అక్షయ పాత్ర…(పూర్తి నవల)

 

                                                                      అక్షయ పాత్ర                                                                                                                                              (పూర్తి నవల)

మనిషి జీవితంలో పలు సంఘటనలకు కొన్ని సందర్భాలలో పరిస్థితులే కారణమవుతాయి. కరెక్టా, తప్పా అనేది పరిస్థితులను బట్టే. ఎటువంటి పరిస్థితులలోనూ అనురాగమును హైజాక్ చేయటమనేది కొందరికి మాత్రమే సాధ్యమవుతుంది. నాలుగు నెలలుగా ఇంటికే రాని తండ్రిని వెతుక్కుని వెళుతుంది తులసి.

తండ్రి అంటే ఆమెకు ప్రాణం.

ఎంత తీసుకున్నా తరిగిపోని అనురాగమును మాత్రమే ఇచ్చే అక్షయపాత్ర ఆయన. అనురాగము మాత్రమే సర్వరోగనివారిణి అని నమ్మే తండ్రిని ఆమె కలుసుకుందా? ఆమె అక్షయపాత్ర ఆమెకు దొరికిందా? వీటన్నిటికీ జవాబు చెప్పే ‘అక్షయ పాత్రే’ ఈ నవల.

ఈ నవలను చదివి మీ అభిప్రాయాలను పంచుకోండి.

*****************************************************************************************************

                                                                                              PART-1

వీధి చివర ఆటో ఒకటి వేగంగా వస్తున్న శబ్దం విన్న వెంటనే తులసి ఉప్పొంగి లేచింది. “నాన్న వచ్చేశారమ్మా!” -- వంట గదిలో పనులలో ఉన్న అమ్మకు వినబడేటట్టు అరిచి చెప్పి వాకిలి వైపుకు పరిగెత్తింది. ఆటో ఆమె ఇల్లును దాటుకుని నాలుగైదు ఇళ్ళ తరువాత వెళ్ళి ఆగింది.

తులసి ముఖం వాడిపోయింది. “నాన్న కాదు...ఇంకెవరో” -- చెప్పుకుంటూ లోపలకు వచ్చింది. తల్లి ముఖం కూడా వాడిపోయున్నది. కన్నీరు వస్తున్న కళ్ళను చూపించటానికి ఇష్టంలేక మళ్ళీ వంట గదిలోకి దూరింది తల్లి.

ఒంటరిగా ఉండాలనుకుని మేడపైకి వెళ్ళింది తులసి. పిట్ట గోడ మీద కూర్చున్న రెండు మైనా పక్షులు ఆమె వచ్చిన హడావిడి శబ్దం విని భయపడి ఎగురుకుంటూ దగ్గరున్న వేప చెట్టు కోమ్మల పైకి చోటు మార్చుకున్నాయి. 

డాబా మీద హాయిగా వీస్తున్న చల్లగాలిని అనుభవించ లేకపోయింది. దూది ముక్కలలాగా పలు ఆకారాలలో  ఆకాశంలో తేలుతూ వెళుతున్న మేఘాల గుంపును ఆస్వాదించటం కుదరలేదు. గుంపు గుంపుగా ఎగురుతున్న తెల్లటి కొంగలను కళ్ళు విరిచి చూడలేకపోయింది. ఎక్కడ చూసినా తండ్రి మొహమే కనబడ్డది. ‘ఎందుకు నాన్న రాలేదు?’ -- ఈ ప్రశ్నే తులసి మనసును గుల్ల చేస్తోంది.

నాన్నను చూసి నాలుగు నెలలు అయ్యింది. నెలలోని రెండో వారంలో ఎక్కడ ఏ పని ఉన్నా వాటిని ముగించకుండా అలాగే వదిలేసి ఇక్కడికి పరిగెత్తుకు వస్తారు. ఆ వారమంతా ఇల్లు ఆహ్లాదకరంలో తేలుతుంది. చూసేవన్నీ మనోరంజకంగా కనబడుతుంది. గాలీ, నిప్పు, ఆకాశం, నీరు, నేల అన్నీ రమణీయంగానే ఉంటుంది. ఆమెకు ఊహ తెలిసినప్పటి నుండి ఈ పద్దెనిమిదేళ్ళల్లో ఒక్కసారి కూడా తండ్రి రెండో వారంలో అక్కడ లేకుండా పోవటం జరగలేదు.

వచ్చేటప్పుడు ఖాలీగా రారు. ఒక బుట్ట నిండుగా పండ్లు, బిస్కెట్లు, స్వీట్లు, సూటు కేసులో ఆమెకోసం ఖచ్చితంగా ఒక కొత్త డ్రస్సు ఉంటుంది. చిన్న వయసులో గౌను అయితే, ఇప్పుడు చుడీధార్, సాల్వార్ అంటూ అది కూడా పెరిగింది. ఆయన వచ్చే ఆటో ఆ వీధి చివర్లోకి వస్తున్నప్పుడే తులసి జింకలాగా ఎగురు కుంటూ పరిగెత్తుతుంది. బల్లిలాగా ఆయనకు అతుక్కుని ఆయన్ని లోపలకు తీసుకు వస్తుంది.

“ఆ ఆటోలో వచ్చేది నేనేనని కరెక్టుగా నీకెలా తెలుస్తోంది తులసీ?”

“తెలుస్తుంది...!”

“అదే ఎలా?”

“వాసన వస్తుంది...గాలిలో! అది కాకుండా వార్త వస్తుంది. దాని మూలంగా!” ఆమె పైకి చూస్తూ ఆకాశాన్ని చూపిస్తుంది. ఆయన ప్రేమతో ఆమె తల మీద చెయ్యి వేసి వాత్సల్యముతో తల నిమురుతూ నవ్వుతారు.

ఆ ఒక వారం రోజులూ వంట గది రెండుగా అవుతుంది. విధ విధమైన వాసనలతో ఇల్లంతా నిండిపోతుంది. చాలు చాలు అని తండ్రి ప్రాధేయపడేంత వరకు అమ్మ భోజనం, టిఫిన్ మార్చి మార్చి చేసి పెట్టి ఆయన్ని ఉక్కిరిబిక్కిరి చేస్తుంది. సాయంత్రాలలో బీచ్, సినిమా, బేల్ పూరీ, ఐస్ క్రీమ్ అని సమయం సంతోషంగా గడుస్తుంది.

తండ్రి వస్తున్నప్పుడు ఎగురుకుంటే వెళ్ళే తులసి, ఆయన వెళ్ళేటప్పుడు తన గది వదలి బయటకే రాదు.

“నువ్వు వెళ్ళేది నేను చూడలేను నాన్నా. ఆటోలో ఎక్కేటప్పుడు నాకు ఏడుపు వస్తుంది. దాన్ని అమ్మ అపశకునం అంటుంది. అవన్నీ ఎందుకు? నువ్వు బయలుదేరేటప్పుడు నాకు చూడటం ఇష్టం లేదు!”

ఆయన ఒత్తిడి చేయరు. రోజులు గడుస్తున్న కొద్దీ అది ఆయనకు అలవాటు అయ్యింది.

నాన్న ముంబైకి వచ్చి సరిగ్గా నాలుగు నెలలు అవుతోంది...లీవు దొరకలేదా...ఏమిటి అనేది తెలియలేదు. ఒక ఉత్తరమో, సమాచారమో కూడా లేదు. ఏమై ఉంటుంది! ఎప్పుడూ లేనట్లు మంచి రోజులాగా, ఆయన చివరగా వచ్చి వెళుతున్నప్పుడు, తాను సాగనంపటానికి వెళ్ళింది తప్పైపోయిందా?

ఆ రోజు ఎందుకో ఆయన బయలుదేరుతున్నప్పుడు ఆమె వాకిటి వరకు సంచులు తీసుకు వచ్చి ఆటోలో పెట్టింది. తన అభిమతము మరిచిపోయినట్టు నవ్వు మొహంతో వాకిట్లో నిలబడింది. దాని గురించి ఏదో అడగటానికి అమ్మ నోరు తెరిచినప్పుడు, నాన్న ఆమెను కళ్ళతోనే ఆపి, చేతులు ఊపుతూ కూతుర్ని చూస్తూ వెళ్ళి కళ్ళకు దూరమయ్యారు.

నాన్న నవ్వు చాలా అందంగా ఉంటుంది. ఆకాశమే నవ్వుతున్నట్టు నిర్మలంగా ఉంటుంది. కల్లాకపటం లేని నవ్వు. ఆ నవ్వే ఆయన జీవంగా ఉంటుంది.

“అందరూ ఎందుకు నాన్నా నీలాగా నవ్వరు?” -- ఒకరోజు తిలసి తండ్రిని అడిగింది.

“ఏం ప్రశ్న ఇది?”

“నిజమే నాన్నా! అందరి నవ్వులలో ఏవేవో అర్ధాలు తెలుస్తాయి. దొంగ నవ్వు, కపట నవ్వు, వక్ర నవ్వు, పిచ్చోడి నవ్వు అంటూ విధ విధంగా ఉంటుంది. నీ నవ్వు మాత్రం ప్రకాశవంతంగానూ, నిర్మలంగా ఉండే ఆకాశంలాగా పువ్వు వికసిస్తున్న నవ్వు. నువ్వు మాత్రం ఎలా పరిశుద్దంగా నవ్వ గలుగుతున్నావు?”

“కారణం చెప్పనా?”

“చెప్పు”

“తులసి... తులసి అనే ఒక దేవతకు తండ్రిగా ఉన్నాను కదా? అందుకే పరిశుద్దంగా నవ్వ గలుగుతున్నా!”

“అలాగా...అలాగైతే అమ్మ నవ్వు ఎందుకు వికారంగా ఉంటుంది! మొహమంతా ఏదో కారుతుంది!”

“కొట్టాలే నిన్ను...!” అమ్మ దొంగ కోపంతో చేయి ఎత్తగా, నాన్న ఇంకా అందంగా నవ్వుతారు. నవ్వు మొహంతో వెంటనే నాన్నని చూడాలని ఉంది.

నాలుగు నెలలుగా తొంగి కూడా చూడలేనంతగా అలా ఏంటి పని? లేక ఆరోగ్యం బాగుండలేదా? తులసి కలత చెందింది. మామూలుగా కలత చెందటం నాన్నకు ఇష్టం లేని విషయం. ‘తనపైనా, దేవుని మీద నమ్మకం ఉన్నవాడు దేనికీ కలత చెందడు’ అంటారు మాటి మాటికీ.

“అలాగంటే అన్నిటినీ దైవం చూసుకుంటుందని ఏమీ చేయకుండా ఉండిపోదామా?”

ఒకరోజు తులసి అడిగింది.

“బాధ్యతలను చెయ్యి. ఫలితాన్ని నా దగ్గర వదిలేయి. గీతలో శ్రీకృష్నుడు చెప్పుంటాడు. ఎదురు చూసే ఫలితం దొరుకుతుందా అని కలత చెందేవాడు బాధ్యతను ఎలా కరెక్టుగా చేయగలుగుతాడు? సరిగ్గా చేయని బాధ్యతకు ఫలితం ఎలా లభిస్తుంది?” -- నాన్న తన జవాబును ప్రశ్నలాగా చెప్పి ముగించగా.

దానికి సమాధానం చెప్పలేక ఆశ్చర్యపడింది ఆమె. ఆయన ఎప్పుడూ అంతే. ఆయనతో మాట్లాడి గెలవలేము. ఆయనతో మాట్లాడాలంటే విషయ జ్ఞాని అయ్యుండాలి. ఆయనకు తెలియని విషయమే ఉండదనేంతగా ఏ విషయం గురించి అడిగినా దాని గురించి బాగా తెలిసినట్లు మాట్లాడతారు.

“ఎక్కడ్నుంచి ఇన్ని విషయాలు నేర్చుకున్నారు?”

“ఎక్కువగా చదవాలి, ఎక్కువగా చూడాలి. ఎక్కువ వినాలి. మన చుట్టూ ఎంతోమంది గురువులు ఉన్నారు!”

“ఎవర్ని చెబుతున్నారు?”

“మంచి విషయాలు నేర్పించే అందరూ, అన్నీ గురువే. చీమ దగ్గర నుండి చురుకుదనం, సాలెపురుగు దగ్గర నుండి పట్టుదలతో ప్రయత్నం, తేనెటీగల దగ్గర నుండి సేవింగ్స్, పిల్లల దగ్గర నుండి ఇన్నొ సన్స్, నేచర్ దగ్గర నుండి నిష్పక్షపాత గుణం, నిప్పు దగ్గర నుండి పరిశుద్ధత, ఇలా చాలా! మన చుట్టూతా గురువులకు కరువా ఏమిటి? మాట్లాడే గురువు, మాట్లాడలేని గురువు, మౌన గురువు - అని ఎంతోమంది”

“మౌన గురువంటే?”

“పంచ భూతాలే! భూమి దగ్గర నుండి ఓర్పు, గాలి దగ్గర నుండి విశాల ఉద్దేశ్యం , ఆకాశం దగ్గర నుండి ధైర్యం, నీళ్ళ దగ్గర నుండి కరుణ, నిప్పు దగ్గర నుండి దేన్నైనా సేవింగ్ చేసే గుణం, వృక్షాల దగ్గర నుండి అనురాగం. ఇంకా చెప్పుకుంటూ వెళ్లచ్చు”

నాన్న చెబుతున్నప్పుడు ఒళ్ళు జలదరిస్తుంది. ఆయన నవ్వుతూ ఆమె గడ్డం దగ్గర ఒక వేలు పెట్టి ఆమె మొహాన్ని పైకెత్తాడు.

“సమయం దొరికినప్పుడంతా ఆకాశాన్ని చూడు తులసి. మౌనంగా అది చాలా విషయాలు చెబుతుంది. దాని లాంటి అద్భుతమైన గురువు వేరే ఏదీ లేదు...” అంటారు.

తులసి తల పైకెత్తి ఆకాశాన్ని చూసింది. ‘నాన్న ఎందుకు రాలేదు? నీకు తెలుసా?’ -- దాన్ని అడుగుతుంది.

“నువ్వు ఇక్కడా ఉన్నావు? ‘టిఫిన్’ చల్లారిపోతోందే! తినడానికి రావటం లేదా?” అమ్మ గొంతు వినబడగానే, వెనక్కి తిరిగింది.

అమ్మ ముఖం కూడా వాడిపోయి ఉన్నది.

మనసులో ఏర్పడ్డ నొప్పి ముఖంలో తెలిసింది.

“నేను కావాలంటే ఒకసారి హైదరాబాదుకు వెళ్ళి...” తులసి ముగించేలోపు అమ్మ వేగంగా అడ్డుకుంది.

“వద్దు...అది మాత్రం వద్దు!”

“ఏమ్మా...”

“వద్దు తులసీ...” -- అమ్మ కలవరపడుతూ చెప్పింది.

“సరి... వెళ్ళను. ‘ఫోన్’ చేసైనా మాట్లాడనా...’నెంబర్’ మన దగ్గరుందే?”

“నువ్వు ఎవరు అని అడిగితే ఏం చెబుతావు?”

“అదంతా నేను చూసుకుంటాను. నువ్వు ‘టిఫిన్’ తీసి పెట్టు. నేను ఇప్పుడు వచ్చేస్తాను”

తులసీ వేగంగా కిందకు దిగి వెళ్ళింది. ఫోను చెయ్యటానికైనా అమ్మ ఒప్పుకుందే. అంతవరకు నయం! కిందకు వచ్చి పర్స్ తీసుకుని వీధి చివర ఉన్న ఎస్.టి.డి బూతుకు వేగంగా వెళ్ళింది.

అరగంట తరువాత తిరిగి వచ్చిన తులసీ ముఖం ఇంకా ఎక్కువగా వాడిపోయున్నది.

“ఏమిటే...ఉన్నారా? మాట్లాడావా?”

“ఊహూ...లైనే దొరకలేదు. ‘అవుట్ ఆఫ్ ఆర్డర్’ అని అనుకుంటా”

“నేరుగానూ రాకుండా, ఉత్తరం కూడా వెయ్యకుండా ఇన్ని సంవత్సరాలలో ఇలా ఎప్పుడూ జరగలేదే?”

“అందుకే ఒకసారి నేరుగా వెళ్ళొస్తాను అంటే, వద్దంటూ పట్టుదల పడుతున్నావు!”

“దానిక్కాదే...”

“నాకు తెలుసమ్మా...అక్కడికి వెళ్ళి ఎలా నడుచుకోవాలో నాకు తెలుసు. నువ్వు భయపడుతున్నట్టు ఏమీ జరగదు...సరేనా? రేపటికి ‘ట్రావల్స్’ లో దేనికో ఒకదానికి ఫోను చేసి ఒక ‘టికెట్టు’కొంటాను -- నువ్వు వర్రీ అవకుండా ఉండు. నేను జాగ్రత్తగా వెళ్ళోస్తాను”

తులసి తన నిర్ణాయాన్ని గట్టిగా చెప్పగా, కూతుర్ని ఇక అడ్డుకోలేమని తల్లికి అర్ధమయ్యింది.

రెండే రెండు చపాతీలు మాత్రం తిని లేచింది కూతురు. తండ్రి యొక్క హైదరబాద్ అడ్రస్సు తీసుకుని జాగ్రత్తగా సంచీలో బద్ర పరుచుకుంది. ఒక జత బట్టలు మాత్రం చిన్న ఏర్ బ్యాగులో ఉంచుకుని, పడుకోటానికి వెళ్ళింది.

రాత్రంతా నిద్ర పోలేదు. నాన్న జ్ఞాపకాలే!

“ఏం నాన్నా, నెలలో ఐదు రోజులు మాత్రమే మనం సంతోషంగా ఒకటిగా కలిసి ఉండగలమా? నువ్వు ఇక్కడికే వచ్చి ఉండటం కుదరదా? లేకపోతే మమ్మల్ని కూడా హైదరాబాద్ తీసుకు వెళ్ళోచ్చు కదా?”

‘స్కూల్ ఫైనల్ ఇయర్’ చదువుతున్నప్పుడు ఒకసారి తండ్రి దగ్గర ఇలా అడిగింది. అమ్మను చూసాడు ఆయన. ఆమె మొహం దించుకుంది. కూతురు హఠాత్తుగా అలా అడుగుతుందని ఆమె ఎదురు చూడలేదు.

తండ్రి ఆలొచనతో కూతుర్ని చూసారు.

“అది కుదరదురా చిట్టీ”

“ఏం నాన్నా...?”

“చెబితే అర్ధం చేసుకునే వయసు, బుద్ది నీకు ఇప్పుడు ఉన్నది కాబట్టి అన్నీ చెప్పటమే మంచిది. నేను చెప్పేది అర్ధం చేసుకుంటావా తులసీ?”

‘అలా ఏం చెప్పబోతారు నాన్నా?’ అనేలా చూసింది తులసి.

“నాకు అక్కడ కూడా ఒక కుటుంబం ఉన్నది తులసీ” -- తండ్రి చెప్పటంతో, షాక్ తో తలెత్తి చూసింది కూతురు.

“ఏంటి నాన్నా చెబుతున్నారు” -- తులసి స్వరం వణికింది.

“నిజాన్నిచెబుతున్నా! అదే నా మొదటి కుటుంబం. మీ అమ్మ రెండోదే! ఒక తప్పించుకోలేని, ఇరకాటమైన, ఒత్తిడి పరిస్థిలో మీ అమ్మను నేను పెళ్ళి చేసుకున్నాను”

తులసి శిలలాగా నిలబడిపోయింది!       

**************************************************PART-2******************************************* 

ఇరవై సంవత్సరాలకు ముందు ఉద్యోగ నిమిత్తం హైదరాబాద్  నుండి బాంబేకు వచ్చి దిగినప్పుడు నాగభూషణానికి కళ్ళు కట్టేసి అడవిలో విడిచిపెట్టినట్టు ఉంది. మంచి జీతం అనే ఆశతో హైదరాబాదులో చేస్తూ వచ్చిన ఉద్యోగాన్ని వద్దని చెప్పి వచ్చేసాడే తప్ప, వచ్చిన తరువాత పలు కష్టాలు తెలిసినై.

మొదటి కష్టం భోజనం. ఆంధ్రా భోజనానికి నాలికి ఎదురుచూస్తోంది. వంట చేయటమూ తెలియదు. చపాతీనూ తినడం ఇష్టంలేని పరిస్థితుల్లో సరిగ్గా తినక చిక్కిపోయాడు. అతనితో కలిసి ఉంటున్న స్నేహితుడు ఒకరోజు చెప్పాడు.

“మీ ఊరి వాళ్ళు ఇక్కడ చాలా మంది ఉన్నారు నాగభూషణం. అక్కడ ఎక్కడకైనా వెళ్ళి ‘పేయింగ్ గెస్ట్’ గా ఉండచ్చు కదా?”

“నాకు ఎవరినీ తెలియదు!”

