శతమానం భవతి…(పూర్తి నవల)

 

                                                                            శతమానం భవతి                                                                                                                                                          (పూర్తి నవల)

పెళ్ళి చేసుకుని కాపురానికి వెళ్ళిన మానస సంతోషంగా జీవితం కొనసాగిస్తూ ఉంటుంది. ఆమె సంతోషాన్ని మరింత పెంచే విధంగా ఆమె చెల్లి పెళ్ళి నిశ్చయం అయ్యిందని తండ్రి ఫోన్ చేసి చెబుతాడు. పెళ్ళి చేసుకుని కాపురానికి వెళ్ళిన మానస పెళ్ళి తరువాత తన సొంత ఊరికి ఒక్కసారి కూడా రాలేకపోయింది...అందువలన ఎప్పుడెప్పుడు తన సొంత ఉరు వెళ్ళి, చెల్లిని ఆటపట్టిస్తూ, పెళ్ళి పనులలో తల్లి-తండ్రులకు సహాయం చేయాలని ఆత్రుత పడుతున్న మానసకు, చెల్లి పెళ్ళికి ఊరు రావద్దని, వస్తే తాను చేసిన తప్పు తిరిగి బయటకు వచ్చి చెల్లి పెళ్ళి ఆగిపోయే పరిస్థితి వస్తుందని తల్లి గట్టిగా చెప్పటంతో విలవ్లలాడిపోతుంది.

భర్తకు ఏవో కుంటి సాకులు చెప్పి చెల్లి పెళ్ళికి తాను వెళ్లటం లేదని చెబుతుంది మానస. భర్త కైలాష్ కు భార్యపై అనుమానం వస్తుంది. 

చెల్లి పెళ్ళికి నెలరోజుల ముందు వెడతానని పట్టుబట్టిన భార్య, సడన్ గా ఎందుకు అసలు పెళ్ళికే వెళ్లనంటోంది? గత కొన్ని రోజులుగా భార్య పడే వేదనను గమనిస్తున్న కైలాష్, ఆమె బాధకు కారణం ఏమిటో ఎలా తెలుసుకున్నాడా? అసలు ఆ కారణం ఏమిటి? చివరికి చెల్లి పెళ్ళికి మానస వెడుతుందా? లేదా?.....ఈ ప్రశ్నలకు సమాధానం తెలుసుకోవాలంటే ఈ నవల చదవండి.  

నవలలో ఎన్నో టర్నింగ్ పాయింట్స్, ఎమోషనల్ సీక్వెన్స్ మిమ్మల్ని అలరిస్తుంది.

*********************************************PART-1********************************************

వంటింట్లో కూరగాయలు తరుగుతున్నది మానస. 

'అలూ...బైంగల్...సబ్జీ'- ప్రతి రోజూ సరిగ్గా ఉదయం పదకొండు గంటలకు ఖంగుమని వినిపిస్తుంది కూరగాయలమ్ముకునే తాత గొంతు.

ఆ రోజు ఆ గొంతు వినబడ్డ వెంటనే నవ్వుకుంది మానస.

పెళ్ళి చేసుకుని మహారాష్ట్రం వచ్చిన కొత్తలో హిందీ భాష ఒక ముక్క కూడా అర్ధమయ్యేది కాదు.

"నీకు హిందీ భాష వచ్చా?"  గోరింటాకు పెట్టుకున్న భార్య చేతి వేళ్ళను మృధువుగా నొక్కుతూ ఫస్ట్ నైట్ రోజు అడిగాడు భర్త కైలాష్. 

“వచ్చు” అన్నట్లు తల ఉపుతూ "హిందీలో మధ్యమ వరకు చదువుకున్నాను" చెప్పింది మానస.

"అయితే...కొంచం తెలుసని చెప్పు"

"హూ" అంటూ తల ఊపింది మానస.

కానీ

మొదటిసారి కాపురానికి డిల్లీ వెళ్ళే రైలు ఎక్కి కూర్చున్నప్పుడు, చెన్నై నుండి మాహారాష్ట్రం వెడుతున్న ఒక గుంపు వాళ్ళకు ఎదురుగా కూర్చుని మాట్లాడిన హిందీ భాషను విని కొంచం భయపడింది మానస. వాళ్ళు భర్త కైలాష్ తో మాట్లాడిన హిందీ, కైలాష్ వాళ్ళకు హిందీలో ఇచ్చిన సమాధానం విన్న మానసకు తల  తిరిగినంత పనైంది. 

"ఏం మాట్లాడుతున్నారు...నా గురించి ఏదో చెబుతున్నారు?" భర్త చెవిలో గుశగుశలాడింది మానస.

"నీకు హిందీ బాగా వచ్చు కదా"

భర్త సమాధానంతో పరువు పోయినట్లు ఫీలయ్యింది మానస.

'ఏక్ గావోమే ఏక్ కిశాన్’ కంఠస్తం పట్టిన తన హింది పనికిరాదని తెలుసుకుంది.

ఇదిగో ఈ కూరగాయలు అమ్ముకునే తాత గొంతును మొదటిసారి విన్నప్పుడు, అతను అమ్ముతున్న కూరగాయలు ఏమిటో వాటిని చూసిన తరువాత మానసకు అర్ధమయ్యింది.

ఆ రోజు భర్త కైలాష్ ఇంటికి వచ్చిన వెంటనే కూరగాయలు అమ్ముకునే తాత గురించి, అతని దగ్గర కూరగాయలు ఎలా కొన్నది వివరించి చెప్పింది. పగలబడి నవ్వాడు భర్త కైలాష్.

“నాకు హిందీ బాగా వచ్చు...ఫస్ట్ నైట్ రోజు గొప్పగా చెప్పావు?  మొదటి పనిగా హిందీ నేర్చుకో. ఇరుగు పొరుగు వారితో స్నేహం చేసుకో. హిందీ తానుగా వస్తుంది...కానీ అంతవరకు హిందిలో మాట్లాడ కూడదు" అంటూ మళ్ళీ పగలబడి నవ్వాడు. భర్త నవ్వుతుంటే సిగ్గుగా అనిపించింది మానసకు. 

అది తలచుకునే ఇప్పుడు నవ్వుకుంటోంది. అలా కూరగాయలు అమ్ముకునే తాత దగ్గర, ఇరుగు పొరుగు వారితో తెలిసీ తెలియని హిందీలో మాట్లాడుతూ, వారి దగ్గర నుండి చాలా వరకు హిందీ నేర్చుకుంది.  

మహారాష్ట్రం వచ్చి రెండేళ్ళు అవుతోంది. ఇప్పుడు మానసకు హిందీ భాష మాట్లాడడం, అర్ధం చేసుకోవడం బాగా అలవాటయ్యింది.

కైలాష్ కి అక్కడున్న సిమెంట్ ఫ్యాక్టరీలో ఉద్యోగం. మంచి జీతం, కావలసిన వసతులతో కంపనీ క్వార్టర్స్, హాయిగా గడిచిపోయే జీవితం.

వంట పూర్తి అయ్యే సమయంలో ఎవరొ తలుపు తడుతున్న శబ్ధం. పక్కింటి “మెహతా బాబీ” అయ్యుంటుంది అనుకుని, గ్యాస్ స్టవ్ ను తగ్గించి, వంటింట్లో నుండి వచ్చి తలుపు తెరిచింది.

ఎదురుగా భర్త కైలాష్. 

చేతిలోని మోటర్ సైకిల్ తాళం ను గిరగిరా తిప్పుతూ "ఒక ముఖ్యమైన ఫైలు మర్చిపోయి వెళ్ళిపోయాను. అందుకే తీసుకు వెళ్ళటానికి వచ్చాను" అంటూ కొంటె చూపుతో భార్యను చూశాడు.

“ఫైలు మర్చిపోయి వెళ్ళిపోయారా? ఇది నేను నమ్మాలా? ఇలాగే ఇంతకు ముందు మీరు ఫైలు మర్చిపోయి, తిరిగి ఇంటికి వచ్చినప్పుడల్లా ఏం జరిగిందో నాకు బాగా గుర్తుంది. ఫైలూ లేదు, గీలూ లేదు...మీరు దయచేయండి" అంటూ ఆఫీసుకు తిరిగి వెళ్ళమని చేయి చూపించింది.

"ఏయ్...ఏమిటి నువ్వు? ఆఫీసులో ఇన్స్పెక్షన్ జరుగుతోంది. ప్రతి ఒక్కరూ కాళ్ళ మీద వేడినీళ్ళు పడినట్లు కంగారుగా తిరుగుతున్నారు. తెలుసా? నేనేమో ఒక ముఖ్యమైన ఫైలును ఇంట్లో మర్చిపోయి వెళ్ళాను. ఇది తెలిస్తే జీ.ఎం గంతులేస్తాడు. పది నిమిషాలలో ఆ ఫైలు తీసుకుని ఆయన ముందుకు వెళ్ళకపోతే మనం మూటా ముల్లె సర్దుకొని ఊరికి వెళ్ళి అడుక్కోవాలి"

భార్యను తోసుకుంటూ లోపలకు వెళ్ళాడు.

కంగారు కంగారుగా తన గది లోకి దూరాడు. అక్కడున్న టేబుల్ సొరుగులో నుండి మూడు ఫైళ్ళను తీసి, అందులో ఒక ఫైలును తీసుకుని బయటకు వచ్చాడు.

వంట గదిలో, పూర్తైన వంట గిన్నెలపై  మూతపెడుతున్న భార్య వెనుక నిలబడి "మానసా" అని పిలిచాడు కైలాష్. 

"ఊ" అన్నది మానస.

"బాగా టయర్డ్ గా ఉంది...కొంచం కాఫీ ఇస్తావా"

"ఇప్పుడు ఏం చేసొచ్చారని...టయర్డ్ అవటానికి"

"ఫైలు వెతికి తీసుకున్నాను కదా...అదే టయర్డ్ అయ్యాను"

"అదేదో చాల కష్టమైన పని లాగా..."

"సరే, సరే. తొందరగా ఇవ్వు. పది నిమిషాల్లో ఆఫీసులో ఉండాలి"

"మీరు వెళ్ళి హాలులో కూర్చోండి...తెస్తాను"

కైలాష్ వెనక్కు తిరిగి హాలులోకి వచ్చి సోఫాలో కూర్చున్నాడు.

కొద్ది నిమిషాల తరువాత అక్కడికి కాఫీ తీసుకు వచ్చిన మానస "ఇదుగోండి" అంటూ కాఫీ కప్పు అందించింది.

భార్య అందించిన కాఫీ కప్పు తీసుకుని, టీపా మీద పెట్టి, గబుక్కున లేచి నిలబడి మానసను గట్టిగా కౌగలించుకున్నాడు.

"అయ్యో...వదలండి"

"ఊహు"...అంటూ అమె బుగ్గ మీద ముద్దు పెట్టుకున్నాడు.

ముఖాన్ని పక్కకు తిప్పుకున్న మానస "వదలండి...నాకు తెలుసు మీరు ఎందుకు వచ్చారో"

"తెలుసు కదా...మరెందుకు ఈ అబ్జెక్షన్"

“దేనికైనా ఒక టైమంటూ ఉంది...అయినా, బాగా టయర్డ్ గా ఉన్నది, అది ఇది అని కథలు చెప్పారు"

"నిన్ను చూడగానే పూర్తి ఎనర్జీ వచ్చేసింది"

"వస్తుంది...వస్తుంది!” రెండు చేతులతోనూ భర్తను వెనక్కి తోస్తూ “మర్యాదగా ఆఫీసుకు బయలుదేరండి. లేకపోతే మీ జి.ఎం కు ఫోన్ చేసి ఇక్కడ జరుగుతున్న విషయం చెప్పేస్తాను"

"నువ్వు చెప్పినా చెబుతావు! నిన్ను....రాత్రికి చూసుకుంటా"  అంటూ అమెను విడిచిపెట్టి ఫైలు తీసుకుని బయలుదేరాడు.

"కాఫీ"

"నువ్వు తాగేయ్"

భర్త హడావిడి చూసి నవ్వుకుంది మానస.

మైన్ డోర్ తలుపుకు గడియ వేసి, మిగిలిన పని చేసుకోవడానికి వంటింట్లోకి వెళ్ళింది మానస.

ఇంతలో హాలులో ఉన్న టెలిఫోన్ మోగింది.

గబగబ హాలులోకి వచ్చిన మానస, రీసీవర్ తీసి "హలో" అన్నది.

"నేనమ్మా...నాన్నను మాట్లాడుతున్నాను"

ఆ గొంతు శబ్ధం విన్న వింటనే మానస  మనసులో కాకరపువొత్తులు వెలిగించినంత వెలుగుతో కూడిన ఆనందం వెళ్ళివిరిసింది.

                                                                    ***********************************

"నాన్నా....ఎలా ఉన్నావు?"

"బాగున్నానమ్మా"

"అమ్మ, చెల్లి ఎలా ఉన్నారు?"

"చాలా బాగున్నారమ్మా. నువ్వు, అల్లుడుగారు ఎలా ఉన్నారు?”

"బాగున్నాము నాన్నా…..మిమ్మల్నందరినీ చూడాలాని చాలా ఆశగా ఉన్నది"

"ఒకసారి వచ్చి వెళ్ళొచ్చు కదా"

"ఎక్కడ నాన్నా...ఆయనకు సెలవు దొరకాలి కదా"

"దూరంగా ఉంటే ఇదేనమ్మా ప్రాబ్లం...లాంగ్ లీవ్ పెట్టాలి. ఒక్కసారిగా లాంగ్ లీవ్ కంపనీ వాళ్ళు ఇవ్వరు. అల్లుడు గారిని హైదరాబాదుకు మార్చుకుని వచ్చేయమని చెప్పు"

"అది అంత సులభం కాదు నాన్నా”

"సరేనమ్మా! నీతో ఒక ముఖ్యమైన విషయం చెబుతామని ఫోన్ చేశాను"

"చెప్పు నాన్నా"

"పెళ్ళి చూపులకని సుజాతని చూడటానికి రాజమండ్రి నుంచి వచ్చారమ్మా"  

"అలాగా? పెళ్ళి కొడుకు ఏం చేస్తున్నాడు?"

"పెళ్ళి కొడుకు బ్యాంకులో మేనేజర్. మంచి సంబంధం...బాగా ఉన్నవాళ్ళమ్మా. ...చూడటానికి కూడా బాగా హుందాగా, అందంగా ఉన్నాడమ్మా"

"అలాగైతే పెళ్ళి కుదుర్చుకుని ఉండొచ్చు కదా”

"ఈ సంబంధం ఓకే చేసుకుందామనే అనుకుంటున్నాము...జాతకం కూడా బాగా కలిసింది"

"చాలా ఆనందంగా ఉంది నాన్నా. త్వరగా ముహూర్తాలు పెట్టుకోండి"

"కానీ ఒక ప్రాబ్లం నన్ను వేదిస్తోందమ్మా"

"ఏమిటి నాన్నా అది?"

"డబ్బు ఎలా సర్ధుబాటు చేసుకోవాలో తెలియటం లేదమ్మా. నీ పెళ్ళి జరిగి రెండు సంవత్సరాలు అవుతోంది. నీ పెళ్ళికి చేసిన అప్పులు చాలా వరకు తీర్చాను. కొద్దిగా ఉంది...సుజాతకి రెండేళ్ళ తరువాత పెళ్ళి పెట్టుకుందాములే అనుకున్నాను. కానీ దానికి ఇలా సడన్ గా మంచి సంబంధం వస్తుందని అనుకోలేదు. ‘మంచి సంబంధం. వదులుకోకూడదండి. ఎలాగైనా డబ్బు సర్దుబాటు చెయ్యండి’ అంటోంది మీ అమ్మ. అందుకే ఏం చేయాలో తెలియటం లేదు"     

"నేను కావాలంటే ఆయన దగ్గర అడిగి కొంత డబ్బు సర్ధుబాటు చేస్తాను"

“వద్దమ్మా... డబ్బు వద్దు. అమ్మ నిన్ను ఒకటి అడగమంది"

"చెప్పు నాన్నా"

"పెళ్ళి వారు యాబై కాసుల బంగారం అడుగుతున్నారు. నువ్వు నీ నగలలో ఏదైనా రెండు నగలు ఇస్తే...వాటిని కూడా ఇచ్చి తాంబూలాలు పుచ్చుకుందామని చెప్పింది"

"దానికేముంది నాన్నా....ఏం నగలు కావాలో అడగండి. ఇస్తాను. సుజాత పెళ్ళి బాగా గ్రాండు గా జరగాలి. దానికోసం ఇదికూడా చెయ్యకపోతే ఎలా నాన్నా? ఎన్ని నగలైనా నేను ఇస్తాను.” 

"నువ్వలా చెబుతూంటే ఆనందంగా ఉందమ్మా. కానీ, అల్లుడుగారు ఏమంటారో? ఆయన్ని అడగ కుండా నువ్వే సమాధనం చెబుతున్నావు...ఎలాగమ్మా?"

“నాన్నా...ఆయన గురించి నాకు బాగా తెలుసు. ఆయన ఇమ్మనే చెబుతారు’

"అల్లుడు గారి మీద నీకున్న నమ్మకం చూస్తుంటే నాకు చాలా గర్వంగా ఉందమ్మా. కానీ, ఆయన్ని అడగ కుండా నా దగ్గర ఇస్తానని చెప్పినట్లు ఆయనకు చెప్పకమ్మా. ‘నన్ను అడగ కుండా నగలు ఇస్తానని నువ్వెందుకు మాటిచ్చావు’ అంటూ నీతో గొడవకు దిగుతారేమో"

"నాన్నా...మీ అల్లుడు అలాంటి మనిషి కాదు. చాలా మంచి వారు. ఆయన తన స్నేహితుడి పెళ్ళికే డబ్బు సహాయం చేశారు. అలాంటిది, నా చెల్లి పెళ్ళికి సహాయం చేయరా?" 

"ఏంటోనమ్మా...ఇంత మంచి అల్లుడు దొరికినందుకు నేనెంతో పుణ్యం చేసుకోనుండాలి. సుజాత కి కాబోయే అల్లుడు కూడా మంచి వాడుగా ఉంటే, నేనెంతో అద్రుష్ట వంతుడౌతాను. ఇద్దరి కూతుర్లనూ మంచి వారి చేతుల్లో పెట్టానని సంతోషంగా, త్రుప్తిగా మిగిలిన జీవితాన్ని ఆనందంగా గడిపేస్తాను" 

"నాన్నా...నీ మంచి మనసుకు అంతా మంచే జరుగుతుంది...నువ్వు అనవసరంగా భయపడకు"

"సరేనమ్మా....అల్లుడు గారిని అడిగానని చెప్పు. ఆయన్ని అడిగి నాకు ఫోన్ చెయ్యి”

“సరే నాన్నా...అమ్మ దగ్గర చెప్పు, దేనికీ కంగారు పడవద్దని. సుజాత పెళ్ళి గొప్పగా జరుపుదాం"

"సరేనమ్మా"

నాన్న టెలిఫోన్ పెట్టాశారు.

మానసకు మహా ఆనందంగా ఉంది. వెంటనే సుజాతను చూడాలని, పెళ్ళి గురించి ఎన్నో విషయాలు మాట్లాడి, పెళ్ళి చేసుకోబోయే పెళ్ళికొడుకు గురించి ఆటపట్టించి, ఆమె ముఖంలో సిగ్గు తెప్పించి, అది చూసి  ఆనందపడాలని ఉన్నది. 

