్లు వదిలేసి మీరు బయట ఎక్కడో ఉండటం దేనికి”
ఆ టైములో నాకు మా బావ అప్పు, మా అక్కయ్య జీవితం తప్ప ఇంకేమీ గుర్తుకు రాలేదు. నేను పెళ్ళికి ఒప్పుకున్నాను.
"నా బావను జైలుపాలు అవకుండా చేయడానికీ, అక్క జీవితంలో దీపం వెలిగించటానికి నాకు డబ్బు అవసరం! పెద్ద మొత్తం! అందుకోసమే ఆమె మెడలో తాలి కట్టాను. ఈ త్యాగంలో స్వార్ధం ఉంది! అదే సమయం దీని వెనుక అతిపెద్ద ద్రోహం దాగుంది!"
చెప్పటం ఆపాడు వెంకటేష్!
"ఏమిటది?"--- అడిగాడు
జోసఫ్.
PART-10
“మేరీ అనే అమ్మాయిని ప్రాణానికి ప్రాణంగా ప్రేమించాను. ఆమెతో పెళ్ళికి కూడా సన్నాహాలు పూర్తి చేశాను. ఆమెను రిజిస్టర్ ఆఫీసుకు రమ్మని చెప్పాను. నా బావ పరిస్తితి కారణంగా, ముందు రోజు రాత్రి అక్కయ్య తన కుటుంబానికి విషం ఇచ్చి, తానూ చనిపోవాలని నిర్ణయించుకుంది. ఆమెను నేను కాపాడే తీరాలి. అమ్మలాగా ఉండి నన్ను పెంచి, చదివించి, మనిషిని చేసిన అక్కయ్య ముఖ్యమా? మేరీ ముఖ్యమా? అక్కయ్యే విజయం సాధించింది! నేను రిజిస్టర్ ఆఫీసుకు వెళ్ళలేదు.
మేరీ రిజిస్టార్ ఆఫీసులో నా కోసం కాచుకుని కాచుకుని, నేను వెళ్ళకపోవటం వలన, అవమానపడిన కారణంగా ఆమె తన జీవితాన్నే ముగించుకుంది! ఈ వార్త నాకు ఎప్పుడు తెలిసిందో తెలుసా? అమల మెడలో తాలి కట్టిన తరువాత!
అక్కయ్య కుటుంబం బ్రతికింది, జోసఫ్! కానీ నేను చచ్చిపోయాను. ఒక అమ్మాయి చావుకు కారణమైన పాపాత్ముడ్ని అయిపోయాను. ఆ పాపం వలనే అక్కయ్య కుటుంబం ఈ రోజు నాశనమైపోయింది! మేరీ కడుపు మంట వూరికే వదలదు! అది నన్నూ నాశనం చేస్తుంది! నేనూ నాశనమైపోవాలి. అదే నేను చేసిన పాపానికి పూర్తి పరిహారం!"
తల పట్టుకుని ఏడుస్తూ కూర్చున్నాడు!
జోసఫ్ కారును పక్కగా
ఆపాడు.
జోసఫ్ గబుక్కున కారులో నుండి
దిగాడు.
కారు మీద ఆనుకుని నిలబడ్డాడు. ఏడుపును దిగమింగుకుంటూ కళ్ళు మూసుకున్నాడు.
‘చూశావా అన్నయ్యా
తల్లి లాగా పెంచిన అక్కయ్య కుటుంబం నాశనం అవకూడదని తనని తాను త్యాగం చేసుకున్నారు
ఆయన. ఇది ద్రొహం కాదే! దీన్ని నువ్వు సరిగ్గా అర్ధం చేసుకోకుండా, ఆయన మీద పగ తీర్చుకుంటానని
బయలుదేరిన నువ్వు ఆయన మీద పగ తీర్చుకునే పేరుతో ఏమీ తెలియని ఆ పసిబిడ్డనీ, ఆయన అక్కయ్యనూ ధండిచావు. ఇది న్యాయమా చెప్పు. నేను ఆ రోజే చెప్పాను. ఆయన
చాలా మంచి వారు. ఏదో తప్పించుకోలేని నిర్భంధం వలన ఆయన నన్ను వదిలేసి ఇంకొకరిని
పెళ్ళి చేసుకోనుంటారు, నా చావుకు ఆయన కారణం కాదు. నేను
తీసుకున్న నిర్ణయం, ఆయన మీద పగ వద్దు, ఆయన్ని
ఏమీ చేయకూ అని చెప్పాను. ఇప్పుడు ఏమైందో చూడు’….మేరీ రూపం జోసఫ్ ను కుదిపింది.
