ప్రేమ కర్పూరం...(పూర్తి నవల)

 

                                                                    ప్రేమ కర్పూరం                                                                                                                                                          (పూర్తి నవల)

కొన్ని సమయాలలో...కొంతమంది మనుష్యుల వలన...కొన్ని పరిస్థితుల వలన ఏర్పడే సమస్యలను చెప్పే నవల ఇది! ఎవరినైనా అర్ధం చేసుకోవటం వరం. ఎవరినీ అర్ధం చేసుకోవటానికి ఇష్టపడకపోవటం అనేది వైరాగ్యం.

ప్రేమ పుట్టటానికి ...కారణాలు వెతకరు. కానీ పెళ్ళిళ్ళు జరగటానికి పలు వందల కారణ కార్యాలను అన్వేషించేటప్పుడు...ప్రేమ ఎలా గాలిలో ఊగుతుంది అనేది ఇంపుగా చెప్పటానికి ప్రయత్నించాము.

వ్యర్ధాలు కాలితే గాలి చెడిపోతుంది. కర్పూరం కాలితే...గాలి సువాసన వేస్తుంది. అదేలాగా ప్రేమ వ్యర్ధంలా కాలిపోతే మనసులు చెడిపొతాయి.  కానీ అదే ప్రేమ కర్పూరంలా వెలిగితే మనసులు సువాసనతో నిండిపోతాయి. ఆదే ప్రేమ కర్పూరం.

మీ అభిప్రాయలను మనసారా పంచుకోండి. తెలుసుకోవటానికి ఎదురు చూస్తున్నాము.

                                                                                                                కథా కాలక్షేపం టీమ్

*****************************************************************************************************

                                                                                                PART-1

ఎక్కడ నుంచి ఇన్ని మేఘాలు గుమికూడి వచ్చినాయో తెలియటం లేదు! కొద్ది సేపటి వరకు ప్రకాశవంతంగా ఉన్న ఆకాశం...నిమిషంలో మబ్బు రాసుకుని, చల్లటి గాలి వేయటం మొదలయ్యింది. హాయిగా ఉన్న చల్లదనం, నేత్రా మనసులో అర్ధంకాని సంతోషాన్ని ఏర్పరిచింది. ఆమె సంతోషానికి కారణం ఇది మాత్రమే కాదు...అమెరికా నుండి ఆకాష్ వస్తున్నాడు.

అతన్ని విడిచిపెట్టి ఉన్న ఈ ఎనిమిదేళ్ళలో నేత్రా ఎన్నో తుఫానల లో చిక్కుకుంది.

ఆకాష్! ఆమె సొంత మేనత్త కొడుకు. మావయ్య హఠాత్తుగా మరణించిన తరువాత అత్తయ్య, ఆకాష్ వీళ్ళ ఇంట్లో ఆశ్రయం కోరి వచ్చి దిగారు. ఆ సమయంలోనే ఆకాష్ కాలేజీ చదువులోకి అడుగుపెట్టాడు.

తండ్రి అతన్ని మరోసారి పరామర్శించి, ధైర్యం చెప్పి లోపలికి తీసుకు వెళ్ళారు...తల్లి, వాళ్ళిద్దర్నీ చూసి మూతి ముడుచుకుని, మూడు వంకర్లుగా పెట్టి, మొహం తిప్పుకుని వెళ్ళిపోయింది. నేత్రాకి తల్లి అలా చేయడం కష్టం అనిపించింది. కానీ తల్లి స్వభావాన్ని ఎవరూ మార్చలేరే?

బాగా బ్రతికిన వాళ్ళు హఠాత్తుగా ఏమీ లేని వారు అయిపోతే ఇలాగే ఉంటుంది. బంధువుల మొహాలు ముడుచుకుపోవటం! అందులోనూ భర్త వైపు వారైతే మరింత ఎక్కువగా ఉంటుంది. తల్లి సరాసరి ఆడమనిషే. ఎవరిని చూసినా, వాళ్ళు కట్టుకున్న చీర ఖరీదు ఎంతుంటుంది, వాళ్ళు వేసుకున్న నగల విలువ ఎంతుంటుంది అని మనసులోనే లెక్క వేసుకుంటుంది. వాళ్ళు కారులో  వచ్చుంటే చెప్పనే అక్కర్లేదు. అదే సమయం వచ్చిన వాళ్ళు తన కంటే డబ్బుగలవారుగా ఉంటే మొహం వాడిపోతుంది.

‘ఎక్కడా ఉండని డైమండ్ నెక్లస్...పెద్ద రంగూన్ డైమండా! అది వేసుకుని కులికితే చాలా? మాకు డైమండ్ పడదని చెప్పి వచ్చాసాను’ - తండ్రి దగ్గరకు వచ్చి సనుగుతుంది.

“జానకీ నువ్వు సరైన పిచ్చిదానివే... ‘డైమండ్ పడదు అంటూనే, దాన్ని ఎందుకు చెవులకు పెట్టుకున్నావు?’ అని ఆ ఆంటీ అడగలేదనుకుంటా?”

“అడుగుంటే...‘ఇది ఇండియా డైమండ్’ అని చెప్పుంటా. మేమంతా ‘బి ఇండియన్...బై ఇండియన్’. మాకు రంగూన్ డైమండ్లు పడవు అని చెప్పుంటాను”

తండ్రీ, నేత్రా నవ్వును ఆపుకుంటారు. తల్లి స్వభావం అటువంటిది. అలాంటి అమె దగ్గరకు ఆశ్రయం కోరి అత్తయ్య వచ్చుండ కూడదు. కానీ, వేరే దారిలేక వచ్చేసింది.

అత్తయ్య కుటుంబం కూడా అన్ని వసతులతో ఉండే డబ్బున్న కుటుంబమే! మావయ్య ‘బిజినస్’ లో బాగా సంపాదించారు. సంవత్సరంలో సగం రోజులు ఇంట్లోనే ఉండరు. చనిపోయిన తరువాతే ఆయన యొక్క మరొక ముఖం బయటకు వచ్చింది. ఆయన కాళ్ళ దగ్గర అత్తయ్య ఒక్కతే కూర్చుని ఏడవలేదు, మరో మహిళ కూడా ఏడుస్తున్నది. అది చూసి బంధువులందరూ ఆశ్చర్యపోయారు.

‘పదకుండు సంవత్సరాలు అయ్యింది! ఈయన నన్ను పెళ్ళి చేసుకుని...బెంగళూరులో కాపురం పెట్టారు. ఈయన్ని నమ్మి ఇద్దరు ఆడపిల్లలను కన్నాను. ఇలా మధ్యలోనే వదిలిపెట్టి వెళ్ళిపోయారే...నేనేం చేయను?  ఎలా కూతుర్లను అత్తారిళ్ళకు పంపేది’ అని నెత్తి బాదుకుంటూ ఆమె ఏడ్చిన ఏడుపుతో, అత్తయ్య ఏడుపు ఆగిపోయింది.

పూల మాలలతో పడుకోనున్న భర్తను ఛీదరింపుతో చూసింది. తరువాత, లేచి లోపలకు వెళ్ళి ఆకాష్ ను పిలిచింది.

“మీ నాన్న మనల్ని మోసం చేశారురా! నేను ఆయనకు ఏం తక్కువ చేసానని ఇలా...”

“ఇలాంటి ఒక ద్రోహం చేసిన ఆయనకు, నేను తలకొరివి పెట్టే తీరాలా అమ్మా?”

“అది అప్పు...అది తీర్చేయి. దాంతో అన్నిటికీ ఒక ముగింపు పెట్టేద్దాం...ఏమంటావ్?”

“సరేనమ్మా!”

“అన్నిటికీ అని చెప్పేనే, దానికి నీకు అర్ధం తెలుసా? ఈ ఇల్లు, వాకిలి, డబ్బూ అన్నిటికీ! ఇందులో నీకు ఎటువంటి బాధ లేదుగా? ఇక ఈ మనిషి డబ్బుతో తినడం నాకు అవమానం...ఏమిట్రా, అమ్మ ఇలా చెబుతోందే అని అనుకుంటే నువ్వు దారాళంగా ఇక్కడే ఉండిపోవచ్చు. నేను వెడతాను”

“లేదమ్మా...నాకు నువ్వే కావాలి”…ఆకాష్ తీర్మానంగా చెప్పాడు.

పదమూడు రోజుల కార్యాన్ని పళ్ళు కొరుక్కుంటూ చేశాడు. కార్యానికి వచ్చిన తన తమ్ముడితో మనసు విప్పి మాట్లాడింది అత్తయ్య.

“రమణా, మీ ఇంట్లో మాకు ఆశ్రయం ఇస్తావారా? నాకు ఉచితంగా తిండిపెట్టక్కర్లేదు. అక్కడకొచ్చి అన్ని పనులూ చేసి పెడతాను. నా కొడుకు కూడా నీకు సహాయంగా ఉంటాడు. రెండు పూట్లా తిండి పెడితే చాలు”

“ఏమిటక్కా ఇలా మాట్లాడుతున్నావు...? అది నీ ఇల్లు. నిన్ను కాపాడవలసింది నా బాధ్యత. ఎప్పుడైనా నువ్వు రావచ్చు. ఆకాష్ చదువు గురించి నువ్వేమీ బెంగపెట్టుకోకు. నేనున్నాను, చూసుకుంటాను”--నాన్న అలా చెప్పి వచ్చిన వెంటనే, ఆయన మీద విరుచుకుపడ్డది అమ్మ.

“మీకు కొంచమైనా తెలివి ఉందా? ఇక్కడేమన్నా డబ్బులు చెట్లకు కాస్తున్నాయా...అందరికీ ఇష్టం వచ్చినట్టు పెట్టటానికి! భర్త తప్పు చేసి వెళ్ళిపోయాడు. ఉన్న ఆస్తిని అవతల పారేసి వస్తుందట...అంత రోషం దేనికి? ఊరంతా తెలిసి కట్టుకున్న భార్య వదిలేసి వస్తుందట...దొంగతనంగా తాలి కట్టించుకున్నది మహారాణి లాగా ఆ ఇంట్లో దర్జాగా ఉంటుందట. మీ అక్కయ్యకు తెలివి లేకపోతే...మీకైనా ఉండాలిగా?......ఈ కాలంలో ఆస్తి, డబ్బు లేకపోతే గాడిద కూడా గౌరవించదు అని చెప్పి...అక్కడే ఉండమని చెప్పటం వదిలేసి, ‘ఇక్కడకు వచ్చేయండి’ అని తాంబూలం ఇచ్చి పిలిచేసొచ్చారు!”

రమణ ఆమెను మౌనంగా చూశాడు! మనుషుల యొక్క మనసులోని భావాలను అర్ధం చేసుకోలేని వాళ్ళకు అన్నీ తప్పుగానే కనబడతాయి.

“ఇలా చూడు జానకీ, మా అక్కయ్య ఇక్కడికి రావటం వలన ఇప్పుడు నువ్వు అనుభవిస్తున్న సౌకర్యాలు తగ్గిపోవు. అలా తగ్గిపోయినట్లు నీకు అనిపిస్తే నన్ను అడుగు...చెప్పుతో కొట్టు! ఈ విషయాన్ని ఇంతటితో వదిలేయి. మా అక్కయ్య ఇక్కడికే వస్తుంది...ఆమె ఇక్కడకు రాకూడదని చెబితే నేనూ ఇక్కడ ఉండను. వేరే ఒక ఇల్లు తీసుకుని అక్కయ్యతో పాటూ అక్కడ ఉండిపోతాను”

నాన్న ఖచ్చితంగా కఠినమైన ధ్వనితో మాట్లాడ---అమ్మ నోరు మెదపలేకపోయింది.

అత్తయ్య, ఆకాష్ ఆ తరువాతి వారమే వచ్చారు. చిన్న సూటుకేసు. దాంట్లో వాళ్ళిద్దరి బట్టలు మాత్రమే వాళ్ళు తీసుకు వచ్చిన వస్తువులు. అది తప్ప అక్కడి నుండి ఒక్క బూజు కూడా తీసుకు రాలేదు.

వాళ్ళ ఇద్దరి మొహాలు చూసిన వెంటనే అమ్మ మొహంలో, ఆవాలూ, జీలకర్ర పేలినై. నాన్న లేని సమయంలో సర్వ సాధారణంగా వాళ్ళకు అక్షింతలు వేయటం చేసేది. ఆ కాలంలో కథలలో వచ్చే గయ్యాలి కథాపాత్ర లాగానే కొంచం కూడా మార్పులేకుండా నడుచుకునేది.

అత్తయ్యతో చాలా పనులు చేయించుకునేది! చదువుకోవటానికి కూర్చునే ఆకాష్ ను -- షాపులకు,రేషన్ కు అని అటూ ఇటూ తరిమి పంపించటంలో అంతులేని ఆనందం పొందేది. అయినా కానీ, అత్తయ్య గాని, ఆకాష్ గాని కొంచం కూడా తమ దుఃఖాన్ని బయటకు కనబడనిచ్చేవారు కాదు.

అమ్మ నిద్ర పోతున్నప్పుడు ఆకాష్ ప్రశాంతంగా చదువుకుంటాడు. అమ్మకు నిద్రా భంగం కలుగకూడదని నేత్రా వేడుకుంటుంది. చదువు కుంటున్న ఆకాష్ కు టీ కలుపుకెళ్ళి ఇస్తుంది. అత్తయ్య ఆమెను కావలించుకుని కళ్ళ నీళ్ళు పెట్టుకుంటుంది.  

“రమణకు లాగానే నీకూ మంచి మనసు!”

“అవును అత్తయ్యా! నాన్న కూడా అంటారు. ‘నేను ఆయన లాగా, రవి అన్నయ్య...అమ్మలాగా’ అని”

“రవి సెలవులకు వస్తాడా?”

“వస్తాడు. వస్తే...అమ్మకు తలా తోక అర్ధం కాదు. వాడు వేసే రాగాలన్నిటికీ నాట్యం చేస్తుంది. దీని కోసమే, వాడు ఇక్కడుండి తల్లి లాగా తయారవకూడదని, నాన్న వాడిని వేలూరు మెడికల్ కాలేజీలో చేర్చారు”

“రవి డాక్టర్ అయితే, నువ్వు ఏం అవుతావు?”

“నేను కలక్టర్ అవుతాను. ఆకాష్...నువ్వు ఏమౌదామనుకుంటున్నావు?”

“వంట వాడు అవుతాడు” అమ్మ స్వరం వెనకాల నుండి వినబడింది.

నేత్రా భయపడి లేచింది.

“ఏమిటే అక్కడ బాతాకానీ?”

“నేత్రా మాట్లాడలేదు జానకీ...నేనే మాట్లాడించాను”

“తప్పు చేసిన వాళ్ళకు దండన ఇచ్చే అలవాటు మీకు లేనే లేదే! అందుకే దాన్ని తిడుతున్నా...మిమ్మల్ని తిట్టలేక”  తల్లి పొడిచినట్టు మాట్లాడింది.

‘భర్తను దండించలేక, పిల్లాడ్ని పనికిరాకుండా చేస్తోంది’ అని చెప్పకుండా చెప్పిన అమ్మ మాటలు అర్ధమైనా, అత్తయ్య విసుక్కోకుండా -- శపించకుండా దాన్ని మౌనంగా మింగేసింది.

ఆకాష్ డిగ్రీ చివరి సంవత్సరం చదువులో ఉన్నప్పుడు... నేత్రా వయసుకు వచ్చింది. ఆ తరువాత సమస్య పెద్దదయ్యింది.

“వయసుకు వచ్చిన అమ్మాయిని ఉంచుకుని, ఈ బండాడిని ఒకే ఇంట్లో ఉంచుకోవటం నాకు మంచిగా అనిపించటం లేదు”

“ఏమిటి జానకీ నువ్వు... ఆకాష్ మనింటి కుర్రాడు. ఎందుకు వాడిని వేరు మనిషిగా చూస్తావు? అమ్మాయల దగ్గర మాట్లాడటానికి కూడా సంకోచిస్తాడే”  

“అదంతా నాకు తెలియదు. వాడు ఈ ఇంట్లో ఉండ కూడదు. ఈ సారి నా మాట వినకపోతే, నేను ఇల్లు వదిలి వెళ్ళిపోతాను. నాతో పాటూ నేత్రాను కూడా తీసుకు వెడతాను...”

అమ్మ బెదిరించ...తండ్రి కొంచం కంగు తిన్నాడు. రెండు తలల చీమలాగా అయ్యారు. ఆయన యొక్క క్లిష్ట పరిస్థితిని అర్ధం చేసుకున్న అత్తయ్య, తానే ఆ సమస్యను ముగించింది.

నాన్న దగ్గరకు వచ్చి మాట్లాడింది.

“మా ఇద్దరికీ కలిపి ఒక గది దొరికినా చాలురా రమణ. అందులోనే ఒక మూలగా వండుకు తింటాము. మమ్మల్ని పంపించేయి. చాలు...నా వలన నువ్వు పడ్డ శ్రమ, ఏదో రెండు సంవత్సరాలు ఆశ్రయం ఇచ్చావు...దానికే ఇంకా పలు జన్మలకు నేను నీకు రుణపడి ఉన్నాను. ఆకాష్ కు ఇది చివరి సంవత్సరం. చదువు ముగిసేంతవరకు మాత్రం సహాయం చెయ్యి. ఆ తరువాత వాడి భుజాలు బలపడతాయి, ఈ భారాన్ని మోయగలడు” --- అత్తయ్య కన్నీటితో చేతులు జోడించింది.

వేరే దారిలేక నాన్న నాలుగైదు వీధుల తరువాత, రెండే గదులున్న ఒక ‘పోర్షన్’ లోవాళ్ళను ఉంచాడు. తానే అడ్వాన్స్ ఇచ్చారు. నెల నెలా అద్దె కూడా ఇచ్చి పంపుతానని చెప్పారు. నెలకు సరిపడ వంట సరకులు వెళ్ళి దిగటానికి ఏర్పాటు చేశారు. అమ్మ దగ్గర...అద్దె మాత్రమే ఇస్తున్నట్టు అబద్ధం చెప్పారు. సమయం దొరికినప్పుడల్లా అక్కయ్యను వెళ్ళి చూసొచ్చేవారు.

కొన్ని సంధర్భాలలో అమ్మకు తెలియకుండా నేత్రా కూడా ఆయనతో వెళ్ళి వచ్చేది. తమ బంగళా కంటే, ఆ ఇరుకు చోటు నేత్రా మనసును ఎక్కువ సంతోషపరిచింది. పెద్ద కాంపౌండ్ లో ఒక మూలగా ఉన్న ‘అవుట్ హౌస్’ను మూడు పోర్షన్లుగా చేసుంచారు.

‘అవుట్ హౌస్’ చుట్టూ చాలా చెట్లు, మొక్కలు ఉన్నాయి. ఒక పెద్ద చెట్టు క్రింద నవారు మంచం వేసుకుని చదువుకుంటూ ఉంటాడు ఆకాష్. ‘ఒక గ్లాసుడు గంజి అయినా స్వతంత్రంగా తాగాలి!’ అనే మాటలు నిజమే. వేరుగా వచ్చిన రెండు నెలలలో ఆకాష్ ఆకారం కొంచం మారింది. శరీరం ఒక చుట్టు పెరిగి, కాస్త తల తల మని మెరుస్తోంది.

భుజాలు పెరిగి, ఛాతి వెడల్పు అయ్యి, చేతులు లావయ్యి, మీసాలు ఒత్తుగా పెరగటంతో...తెల్లటి శరీర రంగుతో ‘సినిమా హీరో’ లాగా ఉన్నాడు. ముందులాగా అతనితో మాట్లాడలేని ఏదో సిగ్గు నేత్రా ను ఆడ్డుకుంటొంది.

నాన్న, ఆకాష్ తో అతని చదువు గురించి మాట్లాడతుంటే... నేత్రా అత్తయ్యను చుట్టి చుట్టి వస్తుంది. మధ్య మధ్యలో ఆమెకే తెలియక ఆమె చూపులు ఆకాష్ వైపుకు వెడతాయి. ఆమె చూసేటప్పుడు అతను కూడా చూస్తే...చటుక్కున రెప్పలు మూసుకుంటాయి. గుండె వేగంగా కొట్టుకుంటుంది. ఒకరోజు ఇంటికి   వెళ్ళినప్పుడు అత్తయ్య ఆమెతో, ‘స్కూలు’ వదిలి ఇంటికి వెళ్ళే దారిలో ఒకసారి ఇటు వచ్చి వెడతావా నేత్రా’ అన్నది.

“ఎందుకు అత్తయ్య?”

“ఈ రోజు ఆకాష్ పుట్టిన రోజు. సాయంత్రం గారెలు, పాయసం తినేసి  వెళ్దువుగాని...అందుకే”

“సరే అత్తయ్యా...ఏం పాయసం?”

“నీకు ఏది ఇష్టం...చెప్పు”

“మీ అబ్బాయి పుట్టిన రోజు కదా...ఆయనకు నచ్చిందే చేయండి”

“వాడికి సేమియా-పాలు పాయసం అంటే ప్రాణం”

“నాకూ అదే ఇష్టం”

“సరే...అప్పుడు వచ్చేస్తావుగా”

మరుసటి రోజు తండ్రి లేకుండా మొట్ట మొదటిసారిగా అత్తయ్య ఇంటికి వెళ్ళింది. అప్పుడు ఆకాష్  మాత్రమే ఇంట్లో ఉన్నాడు. అత్తయ్య కనబడలేదు.

‘అత్తయ్య ఎక్కడ?’ అని అడగటానికి సిగ్గుపడింది. నాలిక చుట్టుకుంది. మొహం నిండా ముత్యాలు లాగా చెమట బిందువులు వెలిసినై. ఆకాష్ ఆమెను చూసి లేచి వచ్చాడు.

“లోపలికి రా...”

“అత్తయ్య...”

“రేషన్ కు వెళ్ళింది! నువ్వొస్తే గారె, పాయసం ఇవ్వమని చెప్పింది. లోపలకొచ్చి కూర్చో. ఎందుకు నీకలా చెమటలు పడుతున్నాయి?”

“లేదు...నేను వెళతాను. తరువాత...అత్తయ్య వచ్చిన తరువాత వస్తాను”

ఆకాష్ గబుక్కున ఆమె ముందుకు వచ్చి ఆపాడు.

“నన్ను చూస్తే భయంగా ఉందా? లోపలకు రా...నేనేమీ నిన్ను కొరుక్కు తినను. నువ్వు వచ్చి వెళ్ళింది తెలిస్తే, ‘ఎందుకురా తినటానికి ఏమీ ఇవ్వకుండా పంపించావు?’ అని అమ్మ నా మీద కోపగించుకుంటుంది”

“నేను తరువాత నాన్నతో వస్తానే?”

“నువ్వు ఇప్పుడు లోపలకు రాకపోతే ఈడ్చుకు వెడతాను. పరవాలేదా?”

“వద్దు...వద్దు!”

“అయితే నువ్వే లోపలకు రా”

చిన్న వణుకుతో లోపలకు వచ్చింది.

“ఇలా కూర్చో...నేను గారె, పాయసం తీసుకువస్తాను” అంటూనే లోపలకు వెళ్ళి, ఒక ప్లెటులో నాలుగు గారెలు -- ఒక గ్లాసు నిండా పాయసం తీసుకు వచ్చాడు.

“తిను” అని ఆమె ముందు జాపాడు. ఆమెకు ఎదురుగా ఒక ‘స్టూలు’ వేసుకుని కూర్చున్నాడు. ఎదురుగా కూర్చుని ఒక విధమైన నవ్వుతో తననే చూస్తున్న అతని ముందు...తినలేక తడబడింది నేత్రా. తల వంచుకుని కూర్చుంది.

“నిన్ను చూస్తే డబ్బున్న ఇంటి అమ్మాయిలాగా తెలియటం లేదే?”

“ఎందుకని?”

“ఇంతగా సిగ్గు పడుతున్నావు. నీలాగా ఉన్న వాళ్ళంతా ‘బాయ్ ఫ్రెండ్స్’ తో ‘డిస్కోత్’ అదీ, ఇదీ అంటూ తిరుగుతూ  ఉన్నారు. నువ్వేమిట్రా అంటే గారె, పాయసం తినటానికి కూడా సిగ్గు పడుతున్నావు”

“ఇలా ఎదురుకుండా కూర్చుంటే, ఎలా తినగలను?”

“ఎందుకని. నా ఎదురుగా తిన్నదే లేదా? నాతో మాట్లాడిందే లేదా? కొత్తగా ఎందుకు ఇప్పుడు ఇంత సంకోచం”

నవ్వుతూనే అతను అడుగ... నేత్రా జవాబు చెప్పకుండా తల వంచుకుని నిలబడింది.

“నేనంటే నీకు ఇష్టం లేదా?”

“అదంతా ఏమీ లేదు”

“అయితే ఏదైనా మాట్లాడు”

“ఏం మాట్లాడను?”

“ఎన్నో విషయాలున్నాయి! ఏదో ఒకటి మాట్లాడు. జెనరల్ గా ఏమీ తెలియకపోతే...న్యూటన్ సూత్రం గురించి మాట్లాడు”

ఆమె గబుక్కున నవ్వింది!

“ఏమిటి నవ్వుతున్నావు? సీరియస్ గా మాట్లాడదాం...న్యూటన్ సూత్రం గురించి!”

తలెత్తి అతన్ని చూసింది.

“ఇప్పుడు ఒక వస్తువును పై నుండి పడేస్తే, అది భూమి వల్ల లాగబడి కిందకు వచ్చేస్తోంది. దాన్ని ‘భూ ఆకర్షణ శక్తి’ అని చెబుతున్నాము. ఆ ఆకర్షణ శక్తి కేవలం బౌతిక వస్తువులకు మాత్రమే అనుకుంటే అది తప్పు. కళ్ళకు తెలియని వేరే విషయం కూడా ఇలా ఆకర్షించ బడటం జరుగుతోంది. అదేమిటో చెప్పు చూద్దాం?”

“తెలియటం లేదు”

“ఆలొచించు! ఆలొచించి చెప్పు...”

“ఆలొచించినా తెలియదు! మీరే చెప్పండి”

“చెబుతా! రేపురా. లేకపోతే నాలుగు వారాలు గడిచిన తరువాత వచ్చినా చాలు. చాలా యధార్ధమైన విషయమే. అదేమిటో వివరంగా చెబుతాను. గారెలు తినేశావా...ఇంకా లేదా? సరే...కావాలంటే నేను అటుపక్కకు తిరిగి కూచుంటాను. నువ్వు తిను”

ఆకాష్ లేచి వెళ్ళాడు.

రెండు గారెల కంటే ఎక్కువ తినలేక పోయింది. పాయసం మాత్రం పూర్తిగా తాగింది.

గ్లాసును ఆమె కింద పెట్టిన వెంటనే ఆకాష్ లోపలకు వచ్చాడు.

“అన్నీ ఓకే! నాకు జన్మదిన శుభాకాంక్షలు చెప్పావా నువ్వు? పాయసం మాత్రం లోట్టలేసుకుంటూ తాగాసావు”

“సారీ...మెనీ,మెనీ హ్యాపీ రిటర్న్స్”

“ఇలా చెబితే చాలదు”

“వేరే ఎలా చెప్పాలి?”

“షేక్ హ్యాండ్ ఇస్తూ చెప్పాలి” -- ఆకాష్ తన చేతులను ముందుకు జాప...ఒక్క నిమిషం ఆలొచించింది. తరువాత ఆమె కూడా చెయ్యి జాపి అతని చేతులు పుచ్చుకుని షేక్ హ్యాండ్ ఇచ్చింది. ఆకాష్ గబుక్కున తన చేతులను బిగించాడు. ఆశ్చర్యంతో అతన్ని చూసింది. చటుక్కున అతను చేతులు వెనక్కి తీసుకుని నవ్వాడు.

“కారణం ఉండబట్టే చేతులు బిగించాను. సరే ‘న్యూటన్ సూత్రం’ గురించి మాట్లాడటానికి ఎప్పుడు వస్తావు?”

“ఊహూ...నేను రాను”

“ఖచ్చితంగా వస్తావు”

“రాను”

“చూద్దాం...వెళ్ళిరా”

పరుగున పరిగెత్తుకుని వచ్చేసింది! దారి పొడుగునా గుండె టపటప కొట్టుకుంది. అరిచేతిని మళ్ళీ మళ్ళీ చూడాలనిపించింది. అతను ఇచ్చిన ఆ బిగింపు భావన ఇంకా అరిచేతిలోనే ఉంది. గబుక్కున చేతిని బిగించిన ఆ క్షణం, నడి నెత్తి వరకు షాక్ వేవ్ పాకటం గురించి ఆలొచించి చూసింది.  ఆలొచిస్తే అది హాయిగా  అనిపించింది. అరిచేతిలో ఉన్నదేదో కనిపించ కుండా పోయినట్లు అనిపించింది.