"వెంటనే వెళ్ళలేను...తాంబూలాలకు వెళ్ళినప్పుడు ఒక పది రోజులు,పెళ్ళికి వెళ్ళినప్పుడు ఒక నెల రోజులు అమ్మా, నాన్నల దగ్గర ఉండాలి. ఊర్లో అందరినీ పలకరించాలి" ఖచ్చితంగా మనసులో ప్లాను వేసుకుంది.

పెళ్ళి తరువాత రెండు సార్లు మానస ఊరికి వెళ్ళీనా, తన ఊరు వెళ్ళలేదు. పిన్ని కూతురు పెళ్ళికి, ఏలూరు వెళ్ళింది.నేరుగా కల్యాణ మంటపానికి వెళ్ళి, మరునాడు అక్కడి నుండి తిన్నగా రైల్వే స్టేషన్ కు వచ్చి, తిరుగు రైలు ఎక్కింది. రెండో సారి అత్తయ్యకు సీరియస్ గా ఉన్నదని చెబితే తిన్నగా హాస్పిటల్ కు వెళ్ళి, అక్కడే రెండు, మూడు రోజులు ఉండి, అక్కడే అమ్మా, నాన్న, చెల్లి ని చూసి హాస్పిటల్ నుండి వెళ్ళిపోయింది.  

మధ్యాహ్నం భర్త లంచ్ కు వచ్చినప్పుడు మానస అతన్ని కౌగలించుకుంది. 

ఆశ్చర్యపోయిన కైలాష్ "ప్రొద్దున ఫైలు కొసం వచ్చినప్పుడు నన్ను దూరంగా తొసేశావు. ఇప్పుడు కూడా దీనికి ఇది టైము కాదు. మరి ఇప్పటి నీ సంతోషానికి కారణమేమిటో"

"సంతోషమైన విషయం ఒకటుంది"

"వావ్...చెప్పు...చెప్పు"

"కనుక్కోండి చూద్దాం"

"చిన్ని మానస"

"దానికి ఇంకా టైముంది. మీరే కదా దానికి టైము పెట్టారు"

"మరైతే ఇంకేమిటో చెప్పు"

"సుజాతను చూడటానికి పెళ్ళి వారు వచ్చారట"

"అలాగా....సుజాత వాళ్ళకు బాగా నచ్చుంటుందే...ఓకే చెప్పుంటారే"

"అంత ఖచ్చితంగా ఎలా చెబుతున్నారు"

"సుజాత అందం అలాంటిది...ఎవరైనా ఆమె అందానికి బానిసలే"

“మీరు కూడానా"

"అందులో సందేహం లేదు. నిజం చెప్పలంటే సుజాతనే పెళ్ళి చేసుకుందామనుకున్నాను. మా అమ్మే అడ్డుపడింది. అక్కయ్య ను చూడటానికి వచ్చి చెల్లెల్ను ఒకే చేస్తే, మనల్ని తన్ని తరుముతారు అని చెప్పింది. మొదటికే మోసం వస్తుందని నేనే నిన్ను చేసుకోవడానికి సరే అని చెప్పాను"

మానస మొహం ఎర్ర బడింది. వేడి వేడి ముక్కల పులుసును  భర్త చేతి మీద పోసింది.

"ఆ... ….ఆ…… రాక్షసీ...మొగుడి మీద వేడి పులుసును పోసే నువ్వూ ఒక భార్యవేనా"

“అదే నేనూ అడుగుతున్నా... మీరూ ఒక మొగుడేనా? …నా మెడలో తాలి కట్టి, ఇంకొక అమ్మయి అందం గురించి పొగడుతున్నారే..." 

“ఇంకొక అమ్మాయా....నీ చెల్లెలు అందం గురించే కదా గొప్పగా చెప్పాను" 

"సరే...మాట్లాడుతూనే ఉండండి"

"కోపమా? సరదాగా అన్నాను...సరే చెప్పు"

"పెళ్ళికొడుకు బ్యాంకులో మేనేజర్ గా చేస్తున్నాడట. బాగా ఉన్నవాల్లట"

"అలాగా! అయితే ఇంకేం...పెళ్ళి ఖాయం చేసుకోవచ్చుగా?"

"డబ్బు కోసం ఆలొచిస్తున్నారట. నా పెళ్ళికోసం చేసిన అప్పు ఇంకా కొంచం తీర్చాలట...ఈ లోపే మళ్ళీ పెళ్ళి, అప్పు అంటే భయపడుతున్నారు...కానీ మంచి సంబంధం, వదులుకోలేక పోతున్నానని చెప్పారు"

“ఎందుకు వదులుకోవాలి? ఖర్చుకోసం భయపడి వదులుకోకూడదు. కావలసిన డబ్బు నేను ఏర్పాటు చేసిస్తానని చెప్పకపోయావా? నగలు, బంగారం కావాలంటే నీ దగ్గరున్నవి ఇవ్వు"

అంతే, మానస కళ్ళలో గిర్రున నీళ్ళు తిరిగాయి. అమాంతం లేచి భర్తను కౌగలించుకుని గట్టిగా ఏడుస్తూ  "మీకు చాలా పెద్ద మనసండి" అన్నది.

*********************************************PART-2********************************************

సుజాత నిశ్చయతాంబూల మూహూర్తం ఏర్పాటు చేయబడింది....పెళ్ళి తెనాలి లో కాబట్టి నిశ్చయతాంబూలాలు రాజమండ్రిలొ పెళ్ళికొడుకు ఇంటి దగ్గర అని ఒప్పుకున్నారు.

తాంబూలాలు పుచ్చుకునే తారీఖును మానసకు ఫోన్ మూలం తెలిపాడు తండ్రి.

"మానసా...నిశ్చయతాంబూలాలకు నువ్వు, అల్లుడు గారూ వచ్చేయండి. నీ దగ్గర నుండి ఇరవై కాసుల బంగారు నగలు కావాలని అమ్మ అడిగింది. నువ్వు ఇవ్వగలవా?"

"తప్పకుండా ఇస్తాను"

"చాలా ధ్యాంక్స్ అమ్మా"......తండ్రి గొంతు బొంగురు పోయింది.

"ఏంటి నాన్నా ఇది? కన్న కూతురు దగ్గర ధ్యాంక్స్ చెప్పటం"

"అంత బంగారం ఇచ్చి సహాయపడుతున్నావే..."

"నాన్నా...ఇవన్నీ మీరు నాకు ఇచ్చిన నగలేగా? నువ్వు కష్టపడి సంపాదించినదేగా?"

"అయితే మాత్రం…ఇప్పుడు అవన్నీ మీకు సొంతమైనవి కదా. అల్లుడు గారికి పెద్ద మనసమ్మా...ఎంత త్వరగా తిరిగి ఇవ్వగలనో అంత త్వరగా తిరిగి ఇచ్చేస్తానని అల్లుడు గారి దగ్గర చెప్పు"

"తిరిగివ్వటానికని నువ్వు హైరానా పడకు....మెల్లిమెల్లిగా ఇద్దువుగాని"

“అలాకాదమ్మా...నువ్వూ ఫంక్షన్లకూ, పార్టీలకు వెడతావు కదా"

"నాన్నా...ఇక్కడ మన ఊర్లోలోగా కాదు. ఇక్కడ ఆడవాళ్ళు చాలా తక్కువ నగలు వేసుకుంటారు. ఇంకో విధంగా చెప్పాలంటే ఎంత తక్కువ నగలు వేసుకుంటే అంత గౌరవం ఇక్కడ"

“సరేనమ్మా.... నువ్వూ, అల్లుడుగారూ తాంబూలాలకు వచ్చేయండి"

"సరే నాన్నా" ఫోన్ పెట్టేసింది మానస.

మానస మనసు ఆనందంతో నిండిపోయింది. తాంబూలాలకు ఒక వారం రోజుల ముందే వెళ్ళాలని ప్లాన్ వేసుకుంది. కానీ కైలాష్ కు లీవు దొరకలేదు. చివరకి నేరుగా తాంబూలాలకు రాజమండ్రి వెళ్ళి, తిరిగి వచ్చే విధంగా సెలవు దొరికింది.

తెనాలి వెళ్ళి తల్లి, తండ్రి, చెల్లితో వారం రోజులు ఆనందగా గడిపి, వాళ్ళతో కలిసి రాజమండ్రి వెళ్ళి, తాంబూలాలు పూర్తి చేసుకుని, తిరిగి తెనాలికి వచ్చి వెడదామని ప్లాను వేసుకున్న మానసకు ఆటంకం వస్తోందని తెలుసుకున్న రోజు నుండి మానస డల్ గా కనబడింది. 

"సారీ మానసా...అర్జెంటుగా ఇక్కడి లెక్కలు హెడ్ ఆఫీసుకు పంపవలసి వచ్చింది...అందుకని..." అంటూ కైలాష్ ఏదో చెప్పబోతూంటే.

"మీరేగా, ఇంతవరకు లీవు పెట్టలేదు. అందుకని నాకు లాంగ్ లీవ్ ఖచ్చితంగా గ్రాంట్ చేస్తారని నన్ను ఊరించారు. ఆ ఆశతోనే తాంబూలాలకు పది రోజులు ముందు వెళ్ళాలని ఆశ పడ్డాను"

"లాంగ్ లీవ్ ఇవ్వరని నేనూ అనుకోలేదు మానసా...ఇప్పుడేమయ్యింది చెప్పు. తాంబూలాల తరువాత పది, పదిహేను రోజులు మీ వాళ్ళతో గడిపిరా"

"అదంతా కుదరదు పెళ్లి వరకు అక్కడే ఉంటాను. పెళ్లి అయిన తరువాతే వస్తాను”

“అలాగే ఉండు...ఎవరు వద్దన్నారు"

మానస సంతోషంలో మునిగిపోయింది.

తాంబూలాల ఫంక్షన్ ముగిసింది. తల్లి-తండ్రులతో   కలిసి వాళ్ళ ఊరు వెళ్లి, అక్కడ ఉండాలని నిశ్చయించుకుంది. తాంబూలాల ఫంక్షన్ గ్రాండు గా జరిగింది.పెళ్లి కొడుకు అందంగానూ, హుందాగానూ ఉన్నాడు. సుజాతకి ఈడు జోడు లక్షణం గా ఉంది. సుజాత కూడా పెళ్లి కూతురు కళతో చాలా అందంగా ఉన్నది. టైము ఎలా గడిచిందో మానసకు తెలియ లేదు. బంధువులందరిని ఒకే చోటు చూడటం, వారితో సరదాగా మాటలాడటం మానసకు ఎంతో హాయిని ఇచ్చింది. రెండు సంవత్సరాలు ఎవరిని చూడక పోవటంతో, బంధువులందరూ మానసతో బోలెడు కబుర్లు చెప్పారు. 

తాంబూలాలు పుచ్చుకున్న తరువాత "అమ్మా...నేను కూడా మీతో పాటూ మన ఊరు వస్తాను. పెళ్లి వరకు మీతో ఉంటాను. మా ఆయన పర్మీషన్ ఇచ్చారు"  సంతోషంగా తల్లితో చెప్పింది మానస. 

మానస తల్లి మానస చెయ్యి పుచ్చుకుని ఎవరూ లేని చోటుకు మానసను తీసుకు వెళ్లి  "ఇప్పుడు ఊరికి  వచ్చి ఎం చేస్తావే? పెళ్ళికి ఇంకా రెండు నెలలు ఉంది. అన్ని రోజులు ఆయన్ని వదిలేసి ఉంటావా?  పాపం అల్లుడు భోజనానికి ఎం చేస్తాడు?"

“అమ్మా...అదేమీ అంత పెద్ద ప్రాబ్లమ్ కాదు....ఆఫీసు దగ్గర ఒక మెస్ ఉన్నది"

“ఎన్ని రోజులు మెస్ లో తింటారు. ఏదైనా కడుపులో ప్రాబ్లమ్ వస్తే? ఆ తరువాత కష్టపడేది ఎవరు? నువ్వు ఆయనతోనే బయలుదేరి వేళ్ళు"

"అమ్మా...ఏంటమ్మా నువ్వు? నాకు మన ఊరు రావాలనుంది. మీ దగ్గర కొన్ని రోజులు గడపాలని ఆశగా ఉంది"

“ఈ రెండు రోజుల్లో నువ్వు అందరినీ చూశావు కదా? మన ఊర్లో ఎవరున్నారు. నీ స్నేహితులు కూడా లేరు. పెళ్ళి చేసుకుని వెళ్ళిపోయారు. ఇక ఊరంటావా? తెనాలిలో ఏమీ మార్పు లేదు. అక్కడ కొత్తగా చూడటానికి ఏమీ లేదు"

"అదికాదమ్మా..."

"ఇంకా ఏమిటి చిన్న పిల్లలా మారం చేస్తున్నావు. అల్లుడు గారిని భోజనానికి కష్టపెట్టద్దు. నువ్వు ఆయనతోపాటు బయలుదేరు"

మానస ఎంత చెప్పినా వాళ్ళ అమ్మ వినలేదు. మానస నాన్న, అమ్మకు వంతు పాడాడు. మానస ఆ రోజే భర్తతో కలిసి వెళ్ళిపోయింది.

"చూశావా...అత్త, మామలకు అల్లుడు మీద ఎంత శ్రద్దో" అన్న భర్తను కోపంగా చూసి బెర్త్ లో పక్కకు తిరిగి పడుకుంది మానస.  

                                                                 ***********************************

చెల్లి పెళ్ళి రోజు దగ్గరపడుతున్న సంతోషంతో ఉక్కిరి బిక్కిరి అవుతోంది మానస. అమె శరీరం మాత్రమే ఇక్కడుంది. ఆమె ఆలోచనలు ఊరికి వెళ్ళిపోయినై. నాన్న-అమ్మ ఫోన్ చేసినప్పుడల్లా ఆ రోజు ఏ పెళ్ళి పని ముగించేరో చెబుతూ ఉండటంతో వెంటనే, ఆ రోజే ఊరికి వెళ్ళిపోవాలని కూతూహల పడేది. భర్త ఆఫీసు నుండి రాగానే ఆ రోజు నాన్న, అమ్మ చెప్పిన విషయాలు ఆయనకు చెప్పటం, అయ్యో, అక్కడ లేకపొయేనే నని బాధపడటం చూసి ఆ రోజూ" మానసా, నువ్వు కావాలంటే మీ ఊరు వెళ్ళు...వస్తున్నానని మీ అమ్మకు ఫోన్ చేసి చెప్పు" చెప్పాడు కైలాష్. 

"అలాగే...నాన్నకు ఫోన్ చేసి చెప్తా" అన్నది.

ఫోన్ చేసింది....తల్లి ఫోన్ ఎత్తింది. 

"చూడు...ఇక్కడ ముంచుకుపోయే పనులేమీ లేవు...నువ్వు వారం రోజులు ముందు వస్తే చాలు" మానస తల్లి ఖచ్చితంగా చెప్పింది.

మానసకు కోపం, ఏడుపు రెండూ వచ్చినై. ఫోన్ రిసీవర్ ను విసురుగా పెట్టి "ఛీ..ఛీ...ఏం తల్లి-తండ్రులు వీళ్ళు? పెళ్ళి చేసి కాపురానికి వెళ్ళిన కూతురు ఎప్పుడెప్పుడు వస్తుందా అని ఆశగా ఎదురు చూస్తారు తల్లి-తండ్రులు. వీళ్ళేమిటి వద్దు మొర్రొ అంటున్నారు. పది రోజులు అల్లుడు బయట తింటే ఏమౌతుందట? డబ్బులు, నగలు సహాయంగా ఇచ్చినంత మాత్రానా అల్లుడి గురించి ఇంతగా కరిగిపోవాలా? తలచుకొంటేనే సిగ్గుగా ఉన్నది". తనలో తనే మాట్లాడుకుంటున్నా, మాటలు పైకే వినబడ్డాయి.

"మీ తల్లి-తండ్రులను నువ్వే తిట్టచ్చా?"

“లేకపోతే ఏమిటండి. నా ఆశను ఎందుకు అర్ధం చేసుకోరు. ఎప్పుడు చూడు అల్లుడు గారేనా? నాకు వొల్లు మండిపోతోంది"

"నాకు మాత్రం సందేహంగా ఉంది"

"ఏమిటి మీ సందేహం?"

“నేను భోజనానికి కష్టపడతానని నిజంగానే ఫీలౌతున్నారా? లేక నామీద అనుమాన పడుతున్నారా?”

"మీమీద అనుమానమా?"

“అల్లుడు ఎక్కడో దూరంగా ఉన్న రాష్ట్రంలో ఉంటున్నాడు. కూతురు అతన్ని వదిలి వచ్చేస్తే ఏదైనా తప్పుడు పనులు చేస్తానేమోనని భయపడుతున్నారో ఏమో?”

“చాలు ఆపండి! మా తల్లి-తండ్రులను చీప్ గా లెక్కకడుతున్నారా? మీ మీద అంత శ్రద్దగా ఉన్నారే...వాళ్ళను మీరు అంత అసహ్యంగా తీసేస్తున్నారే? ఛి, ఛి" ....మానస మొహం చిన్నబోయింది.

"చూడరా! ఇప్పుడే తల్లి-తండ్రులను తిట్టింది. నేనేదైనా అంటే కోపం ముంచుకొస్తోంది"

"లేకపోతే?  మా తల్లి-తండ్రుల గురించి మీరు తప్పుగా మాట్లాడుతుంటే నాకు కోపం రాదా?"

"సరే తల్లీ! చెంపలేసుకుంటాను" అంటూ మానసను గుండెలకు హత్తుకుని “ఉండు...మీ నాన్నతో నేను మాట్లాడతాను" అంటూ ఫోన్ తీసి మామగారికి ఫోన్  చేశాడు.

"మమయ్యగారూ! ఇక్కడుండటానికి మానసకు మనసే లేదు. మానస శరీరం మాత్రమే ఇక్కడుంది. మనసంతా అక్కడే ఉంది. ఎపుడు చూడూ చెల్లి పెళ్ళి...నేను వెళ్ళాలి అని గొణుగుతూ ఉంటోంది. నేను మానసను నెల రోజులు ముందు తీసుకు వచ్చి దింపి, వెడాతా" 

“సరే అల్లుడూ. అలాగే చెయ్యండి!"  

*********************************************PART-3********************************************

అంతే, మానస సంతోషంతో ఉక్కిరిబిక్కిరి అయ్యింది. తండ్రి ఒకే చెప్పిన వెంటనే బీరువా తెరిచి, చీరలు తీసుకుని సూట్ కేసు సర్ధటం మొదలుపెట్టింది. సంతోషం పట్టలేక ఊరు వెడుతున్న విషయాన్ని పక్కింటి మెహతా బిబీ దగర చెప్పటానికి వెళ్ళినప్పుడు ఆమె సంతోషాన్ని పాడు చేసే న్యూస్ వచ్చింది.

మానస ఇంట్లో ఫోన్ మోగింది.

రిసీవర్ తీసి "హలో " అన్నది.

"మానసా"

తల్లి గొంతే! ఉత్సాహంగా "అమ్మా ...ఏదీ మర్చిపోకుండా అన్నీ సర్ధుకున్నాను. టికెట్లు అందితే రేపు, లేకపోతే ఎల్లుండి బయలుదేరుతాము "

"అది..." 

"చెప్పమ్మా...ఏదో చెప్పాలనుకుంటున్నావు"

"పెళ్ళికి నువ్వు రావద్దు"

"ఆ..మ్మా" షాక్ తో అరిచినంత పనిచేసింది మానస.