“మా ఆఫీసులో ఒక ఆంధ్రా ఆయన ఉన్నాడు. ఆయన దగ్గర వివరాలు అడిగి తీసుకు వస్తాను”

“ఆ ఒక్కటీ చెసిపెట్టు. చచ్చి నీ కడుపున పుడతాను. ఎక్కువ జీతం వస్తుంది కదా అనే ఒకే కారణంతో ఉరు కాని ఊరు వచ్చి ఇరుక్కున్నాను. ప్రాణం మీదకు తెచ్చుకున్నాను” -- మరోసారి స్నేహితుని దగ్గర ప్రాధేయపడ్డాడు నాగభూషణం.

ఆ స్నేహితుడు మరుసటి రోజు ఒక అడ్రస్సు తీసుకు వచ్చి ఇచ్చాడు.

“వీళ్ళు ఎవరు, ఏమిటీ అనేది నాకు తెలియదు. నువెళ్ళి చూడు. మంచి భోజనానికి దారి వెతుక్కో”

ఆ రోజు సాయంత్రమే నాగభూషణం మాతుంగాలో ఉన్న ఆ అడ్రస్సుకు వెళ్ళాడు. మిడిల్ క్లాస్ ఆంధ్రా మనుషులు చాలా మంది మాతుంగాలో ఉన్నారు. స్నేహితుడు ఇచ్చిన అడ్రస్సులో ఉన్న వ్యక్తులు తల్లీ, కూతురూ ఇద్దరే.

ఈ మధ్యే లివర్ క్యాన్సర్ వ్యాధితో భర్తను పోగొట్టుకుంది ఆ తల్లి. సముద్రం మధ్యలో చిక్కుకున్న నావలాగా, జీవితాన్ని గడిపే దారి తెలియక అవస్తపడుతున్నారు. నాగభూషణం తన భొజన కష్టాలు గురించి చెప్పిన వెంటనే, సముద్రం మధ్యలో ఒక చెక్క ముక్క దొరికినట్టు సంతోషంతో వెంటనే ఒప్పుకుంది.

“ఇది చిన్న ఇల్లు. ఇక్కడ మిమ్మల్ని ఉంచలేము. ఈ ఏరియాలో బ్యాచులర్ గదులు చాలా ఉన్నాయి. అక్కడ దేంట్లోకైనా వచ్చేస్తే...ఇక్కడికొచ్చి తినేసి వెళ్ళొచ్చు”

ఆ పై వారమే గది దొరికింది. అతను చోటు మారాడు.

ఏ సమస్యా లేకుండా ఒక సంవత్సరం గడిచింది. పొద్దున కాఫీ దగ్గర నుండి, రాత్రి భోజనం వరకు అతని గదికే వచ్చేస్తుంది.

దానికోసమని అక్కడొక కుర్రాడు ఉన్నాడు. మధ్యాహ్నం లంచ్ ఆఫీసుకే క్యారేజీలో వచ్చేస్తుంది. కాబట్టి వాళ్ళ ఇంటికి వెళ్ళే అవసరమే లేకుండా పోయింది. భోజనమూ, టిఫినూ బాగానే ఉండేది.

ఒక సంవత్సరం తరువాత ఒక రోజు డ్యూటీ పూర్తి చేసుకుని తిరిగి వచ్చినప్పుడు ఆ ‘షాక్’ అతనికోసం కాచుకోనుంది.

ఆ తల్లి చచ్చిపోయినట్టు వచ్చిన వార్త విని అధిరిపడ్డాడు.

“ఎలా...ఎలా...? బాగానే కదా ఉన్నారు. మధ్యాహ్నం లంచ్ కూడా వచ్చిందే!”

“మీరేమిటి సార్ ఇలా ఉన్నారు. ఆవిడ జ్వరంతో పది రోజులు మంచం ఎక్కారు. వాళ్ళ అమ్మాయే మీకు వంటచేసి పంపిస్తున్నది. నిన్న జ్వరం ఎక్కువ అవటంతో ఆసుపత్రిలో చేర్చారు. బ్రయిన్ ఫీవర్ అని చెప్పారట. కొద్ది సేపటి క్రితమే చనిపోయిందని డాక్టర్లు చెప్పారట.

బాడీ ఇంకా ఇంటికి రాలేదు. అందుకోసమే కాచుకోనున్నాము. పాపం! నోరు లేని అభాగ్యులు. ఎవరి గొడవలకు పోరు. పస్తు పడుకున్నా ఎవరి దగ్గరా ఏమీ అడగరు. అంత స్వీయ గౌరవం. ‘హు...ఇక ఈ అమ్మాయి జీవితమే కష్టం. ఏం చేస్తుందో?” -- ఆ ఆడ మనిషి నిట్టూర్పు విడిచింది.

కొద్ది సమయం తరువాత బాడీ వచ్చింది. ఏడవటానికి కూడా ఎవరూ లేని అమ్మ బాడీ పక్కన వెళ్ళి కూర్చింది కూతురు.

“డబ్బులున్నాయా?” -- నాగభూషణం ఆమె దగ్గరకు వెళ్ళి అడిగాడు.

“వంద రూపాయలు ఉన్నాయి”

“అది చాలదే! సరే వదులు...నేను చూసుకుంటాను”

తన గదికి వెళ్ళి బ్యాంకులో వేద్దామనుకుని పెట్టుకున్న డబ్బును తీసుకు వచ్చాడు. ఆ డబ్బుతో ఆమె తల్లి చివరి కార్యాలు జరిగినై. శవం కాలి బూడిదైన వెంటనే చుట్టు పక్కలున్న వారు జాలిపడటం ఆగింది. వాళ్ళ వాళ్ళ పనులలో మునిగిపోయారు.

“ఇంట్లో వంట సామాన్లు ఉన్నాయా...లేదు కొనాలా?”

ఆమె సమాధానం చెప్పకుండా ఉండిపోవడంతో ఇంట్లో ఏమీ లేదనేది అర్ధమయ్యింది...అతను వెంటనే వెళ్ళి పచారీ సామాన్లు కొనుక్కొచ్చి దింపాడు.  

“ఎందుకు ఇవన్నీ? ఇంతకు ముందే మీకు మేము ఇవ్వాల్సిన అప్పు ఎక్కువ ఉంది. ఇంతవరకు పది రూపాయలు కూడా ఎవరి దగ్గరా అమ్మ అప్పు తీసుకోలేదు. ఉంటే గంజి, లేకపోతే మంచి నీళ్ళు అనే ఉన్నాము. మీరు ఇక్కడ తినటం మొదలు పెట్టిన దగ్గర నుండే మేమూ రెండు పూట్లా తృప్తిగా తింటున్నాము. నాలుగు రూపాయలు వెనుక వేసుకోలేకపోయినా ఆకలి లేకుండా ఉన్నామే అని కొంచం సంతోషపడ్డాము.

మా ఆ సంతోషం కూడా దేవుడు ఓర్చుకోలేక పొయేడనుకుంటా. అమ్మను అస్తికలు చేసాడు. ఆమె చావుకు మీరు ఖర్చుపెట్టిందే మా మొదటి అప్పు. ఆ అప్పు తీరిస్తేనే ఆమ్మ ఆత్మకు శాంతి లభిస్తుంది. ఇంకా ఇంకా సహాయం చేసి నన్ను ఇంకా ఎక్కువ అప్పు మనిషిని చేయకండి. ప్లీజ్”

“నీ అప్పంతా నా దగ్గరే కదా. ఆ అప్పు మొత్తాన్నీ భోజనం చేసే తీసుకుంటాను. దేని గురించీ నువ్వు బాధపడకు” – అని చెప్పి నాగభూషణం బయటకు వచ్చాడు.

తరువాతి నాలుగైదు నెలలు ఎప్పుడూలాగానే నాగభూషణానికి టిఫిన్ మరియు భోజనమూ వచ్చింది. సమస్యలు ఏమీ లేకుండా రోజులు గడిచినై. ఆ తరువాత ఒక రోజు భోజనానికి డబ్బులివ్వటానికి వెళ్ళిన రోజు, ఆమె ఇంటి నుండి మధ్య వయసు వ్యక్తి ఒకాయన వేగ వేగంగా బయటకు వచ్చి మేడపైకి వెళ్ళాడు. లోపల ఆమె ఏడుస్తూ ఉంది.

“ఏమైంది నీరజా? ఏమిటి సమస్య?”

నాగభూషణం అలా అడిగిన వెంటనే ఆమె ఏడుపు ఎక్కువ అయ్యింది. ఆమె ఏడుపు కొంచం తగ్గనీ అని మౌనంగా ఉన్నాడు నాగభూషణం.

కొద్ది సేపటి తరువాత తానుగా ఏడుపును ఆపి, అతని ముందు ఏడ్చేమే అనే సిగ్గుతో అతన్ని తల ఎత్తి చూసింది.

“వచ్చి వెళ్ళారే ఒక పెద్ద మనిషి, నేను పుట్టిన దగ్గర నుండి నన్ను ఆయనకి తెలుసు. అమ్మ ఉన్నంత వరకు ‘మనవరాలా...మనవరాలా...’ అని ప్రేమగా పిలిచేవాడు. ఇప్పుడు ఎవరూ లేకపోవటంతో నేను నిలబడేది ఆయనకి వేడిగా ఉందట. మొదట్లో ముట్టుకుని ముట్టుకుని మాట్లాడుతున్నప్పుడు నన్ను ఓదారుస్తున్నారనుకున్నా.

తండ్రి వయసులో ఉన్నారు కదా అనుకుని తప్పుగా కూడా అనుకోలేదు! కానీ, ఆయనకు నన్ను కూతురుగానో, మనవరాలిగానో చూడటం ఇష్టం లేదని ఇప్పుడే అర్ధమయ్యింది. ‘ఎందుకిలా కష్ట పడతావు...నేను నిన్ను చూసుకుంటాను. నన్ను సంతోష పెట్టు చాలు, నువ్వు మహారాణిలాగా ఉండొచ్చు’ అంటున్నారు.

‘ఛీఛీ...పో కుక్కా’ అని కొట్టి తరిమేసాను. దెబ్బ తగిలిన కుక్క ఇక వూరుకుంటుందా? అరుస్తుందా, కరుస్తుందా అనేది తెలియటం లేదు! అంతే కాదు, ఇంకా ఎన్ని కుక్కలు ఇలా తోక ఆడించుకుంటూ వస్తాయో?”

“నీ కష్టం అర్ధమవుతోంది...ఇలాంటి సమయాలలో ధైర్యం చాలా అవసరం. ధైర్యంగా ఉండు. ఎన్ని కుక్కలు వచ్చినా తరిమి కొట్టే శక్తిని పెంచుకో. ఇంకేం చెప్పను...?”

నాగభూషణం ఆమెకు ధైర్యం చెప్పి బయలుదేరాడు. అపార్ట్మెంట్ కాంప్లెక్స్ కింద మెట్టు దగ్గర ఆ మనిషి నిలబడున్నాడు. నాగభూషణాన్ని చూసిన వెంటనే వేగంగా దగ్గరకు వచ్చారు.

“మీ దగ్గర కొంచం మాట్లాడాలి బ్రదర్”

“ఏం మాట్లాడాలి?”

“చిన్న పిల్లగా ఉన్న దగ్గర నుండి ఆ అమ్మాయిని నాకు తెలుసు. నా కూతుర్ల కంటే వయసులో చిన్నది. నేను చూసి పెరిగిన పిల్ల...ఇప్పుడు అనాధగా నిలబడుందే అని జాలిపడి ఏదైనా సహాయం కావాలా అని అడుగుదామని వెళ్ళాను. అక్కడికి వెళితే అది కేసు లాగా నా దగ్గరకు వచ్చి ఏదేదో చేసింది.

‘ఐదుకూ పదికి నా వల్ల కష్టపడటం కుదరటంలేదు! నెలకి ఐదువేలు ఇచ్చేయండి, మీకు కీప్ గా ఉండిపోతాను’ అని పచ్చిగా మాట్లాడింది. నా వయసుకూ, అందులోనూ నేను చూసి పెరిగిన పిల్ల నా దగ్గరే అలా మాట్లాడుతుంటే, మీ దగ్గర ఎలా మాట్లాడుతుందో? అందుకే చెబుతున్నా...జాగ్రత్తగా ఉండండి”

నాగభూషణం ఆయన్ని లోతుగా చూసాడు.

“అలాగా సార్...చెప్పినందుకు చాలా థ్యాంక్స్ సార్. కానీ, ఆ పిల్ల నా దగ్గర అలా నడుచుకోలేదు. కానీ, వేరే ఇంకొక అమ్మాయి నా దగ్గరకు వచ్చి అలా నడుచుకోవటానికి చూస్తోంది”

“ఎవరు...?” ఆయన ఆశ్చర్యంగా అడిగారు.

“మీ మూడో అమ్మాయే” చెబుతూ నాగభూషణం నడవగా, ఆయన ఒక్క క్షణం అలాగే నిలబడిపోయారు. తరువాత వేగంగా వచ్చి నాగభూషణం చొక్కా పుచ్చుకుని ఆపారు.

“ఏమిట్రా చెప్పావు...రాస్కల్! ఎవర్ని చూసి చెబుతున్నావు నువ్వు! నా కులం ఏమిటో...నా వంశం ఏమిటో నీకు తెలుసా?”

చొక్కా మీద ఆయన పెట్టున్న చేతిని నాగభూషణం నెట్టాడు.

“నాకు తెలుసు సార్. మీకే అది తెలియలా! తెలిసుంటే మీ కూతురు వయసున్న ఈ అమ్మాయి దగ్గరకు వెళ్ళి తప్పుగా నడుచుకుంటారా? ఈమె గురించి కొంచం ముందు మీరు చెప్పింది అబద్దమైతే, నేను మీ దగ్గర చెప్పింది కూడా అబద్దమే!  మీరు చెప్పింది నిజమైతే -- నేను చెప్పిందీ నిజమే. ఇదేలాగా మీరు ఇంకెవరి దగ్గర ఈ అమ్మాయి గురించి చెప్పకండి. నేనూ మీ అమ్మాయి గురించి తప్పుగా చెప్పను”

నాగభూషణం హెచ్చరికలాగా చెప్పి వెళ్ళటంతో, అతను దెబ్బ తిన్న పులిలాగా గుడ్లు తిప్పుతూ అతన్నే చూసారు.  

ఆ రోజు సాయంత్రం అతను బయట నుంచి తిరిగి వస్తున్నప్పుడు ఆ కాలనీ వాసులు నాగభూషణాన్ని చూసిన వెంటనే గుసగుసలు మాట్లాడుకున్నారు. ఎప్పుడూ బాగా నవ్వుతూ మాట్లాడే కొందరు ముఖం తిప్పుకుని వెళ్లారు. కారణం తెలియక నడిచాడు నాగభూషణం.  

“ఏమిటి ‘బ్రదర్’ భోజనం వచ్చిందా? ఏమిటి స్పేషల్ ఈ రోజు?” -- ఆ ఏరియా పోకిరి ఒకడు దగ్గరకు వచ్చి అదోలాంటి వెకిలి నవ్వుతో అడిగాడు.

నాగభూషణం జవాబు చెప్పకుండా నడిచాడు.

ఆ ఏరియాలోని పిచ్చిది ఒకత్తి గట్టిగా నవ్వుతూ వెళ్ళింది.

“పెట్టి పుట్టిన వాడివయ్యా నువ్వు. అమ్మ శవాన్ని తీస్తున్నట్టు తీసి కూతుర్ని వలలో వేసుకున్నావే! నీకున్న టెక్ నిక్ ఎవరికీ రాదయ్యా...” -- పోకిరి మళ్ళీ కెలికాడు.

నాగభూషణం చికాకుతో అతన్ని కోపంగా చూసాడు. నవ్వుకుంటూ జరిగాడు. ఆ రోజు మాత్రమే కాదు...ఆ తరువాతి రోజుల్లో కూడా అతను వచ్చేటప్పుడు, వెళ్ళేటప్పుడు అతన్ని, ఆమెనూ కలిపి -- మాట్లాడటం, హేళన చేయడం ఎక్కువయ్యింది.

“ఇలా చూడు ‘బ్రదర్’, ఒకటి నువ్వు ఈ ఏరియాకు వచ్చేసి ఆమెను ఇక్కడే నీతో పెట్టుకుని ‘సెటప్’ చేసుకో. లేకపోతే ఈ ఏరియా వదిలేసి వెళ్ళిపో. మేము ఎవరైనా ఆమెను చూసుకుంటాం. పాపం...ఆ అమ్మాయి ఒంటరిగా ఎన్ని రోజులు శ్రమ పడుతుంది? ఇంత మంది మగ వాళ్ళు ఉన్న చోట వయసు అమ్మాయి ఒంటరిగా కష్ట పడొచ్చా చెప్పు...”

నాలుగో రోజు ఒక రౌడి గట్టిగా అరిచి నాగభూషణాన్ని అడగటంతో...అందరూ వేడుక చూసారు. పిచ్చిది ఏదో అరుస్తూ అటూ ఇటూ పరిగెత్తింది.

“ఎందుకు ఇలా మాట్లాడుతున్నావు? ఒంటరిగా కష్టపడుతున్న అమ్మాయి గురించి అలా మాట్లాడొచ్చా? చుట్టూ ఉన్న వాళ్లందరూ అన్నా, తమ్ముళ్ళుగా ఉండి ఆమెకు బద్రత ఇవ్వాలి!”

నాగభూషణం బాధతో అడిగాడు.

“అలాగా? సరే...నువ్వు ఆశ పడినట్లే పొద్దున పూట అన్నా తమ్ముళ్ళుగా ఉంటాము. రాత్రి పూట భర్తగా ఉంటాము. నువ్వు అలాగే కదా ఉన్నావు...”

కెకబెక మనే నవ్వుతో అతను ఇంకా గట్టిగా చెప్పటంతో అక్కడ నవ్వుల అల విస్తరించ... నాగభూషణం ఎరుపెక్కిన మొహంతో నడిచాడు. ఈల శబ్ధాలు, నవ్వుల శబ్ధాలు అతన్ని తరిమినై.

గదిలోపలకు  దూరిన నాగభూషణం తలుపును గట్టి మోతతో మూసాడు. చీకట్లో ఎంతసేపు నిద్రపోయేడో? కుర్రాడు తలుపు కొట్టి రాత్రి డిన్నర్ లోపల పెట్టేసి వెళ్లాడు. దాన్ని అతను ముట్టుకోను కూడ లేదు. రాత్రి పిల్లి ఒకటి ప్లేటును తోసి పడేయటంతో... శబ్ధం విని లేచిన అతను చపాతీలతో కింద పడున్న నాలుగు మడతలుగా మడిచున్న కాగితాన్ని చూసిన వెంటనే ఆశ్చర్యంతో దాన్ని తీసి చూసాడు.

‘నాకు సహాయం చేయబోయిన మీకు ఎంత చెడ్డపేరు! బద్రతే లేకుండా ఒక ఆడది ఉండేటప్పుడు చుట్టూ ఉన్న వారి మనో వికారాలు తెలిసొస్తున్నాయి. దయచేసి మీరు వేరే ఎక్కడకైనా వెళ్ళిపొండి.  నా విధి ఎలా ఉందో అలాగే జరగనివ్వండి!’

నాలుగైదు వాక్యాలతో బాధపడి ఉంది. అలా గనుక వెళ్ళిపోతే, ఆమె పరిస్థితి ఇంకా కష్టమై పోతుంది అనేది అతనికి తెలుసు.

ఆమెను రక్షణ ఉండే చోటుకు తీసుకు వెళ్ళి వదిలి పెడితే, ఆ తరువాత నేను ధైర్యంగా ఎక్కడికైనా వెళ్ళొచ్చు. ఏదైనా అనాధ ఆశ్రమంలో చేరిపిస్తే, ఆమె ఇప్పటికంటే బాగుంటుందని అనిపించింది. ‘రేపు ఆమెతో దీని గురించి మాట్లాడి ఆమెను ఒప్పుకునేటట్టు చేద్దాం’ అనుకుంటూ నిద్రలోకి జారుకున్నాడు.

మధ్య రాత్రి ఎవరో తలుపు కొట్టే శబ్ధం విని కంగారు పడి లేచిన అతను, తలుపు తెరిచిన వెంటనే ఆశ్చర్యపోయాడు. హడావిడిగా లోపలకు వచ్చి తలుపులు  మూసి గొళ్ళెం పెట్టింది నీరజ. వానలో తడిసిన కోడిపిల్ల లాగా తలుపుకు ఆనుకుని వణుకుతున్నది ఆమె దేహం.

“ఏమయ్యింది?”

“అంతా ఆ పెద్ద మనిషి పని. ఆయన యొక్క నీచబుద్ది మీకు తెలిసినట్లుగా, మిగిలిన వాళ్ళకు తెలియకుండా ఉండేందుకు వేరేలాగా కథ అల్లి వదిలారు. మనిద్దరినీ అందరూ తప్పుగా మాట్లాడుతున్నారు. అది మాత్రమే కాదు...ఆ రౌడీ మరో ఇద్దరితో కలిసి తాగి, నా ఇంటి ముందు నిలబడి ఒకటే రభస. వెనకున్న బాల్కనీ ద్వారా ఎమర్జన్సీ మెట్లపైకి దూకి పరిగెత్తుకు వచ్చాను. దయచేసి నన్ను బయటకు పంపొద్దు”

“నువ్వు రా నీరజా. ఇలా భయపడితే వాళ్ల గోల ఇంకా ఎక్కువ అవుతుంది. నేనున్నాగా రా వెళదాం”

“ప్లీజ్...నేను రాను. నాకు భయంగా ఉంది”

ఆమె కన్నీరు పెట్టుకుంటూ బ్రతిమిలాడింది.