‘ఎంత పొగరు, ‘ఖచ్చితంగా నువ్వు వస్తావు’ అని ఎంత నమ్మకంగా చెబుతున్నాడు. వెళ్ళకుండా ఉండిపోతే? అదే కరెక్టు...ఎవరికి కావాలి ‘న్యూటన్ సూత్రం’? ఇక అతని ఎదురుగా వెళ్తానా చూద్దాం’

ఇంట్లోకి వెళ్ళేటప్పుడు మళ్ళీ ఒకసారి అరిచేతిని చూసినప్పుడు ఆమెకు నవ్వు వచ్చింది!

*************************************************PART-2*********************************************

‘వెళ్ళ కూడదు’ అని రోజూ తనలో తానే చెప్పుకుంటున్నా... నేత్రా మనస్సు, ఆకాష్ ఆమె చేతిని బిగించిన క్షణంలోనే మత్తెక్కి నిలబడింది. ఆమె ఆలొచనలు అతన్నే చుట్టి చుట్టి వచ్చినై. ‘ఒక మగవాడి స్పర్శ, ఆడదాని మనసులో ఇంత రసాయన మార్పులను ఏర్పరుస్తుందా?’ అని ఆశ్చర్యంలో ఉన్నది. ‘వద్దు...వద్దు’ అనుకుంటున్నా కూడా శుక్రవారం అయితే చాలు, ఆమె కాళ్ళు ఆమెను అత్తయ్య ఇంటికి లాక్కుని వెళ్ళాయి.

ఆమెను చూడగానే అతని కళ్ళు వెక్కిరింతగా మారి నవ్వుతున్నాయి.

“ఏమిటి నవ్వు...నేను వెళ్ళిపోతాను”

“సరే...వెళ్ళు”

“ఛీఛీ...అత్తయ్యకు ఇలాంటి ఒక కొడుకా?”

“మామయ్యకు ఇలాంటి ఒక కూతురు ఉన్నప్పుడు...అత్తయ్యకు ఇలాంటి ఒక కొడుకు ఉండటంలో తప్పేముంది?”

“ఆటలు చాలు! అదేమిటి...న్యూటన్ సూత్రం?”

“ఇన్ని రోజులలో నువ్వుగానే అర్ధం చేసుకుంటావని అనుకున్నాను?”

“నాకు మట్టి బుర్ర కదా...! అన్నీ వివరంగా చెబితేనే అర్ధమవుతుంది”

“చెబుతాను! దానికి ముందు కొంచం టీ పెడతావా! నీ చేతులతో టీ తీసుకుని తాగి చాలా రోజులయ్యింది”

అతను అలా చెప్పటంతో ఆమె మనసు పొంగిపోయి మరో మాట మాట్లాడకుండా వంట గదిలోకి వెళ్ళింది. కాచిన పాలు స్టవ్వు మీద ఉన్నాయి. టీ తయారు చేయటంలో బిజీ అయ్యింది. అప్పుడు వంట గది తలుపుల దగ్గరకు వచ్చి, తలుపుకు ఆనుకుని నిలబడ్డాడు ఆకాష్.

“రాను...రాను అని చెప్పేసి, ఇప్పుడు ఏది నిన్ను ఇక్కడికి లాక్కు వచ్చింది?”

“అదంతా నాకు తెలియదు...రాకూడదనే అనుకున్నాను. సరే...పోతే పోనీ అని  వచ్చాను”

“అబద్దం...! నేను చెప్పనా నువ్వు ఎందుకు వచ్చావని?”

“ఎందుకట?”

“అదే న్యూటన్ సూత్రం”

అతను నవ్వాడు.

“ప్చ్...అర్ధం కాలేదు”

“ఏదో ఒకటి నిన్ను ఇక్కడికి లాగుతోంది. ఐమీన్ నీ మనసును. మనసును లాగుతున్న చోటుకు శరీరం తానుగా వచ్చి పడుతుంది...కరెక్టేనా?”

అతను చెప్పగా...దాని అర్ధం గ్రహించిన క్షణంలో, మొహం గబుక్కున ఎర్ర బడింది. గుండె దఢను దాటి ఒక ఆందోళన ఏర్పడింది.

“అదంతా లేదు...”

“అబద్ధం...ఈ వారం రోజులుగా నన్నే తలుచుకుంటూ ఉన్నావు!”

“లేనే లేదు...”

“అరిచేతిలో నేను కనబడుంటానే?”

“మీరు చాలా మోసం! నేను వెళ్తాను”

ఆమె లేచిందే తప్ప వెళ్ళ లేదు.

“వెళ్ళొచ్చు కదా...?” --- అతను వేళాకోళంగా ఆడుగగా...తన లోతైన మనసు అతనికి అర్ధమయ్యిందనే ఆశ్చర్యంలో, అబద్ధమైన కోపంతో చేతిలో ఉన్న పుస్తకాన్ని అతని మీద విసిరింది. ఆకాష్ నవ్వాడు.

‘భగవంతుడా...నాకు ఏమయ్యింది? ఎందుకు ఇంకా నేను ఇక్కడ్నుంచి వెళ్ళలేక పోతున్నాను?’

మెల్లగా సనిగిన ఆమె కళ్ళు మెల్లగా తడి అవటం మొదలవగా... ఆకాష్ దగ్గరకు  వచ్చాడు. రెండు చేతులతోనూ ఆమె మొహం పుచ్చుకుని పైకెత్తాడు. తధేకంగా చూశాడు.

“ఒక వారం రోజులుగా నన్ను చదువుకోనివ్వకుండా చేసావుగా నేత్రా...న్యాయమేనా?”

“నేనా! మీరే నన్ను చదువుకోనివ్వలేదు” -- గబుక్కున ఆమె చెప్పగా ...అతను పెద్దగా నవ్వాడు.

“నిజం బయటకు వచ్చింది చూసావా? నన్ను తలచుకోనే లేదని కాసేపటి క్రితం ప్రామిస్ చేసావు”

“ఇలా ముట్టుకుని మాట్లాడితే...?”

“ఓహో...ముట్టుకుని మాట్లాడితేనే నిజం చెబుతారో?”

“ఛీ...వదలండి...”

మొహం కందిపోయినట్టు ఎర్ర బడింది.

అతని దగ్గర నుండి విడిపించుకుని పరిగెత్తింది.

“ఏయ్...ఏయ్... నేత్రా! ఒక్క నిమిషం ఆగు, ముఖ్యమైన విషయం”

“ఏమిటది?”

“ఇక్కడకు రా...చెబుతాను”

“రాను! మళ్ళీ మొహాన్ని పట్టుకుంటారు”

“పట్టుకోను. రా...”

“ఈ విషయాన్ని మీ అమ్మ అంగీకరిస్తుందా?”

“ఏ విషయాన్ని?”

“అదే మన విషయాన్ని...న్యూటన్ సూత్రం?”

“నీకు ధైర్యం ఉంటే అడుగు”

“సరే...నేను మా అమ్మ దగ్గర అడుగుతాను. నువ్వు మీ అమ్మ దగ్గర అడిగి చెప్పు”

“అడిగితే పోతుంది”

“అవును...అడిగితే పోతుంది. అన్నీ దాంతోనే పోతాయి”

ఆకాష్ నవ్వుతూ గారాబంగా ఆమె చెవిని మెలిపెడుతున్న అదే సమయం...వాకిట్లో అత్తయ్య రూపం. ఆ దృశ్యాన్ని చూసి అదిరిపోయి నిలబడింది నేత్రా.

ఆమెను చూసి భయపడిన నేత్రా ఏమీ మాట్లాడకుండా పరిగెత్త... ఆకాష్ తప్పు చేసిన భావనతో తలవంచుకు నిలబడ్డాడు.

                                                                                               **********

మూడు రోజులు ముగిసినై. అమ్మ ఏదైనా అడుగుతుంది, కనీసం తిట్టనైనా తిడుతుంది అని ఎదురుచూసిన ఆకాష్ ఆశ్చర్యపోయాడు. అతని దగ్గర ఒక మాట కూడా మాట్లాడలేదు. ఏదో మౌన వ్రతం ఉన్నట్లు తిరుగుతున్నది.

ఆ తల్లి మొహం అతన్ని కత్తితో గుచ్చి చించినట్టుంది. అదే శిక్ష లాగా అనిపించింది. నాలుగో రోజు కూడా తల్లి మౌనం కంటిన్యూ అవుతుంటే, అతను తట్టుకోలేకపోయాడు. గబగబమని ఆమె ముందుకు వచ్చి నిలబడ్డాడు.

“దీనికంటే నన్ను నాలుగు దెబ్బలు కొట్టుండచ్చు. లేదు గొంతు పిసికి చంపేసుండచ్చు నువ్వు” అన్నాడు.

తల్లి ఏమీ మాట్లాడకుండా అతన్నే చూసింది.

“నేను చేసింది తప్పనుకుంటే...‘ఇది తప్పు అని చెప్పు’. అదే సమయం ‘ఎందుకు తప్పో’ కూడా చెప్పు. నువ్వు చెప్పే కారణం న్యాయంగా ఉంటే, నన్ను మార్చుకుంటాను. దేనికీ సందర్భం ఇవ్వకుండా ఇలా మౌనంగా ఉండి శిక్షిస్తే ఏమిటి అర్ధం?”

“తప్పేరా...నువ్వు చేసింది తప్పే!”

“ఎందుకని...ప్రేమించే వయసు నాకింకా రాలేదా?”

“ఎప్పుడో వచ్చిందే! ఈ వయసుకు ఏది వస్తుందో రాదో తెలియదు కానీ ఇది మాత్రం ముక్కు ముందుకు పొడుచుకుని వస్తుంది”

“అది మనిషికి దేవుడు ప్రకృతిగా ఇచ్చిన భావం. ప్రేమ, వంశవృద్ది అన్ని ప్రాణులలోనూ దాగి ఉంది. దానికి కావలసిన వయసు వచ్చినప్పుడు పువ్వులాగా విచ్చుకుని పైకొస్తుంది. దీన్ని తప్పు అని చెప్పటం తప్పు”

“ప్రేమను తప్పు అని చెప్పటం లేదురా...ప్రేమించే వ్యక్తే తప్పు అని చెబుతున్నా”

“ఏమ్మా... నేత్రాకు ఏం తక్కువ?”

“ఆమె దగ్గర ఏమీ లోటు లేదురా. నేత్రా ఇక్కడికి వచ్చి తక్కువైపోకూడదనేదే నా భయమంతా”

“ఏం చెబుతున్నావు అమ్మా?”

“తప్పురా ఆకాష్. నేత్రా యొక్క తల్లి స్థానంలో ఉండి ఒక నిమిషం ఆలొచించి  చూడు. నీలోనే నిన్ను తప్పుకుని తీర్పు చెప్పు.

ఆశ, ఆశగా కూతుర్ని పెంచారు. నేల మీద కాలు పెడితే పాదం కందిపోతుందని ఇల్లు మొత్తం రత్న కంబలి పరిచి ఉంచారు. ఆమె కోసం ఇంటి చుట్టూ ఒక నందన వనమే అభివృద్ది చేసి ఉంచారు. బీరువా నిండా నగలు, పట్టు చీరలు కొని ఉంచారు. తన కూతురి పెళ్ళి గురించి ఆమె మనసులో వేలకొలది కలలు ఉంటాయి. ప్రతి తల్లికీ తన కూతురు... పుట్టింటి కంటే మెట్టినింట్లోనే ఆనందంగానూ, హాయిగానూ, ఆరొగ్యంగానూ ఉండాలనుకుంటుంది. అదే తల్లి మనసు. మీ అత్తయ్య కూడా ఒక తల్లే కదా? తన కూతురికి అందం, అంతస్తు, పేరు ప్రతిష్టలు ఉన్న రాజ కుమారుడ్ని పెళ్ళి చేసి కళ్ళారా చూసుకోవాలనే కల, ఆశ ఆవిడకు మాత్రం ఉండదా?

ఆమె కలలను చెల్లా చెదురు చేయటానికి మనకి ఏం యోగ్యత ఉంది. ఆమె ఆశలను నిర్మూలన చేయడానికి ఏం హక్కు ఉంది. కూతురు ఇక్కడకొచ్చి మన కష్టాలను పంచుకుంటే దాన్ని ఆ తల్లి మనసు ఎలా ఓర్చుకుంటుంది? ప్రేమించే వాళ్ళకు మాత్రమేరా ప్రేమ గొప్పది...మిగిలిన వాళ్ళకు ప్రేమకంటే యధార్ధమైన జీవిత సౌకర్యాలే ముఖ్యం. నీ వయసు మరిచిపోయి ఒక తండ్రి స్థానంలో నిలబడి చూస్తేనే అది నీకు అర్ధమవుతుంది”

తల్లి మాట్లాడుతుంటే స్థంభించి పోయాడు. “ఇప్పుడు నేనేం చేయనమ్మా" అన్నాడు ఒక నిర్ణయమైన స్వరంతో.

“వదిలేయరా...దీన్ని ఇంతటితో వదిలిపెట్టు! ఆ అమ్మాయి మనసును చెడపొద్దు. ఆమె సుఖంగా జీవించాల్సిన అమ్మాయి. మన దరిద్రం ఆమెకెందుకు? రెండు సంవత్సరాలు మనకు ఆశ్రయం ఇచ్చి, భోజనం పెడుతున్నాడు నా తమ్ముడు. ఇంకా ఈ రోజు వరకు మనకోసం డబ్బు ఖర్చు పెడుతున్నాడు. ‘నా కూతుర్ని నాశనం చేయటానికా నేను మీకు ఆశ్రయం ఇచ్చి కాపాడింది?’ అని అడిగితే...మనం నాశనమైపోతామురా ఆకాష్. వాడి ఉప్పు తిని, వాడికి కడుపు మంట తెప్పిస్తే మనలాంటి హీనమైన జీవులు ఎవరూ  ఉండరు”

 “ప్లీజ్...చాలమ్మా” -- ఆకాష్ అర్ధం చేసుకుని, తల్లి దగ్గర ప్రాధేయపడ్డాడు. “నేను చేసింది తప్పే! నా వయసుకు నీలాగా ఆలొచించే పక్వం లేదు. ఇక మీదట ఆమెను కలిసి మాట్లాడటమో...స్నేహంగా ఉండటమో చేయను.

దానికి అర్ధం నేను నేత్రాను మరిచిపోయినట్లు కాదు. అది కుదరను కూడా కుదరదు. ప్రేమ ఒకసారే వస్తుంది. తప్పో, సరియో...అది నాకు వచ్చేసింది. కానీ, నువ్వు చెప్పేదంతా నిజమే!

అందువలన ప్రస్తుతానికి నా ప్రేమను పూడ్చుకుంటాను. నిన్ను ఒకే ఒక ప్రశ్న అడుగుతాను. ఒకవేళ నేను బాగా చదువుకుని పెద్ద పదవిలో కూర్చుని వాళ్ళకు సరిసమమైన అంతస్తుకు మనమూ ఎదిగిపోతే...అప్పుడు నా కోసం నేత్రాను నాకు పెళ్ళి చేసి ఇవ్వమని సంబంధం మాట్లాడటానికి వెళ్తారా? అప్పుడు మా ప్రేమను అంగీకరిస్తారా?

నేత్రాను మహారాణి లాగా ఉంచుకునే వాడే ఆమెను పెళ్ళి చేసుకోవాలనేదే మీ తీర్పు అయితే...నేనూ ఒక రాజ కుమారుడ్ని అవ్వాలి. అలా అయిపోతే మీరే నాకు పెళ్ళి చేసి పెట్టాలి. దానికి ప్రామిస్ చేసి ఇవ్వగలరా? ”  

కొడుకు మాటలకు తల్లి ఆశ్చర్యపోయింది. అతన్నే చూసింది.

“మీ న్యాయానికి నేను కట్టు పడేటట్టు...నా న్యాయానికి మీరూ కట్టు పడద్దా? అందుకే ఈ ప్రామిస్...”

“సరే” అని తల ఊపిన ఆమె “ఆ ఇంటికి పిల్లనివ్వమని అడగటానికి నేను వెళ్ళే ఆ రోజు...కానీ అప్పుడు కూడా మీ అత్తయ్య మనసు పెడితేనే నీకు నేత్రా దొరుకుతుంది. మీ అత్తయ్య మనసు పెట్టటానికీ, పెట్టకపోవటానికీ నేను గ్యారంటీ ఇవ్వలేను”

“ఖచ్చితంగా అత్తయ్య మనసు మారుతుంది. మార్చి చూపిస్తా. నాకు ఆ నమ్మకం ఉంది”

“అత్తయ్య మారి నేత్రాను నీకిచ్చి పెళ్ళి చేయటానికి ఒప్పుకుంటే నాకేముంది అభ్యంతరం. నా వరకు మీ అత్తయ్యలో మార్పు రాదు. మనల్ని చూసి ఆమె ‘కృతజ్ఞత లేని కుక్కలు!’ అని చెప్పకూడదు. అంతే”

“చెప్పరు! ఇక మీదట నా బుర్రను దాని ఇష్టానికి వదలను. నా లక్ష్యం ఏమిటో తీర్మానించుకున్నాను. దాన్ని ఉద్దేశించే నా బుర్ర వెడుతుంది. దాన్ని నెరవేర్చుకునే వరకు, నా సొంతం చేసుకునే వరకు నాకు రెస్టు లేదు. నేను గెలవాలని ఆశీర్వదించు అమ్మా”

ఆకాష్ కాళ్ళ మీద పడి నమస్కరించ -- కన్నీటితో అతన్ని ఆశీర్వదించింది తల్లి.

*************************************************PART-3*********************************************

అద్దంలో కనబడిన తన ప్రతిబింబాన్ని చూసుకుని కల్లార్పకుండా చూసింది నేత్రా. ఇన్ని రోజుల వరకు ఆమె తన అందాన్ని తానే చూసుకున్నది లేదు. దాని గురించిన ఇంటరెస్ట్ ఆమెకు ఉండేది కాదు.

ఆకాష్ ఆ రోజు న్యూటన్ సూత్రం గురించి చెప్పిన తరువాతే తనని తాను అద్దంలో చూసుకునే అభిరుచి ఆమెకు వచ్చింది.

‘నా దగ్గర ఉన్నది ఏది అతన్ని ఆకర్షించి ఉంటుంది? న్యూటన్ సూత్రం ఏ చోట గెలిచుంటుంది? న్యూటన్ ఇప్పుడుంటే నవ్వుతారో? ‘అరె పాపిష్టోళ్ళా...మీరు ప్రేమను చెప్పుకోవటానికా నేను కష్టపడి ఈ సూత్రాన్ని కనిపెట్టాను? అంటారే!’ -- తలచుకున్నప్పుడల్లా ఆమెకు నవ్వొస్తోంది.

‘ఏ కారణం పెట్టుకుని అత్తయ్య ఇంటికి వెళ్ళేది?’ అని ఆమె బుర్ర ఆలొచించింది. అదే సమయం అత్తయ్య చేతికి అడ్డంగా దొరికిపోయిన సంఘటన గుర్తుకు వచ్చి కలవరపెడుతోంది.

ఆ తరువాత ఆ ఇంటి పక్కకు వెళ్ళటానికి బిడియంగా ఉండేది. ‘అత్తయ్య దేనికోసం నన్ను ఎదిరించబోతుంది...నన్ను కోడలుగా చేసుకోవటానికి ఒప్పుకోను అని ఎందుకు చెబుతుంది. ఆకాష్ నాకు వరుసే కదా? ఇద్దరూ మాట్లాడుకొవటంలో తప్పేముంది? అత్తయ్య మనసులోనూ లోలోపల సంతోషంగానే ఉంటుంది. నా మీద ఆమెకు ప్రేమ ఎక్కువ. ఈ విషయం తెలుసుకున్నందు వలన అది ఎక్కువ అవుతుందే గానీ తగ్గదు. ఈ రోజు అత్తయ్య ఇంటికి వెళ్తే ఏమవుతుంది? కానీ ఒంటరిగా వెళ్ళ కూడదు. నాన్నను ఎలాగైనా లాకెళ్ళాలి’ అనుకున్నది.  

తండ్రిని వెతుక్కుంటూ తోటకు వెళ్ళింది. చెట్టుకు నీళ్ళు పడుతున్న ఆయన వెనుకకు మెల్లగా వెళ్ళి నిలబడి, ఆయన్ని మెల్లగా పిలిచింది...ఆయన తిరిగి చూసారు.

“ఏం నాన్నా, చెట్లకు నీళ్ళు పడుతున్నారా?”

“లేదమ్మాయ్...బట్టలు ఉతికి ఆరేస్తున్నాను! ఏమిటి విషయమో మొదట చెప్పు”

“సాయంత్రం ఎక్కడికైనా బయటకు వెళ్దాం నాన్నా?”

“ఎక్కడికమ్మా?”

“ఎక్కడకైనా సరే”

“ఈ రోజు ప్రదోషం. ఆశోక్ నగర్ లో ఉన్న శివాలయానికి వెళ్దామా?”

నేత్రా కొంచం గుటకలేసింది. తరువాత “వెళ్దాం నాన్నా...అత్తయ్య కూడా ప్రదోషానికి వెళ్ళాలని చెబుతూ ఉన్నది. ఆవిడ్ని కూడా తీసుకుని వెళ్దామా?”

“ఎప్పుడు చెప్పింది?”

“అదీ...ఒక సారి చెప్పింది నాన్నా”

“దానికేం...వస్తే తీసుకు వెళ్దాం”

“నేను ఏం డ్రస్సు వేసుకోను?”

“గుడికే కదమ్మా...పట్టు లంగా కట్టుకుని రా. లక్షణంగా ఉంటుంది”

“వద్దు నాన్నా. చాలా ఆడంబరంగా ఉంటుంది. నేను మామూలు డ్రస్సు వేసుకుని వస్తాను”

“నీ ఇష్టం”

“అమ్మని పిలవద్దు నాన్నా!”

“ఏమ్మా”

“అత్తయ్యను చూస్తే మొహం విరుచుకుంటుంది”

“గుడిలో ఎవర్నీ చూసి మొహం విరుచుకోకూడదమ్మా. అది పబ్లిక్ ప్లేస్. ఎవరైనా రావచ్చు”

“అలా అని అమ్మకు తెలియదు నాన్నా. అమ్మ వస్తే నేను రాను నాన్నా”

తండ్రి ఆమెను బాధతో చూశాడు.

“కన్ని తల్లి దగ్గర ద్వేషం ఉంచుకోకూడదు నేత్రా. ఏ తల్లీ తన పిల్లలకు చెడు చెయ్యదు. అమ్మ దగ్గర చెడు గుణం ఉండచ్చు. అందుకని ఆమెను వద్దనడం సరికాదమ్మా. దాన్ని మార్చి మన దారికి తీసుకు రావటమే న్యాయం”

“ఇన్ని సంవత్సరాలుగా మీ వల్లే జరగని పని నేనెలా చెయ్య గలను?”

కూతురు తిరిగి ఆడుగ...ఆయనకు నవ్వు వచ్చింది.

నేత్రా ఇంటిలోపలకు పరిగెత్తింది.

ఎప్పుడు సాయంత్రం అవుతుందా అని తొందరపడింది. గడియారం నాలుగు గంటలు కొట్టగానే...స్నానానికి వెళ్ళింది.

తండ్రీ, కూతుళ్ళు బయలుదేరుతున్నప్పుడు తల్లి కళ్ళు పెద్దవి చేసింది.

“నేత్రా, ఫ్రెండు ఇంటికి వెళ్ళాలని చెప్పింది. తోడు రమ్మంది. వెళ్ళోస్తాను”

తల్లి మొహం ఆ అబద్దాన్ని అలాగే నమ్మింది.

కారు తీసారు. కూతురు ఎక్కిన వెంటనే బయలుదేరారు. కారు తిన్నగా అత్తయ్య ఇంటి ముందుకు వెళ్ళి నిలబడింది.

శబ్ధం విని తొంగి చూసిన అత్తయ్య మొహం, తమ్ముడ్ని చూసిన వెంటనే వికసించింది. ఆయన వెనుకే దిగిన నేత్రాను చూసిన వెంటనే మారింది.

“రారా మూర్తీ” అంటూనే లోపలకు వెళ్ళింది. నేత్రా ఎప్పుడు వచ్చినా ఆమెను హత్తుకుని తనతో తీసుకు వెళ్ళే ఆమె...ఆ రోజు నేత్రాను పట్టించు కోకుండా లోపలకు వెళ్ళటంతో... నేత్రా మొహం వాడిపోయింది. 

‘ఒక వేల అత్తయ్యకు ఆ రోజు జరిగిన సంభవం గురించి బాధగా ఉందేమో? చదువుతున్న కొడుకుని నేను చెడుపుతున్నానని అనుకుంటుందో. అలా గనుక ఉంటే ఆమెను సమాధానపరచి, భయం పోగొట్టాలి. సమయం వచ్చినప్పుడు తిన్నగా మనసు విప్పి మాట్లాడేయాలి’ అని అనుకుంటూ తండ్రి వెనుకే లోపలకు వెళ్ళిన ఆమె కళ్ళు ఆకాష్ ను వెతికినై.

అత్తయ్య వేడిగా కాఫీ కలిపి తీసుకు వచ్చింది.

“ప్రదోషానికి వెళ్ళాలని చెప్పావుట...అందుకే తీసుకు వెళ్దామని వచ్చాను”

అత్తయ్య ఆశ్చర్యపోయింది! ‘ఎప్పుడు చెప్పాము?’ అని ఆలొచించింది. ఆమెకు అర్ధమయిపోయింది. ‘ఇది నేత్రా పనే!’ అని అనుకుంటూ ‘ఇక్కడికి రావటానికి ఇలా ఒక అబద్దం’ అని అర్ధం చేసుకుంది.

నేత్రాను తప్పు పట్టటానికి ఇష్టపడలేదు.

“వెళ్దాం! ఐదు నిమిషాల్లో రెడీ అయి వస్తాను”

“ఆకాష్ ఎక్కడ?”--తమ్ముడు అడిగాడు. 

“ఎక్కడకో బయటకు వెళ్ళాడు”

అత్తయ్య ఐదే నిమిషాల్లో చీర మార్చుకుని వచ్చింది.

ఆకాష్ ఇంట్లో లేడు అని చెప్పేటప్పటికి నేత్రా మొహం వాడిపోయింది. గుడికి వెళ్దామనే ఆశ తగ్గిపోయింది.

“వెళ్దామా?” -- అత్తయ్య రెడీ అయ్యింది.

తండ్రి లేచాడు.

తలుపుకి తాళాం వేస్తున్నప్పుడు ఆకాష్ వచ్చాడు.

అతన్ని చూడగానే ఒక్క సారిగా నేత్రా మొహం వికసించింది.

 “గుడికి వస్తావారా? ఈ రోజు ప్రదోషం” ఆకాష్ ను చూసి మావయ్య అడిగారు.

ఆకాష్ తన అమ్మను చూశాడు.

“నాకు చాలా చదువుకోవలసింది ఉంది. మీరు వెళ్ళి రండి” అన్నతను, నేత్రా వైపు మరిచిపోయి కూడా తిరిగి చూడలేదు. ‘నాది అంత చూడలేని మొహమా?’ -- నేత్రా మనసు గాయపడింది. అతన్నే చూసింది. 

‘ఒక వేళ నాన్నా-అత్తయ్యల ముందు నన్ను చూడటానికి సంశయించి వెళ్ళిపోయాడో?’ -- తనని తానే సమాధానపరుచుకుంది. గుడికి వెళ్ళిన ఆమె తన మనసును ప్రదోషం మీద లగ్నం చేయలేకపోయింది. ఆలొచనలు ఆకాష్ ను చుట్టి రావటంతో...యంత్రంలాగా దీపారాధనను కళ్ళకద్దుకుంది.

“ఏమ్మా...డల్ గా ఉన్నావు! వచ్చేటప్పుడు ఉత్సాహంగా ఉన్నావు? ఇంతలో ఏమైంది?” -- తిరిగి వస్తూ దారిలో అడిగాడు తండ్రి.

“అదంతా ఏమీ లేదే!”

“ఎప్పుడూ అత్తయ్యతో మాట్లాడి మాట్లాడి ఆమెను విసిగిస్తావు! ఈ రోజు మౌనంగా ఉన్నావే?”

దొంగ నవ్వుతోటి అత్తయ్యను చూసింది. ఆమె ఒక విధంగా నవ్వింది. ఇంతలో ఇల్లు రావటంతో...అత్తయ్య దిగిపోయింది. ‘ఆకాష్ బయటకు వస్తాడు’ అని అనుకుంది...మళ్ళీ నిరాసే పొందింది.