"మానసా...నువ్వు తెనాలికి రాకూడదనే తాంబూలాలప్పుడు రాజమండ్రి నుంచి, అట్నుంచి అటే అటే నిన్ను పంపించాను. నాతో నువ్వు మన ఊరికి రాకూడదనే ఆ రోజు అలా చేశాను"

"ఎందుకమ్మా…”

"ఇక్కడ నువ్వు చేసి వెళ్ళిన ఘనకార్యం ఇంకా నాలో భయాన్ని రేపుతోంది. సుజాత పెళ్ళి ఏ ఆటంకమూ లేకుండా జరిగిపోవాలి. అందుకే నిన్ను రావద్దు అంటున్నాను. అల్లుడు గారితో నువ్వే ఏదో ఒకటి చెప్పి అక్కడే ఉండిపో"

తల్లి రిసీవర్ పెట్టేసిన శబ్ధం.

మానస గుండెలో కత్తి పెట్టి గుచ్చినంత నొప్పి. రీసీవర్ పెట్టకుండా గోడనానుకుని వొరిగిపోయింది మానస. 

                                                                    ***********************************

దెయ్యం పట్టినట్లు సోఫాలో పడిపోయి ఉన్నది మానస.

ఎవరో తనను తీసుకుపోయి అడవిలో...మండుతున్న మంటల్లో పడేసినట్లు ఉన్నది.

ఏదేదో ఆలొచనలు ఆమెను చుట్టుముట్టాయి. కళ్ళు చీకట్లు కమ్ముతున్నాయి. ఆమె చుట్టూ ఏం జరుగుతోందో ఆమెకు అర్ధం కావటం లేదు!

పాత జ్ఞాపకాలు ఆమె మదిలో జేరి ఆమెను చితక్కొట్టి, ధ్వంశం చేసినై. ఆలొచనల ఒత్తిడి పెరిగి మెదడు నరాలు పేలిపోయి ముక్కు, కళ్ళు, చెవి నుండి రక్తం  ధారగా కారుతున్నట్టు భ్రమలో పడింది మానస.

తల్లి మాటలే మళ్ళీ, మళ్ళీ వినబడుతున్నాయి.

"పెళ్ళికి రావద్దు...నువ్వే ఏదైన సాకు చెప్పి అక్కడే ఉండిపో"

“అమ్మ ఏం చెప్పింది? పెళ్ళికి రాకూడదనా? కన్న కూతుర్నా? సొంత చెల్లెలు పెళ్ళికి అక్క వెళ్ళకుండా ఉండటమా? అమ్మ ఇలా ఎలా చెప్పింది?"

"సుజాత పెళ్ళి ఏ ఆటంకమూ లేకుండా జరగాలి...అందుకే రావద్దంటున్నాను"

"నేను వస్తే పెళ్ళి ఆగిపోతుందా? ఎందుకు?"

కళ్ళలో నుండి కారుతున్న నీరు ఆగట్లేదు. ఎవరి భుజం మీదైనా తల పెట్టి ఏడవాలనిపిస్తోంది. ఒత్తిడి మనసులో నుండి మెదడుకు ఏదో చెబుతోంది.

"వద్దు. ఏడవద్దు...కైలాష్ వచ్చే సమయం దగ్గరపడుతోంది. కన్నీళ్ళు, ఎరుపెక్కిన మొహం నువ్వు పడుతున్న బాధను బయటకు చూపిస్తుంది. అతని మనసులో అనుమానం పుట్టిస్తుంది"

పెళ్ళైన కొత్తల్లోనే కైలాష్ కి అనుమానం వచ్చింది. "ఏమిటి మానసా...నువ్వు ఎప్పుడూ ఏదో పోగొట్టుకున్న దానికి మల్లె ఉంటావు? నీకు ఏమిటి ప్రాబ్లం?" అని మాటి, మాటికీ అడిగేవాడు.

"అదంతా ఏమీ లేదే? ...ఇంటి జ్ఞాపకం...అంతే" అని చెప్పి తప్పించుకున్నావు.

"మళ్ళీ ఇంకోసారి నీ భర్త మనసులో అనుమానానికి చోటివ్వకూడదు…ఈ మధ్యే అన్ని మరిచిపోయి సంతోషంగా ఉంటున్నావు...దీన్ని చెడుపుకోవాలా" మానస మనసు మానసను హెచ్చరించింది. 

అన్నిటినీ మరిచిపోయి...సంతోషంగా ఉంటోంది కాబట్టే ఊరికి వెళ్ళాలని ఆశ పడ్డది మానస.

పెళ్ళైన కొత్తల్లో ఊరి వైపే వెళ్ళ లేదు. మనసును చాలా నిలకడగా ఉంచుకుంది. భర్త వేసవి సెలవుల్లో వెడదామన్నప్పుడు… మా ఊర్లో ఏముంది, వద్దు కోడై కానలో, ఊటినొ వెడదామని చెప్పేది.

మానసను ఊరి మనుష్యులకు దూరంగా ఉంచాలనే,  ఎక్కడో దూరంగా ఉన్న రాష్ట్రంలో ఉంటున్న కైలాష్ ని అల్లుడుగా వెతికి పట్టుకున్నారు. వేరే భాష మాట్లాడే మనుష్యులు,  వేరే వాతావరణం, పూర్తిగా బిన్నమైన జీవిత విధానం గల ప్రదేశం....మనసుకు ఊరట, ప్రశాంతత ఇస్తుందనే అంత దూరమైనా ఇచ్చారు.

"ఇప్పుడెందుకు వచ్చింది ఊరికి వెళ్ళాలనే ఆశ, తపన" అని మానస మనసు మానసను ప్రశ్నిస్తున్న సమయంలో ఎవరో మైన్ డోర్ కొడుతున్న శబ్ధం వినబడింది.

చీర చెంగుతో ముఖం తుడుచుకుని, రాని నవ్వును తెప్పించుకుని డోర్ తీసింది. ఎదురుగా భర్త కైలాష్.

లోపలకు వస్తూనే "రేపటికి టికెట్టు దొరికింది. జీ.టీ ఎక్స్ ప్రెస్...కావలసినవన్ని పెట్టుకో....ఏమిటి సంతోషమే కదా?" అంటూ మానసను దగ్గరకు లాకున్నాడు.

ఆమెలో ఏడుపు ముంచుకువస్తోంది. ఆపుకోవటానికి కొసం మొహం కిందకు దింపుకుంది. 

కైలాష్ మానసను మరింత దగ్గరకు లాక్కుని “పెళ్ళైన కొత్తల్లో ఊరికి వెళ్ళిరమ్మన్నా 'వెళ్ళను...మిమ్మల్ని వదిలి నేను ఒక్క రోజు కూడా ఉండలేను’ అంటూ ప్రేమ కబుర్లు చెప్పేదానివి! ఇప్పుడేంటి ఊరికి వెళ్ళటానికి ఎగిరి గంతులు వేస్తున్నావు...ప్రేమ కబుర్లు కూడా మాయమైనాయి"

వస్తున్న ఏడుపును ఆపుకోలేక భర్త గుండెల మీద వాలిపోయి వెక్కి, వెక్కి ఏడ్చింది మానస.

తను అన్న మాటలకు ఏడుస్తున్నదేమో అనుకుని గాబరా పడ్డ కైలాష్ "సారీ మానసా...నేను ఎదో సరదాగా మాట్లాడాను"

"టికెట్టు క్యాన్సల్ చేసేయండి"

గాబరా కాస్తా షాక్ గా మారింది కైలాష్ కి.

"ఏయ్ మానసా...ఏమైంది నీకు?"

"పెళ్ళికి ఇంకా ఇరవై రోజులు ఉన్నది. ఇప్పుడే ఎందుకెళ్ళాలి"

"ఏందుకీ సడన్ యూ టర్న్! నేనూ పెళ్ళి పనులలో నా వంతు సహాయం చేయాలి అంటూ ఎన్నో కబుర్లు చెప్పావు...ఇప్పుడేమిటి ఇలా మాట్లాడుతున్నావు"

“వెల్తాను, వెల్తాను అన్నప్పుడల్ల ఏమీ తెలియలేదు. వెళ్ళే సమయం దగ్గరపడుతున్న కొద్ది అదొలా ఉన్నది. మీరు ఒంటరిగా ఉంటారు అని ఆలొచించినప్పుడు కష్టంగా ఉన్నది. అక్కడ పెళ్ళి పనులు చూడటానికి చాలా మంది ఉన్నారు. కానీ, ఇక్కడ మిమ్మల్ని చూసుకోవడానికి ఎవరూ లేరే...నేను తప్ప"

కరిగిపోయాడు కైలాష్.

"టికెట్టు క్యాన్సల్ చేశేయండి"

"నిజంగానే చెబుతున్నావా?"

“అవును! పెళ్ళికి రెండు రోజులు ఉందనగా వెడదాం. మిమ్మల్ని ఇప్పుడే వదిలి వెళ్ళటానికి, నాకు ఏదోలాగా ఉన్నది" కన్నీళ్ళు కారుస్తూ మానస చెబుతూంటే, ఆమె ముఖాన్ని దగ్గరకు తీసుకుని, కన్నీళ్ళు తుడుస్తూ బుగ్గలపై ముద్దు పెట్టుకున్నాడు కైలాష.

మానస కన్నీళ్ళు పెట్టుకోవటానికి కారణం, తనపై మానసకు ఉన్న ప్రేమేనని కైలాష్ అనుకున్నాడు.

నిజమైన కారణం మానసకు మాత్రమే తెలుసు కదా!  

భయంకరమైన నిశ్శబ్ధంతో కూడిన ప్రశాంత వాతావరణంలో వంట చేస్తోంది మానస. కైలాష్ బయటకు వెళ్ళాడు.

ఫోన్ మోగింది.

ఫోను ఎత్తటానికే ఇష్టంలేదు. అమ్మగానీ, నాన్నగాని చేసుంటారు. వాళ్లతో మాట్లాడటానికే ఇష్టంలేదు.

ఫోన్ వదలకుండా మోగుతూనే ఉండటంతో రిసీవర్ ఎత్తింది.

"హలో..."

“నాన్న మాట్లాడుతున్నానమ్మా!"

"చెప్పండి"

"ఏమ్మా గొంతు అదోలా ఉన్నది. ఒంట్లో బాగోలేదా?”

"అదంతా ఏమీ లేదు నాన్నా...నేను బాగానే ఉన్నాను"

"పెళ్ళికి రావద్దని అమ్మ చెప్పిన దాని గురించే ఆలొచిస్తూ బాధ పడుతున్నావా?"

తండ్రి అలా అడిగేసరికి ఏడుపు పొంగుకు వచ్చింది, గొంతుక అడ్డుపడింది.... సమాధానం చెప్పనివ్వకుండా గొంతును ఎవరో నొక్కి పట్టినట్టుంది.

"ఏమ్మా...మౌనంగా ఉన్నావు"

"మరి..బాధపడకుండా ఎలా ఉండగలను?" గొంతు బొంగురు పోయింది.

"ఏం చేయగలం చెప్పమ్మా? జరిగిందంతా నువ్వు మర్చిపోయుండచ్చు. కొత్త ప్రదేశం, కొత్త ప్రజలు నిన్ను అన్నీ మరిచిపోయేటట్టు చేసుంటారు. కానీ ఇది గ్రామం అమ్మా. ఎవరూ దేనినీ మరిచిపోలేదు. ఇప్పుడు కూడా నీ గురించి మాట్లాడుతున్నారు. నువ్వు పెళ్ళికి వస్తే ఇంకొచం ఎక్కువగా మాట్లాడతారు. ఈ విషయాలు ఏమైనా కొత్త పెళ్ళి కొడుకు వాళ్ళ చెవికి వెళ్ళి, వాళ్ళు తప్పుగా అర్ధం చేసుకుంటే, సుజాత పెళ్ళిలో ఏదైనా గొడవలు జరిగితే ఏం చేయగలం? 

“ఆడపిల్లను కనేసేము...రోజూ మేము భయపడుతూ ఉండాల్సిందే కదా. నిన్ను రావద్దు అని చెప్పటానికి మా కేమన్న ఆశా? నువ్వు పెళ్ళికి రావని గుర్తుకు వచ్చినప్పుడల్లా మేమేంత బాధ పడుతున్నామో తెలుసా? కానీ ఏం చేయగలం చెప్పు? తప్పులన్నీ నువ్వే కదా చేశావు! దానికి తగిన ఫలితం అనుభవించే తీరాలి కదా?"

మనసులో ఏదో విరిగిన శబ్ధం.

దెబ్బ పై దెబ్బ తింటున్న ఫీలింగ్.

కూతురు మనసు విరిగిపోయిందని తెలియకనో లేక తెలిసి కూడా దాని గురించి పట్టించుకోకుండా మాట్లాడుతూనే ఉన్నరు మానస తండ్రి.

"మానసా...నీలాంటి మంచి మనసు ఎవరికి ఉండదు. చెల్లి పెళ్ళికి కావలసినంత బంగారం ఇచ్చి సహాయ పడ్డావు! నువ్వు దేవత లాంటి దానవు. నిన్ను పెళ్ళికి రావద్దని చెప్పటానికి చాలా కష్టంగా ఉన్నది. కానీ ఏం చేయను? అల్లుడు గారితో ఏదో ఒకటి చెప్పి, ఆయన్ను నమ్మించి అక్కడే ఉండు"

నాన్న ఫోన్ పెట్టేసిన శబ్ధం.

మానస తట్టుకోలేక పోయింది!

వంటింట్లోకి వెళ్ళి గ్యాసు పొయ్యి ఆపి బెడ్ రూముకు వచ్చి మంచం మీద పడుకుని వెక్కి వెక్కి ఏడ్చింది. 

*********************************************PART-4********************************************   

పెళ్ళిరోజు దగ్గర పడింది.

మానస, భర్తకు దగ్గరగా జరిగింది. అతను చదువుతున్న పుస్తకాన్ని లాగి దూరంగా పెట్టి, అతని గుండెల మీద వాలింది.

"ఒకటే కన్ ఫ్యూషన్ గా ఉందండి"

"ఎందుకు కన్ ఫ్యూషన్" అమె కురులను సద్దుతూ అడిగాడు.

"ఊరు వెళ్ళటం గురించే"

"అనుకున్నా. పెళ్ళికి ముందు రోజు ఏం చీర కట్టుకోవాలి? ప్రొద్దున ముహూర్తానికి ఏం చీర కట్టుకోవాలి?  సాయంత్రం రిసెప్షన్ కు ఎటువంటి అలంకారం చేసుకోవాలి...ఇదే కదా నీ కన్ ఫ్యూషన్? అన్ని చీరలూ తీసి నా ముందు పడేయ్. నేను సెలెక్ట్ చేసి ఇస్తాను. ఏదీ నచ్చలేదంటే చెప్పు, కొత్తగా కొనుక్కుందాము"

"మీరు ఊరుకోండి. నేను చీరల గురించి మాట్లాడటం లేదు..." అతని చొక్కా బొత్తాని తిప్పుతూ చెప్పింది.

"మరిక దేని గురించి మాట్లాడుతున్నావు?" 

"అదే...ఊరికి ఎలా వెళ్ళటం అని?"

"ఇదేం ప్రశ్న....రైలు లోనే వెల్తాము"

"అదికాదండి...ఈ నెల రెగులర్ డేట్ దాటి నాలుగు రోజులయ్యింది. అందుకని"....ఆ మాట విన్న వెంటనే, కైలాష్ ఒక్కసారిగా భార్య భుజం గట్టిగా పట్టుకుని........

""నిజంగానా?” 

"అవును! ఇప్పటికే ఐదు రోజులయ్యింది. మనం ప్రయాణం చేసేటప్పుడు పది రోజులవుతుంది. ఈ టైములో ప్రయాణం మంచిది కాదు. అది బిడ్డగా ఉండి, రైలు ప్రయాణం, ఒత్తిడ్లు పడక ఏదైనా జరిగితే? అందుకని పెళ్ళికి వెళ్లక్కర్లేదని ఒక నిర్ణయానికి వచ్చాను" 

"ఏయ్..నువ్వేంటి! సొంత చెల్లెలు పెళ్ళికి వెళ్ళకుండా?"

"అందుకని మన బిడ్డకు ఏది జరిగినా పరవాలేదు. చెల్లి పెళ్ళే ముఖ్యం అనుకుని ప్రయాణానికి సిద్దమవ మంటారా?  నా వల్ల కాదు. నా బిడ్డకు ఎలాంటి అసౌకర్యమూ కలగకూడదు"

"బిడ్డ అని కన్ ఫర్మ్ చేస్తున్నావా?"

"మరి...డేట్ దాటి వారం రోజులవుతోందంటే దానికి అర్ధం"

"సరె...డాక్టర్ దగ్గరకు వెడదాము. పరీక్ష చేయించుకుని కన్ ఫర్మ్ చేసుకుందాం"

“ఇప్పుడు పరీక్ష చేసినా ఏమీ తెలియదు. పదిహేను రోజులైనా అవ్వాలి. అప్పుడే ఖచ్చితమైన రిజల్ట్స్ తెలుస్తుంది"

"అయితే పెళ్ళికి వెళ్ళటం లేదా?"

"అవును"

"మీ అమ్మా, నాన్నా ఏదైనా అంటే?"

“ఈ విషయం చెబితే, వాళ్ళే పెళ్ళికి రావద్దు అని చెబుతారు. మనం వెళ్ళక పోయినా పెళ్ళి జరుగుతుంది. బిడ్డని సంరక్షించుకోవడమే మన మొదటి కర్తవ్యం!"

"పెళ్ళికి వెళ్ళలేదే నన్న బాధ నీకు ఉండదా?" 

"ఉంటుంది...అందుకని....? కడుపులో బిడ్డే కదా మనకు ముఖ్యం"   

నిజానికి మానసకు నెలవారి డేట్ దాటలేదు. పెళ్ళికి వెళ్ళకుండా ఉండటానికి అబద్దం ఆడింది.

కానీ కైలాష్...ఆ తరువాత, ప్రతి రోజూ "డాక్టర్ దగ్గరకు వెడదాం...పరీక్ష చేయించుకుందాం" అని మానసను ఒత్తిడి చేయటం, మానస ఏదో ఒక కారణం చెప్పి తప్పించుకోవటం జరుగుతోంది.

పెళ్ళికి మానస వెళ్ళకపోతే, ఆమె తల్లితండ్రులు బాధ పడతారేమోనని, విషయాన్ని నిదానంగా చెప్పి వాళ్ళను కన్విన్స్ చేయాలని మామగారింటికి ఫోన్ చేశాడు కైలాష్.

"మామయ్యా....మానసకు నెల తప్పిందేమొ అన్న అనుమానం. నెలవారి డేట్ దాటి వారం రోజులైయ్యిందట. ఇప్పుడు ప్రయాణం పెట్టుకుంటే అలసట, ఒత్తిడి వలన ఏదైనా జరుగుతుందేమో నని మానస భయపడుతోంది. నాకూ ఏంచేయాలో తోచటం లేదు. చాలా కన్ ఫ్యూషన్ గా ఉంది"

మానస తండ్రికి అర్ధమయ్యింది. పెళ్ళికి రాకుండా ఉండేదుకు కూతురు ఏదో నాటకం ఆడుతోంది అని!

"వీలు కుదిరితే నేను మాత్రం వస్తాను మామయ్య"

"దానికేం బాబూ. మీకు ఎలా తోస్తే అలా చేయండి. ఆరొగ్యం బాగా చూసుకోమని మానసకు చెప్పండి”

ఫోను పెట్టేస్తూ "అమ్మయ్య" అనుకుని, మానస దగ్గరకు వెళ్ళాడు కైలాష్.