“నువ్వు ఇక్కడుంటే ఇంకా తప్పుగా మాట్లాడతారు నీరజా. అబద్దం నిజమైపోతుంది”

“అవనివ్వండి! ఏదైనా మాట్లాడి వెళ్ళనీ. నాకూ, మీకూ మధ్య ఏమీ లేదని మన ఇద్దరికీ తెలుసు. పైనున్న దేవుడికీ తెలుసు కదా! అది చాలు. పేరు చెడిపోయి ఆపదతో ఒంటరిగా బ్రతకటం కంటే ఆ చెడ్డ పేరుతో బద్రతగా ఇక్కడ జీవించటం మేలు. దయచేసి సహాయం చేయండి”

నాగభూషణం ఒక్క క్షణం ఆలొచించాడు. మదిలో బరువులేని వాడు ఎందుకు సహ మనుషులకు భయపడాలి? నాగభూషణం నిర్ణయానికి వచ్చాడు!  

**************************************************PART-3******************************************* 

“నువ్వు ఇక్కడే ఉండొచ్చు నీరజా. నాకు అభ్యంతరం లేదు! గుణం చెడిపోయిన మనుషుల మాటలకు నేను బాధపడను. కానీ, ఎన్ని రోజులు నువ్వు ఇక్కడ ఉండగలవు? రేపు నిన్ను ఎవరైనా పెళ్ళి చేసుకోవద్దా? నువ్వు సంతోషంగా జీవించ వద్దా?”

“ఈ అనాధను పెళ్ళి చేసుకోవటానికి ఎవడు తయారుగా ఉంటాడు?”

“అలా చెప్పకు! లోకంలో మంచి వాళ్ళూ ఉంటారు”

“అలా ఒక మంచి వాడు ఒకడు ముందుకు వచ్చినా కూడా వీళ్ళందరూ కలిసి అతని మనసులో విషం కలిపేస్తారు.  ఇక నాకు మంచి పేరు దొరుకుతుందని నమ్మకం లేదు. చేతిలో డబ్బో -- బంగారమో ఏదీ లేదు. నాలాంటి అనాధలందరూ ఉండవలసిన చోటు రెడ్ లైట్ ఏరియాలోనే అనే చాలామంది ఆశ.

నేను ఒకడికి భార్యగా ఉండటం కంటే, ఊరికే భార్యగా ఉంటేనే వీళ్ళు తృప్తి పడతారు. అలా ఉండటం కంటే మీ ఒక్కరికీ ఉంపుడుగత్తెగా గౌరవంగా ఉండి బ్రతకటం మేలని నాకు అనిపిస్తోంది. వాళ్ళూ ఎలాగైనా  అనుకోనివ్వండి. మన ఇద్దరి వరకు మనం పరిశుద్దంగా ఉండిపోదాం. ఈ జీవితం నాకు చాలు. నేనేమీ పెళ్ళికి ఆశ పడటం లేదు. ఆశ పడటానికి నాకు అంతస్తూ లేదు”

ఆమె గొంతు బొంగురుపోయి ఆగింది...అతను బాధతోనూ, జాలితోనూ ఆమెను చూసాడు.

“ఇదే నీ నిర్ణయమా?”

“ఈ నిర్ణయం మీకు నచ్చలేదు అంటే చెప్పండి. నేను వెళ్ళిపోతాను. కానీ, ప్రాణాలతో ఉండను. ప్రతి కుక్కా పొడిచి పీక్కోవటానికి ముందే ఈ ప్రాణాన్ని కాలం దగ్గర అప్పగించేస్తాను!”

“ఏం మాట్లాడుతున్నావు నువ్వు? దేనికో భయపడి దేనినో తగలబెట్టుకున్నట్టు...!”

అప్పుడు ఎవరో తలుపు కొట్టారు. ఆమె బెదిరిపోయి అతని వీపు వెనుకకు వెళ్ళి దాక్కుని నిలబడింది. అతను ధైర్యంగా తలుపు తీసాడు.

బయట బాగా వయసున్న ముసలమ్మ ఒకావిడ నిలబడింది.

“లోపల మీరు మాట్లాడుతున్నదంతా విన్నాను. ఆ అమ్మాయి పాపం తమ్ముడూ. ఆమెను వదిలేయకండి. వీలైతే ఆమె మెడలో మూడు ముళ్ళు కట్టి ఆమెకు జీవితం  ఇవ్వండి. వీళ్ళు ఈమెను వూరికే వదలరు. ఈమె దొరికేంతవరకూ రౌండు కొడుతూనే ఉంటారు. ఈమెను పిలుచుకుని ఎక్కడికైనా వెళ్ళిపొండి.

ఈ అమ్మాయి దగ్గర ఆస్తి పాస్తులు లేవు తమ్ముడూ. కానీ, దానికంతా కలిపి మంచి గుణం నిండి ఉంది. చివరిదాకా నీ కాళ్ళ దగ్గర విశ్వాశంగా పడి ఉంటుంది. తల్లీ కూతుర్లు ఆత్మగౌరవంతో ఉన్నారు. అప్పుడు ఒక్క నాలిక తప్పుగా చెప్పేదా? ఇప్పుడు కష్టకాలం. తల్లిని పోగొట్టుకుని తపిస్తొంది. దీన్ని వదిలేయకు తమ్ముడూ...నీకు పుణ్యం దక్కుతుంది”

ఆ ముసలమ్మ బ్రతిమిలాడ...అతను ఆశ్చర్యంగా చూసాడు.

“నువ్వు...నువ్వు అక్కడ తిరుగుతున్న పిచ్చిదానివి కదూ?”

“పిచ్చిదాన్ని కాదు తమ్ముడూ. పిచ్చిదానిలాగా నడుచుకుంటున్న ఒక అబలను. ఈ అమ్మాయి వయసులోనే ఉన్నాను...అనాధగా! అప్పుడు నీలాంటి మంచి  మనుషులు దొరకలేదు. ఒక దరిద్రుడు నన్ను మానభంగం చేసి వెళ్ళిపోయాడు. ఆ తరువాత చాలామంది.

పిచ్చి పట్టినట్టు తిరిగాను. ఆ తరువాత ఎవరూ నా దగ్గరకు రాలేదు. ఆ తరువాత అదే నాకు బద్రత అయ్యింది. ఈ రోజు వరకు అందరి కళ్ళకూ పిచ్చిదాన్నే. నాకూ అలవాటైపోయింది. ఎవరి ఇంట్లోనైనా భోజనం దొరుకుతుంది. ఏదో ఒక మూలలో ప్రశాంతంగా నిద్రపోతా. ఇదిగో ఈమె ఇంట్లో కూడా చాలా రోజులు భోజనం చేసాను.

ఆమెకు భోజనం లేకపోయినా నామొహం చూసి జాలిపడి నాకు భోజనం పెట్టేది వీళ్ళ  అమ్మ. ఆ కృతజ్ఞతా భావంతోనే తమ్ముడూ చెబుతున్నాను. ఈ అమ్మాయిని విడిచిపెట్టకు. చేయి గట్టిగా పుచ్చుకో...” -- ఆమె చేతిని తీసుకుని ఇతని చేతిలో పెట్టింది.

తన చీర కొంగులో ముడి వేసుకున్న పదిరూపాయలు తీసి జాపింది. “దీంతో పసుపుతాడూ, పసుపుకొమ్మూ కొని తాలిగా కట్టేసి సంతోషంగా ఉండు తమ్ముడూ!”

నీరజ ఆమె కాళ్ళ మీద పడి కన్నీరు కారుస్తూ నమస్కరించింది. ముసలమ్మ చీకట్లో కనుమరుగు అయ్యింది.

కొంచం సేపు మౌనంగా గడిచింది.

“ఆమె ఏదో చెప్పి వెళ్తోంది. ముందూ వెనుకా తెలియని ఒక అనాధను ఎవరైనా పెళ్ళి చేసుకుంటారా ఏమిటి? మీ తల్లి-తండ్రులకు ఎన్నో కలలు ఉంటాయి. అవన్నీ మీరు చెరిపేయ కూడదు. మీరు నన్ను ఒక పనిమనిషిగా చూసుకుంటే చాలు”

“నా సమస్య నా కన్నవాళ్ళు కాదు నీరజా?”

ఆమె ‘వేరే ఏమిటి?’ అనేటట్టు చూసింది.

“నీ మెడలో తాలి కట్టటానికి ఆలొచిస్తున్నది నువ్వు అనాధ అనో, ఏమీలేనిదానివనో అనేది కారణం కాదు. నేను పెళ్ళి అయిన వాడిని. అదే  కారణం”

ఆమె ఆశ్చర్యపోతూ అతని చూసింది.

“ఇంతవరకు మీ గురించి నాకేమీ తెలియదు!”

“ఎవరూ ఏదీ అడిగింది లేదు. నేను చెప్పిందీ లేదు. నాకు నాలుగు సంవత్సరాల వయసులో అబ్బాయి ఉన్నాడు. నా భార్యకు ఆంధ్రా ప్రభుత్వంలో ఉద్యోగం. అధికారిగా ఉంది. అందువలనే ఆమె నాతో పాటూ వచ్చి ఉండలేకపోయింది.

ఇంకా కొన్ని రోజుల్లో నన్ను హైదరాబాదుకే మారుస్తారు. నిన్ను పెళ్ళి చేసుకోకపోవటానికి కారణం ఇదే. నేనూ వెళ్ళిపోతే నువ్వు ఏం చేస్తావనేదే నా భయం”    

“మీ ఇంట్లో పని మనిషిగా ఉంటాను. నన్నూ పిలుచుకు వెళ్ళండి. ఈ ఊర్లో నాకు మాత్రం ఏముంది?”

“చూద్దాం. నువ్వు ఎవరికీ భయపడకు. తెల్లవారిన వెంటనే వేరే ఎక్కడికైనా వెళ్ళిపోదాం. నీకు ఏదైనా ఒకదారి చూపే నేను వెళతాను. బాధ పడకు!”

చెప్పినట్టే మరుసటి రోజు తెల్లవారు జామున తమ దగ్గరున్న ఒకటి రెండు సామాన్లు తీసుకుని వాళ్ళు బయలుదేరారు. అందరూ నోరెళ్ళబెట్టి వాళ్ళు వెళ్ళటాన్ని చూసారు. వాళ్ళిద్దరినీ కలిపి చెడుగా మాట్లాడినందు వలనే వాళ్ళిద్దరూ కలిసి వెళుతున్నా చూస్తూ నిలబడ్డారు.

ఆఫీసుకు దగ్గరలోనే ఒక పాత బిల్డింగులో ఒక గది అద్దెకు దొరికింది. వాళ్ళిద్దరినీ భార్యా, భర్తలనే అక్కడి వాళ్ళందరూ అనుకున్నారు. ఆమె, అనవసరంగా బయటకే రాదు. ఒక పనిమనిషిగా మాత్రమే అక్కడుంది.

రాత్రిపూట గాలికోసం అతను వరాండాలో పడుకోగా ఆమె లోపల నిద్రపోయేది. వర్షాకాలం మొదలైన తరువాత పడుకోవటం సమస్య అయిపోయింది. అతనూ లోపలే పడుకోవలసిన నిర్భంధం. అలాంటి ఒక వర్షం రోజున అన్నిటినీ జయించింది శరీరం.

అతను కృంగి కృషించిపోయేడు. ‘నేనా ఇలా నడుచుకున్నాను’ అని నమ్మలేక ఆశ్చర్యపడ్డాడు. ఆమె మొహాన్ని చూడలేకపోయాడు. ఆ బాధతో అలాగే కూర్చుండిపోయిన అతన్ని ఆమె సమాధానపరచింది.

“పరవలేదు...వదలండి. గొప్ప గొప్ప మూనీశ్వరులే ఇందులోనుండి తప్పించుకోలేకపోయారు. మనం సాదారణ మనుష్యులమే కదా! నేను దీన్ని పెద్ద భాగ్యంగా అనుకుంటున్నాను. దేవుడికి నైవేద్యం పెట్టినట్టు ఒక సంతోషం. దీన్ని పెద్ద తప్పుగా తలుచుకుని బాధపడకండి. మీరు ఎప్పుడు పిలిచినా ఈ కుక్క పరిగెత్తుకు వస్తుంది”

“ప్లీజ్ నీరజా. నన్ను పురుగును చేసి, నువ్వు విశ్వరూపం తీయకు! నేను తట్టుకోలేను. ఇది తప్పే! ఈ తప్పును సరిచేస్తేనే నా మనసు చాల్లారుతుంది. రేపు తెల్లారిన వెంటనే గుడికి వెళ్ళి నిన్ను పెళ్ళి చేసుకున్న తరువాతే నా తప్పు సరి అవుతుంది”   

“అదికూడా తప్పేకదా! మొదటి భార్య ఉండగా...నేనెలా మిమ్మల్ని...? వద్దండీ! ఆ అంతస్తు, హక్కు నాకు వద్దు. మీరు మంచివారు. బాగుండాలి. నావలన మీ కుటుంబంలో బీట్లు రాకూడదు. మీ యొక్క కుటుంబ సంతోషమే నా బద్రత కంటే మీకు ముఖ్యం.

మీ అభిమానానికి థ్యాంక్స్. ఈ సంతోషం నాకు చివరిదాకా చాలు. ఇక మీదట నన్ను ఏ కుక్క తరిమినా నాకేం? నాకు కలత లేదు. నా మీద పడ్డచేయి ఒక మంచి మనిషిది అనే సంతోషం నాకు చాలు. దయచేసి ఈ విషయాన్ని ఇంతటితో మరిచిపోయి ఎప్పుడూలాగా మామూలుగా ఉండండి. మీరు ఏం తప్పు చెయ్యలేదు!”

“లేదు నీరజా. నువ్వు ఏం చెప్పినా నేను సమాధానపడలేను. నన్ను పెళ్ళి చేసుకోవటానికి నీకు ఇష్టమే కదా?”

“లేదని చెబితే నేను మహాపాపిని”

“మరింకేం?”

“మీ ఇంటికి ఇది తెలిస్తే ఏమవుతుందో ఆలొచించారా?”

“నిజం చెప్పి, సమ్మతం అడుగుదామని ఉన్నాను. నా భార్య చాలా మంచిది! నేను పాపం చేయటాన్ని ఆమె ఎప్పుడూ అంగీకరించదు”

“ఎంత మంచివారుగా ఉన్నా, ఏ ఆడపిల్లా తన హక్కును షేర్ చేసుకోవటానికి ఒప్పుకోదు. దయచేసి మంచివాళ్ళను పరీక్షించకండి”

“లేదు నీరజా. ఖచ్చితంగా ఆమె అర్ధం చేసుకుంటుందని నమ్ముతున్నా”

“అర్ధం చేసుకునేది వేరు...ఒప్పుకోవటం వేరు! ఒకవేల మన పెళ్ళికి ఆమె ఒప్పుకోలేదనుకోండి...ఏం చేస్తారు?”

“అప్పుడు కూడా నా నిర్ణయంలో మార్పు ఉండదు. నా మనశ్శాక్షే నా న్యాయాధిపతి”

“మనశ్శాక్షే న్యాయాధిపతి అనేటప్పుడు మిగిలినవారి మనసులను ఎందుకు నొప్పించాలి?”

“నువ్వేం చెబుతున్నావు?”

“మీ నిర్ణయంలో మార్పు లేదు అన్నప్పుడు ఎవరినీ అడగక్కర్లేదు. మీకు నచ్చినట్లు చేయండి. ఆమె కంటివెంట బొట్టు నీరు వచ్చినా నేను నాశనమైపోతాను.

మీ భార్య అనే సంతోషం మాత్రం నాకు చాలు. అదితప్ప డబ్బు, నగలు అక్కర్లేదు. మీరు కట్టే తాళి నాకు బద్రతనిస్తుంది. అది చాలు నాకు.  మీరు మీ కుటుంబాన్ని బాగా చూసుకోండి.

నా భర్త బయట ఊర్లో ఉన్నాడని చెప్పుకుంటూ, ఇక్కడ ఏదైనా ఇళ్ళ పనిచేసి అలవాటు చేసుకుంటాను. ఇటువైపుకు ఎప్పుడైనా వస్తే నన్ను చూసి వెళ్ళండి. నాకు ఇంకేమీ వద్దు”

“పిచ్చిగా మాట్లాడకు నీరజా. తాళికట్టేది నిన్ను నీదారికి వదిలేసి పోవటానికా? నీకేం కావాలి ఇప్పుడు? మన విషయం నా ఇంటికి తెలియకూడదు. అదే కదా...? ఓ.కే.! నేను చెప్పను. చివరి వరకు ఈ విషయం ఆమెకు తెలియకుండా చూసుకుంటా.

కుదిరినంతవరకూ ఇద్దర్నీ సంతోషంగా ఉంచుకుంటా. ఇది నా ప్రామిస్. దీని తరువాత ఇంకేదైనా మాట్లాడి నన్ను మార్చే ప్రయత్నం చేయకు!”

ఆ వివాదానికి అతను పులుస్టాప్ పెట్టాడు.

మరుసటి రోజు గుడిలో నీరజను పెళ్ళి చేసుకున్నాడు. కరెక్టుగా ఆరునెలల తరువాత అతనికి హైదరాబాద్ ట్రాన్స్ ఫర్ అయ్యింది.

“నువ్వు కూడా వచ్చేయి నీరజా. అక్కడే వేరుగా నీకొక ఇల్లు చూస్తాను”

“రాను...ఖచ్చితంగా రాను. అలావస్తే మనిద్దరం పట్టుబడిపోతాము. ఏ కారణం చేత నా వలన మీ కుటుంబంలో పగుళ్ళు ఏర్పడకూడదు. ఈ మాట నేను మీకు ఇదివరకే చెప్పాను. మీరు వెళ్ళి రండి.

ఇక ఒంటరిగా ఉండటానికి నాకేమిటి భయం? తాళి కాపలాగా ఉంటుంది. అది మాత్రమే కాకుండా కడుపులో ఒకతోడు ఉంది. తరువాత ఏముంది? ధైర్యంగా బయలుదేరండి. నాకు డబ్బులు పంపి పట్టుబడిపోకండి. నేను ఎలాగైనా  బ్రతికేస్తాను. కుదిరితే ప్రేమగా నాలుగు వాక్యాలు ఉత్తరం రాసి పడేయండి. అది చాలు”

“నువ్వు గర్భంగా ఉన్నావా నీరజా?” సంతోషం పొంగుకు వస్తుంటే అడిగాడు.

“ఇంకా నిర్ధారణ చేసుకోలేదు. కానీ అదే!”

“ఈ పరిస్థితుల్లో నిన్ను వదిలేసి ఎలా వెళ్ళేది?”

“బాధ పడుతున్నారా?”

“నేనే కదా బాధపడాలి?”   

“సరె...ఏం చెయ్యబోతారు? వెళ్లకుండా ఉండిపోతారా?”

“అదీ కుదరదు. వెళ్ళకపోతే ఆమె కష్టపడుతుంది. వెళితే నీకు కష్టం”

“నాకేమీ కష్టం లేదని చెబుతున్నాను కదా?”

“ఒకటి చేస్తా నీరజా...నేను వెళ్తాను. నెలలో రెండోవారం ఎలాగైనా ఇక్కడికి వచ్చి ఉంటాను. ఒకవారం ఉండి వెళతాను”

“అదంతా కుదురుతుందా?”

“కుదురుతుందనే నమ్ముతున్నా. ఉద్యోగం మానేసి సొంతంగా వ్యాపారం  మొదలు పెట్టినా పెడతాను. అప్పుడు ఖచ్చితంగా వచ్చి వెళ్ళగలను. నువ్వు కష్టపడనే కూడదు. తోడుకు మనిషిని పెట్టుకో. నెల నెలా డబ్బులు పంపుతా.

డెలివరీ మంచిగా అయ్యేంత వరకు నీ పక్కన ఒక మంచి మనిషి అవసరం. డబ్బు గురించి బాధపడకుండా మంచిగానూ, నమ్మకంగానూ ఒక మనిషిని చూసి తోడుగా ఉంచుకో. కుదిరితే నేను వెళ్లేలోపు ఇంకో మంచి అపార్టుమెంటు చూసి నిన్ను అక్కడ ఉంచి వెళతా”

“వద్దు...వద్దు. ఈ చోటు నాకు బాగా అలవాటు అయిపోయింది. డెలివరీ వరకు ఇక్కడ ఉండటమే మంచిది. పిలిచిన పిలుపుకు ఎవరో ఒకరు పరిగెత్తుకు వస్తున్నారు. కావాలంటే తరువాత ఇల్లు మార్చుకుందాం”

“నీ ఇష్టం...” -- అతను అంగీకరించాడు. మరో నెల రోజులు ఆమెను సంతోషంగా చూసుకున్నాడు. అవసరమైన సరకులు కొనిపడేసాడు.

ఆమె తోడుకు ఒక నడి వయస్కురాలు దొరకటంతో ప్రశాంతంగా  బయలుదేరాడు.