మామగారు కారు తీసేంతవరకు ఆకాష్ తొంగి కూడా చూడలేదు. ఏదో సమస్య అనేది తెలుస్తోంది. లేకపోతే మొహం కూడా చూడకుండా ఉండడు. అందుకని ఇలాగా? దొంగతనంగా ఒక చూపు కూడానా చూడలేడు? దొంగతనం లేని ప్రేమ ఒక ప్రేమా? ఎవరికీ తెలియకుండా ప్రేమికురాలుని ఓరకంటి చూపుతో చూడటం తెలియద్దా?

నేత్రాకు ఒళ్ళు మండింది.

ఆ తరువాత ఏ కారణం పెట్టుకుని అత్తయ్య ఇంటికి వెళ్ళాలి అనేది తెలియక రోజులు గడిచినై. ‘స్కూలుకు వెళ్ళే దోవలో, ఆకాష్ తనని వెతుక్కుంటూ వచ్చి మాట్లాడతాడు’ అని అనుకుంది. ఎందుకనో అతను రాలేదు.

నేత్రా లోలోపల ఆకాష్ ను తిట్టింది. ఆ నిరాశను ఇంట్లో అందరి దగ్గరా చూపించింది. ఏదడిగినా విసుక్కుంటోంది. ఏదో అవక తవకగా మాట్లాడి తల్లి దగ్గర చివాట్లు తిన్నది. మరో నెల గడిచిపోయింది.

*************************************************PART-4*********************************************

ఇంటర్ ఫైనల్ పరీక్షలు మొదలైనై. ప్రేమను కొంచంగా మరిచిపోయి, చదువులో శ్రద్ద వహించింది. అన్ని పరీక్షలు తృప్తిగా రాసి ముగించింది. చివరి పరీక్ష ముగియగానే స్నేహితురాళ్ళందరూ సినిమాకు వెళ్ళాలని తీర్మానించుకున్నారు. వాళ్ళల్లో ఒకత్తి అందరి దగ్గర డబ్బు వసూలు చేసి టికెట్టు బుక్ చేసింది.

వాళ్ళ నవ్వులూ, అరుపులతో ధియేటర్ అంతా కోలాహలం చేసారు. షో కేసులో అతికించి ఉంచిన ఫోటోలను చూసి కమెంట్లు కొట్టుకున్నారు. నేత్రా, ధియేటర్ బాల్కనీ పక్కగా వచ్చి కిందకు చూసింది.

టెకెట్ల కోసం జనం తోసుకుంటున్నారు. షో అయిపోయిన తరువాత బయటకు ఒక  గుంపే వచ్చింది. నేత్రా చూపు ఒక చోట ఆశ్చర్యంతో ఆగింది. ‘ఆకాష్...అవును, అతనే!’ సంతోషంతో గొంతు అడ్డుపడింది ఆమెకు.

స్నేహితుల దగ్గర నుండి తప్పించుకుని వేగంగా కిందకు వచ్చింది. గుంపును తోసుకుంటూ ముందుకు వెళ్ళి...అతను నిలబడ్డ చోటు వైపుకు నడిచింది. ఇంకా అతను అక్కడే ఉన్నాడు. ఎవరో ఒక స్నేహితునితో మాట్లాడుతున్న అతను ఆయస పడుతూ తన ముందుకు వచ్చి నిలబడ్డ ఆమెను చూసిన వెంటనే ఒక్క క్షణం ఆశ్చర్యపోయాడు.

“నువ్వు ఎక్కడికి వచ్చావు?”

“సినిమాకు వచ్చాను. పైనుండి మిమ్మల్ని చూసి కిందకు వచ్చాను”

“ఎందుకు వచ్చావు? సినిమా మొదలు  పెట్టేస్తారు...త్వరగా వెళ్ళు”

“ఒక్క నిమిషం ఆకాష్...కొంచం అలా వస్తారా?”

“నేను వెళ్ళాలి నేత్రా. ఏదున్నా సరే తరువాత మాట్లాడదాం. రారా...వెళ్దాం”-- స్నేహితుడ్ని లాక్కుంటూ అతను వేగంగా జరుగ... నేత్రా మేకు కొట్టినట్టు నిలబడింది. ఆమె చూపులు అతన్ని వెన్నంటినై.

‘ఏమిటి...ఏమైంది వీడికి?’  

‘వూరికే ఉన్న నన్ను, అతనే కదా న్యూటన్ సూత్రం అంటే ప్రేరేపించాడు. ఇప్పుడు ఎందుకు అతను భయపడి దూరంగా వెడుతున్నాడు? తాను అనుకున్నప్పుడు నవ్వుతూ మాట్లాడటం, ఇష్టం లేనప్పుడు విసిరి పారేసే బొమ్మ అనుకుంటున్నాడా ఆడపిల్లలను. పబ్లిక్ ప్లేసులో, తన స్నేహితుని ఎదురుగా ఇలాగా నిర్లక్ష్యం చేసి వెళ్ళటం? దీనికి ఏమిటి అర్ధం? ’

‘దీనికి వెనుక ఏం జరిగుంటుంది? ఏది జరిగున్నా దాన్ని మనసు విప్పి నాతో చెప్పుండచ్చే?  అది వదిలేసి ఎందుకని ఇలా మొహం చాటేసుకుని వెళ్తున్నాడు?’ -- నేత్రా ఆశ్చర్యపోయి మళ్ళీ సినిమా హాలులోకి వచ్చి కూర్చుందే కానీ, సినిమాలో శ్రద్ద పెట్టలేదు. ఎక్కడైనా మూల కూర్చుని దుఃఖం తీరా ఏడవాలని అనిపించింది.  

“ఏమైందే దానికి...సడన్ గా డల్ గా మొహం పెట్టింది?" స్నేహితులు గుచ్చారు.

సినిమా వదిలి, ఇంటికి వచ్చి ఏమీ తినకుండా పడుకోవటంతో...తల్లి కేకలేసింది.

“రాను రానూ మీ కూతురితో మాట్లాడలేక పోతున్నాను. దానికి మీరు చాలా చనువు ఇస్తున్నారు! ఏమి ‘డయటింగో’ ఏమిటో... ఒళ్ళు చెడగొట్టుకుంటోంది. ఇలా తినకుండా ఉంటే అది ఎందులోకి తీసుకు వెళ్ళి వదిలి పెడుతుందో?”

“ధియేటర్లో ‘స్నాక్స్’ ఏదైనా తినుంటుంది. ఆ తరువాత ఆకలి ఎలా వేస్తుంది? వదిలేయవే...దీన్ని పెద్ద విషయంగా తీసుకోకు”

నేత్రా రాత్రి మొత్తం ఏడ్చింది! ప్రొద్దున లేచినప్పుడు ఆమె మొహం అంతా వాచిపోయి, కళ్ళు ఎర్రగా ఉన్నాయి. ఆమెను చూసిన తల్లి-తండ్రులు ఆవేదన చెందారు.

“ఏమైందమ్మాయ్...?”

“ఏమీ లేదు...సినిమాను తలచుకుని ఏడ్చాను”

“సరీపోయింది! వాళ్ళేమో కోట్లకొలది డబ్బు తీసుకుని ఏడుస్తారు. నువ్వు డబ్బులిచ్చి ఏడుస్తున్నావు? ఏం అమ్మాయివే నువ్వు” తల్లి వెళ్ళిపోయింది.

ఇక ‘రిజల్ట్స్’ వచ్చి కాలేజీలో చేరేంత వరకు సెలవులే. కానీ, నరకమైన రోజులుగా ఉంటుంది.

“ఈ సెలవుల్లో నేను నేత్రాను పిలుచుకుని బెంగళూరు వెళ్ళి వస్తాను...? అన్నయ్య చాలా రోజులుగా రమ్మని పిలుస్తూ ఉన్నాడు. మీరేమో రారు. మీ వలన నాకు వెళ్ళటం కుదరటం లేదు. ఒంటరిగా సర్దుకోండి. ఈ సారి నేను వెళ్ళిరానా?”

భోజనం చేస్తూ తండ్రి దగ్గర అప్లికేషన్ వేసింది తల్లి.

“దానికేం భాగ్యం...వెళ్ళి రెండు నెలలు ఉండి రా. సమయం దొరికినప్పుడు మధ్యలో నేను వస్తాను”  

తల్లి ముఖం వికసించింది. “అయితే నాకూ, నేత్రాకు ‘టికెట్టు బుక్’ చేయండి”

“నేను రానమ్మా” -- నేత్రా చెప్పగా...తల్లి మొహం ముడుచుకుంది.

“ఏమే...ఎందుకని?”

“నేను సమ్మర్ క్లాసులు జాయిన్ అవాలి. కాలేజీ అప్లికేషన్లు అన్నీ కొనాలి. ‘ఎంట్రన్స్ పరీక్షలకు’ తయారవ్వాలి”

“ఇప్పుడే ఎవరే అప్లికేషన్ ఇచ్చేది? అవన్నీ మీ నాన్న కొని ఉంచుతారు...నువ్వు నాతో రా”

“అది చెప్పేదీ కరక్టే! చదువుకునే అమ్మాయి ఖాలీగా రెండు నెలల సెలవులను వేరే చోట బంధువుగా కూర్చుని గడపటం కష్టమే. నువ్వు మాత్రం వెళ్ళి ఉండిరా. నీకూ రెస్టు కావాలి కదా? మా గురించి బాధ పడకు! పుట్టింటికి వెళ్ళి సుఖంగా ఉండి, నీ ఒళ్ళు సరిచేసుకురా. నేను మాత్రం మధ్యలో వస్తాను”

“మీరూ వస్తే...ఇదీ?”

“తోడుకు పనిమనిషి ఉన్నదిగా...తరువాత ఎందుకు భయం?”

కాదనలేక తల్లి ఒప్పుకోవటంతో...’హమ్మయ్య!’ అని అనిపించింది నేత్రాకి.

‘అరుపులూ, కేకలూ, తిట్లూ లేకుండా రెండు నెలలు ప్రశాంతంగా ఉండొచ్చు. ఈ లోపు ఆకాష్ ను కలిసి, ఎందుకు ఇలా నాకు దూరంగా వెళ్తున్నాడొ అని అడిగేయచ్చు’

మరుసటి రోజు పొద్దున అమ్మని రైలు ఎక్కించి వచ్చారు నాన్న. చిట్టి చిలుక స్వతంత్రంగా గుండ్రంగా తిరుగుతున్నట్టు అమ్మలేని ఇంటిని చుట్టి చుట్టి వచ్చింది నేత్రా.

శుక్రవారం రోజున అనుకోకుండా చెక్కర పొంగలి చేసింది. నెయ్యి బాగా పోసి, జీడి పప్పులు వేయించి వేసి చేసింది.

“ఏమ్మా...ఈ రోజు ఏమిటి విశేషం?” తండ్రి అడిగాడు.

“శుక్రవారం నాన్నా...అందుకే! బాగుందా?”

“చాలా బాగుంది”

“నేనే చేసింది” అని చెప్పి, “అత్తయ్య దగ్గర కొంచం ఇచ్చొస్తాను నాన్నా”

ఒక టిఫిన్ బాక్స్ లో పెట్టుకుని బయలుదేరింది.

ఆమె వెళ్ళే సమయానికి అత్తయ్య, ఆకాష్ గుడికి బయలుదేరుతున్నారు. నేత్రా ను చూసిన వెంటనే ఆకాష్ వేగంగా పక్కింటి అబ్బాయితో మాట్లాడటానికి వెళ్ళాడు.

“ఏమిటి నేత్రా?”

“అమ్మ ఊర్లో లేదు అత్తయ్య! నేనే వంట. చక్కెర పొంగలి చేసాను. ఎలా ఉందో చెప్పండి”

“బాగానే ఉంటుంది. అలా పెట్టి వెళ్ళు. గుడికి వెళ్ళొచ్చి తింటాము”

“అత్తయ్యా...నేనూ గుడికి రానా?”

“దానికేం...రామ్మా”

“ఆకాష్ అమ్మ దగ్గరకు వచ్చాడు. అయితే నువ్వెళ్ళి రామ్మా. నాకు వేరే ఒక పని ఉంది. ముగించుకుని వచ్చేస్తాను” -- అన్నతను, నేత్రా వైపు తిరిగి చూడకుండానే వెళ్ళిపోయాడు.

నేత్రా స్థంభించిపోయింది. ‘ఇలా అవమాన పరిచేంత విధంగా నేనేం తప్పు చేసాను?’ కన్నీటితో అత్తయ్యను చూసింది.

“నేను రావటం లేదు అత్తయ్యా! మీరు ఆయన్ని తీసుకుని వెళ్ళండి” అని చెప్పేసి, వేగంగా బయటకు వచ్చింది. ఆకాష్ బాధతో కూర్చుండి పోయాడు. అతనికి మనసంతా నొప్పి పుట్టింది.

అమ్మ ఏదీ మాట్లాడకుండా, ‘బాధ పడకు’ అనే విధంగా ఆకాష్ తల నిమిరింది.  

“కృతజ్ఞత లేని మనిషి అని మామయ్య చెప్తారేమోనని భయపడుతున్నామే తప్ప...ఆమాట నేత్రా అంటే ఏమ్మా చెయ్య బోతాం?”

“మనల్ని నేత్రా తిట్టినా పరవాలేదు ఆకాష్. ఆమె బాగుండాలనే కదా  ఇదంతా...అది ఒక రోజు అర్ధం చేసుకుంటుంది!”

“మనమే ఆ విషయాన్ని ఆమె దగ్గర చెబితే ఏమవుతుందమ్మా?”

“చెప్పొచ్చు! జవాబుగా ఆమె ఏమి చెబుతుందో తెలుసా? జీవితంలో మీరు పైకెదిగి, మా అంతస్తుకు చేరుకునేంత వరకు నేను కాచుకోనుంటాను అని చెబుతుంది. వచ్చే సంబంధాల నన్నిటినీ వద్దంటుంది. ఒకవేళ ఎంత శ్రమపడ్డా మనకు ఫలితం దక్కలేదనుకో, మన వలన వాళ్ళ అంతస్తుకు ఎదగలేకపోతే...ఆ తరువాత ‘నువ్వు ఇంకెవరినైనా పెళ్ళి చేసుకుని ఉండు’ అని ఆ అమ్మాయి దగ్గర చెప్పగలమా?

నీతో పరిచయమున్న అమ్మాయిని ఆ తరువాత ఎవరు పెళ్ళి చేసుకుంటారు? అందుకే చెబుతున్నా. ఇప్పటికి ఏ విషపరీక్షా వద్దు. ఆశను మొగ్గలోనే గిల్లి పారేద్దాం. పెరగనిచ్చామా అది ప్రాణాలు తీయటానికి కూడా వెనకాడదు. ఆమె నీకోసమే నని నువ్వు నిర్ణయిస్తే చాలదు. భగవంతుడు నిర్ణయించాలి. అతను మీ ఇద్దరికీ ముడి వేసుంటే...నువ్వు ఖచ్చితంగా ఆమె మెడలో మూడుముళ్ళూ వేస్తావు. అంతకు ముందు అనవసరంగా ఆమె మనసులో లేనిపోని ఆశలను ఎందుకు ఏర్పరచాలి?

ముదిరిపోయిన తరువాత విరకొట్టటం కంటే...ముందే గిల్లి విసిరివేసేమంటే మంచిది. ఆమె నీకు దొరకాలని ప్రార్ధన చేసుకో. నమ్మకంతో ఉండు. దొరుకుతుంది”.

తల్లి చెప్పిన మాటల్లోని న్యాయం అర్ధం అవటంతో...అంతకంటే ఇంకేమీ మాట్లాడలేదు ఆకాష్. కానీ, అతని లోతైన మనసులో ఉన్న నొప్పికి ఆ న్యాయం అర్ధమైతేనే కదా? అది మాత్రం తల్లి చెప్పింది ఒప్పుకోలేదు. ఆ నొప్పితోనే డిగ్రీ చివరి సంవత్సర పరీక్షలు రాసాడు. మూడు సబ్జెక్టులలో మొదటి మార్కులు తెచ్చుకుని బంగారు పతకాలు గెలుచుకున్నాడు.

మొహమంతా గర్వం...సంతోషం ఉట్టి పడుతుంటే మావయ్య ఆకాష్ ఇంటికి వచ్చి తన అభినందనలు తెలిపాడు. “తరువాత ఏమిట్రా చెయ్యబోతావు?” అన్నారు.

“రీసెర్చ్ చెయ్యటం కోసం స్కాలర్ షిప్ అప్లై చేసాను మామయ్యా”

“నేనేమైనా సహాయపడాలా...చెప్పు”

“వద్దు మావయ్యా. ఇంత దూరం నా ఎదుగుదలకు సహాయపడిన మీకు ఇప్పటికే నేను చాలా రుణపడి ఉన్నాను”

“ఏమిట్రా రుణం, గిణం అని మాట్లాడుతున్నావు?”

“లేదు మావయ్యా...పార్ట్ టైమ్ ఉద్యోగం ఏదైనా చూసుకుని చదువుకునేంత వరకు చేస్తాను మావయ్యా. నాకు ఇప్పుడు ఆత్మ నమ్మకం వచ్చింది. ఇక మీదట మిమ్మల్ని శ్రమ పెట్టటానికి నా మనసు ఒప్పుకోవటం లేదు...”

“హూ...పెద్ద మనిషి అయిపోయావు...!” అంటూ మావయ్య నవ్వాడు. “సరే, నీ ఆత్మ నమ్మకానికి నేను గౌరవం ఇవ్వాలి. నీ మాటలు వింటాను. ఇక మీదట నువ్వే మొత్త ఖర్చును భరిస్తావని నమ్ముతున్నాను. ఉద్యోగానికి ఎక్కడైనా రెకమండ్ చేయనా?”  

“వద్దు మావయ్యా...నా ప్రతిభకు ఖచ్చితంగా ఉద్యోగం దొరుకుతుంది”

“వెరి గుడ్, వెరి గుడ్. దానికోసం...అవసరమైనప్పుడు సహాయం అడక్కుండా ఉండిపోకు! ఆత్మ నమ్మకం ఒక లిమిట్ లోనే ఉండాలి...అర్ధమయ్యిందా?”

మావయ్య బయలుదేరారు...ఏదో గుర్తుకు వచ్చి ఆగారు. వెనక్కి తిరిగారు.

“తరువాత ఆకాష్... నేత్రాకి ముఖ్యమైన కొన్ని పుస్తకాలు దొరక లేదు అని చెప్పింది. వీలుంటే దాన్ని కూడా తీసుకు వెళ్ళి కొనిపెట్టు”

“నేత్రా ఎందుకు మావయ్యా? ఏం పుస్తకాలు కావాలో రాసి ఇవ్వమనండి చాలు...నేను కొనుకొచ్చి ఇచేస్తాను”

“అలాగా...అయితే కాసేపైన తరువాత ఇంటికి రా. రాసిమ్మంటా”

మావయ్య వెళ్ళిపోయారు.

“అమ్మా...నువ్వెళ్ళి రాయించుకురా. నేను వెళ్ళను”

“అనవసరమైన నమ్మకాన్ని ఇవ్వద్దని చెప్పేనే కానీ, ఇలా బెదిరిపోయి దూరంగా వెళ్ళమని చెప్పలేదే. నువ్వే వెళ్ళి తీసుకురా”

అతన్నే పంపించింది తల్లి.

మావయ్య ఇంటికి వెళ్ళి చాలా రోజులయ్యింది. ఆ రోజు నేత్రా చక్కర పొంగలి ఇచ్చి వెళ్ళిన తరువాత వాళ్ళింటి పక్కకే రాలేదు.

వాకిలి పక్కగా ఉన్న ఆఫీసు రూములోనే మావయ్య ఏదో ఫైలు చూస్తున్నారు. ఆకాష్ రావటం చూసి తల ఊపి కూర్చోమన్నారు. ఇంటర్ కామ్ ఎత్తి మేడమీదున్న నేత్రాతో మాట్లాడారు.

“ఏదో పుస్తకం కావాలని చెప్పేవే...పేరు చెప్పు”

ఆమె చెబుతుంటే ఆయన రాసుకున్నారు.

“ఏం చేస్తున్నావ్ నేత్రా?”

“ఏమీ లేదు నాన్నా”

“ఒక కప్పు కాఫీ తీసుకురా! ఆకాష్ వచ్చాడు”

ఫోను పెట్టేసారు.

కొంచం సమయం తరువాత ఒక కాఫీ కప్పు అతని ముందు ‘టక్’ మని పెట్టబడింది.

“పుస్తకం కొనడానికి ఎవరు నాన్నా వెడుతున్నారు?”

“ఏమ్మా... ఆకాష్ కొనుక్కొచ్చి ఇస్తాను అని చెప్పాడు”

తండ్రిని, తల వంచుకుని కూర్చోనున్న ఆకాష్ ను ఒక్క క్షణం చూసింది నేత్రా. తండ్రి రాసుంచిన చిన్న కాగితం ముక్కను తీసుకుంది. 

“ఎవరి సహాయం నాకు అక్కర్లేదు నాన్నా. నేనే ఎలాగైనా కొనుక్కుంటాను. నాకోసం మిగిలిన వాళ్ళు ఎందుకు పనులు వదులుకుని తిరగాలి? సహాయం చేద్దామనుకున్నందుకు చాలా ‘థ్యాంక్స్’ చెప్పేయండి”

వేగంగా బయటకు వచ్చింది.

“ఏరా ఆకాష్. నా కూతురు రుస రుస లాడుతూ వెడుతోంది? ఏం కోపం దానికి?”

“తెలియదు మావయ్యా! ఒక రోజు చక్కర పొంగలి తీసుకు వచ్చింది. మేము గుడికి బయలుదేరుతున్నాం. ‘వచ్చి తింటాము -- అక్కడ పెట్టెళ్ళూ’ అని అమ్మ చెప్పింది. వెంటనే తినలేదని కోపగించుకుందో ఏమో”

“మంచి పిల్లరా! పాపం...దాన్ని నమ్మి నిన్ను అనవసరంగా తిప్పేను”

“పరవాలేదు మావయ్యా! నేను బయలు దేరుతాను”

ఆకాష్ లేచి నిలబడ్డాడు. ఆవేదన...మనసును పిండుతోంది. ఇంటికి వచ్చాడు. అదే ఆవేదనతో బోర్లా పడుకున్నాడు.

“ఏరా వచ్చాసావు?”

“ఇప్పుడు నేత్రా వంతమ్మా”

“ఏమైందిరా?”

“నా సహాయం అక్కర్లేదని చెప్పేసింది”

“చిన్న పిల్లే కదా...వదిలేయ్. పోను పోను అర్ధం చేసుకుంటుంది”

“ఇలా దగ్గర దగ్గర ఉంటూ, ఒకరి మొహాలు ఒకరు చూసుకోక పోవటం...ఇదంతా అవసరమా?”

“ఏం చేయగలం...అందుకని ఊరు వదిలి వెళ్ళిపోగలమా?”

“వెళ్తే తప్పేమిటమ్మా?”

“ఏమిట్రా చెబుతున్నావు?”

“ఈ ఊరు వదిలి వెళ్ళిపోదాం అంటున్నా”

తల్లి ఆశ్చర్యంగా అతన్ని చూసింది.

“నిజంగానే చెబుతున్నా? గాయం పెద్దదై - పుండై - పుండు సెప్టిక్ అయ్యి, ప్రేమ మొత్తం చెడిపోతుందేమోనని భయంగా ఉందమ్మా. ఇంత కంటే ఆ గాయం పెద్ద దయ్యేలోపల ఊరు వదిలి వెళ్ళిపోవటం మంచిదని అనుకుంటున్నా”

తల్లి పెద్ద నిట్టూర్పు విడిచి “నీ ఇష్టం” అన్నది.

*************************************************PART-5*********************************************

కాలేజీ జీవితం అనేది ఎలాంటి బాధలూ, భయం లేకుండా ఎంత పెద్ద విషయాన్నైనా తేలికగా తీసుకునే వయసు అని భావించే స్టూడెంట్స్ ముప్పాతిక మంది ఉన్నారు.  ఆ గుంపులోనే డల్ గా ఉన్నది నేత్రా మాత్రమే! స్నేహితులందరూ ఎగతాలిగా ఆమెకు ‘పేషెంట్ పట్టు పురుగు’ అన్న బిరుదు కట్టబెట్టారు.

ఆ పేషెంట్ పట్టు పురుగుకు వచ్చింది ప్రేమ జబ్బు అనేది ఎవరికీ తెలీదు.

ప్రేమలో చిక్కుకున్న చాలా మంది అక్కడ చాలా చాలా ఉత్సాహంగా ఉన్నారు. కానీ, అవన్నీ గాయం పడని ప్రేమలు! అందువల్ల వాళ్ళు సంతోషంగా తమ ప్రేమికులతో ఆనందంగా తిరుగుతున్నారు. ప్రేమ పుట్టిన మొదటి రోజే వ్యాధి సోకిన ప్రేమ ఈమెది మాత్రమే.

ఆ వ్యాధి నయం అవుతుందా లేక ఆమెనే కబలిస్తుందా అనేది అర్ధం కాక తడబడుతున్న పట్టుపురుగు ఆమె. ఎవరితోనూ కలవలేక ఒక్కత్తిగా వేరుగా ఉంటోంది. కాలేజీ అల్లర్లు, చిలిపితనాలూ అనేది ఏమీ లేకుండా తాను--తన చదువు అని ఉండిపోయింది. ఆకాష్ గురించి ఆలొచించటానికి కోసమే ఆమె ఒంటరిగా ఉండదలుచుకుంది. అందుకని గుంపుకు దూరంగా ఉంది.

ఇంత సడన్ గా అత్తయ్య, ఆకాష్ ఇలా ఊరు వదిలి వెళ్ళిపోతారని ఆమె అనుకోలేదు. ‘ఎవరి సహాయమూ అవసరం లేదు’ అని తాను చెప్పిన మాటలు అతన్ని మిక్కిలి గాయపరచి ఉంటుంది. అందుకనే ఊరు వదలి వెళ్ళిపోయాడు.

‘ఎందుకలా చెప్పావు? తిరిగి మాట అనాలే అన్న మూర్కత్వంతో నా నిదానాన్ని పారేసుకున్నాను? ఇప్పుడు బాధపడి ఏమిటి ప్రయోజనం? కానీ, అతను మాత్రం అలా నడుచుకోవచ్చా? నన్ను పిచ్చిదాన్ని చేయటం న్యాయమేనా? కారణం తెలిపి దూరంగా ఉన్నా కూడా పరవాలేదు. ఎందుకు...దేనికి అని తెలియకనే ఇంత దూరంగా వెళ్ళాడు? ఎన్ని రోజులు ఈ నొప్పిని భరించగలను?’

ఊరు వదిలి వెళ్తున్నాం అని తండ్రి దగ్గర చెబుతున్నప్పుడు ఆశ్చర్యపోయింది. ఆమె తండ్రి కూడా ఆశ్చర్యపోయాడు.

“ఏమిట్రా ఇంత హఠాత్తుగా?”

“ఉద్యోగ నిర్భంధం మావయ్యా”

“ఉద్యోగం ఎక్కడ దొరికిందిరా?”

“బెంగళూరులో మావయ్యా...నాకు పి.హెచ్.డి. చేయటానికి స్కాలర్ షిప్ కూడా అక్కడే దొరికింది”

“ఉద్యోగం ఎక్కడ?”

“ఒక మందుల కంపెనీలో”

“మంచిది. బెంగళూరులో మీ అత్తయ్య వాళ్ళ అన్నయ్య ఇల్లు ఉంది. నీకు ఏదైనా సహాయం అవసరమైతే...అక్కడికి వెళ్ళు. ఏమిట్రా అలా చూస్తున్నావు...వాళ్ళ కుటుంబంలో మీ అత్తయ్య మాత్రమే జిడ్డు మొహం. కానీ, వాళ్ళ కుటుంబంలోని మిగిలిన వాళ్ళు చాలా మంచి వాళ్ళు. సంకొచించ కుండా వాళ్ళింటికి వెళ్ళు. వాళ్ళను పరిచయం చేసుకో. ఏ ఊరికి వెళ్ళినా డబ్బు ఎంత ఎక్కువ సంపాదిస్తామో దానికంటే ఎక్కువగా మనుష్యులను సంపాదించుకోవాలి. ఎవర్నీ చూసి పరిగెత్తకు! వాళ్ళను నీ అభిమానంతో కట్టిపడేసి చూడు. ఆ తరువాత ఆ ప్రపంచంలోనే నువ్వే పెద్ద మనిషివి...అర్ధమయ్యిందా?”

ఆకాష్ ఆశ్చర్యపోయాడు. మావయ్య ఉపదేశం చాలా క్లుప్తంగా, అదే సమయం చాలా గొప్పగా ఉంది.

తిన్నగా అత్తయ్యను వెతుక్కుంటూ వంట గదికి వెళ్ళాడు.