"జోసఫ్
ఇంటికి వెళదాం"...వెంకటేష్ పిలుపుతో కళ్ళు తుడుచుకుని కారులోకి ఎక్కాడు. కారు
తోలుతున్నంత సేపు ఇద్దరి మధ్య మాటలు లేవు. జోసఫ్ మనసు అతన్ని కుంగదీసింది.
“అయ్యగారూ…”
“చెప్పు జోసఫ్”
"అయ్యగారూ! మీరు డబ్బు కోసం తాలి కట్టారు! ఇప్పుడు మీరు నాశనమైపోతే, అది డబ్బు ఇచ్చిన వాళ్ళకు మీరు ద్రోహం చేసినట్లు అవదా?"
“జోసఫ్?"
"వద్దు అయ్యగారూ! చనిపోయిన వాళ్ళ కోసం బ్రతికున్న వారిపైన పగ తీర్చుకోకోండి. ఈ అమ్మగారు ఏ పాపమూ చేయలేదు. అమ్మగారిని దండించకండి--ఈమెతో మనస్పూర్తిగా కాపురం చేయండి! అన్ని పాపాలకూ అదే పరిహారం. మీ త్యాగానికీ అదే మర్యాద! నేను చెప్పేది తప్పైతే నన్ను క్షమించండి!"
వెంకటేష్ ను ఇంట్లో దింపేసి ఇంటికి బయలుదేరాడు జోసఫ్. అతని మనసు అతన్ని వేధిస్తూనే ఉంది.
‘వెంకటేష్ అక్కయ్య కుటుంబం నాశనం అవటానికి నేను కారణమయ్యేనే! తప్పు! నా పగ, ప్రతీకార భావం ఈ క్షణమే కాలి బూడిదైపోవాలి! నేను మనిషిగా మారాలి! నా జీవితాంతం వీళ్ళకు పనిచేయటమే నేను చేసిన పాపానికి పరిహారం. గోపాల్ దగ్గర వెంటనే ఈ విషయం చెప్పాలి’
మరుసటి రోజు ప్రొద్దున జోసఫ్ పనిలోకి వచ్చిన వెంటనే, అమల అతని దగ్గరకు వచ్చింది.
"నమస్తే అమ్మగారూ!"
"చాలా థ్యాంక్స్ అన్నయ్యా...మీకు!"
"అన్నయ్యా నా?"
"అవును! మీరు మాట్లాడిన తీరు ఆయనలో పెద్ద మార్పు తీసుకు వచ్చింది! 'నిన్ను బాగా చూసుకోవటమే, నేను చేసిన పాపానికి పరిహారం' అంటూ పదిసార్లకు పైనే నాతో చెప్పుంటారు. నాలో కొత్త ఉత్సాహాన్ని ప్రేరేపించిన మీరు ఈ ఇంటికి డ్రైవర్ అయుండచ్చు. నాకు మాత్రం అన్నయ్యే. సరేనా?"
చేతులెత్తి దన్నం పెడుతూ చెప్పింది అమల.
ఆ చోట అమలకు బదులు చెల్లెలు మేరీ కనబడింది--- జోసఫ్ కి.
'నా మేరీ చావలేదు! అమల లోపల దూరిపోయింది! ఈ ఆనందం జీవితాంతం ఉంటే చాలు! చాలా థ్యాంక్స్ చెల్లీ!'
చాలా రోజుల తరువాత ఆనంద పడిన జోసఫ్, హాయిగా నవ్వుకున్నాడు.
అమల లోపలకు వెళ్ళిన తరువాత కారు తాళాలను టీపా మీద ఉంచి, మరింత హాయిగా నవ్వుకుంటూ ఇంటి బయటకు వచ్చి, ఆటో ఎక్కి పోలీస్ స్టేషన్ కు వెళ్ళి సుందరి కొడుకును నీళ్ళల్లో ముంచి చంపింది నేనే నని చెప్పి లొంగిపోయాడు.
********************************************సమాప్తం********************************************
కామెంట్‌లు
కామెంట్‌ను పోస్ట్ చేయండి