“నువ్వేమీ బాధ పడకు మానసా. పెళ్ళికి నేను మాత్రం వెళ్ళొస్తాను" అన్నాడు.

"వద్దు...నన్ను ఒంటరిగా వదిలిపెట్టి మీరు వెళ్లద్దు"

"ఏమిటి నువ్వు?  దేనికి నీకు భయం?"......

"నేను ఇంతవరకు ఒంటరిగా ఉన్నదే లేదు. ఒక్కత్తిగా ఉంటే నాకు నిద్ర పట్టదు. ఆ భయం వలన ఏదైనా జరగ కూడనిది జరిగితే? భాష తెలియని ఈ ఊర్లో నేను ఎక్కడికి వెళ్ళగలను? అందుకని నన్ను వదిలిపెట్టి మీరు ఒంటరిగా ఎక్కడికీ వెళ్ళకూడదు"

"ఛ ఛ! ఏం పిల్లవి నువ్వు...? చిన్న పిల్లలాగా...ఒంటరిగా ఉండటానికి భయం, భయం అంటున్నావు?"

"నేను అంతే"

"నేనూ పెళ్ళికి వెళ్ళకపోతే.....మామయ్యా, అత్తయ్య ఏమనుకుంటారు?"

"వాళ్ళేమీ అనుకోరు. భాష తెలియని ఊర్లో నన్ను ఒంటరిగా వదిలేసి వెడితేనే భాధపడతారు" అంటూ ఏదేదో చెప్పి భర్తను కూడా పెళ్ళికి వెళ్ళకుండా ఆపగలిగింది మానస.

పాపం

చెల్లెలు పెళ్ళి రోజు దగ్గర పడుతున్నకొద్దీ అమె పరిస్థితి ఇంచు మించు పిచ్చిదే. ప్రతి క్షణమూ ఇంటి గురించే ఆలొచన.

'ఈపాటికి ఒక్కొక్కరే వచ్చుంటారు. ఇళ్ళంతా చుట్టాలతో నిండిపోయుంటుంది. అత్తయ్య, మామయ్యా, పిన్నీ, బాబాయి, పెద్దమ్మా, పెద్దనాన్న అంటూ ఒకటే మాటలు...నవ్వులతో ఇళ్ళు కళ కళలాడుతూ ఉంటుంది. నేను మాత్రం ఒక్క దానినే ఇక్కడ....ఛి, ఛి’ 

తలచుకుంటుంటే ఏడుపు, కోపం పొంగుకు వస్తోంది మానసకు. 

కైలాష్ ఆఫీసుకు వెళ్ళిన సమయంలో ఎక్కువగా ఏడ్చేది. అతను ఇంటికి వచ్చే సమయం ముఖం కడుక్కుని, బొట్టు పెట్టుకుని, దొంగ నవ్వు పులుముకుని అతని కొరకు ఎదురు చూసేది.

                                                                       ***********************************

మంచి నిద్రలో, నిద్ర మత్తులో పక్కకు తిరిగి పడుకున్న కైలాష్ కు పక్కన భార్య లేకపోవటంతో నిద్ర మత్తు చెదిరిపోయింది. గది చూట్టూ ఒకసారి చూసాడు. పక్క గదిలో లైటు వేసిన కాంతి కనబడుతోంది. మెల్లగా ముఖాన్ని పక్కకు తిప్పి తలెత్తి గొడ గడియారం వైపు చూసాడు. టైము మధ్య రాత్రి రెండు.

"ఈ టైములో లైటు వేసుకుని ఆ గదిలో ఏం చేస్తోంది మానస? నిద్ర పట్టలేదా? చెల్లి పెళ్ళికి వెళ్ళలేక పోయామే నన్న బాధ అమెను దహిస్తొందా?"

బెడ్ మీద నుండి లేచాడు. మానస ఉన్న గది దగ్గరకు వెళ్లాడు. లోపల మానస చేస్తున్న పని చూసి బెదిరిపోయాడు. 

కుర్చీలో కూర్చుని, టేబులుపై పెట్టుకున్న రెండు చేతులపై తల ఉంచి వెక్కి, వెక్కి ఏడుస్తోంది మానస. 

ఆమె దగ్గరకు వెళ్ళి, ఆమె భుజంపై చెయ్యి వేసి "మానసా.." అని పిలిచాడు.

బెదురుతోనూ, భయంతోనూ పైకిలేచిన మానస భర్త వంక చూసింది .

మానస కళ్ళు ఎర్ర కణాలు లాగా ఉన్నాయి.

“ఇంత బాధపడుతున్నావే? ఇంత మధ్య రాత్రి లేచి కూర్చుని వెకి వెక్కి ఏడుస్తున్నావే? దీనికంటే నువ్వు ఊరికి వెళ్ళుండచ్చే? తెల్లారితే పెళ్ళి. వెళ్ళలేకపోయేనే అన్న బాధ...పెళ్ళికి వెళ్ళద్దు అని నిన్ను ఎవరూ అడ్డుకోలేదే? నువ్వే కదా పెళ్ళికి వెళ్ళకూడదు అని నిర్ణయం తీసుకున్నావు!

నెలవారి డేట్ దాటింది, గర్భంతో ఉన్నావని నీకు నువ్వే చెప్పుకుని పెళ్ళికి వెళ్ళకుండా మానేసావు....డాక్టర్ దగ్గరకు వెళ్ళి, బిడ్డే నని నిర్ధారణ చేసుకుని, ఆ తరువాత వెళ్దామా, వద్దా అని నిర్ణయం తీసుకుని ఉండవచ్చు.  డాక్టర్ సలహా కూడా నీ నిర్ణయానికి సహకరించేది. ఇవేవీ చేయకుండా, పెళ్ళికి వెళ్ళొద్దని నీకు నువ్వే  నిర్ణయం తీసుకున్న తరువాత...దానికి తగినట్లు నీ మనసును బలపరుచుకోనుండాలి. అది వదిలేసి ఇలా నిద్ర మానేసి మధ్య రాత్రి పూట ఏడుస్తూ కూర్చొవటం  సరికాదు.

ఇలా ఏడుస్తూ కూర్చున్న నిన్ను చూస్తే నాకు ఎంత బాధగా ఉందో తెలుసా? నీ ఈ పరిస్థితిని నీ తల్లి తండ్రులు చూస్తే ఎంత మనోవేధనకు గురి అయ్యేవారో? ...సరే రా...వచ్చి పడుకో"

మానస చెయ్యి పుచ్చుకుని, గుండెలకు హత్తుకుని, మెల్లగా బెడ్ రూముకు వచ్చి పడుకున్నాడు. భర్త చేస్తున్న ఓదార్పు చర్యలకు మానస ఒక్క క్షణంలో నిద్ర పోయింది.

మరుసటి రోజు ప్రొద్దున.

పెళ్ళి!

ఇంట్లో ఒంటరిగా ఉంటే మరింత బాధ పడి నీరసించి పోతుందేమోనని ఆఫీసుకు సెలవు చెప్పి మానసను బయటకు తీసుకు వెళ్ళాడు కైలాష్. 

గుడి, హోటల్, సినిమా, పార్కు, షాపింగ్, డిన్నర్...అన్నీ పుర్తి చేసుకుని ఇంటికి తిరిగి వచ్చేసరికి  రాత్రి పది గంటలు అయ్యింది.

 బెడ్ మీద వాలిపోతూ "మానసా...రేపు సాయంత్రం మనం డాక్టర్ దగ్గరుకు వెడదాం..." అంటూ నిద్రలోకి జారుకున్నాడు కైలాష్.

కానీ

మరుసటి రోజు ప్రొద్దున తలకు స్నానం చేసి, తలకు గుడ్డ చుట్టుకుని వచ్చిన భార్యను ఆశ్చర్యంగా చూసాడు కైలాష్.

"డేట్ ఆలస్యం అయ్యింది" చెప్పింది మానస. 

*********************************************PART-5******************************************** 

మరుసటి రోజు ఆఫీసుకు వెళ్ళిన కైలాష్ ఆఫీసు పనులలో మనసు పెట్టలేకపొయడు. కారణం, అతనికి ఆ క్రితం రాత్రి భార్య వెక్కి వెక్కి ఏడవటం, ప్రొద్దున్నే డేటు వచ్చింది అని చెప్పటం…ఈ రెండూ అతని మనసును డిస్టర్బ్ చేస్తున్నాయి.

'మామూలుగా నెల వారి రావలసిన డేట్ ఆలస్యమయ్యింది. ఇలా అప్పుడప్పుడు జరగటం సహజమే. దానిని పెద్దదిగా తీసుకుని, భయపడి పెళ్ళికి వెళ్ళకుండా ఆగిపోయింది మానస.

మనసంతా ఎందుకనో గందరగోళంగా ఉన్నది. సన్నగా తల నొప్పి రావడంతో కళ్ళు మూసుకుని రిలాక్స్ అవటానికి ప్రయత్నిస్తున్నాడు.

"ఏమిటి కైలాష్...కంప్యూటర్ ముందు కళ్ళు మూసుకుని జపం చేస్తున్నావు"

“ఓ...నువ్వా శంకర్. ఏమీ లేదు. నువ్వలా కూర్చో"

కైలాష్ ఎదురుగా కూర్చున్న శంకర్ తన చేతిలోని పెళ్ళి పత్రికలలొ ఒకటి తీసి కైలాష్ కి అందిస్తూ "నువ్వూ, నీ భార్యామణి తప్పకుండా పెళ్ళికి రావాలి. తాంబూలాలకు కూడా రాలేదు. ఏదో సాకు చెప్పి అప్పుడు తప్పించుకున్నావు. పెళ్ళికి రాకుండా ఉంటే ఊరుకోను" హెచ్చరించాడు.

"లేదు. లేదు. తప్పకుండా వస్తాను"

శంకర్ మిగిలిన వాళ్ళకు పత్రిక ఇవ్వటానికి లేచి వెళ్ళాడు.

శంకర్ ఇచ్చిన పెళ్ళి పత్రిక తెరిచి చూశాడు కైలాష్ 'తాంబూలలకు వెళ్ళలేదు. పెళ్ళికి తప్పకుండా వెళ్ళాలి’ అనుకున్న వెంటనే తాంబూలాలకు ఎందుకు వెళ్ళలేదో అతనికి గుర్తుకు వచ్చింది. ఆ రోజు ఇదే లాగానే మానసకు నెల వారి డేట్. విపరీతమైన కడుపు నొప్పితో గిలగిల లాడుతూంటే డాక్టర్ దగ్గరకు తీసుకు వెళ్ళాడు.

ఆ రోజు తారీఖు పది. ఈ రోజు కూడా తారీఖు పదే. నెలవారి డేట్ కరెక్ట్ గానే ఉన్నది కదా…మరెందుకు మానస అలా చెప్పింది!

ఎందుకు మానస అలా చెప్పింది? ఆమె లెక్కలు మరిచిపోయిందా? అదెలా మర్చిపోతుంది? చెల్లి పెళ్ళి...ఆ పెళ్ళికి హాజరై, అందరినీ కలుసుకుని సరదాగా గడపాలనుకున్నప్పుడు....మామూలు నెలవారి డేట్ దాటి ఒక వారం అయ్యిందని...గర్భం అయ్యుండొచ్చు అని ఎలా చెప్పింది? చెల్లి పెళ్ళికి వెళ్ళటం ఇష్టం లేక అలా చెప్పిందా?

సొంత చెల్లి పెళ్ళికి వెళ్ళటానికి ఇష్టం లేక పొవటం ఉంటుందా? వెళ్ళలేకపోయేనే అనే బాధతోనే కదా అంత వెక్కి వెక్కి ఏడ్చింది?....మరి నెలవారి డేట్ దాటి వారం రోజులయ్యిందని చెప్పటం, ఈ రొజు డేటు వచ్చిందని తలకు స్నానం చేసి రావడం...ఒక పెళ్ళైన ఆడపిల్లకు ఇది కూడ తెలియకుండా ఉంటుదా?

నమ్మసక్యం కావటం లేదు కైలాష్ కి, అతని బుర్ర మరికొంత పాడయ్యింది.

ఆ రోజు రాత్రి ఇంటికి వచ్చిన తరువాత ఇదే చర్చ మానస దగ్గర మొదలుపెట్టాడు.

"లేదే! ఆ తారీఖున కాదే..అది అంతకు ముందే"

ఎంత చెప్పినా మానస ఒప్పుకోలేదు. మొండిగా ప్రవర్తించింది. శంకర్ తాంబూలాలకు వెళ్ళక పోవటానికి కారణం నెలవారి డేట్, కడుపు నొప్పి కానే కాదని వాదించింది.

మానస వాదాడిన తీరు చూసి కైలాష్ ఆశ్చర్యపోయాడు.

మాటి మాటికీ నెలవారి డేట్ గురించి మాట్లాడటానికి కైలాష్ కి అసహ్యం వేసింది. మానసతో జరుపుతున్న ఆర్ గ్యూ మెంట్ ను ఆపి బెడ్ మీద వాలిపోయాడు.

బెడ్ మీద పడుకున్నాడే గాని ఒక పట్టాన నిద్ర పట్టలేదు. ఏలాగొ నిద్రలోకి జారుకున్నాడు. తెల్లవారు జామున మెలుకువ వచ్చింది. బద్దకంగా పక్కకు తిరిగి పడుకున్న కైలాష్ కి భార్య పక్కన లేదని తెలిసింది. ఉలిక్కి పడి లేచి బెడ్ మీదే కూర్చున్నాడు. 

"నిన్నటి లాగా మానస పక్క గదిలో కూర్చుని ఏడుస్తోందా? నెలవారి డేట్ దాటిపోయిందని అబద్దం ఆడింది. తప్పు లెక్క వేశావు అని చెబితే వొప్పుకోనంటోంది. గర్భమేమో నని ఆశపడింది.పెళ్ళికి వెళ్ళలేకపోతున్నాను అని ఏడుస్తోంది...మానసను అర్ధం చేసుకోవటం కష్టం గా ఉన్నదే?" అనుకుంటూ బెడ్ మీద నుండి లేచి గది దగ్గరకు వెళ్ళి లోపలకు తొంగి చూసాడు.

ఏడుపు శబ్ధం వినబడలేదు. ఒక్కడుగు ముందుకు వేసి చూశాడు.

మానస డైరీని తెరిచి పెట్టుకుని పరీక్ష రాస్తున్న ఒక స్టూడెంటు లాగా వేగం గా ఏదో రాస్తోంది. “ఏం రాస్తోంది? ఎప్పటి నుంచి రాస్తోంది? ఇంత రాత్రి పూటా రాయవలసిన అవసరం ఏమున్నది? తెల్ల వారిన తరువాత, నేను ఆఫీసుకు వెళ్ళిన తరువాత రాసుకోవచ్చు కదా? ఎందుకు ఇప్పుడు రాస్తోంది?" దగ్గరకు వెళ్ళి ఏం రాస్తోందో చూద్దామా....వద్దు...తరువాత చదువుదాం" 

మానస డైరీ మూస్తున్న చప్పుడు వినబడటంతో బెడ్ దగ్గరకు వేగంగా తిరిగి వచ్చి నిద్ర పోతున్నట్టు నటించాడు. కొద్ది సేపట్లో మానస కూడా వచ్చింది. బెడ్ మీద పడుకుంది. పావు గంట తరువాత ఆమె మీద చెయ్యి వేశాడు. ఆమెలో చలనం లేదు. మెల్లగా లేచాడు. ఇంకా మెల్లగా నడిచి పక్క గదిలోకి వెళ్ళాడు. టేబుల్ సొరుగులో ఉన్న డైరీని తీశాడు. తెరిచి చూశాడు. 

ఆశ్చర్యం అతన్ని  ముంచెత్తింది.

డైరీ మొత్తం ఖాలీగా ఉన్నది. ఎక్కడా ఏమీ రాసి లేదు.....

“ఏమీ రాయలేదేమిటి? కానీ ఇంతసేపు ఈ డైరీలోనేగా ఏదో రాస్తూ కూర్చుంది?”…  ఏమీ అర్ధం కాక అటూ, ఇటూ చూశాడు. డస్ట్ బిన్ కనబడింది. దానిలోకి చూశాడు.  చిరిగిపోయిన కాగితాలు కనబడ్డాయి.

రాసిన కాయితాలను చించి పడేసింది!

“ఏం రాసుంటుంది? ఎందుకు చింపేసింది? రాసింది తప్పు అయ్యుంటే చించి పడేయచ్చు లేక రాసింది వేరెవరూ చూడ కూడదనుకుంటే కూడా చించి పారేయచ్చు. ఏందుకు చించి పారేసింది? “

కుర్చీలో కూర్చుని డస్ట్ బిన్ లోని చినిగిపోయున్న కొన్ని కాగితాలను తీశాడు. అన్నీ, ముక్కలు ముక్కలుగా ఉన్నాయి. కొన్ని కాగితపు ముక్కలను చేతిలోకి తీసుకున్ని చూశాడు వాటి మీద తప్పు... శిక్ష...న్యాయం....తప్పు... శిక్ష....న్యాయం..అని మిగిలిన ముక్కలలో కాలేజీ, మానేసి, సరే, వదిలేయ్....ఇలా పదవినోదానికి రాసినట్లు రాసుంది.

అక్కడున్న కాగితం ముక్కలలో ఎక్కువ భాగం ముక్కలలో ‘తప్పు... శిక్ష’ అనే పదాలే ఎక్కువ కనబడటం కైలాష్ ని కలవర పరిచింది. కాగితం ముక్కలున్న అతని చెయ్యి వణఉకసాగింది.    

                                                                 ***********************************

మానస గురించిన ఆలొచనలు చెవిలో దూరిన జోరీగలగా కైలాష్ మెదడు లోపలకు వెళ్ళి కైలాషాన్ని నాన ఇబ్బంది పెడుతున్నాయి. 

ప్రశాంతంగా సాగిపోతున్న జీవిత నౌకను, సడన్ గా సునామీ అలలు తాకినట్లు అయ్యింది.

“మానసలో అతిపెద్ద మార్పు చోటు చేసుకుంది. పదిరోజుల క్రితం సరదాగా కనబడ్డ మానస ఇప్పుడు ముభావంగా ఉంటోంది. ఈ మార్పు మానసలొ ఎందుకు వచ్చింది.

ఈ చినిగిపోయిన కాగితం ముక్కలలో ఉన్న పదాలకు అర్ధం ఏమిటి?

తప్పు... శిక్చ...న్యాయం, అన్న పదాలు ఉన్న కాగితం ముక్కలే ఎక్కువగా ఉన్నాయి!

ఏం రాసింది? ఎవరి గురించి రాసింది? దేని గురించి రాసింది?

రాసిన కాగితాలను ఎందుకు చింపేసింది?

మానసలొ ఏదో రహస్యం దాగి ఉంది?

ప్రేమా? పెళ్ళికి ముందు మానస ఎవరినైనా ప్రేమించిందా? అతన్ని కాదని నన్ను పెళ్ళి చేసుకోవటం జరిగిందా? ఆ ప్రేమికుడు ఎవరు? ఎక్కడ ఉన్నాడు? మానసా వాళ్ళ ఊర్లో ఉన్నాడా? పెళ్ళికి వెడితే అతను మానసను కలవాలని ప్రయత్నిస్తాడని పెళ్ళికి వెళ్ళకుండా మానేసిందా?