“నేను వెళ్ళొస్తాను అత్తయ్యా”

పనిలో మునిగిపోయున్న ఆవిడ తిరిగి చూసింది. “నువ్వా! ఊ...ఏదో ఊరు వదిలి వెళ్తున్నావటగా? ఆయన చెబుతూ ఉన్నారు. ఏదో...ఎక్కడున్నా బాగా ఉండాలి”

“అంతా మీ ఆశీర్వాదమే అత్తయ్యా! మీ చేత్తో పెట్టిన భోజనమే నాకు జీవం పోసింది. నా కడుపు ఎప్పుడూ మిమ్మల్ని కొనియాడుతుంది. ఇన్ని రోజులు మమ్మల్ని ఆదరించినందుకు మీకు ఎలా ప్రత్యుపకారం చెయ్యబోతానో తెలియదు. నా మొదటి జీతంలో మీకు చీర కొని పంపిస్తాను. అది కట్టుకుని మహాలక్ష్మిలాగా నన్ను ఆశీర్వదించాలి”

ఆకాష్ మాటలకి నిజంగానే ఆమెలో కొంత కదలిక వచ్చింది. ఆమె మొహంలోని కఠినత్వం, నిర్లక్ష్యం తగ్గి నవ్వు పులుముకుంది.

‘విసుగుతో పెట్టిన భోజనానికే ఇలా అయితే...ప్రేమతో పెట్టుంటే ఇంకా ఎంత పొగడేవాడో?’ అని అనిపించింది. ఆమె వాళ్ళకు పెట్టిన శ్రమలన్నీ గుర్తుకు వచ్చి మనసును కరిగించ ప్రారంభించింది. ‘ఎందుకు అలాగంతా నడుచుకున్నాం?’ అనే బాధే ఏర్పడ్డది. ఆ బాధలోని ఒక శాతం...ఆమె కళ్ళలో నీరుగా ఉబికింది.

“ఉండరా ఆకాష్. ఫ్రష్ గా డికాషన్ వేసుంచాను. ఒక కాఫీ తాగి వెళ్ళు”--అన్న ఆమె గొంతులో ఎప్పుడూ ఉండే కఠినత్వం కనబడకుండా పోయింది.

బయటకు వచ్చిన ఆకాష్ ను మావయ్య ఆశ్చర్యంగా చూసారు. “నా భార్య జానకీ నే కదా ఆమె? ఏమైందిరా ఆమెకు?”

“నేను సంపాదించుకున్న మొదటి మనిషి మావయ్యా. అంత మీ ఉపదేశమే” -- ఆకాష్ నవ్వగా...మావయ్య ‘భలే’ అన్నారు.

తన అమ్మతో మాట్లాడిన అతను, తనతో మాత్రం చెప్పకుండా వెళ్ళిపోవటం నేత్రాను తీవ్ర ఆవేదనకు గురిచేసింది. తనతో మాట్లాడటం ఇష్టం లేకుండా వెడుతున్న అతని ముందుకు వెళ్ళి నిలబడి తానుగా మాట్లాడటానికి ఆమె ఆత్మగౌరవం చోటివ్వలేదు. మొహం పుచ్చుకుని మొట్ట మొదటగా మాట్లాడిన మగవాడు ఇలా ముఖం కూడా చూడకుండా వెళ్ళిన విధంతో చచ్చిపోవాలని అనిపించింది.

ఆ తరువాత అతని దగ్గర నుండి తండ్రి పేరుకు లెటర్ వచ్చిన దాంట్లో కూడా ఆమె గురించి ప్రస్తావనే లేదు.

‘పోనీ! ఏదైనా తన మగ బుద్దిని చూపించాడు. ప్రేమించటం -- మోసం చేయటం చాలా మంది మగవాళ్ళకు అలవాటైన పని. ఇతను మాత్రం దానికి వేరా ఏమిటి? ఇంకా ఎందుకు వాడిని గురించి ఆలొచించి వాడిపోయి తన సంతోషాన్ని పాడు చేసుకోవాలి?’ -- మొట్టమొదటి సారిగా విసుగుతో ఇలా అనుకుంది ఆమె.

                                                                                          *************

కంపెనీ వాళ్ళే ఇల్లు ఇచ్చినందు వలన ఇల్లు చూసుకునే సమస్య లేకుండా పోయింది. హాలు, మరో గది, కిచెన్, సిట్ అవుట్ అంటూ వసతిగా -- గాలి వాటంతో ఉన్నది.

సమయం దొరికినప్పుడు ఒకసారి అత్తయ్య అన్నయ్య ఇంటికి వెళ్ళి తనని పరిచయం చేసుకున్నాడు.

“అరెరె... ఆకాష్! గోల్డ్ మెడలిస్ట్. రా...రా. ఏమే సరసు(సరస్వతి) ఇటురా. ఆకాష్ వచ్చాడు చూడు. కూర్చో ఆకాష్. నీ గురించి రమణ చాలా గొప్పగా చెప్పేవాడు. నిన్ను చూసినందుకు...నాకు చాలా సంతోషం”

అత్తయ్య అన్నయ్య చాలా మంచి వారుగా కనిపిస్తున్నారు. ఉల్లాసంగా మాట్లాడుతున్నారు.  ఆ ఇంట్లో అందరూ చదువుకున్న వాళ్ళే ఉన్నారు. గౌరవంగా ప్రవర్తించారు. ‘అత్తయ్య మాత్రం ఎందుకు అంత స్వార్ధ పరురాలుగా ఉన్నది?’ అన్న ప్రశ్న వాళ్ళతో మాట్లాడుతున్నప్పుడు మొలకెత్తింది.

చాలా రోజుల నుండి తెలిసున్న మనిషిలా తనతో ప్రవర్తించి నందుకు ఆశ్చర్యపోయాడు ఆకాష్.

“సమయం దొరికినప్పుడల్లా ఇటు వస్తూ ఉండు ఆకాష్. అమ్మను కూడా ఒకసారి తీసుకురా” -- బయలుదేరే ముందు అత్తయ్య అన్నయ్య గోఖులే చెప్పారు. 

అక్కడి నుండి కాంపౌండ్ దగ్గరకు వచ్చేటప్పటికి అతని మీద డాష్ కొట్టేటట్టు వేగంగా ఒక స్కూటర్ వచ్చి వంకర్లు తిరిగి ఆగినప్పుడు ఆ బండి మీద వచ్చిన అమ్మాయి భయంతోనూ, ఆందోళనతోనూ చూసింది.

*************************************************PART-6*********************************************

ప్రొఫెసర్ రానందు వలన కాలేజీలో ‘పీరియడ్’ జరగలేదు. విధ్యార్ధినులు ‘సరదా’ గా కాలేజంతా చుట్టి వచ్చారు. నేత్రా ఒక చెట్టు క్రిందకు వచ్చి కూర్చుంది. ఆ చోటు ప్రశాంతంగా ఉంది. కోకిల ఒకటి విడిచి విడిచి బాగా అరుస్తున్నది. అది సంతోషమైన అరుపా...శోకమైన అరుపా అనేది తెలియటం లేదు. కానీ, ఆ కోకిల గొంతు అద్భుతంగా ఉంది.

బెంగుళూర్ నుండి  మాటి మాటికీ ఫోన్ వస్తోంది. తల్లి యొక్క అన్నయ్య ఇల్లు, ఆకాష్ ను గొప్పగా పొగుడుతున్నది. నాన్న చెబుతున్నప్పుడు ‘అంత ప్రతిభావంతుడా?’ అని తల్లే ఆశ్చర్యపోతోంది.

ఏ ఒక్కటైనా దూరం వెడితే గానీ దాని గొప్పతనం అర్ధమవదనుకుంటా. కానీ, ఏం విచిత్రం? అమ్మకు ఇష్టం లేనప్పుడు నేత్రా బాగా ఇష్టపడింది. ఇప్పుడు తల్లే ఆశ్చర్యపోతోంది. కానీ, నేత్రాకి ఇప్పుడు అతన్ని తలచుకుంటేనే విరక్తిగా ఉన్నది. ఆ విరక్తి ఎందువలన...? అతను మోసం చేసినందు వలనా? అంతే అయ్యుండాలి.

“హలో...” -- వెనకాల గొంతు వినబడటంతో...వెనక్కి తిరిగింది. అతను ఎవరనేది తెలియలేదు!

“నా పేరు ముఖేష్. ఈ కాలేజీలోనే ‘పీ.జీ’ చేస్తున్నాను”

“ఏం కావాలి మీకు?”

“మీరు ఈ కాలేజీలో జాయిన్ అయిన దగ్గర నుండి చూస్తున్నాను. మీ మౌనం, దీర్ఘ ఆలొచన నన్ను ఆశ్చర్య పరుస్తోంది. ఈ వయసుకు ఉండాల్సిన ఉత్సాహం, తుంటరితనం మీలో లేనందు వలన మిమ్మల్ని వేరుగా చూపిస్తున్నది.

మీ  ఈ మౌనం నన్ను డిస్టర్బ్ చేసింది! మామూలుగా అమ్మాయిలు అంటేనే నాకు నచ్చదు. అవసరం లేని వాళ్ళ మ్యాకప్, నవ్వు, అనాగరీకమైన దుస్తులు, అర్ధం లేని మాటలు, వెతికే చూపులు...నాకు విసుగు తెప్పిస్తుంది. ఏమిట్రా ఇలా చెబుతున్నాడే అని అనుకోకండి. ఈ కాలేజీలో నేను చూస్తున్నదంతా అలాగే ఉంది.

కానీ, మొట్టమొదటి సారిగా నా అభిప్రాయాన్ని మార్చే విధంగా ఒక అమ్మాయిగా మిమ్మల్ని చూసాను. అందువలనే మీ దగ్గర మాట్లాడాలని ఆశ ఏర్పడింది. దాంతో పాటు సంసయం. నన్ను కూడా ‘పోకిరి’ అని అనుకుంటారేమోనన్న భయం. నేను అలాంటి వాడిని కాను. ఒక కారణం కోసమే మీతో మాట్లాడు తున్నాను. మీ ‘ఫ్రెండ్ షిప్’ దొరికితే చాలా సంతోష పడతాను”

పొడుగుగా మాట్లాడి అతను ఆపినప్పుడు, నేత్రా ఆశ్చర్యపోయింది. నన్ను చూసి పొగడే వాడు ఒకడున్నాడా? అన్న అయోమయంలోనే ఉంది. అతనితో ఏం మాట్లాడాలో తెలియక తడబాటులో ఉన్నది. అతని పొగడ్త ఒక విధమైన సిగ్గును ఏర్పరచింది. అతన్ని చూస్తే అమ్మాయల  వెనుక తిరిగే వాడిలాగా కనబడటం లేదు.

అతని చూపుల్లోనూ, ఆకారంలోనూ...ఒక నిజాయతీ, తెలివితేటలూ కనబడుతున్నాయి.

“మీ పొగడ్తలకు చాలా థ్యాంక్స్!”

“అయ్యో...ఉత్త థ్యాంక్స్ కోసం నేను ఇక్కడికి రాలేదు”

“మరి...?”

“నాకు మీ ‘ఫ్రెండ్ షిప్’ అవసరం...”

“అదేమన్నా కొట్లో మిఠాయా...అడిగిన వెంటనే ఇవ్వటానికి?”

“ఫ్రెండ్ షిప్ అంటే...నీతో కలిసి తిరిగటం కాదు నేత్రా. ఒకే కోణంలో నిలబడి ఒక్కొక్క విషయాన్ని ఆశ్వాదించటం. అభిప్రాయాలు పంచుకోవటం”

“మీరు అనుకుంటున్న విధంగా మీ దగ్గర ఫ్రెండ్ షిప్ గా ఉండగలనని నాకు అనిపించటం లేదు మిస్టర్ ముఖేష్”

“ఫ్రెండ్ షిప్ ఎప్పుడూ వెంటనే లోతుగా వెళ్ళిపోదు నేత్రా. మెల్లమెల్లగానే అది ఎదుగుతుంది”

“ఆడ--మగ ఫ్రెండ్ షిప్ లో నాకు నమ్మకం లేదు”

“తన మీదే నమ్మకం లేని వారే, ఎదుటి జాతి గురించి అనుమానపడతారు”

“అలాగైతే మీరెందుకు ఆడపిల్లలను విరక్తిగా చూస్తున్నారు...ఇష్టం లేదంటున్నారు”

“తప్పుగా అర్ధం చేసుకున్నారు! అమ్మాయలు ఇష్టం లేదని చెప్పలేదు. ఏ అమ్మాయీ నన్ను ఇంత వరకు ప్రభావితం చేయులేదు అని చెప్పాను”

ఒక్కొక్క ప్రశ్నకూ అతను రెడీగా సమాధానం చెప్పగా...ఒక్క క్షణం తడబడింది. చివరికి నవ్వేసింది.

“ఈ ఎనిమిది నెలలలో మీరు ఇలా నవ్వటాన్ని ఇప్పుడే చూస్తున్నా” -- అతను చెప్పగా ఆమె కళ్ళు పెద్దవి చేసింది.

“అవును... నేత్రా! ఎనిమిది నెలలుగా మిమ్మల్ని గమనిస్తూనే మీతో ఈ రోజు మాట్లాడుతున్నాను”

చూసిన వెంటనే ఒక అమ్మాయితో మాట్లాడలని ఆశపడే ఎందరో వెర్రి మగవాళ్ళ మధ్యలో అతను నిజంగానే వేరుగా కనబడ్డాడు. నేత్రా అతన్ని చూసి నవ్వింది. అందులో స్నేహం ఉంది. అతనితో స్నేహంగా ఉండటానికి కావలసిన అంగీకారం అందులో కనబడింది.  

                                                                                               *********************

ఆకాష్ ఆ అమ్మాయిని ఆశ్చర్యంతో చూసాడు.

“భయపడకు ఆకాష్. ఈమె కవిత. మా చివరి కూతురు. నా చెల్లెలి కూతురు నేత్రా కంటే ఒక సంవత్సరం చిన్నది. మెడిసిన్ మొదటి సంవత్సరం. రాగింగ్ చేయటానికి వచ్చిన సీనియర్లను బెదర గొట్టిన మా ఇంటి వరలక్ష్మి ఈమె...తెలుసా? మహా ధైర్యవంతురాలు. కరాతేలో బ్లాక్ బెల్ట్. భరత నాట్యం ప్రారంభప్రవేశం అయ్యింది. ఆ తరువాత స్విమ్మింగ్, ‘టేబుల్ టెన్నీస్’ అన్నిట్లోనూ చాంపియన్. దీని వెనుక ఒక కుర్రాడు కూడా తిరగడు. ఈమెను చూస్తే అంత భయం”

“ఏం నాన్నా, ఇక ఆపుతారా నా పురాణం. ఈయన గురించి కూడా కొంచం చెప్పం డి...”

“రమణా మావయ్య చెబుతూ ఉంటాడే...గోల్డ్ మెడలిస్ట్ ఆకాష్ గురించి...అతనే ఇతను”

“మిమ్మల్ని కలిసినందుకు చాలా సంతోషంగా ఉంది ఆకాష్!” ఆమె హఠాత్తుగా అతని చేతిని పుచ్చుకుని షేక్ హ్యాండ్ ఇవ్వటంతో...బిగుసుకు పోయాడు.

“అప్పుడప్పుడు వస్తూ ఉండండి. ప్రతిభావంతులంటే నాకు చాలా  ఇష్టం”

బండిని నిలబెట్టి లోపలకు వెళ్ళిపోయింది.

ఆ తరువాత సరిగ్గా నాలుగో రోజు ఒక లైబ్రరీలో ఆమెను మళ్ళీ కలిసాడు ఆకాష్. మెడికల్ పుస్తకంలో లీనమైపోయి ఉన్నది. ఆ పుస్తకాన్నే తన పరిశోధనా వ్యాసం కొసం వెతుకుతూ వచ్చాడు. ఆమె చదివి ముగించిన తరువాత తీసుకుందామని మౌనంగా కొంచం దూరంలో ఉన్న కుర్చీలో కూర్చున్నాడు. చాలా సేపు అయిన తరువాతే పుస్తకంలో నుండి తలెత్తింది. అతన్ని చూసిన వెంటనే ఆశ్చర్యం.

“ఎప్పుడొచ్చారు ఆకాష్?”

“ముప్పావు గంట అయ్యింది! నేను వెతుకుతున్న పుస్తకం మీ చేతిలో ఉంది. అందువలన వెయిట్ చేస్తూ కూర్చున్నాను”

“మై గాడ్...అడిగుండొచ్చే...? కానీ, మీకు చాలా ఓర్పు! నేనైతే లాక్కుని వెళ్ళేదాన్ని. ఇదిగోండి” -- పుస్తకాన్ని జాపింది.

అతను పుస్తకాన్ని తీసుకుంటుంటే.

“అవును మీ పరిశోధన టైటిల్ ఏమిటి?”

అతను చెప్పాడు.

“వెరి ఇంటరెస్టింగ్! దానికి సంబంధించిన ‘మెటీరియల్స్’ నా దగ్గర కూడా కొన్ని ఉన్నాయి. కావాలా?”

“ఏం ప్రశ్న అది? ఖచ్చితంగా కావాలి”

“రేపు ఇంటికి రండి! ఒక చిన్న లైబ్రరీనే ఉంది. మీకు కావలసింది తీసుకోండి. సరే, అయితే నేను వెళ్ళొస్తాను. నాకు డాన్స్ క్లాస్ ఉంది. వచ్చే నెల ఒక ప్రోగ్రాం చేస్తున్నాము. మీరు దాన్ని ఖచ్చితంగా చూడాలి. చాలా వెరైటీగా ఉంటుంది.

భరత నాట్యం అంటే ఎప్పుడూ పాడే పాటలే కదా అనుకోకండి. మేము ఆ సంప్రదాయం మార్చి కొంచం బయటకు రాబోతాం. ఈ నాటి మహిళ గురించి ఒక నాటకం వెయ్యబోతాం. నాలుగు వైపుల నుండి నాలుగు రకాలుగా వస్తున్న సమస్యలను ఎదుర్కొంటున్న అమ్మాయే మా డాన్స్ హీరోయిన్.

మహిళలకు పలు సందర్భాలలోనూ ఆపద ఉంది. పుట్టిన వెంటనే విషం ఇచ్చి చంపే ఆపద...ఆ తరువాత కన్నవారి అనిచివేత...చదువు పేరుతో స్కూల్లో పెట్టే కష్టాలు...బస్సుల్లో పడే అవస్తలు, ఆఫిసుల్లో ఏర్పడే సమస్యలు...ఇలా ఈ రోజు మహిళలకు జరుగుతున్న అన్యాయాలను మా నాట్యంలో బ్రహ్మాండంగా చెబుతున్నాము”

“దీన్ని ప్రజలు ఒప్పుకుంటారా? దేవుడి కథలు చెప్పటానికే భరత నాట్యం డాన్స్ అని ఒక పారంపర్యం ఉన్నప్పుడు, మీ పరిశోధన ప్రజలు అంగీకరిస్తారనే నమ్మకం ఉందా? ”

“ఏ ఒక్క మార్పునూ ప్రారంభంలోనే ఎవరూ అంగీకరించరు. ఇంకా ఎన్ని రోజులు ప్రజలను మోసం చేయటం? రాధను వెతుక్కుని కృష్ణుడు వచ్చినట్లు, తనని వెతుక్కుని దైవం వచ్చి ప్రేమించదా అని కొందరు మహిళలు ఇప్పుడు కూడా కలలు కంటున్నది తెలియదా?

అప్పుడప్పుడు ఇలా నాట్యం చూసే మహిళలు, అంతెందుకు నాట్యం చేసే మహిళలు కూడా చాలా బానిస అయిపోయి కలల సుఖాన్ని పెంచుకుంటున్నారు.

అలాంటి మహిళలను మా నాట్యం కలల లోకం నుండి లేపి, జరుగుతున్న కాల ఘట్టంలో ఇదేనని చెప్పి చెళ్ళు మని వాళ్ళ మీద దెబ్బ వేస్తుంది. కల్పితంలో నుండి వాళ్ళను బయటకు తీసుకు వస్తుంది. బస్సుల్లో ఏర్పడుతున్న సమస్యలను ఎలా ఎదుర్కోవాలో వాళ్ళకు చెప్పిస్తుంది. ఆఫీసులో ఎవరైనా తినేటట్టు చూస్తే...అతన్ని ఎలా మంచి దార్లోకి తేవాలో చెబుతుంది.

ఈ రోజు మహిళలకు కావలసింది జరగనటువంటి కల్పిత సుఖం కాదు...వాళ్ళకు జరుగుతున్న సమస్యల నుండి వాళ్లను విడిపించటం! ఆ దారిలో మా నాట్యం వాళ్ళకు దారి చూపిస్తుంది...‘మై గాడ్’ చాలా టైమయ్యింది. రేపు ఇంటికి రండి...నేను లేకపోయినా...నా లైబ్రరీలో పుస్తకాలు ఉంటాయి. చూసి తీసుకోవచ్చు...నేను వస్తాను”

కాలుకు చక్రం కట్టుకున్న దానిలాగా పరిగెత్తింది.

మరుసటి రోజు అతను ఆమె ఇంటికి వెళ్ళినప్పుడు ఆమె ఇంట్లో లేదు.

“రా అబ్బాయ్ ఆకాష్! ఏదో ఒక పుస్తకం తీసుకోవటానికి వస్తావని కవిత చెప్పే వెళ్ళింది. రా...మేడ మీద ఆమె రూములో వదిలి పెడతాను. నువ్వూ...నీ పుస్తకాలూ  నీ ఇష్టం. ఎటువంటి ట్రబుల్స్ ఉండవు”

మేడ మీదున్న కవిత గదిలో అతన్ని తీసుకు వెళ్ళి దింపారు ఆయన. ఆ గదిని చూసిన వెంటనే ఆకాష్ ఆశ్చర్యపోయాడు. 

దాని శుభ్రత, గొప్ప ఆసక్తితో చేసిన అలంకారం, రెండు పెద్ద షో కేసులు. చాలా గుర్తులతో వరుసగా పెట్టబడ్డ పుస్తకాలు. ప్రతిభ సొరంగం లాగా ఉన్న ఆమె పుస్తకాల సేకరణ...అవన్నీ అతన్ని మరింత ఆశ్చర్యంలో ముంచింది.

‘శిల్ప శాస్త్రం దగ్గర నుండి, ఆటంబాంబు శక్తి వరకు, శ్రీశ్రీ కావ్యాలు మొదలుకుని కారల్ మార్క్స్ సిద్దాంతం వరకు ఎన్ని రకాల పుస్తకాలు?’ అని స్థానువు అయ్యాడు. ఆ పుస్తకాలను చూసినప్పుడే ఆమెకున్న తెలివి దాహాన్ని, ప్రతిభను, అన్వేషణా గుణమూ తెలిసింది. ఇలాంటి ఆడ పిల్లలు అపూర్వం.

సన్నని ఏ.సి. గాలి శరీరానికి హాయినివ్వగా, పుస్తకాలలో లీనమైపోయాడు ఆకాష్. అతనే అనుకోని విధంగా వివరాలు దొరకటంతో...సమయం గడిచిందే తెలియక అతనూ పాయింట్లు రాసుకుంటూ వెళ్తున్నాడు. పెన్నును మూసి పెట్టి తలెత్తి చూసినప్పుడు సమయం మూడు.

పొద్దున పదింటికి వచ్చాడు. ఇంత సమయం అయిపోయింది -- తీసిన పుస్తకాలను తీసిన చోటే, వరుస తప్పకుండా పెట్టుకుంటూ వెళ్ళి, పని పూర్తవగానే తాను నోట్ చేసుకున్న పాయింట్ల నోట్ పుస్తకాన్ని మాత్రం తీసుకుని కిందకు వచ్చినప్పుడు, హాలులో అందరూ కూర్చుని మాట్లాడు కుంటున్నారు. కవిత కూడా వచ్చుంది. అతనికి బిడియంగా ఉంది.

“సారీ...చాలా టైమైంది. సమయం గడిచిందే తెలియలేదు”

“పరిశోధన కోసం అన్వేషణ అంటే సామాన్యమా? నా మినీ లైబ్రరీ ఉపయోగంగా ఉన్నదా”

“ఎవరు చెప్పారు అది మినీ లైబ్రరీ అని...పెద్ద సొరంగాన్నే పెట్టుంచారు. ఎన్నో రకాల విషయాలు దొరికినై. దానికి చాలా చాలా థ్యాంక్స్. తరువాత...మీరు ఎప్పుడొచ్చారు కవితా?”

“పన్నెండు గంటలకు”

“పైకి వచ్చుండచ్చే?”

“మిమ్మల్ని డిస్టర్బ్ చేయకూడదనే రాలేదు. ఒక్క నిమిషం ఆకాష్.  నేను డ్రస్సు మార్చుకుని వచ్చేస్తాను”

మేడ పైకి వెళ్ళింది. తాను పాయింట్లు నోట్ చేసుకుంటున్నానని ఆమెకు అవసరం ఉన్నా కూడా మేడపైకి రాని ఆమె నడవడిక చూసి విస్తు పోయాడు.

“అది సరే... కవితాకు ఎందుకు అంత మర్యాద? రండి, పొండి అని పిలుచుకుంటూ...?” నవ్వారు గోఖులే.

“మర్యాద ఆమె మేధావి తనానికి సార్. కవితా చాలా గ్రేట్ సార్. ఇలాంటి ఒక బుక్ కలక్షన్, లైబ్రరీ ఇళ్ళలో ఎక్కడా నేను చూడలేదు”

“అయినా కానీ, ఒకరికొకరం బంధువులైనాక ఎందుకు ఈ రండి, పొండి అంతా? కట్ చేసేయ్! మర్యాదనేది మనసులో ఉంటే చాలు. సరే, వెళ్ళి కాళ్ళూ చేతులూ కడుక్కురా...భోజనం చేద్దాం”

“భోజనమా? నాకు వద్దు”

“అది సరే...నీ కొసం మేమంతా నాలుగు గంటలుగా కాచుకోనున్నాము. నువ్వు జారుకుందామని చూస్తే వదిలిపెడతామా?”

“అయ్యయ్యో...మీరంతా ఇంకా భోజనం చేయలేదా? భోజనం చేసుండచ్చే!”

“అతిధులను పస్తుంచి మేము భోజనాలు చేయటం మాకు అలవాటు లేదు. త్వరగా రావయ్యా...ఆకలి...దంచుతోంది”

ఆ అభిమానాన్ని తప్పించుకోలేక వాళ్ళతో  పాటు కూర్చుని భోజనం చేసాడు.

కవిత ఎక్కువే మాట్లాడింది.ఆమె వల్ల వెతకలేనిది లోకంలో ఉండబోదనేటట్టు మిక్కిలి ముఖ్య పాయింట్లతో అన్ని విషయాలు గురించి మాట్లాడగా...నోరు తెరవకుండా వింటున్నాడు ఆకాష్.

అతను బయలుదేరి వెళ్ళిన తరువాత, ఆ రోజు రాత్రి గోఖులే హైదరబాద్ ఫోన్ చేసి చెల్లితో మాట్లాడాడు.

“మీ ఆడపడుచు కొడుకు ఆకాష్ గురించి ఏమనుకుంటున్నావ్ జానకీ?”

“ఎందుకడుగుతున్నావు?”

“చెప్పు...చెబుతాను”

“ఏం చెప్పను! బాగానే ఉన్నాడు. బాగా చదువుకుంటున్నాడు. బిచ్చగాళ్ళ లాగా వచ్చిన వాళ్ళను ఈయనే చేయూతనిచ్చి పైకి తీసుకు వచ్చారు”

“అది సరే! నేత్రాకు మేనమామ కొడుకే కదా అతను? సంబంధం చేసుకోవాలనే కోరిక ఏమైనా ఉన్నదా నీకు?”

అన్నయ్య అడుగ... జానకీ ముఖం చిన్నగా ముడుచుకుంది.

“అదెలా కుదురుతుంది? నాకున్నది ఒకే అమ్మాయి. బంధువు అని చెప్పుకునే ఆ ఒంటరి వాడికి పిల్లను ఇవ్వమంటావా? చదువుంటే సరిపోతుందా...కొంచమైనా ‘ఆస్తి’ ఉండక్కర్లేదా? మన కెందుకు అంత తలరాత? నా కూతురికి మంచి సంబంధమా దొరకదా? నేను వాడిని వద్దని చెప్పటానికి ఇదొక్కటే కారణం కాదు”

“ఇంకేంటి?”

“ఏది ఏమైనా తండ్రి బుద్దే కదా కొడుకు నెత్తురులో ఉంటుంది”

“ఏమంటున్నావు నువ్వు?”

“ఏమిటీ? ఏమీ తెలియనట్లు మాట్లాడుతున్నావు! అతని తండ్రికి ఇద్దరు భార్యలు! అతను చనిపోయిన తరువాతే ఈ విషయం తెలిసింది. ఇది అసహ్యం కాదా? వీడికి కూడా అలాంటి బుద్దే ఉండదని ఏమిటి గ్యారంటీ?” 