“ఇప్పుడు చెప్పు తులసీ. నేనేం చేయను?”

తండ్రి తన కథను చెప్పి ముగించిన వెంటనే తులసీ కన్నీటితో ఆయన భుజాలమీద వాలిపోయింది.

“ఎంత మంచి గుణం నాన్నా నీకు! కత్తి మీద నడిచే విద్యను పదహారు సంవత్సరాలుగా ఎవరికీ గాయం ఏర్పడకుండా, నువ్వూ గాయపరుచుకోకుండా ఎంత అందంగా చేసుకొచ్చావు? నాకు ఆశ్చర్యంగా ఉంది నాన్నా. దీని గురించి పెద్దమ్మకు ఆవగింజంత సందేహం కూడా రాలేదా?” అని అడిగి ముగించ...ఆయన నవ్వారు. పెద్దమ్మా అంటూ మరు క్షణమే ఆమె ప్రేమతో చెప్పిన విధం ఆయనకు బాగా నచ్చింది. సంతోషం పట్టలేక కూతురు తల నిమిరారు.

“చట్ట ప్రకారం ఇది తప్పు. సమాజం చూపులకూ ఇది నేరమే! కానీ, నిజమైన ప్రేమ ఏ చట్టాలకూ కట్టుబడదు. రెండు కుటుంబాలనూ సంతోషంగా ఉంచుకున్నాను. ఇద్దర్నీ సరిసమంగా ప్రేమిస్తున్నాను. నా త్రాసులో రెండు కుటుంబాలూ సరిసమంగా తూగుతున్నాయి. ఒకే బరువుతో!”

“మా అన్నయ్య ఎలా ఉంటాడు నాన్నా?”

“చూడాలా?”

“ఫోటో తీసుకు వచ్చుండచ్చు కదా?”

“ఈసారి తీసుకువస్తాను”

“పెద్దమ్మది కూడా తీసుకురా”

“వాళ్లతో కలిసి ఉండలేకపోతున్నావే అని బాధ పడుతున్నావు కదూ?”

“అందరి యొక్క మంచికొసం, కొన్ని సంతోషాలను వదులుకోవచ్చు. అందులో తప్పులేదు!”

తులసీ నవ్వింది. ఆమెకు నాన్నా-అమ్మా యొక్క ప్రేమ, బంధుత్వం అర్ధమయ్యింది. తండ్రి ఇంత ధర్మ సంకటమైన పరిస్థితిలో కూడా రెండు కుటుంబాలనూ ప్రేమతోనూ, ఆనందంతోనూ నడుపుతున్నారు అనేది అర్ధమయ్యింది...ఆయన మీదున్న గౌరవ మర్యాదలు పలురెట్లు అధికమయ్యింది.

ఒక కుటుంబాన్నే నరకంగా మార్చుకున్న కొందరు మనుష్యుల మధ్య, రెండు కుటుంబాలనూ స్వర్గంగా మార్చి పెట్టుకున్నారు ఆయన అనేది ఎంత పెద్ద  విషయం!

ఆమె సందేహాలను ఆయన తీర్చటంతో, ఇంకెలాంటి ప్రశ్నలకూ చోటులేకుండాపోయింది. మనుషులు ఎక్కడైతే ఒకరినొకరు అర్ధం చేసుకుంటారో, సందేహపడరో... ఆ చోటు సంతోషంతో నిండిపోతుంది.

నెలలోని రెండవ వారం సంతోషం యొక్క శిఖరం. ఎందుకంటే మిగిలిన రోజులు దాని ఆనందమైన జ్ఞాపకాలతో గడిచిపోతుంది. ఇంతవరకు ఎలాంటి కష్టమూ ఎవరివలన ఎవరికీ ఏర్పడింది లేదు.

ఒక వారం రోజులే అయన అక్కడుంటారు. అయినా ఆయనకు తెలిసిన అన్నిటినీ తులసీతో  పంచుకుంటారు. తండ్రీ-కూతుర్లు సమయం గడుస్తున్నదే తెలియకుండా మాట్లాడుకుంటారు. ప్రపంచ విషయాలూ, సినిమా, సాహిత్యం, ఇతిహాసం, ఆంగ్ల పుస్తకాలూ అంటూ అన్నిటినీ చర్చిస్తారు.

రాత్రంతా మాట్లాడుకుంటూ తెల్లవారుతున్నప్పుడు కనురెప్పలు నిద్రను నొక్క...లేవలేక అవస్తపడతారు. వాళ్ళు మాట్లాడుకున్న లోతునూ, అరుదైన అభిప్రాయాలనూ పంచుకోవడం ఎప్పుడూ మరిచిపోకూడదని తులసి  కుదిరినంతవరకు తానూ-తండ్రీ మాట్లాడుకుంటున్నప్పుడు ఆయనకే   తెలియకుండా ‘టేప్’ ఆన్ చేసి తమ మాటలను పదిల పరుచుకుంటుంది.

తండ్రి నవ్వుతూ ఓర్పుతో వింటారు. మాటలు ముగియటంతో లేచి, అలమరా దగ్గరకు వెళ్ళి, అక్కడున్న ఒక క్యాసెట్టును తీసుకువచ్చి టేపు రికార్డర్లో పెట్టి రన్ చేస్తారు. ముందు రోజు ఆమె రికార్డు చేసిన అదే చర్చలు!

“నువ్వు రికార్డు చేసావా ఏమిటి?”

ఆమె ఆశ్చర్యంతో అడగ -- ఆయన నవ్వ -- ఆమె నవ్వ...ఇల్లే నవ్వులతో నిండింది.

"బుద్దిమంతులు ఎప్పుడూ ఒకటిగానే ఆలొచిస్తారు" నవ్వుల మధ్యలో ఆయన చెప్పారు.

ఇలాంటి తండ్రినే నాలుగు నెలలుగా చూడలేక పోతున్నది. ఒక్క విషయమూ తెలియటం లేదు. ఒకవేల ఈ కుటుంబం గురించి పెద్దమ్మకు తెలిసిపోయుంటుందో? అందువలన అక్కడేమన్నా సమస్యో? అందువలనే నాన్న రాలేదో? అలా ఉండే పక్షంలో, తాను బయలుదేరి వెళ్ళటం వలన ఆయనకు ఇంకా ఎక్కువ ఇరకాటం కదా అవుతుంది! అలా వెళ్ళి రావటం ఆయనకు సంతోషం కలుగజేస్తుందా? ఇబ్బంది పెడుతుందా?

ఎటువంటి నిర్ణయానికీ రాలేక అయోమయంలో పడిపోయింది తులసి!

**************************************************PART-4******************************************* 

“ఏమిటి...వెళ్ళాలని తీర్మానించుకున్నావా?”

మరుసటిరోజు పొద్దున అమ్మ అడిగిన వెంటనే ఏం సమాధానం చెప్పాలో అర్ధంకాక మౌనంగా కూర్చుంది తులసి.

“నాకేమీ అర్ధం కావటంలేదమ్మా! ఏం చేయను...నేను వెళ్ళటం వలన నాన్నకు మంచి జరుగుతుందా, చెడు జరుగుతుందా తెలియటం లేదే?”

“నేనూ అదే చెబుతున్నా. ఇంకా ఒకవారం చూద్దాం. నువ్వు కావాలంటే ఫోనులో ప్రయత్నిస్తూ ఉండు. ఫోను ‘అవుట్ ఆఫ్ ఆర్డర్’ అయినా కూడా రెండు మూడు రోజుల్లో సరికాదా?”

“చూస్తాను. తొందరపడి నేను వెళ్లటం వలన నేనే ఆయనకు కష్టాలు తెచ్చిపెట్ట కూడదే!”

“చాలా కరెక్టమ్మా. నువ్వు మొదట్లో ఫోనులో ఆయన్ని పట్టుకో. బిజినస్ విషయంగా మాట్లాడాలని చెప్పు. ఆయన ఎందుకు రాలేదో అనేదానికి కారణం తెలుసుకోకుండా తొందరపడొద్దు”

“సరేనమ్మా...నేను బయలుదేరనా? కాలేజీ, కంప్యూటర్ క్లాసు ముగించుకుని తిరిగి వచ్చేటప్పుడు ఫోన్ చేసి చూస్తాను”

ఆమె టిఫిన్ తినేసి బయలుదేరింది. కాలేజీ ముగించుకుని కంప్యూటర్ సెంటర్ కు వెళ్ళిన వెంటనే ప్యూను ఒకతను తులసి దగ్గరకు వచ్చి, ఆఫీసులో పిలుస్తున్నారని చెప్పి వెళ్లాడు.

“రండమ్మా...ఏమీలేదు. మీరు వచ్చే క్వార్టర్ ఫీజు ఇంకా కట్టలేదు! అది చెప్పటానికే పిలిచాను. వచ్చే వారంతో టైము అయిపోతుంది. అంతలోపు కట్టేసేయండి...సరేనా?”

తులసి ఆందోళనతో బయటకు వచ్చింది.

దగ్గర దగ్గర ఐదువేల రూపాయలు కట్టాలి. నాన్న వచ్చుంటే ఈ పాటికి కట్టేసి వెళ్ళుంటారు.  ఇప్పుడేం చేయాలో ఆమెకు తెలియలేదు.

ఆ ఆందోళనతో క్లాసుకు కూడా వెళ్లకుండా ఇంటికి బయలుదేరింది. వచ్చే దోవలో టెలిఫోన్ బూత్ నుండి తండ్రికి ఫోన్ చేసింది.

మళ్ళీ అదే జవాబు. ‘టెలిఫోన్ పనిచేయటం లేదు’. తులసి నీరసంతో ఇంటిదోవ పట్టింది.

“ఏం...దొరికిందా?” --- ఆత్రుతతో అడిగింది తల్లి - తులసి లేదని చెప్పింది.

“ఎమీ అర్ధం కావాటంలేదమ్మా! అక్కడ ఏం సమస్యో అని టెన్షన్ గా ఉంది. కంప్యూటర్ సెంటర్ లో వచ్చే క్వార్టర్ ఫీజు కట్టమంటున్నారు”

 “ఎంత?”

చెప్పింది. “వచ్చే వారం లోపు కట్టాలట” అన్నది.

“ఇప్పుడేం చేయాలే?”

“నేను హైదరాబాదుకు వెళితేనే మంచిది అనిపిస్తోంది”

“వద్దు తులసీ. డబ్బుకోసం వెళ్ళి ఒకరోజు కూడా మనం ఆయన్ని కష్టపెట్ట కూడదు. నువ్వు చదువు వదిలేయి. నాన్న వచ్చిన తరువాత మళ్ళీ చేరొచ్చు”

“నీ దగ్గర నగలేమైనా...?”

“లేవు. ఈరోజు వరకు మనింటి ఖర్చులకు, నీ చదువుకూ తప్ప వేరే ఏ అనవసరమైన వస్తువులను నాకు కొనివ్వటానికి నేను ఒప్పుకోలేదు. నా చేతులకు, చెవులకు వేసుకున్నవన్నీ కవరింగ్ నగలే.

ఆయన్ని పెళ్ళి చేసుకున్నది పట్టు చీరలకోసమో, బంగారు నగలకోసమో, ఈ రెండూ కొనుక్కుని మెరిసిపోవాలనో కాదు. నా మనసులో ఇప్పుడూ మీ పెద్దమ్మకు ద్రోహం చేస్తున్నామే నన్న బాధ ఉంటూనే ఉంది. అందుకనే వీలైనంతవరకు అత్యవసర ఖర్చులకు తప్ప వేరే ఏ ఆడంబరాన్ని దగ్గరకు రానివ్వకుండా సింపుల్ గా బ్రతుకుతున్నాను.

నీ పెళ్ళి గురించి కూడా నేను బాధపడటంలేదు. అమ్మా, నాన్న, డబ్బు, నగలూ ఏదీలేని అనాధగా...ఆపదలో ఉన్న నాకు అద్భుతమైన భర్త, సంతోషమైన జీవితం, అందమైన -- అభిమానమైన కూతురు దొరికినప్పుడు, నీకు మంచి జీవితం దొరుకుతుందనే నమ్మకం నాకుంది.

మీ నాన్న ఉన్నప్పుడు నాకేం దిగులు? అందుకనే నీకని చెప్పి ఒక్క గ్రాము బంగారం కూడా చేర్చలేదు!”

“అర్ధమవుతోందమ్మా. నా చదువు గురించి కూడా నాకిప్పుడు బాధలేదు. నాన్నకు ఏమైందో అనేది తెలుసుకోకపోతే నాకు నిద్ర రాదమ్మా. ఆయన గురించి ఎలా తెలుసుకోగలమో నీకేదైనా దారి తెలిస్తే చెప్పమ్మా”

“ఇంకో నాలుగు రోజులు చూద్దాం. ఏ వార్తా రాలేదు అనుకో, నువ్వు ఒకసారి  వెళ్ళిరా. అదే మంచిది. ఆ తరువాత తులసీ ఇంకో విషయం...” -- తల్లి తడబడుతూ నిలబడింది.

“ఏంటమ్మా?”

“చేతిలో చిల్లిగవ్వలేదు. రేపు ఖర్చుకు నయాపైసా లేదు. మూడు నెలల అద్దె బాకీ  ఉంది. అద్దె బాకీ  వస్తుందనే నమ్మకంతో హౌస్ ఓనర్ ఇంతవరకు ఓర్పుగా మాట్లాడారు. ఇప్పుడు ఆయన స్వరంలో కఠినత్వం తెలుస్తోంది. ఇంకా అవమాన పడేలోపు డబ్బుకు ఏదైనా ఒక ఏర్పాటుచేయాలి. ఇంట్లో బియ్యం లేవు. మిగిలిన సరకులూ లేవు. ఏదీలేదు. మహా అయితే ఇంకొక్కరోజు గడపొచ్చు. ఆ తరువాత ఏం చేస్తామో తెలియటం లేదు. ఏదైనా ఇంటి పనులు దొరికితే నేను వెళ్దామని చూస్తున్నాను. నువ్వేమంటావు?”

“నాన్నకు తెలిస్తే బాధపడతారు”

“మన కష్టాన్ని ఆయనకెందుకు చెప్పటం? ఆయన వచ్చేస్తే పనికెళ్లటం మానేస్తాను...అంతవరకే?”

“అలాగైతే నేను కూడా ఏదైనా పనికి వెళ్తానమ్మా!”

“నువ్వెందుకే?”

“రధాన్ని లాగటం ఒక మనిషి వల్ల కుదరదమ్మా!”

“ఇన్ని రోజులు మీ నాన్న ఒక్క మనిషిగా రెండు రధాలు లాగలా?”

“ఆయన వలన కుదురుతుంది. నీ వల్ల కుదరదు. ఎలాగూ డబ్బు కట్టలేము. కాలేజీకి వెళ్ళి, మిగిలిన టైములో పార్ట్ టైము ఉద్యోగం ఏదైనా దొరుకుతుందా అని చూస్తాను”

“అది నీ ఇష్టం”

తల్లి వద్దనలేదు. రెండే రోజుల్లో తులసి పార్ట్ టైమ్ జాబ్ తెచ్చుకుంది. ఇంట్లోనే కూర్చుని చేసే ఉద్యోగం. మార్కెటింగ్ రీసర్చ్ కంపెనీలో ‘డీకోడర్’ అనబడే పని. వాళ్ళు రికార్డు చేసుకుంటున్న గ్రూప్ డిస్కషన్ ఆడియోలను విని, దాన్ని అలాగే ఆంగ్లంలో రాసివ్వాలి.

ఒక సీడి రాసిస్తే నాలుగువందల రూపాయలు ఇస్తారు. రోజుకు రెండు గంటలు పనిచేస్తే చాలు. రోజుకు ఎనిమిదివందల రూపాయలు సంపాదించవచ్చు. తిరుగుడు, అలసట ఉండదు. ఆంగ్ల భాష మీద మంచి పట్టు ఉంటే చాలు.

ఒక స్నేహితుని ద్వారా ఒక రీసెర్చ్ ఎక్జిక్యూటివ్ పరిచయం దొరికింది. మొదటి రోజే రెండు సీడీ లు ఇచ్చి రాసిమ్మన్నారు.

ఆ రోజు సాయంత్రమే కూర్చుని రాత్రిలోపు రెండు సీడీలు విని అందమైన చేతి రాతతో రాసి ముగించింది. అర్ధంకాని చోట్లలో చుక్కలు పెట్టింది. కరెక్టుగా నాలుగు గంటలు పెట్టింది.

మరుసటి రోజు తీసుకు వెళ్ళి ఇచ్చినప్పుడు ఒకసారి చదివి ఓ.కే. చెప్పి వెంటనే డబ్బులిచ్చారు. తులసికి ఆనంద షాక్ తగిలింది. ఆమె మొదటి సంపాదన ఎనిమిది వందల రూపాయలు.

చాలు! డేటైమ్ జాబ్ దొరకకపోయినా కూడా నెలకు పది సీడీలు దొరికితే చాలు. ఎలాగైనా అద్దె ఇచ్చుకుంటూ, సగం కడుపు నింపుకోవచ్చు. ‘దేవుడు ఒకరికి అన్ని తలుపులూ మూయడు’ అని నాన్న మాటి మాటికీ చెప్పేవారు. అది నిజమని  అర్ధమయ్యింది.

కష్టపడటానికి రెడీగా ఉన్న వాళ్ళకు ఈ ప్రపంచంలో జీవించటానికి కరువే లేదు. పనులు/ఉద్యోగాలూ కోకొల్లల్లుగా ఉన్నాయి అనేవారు నాన్న. ‘సగం మందికి పైనే పలురకాల ఉద్యోగాలున్నాయనేదే తెలియదు. తెలుసుకున్నవారికి సంపాదించుకోవటం ఒక సమస్యే కాదు’ అని బాధ పడేవారు.

నిజమే! ఇలా ఒక డీకోడర్ ఉద్యోగం ఉన్నదని ఆమెకు ఇప్పుడే తెలిసింది. ఇంతకు ముందు పేరుకూడా వినలేదు. కానీ, ఎంతోమంది ఈ పనిని ప్యాకెట్ మనీకోసం చేస్తున్నారని తెలుసుకున్నప్పుడు ఆశ్చర్యపడింది.

కారులో, సెల్ ఫోనుతో వచ్చి దిగిన యువకుడు సీడీ తీసుకువెళ్ళాడు. తమ ఖర్చుల కొసం, తామే కష్టపడి సంపాదించుకునే యువకులూ ఉంటూనే ఉన్నారు.

వచ్చేదారిలో షాపులో గోధుమ పిండి, పెసరపప్పు, టొమేటోలూ, కొంచం బియ్యం -- కూరగాయలూ కొనుక్కుని ఇంటికి వచ్చింది.

సరకులను పెట్టేసి తల్లి దగ్గరకు వెళ్ళి తన మొదటి సంపాదనలో మిగిలిన డబ్బును ఇచ్చింది. ఆమె కళ్ళు విరుచుకోవటం వేడుక చూసింది.

“ఒక సేటు ఇంట్లో నాకు పని దొరికింది. నెలకు రెండువేలు ఇస్తామంటున్నారు. పొద్దున ఎనిమిది గంటల నుండి సాయంత్రం ఏడు గంటల వరకు అక్కడే ఉండి వాళ్ళు చెప్పే పని చేయాలి”

“వద్దమ్మా.చేస్తున్నకొద్దీ పని చెబుతూనే ఉంటారు. గట్టిగా పిండేస్తారు. నీవల్ల కాదు!”

“కాకపోతే ఎవరు వెళ్తారు? వెళ్ళి చూస్తాను! ఒకవేల మంచివాళ్ళుగానూ ఉండొచ్చు కదా?”

“తరువాత నీ ఈష్టం. కానీ ఇప్పుడే చేరాలా?”

“ఏం?”

“నేను హైదరాబాద్ వెళ్ళొస్తా. నాన్న గురించి తెలుసుకుని ఆయన దగ్గరా ఒకమాట చెప్పేసి వెళ్దాం! ఏమంటావు?”

“వెళ్ళిరా. కానీ, అక్కడి పరిస్థితులను తెలుసుకుని దానికి తగినట్లు నడుచుకోవాలి. ఏ కారణం చేతా నువ్వు ఎవరనే విషయం చెప్పకు! మనవల్ల ఆయనకు ఏ ఇబ్బందీ కలగకూడదు”

“నాకు తెలుసమ్మా!”

తులసి డ్రస్సు మార్చుకుని వచ్చింది. మనిషికి నాలుగు చపాతీలు చేసుకుని ఇద్దరూ ఇష్టంలేకపోయినా తినేసి ఆ రోజును గడిపారు.

ఆ తరువాత మరుసటి మూడురోజులకూ ఇంకో నాలుగు సీడీలు తీసుకుని రాసిచ్చింది. సంపాదించిన డబ్బుతో హైదరాబాద్ కు రైలు టికెట్టు కొన్నది. ఖర్చులకు కొంచం డబ్బూ, రెండు జతల దుస్తులు తీసుకుని హైదరాబాదుకు బయలుదేరింది.

“ఒంటరిగా వెళ్లగలవా?” -- తల్లి కలతపడుతూ అడిగింది.