తప్పు చేశాను. కనుకే సొంత చెల్లి పెళ్ళికి వెల్లకపోవడం అనే  పెద్ద  శిక్ష పడింది. ఈ  శిక్ష న్యాయమైనదే….. ఇదేనా మానస రాసి, చించి పారేసిన కాగితం ముక్కలలోని సారాంశం...అయ్యుండచ్చు 

నెల వారి డేట్...గర్భం అని ఏవేవో చెప్పిందే?

చెల్లి పెళ్ళికి వెళ్ళలేకపొతున్నానే అనే బాధతో మానస ఏడవలేదు? మానస ఎవరినో ప్రేమించింది.

కనిపెట్టలి. ఆమె ప్రేమ గురించి...ప్రేమికుడి గురించి కనిపెట్టలి. 

పెళ్ళికి ముందు మానస……. గురించి తెలుసుకోవాలి. ఏలా తెలుసుకోవటం? మానసా వాళ్ళ ఊరు వెళ్ళి విచారించాలా? పెళ్ళికి ముందు ఒక అమ్మాయి గురించి తెలుసుకోవాలనుకోవడం ఓకే. పెళ్ళైన తరువాత, తాలి కట్టిన భార్య గురించి ఎంక్వయరీ చేయడం ఏ విధంగా న్యాయం? అసలు ఇటువంటి అలొచనే తప్పు”

తల నొప్పి కైలాషాన్ని వేధించుకు తింటోంది. ఆఫీసు పని మీద ధ్యాస లేదు. కంప్యూటర్ ముందు పిచ్చి వాడి లాగా కుర్చున్నాడు కైలాష్.

ఆఫీసర్ పిలుస్తున్నాడని ప్యూన్ చెప్పటంతో ఆలొచనలలో నుండి బయట పడ్డాడు.....

ఆఫీసు పని మీద నాగ్పూర్ వెళ్ళి రావాలని ఆర్డర్. ఇప్పుడున్న పరిస్థితికి ఏ ఊరైనా వెళ్ళటం మంచిదే. మనసులోని ఆందోళన, మెదడులోని ఆలొచనలకు విముక్తి దొరుకుతుంది.....అది అలొచనలలొ మార్పు తీసుకు వస్తంది. మనసును శాంతింప చేస్తుంది.

మరుసటిరోజు బయలుదేరు తున్నప్పుడు "నాగ్పూర్ నుంచి నీకు ఏం తీసుకురాను?" అని మానసను అడిగాడు.

"ఏమీ వద్దు" అని మానస చెప్పింది. 

కైలాష్ ఎక్కువ మాట్లాడకుండా బయలుదేరి వెళ్ళిపోయాడు.

రైలులో కూర్చున్న వెంటనే కైలాషాన్ని మళ్ళీ ఆలొచనలు చుట్టుముట్టాయి. పెళ్ళి ముందు మానస ప్రేమ గురించిన ఏవేవో ఆలొచనలు అతని బుర్రను పీక్కు తిన్నాయి. నాగ్పూర్ స్టేషన్లో దిగి బయటకు వచ్చి ఎదురుగా ఉన్న టీ కొట్లో టీ తాగుతూ టీ కొట్టు పక్క నున్న ఒక పాత పేపర్ల షాపులో కనబడ్డ ఒక పత్రిక కవర్ పేజీలో మానస బొమ్మ చూశాడు. అదిరిపడ్డాడు.

ఆ పుస్తకం ఇమ్మని కొట్టతన్ని అడిగాడు. అతను తీసిచ్చాడు. ఎంత అని అడిగాడు. ఐదు రూపాయలు ఇమ్మన్నాడు. ఐదు రూపాయలు ఇచ్చి మానస బొమ్మ వేసున్న ఆ  పాత పుస్తకం కొన్నాడు. కానీ ఆ పుస్తకం ఆగ్లంలోనో, హిందిలోనో, తెలుగులోనో లేదు.

బహుశ మళయాలం పత్రికి అయ్యుండచ్చు.  

*********************************************PART-6******************************************** 

నాగ్పూర్ ఆఫీసులో తనకు బాగా పరిచయమున్న ఆనంద్ ను కలిశాడు కైలాష్.

పుస్తకం చూపించి ఇది మళయాలం పత్రికేనా అడిగాడు. "నాకు అంతగా తెలియటం లేదు. అకౌంట్స్ లో యేసుదాస్ ఉన్నాడుగా. అతన్ని అడుగుదాం"

ఇద్దరూ అకౌంట్స్ లో పనిచేస్తున్న యేసుదాస్ ను కలిశారు.

పత్రిక చూపించి కవర్ పేజి పైనున్న ఫోటో గురించి ఏమి రాసుంది అని అడిగాడు కైలాష్.

                                                                ***********************************

మానస డిగ్రీ రెండవ సంవత్సరం చదువుతున్న రోజులు.

మానస తన స్నేహితులతో కలిసి కాలేజీ నుండి ఇంటికి తిరిగి వస్తున్న దారిలో మార్కెట్ రోడ్డులో ఒక కుర్రాడు, ఒక అమ్మాయిని ఏడిపిస్తున్నాడు.

నడుస్తున్న మానస ఆగి వాళ్ళవైపు చూసింది. రోడ్డు మీదున్న మనుష్యులను పట్టించుకోకుండా ఆ అమ్మాయి పమిట చెంగు పట్టుకుని లాగాడు. ఆ ఆమ్మాయి ఏడుస్తూ తన గుండెలకు రెండు చేతులూ అడ్డుపెట్టుకుంది. ఆ సంఘటనను చూసిన మానస మనసు గిలగిలా కొట్టుకుంది. 

వేగంగా అతని దగ్గరకు వెళ్ళింది. చెప్పు తీసుకుని అతని చెంపలపై గట్టిగా నాలుగు దెబ్బలు వేసింది.అతని చేతిలో ఉన్న పమిట చెంగును లాక్కుని ఆ ఆమ్మాయికి ఇచ్చింది.

"ఏరా, ఆడపిల్లలంటే నీకు అంత చౌక అయిపోయారా, నడిరోడ్డు మీద ఆ అమ్మాయిని వివస్త్రను చేయటానికి ప్రయత్నిస్తున్నావు. ఆ అమ్మాయికి ఎవరూ లేరనా....మేమున్నామురా. సహ ఆడపిల్లలం మేమున్నాము. ఇక ఆడపిల్లలను వక్ర బుద్దితో చూసే మగ వారి పని పడతాం"  అని మానస అంటుండగా అక్కడికి ఒక పోలీస్ జీపు వచ్చి ఆగింది. విషయం తెలుసుకుంది. 

ఒక కంప్లైంట్ రాసిస్తే అతన్ని ఖైదు చేస్తామని పోలీస్ ఇన్స్ పెక్టర్ చెప్పాడు మానసతో. అవమానపడ్డ ఆడపిల్ల కంప్లైంట్ ఇవ్వటానికి వెనకాడుతుంటే  “సార్. ఆ అమ్మయి ఎందుకో భయపడుతోంది. మీరు వెళ్ళండి సార్. సాయంత్రం వాళ్ళింటికి వెళ్ళి ఆ అమ్మాయి తల్లి తండ్రులతో మాట్లాడి కంప్లైంట్ ఇచ్చేటట్టు నేను చేస్తా" పోలీసులతో చెప్పింది మానస.

అక్కడితో అందరూ వెళ్ళిపోయారు. మానస తన ఇంటికి వెళ్ళింది.

కాళ్ళు చేతులు కడుక్కుని తల్లితో ఇప్పుడే వస్తానని చెప్పి ఆ అమ్మాయి ఇంటికి వెళ్ళింది. ఇంటికి తాళం వేసుంది. పక్కంటి వాళ్ళను అడిగింది. 

"ఇప్పుడే అందరూ కలిసి ఊరు వెళ్ళారు"

"ఏ ఊరు వెళ్ళారూ?”

"తెలియదు"

మొదటిసారిగా మానస మనసులో ఎదో తెలియని అలజడి చోటు చేసుకుంది.

నీరసంగా ఇంటికి తిరిగి వెళ్ళింది మానస.

                                                                      ***********************************

అప్పుడు ఆ గుంపు అక్కడికి వచ్చింది.

"రేయ్...జగపతీ! బయటకు రారా...బయటకు రా" అని అరిచారు.

వాళ్ళు అరిచిన అరుపులకు చుట్టు పక్కనున్న ఇల్లవాల్లందరూ బయటకు వచ్చారు.

‘వాకిట్లో నిలబడి ఎవరు ఇంత అధికారంగా అరుస్తున్నారు? అందులోనూ నాన్న పేరు పెట్టి...’..... తన గదిలో కూర్చుని పోలీసు కంప్లైంట్ రెడీ చేస్తున్న మానస రాయటం ఆపింది.

మానస తండ్రి జగపతి అప్పుడే ఆఫీసు నుండి వచ్చి కాళ్ళు-చేతులు కడుక్కుంటున్నాడు. మానస తల్లి పొయ్యి మీద పాలు కాచుతోంది. బయట నుండి వినబడ్డ అరుపులు వాళ్లందరినీ ఆశ్చర్యానికి లోను చేసింది. 

కంగారు, కంగారుగా ముఖాన్ని తుడుచుకుంటూ బయటకు వచ్చాడు జగపతి.

తండ్రి బయటకు రావటానికి ముందే మానస కిటికీ తలుపులు తెరిచి వాకిటి వైపు చూసింది. చీకటి పడుతున్న సమయం, ఇంటి ముందున్న వీధి లైట్ వెలుతురులో నలుగురైదుగురు మనుష్యులు లుంగీలు పైకి మడిచి కట్టుకుని నిలబడున్నారు.

జగపతి ఒక ప్రభుత్వ కార్యాలయంలో సీనియర్ గుమాస్తా. ఆయన్ని అందరు చాలా మర్యాదతో 'సార్.... సార్’ అని పిలుస్తారు. 

మొదటి సారిగా  వాళ్ళు 'రేయ్ ...జగపతీ' అని పిలవటం అందరినీ ఆశ్చర్యంలోకి నెట్టింది.

గేటు తీసుకుని బయటకు వచ్చిన జగపతికి, వారిని చూసిన వెంటనే వచ్చింది వెనక వీధి మనుష్యులని గుర్తుకు వచ్చింది.  

"ఏమిటి?  ఎందుకొచ్చారు?...ఏదైనా అడగటానికి వచ్చున్నా...ఇలాగేనా మర్యాద లేకుండానా పిలిచేది"  అడిగాడు మానస తండ్రి జగపతి.

అప్పుడే అక్కడకు వచ్చిన మానస తల్లి కూడా "ఎవరు మీరు...ఏం కావాలి మీకు?" అని అడిగింది.

"రేయ్ జగపతీ...ఎమనుకుంటోందిరా మీ అమ్మాయి? తానొక  జాన్సీ లక్ష్మీ బాయ్ అనో  లేక ప్రతిఘటన విజయశాంతి అనో అనుకుంటోందా...?"

కడుపులో కత్తి దిగినట్లైంది అందరికి.

నలుగురైదుగురు మనుష్యులు వచ్చి వయసుకు వచ్చిన కూతురు గురించి అలా మాట్లాడితే ఆ కుటుంబంలోని వారికి మరి ఇంకెలా ఉంటుంది? 

"ఏమిటయ్యా…ఎవరి గురించి మాట్లాడుతున్నారు?" కంగారుగా అడిగాడు జగపతి.

“ఎవరి గురించా? నీ కూతురు మానస గురించే మాట్లాడుతున్నాము....దాని మనసులో...అది పెద్ద...." అంటూ బూతులు తిడుతూ కూతురు గురించి నానా మాటలూ మాట్లాడుతుంటే జగపతికి కళ్ళు బైర్లు కమ్మాయి.   

మానస తల్లి చెవులు మూసుకుంటూ గొడకు చతికిల పడి కూర్చుంది.

కిటికీలో నుంచి ఇదంతా చూస్తున్న మానస నిలబడలేక కిటికీ చువ్వలు గట్టిగా పట్టుకుని తమాయించుకుంది.

"ఆపండయ్యా...ఆపండి. ఏక్కడకొచ్చి ఏం మాట్లాడుతున్నారు? ఎవరి గురించి మాట్లాడుతున్నారు? మర్యాదగా మాట్లాడండి?"

“మర్యాదగా మాట్లాడాలా?  మీ అమ్మాయి చేసిన ఘన కార్యానికి పూల మాల వేసి మర్యాద చెయ్యాలా? ఎంత ధైర్యం? మా ఇంటి అబ్బాయిని పట్టుకుని అందరి ముందూ చెప్పు తీసుకుని చెంప మీద కొట్టింది కాక పోలీసులకు కంప్లంట్ చేస్తుందా?”

మానసకు అర్ధమయ్యింది. సాయంత్రం కాలేజీ నుండి వస్తున్నప్పుడు జరిగిన సంఘటన. తాను చేయి చేసుకున్న అబ్బాయి తాలూకు మనుష్యులు.

"ఏమిటయ్యా చెబుతున్నారు? మీ ఇంటి అబ్బాయిని...కొట్టటం...పోలీసు కంప్లైంటు అంటున్నారు?"

 “అవునహే! చెబుతూంటే అర్ధం కావటం లేదా నీ మట్టి బుర్రకు…మా ఇంటి అబ్బాయినే కొట్టింది, కంప్లైంట్ కూడా రాసిస్తుందట...మా గురించి తెలిసుండి కూడా అలా చేస్తోందంటే...దానికి ఎంత ధైర్యం? మమ్మల్ని ఎదిరించి ఈ ఊర్లో బ్రతుకుదామనే?" అంటూ ఆ గుంపులోని ముగ్గురు జగపతి మీదకు వస్తుంటే అక్కడ గుమికూడిన కొంతమంది పెద్దలు వాళ్ళను అడ్డుకున్నారు.

“జగపతి గారు ఒట్టి అమాయకుడయ్యా...ఆయనకేమీ తెలిసుండదు. మేము అయనకు అన్ని విషయాలు చెప్పి తగిన చర్యలు తీసుకుంటాము. మీరు వెళ్ళండి”  

"విషయం మా రుద్రయ్య అయ్యగారికి ఇంకా తెలియదు...మాతో పెట్టుకోవద్దు అని గట్టిగా చెప్పండి" అంటూ విసురుగా చెప్పి అక్కడి నుండి కదిలారు.

కమ్ముకున్న యుద్ద వాతావరణం, అలుముకున్న సారా వాసన తగ్గింది.

"జగపతి గారూ, మిమ్మల్ని చూస్తుంటేనే అర్ధమవుతోంది మీరు చాలా ఆందోళనలో ఉన్నారని. విషయం పెద్దదైనా రుద్రయ్య మనుష్యులు ఎందుకనో విపరీత ధోరణి చూపించలేదు. కాబట్టి విషయాన్ని వెంటనే చక్క బరుచుకోవచ్చు. మీరేమీ కంగారు పడకండి...మేము ఒక గంట అగి వస్తాము. అప్పుడు మాటాడదాం" అని చెప్పి వెళ్ళిపోయారు.

జగపతి లోపలకు వచ్చాడు. ఆయనలొ వణుకు ఇంకా తగ్గలేదు. ముఖమంతా చెమట. కుర్చీలో పడిపోయాడు.

"ఏమిటండి ఇది" వస్తున్న ఏడుపును దిగమింగుకుంటూ భర్తను అడిగింది.

మానసకు అర్ధమయ్యింది. కొద్ది సేపటి క్రితం జరిగిన సంఘటన గుర్తుకు వచ్చింది.

 రోడ్డు మీద తోటి విధ్యార్ధినిని ఒకబ్బాయి అల్లరి పెడుతుంటే...ఓర్చుకోలేక ఫడేల్ మని ఒక దెబ్బ వేసింది. అలా చేసినప్పుడు అమెకు ఎక్కడ్నుంచి అంత ధైర్యం  వచ్చిందో ఆమెకే తెలియదు. అప్పుడు అటుగా వచ్చిన పోలీసి జీపు, అక్కడ ఆగి విషయం తెలుసుకుని మరునాడు ప్రొద్దున్న వచ్చి కంప్లైంట్ రాసివ్వమన్నారు. అది ఇంతపెద్ద గొడవగా మారుతుంది అనుకోలేదు.

ఇంత జరిగినా మానస గదిలో నుండి బయటకు రాలేదు….లోలోపల భయం. తల్లీ,తండ్రి ఏమంటారోనన్న భయం.

“ఏమిటో, వాళ్ళింటి అబ్బాయిని కొట్టడమేమిటో, పోలీసు కంప్లైంట్ ఇవ్వటమేమిటో…ఏంజరిగిందో ఎవరైనా చెబుతారా?” అరిచాడు జగపతి.

భయపడుతూ తండ్రి దగ్గరకు వచ్చి నిలబడ్డ మానస చెల్లెలు సుజాత తండ్రికి అక్క చేసిన పని గురించి వివరించింది.

విషయం తెలుసుకున్న మానస తల్లితండ్రులు ఏమీ మాట్లాడక మౌనంగా కూర్చున్నారు...ఇళ్ళంతా నిశ్శబ్ధ వాతావరణం. ఎవరూ ఎవరితోనూ మాట్లాడలేదు. తల్లి మాత్రం రెండుసార్లు లేచి బాత్ రూముకు వెళ్ళొచ్చింది.

నిశ్శబ్ధ వాతావరణాన్ని చేదిస్తూ "జగపతి గారూ " అన్న పిలుపు వినబడింది. 

వీధిలోని పెద్ద మనుష్యులు. 

అందరినీ ఆహ్వానించి లోపలకు తీసుకు వచ్చి వాళ్ళంతా కూర్చున్న తరువాత తానూ కూర్చున్నాడు జగపతి.

"చెప్పండి...మీరు ఎలా చెబితే మేము అలా చేస్తాము. మమ్మల్ని ఈ గొడవలో నుండి బయటపడేయండి?" చేతులు జోడించి బ్రతిమిలాడాడు జగపతి.

"కంగారు పడకండి జగపతి గారు. మేమున్నాము కదా. రేపు మనమందరమూ కలిసి రుద్రయ్య గారిని కలుద్దాము. క్షమించమని అడుగుదాము. అలాగే పోలీసు కంప్లైంటు కూడా ఇవ్వము. ఇక్కడితో ఈ విషయాన్ని మర్చిపోదాము. అని రుద్రయ్య గారి దగ్గర చెబుదాము. తప్పకుండా రుద్రయ్య గారు మన మాటకి 'సరే' అంటారు".

"ఏమంటారు జగపతి గారు"

"అలగే చేద్దాం...మా పరువు, ఇళ్లు, పిల్లలూ, జీవితము అల్లరిపాలు కాకుండా ఉంటే చాలు"

"సరే...రేపు ప్రొద్దున వస్తాము" అని చెప్పి వచ్చిన వాళ్ళు వెళ్ళిపోయారు.

తిరిగి ఆ ఇంట్లో అదే నిశ్శబ్ధ వాతావరణం.

మానస తండ్రి మౌనంగా పడుకున్నాడు.

మానస గది నుండి బయటకు రాలేదు. భయమో, ఆందోళనో, దిగులో...ఏదో తెలియని ఒక ఒత్తిడి ఆమెను కుంగదీస్తోంది.

“నమ్మలేక పోతున్నాను. ఇలా జరుగుతుందని అనుకోలేదు. తల్లితండ్రులు ఇంత అవమాన పడతారాని అనుకోలేదు. జరిగిన సంఘటనకు అందరూ గర్వడతారని ధైర్యంగా ఉన్నాను.  ఒక్కరైనా తనని సమర్దిస్తూ తనకు తోడుగా ఉంటారనుకుంది. కానీ ఇక్కడ వాతావరణం తారుమారుగా ఉన్నదే?” కుమిలిపోయింది మానస.