జానకీ  చెప్పగా...అవతలి వైపు కొంత మౌనం తరువాత టెలిఫోన్ పెట్టేసారు.

*************************************************PART-7*********************************************

ఒక వారం రోజులుగా ముఖేష్ కనబడటం లేదు.

“ఏమిటి...అదోలా ఉన్నావు? నీ మనిషి కనబడలేదనా?”  -- స్నేహితురాలు ఒకత్తి అడుగగా, నేత్రా ముఖం మారింది. ఆమెను కోపంగా చూసింది.

“మాకందరికీ తెలియదు అనుకుంటున్నావా?”

“ఏం తెలుసు మీకు?”

“టైమే తెలియకుండా నువ్వు ఆ ముఖేష్ తో మాట్లాడటమే! అవును, ఎలా అతన్ని పట్టుకున్నావు? అతను సరైన మూగవాడే! కానీ, బాగా తెలివిగల వాడు. అంతే కాదు. పెద్ద డబ్బున్న కుటుంబం కూడా! ఈ రెండు కారణాల కోసమే అతని ఫ్రెండ్ షిప్ కొసం ఒంటి కాలు మీద నిలబడి, ఓడిపోయిన వారు చాలా మంది ఉన్నారు. అలా ఉన్నప్పుడు...నీతో మాత్రం ఎలా గంటల తరబడి మాట్లాడుతున్నాడు? అంతసేపు మీరిద్దరూ ఏం మాట్లాడుకుంటారు?”

“ఆపవే? మీరు అనుకునేటట్టు ఏమీ లేదు. అనవసరంగా అనుమాన పడకండి”

“ఇలా చూడవే...మాకు ఇది వరకే చెవులు కుట్టారు తెలుసా?”

“సరే...వెళ్ళు! నమ్మద్దు”

“ఎప్పుడు పెళ్ళి భోజనం?”

నేత్రాకు ఒళ్ళు మండింది. ఏమీ మాట్లాడకుండా అక్కడ్నుంచి కదిలింది.

లోకం చాలా చెడ్డది. అన్నిటినీ తప్పుగానే చూస్తోంది. ముఖేష్ చాలా మంచి వాడు. మర్యాద తెలిసిన వాడు. మంచి విషయాలు మాత్రమే మాట్లాడతాడు. అతనితో మాట్లాడటం మొదలు పెట్టిన దగ్గర నుండి చాలా విషయాలు తెలుసుకుంది. అనవసరమైన మాటలు...మరిచిపోయి కూడా అతని నోటి వెంట రావు.

చీరా, నగలూ, మాడరన్ డ్రస్సు, కొత్త సినిమా...వీటి గురించి తప్ప వేరే దేని గురించీ మాట్లాడటం ఇష్టంలేని గర్ల్ ఫ్రెండ్స్ కంటే...పురాణాలూ, కవిత్వాలూ, ఇంకా చాలా ఉపయోగపడే గొప్ప విషయాల గురించి మాట్లాడే ముఖేష్ అనే మగాడి స్నేహం ఆమెకు నచ్చింది. అతనిపై ఒక విధమైన గౌరవం, మర్యాద ఏర్పడింది. అతనితో మాట్లాడటం కోసమే కొత్త విషయాలు చదివి తెలుసుకోవాలనే ఆసక్తి కలిగింది.

“నాకొక సందేహం ముఖేష్” -- ఒకసారి అతన్ని అడిగింది.

“ఏమిటి?”

“ఎవరితోనూ కలవటం లేదు అని నన్ను అంటున్నారే...మీరు మాత్రం తక్కువా...ఒక మగ స్నేహితుడు కూడా దొరకలేదా మీకు?”

“రవి, ప్రసాద్ అని ఇద్దరు ఉండేవారు. మేము ముగ్గురమే ఎప్పుడూ ఒకటిగా కలిసి తిరుగుతాం. ‘మూడు ముఖాలు’ అని మాకు ముద్దు పేరు ఉంది. కానీ, వాళ్ళు ‘పీ.జి’  డిగ్రీ చేయటం లేదు. ఉద్యోగం కోసం వేరే ఊర్లు వెళ్ళిపోయారు. ఆ ఇద్దరూ చాలా మౌనమైనా, తెలివిగలవారు. వాళ్ళు వెళ్ళిన తరువాత ఆ ఖాలీ చోటును ఎవరూ పూర్తి చేయలేక పోయారు”

“నేను పూర్తి చేసానా?”

“కొంతవరకు పూర్తి చేసేరని చెప్పవచ్చు”

“నా కంటే తెలివైన అమ్మాయలు ఉన్నారే...?”

“ఉన్నారు! కానీ, నీతో స్నేహం చేయడానికి కారణం ఈ మౌనమే. హడావిడిగా ఉండటం నాకు నచ్చదు. అదీ కాకుండా కొన్ని విషయాలకు...ఏం, ఎందుకు? అని కారణం కనుక్కోలేము నేత్రా. స్నేహం కూడా అలాంటిదే. లోతైన స్నేహం అనేది కొంతమందిలో మాత్రమే ఏర్పడుతుంది”

“ఒక వేళ మీ స్నేహం వద్దనుకుని నేను దూరంగా వెళ్ళిపోతే...?”

“ఇదేమన్నా ప్రేమా...వదిలేసి పారిపోతే, గడ్డం పెంచుకుని తిరగటానికి? ఇది స్నేహం. దీన్ని ఎవరూ వదిలిపెట్టలేరు ఫ్రెండ్. మంచి స్నేహం కోసం ప్రతి మనసు ఎదురు చూస్తూ ఉంటుంది తెలుసా? అందరికీ మంచి స్నేహితులు దొరకరు తెలుసా. గొప్ప స్నేహానికి మగ-ఆడ బేధం లేదు. ఈ ప్రపంచంలోనే అతి గొప్ప విషయం స్నేహమే”

అతను చెప్పను చెప్పను నేత్రా ఆశ్చర్యపోయింది. అతని దగ్గర తానడిగిన అబద్ధమైన ప్రశ్న అర్ధమయ్యి...అలా అడిగినందుకు సిగ్గు పడింది. అతన్ని స్నేహితుడిగా పొందినందుకు గర్వపడింది. వాళ్ళిద్దరి స్నేహాన్నీ తప్పుగా అర్ధం చేసుకుని చూస్తున్న వాళ్ళను చూసి వేదన చెందింది.

సడన్ గా ముఖేష్ ఒక వారం రోజులుగా కనబడటం లేదు. అది ఎందుకని తెలియటం లేదు. అతని ఇంటి టెలిఫోన్ నెంబర్ ఆమె దగ్గర ఉన్నది. ఫోన్ చేసింది. కొంచం సేపటి తరువాత అవతలి వైపు ఫోను తీసారు.

“ముఖేష్ ఉన్నారా?”

“హాస్పిటల్ కు వెళ్ళాడు...మీరు ఎవరు?”

“అతని ఫ్రెండ్”

“నేత్రా నా...?”

“అవును! మీరెవరు మాట్లాడేది?”

“అతని అక్కయ్యను”

“ఓ... ముఖేష్ ఆరొగ్యానికి ఏమిటి ప్రాబ్లం?”

“అతనికి ఏమీ లేదు. మా నాన్నకే మైల్డ్ అటాక్. ఒక వారం రోజులుగా ఐ.సి.యూ లో ఉన్నారు. బై పాస్ చేశారు. ముఖేష్ పక్కన ఉన్నాడు”

“అలాగా...నేనేదైనా సహాయం చేయాలా చెప్పండి”    

“ఎస్...కచ్చితంగా నీ సహాయం అవసరమే”

“చెప్పండి...చేస్తాను”

“ఊ...ఫోనులోనా? వద్దమ్మా...ఇంటికి వచ్చి చెబుతాము”

ముఖేష్ అక్కయ్య నవ్వింది. ఆ నవ్వు అర్ధం నేత్రా కి అర్ధంకాలేదు!

                                                                                    **********************

“లోపలకి రావచ్చా?”

బియ్యంలో రాళ్ళు ఏరుతున్న ఆకాష్ తల్లి తలేత్తి చూసింది. మరు క్షణం నవ్వు మొహంతో లేచింది.

“రండి...రండి...లోపలకు రండి...” -- మడిచి ఉంచిన కుర్చీలను తీసి, విడదీసి చీర కొంగుతో తుడిచింది.

గోఖులే గారు, ఆయన భార్య సరస్వతి నే వచ్చింది. కొనుకొచ్చిన పూవులను, పండ్లను ఉంచిన సంచీని ఇచ్చేసి...కింద కూర్చింది సరస్వతి. గోడకు ఆనుకుంది.

“ఆకాష్ లేడా?”

“వచ్చేస్తాడు...! గుడికి వెళ్ళాడు. ఈ రోజు వాడికి పుట్టిన రోజు”

“చాలా సంతోషం”

తల్లి లోపలకు వెళ్ళి వాళ్ళకు కాఫీ కలిపి తీసుకు వచ్చింది. కొద్ది సేపటి తరువాత దేవుడికి నేత్రా చేయించిన పళ్ళెంతో వచ్చిన ఆకాష్ వాళ్ళను చూసి విస్తుపోయాడు.

“ఏమిటి సార్...కబురు పెట్టుంటే నేనే వచ్చుండే వాడినే?”

“ఇటు పక్క పనుండి వచ్చాము. అలాగే మిమ్మల్ని చూసి వెళ్దామని వచ్చాము. నీ పరిశోధన ఎంత వరకు వచ్చింది”

“తయారుగా ఉంది సార్...త్వరలోనే ‘సబ్ మిట్’ చేసేస్తాను. అంతా మీ అమ్మాయి పుణ్యమనే చెప్పాలి”

“అది ఏం చేసింది పెద్దగా...? సరే అది వదులు! దీనికిపైన ఏం చేయబోతావు నువ్వు?”

“ఇంకా నిర్ణయించుకోలేదు! దీని కంటే మంచి ఉద్యోగం ఒకటి వచ్చింది. అటామిక్ ఎనర్జీ నుండి...”

“అరే...మరి ఇంకా ఎందుకు ఆలస్యం. వెంటనే వెళ్ళి జాయిన్ అవొచ్చుగా...?”

“అమ్మ కూడా ఆ మాటే అంటోంది”

“అమ్మ చెబితే దానికి అపీలే లేదు. నువ్వు ఇప్పుడు ఉత్త ఆకాష్ కాదబ్బాయ్. యువ శాస్త్రవేత్తవి. కొన్ని ఏళ్ళ తరువాత భారత దేశానికి పెద్ద పెద్ద శాధనలు చేయబోయే సైంటిస్టువి! అవును...నీ పెళ్ళి ఎప్పుడు? దాని గురించి నీకేమైనా ఐడియా ఉందా? ఇక మీదట నిన్ను ఎవరూ వదిలి ఉంచరు...జాగ్రత్త”

ఆకాష్ తన తల్లి వైపు చేసాడు. ఆమె నవ్వింది.

“టైమొస్తే పెళ్ళి టైము వస్తుంది...దానికేముంది?” అన్నది.

“అది కాదు...అమ్మాయిని ఎవరినైనా చూసుకుని ఉంచుకున్నారేమోనని అడిగాను”

“చూడాలి”

“చుట్టాల్లో చూడాలనే ఐడియా ఏమీ లేదా?”

“మేమింకా దేని గురించి ఆలొచించలేదు” అన్నాడు ఆకాష్.

“ఏమిట్రా...పెళ్ళి గురించి ఈయన ఇంత గుచ్చి గుచ్చి అడుగుతున్నాడు అని అనిపిస్తోందా? నేనూ ఒక ఆడపిల్ల తండ్రినే...అందుకే ఇప్పుడే ఒక అప్లికేషన్ వేసి ఉంచుదామని వచ్చాము. ఇది కవిత జాతకం” -- ఆయన లేచి నిలబడి భవ్యంగా జాప...వాళ్ళు ఆశ్చర్యపోయారు. 

*************************************************PART-8*********************************************

వాకిట్లో కారు ఒకటి ఆగిన చప్పుడు వినబడగా...ఎవరని చూసింది జానకి. అందులో నుండి దిగిన వాళ్ళు, కొత్త మొహాలుగా ఉన్నాయి.

“మిస్టర్ రమణ గారి ఇల్లు...?”

“ఇదే! అవును...మీరెవరు?”

“మీరు ఆయన భార్యా?”

“అవును...ఏమిటి విషయం?”

“మంచి విషయమే! లోపలకు వెళ్ళి మాట్లాడుకుందామా?”

లోపలకు వచ్చారు.

“మిస్టర్ రమణ గారు ఇప్పుడు ఇంట్లో లేరా?”

“బయటకు వెళ్ళారు”

“నా పేరు సందీప్. ముంబైలో ‘టెక్స్ టైల్ బిజినస్’. రెండు మిల్లులు ఉన్నాయి. అన్ని ఊర్లలోనూ మా షోరూములు బాగా నడుస్తున్నాయి. సంవత్సరానికి లాభం మాత్రం ముప్పై కోట్లు ఉంటుంది.

నా తమ్ముడు ముఖేష్ మీ అమ్మాయ్ చదువుతున్న కాలేజీలోనే చదువుతున్నాడు. పీ.జీ. చేస్తున్నాడు. ఇద్దరూ ఒకరినొకరు ఇష్టపడుతున్నారు. మేము ఉత్తర భారత దేశానికి చెందిన వాళ్ళం...మీరు ఈ ఊరు. అయినా కానీ మా అబ్బాయి ఆశే మాకు ముఖ్యం. పెళ్ళికి ఇప్పుడేమంత అవసరం ఉన్నదని దాని గురించి ఆలొచించలేదు.

వాళ్ళ చదువు అయిన తరువాత మాట్లాడదాం అనుకున్నాము. కానీ చూడండి... నాన్న గారికి సడన్ గా మైల్డ్ హార్ట్ అటాక్ వచ్చింది. బై పాస్ సర్జరీ చేశారు. ఇక బయపడటానికి ఏమీ లేదని తెలిసినా ఆయన భయ పడుతున్నారు. ముఖేష్ పెళ్ళి వెంటనే జరపాలని అంటున్నారు. అందుకే మీ దగ్గర మాట్లాడదామని వచ్చాము”

అతను చెప్పి ముగించేటప్పుడు... జానకి అలాగే స్థానువు అయిపోయింది. ప్రేమ అనే మాట ముఖాన్ని చిట్లింప చేసినా...వచ్చిన వాళ్ళ ఆస్తి, అంతస్తు కళ్ళను ఆకర్షించింది.

వాకిట్లో నిలబడున్న ఖరీదైన కారు, వచ్చిన వాళ్ళు వేసుకున్న దుస్తులు, ఒంటి మీద వేసుకున్న వజ్రాలూ, వాళ్ళు తీసుకు వచ్చిన పండ్లు, స్వీట్లూ, ఒళ్ళంతా మెరిసిపోతున్న పట్టు జరీ చీర...జస్ట్ మాట్లాడటానికి వచ్చినందుకే ఇంత ఆడంబరంగా వాచ్చారే...పెళ్ళికి ఇంకెంత చేస్తారో? ఎవరికి దొరుకుతుంది ఇటువంటి సంబంధం?

జానకి యొక్క మనసు అటూ, ఇటూ ఊగిసలాడింది.

“ఆయన రానివ్వండి. ఆయనతో మాట్లాడండి...” అని చెప్పి అర్జెంటుగా రమణకి ఫోను చేసి వెంటనే రమ్మంది.

“ఏమే...వాళ్ళు ఉత్తర భారత దేశానికి చెందిన వాళ్ళు...మనకి ఎలా కలుస్తారు?”

“అది మీ అమ్మాయికి తెలియలేదే...? అతనితో కలిసి ఊరంతా తిరిగింది! ఇక ఇంకో చోట సంబంధం చూస్తే వాళ్ళు ఒప్పుకుంటారా? లేక...విషయం తెలిసి దీన్ని ఇంకొకడు పెళ్ళి చేసుకుంటాడా? ఏదో ప్రేమించింది...ఒక కోటీశ్వరున్ని ప్రేమించిందే! ఆ తెలివితేటల్ని మెచ్చుకుని ఈ చోటునే ఓకే చేయండి. డబ్బుకు జాతి అనేదే లేదు తెలుసా? వాళ్ళూ మనలాగానే...దైవ భక్తి ఎక్కువ. ఆచారాలతో శుభ్రంగా ఉంటారు. వెంటనే వచ్చి మంచిగా సంబంధం ఓకే చేయండి...అర్ధమయ్యిందా? ”

రమణ ఆశ్చర్యపోయాడు. ‘నేత్రా ప్రేమించిందా...?’ ఆయన నమ్మలేకపోయాడు. కానీ, అబ్బాయ్ ఇంటి నుండి సంబంధం మాట్లాడటానికి వచ్చిన తరువాత నమ్మలేక ఉండగలడా?

“సరే వస్తాను... నేత్రా ఉన్నదా?”

“అది లేదే! బయటకు ఎక్కడికో వెళ్ళింది...ఆ, ఏదో హాస్పిటల్లో ఎవర్నో చూడటానికి వెళ్తున్నానని చెప్పింది. ఇప్పుడే విషయం అర్ధమవుతోంది. ఆ అబ్బాయ్ తండ్రిని చూడటానికే వెళ్ళుంటుంది. దీన్ని బట్టి చూస్తే మీకు అర్ధం కావట్లేదా?...వీళ్ళు రాబోయేది తనకి తెలిసే మెల్లగా జారుకుంది. మనం తనకి అమ్మా-నాన్నలం కాదా. అది వచ్చిన తరువాత ఏమీ జరగనట్టు నటిద్దాం...ఏమంటారు?”

జానకి చాలా కుషిగా మాట్లాడింది. రమణ వెంటనే ఇంటికి వచ్చాడు. వచ్చిన  వాళ్ళతో మాట్లాడాడు. వాళ్ళు చూపించిన ఫోటోలో ముఖేష్ హుందాగానూ, అందంగానూ ఉన్నాడు. ఆయనకి అతను బాగా నచ్చిపోయాడు.

‘అమ్మాయ్ ఆశకు అడ్డంగా ఎందుకు నిలబడాలి?’ అని అనిపించింది. పెళ్ళికి ఒప్పుకున్నారు. వాళ్ళు అందించిన పళ్ళేం తీసుకున్నారు.

“వాళ్ళిద్దరికీ ఒక ఆనందమైన ఆశ్చర్యాన్ని ఇవ్వాలనుకునే మేము ముఖేష్ దగ్గర చెప్పలేదు! ముహూర్తం పెట్టుకుని, పత్రికలు అచ్చు వేయించి తరువాత చూపిస్తే...’సర్ ప్రైజ్’ అయిపోతారు”

సందీప్ చెప్పగా రమణ గారు దానికి ఆమోదం తెలిపారు.

ఆ రోజు డిన్నర్ టైములో నేత్రాను చూసి ఇద్దరూ ముసి ముసిగా నవ్వులు నవ్వారు.

“ఏమిటి నాన్నా...?”

“ఏమిటి?”

“ఎందుకు నవ్వారు?”

“చెబితే నువ్వు కూడా నవ్వుతావు!”

“అయితే చెప్పండి”

“ఇప్పుడొద్దు”

“ఏమిటి విషయం నాన్నా...?”

“అంతా మంచి విషయమే నమ్మా! కానీ ఇప్పుడు చెప్పను”

“ఏమిటి సస్పెన్స్ ఆ..?  చెప్పకపోతే పొండి. నేను చదువుకోవలసింది చాలా ఉంది. నేను వెడతాను”

నేత్రా లేచి వెళ్ళిపోయింది.   

                                                                                           ***********************

ఆకాష్ జాలిగా అమ్మను చూసాడు!

“నువ్వేంటమ్మా ఇలా చెబుతున్నావు?”

“నేనేం తప్పుగా చెప్పలేదే? గోఖులే గారు నీ చదువునూ, గుణాన్నీ మాత్రం లెక్క వేసుకుని ఇల్లు వెతుక్కుంటూ వచ్చి నీకు తన అమ్మాయిని ఇస్తా నంటున్నాడు. మనల్ని గౌరవించని వాళ్ళ దగ్గరకు వెళ్ళి, అవమానపడి నిలబడటం కంటే...మనల్ని గౌరవించే వారి మర్యాదను గౌరవించటమే మానవత్వం.

ఇల్లు వెతుక్కుంటూ వచ్చినాయన్ని వద్దు అని చెప్పి పంపించి, మనం నేత్రాను పెళ్ళి చేసుకుంటామని అడగటానికి వెళ్ళి...మా వదిన, ‘సరేపోరా...నీకా నా అమ్మాయిని ఇస్తాను’ అని చెబితే ఏం చేయగలం? మనం తిరిగి గోఖులే గారి  దగ్గరకు వెళ్ళి వాళ్ళ అమ్మాయిని చేసుకుంటామని చెబితే ఆయన మనల్ని గౌరవిస్తారా? అలా అడగటానికి మనకేం అంతస్తు ఉంది చెప్పు?

అందుకే చెబుతున్నా...దొరికిన సంబంధాన్ని జారవిడుచుకో వద్దని! భగవంతుడు అందరికీ ఒక సంధర్భమే ఇస్తాడు. ఆ అదృష్టాన్ని వద్దనుకుంటే మనలాంటి తెలివి తక్కువ వాళ్ళు ఎవరూ ఉండరు”

“కానీ, మనసుకు నచ్చద్దా అమ్మా?”

“మనసేమిటిరా మనసు? ఇలా చూడు ఆకాష్...ఏ కష్టమైనా కొన్ని రోజులే! పోను పోనూ మనసు అన్నిటినీ భరించి సరైపోతుంది. దేవుడు కవితతోనే నీకు పెళ్ళి నిశ్చయించాడనుకో...అదే మంచిది”   

“నువ్వేం చెప్పినా నా వల్ల దీనికి ఒప్పుకోవటం కుదరదమ్మా”

“చూడరా ఆకాష్. నేను ప్రాణాలతో ఉండేదే నీ కోసమే! నేను జీవితంలో పడని కష్టం అంటూ ఏదీ లేదు. అన్ని అవమానాలూ పడ్డాను. ఇంకేం మిగలలేదు. ఒక పూట  భోజనానికి మీ అత్తయ్య ఎన్ని మాటలు అన్నదో గుర్తుకు తెచ్చుకుని చూడు. అత్తయ్య మంచిదే. కానీ, ఒక బిచ్చగత్తెను చూసినట్టు చూసింది నన్ను. అన్నిటినీ నీ భవిష్యత్తు కోసం భరించాను. ఇప్పుడు నీకు మంచి చదువు ఉంది.  మంచి సంపాదనా ఉంది. అయినా, మీ అత్తయ్య మనల్ని గౌరవిస్తుందా లేదా అనేది అనుమానమే! చివరికి అదీ లేదు...ఇదీ లేదు అని అయిపోతే ఆ తరువాత ఎవరి మొహాన్నీ చూడలేము”

“నువ్వు చెప్పేదంతా అర్ధమవుతోంది! అయినా కానీ, నా మనసులో ఒక అల్ప ఆశ...’అత్తయ్య యొక్క మనసు ఇప్పుడు మారి ఉండదా?’ అని. అది తెలుసుకుని ఆ తరువాత ఈ విషయం గురించి నిర్ణయం తీసుకుందామే”

తల్లి నవ్వింది! “ఆ ఇంటికి వెళ్ళి నేను అవమానపడి తిరిగి రావాలంటే...వెళ్తాను.  వెళ్ళి అడిగొస్తాను. కానీ, తిరిగొచ్చి నేను చెప్పేది నువ్వు నమ్మాలే...నేను అబద్దం చెబుతున్నానని నీకు అనిపిస్తే?”

“ఏంటమ్మా ఇలా మాట్లాడుతున్నావు...మీ మాటలను నేను ఎప్పుడు నమ్మకుండా  వున్నాను చెప్పు?”

“నమ్మక పోవటం వలనే కదా నన్ను అక్కడికి పంపిస్తున్నావు?”

తల్లి ఆ మాట అనడంతో... ఆకాష్ తడబడ్డాడు.

“దానికి కాదమ్మా...నేనిప్పుడు గౌరవమైన స్థితిలో ఉన్నాను. చేతి నిండా సంపాదించటానికి కావలసిన తెలివితేటలూ, వయసూ ఉన్నది. ‘నీ స్థితి మారిన తరువాత ధైర్యంగా నిలబడి నేత్రాను పెళ్ళి చేసుకుంటాను’ అని అడగమని నువ్వే కదా చెప్పావు?”

“చెప్పాను...నిజమే! మనిషి మనసే కదా...కొంచం సేపు అటూ, ఇటూ ఊగుతూ ఉంటుంది. నేత్రాకు వెయ్యిమంది కోటీశ్వర పెళ్ళి కొడుకులు దొరుకుతారు. ఆమె చాలా బాగుంటుంది రా...బాగుండాలి.

అదే సమయం నన్ను గౌరవించి ఇల్లు వెతుక్కుంటూ వచ్చి ఒక పెద్ద మనిషి పిల్లను ఇస్తానని చెబుతున్నాడంటే...ఈ సంబంధమే నాకు పెద్దదిగా కనిపిస్తోంది. నేను కన్నది ఒకే పిల్లాడ్ని. వాడూ సుఖ, సంతోషాలతో జీవించాలనే కదా నాకూ ఆశ ఉంటుంది? గోఖులే గారి కుటుంబం ఎలాంటిదో నీకే తెలుసు.

చెల్లెలు మనల్ని వెంట్రుకలా ఏరిపారేస్తోంది...కానీ, అన్నయ్య ఏమో తన పిల్లను ఇస్తానని ఇల్లు వెతుక్కుంటూ వచ్చాడు. ఈ విషయం మీ అత్తయ్యకు తెలియాలి. తుచ్చంగా అనుకున్న మనల్ని గురించి గొప్పగా అనుకోవాలి. నీకు నేత్రాను ఇచ్చి పెళ్ళి చెయ్యలేదే అని అనుకుంటూ ఒక్క క్షణమైనా బాధపడాలి. ఆమె అలా బాధపడే సమయమేరా నాకు పెద్ద విషయం. ఆ గర్వంతో నేను చచ్చిపోవాలి!

మీ నాన్న వలన ఏర్పడిన అవమానం, ఆ క్షణంలో మాత్రమే విడిచిపోతుంది. నిన్ను ఒకటి అడుగుతాను...ఒక వేల నేను వెళ్ళి నేత్రాను అడిగిన తరువాత ఆమె కుదరదంటే, ఆ తరువాత నువ్వు సన్యాసిగానా పోబోతావు? పెళ్ళి అని ఒకటి చేసుకోవూ...?”

“అలా కాదమ్మా...”

“అప్పుడైతే కవితను చేసుకుంటావు కదా?”

“.......................” -- ఆకాష్ మౌనంగా నిలబడ్డాడు.

“అది ఇప్పుడే చెయ్యరా ఆకాష్! మనమూ అవమాన పడక్కర్లేదు. గోఖులే గారినీ మనం అవమానపరచక్కర్లేదు. అన్నిట్లోనూ ఒక మంచి మిగులుతుంది. కారణం లేకుండా దేవుడు గోఖులే గారిని ఇక్కడికి  పంపించి ఉండడు. ఆ దేవుడి మీద  నమ్మకముంచి సరే నని చెప్పరా”

తల్లి ఏడ్చినట్టు చెప్పగా... ఆకాష్ అయోమయంలో పడ్డాడు. అంతకంటే తల్లిని ఎదిరించి మాట్లాడలేక గిలగిలా కొట్టుకున్నాడు.

“నీ ఇష్టం అమ్మా!” అని చెప్పి ఊగుతూ నడిచాడు. తల్లి మొహం వికసించింది. ‘కొన్ని రోజుల్లో ఇద్దరి ఆశాభంగాలూ తోలిగిపోతాయి’ అని నమ్మింది.

కవిత యొక్క జాతకం ఆకాష్ జాతకంతో బాగా కలిసిందని అస్ట్రాలజర్ చెప్పాడు. 

*************************************************PART-9*********************************************

“ఏదైనా పనిమీదున్నావా నేత్రా?”

‘ఇంటర్ కాం’ లో తండ్రి అడుగ “దేనికి నాన్నా?” అన్నది నేత్రా.

“ఒక సంతోషమైన విషయం మాట్లాడటానికే. నువ్వు ఇక్కడికి వస్తావా...నేను అక్కడికి రానా?”

“నేనే వస్తాను నాన్నా” అన్న ఆమె, ఐదు నిమిషాలలో ఆయన గదికి వచ్చింది.

“ఏం విషయం నాన్నా? అరే...ఇదేంటి గొలుసు, ఇంత తళ తళ మెరుస్తోంది?”