“నీకు లాగా ఇంటి పురుగును అనుకున్నావా?” -- తులసి నవ్వింది.

“రైలులో ఎవరైనా ఏదైనా ఇస్తే తీసుకు తినకు! అందులో ఏదైనా కలిపి  ఉంచుతారు”

“టెన్షన్ పడకమ్మా...నేను జాగ్రత్తగా వెళ్ళొస్తాను”

“ఆయన్ని ఎక్కడ, ఎలా చూసి మాట్లాడతావు?”

“అక్కడికి వెళ్ళి నా సౌకర్యం చూసుకుని మాట్లాడుతానమ్మా”

“నేను చెప్పిందంతా జ్ఞాపకం ఉంచుకో”

“సరి...” -- తులసి ఏర్ బ్యాగును తగిలించుకుని మెట్లు దిగింది.

“నువ్వు జాగ్రత్తగా ఉండు!”

అమ్మతో చెబుతూ నడిచింది.

రైలు బయలుదేరటంతో, తులసికి తండ్రి జ్ఞాపకాలు ఇంకా ఎక్కువైనై.

**************************************************PART-5******************************************* 

“ఇంటర్ అయిన తరువాత ఏం చదువుతావు తులసీ” ఒకసారి నాన్న అడిగారు.

“ఏం చదవాలి? నువ్వు చెప్పు?”

“నా ఇష్టం కోసమా చదువుతావు? నీకు ఏది ఇష్టమో చెప్పు”

“మీకు ఖర్చు పెట్టే ఏ చదువూ దానికి వద్దు”

మధ్యలో అమ్మ అడ్డుపడి అలా చెప్పటంతో తండ్రి కళ్ళు పెద్దవి చేసాడు.

“ఏం మాట్లాడుతున్నావు నీరజా? ఇలాగే ఎన్ని రోజులు చెబుతావు? నిన్ను పెళ్ళిచేసుకున్నది చట్టరీత్యా నేరమే అయ్యుండచ్చు. కానీ, ఇది నా కూతురు. పిల్లలు ఎలా పుట్టినా పదినెలలు. తానెలా పుట్టిందో ఈ బిడ్డకూ తెలియదు. బిడ్డలందరూ దైవీకంతోనే పుడతారు.

ఈ పిల్లా అలాగే. నా నెత్తురు ఇది. దీనికి నేను ఖర్చుపెట్టకుండా ఎవరు పెడతారు? ఇంకోసారి నువ్వు ఇలా మాట్లాడితే నేను చాలా బాధపడతాను. ఇన్ని రోజులు నాతో జీవిస్తూ నన్ను అర్ధం చేసుకోలేదే నని బాధపడతాను”

“అర్ధం చేసుకున్నందువలనే నండి...”

“వద్దు...ఏదీ మాట్లాడొద్దు. నా కూతురి చదువు విషయంలో ఇక నువ్వు తల దూర్చకు. అది ఇష్టపడితే చదువుకోవటానికి సకల హక్కులూ ఉన్నాయి. సంవత్సరానికి పదిమంది పిల్లలకు హైదరబాదులో నా ‘కంపెనీ స్కాలర్షిప్’ ఇచ్చి చదువుకు సహాయం చేస్తోంది. నా కూతురికి నేను చెయ్యకపోతే, ఎవరికి చేసి ఏం పుణ్యం?”

“సరే...తప్పు, తప్పు, తప్పు! మీరూ...మీ కూతురూ ఏదైనా చేసుకోండి. నేను తలదూర్చను...చాలా?”

“ఇలా కూర్చో నీరజా. ముగ్గురూ కూర్చుని మాట్లాడుకుందాం. మనం ఉత్సాహపరిచి, సభాష్ అంటేనే కదా దానికి ఉత్సాహం వస్తుంది”

భార్యను తమతో కూర్చోమన్నారు.

“నీ దగ్గర నేనొక ప్రశ్న అడగనా తులసీ?”

“ఊ... అడుగు!”

“భవిష్యత్తు లక్ష్యం, లేక ఆశ అని ఏదైనా ఉందా?”

“ఎందుకు అడుగుతున్నావు?”

“మొదట చెప్పు. ఏం చదవాలని ఆశపడుతున్నావు?”

“ఎం.బి.ఏ. చదవాలని ఆశ. దాంతో పాటూ కంప్యూటర్ కూడా చదవాలని ఉంది”

“ఎందువల్ల ఈ రెండూ?”

“మంచిదే కదా! మంచి ఉద్యోగం దొరుకుతుంది కదా?”

“కాబట్టి...ఉద్యోగం కోసమే ఈ క్వాలిఫికేషన్!”

“అన్ని చదువులూ ఏదో ఒక ఉద్యోగానికైన చదువే కదా నాన్నా! ఉద్యోగమే కదా జీవితానికి ఆధారం!”

“ఇప్పటి చదువులు అలాగే అయిపోయినై తులసీ. అదే కలతగా ఉంది. ఇంగ్లాడులో  జీవించిన సాహిత్యవేత్త రుస్కిన్ బాండ్ పుస్తకం ఒకటి ఈ మధ్యే చదివాను. చెల్లు చెల్లు మని దెబ్బకొడుతున్నట్టు వరుసగా ప్రశ్నలతో మనకి మనమే ప్రశ్నించుకోవాలి.

మనం ఎందుకు చదువుకుంటున్నాము? చదువు మనల్ని గొప్పగా మెరుగు దిద్దుతుంది అనా, లేక నేను ఎంత చదువుకున్నానో చూడండి అని నలుగురికీ తెలియపరచటానికా? మనం ఎందుకు పిచ్చి పట్టినట్టు డబ్బు సంపాదిస్తున్నాం? మన అవసరాల కోసమా? లేక...నేను డబ్బుగలవాడినైపోయాను చూడు, గెలిచాను చూడూ అని నలుగురినీ ఆశ్చర్యపరిచిచేసి నలుగురి మర్యాదా సంపాదించుకోవటానికా? మనమెందుకు నలుగురికి సహాయపడుతున్నాము? మనం సహాయం చేస్తున్నామన్న పొగడ్త కోసమా...ప్రకటనకోసమా?

ఇలా చాలా ప్రశ్నలు. ఆలొచించి చూస్తే, మనం చేసే సాధనలు నలుగురికీ తెలియాలనే ఉద్దేశం కొసం చేసేదిగా ఉంది. ఇది కరెక్టా...తప్పా అని మాట్లాడటం  మొదలుపెడితే వివాదం పెరుగుతూ పోతుంది. అది నా ఉద్దేశము కాదు. కానీ, ఒకటో రెండో విషయాలైనా మనం మనకోసం, మన తృప్తికోసం మిగిలినవాళ్లకు చూపించాలనే ఉద్దేశం లేకుండా చెయ్యాలని అనిపిస్తోంది”

“అలా వేటిని చెయ్యాలనుకుంటున్నారు?”

“వేరే దారిలేక ఈ రోజు కాల ఘట్టంలో ఏదో ఒక ఉద్యోగం కోసం, కొన్ని అర్హతను  అందరూ ఏర్పరుచుకోవాలనే నిర్బంధం ఉంది. పోనీ...దాని గురించి మనం ఏమీ చెప్పలేము. కానీ, అర్హత కోసం మాత్రం కాకుండా తెలివి కోసం ఒక మనిషి చదువుకోకూడదా ఏమిటి? ఎంతో చదువుకోవచ్చు!  

ఇది చదివి నాకు దేనికీ ప్రయోజనం లేకుండా పోయిందీని చెప్పకుండా, కుదిరినంతవరకు, అన్ని పుస్తకాలూ చదువుకోవాలి తులసీ. అవన్నీ నీకు తెలుసు అని చూపించుకోవటానికోసం కాకుండా...అవన్నీ నువ్వు తెలుసుకోవటం కోసం చదవాలి. చదువుకు మాత్రం పులుస్టాప్ లేదు. నీ సంపాదనలో నీకు కుదిరినంత డబ్బును పుస్తకాలకోసం వేరుగా పెట్టాలి...సరేనా?”

“ఖచ్చితంగా నాన్నా!” -- తులసి వాగ్ధానం చేసింది.

ఇంటర్ అయిన తరువాత కాలేజీలో బి.బి.ఏ. చేరింది. దాంతోపాటూ కంప్యూటర్ కోర్సు. చదువుకు సంబంధించిన పుస్తకాలు కాకుండా బోలెడు రకాల పుస్తకాలను ఆసక్తిగా చదివింది. చదవను, చదవను ఒకవిధ క్లారిటీ, సంతోషమూ, మనసులో నెరవేరటాన్ని గ్రహించింది. దాన్ని తండ్రి దగ్గర చెప్పి ఆశ్చర్యపడింది.

“నువ్వు చెప్పింది నిజమే నాన్నా మనకోసం మనం చేసే కొన్ని విషయాలు మనకు ఇచ్చే తృప్తి, సుఖం చెప్పలేనిది!”

తండ్రి నవ్వుతూ తన బ్రీఫ్ కేసు తెరిచి కొత్త పుస్తకాన్ని ఒకటి తీసి ఇచ్చారు. తులసి ఆత్రుతతో అది తీసుకుని చూసింది.

‘సెవెంత్ సెన్స్!’...అరె బాబూ...వ్యత్యాసమైన పేరుగా ఉన్నదే!’ 

ఆశ్చర్యపడ్డది. వి.రాజారావ్ అనే టీచర్ పేరు రాసుంది.

“చదివి చూడు! జీవితాన్ని ఈ టీచర్ ఎంత క్షుణ్ణంగా చూసి అనుభవించారు అనేది తెలుస్తుంది. ఆయనే మంచి వ్యాఖ్యాత. సీనియర్ ఐ.ఏ.ఏస్. అధికారి కూడా!”

“నిదానంగా చదువుతాను”

పుస్తకాన్ని ఆమె బద్ర పరుచుకుంది.

అదే నాన్న ఇచ్చిన చివరి పుస్తకం. ఆ తరువాత ఆయన రాలేదు.

ఆయన రాకపోవటం కారణంగా, పుస్తకాన్ని చదవటానికి కుదరలేదు. ఆందోళన, అలజడి ఆమెను చదవనివ్వకుండా చేసినై. రైలులో చదువుకుందామనుకుని చేతి సంచీలో తీసి వేసుకుని వచ్చిన ఆ పుస్తకాన్ని బయటకు తీసింది. మధ్యలో ఒక పేజీ దగ్గర ఆమె మనసు ఆగింది.

‘నేను నా భారాన్ని మోయటానికి మనిషిని వెతికేను. దొరికేడు. ఇప్పుడు అతన్నీ చేర్చి మోస్తున్నాను!

మనం వేటిని కాపలా అని అనుకుంటామో, అవే మనల్ని కాపలా లేని చోటుకు తీసుకు వెడుతున్నాయి. మనం వేటిని సేవింగ్స్ అని అనుకుంటామో, అవే పెద్ద నష్టం యొక్క గుర్తుగా మారుతున్నాయి. మనం ఒక్కొక్క సేవింగ్స్ నూ, మనం పారేసుకున్న వాటిని జ్ఞాపకంచేస్తున్నాయి. ఆనందమైన జీవితమనేది వస్తువులలో లేదు. సహజమైన జీవితాన్ని ముగించటంలో అవి కూరుకోనున్నాయి. కలతలూ భయంలేని జీవితం సంబరంగా ఉంటోంది.

విలువకట్టలేని ఆభరణాలు వేసుకున్న బిడ్డ తాను ఇష్టపడే చోట ఆడుకునే సంతోషాన్ని వదిలేస్తోంది. బిడ్డ యొక్క ఆనందం దుస్తులు, ఆభరణాలలో లేదు. తాను ఇష్టపడిన చోట ఆడుకోవటంలోనే ఉంది! బిడ్డ వయస్సులో  పిల్లతనాన్ని పోగొట్టుకునే పిల్లలు యుక్త వయసులో పిల్ల వయస్సులో  ఉండే వాళ్ల లాగా నడుచుకుంటారు. పిల్ల అనేది ఒక వయస్సు కాదు. అదొక కాలం. అందరి దగ్గర ఒక పిల్లతనం ఉంటూ సంధర్భం దొరికినప్పుడల్లా తుళ్ళి  గంతులేస్తుంది.

బ్రహ్మాండమైన జీవితమనేది, మామూలు, సాధారణంగా జీవించటమే. సాధారణంగా జీవించటమనేది న్యాచురల్ గా, సహజంగా జీవించటమే. ప్రయత్నాలు లేని జీవితం నిండిపోయిన చెత్త కుండీలాంటిది. కానీ, తనని సాధారణంగా, ఖలీగా ఉంచుకున్న వారి చెవులలో దూరే గాలి సంగీతమవుతోంది. ఖండితమైన జీవితానికి అలావాటైన వ్యక్తి కూడా మనసులో శ్రమ పడుతున్నాడు’

తులసి ఆశ్చర్యపోయింది.

‘ఇలానూ విషయాలను రాయగలమా?’ అని షాకయ్యింది. నాన్న చెప్పినట్టు క్షుణ్ణంగా చూడటం, అలా క్షుణ్ణంగా చూసినప్పుడు దొరికిన లోతైన అనుభవాలుగా ఒక్కొక్క అక్షరవరుసా ఉంది.

ఈ పుస్తకం గురించి నాన్న దగ్గర చాలా మాట్లాడాలి అని అనుకుంటూ మళ్ళీ పుస్తకం చదవటంలో మునిగిపోయింది.

మామూలుగా యంత్రాలుగా మారిన ప్రభుత్వ అధికారులనే ఆమె చూసింది. ఈ పుస్తకాన్ని రాసిన అధికారి, యంత్రాలకు మధ్యలో ఒక రోజా చెట్టులాగా పెరిగి, ఉద్రిక్తభావంతో కనబడటం సంతోషంగా ఉంది. 

రెండు పగళ్ళు, ఒక రాత్రి ఎడతెరిపి లేకుండా నడిచిన రైలు హైదరాబాదు చేరి అలసటతో ఆగింది.

తులసి ఒక విధమైన గుండె దఢతో కిందకు దిగింది. రెండు రోజుల ప్రయాణంలో ఒళ్ళు హూనంతో గట్టి పడింది.

ప్రయాణీకుల వెయిటింగ్ రూములో స్నానం చేసి, వేరు డ్రస్సు వేసుకుని, తల దువ్వుకుని ఉత్సాహంగా బయటకు వచ్చింది. వచ్చి స్టేషన్ క్యాంటీన్ లో రెండు ఇడ్లీలు తిని, కాఫీతాగి బయటకు వచ్చింది.

హ్యాండ్ బ్యాగులో తండ్రి అడ్రస్సు తీసుకుని, నమ్మకమైన ఒక మనిషికి చూపించి దాని దారి అడిగింది.

గాంధీ కాలనీ.

ఆయన చదివి, ఆమెకు దారి చెప్పి పంపించారు.

బస్సు ఎక్కి యూసఫ్ గూడాలో దిగి, గాంధీ కాలనీకు దారి అడిగి నడిచింది. అర్ధంకాని ఒక గుండె దఢ మొదలయ్యింది.

మొట్టమొదటి సారిగా తండ్రిని, ఆయన ఇంట్లో ఉంచి ఎవరోలాగా చూడబోతాము. సహాయం అడిగేటట్టు మిగిలిన అందరి ముందు నిలబడబోతామూ అని అనుకున్నప్పుడు గుండె ధఢతో పాటూ చిన్న భయం కూడా ఏర్పడింది.

ఎవరికీ చిన్న సందేహం కూడా ఏర్పడకూడదు. ఆమెను చూసినప్పుడు నాన్న రియాక్షన్ ఎలా ఉంటుంది? మనసులో ఏర్పడే ఆశ్చర్యం, సంతోషం బయటపెట్టలేక తపిస్తారే?

భగవంతుడా! ఆయన ఆరొగ్యం బాగుండాలి. వ్యాపార నిర్బంధం వలన రాలేకపోయారు. ఇంకేమీలేదు అని ఆయన సర్వ సాధారణంగా ఆమెను సమాధాన పరచాలి.

మనసులో వేడుకుంటూనే గాంధీ కాలనీలోకి దూరింది. డోర్ నెంబర్లు చూసుకుంటూ నడుస్తున్న ఆమె ఒకచోట ఆగింది.

ఇదే...ఈ ఇల్లే! ‘పద్మాలయం’ అని బంగారు రంగు అక్షరాలతో నేమ్ బోర్డు ఉన్నది. అందమైన బంగళా, ముందు భాగం అంతా పెద్ద పెద్ద వృక్షాలతో, పచ్చగా ఉంది.

“ఎవరమ్మా?”

వాచ్ మ్యాన్ లేచి నిలబడి అడిగాడు.

“ఇక్కడ నాగభూషణం గారని”

“మీరు ఎవరు?”

“ఆయన దగ్గర సహాయం అడగటానికి వచ్చాను. ఆయన్ను చూడాలే?”

“వాచ్ మ్యాన్...ఎవరది?”

మేడమీద నుండి మగ స్వరం గట్టిగా విచారించింది.

“తెలియదండి. అయ్యగారిని వెతుక్కుంటూ వచ్చారు”

“లోపలకు పంపు”

ఆ స్వరం ఆదేశం ఇవ్వ, వాచ్ మ్యాన్ గేటును కొంచంగా తెరిచి ఆమెను లోపలకు పంపాడు.

కిందకు వచ్చిన రూపాన్ని తులసి ఆశ్చర్యంతో చూసింది.

అచ్చు గుద్దినట్టు నాన్న లాగనే ఉన్నాడు. గోపీ!

నాన్న కొడుకు. అన్నయ్యా అని పిలవాలనే ఆశ పొంగుకువస్తుంటే, దాన్ని అనిచిపెట్టుకుని అతన్ని చూసింది.

“ఎవరు?”

అతను ఆమెను కిందాపైకీ చూస్తూ అడిగాడు.

“సార్ లేరా?”

“ఏమిటి విషయం?”

“ఒక ఉద్యోగ విషయంలో సహాయం చేస్తానన్నారు. బిజినెస్ విషయంగా ముంబైకి వచ్చినప్పుడు ఆయనకు పరిచయమయ్యాను. హైదరాబాదుకు రా...చూద్దామని చెప్పారు. అందుకే...”

“ఎప్పుడు చెప్పారు?”

“అది...ఒక ఐదారు నెలలు అయ్యుంటుంది. ఆయన యొక్క విసిటింగ్ కార్డు కూడా ఉంది. నా పేరు తులసి అని చెబితే అర్ధమవుతుంది”

“సారీ...ఆయన్ని ఎవరూ చూడలేరు!”

“ప్లీజ్...చాలా కష్టాలలో ఉన్నాను. ఆ కష్టంతోనే కష్టపడి వచ్చాను. రెండు నిమిషాలే! అంతకు మించి ఆయన్ని అవసరపెట్టను”

ఆమె బ్రతిమిలాడింది.

“నాన్న చనిపోయి ఈ రోజుకు ఆరు రోజులు అయ్యింది!”

చిన్న స్వరంతో దుఃఖాన్ని అనిచిపెట్టుకుంటూ చెప్పగా... తులసి స్థానువు అయిపోయింది.

**************************************************PART-6******************************************* 

‘ఈ రోజు కొత్తగా పుట్టాము!’

“అబ్బో...ఏం వాక్యం! ఇలా ఇంకెవరైనా రాసుంటారని అనుకుంటున్నావు?”

శ్రీశ్రీ కవితలను పెట్టుకుని పారవశ్యంతో నాన్న మొహం ప్రకాశవంతమై నిండుకుంది.

“ఒక్కొక్క క్షణమూ మనం కొత్తగా పుట్టాల్సిందే. నువ్వేం చెబుతావు అమ్మాయ్?”

ఆయన అడిగింది గుర్తుకు వచ్చింది.

“పుట్టుక అనేది మరణాన్ని లోపల అనిచిపెట్టిందే కదా?”

ఆమె అన్నది.

“చాలా కరెక్ట్! మరణించటం తెలిసినవాళ్ళకు మాత్రమే పుట్టటమూ కుదురుతుంది. అలా పుట్టేటప్పుడు అన్ని మురికిలూ కాలిపోయుండాలి. పగ, క్రోధం, భయం, వెర్రి, అన్నీ బూడిదైపోయుండాలి.

ఎవరో ఒకరు రోజూ కొత్తగా పుడతారో, వాడు తృప్తితో ఉంటాడు. అతని చూపుల్లో పిల్లతనం ఉంటుంది. అతనికి అంతా సమమే. కొత్తగా పుట్టినతనికి ‘నేను...నాది’ అనే అహంకారం ఉండదు. నేను, నాది అని చెప్పేవాడూ మరణిస్తూ ఉంటాడు”

తులసి అత్యంత శ్రమపడి ఆ షాక్ నూ, దాంతో పాటూ వస్తున్న ఏడుపునూ  అనిచిపెట్టుకోవటానికి ప్రయత్నించింది.

అప్పుడు కూడా కళ్ళు ఎర్రబడి జ్యోతుల్లా కనబడుతున్నాయి. నాన్నకు చావు? ఎలా? గొంతు నొప్పి పుట్టింది. ఒళ్ళంతా వణికింది.