తల్లితండ్రులను చూసే ధర్యం లేక ఆ గదిలోనే ఉండిపోయింది మానస. 

మానస ఒక సరాసరి అమ్మాయి. ఇళ్ళు-స్కూలు తప్ప వేరే లోకం లేదు. ఒకరో ఇద్దరో తప్ప పెద్దగా స్నేహితులు కూడా లేరు. ఆ స్నేహితులు కూడా స్కూల్ వరకే. స్వతహ భయస్తురాలు.

“ఎన్ని బూతులు తిట్టేరు. వీధి మొత్తం వినబడేటట్టు ఎలా అరిచారో....ఏ తల్లీ-తండ్రీ ఆ బూతులు వినలేరు. ఈ రోజు నా వలన అమ్మా, నాన్నకూ ఎంత బాధ. మనసులో ఎంత కుమిలిపోతున్నారో...నన్ను పిలిచి ఒక్క ముక్క కూడా అడగలేదు....నేనుగా వెళ్ళి చెబుతామంటే నాకు ధైర్యం చాలట్లేదు......క్షమించమని తల్లితండ్రుల కాళ్ల మీద పడదామని ఉన్నది...కానీ ఎలా?”  ఆలొచనలు మానసను వేధిస్తున్నాయి. 

చాలా సమయం అలా గడిచిపోయింది.

అమ్మా-నాన్న ల గది లైట్లు ఆఫ్ చేయబడ్డాయి.

"దేవుడా... వాళ్ళను కొంతసేపైనా నిద్ర పోయేలా చేశావే! నాకు అదే పదివేలు" అంత బాధలోనూ దేవుడికి కృతజ్ఞతలు తెలుపుకుంది మానస. 

కానీ, మానసకు మాత్రం నిద్ర పట్టలేదు. 

పెద్దగా ఏడవాలనిపించింది. ఏడిస్తే తల్లితండ్రులకు తెలిసిపోతుంది. అందుకని తనను తాను కట్టిపడేసుకుంది.

ఎక్కువసేపు అలా ఉండలేకపోయింది. పెద్దగా ఏడవకపోతే తలపగిలిపోయేటట్లు అనిపించింది. దొడ్డి వైపుకు వెళ్ళటానికి వంటింట్లో నుండే వెళ్ళాలి. వంటింటి తలుపుపై చేయివేసింది. మెల్లగా తలుపులు తెరుచుకున్నాయి.

లోపల

చీకట్లో ఎవరో వెక్కి,వెక్కి ఏడుస్తున్న శబ్ధం వినబడింది.

అమ్మ

సామాన్లకు మధ్య మొకాళ్ళపై చేతులు పెట్టుకుని, చేతులపై తల పెట్టుకుని వెక్కి వెక్కి ఏడుస్తోంది. 

*********************************************PART-7********************************************  

తెల్లవారింది.

రాత్రి చీకటి…తన రంగులాగానే ఏ సమస్యకైనా ఆందోళనను, భయాన్ని ఇస్తుంది.

పగటి వెలుతురు...ఎంత పెద్ద సమస్యకైనా స్పష్టత, ఆలొచన ఇస్తుంది.

సూర్యకిరణాలకు అంత శక్తి ఉంది. రాత్రి భయాందోళనలు కలిగించిన విషయం పగలు తలచుకున్నప్పుడు 'ఛ... ఈ విషయానికా రాత్రంతా బుర్ర పగిలేలా ఆలొచించాము’ అనిపిస్తుంది.

మానసకు అలాంటి స్పష్టత, ధైర్యం, ఆలొచన ఏర్పడింది.

రాత్రంతా ఏడుపుతో గడిపిన అమ్మ వంటింట్లో ముడుచుకుని పడుకుంది. ఆమెకు తెలియకుండానే నిద్రలోకి వెళ్ళిపోయింది.

వాకిలి చిమ్మి ముగ్గు వేద్దామని, నీళ్ళు, ముగ్గు పిండి తీసుకుని ఇంటి ముందుకు వచ్చింది మానస. అప్పటికే వాకిళ్ళలో ముగ్గులు వేయడానికి బయటకు వచ్చిన చుట్టు పక్క ఇళ్ల వాళ్ళు మానసను చూసిన వెంటనే గుసగుస లాడుకొవటం మొదలుపెట్టారు. అది చూసిన మానసకు కాళ్ళలో వణుకు మొదలయ్యింది.

చెల్లెలు సుజాత బయటకు వచ్చింది. 

"అక్కా...నువ్వు లోపలకు వెళ్ళు. వాకిలి నేను చిమ్ముతాను" అంటూ మానస చేతిలోని ముగ్గు పిండిని, నీళ్ళ బకెట్ ను తీసుకుంది.

లోపలకు వచ్చిన మానసను అవమానం కుంగదీసింది. 

రాత్రి రుద్రయ్య మనుషులు వాడిన బూతు మాటలు గుర్తుకు వచ్చినై.

"ఏం మనుషులు వీళ్లంతా? 

సమస్య గురించి మాట్లడటానికి వచ్చిన వాళ్ళు, న్యాయమైన పద్దతిలో సాధారణ భాషలో అడిగి ఉండొచ్చు. కోపాన్ని కక్కటానికి మాటలా లేవు? బూతు మాటలు వాడితేనే కోపం కక్కినట్లా?

నాగరీకమే లేకుండా ఒక ఆడపిల్లను అంత అసహ్యంగా  మాట్లాడొచ్చా?

అలా ఎలా మాట్లాడొచ్చు? ఆడవాళ్ళంటే చులకనగా చూస్తారా? ఆడపిల్లలు వీళ్ళకు ఆటబొమ్మలా? మొన్న ఆ అమ్మాయిని శారీరకంగా ఏడిపించారు...నిన్న నన్ను మాటలతో అవమానించారు? ఎవరిచ్చారు వీళ్ళకు ఈ ఆధికారం? ......వీళ్ళను ఊరికే వదిలిపెట్ట కూడదు. మహిళలకోసం పోరాడే మహిళా సంఘాలు...మహిళల హక్కులను కాపాడే చట్టాలు ఉన్నప్పుడు ఒక ఆడపిల్లను ఇంత చులకన చేసి మాట్లాడటాన్ని ఎలా అనుమతించగలం? ......నేనేమీ తప్పు చేయలేదే.తప్పు చేసిన ఒక మగవాడిని నిలదీసేను. అది తప్పా? దానికొసం నన్ను అంత అసహ్యంగా మాట్లాడాలా?" ......పటపట పళ్ళు కొరుక్కుంది మానస.

తండ్రి నిద్ర లేచాడు.

కానీ ముఖమంతా పీక్కుపోయి వారం రోజులు లంకనాలు చేసిన మనిషిలాగా ఉన్నాడు. జరగకూడనిది ఏదో జరిగినట్లు పూర్తి మౌనంతో ఈజీ చైర్లో కూర్చున్నాడు.

అమ్మ, ముఖం కూడా కడుక్కోకుండా నాన్న కాళ్ళ దగ్గర కూర్చుంది. ఆమె ముఖం కూడా వాడిపోయి ఉన్నది.

తండ్రి ఎదురుగా వెళ్ళి నిలబడి "నాన్నా" అంటూ పిలిచింది మానస.

ఈజీ చైర్లో కళ్ళు మూసుకుని  పడుకోనున్న మానస తండ్రి మెల్లగా కళ్ళు తెరిచి, మానసను చూడటం ఇష్టం లేక తల పక్కకు తిప్పుకున్నాడు.

"నాన్నా...వాళ్ళు ఎలా అంత నీచంగా మాట్లాడగలిగారు?  వాళ్ళకెందుకు అంత పొగరు? నలుగురైదుగురు తాగేసి గుంపుగా వచ్చి అసహ్యంగా మాట్లాడి వెళ్లారు...మార్కెట్లో వాళ్ళ మనిషి ఒక ఆడపిల్లపై ఎంత అమానుషంగా ప్రవర్తించాడో తెలుసా? తప్పు వాళ్ళ మీద పెట్టుకుని, ఆ తప్పేదో నేను చేసినట్లు మనింటికి వచ్చి గొడవ చేసి వెళ్ళేరే?”

"ఏం చేయను?"

"పోలీస్ కంప్లైంట్ ఇవ్వండి..."

"పోలీసులకు కంప్లైంట్ ఇచ్చి నువ్వు కూడా పోలీస్ స్టేషన్లోకెళ్ళి నిలబడు. ఇప్పుడు మన వీధిలో వాళ్ళు మాత్రమే మనల్ని చూసి నవ్వు కున్నారు. తరువాత ఈ ఊరే నవ్వుతుంది"

తండ్రి మాటలతో మానస ముఖం వాడిపోయింది.

మానస తల్లి స్విచ్ వేసిన బొమ్మలా లేచి నిలబడి "నిన్నటి వరకు ఈ కుటుంబం ఎలా ఉండేది? ఈ రోజు వీధంతా నవ్వుకుంటోంది. పెళ్ళీడుకు వచ్చిన ఆడపిల్లవు నువ్వు . నిన్ను ఎంత అసహ్యంగా తిట్టేరొ...గుండె పగిలిపోతుందేమో అనిపించింది. వాళ్ళు మాట్లాడిన మాటలకు ఉరి వేసుకుని చ్చచ్చిపోదామనిపించింది"

"అమ్మా... ఇంత చిన్న విషయానికి అంత పెద్ద మాటలు ఎందుకమ్మా?"

"చిన్న విషయమా? నీకూ, వాళ్ళకా గొడవ? నిన్నెవరే అక్కడి గొడవల్లో తలదూర్చ మన్నది. నువొక్కదానివే అక్కడున్నావా? నీతోటి ఆడపిల్లలు ఇంకెవరూ లేరా? వాళ్లలాగా నువ్వెందుకు ఉండలేకపోయావు? ఇంటిదాకా గొడవను ఎందుకు తీసుకు వచ్చావు?".....నిన్నటి వరకు మానసను పొగడిన తల్లి, ఈ రోజు కోపంగా మాట్లాడుతోంది.

“అమ్మా...వాళ్ళు అలా మాట్లాడి వెళ్ళినందుకు నేనేం చేయగలను"

"చేసిందంతా చేశేసి ఇప్పుడు నేనేం చేయను అని అడుగుతున్నావా? మనమెవరం, మన తాహతు ఏమిటి, పోట్లాట పెట్టుకుని మనం నెగ్గుకు రాగలమా అని ఆలొచించక్కర్లా? నువ్వొక ఆడపిల్లవు. నువ్వూ, నీ చెల్లి బయటకు వెడితే, మీరు ఇంటికి  తిరిగి వచ్చేంతవరకు మేము మంటల్లో నిలబడాలి...మామూలు రోజుల్లోనే మీరు బయటకు వెళ్ళి తిరిగి వచ్చేదాకా మాకు టెన్షన్ గా ఉంటుంది. ఇక ఇప్పుడు మిమ్మల్ని ఎలా బయటకు పంపేది...బయటకు పంపి నేను టెన్షన్ తో బ్రతకగలనా?"

"అమ్మా...ఎందుకమ్మా అలా మాట్లాడతావు"

"పోవే....వెళ్ళు. నా ఎదురుగా నిలబడకు"

అప్పుడు అక్కడికి మానస చెల్లి సుజాత వచ్చింది.

"నాన్నా....ఎదురింటి సుబ్బారావు గారు వచ్చారు"

మానస తండ్రి ఈజీ చైర్లో నుండి లేచి హాలులోకి వెళ్ళాడు.

"ఏమిటి సార్ ఇది...ఆ తాగుబోతు వెధవలు నోటికి వచ్చినట్లు ఎంతెంత మాటలు అన్నారు. వాళ్ళను ఊరికే వదలకూడదు సార్. రాత్రే వెళ్ళి మీరు పోలీసు కంప్లైంట్ ఇచ్చుండాలి...మీరిలా ప్రశాంతంగా కూర్చుంటే వాళ్ళు మరింత రెచ్చిపోతారు"

"నన్ను ఏం చేయమంటారు చెప్పండి"

“ఏం చేయమంటారు అని అడుగుతారేమిటి? వాళ్ళలాగా మాటకు మాట మనం మాట్లాడగలమా? కంప్లైంట్ ఇవ్వాలి. ఒక ఆడపిల్లను అంత నీచంగానా మాట్లాడేది? ఎన్ని బూతులు?"

మానస తండ్రి కళ్లళ్ళో నుండి బోటబొటా నీళ్ళు కారినై.

"నాలుగు రోజులు వాళ్ళను లోపల పెడితే అప్పుడు వాళ్ళకు బుద్దొస్తుంది"

"అదేమిటి సుబ్బారావ్ గారూ...అన్నీ తెలిసుండి మీరే అలా మాట్లాడుతున్నారు. వాళ్ళ మీద పోలీసు కంప్లైంట్ ఇస్తే గొడవ ఇంకా పెద్దదవుతుంది. నేనొక ప్రభుత్వ ఉద్యోగి. పోలీసు, కేసు అని వెడితే నా ఉద్యోగానికే ఎసరు పెడతారు. వాళెవరో మీకు తెలుసుగా...రుద్రయ్య మనుషులండి.అతని మీద కేసుపెట్టి మనం బ్రతకగలమా. మనం ఎంత, మన బ్రతుకెంత. పెళ్ళీడుకోచ్చిన ఇద్దరు ఆడపిల్లలను పెట్టుకుని అలా మూర్ఖంగా ఎలా అలొచించగలం. వాళ్ళు రాజకీయ బలం కలిగిన వారు. ఎలాగైనా తప్పించుకుంటారు. మనం...మనకేం బలం ఉంది. మనమెలా తప్పించుకోగలం... రుద్రయ్య తో పెట్టుకుంటే నా సహాయనికి ఎవరొస్తారు చెప్పండి....అన్ని తెలిసుండి మీరే పొలీసు కంప్లైంట్, కేసు అంటే ఎలాగండి"

"అంటే...మీరు వాళ్ళని ఏమీ చేయరన్న మాట"

“ఏది చేసినా అది మనకే ఎదురు తిరుగుతుంది...సమస్యను పరిష్కరించటానికి బదులు ఆ సమస్యను మనం ఇంకా పెద్దది చేసిన వాళ్ళమౌతాం"

తండ్రి మాటలు మానసకు నచ్చలేదు.

"ఏ కాలంలో ఉన్నారీయన? ఎందుకింత పిరికితనం?" మానసలోని  కోపం అగ్నిపర్వతమయ్యింది.

కానీ...దేనినీ బయట పెట్టలేకపోయింది. ఇంతవరకు తండ్రిని ఎదిరించి మాట్లాడలేదు. ఆయనంటే గౌరవంతో కూడిన భయం. ఇప్పుడు మాట్లాడిందే చాలా ఎక్కువ. ఇంతకు ముందు తండ్రితో ఇలా మాట్లాడిందే లేదు.

తండ్రిలోని భయం, సర్దుకుపోవాలనే గుణం చూసిన సుబ్బారావు గారు లేచి వెళ్ళిపోయారు.

పక్కింటి జగన్నాధం, చివరింటి సురేష్ గారు కలిసి వచ్చారు.

"ఏంతైనా నీ కూతురు అలా చేసుండకూడదు. ఎవరి అండ చూసుకుని అతన్ని కొట్టింది? నీ కూతురు తన మనసులో ఒక విప్లవ వనిత అనుకుంటోందా...ఇప్పుడు చూడండి ఎంత అవమానపడాల్సి వచ్చిందో"

"మీ ఇంటి ఆడపిల్లలను ఎవరైనా తప్పు పట్ట గలిగేవారా? ఎంత అణుకువగా  ఉండేవారు. ఇప్పుడు చూడండి అణుకువ తగ్గిన వెంటనే ఎలా బురద జల్లి వెడుతున్నారో"

"చివరగా ఏం చెప్పారో విన్నారుగా...విషయం ‘మా రుద్రయ్య అయ్యగారికి ఇంకా తెలియదు’...తెలిస్తే ఊరుకుంటాడా? ఇంకా అవమాన పరుస్తాడు"

జగన్నాధం చెప్పింది విని ఖంగు తిన్నాడు జగపతి.

తలుపు చాటుగా నిలబడి వీళ్ళ సంభాషణ వింటున్న మానస తల్లికి కళ్ళు తిరుగుతున్నట్లు అనిపించింది.

ఇప్పటికే చీకటిని చూసి బయపడ్డ ఆమెకు దేనినో చూపించి భూతం అని చెప్పినట్లు ఉన్నది.

మానసకు మాత్రం ఇంటికొచ్చిన ఆ పెద్ద మనుషులను చెంప దెబ్బలు కొట్టాలనిపించింది.

“ఈ పెద్ద మనుషులా నాన్నకు సలహా లివ్వబోయేది! ఎటువంటి సలహ ఇస్తారో?”

“ఆ అమ్మాయిని చెయ్యి పట్టిలాగినట్లు నా చెయ్యి లాగి నన్ను అవమాన పరుస్తారా? అలా చెయ్యగలరా వాళ్ళు? మగ వారిగా పుట్టేమనే ఒకే కారణంతో ఆడవారిని ఏదైనా చేయగలరా? సంఘం చూస్తూ ఊరుకుంటుందా?" మానస రక్తం ఉడికిపోయింది.

తండ్రి భయాన్ని మరింత పెంచే విధంగా మాట్లాడుతున్న ఆ ఇద్దరు పెద్ద మనుషులనూ చూసి "లేచి బయటకు వెళ్లండి" అని గట్టిగా అరవాలనిపించింది మానసకు...కానీ అలా అరిచినా ఏమీ ప్రయోజనం లేదని మానసకు తెలుసు.

"సరే జగపతి గారు...అయ్యిందేదో అయిపోయింది. మేము రుద్రయ్య గారితో మాట్లాడే ఇక్కడికి వస్తున్నాం. మీరు ఆఫీసుకు వెళ్ళే ముందు  మీ అమ్మాయి మానసను తీసుకుని రుద్రయ్య గారి ఇంటికి వెళ్ళి, ఆయనకు క్షమాపణ చెప్పి, పోలీసు కంప్లైంట్ ఇవ్వటం లేదని చెబితే చాలు. అక్కడితో మీ భయానికి తెర పడుతుంది. మీరు నిశ్చింతగా, హాయిగా, మామూలుగా ఉండొచ్చు....మేము కూడా మీతో వస్తాం" అని చెప్పి లేచారు ఆ ఇద్దరు పెద్ద మనుషులు.

ఆ ఇద్దరు పెద్ద మనుషుల చేతులు పుచ్చుకుని "మా కుటుంబాన్ని కాపాడిన మీకు ఎలా  కృతజ్ఞత చెప్పాలో తెలియటం లేదు" అని కన్నీళ్ళు పెట్టుకున్నాడు మానస తండ్రి జగపతి.

జగపతి భుజం తట్టి మేమున్నామనే అభయం ఇచ్చి వెళ్ళిపోయారు జగన్నాధం, సురేష్.

అనంద పడింది మానస తల్లి.

కుప్పలా కూర్చుండిపోయింది మానస.

                                                                        ***********************************

తాను ఏమీ చేయలేని పరిస్థితిలో తండ్రితో కలిసి రుద్రయ్య ఇంటికి వెళ్ళింది మానస. 

తండ్రి చెప్పమన్నట్టు రుద్రయ్య కి క్షమాపణ చెప్పింది మానస. 