“అందంగా ఉందా?”

“చాలా అందంగా ఉంది. ఎక్కడ కొన్నారు?”

“కొనలేదు...ఇచ్చారు! అసలు సిసలైన వజ్రాలు పొదిగినది”

“ఇంత ఖరీదైన గొలుసును ఎవరు నాన్నా ఇచ్చింది? మామూలుగా మీరు ఎవరి దగ్గర ఏదీ తీసుకోరే?”

“కరెక్టే! కానీ, ఇది ఆచారంగా వచ్చిన సారె కాబట్టి...తీసుకున్నాను”

“దేనికి ఆచారంగా?”

తండ్రి ఆమెను వేళాకోళ నవ్వుతో చూసాడు!

“నా కూతురికి బగా నచ్చిన వాడు వచ్చి, నా కూతుర్ని అడిగాడు. నా కూతురు కూడా అతన్ని ఇష్టపడుతోందని తెలుసుకున్న తరువాత నేను సరే అన్నాను. పిల్లను అడగటానికి వచ్చినప్పుడు ఇలా బంగారం ఇవ్వటం వాళ్ళ ఆచారమట... అందుకని వాడు ఇచ్చిన ఈ బంగారు వజ్రాల గొలుసును నేనూ తీసుకున్నాను. అదే ఇది”

తండ్రి చెప్పగా... నేత్రా ఆశ్చర్యపోయింది.

“ఆకాష్ వచ్చాడా నాన్నా...?” అని సిగ్గుతో ఆమె అడిగిన ప్రశ్నకు పిడుగు పడినట్లు చూసాడు తండ్రి.

“ఏంటమ్మా చెబుతున్నావు...?” ఆందోళనతో అడిగాడు.

ఆయన ఆందోళన చూసి ఆమె ముఖం మారింది. ‘ఏదో తప్పు జరిగింది!’ అనేది అర్ధమవటంతో, ఆయన్నే అయోమయంతో చూసిన ఆమె “ఈ వజ్రాల హారాన్ని ఎవరు నాన్నా ఇచ్చింది?”

“ముఖేష్ అనే ఒకబ్బాయి...”

తండ్రి ముగించేలోపు నేత్రా అడ్డుపడింది.

“ముఖేషా ఈ హారాన్ని తీసుకు వచ్చింది?”

“లేదమ్మా...అతని అన్నయ్య, అక్కయ్య”

“ఇది ముఖేష్ కు తెలుసు అని చెప్పారా?”

“నన్ను అడిగితే నాకేం తెలుసమ్మా...? నువ్వు అడిగేది చూస్తే... ముఖేష్ ను నువ్వు ఇష్టపడటం లేదా”

“లేదు నాన్నా! ముఖేష్ నాకు మంచి స్నేహితుడు...అంతే. మేము చాలా విషయాలు షేర్ చేసుకుంటాము. ఖచ్చితంగా ముఖేష్ వాళ్ళ ఇంట్లోని మనుష్యులను అతను పంపించి ఉండడు. వాళ్ళు మా స్నేహాన్ని తప్పుగా అర్ధం చేసుకుని అతనికి తెలియకుండా అతని ఆశను నెరవేర్చిపెట్టి అతన్ని సంతోష పెడదామని ఆశపడుంటారు”

“అలాగైతే...నువ్వు ఆకాష్ నా ఇష్టపడుతున్నావు?”

“అవును నాన్నా...”

తండ్రి ఆశ్చర్యపోయాడు! అదే సమయం మనసులో సంతోషించారు. కళ్ళ నుండి నీరు కార, కూతురు చేతులు పుచ్చుకున్నారు.

“ఈ విషయం ఎందుకమ్మా ముందే చెప్పలేదు?”

“నేను మాత్రం చెప్పి ప్రయోజనం ఏముంది నాన్నా? ఆకాష్ మనసులో ఏముందో తెలుసుకోవద్దా?”

జరిగిందంతా తండ్రికి చెప్పటానికి ఏదో ఒకటి ఆమెను అడ్డగించింది.

“దానికేంటి తల్లీ! అతని మనసులో ఏముందో నేను అడిగి తెలుసుకుని నీకు చెబుతాను”

తండ్రి నవ్వాడు. తరువాత కలతతో “ఈ హారాన్ని తిరిగి ఇవ్వటానికి మీ అమ్మకు మనసు రావాలే?” అన్నారు.

“వజ్రాల హారం కోసం ఒకరిని పెళ్ళి చేసుకోవటం కుదరదు నాన్నా! ఈ విషయంలో మీరే అమ్మను సమాధాన పరచాలి" – నేత్రా బ్రతిమిలాడింది.

“భయపడకమ్మాయ్...నేను చూసుకుంటాను. నీ స్నేహితుడి దగ్గర వెంటనే చెప్పి, వాళ్ళింట్లో జరగబోయే ఏర్పాట్లన్నీ ఆపమని చెప్పేసేయ్! పాపం...సంతోషమైన ఆశ్చర్యాన్ని ఇవ్వాలని అనుకుని మీ ఇద్దర్నీ ఇరకాటంలో నిలబెట్టేమే? సారీ అమ్మాయ్”

నేత్రా ఆశ్చర్యపోయింది! కన్న కూతురి మనసును అర్ధం చేసుకుని ఇలా క్షమించమని అడిగే తండ్రి ఇంకెవరికీ అంత సులువుగా దొరకడు.

కానీ, తల్లిని...తలుచుకుని ఆమె భయపడ్డది.

“ధైర్యంగా ఉండు తల్లీ. నేను రేపే బెంగళూరు వెళ్తాను. డైరెక్టుగా వాళ్ళనే కనుక్కుని వస్తాను. నీ మనసులాగా నీకు మాంగల్యం దొరుకుతుంది...కంగారు పడకు...ఏం? తరువాత నేత్రా, ప్రస్తుతానికి అమ్మకి ఈ విషయం తెలియక్కర్లేదు.

నేను తిరిగి వచ్చిన వెంటనే వజ్రాల హారాన్ని, పట్టు చీరను ముఖేష్ ఇంట్లో ఇచ్చేసి...ఆ అబ్బాయి దగ్గర కూడా ఒక క్షమాపణ అడిగేద్దం. పాపం...నీలాగానే అతనికీ ఇది షాకింగ్ గా ఉంటుంది...వెళ్ళి సమాధానపరచు” 

తండ్రి ఆమెను పంపించి ట్రావల్ ఏజెంటుకు ఫోను చేసి టికెట్టు చెప్పారు.

ఏదొ ఇంకో ఊరు వెళుతున్నట్టు భార్య దగ్గర అబద్దం చెప్పి బెంగళూరుకు బయలుదేరారు.

బెంగళూర్ స్టేషన్ చేరుకున్న తరువాత గోఖులే కు ఫోన్ చేయగా...లైను దొరకలేదు. చాలా సేపు ఎంగేజ్ గానే ఉన్నది. ఫోన్ పెట్టేసి ఆటో ఒకటి పట్టుకున్నారు.

భార్య సహోదరుడ్ని పిలుచుకుని ఆకాష్ ఇంటికి వెడితే మాట్లాడటానికి సులువుగా ఉంటుందని అనుకునే తిన్నగా గోఖులే ఇంటికి వెళ్ళాడు. 

“అరెరె...ఏమిటీ ఆశ్చర్యం! రా రమణా...నీకు వందేళ్ళు”

“వద్దురా. ఎవరు అవస్థపడేది”

“సరసూ...అల్లుడుగారు వచ్చారు చూడు” -- గోఖులే గారు లోపలకు చూస్తూ కేకే వేయగా...సంతోషమైన మొహంతో హాలు వైపుకు వచ్చింది సరస్వతి. రమణ ని చూసిన వెంటనే ‘రండి” అన్నది.

“ఏమే...ఎందుకే ఈ నవ్వు?”

“లేదు...అల్లుడు అనడంతో నేను ఆకాష్ వచ్చాడామో అనుకున్నా”

సరస్వతి చెప్పటంతో... రమణ అవాక్కయ్యాడు. ఆయనలో ఏదో ఒక కెలుకుడు.

“రమణా నే కదా మనింటి మొదటి అల్లుడు. ఆ తరువాతే కదా అందరూ! మొదట వెళ్ళి బ్రహ్మాండమైన కాఫీ తీసుకురా...అలాగే అల్లుడు స్నానం చేయటానికి నీళ్ళు పెట్టు. తరువాత కొంచం పాయసం చెయ్యి”

“అరెరె! ఇప్పుడెందుకు ఆమెకు శ్రమ? నేనేమన్నా రానివాడినా వచ్చాను...ఎందుకు హడావిడి చేస్తున్నావు?”

“పాయాసం ఎందుకో తెలుసా...? ఒక స్వీటైన విషయం ఉంది...అందుకే. అవును, నువ్వొచ్చేది ఆకాష్ కు తెలుసా?”

“తెలియదు! నేను సడన్ గా బయలుదేరి వచ్చాను”

“నువ్వు రావటం మంచిదయ్యింది...నేనే నిన్ను రమ్మని చెబుదామనుకున్నా”

“ఏమిటి విషయం?”

“అదే స్వీటైన విషయం అన్నానుగా?”

“అదేమిటో చెబితేనే కదా”

“పాయాసం ఇచ్చి చెబుదామనుకున్నా. ఇప్పుడే చెప్పచ్చు అంటావా? సరే...చెబుతాను. కవితకు త్వరలోనే ‘మాంగల్యం తంతునానేనా’ పాడుదామని ఉన్నాము”

“భలే...చేసేయొచ్చు కదా...?”

“పెళ్ళి కొడుకు ఎవరో తెలుసా?”

“నా ఊహ కరెక్ట్ అయితే... ఆకాష్ అనుకుంటున్నా...కరక్టే కదా?”

“అరె ఎలా కనుకున్నావు? ఏమైనా చెప్పు...నీ తెలివితేటల గురించి చెప్పాలా? అది అలాగే ఆకాష్ దగ్గర కూడా ఉన్నది. ఆ విషయంలో వాడు నీకు లాగానే. మావయ్య కదా... నీలాగానే వాడికీ ఒళ్ళంతా బుర్రే. సడన్ గానే అనిపించింది.

అయినా కానీ, వాడు నేత్రాకు వరుస కదా..! మీకు అలాంటి ఐడియా ఉంటే అది నావల్ల చెడిపోకూడదు కదా...? అందువల్ల జానకి దగ్గర కూడా మాట్లాడాను. ‘ఆకాష్ ను నేత్రాకు చేసుకునే ఐడియా లేదు’ అని చెప్పింది. ఆ తరువాత నేను, సరసూ  మీ అక్కయ్య దగ్గరకు వెళ్ళి మా ఇష్టం తెలిపి, జాతకం ఇచ్చేసి వచ్చాము.

‘మిగతా విషయాలు మా తమ్ముడు దగ్గర మాట్లాడితే చాలు’ అని మీ అక్కయ్య చెప్పింది. అందుకే నీకు ఫోన్ చేద్దామని అనుకున్నాను. కానీ, నువ్వే నేరుగా వచ్చాసావు! నువ్వొచ్చిన వేళ పెళ్ళి కూడా కుదరనీ...అది సరే నువ్వెందుకొచ్చావో చెప్పనే లేదు?”

“నేను సరదాగా వచ్చాను...అక్కయ్యను, ఆకాష్ నూ చూసి వెళ్దామని. ఎప్పుడు  బెంగళూరు వచ్చినా మీ ఇంటికే రావటం అలవాటు కదా...అందుకే మొదట మీ ఇంటికే  వచ్చాను”

“దానికి పేరు అలవాటు కాదు రమణా...అభిమానం! దేవుడు మంచి సమయం చూసి నిన్ను ఇక్కడికి పంపించాడేమో అనిపిస్తోంది”

“అది సరే గోఖులే...నీ కూతురు దగ్గర ఒకటికి రెండు సార్లుగా అంగీకారం అడిగావా? కవితకు ఆకాష్ నచ్చాడు కదా...?” 

“అడిగేమే! ‘ఇప్పుడెందుకు నాన్నా పెళ్ళి?’ అన్నది. అది ‘మా బాధ్యత అమ్మా’ అన్నాము. ఆ తరువాత ‘ఓ.కె’ చెప్పింది. అదీనూ ఎలా చెప్పిందో తెలుసా? ఆకాష్ ను ప్రపోజ్ చేసినందువలన ఓకే అంటున్నాను. ఇంకెవరన్నా అయితే ‘నో’ నే...అన్నది”

“అయితే ముందే ఆకాష్ ను ఆశపడిందేమో?”

“అది కూడా అడిగామే! అదంతా ఏమీ లేదట! ప్రపోజల్ వచ్చినప్పుడు ఆకాష్ అయితే ఓకే అనిపంచాడట. అంతేనట”

“నీ కూతుర్ని అభినందించాలి గోఖులే... ఆకాష్ కు ఉన్న ఆస్తేమిటో తెలుసా...’అతని తెలివితేటలు, అతని గుణం, పదవి’ అనేది కరెక్టుగా అర్ధం చేసుకుని ఓకె చెప్పింది. ఈ గుణం అందరికీ రాదు. కవిత కంటే వదిననే ఎక్కువగా అభినందించాలి. తన కూతుర్ని ఆకాష్ బాగా ఉంచుకుంటాడని నమ్మింది చూడు. ఆ నమ్మకానికి తగిన వాడు ఆకాష్. 

మీకు అల్లుడవటానికి అతను అదృష్టం చేసుండాలి! ఇద్దరూ హాయిగా ఉండనీ. ఆకాష్ కు ఎవరూ లేరని అనుకోకండి. నేనున్నాను. నా అల్లుడు అతను. పెళ్ళి కొడుకు తరఫున ఏమేం చేయాలో అన్నీ నేనే చేస్తాను. మీ అమ్మాయికి ఎంత కట్నం కావాలో అడుగు”

“కట్నమా? సరే...పదివేల బంగారు నాణాలు కావాలి. ఇస్తావా!”

“పోరా పిచ్చోడా! నీ కూతురికి పదికోట్ల బంగారు నాణాలు ఇవ్వచ్చురా! కవిత రానీ...చెబుతాను.  నీకు కేవలం పదివేల బంగారు నాణాలే విలువ కట్టావని”

రమణ చెప్పగా...అక్కడ నవ్వుల కోలాహలం లేచింది. ఆ ఆనంద కోలాహలంలో రమణ యొక్క నిరాశ, వేదన కనబడకుండా పొయింది.

‘భార్య యొక్క మూర్ఖత్వం వలన, డబ్బు ఆశ వలన తన కూతురు ఆకాష్ ను పోగొట్టుకుంది. ఎవరూ మోసం చేయలేదు. తన నెత్తి మీద తానే మట్టి పోసుకుంది జానకి. ఆకాష్ యొక్క విలువ తెలిసినప్పుడు బాధపడుతుంది. కానీ, దాని వలన ఒక్క ప్రయోజనమూ లేదు. నేత్రాకి ఏర్పడ్డ నష్టం నష్టమే...దీన్ని ఆమె తట్టుకోవాలి. దానికి కావలసిన మనొధైర్యాన్ని, పక్వాన్ని దేవుడు ఆమెకు  ఇవ్వాలి'   

సడన్ గా మావయ్యను చూసినప్పుడు ఆశ్చర్యంతో మాట్లాడలేకపోయాడు ఆకాష్. ఆయన్ని చూసిన వెంటనే నేత్రా ఆలొచనలు అతనిలో రాగా...ఆవేదన ఎక్కువై అతని మనసును పిండేసింది. 

గోఖులే గారి మొహంలో తెలుస్తున్న సంతోషాన్ని చూస్తుంటే ఆయన అన్ని విషయాలను మావయ్యకు చెప్పి ఆయన అంగీకారాన్ని తీసుకున్నట్టు అనిపిస్తోంది.

మావయ్య కూడా సంతోషంగానే కనబడుతున్నాడు! అలాగైతే నేత్రా ను తనకిచ్చి పెళ్ళి చేసే ఉద్దేశం...ఆ అవకాశం పోయిందే నన్న బాధో ఏదీ లేదా ఆయనకి?

ఒక వేళ వెంట వెంటనే నా వల్ల జరిగిన అవమానాలను భరించలేక నేత్రా నే నన్ను వద్దనుకుని పక్కకు నెట్టేసిందా?

ఆకాష్...ఆవేదనను దాచుకుని నవ్వాడు.

కొంతసేపు సంప్రదాయ మాటల తరువాత గోఖులే గారు, పంచాంగం అడిగి తీసుకుని మంచి రోజు చూసారు. అదే సమయం కొరియర్ బాయ్ ఒకడు కాలింగ్ బెల్ నొక్కడంతో... ఆకాష్ లేచి వెళ్ళాడు. సంతకం చేసి ఆ కవరు తీసుకున్నాడు. కొంతసేపట్లో అతని మొహం చిగురించింది.

“రెండు సంవత్సరాల పరిశోధన కోసం నన్ను భారత ప్రభుత్వం అమెరికా పంపిస్తోంది. వీసా, టికెట్టు ఖర్చులకు కావలసిన డబ్బు రెడీగా ఉందట. వచ్చే పదో తారీఖున బయలుదేరాలి. సరిగ్గా ఇంకా ఇరవై రోజులే ఉంది!”

ఆకాష్ చెప్పగా...తల్లి సంతోషంతో ఉక్కిరిబిక్కిరి అయ్యింది. గోఖులే మరియు  రమణ మార్చి మార్చి అతని చేతులు పుచ్చుకుని అభినందనలు చెబుతూ  ఊపుతున్నారు. సరస్వతి తన కళ్ళు మూసుకుని, దేవుడికి కృతజ్ఞతలు తెలిపింది.

“మంచి శకునం రా ఆకాష్! అలాగైతే పెళ్ళి చేసుకుని భార్యను కూడా తీసుకు వెళ్ళు”

“పెళ్ళి చేసుకున్నా నేను మాత్రమే వెళ్ళగలను మావయ్యా! తాళి కట్టిన భార్యను విడిచి వెళ్ళటం కంటే...కాబోయే భార్యను విడిచి వెళ్ళటం కొంచం సులభం కదా?”

ఆకాష్ తడబడుతూ చెప్పగా... రమణ నవ్వారు.

“అందులో కష్టమే లేదురా! నువ్వు వెళ్ళిన తరువాత ఒకే నెలలో కవితను అక్కడికి పంపించే బాధ్యత నాది...చాలా?”

ఆకాష్ ఎటువంటి సమాధానం చెప్పలేదు. ఆ మౌనమే అంగీకారమయ్యింది!

“జ్యోతిష్కుడిని పిలిచి మంచి ముహూర్తం రోజును ఫిక్స్ చేయమని చెబుతాను” అంటూ లేచారు గోఖులే.

“నేనే ఈ రజే ఊరికి బయలుదేరతాను” అన్నారు రమణ. 

“మీతో నేనూ వస్తాను మావయ్యా. విదేశీ ఏంబస్సీలో కొంచం పనుంది” అని చెప్పాడు ఆకాష్.

ఆ రోజు రాత్రి అతను కూడా మావయ్యతో బయలుదేరాడు. “బస్సు బయలుదేరటానికి ఇంకా పదిహేను నిమిషాలు అవుతుంది” అన్నాడు బస్సు  డ్రైవర్! ‘మావయ్య దగ్గర ఇప్పుడైనా మనసు విప్పి మాట్లాడు’ అని లోపల ఒక స్వరం ఆర్డర్ వేయటంతో...తనలోని ధైర్యాన్నంతా ఒకటిగా చేర్చుకుని ఆయన్ని చూశాడు ఆకాష్.

*************************************************PART-10********************************************

చెరో పక్కకూ ముఖాన్ని తిప్పుకుని పొంగి వస్తున్న అలలను వేడుక చూస్తూ కూర్చోనున్నారు ముఖేష్, నేత్రా! తన ఇంట్లోని వాళ్ళు ఇలాంటి ఒక మూర్కత్వ పని చేస్తారనిఅతను ఆలొచించి కూడా చూడని విషయం. నేత్రా మొహంలోకి చూడటానికి అతనికి సిగ్గు వేసింది. నిశ్చతార్ధం గురించి తెలుసుకున్న వెంటనే తన ఇంట్లో వాళ్ళపై విరుచుకు పడ్డాడు ముఖేష్.

“ఏమిటీ మూర్కత్వం? ఒక అమ్మాయితో స్నేహంగా ఉంటే దాన్ని ప్రేమ అనుకుని ఎందుకు అంత నీచంగా ఆలొచిస్తారు? వెంటనే వాళ్ళింటికి వెళ్ళి వాళ్ళ దగ్గర నిజం చెప్పి...క్షమాపణలు అడిగిరండి”

“ఏమిట్రా ఇలా చెబుతున్నావు? ఫ్రెండ్ అయితే పెళ్ళి చేసుకో కూడదని ఎవర్రా చెప్పింది? పెళ్ళి తరువాత మీ జీవితం హాయిగా ఉండటానికి ఈ స్నేహం సహాయ పడుతుంది ముఖేష్”

“నో...మాది ట్రూ ఫ్రెండ్ షిప్. కామానికి ఇక్కడ చోటు లేదు. నేత్రాను నేను  తప్పుగా చూడలేను. స్నేహానికి కూడా కన్యాత్వం ఉంది బ్రదర్”

“నీ లాజిక్ నాకు అర్ధం కాలేదురా”

“అర్ధమవదు...అర్ధం కావద్దు! ఈ పెళ్ళి ఏర్పాట్లని ఇక్కడితో ఆపండి. మీకు భయంగా ఉంటే...నేనే వాళ్ళింటికి వెళ్ళి మాట్లాడతాను. మేము ‘స్నేహితులం మాత్రమే’ అని చెప్పేసి వస్తాను. ఇది మనం చెప్పటానికి ఆలస్యం చేస్తున్న ప్రతి క్షణం వాళ్ళు పెళ్ళి ఏర్పాట్లు చేస్తూ ఉంటారు. ఆ తరువాత మనం వెళ్ళి చెబితే అది నమ్మక ద్రోహం అవుతుంది”

“అలాగైతే నువ్వే వెళ్ళి చెప్పిరా! కానీ, వాళ్ళు వజ్రాల హారం తిరిగి ఇస్తే వద్దని చెప్పేయి. అది ఆ అమ్మాయికి మన పెళ్ళి బహుమతిగా ఉండనీ”

అన్నయ్య దారళ మనసును చూసి ముఖేష్ ఆశ్చర్యపోయాడు. నేత్రా ఇంటికి వెళ్ళటానికి ముందు ఆమెతో ఒంటరిగా మాట్లాడటానికి ఇష్టపడ్డాడు. అందుకని వెంటనే ఆమెకు ఫోన్ చేసి బీచ్ కు రమ్మన్నాడు. ‘ఎందుకు – దేనికి’ అని అడగకుండా నేత్రా బీచ్ కు వచ్చింది. కారణం అతనితో మనసు విప్పి మాట్లాడటానికి ఆమె కూడా ప్రయత్నం చేస్తోంది.

“నా మీద విరక్తిగా ఉందా నేత్రా?”

---చాలా సేపటి తరువాత ముఖేష్ మాటలు మొదలు పెట్టాడు.

“మీ మీదా...?” అంటూ నవ్వింది.

“మా ఇంట్లో వాళ్ళు ఇలా చేస్తారని అనుకోలేదు...”

“దానికిపైన మా అమ్మ...ఏం చెప్పను?”---- అన్నది నేత్రా.

“ఆమెను తప్పు చెప్పలేం! ఆడ -- మగ స్నేహాన్ని మన సంఘం ఇంకా అంగీకరించలేదు. దానికి అర్ధం ‘ప్రేమే’ నని నిర్ణయించేసేసింది. కానీ, నువ్వు  భయపడకు నేత్రా. నేనే మీ ఇంటికి వచ్చి నిజం చెప్పేస్తాను. ఇప్పుడే కావాలంటే వస్తాను”

“నాన్న ఊర్లో లేరు ముఖేష్”

“ఎక్కడికి వెళ్ళారు?”

“బెంగళూర్ వెళ్ళారు...!” అన్న ఆమె కొద్ది సేపటి తరువాత “ఇన్ని రోజుల మన స్నేహంలో నేను మీ దగ్గర చెప్పకుండా దాచిన విషయం ఒకటుంది ముఖేష్” అని ఆపింది.

“ఏమిటా విషయం?”

“మా అత్తయ్య కొడుకు ఆకాష్ నే పెళ్ళి చేసుకోవాలని ఆశపడ్డాను. కానీ దేవుడు నన్ను చాలా పరీక్షిస్తున్నాడు”

“ఆ పరీక్ష ఇప్పుడే కదా క్షమాపణ అడిగింది...ఇంకేమిటి?”

“లేదు ముఖేష్. మొదటి నుంచే పరీక్షే! నాలుగు సంవత్సరాల క్రితం ప్రేమను అతనే వచ్చి నా దగ్గర చెప్పాడు. కానీ, చెప్పిన మరుసటి రోజు నుండే ఎందుకో తెలియదు...నన్ను చూసిన వెంటనే తప్పుకుని, తప్పుకుని వెళ్ళటం మొదలు పెట్టాడు. కారణం ఏమయుంటుందో తెలియక ఈ నాలుగు సంవత్సరాలుగా అణువు అణువుగా నేను పడుతున్న ఆవేదన నాకు మాత్రమే తెలుసు”

“ఒకవేళ మీ ఇంటికి విషయం తెలిసి, వాళ్ళేమన్నా చెప్పుంటారో ఏమో...?”

“లేనే లేదు! అది మాత్రం ఖచ్చితంగా తెలుసు. మా అమ్మకు వాళ్ళు నచ్చరనేది నాకు తెలుసు. కానీ, ఖచ్చితంగా మా విషయం మా ఇంట్లో వాళ్ళకు తెలియదు”

“అలాగైతే మీ అమ్మను తలుచుకుని, ఆమె ఖచ్చితంగా పెళ్ళికి ఒప్పుకోదని భయపడి తానుగా తన మనసును అణుచుకున్నారో ఏమో...? ఎందుకు అవమానపడటం అనుకోనుండొచ్చు”

“అదే తెలియటం లేదు! నేనే ధైర్యం చేసినప్పుడు అతనెందుకు భయపడాలి? తల్లి తన గుణంలో మంచిది కాకపోయినా...మా నాన్న చాలా మంచి వారు ముఖేష్.  ఆయన దగ్గర చెప్పుంటే అమ్మని ఎలాగైనా సమాధాన పరచరా? అది వదిలేసి ఎందుకు తప్పుకోవటం”

“సరే! మీ నాన్న దగ్గర నువ్వు చెప్పుండచ్చే...? ఎందుకు మౌనంగా ఉన్నావు?”

“సమయం వచ్చినప్పుడు చెప్పొచ్చులే అని ఊరుకున్నాను. కానీ, ఇంతలో ఏదేదో జరిగిపోయింది! దాని తరువాత మౌనంగా ఉండటం తప్పు అనిపించింది. ఒక విధంగా నాన్న దగ్గర నా మనసు విప్పి చెప్పాసాను. తరువాతే ఆయన బెంగళూరుకు వెళ్ళేరు. ఆకాష్ ఇంట్లో మాట్లాడి నిశ్చయం చేసుకు వస్తాను అన్నారు. ఆయన పెళ్ళి విషయంగా బెంగళూరు వెళ్ళింది అమ్మకే తెలియదు. బహుశ రేపు వచ్చేస్తారు”

“అయితే నేనూ రేపే వస్తాను. మీ అమ్మ దగ్గర పక్వంగా విషయం చెప్పటమే మంచిది”

ముఖేష్ లేచి నిలబడి తన బట్టలకు అంటిన మట్టిని విధిలించు కుంటున్నాడు. పౌర్ణమి వెన్నెల కాంతివంతంగా ఉదయించి ఉన్నది. ఈదురుగాలి ఎక్కువగా ఉండటంతో...సముద్ర తీరంలో గుంపు ఎక్కువలేదు.

ఇద్దరూ రోడ్డు వైపుకు నడిచారు.

“నీ ప్రేమ నెరవేర నా విషస్ నేత్రా!”

ముఖేష్ ఆమె చెయ్యి పుచ్చుకుని షేక్ హ్యాండ్ ఇస్తూ “నీకు ఏ సహాయం  కావాలన్నా ఈ స్నేహితుడి దగ్గర  సంకోచించ కుండా అడుగు. ప్రాణం ఇవ్వటానికి కూడా తయారుగా ఉన్నాను”

తన గుండెల మీద చేయి పెట్టుకుని చెప్పాడు.

“థ్యాంక్స్ ఫ్రెండ్” -- నేత్రా కళ్ళల్లో నీళ్ళు నిలువ గొణిగింది. గాలి వేస్తున్న వేగంలో అతని చెవులకు ఆమె మాటలు వినబడలేదు.