గోపీ ఆమెనే చూస్తూ ఉండటం గమనించి, తన ఎమోషన్స్ ను అనుచుకుని తలపైకెత్తింది.

“చాలా మంచి మనిషి. ఎలా...?”

నీరసమైన స్వరంతో అడిగింది.

“బీ.పి. ఎక్కువై, మెదడు దెబ్బతిన్నది. నాలుగు నెలలు కోమాలో ఉన్నారు. స్పృహలోకి రాకుండానే వెళ్ళిపోయారు”

‘బీ.పీ.నా? ఆయనకా? దేనికీ భయపడని, బాధపడని, క్లియర్ మైండు ఉన్న ఆ మనిషికి ఎలా బీ.పీ. దగ్గరకు చేరింది?’

ఒకవేల ఆయన ధైర్యాన్ని మించి ఆయన మనసులోపల తన మరో కుటుంబ వ్యవహార రహస్యం లోలోపల ఆయనకు ఒత్తిడి ఏర్పరిచిందో? పెద్దెనిమిదేళ్ళ ఒత్తిడి ఒక రోజు అగ్నిపర్వతంలా పేలిపోయిందా?

తులసి పెదాలు కొరుక్కుని దుఃఖాన్ని మళ్ళీ మింగి లోపలకు తోసింది.

“నేను వస్తాను. మీకు ఎలా ధైర్యం చెప్పాలో తెలియటం లేదు! మీ అమ్మకు మీరు ధైర్యం చెప్పండి. ఆయన ఆత్మ శాంతించటానికి నేను దేవుడ్ని ప్రార్ధిస్తాను”

వెక్కి వెక్కి ఏడవాల్సిన ఆమె చాలా శ్రమపడి అతనికి ఓదార్పు మాటలు చెప్పి బయలుదేరింది.

“ఎవరురా గోపీ?”

వెనుక, మాట వినబడగా తిరిగి చూసింది. భర్త ఆమెను ఒంటరి చేసేసి వెళ్ళిన దుఃఖంతో ఏడ్చి ఏడ్చి ఎర్రబడ్డ కళ్లతో వచ్చిన పెద్దమ్మను చూసింది.

“ఉద్యోగం ఇప్పిస్తానని నాన్న చెప్పారట. అందుకోసం వచ్చారు”

“ఊరంతటికీ సహాయపడే ఉత్తముడిని, ఎందుకు ఇంత త్వరగా తీసుకుపోయాడు! ఇలాంటి ఒక మనిషి ఇక భూమికి దొరుకుతాడా”

పెద్దమ్మ ఏడవగా, గోపీ ఆమెను పట్తుకుని లోపలకు వెళ్లాడు.

                                                                               *******************

“కాలా నా కాళ్ళ దగ్గరకు రారా, చిన్న గడ్డిమొక్క అనుకుని చిన్నగా నిన్ను కాలితో తంతా. దీన్నే నేను ఎలా పాడతానో తెలుసా తులసీ?”

“........................”

“కాలా, నా కాళ్ల దగ్గరకు రారా, నన్ను నువ్వు తాకివెళ్ళటాన్ని చూసి నేనూ సంతోష పడతాను”

తులసి వేగంగా చప్పట్లు కొట్టింది.

“అబ్బా...సూపర్ నాన్నా. ఎంత క్లారిటీయో నీకు! మరణం దేహానికేనని క్లారిటీగా ఉన్నవాడివల్ల మాత్రమే ఇలా వేరుగా నిలబడి తన మరణాన్నే సంతోషంతో పాడటం కుదురుతుంది. ‘నువ్వు గ్రేట్ నాన్నా!’ శ్రీశ్రీ ఇప్పుడుండుంటే, ‘శభాష్ రా నాగభూషణం’ అని నీ వీపు మీద రెండు ప్రశంశా దెబ్బలు వేసి పొగడుంటారు”

తండ్రి తన మరణం గురించి సంతోషపడుంటారో...? ఎందుకు ఇలా సగంలో? ఈ కాలానికి ఎందుకంత తొందర? ఆయన పిలిస్తే వెంటనే కాళ్ల దగ్గరకు వెళ్ళిపోవాలా?

మంచివాళ్ళు అంటేనే ఎక్కువ రోజులు ఉంచకూడదు అనేది యమలోక చట్టమా? ఇక, ఆయనలాగా ఎవరు సకలమూ చెప్పిచ్చి స్నేహితుడులా మాట్లాడేది? ఎవరి భుజం మీద నేను ఇక పిల్లలా తల వంచుకోగలను?

ఇప్పుడు ఏడవటానికి ఒక చోటు కావాలే! మనసు విప్పి, నోరు విప్పి గట్టిగా ఏడవాలే. ఎక్కడికి వెళ్తాను? అమ్మ దగ్గర ఈ విషయం ఎలా చెప్పగలను? ఆమె తట్టుకుంటుందా?

విన్న మరు క్షణం ఆమె కూడా చనిపోతే? ఆ రోజు ఆమె అనాధగా నిలబడ్డట్టు, నేను కూడా నిలబడతానో? అలాంటి ఒక శాపం ఉందా మాకు?

ఛఛ...ఏమిటీ పిచ్చితనం? నేను భయపడుతున్నానో? భయం ఎందువల్ల ఏర్పడుతోంది? బద్రత గురించి బాధ పడుతున్నప్పుడు మనకు ప్రియమైన వాళ్ళను పోగొట్టుకోవటం ఏర్పడే ఎమోషన్స్ బద్రత లేనివా? అందువలనే భయమా?

లేదు...భయం లేదు. నాన్న నన్ను అలాగా పెంచారు? లేదే...!

నెలలో కొన్ని రోజులే అయినా ఎంత నేర్పించారు! ఇలాంటి ఒక తండ్రి ఎవరికి దొరుకుతారు? ఎందుకు ఇంత త్వరగా వెళ్ళిపోయారు? అలా ఏమిటి ఆయనకు తొందర? దీన్ని అమ్మ దగ్గర ఎలా చెప్పబోతాను?

తులసి హృదయం భారం అవగా తలెత్తి ఆకాశంవైపు చూసింది. అదికూడా ఏడుస్తున్నట్టు తుపర్లు జల్లుతోంది. 

మళ్ళీ రైలు స్టేషన్ వచ్చింది. ‘అన్ రిజర్వ్’ కోచ్లో ఎలాగైనా ఎక్కి ఉరువెళ్ళి జేరాలి. నాన్న అనే ఉన్నతమైన ఆత్మాను ఇక అదేరూపంలో చూడలేము.

పోర్టరుకు కొంచం డబ్బులిచ్చి ఒకసీటు పట్టుకుంది. దుఃఖంలోనూ చిన్న సుఖంలాగా కిటికీ సీటు దొరికింది.

కిటికీ ఊచలలో మొహంపెట్టుకుని పిచ్చి చూపులు చూస్తూ కూర్చుంది.

“మీ అమ్మలాగా నువ్వు పిరికిదానివిలాగా ఉండకూడదు తులసీ. జీవితమనేది స్పీడు బ్రేకర్లను దాటుకుంటూ వెళ్ళే ఒక పరుగు పందెం లాగా. స్పీడు బ్రేకర్లను జంప్ చేసి జంప్ చేసి పరిగెత్తటం కష్టమే! కానీ, అందులోనే త్రిల్ ఎక్కువ. సమస్యలే లేని జీవితం ఒక జీవితమే కాదు అని చెప్ప వచ్చు.

జీవితం యొక్క గొప్పతనం తెలియాలంటే కష్ట పడాలి. ఒక్కొక్క కష్టమూ ఒక స్పీడు బ్రేకర్. దాన్ని దాటి వచ్చి గంభీరంగా తిరిగిచూడాలి. అందులో అర్ధం నిండి ఉండాలి. అభిమానంతో అందరినీ కట్టి పడేయాలి.

నిజాయితీగా ఉన్న మనిషినని అహంకారంతో ఉండటం కంటే, మిగిలిన వాళ్లకు సహాయం చేసే లక్ష్యంలో చిన్న చిన్న తప్పులు చేసినా తప్పులేదు! మీ అమ్మ గురించిన నిజాన్ని మీ పెద్దమ్మ దగ్గర చెప్పకుండా ఉన్నాను చూడు. అదేలాగా!”

“ఇది చిన్న తప్పా నాన్నా? పెద్దమ్మకు తెలిస్తే రోలు పగులుతుంది”

“తెలిస్తే కదా?”

“ఏం నాన్నా...చెబితే ఏమవుతుంది? పెద్దమ్మ చాలా మంచిదనేగా చెబుతున్నావు! ఆ తరువాత ఎందుకు భయం?”

“ఆమె మంచిదిగా ఉండటమే సమస్య! ఆ మంచి మనసు దీన్ని అంగీకరించినా మొదట్లో కొంచమైనా షాక్ అవుతుందే! ఆ నొప్పిని ఆమెకు ఇచ్చే శక్తి నా దగ్గర లేదురా...అందుకనే!

నామీద పెట్టుకున్న నమ్మకం, విరిగిపోకుండా పూర్తిగా అలాగే ఉండిపోవాలని వదిలేసాను. అది చెప్పటం వల్ల మన మనసులోని భారం తగ్గుతుంది. కానీ, ఆమె మనసు బరువు అవుతుందే! ఆ బరువును బయటకు చూపుకోలేక ఆమె ఎలా గిలగిల లాడుతుందో నాకు తెలుసు. ఖచ్చితంగా ఏవగించుకోదు. లాగి హత్తుకుంటుంది. అయినా మనసు ఖచ్చితంగా గాయపడుతుంది.    

నా మనసు తెలికపడటం కోసం ఆమె మనసును హింసపరచటం మహాపాపం! ఒక మనిషికి ఇద్దరితో జీవించే పరిస్థితి ఏర్పడితే, ఆ అవస్త ఉండే తీరుతుంది. మోసం చేయాలనే ఉద్దేశం లేదు, అబద్దం చెప్పాలనే ఆశ లేదు.

నిజం చెప్పకుండా ఉండటానికి కారణం కూడా ఆమె దగ్గర నాకున్న ఎక్కువ ప్రేమ వలనే! నిజం చెప్పటం కంటే అందరూ సంతోషంగా ఉండటమే నాకు ముఖ్యం అనిపించింది. ఇప్పుడు అందరూ సంతోషం గానే కదా ఉన్నాము...సరే కదా?”

తులసి కన్నీటిని తుడుచుకుంది.

తన చేష్టకు ఆయన డొంక తిరిగుడు సమాధానం చెప్పలేదు. లోతుగా ఆలొచించే ఆయన అన్నీ చెప్పారు. చెప్పినట్టే రెండు ఇళ్ళకూ పక్షపాతం లేకుండా అభిమానం చూపించారు.

ఇంట్లో మాత్రమేనా! ఇంకా ఎంతోమంది దగ్గర అభిమానం చూపించారు. ప్రచార ప్రకటనలు లేకుండా ఆయన చేసిన మంచి పనులు ఎన్ని?

తీయను, తీయను తరగని అక్షయ పాత్ర లాగానే కదా ఆయన మనసులో అభిమానం ఊటలాగా ఊరి, పెరిగి లోకాన్నే ముంచేలాగా పొంగుతూ ఉండేది! ‘ఇలాంటి ఒక మనిషా తనకు పోటీగా?’ అంటూ భగవంతుడికే ఈర్ష్య ఏర్పడిందో ఏమో?

ఎక్కడ ఇతను తన చోటును పట్టుకుని వెళ్ళిపోతాడో అనే భయం ఏర్పడిందో? అందువలనే, ‘చాలు...నువ్వు ఈ లోకాన్ని ప్రేమించింది!’ అని తీసుకు వెళ్ళిపోయినట్లు ఉంది. ప్రేమభిమానాలతో శ్వాసించుకుంటున్న జీవి అనిగిపోయింది.

ముంబై వచ్చేంతవరకు పచ్చి మంచి నీళ్ళు కూడా తాగకుండా పిచ్చి పట్టిన దానిలాగా కూర్చున్నది. ఎలా అమ్మ మొహాన్ని చూడబోతాము అనేది అర్ధం కాక, చాలాసేపు రైలు స్టేషన్ లోనే ఉండిపోయింది. తరువాత, తప్పించుకునే దారిలేదని అర్ధం చేసుకుని లేచి బయలుదేరింది.

తులసి తల కనబడగానే అమ్మ వేసింది వేసినట్లే పడేసి పరిగెత్తుకు వచ్చింది. ఆమె కళ్ల చూపులు వెయ్యి ప్రశ్నలతో అన్వేషించ, మౌనంగా ఆమె మొహం చూసింది.

తులసి ఆమె చూపులను తట్టుకోలేక తల వంచుకుని వేగంగా స్నానాల గదిలోకి దూరింది. షవర్ తెరుచుకుని దాని కింద శిలలా నిలబడిపోయింది.

కుళాయి లోనుండి ఒక పక్క నీళ్ళు కారుతున్న శబ్ధంలో వెక్కి వెక్కి ఏడ్చింది. ఒక గంటసేపు స్నానం చేసింది.

“ఏమిటి తులసీ...వచ్చిన వెంటనే స్నానానికి వెళ్ళిపోయావు! ఎంతసేపు స్నానం చేస్తావే? ఏమీ చెప్పకుండా ఇలా స్నానం చేస్తుంటే ఏమిటే అర్ధం?”

అమ్మ తలుపు తట్టి అడిగింది.

“తలకు పోసుకుంటున్నానమ్మా”

“ఊరి నుండి వచ్చీ రాగానే ఎవరైనా ఇలా తలకి స్నానం చేస్తారా? వాళ్లందరూ బాగుండొద్దూ?”

తల్లి తాలించి పారేసింది!

**************************************************PART-7******************************************* 

తులసి, తలకి ఒక టవల్ చుట్టుకుని, ఒళ్ళు తడితోనే వేసుకున్న నైటీతో బయటకు వస్తున్నప్పుడు, బుగ్గలు, మొహమూ ఎర్రదనంతో వాచున్నది.

“ఏమిటే?”

తల్లి భయపడిపోయి కూతుర్ని చూసింది.

“నువ్వెళ్ళి తలకు స్నానం చేసిరా అమ్మా”

“ఏమిటే చెబుతున్నావు?”-- తల్లి చూపులో ఆందోళణ కనబడుతోంది. తులసి తండ్రి వాడే దిండును తీసుకుని హృదయానికి గట్టిగా హత్తుకుంది. కన్నీటితో దానికి ముద్దు పెట్టింది.

“నాన్న చనిపోయి ఈ రోజుకు పదిరోజులు అవుతున్నదమ్మా...” గబుక్కున విషయం చెప్పేసి దిండులో ముఖం దాచుకుంది.

అమ్మ ఆ క్షణాన ఒంట్లో శక్తి అంతా పోయినట్లు, వణుకుతున్న కాళ్ళతో ముడుచుకుని కూర్చుండిపోయింది.

తులసి తల్లిని బాధగా చూసింది.

“సంతోషమో, దుఃఖమో మనసులో దాచి ఉంచుకోకూడదమ్మా. నోరు తెరిచి ఏడ్చేయి ప్లీజ్...”

ఆమె మళ్ళీ మళ్ళీ చెప్పినా తల్లి ఏడవలేదు. విపరీతమైన షాక్ లో ఏడుపు రాదు అన్నట్టు మౌనంగా కూర్చుంది.

“నాన్నకు చెయ్యాల్సిన కార్యమును మనం కూడా ఇక్కడ సింపుల్ గా చేద్దామమ్మా”

తల్లి అభ్యంతరం చెప్పలేదు.

“రేపు చేసేద్దాం” అన్నది. మరుసటి రోజు ఒక బ్రాహమణుడ్ని పిలిచి ఇంట్లోనే కార్యం జరిపి తండ్రికి పిండం చేసి పెట్టింది. కాకి ఒకటి నడుచుకుంటూ వచ్చి, నిలబడి నిదానంగా ఇద్దరినీ తలవంచి చూసి పిండాన్ని నాజుకుగా పొడిచి నాలుగైదుసార్లు తిని ఎగిరిపోయింది.

ఆ రోజు మొత్తం ఏమీ తినకుండా, పచ్చి మంచి నీళ్ళు కూడా తాగకుండా తండ్రి ఫోటో కింద ముడుచుకుని పడుకుంది తల్లి. తులసి ఆమె మౌనాన్ని ఛేదించలేదు. కానీ మరుసటి రోజు అదేలాగా జరగటంతో, కలతతో ఆమె దగ్గరకు వెళ్ళి కూర్చుంది.

“ఎన్ని రోజులమ్మా ఇలాగే ఉంటావు? మన భవిష్యత్తు తలుచుకుని భయపడుతున్నావా అమ్మా? ఇక ఏం చేస్తాం, ఎలా గడపాలా అని బాధపడు తున్నావా?”

తల్లి గబుక్కున లేచి కూర్చుంది.

“నేనెందుకే బాధపడతాను? దేనికి భయపడాలి? ఆయనేమన్నా సాధారణ మనిషా? దైవమే! ఆయనకు తెలియదా మనల్ని ఇక ఎలా కాపాడాలో? ఆయనే అన్నిటినీ చూసుకుంటారు. నేనేమీ బాధపడటం లేదు. నువ్వూ బాధపడక్కర్లేదు. దైర్యంగా ఉండు! ఆయనకు మరణం లేదు. ఆయన వస్తాడు. ఎలాగైనా వచ్చి మనల్ని చూసుకుంటాడు”

తులసి ఆశ్చర్యంతో తల్లిని చూసింది.అమ్మకు నాన్న మరణ దుఃఖం తగ్గి, మామూలు మనిషిగా మారి మాట్లాడుతోందో అనే అనుమానం ఏర్పడింది. ఏ విషయానికైనా వణికిపోతూ, కళ్ల చివర నీళ్ళ ధారను రెడీగా పెట్టుకునే అమ్మేనా ఈవిడ? ఇది నమ్మకమా? లేక నాన్న మీదున్న ఎక్కువ ప్రేమా...?-- తులసి ఆశ్చర్యంగా చూసింది.

ఆ తరువాతి వారం తులసి తాను రాసి ముగించిన క్యాసెట్లను, రాసిన పేపర్లనూ తీసుకుని బయలుదేరే సమయంలో, ఎవరో కాలింగ్ బెల్ నొక్కారు. శబ్ధం వినబడింది. ఇంటి అద్దె బాకీ కోసం ఇంటి ఓనర్ వచ్చుంటాడో అనే భయంతో తలుపు తెరిచిన ఆమె ఆశ్చర్యంలో పడింది.

గోపీ....!

నాన్న కొడుకు చిన్న నవ్వుతో బయట నిలబడి ఉన్నాడు.

“ఏదైనా పని చేస్తున్నావా గోపీ?” గోపీ రూములోకి తొంగి చూసి అడిగాడు నాగభూషణం.

“ఏంటి నాన్నా చెప్పండి” -- గోపీ లేచి వచ్చాడు.

“నీదగ్గర కొన్ని విషయాలు మాట్లాడాలి”

“ఏ విషయం నాన్నా?”

“ఇక్కడ మాట్లాడలేను. బయటకు వెళ్దాం”

“ఇప్పుడా నాన్నా?”

“ఇప్పుడొద్దు. సాయంకాలం. నువ్వు ఆఫీసుకురా. అక్కడ్నుంచి వెళదాం”

తండ్రి చెప్పగా, గోపీకి ‘అలా ఏముంటుంది అంత ముఖ్య విషయం’ అని ఆశ్చర్యంతో ఆయన వెడుతున్నవైపే చూసాడు. ఆయన చెప్పినట్లే సాయంత్రం తన పనులన్నీ ముగిసిన తరువాత ఆయన ఆఫీసుకు వెళ్లాడు. వాడి రాకకోసమే కాచుకోనున్నట్లు వాడ్ని చూసిన వెంటనే లేచి బయలుదేరారు.

హోటల్ బ్లూ ఇన్ రెస్టారంట్ మేడ మీద చల్లని గాలి ముఖానికి తగలేటట్టు చివరగా ఉన్న, ఎదురెదురుగా ఉండే కుర్చీలో కూర్చున్నారు. తండ్రి ముఖాన్ని చూసాడు గోపీ. దూరంగా కనబడే వంతెనలపై వెలుగుతున్న లైట్లను చూస్తూ దీర్ఘ ఆలొచనతో కూర్చొనున్నారు ఆయన.

పది రోజుల కొకసారి ఇద్దరూ స్నేహుతుల్లాగా ఇలా బయటకు వచ్చి ఎక్కడైనా కూర్చుని మాట్లాడుకుంటారు. అప్పుడంతా మాటలు పలు విషయాలను  ముట్టుకుంటాయి. అతనే తాను కొత్తగా రాసిన ఆంగ్ల కవిత్వాన్ని తండ్రికి వినిపిస్తాడు. ఆయన అందులో చిన్న చిన్న మార్పులు చేస్తారు.