పోలీస్ కంప్లైంట్ ఇవ్వబోమని అభయమిచ్చాడు మానస తండ్రి.

అందరూ తిరిగి వచ్చాశారు.

ఆ రోజు జగపతి ఆఫీసుకు వెళ్ళలేదు. మానస తల్లి వంట గదివైపు వెళ్ళలేదు. తండ్రి హాలులోనూ, తల్లి వంట గది వాకిలిలోనూ పడుకుండిపోయారు.

మానస బెడ్ రూములోకి వెళ్ళి వాలిపోయింది. మనసు వేస్తున్న ప్రశ్నలకు సమాధానం చెప్పలేక కుమిలి కుమిలి ఏడ్చి ఏడ్చి ముడుచుకు పోయింది. కాలేజీకి వెళ్ళలేదు. మానస చెల్లెలు సుజాత కూడా కాలేజీ మానేసి ఆ రోజు వంట కార్యక్రమం తన చేతిలోకి తీసుకుంది.

వాళ్ళందరికి ఆ రోజు ఎంతో భారంగా గడిచింది. 

*********************************************PART-8********************************************  

మరుసటి రోజు.

ఎప్పుడూలాగానే కాలేజీకి వెళ్ళడానికి తయారవుతోంది మానస.

"ఏక్కడికే బయలుదేరుతున్నావు" అడిగింది మానస తల్లి.

"ఇంకెక్కడికమ్మా... కాలేజీకే" చెప్పింది మానస.

“నువ్వేమీ కాలేజీకి వెళ్ళక్కర్లేదు...ఇంత జరిగాక కాలేజీకి వెళ్ళటానికి నీకు సిగ్గు అనిపించటం లేదు".

"అమ్మా...ఎందుకమ్మా అలా మాట్లాడుతున్నావు. ఏ తప్పూ చేయని నేను ఎందుకమ్మా సిగ్గు పడాలి. తప్పు చేసింది వాళ్ళు. వాళ్ళు సిగ్గు పడాలి"

"నువ్వేమీ తప్పు చేయ లేదా? మరైతే నిన్న, మొన్నా మనందరికీ  జరిగిందంతా ఏమిటి?"

"ఏంటమ్మా నువ్వు...ఎందుకమ్మా నువ్వు కూడా అర్ధం చేసుకోకుండా మాట్లాడుతున్నావు"

"అర్ధం చేసుకున్నాను కాబట్టే మాట్లాడుతున్నాను. ఆడ పిల్లలు ఉద్రేకంలో తప్పు చేస్తే, తల్లితండ్రులు వెంటనే దానిని సరి చేయాలి"

"అంటే నేను తప్పు చేశానని నువ్వు నిర్ధారణకు వచ్చేశావా"

“కాకాపోతే... నువ్వు చేసింది ఏమిటి.? రోడ్డు మీద జరుగుతున్న తప్పులను నిలదీయటానికి నువ్వేమన్నాఈ ఊరికే రాణివా? ఆ రోడ్డు మీద నువ్వు తప్ప ఇంకెవరూ లేరా? వాళ్ళంతా ఎందుకు ముందుకు రాలేదు? నువ్వొక్క దానివే ఎందుకెళ్ళావు? సంఘటనలో బాధితురాలు ఎందుకు ఎదురు తిరగలేదు? పోలీసు కంప్లైంట్ ఇవ్వటానికి ఆ అమ్మాయి ఎందుకు పూనుకోలేదు?...మనకు జరిగిన అవమానం ఊరు ఊరంతా ఈ పాటికి తెలిసుంటుందే!...కానీ ఇంతవరకు బాధితురాలు నిన్ను పరామర్శించటానికి కూడా రాలేదేం?...ఇవే నువ్వు చేసిన తప్పులు. నువ్వు ఇంకో వారం రోజులు బయటకు వెళ్ళకూడదు" ఆవేశంగా మాట్లాడింది మానస తల్లి.  

"అమ్మా...ఎందుకమ్మా ఇలా చేస్తున్నావు? జీవితంలో ఎన్నో సాధించాలని కలలు కన్నాను. ఎంత ఎత్తుకు ఎదగాలో లక్ష్యం పెట్టుకున్నాను...తెలుసా? అన్నిటినీ పాడుచేయద్దమ్మా?"

"వెళ్ళు! ఎవరు వద్దన్నది? నిన్ను ఒకరికి కట్టపెట్టిన తరువాత ఏ కోటనైనా పట్టుకో. ఈ ఇంట్లో ఉన్నంతవరకు కట్టుదిట్టంగా ఉండాల్సిందే" అని చెప్పి మానసను విసుగ్గా చూసి వెళ్ళిపోయింది మానస తల్లి. 

మట్టి కోటలు పడిపోతున్నట్లు ఒక ఫీలింగ్......గబగబా మేడపైకి వెళ్ళింది మానస.

అక్కడున్న అరుగుమీద కూర్చుని వెకీ వెక్కి ఏడ్చింది.

కాలేజీకి వెళ్ళకూడదు అనేది మానస జీర్ణించుకోలేకపోతోంది. 

“చదువు సాగకపోతే నా లక్ష్యానికి సంకెళ్ళు పడ్డట్లే...అన్నిటినీ వదిలేసి పంజరంలో చిక్కుకున్న చిలుకలాగా పడుంటం నా వల్ల కాదు...ఆడవారు వెనుకబడిపోవటానికి కారణమే తరతరాలుగా ఇంట్లో ఉండడమే...ఏం తప్పు చేశానని అమ్మ నన్ను ఇంట్లో బంధిస్తోంది? ఎందుకు నేను ఎదురు చెప్పలేకపోతున్నాను?  సినిమాలలో, కథలలో హీరోయిన్ తనకు జరిగిన అన్యాయానికి ఎదురు తిరిగి పోరాడి గెలిచినట్లు చూపిస్తారే?”

“కల్పిత కథలలో అన్నిటినీ సాధించగలం! నిజ జీవితంలో సాధించలేమా? తప్పు చేసిన ఒకడ్ని బయట ధైర్యంగా అడ్డుకున్న నేను...ఇంట్లో పోరాడి గెలవలేక పోతున్నానే. ఇలా  ఉన్న నేను బయట జరుగుతున్న తప్పులను అడ్డుకోవటానికి అర్హురాలిని కానే”....చాలా సేపు అలా ఆలొచనలతో సతమతమైన మానస క్రిందకు దిగి వచ్చింది.

కిందకు దిగి వచ్చిన మానసతో "అన్నం వండి ముక్కల పులుసు చెయ్యి. వంకాయలున్నాయి. కూర చెయ్యి. నేను రుక్మణి ఆంటీ ఇంటికి వెళ్ళొస్తాను. ఈ రోజు చీటీ పాట ఉంది" అని చెప్పి వెళ్ళిపోయింది మానస తల్లి. 

వంట గదిలోకి వెళ్ళిన మానస "చివరకు ఇదేనా నా చోటు...నా లక్ష్యాలన్నీ మంటల పాలేనా" అనుకుంటూ పొయ్యి వెలిగించి వంట పని మొదలు పెట్టింది.

                                                                     ***********************************

కాలేజీ నుండి ఇంటికి వచ్చిన మానస చెల్లెలు సుజాత కళ్ళు తుడుచుకుంటూ ఇంట్లోకి అడుగు పెట్టింది.

"ఏమైందే...ఏడుస్తూ వస్తున్నావు" అప్పుడే హాలులోకి వచ్చిన మానస తల్లి సుజాతని అడిగింది.

"కళ్ళు తుడుచుకుంటే...ఏడుస్తున్నాని అర్ధమా?" తల్లి వైపు చూడకుండానే అన్నది సుజాత.

"కాకపోతే కళ్ళెందుకు తుడుచుకుంటున్నావు"

"కంట్లో ఏదో దుమ్ము పడింది"

"నన్ను చూసి చెప్పు"

"ఏమిటమ్మా నీ ప్రాబ్లం"

“నెను నీ తల్లినే...దుమ్ము పడినందు వల్ల కళ్ళు తుడుచుకుంటున్నావా లేక ఏడుస్తున్నది ఎవరూ చూడకూడదని కళ్ళు తుడుచుకుంటున్నావో ఒక్క సెకెండ్లో కనిపెట్టగలను...ఏం జరిగిందో చెప్పు"

తల్లి అలా అడిగేసరికి ఏడుపు ఆపుకోలేక "కాలేజీ నుండి వస్తుంటే ఆ జులాయి వెధవ ఆడ్డుపడ్డాడు. ఎక్కడే మీ అక్క. అందరి ముందు నన్ను చెప్పుతో కొట్టి, నా మావయ్య రుద్రయ్య దగ్గర క్షమాపణ చెబుతుందా. ఆయన క్షమించుండొచ్చు. నేను ఇంకా క్షమించలేదు. నేను ఇక్కడే ఉంటాను మర్యాదగా మీ అక్కయను వచ్చి నాకు క్షమాపణ చెప్పమను...లేకపోతే నేను ఊరుకోను...మీ అక్క ఎక్కడ కనబడ్డా, ఎప్పుడు కనబడ్డా దాన్ని నలుగురి ముందు అవమాన పరుస్తాను" అని వార్నింగ్ ఇచ్చాడమ్మా. 

"చూశావా...వాడి కోపం ఇంకా తగ్గలేదు. అందుకే దాన్ని బయటకు వెళ్ళద్దు అన్నాను. నాకు తెలుసు వాడి కోపం తగ్గటానికి కొన్ని నెలలు పడుతుంది. మానస కనబడితే మాత్రం అల్లరి పాలైపోతాము. నాన్న రానీ రుద్రయ్య గారితో మాట్లాడమని చెబుతాను" అన్నది తల్లి. 

'రుద్రయ్య ‘గారు’ అట. అయనకెందుకో గారు. నీతిమాలిన కొడుకును వెనకేసుకొస్తున్న తండ్రికి గౌరవమా....ఆయనా ఒక పెద్ద మనిషేనా...ఈ మాట నేను చెబితే వింటారా?' కోపంగా తిట్టుకుంది. 

కానీ తల్లితో....

"నాన్న వెళ్ళి మాట్లాడితే సరిపోతుందా...నిన్న నాన్నగారు అంతమందితో కలిసి వెళ్ళి రుద్రయ్య గారికి క్షమాపణ చెప్పుకున్నా ప్రయోజనం లేకపోయిందే...మళ్ళీ నాన్నగారు వెళ్ళి రుద్రయ్య గారితో మాట్లాడితే అంతా సద్దుమనుగుతుందా?" అప్పుడే అక్కడికి వచ్చిన తల్లిని అడిగింది మానస.

"మనం రెచ్చగోట్టకుండా ఉంటే పూర్తిగా తగ్గుతుంది"

"అంటే మనం బయటకు ఎక్కడికీ వెళ్ళకుండా వాడికి భయపడుతూ బ్రతకాల్సిందేనా?"

"తప్పదు...ఈ సమస్యకు ఒక పరిష్కారం దొరికేంతవరకు మనం వొదిగి ఉండాల్సిందే"

"ఎందుకమ్మా అంత భయపడటం...ఒకసారి పోలీసు కంప్లైంట్ ఇస్తే వాడే తోక ముడుచుకుంటాడు"

"వాడ్ని రెచ్చగొట్టడం అంటే ఇదే"

"ఎందుకమ్మా వాళ్ళను చూసి అంత భయపడుతున్నావు?"

"ఏం చేయనే...మిమ్మల్ని ఆడ పిల్లలుగా కన్నందుకు నేను భయపడి తీరాలి కదా"

"అదికాదమ్మా..."

"ఇక ఆపు...ఈ సమస్యను ఎలా పరిష్కరించాలో నాకు తెలుసు...నువ్వెళ్ళి నీ పనిచూసుకో" కోపంగా చెప్పి వెళ్ళిపోయింది మానస తల్లి.

"రా అక్కా" అంటూ మానస చెయ్యి పుచ్చుకుని గదిలోకి తీసుకువెళ్ళింది సుజాత.

ఒక్క సారిగా ఆ ఇంట్లో నిశ్శబ్ధ వాతావరణం కమ్ముకుంది.

ఆ రోజు ఆలస్యంగా ఇంటికి వచ్చాడు జగపతి. భర్తతో విషయాలన్నీ చెప్పింది మానస తల్లి.

"చూడండి...ఇక ఇద్దరమ్మాయల్నీ మనం ఈ ఊర్లో ఉంచకూడదు. ఏలూరులో మా చెల్లెలు ఇంట్లో వదిలిపెడదాం. అక్కడే ఉండనివ్వండి"

అది విన్న మానసకు షాక్ తగిలినట్లయ్యింది.

"మానసను వెంటనే ఏలూరులో ఉంచటానికి ఎలాంటి ప్రాబ్లమూ లేదు. కానీ సుజాత చదువు సంగతి?"

"వాళ్ళు చదివింది చాలు...అంతగా దానికి చదువుకోవాలనిపిస్తే పోస్టులో చదువుకుంటుంది"

“సరే”

"మీరూ వేరే ఊరికి ట్రాన్స్ ఫర్ అడగండి. దొరికితే ఈ ఊరు వదిలి అందరమూ వెళ్ళిపోదాం"

భార్య చెప్పిన ప్రతి దానికీ సరే అన్నాడు జగపతి.

మానస తల్లి వేసిన ప్లానులో మొట్టమొదటి ప్లాన్ మరునాడే అమలులోకి వచ్చింది.

మానసా, సుజాతా ఇద్దర్నీ ఏలూరులో ఉన్న పిన్ని పార్వతి వాళ్ళింటికి పంపించారు.

*********************************************PART-9********************************************  

ఏలూరు వచ్చిన రోజు నుండి మానస ఎదో కోల్పోయినట్లు మౌనంగా ఉంటోంది. పిన్ని ఎంత మాట్లాడించినా అన్నింటికీ మౌనమే సమాధానంగా తెలిపేది. పిన్ని ఏదైన పని చేయమంటే మాత్రం ఆ పనిని వెంటనే చేసేది.

అక్కను చూస్తుంటే సుజాతకి బాధ, భయం ఏర్పడింది. తల్లితండ్రులతో ఫోనులో మాట్లాడిన ప్రతిసారీ మానస గురించి చెప్పేది.

"కొన్ని రోజులు పోతే అంతా బాగానే ఉంటుంది...నువ్వేమీ దిగులు పడకు" అని చెప్పారు.

ఎప్పుడు తెల్లవార్తోందో, ఎప్పుడు చీకటి పడుతోందో తెలియకుండానే రోజులను గడుపుతున్నది మానస.

మానస పరిస్థితి చూస్తుంటే అమె పిన్నికి కూడా భయం వేసింది.

"ఏదో ఒకటి చెప్పి మానసలో ఉత్సాహం తీసుకురావాలి" అని నిర్ణయించుకుంది.

ఆ రోజు సాయంత్రం మేడమీద ఒంటరిగా కూర్చున్న మానస దగ్గరకు వెళ్ళింది ఆమె.

"మానసా" అంటూ పిలిచింది.

మానసలో కొంచం కూడా కదలిక లేదు.

"మానసా..." అంటూ గట్టిగ పిలుస్తూ మానస భుజం పట్టుకుని ఊపింది. 

అప్పుడు ఈ లోకంలోకి వచ్చిన మానస "ఏమిటి పిన్ని?" అని అడిగింది.

"ఇప్పుడు ఏం జరిగిందని నువ్వు ఇలా ఉన్నావు? ఎవరి కొంపలు అంటుకుపోయాయని అంతలా శోకంలో మునిగి తేలుతున్నావు? ప్రేమలో ఓడిపోయిన ఆడపిల్లాలా అలా గింజు కుంటున్నావు? సరిగ్గా తిండి తినడం లేదు, సరిగ్గా నిద్ర పోవడం లేదు. ఎక్కడికి పిలిచినా రానంటూ ఇంట్లోనే ఒదిగి కూర్చుంటున్నావు?.....నడి రోడ్డు మీద ఒక మగ మృగాన్ని చెప్పుతో కొట్టి నిలదీసేవని నాకు తెలిసినప్పుడు నువ్వు చాలా ధైర్యస్తురాలివని ఎంతో సంతోషపడ్డాను...ఇప్పుడు తెలిసింది నువ్వు నిజంగా పిరికిదానివని. నిన్ను చూస్తుంటే నాకు చాలా అసహ్యం వేస్తోంది"

"పిన్నీ" అన్నది మానస.

మానసలో వచ్చిన కదలికను చూసి "మరేమిటే...ఇప్పుడు ఏం జరిగిందని అలా డీలా పడిపోయావు?"

"ఇంట్లో వాళ్ళే నేనేదో తప్పు చేసినట్లు నన్ను తప్పు పడుతూ సగంలోనే నా చదువు మానిపించి నన్ను ఈ ఊరు పంపించటం నన్ను వేదిస్తోంది"

"చూడు సీతా...ఆడపిల్లను కన్న ఏ తల్లి తండ్రులైనా అలాగే బిహేవ్ చేస్తారు. దీన్ని నువ్వు అర్ధం చేసుకోవాలి. తల్లితండ్రులను తప్పు పట్టకూడదు. ఆ రౌడీ వెధవ ఎదురు తిరగలేదు కాబట్టి అక్కడ వాతావరణం తుఫానగా మారలేదు. మారుంటే నువ్వు ఒక్క దానివే కాదు, నీ కుటుంభంలోని ప్రతి ఒక్కరూ ఆ తుఫానలో కొట్టుకుని అమితంగా నష్టపోయేవారు....అలాంటి ఒక తుఫాన మీ కుటుంబాన్నీ, ముఖ్యంగా నిన్ను తాక కూడదని నీ తల్లి నీతో కొంచం కఠినంగా ప్రవర్తించింది...అంతే తప్ప, తప్పంతా నువ్వే చేశావని అర్ధం కాదు"

"ఆ రౌడీ వెధవ మీద పోలీసు కంప్లైంట్ ఇవ్వక పోవటం వలనే కదా వాడు సుజాతని ని బెదిరించాడు"

"అక్కడే పొరపాటు పడుతున్నావు నువ్వు. పోలీసు కంప్లైంట్ ఇవ్వలేదు కనుకే ఉత్త బెదిరింపుతో వదిలిపెట్టాడు వాడు. ఇచ్చుంటే వాడి రాజకీయ బలంతో విడుదల అయ్యి మీకు రోజూ ఇబ్బందులు కలిగేటట్లు చేశేవాడు"

"అందుకని మనం వాడికి అనిగి మనిగి ఉండాల్సిందేనా?"

“అలా అని నేను అనడం లేదు...ఇక్కడే నువ్వు బాగా ఆలోచించాలి. ఆ రౌడి వెధవ డైరెక్టుగా నీ జోలికి రాలేదు. నువ్వు జోక్యం చేసుకున్నావు. ఇది నీ గొడవకాదు. అందుకని నువ్వు కంప్లైంట్ ఇస్తే, అది వాడిని నువ్వు రెచ్చగొట్టినట్లు అవుతుంది. ఎందుకంటే వాడి వలన అవమాన పడ్డ అమ్మాయి నువ్వు కాదుగా"

"అంటే...మన కళ్ల ముందు అన్యాయం జరుగుతున్నా మనం కళ్ళు మూసుకుని వెళ్ళాల్సిందేనా?" 

"అలా అని నేను అనడంలేదు. అన్యాయాన్ని ఎదిరించటానికి మరొక మార్గం ఎంచుకోవాలి. అంతేగాని డైరెక్టుగా రంగంలోకి దిగకూడదు"

"ఆ ఇంకొక మార్గమే పోలీసు కంప్లైంట్"

"ఆ మార్గం నీకు కాదు...నేరుగా అన్యాయానికి గురి అయిన ఆ అమ్మాయికి"

"ఎవరిస్తే ఏమిటి?"