మరుసటి రోజున పొద్దున్నే వచ్చాసారు రమణ గారు. ఆయన మొహం వాడిపోయుంది. ఆయనతో ఆకాష్ రాలేదు. హోటళ్ళో ఉంటానని చెప్పి వెళ్ళిన అతన్ని ఆయన ఆపలేదు.

ముందు రోజు జరిగింది ఒకసారి జ్ఞాపకం తెచ్చుకున్నారు రమణ గారు.

బస్సు బయలుదేరటానికి ముందు ఆయన ముందుకు వచ్చి నిలబడ్డ ఆకాష్ మొహంలో ఏదో ఒక విధమైన వణుకు తెలిసింది.

“ఏమిట్రా?”

“మీ దగ్గర కొంచం మాట్లాడాలి మావయ్యా”

“ఏం మాట్లాడాలి? మాట్లాడు!”

“నేను మాట్లాడబోయేది మీకు షాక్ గా ఉండవచ్చు. ఒక వేళ నచ్చక కూడా పోవచ్చు! మీరు ఏమనుకున్నా సరే...నేను చెప్పేదంతా నిజమని నమ్మితే చాలు”

“ఏమిట్రా నా దగ్గర ఆ డొంక తిరుగుడు మాటలు?”

“అందరూ కలిసి నాకు ఒక పెళ్ళి నిశ్చయం చేసేసారు! కానీ, అందులో నాకు నిజంగా కొంచం కూడా ఇష్టం లేదు మావయ్యా. అమ్మ కోసమే ఈ పెళ్ళి”

“ఏమిట్రా చెబుతున్నావు?” -- రమణ గారు నిజంగానే షాక్ తిన్నారు. వాడినే చూసారు.

“......................” అతడు మౌనం వహించాడు.

“ఎందుకని...నీకు కవిత నచ్చలేదా?”

“అలా చెప్పటం మహా పాపం మావయ్యా! ఒక వేళ మీరు నేత్రాను కని ఉండకపోతే నేను మీతో ఇలా మాట్లాడి ఉండను. ఇది నిజం మావయ్యా” ----గబుక్కున విషయం కక్కేసాడు.

“భగవంతుడా...!” రమణ గారు కళ్ళు మూసుకున్నారు.

“అలాంటప్పుడు ఈ విషయాన్ని అమ్మా, కొడుకులు ఎందుకురా దాచి ఉంచారు?”

“భయం మావయ్యా! మీ దగ్గర పిల్లను అడగటానికి మాకు అంతస్తు  లేదని అమ్మే అడ్డుపడింది. మనింటికొచ్చి నేత్రా కూడా ఎందుకు కష్టపడాలి? అని అడిగింది. మీ అంతస్తుకు సరితూగే వాళ్ళ సంబంధం చేసుకుంటేనే నేత్రాకు మంచిదని అనుకుంది. అదొక్కటే కాదు.

పిల్లను ఇవ్వను అని చెప్పి అత్తయ్య అవమాన పరుస్తుందేమోనన్న భయం”

“ఆ భయంలో మీరిద్దరూ నన్ను పూర్తిగా మరిచిపోయారు...అంతే కదా?”

“అలా కాదు మావయ్యా! అమ్మకు నా కంటే నేత్రా అంటేనే ఎక్కువ ఇష్టం. ఆమె జీవితం మన వలన కిందకు దిగజార కూడదురా! కష్టమంటే ఏమిటో తెలియకుండా పెరిగిన పిల్లను ఇక్కడకు తీసుకువచ్చి కష్టపెట్టటం మహా పాపం. మా తమ్ముడి ఉప్పు తిని, వాడికి ద్రోహం చేసినట్టు అయిపోతుంది. ‘దీని కొసమారా నిన్ను నేను చదివించింది?’ అని వాడు అడగకూడదు అని నా దగ్గర  బ్రతిమిలాడింది.

‘నా వల్ల నేత్రాను మర్చిపోవటం కుదరదమ్మా. మన కష్టం ఇలాగే ఉండిపోతుందా? ఒక రోజు నేను కూడా పెద్ద అంతస్తుకు వస్తాను. అప్పుడు నేత్రా ను నాకిచ్చి పెళ్ళి చేయమని అడగటానికి వెడతావా’ అని అడిగాను. ‘నువ్వు మొదట అటువంటి స్థితికిరా...అలా గనుక వచ్చేస్తే మీ మావయ్యా -- అత్తయ్య మనల్ని వెతుక్కుంటూ వచ్చి పిల్లనిస్తామంటూ చెబుతారు. దానికోసం కష్టపడు. బుర్రను కంట్రోల్ చేసుకో’ అని నన్ను అణిచేసింది.  

నేనూ కష్టపడ్డాను! ఒక విధంగా మంచి స్థితికి వచ్చాననే నమ్ముతున్నా. కానీ, అత్తయ్యకు ఇది కూడా చాలదని తెలుస్తోంది. అందుకే ఎవరూ రాలేదు. కానీ, ఎవరూ ఎదురు చూడకుండా గోఖులే గారు వచ్చి నిలబడ్డారు...పిల్లనిస్తానని!

‘నువ్వు ఇష్టపడి వెళ్ళేదాని కంటే...నిన్ను ఇష్టపడి వచ్చేదాన్ని ఒప్పుకో. అదే మర్యాద’ అంటూ అమ్మ మళ్ళీ మళ్ళీ మాట్లాడి నన్ను మాట్లాడనివ్వకుండా చేసింది. ఇల్లు  వెతుక్కుంటూ వచ్చి పిల్లనిస్తామని చెబుతున్న వాళ్ళ దగ్గర నిజం చెప్పి వాళ్ళను అవమాన పరిచే ధైర్యం...నాకు లేదు. వేరే దారిలేక పెళ్ళికి  ఒప్పుకున్నాను. ఇదే మావయ్యా జరిగింది”

“ఇదంతా ఇప్పుడెందుకురా చెబుతున్నావు? అన్నీ అయిపోయిన తరువాత?”

“ఏదీ పూర్తిగా ముగియలేదు మావయ్యా! ఇంకా కూడా సమయం ఉంది. మీరు మనసు పెడితే నాకు సహాయం చెయ్యొచ్చు. నా ప్రేమ ఓడిపోతుందని కూడా నేను బాధపడటం లేదు. కానీ, కవితను మోసగించటానికి నాకు మనసు రావటం లేదు. ఏ అమ్మాయి అయినా...భర్త మనసులో తాను మాత్రమే ఉండాలని ఆశపడతుంది. ఆ యోగ్యత నాకు లేదు. కవిత చాలా మంచి పిల్ల. నాకంటే మంచి వాడిగా, మేధావిగా, ఆస్తిపరుడుగా ఉండే ఒకడికి ఆమె భార్యగా వెళ్ళి సంతోషంగా ఉండాలని అనుకుంటున్నాను. నేను ఇప్పుడు బ్రతిమిలాడేది నేత్రాను నాకు పెళ్ళి చేసివ్వండి అని కాదు, కవితను నా దగ్గర నుండి కాపాడండి అని” 

రమణ గారు ఒక క్షణం స్థానువులా నిలబడ్డారు. తరువాత ప్రేమతో అతన్ని చూసాడు.

“ఆ విషయాన్ని కవిత దగ్గర నువ్వు చెప్పటమే మంచిదని అనిపిస్తోందిరా ఆకాష్”

“ఇప్పుడు వెళ్ళి చెబితే...ఆమె నా మొహాన ఉమ్మేస్తుంది మావయ్యా”

“చెయ్యదురా...! అలాగే అర్ధం చేసుకుంటే ఏమవుతుంది? దాన్నే సాకుగా పెట్టుకుని నీ కంటే ఒక మంచి వరుడ్ని చూసి పెళ్ళి చేసుకోవాలనే పట్టుదల ఆమెకు వచ్చేస్తుంది. అదే కదా నీకు కావలసింది?”

“గోఖులే మావయ్యనూ, కవిత తల్లిని ఎలా మావయ్యా నేను కష్టపెట్టగలను?”

“ఇలా చూడు ఆకాష్ ఈ విషయాన్ని ఎవరు చెప్పినా వాళ్ళకు కష్టం కలుగుతుంది. అలా చూస్తే ఏమీ చెయ్యటం కుదరదు. పెళ్ళి జరిగితే నీకు మనసు కష్టం, జరగకపోతే వాళ్ళకు మనసు కష్టం. కానీ, ఇది కొన్ని రోజులే. ఇంకో చోట పెళ్ళి సంబంధం కుదిరితే ఈ మనొ కష్టం మాయమైపోతుంది.

నేను వెళ్ళి ఇది చెప్పానే అనుకో...అందులో వెయ్యి సమస్యలు ఉన్నాయి. ఒక వేళ నా కూతుర్ని నీకిచ్చి పెళ్ళిచేయటానికే నేను స్వార్ధంతో కవిత పెళ్ళి ఆపానని అనుకుంటే...అది నేను తట్టుకోలేను. అదీ కాకుండా అంతదూరం వాళ్ళతో కలిసొచ్చి, మాట్లాడి, ముహూర్తానికి తారీఖులు చూడటానికి వాళ్ళకు సహాయపడిన తరువాత నేనే వెళ్ళి ఎలా చెబుతాను?”

“.............................”

“వాళ్ళు నా గురించి ఏమనుకుంటారు? అందువల్ల దాని గురించి మాట్లాడటం ఏ విధంగానూ సరికాదు. నన్నడిగితే...నీ మనసుకు నచ్చిన అమ్మాయితో నువ్వు సంతోషంగా ఉండటం కంటే...నీ సంతోషాన్నీ, ఆవేదననూ నీ మనసులో పూడ్చి పెట్టి కవితను పెళ్ళి చేసుకుని వాళ్ళందరికీ సంతోషం ఇవ్వటమే మానవత్వమని చెబుతాను. మనం సంతోష పడటం కంటే కూడా...మన వలన నలుగురు సంతోష పడుతున్నారంటే ఆ నలుగురి సంతోషమేరా ముఖ్యం. దానికొసమే మనం పుట్టాము. మన సంతోషం కోసం మాత్రమే బ్రతకటానికి కాదు”  

“ఏమిటి మావయ్యా ఇలా చెబుతున్నారు?”

“ఇంకెలా చెప్పను...? నువ్వు, మీ అమ్మ కలిసి చేసిన తప్పు ఇది. దానికైన శిక్షను ఎందుకు కవితకు, గోఖులేకు ఇస్తావు? వాళ్ళు వచ్చి మాట్లాడేటప్పుడే ధైర్యంగా...కుదరదు! అని చెప్పుంటే ఇప్పుడు ఇంత బాధపడక్కర్లేదే?

ఎవరి మనసునూ కష్టపెట్టకూడదు అని అనుకుంటే...ఆ తరువాత కష్టాలన్నీ ఎక్కడికి వెళతాయి? ఎవరో ఒకరు పడే కదా కావాలి? నువ్వే పడాలి. కానీ, అది కష్టం కాదురా ఆకాష్...సుఖం! దాని యొక్క అద్భుతం ఇప్పుడు తెలియదు. నేత్రా కంటే పలురెట్లు నీకు సరిసమమైనది కవితానే. అన్నీ మర్చిపోయి ఫ్రష్ గా ఉండటానికి చూడు”

“..................................”

“దుఃఖాలన్నీ కాలక్రమేణా దాటిపోతాయిరా ఆకాష్! అలాంటి ఒక వరాన్ని  దేవుడు మనిషికి ఇచ్చాడు. అందువలనే మనిషి, మరణాలనూ తట్టుకుని ఈ భూమి మీద జీవిస్తూ ఉన్నాడు. ఒక్కొక్కరి దుఃఖం చూస్తే, నీ దుఃఖం ఏమీ లేదురా. దీన్ని నువ్వే పోనుపోనూ అర్ధం చేసుకుంటావు. నేత్రాని మొసం చేసేమేనన్న నేర భావన నీకు అవసరం లేదు”

“..................................”

“నా కూతుర్ని నేను సమాధాన పరుస్తాను! ఆమె కోసం పుట్టినతని దగ్గరకు ఆమె వెళ్ళి జేరి సుఖంగా ఉంటుంది. ఎటువంటి బాధ లేకుండా...వచ్చిన పని ముగించుకుని ఊరికి తిరిగి వెళ్ళు. పెళ్ళికి ఏర్పాట్లు చెయ్యి”

మావయ్య అతని భుజం మీద తడుతూ అతన్ని ఉత్సాహపరిచాడు. “సరే...ఇంటీకి వెళ్దామా? బెంగళూరుకు నేను వచ్చింది మీ అత్తయ్యకు తెలియదు”

“ఇప్పుడు నేను మీ ఇంటికి రాను మావయ్యా! హోటల్ లో ఉంటాను. మీరు వెళ్ళండి” -- నీరసమైన స్వరంతో అతను చెప్పగా...ఆయన అతన్ని అడ్డుకోలేదు.

ఆటో పుచ్చుకుని ఇంటికి వచ్చి చారారు.

*************************************************PART-11*********************************************

మనసులో అతి పెద్ద భారంతో నేత్రా ఆ రాత్రంతా గడిపింది. తెల్లవారుజామున ఇంటికి వచ్చీ రాగానే, స్నానం చేసి, కాఫీతాగి, అర్జెంటుగా ఎక్కడికో వెళ్ళాడు తండ్రి. సాయంత్రం ఐదైనా ఇంటికి రాలేదు.

ఆరు గంటలకు ముఖేష్ ను రమ్మన్నారు. ఒక వేళ వెళ్ళిన పని విజయవంతం కాలేదో...మంచి విషయమైతే నాతో చెప్పుంటారు. అక్కడ మనసుకు నచ్చనిది ఏదో జరిగుంటుంది. అది ఎలా నాతో చెప్పాలో తెలియక బయటకు వెళ్ళిపోయుంటారు! అలాగైతే ఆకాష్ ను నేను మరిచిపోవాలా?

అదెలా కుదురుతుంది? ఛీదరించుకోవాలి, మరిచిపోవాలి అనే కదా నేనూ అనుకున్నాను. ఎక్కడ కుదిరింది? దేన్ని మరిచిపోవాలనుకుంటామో దాని జ్ఞాపకమే ఇంకా ఎక్కువ అవుతుంది! అనేలాగా నా మనసు అతన్నే కదా చుట్టి చుట్టి వస్తోంది. ‘ప్రేమిస్తున్నాను అని ఒక అమ్మాయి దగ్గర చెప్పిన మరుసటి రోజే ఆ ప్రేమను మరిచిపోయిన ప్రేమికుడు ఈ లోకంలో ఆకాష్ ఒక్కడే ఉంటాడులాగుంది!

తలచుకుంటున్న కొద్దీ ఆమెకు ఏడుపు వస్తోంది.

నాన్నను ఇంకా చూడలేదు. కానీ ఖచ్చితంగా ఐదింటికి ముఖేష్ వచ్చాసాడు. అతన్ని చూసిన వెంటనే తల్లి చురుకైంది. నోరంతా పళ్ళు, చీర కొంగును తలపై కప్పుకుని అతన్ని స్వాగతించింది.

“మీకు ఏ టిఫిన్ అంటే ఎక్కువ ఇష్టమో చెప్పండి... ఒక్క క్షణంలో చేసేస్తాను” అని పట్టు పట్టింది. ముఖేష్ కు ఏం చెప్పాలో తెలియక నేత్రా వైపు చూసాడు. ఆమేమో నాన్న వస్తున్నారా అని వాకిలివైపు చూసింది.

సరిగ్గా ఆరు గంటలకు రమణ గారి కారు వచ్చి నిలబడింది. ఆ ఒక గంటసేపు ముళ్ళ మీద కూర్చున్నట్టు అనిపించింది ముఖేష్ కు. 

కారును షెడ్ లో పెట్టి లోపలకు వచ్చిన రమణ గారు, ముఖేష్ ను చూసి ఒక్క క్షణం తడబడి “హలో” అంటూ షేక్ హ్యాండ్ ఇచ్చి అతని పక్కనే కూర్చున్నారు.

కొంచంసేపు...మౌనంగా గడిచింది.

‘ఎలా ప్రారంభించి...ఎలా ముగించను?’ అనేది అర్ధం కాక ముఖేష్ మరియు రమణ గారు ఇద్దరూ తటపటాయించారు. చివరిగా ముఖేషే మొదలుపెట్టాడు.

“ఒక తప్పు జరిగింపోయింది సార్! దానికొసం క్షమాపణలు అడిగి వెళ్దామని వచ్చాను”

రమణ గారికి అర్ధమైనా, అర్ధం కానట్లు అతన్ని చూసారు. తల్లి అయోమయంగా మొహం పెట్టింది. కొంచం దగ్గరగా వచ్చి “ఏమిటా తప్పు?” అని ఆందోళనగా అడిగింది.

తన కూతుర్ని అనుమానంగా చూసింది. ఆమె చూపుల అర్ధం తెలిసి ‘ఛీ’ అంటూ కృంగిపోయింది నేత్రా. ‘నీ బుద్ది ఎందుకిలా వెళుతోందో?’ అని నొచ్చుకుంది.

“ఏం తప్పు జరిగింది చెప్పండి...?”

“నేత్రా, నేనూ మంచి స్నేహితులమే సార్. మాకున్న స్నేహం వుత్త ఫ్రెండ్ షిప్పే! ఇంకేమీ లేదు. కానీ, మా ఇంట్లో వాళ్ళకు ఇది అర్ధం కాలేదు.  నేత్రాను నేను ప్రేమిస్తున్నాను అనుకుని, నా ప్రేమను నెరవేర్చి సంతోష పడుతున్నట్టు  అనుకుని నన్ను కూడా అడగకుండా అర్జెంటుగా ఇక్కడికి వచ్చి పిల్లనడిగారు. ఈ విషయం నాకు ఆలస్యంగానే తెలిసింది. వెంటనే షాకయ్యాను.

మా ఇద్దరి మధ్య లేని ప్రేమను ఆదరిస్తున్న మీ అందరి దగ్గరా, నిజం చెప్పేద్దామని పరిగెత్తుకు వచ్చాను. ఆదరించాల్సిన ప్రేమ ఇంకా తెలియకుండానే ఉంది...వుత్త స్నేహాన్ని ప్రేమ అని అనుకుని దానికి అంగీకారం ఇవ్వటంతో...అర్జెంటుగా ఏర్పాట్లు జరుగుతున్నాయి. దయచేసి మా మనసులు అర్ధం చేసుకుని అన్ని ఏర్పాట్లనీ ఆపండి! అని మీదగ్గర బ్రతిమలాడి వెళ్దామని వచ్చాను”

అతను చెప్పి ముగించగానే...తల్లి ముఖం షాక్ తో ఆవేశ పడింది. రమణ గారు మౌనంగా కూర్చున్నారు.

“ఏమిటండీ వీడు...ఏం చెబుతున్నాడు? ఏమిటని అడగండి. ఇదంతా బాగలేదని చెప్పండి. ఊరంతా దండోరా వేసిన తరువాత పెళ్ళి వద్దంటే ఎలా? ”

“అమ్మా...ప్లీజ్!” అంటూ చేతులు జోడించి “మీరు అనుకున్నట్లు మేము ప్రేమించుకోలేదు -- స్నేహితులుగా మాత్రమే ఉన్నాం. అంతే!”

“ఏమిట్రా చెప్పావు?”… అంత కంటే ఓర్చుకోలేక నేత్రా తల్లి వేగంగా వచ్చి అతని చొక్కా పుచ్చుకోగా... నేత్రా, రమణ గారు ఇద్దరూ అధిరిపడ్డారు. తనని ఆపటానికి వచ్చిన వాళ్ళను తోసేసి, బలం ఉన్నంత వరకు అతని చొక్కా పట్టుకుని ఊపింది. 

“ఏరా రాస్కల్! స్నేహంగా ఉండటానికి అమ్మాయే దొరికిందా నీకు? అందులోనూ నా కూతురే దొరికిందా? మగవాళ్ళకూ -- ఆడవాళ్ళకూ మధ్య వేరే ఏం స్నేహం  ఉంటుందిరా...ప్రేమ తప్ప? నా కూతుర్ని మత్తులోకి దింపి, ఆశ చూపించి ఇప్పుడు మోసం చేద్దామని చూస్తున్నావు...? ఆడవాళ్ళంటే మీకు అంత చౌకగా అయిపోయారా? మేమారా మీ ఇంటికి వచ్చాము? వజ్రాల హారాన్ని, పట్టు చీరనీ పంపి సంబంధం మాట్లాడమని చెప్పి...అన్ని ఏర్పాట్లనూ చెయ్యమని చెప్పింది ఎవర్రా? నువ్వే కదా?”

“...............................”

“ఇప్పుడు బుద్ది మారిపోయిందా నీకు? లేక వేరే ఎక్కడికైనా మేయటానికి వెళ్ళిందా? అందుకే స్నేహం అదీ, ఇదీ అని కథలు చెప్పి మమ్మల్ని మూర్ఖులు చేద్దామని చూస్తున్నావా? వదలనురా...వదలనే వదలను. పోలీసుల దగ్గరకు వెడతాను. నిన్ను పిప్పి చేసి...నా కూతురి మెడలో తాళి కట్టిస్తాను. దానికి ముందు నువ్వే న్యాయంగా కట్టేయి”

దెయ్యం పట్టిన దానిలాగా అతడ్ని చొక్కా పట్టుకుని ఊపుతూ అరవగా... రమణ గారు రాయిలా నిలబడిపోయాడు. నేత్రా ముఖం కప్పుకుని ఏడవటం మొదలు పెట్టింది.

"ఏయ్ జానకీ! ఏమిటిది...కొంచం కూడా మర్యాద లేకుండా?”

రమణ గారు ఆమెను పట్టుకుని అవతలకి లాగి, ముఖేష్ ను విడిపించాడు. ఆ తరువాత ‘చెళ్ళు’ మని భార్య చెంప మీద ఒకటిచ్చాడు.

“కొట్టాల్సిన వాడ్ని కొట్టకుండా...నన్ను కొట్టటానికి మీకు సిగ్గుగా లేదూ?”

ఆమె అన్న మాటల్ని రమణ గారు పట్టించుకోకుండా ముఖేష్ ను చూసి చేతులెత్తి దన్నం పెట్టారు. “ఈమె మూర్ఖత్వానికి నేను క్షమాపణ అడుగుతున్నాను. నాకు అన్నీ తెలుసు. మీరు బయలుదేరండి...ఇక్కడ జరిగింది ఇక్కడితే మర్చిపొండి”

“నేనే తప్పు చేసాను సార్”

“ఎవరూ ఏం తప్పూ చేయలేదు! నా కూతురు ఎప్పుడూ నీకు ఫ్రెండుగానే ఉంటుంది...బయలుదేరబ్బాయ్”

ముఖేష్ ఇంటి గేటు దాటిన వెంటనే భర్త రెండు చేతులనూ పుచ్చుకుంది జానకి.

“అన్నీ నాకు తెలుసు అని చెప్పారు! ఏం తెలుసు మీకు? తెలిసుంటే ఎందుకు నా దగ్గర చెప్పలేదు? అలా మీకు తెలిసిందేమిటి? ఎందుకు దాన్ని దాచిపెట్టాలి? చెప్పండి...వీళ్ళ విషయం మీకు తెలుసా?”

“తెలుసే...వదులు!”

తండ్రి ఆమె చేతులను విదిలించుకున్నాడు.

“అప్పుడైతే ఎందుకు నా దగ్గర చెప్పలేదు? అందులో ఇంకా ఏం రహస్యం ఉంది? చెప్పేయండి! అంతా చెప్పేయండి...ఇంకా దాచి దాచి నన్ను పిచ్చిదాన్ని చేయకండి”

“నేను చెబుతాను...నాన్నను వదులమ్మా!”

నేత్రా ధైర్యం తెచ్చుకుంది.

తల్లి కూతుర్ని కళ్ళార్పకుండా చూసింది.

“నాకు ఆకాష్ నే నచ్చుతుంది. పెళ్ళి అనేది జరిగితే... ఆకాష్ తోనే జరుగుతుంది”

అది విని తల్లి స్థానువై నిలబడగా.

రమణ గారు జాలిగా తన కూతురు వైపు చూసాడు.

“పెళ్ళి అనేది జరిగితేనే కదమ్మా...?”

“ఏం...ఏమిటి నాన్నా...ఏం చెబుతున్నారు?”

“ప్రతి ఒకళ్ళూ వాళ్ళ వాళ్ళ మనసులో ఒకటి అనుకుని ఏదో చేద్దామనుకుంటే...అది ఏదో అయ్యి మొత్తానికి నువ్వు అనుకున్నది జరగబోయేది లేదు నేత్రా. మనసు దృఢపరుచుకో! ఇక ఆకాష్ ను తలుచుకోవటం తప్పు.  మగవాళ్ళు ఇంకొకరి భార్యను తలుచుకోవటం ఎంత తప్పో...ఆడవాళ్ళు ఇంకొకరి భర్తను తలుచుకోవటం కూడా అంతే తప్పు”

తండ్రి అలా చెప్పటంతో...గోడకు కొట్టిన మేకులాగా అయిపోయింది నేత్రా.

*************************************************PART-12********************************************

ఎంబస్సీలో పని ముగించుకుని ఆ రోజు రాత్రే బెంగళూరుకు బయలుదేరాడు ఆకాష్.

‘మావయ్య సహాయం చెయ్యరు!’ అనేది అతనికి ఖచ్చితంగా తెలిసిపోయింది. ఆయన చెప్పేదంతా మాటకు మాట న్యాయమైనా, మనసు అంత ఈజీగా దానికి కట్టుబడటం లేదు.

‘నిజం చెబితే కవిత ఖచ్చితంగా అర్ధం చేసుకుంటుంది!’ అనే చిన్న ఆశ మనసును వేధించింది. ‘ఆమె దగ్గర ఈ సమస్యను నేరుగా చెప్పటం కంటే, వేరేలాగా చెబితే ఏం...?’ అని అనిపించింది.

బెంగళూరు వెళ్ళి దిగిన వెంటనే మొదటి పనిగా గోఖులే గారి ఇంటికి ఫోను చేసి కవితను కాంటాక్ట్ చేసాడు.

“మీ దగ్గర కొంచం మాట్లాడాలి కవితా...ఒక పది గంటలకు పార్కుకు రాగలరా?”

“ఏం విషయం ఆకాష్?”

“కలుసుకున్నప్పుడు చెబుతానే?”

“సరే...వస్తాను”

సరిగ్గా పది గంటలకు కవిత వచ్చేసింది. నీడగా ఉన్న ఒక చోటుకు తీసుకు వెళ్ళి కూర్చున్నాడు.

“నేనిప్పుడు చెప్పబోయేది నా స్నేహితుడి సమస్య కవితా. దానికి తీర్పు చెప్పే న్యాయమూర్తిగానే ఇప్పుడు నిన్ను పిలిచాను”

“అలాగా...హై కోర్టా లేక సుప్రీం కోర్టు న్యాయమూర్తినా?”

“సుప్రీం కోర్టు చీఫ్ జస్టీస్ న్యాయమూర్తి అనుకుందాం. ఎందుకంటే ఇప్పుడు చెప్పబోయే సమస్య అలాంటిది”

“సరే...ఏమిటి సమస్య?”

“నా స్నేహితుడు ఒకడు చాలా పేదవాడు. చాలా కష్టపడ్డ కుటుంబం. ఎలాగో చదువుకుని పైకెదుగుతున్నాడు. కానీ, అంత కష్టంలోనూ వాడికి ప్రేమ ‘టా’ మని వచ్చేసింది. ఆ అమ్మాయి చాలా డబ్బుగలది. ఆమె కూడా అతన్ని  ఇష్టపడుతోంది. స్నేహితుడి తల్లికి విషయం తెలియగానే ‘ఇదంతా సరికాదు! ఆ అమ్మాయిని పెళ్ళి చేసుకునే అంతస్తు నీకు లేదు. ఆమె జీవితాన్ని నాశనం చేయకు! ఆమెనైనా బాగుండనీ’ అన్నది. అతను దాన్ని అంగీకరించలేదు. వెంటనే వాడి తల్లి ‘అలాగైతే ఆ అమ్మాయికి సరిసమంగా నీ అంతస్తును అన్ని విధాలా పెంచుకుని ఆ తరువాత వెళ్ళి పెళ్ళి చేసివ్వండి అని అడుగు...అంతవరకు ఆమెను నువ్వు తలచుకోకూడదు. దేవుడు రాసి పెట్టుంటే...మీ పెళ్ళి జరుగుతుంది. అందువలన ఎదగటానికి ఏం దార్లున్నాయో...వాటిని మాత్రం చూడు’ అని ఖచ్చితంగా చెప్పింది.