“తెలుగులో కదా రాయాలి గోపీ. తెలుగు భాష బ్రమిప్పు కలిగించే అందమైన భాష”

“నీలాగా నాకు రాయటం రావటంలేదు నాన్నా. చదువుతున్నాను,  మాట్లాడుతున్నాను. కానీ, రాస్తున్నప్పుడు తప్పులు వస్తున్నాయి. ఆయనా కానీ  ప్రయత్నిస్తాను. చదువుతున్నప్పుడు అన్నీ తెలిసినట్లు ఉంటోంది. కానీ, రాస్తున్నప్పుడు అన్నీ మరిచిపోయినట్లు అవుతోంది. ఏం చేయను” అంటాడు అతను.

రాజకీయాల నుండి అధ్యాత్మికం వరకు వాళ్ళు చర్చించుకుంటారు.   

కానీ ఈ రోజు తండ్రి యొక్క మౌనం విచిత్రంగా ఉంది. ఆయనే దాన్ని ఛేదించనీ అని కాచుకోనున్నాడు. బేరర్ ఆర్డర్ తీసుకోవటానికి వచ్చినప్పుడు, ఎప్పుడూ వాళ్ళిచ్చే ఆర్డర్ ఇచ్చి పంపించి తండ్రిని చూసాడు. నుదురు చిట్లించునట్టు కూర్చోనున్న ఆయన, తరువాత ఒక పెద్ద నిట్టూర్పు విడిచి అతన్ని చూసారు.

“ఇప్పుడు నేను చెప్పబోయే విషయం నీకు షాకుగా ఉండొచ్చు గోపీ. నా మీద కోపం కూడా రావచ్చు. కానీ నువ్వు సాధారణ కొడుకుగా ఉంటే అవన్నీ ఏర్పడతాయి. ఒక స్నేహితుడుగా ఉండే వాడు అర్ధం చేసుకుంటాడు. నువ్వు అర్ధం చేసుకుంటావు అనే నమ్మకం నాకుంది”

“ఏమిటి నాన్నా ఇంతపెద్ద బిల్డప్?” -- గోపీ నవ్వాడు.

“ఏదైనా సరే ముందు ఒక హెచ్చరిక ఇవ్వటం మంచిది కదా. అందుకే” ఆయన మంచి నీళ్ళ గ్లాసు తీసుకుని కొంచంగా మంచి నీళ్ళు తాగాడు.

“ఒక్కొక్క మనిషి జీవిత పుస్తకంలో చాలా చాలా రహస్యమైన కొన్ని పేజీలు ఉంటాయని నువ్వు నమ్ముతావా గోపీ”

“హఠాత్తుగా ఎందుకు నాన్నా ఈ సబ్జెక్టు?”

“చెప్పు...చెబుతా”

“నమ్ముతాను. అందరూ, అందరి దగ్గరా, అన్ని విషయాలూ లైట్లువేసి చెప్పలేరు. ఎంతో ప్రాణ స్నేహం కలిగినవారైనా చెప్పలేని కొన్ని అంతరంగ విషయాలు ఉంటాయి”

“ఓకే. అలాంటివి చెప్పకుండా ఉండటం కరెక్టేనా? కాదా?”

“అది ఆ రహస్యాన్ని బట్టి ఉంటుంది. రహస్యాన్ని బయట పెట్టకపోతే ఎవరికీ ఏ చెడూ జరగదు అనుకుంటే చెప్పకుండా దాచటం తప్పు కాదు”

“అలా అనుకుని, ఇరవై సంవత్సరాలుగా నాలో దాచుకున్న ఒక రహస్యాన్ని నేనిప్పుడు చెప్పబోతాను”  

‘కట్ లెట్’ ను ఫోర్కుతో కట్ చేస్తున్న గోపీ ఆగిపోయి తలెత్తి ఆయన్న ముఖాన్ని చూసాడు.

“నాకు ఇంకో కుటుంబం ఉంది గోపీ” ఆయన ప్రారంభమే పాయింటుకు వచ్చారు. గోపీ మొహంలో అనుచుకోలేని షాక్ ఒక్క క్షణం మెరుపులా సాగింది. ఆయన్ని ఏమడగాలో కూడా అర్ధంకాక అయన్నే చూసాడు. నాగభూషణం సన్నటి స్వరంతో ముంబైలో విషయాలన్నిటినీ ఒక్కటి కూడా విడిచిపెట్టకుండా, దాచకుండా, ఒక్క దానిని కూడా గొప్ప చెయ్యకుండా వివరంగా చెప్పి ఆగారు.  

“నేను చేసింది కరెక్టేనని చెప్పేవారు కొంతమంది ఉంటారు. తప్పు అని  చెప్పేవారు ఎక్కువమంది ఉంటారు. జరిగి ముగిసిన ఒక విషయాన్ని తప్పా, రైటా అని ఇప్పుడు అన్వేసించి లాభం లేదు. ఇది మీ అమ్మ దగ్గర చెప్పుంటే, ఖచ్చితంగా ఆమె నన్ను అర్ధం చేసుకుని ఆ కుటుంబాన్ని కూడా ఇక్కడికి తీసుకురమ్మనేది. మీ అమ్మ మనసు చాలా మృదువైనది, సున్నితమైనది. అందువలనే ఆ పువ్వును గాయపరచటం కుదరక ఈ రహస్యాన్ని నాలోపలే దాచుకున్నాను. ఇంకో పెళ్ళి చేసుకున్నందువలన మీ అమ్మ మీద ప్రేభిమానాలు తగ్గిపోయినై అనేది అర్ధం కాదు...కరెక్టుగా చెప్పాలంటే ఆ తరువాతే ఆమె మీద ప్రేమాభిమానాలు ఇంకా ఎక్కువ అయ్యాయని చెప్పాలి.

ఆమె దగ్గర ఒక రహస్యాన్ని దాచామే నన్న బాధే ఆమె మీద ప్రేమను ఎక్కువ చేసింది. ఇది నీ దగ్గర చెప్పటానికి ఒక కారణం ఉంది. కొద్ది రోజులుగా నా మనసులో ఏదో తెలియని అలజడి. నాకు ఏదో జరగబోతోందని అనిపించింది. అది మంచిదా, చెడ్డదా అనేది తెలియలా. ఒకవేల చెడు జరిగితే? రహస్యంగా ఇంతవరకు నేను వహించిన బాధ్యతలు నీ దగ్గర అప్పగించానంటే నేను ప్రశాంతంగ ఉండగలననే భావన వచ్చింది. అలా నాకు ఏదైనా జరిగి నేను చనిపోయినా, మంచం మీద పడిపోయినా ఆ కుటుంబాన్ని నువ్వే చూసుకోవాలి గోపీ. చేస్తావా? నీ చెల్లెల్ని ఆమె చదువు ముగిసిన తరువాత, ఒక మంచి వ్యక్తికి ఇచ్చి పెళ్ళి చేయాలి. చివరి వరకు వాళ్ళతో ప్రేమగా ఉండాలి. ఇంతవరకు నేను మీ అమ్మ దగ్గర దాచిన విషయాన్ని, నువ్వు కూడా దాచాలి. ఈ రహస్యం నీలోనే ఉండిపోవాలి. వాళ్ళను నువ్వు వదిలి పెట్టకూడదురా గోపీ”

కళ్ళల్లో చిన్నటి మెరుపుతో తడిసిన రెప్పలతో ఆయన బ్రతిమిలాడుతున్నట్టు చెప్పి ఆప, గోపీ బెదిరిపోయాడు. ఇలాంటి ఒక ముఖ భావంతో ఏ రోజూ ఆయన్ని చూసింది లేదు. తండ్రి కళ్ళల్లో తడా? ఎవరూ ఏడవకూడదని అనుకుంటారే ఆయన.

అలాంటి ఆయన కళ్ళు నలుపుకోవడమా?

“ఇప్పుడు కూడా అమ్మ దగ్గర నువ్వు చెప్పొచ్చే. ఎందుకు నాన్నా ఆలొచిస్తావు? ఇప్పుడు కూడా అమ్మ నిన్ను అర్ధం చేసుకుంటుందని నాకు అనిపిస్తోంది”

“లేదురా గోపీ. మొదటే చెప్పుంటే ఒకే ఒక షాక్ తో పోయుంటుంది. ఇప్పుడు చెబితే దీన్ని ఇన్ని సంవత్సరాలుగా నేను ఆమె దగ్గర దాచాననే బాధ, ఆ షాకుకంటే ఎక్కువగా ఉంటుంది. ఆమె ముందు ఇంతకాలం నేను రెండు మనసులతో నడిచానని అనుకుంటే ఆమె మనసు విరిగిపోతుందిరా గోపీ. ఇంతకాలం తరువాత ఆమెను బాధపెడితే అది మహాపాపం! ఆ ఘొరాన్ని నేను చెయ్యలేనురా”

“అర్ధమవుతోంది నాన్నా. వద్దు. కానీ, దయచేసి నువ్వు ఫీల్ అవకు. నిన్ను ఇలా చూడలేకపోతున్నాను. కరెక్టు, తప్పు అనేది మనం చూసే విధంలోనే ఉంది. నువ్వు చెప్పిన విషయం నాకు షాకివ్వటం నిజమే. కానీ, మా నాన్న ఏది చేసినా దాని వెనుక ఖచ్చితంగా ఒక మానవత్వపు న్యాయం ఉంటుందని నాకు తెలుసు. నువ్వు చెప్పినట్టు ఇది కరెక్టేనా, తప్పా అని ఆలొచించటం వదిలేసి, ఇక ఏం చేయాలి అని ఆలొచించటమే మంచిది. జరిగిపోయిన దాన్ని నొక్కి మార్చటం జరిగే పనికాదు”

గోపీ ఓదార్పుగా మాట్లాడాడు.

“నిజం చెప్పు గోపీ. నామీద నీకు కోపమో, విరక్తో రానేలేదా?”

“నీకు తెలియకుండా ఏదైనా చేసేసి, తరువాత నీ దగ్గర చెబితే నువ్వు నన్ను అసహ్యించుకుంటావా? నేను ఇందాకే చెప్పానే. నాకు షాకయ్యిందని -- కానీ దానికోసం నిన్ను అసహ్యించుకోవటమో, నీ మీద కోపగించుకోవటమో చేయలేను నాన్నా... నేను ఏం చేయాలి చెప్పండి”

“ప్రస్తుతం ఏమీ చెయ్యక్కర్లేదురా. నాకేదైనా జరిగిందా ఆ కుటుంబం కష్టపడకూడదు. మీ అమ్మ ఎంత మంచిదో, అదేలాగనే నీ పిన్ని కూడా మంచిది. ఈ రోజు వరకు ఈ పందొమ్మిది సంవత్సరాలలో ముఖ్యమైన ఖర్చులు తప్ప, తనకని ఏమీ నా దగ్గర అడిగిందే లేదు. తన బద్రత కోసమే నన్ను పెళ్ళి చేసుకుందే తప్ప, విలాశమైన జీవితం కోసం కాదు. ఇంకే హక్కూ తనకు లేదనే దాంట్లో ఆమె క్లియర్ గా ఉంది. నేను ఎంత చెప్పినా కూడా ఒక అవగింజంత బంగారం నేను కొనివ్వటానికి ఆమె ఒప్పుకోలేదు. కాటన్ చీర తప్ప, వేరే ఏ చీర ఆమె కట్టుకోదు. అవికూడా సంవత్సరానికి రెండు మాత్రమే. నా డబ్బును, అక్కడ విలాశంగా కర్చుపెట్టనివ్వలేదు. ‘మీ మొదటి భార్యకు మన విషయం తెలియనివ్వకపోవడమనే తప్పు తప్ప, నా కోసం డబ్బు ఖర్చుపెట్టారనే తప్పు చేయకండి. రెండుపూట్ల భోజనం, రెండు చీరలూ, ఉండటానికి ఒక చిన్న ఇల్లు, తరువాత మీ ప్రేమ, అభిమానం. ఇవి చాలు మాకు’ అంటుంది. మీ గురించి ఆమె దగ్గర చాలా చెప్ప వచ్చు. అందువలన నీ గురించి చాలా చెప్పాను. నిన్ను చూడకపోయినా, పదినెలలు మోసినట్లు ఆమెకు నీమీద ప్రేమ ఉంది. ఎప్పుడూ మీ ఇద్దరి గురించి ఎంక్వయరీ చేస్తుంది. మొత్తానికి ఇద్దరు భార్యలు ఉంటే, నాకు ఉన్నట్టు ఉండాలి. ఆ విషయంలో నేను అద్రుష్టవంతుడ్ని. అందువలనే ఏ సమస్యా లేకుండా ఈ రహస్యాన్ని ఇంతకాలం కాపాడగలిగానని చెప్పొచ్చు”

“పేరు ఏమిటి నాన్నా?”

“ఎవరి పేరు?”

“నా చెల్లి పేరు”

“తులసి. పిన్ని పేరు నీరజా”    

“నువ్వు ఈసారి ముంబై వెళ్ళేటప్పుడు నేనూ వస్తా”

ఆయన మొహం వికసించి తలెత్తి అతన్ని చూసారు.

“చూడాలని ఉందా? వచ్చేవారం మనం వెళదాం. వాళ్ళకు స్వీట్ సర్ ప్రైజ్ ఇద్దాం” నాన్న టిష్యూ పేపరుతో చేయి తుడుచుకుని నీళ్ళు తాగారు. గోపీ బిల్లు సెటిల్ చేసాడు.

“వెళ్దామా నాన్నా”

ఇద్దరూ లేచరు.

“అబ్బో...ఇప్పుడు మనసు ఎంత తెలికగా ఉందో తెలుసా గోపీ?” అంటూ ఆయన అతని ఎడం చేతి వేళ్ళను, తన వేళ్ళతో కలుపుకుని తన సంతొషాన్ని బయటపెట్టే విధంగా నొక్కారు. “నా భార్యలూ--పిల్లలూ అందరూ ఎలాంటి ప్రాణులురా గోపీ! ఇలాంటి ఒక అండర్ స్టాండింగ్ ఫ్యామిలీ ఎవరికి సెట్ అవుతుంది?” చిన్న పిల్లాడిలా ఉత్సాహ పడ్డారు ఆయన.

“నువ్వు మంచి నాన్నగా ఉండటం వలనే కదా నాన్నా అన్నీ నీకు మంచిగా సమకూరినై”

“ఇప్పుడు చెప్పరా గోపీ? నేనిచ్చిన పుస్తకం చదివావా?”

“సెవెంత్ సెన్స్ పుస్తకమే కదా? చదివేసాను. వాట్ ఏ వండర్ ఫుల్ బుక్! సెవెంత్ సెన్స్ దొరకాలంటే చాలా అనుభవాలు కావాలని అర్ధం చేసుకున్నా. అందులో చాలా చోట్ల చెప్పబడింది. ప్రేమ ఒక్కటే సర్వరోగ నివారిని! ఎంత నిజమైన మాటలు! ఆ తరువాత ఛెల్లుమని కొట్టేలాగా ఒక చిన్న కథ!”

“ఒక కాకి మాంశం ముక్కతో ఆకాశంలో ఎగురుతోంది. ఇరవై కాకులు దాన్ని తరుముతూ విపరీతంగా దానిపై దాడిచేయటం మొదలుపెట్టినై. ఆ కాకి మాంశం ముక్కను కిందకు వదిలేసింది.

వెంటనే ఆ కాకిని తరుముతున్న కాకులు, ఆ కాకిని వదిలేసి వెళ్ళటంతో, అది మాత్రం స్వతంత్రంగా భయంలేకుండా ఎగిరింది. అప్పుడు ఆ కాకి చెప్పింది.

‘నేను మాంశమును వదిలేసాను, ఆకాశాన్ని చేరుకున్నాను. అఖండ ఆకాశం యొక్క అద్భుతం తెలియక ఇంతసేపూ నా బుద్ది హీనతతో మాంశం ముక్కను గట్టిగా పుచ్చుకున్నాను! ఎంత అల్ప లక్ష్యం నాకు!’

చదివిన వెంటనే భ్రమించిపోయాను నాన్నా . ఎక్కువగా ఆలొచించటం మొదలుపెట్టాను. నేను ఎన్ని మాంశం ముక్కలను పట్టుకోనున్నానో తెలియటం లేదు. అన్నిటినీ విధిలించుకోవాలని బాధగా ఉంది”

“బాధ పడకు. నీ దగ్గర పువ్వులే ఉన్నాయి. నువ్వింకా పైకి ఎగరుతావు”

“పువ్వులు కూడా బరువే నాన్నా. ఏదీ ఉండకూడదు. అదే జ్ఞానానికి గుర్తు”

“దుఃఖాన్ని కూడా మరో సంతోషంగా తీసుకోగలిగితే చాలు. ఏదీ మనల్ని బాధపెట్టదు. అందులోనే ఇంకో కథ చదివావా? ఒక ముని యొక్క గుడిస, నిప్పు రవ్వలు పడి పూర్తిగా కాలిపోయిందట. వెంటనే అందరూ పరిగెత్తుకువచ్చి అతనికి ఓదార్పు మాటలు చెప్పారట. కానీ, ఆయన ‘హమ్మయ్య! ఇన్ని రోజులు వెన్నెల చంద్రుడ్ని అడ్డగించిన గుడిస కాలిపోయింది. చంద్రుడు ఎంత అందంగా కనబడుతున్నాడో’ అన్నారట.

ఎంతమందికి ఈ సమానత్వ పరిపక్వత, మైనస్ ను ప్లస్ చేసుకునే గుణమూ ఉంటుంది చెప్పు. కానీ, నీకు ఆ గుణం ఉందిరా గోపీ. తండ్రికి ఇంకో కుటుంబం  ఉన్నది అనే మైనస్సుకు కూడా ప్రేమ చూపించటానికి ఇంకో రెండు జీవులు దొరికినై అని ప్లస్సుగా మార్చుకుని సంతోషపడటం ఎవరి వల్ల కుదురుతుందిరా? చెప్పు! నేను లక్కీరా గోపీ. ఇంకేం చెప్పను? ఇలా నేను చెబుతున్నందువలన, దీనికొసం నువ్వు నన్ను ఛీదరించుకుని వేరుగా చూసినా అన్ లక్కీ అని చెప్పుకోను” నాన్న నవ్వారు. మళ్ళీ చెప్పారు.

“నేనూ నువ్వూ ఎలా మాట్లాడుకుంటామో, అదేలాగానేరా నేనూ తులసీనూ. టైము పొయేదే తెలియకుండా డాబామీద కూర్చుని స్వచ్చమైన గాలి పీల్చుకుంటూ మాట్లాడుకుంటాము. మీ పిన్ని అన్నీ వింటూ, మాకు తినటానికీ, తాగటానికీ ఏదో  ఒకటి ఇస్తూ ఉంటుంది. అప్పుడంతా నేను అనుకునేవాడిని, గోపీ కూడా ఇక్కడుంటే ఎంత బాగుంటుంది! ఇంకా ఎన్నో విషయాలు చర్చించుకోవచ్చు”

“అందుకే కదా వచ్చే వారం నీతో నేనూ వస్తున్నాను. ఒక వారం మొత్తం మాట్లాడుతూనే గడిపేద్దాం!” అతను చెప్పగా, ఆయన సంతోషంగా అతని భుజాల మీద చేతులు వేసాడు.

‘ఇక నా కేమిట్రా తక్కువ! దేవుడే నన్ను చూసి ఈర్ష్య పడతాడనుకుంటా?’

ఆ సంతోషం వలనే ఆయన బ్లడ్ ప్రషర్ పెరగటం మొదలు పెట్టటం జరిగుండాలి.

**************************************************PART-8****************************************** 

ఖచ్చితంగా బయలుదేరటానికి రెండు గంటల ముందు అది జరిగింది. తన బ్రీఫ్ కేసులో కొన్ని ఫైళ్ళను పెట్టుకుంటున్న తండ్రి హఠాత్తుగా తలని రెండు చేతులతో పట్టుకున్నారు. పేపర్ చదువుతున్న గోపీ ఆందోళనతో లేచాడు.

“ఏమైంది నాన్నా?”

“తల...తలనొప్పి పుడుతోందిరా గోపీ...” గొణిగిన ఆయన అలాగే జారి కింద పడ్డారు.

“అమ్మా...పరిగెత్తుకురా” గోపీ అరుస్తూనే ఆయన్ని గట్టిగా పుచ్చుకుని ఒడిలో పడుకోబెట్టుకున్నాడు.

“ఏమిట్రా గోపీ...నాన్నకేమయిందిరా?”

తల్లి ఆందోళనతో వణుకుతూ ఆయన్ని కదిలించింది. తట్టుకోలేక ఏడుపు మొదలు పెట్టింది. గోపీ తన సెల్ ఫోన్ ద్వారా డాక్టర్ను కాంటక్ట్ చేసాడు.  తరువాతి ఐదో నిమిషం ఆంబులాన్స్ రాగా తండ్రి వెంటనే ఆసుపత్రిలో చేర్చబడ్డారు. వరుసగా పరిశోధనలు.

“సారీ గోపీ. ఇది బ్రయిన్ హెమోరేజ్! మీ నాన్న ఇప్పుడు కోమాలో ఉన్నారు. మావల్ల చేయగలిగిన ప్రయత్నాలన్నీ చేస్తున్నాం. నమ్మకంగా ఉండండి”  డాక్టర్ చెప్పి వెళ్ళిపోయాడు. గోపీ కృంగిపోయి కూర్చున్నాడు.  