"ఆ రౌడీ వెధవకి భయపడి తనకు అన్యాయమే జరగలేదని ఆ ఆమ్మాయే చెపితే"

తలెత్తి పిన్ని వైపు చూసింది మానస.

“అలా చూడకు మానస! అదే జరిగింది...సంఘటన జరిగిన రాత్రి రుద్రయ్య మనుషులు మీ ఇంటిపైకి గొడవకు వచ్చారు గానీ ఆ అమ్మాయి ఇంటికి వెళ్ళి గొడవ చేసినట్లు ఎవరూ చెప్పలేదు...పోనీ ఆ అమ్మాయి మరుసటి రోజు పోలీసు కంప్లైంట్ ఇచ్చిందా అంటే..అదీ లేదే?... అలాంటప్పుడు నీకు ఆ సంఘటనతో సంబంధం ఏమిటి?”

ఆ మాటలు మానసను ఆలొచనలో పడేసినై.

“చూడు మానసా...నువ్విలా నీ తల్లితండ్రుల గురించి అలొచిస్తూ కూర్చుంటే ఏమీ చెయ్యలేవు...వాళ్ళ గురించి ఆలొచించటం మానేసి ఆ రౌడీ వెధవ గురించి, వాడు నడిరోడ్డు మీద చేసిన అన్యాయం గురించి, ఆ విషయాన్ని నలుగురికీ తెలియజేయటం గురించి ఏంచేయాలో ఆలొచించు".

కూర్చున్న మానస లేచి నిలబడింది.

"ఏం చేయాలి పిన్నీ?"

"తరువాత తీరికగా ఆలొచిద్దాం...ముందు స్నానం గట్రా ముగించుకునిరా...కడుపు నిండా వేడి, వేడి భోజనం చేద్దాం, ఆ తరువత మంచి, మంచి ఆలొచనలు వాటంతట అవే వస్తాయి"

"అలాగే పిన్నీ" అని చెప్పి క్రిందకు వెళ్ళింది మానస.

"హమ్మయ్య...మానసలో మార్పు వచ్చింది" అనుకుని సంతోష పడింది మానస పిన్ని. 

                                                                         ***********************************

మరునాడు.

మానస చేతికి ఒక కలం ఇచ్చి "మానసా నీకు ఎలాంటి ఆలొచనలు వచ్చాయే నాకు తెలియదు.....నాకు మాత్రం ఈ ఆలొచన వచ్చింది"

పిన్ని వైపు అలాగే చూస్తూ ఉండిపోయింది మానస.

"రాయడం….మహిళల మీద సమాజంలో విచ్చలవిడిగా జరుగుతున్న అన్యాయాలను ఎత్తి చూపుతూ వ్యాసాలు రాయి. వాటిని పత్రికలకు పంపించు. అన్యాయాలను ఎలా ఎదుర్కోవాలో నీకు తెలిసిన పద్దతి వివరించు. వాటిని చూసి కొంతమందైనా ధైర్యంగా తమకు జరుగుతున్న అన్యాయాలను బయటపెడెతారు. ఇదే నువ్వు అన్యాయాలను ఎదుర్కొనే పద్దతి. కర్రలు, కత్తులు, తుపాకులు, ముష్టి యుద్దాలు చేసినా అడ్డుకోలేని అన్యాయాలను కలంతో అడ్డుకోవచ్చు. ఆ దారే ఇప్పుడు నేను నీకు చెప్పింది. ఈదారిలో వెళ్ళి నీ లక్ష్యాన్ని చేరుకో "

"ఇది జరుగుతుందా పిన్నీ?"

"జరగాలని ఆసిద్దాం. మన పని మనం చేసుకుపోదాం...ఫలితం తానంతట అదే వస్తుంది. ముందు నీ మనసులో ఉన్నదంతా కాగితం మీద పెట్టు. అప్పుడు నీ మనసు తేలిక పడుతుంది. అప్పుడు ఏం చేయాలో, ఎలా చేయాలో నీకే అర్ధమౌతుంది"

"అలాగే పిన్నీ" అని చెప్పి ఉత్సాహంగా గదిలోకి వెళ్ళింది మానస.

తెలికైన మనసుతో వంటగదిలోకి వెళ్ళింది మానస పిన్ని.

                                                                      ***********************************

మానస ఆ రోజు కలం పట్టుకుంది.

'మగువా! కలమే నీకు ఆయుధం' అనే శీర్షికతో వ్యాసాలు రాయడం మొదలు పెట్టింది. రాసిన వ్యాసాలను దిన పత్రికలకు, వారపత్రికలకు పంపింది.

ఆ వ్యాసాలు ప్రచురితమవుతున్నాయో లేదో తెలుసుకునే లోపే మానసకు పెళ్ళి ఏర్పాట్లు మొదలుపెట్టారు.

"ఏమిటి పిన్నీ ఇది... అప్పుడే నాకు పెళ్ళేమిటి?" అమాయకంగా అడిగింది మానస.

" నీకు పెళ్ళీడు వచ్చిందిగా"

"అందుకని నాకు పెళ్ళి చేసేయాలా?"

"ఇదేమీ తప్పు కాదే...ఆడపిల్లలున్న ప్రతి ఇంట్లోనూ జరిగే తంతేగా ఇది"

"అందుకని ఇంత హడావిడిగానా?....మధ్యలో ఆగిపోయిన నా డిగ్రీ చదువును ఎలా ముగించాలో తెలియక నేను కష్టపడుతుంటే...ఇప్పుడు నాకు పెళ్ళి అవసరమా?"

"నీకు పెళ్ళి అవసరం లేకపోవచ్చు. నీకు పెళ్ళి చేసి తమ భాధ్యత తీర్చుకోవాలనుకోవడం తల్లితండ్రలకు అవసరం”

'ఏమిటి పిన్నీ, నా గురించి అన్నీ తెలిసున్న నువ్వూ కూడా అమ్మానాన్నలకు సపోర్ట్ చేస్తున్నావే"

"నీ సమస్య వేరు...నీ పెళ్ళి వేరు. నీ సమస్యకు, దాని పరిష్కారానికీ నీకు సపొర్ట్ చేస్తాను....నీ పెళ్ళి విషయంలో మీ అమ్మానాన్నలకే  సపొర్ట్ చేస్తాను. ఎందుకంటే  నీ సమస్యకు పరిష్కార మార్గం దొరుకుతుంది.... కానీ నీ పెళ్ళికి మంచి సంబంధం వచ్చి, అది వదులుకుంటే...మళ్ళీ త్వరగా మరో మంచి సంబంధం దొరకటం కష్టం" 

"కొన్ని రోజుల ముందు వరకు నాకు పిచ్చి పట్టినట్లు మెదడు పూర్తిగా బ్లాంక్ అయ్యింది పిన్నీ. కానీ నీ సలహా నాలో కొత్త ఉత్సాహాన్ని  నింపింది. ఇంతలోనే   పెళ్ళి....అదిసరే పిన్నీ పెళ్ళి చేసుకున్నాక నేను రాయటం కొనసాగించొచ్చా?"

"ఏమో...అది నీ భర్త ఆమోదం మీద ఆధార పడి ఉంటుంది"

"ఏమిటి పిన్నీ ఈ కన్ ఫ్యూజన్?"

"కన్ ఫ్యూజన్ ఏమీ లేదే. జరుగుతై అనుకుంటే జరుపగలవు. లేను అనుకుంటే జరపలేవు" చెప్పేసి వెళ్ళిపోయింది మానస పిన్ని.

మానస మౌనంగా ఉండిపోయింది.

*********************************************PART-10*******************************************  

మానసను పిన్ని దగ్గర వదిలిపెట్టినా, భయాన్ని మాత్రం వదిలిపెట్టలేకపోయారు మానస తల్లి-తండ్రులు. రుద్రయ్య కొడుకు సమస్య మెల్లమెల్లగా తగ్గిపోయింది. మొదట్లో ఆ సమస్యతో మానస కుటుంబాన్ని హడలుగొట్టిన రుద్రయ్య ఆ తరువాత అనిగిమెనిగి పిల్లిల్లాగా మెతకగా  ఉండిపోయాడు. కొత్తగా వచిన పోలీస్ కమీషనర్ రుద్రయ్యను పిలిచి ఒక ప్రముఖ పత్రిక చూపించి, అందులో అతని కొడుకు చేసిన గొడవ గురించి ప్రచురించబడ్డ న్యూస్ చూపించి, అవసరమైతే సాక్ష్యాలు సంపాదించి కటకటాల వెనుకకు పంపిస్తానని బెదిరించాడని ఒక కధనం ప్రచారంలోకి వచ్చింది. అందువలనో ఏమో రుద్రయ్య మౌనంగా ఉండిపోయాడు.

కానీ, మానస వాళ్ళ తల్లి-తండ్రి పడుతున్న భయం మాత్రం తగ్గుముఖం పట్టలేదు. మానస తల్లి అవసర అవసరంగా మానసకు పెళ్ళికొడుకును వెతికింది. వచ్చేవాళ్ళ దగ్గర-పోయేవాళ్ళ దగ్గర చెప్పి ఉంచింది. బంధువుల దగ్గర కూడా చెప్పింది.

"మంచి సంబంధం దొరికితే, పెళ్ళి ఈ ఊర్లో జరపకు. రుద్రయ్య దెబ్బతిన్న పాము. కమీషనర్ మాటలకు భయపడే రకం కాదు. పగ బట్టి తిరుగుతూంటాడు. మీ అమ్మాయి బయట ఊర్లో ఉంది కాబట్టి వూరికే ఉన్నాడు. లేకపోతే ఏదైనా చేస్తాడు. మానస పెళ్ళి చెడగొడతాడు. మానసకు చెడ్డ పేరు తీసుకురావాలని ప్రయత్నిస్తాడు. పెళ్ళి చాలా సింపుల్ గా చెయ్యి. బయట ఊర్లోనే చేశేయి"

మానస తల్లి రుద్రయ్య గురించి మర్చిపోయినా, జ్ఞాపకపరిచి - అనిగిపోయున్న భయాన్ని ఎక్కువ చేశారు కొందరు. 

'రుద్రయ్య పగ తీర్చుకుంటాడో...లేదో? కూతుర్ను జాగ్రత్తగా ఒకడి చేతికి కట్టబెట్టాలి అనే విషయంలో చాలా జాగ్రత్తగా ఉన్నది మానస తల్లి.

ఏవరో బంధువులు చెప్పిన సంబంధమే కైలాష్.

అతను మహారాష్ట్రం లోని షోలాపూర్ లోని సిమెంట్ ఫ్యాక్టరీలో పనిచేస్తున్నాడు.

తల్లి-తండ్రులతో పెళ్ళి చూపులకు అతను మానసను చూడటానికి వచ్చినప్పుడు, మానసలో ఎటువంటి భావాలూ లేవు.

పెళ్ళి గురించి ఆమె తన మనసులో ఒక ఆశ చక్రం వేసుకోనుంది.

‘సాహిత్య రంగంలో తాను ఎంతోకొంత సాధించి ఉండాలి.  తాను ఎవరనేది ఈ సమాజం తెలుసుకోనుండాలి. తన రచనలను ప్రేమించే వాడు-సాహిత్యంలో అభిరుచి ఉండే ఒకతన్ని మంచి స్నేహితుడిగా చేసుకుని, ఆ తరువాత అతన్ని పెళ్ళిచేసుకోవాలి’

ఇలా కలలు కన్న ఆమె ఎదురుకుండా కైలాష్ వచ్చి నిలబడప్పుడు, అమెలో ఎటువంటి సంతోషమూ కలుగలేదు.

అతనెవరో తెలియదు! అతని అభిరుచులేమిటో తెలియదు!

చదువు, ఉద్యోగం మాత్రమే అతని గురించి తెలిసిన వివరాలు.

'సాహిత్యంలో అభిరుచి ఉన్నదా?' అని అడగాలని అనిపించలేదు!

పెళ్ళి వద్దని చెప్పటానికి కూడా ఆమె వల్ల కాలేదు.

ఆమెకు కూడా ఈ ఊరిని వదిలి, భయపడే మన్యుష్యుల దగ్గర నుండి, అనవసరంగా భయపెట్టే సమాజం నుండి ఎక్కడికైనా దూరంగా పారిపోవాలని అనుకున్నది.

ఇప్పుడు అమెకు కావలసింది భర్త కాదు; ఆమెను వేరే చోటుకు తీసుకు వెళ్ళే మనిషి.

దేని గురించి అలొచించకుండా తల ఊపింది. పెళ్ళి బాగా జరిగింది.

                                                                     ***********************************

"మానసా...మానసా" అరుచుకుంటూ లోపలకు వచ్చాడు కైలాష్.

భర్త అరుపులు విని ఆలొచనలలో నుండి బయటకు వచ్చిన మానస భర్తను చూసి భయపడ్డది.

"ఏమిటండీ ఆ అరుపులు"

"చెప్పు...నా దగ్గర ఎందుకు దాచావు"

"ఏం దాచాను?"

"ఇదిగో ఇది చూడు..." అంటూ మానస ఫోటో వేసిన మళయాల పత్రికను సోఫాలోకి ఎగరేశాడు"

ఆ పత్రికనూ, పత్రికలోని తన ఫోటోను చూసి వణికి పోయింది.

“అది...అది...అందులో నా ఫోటో ఎందుకు వేశారో, నా గురించి ఏం రాశారో నాకు తెలియదు"

"అబద్ధం చెప్పకు...పెళ్ళికి ముందు జరిగిన సంఘటనను నా దగ్గర దాచి, నువ్వు నన్ను పెళ్ళి చేసుకున్నావు"

"నేనేమీ తప్పు చేయలేదండి"

"తప్పు చేయకపోతే చెల్లి పెళ్ళికి వెళ్ళకుండా ఉంటావా? ఎంత మోసం, ఎంత మోసం పెళ్ళికి వెళ్ళకుండా ఉండటానికి నా దగ్గర ఎన్ని కబుర్లు చెప్పావు...ఈ పత్రికలో నీ గురించి రాసింది చదివిన తరువాత నాకు అసలు విషయం తెలిసింది...అదేదో మీ అమ్మా, నాన్నలను అడుగుతాను...ఆ తరువాత నీతో మాట్లాడుతాను.  అంతవరకు నువ్వు నాతో మాట్లాడకు. ఈ రోజు రాత్రికే మీ ఊరికి మన ప్రయాణం. రెడీ అవ్వు" అని చెప్పి లోపలకు వెళ్ళిపోయాడు.

ఆ రోజంతా మానసతో మాట్లాడలేదు. కారణం తెలియక మానస ఆ రోజంతా ఏడుస్తూనే ఉన్నది. ఇద్దరూ మానస ఊరికి బయలుదేరారు.

రైలులో భార్య పక్కన కూర్చున్న కైలాష్ మానసను మళ్ళీ అడిగాడు. "పెళ్ళికి ముందు జరింగిందేమిటో చెప్పు. నువ్వు చెప్పలేదనుకో, నీ తల్లి-తండ్రులు చెప్తారు. వాళ్ళు చెప్పి నేను వినటం కంటే, నువ్వు చెప్పి నేను వింటేనే అది నీకు గౌరవం"

'చెప్తానండి...." అంటూ అన్ని విషయాలూ భర్తతో చెప్పింది మానస.

"ఇదే నండి జరిగింది. నన్ను నమ్మండి" కళ్ళు తుడుచుకుంది మానస.

"పెళ్ళి తరువాత నువ్వు ఎందుకు రాయలేదు?" అడిగాడు కైలాష్.

 "పెళ్ళి తరువాత రాయాలనే కోరిక నన్ను విడిచి వెళ్ళిపోయింది. కానీ, కొన్ని సమయాలలో నాకే తెలియకుండా రాయాలనే ఆశ, ఉద్రేకం నాలో పుడుతుంది. రాత్రి పూట కూర్చుని రాస్తాను. ఆ తరువాత రాసిన దానిని చించి పారేస్తాను. నేను రాసిన దానిని మీకు చూపించాలని అనుకుంటా. కానీ ఏదో నన్ను అడ్డుకునేది"

“నా మనసులోని ఆశలన్నిటినీ దాచేసుకున్నాను. పెళ్ళి తరువాత ఊరి పక్కకే వెళ్ళటానికి ఇష్టం లేకపోయింది. అందుకనే బయటి దేశాలకు టూర్ వెల్దామని...అవి ఇవీ చెప్పి మా ఊరికి వెళ్ళటాన్ని రెండు సంవత్సరాలు తప్పించుకున్నాను. చెల్లి పెళ్ళి అనేటప్పటికి ఊరి మీద ఆశ వచ్చింది. కానీ తల్లీ-తండ్రులు 'నువ్వు పెళ్ళికి వస్తే ఆ రుద్రయ్య మళ్ళీ గొడవకు దిగచ్చు. సర్ధుకుపోయిన విషయాన్ని మనంగా కెలెకటం ఎందుకు. నువ్వు పెళ్ళికి రావద్దు అన్నారు. తల మీద బండరాయి పడినట్లు అయ్యింది. అందుకనే ప్రెగ్ నన్సీ చాన్స్ అని చెప్పి మిమ్మల్ని మోసం చేశాను"

చెప్పి వెక్కి వెక్కి ఏడ్చింది.

మానస చేతులను తన చేతుల్లోకి తీసుకున్నాడు.

"మానసా...నువ్వొక అరుదైన వజ్రం. నాకు దొరికిన ఈ అరుదైన వజ్రం యొక్క విలువను నేను మాత్రం తెలుసుకుంటే ఎలా? ఈ ప్రపంచం మొత్తం తెలుసుకొవాలి. ధైర్యమైన ఆడదాన్ని చుస్తే ఈ సమాజం ఓర్చుకోలేదు. ఆ ఆడదాన్ని అణిచివేయాలనే చూస్తుంది. నువ్వు భయపడకు. ఇంతవరకు నిన్ను ఆదరించే వాళ్ళు ఎవరూ లేరని భయపడ్డావు.... ఇప్పుడు ఆ భయం నీకు అక్కర్లేదు.

నీకు నేనున్నాను...నా ప్రాణం ఉన్నంతవరకు నీకు తోడుంటాను. నీకొసమే ఈ పెన్ను. ఇది నీకు నా బహుమతి. ఎక్కడైతే రాయడాన్ని ఆపావో మళ్ళీ అక్కడుంచి మొదలు పెట్టు. నీ తల్లి తండ్రులు ఆశ్చర్యపోవాలి. రుద్రయ్య ఎలా ఉన్నాడు, ఇప్పుడు అతను ఎలాంటి జీవితం సాగిస్తున్నాడు...అతని కొడుకు మారేడా, లేదా? అనే వ్యాసం రాయటానికి అతన్ని మనం కలుస్తున్నాం. అతని మీద రాసే వ్యాసంతోనే నీ రచయత్రి జీవితం పునరుద్దరించ బడుతుంది"

మానస అమాంతం భర్త కాళ్ళ మీద పడింది. "శతమానం భవతి" అని భార్యను ఆసీర్వదిస్తూ  "నీ రచనా ప్రయాణానికి ఇవే నా అసీస్సులు"  అంటూ భార్యను రెండు చేతులతో పైకి లేవదేసాడు. మానస ఆనందంతో భర్తను కౌగలించుకుని అతని భుజం మీద వాలిపోయింది. 

*********************************************సమాప్తం********************************************