వాడికి రోషం వచ్చింది. తల్లి చెప్పినట్టు నడుచుకున్నాడు. ఆ తరువాత ఆ అమ్మాయిని తిరిగి కూడా చూడలేదు. ‘వీడికి ఏమైంది?’ అని ఆ అమ్మాయి తపించిపోయింది. అయినా కానీ వీడు పట్టుదలగా ఉన్నాడు. పెద్ద అంతస్తుకు చేరుకున్నాడు.

కానీ, ఇప్పుడు కూడా ఆ అమ్మాయి తల్లికి ఇతని మంచితనం తెలియలేదు. పిల్లను అడగటానికి వీడు వెళ్ళాలి అనుకుంటునప్పుడు తమ కూతుర్ని ఇస్తామని ఆశగా అడిగి వచ్చారు మరొకరు. అతని తల్లి మనసు అటూ ఇటూ దొర్లింది.

‘నువ్వు ఆశపడటం కంటే...నిన్ను ఆశపడి వచ్చిన ఒక కుటుంబం అమ్మాయినే పెళ్ళి చేసుకోవటం మంచిదీ అని చెప్పేసింది. ఈ పరిస్థితిలో నా స్నేహితుడు రెండు తలల చీమలా కొట్టుకున్నాడు.  ప్రేమించిన అమ్మాయిని మర్చి పోలేక...కట్టుకోబోయే దాన్ని మొసం చేసే ధైర్యం లేక అల్లాడుతున్నాడు.

వాడు ఏం చేస్తే ఈ సమస్య తీరుతుందని అనుకుంటున్నావు? ఎవరి మనసు గాయపడకుండా దీనికి మంచి న్యాయం దొరకాలని స్నేహితుడు ఆశపడుతున్నాడు. వాడికి ఒక దారి చెప్పు”

ఆకాష్ మాట్లాడటం ఆపాడు. కవిత అతన్నే చూసింది.

“నేను కొంచం ఆలోచించి తీర్పు చెప్పనా ఆకాష్? ఒక రోజు టైము కావాలి?”

“ఓ...తీసుకో కవితా! కానీ, ఒక రోజు కంటే ఎక్కువ తీసుకోకు”

“దాని కంటే ఎక్కువ టైము అవసరం లేదు. రేపు ఇదే సమయానికి నా తీర్పు ఏమిటో తెలిసిపోతుంది...సరేనా?”

కవిత లేచింది. తన టూ వీలర్ను స్టార్ట్ చేసి బయలుదేరింది. కొంచం సేపు అక్కడే నిలబడ్డ ఆకాష్, తరువాత ఇంటికి బయలుదేరి వెళ్ళాడు.

భొజనానికి కూర్చున్న అతనికి తినాలనిపించలేదు. ‘కవిత ఏం తీర్పు చెబుతోందో’ అని గుండె కొట్టుకుంటోంది. ‘మావయ్య చెప్పినట్టే ఈమె కూడా చెబితే?’ అన్నిటినీ మరిచిపోయి, నేత్రాని కూడా మరిచిపోయి ఈమెను పెళ్ళి చేసుకుని...సంతోషంగా ఉన్నట్టు చివరిదాకా నటిస్తూ జీవించటం నా వల్ల కుదురుతుందా?...కుదురుతుంది! కుదిరే తీరాలి. అదే చివరి తీర్పు. ఎలా ఉన్నా దీనికి కట్టుబడటం తప్ప వేరే దారిలేదు.

మావయ్య చెప్పినట్టు, ‘ప్రేమతో విజయం సాధించటానికి... మానవ జన్మలను నలిపి వెళ్ళటం గొప్ప పని కాదు. అందరినీ కన్నీటిలో ముంచి, అందులో ప్రేమ పడవను వదలాలనుకోవడం చేతకాని తనం’ కాబట్టి తీర్పు ఎలా ఉన్నా దానికి కట్టుబడటం మంచిది! అన్న నిర్ణయంతో భోజనం చేయకుండానే పగటి నిద్రలో మునిగిపోయాడు, ప్రయాణ బడలికతో!

కళ్ళు తెరిచి చూసినప్పుడు హాలులో గోఖులే గారు కూర్చోనున్నారు. ఆయన మొహం మిక్కిలి సంకటంలో ఉన్నది. ఆకాష్ వేగంగా ఆయన దగ్గరకు వచ్చాడు.

“ఏమిటి...ఈ సమయంలో?”

“ఒక ముఖ్యమైన విషయం”

“చెప్పండి సార్”

“మనం కొంచం బయటకు వెళ్ళి మాట్లాడితే బాగుండు అనిపిస్తోంది”

“వెళ్దామే!” అంటూ లేచిన ఆకాష్ గందరగోళంతో బయలుదేరి వెళ్ళాడు. ఆయన వెనుకే నడిచాడు.

వీధి చివర ఉన్న కిళ్ళీ కొట్టు దగ్గర నిలబడ్డారు ఆయన. ట్రాఫిక్ ఎక్కువ లేని సమయం కాబట్టి, వీధి శాంతంగా తెలిసింది. ఒక్క నిమిషం ఏమీ మాట్లాడకుండా ఉన్న గోఖులే గారు గబుక్కున అతని చెయ్యి పుచ్చుకున్నారు.

“నన్ను క్షమించాలి ఆకాష్”

“ఏమైంది...?”

“మట్టి గుర్రాన్ని నమ్మి కాలువలోకి దిగాను నేను”

ఏమీ అర్ధం కాని ఆకాష్ ఆయన్ని అయోమయంగా చూసాడు.

“ఏమిటి సార్ చెబుతున్నారు...ఎవరా మట్టి గుర్రం?”

“నా కూతుర్నే”

" కవితకు ఏమిటి సార్?”

“దానికి ఏమీ లేదు ఆకాష్. అది బాగానే ఉన్నది. నన్నే నీళ్ళలోకి తోసేసింది. దాన్ని నమ్మి అన్ని ఏర్పాట్లూ చేస్తూ ఉన్నాను. ఇప్పుడొచ్చి -- సడన్ గా ‘నాకు పెళ్ళి వద్దు, ఆపేయండి నాన్నా’ అంటోంది. ఏమిటి కారణమని అడిగితే తనకు డాన్స్ ట్రూప్ తో జపాన్, ఆస్ట్రేలియా, సింగపూర్, మలేషియా అని వెళ్ళటానికి ఛాన్స్ దొరికిందట. మంచి సంధర్బమట.

అక్కడ భారతీయ నాట్యాలను అరంగేట్రం చేస్తుందట. దానికోసం చాలా శ్రమ పడాలట. ఊపిరి పీల్చుకోవటానికి కూడా సమయం దొరకదట. తిరిగి రావటానికి ఆరు నెలలు అవుతుందని చెబుతోంది. ఆలొచించి చూస్తే పెళ్ళి జీవితం కంటే...డాన్స్ నే ఎక్కువ ప్రేమిస్తున్నానని చెబుతోంది. అందువల్ల కొన్ని రోజులు నన్ను ఇలా వదిలేయండని మొండి పట్టుదల పడుతోంది.

ఆకాష్ దగ్గర చెప్పండి. నా మనసును అతను బాగా అర్ధం చేసుకుంటాడుని అంటోంది. నేనూ, నా భార్యా ఎంతో బ్రాతిమిలాడి చూశాం. ఎక్కువగా బలవంతం చేస్తే కళ్లకు కనబడనంత దూరం వెళ్ళి సెటిల్ అయిపోతాను అని  భయపెడుతోంది. నాకేమీ అర్ధం కావటం లేదు ఆకాష్. గుర్రం నన్ను మాత్రం  తోసేస్తే పరవాలేదు...నిన్ను కూడా తోసేసి గాయపరుస్తోంది. ఈ విషయాన్ని నీతో ఎలా చెప్పాలో తెలియక నిన్నంతా పిచ్చివాడిలా తల పీక్కున్నాను.

ఎన్ని రోజులు చెప్పకుండా దాచగలను? ఇంత వరకు నేను ఎవరి మనసును కష్టపరిచింది లేదు. మొట్టమొదటి సారిగా నిన్ను ఇలా...నన్ను క్షమించు! ఈ తప్పుకు ప్రాయశ్చిత్తంగా నా ప్రాణాలు వదలటానికైనా నేను రెడిగా ఉన్నాను”

“సార్...ఏం మాటలు ఇవి?” ఆకాష్ ఆయన్ని సమాధానపరిచాడు.

నేరం చేసింది ఆకాష్. కానీ, అతన్ని పెద్దమనిషిని చేసి, తానే నేరాన్ని తన మీద వేసుకున్నది కవిత అనేది అర్ధమయినప్పుడు, అతనికి ఏడవాలో...నవ్వాలో తెలియలేదు.

క్షమించమని అడగాల్సిన వాడు అతను. కానీ, అతని దగ్గర ఆ పెద్ద మనిషి క్షమాపణలు అడిగి నిలబడ్డాడు. వాళ్ళ ముందు అతను బలాదూర్ అయినట్లు ఉన్నది. తన స్వార్ధమైన ప్రేమ వలనే కదా ఇదంతా అని అనుకున్నప్పుడు అతనికి మనసు చివుక్కుమంది. కవిత -- గోఖులే గారి కుటుంబం ముందు తనకు నిలబడటానికి కూడా అర్హత లేదని అనిపించింది. వాళ్ళు పెద్ద మనుషులు. కర్పూరం లాంటి మనసులు ఉన్నవారు. వాళ్ళు కరిగిపోతున్నా అవతలివారి మనసుల్లో దీపం వెలిగించే వారు. వాళ్ళకు ముందు నేను ఉత్త చెత్త.  ఈ చెత్త మండితే...గాలి నీచు వాసన వేస్తుంది. కర్పూరం మండితే అదేగాలి సువాసన వేస్తుంది. మండినా కర్పూరం గానే మండాలి. గుడులలో, శవాల ముందు, ద్రిష్టి తీసే గుమ్మడికాయ ముందు అంటూ కర్పూరం ఎక్కడ వెలిగినా అది ఆ గాలిని సువాసనతో నింపుతుంది. తన మరణాన్ని అర్ధమున్న మరణంగా చేసుకుంటుంది.

కొంతమంది మనుషులు కూడా అలాగే అర్ధంతోటి జీవిస్తున్నారు. గోఖులే గారి  కుటుంబంలాగా... రమణ మావయ్యలాగా! వీళ్ళందరి ముందూ నేనెందుకు చెత్తకుప్పలాగా అయిపోయాను? ప్రేమ మనిషిని స్వార్ధ పరుడుగా  చేస్తుందా? అవును...అది నన్ను స్వార్ధ పరుడిగానే చేసింది. లేకపోతే నా ఒక్కడి సంతోషం కొసం ఇంతమంది మనసులను వేధిస్తానా...?

ఆకాష్ కృంగిపోయాడు. పెళ్ళి పనులు ఆగిపోయాయి. కవిత ఫోనులో నవ్వింది.

“నా తీర్పు ఎలా ఉంది ఆకాష్?” అని అడిగినప్పుడు ఆమె యొక్క విశ్వరూపానికి ముందు తాను ఒక పురుగులాగా వంకర్లు తిరుగుతున్నట్టు అనిపించింది. 

“ఆ అమ్మాయి అలా చేస్తుందని నేను అనుకోలేదే” ఆకాష్ తల్లి బాధపడింది.

“ఇంకో రెండేళ్ళ వరకు నా పెళ్ళి గురించి మాట్లాడకమ్మా” అని అరిచాడు.

ఫిక్స్ చేసుకున్న తారీఖున అమెరికాకు బయలుదేరి వెళ్ళిన వాడు, సరిగా రెండేళ్ళ తరువాత మనదేశానికి తిరిగి వచ్చాడు. ‘ఈ రెండేళ్ళ కాలంలో ఇక్కడ ఏమేమి మార్పులు ఏర్పడ్డాయో...అందరూ ఎలా ఉన్నారో?’

అతని మనసు అది తెలుసుకోవటానికి తహతహలాడింది.

*************************************************PART-13********************************************

విమానాశ్రయంలో ఎప్పుడూ ఉండే చెకింగులను ముగించుకుని బయటకు వచ్చిన అతన్ని చూసి ఒక గుంపే చేతులు ఊపింది. ఆ గుంపు మధ్యలో ఉన్న ఒక రూపం అతన్ని మిక్కిలి ఆశ్చర్యపరిచింది.

‘అది జానకీ అత్తయ్యా...? నన్ను స్వాగతించటానికా వచ్చింది ఆమె? ఇది కలా...నిజమా? నిజమే!’

అతని  దగ్గరకు వచ్చి చేతులు పుచ్చుకుని “అయ్యో...ఎంతగా మారిపోయావురా నువ్వు! అమెరికా 'వెదర్ 'లో మనిషే టొమేటో పండులాగా అయిపోయావు...” అని పలకరించింది అత్తయ్యే!

ఆకాష్ ఆశ్చర్యంలో కొట్టుమిట్టాడాడు. అత్తయ్య పక్కన మావయ్యా. రెండు సంవత్సరాలలో ఇంకొంచం వయసు పైబడి, చిక్కి...కానీ, ఆయన కళ్ళల్లో కనబడిన అభిమానం మాత్రం యుక్త పరువంలో ఉన్నట్టే ఉంది. ఆయన మాట్లాడకుండా ఒకే కౌగిలిలో తన వెయ్యి విచారింపులను బయటపెట్టాడు. మావయ్యకు కొంచం దూరంలో గోఖులే గారు, సరస్వతి అత్తయ్య.  

“హలో” అంటూ ఉత్సాహమైన స్వరంతో పుస్తకాల షాపులో నుండి వచ్చింది కవిత.

“అమెరికాలో నీ అనుభవాలు ఎలా ఉన్నాయి”

“ఒక పుస్తకమే రాయచ్చు! అంత ఉంది”

“చెబుతారా...? నేను కావాలంటే నోట్స్ తీసుకుని కంప్యూటర్లో టైపు చేసి ఉంచుతాను. రాబోవు కాలానికి ఉపయోగ పడుతుంది”

“ఖచ్చితంగా చేయాలి! అవును...నీ గురించి చెప్పు. నీ డాన్స్ ప్రొగ్రాంలన్నీ ఎలా ఉన్నాయి?”

“రాష్ట్రపతి చేతులు మీదగా కవిత ‘బిరుదు’ తీసుకుంది తెలుసా. చాలా మంది వి.ఐ.పి.లు ఈమె నాట్యం చూసి అభినందించి, బోలెడు బహుమతులు  ఇచ్చారు!”

“అలాగా…అప్పుడైతే గొప్ప మనిషే!”

“మీకంటేనా...? మీ గురించి, మీ పరిశోధనల గురించి పేజీలకు పేజీలు రాసారు. ‘భారత దేశం యొక్క నమ్మకమైన స్టార్’ అని…అన్ని పత్రికలలోనూ మీ ఫోటో వేసి అభినందించారు”

ఆకాష్ చిన్నగా నవ్వాడు.

“ఎంతైనా చెప్పు కవితా! నీ ముందు నేను బలాదూర్”  అతని స్వరం పోగడింది.

“సరి సరి...పొగడింది చాలు” అని నవ్వింది కవిత.

ఆకాష్ మావయ్య దగ్గరకు వచ్చాడు

 “నేత్రా రాలేదా మావయ్యా?”

మావయ్య అతన్ని తదేకంగా చూసాడు.

“అది ఇప్పుడు ఇక్కడ లేదు”

“మరెక్కడ?”

“వరంగల్ లో ఉంది...ఆమెది పెద్ద కుటుంబం”

ఆకాష్ షాక్ తో చూసాడు. ఆయన చలనం లేకుండా నడిచారు.

“ఒకసారి నువెళ్ళి దాన్ని చూసిరారా ఆకాష్. నిన్ను చూస్తే చాలా సంతోష పడుతుంది”

మావయ్య మామూలుగా చెప్పగా...ఆ తరువాత ఆకాష్ ఎవరితోనూ మాట్లాడలేదు.

అతని మనసు బాగా విరిగిపోయింది. ‘ఎవరికోసం ఇంత కష్ట పడ్డానో, ఎవరికొసం అందరినీ విసిగించానో...ఆమె కొంచం కూడా ప్రేమ లేకుండా, ఎవరినో పెళ్ళి చేసుకుని, పెద్ద కుటుంబం కూడానట...మావయ్యకూ మనస్సాక్షి లేకుండా పోయిందా? ఎలా దీనికి ఒప్పుకున్నాడు ఆయన? ఈ ప్రశాంతతతోనే అతయ్య కూడా నన్ను గౌరవించి మాట్లాడుతోందా?’

“ఏమిట్రా అయ్యింది? ఇండియా వచ్చిన వెంటనే మొహం ఇలా అయిపోయింది? వెదర్ మారటం వలనా?”

“అవును…” -- గొణిగాడు.

“ఇదే నేత్రా యొక్క అడ్రస్సు! కచ్చితంగా నువ్వు వరంగల్ వెళ్ళి రావాలి. కుదిరితే రేపే వెళ్ళిరా. అలాగే స్వామి దర్శనం కూడా చేసుకురా” మావయ్య ఒక కాగితం ఇచ్చి వెళ్ళిపోయారు.

“వెళ్తాను...వెళ్ళి అడుగుతాను! నువ్వంతా ఒక ప్రేమికురాలివేనా అని అడిగేసి వస్తాను...”... ఆకాష్ తీర్మానించుకున్నాడు.

మరుసటి రోజు ట్రావల్స్ లో కారు ఒకటి బుక్ చేసుకుని, తానే డ్రైవింగ్ చేసుకుని వెళ్ళాడు.

వరంగల్ వెళ్ళిన వెంటనే హోటల్ రూము తీసుకుని స్నానం ముగించుకుని, డ్రస్సు మార్చుకుని మావయ్య ఇచ్చిన అడ్రస్స్ పుచ్చుకుని బయలుదేరాడు. ఎక్కువ శ్రమ పడకుండా అడ్రస్సు కనుకున్నాడు. చెట్లు ఎక్కువగా ఉన్న బంగళా అది. అక్కడే అతని ప్రాణం నివసిస్తోంది...ఇంకొక ప్రాణితో!

అతనికి ఏడుపు వచ్చింది.

రాత్రి సమయం కాబట్టి చిన్న వెళుతురులో బంగళాను చేరుకుని కాలింగ్ బెల్ కొట్టేసి...గుండె వేగంగా కొట్టుకుంటుంటే కళ్ళు మూసుకుని నిలబడ్డాడు. అతన్ని చూసిన వెంటనే ఆమె షాక్ అవుతుందో...ఏడుస్తుందో లేక నిర్లక్ష్యం చేస్తుందో?

ఎవరో నడిచి వస్తున్న శబ్ధం, గొళ్ళెం తీస్తున్న శబ్ధం వినబడింది. తలుపు తెరిచి “ఎవరూ?” అని అడిగింది. నేత్రా కాదు...వేరే ఎవరో!

“నేత్రా?”

“అమ్మగారు ఇప్పుడే నిద్రపోయారు. ఒళ్ళు కొంచం బాగుండలా. మీరెవరు?”

"ఆమెకు తెలిసినతన్ని”

“పొద్దున్నే వస్తారా?”

“లేదు! ఆకాష్ వచ్చానని చెప్పండి. ఆవిడ ఖచ్చితంగా వస్తుంది”

ఆమె...అతన్ని అదోలా చూసి మేడపైకి వెళ్ళింది. కొంచం సేపటి తరువాత మేడ మీద నుండి ఒక దేవత దిగి వచ్చింది.

‘నేత్రానా? అవును... నేత్రానే! అబ్బో...ఎంత అందం? ఎలా ఇంత గంభీరమైంది?’

గాలికి జుట్టు ఎగురుతుండగా, అందమైన నైటీలో నిదానంగా దిగి వచ్చి తన ఎదురుగా నిలబడ్డ అతన్ని మిక్కిలి ఆశ్చర్యంతో చూసింది.

“నన్ను తెలుస్తోందా?”

కొద్దిసేపైన తరువాత అడిగాడు.

“తెలుసా ఏమిటి..? చెప్పండి ఆకాష్. నా వల్ల మీకు ఏం సహాయం కావాలి?”

“సహాయమా...నేను సహాయం కోరి ఇక్కడికి రాలేదు నేత్రా, నిన్ను చూసి వెళ్దామని వచ్చాను”

“ఇప్పుడు టైమెంతయిందో తెలుసా? మీరు వచ్చినందుకు నాకు చాలా సంతోషంగా ఉంది. మొదట భోజనం చేయండి, ఆ తరువాత రెస్టు తీసుకోండి. పొద్దున మాట్లాడుకుందాం”

“నేను ఇక్కడికి ఉండటానికి రాలేదు! ‘జస్ట్’...నిన్ను చూసి వెళ్దామని వచ్చాను. నీ భర్తను, పిల్లలను పరిచయం చెయ్యవా నువ్వు”

అతను అడిగిన మరుక్షణం నేత్రా ఆశ్చర్యపోయి నవ్వింది. అతనికి ఏమీ అర్ధం కాక ఆమెనే చూసాడు.

“నాకు పెళ్ళి అయ్యిందని మీకు ఎవరు చెప్పారు?”

“మావయ్యే!”

“ఏం చెప్పారు...పెళ్ళి అయ్యిందనా చెప్పారు?”

“నీ కుటుంబం పెద్ద కుటుంబం అన్నారే!”

“అవును...పెద్ద కుటుంబమే”

“తండ్రీ--కూతుర్లు మాట్లాడేది నాకేమీ అర్ధం కావటం లేదు”

“అది సరే! కణాన్ని వేరు చేసి పరిశోధన చేసే వారికి మిగిలిన మనసుల గురించి ఏం తెలుసు?”

“అలాగంటే నీకు ఇంకా పెళ్ళి కాలేదా?”

“ఇంకా లేదు...”

“అప్పుడైతే మావయ్య పెద్ద కుటుంబమని చెప్పారే...అదే ఏదీ?”

“ఒక జిల్లానే పరిపాలిస్తున్నాను కదా? అందువల్ల అలా చెప్పుంటారు”

“జిల్లాని పరిపాలిస్తున్నవా?”

“అవును...కలెక్టర్ కు వేరే పనేముంది?”

ఆమె సర్వ సాదారణంగా చెప్పగా... ఆకాష్ ఆశ్చర్యంతో నోరెళ్ళబెట్టాడు.

“బయట బోర్డు చూడలేదనుకుంటా?”

నేత్రా అతన్ని బయటకు తీసుకు వచ్చి చూపించిన చోట ‘మిస్. నేత్రా ఐ.ఏ.ఎస్., జిల్లా కలక్టర్’ అని రాసుంది. ఆమెను చూడటానికి వెళ్ళే హడావిడిలో అది కూడా గమనించ లేదు  అనేది గ్రహించాక -- తల వంచుకున్నాడు.

“మావయ్య చెప్పిన తరువాత ప్రాణమే పోయినట్లు అయ్యింది”

“ఇప్పుడు మళ్ళీ వచ్చినట్లు అయ్యిందా?”

“లేదు...ఇంకా అర అడుగు దూరంగానే ఉంది”

“ప్రేమ తాడు వేసి లాగితే ఈ ప్రాణాన్ని తీసుకోవచ్చు?”

“వేసేస్తే సరి! ఇప్పుడే వేసేయనా...లేదు నాలుగు రోజులు అయిన తరువాత వెయ్యోచ్చా?”

“ఆరు సంవత్సరాలు నన్ను బాధపెట్టి...ఇప్పుడు మాట్లాడటం చూడు”

నేత్రా చిన్నగా కోపం తెచ్చుకుంది.

“పగ తీర్చుకునేలాగా నన్ను బాధపెట్ట కుండా ఉంటే చాలు”

అతను చెబుతున్నప్పుడే ఫోను మోగింది. నేత్రా తీసింది. అతనికి  ఇచ్చింది.

“ఎవరు?”

“మీ మావయ్యట!”

“మా మావయ్యా... నీకు చాలా పొగరెక్కింది” అంటూ రిజీవర్ తీసుకుని చెవి దగ్గర పెట్టుకున్నాడు.

“ఏమిటి ఆకాష్...నా కూతురి కుటుంబం పెద్దదే కదా?” -- అవతలవైపు మావయ్య నవ్వారు.

“పొండి మావయ్యా...ఒక నిమిషంలో నన్ను పిచ్చివాడ్ని చేసారు”

“ఉండు...ఇప్పుడు అత్తయ్య నిన్ను ఒకటడగాలట?”

మావయ్య ఎగతాలిగా నవ్వ...కొంచం సేపట్లో అత్తయ్య స్వరం వినబడింది.

“నీ దగ్గర ఒకటి అడగాలిరా ఆకాష్”

“అడగండి అత్తయ్యా...”

“నా కూతుర్ని పెళ్ళి చేసుకుంటావా? ఇప్పుడు నీ అంతస్తుకు ముందు మా అంతస్తు చాలా చిన్నదిరా. నన్ను క్షమించు...పాతవన్నీ మర్చిపోయి మాకు అల్లుడుగా వస్తావా? మీ అమ్మ దగ్గర వెళ్ళి పద్దతిగా మాట్లాడామురా. ఆమెకు చాలా సంతోషం. నువ్వు ఒక మాట చెబితే ముహూర్తం తారీఖు ఖాయం చేసుకుని పెళ్ళి పత్రికలు ప్రింటుకు ఇచ్చేస్తాను. డైరెక్టుగా పెళ్ళే...ఏమంటావు?”

“ఒక్క నిమిషం అత్తయ్యా...నా భార్యను అడిగి చెబుతాను” ఆకాష్ నవ్వగా

అవతలివైపు, “ఓరి వెధవా...ఏమిట్రా చెబుతున్నావు? పెళ్ళికి ముందే ఇలానా?”

“త్వరగా ముహూర్తం పెట్టకపోతే...మీ అమ్మాయికి శ్రీమంతం వచ్చేస్తుంది. జాగ్రత్త!”

ఆకాష్ ఫోన్ పెట్టేసి నవ్వగా... నేత్రా ముఖం ఎర్ర బడింది.

“హమ్మయ్య...పాత నేత్రాను చుశాసాను” అన్నాడు ఆకాష్.

అక్కడ నుండి ఇరవై రోజులకు ముహూర్తం పెట్టబడింది. పెళ్ళి కూతురు ఐ.ఏ.ఎస్, పెళ్ళి కొడుకు గొప్ప యువ శాస్త్రవేత్త అవటంతో పెళ్ళికి విపరీతమైన జనం. అందులో చాలా మంది వి.ఐ.పి. లు.

‘ఇతను నా స్నేహితుడు’ అని ముందు రోజే ఆకాష్ కు ముఖేష్ ను పరిచయం చేసింది నేత్రా. ముఖేష్ కూడా ఐ.ఏ.ఎస్. మహరాష్ట్రాలోని ఒక నగరానికి కలెక్టర్ గా ఉంటున్నాడు. పెళ్ళిలో ముఖేష్ ఆడపెళ్ళి వారి తరఫున హడావిడి పడుతూ  పనులు చేస్తే, ఆకాష్ తరఫున బొంగరంలాగా తిరిగి ఉపసరించింది కవిత.

ఆ సమయంలో ముఖేష్ తో రెండు మూడు సార్లు మాట్లాడ సంధర్భం దొరక...తరువాత ఇద్దరూ గంటల తరబడి, పొద్దు పోయేదే తెలియక మాట్లాడటాన్ని నేత్రా, ఆకాష్ ఇద్దరూ చూసారు. వాళ్ళిద్దరూ మాత్రమే కాకుండా కవిత తండ్రి గోఖులే గారు కూడా చూసారు. 

రిసెప్షన్ అప్పుడు నేత్రా... ముఖేష్ ను, కవిత ను దగ్గరకు పిలిచింది.

“ఏమిటి ముఖేష్...నీకు కొత్త స్నేహం దొరికినట్లుంది? ఇక మీదట నా ఫ్రెండ్ షిప్ వదిలేస్తావా?”

“అయ్యో...మనది మునిగిపోని ఫ్రెండ్ షిప్” అంటూ నవ్వాడు.

“అయితే ఇది?”

“ఇది...వేరు!”

“వేరంటే?”

“వేరంటే... వేరేనే”

“నాకు అర్ధం కాలేదు? కవితా...నువ్వు చెప్పు”

“ఏం కలెక్టర్ వమ్మా నువ్వు? మట్టి బుర్ర! రెండు పూల మాలలు తీసుకు వచ్చి ఇద్దరం చెరొకటి వేసుకుని నిలబడితేనే నీకు అర్ధమవుతుందా?” -- కవితా గబుక్కున చెప్పగా...ఆ మాటలు అందరి మొహాలలోనూ ఆనందం తెప్పించింది.

ముఖేష్ కు షేక్ హ్యాండ్ ఇస్తూ... గోఖులే గారిని చూసాడు ఆకాష్. ఆయన  మొహంలో కనబడ్డ ఆనందం, ఉత్సాహం, ప్రశాంతత మాటలతో వివరించలేము! 

*************************************************సమాప్తం********************************************