‘కోమానా? నాన్నకా? ఎలా రాగలదు? ఆయన ఎవరికి ఏం ద్రోహం చేసారు? ఆయన చెప్పినట్టు దేవుడికి ఈర్ష్య వచ్చిందా..? లేక సంతోషం ఎక్కువైనప్పుడు పరీక్షలూ  ఎదురవుతాయి అనే జీవిత విధి వలన వచ్చిన కష్టమా?’

చెప్పలేనంత దుఃఖంతో తండ్రి దగ్గరే కూర్చున్నాడు. డాక్టర్లు చేసిన ప్రయత్నాలేమీ ఫలించలేదు.

“ఇక ఇక్కడ ఉంచుకోవటంలో అర్ధంలేదు మిస్టర్ గోపీ, అనవసరమైన ఖర్చు.  ఇంటికి తీసుకు వెళ్ళిపొండి. ఒక నర్సును పెట్టుకుని ఆయన్ను చూసుకోండి. ధైర్యాన్ని వదిలేయకుండా దేవుడి దగ్గర వేడుకోండి. ఆయన మనసు పెడితే ఒక్క క్షణమే. మీ నాన్న ఇంతకూ ముందులాగానే గంభీరంగా తిరుగుతారు”

డాక్టర్ దేవుడ్ని నమ్ముకోమని చెప్పి మందుల చీటీ రాసిచ్చి పంపారు. గోపీ అమ్మతో మాట్లాడాడు.

తండ్రి యొక్క గది ఒక చిన్న ఆసుపత్రి అయ్యింది. ఆయన్ని గమనించుకోవటానికి ఒక నర్సును కూడా ఏర్పాటు చేసాడు. రెండు రోజులకు ఒకసారి డాక్టర్ వచ్చి చూసి వెళ్తున్నాడు. తండ్రి పరిస్థితి తల్లిని నడిచే శవంగా మార్చింది. ఉద్యోగం నుండి కంపల్సరీ రిటైర్ మెంట్ తీసుకుని ఆయన దగ్గరే ఉన్నాడు గోపీ. తమ జీవితాలలో ఆశను చూపించి, ప్రస్తుతం స్ప్రుహలేని స్థితిలో  ఉన్న ఆయన్ని వెర్రిగా చూస్తున్నట్టు ఉన్నాడు. తండ్రి యొక్క వ్యాపారాన్ని గమనించుకోవలసిన బాధ్యత గోపీపై పడింది. ఆఫీసులోనూ, ఫ్యాక్టరీలోనూ కలిపి పనిచేస్తున్న రెండువందల మందీ తప్పు చేసే మనుషులుగా కనిపించటం లేదు. అంతమంది దగ్గరా గుణాలు వేరుగా ఉన్నా ఉద్యోగం చేసే చోట, ఉద్యోగంలో క్రమశిక్షణతో ఉన్నారు. అకౌంట్స్ తేటతెల్లగా ఉన్నాయి. అంతమందీ  తండ్రికోసం నిజాయితీగా కన్నీరు పెట్టుకున్నారు. గోపీకి ఆశ్చర్యంగా ఉన్నది.  తండ్రి ఏమన్నా మంత్రవాదా? ఇంతమంది ఉన్న చోట ఇంత క్రమశిక్షణ, నిజాయితీ, కరెక్టు లెక్కలూ ఆయన తీసుకురాగలిగారు! ఆయన లేక, గోపీ వలన చూసుకోలేని ఈ నెల రోజులలో ఒక చిన్న తప్పు కూడా జరగకపోవటం చూసిన అతను ఆశ్చర్యంలో మునిగిపోయాడు. రెండువందల మంది ఉద్యోగస్తులనూ తన అభిమానంతో ఆయన కట్టి పడేసుంటారనే చెప్పాలి. తన ఆశ్చర్యాన్నికంపెనీ మేనేజర్ తో ఒకరోజు నోరువిప్పి మాట్లాడాడు.

“ఈ కంపెనీ ఎలా నడుస్తున్నది అనుకుంటున్నారు. ఇక్కడ పనిచేస్తున్న ఒక్కొక్కరికీ ఈ కంపెనీలో లాభంలో వాటా ఉంది. అందరూ వాటాదారులనే చెప్పొచ్చు. మీరు శ్రమపడితే అందులో ఇంత శాతం మీకే దొరుకుతుంది అని చెబితే, ఎవరు శ్రమ పడకుండా ఉంటారు? నోటి మాట మీద నిలబడటం మీ నాన్నకున్న మరొక బలం. సంవత్సరం చివర్లో లాభ-నష్టాల లెక్కల పుస్తకాన్ని అందరికీ తెరిచిన పుస్తకంలాగా చూపిస్తారు. వాళ్ళకు చేర వలసిన లాభాన్ని లెక్కవేసి ఒక్క పైసాకూడా బాకీ లేకుండా సెటిల్ చేస్తారు. బోనస్ గా రెండు నెలల జీతం కంటే ఈ వాటా లాభం రెండురెట్లు అధికంగానే ఉంటుంది. ఇది ఎవరి కంపెనీయో ఇక్కడ నేను సాధారణ ఉద్యోగస్తుడ్ని అనే మనోస్థితి ఇక్కడ ఎవరికీ ఉండదు. ఇది నా కంపెనీ. ఇందులో లాభం వస్తే నాకు వాటా ఉంది. ఇలాంటి ఆలొచనే వీళ్ళ నిజమైన శ్రమకు కారణం. మీ నాన్నగారి గుణం, నిజాయతీ, నోటి మాట, అభిమానం, అధికారం చూపించే తీరు--వీటన్నిటికీ ఇక్కడ అందరూ బానిస. ఇంకెక్కడ పనిచేసినా ఇలా వాటా లాభం, డబ్బు, మర్యాద, స్వతంత్రం దొరకదని అందరికీ తెలుసు. మొత్తానికి వాళ్ళకు ఇది వాళ్ళు పనిచేసే వాళ్ళ గుడిలాగా పెట్టుకున్నారనే చెప్పచ్చు. గుడిలో ఎవరైన ఉమ్మేస్తారా? గుడిలో శుభ్రంగా ఉండాలి, భక్తితో తన బాధ్యతను చేయాలి అనేది వాళ్లకు తెలుసు. అందువలన ఇక్కడున్న ఎవరికీ పర్యవేక్షణ అవసరంలేదు. మీరు గమనించినా, గమనించకపోయినా ఈ చోటు గుడిగానే ఉంటుంది” 

మేనేజర్ చెబుతుంటే పరవసించిపోయాడు. ‘నాన్న వలన మాత్రమే ఇలాంటి ఒక గుడిని సృష్టించటం కుదురుతుంది! ఎలాంటి గొప్ప మనిషి ఆయన? విధి మంచివాళ్ళను ఆరొగ్యంగా ఉండనివ్వదో?’ అని నిట్టూర్పు విడిచాడు.

తండ్రి యొక్క ముంబై కుటుంబ జ్ఞాపకం అప్పుడప్పుడు వచ్చినా వెంటనే ముంబైకి బయలుదేరటమే అతని వలన కుదరలేదు. ‘పాపం! నాన్న రాలేదని వాళ్ళు ఎంత క్షొభ అనుభవిస్తున్నారో? ఖర్చులకు వాళ్ళ దగ్గర డబ్బులు ఉన్నయ్యో లేదో? ఒక లెటర్ రాసి డీడీ తీసి పంపితే ఏం?’ అని కొన్నిసార్లు అనిపిస్తుంది. కానీ నాన్న పరిస్థితి గురించి రాయకుండా ఉండలేము. ఒకవేల ఆయన్ని చూడాలని అనిపించి వాళ్ళు తమ కట్టుబాట్లను వదిలేసి ఇక్కడికి వచ్చేస్తే అమ్మకు ఏమని చెప్పాలి? నిజం తెలిసి అమ్మ కుంగిపోతే...? వద్దు. ప్రస్తుతం మాట్లాడకుండా ఉండటం మంచిది. నాన్న కచ్చితంగా కోలుకుంటారు. అన్నిటినీ ఆయన చూసుకుంటారు’

అతను నమ్మకంతో రోజులు గడిపాడు. కానీ తండ్రి ఆరొగ్యం రోజు రోజుకూ  క్షీణిస్తోందే తప్ప, కోలుకునే గుర్తులు ఏవీ కనబడలేదు.

నాలుగు నెలల పోరాటానికి తరువాత ఒక రోజు ఆయన ప్రాణం అనిగిపోయింది. తన ప్రాణమూ పోయినట్లు అమ్మ కూడా స్ప్రుహ కోల్పోయి పడిపోయింది. ఆమె నోరు విప్పి ఏడవటానికి మూడురోజులు పట్టింది. అది కూడా అందరూ చెప్పగా, చెప్పగా మూడోరోజు గుండెపగిలి ఏడ్చింది. అలా ఆమె దుఃఖం బయటపడిన తరువాతే ఆమె గురించిన ఆందోళన తగ్గింది గోపీకి.

తండ్రి చనిపోయిన ఎనిమిదో రోజు వచ్చి నిలబడ్డ తులసిని మొదట్లో అతను ఎవరో అనే అనుకున్నాడు. ఆమె మాట్లాడిన తరువాతే ఒకవేల ఈమే తులసినా అనే అనుమానం ఏర్పడింది. లోతుగా చూస్తే ఆమె ముఖంలో తండ్రి పోలికలు కనిపించినై. అదే సమయం ఆమె తన పేరు చెప్ప, అతను ఆమెతో ఇంకా మాట్లాడాలనుకుంటున్నప్పుడు తల్లి వచ్చింది. తల్లి ఎదురుగా మాట్లాడలేక పోయేసరికి బాధతో ఆమె వెళ్ళిపోవటం మాత్రమే చూడగలిగాడు అతను. తండ్రి కార్యాలు పూర్తి అయ్యేంత వరకు బయటకు వెళ్లకూడదనే కట్టుబాటు అతన్ని కట్టిపడేసింది. ఒక విధంగా అన్ని కార్యాలు ముగిసేటప్పుడు సరిగ్గా తరువాత నెల రెండవ వారం ప్రారంభమయ్యింది. తండ్రి మామూలుగా ముంబై వెళ్ళే రోజు. అంతకంటే అతను ఉండలేకపోయాడు. తండ్రిలాగానే వ్యాపార రీత్యా వెళుతున్నట్టు కారణం చెప్పి అతనూ ముంబైకు విమానం ఎక్కాడు. అడ్రస్సు కనుక్కుని ఆ ఇంటి కాలింగ్ బెల్ కొట్టి, దఢ, దఢ మంటున్న గుండెతో కాచుకున్నాడు.

                                                                                    *************************

వాళ్ళూ అతన్ని నమ్మలేని ఆశ్చర్యంతో చూసారు. నీరజ యొక్క చూపులు తండ్రి యొక్క ఫోటోవైపుకు, అతని ముఖం వైపుకు మారి మారి వెళ్ళినై.

“గోపీనే కదా?” అడిగిన ఆమె స్వరం వణికింది.

అతను నమస్కరించాడు.

“పరవాలేదే! గుర్తు పట్టేసేరే?”

“నువ్వు...ఇక్కడికెలా?” తల్లి చూపులు అతని వెనుక వైపుకు, ఇంకా ఎవరైనా వస్తున్నారా అని చూసింది.

“నేను మాత్రమే వచ్చాను” తండ్రి ఫోటోను చూస్తూ అతను చెప్పాడు.

“మమ్మల్ని ఎలా...?”

“అన్ని విషయాలూ నాన్న నా దగ్గర మాత్రం చెప్పారు. భయపడకండి”

“మా మీద నీకు విసుగు రాలేదా గోపీ?”

“నా తండ్రి ఈ లోకంలో ఎవరినీ, దేనినీ విసుక్కోలేదు. ఆయన అభిమానించిన  వాటిన్ననిటినీ నేనూ అభిమానిస్తాను. చివరి సమయంలో ఆయన మనసంతా ఇక్కడే ఉంది. ‘వాళ్ళను వదిలి పెట్టద్దురా గోపీ’ అంటూ నా చేయి పుచ్చుకుని ఆయన అడిగింది ఇంకా నా గుండెలో ఉంది. నాన్న పరిస్థితిని చెప్పి మిమ్మల్ని రమ్మని చెప్పాలనే నాకు ఆశ. కానీ చివరిదాకా ఈ రహస్యాన్ని కాపాడతానని ఆయనకు ప్రామిస్ చేసాను. అందువలనే ఆయన చనిపోయిన తరువాత కూడా చెప్పలేకపొయాను. తులసి అక్కడికి వచ్చినప్పుడు అమ్మ నాతో ఉండటం వలన ఆమె ఎదుట తులసి నాకు తెలుసు అనేది చూపించుకోలేకపొయాను. కానీ, చెప్పక పోవటం కూడా ఒక విధంగా మంచిదే. నాన్న బాగా ఉన్నప్పుడు ఎలా ఉన్నారో ఆ రూపమే మీ మనసులో పదిలంగా ముద్ర వేసుకుంటుంది.

ఆ ముద్ర అలాగే ఉండిపోనివ్వండి. ఆయన మంచంలో ఉండటం మీరు చూసుంటే తట్టుకోలేక పోయేవారు. అంతవరకు, ఆ మంచాన ఆయన ఉండటం మీ మనసులో ముద్ర వేసుకొకపోవటం మంచిదే”

“నిలబడే మాట్లాడుతున్నావే బాబూ. నిన్ను లోపలకు కూడా రమ్మనకుండా...నేనొక బుద్దిలేని దానిని. రా గోపీ. వచ్చి ఇక్కడ కూర్చో. ఇక్కడకొస్తే మీ నాన్న ఈ చైర్లోనే కూర్చుంటారు”

“మీరే మాట్లాడుతున్నారు? నా చెల్లికి భయమా, సిగ్గా? ఇలా సైలెంటుగా ఉంది?”

అతను అలా అడిగిన వెంటనే తులసి ఏడ్చేసింది.  అలా ఏడుస్తూనే గబగబా వచ్చి హక్కుతో అతని భుజాల మీద ముఖం ఆనించి ఏడ్చింది. అతను ఆమెను ఓదార్చే విధంగా “ఏడవకు తులసీ! ఏడిస్తే నాన్నకు నచ్చదని నీకు తెలుసు కదా? ఇక మీకు తోడుగా నేనుంటాను”

“ఇన్ని రోజులు ఖర్చుకు ఏం చేసేరమ్మా?”

కొంచం ఆగి ఆడిగాడు.

“నాకు ఒక సేటు ఇంట్లో పని దొరికింది. ఇక మీదటే వెళ్ళి చేరాలి. ఇదేమో ఏదో పార్ట్ టైమ్ ఉద్యోగం చేస్తోంది”

“ఏం పని తులసీ?”

“డీ కోడర్ అన్నయ్యా...పేరు విన్నావా?”

“మర్కెటింగ్ రీసెర్చ్ క్యాసెట్ విని రాసివ్వాలి. అదేనా?”

“అదే”

“గుడ్...నువ్వు ఉద్యోగానికి వెళ్ళు. క్రియేటివ్ గా చాలా చెయ్యి...అవుట్ గోయింగుగా ఉండు.  ఎక్కువ ఫ్రెండ్ షిప్ లు పెట్టుకో. క్లారిటీ ఆలొచనతో, అందరితోనూ మాట్లాడి స్నేహం చెయ్యి. నీకు నా అభిమానం, ఆదరణ, సపోర్టు ఎప్పుడూ ఉంటుంది. కానీ, అమ్మ పనికి వెళ్ళకూడదు. తరువాత తులసీ, నీ చదువు మధ్యలో ఆగిపోకూడదు. నేను డబ్బులు తీసుకు వచ్చాను. రేపు మనం వెళ్ళి డబ్బులు కట్టేద్దాం. పార్ట్ టైమ్ జాబే కదా చేస్తున్నావు. దానివల్ల ప్రాబ్లం లేదు. తరువాత ఈ  రోజు వంట ఏమిటమ్మా?”

“నువ్వు స్నానం చేసి వచ్చేలోపల నీకు ఇష్టమైన గుత్తి వంకాయ కూర, ముక్కల పులుసు రెడీ అవుతుంది”

“ఓ...అదంతా కూడా నాన్న చెప్పేసారా?”

“అది మాత్రమే కాదూన్నయ్యా. కెమిస్ట్రీ ప్రొఫసర్ మీనాక్షిని ఒన్ సైడుగా లవ్ చేస్తున్నావని కూడా తెలుసు” -- తులసీ చెప్పగా గోపీ ముఖం సిగ్గుతో మారింది.

“ఏం తులసీ, కెమిస్ట్రీ ప్రొఫసర్ కు రసాయన మార్పు ఏర్పడిందా లేదా?”  

“అంత అమాయకత్వం అన్నయ్యకు సరిపోదమ్మా. ఆమెను చూడు. అలజడే లేకుండా అన్నయ్యను వెన్న పూసలాగా కరగబెడుతోంది”

“ఏయ్...”

“లేకపోతే ఏమిటన్నయ్యా? ఏ డెవెలప్మెంటూ లేకుండా రెండేళ్ళుగా ఒకరు ఒక మనిషిని ఒన్ సైడుగానా లవ్ చేస్తారు. తరువాత స్టెప్ కు వెళ్ళొద్దూ? నేను కావాలంటే హెల్ప్ చేయనా?”

“తంతా...!”

గోపీ చెయ్యి పైకెత్త, ఆమె పరుగున వెళ్ళింది.

“ఇప్పుడు ఒన్ సైడ్ లేదమ్మా”

“ఈజ్ ఇట్?”

“నాన్న దగ్గర ఇది చెప్పేలోపల...ప్చ్...ఆయన తెలుసుకోకుండానే పోయారు”

అవేదనతో గోపీ ఆయన ఫోటో వైపు చూసాడు. తులసీ తల్లిని చూసింది!

“నాన్నకు తెలుసు గోపీ” పిన్ని నీరజ చెప్పగా, గోపీ ఆశ్చర్యపోయడు.

“ఏంటి పిన్నీ చెబుతున్నావు?”

“మరి...కెమిస్ట్రీ దగ్గర రాయబారానికి వెళ్ళిందే మీ నాన్నే...ఏమనుకుంటున్నావు?”

గోపీ మరింత ఆశ్చర్యానికి లోనైయ్యాడు.

“నిజంగానా?” గొణిగాడు.

“ఆకలి మొదలవుతోంది. నువ్వెళ్ళి స్నానం చేసిరా అన్నాయ్యా” తులసీ అతని ఒక టవల్ ఇచ్చి స్నాలగది వైపు చెయ్యి చూపింది.

తనకు నచ్చిన వంటకాలతో బాగా తినేసి ఒక పడక వేసాడు గోపీ. రాత్రి అవుతున్న సమయం మేడమీద కూర్చుని చాలా విషయాలు మాట్లాడుకున్నారు.

ఒక వారం రోజులు గడిచిపోయినై.

“వచ్చే నెల వస్తానమ్మా” -- గోపీ ఆదివారం బయలుదేరిన వేళ తులసీ గదిలోకివెళ్ళి గొళ్లెం పెట్టుకుంది. అలాగే చేస్తుందని తండ్రి ద్వారా తెలుసుకున్న గోపీ నవ్వాడు.

“అయితే నేను బయలుదేరనా?”

నీరజ అతన్ని బ్రతిమిలాడేటట్టు చూసింది.  

గోపీ  కళ్ళతోనే ఏమిటన్నట్టు చూసాడు.

“ఇంకో వారం రోజులు ఉండి వెళ్ళోచ్చుగా గోపీ”

“అలాంటి ఒక ఆశ మీకుంటే ఉండే వెళ్తాను!" -- గోపీ నవ్వగా తులసీ గదిలోంచి వేగంగా వచ్చింది.

“థాంక్యూ అన్నయ్యా...” అతని చేతి వేళ్లను గట్టిగా పట్టుకుంది.

“నేను అమ్మకు ఫోన్ చేసి రావటానికి ఇంకా ఒక వారం అవుతుందని చెబుతాను”

అతని అభిమానంతో తల్లి కరిగిపోయింది.

“అయ్యా...భగవంతుడా! ఎలాంటి బిడ్డను ఇచ్చావు నాకు! నేను చెప్పలా తులసీ, మీ నాన్న అన్నిటినీ చూసుకుంటారని. ఎలాంటి బిడ్డను పంపారో చూసుకో...! సాధారణ వ్యక్తా ఆయన? దేవుడే...దేవుడు! చాలు స్వామీ...చాలు!” తల్లి తండ్రి ఫోటో దగ్గరకు వెళ్ళి చేతులెత్తి దన్నం పెట్టింది.

తులసీకి కూడా అలాగే అనిపించింది. వెళ్ళేటప్పుడు కొడుకు దగ్గర అక్షయపాత్రను ఇచ్చేసి వెళ్ళిపోయారు నాన్న అనేది అర్ధమయ్యింది. తీయను, తీయనూ తగ్గిపోని అభిమానంను ఇచ్చే పాత్ర!

తండ్రి ఫోటోను తీసి ముద్దు పెట్టుకుని, హృదయానికి హత్తుకుంది ఆమె.        

**************************************************సమాప్తం*******************************************